- Details
- Category: Σχολιασμοί
Το σπίτι, η οικογενειακή εστία, είναι ο κατεξοχήν τόπος πραγμάτωσης του έμφυλου καταμερισμού της εργασίας, και της έμφυλης βίας. Εκεί οι γυναίκες ρίχνουν αμέτρητες ώρες απλήρωτης εργασίας – και τα ακούνε κι από πάνω, αν δεν τους έχουν όλους ευχαριστημένους. Εκεί η αγάπη και το νοιάξιμο μετριούνται με φωνές, προσβολές και χαστούκια, εκεί συμβαίνουν οι περισσότεροι βιασμοί από συζύγους και πατεράδες, εκεί δολοφονούνται γυναίκες και όσα δεν συμμορφώνονται στα κυρίαρχα πρότυπα φύλου και σεξουαλικότητας, εκεί η επιβολή βαφτίζεται ανατροφή, εκεί, θες δεν θες, “θα γίνεις άνθρωπος”...
Ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βία, στην ασφυξία της οικογένειας, ενάντια στην στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής που μας επιβάλλουν το κράτος και οι επιστήμονες,
δεν "συμμορφωνόμαστε",
μένουμε αλληλέγγυες, στεκόμαστε η μία δίπλα στην άλλη.
- Details
- Category: Σχολιασμοί
Το τελευταίο διάστημα έχει εισβάλλει δυναμικά στο δημόσιο λόγο ένα πλέγμα Λόγων και αντιλήψεων σχετικά με την υγεία, την ασθένεια και τον υγιεινισμό. Περισσότερο από ποτέ, συζητάμε για μέτρα προστασίας, διάδοση ιών, παθογόνους παράγοντες, υποκείμενα νοσήματα, θανάτους, στατιστικές...
Δεν μας μιλάει πια μόνο το κράτος από τα δελτία των 8 (όπως λέει το παλιό αντεξουσιαστικό σύνθημα), αλλά και τα επιστημονικά του επιτελεία. Γιατροί, λοιμωξιολόγοι, επιδημιολόγοι, και ένα σωρό επιστήμονες και ειδικοί παρελαύνουν καθημερινά στα μίντια και ζητάνε να εφαρμοστούν τα κυβερνητικά μέτρα για την αντιμετώπιση της κατάστασης. «Κοινωνική αποστασιοποίηση», καραντίνα, απαγόρευση κυκλοφορίας... Μέτρα που ...βρωμάνε αυταρχισμό και θυμίζουν περισσότερο ένα μεγάλο εργαστήριο, με «πειραματόζωα» εμάς, ένα γενικευμένο πείραμα στο οποίο πρέπει όλες και όλοι να συμμετέχουμε, ο καθένας και η καθεμία σύμφωνα με τον ρόλο που του/της αποδίδεται.
Μέσα σ’ αυτό το γενικευμένο κλίμα πανικού και πειθάρχησης δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε την ίδια την έννοια της υγείας και της ασθένειας. Η υγεία, που εμφανίζεται ως ύψιστη αξία, κοινωνικό αγαθό, αλλά και κανονικοποιημένη συνθήκη, δεν είναι μια αυτοφυής σύλληψη, ούτε βέβαια καθολική και σταθερή ή αναλλοίωτη ιστορικά έννοια. Ακόμη περισσότερο, η σύγχρονη, βιοϊατρική αντίληψη της έννοιας της υγείας δεν είναι παρά μια κυρίαρχα ορισμένη ιδεατή κατάσταση, που εξελίσσεται και διευρύνεται ή/και αναπροσαρμόζεται με την εξέλιξη της ιατρικής και της βιολογίας αλλά και των τρεχουσών κοινωνικών αντιλήψεων. Αυτό που σήμερα αντιλαμβανόμαστε ως υγιές απέχει μακράν από το περιεχόμενο της υγείας στον μεσαίωνα, για παράδειγμα. Αντίστοιχα, οριοθετείται και ορίζεται η έννοια της ασθένειας. Στη βιοϊατρική αντίληψη για το σώμα και την υγεία, η ασθένεια εμφανίζεται ως παρέκκλιση από το ιδεατό πρότυπο του υγιούς και συνδέεται με σχέση αιτιότητας με κάποιο βιολογικό παράγοντα, ενώ το σώμα γίνεται αντιληπτό ως κάτι που μπορεί να «χαλάσει» και να «επιδιορθωθεί». Αυτή η αντίληψη τεμαχίζει το σώμα, απομονώνει και κατηγοριοποιεί τα συμπτώματα και τις αιτίες τους, ανάγοντάς τα σε βιολογικά συμβάντα και τα αποκόπτει από τις κοινωνικές, πολιτικές και ταξικές συνθήκες εντός των οποίων υπάρχουν. Έτσι, η ιατρική και η βιολογία γίνονται οι αποκλειστικές αυθεντίες επί της υγείας και του σώματος κατ’ επέκταση. Όσο μάλιστα αυτές εξελίσσονται και διευρύνονται ως επιστημονικοί κλάδοι, η γνώση αυτή γίνεται όλο και πιο δυσπρόσιτη, ανήκει σε ένα μικρό κύκλο επαϊόντων.
