- Details
- Category: Κείμενα
Τις τελευταίες μέρες, στη γειτονιά της Τσούμπας στους Αγίους Αναργύρους, σημειώθηκαν επαναλαμβανόμενες ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών που ζουν στην περιοχή εδώ και πολλά χρόνια. Παρέες φασιστοειδών, από 5 έως 20 άτομα, επιδίδονται σε κυνήγι μεταναστών τις μεταμεσονύχτιες ώρες κυνηγώντας και χτυπώντας τους, απλά και μόνο επειδή δεν ρέει στις φλέβες τους το… περίφημο «ελληνικό αίμα». Κορύφωση των επιθέσεων υπήρξε στις 2 τα ξημερώματα του Σαββάτου 25/8 στην οδό Ι. Μέρλα, όπου ομάδα νεοναζί πέταξε εμπρηστικό-εκρηκτικό μηχανισμό σε αυλή σπιτιού που μένουν μετανάστες από το Πακιστάν, με αποτέλεσμα ένας από αυτούς να νοσηλευτεί με σοβαρά εγκαύματα στο Θριάσιο νοσοκομείο. Την Κυριακή 26/8 το βράδυ, 15μελής ομάδα μισανθρώπων επιτέθηκε σε άλλους τρεις Πακιστανούς, εγκλώβισε τον έναν και εφάρμοσε πάνω του όλη τη θρασυδειλία της. Την Τρίτη 28/8 γύρω στις 11, ισάριθμη ομάδα ντόπιων νεολαίων επανεμφανίζεται στα στενά της γειτονιάς κρατώντας ξύλα και ρόπαλα, αναζητώντας νέους δέκτες για το ρατσιστικό τους μίσος. Οι αστυνομικές δυνάμεις που βρέθηκαν στο σημείο όχι μόνο δεν μάζεψαν τα φασιστοκαθάρματα (πώς θα μπορούσαν άλλωστε να πειράξουν ομοϊδεάτες τους -μην ξεχνάμε ότι το 50% των αστυνομικών ψήφισαν τους νοσταλγούς του Χίτλερ) αλλά αφού τους «μάλωσαν», τους άφησαν ελεύθερους και, σε απόλυτη αρμονία με τον παραλογισμό της περιόδου που ζούμε, προσήγαγαν (παραδειγματικά) τρεις Πακιστανούς που έτυχε να περνούν από το σημείο εκείνη τη στιγμή. Στο τμήμα, αφού δεν μπόρεσαν να παρατείνουν την κράτησή τους με κάποια κατηγορία, εξάντλησαν το 3ώρο της εξακρίβωσης, αφού πρώτα τους «φίλεψαν» με το απαραίτητο ξυλοφόρτωμα για το τίποτα που είχαν διαπράξει…
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν γεγονότα ρατσιστικής βίας σε αυτή την περιοχή. Πέρυσι τον Αύγουστο υπήρξε απόπειρα εμπρησμού σε χώρο συνεύρεσης Πακιστανών και μαχαίρωμα σε Μπαγκλαντεσιανό, ενώ τον Νοέμβριο έγινε προσπάθεια μαχαιρώματος σε Σενεγαλέζο που αποτράπηκε από κάτοικο της περιοχής.
Στην εποχή που οι επιλογές των «από πάνω» έχουν ποδοπατήσει κοινωνικά κεκτημένα και ελευθερίες, που τα περιθώρια για μια αξιοπρεπή ζωή στενεύουν συνεχώς για εμάς τους «από κάτω», είναι παράδοξο και βλακώδες η συσσωρευμένη οργή για τα κοινωνικά δεινά να στρέφεται προς τους μετανάστες, ανθρώπους που ο πόλεμος και η φτώχεια τούς εξανάγκασε να μεταναστεύσουν. Το εξοργιστικό δεν είναι βέβαια που βρίσκονται εδώ, εξοργιστικό είναι που εκτός της δύσκολης ζωής που αναγκάζονται να κάνουν ακόμα και εδώ (κάνουν τις πιο εξοντωτικές δουλειές, όταν δεν είναι άνεργοι) τους επιφυλάσσεται, για μια ακόμη φορά, κυνήγι λόγω… «χρώματος και διαφορετικής φυλής». Όσο για το παραμύθι πως «μας παίρνουν τις δουλειές» ας τελειώνουμε μια και καλή με το φασιστικό περιεχόμενό του. Ή μήπως κανείς θεωρεί ότι «θα πιάσει την καλή» δουλεύοντας χαμάλης, μαζεύοντας φράουλες ή καθαρίζοντας τζάμια στα φανάρια; Είναι απαράδεκτο να ενοχοποιούνται φτωχοί άνθρωποι για τη φτώχεια μας. Τελεία και παύλα.
