Details

Category: Κείμενα

Published: 21 June 2013

[Κείμενο, με αφορμή την αντιφασιστική συναυλία που θα πραγματοποιηθεί στον πευκώνα Αγίων Αναργύρων στις 22 Ιούνη 2013, σχετικά με τα έργα που συνετέλεσαν στην καταστροφή των 4/5 της έκτασης του πευκώνα, τις αντιστάσεις των εφτά χρόνων αλλά και την "επανεμφάνιση" των αντιστεκόμενων στο κομμάτι του πευκώνα που διατηρήθηκε ακέραιο.]

Πευκώνας Αγίων Αναργύρων: εφτά χρόνια λεηλασίας και αιώνιες στιγμές αντίστασης

Η εγκληματική επέλαση του ιδεολογήματος της ανάπτυξης στις γειτονιές μας αποτυπώθηκε παραδειγματικά για εφτά ολόκληρα χρόνια πάνω στο σώμα ενός από τους βασικούς πνεύμονες πρασίνου της ευρύτερης περιοχής. Εφτά ολόκληρα χρόνια η καταστροφή ενός ελεύθερου χώρου με την υπογραφή του ελληνικού κράτους, της εταιρείας σιδηροδρόμων, της τοπικής αυτοδιοίκησης και της κατασκευαστικής JP ABAΞ, βαφτίστηκε αρχικά ως «βιώσιμη ανάπτυξη», ακολούθως ως «πράσινη ανάπτυξη» και σήμερα ως «έργο πνοής». Εφτά ολόκληρα χρόνια, η υποκρισία της εξουσίας ξεπέρασε κάθε όριο, αφού με πρόσχημα την ανάπτυξη στην ουσία, το έργο, συνέβαλε στην υποβάθμιση μιας ολόκληρης γειτονιάς και κατ’ επέκταση στην υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής στην ευρύτερη περιοχή αφού πλέον ισοπεδώθηκε -στο μεγαλύτερό του μέρος- ένας από τους ήδη λιγοστούς εναπομείναντες χώρους πρασίνου.

Το εγκληματικό αυτό έργο είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή των 4/5 της συνολικής έκτασης του πευκώνα. Ένας μικρός απολογισμός μετράει 800 περίπου κομμένα δέντρα, αποψίλωση όλης της φυσικής βλάστησης από τις Τρεις Γέφυρες έως τον Πύργο Βασιλίσσης (Ανάκασα), τσιμεντοποίηση όλων των προαναφερόμενων εκτάσεων και αντικατάσταση του πρασίνου με περίφραχτες παιδικές χαρές, γήπεδα 5x5, γκαζόν και παρτέρια για να ξεγελιόμαστε με τα χρώματα από τις ορτανσίες και τα φύλλα από τις πικροδάφνες. Εκεί που έως τώρα υπήρχε ένα δάσος τώρα υπάρχει ένας περιφραγμένος, αποστειρωμένος και φωταγωγημένος αστικός κήπος με θαμνώδη φυτά και μικρά δέντρα που αδυνατούν να αναπτυχθούν πάνω από τα μπετά του τούνελ των υπογειοποιημένων γραμμών...

Από το φθινόπωρο του 2006, όταν και ξεκίνησαν τα τοπικά έργα στο πλαίσιο της αναδιαμόρφωσης του αστικού σιδηροδρομικού δικτύου, η φρικαλέα ωμή βία της ανάπτυξης διατήρησε το απαραίτητο χαμηλό προφίλ για να μην προκαλέσει και τις αντίστοιχες αντιδράσεις των κατοίκων. Με συμμάχους μάλιστα τους κατά καιρούς δημάρχους των Αγίων Αναργύρων, οι σχεδιαστές του έργου έπραξαν τα πάντα για να πείσουν την τοπική κοινωνία ότι το έργο γίνεται για το καλό της. Για να μπορεί δηλαδή ο... ταλαιπωρημένος δημότης Αγίων Αναργύρων να παίρνει το τραίνο έξω από το σπίτι του και να πηγαίνει στη δουλειά του, να κάνει και τα ψώνια του. Ένα τραίνο βέβαια που περνά κάθε μια ώρα βαφτίστηκε ως η ύψιστη αυτή κοινωνική ανάγκη στο όνομα της οποίας έπρεπε να βιαστεί μια ολόκληρη γειτονιά.

Από το φθινόπωρο του 2006, τα καθρεφτάκια και οι χάντρες για τους ιθαγενείς άλλαζαν ανάλογα με την εποχή και τις κυβερνήσεις. Οι δήμαρχοι και οι τοπικές κομματικές παρατάξεις αρκέστηκαν στα παζάρια για τα αντισταθμιστικά οφέλη, την παραχώρηση δηλαδή ορισμένων εκτάσεων στο δήμο ο οποίος θα αναλάμβανε να αποκαταστήσει το πράσινο που ξεριζώθηκε. Οι πολύχρωμες γλάστρες στη νησίδα της λεωφόρου Δημοκρατίας μαρτυρούν την πιο «ποπ» εκδοχή του κυνισμού και της υποκρισίας των τοπικών αρχόντων αλλά και φυσικά την αντίληψή τους για τα δάση, τα πάρκα και τους δημόσιους χώρους. Η γειτονιά δεν έχασε απλά το δέντρο, έχασε το δάσος και οι τοπικοί άρχοντες φρόντισαν να το αντικαταστήσουν με γλάστρες, θάμνους και ζαρντινιέρες...

