Details

Category: Κείμενα

Published: 27 December 2013

Το άστρο έφυγε, φώτισε μια στιγμή τη φάτνη και χάθηκε, ποιος ξέρει σε ποιο σημείο του διαστήματος ταξιδεύει τη φήμη που απόκτησε. Κάπου μοιάζει η ιστορία να γράφτηκε από την πυρωμένη αχτίδα αυτού του άστρου. Όμως η πραγματικότητα είναι πιο ισχυρή και πιο πικρή από την τεχνητή μαγεία ενός ουράνιου σώματος.

Η πόλη, απόψε το βράδυ, ίσως και να έχει την ανάγκη ενός ακόμη άστρου. Όχι για να πιστέψει και να σώσει την ψυχή της, αλλά για να κοιτάξει ξαφνιασμένη την όψη της στη λάμψη του και να διαπιστώσει κάποιες λησμονημένες ανάγκες. Οι ύμνοι και τα τροπάρια, όλη αυτή η μεταφυσική γλυκανάλατη ποίηση, γράφτηκαν για να ξεχαστεί η αλήθεια της ζωής.

Και η αλήθεια, όλη αυτή η πραγματική μυθολογία του καθημερινού, όντως ξεχάστηκε, ναυάγησαν τα πραγματικά νοήματα σε μια σκοτεινή θάλασσα από αυταπάτες. Ένα βρέφος, λέει, γεννήθηκε σε ένα παχνί, σε καιρό απογραφής, μυστηριώδεις γέροντες, κάτοχοι μαγικών τεχνών, κίνησαν να προσκυνήσουν, ανυποψίαστοι βοσκοί πήραν κι αυτοί τον κλήρο τους από το θαύμα.

Αν δεν ήταν εξουσία μπορεί και να ήταν συγκίνηση.

Ο χρόνος που φεύγει κλέβει κάτι από τη ζωή του κόσμου. Σέρνει μαζί του κάποιες από τις χτεσινές βεβαιότητες. Η αλήθεια μας στρέφει γρήγορα σε μύθο. Η νέα αλήθεια μας κάνει πιο σίγουρους. Αυτό είναι η γνώση. Καλά πάμε.

Το κόστος κάθε κομπίνας το εισπράττει κάποιος αφελής. Είναι γνωστή η περίπτωση του επαρχιώτη και του παπατζή.

Σήμερα που τελείωσαν οι φάτνες, αναδύθηκαν και κυριαρχούν οι βιομηχανίες παιχνιδιών.

Στα περίχωρα της Βηθλεέμ συνεχίζονται οι συγκρούσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων.

Περνάμε συνεχώς μέσα από την οδό του αυτονόητου. Ναι.

Τι σημασία έχει;

Αφού πάντα ψάχναμε ένα φωτεινό μετέωρο για να ελπίσουμε, πάντα γινόμαστε σκιές κάτω από τους προβολείς υποθέσεων που δεν μας αφορούν. Τι μένει όταν σβηστεί ο πανικός;

Ίσως η νοσταλγία, η επιστροφή σε μια μελαγχολία που πολλά υποσχέθηκε.

Ίσως η επιμονή σε κάτι που λάμπει μέσα στην ευαισθησία μας.

Ίσως τίποτα, μια αμίλητη κίνηση χωρίς πρόδηλο νόημα.

Οι εξουσίες ενεδρεύουν σε κάθε γωνιά.

Οι εξουσίες είναι ριζωμένες στη γλώσσα και την τέχνη μας.

Χρειαζόμαστε μια νέα προθυμία για ζωή, μια νέα φλόγα ερωτική μέσα στη γενική νεύρωση.

Το άστρο φωτίζει το προφίλ της μοναξιάς. Οι Αθηναίου που προσγειώνονται στην ερημιά των πολυμέσων. Ένας επερχόμενος πόλεμος. Ένα νέο γκάλοπ. Κάποια δημοσιεύματα για τους πρόσφυγες. Δύο ακόμη θάνατοι από πρέζα.

Όχι μόνο δεν έκλεισε το Νταχάου της Κέρκυρας αλλά άνοιξαν λευκά κελιά στον Κορυδαλλό.

Τι γρήγορα και τι εύκολα που φεύγουν τα χρόνια σ' αυτή την πόλη...

[Το κείμενο αυτό μοιράστηκε σε συγκέντρωση του Θερσίτη στις 28.12.2002. Με αφορμή το γιορτινό κλίμα εκείνων (και αυτών) των ημερών, με αφορμή το μύθο των χριστουγέννων και των ιδεολογημάτων που τα συνοδεύουν, με αφορμή τις αιχμηρές αντιθέσεις που καταγράφονται πάντα αυτές τις ημέρες μεταξύ της πραγματικής κοινωνικής κατάστασης και του επίπλαστου των ημερών των χριστουγέννων, αναδημοσιεύουμε και σήμερα το κείμενο αυτό. Είναι προφανές ότι η επιτάχυνση των κυριαρχικών επιβολών στους "από κάτω" είναι τέτοια που πλέον η συνθήκη που περιγράφει το κείμενο πριν από 11 χρόνια δείχνει μακρινή. Κανείς εξάλλου δεν είχε φανταστεί πριν 11 χρόνια ότι από τα λευκά κελιά του Κορυδαλλού θα είχαμε φτάσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, κανείς δεν είχε φανταστεί τους απανωτούς θανάτους των φτωχών από την έλλειψη των στοιχειωδών που αφορούν την στέγαση, τη θέρμανση, την περίθαλψη, τη διατροφή, κανείς δεν είχε φανταστεί την αιθαλομίχλη, τις Λαμπεντούζες, τις αυτοκτονίες. Και κανείς δεν είχε φανταστεί την ανάγκη όσο ποτέ για αναζωπύρωση των κοινωνικών αντιστάσεων. Πράγματι, τι γρήγορα και τι εύκολα που φεύγουν τα χρόνια σ' αυτή την πόλη...]

Details

Category: Κείμενα

Published: 19 December 2013

Επιλέγουμε να αναθερμάνουμε την υπόθεση της επίθεση που δέχτηκε ο μετανάστης Mamadu B. στις περιοχές μας πριν από 2 χρόνια, αφενός για να αναδείξουμε τη σύνδεση με την υπάρχουσα πραγματικότητα αλλά και με αφορμή το δικαστήριο που αφορά στη συγκεκριμένη υπόθεση και έχει οριστεί για τις 20/12/2013.

Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε.

Κείμενο που μοιράστηκε στις γειτονιές μας τους τελευταίους μήνες:

Για να διαβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ...