Όσον αφορά το πρωτοφανούς βιαιότητας γεγονός με το 15χρονο κορίτσι στην Πάρο, πάνω του στήθηκε ένα άλλου επιπέδου άγριο σκηνικό: τα μίντια υπογράμμιζαν ξανά και ξανά την μη ελληνική εθνικότητα του δράστη, σαν να με κάποιο παράδοξο τρόπο αυτό να του προσέδιδε μεγαλύτερη αγριότητα, ενώ οι μισάνθρωποι της Χ.Α., ως αυθεντικοί κερδοσκόποι, εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός για την εξαγωγή ρατσιστικού μίσους. Ποιος νοήμων όμως άνθρωπος θα μπορούσε να πει ότι το έγκλημα συνδέεται με γονίδια, θρησκεία, χρώμα, αίμα, εθνική καταγωγή; Ας μην αναπαράγουμε λοιπόν σαν κουρδισμένοι ξενοφοβικοί τα περί εθνικής καταγωγής του δράστη κι ας τοποθετήσουμε το βάρβαρο γεγονός της Πάρου πλάι στην ατέλειωτη σειρά καθημερινών βιασμών, κακοποίησης και βασανισμών γυναικών, γεγονότα που γίνονται ακόμα πιο άγρια λόγω της εσκεμμένης σιωπής που τα συνοδεύει.
Η στοχοποίηση των μεταναστών ως η ρίζα του κακού για την κοινωνική εξαθλίωση, η δηλητηρίαση των «από κάτω» με πλαστούς διαχωρισμούς σε Έλληνες και ξένους, ανοιχτόχρωμους και μελαμψούς, είναι λύση που προωθεί η ίδια η εξουσία για τον αποπροσανατολισμό μας, αφού έτσι μπορεί να μην στοχοποιείται η ίδια από την κοινωνική οργή, ως η μόνη υπαίτια για την επέλαση της κοινωνικής φτώχειας και της δυστυχίας. Δουλεύουν προς την ίδια κατεύθυνση οι παρακρατικές-φασιστικές συμμορίες και οι κρατικές-αστυνομικές επιχειρήσεις (τύπου «Ξένιος Δίας»), επιδιώκοντας τον αλληλοσπαραγμό ανάμεσά μας. Τα πογκρόμ δεν αποτελούν λύση κανενός προβλήματος, αλλά είναι πάντα μήνυμα καταστολής και ελέγχου προς ολόκληρη την κοινωνία. Οι φασίστες υπήρξαν πάντα το δεξί χέρι των «από πάνω» σε περιόδους που η κοινωνική οργή ξεχείλιζε. Τέτοιοι είναι και τώρα. Είναι με τους «από πάνω» και αυτούς εξυπηρετούν. Δρουν συμπληρωματικά, για να σκληρύνει ακόμη περισσότερο αυτό το βάρβαρο σύστημα των διαχωρισμών, των ανισοτήτων, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.