Σε πείσμα των καιρών και κόντρα στην κοινωνική σιωπή που πήγαζε από την προσδοκία πως η περιοχή θα εξελιχθεί σε έναν θέρετρο χρήματος και καταναλωτισμού (sic!), ο αγώνας ενάντια στον αφανισμό του πευκώνα ήταν μακρύς και αδιάλλακτος. Πορείες, παρεμβάσεις και σαμποτάζ ενάντια στις μηχανές και το ιδεολόγημα της ανάπτυξης ήταν μια διαρκής πραγματικότητα στην περιοχή. Επιπλέον, η οικειοποίηση του πευκώνα από τον κόσμο του αγώνα, του έδωσε μια διαφορετική λειτουργία και μια διαφορετική προοπτική από το γκρίζο των δημάρχων και των εργολάβων. Ο πευκώνας δοκιμάστηκε για χρόνια ως ένας χώρος ελευθερίας, ένας χώρος δίχως εμπόρους, διαχειριστές και επιτηρητές. Οι ετήσιες τριήμερες εκδηλώσεις του Θερσίτη ήταν μέρος αυτής της οικειοποίησης και της επανοηματοδότησης των δημόσιων χώρων.

Εφτά χρόνια μετά, στο πλαίσιο της αντιφασιστικής συναυλίας της 22 Ιούνη 2013,  θα βρεθούμε μαζί με άλλους συντρόφους-ισσες, φίλους/ες λίγα μέτρα παραδίπλα από το τσιμεντοποιημένο –πλέον- μέρος του πευκώνα. Θα βρεθούμε στο κομμάτι του άλσους που έμεινε ακέραιο για να εξυπηρετήσει προφανώς την πράσινη βιτρίνα των τοπικών αρχόντων από τη λεωφόρο Δημοκρατίας. Και θα έχουμε μαζί μας εκείνη τη φόρτιση, εκείνη την συγκίνηση που κουβαλά ο καθένας και η καθεμιά που βρέθηκε στα τριήμερα του Θερσίτη, στα τριήμερα που μοιραστήκαμε το χώρο και το χρόνο, τις προβολές και τις συζητήσεις, τα θεατρικά και τις θεματικές εγκαταστάσεις, τους προβληματισμούς και την κριτική, τις πρωτοβουλίες και τις συμπράξεις... Στα τριήμερα που μοιραστήκαμε το δάσος, τις σκιές, τα παγκάκια, στα τριήμερα που συγκατοικήσαμε με τα πουλιά, στα τριήμερα που καήκαμε από τον καύσωνα και βραχήκαμε από τα μπουρίνια...

Εφτά χρόνια μετά θα ξαναβρεθούμε στον πευκώνα όχι μόνο ενάντια στο φασισμό αλλά κι ενάντια σε κάθε τι που πρεσβεύει και προωθεί ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός. Σε μια περίοδο που φυσάει ακόμη ο αέρας της εξέγερσης στη γείτονα Τουρκία (μια εξέγερση που γεννήθηκε με αφορμή τη δημοσιοποίηση των σχεδίων ανάπλασης και καταστροφής ενός αντίστοιχου πάρκου στην Ισταμπούλ), σε μια περίοδο που αυξάνεται η επιθετικότητα της εξουσίας προς τους ελεύθερους χώρους (αφού πλέον αυτοί δεν έχουν καμιά αξία πέραν του κέρδους και της καταστολής), σε μια περίοδο που πάρκα, δάση, αέρας, γη και νερό γίνονται στοιχεία προσόδου και καταπίεσης, εμείς συνεχίζουμε με την ίδια -κι ακόμη μεγαλύτερη- αποφασιστικότητα ενάντια σε ό,τι παράγει εκμετάλλευση και καταπίεση. Με τη δύναμη της κριτικής, τις παρακαταθήκες της αμφισβήτησης, το πείσμα της άρνησης, την ευαισθησία της εξέγερσης...

Θερσίτης,

Ιούνης 2013

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο pdf πατήστε εδώ]

[Περισσότερα (κείμενα, φωτογραφίες κ.ά.) για την ζωντανή ιστορία της αντίστασης στον αφανισμό του πευκώνα εδώ: 1, 2, 3, 4, 5, 6]

Details

Category: Κείμενα

Published: 07 June 2013

Κείμενο με αφορμή την εκδήλωση στο μπασκετάκι του Αστέρα το Σάββατο 8 Ιούνη. Πρόκειται για εκδήλωση ενάντια στην ανάπλαση και την καταστολή των ελεύθερων χώρων. Η εκδήλωση γίνεται σε μια περίοδο κατά την οποία η τοπική και κεντρική εξουσία σε αγαστή συνεργασία με τον πολιτισμό του χρήματος και του εμπορεύματος επιχειρεί να επιτεθεί στους ελεύθερους χώρους των γειτονιών μας μετατρέποντάς τους εξ ολοκλήρου σε ελεγχόμενος και εμπορευματοποιημένους. Η εκδήλωση συμπίπτει με την εξέγερση στη γείτονα Τουρκία, αφορμή της οποίας στάθηκε ο αγώνας για τη διατήρηση του ελεύθερου χαρακτήρα του πάρκου Gezi που βρίσκεται δίπλα στην κεντρικότερη πλατεία της Κωνσταντινούπολης, την πλατεία Ταξίμ. Με βάση λοιπόν τα γεγονότα στη γείτονα, η αυριανή μας εκδήλωση αποκτά ένα διττό χαρακτήρα. Από τη μια ένα μήνυμα αντίστασης στις ορέξεις των ντόπιων αρχόντων προς τους ελεύθερους χώρους και από την άλλη ένα μήνυμα αλληλεγγύης στους εξεγερμένους στην Τουρκία. Στο πλαίσιο μάλιστα του καλέσματος της συνέλευσης της πλατείας Ταξίμ για παγκόσμιες δράσεις αλληλεγγύης, η εκδήλωση στο μπασκετάκι του Αστέρα θα αποτελέσει εκ των πραγμάτων και έναν τόπο συνάντησης αλληλέγγυων προς τους εξεγερμένους στην Τουρκία.