Στις 26/11/2011, ο Mamadu B., μετανάστης και κάτοικος των περιοχών μας, δέχτηκε δολοφονική και ρατσιστική επίθεση με μαχαίρι από τρεις νεαρούς -ηλικίας 16 έως 18- φιλικά προσκείμενους στη Χρυσή Αυγή. Σε σκοτεινό στενό κοντά στην στρογγυλή πλατεία Ιλίου, οι τρεις νεαροί προσέγγισαν λίγο πριν τα μεσάνυχτα τον Mamadu και με υβριστικά σχόλια που αφορούσαν  το χρώμα του, τού επιτέθηκαν με κλωτσιές και μπουνιές μη διστάζοντας να του βγάλουν και μαχαίρι. Ευτυχώς, ο μετανάστης απέφυγε τις μαχαιριές, όχι όμως και το αιμάτωμα στον  σπλήνα και τη ρήξη ήπατος, σωματικές βλάβες που θα μπορούσαν να επιφέρουν μέχρι και το θάνατο και οι οποίες προκλήθηκαν από τα χτυπήματα που δέχτηκε από τα φασιστοειδή. Γείτονες, που άκουσαν τις φωνές του μετανάστη, αντέδρασαν άμεσα και αποτρεπτικά στο να υπάρξει οποιαδήποτε συνέχεια στα δολοφονικά σχέδια των θρασύδειλων νεαρών.

Από τότε έως και σήμερα, πολλά ακόμη περιστατικά ρατσιστικής και φασιστικής βίας έχουν σημειωθεί όχι μόνο στις γειτονιές μας αλλά και γενικότερα στον ελλαδικό χώρο. Επιθέσεις σε σπίτια και καταστήματα μεταναστών, εμπρησμοί σε τζαμιά και χώρους συνεύρεσης μεταναστών, ξυλοδαρμοί και δολοφονίες εκδηλώθηκαν μέσα σε ένα διάχυτο κλίμα εκφασισμού, ξενοφοβίας και καλλιεργούμενης μισαλλοδοξίας. Οι πρακτικές αυτές ξεδιπλώθηκαν σε μεγάλο βαθμό  την περίοδο της ανόδου και της πριμοδότησης της Χρυσής Αυγής από το κράτος.

Γνωρίζουμε καλά πως σε περιόδους συστημικής κρίσης όπου η κυριαρχία επιβάλλει την άγρια φτωχοποίηση των «από κάτω», έχει ανάγκη και τα  φασιστικά μορφώματα όπως η Xρυσή Aυγή. Εκμεταλλευόμενοι τη φτώχεια, την εξατομίκευση αλλά και τις φοβίες που επί καθημερινής βάσεως μπολιάζονται στα μυαλά των φυλακισμένων τηλεθεατών, πλασάρουν έναν εμετικό λαϊκισμό,η βάση του οποίου είναι το πατριωτικό φρόνημα και οι εθνικιστικές τσιρίδες. Θρασύδειλα όντα, δε διστάζουν να οπλίσουν τα (αιματοβαμμένα) χέρια τους και να τραμπουκίσουν ξυλοκοπώντας ή ακόμα και να σκοτώσουν μετανάστριες/στες, αντιφασίστριες/στες και γενικότερα, οποιονδήποτε ανήκει στις επικίνδυνες -για την κυριαρχία- τάξεις.

Στις 17/9/2013 -ούτε 2 χρόνια αργότερα- ο 32χρονος αντιφασίστας Παύλος Φύσσας πέφτει νεκρός από το μαχαίρι του δολοφόνου και μέλους της Xρυσής Aυγής Ρουπακιά στο Κερατσίνι .Δυστυχώς για τους φασίστες, ο Παύλος Φύσσας δεν ήταν ένας ακόμη ανώνυμος μετανάστης (ο θάνατος του οποίου τις περισσότερες φορές  δεν συγκίνησε την ελληνική «κοινή γνώμη» ούτε έγινε είδηση στα καθεστωτικά ΜΜΕ λόγω της ξενικής προέλευσης του και της κυρίαρχης ρητορείας που τον κατέτασσε εξ' ορισμού στους «περισσευούμενους») .Δυστυχώς γι αυτούς ήταν έλληνας, γνωστός τραγουδιστής της hip-hop σκηνής, που ο καθένας βρήκε κάτι κοινό, κάτι που τον ένωνε μ΄αυτόν το νεαρό και έτσι η αρχική παγωμάρα της είδησης δεν άργησε να μετατραπεί σε οργή και συγκρούσεις.

Στις μέρες μας, το κατ΄επίφαση «αντιναζί» κράτος, στο όνομα της καθεστωτικής σταθερότητας και ομαλότητας, φυλακίζει κάποια από τα έως τώρα χαϊδεμένα του παιδιά. Ας μη γελιόμαστε, όμως, το καθεστώς στριμώχνει προσωρινά και μόνο τη Χρυσή Αυγή υπό το φόβο της γενίκευσης μιας αντιφασιστικής εξέγερσης, αλλά και επειδή η χρυσή αυγή είχε αρχίσει να αυτονομείται και να ξεφεύγει από τα όρια και τους σκοπούς που το ίδιο το κράτος της είχε θέσει. Έτσι,το κράτος ξεσκαρτάρει και απομακρύνει ό,τι έχει «ξεφύγει» ώστε να κρατήσει και, εν συνεχεία, να φτιάξει μια «πιο σοβαρή Χρυσή Αυγή» (όπως ευαγγελίζονται πολλές περσόνες των ΜΜΕ, της πολιτικής και του ελληνικού καπιταλισμού) με μια καινούργια και πιο «εμφανίσιμη» μάσκα.

Γι αυτούς αλλά και για όλους τους λόγους του κόσμου, η αντίσταση σε οποιαδήποτε μορφή φασισμού αποτελεί για όλους εμάς, τους «από κάτω», όρο ζωής. Καιρός να σταματήσουμε τους «απο πάνω» να παίρνουν αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς. Καιρός να τους κόψουμε τα παιχνίδια που παίζουν πάνω μας με τους παρακρατικούς μηχανισμούς. Να πάρουμε επιτέλους θέση ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό και τη βαρβαρότητα. Να απλώσουμε χειρονομίες αλληλεγγύης και συνύπαρξης σε όλα τα πεδία της ζωής, δίχως εθνικούς ή άλλους διαχωρισμούς και διακρίσεις. Να τσακίσουμε κάθε απόπειρα εμφάνισης των φασιστών στα σχολεία, στους δρόμους, στις πλατείες, στα δημαρχεία, στις γειτονιές, στις ζωές μας.

ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ...