Ας καταλάβουμε όμως επιτέλους ποιος είναι ο εχθρός και ας πάψει το άκριτο αναμάσημα ρατσιστικών ή κρυφορατσιστικών σχολίων. Ιδιαίτερα σε φτωχογειτονιές, όπως η Τσούμπα, όπου ντόπιοι και μετανάστες συμβιώνουμε αρμονικά δεκάδες χρόνια τώρα, είναι επιτακτική ανάγκη να ενισχύσουμε τους δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ μας. Να επαγρυπνούμε όλοι και όλες ενάντια στο καθεστώς της ανθρωποφαγίας, ενάντια στο καθεστώς που μας θέλει να κανιβαλίζουμε ο ένας τον άλλον. Να γίνουμε η ασπίδα που θα αποτρέψει τα μισάνθρωπα χτυπήματα, που σήμερα έχουν στόχο τους μετανάστες και αύριο τους ντόπιους εξεγερμένους. Η περίοδος που ζούμε είναι εξαιρετικά κρίσιμη και επιλογές από άγνοια ή ανοησία δεν συγχωρούνται. Είναι ώρα να πάρουμε θέση. Τη θέση που μας αρμόζει. Δίπλα στους φτωχούς, στους καταπιεσμένους, στους εξεγερμένους.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ, ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΝΑ ΚΑΤΑΛΥΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Κείμενα
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ]
Για την απεργία της 5ης Μάη, την πρωτόγνωρη σε όγκο διαδήλωση, τις πολύωρες διαδοχικές προσπάθειες κατάληψης της Βουλής, τις εκτεταμένες συγκρούσεις, τον τραγικό θάνατο 3 ανθρώπων από αναθυμιάσεις…
5 Μάη 2010. Η μεγαλύτερη πορεία της μεταπολίτευσης ήρθε για να αντιπαρατεθεί με το μεγαλύτερο μεταπολιτευτικό πρόγραμμα κοινωνικής λεηλασίας και υποδούλωσης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, εγχώριας και υπερεθνικής. Και ο κοινωνικός αυτός χείμαρρος των 150-200 χιλιάδων διαδηλωτών κατέβηκε για να εκβάλλει την οργή του στο κοινοβούλιο. «Όλοι για το σύνταγμα», «περικύκλωση-αποκλεισμός-κατάληψη της Βουλής». Η προσπάθεια εξελισσόταν για περισσότερες από 2 ώρες, ξανά και ξανά, παρά τις διμοιρίες των ΜΑΤ, τα δακρυγόνα, τις κρότου λάμψης, τις δολοφονικές επιθέσεις των μηχανοκίνητων ομάδων ΔΕΛΤΑ. Το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή» δονούσε την ατμόσφαιρα. Τα μπλοκ που έφταναν στο Σύνταγμα και μετά από λίγο αναγκάζονταν να προχωρήσουν πνιγμένα από τα χημικά, έκαναν στροφή λίγο πιο κάτω και ξαναγυρνούσαν, τη στιγμή που νέα μπλοκ διαδηλωτών έφταναν και αυτά έξω από το κοινοβούλιο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας στο δρόμο, εργαζόμενοι και άνεργοι, στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και μετανάστες. Οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής πολύωρες και εκτεταμένες. Το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του στο κατώτατο σημείο κοινωνικής αποδοχής.
5 Μάη 2010, λίγο μετά τις 3:00μμ, και αρχίζει να κυκλοφορεί η πληροφορία ότι «μάλλον υπάρχουν νεκροί από φωτιά που μπήκε σε υποκατάστημα της Μαρφίν στη Σταδίου». Στην αρχή κανείς δεν μπορεί να το πιστέψει και περνάει από το μυαλό πολλών η ιδέα ότι πρόκειται για επικοινωνιακό τερτίπι του καθεστώτος για να αποσυρθεί ο κόσμος από τους δρόμους. Τελικά, όμως, η πληροφορία ισχύει. Ο κόσμος μουδιάζει, οι φάτσες σκοτεινιάζουν, η οργή και το σθένος εξανεμίζονται, τα μπλοκ αρχίζουν να αποχωρούν. Ο Χρυσοχοϊδης κάνει λόγο για εκκαθάριση της πόλης από τους διαδηλωτές επιβάλλοντας ένα ιδιότυπο καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας, οι δυνάμεις καταστολής παίρνουν θάρρος και εντολές για σαρωτική αντεπίθεση, το σκηνικό αλλάζει μέσα σε λίγη ώρα. Θα ακολουθήσουν μαζικές προσαγωγές από τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας μέχρι τα καφενεία των Εξαρχείων, ξυλοδαρμοί διαδηλωτών και κατοίκων, τραυματισμοί από επιθέσεις των ομάδων Δέλτα με τις μηχανές τους. Η απεργία στα ΜΜΕ αναστέλλεται για τον συντονισμό των μέσων μαζικής χειραγώγησης στο κυνήγι του «εσωτερικού εχθρού» που εξαπολύεται. Η κατάληψη «Χώρος Ενιαίας Πολύμορφης Αναρχικής Δράσης», στην οδό Ζαΐμη στα Εξάρχεια, δέχεται αστυνομική εισβολή και εκκένωση με χρήση χειροβομβίδων κρότου λάμψης και πυροβολισμών εντός του κτιρίου ενώ το Στέκι Μεταναστών, στην οδό Τσαμαδού πάλι στα Εξάρχεια, δέχεται αστυνομική επίθεση με εκτεταμένες ζημιές. Και στις δυο περιπτώσεις οι αστυνομικές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται από ομάδες Δέλτα, οι οποίες εφορμούν ως ένστολες συμμορίες. Και προφανώς έπεται συνέχεια. Τέτοιες ευκαιρίες δεν μένουν ανεκμετάλλευτες. O σχεδιασμός των κυρίαρχων, που έχει δρομολογηθεί όλη την περίοδο μετά την εξέγερση του «Δεκέμβρη» στην κατεύθυνση της εγκληματοποίησης και καταστολής του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου και κάθε ακηδεμόνευτης κοινωνικής εστίας αντίστασης στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, έχει το απαραίτητο πάτημα να αναβαθμιστεί ποιοτικά και ποσοτικά, προπαγανδιστικά και επιχειρησιακά.
