Details

Category: Αφίσες

Published: 03 April 2025

ΟΙ ΠΙΟ ΩΡΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ...

Οι συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου αφήνουν πίσω τους ένα ηχηρό αποτύπωμα. Όλοι (κυβέρνηση, think tanks, κόμματα, μμε) διαβάζουν το συγκεντρωμένο πλήθος με όρους στατιστικής και ψήφων, «εθνικού πένθους», «αγανάκτησης» και «προσδοκίας ενός καλύτερου κράτους». Είναι μια βολική ανάγνωση: η διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια και οργή -όχι μόνο για τα Τέμπη- είναι φρόνιμο να ομογενοποιηθεί κάτω από πάνδημες «εθνικές ανάγκες» γιατί είναι επικίνδυνη. Να μπει σε καλούπια νομιμοφροσύνης και «ειρηνικής διαμαρτυρίας». Να δώσει το «παρόν» στο Σύνταγμα -σαν να μην επρόκειτο για απεργία- αλλά για κάποιο σοσιαλμιντιακό event. Να γίνει η υπόθεση των Τεμπών ένας γρίφος που θα λύσουν «εμπειρογνώμονες» και «αδέκαστοι δικαστές». Ο κόσμος που κατέβηκε στους δρόμους έπρεπε με κάποιο τρόπο να συμμορφωθεί σε ένα savoir vivre οριζόμενο από κάποιο αφαιρετικό «κοινό πένθος», να οριστεί ο ίδιος ως διαρκές θύμα (αγαπημένος ρόλος της αριστεράς) που επιζητά μόνο λίγη κρατική φροντίδα και στοργή και όχι να εκφράσει την οργή του για τη συμπίεση που δέχεται πολύπλευρα. Να αγανακτήσει για τη «συγκάλυψη» ξεχνώντας κάτι βασικό, ότι υπάρχει μια «συγκάλυψη» μόνιμη και συγκεκριμένη: στον κόσμο του κράτους, των αφεντικών και της πατριαρχίας, «ατυχήματα» συμβαίνουν σε αναλώσιμες ζωές. Δεν είναι μόνο λοιπόν τα τρένα, αλλά όλη η καθημερινότητα: από τα εργατικά ατυχήματα στους χώρους δουλειάς (45 νεκροί ήδη το 2025), τις «εξοστρακισμένες» σφαίρες της αστυνομίας σε σώματα «ανεπιθύμητων», μέχρι τις δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα…

Το πλήθος που κατέβηκε στον δρόμο στις 28/2 δεν ήταν ενιαίο. Κάποια βρέθηκαν εκεί γιατί αναγνώριζαν στην υπόθεση κομμάτια της δικής τους ζωής, του θυμού και της λύπης τους. Κάποιοι άλλοι έκαναν χρήση του πένθους: τα μικρά και μεγάλα αφεντικά που φρόντισαν να κάνουν επίδειξη φτηνής ευαισθησίας και να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους εκείνη τη μέρα, μέρα γενικής απεργίας. Ένα κομμάτι των διαδηλωτών συμμετείχε στην απεργία δηλώνοντάς το από τις προηγούμενες μέρες δημιουργώντας ένα κύμα, μια ταλάντωση που διαδοχικά μεταφερόταν και σε άλλες/ους που ενθαρρύνονταν και έπαιρναν την απόφαση να συμμετέχουν. Έτσι εξαναγκάστηκε μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων να «προσχωρήσει» στην απεργία, αφενός για να μην αποκαλυφθεί η μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων τους και λειτουργήσει στη συνέχεια ως παρακαταθήκη, αφετέρου ήταν ένας τρόπος να πουλήσουν ευαισθησία και «αλληλεγγύη» προς τα θύματα και τους συγγενείς τους.

Η 28η Φεβρουαρίου στην Αθήνα όμως ήταν ένα ραντεβού: για όλα εκείνα τα κοινωνικά κομμάτια των από κάτω που την τελευταία 5ετία έχουν βιώσει την πολύπλευρη ασφυξία, από τις υγειονομικές καραντίνες ως την «πληθωριστική κρίση». Εκείνα τα κομμάτια που βιώνουν καθημερινά τι σημαίνει να είσαι αναλώσιμος/η και πόσο φτηνή είναι η ζωή τους. Και βέβαια εκείνα τα κομμάτια που εδώ και αρκετό καιρό βιώνουν τη δική τους ασφυξία, με την ευρύτερη στοχοποίηση, ποινικοποίηση και έλεγχο σε δρόμους, πλατείες και γήπεδα: νεολαίες/οι και οπαδοί. Και ήταν όλα αυτά που συγκρούστηκαν για ώρες με τις δυνάμεις καταστολής.
Έλειπαν βέβαια εκείνα τα κομμάτια των καταπιεσμένων, οι μετανάστες/ριες, που ειδικά τα τελευταία χρόνια βιώνουν ένα γενικευμένο καθεστώς εγκλεισμών, «ατυχημάτων» και μαζικών θανάτων. Το «έγκλημα της Πύλου» με τις εκατοντάδες πνιγμένους/ες από τους λιμενόμπατσους, μόνο ως απόηχος έφτανε στη ζυγαριά της «αξίας της ανθρώπινης ζωής» και της «συγκάλυψης».

Η αριστερά του κράτους και τα κόμματά της (μαζί με όλο τον υπόλοιπο βόθρο των μμε και της ακροδεξιάς) φρόντισαν να παίξουν για άλλη μια φορά τον γνωστό τους ρόλο: να λιβανίζουν πριν και μετά την απεργιακή συγκέντρωση το εικόνισμα της αγίας νομιμότητας. Ταυτόχρονα βέβαια μιλούσαν για «πτώσεις κυβερνήσεων» και «λαϊκή οργή που θα βγει στους δρόμους στις 28/2» και άλλα τέτοια πομπώδη. Θα μπορούσε κάποιος όχι και τόσο αφελής να ρωτήσει «αλήθεια πώς πέφτουν οι κυβερνήσεις;» και πώς εκφράζεται στον δρόμο η οργή; Με γκριμάτσες δυσαρέσκειας προς το κοινοβούλιο; Με οργίλα stories στα social;  Στην πραγματικότητα η προβοκατορολογία για τα «στημένα από την αστυνομία επεισόδια» είναι η αποτύπωση του φόβου της αριστεράς και των απανταχού φίλων της αστυνομίας για το ίδιο το πλήθος των υποτελών, τις δυνατότητές του, το βίωμα και την οργή του. Όλα αυτά δηλαδή που όταν εμφανίζονται στο ιστορικό προσκήνιο σαρώνουν τις κανονικότητες.

…ΠΕΤΡΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας & ανατροπής

νέστορος & ευαγγελιστρίας, ίλιον

www.thersitis.espiv.net

This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

[Για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής .Pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Αφίσες

Published: 07 March 2025

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ - 12.00 - Γλάδστωνος

ΠΟΡΕΙΑ 8 ΜΑΡΤΗ - 13.30 - ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ

Η 8η Μάρτη έχει καθιερωθεί ως θεσμική γιορτή για τα «δικαιώματα των γυναικών». Η βίαιη καθημερινότητα που βιώνουμε ως θηλυκότητες, τρανς και κουηρ άτομα δεν εκτονώνεται σε μια μέρα παραχωρημένη από το κράτος και αγκαλιασμένη από φορείς και θεσμικά όργανα. Από τις καθημερινές γυναικοκτονίες και ξυλοδαρμούς, την πειθάρχηση των σωμάτων μας και τον έλεγχο της αναπαραγωγής (ζήτημα αμβλώσεων), τις τρανσφοβικές επιθέσεις στον δρόμο, τα κυκλώματα τράφικινγκ και το ξέπλυμά τους, μέχρι τις μη συναινετικές πράξεις, τον σεξισμό στον χώρο της εργασίας, τα αγγίγματα στο λεωφορείο, τις φωνές και την υποτίμηση, τη βία τη ζούμε κάθε μέρα εδώ.

Επιλέγουμε να βρισκόμαστε στον δρόμο αυτοοργανωμένα, με τα δικά μας περιεχόμενα και προτάγματα για να συναντηθούμε και να αλληλεπιδράσουμε με όλα εκείνα με τα οποία μοιραζόμαστε τις καταπιέσεις μας, προς την κατεύθυνση της ρήξης με θεσμικές διαμεσολαβήσεις.

Μπροστά στην οργανωμένη και τη διάχυτη πατριαρχική βία, τα κυκλώματα, τους βιασμούς, τις γυναικοκτονίες, μπροστά στους πολιτικούς, τους μπάτσους και τους δικαστές, τους νταβατζήδες και τους μπράβους, τα αφεντικά, τους μάνατζερς και όλους όσοι με καθημερινά βλέμματα, λόγια και πράξεις ψάχνουν να πειθαρχήσουν και να εκμεταλλευτούν τα σώματά μας...

(Αντ)ΕΠΙΘΕΣΗ συλλογική, αλληλέγγυα, πολύμορφη, ρηξιακή

Οι φεμινιστικοί αγώνες της προηγούμενης δεκαετίας κοινωνικοποίησαν μία αντίληψη για την κουλτούρα του βιασμού. Έθεσαν, με άλλα λόγια, την πατριαρχική βία ως ζήτημα κουλτούρας, πολιτισμού, ως βία συστημική και όχι μεμονωμένη. Οι αγώνες αυτοί διεύρυναν και εξάπλωσαν μια αντίσταση στη φυσικότητα που προσδίδει η πατριαρχία στην έμφυλη και σεξουαλικοποιημένη βία. Ανέδειξαν και αποδόμησαν τις χίλιες δυο δικαιολογίες που διατίθενται προς υπεράσπιση του κάθε κακοποιητή/(παρα)βιαστή/δολοφόνου και τις αντίστοιχες «εξηγήσεις» που πετούσαν την ευθύνη της βίας στη γυναίκα, τον πούστη, τη λεσβία, το τρανς ή αλλιώς «έκφυλο άτομο» που τη δέχτηκε. Απέναντι στην απομόνωση, την ενοχή, την ντροπή, τη σιωπή, την αυτοτιμωρία, προέταξαν τη συνάντηση, τη συλλογική διεκδίκηση στο δρόμο, την αλληλεγγύη, την αλληλοφροντίδα και την (αντ)επίθεση.

Τώρα, θα λέγαμε ότι βρισκόμαστε στη φάση όπου ο κύκλος αγώνα για την κουλτούρα του βιασμού ενσωματώνεται από το πατριαρχικό κράτος. Με την εξάπλωση μιας φεμινιστικής συνείδησης με συνδέσεις με τουςφεμινιστικούς αγώνες της προηγούμενης δεκαετίας, το κράτος προσαρμόζεται για να διατηρήσει τα προσωπεία και την κοινωνική ειρήνη. Έτσι, ενώ η πατριαρχική βία συνεχίζει να υπάρχει, πάντα και σε συναρμογή με την κρατική, νέοι κυρίαρχοι λόγοι και νομικά πλαίσια (ν. 5172/2025, περί νέων μορφών βίας κατά των γυναικών κ.α.) έρχονται να παράξουν μία εικόνα «φεμινιστικού» κράτους. Η πατριαρχική βία τίθεται κατά βάση ως πρόβλημα δημόσιας τάξης, η λύση του οποίου βρίσκεται στην αύξηση της αστυνόμευσης και στην αυστηροποίηση των ποινών.

Ενσωμάτωση σημαίνει ανάθεση και ρύθμιση των υποθέσεών μας μέσα από θεσμικές οδούς, αφομοίωση του λόγου μας με σκοπό την αποριζοσπαστικοποίηση των προταγμάτων και των πρακτικών μας και την εμπορευματοποίηση των αγώνων μας. Η συνάντηση στη βάση της καταπίεσης να γίνεται συνάντηση του ατόμου με τον νομικό θεσμό, που ως επίδοξος απόλυτος διαμεσολαβητής θα τιμωρήσει τόσο την αντιβία όσο και τη βία. Το σπάσιμο της σιωπής να γίνεται καταγγελία. Η αλληλοφροντίδα και η αλληλεγγύη να γίνονται panic button. Η (αντ)επίθεση στην πατριαρχία ως κουλτούρα να γίνεται θέαμα γύρω από «θύματα» και κλείσιμο των «θυτών» πίσω από κάγκελα. Αυτό είναι το ρεύμα της ενσωμάτωσης τώρα. Ταυτόχρονα, συνεχίζει να υπάρχει και το κυρίαρχο ρεύμα που ήδη ξέραμε, εκείνο που συγκαλύπτει, που φυσικοποιεί την πατριαρχική βία, που υπερασπίζεται τους βιαστές, που αντιμετωπίζει την επίθεση στον κακοποιητή ως παρέκκλιση από την αστική δικαιοσύνη και τους θεσμούς και ως τέτοια την εξοβελίζει. Στοιχεία της κλασικής κουλτούρας του βιασμού για την οποία ήδη μιλούσαμε.

Καθημερινά αγωνιζόμαστε να διαρρήξουμε και να καταργήσουμε συνολικά κάθε πτυχή της πατριαρχικής συνθήκης.