Όλους εκείνους που σήκωσαν χέρι (και μαχαίρι) σε μετανάστες, ομοφυλόφιλους, κομμουνιστές, αντιφασίστες, διαφορετικούς. Όλους εκείνους που τώρα ζητούν την επιείκια των κρατικών προϊσταμένων τους. Όλους εκείνους που εξαγοράζουν τις δολοφονικές τους πρακτικές και το αίμα όσων βρέθηκαν στο δρόμο τους με δικαστικούς συμβιβασμούς και ασκήσεις μεταμέλειας. Όλους εκείνους που γιγάντωσαν και ακόμα γιγαντώνουν το «τέρας» του φασισμού ρίχνοντας στην κοινωνία τόνους ρατσιστικού δηλητήριου, εθνικής υπεροχής και μίσους απέναντι στους αδυνάμους. Όλους εκείνους που αντί να τα βάλουν με τους πραγματικούς υπαίτιους της δυστυχίας τους, τούς «από πάνω», το κράτος και τον καπιταλισμό, τα έβαλαν με τους φτωχούς και τους αδύναμους, τους «από κάτω».

ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ

Details

Category: Κείμενα

Published: 08 November 2013

Κείμενο του Θερσίτη με αφορμή το διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής (9 Νοέμβρη 2013) αλλά και την εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στο χώρο του Θερσίτη για την ίδια υπόθεση την Παρασκευή 8 Νοέμβρη 2013 και ώρα 7 μ.μ.

Για τον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής

Στη Β.Α. Χαλκιδική βρίσκεται σε εξέλιξη ένας από τους σημαντικότερους αγώνες των τελευταίων χρόνων. Κάτοικοι της περιοχής και αλληλέγγυοι αγωνίζονται ενάντια στα μεταλλεία χρυσού της εταιρίας Ελληνικός Χρυσός (95% ιδιοκτησία της καναδικής πολυεθνικής EldoradoGoldS.A. και 5% της ΑΚΤΩΡ Α.Ε.συμφερόντων Μπόμπολα). Οι εξορύξεις απειλούν με αφανισμό πολλές εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα αρχέγονου δάσους, με μη αντιστρεπτή ρύπανση των υδάτων, του εδάφους και του αέρα, με αλλαγή του χάρτη της περιοχής και καταστροφή της ζωής των ανθρώπων των γύρω χωριών. Η ιστορία όμως των εξορύξεων και του αγώνα των κατοίκων δεν είναι καινούργια. Για περισσότερο από είκοσι χρόνια, τα μεταλλεία Κασσάνδρας, με μεταλλεύματα όπως χαλκό, άργυρο, μόλυβδο, ψευδάργυρο, χρυσό κ.α., έχουν μπει στο στόχαστρο ντόπιων και πολυεθνικών εταιριών, και σ’ αυτό το «έργο» η συμβολή του κράτους υπήρξε πάντα καθοριστική. Η περιβαλλοντική καταστροφή που ήδη έχει συντελεστεί είναι σε πολλές περιπτώσεις ανυπολόγιστη. Ωστόσο, οι τοπικές αντιστάσεις υπήρξαν πάντα ισχυρό ανάχωμα στις ορέξεις των εταιριών και των κρατικών σχεδιασμών, αποτελώντας ένα από τα πιο φωτεινά σημεία του ανταγωνιστικού κινήματος. 

Αναμφισβήτητα, η διαχείριση του «φαινομένου Σκουριές», τόσο σε κατασταλτικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο, συμπυκνώνει τις πολιτικές του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί με την ένταξη της χώρας στις μνημονιακές νεοφιλελεύθερες πολιτικές και αναδεικνύεται σε πείραμα εκπειθάρχησης και εξανδραποδισμού μεγάλων κοινωνικών κομματιών, που θα εφαρμοστεί στη συνέχεια και αλλού. Ως προς αυτό αξίζει να επισημάνουμε κάποια επιμέρους σημεία.

Είναι δεδομένο ότι οι επιχειρήσεις της εταιρίας αντλούν νομιμοποιητικά άλλοθι από όλα εκείνα τα πολύ γνωστά περί «σωτήριας ανάπτυξης για την περιοχή, κατεπείγουσας ανάγκης, εθνικού συμφέροντος»… Μια κρίση του συστήματος είναι πάντα ευκαιρία για τους «από πάνω» για αναδιάρθρωση, όχι μόνο στο επίπεδο της εξυγίανσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, αλλά και για αναδιευθέτηση του κοινωνικού σε όλα τα πεδία. Μισθοί υποδιπλασιάζονται, συντάξεις-πενταροδεκάρες μετατρέπουν τους ηλικιωμένους σε επαίτες, στοιχειώδεις υποδομές κοινωνικής πρόνοιας γίνονται είδη πολυτελείας, άνθρωποι πετιούνται σαν αναλώσιμα από τις δουλειές τους, κι άλλοι στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (βλ. μετανάστες). Από αυτό δεν θα μπορούσε να λείπει η γη. Οι έρευνες για γεωτρήσεις υδρογονανθράκων βρίσκονται στην ημερήσια ατζέντα επιστημονικών και επιχειρηματικών συνεδρίων, ενώ χρυσοθήρες ετοιμάζουν ήδη κρατήρες σε δασικές εκτάσεις σε Κιλκίς και Έβρο. Οι αναπτυξιακές πολιτικές αντλούν επιπλέον νομιμοποίηση, αφού παρουσιάζονται ως κύρια οδός για τη σωτηρία από την ύφεση (δεξιές και αριστερές συνιστώσες του συστήματος την εξυψώνουν σε σωτήρια λύση κατά της ανεργίας). Από ομιλία του πρωθυπουργού στην τελευταία ΔΕΘ: «Η χώρα δεν χρειάζεται νέα μέτρα λιτότητας αλλά ανάκαμψη και ανάπτυξη», στη λαχαναγορά του Ρέντη: «απαραίτητη για την κοινωνική συνοχή είναι η ανάπτυξη», και σε τηλεοπτική συνέντευξη:  «ανάπτυξη και θέσεις εργασίας θα περιορίσουν την ακροδεξιά». Περισσότερο από ποτέ, η ανάπτυξη αποφορτίζεται από τα αρνητικά της νοήματα, ουδετεροποιείται, γίνεται μέρος της κανονικότητας που παράγει η γλώσσα του συστήματος. 

Όλα σαρώνονται στο νέο περιβάλλον της κρίσης, ενώ διεκδικήσεις του παρελθόντος για αρμονική συνύπαρξη με τη φύση μοιάζουν περισσότερο από ποτέ γραφικότητες και ρομαντισμοί. Σε αυτή τη συνθήκη, η περιοχή της Β.Α. Χαλκιδικής γίνεται ουσιαστικά μια ειδική οικονομική ζώνη. Τα συμφέροντα της εταιρίας υπερασπίζονται από τους έμμισθους του κράτους με κάθε μέσο, ολόκληρα χωριά αλώνονται από αστυνομικούς στρατούς κατοχής, το δάσος συνεχίζει να αφανίζεται για να εξαχθούν μόλις 0,8gr χρυσού από 1 τόνο εδάφους, με την ταυτόχρονη διάχυση στην ατμόσφαιρα 3.116 τόνων σκόνης/ώρα μόνο από το ορυχείο στις Σκουριές! 

