Details

Category: Κείμενα

Published: 21 May 2017

ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Το Σάββατο 22 Απρίλη στις 10.30 μ.μ. γείτονάς μας, μετανάστης από το Πακιστάν, δέχτηκε φασιστική δολοφονική επίθεση στην οδό Ταβουλάρη στο Ίλιον. Καθώς ο Χ. ανέβαινε την Ταβουλάρη επιστρέφοντας από τη δουλειά του, αυτοκίνητο με 4 φασίστες σταμάτησε δίπλα του. Οι 2 από αυτούς βγήκαν από το όχημα, τον χτύπησαν και τον έριξαν κάτω. Ο Χ. κατάφερε να ξεφύγει και τρέχοντας μπήκε στην πυλωτή πολυκατοικίας που στο ισόγειο έχει μαγαζί με τζαμαρία. Και οι 4 φασίστες μαζί τού επιτέθηκαν και πάλι και τον έριξαν πάνω στη τζαμαρία η οποία έπεσε ολόκληρη πάνω του, με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του κυρίως στο κεφάλι, αλλά και στα χέρια και πόδια. Οι φασίστες αποχώρησαν μόνο αφού τον είδαν κάτω και αιμόφυρτο. Ο Χ. κατάφερε να καλέσει φίλους του σε βοήθεια κι έτσι μεταφέρθηκε στο Θριάσιο με ταξί (λόγω της συνήθους απουσίας άμεσης ανταπόκρισης από τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ) και από εκεί λόγω της σοβαρότητας των τραυμάτων του στο Γενικό Κρατικό όπου και υποβλήθηκε σε πολύωρη επέμβαση.

Το παραπάνω γεγονός δεν έτυχε καμιάς δημοσιοποίησης, ούτε καν ενός μονόστηλου στις τοπικές εφημερίδες και αυτό καθόλου τυχαία. Φρόντισε γι αυτό το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Οι μπάτσοι δεν ήρθαν ποτέ στον τόπο της επίθεσης όσο ο Χ. βρισκόταν πεσμένος κάτω, παρά τις επίμονες κλήσεις των φίλων του -ένας από τους οποίους μάλιστα πήγε αμέσως στο τμήμα, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στο σημείο της επίθεσης, και εξιστόρησε το γεγονός χωρίς όμως καμία ανταπόκριση. Προφανώς, οι φασιστόμπατσοι του Α.Τ. Ιλίου είχαν άλλα σχέδια. Πήγαν στην περιοχή πολύ αργότερα, όταν ο αιμόφυρτος μετανάστης δεν υπήρχε πια εκεί, ώστε να διαδώσουν άνετα το εξοργιστικό παραμύθι ότι έγινε διάρρηξη ενός μαγαζιού από έναν μετανάστη (το μαγαζί με την τζαμαρία) και ότι ο δράστης δυστυχώς διέφυγε -σενάριο απόλυτα σύμφωνο με την κυρίαρχη στερεοτυπική αναπαράσταση της φιγούρας του μετανάστη ως διαρρήκτη, εγκληματία, επικίνδυνου, άρα ανεπιθύμητου. Δεν μας εκπλήσσει καθόλου η στάση των μπάτσων του Α.Τ. Ιλίου, μιας που είναι γνωστό ως ένα ανάμεσα στα πολυάριθμα άλλα κολαστήρια για την "περιποίηση" μεταναστών που περιλαμβάνει από κλοπές σε κατ' οίκον "έρευνες", εξευτελισμούς, βασανισμούς, μέχρι δολοφονίες. Και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί η δολοφονία του Λεωνίδα Καλτσά το 2007 στα κρατητήρια του ίδιου τμήματος, όπου μετά από πολύωρα βασανιστήρια τον εξώθησαν σε "αυτοκτονία". 

Οι επιθέσεις των φασιστών δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν χωρίς την κάλυψη της αστυνομίας. Η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται πάντα ίδια. Την είδαμε και στις πρόσφατες επιθέσεις στους μετανάστες εργάτες γης στον Ασπρόπυργο: η ελληνική αστυνομία συνέλαβε δύο από τους χτυπημένους μετανάστες, ώστε να μπορούν οι φασίστες ανενόχλητοι να ξανακάνουν τη "δουλειά" τους. Το είδαμε και στις επανειλημμένες επιθέσεις από πέρυσι το καλοκαίρι στο στρατόπεδο μεταναστών στη Χίο, όπου φασίστες με την κάλυψη των ΜΑΤ επιτίθενται σε μετανάστες και πυρπολούν τα καταλύματά τους. Φασίστες και μπάτσοι πάνε πάντα πακέτο και αυτό φαίνεται και από τα ψηλά ποσοστά της χ.α. στους εκλογικούς καταλόγους των σωμάτων ασφαλείας.

Για τους φασίστες και το ρόλο τους έχουν ειπωθεί πολλά. Είναι το δεκανίκι του κράτους και των αφεντικών. Το "όραμά" τους περιλαμβάνει πάντα τη διασφάλιση των συμφερόντων του κεφαλαίου -δεν είναι τυχαίο ότι η κύρια θεσμική τους εκπροσώπηση, η χ.α., στηρίζει ανοιχτά τους εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες και τις τράπεζες-, τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, τη συντριβή κάθε αντίστασης, διαφωνίας και διαφορετικότητας, την επιβολή σιγής νεκροταφείου. Υπάρχουν και δρουν για να διασπείρουν τον φόβο και να επιβάλλουν τη σιωπή και το μίσος. Επιτίθενται σε μετανάστες, αλλά και σε αγωνιζόμενους/ες, σε καταλήψεις, στέκια, χώρους αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης.

Προφανώς, η δράση των φασιστών δεν είναι αυτοφυές φαινόμενο. Ό,τι δεν μπορεί να κάνει η δημοκρατία με τα προσχήματά της το αναλαμβάνουν στα σκοτεινά οι τραμπούκικες φασιστικές ομάδες. Οι φασιστικές επιθέσεις σε μετανάστες, όπως αυτή στο γείτονά μας, τρέφονται από τα άλλοτε κατάφωρα και άλλοτε υπόρρητα κρατικά και μιντιακά ρατσιστικά δηλητήρια και το αναμάσημα του ρατσιστικού οχετού. Μια ευθεία γραμμή τις ενώνει με τις ίδιες τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές, είτε υπό αριστερή είτε υπό δεξιά διαχείριση, με τις όποιες παραλλαγές τους. Αυτές που οργανώνονται για να διαχειριστούν τους μετανάστες ως "εχθρούς", "εισβολείς", ως "περισσευούμενους πληθυσμούς", με φράχτες, στρατόπεδα-αποθήκες, κέντρα διαλογής ανθρώπων, "επαναπροωθήσεις", κλειστά σύνορα, πνιγμούς-δολοφονίες στον υγρό τάφο της Μεσογείου. Με τις πολιτικές αυτές απαξιώνεται ξανά και ξανά η ζωή των μεταναστών, μετριέται με αριθμούς και καταχωρείται ως ζωή στο όριο, ζωή χωρίς σημασία.