Η πόλη αλλάζει εναντίον μας

Οι ελάχιστοι εναπομείναντες ελεύθεροι χώροι στις γειτονιές μας (πάρκα, πλατείες, αλάνες) έχουν μετατραπεί σε νεκροζώντανους χώρους όπου κυριαρχούν τα ήθη των μαγαζατόρων και των τραπεζοκαθίσματων τους, η αισθητική των δημάρχων και των εργολάβων τους και οι «διακριτικές» παρενοχλήσεις από την αστυνομία όλων αυτών που επιμένουν να αράζουν στις πλατείες και να τις χρησιμοποιούν κόντρα στην κανονικότητα που επιβάλλεται. Να τις χρησιμοποιούν δηλαδή ως χώρους συνάντησης, επικοινωνίας, δημιουργίας, παρέας.

Εδώ και δεκαετίες διδασκόμαστε να ζούμε στις γειτονιές μας μόνο ως περαστικοί, να ζούμε την πόλη μόνο ως καταναλωτές. Καθετί άλλο, λεκιάζει, είναι «αντικανονικό». Κι αν για χρόνια οι πλατείες είχαν χάσει τη σημασία τους ως κοινοί χώροι συνεύρεσης αφού είχαν αντικατασταθεί από τους εμπορικούς χώρους συνάθροισης (καφέ, εμπορικά κέντρα κ.ά.), τα τελευταία χρόνια, όπου η φτώχεια κατακλύζει τις γειτονιές μας, αυτοί οι ελάχιστοι ελεύθεροι χώροι, αρχίζουν να ξαναγίνονται ζωτικοί για την καθημερινότητα, αρχίζουν -από ανάγκη ή επιλογή- να ξαναγεμίζουν από κόσμο που δεν έχει και δε θέλει να πληρώνει στα μαγαζιά παντός είδους που ξεφυτρώνουν γύρω από κάθε δημόσιο χώρο.

Ταυτόχρονα όμως από την άλλη πλευρά, επιδιώκεται η συνολική αναδόμηση του αστικού τοπίου με κύριο μέλημα τη μετάλλαξη των πλατειών από ελεύθερους δημόσιους χώρους σε βιτρίνες «πολιτισμού», εμπορίου και καταστολής. Από τη «θάλασσα» των μίζερων τραπεζοκαθισμάτων του άλσους στο Ίλιον, της πλατείας Ιλίου και Αγίων Αναργύρων (εκεί όπου ο δήμαρχος Σαράντης έκανε δωράκι τη μισή πλατεία στον καλό φίλο της αστυνομίας ιδιοκτήτη της καφετέριας «γυάλινο»), από το ξήλωμα εκατοντάδων δέντρων στον πευκώνα Αγίων Αναργύρων για την κατασκευή ενός νεκρού σταθμού επικών διαστάσεων, την εμπορευματική εκμετάλλευση του Πάρκου Τρίτση από καφετερίες και ΜΚΟ (όμιλος Λάτση, υιός Κόκκαλης κ.α). Τελευταίο παράδειγμα η «ανάπλαση» της πλατείας Ρίμινι με κόστος 1.500.000 ευρώ(!!) (δωράκι από τον δήμαρχο Ζενέτο σε εργολάβο) για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες όχι της γειτονιάς αλλά των νέων ή παλαιών μαγαζατόρων: στην πραγματικότητα η πλατεία «αναπλάστηκε» σε έναν κενό χώρο πολυφωτισμένο, με έναν κήπο-βιτρίνα, με ελάχιστα παγκάκια και με μεγάλους χώρους περιμετρικά για τις ανάγκες των τραπεζοκαθισμάτων των τριγύρω μαγαζιών.

Η ανάπλαση των γειτονιών μας, βρίσκει συμπαραστάτες όλο το θεσμικό συρφετό της τοπικής κοινωνίας και τους εκάστοτε νταβάδες-καταστηματάρχες, η επιβολή της αποστείρωσης (με εκτυφλωτικά φώτα και διαμορφωμένες υγειονομικές ζώνες από τα συνεργεία καθαρισμού του δήμου) σπέρνει την καταστολή, το φόβο και την κανονικότητα σε τόπους δικούς μας, στις ίδιες μας τις γειτονιές. Οι φράχτες στερούν το χώρο από την πρόσβαση σε αυτόν, τα πινέλα του δήμου ενάντια στα σπρέι των γκραφιτάδων, τα τραπεζοκαθίσματα και οι γιγαντοοθόνες των μαγαζιών υποδεικνύουν την «ορθή χρήση» των πλατειών και οι περιπολίες των δίας και των ασφαλιτών αδειάζουν τις πλατείες από «παράξενα» και «ύποπτα» παρεάκια και φιγούρες με πρόσχημα την «εγκληματικότητα»… Είναι σα να μας λένε –ακόμα περισσότερο τώρα, μέσα στα χρόνια της «κρίσης»- να συνεχίσουμε να είμαστε σιωπηλοί, να συνεχίσουμε να είμαστε «επισκέπτες» και περαστικοί στις γειτονιές μας, να συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε τη μοίρα μας και να κάνουμε υπομονή, να συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε καθετί που φτιάχνεται εναντίον μας…

