Details

Category: Κείμενα

Published: 22 March 2015

[Κείμενο του Θερσίτη για την εξελισσόμενη απεργία πείνας των κρατούμενων αγωνιστών]

Να τελειώνουμε με τις φυλακές και τους ανθρωποφύλακες κάθε είδους


Εδώ και 3 εβδομάδες (από τις 2 Μαρτίου), έχει ξεκινήσει ένας αγώνας μέσα στις φυλακές, μια απεργία πείνας αγωνιστών και αναρχικών κρατουμένων,  διεκδικώντας μια σειρά αιτημάτων που αφορούν τόσο τις νέες μορφές φυλακών και σωφρονισμού, όσο και την νομοθετική μέγγενη στους κοινωνικούς αγώνες (τρομονόμος, κουκουλονόμος).  Και γιατί ένας αγώνας κάποιων "τρομοκρατών" θα έπρεπε να απασχολήσει τον οποιοδήποτε; Απλά, γιατί αυτή η απεργία πείνας είναι ένας αγώνας ενάντια στην ίδια την κοινωνία-φυλακή, ενάντια στην ασφυξία των νόμων στα κοινωνικά κομμάτια που αντιστέκονται.  Γιατί όπως γράφουν και κάποιοι τοίχοι αυτών των γειτονιών, "η φτώχεια μας περικυκλώνει μαζί με την αστυνομία της", μαζί με τους νόμους, τον αποκλεισμό, την τιμωρία μεγάλων κοινωνικών κομματιών και την εγκληματοποίηση της κοινωνικής απειθαρχίας.

Τα τελευταία χρόνια, με την καραμέλα της ανάπτυξης και της διάσωσης της εθνικής οικονομίας, προωθούνται συνεχώς από τους «από τα πάνω» μεταρρυθμίσεις και νομοσχέδια που σαρώνουν κάθε είδους εργασιακά κεκτημένα και προνοιακές  πολιτικές, φτωχοποιώντας και εξαθλιώνοντας μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Κύριο ζητούμενο μέσα στο περιβάλλον αυτό της συστημικής κρίσης, είναι η εύρυθμη λειτουργία του κεφαλαίου, και η εξάλειψη κάθε κοινωνικής αντίστασης στις επιταγές του. Έτσι, προκειμένου να αποσπαστεί η αναγκαία κοινωνική συναίνεση, η οποία μέχρι και πριν το ξέσπασμα της κρίσης εξασφαλιζόταν μέσω προνοιακών παροχών από την πλευρά του κράτους, αναβαθμίζονται  τα κατασταλτικά και νομοθετικά του μέσα διαμορφώνοντας ένα περιβάλλον φόβου και ανασφάλειας.

Το ιδεολόγημα της τάξης και της ασφάλειας αναδεικνύεται σε κυρίαρχο μοτίβο του ποινικού κράτους, με στόχο την ολοκληρωτική καταστολή οποιουδήποτε αγωνίζεται ενάντια στις κρατικές μεθοδεύσεις αλλά και όσων, σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, αποτελούν κίνδυνο για το «κοινωνικό σύνολο». Απεργοί, διαδηλωτές, μετανάστες, αναρχικοί και οποιοσδήποτε θεωρείται, είτε ότι «περισσεύει»,  είτε ότι αμφισβητεί τις επιταγές της κυριαρχίας,  βαφτίζεται εγκληματίας, επικίνδυνος, τρομοκράτης, διακρίνεται από το «υγιές» κομμάτι του πληθυσμού, και πάνω του εξαπολύεται επίθεση με όρους πλέον εξόντωσης. Από τις επιστρατεύσεις απεργών, τη διαπόμπευση των οροθετικών το 2012, τις σκούπες ενάντια στους τοξικοεξαρτημένους, μέχρι το όργιο καταστολής ενάντια στους αγωνιζόμενους στις Σκουριές, την εξαπόλυση κρατικής επίθεσης σε καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, το κράτος επιδεικνύει μηδενική ανοχή στην όποια αμφισβήτησή του από τους «από τα κάτω» με απροσχημάτιστα ακραία καταστολή.