Επειδή όμως αυτή είναι η κυριαρχική αφήγηση για τους μετανάστες και επειδή την ιστορία τη γράφουμε εμείς οι από τα κάτω, δεν θα ανεχτούμε καμιά συγκάλυψη ρατσιστικών και φασιστικών επιθέσεων -στις γειτονιές μας θα υπάρχει πάντα ο λόγος και οι φωνές των καταπιεσμένων. Επειδή οι ζωές των μεταναστών/στριών έχουν για εμάς ακριβώς την ίδια σημασία με τις ζωές των "ντόπιων", με τις δικές μας ζωές, επειδή αναγνωρίζουμε την κοινή ταξική μας θέση και ακυρώνουμε κάθε είδος κυρίαρχου διαχωρισμού, φυλετικού, εθνικού, έμφυλου, κ.α., θεωρούμε την υπόθεση της δολοφονικής επίθεσης στον Χ. ως δική μας υπόθεση. Στρέφουμε το μίσος και την οργή μας στο ίδιο το κράτος και τα αφεντικά, στους μηχανισμούς καταπίεσης και εκμετάλλευσης, στους ένστολους μπατσοφύλακές τους, στα ελληνόψυχα φασιστικά κατακάθια. Δεν νοείται καμιά απάθεια μπροστά στις κοινές μας υποθέσεις, καμιά αφελής ή βολική ανάθεση στους μπάτσους. Όταν ένας ή μία από εμάς χτυπιέται χρειάζεται να το αντιμετωπίσουμε από κοινού. Η σιωπή είναι συγκάλυψη. Γι αυτό είμαστε συνέχεια σε επαγρύπνηση και τσακίζουμε τους φασίστες όπου τους βρούμε. Καμία επίθεση δεν πρέπει να μένει αναπάντητη.

Η εξαφάνιση των φασιστών από το χάρτη και του δηλητηρίου τους από τις γειτονιές μας είναι υπόθεση όλων μας, όλων όσοι μένουμε εδώ, πηγαίνουμε στις δουλειές, στα σχολεία, κινούμαστε στους δρόμους και τις πλατείες. Οι γειτονιές μας είναι και θα παραμείνουν φιλόξενες στην αλληλεγγύη όσο παραμένουν τόποι αντίστασης στον επιβαλλόμενο κανιβαλισμό, τόποι συνάντησης των επιθυμιών μας, με όρους που από κοινού και αυτοοργανωμένα δημιουργούμε εμείς οι από τα κάτω. Να κάνουμε τις γειτονιές μας αφιλόξενες και εχθρικές σε κάθε καθεστωτικό κανίβαλο, καθαρές από φασίστες, τσακίζοντάς τους, όπως τους πρέπει.

ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΑΠΟ 'ΚΕΙ ΠΟΥ ΗΡΘΑΝ

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΤΟΥΣ

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Κείμενα

Published: 10 April 2017

Δεν είναι ατυχήματα, δεν έχουμε αυταπάτες…

Ενάντια στον φόβο και τον εκβιασμό…

Everest, Mikel, Speedex, Ελληνικά Πετρέλαια, ΟΤΑ, ΔΕΗ, Αττικό μετρό και πολλές ακόμα μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις και οργανισμοί πρωταγωνιστούν στις αιματοβαμμένες λίστες των «εργατικών ατυχημάτων».

Το πιο πρόσφατο γεγονός είναι ο θάνατος του εργαζόμενου ντελιβερά στα Mikel στις 02/03/17. Στα Mikel, που από το 2012 με τζίρο 343.305€ έφτασαν το 2013 στα 1,57 εκατ. και 3,4 εκατ. το 2014̇, που δίνουν στους εργαζομένους τους να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις με ρήτρες να μην δουλέψουν οι ίδιοι ή συγγενείς α΄βαθμού σε άλλη εταιρεία επισιτισμού για 1 χρόνο σε περίπτωση απόλυσης. Στα Mikel -όπως και στις περισσότερες επιχειρήσεις στον επισιτισμό- με τα απλήρωτα 10ωρα, με την απασχόληση σε πολλά πόστα (και μπουφέ και λάντζα και μηχανάκι), με τα ανύπαρκτα μέσα προστασίας...

Φυσικά δεν είναι μόνο τα Mikel. Στις 14/02/17 εργαζόμενος της Speedex έχασε τη ζωή του εν ώρα εργασίας στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, κάνοντας ένα επάγγελμα στο οποίο ενώ οι εργαζόμενοι-ες  βρίσκονται συνεχώς στο δρόμο, δεν τους παρέχονται ούτε τα στοιχειώδη (κράνη, μπουφάν κτλ) και οι ίδιοι-ες πολλές φορές με δικά τους έξοδα οφείλουν να συντηρούν τα οχήματά τους. Η αύξηση των «ατυχημάτων» στον κλάδο του delivery/courier ακολουθεί αναλογικά την ανάπτυξη του κλάδου, σε μια περίοδο «ισχνών αγελάδων» όπου ο κατασκευαστικός τομέας -κυρίαρχος στα «εργατικά ατυχήματα»- βρίσκεται σε ύφεση. Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές, κάθε χρόνο δηλώνονται 16.000-17.000 ατυχήματα, εκ των οποίων τα 120-190 θανατηφόρα, ενώ υπολογίζονται σε άλλα τόσα αυτά που δεν δηλώνονται. Όσο για τη δημοσιότητα που τα ακολουθεί ούτε λόγος, εκτός από μεγάλης έντασης γεγονότα που δεν γίνεται να αποκρυφθούν, όπως για παράδειγμα η έκρηξη στα Everest στην πλατεία Βικτωρίας που κόστισε τη ζωή σε μία εργαζόμενη.

Η διεύρυνση και η ελαστικοποίηση του ωραρίου, η εντατικοποίηση της εργασίας και η έλλειψη μέτρων ασφαλείας αποτελούν τα σύγχρονα καταναγκαστικά εργασιακά συμβόλαια θανάτου που οδηγούν σε τραυματισμούς και απώλειες ζωών εργαζομένων και που επικυρώνονται με τα πορίσματα της δικαιοσύνης σύμφωνα με τα οποία είτε υπάρχει «ανθρώπινο λάθος» και «προσωπική ευθύνη» των ίδιων των εργαζομένων είτε η ευθύνη πρέπει να μοιραστεί ισόποσα. Για παράδειγμα, στη ΔΕΗ  και τις εργολαβίες της  η ευθύνη πάντα βαραίνει το θύμα και οι πραγματικά υπεύθυνοι (εργολάβοι, εργοδηγοί και λοιπά μικρά αφεντικά) τη γλιτώνουν με κάποιους μήνες αναστολή ενώ οι εργάτες την πληρώνουν με τη ζωή τους. Όπως πάντα τα κέρδη είναι του αφεντικού, οι ζημιές όλων και η έκθεση στο κίνδυνο μόνο των εργατών!

Με τις μειώσεις των μισθών, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και των όποιων έως τώρα εργασιακών «κεκτημένων», το κράτος και τα αφεντικά στρώνουν το χαλί στην εργοδοτική αυθαιρεσία στο όνομα της ανάπτυξης, των εθνικών στόχων και της μείωσης των δεικτών της ανεργίας αντιμετωπίζοντας τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες ως αναλώσιμους/ες. Την ίδια στιγμή που κλείνουν το μάτι στην απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία, την εργασία τις Κυριακές και τις νύχτες, «λευκές» και μη, επιδίδονται με ζήλο στην καταστολή και την ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων, αποδίδοντας σε σωματεία βάσης κατηγορίες εκβιασμού και εγκληματικής οργάνωσης.

Η απειλή της ανεργίας που κρέμεται πάνω από το κεφάλι του καθένα και της καθεμίας έρχεται να συμπληρώσει τον εκβιασμό, όχι μόνο με την υποβολή της άνευ όρων συμμόρφωσης με τις εργοδοτικές επιταγές, αλλά και με την ενίσχυση του κοινωνικού κανιβαλισμού, του διαχωρισμού σε ντόπιους και μετανάστες, σε «καλούς» και «κακούς» εργαζομένους, μετατρέποντας τους εργασιακούς χώρους σε αρένα όπου ο αντίπαλος δεν είναι τα αφεντικά αλλά οι συνάδελφοι.