Χωρίς να υποκύπτουμε σε ιεραρχικές κλίμακες βίας και κατηγοριοποίησής της σε αιχμηρή και μη, αναγνωρίζουμε την ανάγκη να επαναφέρουμε τη συζήτηση για το σεξ-τράφικινγκ στο δημόσιο πεδίο, πέρα από τις τετριμμένες καταδίκες του ως «απάνθρωπου». Δεν επιδιώκουμε συγκαταβατικούς αφορισμούς του ως «φαινομένου» που αφορά κάποια σκοτεινά κυκλώματα με αστυνομικές (και όχι μόνο) πλάτες. Με αυτόν τον τρόπο καθίσταται εξωκοινωνικό, περιθωριακό ζήτημα, για το οποίο και πάλι ζητούνται κρατικές παρεμβάσεις.Το σεξ-τράφικινγκ χρειάζεται να τοποθετηθεί στο δημόσιο πεδίο ως τμήμα ενός κανονικοποιημένου πατριαρχικού κόσμου και της βίας του,της βίας του κράτους και του κεφαλαίου.

Τα τελευταία χρόνια δημοσιοποίηθηκαν τρεις υποθέσεις σεξ-τράφικινγκ: του Κολωνού (Η. Μίχος), της Ηλιούπολης (Μπουγιούκος-Ντάνιελ) και του Κεραμεικού/“Αμαρυλλίς” (“Β.Κ.”, “Ειρήνη”, “Μαρίνα”, “Μ.Δ.”) .¹Τα πρόσωπα και τα στοιχεία των υποθέσεων, αλλά και η σύνδεση μεταξύ τους, αναδεικνύουν την οργανωμένη δομή και δράση κυκλωμάτων σεξ-τράφικινγκ. Η οργάνωσή τους αυτή συμπυκνώνει τη βία της πατριαρχίας και σχετίζεται με την επίθεση που δεχόμαστε σε καθημερινό επίπεδο. Αναπόσπαστο στοιχείο της ύπαρξής του είναι διαχρονικά η συμμετοχή και ο έλεγχός του από το κράτος, κάτι το οποίο χρειάζεται να αναδειχθεί.

Η γνωστοποίηση των υποθέσεων ξεκινά συνήθως από κάποια/κάποιες μαρτυρίες επιζήσασας ή κοντινού προσώπου ώστε να απεγκλωβιστούν από τη συνθήκη που ζουν. Μπορούμε να φανταστούμε πόσα εμπόδια περνούν μέχρι να γνωστοποιήσουν το βίωμά τους. Όμως, η κακοποίηση δεν τελειώνει εκεί: συνεχίζεται, από την πρώτη κατάθεση σε κάποιο μπάτσο που θα απαξιώσει και συχνά θα συγκαλύψει την επίθεση, μέχρι τη μιντιακή χρήση της υπόθεσής τους (με χαρακτηριστικά δημόσιου διασυρμού και τη στεγνή αναπαραγωγή φριχτών λεπτομερειών) και τον νέο διασυρμό στις δικαστικές αίθουσες.

Το σεξ-τράφικινγκ² είναι μια σφιχτή συναρμογή πατριαρχίας-κεφαλαίου-κράτους και μία από τις πιο σκληρές και οργανωμένες μορφές βίας. Είναι ένα τρομερά κερδοφόρο σύστημα εκμετάλλευσης.

Ο έλεγχος των σωμάτων των από τα κάτω αποτελεί πυλώνα της ύπαρξης και της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Είναι ένας τρόπος αξιοποίησης των σωμάτων των πιο υποτιμημένων τάξεων. Η πατριαρχία αποτελεί κεντρικό πυλώνα του ελέγχου του πληθυσμού και της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Για το κράτος αποτελεί κομβικό εργαλείο διακυβέρνησης σε συνθήκη «κανονικότητας», πολλώ δε μάλλον κατά το πέρασμα από μία κρισιακή συνθήκη σε μία άλλη (πόλεμοι, διακρατικές συγκρούσεις, οικονομικές αναδιαρθρώσεις, οξυμένοι κοινωνικοί ανταγωνισμοί κ.α.) όπου λαμβάνει χώρα η εκ νέου υποτίμηση και έλεγχος των ήδη υποτιμημένων σωμάτων: θηλυκοτήτων, τρανς, κουίρ, μεταναστριών, αναπήρων κ.α.

Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και των ανακατατάξεων στα Βαλκάνια, το τράφικινγκ ανέλαβε το δικό του έμφυλο μερίδιο στη γενικότερη καταπίεση, τον εκτοπισμό και την εκμετάλλευση των συστημικών/οικονομικών κρίσεων και των πολέμων. Την περίοδο εκείνη στην Ελλάδα, διαμορφώθηκε η σύγχρονη μορφή του τράφικινγκ, θέτοντας προς εκμετάλλευση κατά βάση τις μεγάλες μεταναστευτικές ροές. Σήμερα η συνθήκη αυτή συνεχίζεται, με τα πολλά πολεμικά μέτωπα και την οικονομική λεηλασία σε πολλές περιοχές του πλανήτη.Οι αντιμεταναστευτικές και οι αντιτσιγγανικές πολιτικές που φυλετικοποιούν, σεξουαλικοποιούν, αποκλείουν και αναγκάζουν υποκείμενα στην εξαθλίωση, δημιουργούν και την κατάλληλη εργάτρια που θα στελεχώσει τις θέσεις εργασίας του περιθωρίου. Η εργασιακή εκμετάλλευση των μεταναστριών στα εκτοπισμένα από την πόλη camps και ο ρατσιστικός εγκλεισμός τους αποτελούν μόνο μερικά παραδείγματα.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι εμφανές ότι η ικανότητα να ελίσσεσαι από το «νόμιμο» στο «παράνομο» (αρχή των περισσότερων κρατικών δραστηριοτήτων, όσο και αν μας ταΐζουν δίπολα νόμιμου-εγκληματικού) είναι ανεκτίμητης αξίας. Όπως επίσης εμφανές είναι ότι το «μαύρο χρήμα» είναι συγκοινωνούν δοχείο και προϋπόθεση του «καθαρού». Πάνω σε αυτόν τον “ελιγμό” και λόγω του θεσμικού τους ρόλου στην καταπίεση και την εκμετάλλευση των “από κάτω”, τα στελέχη των μηχαωνισμών καταστολής, της αστυνομίας και του στρατού, αλλά και γενικότερα άτομα με θέσεις εξουσίας, είναι ιδανικά ώστε να σταθεροποιούν τα κυκλώματα τράφικινγκ. Γι’ αυτό και δεν τίθεται κάποιο ζήτημα διαφθοράς ή εξυγίανσης. Η χρήση θεσμικών θέσεων για λιγότερο «νόμιμους» σκοπούς, όπως και οι πελατειακές σχέσεις είναι χαρακτηριστικά του κυρίαρχου συστήματος, είτε λέγονται «networking» και «lobbying» είτε λέγονται «διαφθορά». Τα πρόσωπα αυτά κάνουν διάφορες δουλειές: παρακάμπτουν τη γραφειοκρατία, επιταχύνουν διαδικασίες, λαδώνουν, έχουν «άκρες», εκβιάζουν, τρομοκρατούν. Ο συνδυασμός αυτών των προνομίων συντελεί σε ακραία επιβολή πάνω στην ύπαρξη της «άλλης». Τα επίπεδα βίας είναι πολλαπλά: ασφυκτικός έλεγχος (σωματικός και οικονομικός), διαχείριση συνθηκών διαβίωσης, ψυχο-συναισθηματική χειραγώγηση και εκβιασμοί, αδιάκοπη κακοποίηση…Αυτά καταναλώνουν οι πελάτες του σεξ-τράφικινγκ.

