- Details
- Category: Κεντρικά Νέα
ΟΙ ΠΙΟ ΩΡΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ...
Οι συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου αφήνουν πίσω τους ένα ηχηρό αποτύπωμα. Όλοι (κυβέρνηση, think tanks, κόμματα, μμε) διαβάζουν το συγκεντρωμένο πλήθος με όρους στατιστικής και ψήφων, «εθνικού πένθους», «αγανάκτησης» και «προσδοκίας ενός καλύτερου κράτους». Είναι μια βολική ανάγνωση: η διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια και οργή -όχι μόνο για τα Τέμπη- είναι φρόνιμο να ομογενοποιηθεί κάτω από πάνδημες «εθνικές ανάγκες» γιατί είναι επικίνδυνη. Να μπει σε καλούπια νομιμοφροσύνης και «ειρηνικής διαμαρτυρίας». Να δώσει το «παρόν» στο Σύνταγμα -σαν να μην επρόκειτο για απεργία- αλλά για κάποιο σοσιαλμιντιακό event. Να γίνει η υπόθεση των Τεμπών ένας γρίφος που θα λύσουν «εμπειρογνώμονες» και «αδέκαστοι δικαστές». Ο κόσμος που κατέβηκε στους δρόμους έπρεπε με κάποιο τρόπο να συμμορφωθεί σε ένα savoir vivre οριζόμενο από κάποιο αφαιρετικό «κοινό πένθος», να οριστεί ο ίδιος ως διαρκές θύμα (αγαπημένος ρόλος της αριστεράς) που επιζητά μόνο λίγη κρατική φροντίδα και στοργή και όχι να εκφράσει την οργή του για τη συμπίεση που δέχεται πολύπλευρα. Να αγανακτήσει για τη «συγκάλυψη» ξεχνώντας κάτι βασικό, ότι υπάρχει μια «συγκάλυψη» μόνιμη και συγκεκριμένη: στον κόσμο του κράτους, των αφεντικών και της πατριαρχίας, «ατυχήματα» συμβαίνουν σε αναλώσιμες ζωές. Δεν είναι μόνο λοιπόν τα τρένα, αλλά όλη η καθημερινότητα: από τα εργατικά ατυχήματα στους χώρους δουλειάς (45 νεκροί ήδη το 2025), τις «εξοστρακισμένες» σφαίρες της αστυνομίας σε σώματα «ανεπιθύμητων», μέχρι τις δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα…
Το πλήθος που κατέβηκε στον δρόμο στις 28/2 δεν ήταν ενιαίο. Κάποια βρέθηκαν εκεί γιατί αναγνώριζαν στην υπόθεση κομμάτια της δικής τους ζωής, του θυμού και της λύπης τους. Κάποιοι άλλοι έκαναν χρήση του πένθους: τα μικρά και μεγάλα αφεντικά που φρόντισαν να κάνουν επίδειξη φτηνής ευαισθησίας και να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους εκείνη τη μέρα, μέρα γενικής απεργίας. Ένα κομμάτι των διαδηλωτών συμμετείχε στην απεργία δηλώνοντάς το από τις προηγούμενες μέρες δημιουργώντας ένα κύμα, μια ταλάντωση που διαδοχικά μεταφερόταν και σε άλλες/ους που ενθαρρύνονταν και έπαιρναν την απόφαση να συμμετέχουν. Έτσι εξαναγκάστηκε μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων να «προσχωρήσει» στην απεργία, αφενός για να μην αποκαλυφθεί η μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων τους και λειτουργήσει στη συνέχεια ως παρακαταθήκη, αφετέρου ήταν ένας τρόπος να πουλήσουν ευαισθησία και «αλληλεγγύη» προς τα θύματα και τους συγγενείς τους.
Η 28η Φεβρουαρίου στην Αθήνα όμως ήταν ένα ραντεβού: για όλα εκείνα τα κοινωνικά κομμάτια των από κάτω που την τελευταία 5ετία έχουν βιώσει την πολύπλευρη ασφυξία, από τις υγειονομικές καραντίνες ως την «πληθωριστική κρίση». Εκείνα τα κομμάτια που βιώνουν καθημερινά τι σημαίνει να είσαι αναλώσιμος/η και πόσο φτηνή είναι η ζωή τους. Και βέβαια εκείνα τα κομμάτια που εδώ και αρκετό καιρό βιώνουν τη δική τους ασφυξία, με την ευρύτερη στοχοποίηση, ποινικοποίηση και έλεγχο σε δρόμους, πλατείες και γήπεδα: νεολαίες/οι και οπαδοί. Και ήταν όλα αυτά που συγκρούστηκαν για ώρες με τις δυνάμεις καταστολής.
Έλειπαν βέβαια εκείνα τα κομμάτια των καταπιεσμένων, οι μετανάστες/ριες, που ειδικά τα τελευταία χρόνια βιώνουν ένα γενικευμένο καθεστώς εγκλεισμών, «ατυχημάτων» και μαζικών θανάτων. Το «έγκλημα της Πύλου» με τις εκατοντάδες πνιγμένους/ες από τους λιμενόμπατσους, μόνο ως απόηχος έφτανε στη ζυγαριά της «αξίας της ανθρώπινης ζωής» και της «συγκάλυψης».