Όλες αυτές τις μέρες ο τραγικός θάνατος της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, της Παρασκευής Ζούλια και του Επαμεινώνδα Τσακάλη, έχει στοιχειώσει τις καρδιές και τις συνειδήσεις μας. Γιατί η απώλειά τους είναι κομμάτι του δικού μας πόνου και όχι των κάθε είδους αυτόκλητων τιμητών. Όσο γελοίο, όμως, και αν είναι να μιλάει για «αδίστακτους δολοφόνους» ο κάθε Χρυσοχοΐδης την ώρα που προΐσταται της περιφρούρησης της λεηλασίας εκατομμυρίων ζωών από τα εξουσιαστικά διευθυντήρια, ο κάθε μπάτσος την ώρα που ανεβοκατεβάζει το γκλομπ του στα κεφάλια των διαδηλωτών, ο κάθε δημοσιογράφος τη στιγμή που συστηματικά χειραγωγεί, εξαπατά και συσκοτίζει τις συνειδήσεις, όσο δεδομένη και αν είναι η ευθύνη του κάθε Βγενόπουλου που με την απειλή της απόλυσης εξανάγκασε τους εργαζόμενούς του να βρίσκονται κλειδωμένοι εν είδη ανθρώπινης ασπίδας σε τραπεζικό του κατάστημα απ’ όπου θα περνούσε η απεργιακή πορεία, η ευθύνη του θανάτου από αναθυμιάσεις των 3 εργαζομένων αναπόφευκτα βαραίνει εκείνους που πυρπόλησαν το κτίριο χωρίς πρώτα να έχουν ελέγξει ότι μέσα δεν υπήρχαν άνθρωποι. Τραγική επιπολαιότητα; Εγκληματική αδιαφορία; Ή ακόμα χειρότερα κυνισμός, αποτέλεσμα μιας ελιτίστικης και αντικοινωνικής «αντίληψης», που αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό της, εχθρεύεται οτιδήποτε έξω από την ίδια και «επιβεβαιώνεται» μέσα από την κατανάλωση επιθετικών πρακτικών χωρίς αγωνία για τα περιεχόμενα και τη διαλεκτική του κοινωνικού ανταγωνισμού;
Στις μάχες του δρόμου, εκεί όπου ξεδιπλώνεται η επιθετικότητα όσων δεν χωράνε στην κοινωνική συναίνεση και την κομματική πειθαρχία, είναι αυτονόητη αρχή ότι ποτέ δεν παραδίδονται στη φωτιά χώροι-σύμβολα στα οποία δεν έχει επιβεβαιωθεί πρώτα η παντελής απουσία ανθρώπων. Επιπλέον, ακριβώς επειδή οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές γνωρίζουν ότι τα αφεντικά πιθανότατα δε θα έχουν λάβει κανένα μέτρο προστασίας για τους εργαζομένους, προϋποθέτουν αυτή την επίγνωση ως αποτρεπτικό της ενδεχόμενης πράξης τους και όχι ως άλλοθι. Όσοι και όσες εκπίπτουν αυτών των επιλογών φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις πράξεις τους, ακέραια την ευθύνη για την αυτούσια αναπαραγωγή αυτού του παρακμασμένου κόσμου. Και η πιο σκληρή απολογία δε δίνεται στα γελοία έδρανα της αστικής υποκρισίας και της «δικαιοσύνης» της αλλά στην ιστορία των αγώνων για την ελευθερία.