Τα «εργατικά ατυχήματα» δεν είναι φυσικά φαινόμενα ούτε οφείλονται σε μια «κακιά στιγμή». Είναι η πιο αιχμηρή απόληξη της εργασιακής βαρβαρότητας. Επειδή πρόκειται για τις ίδιες μας τις ζωές, δεν τις χαρίζουμε και δεν τις υποθηκεύουμε καθημερινά στον εργασιακό εκβιασμό. Δεν αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας με τον τρόπο που μας αντιμετωπίζει το κράτος και τα αφεντικά, ως αναλώσιμους-ες στα σχέδιά τους. Στον αντίποδα, επιλέγουμε τη συλλογικοποίηση, την αντίσταση και την αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων και των καταπιεσμένων. Διερευνούμε συλλογικούς τόπους και τρόπους ώστε να διεμβολίσουμε την κυρίαρχη αφήγηση που βαφτίζει τη μισθωτή σκλαβιά «εργασία» και τις εργοδοτικές δολοφονίες «εργατικά ατυχήματα». Να μπει ένα τέρμα στον ανθρωποφάγο κυνισμό του «αφού έχεις δουλειά, μη μιλάς καθόλου». Κανένας εργοδότης δεν μας κάνει χάρη, και η σιωπή δεν πρόκειται ποτέ να προστατέψει τα σώματά μας από τη συνεχώς εντεινόμενη καπιταλιστική βαρβαρότητα.

… αυτοοργάνωση – αλληλεγγύη – σύγκρουση

   μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς

...κράτος και αφεντικά δολοφονούν εργάτριες και εργάτες.

Θερσίτης, Απρίλιος 2017

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Κείμενα

Published: 27 March 2017

Την Τρίτη 28/3/2017 στα δικαστήρια της Ευελπίδων είναι προγραμματισμένη η εξ αναβολής από τον περασμένο Ιούνη δίκη για την ανακατάληψη της villa amalias από 93 συντρόφισσες/ους το Γενάρη του 2013. Η συγκεκριμένη δίκη πραγματοποιείται σε μια φορτισμένη χρονική περίοδο -έχει προηγηθεί εισβολή και εκκένωση δύο ακόμα κατειλημμένων χώρων τα ξημερώματα της 13ης Μάρτη, της βίλας Ζωγράφου και της κατάληψης στέγης μεταναστών/στριών στην οδό Αλκιβιάδου στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των εκκενώσεων έγιναν 7 συλλήψεις στη βίλα Ζωγράφου, ενώ συλλήφθηκαν και 127 μετανάστες/στριες, οι οποίοι κρατήθηκαν προσωρινά στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη. Την ίδια ώρα πραγματοποιήθηκε αστυνομική εισβολή, κλοπή και καταστροφή κινηματικού υλικού στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αγρινίου (στο κτίριο επέστρεψαν άμεσα μετά την εισβολή οι σύντροφοι και συντρόφισσες). Στο ίδιο χρονικό πλαίσιο εντάσσεται και η εισβολή της αστυνομίας συνοδεία συνεργείων του δήμου στην κατάληψη Ανοιχτό Τρίτο στη Σύρο στις 17/2 που συνοδεύτηκε με καταστροφή βασικών υποδομών της έτσι ώστε να μην μπορεί να επαναλειτουργήσει. Οι τελευταίες κατασταλτικές επιχειρήσεις έρχονται να προστεθούν σε εκείνες του καλοκαιριού στη Θεσσαλονίκη, στην κατεδάφιση του αυτοοργανωμένου Ορφανοτροφείου, χώρου όπου από τα τέλη του 2015 στεγάζονταν μετανάστες εκτοπισμένοι από την Ειδομένη, και την εκκένωση δύο καταλήψεων στέγης, στο «Μανδαλίδειο Μέγαρο» στην παλιά παραλία της Θεσσαλονίκης και σε ένα 8όροφο κτίριο, στην οδό Καρόλου Ντηλ στο κέντρο της πόλης.

Η χρονική σύμπτωση της δίκης της ανακατάληψης της villa amalias και των τελευταίων κατασταλτικών επιχειρήσεων στους αυτοοργανωμένους κατειλημμένους χώρους δεν είναι και τόσο τυχαία. Έρχεται να καταδείξει αφενός ότι οι επιθέσεις στις καταλήψεις που ξεκίνησαν το καλοκαίρι του '12 και στις αρχές του '13 με την εκκένωση της villa amalias, την εκκένωση της κατάληψης Σκαραμαγκά, την αστυνομική εισβολή στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη και την καταστολή και άλλων αυτοδιαχειριζόμενων δομών, δεν τέλειωσαν αλλά αποτελούν διαρκές επίδικο από την πλευρά του κόσμου της εξουσίας. Έχουν ως έναρξη το καλοκαίρι του 2012 και είναι κομμάτι της αντεξεγερτικής εκστρατείας που συνεχίζει μέχρι σήμερα -με τις όποιες διαφορετικές αποχρώσεις της-, μιας κατασταλτικής στρατηγικής από την πλευρά του κράτους ώστε να αποδυναμωθούν και να εξαλειφθούν από την κοινωνική μνήμη όλα εκείνα που πραγματώθηκαν τις μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, μιας που το ενδεχόμενο μιας ακόμη κοινωνικής εξέγερσης επικρέμεται πάντα ως απειλή, ειδικά υπό τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα, της εξαθλίωσης και της ανέχειας. Μόνιμο στόχο αποτελούν τα πολυπληθή αυτοοργανωμένα εγχειρήματα -μεταξύ αυτών και πολλά μετεξεγερτικά- που επιτίθενται στον κόσμο της κυριαρχίας, δημιουργώντας διαδικασίες, σχέσεις και δομές συλλογικά, οριζόντια, αδιαμεσολάβητα, αντιιεραρχικά, αντιθεσμικά. Ενάντια στις εμπορευματικές σχέσεις, στη διαμεσολάβηση του χρήματος, την ιδιοκτησία, ενάντια στο κέρδος, την κατανάλωση, την εξατομίκευση, ενάντια σε κάθε είδους διαχωρισμό, όλα ένα προς ένα δομικά χαρακτηριστικά της κρατικής εξουσίας και του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης που παράγουν αδιάκοπα διαιρέσεις μεταξύ μας, καταπίεση και εκμετάλλευση.  

Καταδεικνύεται επιπλέον μια παλιά αλήθεια, ότι  το κράτος έχει συνέχεια, είτε υπό δεξιά είτε υπό αριστερή πολιτική διαχείριση. Και διεκδικεί για τον εαυτό του τον τρόπο οργάνωσης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, ως ο μόνος φορέας υπόδειξής της, ρύθμισης και εγγύησής της. Τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι εκ βάθρων τοποθετημένα ενάντια στο υπάρχον και γι αυτό αποτελούν μόνιμα κατασταλτικό στόχο. Στην περίπτωση των αυτοοργανωμένων κατειλημμένων χώρων απειλείται μεταξύ των άλλων και αμφισβητείται έμπρακτα ο ίδιος ο θεσμός της ιδιοκτησίας. Και δεν αμφισβητείται μόνο η ιδιοκτησία ως περιουσία (κτιρίου, έκτασης, γης κλπ), αλλά και πιο πέρα η ρύθμιση των σχέσεων στη βάση της ιδιοκτησίας -διαρρηγνύεται συνολικά η συνθήκη της "κατοχής" με όρους εξουσιαστικούς, βασικός πυρήνας οργάνωσης της οικογένειας και των κυρίαρχων διαπροσωπικών σχέσεων. Απέναντι στις κανονικότητες της κυριαρχίας οικοδομούνται συλλογικά σχέσεις ισότιμες, προχωρώντας μακριά από σεξισμούς, ρατσισμούς και εθνικιστικά παραληρήματα υπεροχής και υποτέλειας.