Η αριστερά του κράτους και τα κόμματά της (μαζί με όλο τον υπόλοιπο βόθρο των μμε και της ακροδεξιάς) φρόντισαν να παίξουν για άλλη μια φορά τον γνωστό τους ρόλο: να λιβανίζουν πριν και μετά την απεργιακή συγκέντρωση το εικόνισμα της αγίας νομιμότητας. Ταυτόχρονα βέβαια μιλούσαν για «πτώσεις κυβερνήσεων» και «λαϊκή οργή που θα βγει στους δρόμους στις 28/2» και άλλα τέτοια πομπώδη. Θα μπορούσε κάποιος όχι και τόσο αφελής να ρωτήσει «αλήθεια πώς πέφτουν οι κυβερνήσεις;» και πώς εκφράζεται στον δρόμο η οργή; Με γκριμάτσες δυσαρέσκειας προς το κοινοβούλιο; Με οργίλα stories στα social; Στην πραγματικότητα η προβοκατορολογία για τα «στημένα από την αστυνομία επεισόδια» είναι η αποτύπωση του φόβου της αριστεράς και των απανταχού φίλων της αστυνομίας για το ίδιο το πλήθος των υποτελών, τις δυνατότητές του, το βίωμα και την οργή του. Όλα αυτά δηλαδή που όταν εμφανίζονται στο ιστορικό προσκήνιο σαρώνουν τις κανονικότητες.
…ΠΕΤΡΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας & ανατροπής
νέστορος & ευαγγελιστρίας, ίλιον
[Για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής .Pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Κεντρικά Νέα
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ - 12.00 - Γλάδστωνος
ΠΟΡΕΙΑ 8 ΜΑΡΤΗ - 13.30 - ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ
Η 8η Μάρτη έχει καθιερωθεί ως θεσμική γιορτή για τα «δικαιώματα των γυναικών». Η βίαιη καθημερινότητα που βιώνουμε ως θηλυκότητες, τρανς και κουηρ άτομα δεν εκτονώνεται σε μια μέρα παραχωρημένη από το κράτος και αγκαλιασμένη από φορείς και θεσμικά όργανα. Από τις καθημερινές γυναικοκτονίες και ξυλοδαρμούς, την πειθάρχηση των σωμάτων μας και τον έλεγχο της αναπαραγωγής (ζήτημα αμβλώσεων), τις τρανσφοβικές επιθέσεις στον δρόμο, τα κυκλώματα τράφικινγκ και το ξέπλυμά τους, μέχρι τις μη συναινετικές πράξεις, τον σεξισμό στον χώρο της εργασίας, τα αγγίγματα στο λεωφορείο, τις φωνές και την υποτίμηση, τη βία τη ζούμε κάθε μέρα εδώ.
Επιλέγουμε να βρισκόμαστε στον δρόμο αυτοοργανωμένα, με τα δικά μας περιεχόμενα και προτάγματα για να συναντηθούμε και να αλληλεπιδράσουμε με όλα εκείνα με τα οποία μοιραζόμαστε τις καταπιέσεις μας, προς την κατεύθυνση της ρήξης με θεσμικές διαμεσολαβήσεις.
Μπροστά στην οργανωμένη και τη διάχυτη πατριαρχική βία, τα κυκλώματα, τους βιασμούς, τις γυναικοκτονίες, μπροστά στους πολιτικούς, τους μπάτσους και τους δικαστές, τους νταβατζήδες και τους μπράβους, τα αφεντικά, τους μάνατζερς και όλους όσοι με καθημερινά βλέμματα, λόγια και πράξεις ψάχνουν να πειθαρχήσουν και να εκμεταλλευτούν τα σώματά μας...
(Αντ)ΕΠΙΘΕΣΗ συλλογική, αλληλέγγυα, πολύμορφη, ρηξιακή
Οι φεμινιστικοί αγώνες της προηγούμενης δεκαετίας κοινωνικοποίησαν μία αντίληψη για την κουλτούρα του βιασμού. Έθεσαν, με άλλα λόγια, την πατριαρχική βία ως ζήτημα κουλτούρας, πολιτισμού, ως βία συστημική και όχι μεμονωμένη. Οι αγώνες αυτοί διεύρυναν και εξάπλωσαν μια αντίσταση στη φυσικότητα που προσδίδει η πατριαρχία στην έμφυλη και σεξουαλικοποιημένη βία. Ανέδειξαν και αποδόμησαν τις χίλιες δυο δικαιολογίες που διατίθενται προς υπεράσπιση του κάθε κακοποιητή/(παρα)βιαστή/δολοφόνου και τις αντίστοιχες «εξηγήσεις» που πετούσαν την ευθύνη της βίας στη γυναίκα, τον πούστη, τη λεσβία, το τρανς ή αλλιώς «έκφυλο άτομο» που τη δέχτηκε. Απέναντι στην απομόνωση, την ενοχή, την ντροπή, τη σιωπή, την αυτοτιμωρία, προέταξαν τη συνάντηση, τη συλλογική διεκδίκηση στο δρόμο, την αλληλεγγύη, την αλληλοφροντίδα και την (αντ)επίθεση.