Η ίδια αντίληψη αποτυπώνεται και αποκρυσταλλώνεται και στο επίπεδο της ηθικής. Η υγεία είναι ευχή, η ασθένεια κατάρα ή τιμωρία. Οι μιαροί πρέπει να αποφεύγονται, «ιδανικά» να απομονώνονται. Το είδαμε να συμβαίνει το 2012 με τη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών από το ΚΕΕΛΠΝΟ. Όταν δεκάδες γυναίκες διασύρθηκαν και τιμωρήθηκαν ως «υγειονομική βόμβα», φυλακίστηκαν και ορισμένες από αυτές ωθήθηκαν σε αυτοκτονία, στιγματισμένες ως μολυσματικές και επικίνδυνες. Το βλέπουμε να συμβαίνει -τηρουμένων των αναλογιών- και τώρα, με τον οχετό σεξιστικού και ρατσιστικού μιντιακού λόγου που στοχοποιεί τις μετανάστριες στο Κρανίδι ως «υγιειονομική βόμβα» που απειλεί τους ντόπιους άντρες πορνοπελάτες. Το στίγμα που συνοδεύει την ασθένεια, η σύλληψη της μιαρότητας είναι πρωτίστως έννοιες ηθικές και κοινωνικές. Το ίδιο το σώμα αποκτά ηθική διάσταση.
Σ’ αυτήν ακριβώς την ηθική διάσταση της υγείας και στον συνακόλουθο φόβο της ασθένειας βρίσκει γόνιμο έδαφος η πρακτική της καραντίνας. Οι νοσούντες/ούσες απομονώνονται σε συνθήκη εγκλεισμού «για την προστασία όλων». Το μολυσματικό δεν πρέπει να αλληλεπιδράσει με το υγιές, για να μην το αλλοιώσει. Ένα γενικό και αόριστο «κοινό καλό» το επιβάλλει. Το Λεπροκομείο της Σπιναλόγκας, που λειτουργούσε έως το 1957, αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση όταν μιλάμε για στιγματισμό και εγκλεισμό των νοσούντων/ουσών στην πρόσφατη ιστορία. Την εποχή που η λέπρα (η χρήση του όρου μέχρι και σήμερα είναι επενδυμένη με ρατσιστικά συνδηλούμενα, κάτι το οποίο δεν αποφεύγεται ακριβώς ούτε με τον όρο «νόσος του Χάνσεν», ένα πιο εξευγενισμένο σχήμα που φροντίζει για την ανάδειξη σε βάθρο -όπως και σε πάμπολλες περιπτώσεις- του επιστήμονα που μελέτησε το νόσημα) προσλαμβανόταν ως θανατηφόρα και ανίατη, οι νοσούντες/ούσες φορούσαν κουδούνια για να είναι αναγνωρίσιμοι/ες ακριβώς ως τέτοιοι/ες - νοσούντες, μιαρές, μολυσματικοί, χρήζουσες «ελεημοσύνης». Πολλοί και πολλές από αυτούς/ές εγκλείστηκαν μαζικά σε απομονωμένους τόπους, στοιβάχτηκαν παρατημένοι/ες σε άθλιες συνθήκες, συχνά αφέθηκαν να πεθάνουν μόνοι/ες και μακρυά από τους οικείους τους, μιαροί και επικίνδυνες.
