Details

Category: Κείμενα

Published: 31 October 2014

Η ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ ΚΟΛΑΣΗ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΖΩΕΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Ναι, εντάξει , το μάθαμε το παραμύθι 25 χρόνια τώρα. Οι μετανάστες είναι πρόβλημα. Παίρνουν δουλειές, έχουν ασθένειες, ρίχνουν τα μεροκάματα, είναι εγκληματίες, θα γίνουν ανθρώπινες βόμβες για την τζιχάντ...

Υπάρχουν τόνοι προπαγάνδας και άλλοι τόσοι τόνοι ηθελημένης κοινωνικής αφέλειας (που αγγίζει το σύνορο του κοινωνικού κανιβαλισμού) που δύσκολα μπορεί κάποιος να πειστεί πως ό,τι συμβαίνει εδώ και χρόνια στις πλάτες και τις ζωές των μεταναστών είναι ένα κομμάτι και ένα προοίμιο αυτών που οργανώνονται στην πλάτη και τις ζωές όλων μας. Πως ο κανιβαλισμός των από πάνω οργανώθηκε, τσιμενταρίστηκε και νομιμοποιήθηκε πρώτα στους τελευταίους τροχούς της άμαξας και τώρα μπορεί να γενικευτεί ως “πείραμα”. Ότι όσο οι μετανάστες είναι αόρατοι από το κοινωνικό προσκήνιο ή φωταγωγημένοι μόνο ως ένας μόνιμος κίνδυνος, άλλο τόσο μαθαίνουμε να συνηθίζουμε την βαρβαρότητα ώς όρο της καθημερινής μας ζωής.

Πρόσφατα, ανακινήθηκε στα ΜΜΕ μια είδηση: στο αστυνομικό τμήμα Πατησίων (γνωστό κολαστήριο) έπειτα από έρευνα που διενεργήθηκε, βρέθηκαν 10 μπάτσοι να έχουν “ασθενήσει” από φυματίωση που κατά τα φαινόμενα, τους τη μετέδωσε ένας απο τους μετανάστες κρατούμενους. Άσχετα με το ότι οι μπάτσοι δεν έιχαν ασθενήσει, αλλά ήταν απλά φορείς του μικροβίου - αλλά για την ένταση του ρεπορτάζ τέτοιες λεπτομέρειες δεν έχουν και τόση σημασία - η “κοινή γνώμη” σύρθηκε στο να αναγνωρίσει ως “εφιάλτη” και “κίνδυνο”, όχι το ότι ένας άνθρωπος με διαγνωσμένη φυματίωση κρατούνταν επί μήνες - και μάλιστα χωρίς άλλο λόγο πέραν του ότι απλά βρέθηκε στον “ελληνικό παράδεισο” χωρίς νομιμοποιητικά χαρτιά - σε ένα κελί μαζί με δεκάδες άλλους, αλλά το ότι οι ανθρωποφύλακες του κινδυνεύουν από μεταδοτικές ασθένειες.

Αυτός έιναι ο τρόπος που “διδάσκεται” η κοινωνική συνείδηση διαμέσο του ρατσισμού: αγάπη για τον δεσμοφύλακα και μίσος για τον αδικημένο. Και αυτό είναι κάτι που συναντάμε πλέον παντού: πρόκειται για μια θεσμική “αναβίωση” ολοκληρωτικών μορφών διακυβέρνησης που επιβάλλουν και απαιτούν αντανακλαστικά κοινωνικού συντηρητισμού. Είναι ζωτική ανάγκη για την επιβίωση των κυρίαρχων: η λεηλασία που συντελείται στα μη προνομιούχα κομμάτια της κοινωνίας, απαιτεί σιωπή, φόβο, ιδιοτέλεια, εξατομίκευση.

Οι φασίστες δολοφόνοι της χρυσής αυγής που πριμοδοτήθηκαν από το καθεστώς όσο κανείς άλλος τα πρώτα χρόνια της κρίσης - ως αντίπαλο δέος στις απόπειρες κοινωνικού ριζοσπαστισμού - και που τώρα μαντρώνονται και πάλι γιατί παρουσίασαν τάσεις αυτονόμησης και μεγαλομανίας, είναι μονάχα μια ψηφίδα σε αυτό το μωσαϊκό. Από τα σχολεία, τους δρόμους, τις γειτονιές, τις ουρές του ΟΑΕΔ, τους χώρους εργασίας, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα πανεπιστήμια, παντού το σύστημα στήνει περίφρακτους χώρους και χρόνους κοινωνικού ελέγχου, καταστολής και υποταγής. Και βέβαια τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών αποτελούν κορυφαίο κεφάλαιο αυτού του είδους της κοινωνικής οργάνωσης

Τον Αύγουστο του 2013, σε ένα τέτοιο στρατόπεδο - στην Αμυγδαλέζα - λίγα χιλιόμετρα πάνω από τις γειτονιές μας, σε έναν από τους χώρους που φυλακίζονται οι μετανάστες για 18 και πλέον μήνες χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα αδίκημα, εκεί που η καθημερινότητα καθορίζεται από τις ορέξεις των δεσμοφυλάκων και των βασανιστών, οι μετανάστες εξεγέρθηκαν.

Έβαλαν φωτιά στα κοντέινερ, επιτέθηκαν στους δεσμώτες τους, ενώ δέκα από αυτούς βρήκαν, δυστυχώς μόνο προσωρινά, το δρόμο της ελευθερίας, έξω από αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν «ελληνικό Γκουαντάναμο». Τις επόμενες μέρες 65 μετανάστες σύρονται σιδεροδέσμιοι, χτυπημένοι και ξυπόλητοι στα δικαστήρια χωρίς καν την παρουσία δικηγόρου ή μεταφραστή. Στις 3 Νοέμβρη του 2014 δικάζονται με βαριά κακουργήματα ως υπαίτιοι της εξέγερσης. Δικάζονται για την αυτονόητη αντίσταση στη σύγχρονη δουλεία, την ταπείνωση και την εκμετάλλευση. Δικάζονται γιατί θέλησαν να δώσουν ένα τέλος στα συρματοπλέγματα που κυκλώνουν τη ζωή τους. Η καρδιά μας και η αλληλεγγύη μας είναι σε αυτούς, όπως ήταν και εκείνες τις ώρες της εξέγερσής τους, γιατί μίλησαν τη γλώσσα που σπάει κάθε σύνορο, κάθε πλαστή ταυτότητα, κάθε πατρίδα: τη γλώσσα των μαχόμενων ανελεύθερων... Η καταστροφή κάθε στρατοπέδου συγκέντρωσης είναι προϋπόθεση για την ελευθερία όλων μας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ 2013

ΠΟΡΕΙΑ παρασκευή 31/10, πλατεία βικτωρίας 6μμ

ΔΙΚΗ 3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ (πρωτοδικείο Δέγλερη)

Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας και ανατροπής, Νέστορος κι Ευαγγελιστρίας, Ίλιον

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Κείμενα

Published: 29 May 2014

ΟΥΤΕ ΛΟΙΜΩΔΩΝ ΟΥΤΕ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ, ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

Στις γειτονιές μας, της δυτικής Αθήνας, στις παλιές εγκαταστάσεις του ΟΑΕΔ στη Λεωφόρο Σχιστού 1 (πάνω από τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά) και στο Γενικό Νοσοκομείο «Αγ. Βαρβάρα» (Λοιμωδών) το «αντιναζί» κράτος σχεδιάζει νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών εργατών και προσφύγων πολέμου.