Και επειδή σύμφωνα με την γνωστή ρήση "το κράτος έχει συνέχεια", θα ήταν τραγική αφέλεια να πειστεί κάποιος για τις "καλές προθέσεις" της "ευαίσθητης" -πλην κυβερνώσας- αριστεράς: η καταστολή, η διεύρυνση των νόμων, ώστε να αγκαλιάζουν κάθε πτυχή της καθημερινότητας, η στοχοποίηση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, παραμένουν τα βασικά όπλα του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί. Πώς αλλιώς θα στεριώσει η καπιταλιστική βαρβαρότητα; Πίσω από τις εξαγγελίες και κάποιες κινήσεις εντυπωσιασμού, η "ζωή" για κάποιους κυλάει στους ίδιους ρυθμούς: μπορεί τα "κάγκελα από το σύνταγμα να έφυγαν",  γιατί στην ουσία αυτή τη στιγμή δεν απειλούνται από κανέναν, αλλά δεν πήγαν για ανακύκλωση: είναι εκεί και περιμένουν μαζί με τις σιδηρόφρακτες αστυνομικές δυνάμεις την εκδήλωση της κοινωνικής ανταρσίας. Γιατί,  τί άλλο σημαίνουν, πχ. οι εξαντλητικές προσαγωγές "μελαμψών" και μεταναστών στο κέντρο της πόλης και στις γειτονιές (που θυμίζουν μέρες Δένδια), την ίδια στιγμή που "κλείνουν τις αμυγδαλέζες"; Τι άλλο σημαίνουν οι πρόσφατες εισβολές της αστυνομίας σε σπίτια πολλών αναρχικών την τελευταία εβδομάδα , με πρόσχημα "ανώνυμα τηλέφωνα που κατήγγειλαν ύπαρξη οπλισμού" (και που βεβαίως "ουδέν ανευρέθει"); Τί σημαίνει η πρόσφατη δημιουργία "κόκκινης ζώνης" από δυνάμεις των ΜΑΤ και η επίθεση στους διαδηλωτές, για να περιφρουρήσουν το δημοτικό συμβούλιο του μαφιόζου δημάρχου Μπέου στο Βόλο, που θα ψήφιζε την ιδιωτικοποίηση των νερών της περιοχής; Μα απλά, ότι πέρα από επικοινωνιακά παιχνίδια δημοκρατίας, το κράτος έχει όντως συνέχεια...

Ήδη από το 2009 η ανάγκη διαχείρισης των κοινωνικών αντιστάσεων, όπως αυτές αναδείχθηκαν τον Δεκέμβρη του 2008, οδηγεί την τότε κυβέρνηση στη θέσπιση του περιβόητου κουκουλονόμου. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα δείγματα της εκδικητικής στάσης της κυριαρχίας απέναντι στον κόσμο του αγώνα και την προσπάθειά της να εμφυσήσει τον φόβο στους διαδηλωτές. Ταυτόχρονα θεσμίζονται οι συστηματικοί έλεγχοι πριν από τις πορείες,  που οδηγούν σε προσαγωγές,  εφόσον τα «ευρήματα» περιλαμβάνουν κάτι «ύποπτο», όπως μια χειρουργική μάσκα. Κουκούλες, μάσκες, κασκόλ και κάθε άλλο ελάχιστο μέσο αυτοπροστασίας από τα χημικά που απλόχερα κερνάει το κράτος, μεταφράζονται σε ποινικό αδίκημα κακουργηματικού χαρακτήρα επισύροντας βαρύτατες κυρώσεις.

Λίγο αργότερα, η διαδικασία λήψης γενετικού υλικού (DNA) αναδεικνύεται σε συνήθη πρακτική κατά τη διάρκεια συλλήψεων, για να φτάσουμε το 2012 στη βίαιη και παράνομη απόσπασή του από τους αγωνιζόμενους-ες στις Σκουριές και, λίγο αργότερα, τη χρήση του ως αδιαμφισβήτητο αποδεικτικό στοιχείο σε δίκες. Το 2014, ο αναρχικός Τ. Θεοφίλου καταδικάζεται για την υπόθεση της απαλλοτρίωσης τράπεζας στην Πάρο, με στοιχεία την ταυτότητά του ως αναρχικού και την ταυτόχρονη "επιστημονική" απόδειξη στοιχείων ενοχής πάνω σε εικασίες DNA.

Από τις σημαντικότερες πτυχές της κατασταλτικής στρατηγικής του ελληνικού κράτους ήταν η με ποινικούς όρους διαχείριση των λεγόμενων «περισσευούμενων πληθυσμών», των μεταναστών "χωρίς χαρτιά". Το αίμα τους έβαψε όχι μόνο τα θαλάσσια και χερσαία σύνορα, αλλά και τα μπουντρούμια των τοπικών αστυνομικών τμημάτων. Αποκορύφωμα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα οποία στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες χιλιάδες μεταναστών, με μοναδικό «έγκλημα» την ύπαρξή τους στον «ελληνικό παράδεισο» χωρίς νομιμοποιητικά χαρτιά, όπου κάποιος μπορεί να κρατηθεί και πέραν των 18 μηνών χωρίς καν το πρόσχημα κάποιου αδικήματος...