Αορατοποίηση και κυκλώματα σεξ-τράφικινγκ

Το 1999 ψηφίζεται ο νόμος 27343³ που ορίζει ουσιαστικά το πλαίσιο όλων όσα εργάζονται στο σεξ εντός της πόλης, ένας νόμος που αντικατοπτρίζει την κοινωνικά διάχυτη σεξεργατοφοβία. Η αυστηρότητα των όρων ύπαρξης ενός νόμιμου «μπουρδέλου» οδηγεί ουσιαστικά στην παρανομοποίησή τους και έτσι η διαχείριση μέρους της σεξεργασίας περνάει όλο και πιο βαθιά στα χέρια των κυκλωμάτων.

Η θέση των επιζωσών σεξ-τράφικινγκ δυσχεραίνει περεταίρω από το κοινωνικό σώμα που στέκεται ήδη εχθρικά σε οποιαδήποτε εργάζεται στην αγορά του σεξ -πόσο μάλλον όταν φέρει και κάποια άλλη περιθωριακή ταυτότητα. Η ίδια η σεξεργατοφοβία που δεν αναγνωρίζει τη σεξεργασία ως μισθωτή εργασία, θολώνει τα όρια της συναίνεσης και ακυρώνει το βίωμα της επιζώσας τράφικινγκ. Όσο δεν στήνουμε εστίες αντίστασης, όσο δεν συνδεόμαστε με το «άλλο», όσο δεν αρνούμαστε τους ηθικούς κώδικες και τα δίπολα (καλό/κακό, νόμιμο/εγκληματικό, υγιές/νοσηρό) η βία θα εξακολουθεί να εξαπολύεται πάνω στα σώματα τους.

Κουλτούρα βιασμού και αίθουσες δικαστηρίων

Η κουλτούρα του βιασμού συνδέεται με κάθε μορφή της κοινωνικής πραγματικότητας. Επιβεβαιώνει, συγκαλύπτει και ενισχύει τις πατριαρχικές εξουσιαστικές σχέσεις. Οι αίθουσες των δικαστηρίων αποτελούν χώρους αναπαραγωγής και κανονικοποίησης της κουλτούρας του βιασμού. Τις πρακτικές που συχνά χρησιμοποιούν, τις βλέπουμε ως ένα ακόμα κομμάτι που συμπληρώνει τη στοχοποίηση/κακοποίηση των ατόμων που βάλλονται περισσότερο από την πατριαρχία.

Η εκτέλεση των δικαστικών διαδικασιών είναι διεκπεραιωτική, ωστόσο χρονοβόρα και επίπονη. Η δικαιοσύνη τους δεν θα μπορούσε να αναγνωρίζει τις διαφορετικές θέσεις και βιώματα και γενικά την πατριαρχία ως συστημική καταπίεση. Η εκδίκαση γίνεται χωρίς την αναγνώριση των επιζωσών ως «θυμάτων σεξ-τράφικινγκ», η εξέταση των βιαστών ή μελών του κυκλώματος είναι fast-track και ελλιπής. Ενώ από την άλλη, κατά την διάρκεια των καταθέσεων των επιζωσών γίνονται εξαντλητικά λεπτομερείς ερωτήσεις με στόχο την ανάδειξη της δικής τους ευθύνης για την κακοποίησή τους, την αμφισβήτηση της κρίσης τους και γενικότερα την τρομοκράτησή τους. Επιπλέον, δεν λείπει ο στοχευμένος αποπροσανατολισμός από τη διερεύνηση οργανωμένου κυκλώματος σεξ-τράφικινγκ, αποδίδοντας «συμβολικές» καταδίκες, χτίζοντας και διατηρώντας το προσωπείο κράτος δικαίου, υποβιβάζοντας την πατριαρχική βία σε μεμονωμένα περιστατικά.

Στεκόμαστε αλληλέγγυα στις απαντήσεις των επιζησασών ενάντια στη (συστημική) οργάνωση των κυκλωμάτων σεξ-τράφικινγκ, είτε αυτές είναι καταγγελίες είτε είναι επιθέσεις στους βασανιστές τους. Οι υποθέσεις αυτές, όπως ειπώθηκε, είναι κομμάτι της πατριαρχικής βίας και ως τέτοιο χρειάζεται να αναληφθεί από εμάς τα ίδια. Η αλληλεγγύη μας είναι αδιαπραγμάτευτο διακύβευμα: καμία να μη σταθεί μόνη της απέναντι στον κακοποιητή της ξανά, πουθενά. Θεωρούμε την έμπρακτη κινηματική αλληλεγγύη, μέσα και έξω από τα δικαστήρια, σημαντικό κομμάτι των αγώνων μας.