Σε κατασταλτικό επίπεδο, από τον Μάρτιο του ‘12, οπότε και εντείνονται οι δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια στα μεταλλεία, τα χωριά της Β.Α. Χαλκιδικής τελούν υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς κατοχής από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και τραμπούκους της εταιρίας (χαρακτηριστική στιγμή είναι η εισβολή πολυάριθμου στρατού ΜΑΤ – ΕΚΑΜ στην πόλη της Ιερισσού στις 7 Μάρτη). Η Β.Α. Χαλκιδική βρίσκεται σε «κατάσταση εξαίρεσης». Οι διαδηλώσεις που πραγματοποιούν κάτοικοι και αλληλέγγυοι στο βουνό συνοδεύονται απόρριψη άφθονων χημικών, ξυλοδαρμούς διαδηλωτών κάθε ηλικίας, από πλαστικές σφαίρες, τραμπουκισμούς από τα δουλικά-εργαζόμενους της εταιρίας, ενώ το τελευταίο εξάμηνο (μετά την καταστροφή του εργοταξίου της εταιρίας στις 17 Φλεβάρη) εφαρμόζονται και αστυνομικές εισβολές σε σπίτια και απαγωγές αγωνιζόμενων.

Σε όλο αυτό το διάστημα, σχηματίζονται 14 ογκωδέστατες δικογραφίες, 210 άνθρωποι κατηγορούνται ή φέρονται ως ύποπτοι, από τους οποίους οι 56 με βαριά κακουργήματα για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, δηλαδή διώκονται με τον τρομονόμο, 4 άνθρωποι προφυλάκιζονται (οι 2 αποφυλάκισθηκαν μετά από 6μηνη κράτηση και οι άλλοι 2 μόλις πριν δύο ημέρες μετά από τρίμηνη φυλάκιση), πάνω από 200 άνθρωποι υποβάλλονται δια της βίας σε απόσπαση γενετικού υλικού, ενώ μέχρι σήμερα εξακολουθούν να μοιράζονται κλήσεις για απολογία στον ανακριτή. Όπως εύστοχα έχει χαρακτηριστεί, πρόκειται για βιομηχανία παραγωγής διώξεων, μια επιχείρηση σκούπα στους αγωνιζόμενους, ώστε να δοθεί ευκρινές το μήνυμα ότι δεν πρέπει να κουνιέται ούτε φύλλο, ότι το «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» θα εφαρμοστεί δια ροπάλου. Τα τριψήφια νούμερα των διωκόμενων θέλουν να υπογραμμίσουν τη δύναμη του καθεστώτος να σαρώνει περνώντας πάνω από ανθρώπους, και οι υπερμεγεθυμένοι αριθμοί θέλουν να προκαλέσουν τρόμο. Οι διώξεις έχουν στόχο να εγκλωβίσουν σε καθεστώς δικαστικής ομηρίας μεγάλο μέρος των αγωνιζόμενων, να τους μπλέξουν στα πλοκάμια του δικονομικού συστήματος και των θεσμικών διευθετήσεων. Επιχειρούν να διασπάσουν τη συνοχή τους, δημιουργώντας ρήγματα ως προς τις διεκδικήσεις τους, απομακρύνοντάς τους ταυτόχρονα από το πεδίο του καθημερινού αγώνα. Αυτό είναι εξάλλου το κυρίαρχο μότο: καθένας πρέπει εδώ και τώρα να επιστρέψει στον ιδιωτικό του βίο, να κοιτάζει τις προσωπικές του υποθέσεις και τη «δουλίτσα» του. Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, οι διωκόμενοι της Β.Α. Χαλκιδικής διαψεύδουν τις προσδοκίες τους.

Η 17 Φλεβάρη, όταν ομάδα ατόμων αιφνιδίασε τους σεκιούριτι των εγκαταστάσεων της εταιρίας στις Σκουριές και πυρπόλησε οχήματα και υποδομές της, αποτέλεσε χρονικό σημείο αναβάθμισης της κατασταλτικής στρατηγικής και του ιδεολογικού πολέμου. Τα εκτενή ρεπορτάζ των μίντια –που έμοιαζαν περισσότερο με πολεμικά ανακοινωθέντα του υπουργείου τύπου της κυβέρνησης, η παρουσία του ίδιου του υπουργού προστασίας του πολίτη στον Πολύγυρο της Χαλκιδικής και του αρχηγού της αστυνομίας, οι καταγγελίες από όλο το φάσμα του κομματικού συρφετού, δημιούργησαν το κατάλληλο υπόστρωμα για να ξεδιπλωθεί μια άνευ προηγουμένου εγκληματοποίηση του αγώνα. Από εκεί και πέρα, ασταμάτητα, στη βουλή, στις αστικές εφημερίδες, στα τηλεοπτικά πάνελ οι όποιες αναφορές στη βία συνδέονται πάντα και με τις Σκουριές. Η θεωρία των δύο άκρων, αυτό το κυρίαρχο κατασκεύασμα που θέλει στο ένα άκρο τη νεοναζιστική κτηνωδία, βρήκε στην κοινωνική αντι-βία του αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές το δεύτερο μισό της. Τα «καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται» και οι ασκήσεις νομιμοφροσύνης δίνουν και παίρνουν. Επιμένουν να θέτουν σε κοινό πλαίσιο ανάγνωσης τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από τον φασίστα Ρουπακιά με τον αγώνα ανθρώπων που παλεύουν για τη ζωή τους και τη φύση, ώστε να απονομιμοποιηθεί πλήρως στην κοινωνική συνείδηση ο τελευταίος, να χάσει τα κοινωνικά του ερείσματα, να περιθωριοποιηθεί. Εγκληματική οργάνωση η νεοναζιστική συμμορία της χρυσής αυγής, εγκληματική οργάνωση και αγωνιζόμενοι της Β.Α. Χαλκιδικής. Η διεύρυνση της ποινικότητας, ώστε «το εγκληματικό» να ταυτίζεται με τις κοινωνικές αντιστάσεις στα σχέδια κράτους και αφεντικών, είναι χαρακτηριστικό σημείο του εντεινόμενου ολοκληρωτισμού της δημοκρατίας, μιας ακόμα κίνησης από το ποινικό κράτος να επιβάλλει κοινωνική σιγή. Η βία όμως δεν είναι μία. Όπως έγραψαν οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι ενάντια στα μεταλλεία σε προκήρυξή τους: «Βία είναι η καταστροφή της Χαλκιδικής, ο μη έλεγχος της Ελληνικός Χρυσός, η έκθεση σε κίνδυνο της δημόσιας υγείας από διαρροές τοξικών κατά τη μεταφορά τους. Βία είναι η δημιουργία τετελεσμένων με στόχο την τελική νομιμοποίηση παράνομων εταιρικών δραστηριοτήτων. Βία είναι η θυσία ανθρώπινων ζωών στο βωμό μιας “ανάπτυξης” όπως την ορίζετε εσείς και τα οικονομικά συμφέροντα που υπηρετείτε. Κι αυτή τη βία δεν την καταδικάζετε και βέβαια δεν τη διώκετε... Τα δύο άκρα δεν είναι οι νεοναζί και οι Σκουριές. Τα δύο άκρα είναι το κράτος και το παρακράτος. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: του μηχανισμού καταστολής κάθε άποψης και κινήματος που αντιστέκεται στα σχέδιά τους».