Τον δρόμο για την αναβάθμιση των κατασταλτικών κινήσεων του κράτους ενάντια στον κόσμο του αγώνα, έχει ανοίξει ήδη το 2001 η θέσπιση του 187 του ποινικού κώδικα περί σύστασης εγκληματικής οργάνωσης. Το άρθρο 187 καθιερώνει την ύπαρξη εγκληματικής οργάνωσης για ορισμένα αδικήματα, με τον πλέον αυθαίρετο τρόπο, αφού εξομοιώνει την συνέργεια με την ίδια την τέλεση της πράξης, επιφέροντας τις ίδιες ακριβώς κυρώσεις. Η προέκταση του 187, το περίφημο άρθρο 187^Α (τρομονόμος) στοχεύει στην αυστηρότερη ποινική μεταχείριση των ανταρτών πόλης, ενώ χαρακτηρίζει  ως  τρομοκρατικές ενέργειες ακόμα και πλημμελήματα. Έτσι, ακόμη και κάθε διαδηλωτής  μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος με δίωξη για τρομοκρατία –κάθε διαδηλωτής είναι για το κράτος εν δυνάμει τρομοκράτης. Το άρθρο 187^Α παρέχει όλα τα νομικά ερείσματα για ακόμη αυστηρότερες ποινές, για ακόμη περισσότερη καταστολή και διώξεις, για ακόμη μεγαλύτερο εκφοβισμό όσων αγωνίζονται. Παράλληλα, στοχοποιούνται ακόμα και οι φιλικές και συγγενικές σχέσεις όσων διώκονται βάσει του τρομονόμου, αφού δεν είναι λίγα τα παραδείγματα συγγενών και φίλων διωκόμενων αγωνιστών, οι οποίοι βρέθηκαν να κατηγορούνται για ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο πέραν της ίδιας της σχέσης τους με τους διωκόμενους.

Το ασφυκτικό κλίμα καταστολής που διαμορφώνεται, επεκτείνεται με τη θέσπιση των φυλακών υψίστης ασφαλείας και στους έγκλειστους. Με το νόμο Δένδια και Αθανασίου για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, οι κρατούμενοι χωρίζονται σε 3 κατηγορίες, με την Α να αφορά όσους έχουν καταδικαστεί για οικονομικά εγκλήματα, τη Γ τους «επικίνδυνους» κρατούμενους και τη Β όλους τους υπόλοιπους. Κελιά τύπου Γ, ένοπλη φύλαξη των φυλακών από ειδική ομάδα που υπάγεται στην αστυνομία (ενώ, μέχρι πρότινος, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι ήταν άοπλοι), μία μόνο ώρα προαυλισμού την ημέρα και δραματικός περιορισμός της επικοινωνίας των κρατουμένων με τον έξω κόσμο περιμένουν όσους κρατούμενους κρίνονται ως επικίνδυνοι (κατηγορία Γ), δηλαδή όσοι τολμούν να αντισταθούν στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους, αλλά και όσοι έχουν καταδικαστεί για «τρομοκρατική οργάνωση». Οι ήδη απάνθρωπες συνθήκες κράτησης, αυτές που οδήγησαν στην επιδείνωση της κατάστασης της υγείας του Σ. Ξηρού και φανέρωσαν πλήρως τον εκδικητικό χαρακτήρα της δικαιοσύνης και του σωφρονιστικού συστήματος με την άρνηση αποφυλάκισής του, επεκτείνονται τώρα σε όλους όσους αντιστέκονται εντός και εκτός των τειχών. Παράλληλα, προωθείται και επιβραβεύεται ο χαφιεδισμός – που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε αποφυλάκιση – επιχειρώντας να οξύνει τις συνθήκες κανιβαλισμού μεταξύ των κρατουμένων ως μέσο για την υπονόμευση οποιασδήποτε απόπειρας συλλογικοποίησης εντός των τειχών.

Ενάντια στην απροκάλυπτη και ασφυκτική καταστολή κάθε αγωνιζόμενου κομματιού της κοινωνίας, από τις 2 Μαρτίου οι κρατούμενοι αγωνιστές Ν.Μαζιώτης, Κ.Γουρνάς, Δ.Κουφοντίνας, Α.Σταμπούλος, Τ.Θεοφίλου, Φ.Χαρίσης, Α.Ντάλιος και Γ.Καραγιαννίδης, από 9 Μαρτίου ο  Γ.Σαραφούδης και από 16 Μαρτίου, οι  Α.-Δ. Μπουρζούκος και Δ. Πολίτης ξεκίνησαν απεργία πείνας με αιτήματα την κατάργηση:

- των φυλακών υψίστης ασφαλείας
- του 187 (εγκληματική οργάνωση) και 187^Α (τρομονόμος) του ποινικού κώδικα
- του κουκουλονόμου
- της  βίαιης λήψης DNA και την κατάργηση της ανάλυσης δειγμάτων που εμπεριέχεται μίγμα γενετικού υλικού άνω των δύο ατόμων
-την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού, πολυτραυματία με αναπηρία 98%.