Οι συγκεκριμένες εκτάσεις μαζί με τα κτίσματά τους έχουν ήδη παραχωρηθεί στο υπουργείο δημόσιας τάξης, το οποίο αναφέρεται στη δημιουργία «δομών φιλοξενίας για ευπαθείς ομάδες». Αυτή, όμως, είναι η ορολογία που χρησιμοποιούν οι κρατικές υπηρεσίες για τα κέντρα κράτησης μεταναστών «χωρίς χαρτιά» (δομές «πρώτης υποδοχής» και «φιλοξενίας»). Απλά στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτές οι δομές «φιλοξενίας» θα αφορούν «ευπαθείς oμάδες», όπως ασυνόδευτοι ανήλικοι, μονογονεϊκές οικογένειες κλπ, που βάσει ευρωπαϊκών οδηγιών και του νόμου του ελληνικού κράτους ν.3907/2011 (ο οποίος αναφέρεται στην ίδρυση-αποστολή-συγκρότηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης), πρέπει να κρατούνται χωριστά από τους υπόλοιπους έγκλειστους μετανάστες.

ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Η θέληση των μεταναστών να ζήσουν τους αναγκάζει να αψηφούν φράκτες και σύνορα ρισκάροντας την ίδια τη ζωή τους. Προσπαθώντας να ξεφύγουν από έναν οικονομικό ή στρατιωτικό πόλεμο στις χώρες προέλευσής τους (πολέμους στους οποίους συμμετέχουν ενεργά οι δικές μας δυτικές «δημοκρατίες»), τον βρίσκουν πάλι μπροστά τους εδώ. Εντός της Ελλάδας-Ευρώπης φρούριο. Μαζικές δολοφονίες στα σύνορα από έλληνες συνοριοφύλακες και ευρωπαίους μισθοφόρους της Frontex. Βασανιστήρια από μπάτσους και ανθρωποφύλακες στα ΑΤ και στα κέντρα κράτησης. Επιχειρήσεις «Ξένιος Δίας» και φασιστικά πογκρόμ στις γειτονιές μας. Σφαίρες στο ψαχνό από αφεντικά στην κάθε Μανωλάδα.

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι η διαχείριση ενός τμήματος της κοινωνίας, αποστερημένου από τα περίφημα ανθρώπινα και πολιτικά «δικαιώματα». Είναι ο αυθαίρετος εγκλεισμός των μεταναστών χωρίς καν την τέλεση κάποιας «αξιόποινης πράξης» ή τη διεξαγωγή κάποιας δίκης. Χωρίς καν το πρόσχημα του «σωφρονισμού» και της «ένταξης» στην κοινωνία. Χωρίς καν να είναι καθορισμένο το χρονικό όριο εγκλεισμού (πρόσφατα το νομικό συμβούλιο του κράτους κρίνοντας ως μη «αποτελεσματική» την ύπαρξη χρονικού ορίου στον αυθαίρετο εγκλεισμό των μεταναστών «χωρίς χαρτιά» πρότεινε την επ’ αόριστον κράτησή τους, προεκτείνοντας την ήδη αδιανόητη 18μηνη φυλάκισή τους). Είναι η εκπαίδευση μιας ολόκληρης κοινωνίας στον αυταρχισμό, στην αδιαφορία για τον διπλανό μας, στις δολοφονίες, στα βασανιστήρια. Είναι η διαμόρφωση μιας κοινωνίας στην οποία αναθρέφονται σήμερα οι αυριανοί ατομιστές, ρατσιστές, κανίβαλοι και βασανιστές. Που στοχεύει στο μυαλό μας και στις συνειδήσεις.

ΑΠΟ ΤΟ «ΚΡΑΤΟΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ» ΣΤΟ «ΚΡΑΤΟΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ»

Το κλείσιμο νοσοκομείων και ψυχιατρικών κλινικών και η δημιουργία νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης και κάθε είδους φυλακών δεν είναι σύμπτωση. Είναι το πιο εξόφθαλμο παράδειγμα που μαρτυρά το σύγχρονο μοντέλο διακυβέρνησης. Της διαχείρισης των πιο ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων όχι πια στο πλαίσιο του «κράτους πρόνοιας» (δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, επιδόματα κλπ) αλλά του «κράτους της ασφάλειας» και της καταστολής (εγκληματοποίηση της φτώχειας, περισσότεροι μπάτσοι και φυλακές), του δόγματος «Νόμος και Τάξη». Της επιβολής της ταξικής/κοινωνικής ειρήνης όχι πλέον με παραχωρήσεις αλλά με την κρατική/εργοδοτική/φασιστική τρομοκρατία. Της πολιτικής που γεννάει αναλώσιμους και περισσευούμενους είτε πρόκειται για ντόπιους (άστεγους, άνεργους, ανασφάλιστους) είτε για μετανάστες.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ

Η δημιουργία όμως ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης δε θα μπορούσε να γίνει έτσι από το πουθενά. Για να είναι κάτι τέτοιο εφικτό έχει προηγηθεί πάραπολύ και μεθοδική «δουλειά» από τα αφεντικά, το κράτος και τα μιντιακά φερέφωνά τους. Μαγειρεμένες επίσημες στατιστικές και εκτενή ρεπορτάζ που παρουσιάζουν τους μετανάστες σαν εγκληματίες και εγκαθιδρύουν τον φόβο, την ίδια στιγμή που οι μαφίες λειτουργούν με κρατικές πλάτες. Κρατικοί φορείς και στελέχη κυβερνήσεων που αναπαριστούν τους μετανάστες ως «υγειονομικές βόμβες» και απειλή για τη δημόσια υγεία την ίδια ώρα που κόβουν κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες υγείας. Τόνους χυμένο δημοσιογραφικό μελάνι και φοβικά-ρατσιστικά ρεπορτάζ που παρουσιάζουν τη μετανάστευση ως αιτία για την ανεργία, για τα χαμηλά μεροκάματα, για κάθε «κακό» την ίδια στιγμή που αποκρύπτεται η σχέση της ανεργίας και συνολικά της υποτίμησης των ζωών μας με την κρίση και τον καπιταλισμό. Την ίδια στιγμή που οι επίδοξοι «σωτήρες» μας, περνάνε με το κιλό τα αντιεργατικά μέτρα και σαρώνουν κάθε κατάκτηση που κερδήθηκε με αγώνες και αίμα. Κι αν το πιο ωμό να «ξεβρωμίσει ο τόπος» της χρυσής αυγής είναι απλά ένα μισανθρωπικό σύνθημα των νεοναζί δολοφόνων ας το θυμηθούμε κάπως αναδιατυπωμένο ως «να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας» από τα χείλη του νυν πρωθυπουργού.