Τώρα, θα λέγαμε ότι βρισκόμαστε στη φάση όπου ο κύκλος αγώνα για την κουλτούρα του βιασμού ενσωματώνεται από το πατριαρχικό κράτος. Με την εξάπλωση μιας φεμινιστικής συνείδησης με συνδέσεις με τουςφεμινιστικούς αγώνες της προηγούμενης δεκαετίας, το κράτος προσαρμόζεται για να διατηρήσει τα προσωπεία και την κοινωνική ειρήνη. Έτσι, ενώ η πατριαρχική βία συνεχίζει να υπάρχει, πάντα και σε συναρμογή με την κρατική, νέοι κυρίαρχοι λόγοι και νομικά πλαίσια (ν. 5172/2025, περί νέων μορφών βίας κατά των γυναικών κ.α.) έρχονται να παράξουν μία εικόνα «φεμινιστικού» κράτους. Η πατριαρχική βία τίθεται κατά βάση ως πρόβλημα δημόσιας τάξης, η λύση του οποίου βρίσκεται στην αύξηση της αστυνόμευσης και στην αυστηροποίηση των ποινών.
Ενσωμάτωση σημαίνει ανάθεση και ρύθμιση των υποθέσεών μας μέσα από θεσμικές οδούς, αφομοίωση του λόγου μας με σκοπό την αποριζοσπαστικοποίηση των προταγμάτων και των πρακτικών μας και την εμπορευματοποίηση των αγώνων μας. Η συνάντηση στη βάση της καταπίεσης να γίνεται συνάντηση του ατόμου με τον νομικό θεσμό, που ως επίδοξος απόλυτος διαμεσολαβητής θα τιμωρήσει τόσο την αντιβία όσο και τη βία. Το σπάσιμο της σιωπής να γίνεται καταγγελία. Η αλληλοφροντίδα και η αλληλεγγύη να γίνονται panic button. Η (αντ)επίθεση στην πατριαρχία ως κουλτούρα να γίνεται θέαμα γύρω από «θύματα» και κλείσιμο των «θυτών» πίσω από κάγκελα. Αυτό είναι το ρεύμα της ενσωμάτωσης τώρα. Ταυτόχρονα, συνεχίζει να υπάρχει και το κυρίαρχο ρεύμα που ήδη ξέραμε, εκείνο που συγκαλύπτει, που φυσικοποιεί την πατριαρχική βία, που υπερασπίζεται τους βιαστές, που αντιμετωπίζει την επίθεση στον κακοποιητή ως παρέκκλιση από την αστική δικαιοσύνη και τους θεσμούς και ως τέτοια την εξοβελίζει. Στοιχεία της κλασικής κουλτούρας του βιασμού για την οποία ήδη μιλούσαμε.
Καθημερινά αγωνιζόμαστε να διαρρήξουμε και να καταργήσουμε συνολικά κάθε πτυχή της πατριαρχικής συνθήκης.
Χωρίς να υποκύπτουμε σε ιεραρχικές κλίμακες βίας και κατηγοριοποίησής της σε αιχμηρή και μη, αναγνωρίζουμε την ανάγκη να επαναφέρουμε τη συζήτηση για το σεξ-τράφικινγκ στο δημόσιο πεδίο, πέρα από τις τετριμμένες καταδίκες του ως «απάνθρωπου». Δεν επιδιώκουμε συγκαταβατικούς αφορισμούς του ως «φαινομένου» που αφορά κάποια σκοτεινά κυκλώματα με αστυνομικές (και όχι μόνο) πλάτες. Με αυτόν τον τρόπο καθίσταται εξωκοινωνικό, περιθωριακό ζήτημα, για το οποίο και πάλι ζητούνται κρατικές παρεμβάσεις.Το σεξ-τράφικινγκ χρειάζεται να τοποθετηθεί στο δημόσιο πεδίο ως τμήμα ενός κανονικοποιημένου πατριαρχικού κόσμου και της βίας του,της βίας του κράτους και του κεφαλαίου.
Τα τελευταία χρόνια δημοσιοποίηθηκαν τρεις υποθέσεις σεξ-τράφικινγκ: του Κολωνού (Η. Μίχος), της Ηλιούπολης (Μπουγιούκος-Ντάνιελ) και του Κεραμεικού/“Αμαρυλλίς” (“Β.Κ.”, “Ειρήνη”, “Μαρίνα”, “Μ.Δ.”) .¹Τα πρόσωπα και τα στοιχεία των υποθέσεων, αλλά και η σύνδεση μεταξύ τους, αναδεικνύουν την οργανωμένη δομή και δράση κυκλωμάτων σεξ-τράφικινγκ. Η οργάνωσή τους αυτή συμπυκνώνει τη βία της πατριαρχίας και σχετίζεται με την επίθεση που δεχόμαστε σε καθημερινό επίπεδο. Αναπόσπαστο στοιχείο της ύπαρξής του είναι διαχρονικά η συμμετοχή και ο έλεγχός του από το κράτος, κάτι το οποίο χρειάζεται να αναδειχθεί.
Η γνωστοποίηση των υποθέσεων ξεκινά συνήθως από κάποια/κάποιες μαρτυρίες επιζήσασας ή κοντινού προσώπου ώστε να απεγκλωβιστούν από τη συνθήκη που ζουν. Μπορούμε να φανταστούμε πόσα εμπόδια περνούν μέχρι να γνωστοποιήσουν το βίωμά τους. Όμως, η κακοποίηση δεν τελειώνει εκεί: συνεχίζεται, από την πρώτη κατάθεση σε κάποιο μπάτσο που θα απαξιώσει και συχνά θα συγκαλύψει την επίθεση, μέχρι τη μιντιακή χρήση της υπόθεσής τους (με χαρακτηριστικά δημόσιου διασυρμού και τη στεγνή αναπαραγωγή φριχτών λεπτομερειών) και τον νέο διασυρμό στις δικαστικές αίθουσες.