Χρειάζεται να θυμόμαστε πως ό,τι έχουμε είμαστε εμείς.Να μην αφήσουμε τους φεμινισμούς μας να εργαλειοποιούνται από το κράτος και να αφομοιώνονται από τον κυρίαρχο λόγο. Σε αυτό το πλαίσιο, η έμφυλη βία αντιμετωπίζεται με κρατική καταστολή ή «μέριμνα» (μέσω μκο, δράσεις εκκα, ημερίδες για την «ενδοοικογενειακή» βία κλπ). Ταυτόχρονα, επιχειρείται να μεταστραφούν οι φεμινισμοί σε άκαπνο δικαιωματισμό για ένα «έθνος που μας χωράει όλους». Ένα άλλο παράδειγμα εργαλειοποίησης είναι ο νέος ποινικός κώδικας που αφορά την αύξηση των ποινών για την «ενδοοικογενειακή βία» και καθιστά την αστυνομία υπεύθυνο σώμα για τα άτομα που ψάχνουν να ξεφύγουν απ’ την κακοποίηση. Ένα εργαλείο της καταστολής είναι η μεταστροφή των προταγμάτων σε θεσμικές διευθετήσεις με το προβλεπόμενο νομικό πλαίσιο. Έτσι, το κράτος κατοχυρώνει τον ρόλο του ως μοναδικό διαχειριστή/οργανωτή του ζητήματος της έμφυλης βίας. Έτσι κι αλλιώς το κυρίαρχο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα δεν αλλάζει τα δομικά του στοιχεία ώστε να χωράει στα φεμινιστικά προτάγματα, αλλά το αντίστροφο.

Πρέπει να έχουμε διαρκώς τα μάτια μας ανοιχτά. Η πατριαρχική βία υπάρχει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε υπόκωφα: οι συνθήκες της οργανωμένης βίας καθορίζουν και αυτές της καθημερινής (εντός της οικογένειας, του ζεύγους κλπ) αλλά και το αντίστροφο. Οι αγώνες μας πρέπει να κοιτάνε σε όλες τις κατευθύνσεις.

Η αυτοκριτική, το σαμποτάζ, η αλληλεγγύη, η φροντιστικότητα, το χτίσιμο αυτοοργανωμένων και αδιαμεσολάβητων δικτύων και κοινοτήτων, η συνολική επίθεση στις πατριαρχικές δομές και σχέσεις είναι πάντα κάποιες απαντήσεις στο τι μπορούμε να κάνουμε.

¹Τα ονόματα που αναφέρονται περιορίζονται μόνο σε κάποιους από τους διωκόμενους για να μπορούμε να ανακαλούμε την υπόθεση.

²Πώς ορίζεται: Η παράνομη διακίνηση προσώπων με σκοπό τη σεξουαλική-οικονομική εκμετάλλευση, δηλαδή η στρατολόγηση, μεταφορά, μετακίνηση, εγκατάσταση (στέγαση, μέριμνα για τη συνέχιση παραμονής), ή η παραλαβή προσώπων μέσω της απειλής ή της χρήσης βίας ή άλλων μορφών εξαναγκασμού, της απαγωγής, του δόλου, της εξαπάτησης, της κατάχρησης της δύναμης, της κατάχρησης μιας ευάλωτης ή τρωτής θέσης, της προσφοράς ή της αποδοχής οικονομικού ή άλλου κινήτρου. Η σύμφωνη γνώμη του θύματος της παράνομης διακίνησης στη σκοπούμενη εκμετάλλευση δεν λαμβάνεται υπόψιν εφόσον για την επίτευξή της έχουν χρησιμοποιηθεί εκβιαστικά μέσα που αναφέρονται παραπάνω.

³Οι οίκοι ανοχής πρέπει πλέον να είναι “200 μέτρα από ναούς, σχολεία, νηπιαγωγεία, φροντιστήρια, παιδικούς σταθμούς, νοσηλευτικά ιδρύματα, κέντρα νεότητας, αθλητικά κέντρα, οικοτροφεία, ξενοδοχεία κατηγορίας τριών (3), τεσσάρων (4) και πέντε (5) αστέρων, βιβλιοθήκες και ευαγή ιδρύματα, καθώς και από πλατείες και παιδικές χαρές…”

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΓΙΟΡΤΗ, ΘΑ ΣΤΗΘΕΙ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ, ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΕΞΙΣΜΟ,ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ, ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, ΤΟ ΤΡΑΦΙΚΙΝΓΚ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

Πορεία 8 ΜΑΡΤΗ - 13.30 ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ

Αναρχικά και Κουήρ

2025

Details

Category: Αφίσες

Published: 02 February 2025

ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΑΞΗ: Ένας πόλεμος στα μετόπισθεν ενάντια στους απόβλητους, τις απείθαρχες, τους περιττούς

Οι «ακρότητες», οι δολοφονίες, η βαρβαρότητα της αστυνοµίας ποτέ δεν  υπήρξαν τυχαία περιστατικά. Ποτέ δεν θα ζητηθεί διαβατήριο µετακίνησης από έναν βιοµήχανο ή ανώτερο στέλεχος µιας επιχείρησης ποτέ αυτοί  δεν θα βρεθούν έρµαια της βούλησης του κάθε µπάτσου. Στη συγκυρία που βρισκόμαστε, µε το βάθεµα της κρίσης να διαδέχεται τα γενικευµένα lockdown και να συνοδεύει την πολεµική προετοιµασία των κρατών, η καθεστωτική βία διαβαίνει το προηγούµενο κατώφλι της, αλλάζοντας τους προηγούµενους συσχετισµούς και υποτιμώντας ακόµα περισσότερο τη ζωή των υπηκόων: η εντατικοποίηση της πειθάρχησης και του ελέγχου έως τον θάνατο είναι ο µόνος δρόµος για τη σταθεροποίηση των σύγχρονων κοινωνιών διαµέσου ενός πολέµου χωρίς όρια.

Οι  κοινωνικές  απειθαρχίες και αντιστάσεις πρέπει όχι απλά να κατασταλούν, αλλά να γίνουν  «αόρατες», «µειονοτικές», «προβληµατικές» (ως συνήθως µε την πολύτιµη συνεισφορά της «αριστερής ευαισθησίας»). Εκεί βρίσκεται και η ουσία της κυρίαρχης προπαγάνδας και στρατηγικής για τη «νεανική παραβατικότητα», το «µεταναστευτικό», την «οπαδική βία», τις κοινότητες ροµά, τις διαδηλώσεις...

Καθηµερινές πρακτικές που δεν εναρµονίζονται µε την κανονικότητα, με τα «ήθη και έθιµα» του επιτελικού κράτους και των κοινωνικών συμμαχιών του, πρέπει να καταστούν «αντικοινωνικές», να απαγορευτούν και να γίνουν επίφοβες για τους «επίδοξους παραβάτες»  (από τα γκράφιτι, τις καταλήψεις χώρων, την αφισοκόλληση µέχρι την οδήγηση χωρίς κράνος κ.α.).