Συμπερασματικά, ο αγώνας ενάντια στα μεταλλεία, ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη συγκυρία που οι κοινωνικές αντιστάσεις φαίνεται ότι βρίσκονται σε ύφεση, κρίνεται εξαιρετικά σημαντικός. Στην περίοδο που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, μέσα από την πολεμική συνθήκη του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης περνούν σαν οδοστρωτήρας των όποιων κεκτημένων, η ρητή και αμετάκλητη εναντίωση σε τέτοια «έργα» είναι κοινωνικό οδόφραγμα στις ορέξεις των κυρίαρχων. Ακριβώς γιατί οι καιροί υποβάλλουν σε εκβιασμούς και προβλήματα επιβίωσης που απαιτούν λύσεις, το να μην υποκύπτεις σε εξατομικευμένες λύσεις του στυλ «κάνω οτιδήποτε για να ζήσω, γίνομαι τσιράκι των αφεντικών, κανιβαλίζω…», το να αντιμετωπίζεις άγρια καταστολή και ωστόσο να συνεχίζεις, είναι πράξη αντίστασης, είναι επιθετική κίνηση ενάντια σ’ αυτούς που θέλουν να ορίζουν τις ζωές μας. Ο αγώνας των κατοίκων της Χαλκιδικής και των αλληλέγγυων είναι υπόθεση όλων μας, ρητή διακήρυξη ότι οι ζωές μας δεν είναι αναλώσιμες, ότι στη γη αναλαμβάνουμε να στήσουμε τα ριζώματά μας, ότι η γη είναι ζωή και αυτή δεν παραδίδεται.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ Β.Α. ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΧΡΥΣΟΥ

Θερσίτης,

Νοέμβριος ‘13

[Για να διαβάσετε το κείμενο σε μορφή αρχείου pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Κείμενα

Published: 31 October 2013

4ος Κύκλος Αυτομόρφωσης στο χώρο του Θερσίτη

Ως συνέχεια της προσπάθειας που ξεκίνησε πριν τρία χρόνια να μοιραστούμε τη γνώση με όρους αυτομόρφωσης, θα πραγματοποιηθούν και φέτος στο χώρο του Θερσίτη μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες-τριες, μαθήματα μουσικών οργάνων (μπάσου, μπουζουκιού κ.α.), παραδοσιακών χορών,kick-boxing, φωτογραφίας, μοντάζ-επεξεργασίας βίντεο, σκακιού, γαλλικών, ενώ ευπρόσδεκτοι είναι και όσοι-ες επιθυμούν να μοιραστούν τη γνώση οποιουδήποτε επιπλέον αντικειμένου.

Το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα διαμορφώνει ένα πολύ ασφυκτικό πλαίσιο, στο οποίο οι πραγματικές μαθησιακές ανάγκες απωθούνται και τελικά σαρώνονται από τον τεράστιο όγκο απαιτήσεων των σύγχρονων κοινωνικών προτύπων. Η διαδικασία της μάθησης εκφυλίζεται σε διαδικασία απόκτησης γνωστικών αντικειμένων, εχέγγυα υποσχέσεων κοινωνικής και επαγγελματικής ανέλιξης και επιτυχίας (αν και στην περίοδο που διανύουμε κάτι τέτοιο φαντάζει μάλλον αμφίβολο). Η γνώση γίνεται εργαλείο για πολύ συγκεκριμένη χρήση: στόχο έχει να δημιουργήσει πειθήνιους, παραγωγικούς υπηκόους του κυρίαρχου κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού τρόπου οργάνωσης. Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, ο σεξισμός αποτελούν βασικά συστατικά της κυρίαρχης εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ο χρόνος που απαιτείται για να μάθει κανείς κάτι γίνεται ανταλλακτικός και κοστολογείται, οπότε η εργαλειοποιημένη γνώση γίνεται και εμπόρευμα. Αυτό θα πει ότι μπορεί να αποκτηθεί μόνο από εκείνους κι εκείνες που μπορούν να την αγοράσουν, κάτι που ταυτόχρονα αναπαράγει και διευρύνει τους υπάρχοντες κοινωνικούς αποκλεισμούς. Μαζί με όλα αυτά, η αποστειρωμένη εκπαιδευτική διαδικασία είναι γεμάτη από την αναπαραγωγή των κυρίαρχων διαχωρισμών, με πρώτο και κύριο τη διάκριση του διδάσκοντος από το διδασκόμενο και την τοποθέτηση του πρώτου στον άμβωνα του πεφωτισμένου και της αυθεντίας.

Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα προτάσσουμε το μοίρασμα της γνώσης μέσα από τις διαδικασίες της συλλογικής αυτομόρφωσης. Επιχειρούμε να καταργήσουμε έμπρακτα ρόλους και δίπολα (διδάσκων-διδασκόμενος), να καταρρίψουμε την έννοια της αυθεντίας -οι αυθεντίες απλά δε χωράνε στη λογική της αλληλεπίδρασης και της ανιδιοτέλειας μιας τέτοιας διαδικασίας. Τα μαθήματα δεν έχουν και δεν επιθυμούν να έχουν καμία σχέση με την αναγνώριση και πιστοποίησή τους από «ειδήμονες» και κρατικούς ή μη οργανισμούς. Επιθυμούμε να γίνει η μάθηση το πεδίο για να συναντηθούν, να επικοινωνηθούν και τελικά να χαριστούν οι γνώσεις μας. Μέσα από διαδικασίες ισοτιμίας, να θέσουμε τους δικούς μας όρους για τη διεύρυνση των γνωστικών μας πεδίων, για την «ενίσχυση» ή την ανακάλυψη των πραγματικά δικών μας ενδιαφερόντων, των δικών μας αναγκών. Να μεταστρέψουμε τη στείρα μετάδοση γνώσης με πειραματισμούς, παιχνίδι, δημιουργικότητα, ανταλλαγή... Να αποκαθηλώσουμε τη γνώση από τον εργαλειακό της προορισμό...