Το σεξ-τράφικινγκ² είναι μια σφιχτή συναρμογή πατριαρχίας-κεφαλαίου-κράτους και μία από τις πιο σκληρές και οργανωμένες μορφές βίας. Είναι ένα τρομερά κερδοφόρο σύστημα εκμετάλλευσης.
Ο έλεγχος των σωμάτων των από τα κάτω αποτελεί πυλώνα της ύπαρξης και της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Είναι ένας τρόπος αξιοποίησης των σωμάτων των πιο υποτιμημένων τάξεων. Η πατριαρχία αποτελεί κεντρικό πυλώνα του ελέγχου του πληθυσμού και της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Για το κράτος αποτελεί κομβικό εργαλείο διακυβέρνησης σε συνθήκη «κανονικότητας», πολλώ δε μάλλον κατά το πέρασμα από μία κρισιακή συνθήκη σε μία άλλη (πόλεμοι, διακρατικές συγκρούσεις, οικονομικές αναδιαρθρώσεις, οξυμένοι κοινωνικοί ανταγωνισμοί κ.α.) όπου λαμβάνει χώρα η εκ νέου υποτίμηση και έλεγχος των ήδη υποτιμημένων σωμάτων: θηλυκοτήτων, τρανς, κουίρ, μεταναστριών, αναπήρων κ.α.
Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και των ανακατατάξεων στα Βαλκάνια, το τράφικινγκ ανέλαβε το δικό του έμφυλο μερίδιο στη γενικότερη καταπίεση, τον εκτοπισμό και την εκμετάλλευση των συστημικών/οικονομικών κρίσεων και των πολέμων. Την περίοδο εκείνη στην Ελλάδα, διαμορφώθηκε η σύγχρονη μορφή του τράφικινγκ, θέτοντας προς εκμετάλλευση κατά βάση τις μεγάλες μεταναστευτικές ροές. Σήμερα η συνθήκη αυτή συνεχίζεται, με τα πολλά πολεμικά μέτωπα και την οικονομική λεηλασία σε πολλές περιοχές του πλανήτη.Οι αντιμεταναστευτικές και οι αντιτσιγγανικές πολιτικές που φυλετικοποιούν, σεξουαλικοποιούν, αποκλείουν και αναγκάζουν υποκείμενα στην εξαθλίωση, δημιουργούν και την κατάλληλη εργάτρια που θα στελεχώσει τις θέσεις εργασίας του περιθωρίου. Η εργασιακή εκμετάλλευση των μεταναστριών στα εκτοπισμένα από την πόλη camps και ο ρατσιστικός εγκλεισμός τους αποτελούν μόνο μερικά παραδείγματα.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι εμφανές ότι η ικανότητα να ελίσσεσαι από το «νόμιμο» στο «παράνομο» (αρχή των περισσότερων κρατικών δραστηριοτήτων, όσο και αν μας ταΐζουν δίπολα νόμιμου-εγκληματικού) είναι ανεκτίμητης αξίας. Όπως επίσης εμφανές είναι ότι το «μαύρο χρήμα» είναι συγκοινωνούν δοχείο και προϋπόθεση του «καθαρού». Πάνω σε αυτόν τον “ελιγμό” και λόγω του θεσμικού τους ρόλου στην καταπίεση και την εκμετάλλευση των “από κάτω”, τα στελέχη των μηχαωνισμών καταστολής, της αστυνομίας και του στρατού, αλλά και γενικότερα άτομα με θέσεις εξουσίας, είναι ιδανικά ώστε να σταθεροποιούν τα κυκλώματα τράφικινγκ. Γι’ αυτό και δεν τίθεται κάποιο ζήτημα διαφθοράς ή εξυγίανσης. Η χρήση θεσμικών θέσεων για λιγότερο «νόμιμους» σκοπούς, όπως και οι πελατειακές σχέσεις είναι χαρακτηριστικά του κυρίαρχου συστήματος, είτε λέγονται «networking» και «lobbying» είτε λέγονται «διαφθορά». Τα πρόσωπα αυτά κάνουν διάφορες δουλειές: παρακάμπτουν τη γραφειοκρατία, επιταχύνουν διαδικασίες, λαδώνουν, έχουν «άκρες», εκβιάζουν, τρομοκρατούν. Ο συνδυασμός αυτών των προνομίων συντελεί σε ακραία επιβολή πάνω στην ύπαρξη της «άλλης». Τα επίπεδα βίας είναι πολλαπλά: ασφυκτικός έλεγχος (σωματικός και οικονομικός), διαχείριση συνθηκών διαβίωσης, ψυχο-συναισθηματική χειραγώγηση και εκβιασμοί, αδιάκοπη κακοποίηση…Αυτά καταναλώνουν οι πελάτες του σεξ-τράφικινγκ.
Αορατοποίηση και κυκλώματα σεξ-τράφικινγκ
Το 1999 ψηφίζεται ο νόμος 27343³ που ορίζει ουσιαστικά το πλαίσιο όλων όσα εργάζονται στο σεξ εντός της πόλης, ένας νόμος που αντικατοπτρίζει την κοινωνικά διάχυτη σεξεργατοφοβία. Η αυστηρότητα των όρων ύπαρξης ενός νόμιμου «μπουρδέλου» οδηγεί ουσιαστικά στην παρανομοποίησή τους και έτσι η διαχείριση μέρους της σεξεργασίας περνάει όλο και πιο βαθιά στα χέρια των κυκλωμάτων.