Η καραντίνα που ζούμε σήμερα και που επιβάλλεται στον «γενικό πληθυσμό», αφορά όχι μόνο στους ήδη ασθενείς αλλά και τις υγιείς. Διευρύνοντας το πεδίο, επιχειρώντας να οριοθετήσει και να εγγυηθεί το υγιές, απομονώνοντας το άρρωστο/μιαρό, επιβάλλεται παγκόσμια μια γενικευμένη συνθήκη ιατρικού εργαστηρίου. Μαζί της διευρύνεται και το στίγμα, τόσο που αποδίδεται σχεδόν στους πάντες. Ο ιός, η «αόρατη» αυτή «απειλή», μπορεί να κρύβεται παντού – σε κάθε χειραψία, άγγιγμα, φιλί, σε οποιαδήποτε επιφάνεια ή κοινόχρηστο χώρο. Δεν μπορεί κανείς να τον αναγνωρίσει, άρα τον υποπτεύεται σε κάθε κίνηση, σε κάθε αναπνοή. «Συνίσταται η κοινωνική αποστασιοποίηση», κράτος, επιστήμονες και μίντια, δηλαδή, μάς προστάζουν να είμαστε καχύποπτες η μία με τον άλλο. «Συμπεριφερθείτε σαν να έχετε ήδη τον ιό», όχι μόνο εσείς αλλά και ο καθένας και η καθεμία γύρω σας. Τι άλλο, αν όχι τον στιγματισμό, εξυπηρετούν, για παράδειγμα, τα πρόσφατα ρεπορτάζ που διαπομπεύουν ευπρόσωπα άτομα που τολμούν να αγγίζονται, να μοιράζονται το φαγητό τους, να μην τηρούν τις «αποστάσεις ασφαλείας»; Τι άλλο, πέρα από την ταύτιση του «μιαρού» με το «εγκληματικό», μπορεί να υπονοεί η «ιχνηλάτηση» του ιού, μέσω της παρακολούθησης και χαρτογράφησης των επαφών όσων επιβεβαιωμένα έχουν νοσήσει από την COVID-19 από ειδικό κέντρο της γαδα; Το στίγμα διευρύνεται, θεσμίζεται και επιβάλλεται. Και μαζί του, η στοχοποίηση, ο φόβος και η απομόνωση.
Η νέα ηθική που επιβάλλει η γενικευμένη καραντίνα φέρνει μαζί της και ένα νέο είδος ρατσισμού, αυτό του υγιούς απέναντι σε κάθε υποψία κίνησης που υποδηλώνει ασθένεια. Και περαιτέρω, απέναντι σε κάθε κίνηση που μπορεί να υπονοεί ότι κάποια/ος δεν φροντίζει «αρκετά» ώστε να μην νοσήσει. «Υγιείς» και θιασώτες της «υγείας» εναντίον «επικίνδυνα ανεύθυνων». «Υπεύθυνοι» πολίτες εναντίον απείθαρχων, εν δυνάμει δημοσίων κινδύνων. Δεν είναι μόνο το κράτος με τις δυνάμεις καταστολής που επιβάλλουν την καραντίνα, με πρόστιμα για «άσκοπη μετακίνηση», αλλά και μία ηθική γύρω από την υγεία και την ασθένεια που νομιμοποιεί το στιγματισμό και την τιμώρηση όσων τολμούν να μην τρώνε αμάσητα όσα τους σερβίρουν αυθεντίες και κάθε λογής ειδικοί, όσων η ...«σκοπιμότητα» δεν χωράει σε έξι «λόγους κατ’ εξαίρεση μετακίνησης», όσων η ζωή αρνείται να μπει σε καραντίνα.