Ταυτόχρονα, σκοπεύουμε στο σπάσιμο των κοινωνικών αποκλεισμών και των ανισοτήτων που παράγονται μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα -τα μαθήματα είναι ανοιχτά και ελεύθερα για όποιον-α θέλει να συμμετάσχει. Τα μαθήματα δεν έχουν κάποια χρηματική αξία ανταλλαγής, διότι δεν συνοδεύουν ούτε επιθυμούν να συμπορευτούν με τις επιταγές των «από τα πάνω», οι οποίοι θέλουν κάθε πτυχή της ζωής μας συνυφασμένη με την έννοια του κέρδους. Το μοίρασμα της γνώσης δεν μπορεί να έχει αντίτιμο, όταν προορίζεται να χαριστεί για την ίδια τη χαρά της μάθησης και όχι μόνο για τη χρησιμότητά της. Μέσα και από αυτή την αντι-εμπορευματική σχέση μπλοκάρουμε τη χρηματική συναλλαγή που διαμεσολαβεί τις σχέσεις και τις δραστηριότητές μας. Και είναι αυτό το μοίρασμα απαραίτητη προϋπόθεση κάθε ραδιουργίας ενάντια στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα και τις προτάσεις του και συνάμα έκφραση της δύναμης του πάθους μας για την ανατροπή κάθε χειραγωγικού μηχανισμού. Εδώ και τώρα.

Όμως, στις μέρες που ζούμε επιχειρείται συστηματικά σύγχυση των νοημάτων. Με πρώτη και καλύτερη την τοπική αυτοδιοίκηση του Ιλίου που τα τελευταία χρόνια αναλαμβάνει να καλύψει το κενό που δημιουργήθηκε από τις διαλυμένες προνοιακές υπηρεσίες, διαθέτοντας ασφαλώς ψίχουλα. Και αυτό το κάνει επιχειρώντας να ενσωματώσει την έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης και του μοιράσματος σε θεσμικά καλούπια και ανταλλακτικές αξίες. Στήνει κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά φροντιστήρια, επιχορηγεί με 71.000 ευρώ(!) τους εθνικοτοπικούς συλλόγους  “για την ενίσχυση της πολιτιστικής ταυτότητας”. Όμως, τέτοιες κινήσεις που γίνονται “από τα πάνω” μόνο καλές προθέσεις δεν έχουν και σε καμία περίπτωση δεν γίνονται χωρίς αντάλλαγμα. Ας μην ξεχνάμε ότι σε μερικούς μήνες έρχονται οι δημοτικές εκλογές και οι τοπικοί άρχοντες αγωνιούν για την εκλογική τους πελατεία. Και πέρα από αυτό, δε νοείται κοινωνική αλληλεγγύη προερχόμενη “από τα πάνω”, δηλαδή από φορείς εξουσίας και εκμετάλλευσης, όπως οι δημοτικές αρχές.

Μακριά από θεσμικούς φορείς, φιλανθρωπίες και εθελοντισμούς, τα μαθήματα αυτομόρφωσης είναι μόνο μία ανάμεσα σε άλλες υποδομές που μπορούμε να φτιάξουμε εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες: συλλογικές κουζίνες, χαριστικά παζάρια, κοινωνικά ιατρεία…. Βλέπουμε αυτά τα μαθήματα ως μικρές χειρονομίες κοινωνικής αλληλεγγύης. Να ξαναθυμηθούμε πώς είναι να χαρίζουμε, να μοιραζόμαστε χωρίς αντάλλαγμα. Ιδιαίτερα τώρα, που οι «από πάνω» εφορμούν εναντίον μας αγριότερα από ποτέ, που οι κοινωνικοί αποκλεισμοί εντείνονται, που η μοναξιά και η μιζέρια σκιάζουν ανεξίτηλα την καθημερινότητά μας, να στήσουμε -μακριά από λογικές ηττοπάθειας- τα δικά μας οδοφράγματα ενάντιά τους, να ορθώσουμε συνολικές, συλλογικές απαντήσεις. Με πυξίδα την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια ας χτίσουμε σχέσεις αυθεντικές, ρηγματώνοντας βαθιά τον κόσμο της εξατομίκευσης και του κέρδους.  Ας δημιουργήσουμε εκείνους τους τόπους που θα διασταυρωθεί ο πλούτος των επιθυμιών μας, των δεξιοτήτων μας, των γνώσεων μας. Σε μια κίνηση να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο. Τώρα και πάντα.

Οκτώβρης 2013

Θερσίτης – χώρος ραδιουργίας & ανατροπής

Για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf πατήστε εδώ.

Details

Category: Κείμενα

Published: 15 July 2013

Κείμενο του Θερσίτη με αφορμή την παράσταση "Ο Άσχημος" του Marius Von Mayenburg από τη θεατρική ομάδα «Τότε Πότε» που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 15 Ιούλη στις 9μμ στο θεατράκι του πάρκου της Ελιάς του Πεισίστρατου στους Αγ. Ανάργυρους:

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή αρχείου pdf πατήστε εδώ]

Αν όχι τώρα πότε, τότε;

Η καπιταλιστική μηχανή επιβάλλει την ερημοποίηση κάθε σπιθαμής δημόσιου χώρου.

Όταν η κρίση γίνεται το πρόσχημα για τη βίαιη αυτή επέλαση, η όξυνση της “εμπορευματικής λογικής” αποκλείει επιμελώς και διατεταγμένα τεράστια κοινωνικά κομμάτια από τη γνώση, την περίθαλψη, το παιχνίδι και κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Ζωές που διαχειρίζονται ως περιττές.

Η “αρπαγή” της έννοιας του κοινού, γεμίζει τις πλατείες με φώτα και τραπεζοκαθίσματα, τους δρόμους με κάμερες και μπάτσους και η πόλη βρωμάει ασφάλεια και αποστείρωση.

Η θεαματική διαδικασία αλλοτριώνει τα πάθη μας, τη δημιουργία, τη θέληση για ζωή, τις ηδονές και τα όνειρά μας. Ο πολιτισμός της φτώχειας προάγει τη κυρίαρχη αισθητική, της ομοιομορφίας, της λιτότητας, και επιβάλλεται σαν μια νέα απόλαυση. Κάθε αντιθετική κίνηση, κάθε έκφραση και κάθε χειρονομία αντίστασης αν δεν αφομοιωθεί, καταστέλλεται.