Η θέση των επιζωσών σεξ-τράφικινγκ δυσχεραίνει περεταίρω από το κοινωνικό σώμα που στέκεται ήδη εχθρικά σε οποιαδήποτε εργάζεται στην αγορά του σεξ -πόσο μάλλον όταν φέρει και κάποια άλλη περιθωριακή ταυτότητα. Η ίδια η σεξεργατοφοβία που δεν αναγνωρίζει τη σεξεργασία ως μισθωτή εργασία, θολώνει τα όρια της συναίνεσης και ακυρώνει το βίωμα της επιζώσας τράφικινγκ. Όσο δεν στήνουμε εστίες αντίστασης, όσο δεν συνδεόμαστε με το «άλλο», όσο δεν αρνούμαστε τους ηθικούς κώδικες και τα δίπολα (καλό/κακό, νόμιμο/εγκληματικό, υγιές/νοσηρό) η βία θα εξακολουθεί να εξαπολύεται πάνω στα σώματα τους.
Κουλτούρα βιασμού και αίθουσες δικαστηρίων
Η κουλτούρα του βιασμού συνδέεται με κάθε μορφή της κοινωνικής πραγματικότητας. Επιβεβαιώνει, συγκαλύπτει και ενισχύει τις πατριαρχικές εξουσιαστικές σχέσεις. Οι αίθουσες των δικαστηρίων αποτελούν χώρους αναπαραγωγής και κανονικοποίησης της κουλτούρας του βιασμού. Τις πρακτικές που συχνά χρησιμοποιούν, τις βλέπουμε ως ένα ακόμα κομμάτι που συμπληρώνει τη στοχοποίηση/κακοποίηση των ατόμων που βάλλονται περισσότερο από την πατριαρχία.
Η εκτέλεση των δικαστικών διαδικασιών είναι διεκπεραιωτική, ωστόσο χρονοβόρα και επίπονη. Η δικαιοσύνη τους δεν θα μπορούσε να αναγνωρίζει τις διαφορετικές θέσεις και βιώματα και γενικά την πατριαρχία ως συστημική καταπίεση. Η εκδίκαση γίνεται χωρίς την αναγνώριση των επιζωσών ως «θυμάτων σεξ-τράφικινγκ», η εξέταση των βιαστών ή μελών του κυκλώματος είναι fast-track και ελλιπής. Ενώ από την άλλη, κατά την διάρκεια των καταθέσεων των επιζωσών γίνονται εξαντλητικά λεπτομερείς ερωτήσεις με στόχο την ανάδειξη της δικής τους ευθύνης για την κακοποίησή τους, την αμφισβήτηση της κρίσης τους και γενικότερα την τρομοκράτησή τους. Επιπλέον, δεν λείπει ο στοχευμένος αποπροσανατολισμός από τη διερεύνηση οργανωμένου κυκλώματος σεξ-τράφικινγκ, αποδίδοντας «συμβολικές» καταδίκες, χτίζοντας και διατηρώντας το προσωπείο κράτος δικαίου, υποβιβάζοντας την πατριαρχική βία σε μεμονωμένα περιστατικά.
Στεκόμαστε αλληλέγγυα στις απαντήσεις των επιζησασών ενάντια στη (συστημική) οργάνωση των κυκλωμάτων σεξ-τράφικινγκ, είτε αυτές είναι καταγγελίες είτε είναι επιθέσεις στους βασανιστές τους. Οι υποθέσεις αυτές, όπως ειπώθηκε, είναι κομμάτι της πατριαρχικής βίας και ως τέτοιο χρειάζεται να αναληφθεί από εμάς τα ίδια. Η αλληλεγγύη μας είναι αδιαπραγμάτευτο διακύβευμα: καμία να μη σταθεί μόνη της απέναντι στον κακοποιητή της ξανά, πουθενά. Θεωρούμε την έμπρακτη κινηματική αλληλεγγύη, μέσα και έξω από τα δικαστήρια, σημαντικό κομμάτι των αγώνων μας.
Χρειάζεται να θυμόμαστε πως ό,τι έχουμε είμαστε εμείς.Να μην αφήσουμε τους φεμινισμούς μας να εργαλειοποιούνται από το κράτος και να αφομοιώνονται από τον κυρίαρχο λόγο. Σε αυτό το πλαίσιο, η έμφυλη βία αντιμετωπίζεται με κρατική καταστολή ή «μέριμνα» (μέσω μκο, δράσεις εκκα, ημερίδες για την «ενδοοικογενειακή» βία κλπ). Ταυτόχρονα, επιχειρείται να μεταστραφούν οι φεμινισμοί σε άκαπνο δικαιωματισμό για ένα «έθνος που μας χωράει όλους». Ένα άλλο παράδειγμα εργαλειοποίησης είναι ο νέος ποινικός κώδικας που αφορά την αύξηση των ποινών για την «ενδοοικογενειακή βία» και καθιστά την αστυνομία υπεύθυνο σώμα για τα άτομα που ψάχνουν να ξεφύγουν απ’ την κακοποίηση. Ένα εργαλείο της καταστολής είναι η μεταστροφή των προταγμάτων σε θεσμικές διευθετήσεις με το προβλεπόμενο νομικό πλαίσιο. Έτσι, το κράτος κατοχυρώνει τον ρόλο του ως μοναδικό διαχειριστή/οργανωτή του ζητήματος της έμφυλης βίας. Έτσι κι αλλιώς το κυρίαρχο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα δεν αλλάζει τα δομικά του στοιχεία ώστε να χωράει στα φεμινιστικά προτάγματα, αλλά το αντίστροφο.