Απέναντι στην επέλευση του ολοκληρωτισμού, εχθρικά προς την κυρίαρχη ηθική της υγείας και του υγιεινισμού, απέναντι σε αυθεντίες και επιστήμονες, επιμένουμε όσο ποτέ: τα σώματά μας είναι πεδίο αγώνα. Αγώνα ενάντια στην εξατομίκευση και το φόβο που μας επιβάλλουν, αγώνα για τη συλλογική και συνολική απελευθέρωση. Ως αμετανόητες/οι του ανεξέλεγκτου, του αδιαμεσολάβητου, της αυτοοργάνωσης, της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης.
ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ
- Details
- Category: Σχολιασμοί
Βρισκόμαστε ήδη για τα καλά εντός της καινούριας καθημερινότητας που επιβλήθηκε ως "έκτακτη ανάγκη" λόγω του λεγόμενου "αόρατου εχθρού", του κορωνοϊού. Μοιάζει να έγινε μια παύση στη ροή των πραγμάτων και το μόνο που φαίνεται ότι θα κατακλύζει όλο το φάσμα της ζωής μας για αρκετό ακόμη καιρό είναι η διαχείριση της "κρίσης". Ένας ολόκληρος πλανήτης βρίσκεται σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης υπό τον φόβο του κορωνοϊού. Πολιτικοί, επιστήμονες και δημοσιογράφοι είναι πλέον οι ρυθμιστές και προστάτες των ζωών μας. Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για το δυστοπικό αυτό παρόν (και το εξίσου δυστοπικό μέλλον που διαφαίνεται). Ένα παρόν που περιλαμβάνει διεύρυνση στους ελέγχους, τους περιορισμούς και τις οριοθετήσεις εντός του δημόσιου χώρου, περισσότερη αστυνομία και πολλή ασφάλεια. Το "μένουμε σπίτι" των ειδικών - επιστημόνων και των κρατικών διαχειριστών είναι το μόνο που κυριαρχεί, ενώ τα δελτία ειδήσεων δίνουν οδηγίες και υπαγορεύσεις από το χρόνο που θα κάνουμε βόλτα μέχρι τον τρόπο που θα ψωνίζουμε στο σούπερ μάρκετ χωρίς να κινδυνεύουμε να κολλήσουμε τον ιό!
Αυτό που επιχειρείται από "τα πάνω" είναι ένας βίαιος επανακαθορισμός των λεγόμενων "βασικών αναγκών" με όρους επιβίωσης. Έτσι κι αλλιώς, στο παρόν κοινωνικοοικονομικό σύστημα με τους δεδομένους διαχωρισμούς και αποκλεισμούς, αυτό που κυρίαρχα ορίζεται ως βασική ανάγκη έχει πολύ στενά όρια και περιγράφεται συνήθως ως μία αδιαμφισβήτητη ισχύουσα αλήθεια για όλο το κοινωνικό σώμα, σχετίζεται άρρηκτα με τις σωματικές λειτουργίες (σίτιση, νερό) και διαμεσολαβείται από το εμπόρευμα. Φαγητό, σπίτι, δουλειά και κατανάλωση. Σε περιόδους κρίσης ειδικά, αυτές οι ανάγκες αναδιαμορφώνονται, ιεραρχούνται ακόμα πιο αυστηρά και νοηματοδοτούνται εκ νέου ως ανάγκες επιβίωσης. Η ίδια η έννοια της ανάγκης δημιουργεί έναν διαχωρισμό και μια ιεράρχισή της σε σχέση με την επιθυμία (που ανάγεται σε "πολυτέλεια", σε κάτι το περιττό) ενώ αυτή των "βασικών αναγκών" φαίνεται να υπονοεί ότι υπάρχουν και ανάγκες που είναι δευτερεύουσες, είναι "λιγότερο ανάγκες" από άλλες.