Η συνολική μετάλλαξη λοιπόν του χαρακτήρα των ανοικτών δημοσίων χώρων, από ελεύθερα κοινωνικά πεδία ζύμωσης και χώρους όπου καλλιεργούνται και διαμορφώνονται οι κοινοί-συλλογικοί τόποι και τρόποι ζωής της τοπικής κοινωνίας, σε «αστικά καλλιτεχνήματα» διαχείρισης, επιβολής και εμπορευματοποίησης, κάνουν ξεκάθαρο το χαρακτήρα του «ολοκληρωτισμού» που έχει ο πολιτισμός των «αναπλάσεων». Ανέκαθεν οι πλατείες, τα πάρκα και οι ανοικτοί και ελεύθεροι χώροι αποτελούσαν τα «εδάφη των από κάτω», αποτελούν και θα εξακολουθούν να αποτελούν τον τόπο έκφρασης και αγώνα όλων εκείνων που συναντιούνται για να «μοιραστούν»τις ζωές, τις αρνήσεις και τις αντιστάσεις τους. Τέτοια εδάφη εξάλλου, εδάφη κοινότητας και αγώνα, αυτοοργάνωσης, αντίστασης και αλληλεγγύης ήταν και οι καταλήψεις στο κέντρο της Αθήνας που τους προηγούμενους μήνες δέχτηκαν την κατασταλτική επίθεση του κράτους: ονομάστηκαν «εστίες ανομίας» και αποδόθηκαν στα χέρια του κράτους και των εργολάβων για να... αναπλαστούν.

Για αυτούς και για όλους τους λόγους του κόσμου, η απάντησή μας πρέπει να δίνεται σε κάθε ελεύθερο τόπο και χώρο κοινής διαμόρφωσης και έκφρασης της ζωής. Άλλωστε τα πάρκα και οι πλατείες είναι η προβολή της κοινωνικής ζωής. Οι γειτονιές μας πολιορκούνται, όπως πολιορκείται όλη μας η ζωή. Όσο πιο έρημη και φτωχοποιημένη είναι αυτή άλλο τόσο πρέπει να είναι και οι δημόσιοι χώροι. Όσο περισσότερο κατειλημμένη είναι η ζωή μας από την φιλοσοφία του χρήματος που διατάζει ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» άλλο τόσο οι δημόσιοι χώροι θα καταλαμβάνονται από το εμπόρευμα. Όσο περισσότερο φοβισμένη είναι η ζωή των από κάτω άλλο τόσο οι δημόσιοι χώροι θα μετατρέπονται σε πεδία αστυνομικής διαχείρισης και ελέγχου.

Δυο κόσμοι πρέπει να συγκρουστούν: δύο αντίθετοι κόσμοι, δύο διαφορετικές κατευθύνσεις για την αντίληψη της ζωής. Οι ελεύθεροι-δημόσιοι χώροι ανήκουν στις γειτονιές και όχι στους εργολάβους, στους δημάρχους και την καταστολή. Πεμπτουσία της σύγκρουσης αποτελεί η ανάδειξη ενός χώρου σε μέσο για να σπάσουμε την κυρίαρχη λειτουργία αλλά και όλες εκείνες οι δράσεις, οι αφορμές και οι τρόποι αντίστασης που έχουν ως τελικό στόχο την συνολική αποδόμηση ενός συστήματος υποταγής και εξαθλίωσης αντιτάσσοντας την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, την ελευθερία και την ισότητα.

Στήνουμε λοιπόν, εχθρικά τη δημιουργικότητά μας, την αλληλεγγύη μας, τις ανάγκες μας ενάντια στην εμπορευματοποίηση και τον έλεγχο κάθε ανοικτού δημόσιου χώρου.

Επανοικειοποιούμαστε, ξανακάνουμε δικούς μας και ζωντανούς τους χώρους που συνευρισκόμαστε.

«Ρυπαίνουμε» με γκράφιτι το «καθαρό αστικό τοπίο» ζωγραφίζοντας τις εικόνες του δικού μας αύριο, απαλλαγμένοι από κάθε είδους εμπορευματοποίηση.

Μαζί με τη νεολαία του δρόμου, τα χαχανητά των παιδιών, τους φτωχούς, τους εξαθλιωμένους και τους μετανάστες, σπάμε τη μοναξιά, την ιδιώτευση, το φόβο και κάνουμε ξεκάθαρο ότι οι ανοικτοί δημόσιοι χώροι δεν είναι για τα μούτρα κανενός δημάρχου, εργολάβου, μπάτσου.

Στις 8/6 ξαναζωντανεύουμε το μπασκετάκι του Αστέρα -Θέτιδος και Ποσειδώνος- (γκράφιτι, μουσική, προβολές, εργαστήριο στένσιλ)…

Για να κατεβάστε το κείμενο σε μορφή αρχείου pdf πατήστε εδώ.

Details

Category: Κείμενα

Published: 22 April 2013

Στις 11 Απρίλη διεκόπη η παροχή διαδικτύου για δύο αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αντιπληροφόρησης και έκφρασης - athens indymedia και ραδιοζώνες ανατρεπτικής έκφρασης 98fm - τα οποία στεγάζονται στο χώρο της πολυτεχνειούπολης. Με πρόσχημα την απαίτηση επωνυμίας  όλων των χρηστών των υπηρεσιών διαδικτύου μέσα στην πολυτεχνειούπολη και την άρνηση των διαχειριστών των δύο εγχειρημάτων για οποιαδήποτε καταγραφή προσωπικών τους στοιχείων, ο πρύτανης αποφάσισε να σταματήσει την παροχή διαδικτύου κι ουσιαστικά να φιμώσει τα δύο μέσα και κατά συνέπεια και τους ανθρώπους που τα πλαισιώνουν.