Η μιζέρια και η αποξένωση καλλιεργείται μεθοδικά από έναν ολοκληρωτισμό που διψάει για “μόνους”. Στα σώματα χαράσσεται η υποτέλεια. Πιο παραγωγικά και πιο αναλώσιμα. Προϊόντα της υποτιμημένης εργασίας και της λογιστικοποιημένης αντίληψης για τη ζωή και τις κοινωνικές σχέσεις.

Η επιστημονική αφήγηση της κρίσης συμβάλλει με ακόμη πιο επιθετικούς προς την κοινωνία όρους, αφού στο όνομα του κοινωνικού καλού, οι τεχνοκράτες του κράτους και του καπιταλισμού δεν έχουν καμία αναστολή στο να εφαρμόσουν “πειράματα” πάνω στο κοινωνικό σώμα, στη φύση και σε ό,τι μας περιβάλλει.

Αλλά είναι αυτές, οι χρονιές της ερήμου, κατά τις οποίες τα κάστρα των ψεύτικων αναγκών, τα οχυρά της καταναλωτικής μανίας και τα τείχη του χρήματος γκρεμίζονται και πέρα από τα συντρίμμια τους μπορείς να δεις τις εξεγερτικές κινήσεις ενός άλλου κόσμου.

Και είναι τώρα που το αίσθημα της ασφυξίας γίνεται πιο έντονο από ποτέ.

Και η οργή γίνεται ορμή για να επανοικειοποιηθούμε όσα μας ανήκουν. Τους χώρους και τους χρόνους μας. Να ανακαταλάβουμε τις πλατείες και τους δρόμους. Τα σπίτια και τις πόλεις. Να πάρουμε πίσω τη δύναμη να αποφασίζουμε, να πράττουμε, να βρισκόμαστε, να θέλουμε.

Μέσα από προσπάθειες αυτοοργάνωσης να ρηγματώσουμε τη βαρβαρότητα της παθητικότητας. Να αναγνωρίσουμε στο πάθος για δημιουργία τις δυνατότητες ύπαρξης αξιών πέρα από το χρήμα.

Για να φωτίζουμε εμείς οι ίδιοι τις νύχτες μας.

Να σπάσουμε ότι κρατάει δέσμιες την αυθεντικότητα και τη χαριστικότητά μας. Να διαμορφώσουμε κοινούς τόπους και συντροφικές σχέσεις. Να φτιάξουμε τις δικές μας γιορτές με τους δικούς μας τρόπους. Να μοιραστούμε τις αγωνίες και τις επιθυμίες μας.

Να ξεπεράσουμε κάθε καθηλωτικό φόβο, σε πείσμα αυτών που μας θέλουν με τα κεφάλια σκυμμένα. Απέναντι στο καθημερινό άγχος και την επισφάλεια να αντιτάξουμε χειρονομίες αλληλεγγύης και πράξεις εξέγερσης.

Προτάσσουμε έναν άλλο κόσμο και δεν αναγνωρίζουμε καμία εξουσία.


Στο θεατρικό έργο “ο άσχημος” του MariusVonMayenburg, ο κεντρικός ήρωας αναγκάζεται να υποβληθεί σε ένα πείραμα, σε μία χειρουργική επέμβαση για να αλλάξει το κατάφορα άσχημο πρόσωπό του. Αλλάζει το πρόσωπο που  δεν του επέτρεπε να προωθήσει το προϊόν που ο ίδιος δημιούργησε για τον όμιλο στον οποίο εργάζεται. Αφού το πείραμα έχει ανέλπιστα θετικά αποτελέσματα το πρόσωπό του γίνεται το ίδιο ένα νέο προϊόν και σε ολόκληρη την πόλη, σκοντάφτει πάνω στον “όμορφο” εαυτό του...

...μία προσπάθεια αυτοοργανωμένης δημιουργίας από τη θεατρική ομάδα «Τότε Πότε»,
για να πραγματώσουμε αυτά που πρεσβεύουμε πέρα από τη λογική του χρήματος και του θεάματος, χωρίς αντίτιμο και χωρίς την άδεια κανενός δημάρχου.

Θερσίτης, 15 Ιούλη 2013

Φωτογραφίες από πρόβα της θεατρικής ομάδας Τότε Πότε:

15/7/2013

9 μ.μ.

στην Ελιά του Πεισίστρατου στους Άγιους Ανάργυρους

(πίσω από την εκκλησία της πλατείας των Αγίων Αναργύρων)

Πρόσβαση για τους πεζούς: από τον πεζόδρομο δίπλα από την εκκλησία των Αγ. Αναργύρων (κεντρική πλατεία)

Πρόσβαση για τα οχήματα: από οδό Αγίων Αναργύρων και Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως (παλιές γραμμές τραίνου)

Πρόσβαση με λεωφορεία από τον σταθμό Αττική: Α11, Α12, Β12, Γ12, 701, 704, 714, 719, 747 (στάση: πλατεία Αγίων Αναργύρων)

Διεύθυνση: Πεισίστρατου και Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως (Αγ. Ανάργυροι)

Συντεταγμένες στους ψηφιακούς χάρτες: 38.026467,23.719137

Το trailer της παράστασης μπορείτε να το παρακολουθήσετε εδώ.

Details

Category: Κείμενα

Published: 30 June 2013

[Κείμενο του Θερσίτη για την αλληλεγγύη στον Κ. Σακκά με αφορμή τη φιέστα που διοργάνωσε ο δήμος Ιλίου το βράδυ του Σαββάτου 29 Ιούνη 2013]

Ζούμε σκοτεινές μέρες και οι «φωτεινές νύχτες» μάς σαρκάζουν

Ναι, ζούμε σκοτεινές μέρες, αδιαμφισβήτητα. Ζούμε μέρες που τρέφονται από τη σάρκα μας, τη σάρκα των φτωχών, όλων των «από κάτω». Μέρες που χαμογελάνε με τη σύγχυση, το μούδιασμα, το φόβο και την απραξία όλων αυτών που βιώνουν αυτήν την ολομέτωπη επίθεση των «από πάνω» με τον σκληρότερο τρόπο. Και εδώ στις γειτονιές μας, αν μη τι άλλο, η ζοφερή πραγματικότητα των «αναγκών της εθνικής οικονομίας», της ανάπτυξης και των success stories των αφεντικών γράφεται με όρους πολεμικούς, με όρους γενικευμένης κοινωνικής δυστυχίας. Αρκεί μια βόλτα στις 8 στον ΟΑΕΔ της λεωφόρου Χασιάς…