Πρέπει να έχουμε διαρκώς τα μάτια μας ανοιχτά. Η πατριαρχική βία υπάρχει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε υπόκωφα: οι συνθήκες της οργανωμένης βίας καθορίζουν και αυτές της καθημερινής (εντός της οικογένειας, του ζεύγους κλπ) αλλά και το αντίστροφο. Οι αγώνες μας πρέπει να κοιτάνε σε όλες τις κατευθύνσεις.
Η αυτοκριτική, το σαμποτάζ, η αλληλεγγύη, η φροντιστικότητα, το χτίσιμο αυτοοργανωμένων και αδιαμεσολάβητων δικτύων και κοινοτήτων, η συνολική επίθεση στις πατριαρχικές δομές και σχέσεις είναι πάντα κάποιες απαντήσεις στο τι μπορούμε να κάνουμε.
¹Τα ονόματα που αναφέρονται περιορίζονται μόνο σε κάποιους από τους διωκόμενους για να μπορούμε να ανακαλούμε την υπόθεση.
²Πώς ορίζεται: Η παράνομη διακίνηση προσώπων με σκοπό τη σεξουαλική-οικονομική εκμετάλλευση, δηλαδή η στρατολόγηση, μεταφορά, μετακίνηση, εγκατάσταση (στέγαση, μέριμνα για τη συνέχιση παραμονής), ή η παραλαβή προσώπων μέσω της απειλής ή της χρήσης βίας ή άλλων μορφών εξαναγκασμού, της απαγωγής, του δόλου, της εξαπάτησης, της κατάχρησης της δύναμης, της κατάχρησης μιας ευάλωτης ή τρωτής θέσης, της προσφοράς ή της αποδοχής οικονομικού ή άλλου κινήτρου. Η σύμφωνη γνώμη του θύματος της παράνομης διακίνησης στη σκοπούμενη εκμετάλλευση δεν λαμβάνεται υπόψιν εφόσον για την επίτευξή της έχουν χρησιμοποιηθεί εκβιαστικά μέσα που αναφέρονται παραπάνω.
³Οι οίκοι ανοχής πρέπει πλέον να είναι “200 μέτρα από ναούς, σχολεία, νηπιαγωγεία, φροντιστήρια, παιδικούς σταθμούς, νοσηλευτικά ιδρύματα, κέντρα νεότητας, αθλητικά κέντρα, οικοτροφεία, ξενοδοχεία κατηγορίας τριών (3), τεσσάρων (4) και πέντε (5) αστέρων, βιβλιοθήκες και ευαγή ιδρύματα, καθώς και από πλατείες και παιδικές χαρές…”
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΓΙΟΡΤΗ, ΘΑ ΣΤΗΘΕΙ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ, ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΕΞΙΣΜΟ,ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ, ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, ΤΟ ΤΡΑΦΙΚΙΝΓΚ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
Πορεία 8 ΜΑΡΤΗ - 13.30 ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ
Αναρχικά και Κουήρ
2025
- Details
- Category: Κεντρικά Νέα
Μετά από ενημέρωση από τους δικηγόρους και λόγω ενός γραφειοκρατικού/διαδικαστικού λάθους από την πλευρά του δικαστηρίου (διαφορετικές ημερομηνίες κλήτευσης των κατηγορουμένων) θα ζητηθεί αναβολή ώστε να ενοποιηθούν εκ νέου οι υποθέσεις.
- Details
- Category: Κεντρικά Νέα
Στον κόσµο των αφεντικών η επιβίωση είναι µια καθηµερινή (ληστρική) κλοπή,
να τα «βγάζεις πέρα» ένας µόνιµος εκβιασµός
Η συνθήκη της καθηµερινής διαβίωσης για µεγάλα κοινωνικά κοµµάτια «από τα κάτω» γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Πίσω από τις κυρίαρχες ρητορείες για «ακρίβεια», «παγκόσµια αστάθεια», «ανάγκες της εθνικής οικονοµίας», κρύβονται οι καθηµερινοί «εσωτερικοί» πόλεµοι ενάντια στα εκµεταλλευόµενα και περιθωριοποιηµένα. Οι ηγεµόνες µάς το λένε κατάµουτρα: στους καθηµερινούς µικρούς πολέµους (και στους µεγάλους που διεξάγονται δίπλα µας και µας περικυκλώνουν) το σύνθηµα είναι «όποιος αντέξει!».
Είναι κοινός τόπος πως ακόµα και αν κάποιο έχει το «προνόµιο» µιας θέσης εργασίας αυτή είναι κακοπληρωµένη, ελαστική, επικίνδυνη, προσωρινή, και δεν µπορεί στοιχειωδώς να ανταποκριθεί στις ανάγκες. Η προλεταριακή ευφυΐα όµως µηχανεύεται διάφορους τρόπους για να µπορέσει να επιβιώσει στον λαµπερό κόσµο των αφεντικών. Από τη «ρευµατοκλοπή», τις µετακινήσεις στα ΜΜΜ χωρίς εισιτήριο, τις καταλήψεις σπιτιών, τις µικρές καθηµερινές απαλλοτριώσεις προϊόντων από σουπερµάρκετ και πολυκαταστήµατα για την κάλυψη καθηµερινών αναγκών...