Προφανώς, δεν πρόκειται για κάποια ιδιοτροπία του πρύτανη (ο οποίος φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την υλοποίηση της απόφασης), αλλά για μια κεντρική κατασταλτική επιλογή ενάντια στα δύο εγχειρήματα αντιπληροφόρησης ως κομμάτι της ευρύτερης επιχείρησης για την ανάκτηση του εδάφους των από κάτω, των ριζωμάτων τους, των υποδομών που στέκονται ανταγωνιστικά ως προς τον πολιτισμό της εξουσίας (ας λάβουμε υπ’ όψιν ότι είχε προηγηθεί επίμονη στοχοποιήση από διάφορα ρεμάλια που σιγόνταραν στο παιχνίδι, από επερωτήσεις φασιστοειδών για το indymedia στη βουλή, μέχρι δημοσιογραφικούς λίβελους για την επικινδυνότητά του).

Με νωπή ακόμα τη μνήμη από τις εκκενώσεις, το σφράγισμα των καταλήψεων και τις εισβολές σε αυτοοργανωμένους χώρους, φαίνεται πως ξεδιπλώνεται ένα δεύτερο στάδιο του κρατικού σχεδιασμού: αυτή τη φορά χτυπιούνται οι «τόποι» αντιπληροφόρησης των αγωνιζόμενων, τα σημεία συγκεντροποίησης του ευρύτερου αντικαθεστωτικού λόγου, το σημείο συνάντησης όλων εκείνων των ανθρώπων που αναζητούν καλέσματα σε συλλογικές διαδικασίες, δράσεις, παρεμβάσεις στην κατεύθυνση της χειραφέτησης, της ισοτιμίας, της ελευθερίας. Γιατί η πληροφορία που ρέει κόντρα στην κυρίαρχη ρητορεία συνιστά πραγματική απειλή –ουσιαστικά αποτελεί τροχοπέδη για τη διαιώνιση του καπιταλιστικού κόσμου. Και στη συγκεκριμένη συγκυρία καλέσματα σε κοινωνικούς αγώνες πρέπει να κοπούν δια ροπάλου. Η αστική δημοκρατία, αφ’ ότου απώλεσε το προσωπείο της πρόνοιας και του κοινωνικού της έργου, οργανώνει με το σφοδρότερο τρόπο την επέλαση στις τάξεις των από κάτω, ως μέρος της δομικής ανάγκης για τη συνέχιση της ύπαρξής της. Οποιαδήποτε «εστία ανομίας», οτιδήποτε στήνει αναχώματα στην περαιτέρω λεηλασία κι αλλοτρίωση της ζωής μας, πρέπει να κατασταλεί και να καταστεί παράδειγμα προς αποφυγήν. Η όξυνση των στρατηγικών καταστολής και ελέγχου ενάντια στους αγωνιζόμενους ανθρώπους είναι έκδηλη. Ο εκφοβισμός και η καταστολή οποιασδήποτε φωνής που ορθώνεται για να εναντιωθεί στο υπάρχον αποτελεί πλέον καθημερινότητα.

Το διαδίκτυο τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται από τμήματα του ευρύτερου αναρχικού/ αντιεξουσιαστικού/ ριζοσπαστικού χώρου, ως μέσο διακίνησης ιδεών, πληροφοριών, λόγου κι έκφρασης. Ήταν αναμενόμενο πως το κράτος αργά ή γρήγορα θα προχωρούσε, ως μέρος του σχεδίου εξόντωσης του εσωτερικού εχθρού, στο να σβήσει το στίγμα των αγωνιζόμενων ανθρώπων από τον ψηφιακό κόσμο. Αυτή τη στιγμή το κράτος επιλέγει να στείλει ένα σαφές μήνυμα: οτιδήποτε δε φιλτράρεται από τις μηχανές του καπιταλιστικού κόσμου, του εμπορεύματος και του θεάματος, πρέπει να αφανιστεί.

Το athens indymedia και ο 98fm -αγκάθια στο σώμα της εξουσίας αρκετά χρόνια τώρα- αποτελούν τη μετουσίωση της ανάγκης για αδιαμεσολάβητη, έγκαιρη και πραγματική πληροφόρηση, ενημέρωση κι έκφραση. Χρησιμοποιούνται, στηρίζονται και προωθούνται από το μεγαλύτερο μέρος των αγωνιζόμενων ανθρώπων, του κόσμου της ρήξης με το υπάρχον και τον κυρίαρχο πολιτισμό, του κόσμου της εναντίωσης σε κάθε μορφή εξουσίας. Από τις ανταποκρίσεις των απεργιακών διαδηλώσεων, μέχρι την ενημέρωση για τους εργατικούς-ταξικούς αγώνες, κι από τις πολιτικές εκδηλώσεις μέχρι την άμεση πληροφόρηση για γεγονότα του σήμερα, τα μέσα αντιπληροφόρησης αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων που διεξάγονται όλα αυτά τα χρόνια, κύτταρο της επιθυμίας και της επιδίωξης ενός άλλου κόσμου, ελευθερίας, ισότητας, συλλογικότητας, αλληλεγγύης.

Είμαστε στην καρδιά της αντιεξεγερτικής εκστρατείας κράτους-αφεντικών-ευρωπαϊκών διευθυντηρίων. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια καθολική κυριαρχική αντεπίθεση που αποσκοπεί στον ακρωτηριασμό και την αδρανοποίηση των κοινωνικών δυνατοτήτων και διεργασιών των τελευταίων ετών. Με τη μονιμοποίηση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, την καθολική εφαρμογή του δόγματος μηδενικής ανοχής, την όξυνση της κρατικής και παρακρατικής καταστολής, η εξουσία οργανώνει τον παγερό της μονόλογο, χτυπώντας ένα-ένα τα «εδάφη» των από κάτω, για να ξεχάσουμε πώς είναι το συλλογικό και το «από κοινού», να αφανιστούμε στη λογική της εξατομίκευσης , να δεχτούμε τη μιζέρια και τη μοιρολατρία ως όρους ζωής. 
Ενάντια  στο καθεστώς που θέλει να επιβάλλει σιγή νεκροταφείου, ενδυναμώνουμε τις φωνές μας και στεκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη. Πέρα από λογικές διακρίσεων και διαχωρισμών, με πυξίδα την αλληλεγγύη, συγκρουόμαστε με τον πολιτισμό της εξουσίας και δημιουργούμε εμείς το δικό μας κόσμο.