Παράλληλα, τα φυλακισμένα μέλη της Συνομωσίας των Πυρήνων της Φωτιάς και η προφυλακισμένη Α.Σπυροπούλου, βρίσκονται σε απεργία πείνας διεκδικώντας την άμεση απελευθέρωση των συγγενικών και φιλικών τους προσώπων που έχουν προφυλακιστεί βάσει του τρομονόμου για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση καθώς και τον τερματισμό κάθε κατασκευής ενόχου από το συγγενικό, φιλικό και συντροφικό τους περιβάλλον.

Δεν τρέφουμε αυταπάτες για τις «φιλάνθρωπες» εξαγγελίες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που υπόσχεται να αποχαρακτηρίσει τις φυλακές Δομοκού ως υψίστης ασφαλείας και να επεκτείνει τις ειδικές συνθήκες κράτησης σε αντίστοιχες πτέρυγες σε κάθε φυλακή! Η βαρβαρότητα της ίδιας της συνθήκης του εγκλεισμού, η ψυχική και σωματική εξόντωση του εγκλείστου, η πολιτική, κοινωνική, αισθητηριακή του απομόνωση, σε έναν τόπο πρακτικά αφανή και ξεχασμένο,  αλλά παράλληλα υπαρκτό και απειλητικό, δεν είναι δυνατό να εξωραϊστεί, ούτε να απεκδυθεί του τιμωρητικού και εκδικητικού χαρακτήρα της. Ξέρουμε πολύ καλά πως μόνο μέσα από τους ακηδεμόνευτους και αδιαμεσολάβητους  αγώνες των «από τα κάτω» ρηγματώνεται κάθε έκφραση της εκδικητικότητας του κράτους απέναντι σε όποιον/α αντιστέκεται στην επέλαση του ολοκληρωτισμού σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Αλληλεγγύη στον αγώνα των κρατουμένων
Η ελευθερία θα ανθίσει πάνω στα συντρίμμια των φυλακών

21/3/2015,
Θερσίτης

[Για να διαβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Κείμενα

Published: 26 February 2015

[Κείμενο δρόμου του Θερσίτη με αφορμή τον αγώνα των εργαζομένων και των αλληλέγγυων στο ταχυφαγείο Gamato, τις συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα υπό το αριστερό κράτος έκτακτης ανάγκης και την λειτουργία υποκαταστήματος του κάτεργου Gamato στην οδό Πετρουπόλεως 28 στο Ίλιον. Το κείμενο αυτό μοιράζεται στις γειτονιές μας σε δρόμους και πλατείες.]

Gamato: το κάτεργο της γειτονιάς μας

Φλεβάρης 2015, και ενώ όλη η χώρα περιμένει «με κομμένη την ανάσα» τις εξελίξεις στη διαχείριση του κράτους έκτακτης ανάγκης, μέσα από τις διαπραγματεύσεις μεταξύ εγχώριων και υπερεθνικών διευθυντηρίων, στις γειτονιές της δυτικής Αθήνας, η επέλαση των πολιτικών των τελευταίων χρόνων, εμφανίζεται σε πραγματικό πεδίο, στην πιο άγρια εκδοχή τους. Υποβάθμιση των στοιχειωδών υπηρεσιών πρόνοιας, καταστολή, φασιστικό δηλητήριο, ανεργία, περιθωριοποίηση, εργασιακός μεσαίωνας.

Στην λεωφόρο Πετρουπόλεως 28 λειτουργεί το ταχυφαγείο Gamato υπό την διεύθυνση του Ιωάννη Καλύβα. Το ίδιο κατάστημα λειτουργούσε στην περιοχή του Ζωγράφου. Όσοι από τους εργαζόμενους είναι ασφαλισμένοι, δουλεύουν 7 ημέρες την εβδομάδα για 12 ώρες την ημέρα και ασφαλίζονται για μόλις 3 τρίωρα, το ωρομίσθιο είναι 3,30 ευρώ χωρίς φυσικά προσαυξήσεις είτε για βραδινά είτε για αργίες και Κυριακές, είναι υποχρεωμένοι να κάνουν οποιαδήποτε εκδούλευση τους ζητήσει το αφεντικό ανεξαρτήτως αντικειμένου, χρησιμοποιούν τα προσωπικά τους μηχανάκια και χρεώνονται τη συντήρησή τους και ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν ακόμα και μετά από εργατικά ατυχήματα χωρίς φυσικά να αποζημιώνονται για τίποτα. Το πιο ευφάνταστο όμως είναι πως σε περίπτωση διαμαρτυρίας ή οποιασδήποτε αμφισβήτησης του αφεντικού απειλούνται με χρηματικό πρόστιμο, τραμπουκισμό και απόλυση.