Η στοχοποίηση και ο στιγματισμός ολόκληρων κοινωνικών ομάδων ως δημόσιου κινδύνου (εγκληματίες, απειλή για τη δημόσια υγεία, υπεύθυνοι για την εξαθλίωση των υπολοίπων) αποτελεί στρατηγική επιλογή των κυρίαρχων. Στοχεύει στον «εμφύλιο» μεταξύ των φτωχών και των «απόκληρων» και προλαμβάνει την απειλή μαχητικών-αγωνιστικών διασταυρώσεων των «από κάτω» απέναντι στον κοινό μας εχθρό. Ο διαχωρισμός μεταξύ «ντόπιου» και «ξένου» είναι συμπληρωματικός σε αυτόν του δημόσιου και ιδιωτικού, κακοπληρωμένου και καλοπληρωμένου, εργαζόμενου και άνεργου κλπ. Επιτρέπει στο κράτος και τα αφεντικά να απομονώνουν και να χτυπάνε με ευκολία πότε τη μία και πότε την άλλη κοινωνική ομάδα.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Από την άλλη η επιλογή του μεγαλύτερου τμήματος της αριστεράς να «παίζει» με τη μετανάστευση απλά με όρους ανθρωπισμού είναι απαραίτητη και συμπληρωματική προς τις επιδιώξεις του κράτους και των αφεντικών. Αποφεύγει κάθε σύνδεση της μετανάστευσης με τις αιτίες που τη δημιουργούν. Κεντράρει μόνο στο αν για παράδειγμα οι συνθήκες κράτησης είναι ανθρώπινες. Στον αν οι μετανάστες πρέπει να έχουν δικαίωμα στην αίτηση ασύλου και όχι αν πνίγονται στα σύνορα κλπ. Στην καλύτερη περίπτωση, όταν δεν πρόκειται απλά για ένα ψηφοθηρικό παιχνίδι, απλά παρουσιάζει τους μετανάστες ως θύματα. Αντί να αναγνωρίζει την πολυεθνική φύση της σύγχρονης εργατικής τάξης και να τους εντάσσει στην πλευρά των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων που όλοι μαζί -και άρα με πολύ καλύτερους όρους- πρέπει να πολεμήσουν τον κοινό εχθρό, τους πετάει έξω από το κοινωνικό σώμα ως ξένο κομμάτι που χρήζει «ειδικής» διαχείρισης. Τελικά, παρουσιάζει τους ίδιους τους μετανάστες ως πρόβλημα που χρειάζεται λύση.

ΜΙΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΘΩΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όμως, αν το σύστημα καταφέρνει να ρίχνει τις ευθύνες του στους ώμους των μεταναστών, αν το κράτος μπορεί να τσακίζει με ευκολία κάθε αγώνα των μεταναστών, να τους κρατάει φοβισμένους και φρόνιμους, να τους μεταχειρίζεται ως αναλώσιμους, να τους δείχνει ως ανεπιθύμητους και να πείθει για τις πρακτικές του... Αν όλα αυτά και πολλά άλλα είναι δυνατόν να συμβαίνουν δεν αρκούν μόνο ο λόγος και οι ενέργειες των κυρίαρχων. Απαιτούνται επιπλέον τόσο οι αντίστοιχες κοινωνικές συμμαχίες όσο και οι αντίστοιχες κοινωνικές συμπεριφορές και νοοτροπίες.

Η αντιμεταναστευτική πολιτική συνολικά είναι μία τεράστια μπίζνα και μάλιστα πολύ πιο κερδοφόρα εν μέσω κρίσης. Γιατί δεν είναι μόνο το κρατικό ταμείο και το ταμείο της αστυνομίας που γεμίζει χρήματα από τα ευρωπαϊκά κονδύλια προς το ελληνικό κράτος σε ρόλο μπάτσου της Ευρώπης. Είναι -δίπλα στα μεγάλα- και τα πολλά μικρά αφεντικά που μπορούν να απολαμβάνουν την ευεργεσία της παράνομης και ημιπαράνομης απλήρωτης και χωρίς δικαιώματα εργασίας των μεταναστών. Είναι δικηγόροι που πουλάνε ακριβές ελπίδες. Τεχνικές εταιρείες και επιχειρήσεις σίτισης που κάνουν χρυσές δουλειές. Σεκιουριτάδες, μισθοφόροι καραβανάδες, μπάτσοι, συνοριοφύλακες και ανθρωποφύλακες που βρίσκουν την προσωπική λύση στην ανεργία. Ολόκληρες τοπικές κοινωνίες που περιμένουν να πέσει κάποιο ψίχουλο από την εμπορική δραστηριότητα που φέρνει ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Αλλά κυρίως χρειάζονται οι κατάλληλες συνειδήσεις. Χρειάζονται αυτιά εκπαιδευμένα και έτοιμα να ακούν ότι τους λένε οι κυρίαρχοι. Χρειάζονται μάτια που να βλέπουν ως κίνδυνο και αιτία για την υποβάθμιση των ζωών τους, τους μετανάστες και όχι τους πραγματικούς υπεύθυνους. Χρειάζεται ο διάχυτος κοινωνικός ρατσισμός στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία, παντού. Χρειάζεται αδιαφορία και ατομισμός.

Και όσοι σήμερα αδιαφορούν ή χειροκροτούν την ύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης είναι το απαραίτητο άλλοθι, η καθαρή συνείδηση και οι πλάτες των βασανιστών. Είναι οι πλάτες του ανθρωποφάγου συστήματος. Αποτελούντην αναγκαία και ικανή συνθήκη για τη νομιμοποίηση και εγκαθίδρυση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που σήμερα χτίζεται πάνω στα σώματα των μεταναστών για να συμπεριλάβει τις στρατιές των ανέργων, των αστέγων και των περιθωριοποιημένων.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΓΙΔΑ, ΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΤΡΙΔΑ

Όσο εμείς οι «από κάτω» δε βλέπουμε αυτά που μας ενώνουν αντί να ακούμε όσους μας λένε τι μας χωρίζει. Όσο εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε την πολυεθνική καταγωγή της τάξης μας και δε δημιουργούμε τις δικές μας κοινότητες αγώνα κόντρα στον κοινό εχθρό. Όσο δε σπάμε τον φόβο και την απομόνωση και δε δημιουργούμε δεσμούς αλληλεγγύης, τόσο θα κοιτάμε ανήμποροι το παρόν των μεταναστών κι εκεί θα βλέπουμε και το δικό μας μέλλον.

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ

Εκδήλωση, Σάββατο 31/5, 7.00μμ, κατάληψη ΠΑΠΟΥΤΣΑΔΙΚΟ, Δαβάκη 20 - Χαϊδάρι

Διαδήλωση, Πέμπτη 5/6, 6.30μμ, ΜΕΤΡΟ ΑΙΓΑΛΕΩ

Αγρός (Πάρκο Τρίτση, Ίλιον), Θερσίτης (Ίλιον), Antifascist Action (Περιστέρι), Παπουτσάδικο (Χαϊδάρι), Σινιάλο (Αιγάλεω), Pasamontana (Κορυδαλλός), μπλόκο στην εξουσία (Νίκαια), Ρεσάλτο (Κερατσίνι), Πρωτοβουλία αναρχικών Περάματος, Αντιφασιστική συνέλευση Πειραιά

Details

Category: Κείμενα

Published: 21 March 2014

ΟΤΑΝ Ο ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΣ ΕΚΠΕΜΠΕΙ  3G ΣΗΜΑ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ…

Στις 9 Μάρτη η συνέλευση κατοίκων γειτονιάς του Iλίου μαζί και με άλλο κόσμο της περιοχής προχώρησαν σε παρέμβαση και σε προσωρινή καταστροφή κεραίας κινητής τηλεφωνίας (βλ. vodafone) που εξέπεμπε από την ταράτσα του σπιτιού που βρίσκεται στην οδό Δήμητρας 6. Παρά την παρουσία πολυάριθμων μπάτσων, οι συγκεντρωμένοι έκοψαν τα καλώδια της κεραίας με γερανό. Ο «γενναίος» ιδιοκτήτης που τις προηγούμενες μέρες δήλωνε πως η κεραία δεν θα κατέβει από την ταράτσα του σπιτιού του και θα μείνει εκεί επειδή έτσι θέλει αυτός, είχε φροντίσει να εξαφανιστεί από την γειτονιά. Λίγο μετά από τη παρέμβαση, συνελήφθη ο οδηγός του γερανού. Στις 14 Μάρτη συνεργείο της εταιρίας edil hellas (μετά από εντολή της Vodafone) εμφανίστηκε στο σπίτι για να ξανασυνδέσει την κεραία, όπως και έκανε (και πάλι με την παρουσία μπάτσων φυσικά). Με το που έγινε αυτό αντιληπτό από τους γείτονες, άρχισε να συγκεντρώνεται κόσμος με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένταση έξω από το κτήριο. Οι συγκεντρωμένοι/ες έκαναν αυθόρμητη πορεία και απέκλεισαν το κατάστημα της Vodafone που βρίσκεται στο Ίλιον.

…ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΕΡΑΙΕΣ ΜΑΣ ΑΝΟΙΧΤΕΣ…

Σύμφωνα με τον νόμο για την διαδικασία αδειοδότησης των κεραιών του 2011, οι κεραίες που δεν διαθέτουν άδεια λειτουργίας, το 80% τουλάχιστον δηλαδή από αυτές που υπάρχουν, θα μπορούν να λειτουργούν κανονικά για δύο χρόνια. Και πλέον οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας θα μπορούν να στήσουν τα συστήματά τους με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν χρειάζεται όμως να είναι κανείς επιστήμονας για να καταλάβει πως η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που εκπέμπεται από τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας είναι πολύ βλαβερή για κάθε ζωντανό οργανισμό. Και ιδιαίτερα όταν αυτές τοποθετούνται σε πυκνοκατοικημένες περιοχές (που συνήθως –καθόλου τυχαίο- είναι και ταξικά προσδιορισμένες).

Ο καρκίνος όμως και ο κανιβαλισμός των εταιρειών, δεν είναι θέμα νομιμότητας. Το έχουμε ξαναπεί: νόμιμο είναι –ή γίνεται- οτιδήποτε μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των επενδυτών. Από τα ΧΥΤΑ, τα μεταλλεία χρυσού (στις Σκουριές), τα εργοστάσια της ΔΕΗ που σκορπάνε καρκίνο στις περιοχές που βρίσκονται, μέχρι την προσπάθεια υποβάθμισης του πάρκου Τρίτση με σκοπό την εμπορευματική του αξιοποίηση, τη “διευκόλυνση” των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας στις περιοχές μας, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: το κόκκινο χαλί που θέλει να στρώσει στους επενδυτές το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης, περνάει πάνω από τις ζωές μας.  

Εναρμονισμένοι με τις προσταγές των “αναπτυξιακών προγραμμάτων” και οι δημοτικοί φορείς. Συγκεκριμένα, ο δήμος Ιλίου - που με ιδιαίτερο ζήλο προσπαθεί να επιβάλλει ένα αποστειρωμένο αστικό τοπίο (βλ. κατέβασμα πολιτικών αφισών και εξαφάνιση πολιτικού λόγου από τους δρόμους) - αδυνατεί να κρύψει πίσω από την βιτρίνα της Καθαρής Πόλης και τις εμπορικές φιέστες τύπου «Λευκής Νύχτας» όχι μόνο την απόλυτη αδιαφορία του για όλα τα παραπάνω αλλά την πλήρη σύνταξή του με τα συμφέροντα των εταιριών. Επειδή όμως το ζήτημα των κεραιών και των ζωών μας δεν είναι για πολιτικά παιχνίδια κανενός χειραγωγού, δεν είναι πεδίο για «ψηφαλάκια» (έρχονται και εκλογές…!)  πρέπει να καταλάβουμε καλά ένα πράγμα και να είμαστε ανυποχώρητοι-ες: πως ο πολιτισμός της εξουσίας δεν βελτιώνεται μόνο καταστρέφεται και δεν υπάρχει κανείς «σωτήρας» πέρα από τις ίδιες μας τις δυνάμεις, τις συνειδήσεις και τις πράξεις αντίστασης. Ο αγώνας στη συγκεκριμένη γειτονιά αποδεικνύει πως μπορούμε να κερδίσουμε έδαφος απέναντι στην βαρβαρότητα που εκπέμπει ειρωνικά πάνω από τα κεφάλια μας με 3G σήμα.

Ο κανιβαλισμός λοιπόν δεν είναι μια έννοια αφηρημένη. Υπάρχει δίπλα μας, απέναντι από το σπίτι μας, έχει υπόσταση και μας επιτίθεται: είναι τα συμφέροντα των εταιριών που σπέρνουν καρκίνο για να μπορούν να διαφημίσουν το καθαρό σήμα τους και να αυξάνουν τα κέρδη τους. Είναι όμως και η φιλάργυρη γλοιώδικη λογική που κατοικεί στα κεφάλια μερικών και σπέρνει καρκίνο χέρι-χέρι με τις εταιρίες. Αυτών που μια ζωή θα είναι οι γλείφτες του κεφαλαίου και των από πάνω, μπας και τους πετάξουν κανένα ξεροκόμματο από τα υπέρογκα κέρδη. Αυτών που μια ζωή θα είναι στην απέναντι πλευρά, από επιλογή. Και αν νομίζουν ότι θα κερδίζουν φράγκα από εμάς και τις ζωές μας, θα πρέπει να τους ανταποδώσουμε το ανάλογο κόστος σε κάθε επίπεδο. Αν θέλουν να μας κάνουν το «βίο αβίωτο» ας αντιστρέψουμε τους όρους σε κάθε επίπεδο.

Να ξέρουν ότι οι γειτονιές μας είναι φιλόξενες μόνο για όσους και όσες έχουν συνείδηση της ταξικής και κοινωνικής τους θέσης. Για όσους/ες ξέρουν ότι βρίσκονται στην πλευρά των καταπιεσμένων. Για εμάς τους από κάτω: τους εργαζόμενους/ες σε μοντέρνες γαλέρες για την «ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας» (της τσέπης των αφεντικών δηλαδή), τους μετανάστες/τριες, τους άνεργους/ες, τους εξαθλιωμένους,  τους αντιστεκόμενους/ες, τους διαφορετικούς/ες, τα «πειραματόζωα» της υψηλής τεχνολογίας.

…ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ!

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ] 

[Διαρκής ενημέρωση σχετικά με την εξέλιξη του αγώνα των κατοίκων του Ιλίου ενάντια στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας θα βρείτε εδώ]

[Βίντεο από παρεμβάσεις των κατοίκων τις τελευταίες μέρες για την κεραία στην οδό Δήμητρας (περιοχή Αλαμάνας) στο Ίλιον θα βρείτε εδώ: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7]

{noembedvideo}

Details

Category: Κείμενα

Published: 21 February 2014

Συνοδευτικό κείμενο του Θερσίτη με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ "Ruins" στις 21/2/2014.