Αδιαμεσολάβητη επικοινωνία και έκφραση, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

Κάτω τα ξερά σας από το athens indymedia και τον 98fm.

22 Απριλίου 2013,

Θερσίτης

Details

Category: Κείμενα

Published: 19 April 2013

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή αρχείου pdf πατήστε εδώ.]

Απρίλιος στον Θερσίτη: πρόγραμμα εκδηλώσεων Παρασκευών (19:00)

19/4

Γυναίκες και αντίσταση

ΠΡΟΒΟΛΗ «Τα κορίτσια της βροχής»

Ιστορίες γυναικών από την αντίσταση στην χούντα

Details

Category: Κείμενα

Published: 17 April 2013

Εδώ και μερικές ημέρες έχει ανακοινωθεί το κλείσιμο του ΙΚΑ Ιλίου και η συγχώνευση των διοικητικών και υγειονομικών του υπηρεσιών στο γειτονικό ΙΚΑ Αγίων Αναργύρων με βάση τις μνημονιακές και μη επιταγές περιστολής των "κοινωνικών υπηρεσιών". Κάτοικοι της περιοχής αντέδρασαν στην ανακοίνωση αυτή με αποτέλεσμα τις τελευταίες ημέρες να εξελίσσεται στις γειτονιές μας ένας αγώνας για την παραμονή της υπηρεσίας στο Ίλιον. Μεγάλο μέρος αυτού του αγώνα είναι διαμεσολαβημένο αφού την κοινωνική διαμαρτυρία προσπαθούν να αγκαλιάσουν ή να χειραγωγήσουν διάφορα κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς αλλά και εκπρόσωποι του δήμου Ιλίου. Ένα άλλο μέρος του αγώνα κυοφορεί αδιαμεσολάβητα και αυτόνομα χαρακτηριστικά, αφού αρνείται οποιαδήποτε ανάμειξη τοπικών αρχόντων και πολιτικών φορέων στις καθημερινές περιφρουρήσεις του κτιρίου του ΙΚΑ έτσι ώστε να μην απομακρυνθούν οι υποδομές του. Από μεριάς μας, εκδώσαμε το παρακάτω κείμενο το οποίο και φροντίσαμε να διανέμουμε εκτεταμένα πόρτα-πόρτα και χέρι-χέρι στις γειτονιές του Ιλίου, ενώ παράλληλα στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο πλάι των κατοίκων τόσο έξω από το κτίριο του ΙΚΑ όσο και σε κάθε προσπάθεια μη συναινετικής οργάνωσης της αντίστασής τους.

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή αρχείου pdf πατήστε εδώ.]

Δυστυχώς αγαπητέ/η μου κύριε/α, περισσεύετε!


Όταν οι λογιστές βρίσκουν πως οι φτωχοί περισσεύουν...

…χάνονται και τα προσχήματα.

Το κλείσιμο των διοικητικών υπηρεσιών του ΙΚΑ Ιλίου στον Άγιο Φανούριο δεν έρχεται από το πουθενά: ήδη από το 2011 έχει παρθεί η απόφαση πως οι κρατικές «υπηρεσίες πρόνοιας» κοστίζουν πολύ και έχει εκπονηθεί σχέδιο συγχώνευσής τους. Και βέβαια δεν θα σταματήσει εκεί.

Οι κρατικοί λογιστές γνωρίζουν καλά πως οι φτωχοί-ες, οι ηλικιωμένοι-ες, οι άνεργοι-ες, οι μετανάστες-τριες, εκτός από «τεμπέληδες» και «γκρινιάρηδες» («γκρινιάζουν» κάτι για αξιοπρέπεια) είναι και «αρρωστιάρηδες». Και αυτό κοστίζει πολύ στην εθνική οικονομία, πάει πίσω τον εθνικό στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα το 2014. Άρα 2 επιλογές υπάρχουν: είτε οι φτωχοί θα πρέπει βιολογικά να πάψουν να υπάρχουν είτε θα πρέπει οι υπηρεσίες πρόνοιας να συρρικνωθούν σε βαθμό εξαφάνισης. (Το δεύτερο βέβαια δεν αποκλείει το πρώτο αλλά το αντίθετο, το προκαλεί).

Αν οι φτωχοί θέλουν υγειονομική περίθαλψη, ας στρωθούνε με τις ώρες στις ουρές του ΕΟΠΥΥ, ας πάνε στις «μη κυβερνητικές οργανώσεις» που ξεφυτρώνουν παντού από «φιλάνθρωπους» μεγαλοεπιχειρηματίες ξεπλένοντας κεφάλαια, ας κάνουν το σκατό τους παξιμάδι και να πάνε στα ιδιωτικά πολυιατρεία που θησαυρίζουν πάνω στις ανάγκες, ας αποδείξουν την «ελληνικότητά» τους σε ψευτοκοινωνικές υποδομές των ξεφτιλισμένων φασιστών της χρυσής αυγής… και τέλος ας πάνε στα πολυδιαφημιζόμενα «κοινωνικά ιατρεία» του δήμαρχου Ζενέτου που ξεφτιλίζουν και τις  δύο έννοιες: ούτε ιατρεία είναι στην ουσία και πολύ περισσότερο ούτε  κοινωνικά είναι.