Σε έναν «πολύπαθο» κλάδο όπως αυτός του επισιτισμού, όπου η ανασφάλιστη εργασία είναι κανόνας πολύ προτού γενικευτεί μέσω των μνημονίων σε όλο το εργασιακό φάσμα, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να αντισταθούν με συλλογικά μέσα. Μέσω της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, το πρωτοβάθμιο ομοιοεπαγγελματικό σωματείο για τους ντελιβαράδες/διανομείς καθώς και του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και Λοιπών Εργαζομένων στον κλάδο του Επισιτισμού προχώρησαν σε καταγγελίες στην επιθεώρηση εργασίας και στο ΙΚΑ. Ταυτόχρονα δημιουργήθηκε μια συνέλευση αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων αποτελούμενη εκτός από τα σωματεία και από συνελεύσεις, καταλήψεις, ομάδες και πρωτοβουλίες κατοίκων από τις περιοχές όπου δραστηριοποιείται το εν λόγω κάτεργο, πραγματοποιώντας κινήσεις αντιπληροφόρησης και παρεμβάσεις εν μέσω απειλών από τον Ι.Καλύβα και τους μπράβους που επιστράτευσε για τη δήθεν προστασία του.

Η περίπτωση του Gamato δεν είναι παρά μία, από τις πολλές περιπτώσεις εργασιακού μεσαίωνα που η συνθήκη του κράτους έκτακτης ανάγκης, μεταξύ άλλων, έχει εγκαθιδρύσει. Η συρρίκνωση κάθε εργασιακού κεκτημένου έχει αφήσει τους εργαζόμενους/ες στο έλεος του κάθε τραμπούκου που βρήκε την ευκαιρία να βγάλει εύκολο χρήμα, πατώντας στην απελπισία, την ανάγκη και το φόβο. Τα τελευταία 5 χρόνια, ξεπεράστηκε κάθε πρόσχημα, σε τέτοιο βαθμό που να μνημονεύεται ένα «πριν» που όλα ήταν ρόδινα, και που οδηγεί σε αποδοχή οποιασδήποτε «αριστερής» διαχείρισης θα αφήσει να πέσουν 751 ψίχουλα από το μεγάλο φαγοπότι.

Η αποκατάσταση των δημοκρατικών προσχημάτων, η εναλλακτική διαχείριση και η αφομοίωση των ριζοσπαστικών προταγμάτων, δεν θα μας τραβήξουν από το πεδίο όπου διεξάγεται o πραγματικός αγώνας, από το δρόμο. Η έμπρακτη αλληλεγγύη στις γειτονιές και τους εργασιακούς χώρους αποτελεί το μόνο μας όπλο απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε και θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε.

Αντιστεκόμαστε συλλογικά, αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα

Κανένας μόνος του και καμία μόνη της ποτέ και πουθενά

Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων στο Gamato

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Κείμενα

Published: 21 January 2015

Όσοι ψάχνουν σωτήρες στις κάλπες σύντομα θα τρώνε τις ελπίδες τους από το χώμα

Βρισκόμαστε στην πιο σύντομη προεκλογική περίοδο των τελευταίων χρόνων και τα εκβιαστικά διλήμματα περί αποφυγής των εκλογών προκειμένου να διασωθεί η "πολιτική σταθερότητα" και η "εθνική οικονομία" δίνουν πλέον τη θέση τους, όπως φαίνεται από τους πηχυαίους τίτλους μεγάλων αστικών εφημερίδων, στην "ιστορική ευκαιρία της αριστεράς" και στο τι θα γίνει με την αποπληρωμή του "χρέους". Νέο παζάρι λοιπόν ελπίδας, μοιρολατρίας και ανάθεσης. Γιατί τέτοιος είναι πάντα ο ρόλος των εκλογών. Έρχονται να εκτονώσουν την όποια κοινωνική δυσαρέσκεια και να απορροφήσουν τους συστημικούς κραδασμούς αναδιευθετώντας εξουσιαστικές συμμαχίες. Μα πάνω απ’ όλα οι εκλογές έρχονται να κρατήσουν ζωντανό το θεσμό της διαμεσολάβησης και της ανάθεσης, πουλώντας ελπίδες για "ένα καλύτερο αύριο". Διασπείροντας ψευδεπίγραφα ενεργητικής συμμετοχής (που περιορίζεται στη δυνατότητα μέσω της ψήφου αλλαγής του παλιού πολιτικού προσωπικού με ένα νέο), ενώ ουσιαστικά γίνεται το ακριβώς αντίθετο: αυτό που εκβιάζεται είναι η απόσπαση συναίνεσης στη διατήρηση των εκμεταλλευτικών και καταπιεστικών δομών και η συνέχεια εκ μέρους μας της παθητικότητας και της μη πολιτικής συμμετοχής, αφού άλλοι κανονίζουν για εμάς και διαμεσολαβούν στις υποθέσεις μας. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν την ημέρα των εκλογών. Την επομένη οι υπήκοοι μπορούν να γυρίσουν στις δουλειές τους, στη φτώχεια τους και στους καναπέδες της μιζέριας.