Για τη δίωξη των οροθετικών γυναικών τον Απρίλη του'12 και τη θεσμική διαχείριση της υπόθεσης

H ιστορία ξεκινάει τον Απρίλη του 2012, όταν μία εκδιδόμενη γυναίκα από τη Ρωσία βρίσκεται θετική στον ιό του HIV ύστερα από υγειονομικό έλεγχο. Το σενάριο που ξετυλίγεται από τις πρώτες ώρες μετά τη σύλληψη της μετανάστριας είναι γνωστό:  "εκδιδόμενες και τοξικοεξαρτημένες μετανάστριες είναι φορείς του HIV και εις γνώσιν τους κάνουν σεξ με ανυποψίαστους πελάτες μεταφέροντας έτσι την αρρώστια στην ελληνική οικογένεια". Ένα πραγματικό πογκρόμ ακολουθεί στο κέντρο της Αθήνας με εκατοντάδες εξαναγκαστικούς υγειονομικούς ελέγχους σε αστυνομικά τμήματα και υπαίθριους χώρους και περισσότερες από 96 προσαγωγές (σύμφωνα με στοιχεία της αστυνομίας). Πολλές από τις γυναίκες που βρέθηκαν οροθετικές κατηγορούνται για «βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη» και προφυλακίζονται, ενώ οι  φωτογραφίες τους και τα προσωπικά τους στοιχεία (όνομα πατρός, μητρός, τόπος καταγωγής) αναρτώνται στο σάιτ της αστυνομίας και από εκεί σε ένα σωρό άλλες ιστοσελίδες, σε κανάλια και τις εφημερίδες. Σε ρόλο σύγχρονου ιεροεξεταστή τέθηκε ο ειδικός επιστημονικός φορέας διαχείρισης της δημόσιας υγείας, το ΚΕΕΛΠΝΟ, που με απαράμιλλο σθένος, όπως κάθε φορά που του παραγγέλλεται από τα πάνω, υλοποιεί τα καθεστωτικά σχέδια -σε αυτή την περίπτωση των υπουργείων υγείας και δημόσιας τάξης της ακροδεξιάς κυβέρνησης. Κι αυτό περιελάμβανε την καταπάτηση στοιχειωδών ιατρικών-ανοσολογικών κανόνων που τόσο πολύ υπερασπίζεται η δυτική ιατρική (η οροθετικότητα βασιζόταν σε ανίχνευση του ιού στο σάλιο, χωρίς να ακολουθείται από τις απαραίτητες επιπλέον διαγνωστικές μεθόδους, ενώ συχνά τη λήψη σωματικού υγρού διενεργούσαν αστυνομικοί) αλλά και του ιατρικού απορρήτου των ασθενών (η εν λόγω υπηρεσία πέρασε άμεσα στη δημοσιοποίηση του ιατρικού φακέλου κάθε γυναίκας), αφού και "οι ιεροί επιστημονικοί ιατρικοί κανόνες" υπάρχουν για να εξαιρούνται όταν και όποτε χρειαστεί. Τόσο η δίωξη όσο και η δημόσια διαπόμπευση των γυναικών αυτών βασίστηκαν στην υγειονομική διάταξη 39Α που τέθηκε σε ισχύ υπό την υπουργεία του Λοβέρδου (καταργήθηκε για λίγους μήνες και ξανατέθηκε σε ισχύ τον Ιούλιο του 2013 από τον υπουργό υγείας Άδωνη Γεωργιάδη). Σήμερα, οι διωκόμενες -τότε- οροθετικές γυναίκες βρίσκονται εκτός της φυλακής με τις κακουργηματικές κατηγορίες να έχουν «πέσει».

Δεν είναι ούτε τα ψέματα, ούτε οι προσπάθειες δημιουργίας κλίματος τρομοκρατίας από τα μμε και τους πολιτικούς εκείνες τις ημέρες, ούτε οι κραυγαλέες αντιστροφές της πραγματικότητας, που διατηρούν το συγκεκριμένο γεγονός νωπό στις μνήμες μας. Είναι που όλα αυτά πέρασαν σαν οδοστρωτήρας από τις ζωές των γυναικών αυτών και τις συνέτριψαν, μιας που για τους κυρίαρχους οι ζωές τους ήταν από εκείνες που λογίζονται ως ανάξιες να βιωθούν. Πάνω σε αυτές τις ζωές στήθηκε μια ολόκληρη στρατηγική διασποράς φόβου και καταστολής, μια επιχείρηση εμβάθυνσης  της συντηρητικοποίησης και του κοινωνικού εκφασισμού.

Η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών τον Απρίλη του '12, ως πολιτικό γεγονός με πολυεπίπεδες και διαπλεκόμενες διαστάσεις, θα λέγαμε ότι είναι από εκείνα τα σημεία που εισηγούνται την ανάδυση του νέου ολοκληρωτικού κράτους [1], χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξε προηγουμένως μακρόχρονη προεργασία -η ακροδεξιά ρητορική και πρακτικές προηγήθηκαν επί μακρόν. Αποτελεί χαρακτηριστικό σημείο της επιθετικότητας της βιοπολιτικής του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης και η αποσημειολόγησή του αποκαλύπτει βασικές πτυχές των νεοφιλελεύθερων πολιτικών ως προς τη διαχείριση πληθυσμών σε περιβάλλον διαρκούς κρίσης.

Το σύγχρονο κυνήγι των μαγισσών εξελίχθηκε τον Απρίλη του'12, ενώ έχει ενεργοποιηθεί η μόνιμη και σταθερή "κατάσταση έκτακτης ανάγκης". Είναι ίσως σκόπιμο να αναφερθούμε σε βασικά χαρακτηριστικά αυτής της συνθήκης, αφού πολλά από αυτά φαίνεται να πραγματώνονται στη δίωξη των οροθετικών. Σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης λαμβάνονται μια σειρά από οικονομικά και κατασταλτικά μέτρα, με στόχο την πλήρη εκπειθάρχηση και τον ακαριαίο και αιφνιδιαστικό εξανδραποδισμό μεγάλων κοινωνικών κομματιών. Σύμφωνα με τα νομικά λεξιλόγια, «κατάσταση εξαίρεσης» ορίζεται το δικαίωμα της εξουσίας να αποφασίζει την αναστολή της κανονικότητας που εγγυώνται οι νόμοι και το σύνταγμα μπροστά στον εκάστοτε κίνδυνο πολέμου, επανάστασης, τρομοκρατίας ή οικονομικής κατάρρευσης. Στην περίοδο που διανύουμε η εξαίρεση έχει γίνει πρότυπο άσκησης της εξουσίας. Το νομικό πλαίσιο, με βάση το οποίο δομήθηκαν τα κοινωνικά συμβόλαια, αναστέλλεται αλλά η αναστολή αυτή εμφανίζεται όχι ως απόκλιση από το «δίκαιο» αλλά ως ο βέλτιστος τρόπος εφαρμογής του. Σε συνθήκη διαρκούς εξαίρεσης, η εξουσία δεν καταφέρνει αναδιαρθρώσεις μόνο σε πολιτικό, οικονομικό και κατασταλτικό επίπεδο, αλλά επανακαθορίζει το «κοινωνικό», τον κοινωνικά αποδεκτό αξιακό κώδικα στη βάση της τάξης και του νόμου, ενισχύοντας την εθνο-πατριωτική ρητορεία, το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Η ασφάλεια, η τάξη και η επιβολή της νομιμότητας αποτελούν τη νέα ιεροποιία της εποχής, και ταυτόχρονα μέσα από την εκπλήρωσή τους γίνονται τα νέα πεδία απόσπασης κοινωνικών συναινέσεων. Η διάχυση του φόβου και της ανασφάλειας αποτελεί βασικό εργαλείο για την εκπειθάρχηση των υπηκόων, για την εφαρμογή «έκτακτων σχεδίων» και το μούδιασμα των κοινωνικών αντιστάσεων. Αναδιευθετούνται συνολικά οι κοινωνικές σχέσεις και εισάγονται προς εμπέδωση λογικές αξιοβίωτης και μη ζωής. Γιατί η  δικτατορία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών δεν αφορά μόνο στην καπιταλιστική οικονομία της αγοράς αλλά και στην απροσχημάτιστη και με επιθετικούς όρους εισαγωγή των νόμων της αγοράς εντός του «κοινωνικού». Υπό αυτό το πρίσμα, η ζωή διεξάγεται με τους δαρβινικούς όρους της «φυσικής επιλογής»: όσοι/ες δεν τα βγάζουν πέρα, όσοι/ες δεν προσαρμόζονται, δεν ακολουθούν τα κυρίαρχα στάνταρντ, όσοι/ες δεν πληρούν τις προϋποθέσεις του εθνο-νεοφιλελεύθερου δόγματος, αποβάλλονται ως παρίες και παρείσακτοι/ες.