Μπροστά στον κίνδυνο από τον κορωνοϊό λοιπόν, οι οδηγίες για να επιβιώσουμε και για "να προστατευτούμε" είναι πολύ σαφείς και επιβλήθηκαν μέσα σε λίγα 24ωρα: τηλεεργασία ή επίδομα 800 ευρώ, σούπερ μάρκετ, φαρμακείο, τράπεζα, λίγη γυμναστική, πολύ ίντερνετ (αν έχεις) και οικογένεια. Αυτές είναι οι ανάγκες του "υπεύθυνου πολίτη” και όποιος/α τηρεί τους νέους κανόνες είναι αυτός/η που νοιάζεται για το καλό της κοινωνίας και του έθνους. Πρόκειται για μία εκ νέου υποτίμηση και απαξίωση των ζωών μας, για μία συνθήκη που ρυθμίζει και ελέγχει όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μας και επιβάλλει μία εκβιαστική ομοιομορφία στα κριτήρια, τις επιλογές, τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Σε αυτή τη νέα ηθική που διαμορφώνεται αυτό το διάστημα από τους κρατικούς διαχειριστές έχει οριστεί με σαφήνεια τι είναι αναγκαίο και σκόπιμο, ποιος χρειάζεται και ποιος όχι, ποιός χωράει και ποιά όχι. Το να αναγνωρίζεις ως ανάγκη σου οτιδήποτε άλλο πέρα από τα να μείνεις σπίτι και από τις 6 μετακινήσεις που υποδεικνύονται στη δήλωση μετακίνησης κρίνεται άσκοπο και επικίνδυνο για όλους τους υπόλοιπους/ες. Το να αμφισβητείς τα κρατικά και επιστημονικά επιτελεία θεωρείται εχθρικό απέναντι στο "υγιές" σώμα που ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια τις οδηγίες των ειδικών. Και φυσικά, ούτε λόγος για εκείνα τα κοινωνικά κομμάτια που είναι έτσι κι αλλιώς αποκλεισμένα και βιώνουν καθημερινά την καταπίεση: αυτούς που δεν έχουν σπίτι, που είναι έγκλειστες σε φυλακές ή ψυχιατρεία, τους μετανάστες/τριες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για όσες κινδυνεύουν απο τον σύζυγο ή τον πατέρα.
Η στρατηγική του φόβου και της καταστολής που ξεδιπλώνεται αυτές τις μέρες μπορεί να φαίνεται ότι δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για ανάσες ελευθερίας και αμφισβήτησης, όμως η συλλογική μας ευφυία και ο πλούτος των επιθυμιών μας βρίσκουν τρόπους να ρηγματώνουν τη μιζέρια και τη μοναξιά που προσπαθούν να εγκαθιδρυθούν ως κανονικότητα. Δεν περιμένουμε από κανέναν πολιτικό, δημοσιογράφο, επιστήμονα να μας προστατέψει. Αυτό δεν γινόταν ποτέ - οι "από κάτω" ήταν πάντοτε αναλώσιμοι/ες. Και ακόμα παραπέρα, δεν θέλουμε από κανένα από όλους αυτούς να μας δώσει οδηγίες για το πώς θα ζήσουμε, πώς θα ρυθμίσουμε την καθημερινότητα, τις σχέσεις μας, τις επιλογές μας, πώς θα φροντίσουμε ο ένας την άλλη. Το τι είναι σκόπιμο και τι όχι διαφέρει για την καθεμία από μας, οι ανάγκες μας δεν ιεραρχούνται σε βασικές και δευτερεύουσες και σίγουρα δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που ορίζουν τα αφεντικά, οι πολιτικοί, οι παπάδες και οι κάθε είδους εξουσιαστές.
Απέναντι στην εξατομίκευση να διασπείρουμε τη αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια. Απέναντι στην καραντίνα να φροντίζουμε ο ένας την άλλη, μακριά από αποκλεισμούς και διαχωρισμούς στη βάση του φύλου, τη φυλής, της ηλικίας, κ.α.
ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ
- Details
- Category: Σχολιασμοί
Καραντίνα, απαγόρευση κυκλοφορίας, "μένουμε σπίτι"... Η δυστοπική καθημερινότητα που έχει διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα δεν είναι απλά "πιεστική" - για κάποιες/α είναι ένας ζωντανός εφιάλτης. "Μένουμε σπίτι" σημαίνει, για πολλές, αναπόδραστος εγκλεισμός με άντρες κακοποιητικούς, πατεράδες ή συζύγους. "Μένουμε σπίτι" σημαίνει, για άλλα, να μην μπορούν ούτε για λίγο να ξεφύγουν από το ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον που κρίνει και τιμωρεί τη σεξουαλικότητα, το ντύσιμο, τις επιλογές συντρόφου τους.