Ο δήμαρχος που επαίρεται ότι έφτιαξε έναν κερδοφόρο δήμο (με 9 εκατομμύρια ευρώ πλεόνασμα) έχει φτιάξει «κοινωνικά ιατρεία» βιτρίνα, κάτι αντίστοιχο με το «κοινωνικό παντοπωλείο» που «εξυπηρετεί» το απλησίαστο νούμερο των 60 εξαθλιωμένων οικογενειών της γειτονιάς μας. Γελοία πράγματα δηλαδή, αφού και ο δήμαρχος ακολουθεί τη νέα μόδα που ανθεί στους κύκλους καναλαρχών, τοπικών αρχόντων, εκκλησίας, διαφόρων «ευαίσθητων» από την Εκάλη, φασιστών, βουλευτών, πολυεθνικών εταιρειών και λοιπών φυραμάτων: η έννοια «αλληλεγγύη» φοριέται πολύ, δεν κοστίζει τίποτα και κάνει το πρόσωπό τους «καθαρό».

Ο δήμαρχος βέβαια έχει και άλλες έγνοιες, πολύ σοβαρότερες: να ντύσει την δημοτική αστυνομία με στολές που το κονδύλι τους έφτασε τις 90 χιλιάδες ευρώ (όπα Gucci ο δημοτόμπατσος!), να βάζει πανάκριβο καινούριο σύστημα αποκομιδής σκουπιδιών στους κεντρικούς πεζοδρόμους για να ικανοποιήσει τους εμπόρους, να κρατάει τους τοίχους καθαρούς από πολιτικές αφίσες –με το πρόσχημα της «καθαρής πόλης» (έτσι ώστε να επικρατεί η αισθητική της ησυχίας-τάξης και ασφάλειας που πρεσβεύει αυτός, ο πολιτικός του φορέας και ο ρόλος του ως «εφαρμοστής» των κεντρικών πολιτικών επιλογών στις γειτονιές μας).

Είναι αυτονόητο πως το κλείσιμο των υπηρεσιών του ΙΚΑ στον Άγιο Φανούριο θα επιτείνει την ήδη ρημαγμένη ζωή κοινωνικών ομάδων (κυρίως των ηλικιωμένων αλλά όχι μόνο) που εξαρτώνται από αυτές τις υπηρεσίες. Είναι αυτονόητο, πως πρέπει να αντισταθούμε στην κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα που θέλει να κάνει τις γειτονιές μας γειτονιές πληθυσμών που «περισσεύουν», πληθυσμών που θα τρέφονται με το «καρότο» ψευτοεπιδομάτων, πεντάμηνων συμβάσεων εργασίας, ψευτοκοινωνικών υποδομών και θα τιθασεύονται με μαστίγιο –όταν δεν κάθονται στα αυγά τους- από τον αστυνομικό στρατό κατοχής.

Δεν θα ‘πρεπε να μας ενδιαφέρει να κρατήσουμε τίποτα από τον πολιτισμό του χρήματος, της εκμετάλλευσης, της εξατομίκευσης και της καταπίεσης που «παρακμάζει» παθαίνοντας απανωτές «κρίσεις». Αν κάτι πρέπει να βάλουμε μπροστά, είναι να δημιουργήσουμε εμείς -οι από κάτω- για εμάς εκείνες τις υποδομές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας σε κάθε γειτονιά. Αυτοοργανωμένα κοινωνικά ιατρεία, δομές αυτομόρφωσης, συλλογικές κουζίνες, συλλογική καλλιέργεια της γης κ.ά. είναι κάποιες από τις υποδομές αυτές που λειτουργούν σχεδόν πανελλαδικά πέρα κι έξω από τον πολιτισμό του χρήματος, του εμπορεύματος και της υποταγής στην κρατική εξουσία. Να χτίσουμε λοιπόν τα συλλογικά-αυτοοργανωμένα μας αναχώματα απέναντι στις επιθέσεις των κυρίαρχων. Οι ανάγκες μας δεν είναι για τους λογιστές τους, δεν είναι για την «αλληλεγγύη» τους, δεν χωράνε στις εθνικές οικονομίες τους και στα οράματα εθνικής ανάπτυξης…


Επειδή λοιπόν η αλληλεγγύη δεν είναι υπόθεση για δημάρχους, φασίστες, παπαδαριό, ΜΚΟ, επιχειρηματίες, κόμματα, καναλάρχες, πρετεντέρηδες, αλλά τρόπος που πρέπει να οργανώσουμε τις ζωές μας οι «από κάτω» μακριά και ενάντια από όλους αυτούς…

Επειδή με παρακάλια, υπομονή και ανοχή ποτέ δεν κερδήθηκε τίποτα…είναι καιρός για αντεπίθεση, σύγκρουση και αυτοοργάνωση.

Details

Category: Κείμενα

Published: 22 February 2013

Η ιστορική μνήμη είναι αυτή που διεκδικείται –για να συσκοτιστεί- κάθε φορά από τους αφηγητές-νικητές της ιστορίας. Για την περίοδο της Κατοχής-Αντίστασης (1941-1945), παρόλο που αφορά μια ιστορία μόλις 70 χρόνων πίσω, υπάρχει τόση συσκότιση και τόσοι «αχαρτογράφητοι» κοινωνικοί τόποι, που πραγματικά θα μπορούσε να αποτελέσει ένα παράδοξο της «επιστήμης της ιστορίας». Η απάντηση είναι απλή: η ιστορία των αγώνων «από τα κάτω» δεν έχει γραφτεί ποτέ και από καμιά «επιστήμη της ιστορίας» χωρίς ταυτόχρονα να γίνεται απόπειρα να επανασυγκροτηθεί και η ίδια η κοινωνική μνήμη στη βάση της «ιστορικής μεθοδολογίας και των συμπερασμάτων».