Και να που ο φιλεύσπλαχνος δήμος οργανώνει ένα πανηγυράκι βορειοευρωπαϊκής έμπνευσης, που το ονομάζει «φωτεινή νύχτα» με ανοιχτά καταστήματα, φωταγωγημένη πόλη, 4 συναυλίες… μια πανάκριβη (αλλά τι να κάνουμε έχουμε δημοτικές εκλογές την ερχόμενη άνοιξη!) γιορτή που δε θέλει να «απαλύνει» τις σκοτεινές μας μέρες, θέλει να τις σαρκάσει με μια διάχυτη και απατηλή λάμψη: λάμψη στους εμπορικούς πεζόδρομους, φώτα στη σκηνή, σκοτάδι στην εξαθλίωση και τη ζοφερή καθημερινότητα της υπόλοιπης πόλης, σκοτάδι στις ζωές αυτών που δεν «χώρεσαν» στις «εθνικές στρατηγικές ανάπτυξης». Είναι ο ίδιος δήμος που επικαλείται την κοινωνική αλληλεγγύη και την ξεπετάει με τα ανθρωπιστικά και υποκριτικά «κοινωνικά παντοπωλεία» (για λίγους), στημένα με χρήματα από τα ευρωπαϊκά και τα εθνικά ταμεία αλλά και από εφοπλιστές- μεγαλοεπιχειρηματίες που θέλουν να ξεπλύνουν τα χέρια τους από το ξεζούμισμα των φτωχών. Είναι ο ίδιος δήμος που βγάζει πύρινες ανακοινώσεις για την «ελευθερία του λόγου» και «ενάντια στη φίμωση της ΕΡΤ» αλλά βάζει τους κακοπληρωμένους συμβασιούχους του να καθαρίζουν με μανία κάθε αφίσα με ανατρεπτικό κοινωνικό-πολιτικό μήνυμα από τους τοίχους του Ιλίου (με πρόσχημα την καθαρή πόλη)…

Οι μέρες που ζούμε όμως τρέφονται και από τη σύγχυση και την αλλοίωση του νοήματος των λέξεων και των πράξεων. Μαθαίνουμε λοιπόν πως αλληλεγγύη είναι οι καμπάνιες του Σκάι, των φιλάνθρωπων κυρίων από τα βόρεια προάστια, τα συσσίτια των χρυσαυγιτών, τα κοινωνικά παντοπωλεία των δήμων. Ασφάλεια είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τα ασφυκτικά γεμάτα κρατητήρια των τοπικών τμημάτων. Κίνδυνος για τη κοινωνική ζωή αποτελεί κάθε κίνηση ανατροπής, κάθε πράξη αντίστασης, κάθε χειρονομία ρήξης. Οι απεργοί, οι κάτοικοι της Χαλκιδικής που αντιμάχονται την επένδυση των πολυεθνικών του χρυσού στον τόπο τους, οι διαδηλωτές που «κλείνουν τους δρόμους», οι «ταραχές» που διώχνουν τις επενδύσεις, οι εξαγριωμένοι που σπάνε τις τράπεζες… Ο ολοκληρωτισμός πολλαπλασιάζει την επικίνδυνη δυναμική του όταν πλέον γίνεται τετριμμένος, όταν αρχίζει το καθημερινό μας λεξιλόγιο να γεμίζει από λέξεις που δεν προκαλούν ταραχή αλλά ηχούν κοινότοπες: από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τις «καθαρές πόλεις» των δημάρχων, τις «εστίες ανομίας» που αποτελούν οι καταλήψεις, την «ανάγκη για μεγαλύτερη αστυνόμευση», την αποδοχή των «έκτακτων μέτρων για τη διάσωση της εθνικής οικονομίας» ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως πάρα πολλοί από εμάς δεν έχουν πια ούτε τη στοιχειώδη πρόσβαση σε βασικές ανάγκες (διατροφή, θεραπεία-νοσηλεία, στέγαση)…

Μέσα λοιπόν σε αυτές τις μέρες, βρίσκεται σε εξέλιξη ο αγώνας του αναρχικού Κώστα Σακκά. Ο Κώστας Σακκάς βρίσκεται 2,5 χρόνια προφυλακισμένος. Συνελήφθη στις 4/12/2010 μαζί με τον Αλέξανδρο Μητρούσια έξω από χώρο στον οποίο υπήρχε οπλισμός. Από την πρώτη στιγμή αποδέχεται τη σχέση του με τα όπλα, δηλώνοντας ότι είναι αναρχικός. Προφυλακίζεται με την κατηγορία της συμμετοχής σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση που μετατρέπεται σύντομα σε συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Ο ίδιος όπως και η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς αρνούνται κατηγορηματικά το συσχετισμό τους. Όταν κλείνει το μέγιστο όριο των 18 μηνών κράτησης χωρίς δίκη, τον προφυλακίζουν ξανά για άλλους 12 μήνες, για 160 εμπρηστικές και εκρηκτικές ενέργειες της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Λίγο πριν την ολοκλήρωση και της δεύτερης προφυλάκισης, τού ανακοινώνεται η παράταση της κράτησής του για άλλους 6 μήνες, κατά παράβαση ακόμα και της αστικής νομιμότητας και του ποινικού της δικαίου (αφού δεν επιτρέπεται η προφυλάκιση κάποιου χωρίς δίκη πάνω από 18 μήνες). Από τις 4/6/2013, ημερομηνία ολοκλήρωσης της δεύτερης προφυλάκισής του, ο Κώστας Σακκάς ξεκινάει απεργία πείνας απαιτώντας την άμεση απελευθέρωσή του.

Από τις 17 Ιουνίου ο Κ. Σακκάς βρίσκεται στο Νοσοκομείο Νίκαιας, διανύοντας την 26η μέρα απεργίας πείνας. Έχει χάσει ένα σημαντικό ποσοστό του σωματικού του βάρους και η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται με γεωμετρική πρόοδο μέρα με τη μέρα, επιβαρύνοντας τον ήδη καταπονημένο οργανισμό του από προηγούμενη πολυήμερη απεργία πείνας.

Ο αγώνας του Κώστα Σακκά είναι αγώνας όλων μας. Είναι αγώνας ενάντια στην ασφυξία, ενάντια στην κατοχή των ζωών μας, ενάντια στον ολοκληρωτισμό. Είναι μια σπίθα που φωτίζει ελευθερία και θέλει να βάλει φωτιά στις σκοτεινές μας μέρες…

Καμία έκπτωση για τις ζωές μας, καμιά συσκότιση στις συνειδήσεις μας, καμιά υπαναχώρηση στις αντιστάσεις μας.

Αυτοοργάνωση – Ισότητα - Ελευθερία

Λευτεριά στον αναρχικό και απεργό πείνας Κ. Σακκά