Ήδη εντός αυτής της συνθήκης, καθημερινά περιστατικά κακοποίησης και δολοφονίες γυναικών που συντελούνται σε όλο τον κόσμο, αποδίδονται από τα μίντια στον κορωνοϊό και το στρες των ημερών και κατονομάζονται ως "ενδοοικογενειακή βία". Στην πραγματικότητα, αποτελούν την συνέχεια των μύθων περί «άτυχων στιγμών» και «τεράτων». Ειδικά ο όρος «ενδοοικογενειακή βία» αποκρύπτει την έμφυλη διάσταση των ξυλοδαρμών και βιασμών γυναικών και παιδιών από συζύγους και πατεράδες και επιτρέπει τη διαιώνισή τους ακριβώς γιατί τα αναγάγει σε προσωπική- ιδιωτική υπόθεση των μελών της οικογένειας, σε "μεμονωμένα" περιστατικά και "προσωπικά δράματα".
Στα σκοτάδια της οικίας, που μας υποδεικνύεται ως το καταφύγιο για τον κορωνοϊό, όλα επιτρέπονται και δικαιολογούνται. Η οικογένεια, κατοχυρωμένη αδιαμφισβήτητα ως ιερό σύμβολο, είναι ο τόπος παραγωγής και αναπαραγωγής των σχέσεων ιεραρχίας, καταπίεσης και υποταγής, της εμπέδωσης των έμφυλων ρόλων και του έμφυλου καταμερισμού της εργασίας. Είναι ο τόπος όπου η βία κανονικοποιείται, και μάλιστα της προσδίδεται και εκπαιδευτικός χαρακτήρας. Εκεί οι γυναίκες ρίχνουν αμέτρητες ώρες απλήρωτης εργασίας, πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμες –και να τιμωρούνται κι από πάνω, αν δεν τα κάνουν όλα καλά, αν δεν τους έχουν όλους ευχαριστημένους. Εκεί η αγάπη, το νοιάξιμο, η εμπιστοσύνη μετριούνται με φωνές, προσβολές, ενοχές και χαστούκια. Εκεί συμβαίνουν οι περισσότεροι βιασμοί από συζύγους και πατεράδες, δολοφονούνται γυναίκες και όσα δεν συμμορφώνονται με το ρόλο που τους επιφυλάσσουν τα κυρίαρχα πρότυπα φύλου και σεξουαλικότητας. Εκεί η επιβολή βαφτίζεται ανατροφή, εκεί, με το καλό ή το άγριο, “θα γίνεις άνθρωπος”...
Ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βία, στην ασφυξία της οικογένειας, ενάντια στην στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής που μας επιβάλλουν το κράτος και οι επιστήμονες,
σπάμε τη σιωπή, δημοσιοποιούμε περιστατικά έμφυλης βίας στις γειτονιές μας, δεν αφήνουμε μόνη καμία που κακοποιείται,
μένουμε αλληλέγγυες, στεκόμαστε η μία δίπλα στην άλλη, «Μένουμε Μαζί».
Με αφορμή την πραγματικότητα που βιώνουμε και τις πρόσφατες δολοφονίες γυναικών από άντρες, με τους οποίους εξαναγκάστηκαν να περνούν όλη τη μέρα μαζί λόγω καραντίνας, ανασύρουμε το εισηγητικό κείμενο της εκδήλωσης «Ασφυξία όπως λέμε Οικογένεια» που είχε πραγματοποιηθεί στις 20/5/2016 στον Θερσίτη.
Το κείμενο «Ασφυξία όπως λέμε Οικογένεια» σε μορφή .PDF
- Details
- Category: Σχολιασμοί
Αντιμεταναστευτικές δυστοπίες από olikiarnisi
Υδάτινα σύνορα με Τουρκία. Ανατολικές ακτές, Εφταλού, Συκαμνιά. Κάτω τρίτος – κάπου ανάμεσα στα χωράφια… Ονόματα ασήμαντα, που εύκολα θα ξεχαστούν, ακόμα κι αν καταγράφηκαν πρόσκαιρα από τις κάμερες των διεθνών μήντια, όταν αυτά, παίρνοντας στο κατόπι αστέρες του χόλιγουντ, προσγειώνονταν στην «καρδιά της προσφυγικής κρίσης»…
Μερικοί τόνοι σωσίβια, δεκάδες ναυαγισμένα δουλεμπορικά καΐκια, άλλα τόσα κορμιά πρόχειρα παραχωμένα στη μέση του πουθενά, μακριά από τα πολλά βλέμματα, βυθισμένα στην εκκωφαντική σιωπή τους.