Σε µια τέτοια περίπτωση, στο κατάστηµα Leroy Merlin στην οδό Πειραιώς στις 12/7/2019, οι αναρχικοί Χριστόφορος Κ. και Θύµιος Α. προσπάθησαν να απαλλοτριώσουν αντικείµενα αξίας λίγων ευρώ και εντοπίστηκαν από τους σεκιουριτάδες του µαγαζιού. Μέσα από ένα σύµπλεγµα µεθοδεύσεων -από την εταιρεία σεκιούριτι OVIT ως τη Leroy Merlin- το περιστατικό αυτό, που σε άλλες περιπτώσεις θα «έληγε» είτε µε την καταβολή του αντιτίµου των προϊόντων είτε µε µήνυση για απλή κλοπή, γίνεται ευκαιρία για να στοχοποιηθεί και να εµπλακεί στην υπόθεση ένας εργαζόµενος του καταστήµατος, γνωστός και ενοχλητικός για τη συνδικαλιστική του δράση, ο Γιάννης Α. Οι δυο σύντροφοι κρατούνται στο «δωµατιάκι» των σεκιουριτάδων, πιέζονται και απειλούνται για περισσότερο από 2 ώρες να υπογράψουν δήλωση που να εµπλέκει τον Γιάννη Α. Ταυτόχρονα, 4 συντρόφισσες/οι σπεύδουν στο κατάστηµα για να δώσουν τα χρήµατα και να απεγκλωβιστούν οι σύντροφοι. Μετά από τρεις ώρες, οι σεκιουριτάδες εντείνουν τις πιέσεις και τnν επιθετικότnτά τους. Οι αλλnλέγγυοι/ες που βρίσκονται έξω από το κατάστnµα ενnµερώνονται για τnν όξυνσn τnς επιθετικότnτας και παρεµβαίνουν προς υπεράσπισn και αποδέσµευσή τους από την ιδιότυπη οµηρεία τους -πράγµα και το οποίο καταφέρνουν. Κι αν το περιστατικό αυτό ήταν µια καλή αφορµή για την εταιρία να αποπειραθεί να ξεφορτωθεί «ενοχλητικό εργαζόµενο», την επόµενη µέρα γίνεται ευκαιρία για τις αστυνοµοδικαστικές αρχές να ξεπληρώσουν «ανεξόφλητα γραµµάτια» στο πρόσωπο του Χριστόφορου Κ. -µε ενεργή συµµετοχή στον αναρχικό χώρο και έχοντας εκτίσει 2 χρόνια φυλακής, κατηγορούµενος για τη συµµετοχή του στον Επαναστατικό Αγώνα. Οι κατηγορίες αναβαθµίζονται σε «ληστρική κλοπή», «συµµορία», «οπλοκατοχή» (γιατί σε έρευνα στο σπίτι του βρέθηκαν κοµµένα κουρτινόξυλα!) και ο ίδιος θα µείνει προφυλακισµένος γι αυτά 6 µήνες. Παρόµοιες κατηγορίες χρεώνονται στον Γιάννη Α. και τον Θύµιο Α. (συνεργεία σε ληστρική κλοπή κτλ), ενώ στον Παύλο Χ., που στάθηκε αλληλέγγυος, οι κατηγορίες είναι «επικίνδυνες σωµατικές βλάβες» και «υπόθαλψη εγκληµατία»…
Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή την υπόθεση. Η δίωξη των 4 συντρόφων δεν είναι απλά ένα ακόµη κοµµάτι στο παζλ των διώξεων των αναρχικών. Είναι ταυτόχρονα κοµµάτι ποινικοποίησης των «ενοχλητικών» και των «αντιστεκόµενων». Είναι κοµµάτι της εγκληµατοποίησης των «επικίνδυνων τάξεων». Είναι κοµµάτι της ποινικοποίησης της αλληλεγγύης.
Οι σύντροφοί µας δεν είναι µόνοι τους.
Η υπόθεση αυτή είναι και δική µας.
Ενημέρωση+βραδιά αλληλεγγύης:
Κυριακή 13/10/2024 στις 7μ.μ. στον χώρο του Θερσίτη (νέστορος & ευαγγελιστρίας, ίλιον)
Συγκέντρωση αλληλεγγύης:
Παρασκευή 18/10/2024 στις 9π.μ. στα δικαστήρια πειραιά (σκουζέ 3)
[για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής . Pdf πατήστε εδώ]
Ενημερωτικό υλικό σχετικά με την υπόθεση της δίωξης 4 συντρόφων για την υπόθεση «Leroy Merlin» μπορεί να βρεθεί ενδεικτικά στους συνδέσμους παρακάτω:
OVIT A.E, Leroy Merlin, κρατικοί μηχανισμοί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί
Leroy, Ovit, κρατικοί μηχανισμοί, κάτω τα χέρια από τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας
Αν η φτώχεια είναι έγκλημα, αυτοί που την επιβάλουν και την περιφρουρούν τι είναι;
Για τις διώξεις στην υπόθεση Leroy Merlin-Ovit από την πλευρά ενός διωκόμενου αλληλέγγυου
Παρέμβαση αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης για την υπόθεση των Leroy-OVIT στην Πετρούπολη
- Details
- Category: Κεντρικά Νέα
Στις 11/1/2020 συντρόφ@ ανακατέλαβαν τα κτίρια της Ματρόζου 45 και Παναιτωλίου 21 στο Κουκάκι. Στο κάλεσμα αλληλεγγύης ανταποκρίθηκε πλήθος κόσμου που συγκεντρώθηκε έξω από τα ανακατειλημμένα κτίρια, δηλώνοντας έμπρακτα την υποστήριξή του στα καταληψιακά εγχειρήματα. Η εκκένωση των συγκεκριμένων καταλήψεων είχε γίνει τον Δεκέμβρη του 2019, μετά το τελεσίγραφο Χρυσοχοΐδη για άμεση εκκένωση των καταλήψεων του α/α χώρου (τελεσίγραφο που επιστράφηκε αυτούσιο πίσω), με την επιθετικότητα των αστυνομικών δυνάμεων να στρέφεται όχι μόνο ενάντια στα αγωνιζόμενα μέσα από τις συγκεκριμένες καταλήψεις αλλά και εναντίον αλληλέγγυου κόσμου από τις γύρω γειτονιές.