Οι εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων τον τελευταίο χρόνο έχουν "άρωμα αριστεράς". Δεν πνίγουν τους αγωνιζόμενους/ες στα δακρυγόνα, δεν υιοθετούν -τη δεδομένη χρονική στιγμή- την ακροδεξιά ρητορεία του υπουργού δημόσιας τάξης του '12-'13 Δένδια, περί "εστιών ανομίας", κουκουλοφόρους, περιθωριακούς κλπ. Είναι βεβαίως πιο προνομιακό γι αυτούς το υπάρχον κοινωνικό περιβάλλον, για το οποίο βέβαια οι σημερινοί πολιτικοί διαχειριστές συνέβαλαν τα μέγιστα - οι κοινωνικοί αγώνες βρίσκονται σε ύφεση, η φτώχεια έχει κανονικοποιηθεί, η αίσθηση ματαιότητας είναι παντού διάχυτη και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους. Όπως και στην πρώτη περίοδο των εκκενώσεων των καταλήψεων, οι λόγοι νομιμοποίησης των εκκενώσεων και η κρατική ρητορεία γύρω από αυτούς είναι απαραίτητη προϋπόθεση της κατασταλτικής στρατηγικής. Οι επικοινωνιακοί και επιχειρησιακοί στρατηγοί του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ. σε συντονισμό με τους χειραγωγικούς μηχανισμούς των media στρώνουν το έδαφος πάνω στο οποίο θα υλοποιηθούν οι εκκενώσεις και ταυτόχρονα μεριμνούν στο να δικαιολογήσουν τις όποιες "ασχήμιες" αφήνουν πίσω τους οι υπάλληλοι του νόμου και της τάξης. Τόσο στην πρώτη περίοδο εκκενώσεων όσο και στην τελευταία, οι εκκενωμένοι -ή κατεδαφισμένοι χώροι στην περίπτωση της villa amalias και του παλιού Ορφανοτροφείου στη Θεσσαλονίκη- παρουσιάζονται ως χώροι που τελικά θα αποδοθούν στην "κοινωνία", με τη μορφή σχολείων, ωδείων, χώρων για άτομα με κινητικά προβλήματα, χώροι "φιλοξενίας" ασυνόδευτων ανηλίκων κλπ. Φαίνεται ότι για το υβρίδιο αυτό της αριστερής πολιτικής διαχείρισης (σύριζα-καμμένου) οι ανθρωπιστικοί λόγοι υπέρ του αφαιρετικού "κοινού καλού" δεν έχουν περάσει ακόμη σε αχρησία. Στόχος είναι η αποκοπή των αγωνιζόμενων από το κοινωνικό, η απαλοιφή από τη μνήμη του τι ήταν αυτά τα εγχειρήματα, ότι αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής ζωής, ανοιχτά και προσβάσιμα σε όλες/ους, με εργαστήρια αυτομόρφωσης, συλλογικές κουζίνες, στούντιο, βιβλιοθήκες, εκδηλώσεις-συζητήσεις, χώρους στέγασης, τόπους πραγματικής φιλοξενίας και αλληλεγγύης στους μετανάστες/στριες. Οι κατασταλτικές επιχειρήσεις πάνε χέρι-χέρι με την ιδεολογική επίθεση που φροντίζει για την αποκοινωνικοποίηση των εγχειρημάτων των αγωνιζόμενων. Η κυρίαρχη αφήγηση γίνεται αντίστροφη του πραγματικού, για να απαλείψει από την κοινωνική συνείδηση το υπόδειγμα ενός άλλου κόσμου, αυτού της αντεξουσίας.

Αναφορικά με τις καταλήψεις στέγης μεταναστών-τριών, οι εκκενώσεις εναρμονίζονται πλήρως με την κρατική πολιτική που θέλει το κράτος και τους θεσμούς του απόλυτους ρυθμιστές και διαχειριστές των ανθρώπων αυτών και των ζωών τους, αποκόπτοντας κάθε σχέση μεταξύ των από τα κάτω, κρατικοποιώντας την υπόθεση της αλληλεγγύης. Τα λεγόμενα "κέντρα φιλοξενίας" όμως δεν έχουν καμία σχέση με την αλληλεγγύη, θέση και σχέση ως ίσο προς ίση, γιατί δεν είναι παρά αποθήκες ανθρώπων σε στρατοπεδική ζωή, εκεί όπου οι άνθρωποι υποχρεώνονται να ζουν ζωή στο όριο, διαχειριζόμενοι ως περισσευούμενοι, στην αορατότητα, στους μη-τόπους, εκεί όπου ποτέ δεν υπάρχει η δυνατότητα να συναντηθούμε μαζί τους.

Το τελευταίο διάστημα συμβαίνει και μια ακόμη κατασταλτική επίθεση από την πλευρά κράτους και μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, η επίθεση στην κατάληψη Στρούγκα στη Ν. Φιλαδέλφεια και η ιδιότυπη κατοχή της από οργανωμένους οπαδούς της αεκ -φανατικούς στην υπηρεσία του μεγαλοεπιχειρηματία Μελισσανίδη. Το ζήτημα της ανέγερσης του γηπέδου, σύμφωνα με τα σχέδια, θα αλλάξει ριζικά τη γεωγραφία της περιοχής και θα την παραδώσει ανεπίστρεπτα στα εμπορευματικά σχέδια, επεκτείνοντας αυτό που ήδη συμβαίνει με τα κάθε λογής φαγάδικα, τις αναρίθμητες καφετέριες και τα κάθε λογής μαγαζάκια να καταλαμβάνουν κάθε σπιθαμή ελεύθερου χώρου στις πλατείες, το ασφυκτικό μποτιλιάρισμα, μια πόλη στην υπηρεσία της κατανάλωσης, της δια-σκέδασης, των εμπορευματικών σχέσεων, μια πόλη απροσπέλαστη και αβίωτη από τους κατοίκους της. Αυτή είναι η ανάπτυξη που "βλέπουν" για την περιοχή, η οποία βεβαίως περνάει πάνω από την εξαφάνιση του μεγάλου άλσους της Φιλαδέλφειας. Και εδώ επιβεβαιώνεται το κυρίαρχο σχήμα ότι οτιδήποτε εναντιώνεται στην κυρίαρχη κανονικότητα θα κατασταλεί. Το γήπεδο θα γίνει -αυτή ήταν άλλωστε και η σημασία της σχεδόν απαγόρευσης της διαδήλωσης της 16ης Μάρτη ενάντια στα κρατικά-επιχειρηματικά σχέδια και η ταυτόχρονη "απόδοση" της Ν. Φιλαδέλφειας στους οπαδούς-υπαλλήλους του Μελισσανίδη που πηγαινοέρχονταν με αρκετή άνεση στους δρόμους της περιοχής.

Στη συγκεκριμένη συγκυρία κι ενώ η επίθεση σε στοιχειώδη κεκτημένα των από τα κάτω συνεχίζεται, στο περιβάλλον της διάχυτης ματαιότητας, της διάψευσης των προσδοκιών, της καθίζησης των κοινωνικών αγώνων, οι καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι ανυποχώρητες εστίες αγώνα, με οδηγό την αλληλεγγύη, εκεί όπου οργανώνονται κινήσεις ανυπακοής, ενάντια στο μονόλογο της εξουσίας, ενάντια στο καθεστώς που μας θέλει πειθήνιους υπηκόους. Γι αυτό και θα βρίσκονται μόνιμα στο στόχαστρο της καταστολής.