Τέρμα τα ψέματα. Στις 25 Ιανουαρίου καλούμαστε να γίνουμε για μία ακόμη φορά θεατές στο μεγαλύτερο "τσίρκο" της δημοκρατίας και να παραδώσουμε άνευ όρων τη διαχείριση των ζητημάτων που αφορούν στις ζωές μας στα χέρια εξουσιομανών κατ’ επάγγελμα. Τίποτα όμως ουσιαστικά δεν πρόκειται να αλλάξει μέσα από τις εκλογές. Γιατί αυτό που συμβαίνει είναι μια συνολικότερη συστημική επιλογή. Και δεν εξαντλείται στην "αγωνία" για το τι θα γίνει με το "χρέος". Τα τελευταία χρόνια, τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο – διεξάγεται μια ακραιφνώς βίαιη επίθεση στους "από κάτω" από την πλευρά του κράτους και του κεφαλαίου. Με τη συρρίκνωση κάθε εργασιακού κεκτημένου, με τη διάλυση των όποιων υπηρεσιών πρόνοιας, μετατρέποντας συντάξεις και μισθούς σε επιδόματα, δημιουργώντας στρατιές ανέργων και εκατοντάδες αστέγων και απόρων... Επελαύνοντας σε βουνά, θάλασσες και αέρα, λεηλατώντας τους φυσικούς πόρους και περιφράσσοντας καθετί κοινό. Οξύνοντας την καταστολή (αστυνομικοί στρατοί περιπολούν στις πόλεις), τους θεσμικούς ολοκληρωτισμούς, την ποινική μεταχείριση και απαξίωση μεγάλων κοινωνικών κομματιών, βγάζοντας στο δρόμο και "ανεβάζοντας" σε ρόλο συστημικού ρυθμιστή τους μισάνθρωπους χρυσαυγίτες, διασπείροντας το φόβο και δημιουργώντας μια παρανοϊκή κατάσταση αγωνίας για τα μεγάλα πλήθη των φτωχών και των εξαθλιωμένων. Μπροστά μας λοιπόν ο μεγάλος εμπαιγμός, αφού οι ίδιοι αυτοί που διαπραγματεύονται τα παραπάνω, τους όρους ύπαρξής μας, ζητούν να πάρουμε θέση στη "μάχη" της κάλπης! Για να αποσπάσουν τη "νωπή λαϊκή εντολή" και να συνεχίσουν την πιο ωμή επίθεση ακόμα πιο βίαια.

Και αν την επαύριο των εκλογών μιλάμε για μια κυβέρνηση του Σύριζα (είτε με αυτοδυναμία, είτε σε μια συγκυβέρνηση με μεγαλομέτοχο την αριστερά) δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για το αποτέλεσμα. Θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την αριστερή διαχείριση του κράτους της έκτακτης ανάγκης. Δηλαδή, συνέχιση των νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων, με μεγαλύτερη προσοχή στη διατήρηση των δημοκρατικών προσχημάτων, με αρκετή δόση εναλλακτισμού, με περισσότερο ανθρωπισμό (αξία βγαλμένη μέσα από τον βαθύ πυρήνα του αστικού κράτους) και πολύ πατριωτισμό, με ό,τι επαχθές αυτό συνεπάγεται. Με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς των νέων σωτήρων σε μία κούρσα ενσωμάτωσης κάθε ριζοσπαστικής κοινωνικής έκφρασης. Με τα επαναστατικά προτάγματα της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης να γίνονται κουρελόπανα στα έδρανα της βουλής και των κομματικών γραφείων.