Η χρονική στιγμή που επιλέχτηκε η διαπόμπευση των οροθετικών δεν καθορίστηκε μόνο από τις επερχόμενες εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου του '12, ούτε ήταν απλά μία κίνηση εντυπωσιασμού ή επίδειξη δύναμης από την ακροδεξιά συγκυβέρνηση (παρόλο που υπάρχει και αυτή η διάσταση). Περισσότερο ήταν μία πράξη εμπέδωσης και επαναχάραξης του τρόπου διαχείρισης της ζωής και των σωμάτων, του ελέγχου και της διασποράς του φόβου. Και ξεφεύγει πολύ από τις γνωστές αριστερές προσεγγίσεις περί "καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων" και τη συναφή, διάτρητη ρητορική περί ανθρωπισμού. Στις γυναίκες αυτές βρήκαν όλα τα χαρακτηριστικά για την κατασκευή του «εχθρού». Εξαθλιωμένες, μετανάστριες, τοξικοεξαρτημένες, οροθετικές, εκδιδόμενες, γυναίκες. Πάνω τους χαράχτηκαν οι διαχωριστικές γραμμές: από τη μία οι άρρωστες μετανάστριες που απειλούν τη δημόσια υγεία και από την άλλη οι υγιείς έλληνες, οι οικογενειάρχες νοικοκυραίοι- το νέο εθνικό πρότυπο υπηκόου. Και κατέστη σαφές ότι όποιος δεν συμμορφώνεται με αυτό το πρότυπο θα αντιμετωπίζεται από το κράτος με όρους εξόντωσης. Τόσο η δίωξη των οροθετικών όσο και η διαχείρισή της αποτελούν εκκωφαντικό στιγμιότυπο θεσμισμένου ρατσισμού που κάνει να φαίνονται επικίνδυνα και υποκριτικά αφελείς όσοι ακόμη υποστηρίζουν ότι ο ρατσισμός και οι λογικές εξόντωσης των "άλλων" εξέρχονται μόνο από τους φασίστες της χρυσής αυγής.

Στο σημείο αυτό, είναι σκόπιμο να κάνουμε κάποιες ουσιώδεις επισημάνσεις. Η διαπόμπευση των οροθετικών εκτυλίχθηκε θα λέγαμε σε δύο επίπεδα. Σε ένα πρώτο επίπεδο είχε να κάνει με τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα ίδια τα περιστατικά. Γυναίκες που κυκλοφορούσαν σε πιάτσες τοξικοεξαρτημένων, συλλαμβάνονταν και υποβάλλονταν σε αναγκαστική λήψη σωματικού υγρού. Θεωρήθηκε ότι όλες εκδίδονται, μιας που ενεργοποιήθηκε το στερεοτυπικό σχήμα: γυναίκα τοξικοεξαρτημένη=εκδιδόμενη. Παρέμεναν σε κρατητήρια χωρίς να γνωρίζουν καν για ποιο λόγο κρατούνταν, ενώ όταν τους ανακοίνωναν την οροθετικότητα τίθονταν αυτόματα σε καραντίνα. Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή μιας από αυτές τις γυναίκες που λέει πώς οι ανθρωποφύλακες στα αστυνομικά τμήματα φρόντιζαν να μην αγγίζουν ούτε τα σκεύη φαγητού των γυναικών. Πέρα από την απαξία και τις προσβλητικές συμπεριφορές, πέρα από το ότι οι γυναίκες κυριολεκτικά αντιμετωπίστηκαν ως σκουπίδια, η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών τους στο σάιτ της αστυνομίας κι από εκεί σε όλα τα μίντια, σήμανε την οριστική τους καταδίκη στην πυρά. Η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών και των προσωπικών στοιχείων, έχει πάντα ως στόχο την παραδειγματική τιμωρία, τον διά βίου στιγματισμό, την περιθωριοποίηση, και την αναγκαστική απώλεια οποιασδήποτε ιδιωτικότητας. Είναι μια ωμή τεχνική βιοπολιτικής εξουσίασης που έχει ως στόχο τη στέρηση του υποκειμένου από τη δυνατότητα να αυτοκαθορίζεται, με σκοπό να του προσδώσει χαρακτηριστικά εγκληματία, καταζητούμενου, δημόσιου κινδύνου. Είναι η θεαματικοποίηση της τιμωρητικής διαδικασίας, η εικονοποιημένη αναπαράσταση του "κακού". Και έχει ενσωματωθεί πλέον στις κατασταλτικές πρακτικές, αφού δημοσιοποίηση φωτογραφιών και προσωπικών στοιχείων δεν είδαμε μόνο στην περίπτωση των οροθετικών αλλά και σε περιπτώσεις αγωνιστών, κάποιοι από αυτούς βασανισμένοι από τους "νταήδες" της ελληνικής αστυνομίας,  όπως και ποινικών (βλ. θεαματικοποίηση του ποινικού δραπέτη Μάριο Κόλα, που εκτελέστηκε από την ελληνική αστυνομία λίγους μήνες πριν).

Οι γυναίκες αυτές διασύρθηκαν. Και φυσικά δεν είναι δευτερεύουσας σημασίας το γεγονός ότι είναι γυναίκες. Γιατί οι έμφυλες ανισότητες είναι παντού παρούσες και ενεργές. Και σε αυτή την περίπτωση δεν ανεστάλησαν, ακριβώς επειδή πάντα διαπλέκονται με άλλα συστήματα ανισοτήτων, όπως διαχωρισμοί στη βάση της τάξης, του έθνους, της φυλής, της σωματικής κατάστασης κλπ. Όντας τοξικοεξαρτημένες, έχουν απορριφθεί δια παντός από την "κοινότητα των νοικοκυραίων", των υγιών οικογενειαρχών. Κι έχοντας διαρρήξει, κάποιες από αυτές, ως εκδιδόμενες τα κυρίαρχα πρότυπα σεξουαλικότητας, αυτά που θέλουν τη γυναίκα μονογαμική, μητέρα σε μια παραδοσιακή οικογένεια, έχουν καταπατήσει ανεπιστρεπτί τα πατριαρχικά διαμορφωμένα συμβόλαια κι έχουν αποπεμφθεί στο πυρ το εξώτερον. Γι' αυτό και η με μεγάλη ευκολία διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών. Και ας μην ξεχνάμε την αντιμετώπιση των πελατών σε αυτή την ιστορία, που υπογραμμίζει την εν πλήρη ενεργεία των έμφυλων ανισοτήτων. Όλος ο θεσμικός εσμός που ηγήθηκε της διαπόμπευσης τάχθηκε στο πλευρό τους, την ίδια στιγμή που ουδεμία αναφορά δεν γίνεται από "τους φιλεύσπλαχνους" σχετικά με την υγεία των ίδιων των εκδιδόμενων γυναικών, αφού οι κανόνες υγιεινής προστατεύουν τον πελάτη, τον άντρα της ελληνικής οικογένειας κι όχι το εμπόρευμα-γυναικείο σώμα. Η βδελυρή ρητορεία για τους "καημένους άντρες" που έπεσαν στα θανατηφόρα πλοκάμια των οροθετικών γυναικών και η εμφατική απουσία οποιασδήποτε κριτικής για τα κτήνη που εξυπηρετούσαν τις νοσηρές τους ορέξεις πάνω σε βασανισμένα γυναικεία σώματα, που την έβγαλαν καθαροί σε ένα δίχτυ υπερπροστατευτισμού και στην ανωνυμία, δεν αφήνει περιθώρια για εξαίρεση του κανιβαλισμού των τεχνικών της πατριαρχίας από την εν λόγω ιστορία.