Ξημερώματα Τετάρτης της 9ης Γενάρη του 2013, 93 σύντροφοι και συντρόφισσες ανακατέλαβαν τη villa amalias, που από τις 20 Δεκέμβρη είχε καταληφθεί από αστυνομικές δυνάμεις. Με τη δύναμη της συλλογικής ευφυΐας και το πάθος για έναν κόσμο χωρίς εξουσία, διαχωρισμούς και εκμετάλλευση, πέρασαν σε μια κίνηση άρνησης των σχεδίων της κυριαρχίας. Και αν κάτι μένει από την ανακατάληψη είναι ακριβώς αυτές οι συλλογικές αρνήσεις συμμόρφωσης στις κυρίαρχες επιβολές, που έρχονται να συναντήσουν όλες και όλους εκείνους που εναντιώνονται στο καθεστώς φόβου, μεμψιμοιρίας και ανάθεσης. Γιατί, οι αρνήσεις μας είναι οι ζωές μας.

Αυτοί είμαστε. Εμείς και οι χιλιάδες διαδηλωτές, αγωνιστές, καταληψίες, απεργοί, μαχητές των δρόμων. Είμαστε οι άστεγοι και οι ανέστιοι, οι πανκ και οι αλήτες, οι χορτοφάγοι και οι φεμινίστριες, οι ξενύχτηδες και οι εργάτες, οι πένητες και οι αδικημένοι, τα θύματα του ρατσισμού και οι εκδικητές του άδικου.

Κατάληψη Villa Amalias, 20 Δεκέμβρη 2012

Την Τρίτη 28 Μάρτη 2017 δικάζονται οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας γιατί εναντιώθηκαν στον κόσμο της υποταγής, της απάθειας, της εξατομίκευσης. Προτάσσοντας τις καταλήψεις ως οδοφράγματα απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Στο έγκλημα για έναν κόσμο ελευθερίας και αλληλεγγύης είμαστε όλες/οι συνειδητά συνένοχες/οι.

ΔΙΚΗ: ΤΡΙΤΗ 28 ΜΑΡΤΗ 2017, 9 π.μ. στα δικαστήρια της Ευελπίδων

Μάρτης 2017

Θερσίτης

Αλληλεγγύη στους/στις 92 συλληφθέντες/είσες συντρόφους/ισσες της ανακατάληψης της villa amalias (Ιούνης 2016)

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους 92 αγωνιστές-τριες που διώκονται για την ανακατάληψη της villa amalias (28/03/2017)

Details

Category: Κείμενα

Published: 01 February 2017

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ

για να μην ακυρώνουμε εισιτήρια ας ακυρώσουμε τα συστήματα ελέγχου

Κάθε φορά που κάτι "αναδιαρθρώνεται" στο όνομα της "εθνικής ανάπτυξης" και της "κοινωνικής συνοχής" αυτό που θα έπρεπε να διαβάζουμε πίσω από τις λέξεις είναι: υποτίμηση, αποκλεισμός, περίφραξη και έλεγχος. Κι αυτό αφορά είτε τη βίαιη υποτίμηση των εργασιακών σχέσεων, τις συντάξεις, τις "προνοιακές παροχές" (επιδόματα, περίθαλψη, εκπαίδευση), είτε τη μεταχείριση "προβληματικών" κοινωνικών ομάδων: άστεγων, τοξικοεξαρτημένων, αποκλεισμένων, προσφύγων και μεταναστών.  Η γενίκευση της κοινωνικής δυστυχίας προκειμένου να μην οδηγήσει σε γενικευμένη κοινωνική ανταρσία, τίθεται διαρκώς σε ισχυρότερα πεδία αποκλεισμών, επιτήρησης και καταστολής.

Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται να «κουμπώσει» το σχέδιο «αναδιάρθρωσης» των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς (μ.μ.μ.), βασικά σημεία του οποίου αποτελούν ο "εκσυγχρονισμός των υπηρεσιών και η καταπολέμηση της εισιτηριοδιαφυγής".

Τα νέα μέτρα που αφορούν τα μ.μ.μ., άρχισαν να τίθενται σε ισχύ ήδη από την 1/1/2017 (και σύμφωνα με τις εξαγγελίες θα τεθούν σε πλήρη εφαρμογή τον Απρίλιο). Ήδη σε αρκετούς σταθμούς του μετρό τοποθετούνται οι πρώτες μπάρες, τα βαγόνια εφοδιάζονται με κάμερες, και νέα ακυρωτικά για τα ηλεκτρονικά εισιτήρια παίρνουν τη θέση τους στα λεωφορεία, ενώ σχεδιάζεται η εκ νέου αύξηση της τιμής του εισιτηρίου. Το τυράκι σε αυτήν τη φάκα έχει όνομα: "ποιοτική μετακίνηση" και αναβαθμισμένες υπηρεσίες (όπως τηλεματική κτλ). Πρόκειται σαφώς για έναν βίαιο "εξευγενισμό" που δεν τους χωράει όλους: τα μ.μ.μ. καθίστανται πιο φανερά από ποτέ εμπόρευμα, στο οποίο θα μπορούν να έχουν πρόσβαση όσοι αντέχουν το αντίτιμο, όσοι δεν λεκιάζουν την αισθητική της "μοντέρνας μετακίνησης" και όσοι και όσες δεν αμφισβητούν αυτήν τη νέα κανονικότητα. Ειδικά στις περιοχές μας, η αύξηση του αντιτίμου και η εντατικοποίηση των ελέγχων θα αποκλείσουν περισσότερο κόσμο από τη δυνατότητα ακόμη και της πιο απλής μετακίνησης.

Τα νέα επικυρωτικά μηχανήματα σε λεωφορεία και τρόλεϊ και οι κάμερες στα βαγόνια του μετρό δεν έχουν όμως μόνο αποδέκτες όσους χρησιμοποιούν τα μ.μ.μ. αλλά αποτελούν  κομμάτι της συνολικότερης αναβάθμισης της επιτήρησης και του ελέγχου. Στόχο έχουν να γίνουν η παρακολούθηση και καταγραφή των κινήσεών μας όροι ζωής. Οι μπάρες στους σταθμούς των τρένων θα επιτρέπουν την είσοδο και χρήση των μέσων μονάχα σε όσους-ες θα έχουν το ηλεκτρονικό εισιτήριο, που δεν αποτελεί άλλο από ονομαστική προπληρωμένη κάρτα για την έκδοση της οποίας πέρα από το πλήρες ονοματεπώνυμο του χρήστη θα απαιτείται ΑΦΜ και ΑΜΚΑ. Το ίδιο το ηλεκτρονικό εισιτήριο αποτελεί την επιτομή του φακελώματος, αφού η χρήση του θα επιτρέπει την καταγραφή κάθε κίνησής μας μέσα στην πόλη, τη δημιουργία προφίλ καθεμίας και καθενός από εμάς, ενώ ταυτόχρονα αποκλείει κάθε κίνηση αλληλεγγύης μεταξύ των επιβατών, κάθε πρακτική εναντίωσης που άφησαν ως παρακαταθήκη οι αγώνες των προηγούμενων ετών, όπως η προσφορά του ακυρωμένου εισιτηρίου από τον έναν στην άλλη. Και επειδή για τους σχεδιαστές της «εξυγίανσης» η πρόσβαση στα μ.μ.μ. πρέπει να είναι αυστηρά πληρωμένη, προκειμένου να επιτελεσθεί επιτυχώς η καταπολέμηση της εισιτηριοδιαφυγής, θεσμοθετείται ξεχωριστό σώμα ελεγκτών κομίστρου που από κοινού με την αστυνομία θα επιδίδονται – ως άλλοι κεφαλοκυνηγοί – στην καταστολή (με πρόστιμα, τραμπουκισμούς, συλλήψεις) των κοινωνικών κομματιών που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να βγάλουν εισιτήριο. Σε όσους αντιστέκονται ατομικά ή συλλογικά στην επέλαση της βαρβαρότητας, αρνούμενοι να τη δεχτούν ως κανονικότητα. Το ποιόν αυτών των "εργαζόμενων" το έχουν βιώσει πολλές και πολλοί στο πετσί τους. Και κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον θάνατο του 19χρονου Θανάση Καναούτη, στο Περιστέρι τον Αύγουστο του 2013, που ως "τζαμπατζής" έγινε θήραμα στις ορέξεις αυτών των "εργαζόμενων". 