Η μόνη "μάχη" στην οποία μπορούμε να δούμε τους εαυτούς μας, είναι στους δρόμους. Στους  εργασιακούς χώρους, στις μαθητικές και φοιτητικές κοινότητες, στους κατειλημμένους πολιτικούς και κοινωνικούς  χώρους, στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, στις συνελεύσεις πλατειών, στη συλλογική αυτοδιαχείριση της γης, στους αγώνες ενάντια στη λεηλασία της γης και των φυσικών πόρων... Η "μάχη της κάλπης" είναι μόνο παραίτηση από τις υποθέσεις που μας αφορούν. Προτάσσουμε τη συνειδητή και ενεργητική αποχή από τις εκλογές. Με τη δημιουργία καθημερινών ρηγματώσεων στο υπάρχον σύστημα και τους θεσμούς του μέσα από αντιιεραρχικές και αντιεξουσιαστικές δομές αυτοοργάνωσης. Ας πάψουμε να πιστεύουμε παθητικά, ότι η μόνη δυνατή πολιτική και κοινωνική οργάνωση είναι αυτή που βιώνουμε. Να αρχίσουμε εδώ και τώρα να δημιουργούμε δομές και σχέσεις στη βάση της ισότητας, της αλληλεγγύης, του αυτοκαθορισμού.

ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΡΗΞΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ  

Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας και ανατροπής, Ίλιον
Αγρός, αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος, Πάρκο Τρίτση

Details

Category: Κείμενα

Published: 28 November 2014

Κείμενο του Θερσίτη για τον 5ο χρόνο αυτοοργανωμένων μαθημάτων (2014-2015). Το κείμενο αποτέλεσε τη βάση της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στον χώρο του Θερσίτη στις 7/11/2014 για τον 5ο χρόνο αυτομόρφωσης.

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Κείμενα

Published: 28 November 2014

Κείμενο που μοιράζεται πόρτα-πόρτα και χέρι-χέρι στις γειτονιές του Ιλίου για τον 5ο χρόνο αυτομόρφωσης στον Θερσίτη. Το κείμενο αυτό μοιράστηκε πρώτη φορά με αφορμή την εκδήλωση στον χώρο του Θερσίτη στις 7/11/2014 για τον 5ο χρόνο αυτομόρφωσης και από τότε μοιράζεται περιοδικά στις γειτονιές μας ως μια διαρκής προσπάθεια αντιπληροφόρησης για τα αυτοοργανωμένα μαθήματα.

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Κείμενα

Published: 21 November 2014

[Ανακοίνωση του Θερσίτη για την πλημμύρα στις 24/10/2014 και τα μέτρα αντιμετώπισης "ακραίων καιρικών φαινομένων". Η ανακοίνωση κυκλοφορεί σε μορφή αφίσας και κολλιέται στις γειτονιές μας ενώ παράλληλα μοιράζεται πόρτα-πόρτα σε μορφή κειμένου.]

Τον κακό τους τον καιρό…

Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από τη μεγάλη πλημμύρα που έπληξε την Αττική στις 24 Οκτώβρη, με τις μεγαλύτερες καταστροφές να παρατηρούνται, ως συνήθως, στις ταξικά προσδιορισμένες περιοχές μας, στη δυτική Αθήνα. Καθόλου τυχαίο βέβαια.

Από τις πρώτες ώρες μετά την πλημμύρα οι δημοτικοί άρχοντες με τους κολαούζους τους, όπως και τεχνοκράτες και υπουργοί, με τη φωνή σύσσωμων των μμε, έσπευσαν σε ένα γνώριμο παιχνίδι αντιστροφής της πραγματικότητας. Είναι γνωστό ότι ακόμα και η απώλεια και η απόγνωση είναι για αυτούς μια υπέροχη ευκαιρία! Ευκαιρία να συντονιστούν οι πληθυσμοί σύσσωμοι απέναντι σε έναν ακόμη κοινό εχθρό, μετά τους μετανάστες, τις οροθετικές, τους ένοπλους αγωνιστές, τους διαδηλωτές, τους "τσιγγάνους"... Αυτή τη φορά ενεργοποιήθηκε ο διαχρονικός εχθρός "φύση", για να διαχυθεί ο πανικός και να επανεγγραφεί στην κοινωνική συνείδηση ότι μόνο οι κρατικοί μηχανισμοί και οι παράγοντές του σε τοπικό επίπεδο μπορούν να μεριμνήσουν για τα προβλήματα του κόσμου, να διαχειριστούν το πρόβλημα. Έτσι, οι "πληγέντες" δήμοι  τέθηκαν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις να επιτηρούν τις περιοχές και με συνεργεία καταγραφής των ζημιών, όπως και ... ψυχολογικής υποστήριξης των πλημμυροπαθών να βγαίνουν από το επόμενο κιόλας πρωί στη γύρα, για να τάξουν επιδόματα και λύσεις και να κατοχυρώσουν για μια ακόμη φορά την "κοινωνική ευαισθησία" των προϊσταμένων τους. Κονδύλια αποδεσμεύτηκαν και νέα εργολαβικά σχέδια δρομολογήθηκαν με διαδικασίες express. Και όλα... μέλι γάλα.