Σε ένα άλλο πεδίο, συνδεδεμένο πάντα με το πρώτο, η διαχείριση της δίωξης των οροθετικών και η συνακόλουθη ποινικοποίηση της ασθένειας συνοδεύτηκε από την καταιγιστική εκφορά ρατσιστικών νοημάτων σε επίπεδο γλώσσας.

"Οι ολοκληρωτικές πρακτικές δεν είναι δυνατές παρά μόνο επειδή έχουν γίνει αποδεκτές από γλώσσες που κι αυτές έχουν γίνει αποδεκτές" (Jean Pierr Faye).

Ο ολοκληρωτικός λόγος προηγείται και συνοδεύει πάντα τις κατασταλτικές πρακτικές.  Η ρητορική των μμε εκείνων των βδομάδων στοχοποίησης των οροθετικών γυναικών έμοιαζε περισσότερο με ανακοινωθέντα πολέμου. Μερικές από τις λέξεις και φράσεις που χρησιμοποιήθηκαν στα μίντια και ακούστηκαν και από κυβερνητικά χείλη είναι χαρακτηριστικές: εισβολή, επίθεση, κόκκινος συναγερμός, υγειονομική βόμβα, εφιάλτης, τρόμος, σοκ. Σε πρωτοσέλιδο εφημερίδας υπήρχε ο τίτλος: «Αυτή που σκορπούσε το θάνατο» με συνοδευτική φωτογραφία μιας από τις γυναίκες, σε άλλο: «Απασφαλισμένη υγειονομική βόμβα οι μολυσμένες με HIV ιερόδουλες – Η υγειονομική βόμβα του AIDS ξέφυγε από το γκέτο των παράνομων αλλοδαπών». Ο ρατσιστικός λόγος μονοπωλεί το δημόσιο λόγο. Ο υπουργός υγείας Λοβέρδος δηλώνει ότι «για όλα τα δεινά της χώρας φταίνε οι λαθρομετανάστες» και ότι «οι παράνομοι μετανάστες είναι υπεύθυνοι για την κατάρρευση του εθνικού συστήματος υγείας, κλέβοντας τις υπηρεσίες από τους Έλληνες». Μάλιστα,  λίγους μήνες πριν τις διώξεις των οροθετικών αναφέρει ότι «οι μετανάστριες πόρνες ευθύνονται για την εξάπλωση του AIDS στις ελληνικές οικογένειες», κάτι που συνέχισε να υποστηρίζει και έπειτα (πόσα ρατσιστικά και σεξιστικά νοήματα μπορεί να υπονοούνται σε μία φράση…).

Ο ακροδεξιός, κατά βάση στρατιωτικός  λόγος, τα τελευταία χρόνια χτυπάει τα τύμπανα του πολέμου. Και δεν αρθρώνεται μόνο από τους φασίστες της χρυσής αυγής. Διακρίνεται καθαρά μια δεξιόστροφη συστημική μετατόπιση, που αναγνωρίζεται και μέσα από τη χρήση συντηρητικών-ακροδεξιών λεκτικών σχημάτων. Η νοηματική απόσταση της  "ανακατάληψης των πόλεών μας" (προεκλογική δήλωση του Σαμαρά που αναγγέλλει εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον των "κουκουλοφόρων" αγωνιστών και των μεταναστών) και του «να ξεβρωμίσει ο τόπος» των χρυσαυγιτών είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτη. Θα σταθούμε εδώ στο χτίσιμο του "απειλητικού- εχθρού-μετανάστη", μιας που στην περίπτωση της δίωξης των οροθετικών, βασικός στόχος της επιχείρησης ήταν να κατοχυρωθεί στην κοινωνική συνείδηση ο μετανάστης και η μετανάστρια ως βρώμικα, άρρωστα, μιαρά σώματα, υγειονομικές βόμβες μικροβίων. Εντέλει, οι περισσότερες διωκόμενες ήταν από την ελλάδα, ωστόσο η δύναμη των λέξεων δεν περιορίζεται απλά στο ηχητικό τους αποτέλεσμα. Με τις λέξεις, ως γνωστόν, κάνουμε πράγματα -κι αυτό το ξέρουν καλά οι κυρίαρχοι.  Η αναπαράσταση της μετανάστριας ως μηχανής θανάτου είχε συντελεστεί. Ξαναλέμε, ότι η στοχοποίηση των μεταναστών δεν είναι καινούργια συνθήκη -αποκτά όμως πιο επιθετικά χαρακτηριστικά στην περίοδο που διανύουμε, αφού η κατασκευή του εχθρού, του άλλου, του μη-πολίτη, εκείνου που ορίζει το τίποτα, γίνεται το βασικό περιεχόμενο της νέας εθνικής αφήγησης, της συγκολλητικής ουσίας που συνενώνει τους "έλληνες" και τους διακρίνει από τους "μιαρούς άλλους". Ρατσιστικές δηλώσεις τύπου "σπίτια -τρώγλες και εστίες μόλυνσης", "συναγερμός για τους λαθρομετανάστες – δραματική αύξηση νοσημάτων", "ο κόσμος φοβάται να κυκλοφορήσει", "βόμβα λοιμώξεων", έδιναν και έπαιρναν ήδη από τον Γενάρη του '10, όταν 300 μετανάστες απεργοί πείνας διεκδικούσαν χαρτιά παραμονής στη χώρα. Οι "σκούπες" της επιχείρησης Ξένιος Δίας ακολούθησαν την ανιστόρητη ρήση του υπουργού δημόσιας τάξης, Δένδια: "Η χώρα χάνεται. Από την κάθοδο των Δωριέων, 4.000 χρόνια πριν, ουδέποτε η χώρα δεν δέχτηκε τόσο μεγάλης έκτασης εισβολή... Πρόκειται για βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας και του κράτους".

Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι η εκτεταμένη χρήση υγειονομικού λόγου από ένα ευρύ φάσμα καθεστωτικών φορέων έχει συγκεκριμένο στόχο. Ποντάροντας στην προώθηση ενός αυστηρότερου δόγματος ασφάλειας, μπροστά στον κίνδυνο της κοινωνικής απορρύθμισης από το ξεθεμελίωμα στοιχειωδών εργασιακών κεκτημένων και υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας, επιχειρούν να ανατροφοδοτήσουν τους μηχανισμούς της εθνικής νοηματοδότησης στη βάση μιας αφηρημένης δημόσιας απειλής, αξιοποιώντας όμως τα πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και τις δυναμικές γνώριμων στερεοτυπικών σχημάτων. Είναι γνωστή εξάλλου ιστορικά η σημασία του υγειονομικού λόγου για τις ανάγκες αυτοαντίληψης και αναπαράστασης του "αδιαίρετου και υγιούς" εθνικού σώματος καθώς και το "έργο" που πάντα επιτελούσε αναφορικά με τη νομιμοποίηση πολιτικών ελέγχου και τεχνικών ασφάλειας. Το ίδιο το AIDS αποτελεί ήδη από τη δεκαετία του '80, δεδομένης της μετάδοσής του και κατά τη σεξουαλική επαφή, πρόσφορο πεδίο άρθρωσης συντηρητικών λόγων, αφού ενοχοποιούνται για τη μετάδοσή του αρχικά οι ομοφυλόφιλοι (όταν ακόμα και οι στατιστικές τους υπηρεσίες αποφαίνονται ότι μεταδίδεται κατά κύριο λόγο μεταξύ των ετεροφυλόφιλων) κι εν συνεχεία οι τοξικοεξαρτημένοι και οι εκδιδόμενες. Η ίδια η σεξουαλική επαφή βρίσκεται στο στόχαστρο και υπό την απειλή του AIDS ως το απαιτούμενο θανατηφόρο φόβητρο, επιβάλλονται συγκεκριμένα κανονιστικά πρότυπα σεξουαλικής συμπεριφοράς. Από σχολικό βιβλίο αλιεύουμε την παρακάτω πρόταση, με καταφανή περιεχόμενα και στόχο, την οποία καλούνται παιδιά της Γ' Λυκείου να αποστηθίσουν για τις πανελλήνιες εξετάσεις: "Προφύλαξη μετάδοσης του HIV: α. Με τον περιορισμό των ερωτικών συντρόφων και την αναζήτηση σταθερής σεξουαλικής σχέσης, β. Ορισμένοι τρόποι σεξουαλικής επαφής, όπως η πρωκτική επαφή, διευκολύνουν περισσότερο τη μόλυνση...".