Οι καταλήψεις του κόσμου της αντεξουσίας είναι εδαφικοποιημένα εγχειρήματα όπου υλικοποιούνται τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης. Αποτελούν χώρους οργάνωσης των αντιστάσεων ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία, ενάντια στον κόσμο της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Απέναντι στις κανονικότητες της κυριαρχίας δοκιμάζονται σχέσεις ενάντια στον σεξισμό, την ομοφοβία, τρανσφοβία και κουιροφοβία. Μια διάρρηξη στον θεσμό της ιδιοκτησίας, μια ασυνέχεια στις εμπορευματικές σχέσεις, στη διαμεσολάβηση του χρήματος, στις σχέσεις βασισμένες στο κέρδος και την κατανάλωση. Ενάντια στην εξατομίκευση, ενάντια σε κάθε είδους διαχωρισμό. Γι’ αυτό βρίσκονται μόνιμα στο στόχαστρο της καταστολής και θα συνεχίσουν να βρίσκονται. Οι κατασταλτικές επεμβάσεις (με τελευταία την, για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο, εκκένωση των Ζιζανίων) είναι μέρος των αντεξεγερτικών πολιτικών, των πολιτικών «πρόληψης» του καθεστώτος ενάντια σε πιθανές κοινωνικές εκρήξεις, σε ένα περιβάλλον εντεινόμενης επίθεσης από την πλευρά κράτους και κεφαλαίου εναντίον των «από τα κάτω».
Η συνέχεια των ανακαταλήψεων εκείνης της μέρας δεν μπορεί εύκολα να ξεχαστεί. Πολύ γρήγορα πραγματοποιήθηκε επίθεση των ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ στον συγκεντρωμένο αλληλέγγυο κόσμο, με αποτέλεσμα τραυματισμούς και συλλήψεις και την εκ νέου εκκένωση των δύο χώρων με αντίστοιχους ξυλοδαρμούς και συλλήψεις των ατόμων που βρίσκονταν μέσα σ’ αυτά. Ο κόσμος της αλληλεγγύης έπρεπε να χτυπηθεί (αντίστοιχη, ίσως ακόμα πιο αναβαθμισμένη κατασταλτική επίθεση πραγματοποιήθηκε μετά την ανακατάληψη του Άνω Κάτω Πατησίων τον περασμένο Δεκέμβρη), ώστε να απομονωθούν και να περιθωριοποιηθούν οι καταλήψεις και να παρουσιαστούν τα αγωνιζόμενα ως εξω-κοινωνικά στοιχεία.
Συντροφικά πρόσωπα που συλλήφθηκαν εκείνη την ημέρα μέσα από τον αλληλέγγυο κόσμο αντιμετωπίζουν όλο εκείνο το γνωστό πακετάκι των κατηγοριών (φθορές, διατάραξη κοινής ειρήνης, απόπειρα πρόκλησης σωματικών βλαβών, βία κατά υπαλλήλων, απείθεια) και δικάζονται την Πέμπτη 27 Ιούνη. Είμαστε δίπλα και μαζί τους.
Οι καταλήψεις και οι ανακαταλήψεις των χώρων του α/α χώρου είναι ανάχωμα στο καθεστώς της ματαιότητας και την παραίτηση, αποτελούν σύγκρουση με το καθεστώς της καταπίεσης και εκμετάλλευσής μας.
Αλληλεγγύη στα διωκόμενα συντρόφια της συγκέντρωσης αλληλεγγύης των ανακαταλήψεων Ματρόζου και Παναιτωλίου
Συγκέντρωση αλληλεγγύης Πέμπτη 27/6 στις 9 π.μ. στα δικαστήρια Ευελπίδων, κτίριο 9
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις
10, 100, 1000άδες καταλήψεις ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης πλήξης
- Details
- Category: Κεντρικά Νέα
Το Σάββατο 15/6, γύρω στα 30 άτομα πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στο athens pride στην πλατεία συντάγματος. Γεμίσαμε τον τόπο τρικάκια, μοιράσαμε πάνω από χίλια κείμενα και κρεμάσαμε πανό.
Ενάντια στα σύνορα, τα έθνη και τους νόμους, γκέι, τρανς λεσβίες βγαίνουμε στους δρόμους!
Καλούμε σε αναρχoκούηρ πορεία αντι-εθνικής υπερηφάνειας παρασκευή 28 ιούνη, 19:00, πλατεία βικτωρίας
κουηρ αναρχικά ενάντια στα σύνορα και την πολεμική πραγματικότητα