Ακολουθήσαμε τα χνάρια μιας νοητής διαδρομής από ακτές σε στρατόπεδα κράτησης κι από χωράφια σε «μη τόπους» ταφής, με ένα σφίξιμο στο στομάχι. Και με την απορία για το πόση συμπύκνωση βαρβαρότητας, απαξίωσης και χυδαιότητας απέναντι στην ίδια τη ζωή, πόση εκμετάλλευση και απάθεια μπορεί να αντέξει ένα κομμάτι γης στο βόρειο αιγαίο.
Το περίφημο «παράδειγμα της Μυτιλήνης» – μια μακάβρια διαδρομή ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Θα την έλεγες και ανακύκλωση, ανακύκλωση φτηνών και αναλώσιμων υλικών…
[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]
- Details
- Category: Σχολιασμοί
[Video από το blog του Αιμόφιλου Τ. Ινφλουέντζα]
Εθνική επέτειος. Παρέλαση. Γιορτή μισαλλοδοξίας και εθνικισμού. Ιεραρχία, υποταγή, σεβασμός στην άρχουσα τάξη, την κρατική δομή, το «ένδοξο παρελθόν», αναπαραγωγή ανισοτήτων, αναπαραγωγή εθνοτικών διαχωρισμών. Και μετά την παρέλαση η μπάντα του στρατού προσφέρει «χαλάρωση» μέσα από τα πολεμοχαρή εμβατήριά της.
Όμως τα εμβατήρια δεν είναι και τόσο πιασάρικα. Ε και; Δεν αλλάζουμε ρεπερτόριο; Άλλωστε καιρό τώρα η αριστεροακροδεξιά συγκυβέρνησή μας προσπαθεί επίμονα να μας πείσει ότι ο στρατός δεν είναι μόνο αυτό που ξέρουμε, αλλά έχει και άλλο πρόσωπο. Η κανονικοποίηση και η νομιμοποίηση της παρουσίας του στρατού στο κοινωνικό πεδίο είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί με κάθε μέσο: Από τους χορούς των «εθνοτοπικών συλλόγων» κατά τη διάρκεια της περσινής παρέλασης της 25ης Μαρτίου στην Αθήνα, μέχρι το «Σε ένιωσα μέσα μου παντού» σε κεντρικούς πεζοδρόμους της Αλεξανδρούπολης, την συνδρομή του ως «κοινωνικού αρωγού» στην αντιμετώπιση του προσφυγικού και τα συσσίτια σε «ευπαθείς κοινωνικές ομάδες», μέχρι το “killing in the name of” στην πλατεία συντάγματος, ο στρατός επιχειρεί να βρίσκεται κοντά στον έλληνα πολίτη!
Μπορεί να είναι τραγελαφικό το να τραγουδάει η μπάντα του στρατού το γνωστό «φσσστ μπόινγκ» καλύτερα και από τον Κώστα Βουτσά, όμως είναι τουλάχιστον επικίνδυνο το να πιστέψουμε ότι ο στρατός, η βασική κατασταλτική και πολεμική μηχανή του κράτους που ξερνά μιλιταρισμό, επιβολή, εθνικισμό και διαχωρισμούς, έχει και κοινωνικό πρόσωπο. Έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε αυτούς που φυλάνε τα σύνορα, να προσφέρουν βοήθεια σε αυτούς/ες που λόγω των κλειστών συνόρων δεν μπορούν να μετακινηθούν και να οργανώσουν τις ζωές τους. Αυτούς που φυλάνε την τάξη και την ασφάλεια, να τραγουδάνε (και μάλιστα με χορευτικό!) rage against the machine.