Τα µπλόκα στους δρόµους, οι αστυνοµικές επιχειρήσεις στις πλατείες που αράζουν νεολαίες/οι, οι εισβολές σε γειτονιές ροµά µε τηλεοπτική κάλυψη, η γενικευµένη καταστολή διαδηλώσεων µε εκατοντάδες προσαγωγές και συλλήψεις, τα τροµοσενάρια, οι συλλήψεις και η «έκτακτη συνθήκη» µε αφορµή την έκρηξη σε διαµέρισµα στους Αµπελόκηπους, η φύτευση χιλιάδων καµερών στους δρόμους είναι κομμάτι αυτής της στρατηγικής. Στο πλάι όλων αυτών, ο νέος ποινικός κώδικας, η οικονοµική καταστολή (πρόστιµα, εξαγορές ποινών κλπ), η ασφυξία στις υπάρχουσες φυλακές και οι εξαγγελίες για δηµιουργία νέων κολαστηρίων εγκλεισµού.

Απέναντι στον «νόμο και την τάξη» μόνος ορίζοντας είναι η ανομία της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης και της σύγκρουσης, η ακύρωση του φόβου και της ματαιότητας.

Ένα τέτοιο εγχείρημα ήταν και η ανακατάληψη των κτιρίων της Ματρόζου 45 και Παναιτωλίου 21 στο Κουκάκι στις 11/1/2020. Καταλήψεις που δεν συντονίζονταν ούτε με το πρότυπο της «ανάπτυξης και εξευγενισμού» της περιοχής ούτε με τη νόρμα του «ησυχία, τάξη και ασφάλεια».  Στο κάλεσµα αλληλεγγύης της ίδιας μέρας ανταποκρίθηκε πλήθος αλληλέγγυων που συγκεντρώθηκε έξω από τα κτίρια. Οι µπάτσοι χτύπησαν µε µένος τη συγκέντρωση (και αργότερα εισέβαλαν εκ νέου στις καταλήψεις), έκαναν δεκάδες προσαγωγές και 11 συλλήψεις. Τα συλληφθέντα από το χτύπηµα στην πορεία αλληλεγγύης έξω από την (ανα)κατάληψη δικάζονται στις 24/2/2025.

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ, ΤΗ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΤΟΥΣ

ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ 16/2/2025 – 7 μ.μ.

ΣΥΖΗΤΗΣΗ: «Δημόσια τάξη στα μετόπισθεν ενός πολέμου χωρίς όρια» (στον χώρο του Θερσίτη)

ΔΕΥΤΕΡΑ 24/2/2025 – 9 π.μ.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΥΗΣ στα συλληφθέντα από το χτύπηµα στην πορεία αλληλεγγύης έξω από την (ανα)κατάληψη Ματρόζου 45 στο Κουκάκι στις 11/1/2020 (δικαστήρια ευελπίδων)

[για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής .Pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Αφίσες

Published: 06 October 2024

Στον κόσµο των αφεντικών η επιβίωση είναι µια καθηµερινή (ληστρική) κλοπή,

να τα «βγάζεις πέρα» ένας µόνιµος εκβιασµός

Η συνθήκη της καθηµερινής διαβίωσης για µεγάλα κοινωνικά κοµµάτια «από τα κάτω» γίνεται ολοένα και  πιο δύσκολη. Πίσω από τις κυρίαρχες ρητορείες για «ακρίβεια»,  «παγκόσµια αστάθεια», «ανάγκες της εθνικής οικονοµίας», κρύβονται οι καθηµερινοί «εσωτερικοί» πόλεµοι ενάντια στα εκµεταλλευόµενα και περιθωριοποιηµένα. Οι ηγεµόνες µάς το λένε κατάµουτρα: στους καθηµερινούς µικρούς πολέµους (και στους µεγάλους που διεξάγονται δίπλα µας και µας περικυκλώνουν) το σύνθηµα είναι «όποιος αντέξει!».

Είναι κοινός τόπος πως ακόµα και αν κάποιο έχει το «προνόµιο» µιας θέσης εργασίας αυτή είναι κακοπληρωµένη, ελαστική, επικίνδυνη, προσωρινή, και δεν µπορεί στοιχειωδώς να ανταποκριθεί στις ανάγκες. Η προλεταριακή ευφυΐα όµως µηχανεύεται διάφορους τρόπους για να µπορέσει να επιβιώσει στον λαµπερό κόσµο των αφεντικών. Από τη «ρευµατοκλοπή», τις µετακινήσεις στα ΜΜΜ χωρίς εισιτήριο, τις καταλήψεις σπιτιών, τις µικρές καθηµερινές απαλλοτριώσεις προϊόντων από σουπερµάρκετ και πολυκαταστήµατα για την κάλυψη καθηµερινών αναγκών...

Σε µια τέτοια περίπτωση, στο κατάστηµα Leroy Merlin στην οδό Πειραιώς στις 12/7/2019, οι αναρχικοί Χριστόφορος Κ. και Θύµιος Α. προσπάθησαν να απαλλοτριώσουν αντικείµενα αξίας λίγων ευρώ και εντοπίστηκαν από τους σεκιουριτάδες του µαγαζιού. Μέσα από ένα σύµπλεγµα µεθοδεύσεων -από την εταιρεία σεκιούριτι OVIT ως τη Leroy Merlin- το περιστατικό αυτό, που σε άλλες περιπτώσεις θα «έληγε» είτε µε την καταβολή του αντιτίµου των προϊόντων είτε µε µήνυση για απλή κλοπή, γίνεται ευκαιρία για να στοχοποιηθεί και να εµπλακεί στην υπόθεση ένας εργαζόµενος του καταστήµατος, γνωστός και ενοχλητικός για τη συνδικαλιστική του δράση, ο Γιάννης Α. Οι δυο σύντροφοι κρατούνται στο «δωµατιάκι» των σεκιουριτάδων, πιέζονται και απειλούνται για περισσότερο από 2 ώρες να υπογράψουν δήλωση που να εµπλέκει τον Γιάννη Α. Ταυτόχρονα, 4 συντρόφισσες/οι σπεύδουν στο κατάστηµα για να δώσουν τα χρήµατα και να απεγκλωβιστούν οι σύντροφοι. Μετά από τρεις ώρες, οι σεκιουριτάδες εντείνουν τις πιέσεις και τnν επιθετικότnτά τους. Οι αλλnλέγγυοι/ες που βρίσκονται έξω από το κατάστnµα ενnµερώνονται για τnν όξυνσn τnς επιθετικότnτας και παρεµβαίνουν προς υπεράσπισn και αποδέσµευσή τους από την ιδιότυπη οµηρεία τους -πράγµα και το οποίο καταφέρνουν. Κι αν το περιστατικό αυτό ήταν µια καλή αφορµή για την εταιρία να αποπειραθεί να ξεφορτωθεί «ενοχλητικό εργαζόµενο», την επόµενη µέρα γίνεται ευκαιρία για τις αστυνοµοδικαστικές αρχές να ξεπληρώσουν «ανεξόφλητα γραµµάτια» στο πρόσωπο του Χριστόφορου Κ. -µε ενεργή συµµετοχή στον αναρχικό χώρο και έχοντας εκτίσει 2 χρόνια φυλακής, κατηγορούµενος για τη συµµετοχή του στον Επαναστατικό Αγώνα. Οι κατηγορίες αναβαθµίζονται σε «ληστρική κλοπή», «συµµορία», «οπλοκατοχή» (γιατί σε έρευνα στο σπίτι του βρέθηκαν κοµµένα κουρτινόξυλα!) και ο ίδιος θα µείνει προφυλακισµένος γι αυτά 6 µήνες. Παρόµοιες κατηγορίες χρεώνονται στον Γιάννη Α. και τον Θύµιο Α. (συνεργεία σε ληστρική κλοπή κτλ), ενώ στον Παύλο Χ., που στάθηκε αλληλέγγυος, οι κατηγορίες είναι «επικίνδυνες σωµατικές βλάβες» και «υπόθαλψη εγκληµατία»…

Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή την υπόθεση. Η δίωξη των 4 συντρόφων δεν είναι απλά ένα ακόµη κοµµάτι στο παζλ των διώξεων των αναρχικών. Είναι ταυτόχρονα κοµµάτι ποινικοποίησης των «ενοχλητικών» και των «αντιστεκόµενων». Είναι κοµµάτι της εγκληµατοποίησης των «επικίνδυνων τάξεων». Είναι κοµµάτι της ποινικοποίησης της αλληλεγγύης.

Οι σύντροφοί µας δεν είναι µόνοι τους.

Η υπόθεση αυτή είναι και δική µας.

Ενημέρωση+βραδιά αλληλεγγύης:

Κυριακή 13/10/2024 στις 7μ.μ. στον χώρο του Θερσίτη (νέστορος & ευαγγελιστρίας, ίλιον)

Συγκέντρωση αλληλεγγύης:

Παρασκευή 18/10/2024 στις 9π.μ. στα δικαστήρια πειραιά (σκουζέ 3)

[για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής . Pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Αφίσες

Published: 09 April 2024

Η οργή μας, ένα λουλούδι που περιμένει να ανθίσει στα συντρίμμια του κόσμου της πατριαρχίας, της εξουσίας, της εκμετάλλευσης

 Οι λέξεις οργή και µίσος είναι πολύ µικρές για να χωρέσουν το φορτίο µιας ακόµη δολοφονίας από την πατριαρχία.

Η δολοφονία της Κυριακής Γ. από τον κακοποιητή, πρώην σύντροφό της, ήρθε να προστεθεί σε έναν µακρύ κατάλογο γυναικοκτονιών. Ο «δηµόσιος» χαρακτήρας της εκτέλεσής της και η εµπλοκή του τοπικού Α.Τ. -όσο και αν υπήρξε επικοινωνιακή «σπουδή» στην αρχή για να θολώσουν τα νερά- κατέστησαν αυτήν την υπόθεση στο επίκεντρο, αντίθετα από άλλες «δηµόσιες» ή µη γυναικοκτονίες οι οποίες, αφού εξαντληθεί η συστηµική φεµινιστική ευαισθησία µέσα από «δακρύβρεχτα ρεπορτάζ», περνούν σύντοµα στη λήθη.

Μια ακόµη δολοφονηµένη δεν είναι στατιστική, νούµερο, αριθµός για «ευαίσθητους» θεσµικούς φορείς, που τα ευχολόγιά τους για «καµιά άλλη ποτέ» µάς κάνουν να συνηθίσουµε αυτόν τον θάνατο, να συµφιλιωθούµε µε την έµφυλη βία. Η µηντιακή κάλυψη του γεγονότος έπαιξε στο γνώριµο µοτίβο: ο δράστης ήταν ένας «διαταραγµένος», ένα «τέρας» και όχι ένας συνηθισµένος καθηµερινός άντρας που ένιωσε πως αµφισβητήθηκε και πως χάνει το «κτήµα» του. Με τον τρόπο αυτό η δολοφονία της Κυριακής γίνεται «ιδιαίτερη», προϊόν της «αρρωστηµένης» ιδιοσυγκρασίας του δράστη και αποσυνδέεται από το συνεχές της αναπαραγωγής έµφυλων-σεξιστικών-πατριαρχικών επιβολών και κουλτούρας που οργανώνει την καθηµερινότητα των θηλυκοτήτων και lgbtqi+.

Ταυτόχρονα, τα βίντεο και  τα ηχητικά από τη στιγµή της δολοφονίας που προβάλλονται -σε ρυθµό πολυβόλου- στη χωµατερή των ΜΜΕ και των social media παίζουν έναν πολύ συγκεκριµένο ρόλο: από τη µία τρέφουν µια κουλτούρα κλειδαρότρυπας και κανιβαλισµού για τις «ζωές των άλλων» και από την άλλη αποτελούν «πειστήρια» συµµόρφωσης και εκφοβισµού σε όσ@ αµφισβητούν τις έµφυλες/πατριαρχικές επιβολές: το µαχαίρι της πατριαρχίας θα σε βρει όπου κι αν πας, δεν µπορείς να κρυφτείς πουθενά…

Αυτές τις µέρες η δηµοκρατική ευαισθησία και ο θεσµικός φεµινισµός φρόντισαν να µετατρέψουν τη δολοφονία της Κυριακής σε ένα πρόβληµα «δηµόσιας τάξης» και κρατικών  µηχανισµών  που δεν κάνουν  καλά τη δουλειά τους. Εµφάνισαν δηλαδή την αστυνοµία ως έναν απαραίτητο µηχανισµό για τη «διευθέτηση» κοινωνικών ζητηµάτων και µάλιστα τής προσέδωσαν έναν «προστατευτικό» ρόλο. Παρουσίασαν την αστυνοµία ως προστάτη των «αδυνάτων» ή αυτών που ζητούν βοήθεια και όχι την αστυνοµία ως  αυτό που είναι: οργανωτής και προστάτης της εξουσιαστικής/πατριαρχικής/εκµεταλλευτικής βίας και τίποτα άλλο. Ταυτόχρονα, φρόντισαν να υποβιβάσουν τις γυναίκες που αντιστέκονται  και µιλάνε σε µια συνθήκη διαρκούς «θύµατος» που περιµένουν την «κρατική στοργή» για να σταθούν στα πόδια τους.

Δεν χρειαζόµαστε περιπολικά, µπάτσους και εισαγγελείς, δεν χρειαζόµαστε προστάτες.