Τα μ.μ.μ. δεν αποτελούν για εμάς κοινωνικό αγαθό ή κάποιου είδους πολυτέλεια που παρέχεται για τη διευκόλυνσή μας, ούτε έχουν σχεδιαστεί για να κόβουμε χαρούμενες βόλτες  μέσα στην πόλη. Αποτελούν επιβαλλόμενη συνθήκη για τη μετακίνησή μας μέσα στο αστικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε και μας καθορίζει. Τα χρησιμοποιούμε για να καλύψουμε τις τεράστιες χιλιομετρικές αποστάσεις μέσα στη μητρόπολη πηγαίνοντας στο σχολείο, στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο και στις διάφορες υπηρεσίες. Τα νέα μέτρα που προβλέπονται θα κάνουν ακόμα δυσκολότερη τη ζωή για όλους όσοι τα χρησιμοποιούν ως υποχρεωτική επιλογή μετακίνησής τους. Για τις εργαζόμενες, τους ανέργους, τους συνταξιούχους και χαμηλόμισθους, τις φοιτήτριες, τους εργαζόμενους σε καθεστώς επισφάλειας – που φυσικά δεν θεωρούνται άνεργοι ακόμα και αν δουλεύουν 4 ώρες την εβδομάδα... Εντείνουν τους αποκλεισμούς και οργανώνουν την αορατότητα περισσευούμενων κοινωνικών κομματιών (μετανάστες-τριες, άστεγοι-ες, τοξικοεξαρτημένοι-ες), υποδαυλίζουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό κατασκευάζοντας το προφίλ του «τζαμπατζή» και «λαθρεπιβάτη» για όσους και όσες αντιστέκονται, συνδράμουν στην καταστολή και την ποινικοποίηση όσων αντιδρούν.

Εδώ και πολλούς μήνες σε όλες σχεδόν τις γειτονιές της Αθήνας, γίνονται δράσεις αντιπληροφόρησης και σαμποτάζ σε σταθμούς τρένων και ακυρωτικά μηχανήματα λεωφορείων, ενώ καταδιώκονται και ομάδες ελεγκτών.

Καταστρέφουμε τα ακυρωτικά μηχανήματα, σαμποτάροντας έτσι τη διαδικασία που θέλει τις μετακινήσεις μας διαμεσολαβημένες από χρηματικά αντίτιμα.

Αντιμετωπίζουμε μαζί ελεγκτές και μπάτσους, δεν αφήνουμε κανέναν και καμία μόνη σε εξευτελισμούς και πρόστιμα.

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ

Θερσίτης

[ Για κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ ]

Details

Category: Κείμενα

Published: 31 July 2016

Ξημερώματα Τετάρτης 27 Ιουλίου στη Θεσσαλονίκη, έπειτα από οργανωμένη επιχείρηση της αστυνομίας, εκκενώθηκαν ταυτόχρονα τρεις καταλήψεις στέγης μεταναστών-τριών και αλληλέγγυων, το Ορφανοτροφείο, η Hurryia (ελευθερία στα αραβικά) στην  οδό Καρόλου Ντηλ  και η κατάληψη της λεωφόρου Νίκης. Και για τις τρεις περιπτώσεις είχαν κατατεθεί μηνύσεις από τους ιδιοκτήτες των κτιρίων, (εκκλησία, ένας ιδιώτης και το ΑΠΘ αντίστοιχα), ενώ το Ορφανοτροφείο κατεδαφίστηκε την ίδια μέρα. Έγιναν περίπου 100 προσαγωγές, μετά από τις οποίες όσοι-ες μετανάστες-ριες βρέθηκαν στους χώρους, μετακινήθηκαν σε «κέντρα φιλοξενίας» χωρίς περαιτέρω νομικές επιπτώσεις, ενώ σε 74 αλληλέγγυους-ες αποδόθηκαν κατηγορίες κατάληψης δημόσιας περιουσίας και διατάραξη οικιακής ειρήνης ανάλογα με την περίπτωση.

«Παιδιά, ο νόμιμος ιδιοκτήτης θέλει να απομακρυνθείτε...»

Το κόμμα του Σύριζα, μάταια, επιχειρεί να διαχωριστεί από την κυβέρνηση, μέσα από ανακοίνωση στην οποία καταδικάζει τις εκκενώσεις (!!!!) προσπαθώντας να χαϊδέψει τα προοδευτικά αυτιά των ψηφοφόρων του, κάνοντας αντιπολίτευση στον εαυτό του αλλά και να απονευρώσει κάθε κοινωνική αντίδραση προς την κυβερνητική πολιτική. Στην πραγματικότητα, αναδεικνύεται σε εγγυητή της ομαλότητας και της τάξης ακολουθώντας τις προσταγές όλου του συντηρητικού φάσματος που φέτος το καλοκαίρι «έσκιζε τα ιμάτιά του» για τη «διασαλευτική» δράση του No Border στην Θεσσαλονίκη, ενώ ταυτόχρονα εγγυάται την προστασία της ιδιοκτησίας και του κέρδους, με κάθε μέσο αλλά χωρίς «βία». Ομοίως, έχει βάλει πλάτη στα real estate σχέδια του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών που τα έχει ήδη βρει με τους εργολάβους για το εμπορικό «φιλέτο», όπου εδώ και 11 χρόνια στεγάζεται η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν.

Χαρακτηριστικό είναι το στιγμιότυπο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο από τη στιγμή της εκκένωσης στην Καρόλου Ντηλ, όπου ένας μπάτσος διαμηνύει: «παιδιά, ο νόμιμος ιδιοκτήτης θέλει να απομακρυνθείτε», και αμέσως μετά τους φυσουνιάζουν με δακρυγόνα. Οι απανταχού νοικοκυραίοι μπορούν να κοιμούνται ήσυχα, το κράτος θα υπερασπιστεί την ιδιοκτησία τους, εκτός βέβαια από την ιδιοκτησία εκείνων που τους έχει ήδη κατασχεθεί τα τελευταία χρόνια και έχει περιέλθει στο δημόσιο, ένα μέρος της οποίας σύμφωνα με την εξαγγελία του πρωθυπουργού θα διατεθεί σε άστεγους... γιατί είναι και ανθρωπιστές.

«Οι άνθρωποι αυτοί, δεν αξίζουν αυτή την τύχη αλλά ούτε και η πόλη αυτή την υποβάθμιση και αυτή την ανεξέλεγκτη κατάσταση...»

Η παραπάνω δήλωση του Γιώργου Καμίνη που ακολούθησε τις εκκενώσεις, (ανάμεσα στα άλλα αναφέρει ότι πρόκειται να κατατεθεί μήνυση για τα κατειλημμένα κτήρια του δήμου Αθηναίων), δείχνει ξεκάθαρα το δρόμο που πρέπει να πάρει η καταστολή 500 χλμ. νοτιότερα, και κυρίως σε χώρους που στεγάζουν μετανάστες όπως η πρόσφατη κατάληψη του -εδώ και καιρό- ερημωμένου νοσοκομείου Πατησίων. Ο Καμίνης και ο ρόλος του τα τελευταία χρόνια είναι γνωστός, το ζήτημα είναι ότι μέσα από τη συγκεκριμένη δήλωσή του εκφράζει συνοπτικά  την μεταναστευτική πολιτική του κράτους, σύμφωνα με την οποία, οι μετανάστες και οι μετανάστριες με την παρουσία τους και μόνο υποβαθμίζουν την πόλη.