Κλείνοντας, να επαναλάβουμε ότι η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών αποτελεί γεγονός με  πλήθος σημαινόμενων, στα οποία αναγνωρίζονται βασικές πτυχές του νέου ολοκληρωτικού φιλελεύθερου καθεστώτος. Οι αντιστάσεις και οι  απαντήσεις μας οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη όλα αυτά τα σημεία, να ρηγματώνουν το κλίμα φόβου και την καθημερινότητα της βαρβαρότητας που βιώνουμε, να συγκρούονται με κάθε μορφή φασισμού, προτάσσοντας την αλληλεγγύη μακριά από κάθε είδους διαχωρισμούς (ταξικούς, φυλετικούς, εθνικούς, έμφυλους, σωματικής κατάστασης, ηλικιακούς, θρησκευτικούς κ.α.) και διαμεσολαβήσεις.

Details

Category: Κείμενα

Published: 30 January 2014

Κείμενο του Θερσίτη και του Αγρού εν όψει της συγκέντρωσης-πορείας που έχει καλεστεί στο Ίλιον (30/1/2014) με αφορμή την εισβολή αστυνομικών δυνάμεων στο σπίτι του συντρόφου μας Γιάννη Μ. Το κείμενο μοιράζεται πόρτα-πόρτα και θα διανεμηθεί και στην πορεία αλληλεγγύης. Πίσω ρουφιάνοι, εμπρός σύντροφοι!

Για να διαβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ.

Details

Category: Κείμενα

Published: 27 December 2013

Σάββατο 23 Νοεμβρίου στην Αγίων Αναργύρων. Τυχαία συνάντηση. Γνωστός από παλιά. Πέντε λεπτά. Να κάνουμε ένα τσιγάρο, να πούμε δυο κουβέντες. Πέντε λεπτά. Πίσω μας γνώριμος ήχος. Ήχος από μπατσομηχανές. “Γνωστοί” κι αυτοί.

Πρώτη φορά έλεγχος και μανούρα, δεύτερη φορά έλεγχος και μανούρα, τρίτη... τέταρτη... έκτη... γίναμε Θοδωρής και μπάτσοι. Προφανώς, καθόλου τυχαία η επιμονή τους με ’μένα.

Ταυτότητες και άδειες.

- Άδειασε το μπουφάν.

- Είμαι ύποπτος για κάτι;

- Αντιστέκεσαι; Απείθεια;

- Έδωσα τα στοιχεία μου.

- Κλείσε το κινητό.

Ο γνωστός μου τραβάει βίντεο, για να έχει αποδείξεις λέει. Φωνάζει ότι έχει δικαίωμα!!!

Δημοκρατική αφέλεια. Τόσα χρόνια μετά, τόσα λόγια μετά, ακόμα αφελής. Μας πάνε μαζί. Τίποτα ενοχλητικό μωρέ. Μόνο οι αυταπάτες σου. Των δικαιωμάτων. Μόνο αυτό.

Ακόμα δυό μηχανές... και ακόμα δύο μηχανές... καμιά εικοσαριά ένστολα δίποδα για δυο άτομα. Στο τμήμα λοιπόν. Μιλώντας μας “σταράτα” και με την “γνώση των νόμων” τους. Σε αντίθεση με εμάς.

- Είστε κατηγορούμενοι για απείθεια. Δεν μας δίνατε τις ταυτότητες.

Σταράτα...

Ήρθε και δικηγόρος.

- Τον έχουμε σταματήσει έξι, εφτά, οκτώ φορές και θα τον ξανασταματήσουμε.

Κρατητήρια.

- Το χαρτί με τα δικαιώματά σας. Εδώ θα υπογράψετε;

- ...

- Τι καταλάβατε; Αφού ξέρετε, ό,τι θέλουμε κάνουμε, ό,τι θέλουμε βάζουμε, γιατί δεν συνεργάζεστε;

Σταράτα...

Στο κελί. Γνωριμία με κρατούμενους. Επισκέπτες στον “χώρο” τους εμείς. Πέντε μήνες... εννιά μήνες... δεκατρείς μήνες... δεκατέσσερις μήνες... Κρατούμενοι γιατί αμφέβαλλαν. Αμφέβαλλαν για την εντιμότητα των συνόρων και αυτή διέρρηξαν. Γνωριμία. Γνωριμία και γέλια. Να λυσσάν οι φρουροί απ΄έξω. Να λυσσάν και να φυλάν τους φόβους τους. Ένας,  τρείς, έξι ασφαλίτες απλωμένοι. Τα έχουμε πει: ότι δεν κατανοείτε...είμαστε άλλοι κόσμοι.  Και γέλια. Πονέσαν οι κοιλιές μας. Μέχρι το ξημέρωμα. Πονέσαν όμως και οι αισθήσεις μας. Ματώσαν οι σκέψεις μας. Με ιστορίες της καθημερινότητάς τους. Με σώματα χαρακιές γεμάτα. Διεκδικώντας τα στοιχειώδη. Να ανοίγεις το βήμα σου, να βλέπεις τον ήλιο.

- Εδώ είναι ζωή, στο άλλο το κελί ήταν νεκροταφείο...

Δύο θάλαμοι από τέσσερα άτομα στον καθένα, “μόνιμοι” εφτά. Μπορεί να φτάνουν τους εννιά, δέκα, έντεκα... Χαλάκια έξω από τις τουαλέτες. Στο μοναδικό παράθυρο τριπλό πλέγμα, ελάχιστο φώς ημέρας, συνεχόμενα φως τη νύχτα. Αυτό είναι. Η ζωή τους. Για δεκατρείς μήνες... δεκατέσσερις μήνες... δεκαοκτώ μήνες...

«Να μοιράζομαι το μίσος για την αδιαφορία/αυτό δεν είναι αλληλεγγύη;» όπως λέει και το ποίημα.

Τα λοιπά περισσεύουν. Εισαγγελείς, δικαστήρια, και ασφαλίτικη τσογλαναρία. Τα έχουμε πει: ότι δεν κατανοείτε...

Μόνο ένα να θυμάστε πάντα: ποτέ δεν συνηθίσαμε τα νούμερα και κάθε φορά θα είναι πιο τρανταχτά τα γέλια μας... Τους φόβους σας να φυλάτε.

Υ.Γ.  Μ/Ι/Υ... ευχαριστούμε για την φιλοξενία, ευχαριστούμε για το μίσος που μοιραστήκατε μαζί μας.

Θοδωρής Κ.