Να αντιγυρίσουµε την πατριαρχική βία µε όση βία µας (και της) αναλογεί, όχι µόνο εκεί που αυτή γίνεται αιχµηρή, αλλά και στις χιλιάδες καθηµερινές της αποχρώσεις, στην υποτίµηση, στις ταπεινώσεις, στα «χαριτωµένα» σχόλια και αστειάκια, στη διάχυτη κουλτούρα του σεξισµού. Στεκόµενη η µία δίπλα στο άλλο, στήνοντας µεταξύ µας αδιαµεσολάβητα δίκτυα αλληλεγγύης.

Σαββατο 13/4 στις 6:30μμ στον χώρο του Θερσίτη (νέστορος & ευαγγελιστρίας, ίλιον)

ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Για την έµφυλη βία, τις απαντήσεις µας, τα δίκτυα αλληλεγγύης: γιατί η υπεράσπιση των εαυτών µας δεν χωράει σε αιτήµατα δηµόσιας τάξης και ασφάλειας

[Για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής .Pdf πατήστε εδώ]

Η οργή μας, ένα λουλούδι που περιμένει να ανθίσει στα συντρίμμια του κόσμου της πατριαρχίας, της εξουσίας, της εκμετάλλευσης

Details

Category: Αφίσες

Published: 25 January 2024

Ένας συρφετός δηµοσιογράφων, «ανήσυχων γονέων», ειδικών, ψυχολόγων µιλούν για την «αθωότητα που χάνεται», για την «αχαλίνωτη βία των ανηλίκων», ενώ καθηµερινές είναι οι αστυνοµικές επιχειρήσεις για την αποτροπή της «νεανικής παραβατικότητας» σε πλατείες και µέρη που αράζουν παρέες. Μια από αυτές εξάλλου έγινε πριν λίγο καιρό στα escape, δίπλα στο πάρκο τρίτση (δεκάδες εξακριβώσεις και προσαγωγές) µε τους µπάτσους να δηλώνουν πως «απέτρεψαν σύγκρουση συµµοριών νεαρών»… Την ίδια στιγµή -έπειτα από πρόταση του υπουργείου αστυνοµίας- συστήνονται εκ νέου τα Τοπικά Συµβούλια Πρόληψης της Παραβατικότητας, στα οποία θα συµµετέχουν δήµοι, τοπικά αστυνοµικά τµήµατα, αλλά και φορείς, «ειδικοί», σύλλογοι γονέων και κηδεµόνων, εµπορικοί σύλλογοι κτλ. Τα συµβούλια αυτά  αποτελούν σε τοπικό επίπεδο την κοινωνική συµµαχία της αστυνοµίας στο δόγµα «µηδενικής ανοχής».

Ο νέος ποινικός κώδικας που ετοιµάζεται και στοχεύει στην αυστηροποίηση -µε ποινές πραγµατικής φυλάκισης- της αντιµετώπισης της λεγόµενης «χαµηλής παραβατικότητας» (εδώ προφανώς θα ενταχθεί και η αντιµετώπιση της «νεανικής παραβατικότητας») έρχεται να επισφραγίσει χωρίς προσχήµατα ποιες είναι οι επικίνδυνες τάξεις: αυτές και αυτοί που δεν τα βγάζουν πέρα και κάπως πρέπει να ζήσουν, που έχουν βρεθεί να ζουν στο όριο, που έχουν «κακές συνήθειες», που δεν υπακούουν, που αντιστέκονται. Αυτές που συµπυκνώνουν το γενικευµένο αίσθηµα κοινωνικής ασφυξίας που πρέπει µε κάθε µέσο να αποτραπεί από το να εκραγεί.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η αναζήτηση «εγκληµατικής οργάνωσης» πίσω από τα γεγονότα στου Ρέντη δεν είναι παρά η τελευταία πράξη της σταθερής απόπειρας εκ µέρους των εξουσιαστικών επιτελείων να παρουσιαστεί η προλεταριακή βία ως ένα περιθωριακό φαινόµενο, έξω και πέρα από την κοινωνία που τη γεννάει.

Ο «ηθικός πανικός» για την «κατάντια της νεολαίας» δεν είναι καινούριο φρούτο. Δεκαετίες τώρα τα µµε και οι κρατικοί µηχανισµοί πιπιλάνε την καραµέλα της νεανικής παραβατικότητας: «ναρκωτικά, σεξ, βία και καταλήψεις» ήταν οι τίτλοι στην δεκαετία του ‘90 και του 2000.  Η  αστυνοµική  διαχείριση πλέον, της  παρουσίας των νεανικών παρεών στον δηµόσιο χώρο εµπλουτίζεται µε νέα περιεχόµενα. Η περίοδος της καραντίνας και οι κατασταλτικές επιχειρήσεις ενάντια σε όσ@ την έσπαγαν ήταν απλά ο δοκιµαστικός σωλήνας. Γιατί κάποιες παρέες δεν συµµορφώνονται σε κανονικότητες «ευπρέπειας», δεν καταναλώνουν στα κωλοµάγαζα που έχουν καταλάβει τις πλατείες, είναι γενικά «προβληµατικές», χαλάνε την εικόνα των καθαρών πόλεων και κινούνται πολύ. Γι’ αυτό και αντιµετωπίζονται ως εν δυνάµει κίνδυνοι µέσα σε πόλεις όπου όλα οφείλουν να είναι ελεγχόµενα:   ησυχία,  τάξη,  ασφάλεια, εργασία,  κατανάλωση…

Αυτά τα ερωτήµατα για το «ποιος φταίει για τη νεανική βία» είναι στηµένα ερωτήµατα για να φτιάξουν τον ίδιο τον όρο «νεανική παραβατικότητα», να καλέσουν σε κοινωνική συστράτευση ενάντια στη «νέα απειλή», να ανανεώσουν τους όρους επιτήρησης «µιας νεολαίας που χάνει τον δρόµο της». Είναι στηµένα ερωτήµατα από εκείνους που έχουν ως όραµα τη γενίκευση του ελέγχου και της φυλακής ως όρων ζωής.

Οι δρόμοι, οι πλατείες, τα πάρκα μάς ανήκουν και διάλογο δεν θα ανοίξουμε

ΔΙΑΛΟΓΟ με τους (κάθε λογής) ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΜΟΝΟ ΜΕ ΠΕΤΡΕΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ 4/2/2024, 6 μ.μ. -συναντήσεις ραδιουργίας #3-

Συζήτηση: “Οι διαδρομές της «νεανικής  βίας» και η ανάγκη διαρκούς καταγραφής της”

[Για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής .Pdf πατήστε εδώ]