Επειδή όμως η λήθη και η άγνοια είναι ο πραγματικός μας εχθρός, ας θυμηθούμε ορισμένα πράγματα. Το Ίλιον, η Πετρούπολη και το Kαματερό χτίστηκαν στους πρόποδες του Ποικίλου Όρους. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία σίγουρα θυμούνται το πλήθος των ρεμάτων που ξεκινούσαν από το βουνό και, διαπερνώντας τις περιοχές μας, κατέληγαν στο ρέμα της Εσχατιάς (ή ρέμα Φλέβας). Τα ρέματα αυτά ήταν οι φυσικοί δίαυλοι απορροής των βρόχινων νερών προς την θάλασσα. Για την κυρίαρχη όμως πολεοδομία, αυτή του τσιμέντου και του μπετόν που κατέκλυσε ασφυκτικά την πόλη πολλές  δεκαετίες τώρα, τα ρέματα θεωρήθηκαν "ανοιχτές πληγές” που έπρεπε να μπαζωθούν. Και το έργο της "διευθέτησής" τους ανέλαβαν και στις περιοχές μας οι διαφόρων αποχρώσεων μέσα στα χρόνια τοπικοί παράγοντες, αφού πρώτα είχαν αφεθεί να γίνουν ανοιχτοί σκουπιδότοποι. Με το κλείσιμο των ρεματιών χάθηκαν όλες αυτές οι φυσικές δίοδοι που το νερό χρησιμοποιούσε για να καταλήξει στην θάλασσα. Το νερό όμως πάντα βρίσκει τον δρόμο του, και τον περασμένο μήνα τον βρήκε, περνώντας πάνω από  σπίτια, αυτοκίνητα και ανθρώπους... Και αυτό δεν τελειώνει εδώ.

Γιατί, στην πραγματικότητα, ό,τι συνέβη εκείνη τη μέρα δεν ήταν αποτέλεσμα κανενός "ακραίου καιρικού φαινομένου" και "ανήκουστης θεομηνίας". Οι καταστροφές και οι πλημμύρες είναι απόλυτο παράγωγο μιας –εδώ και δεκαετίες- επέκτασης του αστικού τοπίου με όρους λεηλασίας.  Είναι αυτό που ξεβράζει η οργάνωση της πόλης με όρους καπιταλιστικής εκμετάλλευσης του χώρου και των κατοίκων της –αυτό που τα αφεντικά, οι υπουργοί, οι πολεοδόμοι, οι δήμαρχοι, οι εργολάβοι, οι δημοσιογράφοι αποκαλούν "ανάπτυξη".

Η "φύση" λοιπόν, δεν εκδικείται. Μπορεί όμως να ξεμπροστιάσει όλα τα τοπικά και υπέρ-τοπικά λαμόγια που τόσα χρόνια τσιμεντάρουν ασύστολα κάθε σπιθαμή χώματος που έχει απομείνει στην άσχημη τούτη πόλη. Έχει τη δύναμη να εκθέτει όλους αυτούς που εκ των υστέρων έρχονται να σου χτυπήσουν -μπροστά στις κάμερες- παρηγορητικά την πλάτη και σου ζητούν ξεδιάντροπα να τους το εξαργυρώσεις στις επόμενες εκλογές.  Πόσο ακόμα θα αναρωτιόμαστε -χωμένοι ως το λαιμό μέσα στα απόνερα αυτού του πολιτισμού- για το αν πρέπει αυτές οι πόλεις και οι κάθε λογής άρχοντές τους να βουλιάξουν και να καταστραφούν, από ακραία κοινωνικά φαινόμενα οργής, για να ξαναχτιστούν στα μέτρα της ελευθερίας;

Να τσακίσουμε αυτούς που λεηλατούν τη φύση και τις ζωές μας σαν ορμητικός χείμαρρος

Υ.Γ. «Η Αττική δεν έχει πουθενά χώματα, είμαστε γεμάτοι τσιμέντο. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι κάποιος δήμαρχος δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει αυτή τη θεομηνία». Αυτό δήλωνε στα τηλεοπτικά μικρόφωνα ο δήμαρχος Ν. Ζενέτος, μετά τις πλημμύρες. Ο δήμαρχος κάνει μαθήματα σύγχρονου ποντιοπιλατισμού, αφενός γιατί τα ρίχνει για την πλημμύρα στον κακό θεούλη, και, αφετέρου γιατί αυτή  την στιγμή «διευθετεί» με τσιμέντο το ρέμα της Φλέβας από την Α.Παπανδρέου μέχρι την Καπετάν Βέρα. Ασκήσεις κοροϊδίας που δεν μπορεί να γίνονται ανεκτές.