Οι κοινωνικές αντιστάσεις της περιόδου ‘41-‘45 βρήκαν μέσα στις επόμενες δεκαετίες πολλούς ιστορικούς αφέντες (αφού εκ των πραγμάτων συνδέθηκαν με την εμφύλια σύγκρουση που τις ακολούθησε): τους χίτες-δοσίλογους νικητές που απαγόρευσαν την «μνήμη» ως εθνικό μίασμα. Αργότερα, η επίσημη κομματική γραμμή όφειλε να λειάνει εκείνες τις μνήμες, εκείνες τις συμπεριφορές, εκείνες τις επιλογές σύμφωνα με τη δική της ιστορική-κομματική ιδιοτέλεια και να εγκολπωθεί ως πολιτικός-φυσικός φορέας όλο το φορτίο των αντιστάσεων εκείνης της περιόδου. Και βεβαίως από τη μεταπολίτευση και μετά (και ιδίως τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, με την αναγνώριση της Αντίστασης ως Εθνικής Αντίστασης και την παύση κάθε στιγματισμού των αγωνιστών της) όπου η Αντίσταση άρχισε να συγκροτείται ως ένα νέο εθνικό-ηρωικό αφήγημα.

Και όπως κάθε εθνικό αφήγημα που πρέπει να είναι απλουστευτικό και να παραπέμπει σε στερεότυπα: οι έλληνες πολέμησαν σαν ήρωες και οι ήρωες σαν έλληνες, του έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει, η αδάμαστη υπολοχαγός Νατάσα, η πάνδημη αντίσταση του ελληνικού πληθυσμού (με μοναδική εξαίρεση κάτι λίγους Τσολάκογλου, Μπουραντάδες και Ράλληδες) το υψηλό πατριωτικό και ενοποιητικό φρόνημα του ελληνικού λαού, ο Γοργοπόταμος ως σημείο μιας «αυθόρμητης» συνένωσης των ελλήνων αντιστασιακών που οι επίβουλοι ξένοι έβαλαν αργότερα να σκοτωθούν, η παλικαριά και η φυσική ανυποταγή των Ελλήνων …

Τα εθνικά αφηγήματα είναι επιλεκτικά και αποφεύγουν τις ιστορικές δυσκολίες, αποσιωπούν «δυσάρεστες» πτυχές, θάβουν «ακατανόητες» και μη γραμμικές κοινωνικές δυναμικές. Γιατί όχι μόνο οι δοσίλογοι κυβέρνησαν τη χώρα μετά τη νίκη τους στον εμφύλιο αλλά ο δοσιλογισμός και η συνεργασία με τα στρατεύματα κατοχής ήταν διαδεδομένο «σπορ» στον «ηρωικό ελληνικό λαό».  Γιατί ο εμφύλιος στην πραγματικότητα δεν ξεκίνησε το 1945 αλλά στην ουσία η κοινωνική-ταξική πόλωση εκδηλωνόταν σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας από το 1941. Γιατί η Αντίσταση δεν ήταν μόνο αγώνας ενάντια στους κατακτητές αλλά και μια περίοδος ρήξεων και κοινωνικών και ατομικών επανακαθορισμών που καθόρισαν τα μέγιστα τις επόμενες γενιές αντιστάσεων.

Όλα αυτά δεν βολεύουν καμιά ορθοδοξία και πολύ περισσότερο τις αριστερές ορθοδοξίες που είδαν στο νέο εθνικό αφήγημα που διαμορφώθηκε στη μεταπολίτευση ένα πεδίο εκμαίευσης πολιτικής και κομματικής υπεραξίας. Αυτή η αφήγηση της ιστορίας βόλευε την αριστερά (κυρίως το ΚΚΕ) όχι γιατί «δικαίωνε» και αποκαθιστούσε στην κοινωνική συνείδηση τους αγώνες, αλλά γιατί δικαίωνε και αποκαθιστούσε μια «συλλογική μνήμη» που παραδόξως ταυτιζόταν με τη μνήμη του (εκάστοτε) Πολιτικού Γραφείου.

Στις μέρες μας οι λέξεις Κατοχή, Τάγματα Ασφαλείας, Αντίσταση, ο αντιφασιστικός αγώνας κ.ά. επιστρέφουν στο καθημερινό λεξιλόγιο με κάποιους ακροβατισμούς που επιθυμούν να συνενώσουν σημεία  καταφανών ιστορικών ομοιοτήτων με το «τότε» σε μια νέα «επική» αφήγηση του παρόντος. Είναι ένα κλασικό σύμπτωμα αδυναμίας κατανόησης των δυναμικών του ιστορικού παρόντος. Το να συζητήσουμε για εκείνη την περίοδο έχει σημασία όχι απλά για να επιβεβαιώσουμε τα προφανή (πχ τον ρόλο του ΚΚΕ, τις Βάρκιζες κτλ), αλλά για να ξανατοποθετηθούμε στην ιδιαίτερη και συσκοτισμένη (από νικητές και ορθοδοξίες παντός είδους)  ιστορική περίοδο, να ξαναδούμε τα σημεία εκείνα που η ιστορία των αγώνων του ‘41-‘45 είναι κομμάτια της δικής μας απελευθερωτικής ιστορίας και όχι κομμάτια μιας σταλινικής-πατριωτικής-εθνοκρατικής προπαγάνδας…

22/2/2013, Θερσίτης 

[Η αφίσα της εκδήλωσης βρίσκεται εδώ.]