Γι’αυτό άλλωστε και οι κρατικές δομές «φιλοξενίας», βρίσκονται έξω από τον αστικό ιστό, αόρατες από τις τοπικές κοινωνίες, σε δυσπρόσιτες, περιφραγμένες και απόλυτα ελεγχόμενες εκτάσεις. Η αλληλεγγύη επιχειρείται να μετατραπεί σε κρατική υπόθεση και δεν θα επιτραπεί σε κανέναν και σε καμία να οργανώσει τη ζωή του έξω από τον κρατικό έλεγχο. Και ενώ στα διάφορα στρατοπεδικού τύπου κέντρα «φιλοξενίας», στοιβάζονται άνθρωποι μέσα σε σκηνές και σε ερειπωμένα κτίρια, τρέφονται αποκλειστικά με μακαρόνια και πατάτες, χωρίς ιατρική περίθαλψη, η «τύχη που δεν τους αξίζει» είναι οι αυτοοργανωμένες δομές αλληλεγγύης. Το ανθρωπιστικό κράτος δεν αφήνει πολλά περιθώρια, η οποιαδήποτε δυνατότητα  για αυτοοργάνωση και αυτοδιάθεση, για συνάντηση και δημιουργία αδιαμεσολάβητων σχέσεων μεταξύ των από τα κάτω, μπαίνει στο στόχαστρο.

«Τα πράγματα λύθηκαν με ήπιο τρόπο, αλλά με κόκκινες γραμμές...»

Η κυβέρνηση Σύριζα μέσω του νατοϊκού υπουργού προστασίας του πολίτη Τόσκα, προσπαθεί να μας πείσει για το ανθρώπινο πρόσωπο της καταστολής και τη διαφοροποίηση από τη διακυβέρνηση της δεξιάς του Δένδια, όταν η μεθοδολογία είναι ακριβώς η ίδια, κατακαλόκαιρο, ξημερώματα, οργανωμένη αστυνομική επιχείρηση και εισβολή σε κατειλημμένους χώρους και άμεση κατεδάφιση του ενός. Με πρόσχημα τον ανθρωπισμό, συνεχίζουν την πορεία προς τον ολοκληρωτισμό που θέλει το κράτος πανταχού παρόν και αδιαμφισβήτητο εγγυητή της τάξης. Οι εκκενώσεις αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων, η επίθεση εναντίον των συγκεντρωμένων στον Ασύρματο κατά την παρουσία του πρωθυπουργού, η βίαιη απώθηση των διαδηλωτών του Νo Border στο φράχτη του Έβρου, μάλλον είναι οι κόκκινες γραμμές που αναφέρει ο Τόσκας. Όποιος-α αμφισβητεί το κράτος και τα σύνορά του, καθώς και τον αδιαχώριστο πυλώνα του, την ιδιοκτησία, είναι εχθρός, είναι επιτιθέμενος-η και έτσι το κράτος βρίσκεται σε θέση άμυνας υπερασπιζόμενο την ύπαρξή του και τα δημοκρατικά του θεμέλια!

Σε συνέχεια της εκκένωσης της Ειδομένης, όπου οι μετανάστες-στριες είχαν επιλέξει οι ίδιοι-ες να βρίσκονται, παρακολουθούμε την επίθεση που δέχεται οποιαδήποτε κίνηση αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία του κράτους στη διαχείριση των ζωών μας, την επίθεση στον αυτοκαθορισμό και την πολιτική ανυπακοή, την επίθεση στην αδιαμεσολάβητη οργάνωση των από κάτω, όσο «ήπια» κι αν μας τη σερβίρουν. Είναι καιρός ο κόσμος του αγώνα να βάλει ακόμα πιο πολύ τις δικές του «κόκκινες γραμμές». Απέναντί μας, ήταν, είναι και θα είναι μπάτσοι, στρατοί, δικαστές, πρυτάνεις, εκκλησίες, οι ανθρωπιστές των «ΜΚΟ» και κάθε λογής κομματόσκυλα.

Η αλληλεγγύη δεν πετιέται σαν ψίχουλο, χτίζει γέφυρες και κοινούς τόπους αγώνα, μοιράζεται μεταξύ ίσων, μεταξύ αυτών που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους στην πλευρά των καταπιεσμένων.

Ο ανθρωπισμός σας βρωμάει στρατόπεδα και καταστολή.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις Ορφανοτροφείο, Hurriya και οδού Νίκης.

Θερσίτης, τέλη Ιούλη 2016

Details

Category: Κείμενα

Published: 20 June 2016

Λευκές νύχτες, σκοτεινές μέρες

Τι είναι αυτή η περίφημη λευκή νύχτα που με τόση υπερηφάνεια διοργανώνει ο δήμαρχος Ζενέτος; Αν κρίνουμε από τα λόγια του ίδιου, πρόκειται για "ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά γεγονότα".

Ναι, οι καλοπληρωμένοι καλλιτέχνες που θα έρθουν για την σαββατιάτικη αρπαχτή στις κεντρικές πλατείες του Ιλίου... οι διάφοροι "Φορείς και Σύλλογοι" της πόλης που παρασιτούν στο πλάι των δημοτικών αρχών... οι απλωμένες ψησταριές και η τσίκνα σε όλο το μήκος των πεζοδρόμων... ο συνωστισμός από τα τραπεζοκαθίσματα... οι αφιονισμένοι έμποροι των κεντρικών πεζοδρόμων που τρίβουν τα χέρια τους για θολωμένους καταναλωτές που παίρνουν ανάσες "ξεγνοιασιάς", με την ψευδαίσθηση πως έχουν την "ευκαιρία" να αποκτήσουν "μισοτιμής" αυτά που "στερήθηκαν από την κρίση και τα μνημόνια" ... τα δημοτικά καλλιτεχνικά-πολιτιστικά σχήματα παραπεταμένα σε κάποια απόκεντρα σημεία της περιοχής απλά για να επιβεβαιώσουν το "πολιτιστικό έργο του δήμου"...  τα κενά βλέμματα των καταναλωτών. Ναι, όλα αυτά είναι "ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά γεγονότα" ένα φτηνιάρικο πανηγύρι για να "ζήσουμε την πόλη μας".

Το να "ζεις την πόλη σου" σημαίνει να καταναλώνεις: από καλλιτέχνες, σουβλάκια μέχρι μπλουζάκια μισοτιμής.  Να αναγνωρίζεις το δημόσιο χώρο, ως πεδίο συνάντησής σου με τα εμπορεύματα.

Εδώ και χρόνια εξάλλου οι πόλεις, οι δρόμοι και οι πλατείες τους οργανώνονται και αναπλάθονται με κύριο χαρακτηριστικό τον επικαθορισμό από τον χωροταξικό πολιτισμό της κατανάλωσης. Τα πεδία συνάντησης των κατοίκων όχι απλά απαξιώνονται (πχ στην περιοχή μας το Πάρκο Τρίτση), αλλά αποικιοποιούνται από μαγαζιά κάθε είδους. Όλες οι πλατείες που αναπλάστηκαν στην περιοχή, παραδόθηκαν στα γύρω μαγαζιά και ο δημόσιος χαρακτήρας τους πνίγεται από τα διαρκώς επεκτεινόμενα τραπεζοκαθίσματα, την αφιλόξενη φωταγώγησή τους και το "άγρυπνο βλέμμα" των αστυνομικών περιπολιών.  Με αυτόν τον τρόπο, οι πόλεις απομακρύνονται όλο και περισσότερο από την όποια έννοια της κοινότητας: εγκαταλείπουν τις έννοιες  του μοιράσματος και της συνάντησης και χτίζονται πάνω στην παθητικότητα, την εξατομίκευση, την ιδιώτευση και βεβαίως το φόβο. Μια πραγματικότητα αποξένωσης, ξεριζώματος των σχέσεων, των εμπειριών και των αντιστάσεων και αντικατάστασης της συλλογικής κουλτούρας με διάσπαρτες ατομικότητες που επικοινωνούν μονάχα μέσα από τα προϊόντα και τις "εμπειρίες" που αγοράζουν και καταναλώνουν.

Ο δήμος Ιλίου, εδώ και χρόνια πρωτοστατεί σε κάθε είδους "καινοτομία" και στην ανάλογη υποκρισία που απαιτείται: θέλει το Ίλιον "πόλη καθαρή" (με επικέντρωση βέβαια στους εμπορικούς πεζοδρόμους), χωρίς πολιτικές αφίσες αλλά διατηρούσε παράνομη χωματερή στο Πάρκο Τρίτση. Πουλάει αλληλεγγύη για να αγοράσει κοινωνικό πρόσωπο πετώντας ξεροκόμματα σε κατοίκους που έχουν ανάγκη. Δηλώνει αλληλέγγυος σε πρόσφυγες και πρόθυμος να δεχτεί "κέντρο φιλοξενίας" στην περιοχή αλλά από την άλλη μιλάει για "πρόβλημα με τους μετανάστες στην περιοχή" (χειρότερα και από κάποια ελληνόψυχα ανθρωπάρια του συνδυασμού του Καούκη στο δημοτικό συμβούλιο). Κάνει ανάπλαση σε πλατείες "για όλους τους δημότες" και στην ουσία τις παραχωρεί σε παρακείμενους εμπόρους, νοιάζεται για τους ελεύθερους χώρους "για να παίζουν τα παιδιά μας" και την ίδια στιγμή παραχωρεί για ιδιωτική χρήση χώρους και γηπεδάκια που τα χρησιμοποιούσε ο κόσμος της γειτονιάς σε φιλικά του αθλητικά σωματεία (πχ το γηπεδάκι του Αστέρα στην οδό Ποσειδώνος στον Άγιο Φανούρη). "Αγωνίζεται" ενάντια στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας και δεν έχει κατεβάσει καμία. Και τον τελευταίο καιρό, αυτοί οι θιασώτες του τσιμέντου αγάπησαν πολύ το Πάρκο Τρίτση και κάνουν συγκεντρώσεις για την σωτηρία του...

Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε πως για να "βγεί" η λευκή νύχτα, κάποιοι και κάποιες, θα τους "βγει η παναγία", θα δουλέψουν υπερωρίες αδήλωτες και απλήρωτες. Και δεν μιλάμε βεβαίως για την τάξη των εμπόρων, οι οποίοι και θα βγάλουν σε μια νύχτα την είσπραξη ενός μήνα, αλλά για τους υπαλλήλους τους. Αυτή η καθόλου συμπαθής τάξη των μικρών και μεγάλων αφεντικών, αυτοί που ταράσσονται με την αφισοκόλληση πολιτικών αφισών στους πεζοδρόμους γιατί "βρωμίζει" και είναι "παράνομη", που θεωρούν τους πεζοδρόμους και το Άλσος τσιφλίκι τους και όχι δημόσιους χώρους (και αναλόγως συμπεριφέρονται), οι υπερασπιστές της "νομιμότητας για όλους", εκείνη την μέρα θα κάνουν τα στραβά μάτια και θα βολευτούν από την παράνομη επέκταση ωραρίου. Όπως επίσης θα βολευτούν από την προσχηματική μη αδειοδότηση της λευκής νύχτας από την συριζαίικη Περιφέρεια Αττικής και τα στραβά μάτια των επιθεωρητών εργασίας. Το ζήτημα σαφώς και δεν είναι κάποια προσχηματική τήρηση των νόμων από τα αφεντικά. Το στοίχημα για όλους και όλες εμάς, είναι να μην αποδεχτούμε να μετατρεπόμαστε κάθε φορά σε λάστιχο για τις επιδιώξεις και τα κέρδη των αφεντικών. Να μην ανεχτούμε τον ρόλο του αναλώσιμου (γιατί η επιχείρηση έχει ζόρια!) και να συνδέσουμε την τύχη μας με τις ορέξεις των αφεντικών. Να μην γίνουμε συμμέτοχοι-ες σε αυτό που ολοένα και με μεγαλύτερη ταχύτητα σχεδιάζεται τα τελευταία χρόνια: όχι μόνο μισθοί ξεφτίλας αλλά και εργασιακές συνθήκες γαλέρας. Στο φυλλάδιό του ο δήμος γράφει για "καλλιτεχνικά δρώμενα, κλόουν, θέατρο σκιών, ξυλοπόδαροι, δημιουργική απασχόληση για παιδιά"  στις πλατείες και στους πεζοδρόμους. Σε αυτή τη μαγική νύχτα επιμελώς ξέχασαν να αναφερθούν στα παιδιά-πατίνια, στους εργάτες και εργάτριες πίσω από τις βιτρίνες που θα δουλέψουν 12ωρα και μεταμεσονύχτια. Ναι πράγματι, είναι "μεγάλο πολιτιστικό γεγονός" η λευκή νύχτα, αντίστοιχο της ρωμαϊκής αρένας των ασύδοτων αφεντικών και των υπνωτισμένων πελατών...

Παράλληλα η μη αδειοδότηση της λευκής νύχτας από την πλευρά της Περιφέρειας Αττικής για την "προστασία των εργαζομένων", επαναλαμβάνει το γνώριμο παιχνίδι της αριστερής κυβέρνησης που αντιπολιτεύεται τον εαυτό της: την ίδια στιγμή που θεσμίζει συνθήκες γαλέρας στο εργασιακό πεδίο για να μπορέσει να "επανεκκινήσει η οικονομία" και η "εθνική ανάπτυξη", "αντιστέκεται" ανέξοδα στον "εργασιακο μεσαίωνα".  

Αυτές οι θλιβερές γιορτές των δημάρχων και των εμπόρων, οι "μαγικές νύχτες" τους, είναι ένας σαρκασμός στο πρόσωπο όλων εμάς, που βιώνουμε με τους ωμότερους τρόπους την ολομέτωπη επίθεση των αφεντικών πάνω μας. Οι "μαγικές νύχτες" στους φωτεινούς εμπορικούς πεζοδρόμους, γελάνε με τη σύγχυση, το μούδιασμα και την παραίτηση, την απόσυρση των υποτελών τάξεων από τους δρόμους και τα οδοφράγματα, γελάνε με τις δύσκολες μέρες μας. Οι λευκές νύχτες ρίχνουν τα φώτα τους στις γυαλιστερές βιτρίνες και τη χαζοχαρούμενη ανεμελιά της κατανάλωσης, για να βυθιστούν σε ακόμη μεγαλύτερο σκοτάδι όλοι αυτοί και αυτές που βιώνουν τον πολιτισμό της εξαθλίωσης και της καταπίεσης, όλοι οι "αόρατοι" αυτής της κοινωνίας, όλοι οι περιττοί: από τους μετανάστες και πρόσφυγες στα "στρατόπεδα φιλοξενίας" και τους "χώρους κράτησης" ως τις ουρές στους ΟΑΕΔ και τις μάταιες καθημερινές μάχες επιβίωσης μεγάλων κοινωνικών κομματιών, τις ταπεινωτικές τους υποχωρήσεις στο όνομα της επιβίωσης.

Να σαμποτάρουμε τις γιορτές της κατανάλωσης

Λευτεριά στους πεζοδρόμους και τις πλατείες

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]