Δεν έχουμε μάθει ποτέ να μιλάμε με όρους «κακιάς στιγμής», πολύ περισσότερο «παράπλευρης απώλειας». Αυτά είναι άλλοθι που διεκδικεί ο εξουσιαστικός συρφετός για να δικαιολογεί την καθημερινή δολοφονική του δραστηριότητα. Με αυτό το ήθος, με αυτή τη λογική, κατεβαίνουμε στο δρόμο όλα αυτά τα χρόνια και έτσι θα συνεχίσουμε. Ανυποχώρητα, συλλογικά και μαχητικά, με οδηγό μας την αντίσταση, την ανυποταγή και τη ρήξη, την αυτοοργάνωση, την αντιιεραρχία και την ισοτιμία, την κοινότητα, την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη. Στις γειτονιές, στους εργασιακούς και εκπαιδευτικούς χώρους, στα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις, στις κινήσεις αντιπληροφόρησης και στις κοινωνικές παρεμβάσεις, στις διαδηλώσεις και στις συγκρούσεις, στα οδοφράγματα της καθημερινής ζωής και της κοινωνικής ανταρσίας.
Παρόλα τα κροκοδείλια δάκρυα όλων όσοι σχεδιάζουν την πιο βαθιά κοινωνική λεηλασία από την καπιταλιστική μηχανή, την πιο βαθιά κοινωνική υποδούλωση από την κρατική επιβολή και τους αστυνομικούς στρατούς κατοχής, παρόλη την συκοφαντία που χρησιμοποιείται στο προσκήνιο για να νομιμοποιηθεί η επιθετικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών στο παρασκήνιο και με δεδομένη την αποφασιστική παρουσία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους, ο αγώνας ενάντια στις επιβουλές της εξουσίας, ο αγώνας για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση συνεχίζεται. Ραντεβού στο δρόμο…
11 Μάη 2010
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω
Αναρχικοί-Αναρχικές από Πειραιά
Θερσίτης (χώρος ραδιουργίας & ανατροπής) - Ίλιον
Ρεσάλτο (αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης) - Κερατσίνι
Αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά
Συνέλευση Εξεγερμένων Περάματος, Κερατσινίου, Νίκαιας, Κορυδαλλού, Πειραιά
- Details
- Category: Κείμενα
Ως αναρχικοί δεν έχουμε μάθει ποτέ να μιλάμε με όρους «λάθους», «άτυχης στιγμής», «παράπλευρης απώλειας». Αυτή είναι η γλώσσα των κατά συρροήν δολοφόνων με τα κουστούμια που μας χαμογελούν ειρωνικά κάθε μέρα από τις καρέκλες των υπουργείων και τις οθόνες των τηλεοράσεων. Δεν έχουμε μάθει να μιλάμε με όρους «προβοκάτσιας», όχι γιατί τέτοιες δεν μπορούν να συμβούν ενίοτε, αλλά γιατί προτιμάμε να αντιλαμβανόμαστε το πεδίο της κοινωνικής σύγκρουσης με πραγματικούς όρους και όχι συνομωσιολογικούς (αυτό το αφήνουμε στην αριστερά και τα ΜΜΕ).
Στη μεγαλειώδη πορεία της 5ης Μάη περισσότεροι από 200 χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων. Ένα τεράστιο κομμάτι από αυτούς διαδήλωσαν, φώναξαν, συγκρούστηκαν με την τωρινή και επερχόμενη λεηλασία της ζωής τους, συγκρούστηκαν με την μοιρολατρία, την απάθεια και την χειραγώγηση, επιτέθηκαν σε αστυνομικές δυνάμεις και καπιταλιστικά σύμβολα, δέχτηκαν τη λυσσαλέα επίθεση των κατοχικών δυνάμεων με γκλομπ και χημικά. Οι περίφημοι «κουκουλοφόροι», οι ομάδες «τυφλής βίας», δεν ήταν 50-100 άτομα. Αυτά ανήκουν στα ευφάνταστα σενάρια της αστυνομίας και των ΜΜΕ. Ήταν οι χιλιάδες απεργοί, οι χιλιάδες απελπισμένοι και οργισμένοι, κάθε ηλικίας, εργαζόμενοι, άνεργοι, ντόπιοι και μετανάστες, αλληλέγγυοι…
Θα μπορούσαμε σήμερα να χαμογελάμε, να αισιοδοξούμε με το ορμητικό ποτάμι κοινωνικής οργής και αμφισβήτησης που ξεχύθηκε στους δρόμους, όταν όλα τα κοινωνικά αντανακλαστικά μοιάζανε υπνωτισμένα, μουδιασμένα. Όμως ο θάνατος 3 ανθρώπων στην τράπεζα της Σταδίου σκιάζει καθετί, είναι ένα ασήκωτο βάρος στο στήθος, ένας ανίκητος λυγμός.
Την ίδια στιγμή εξοργιστικό είναι το παιχνίδι που στήνεται πάνω στους 3 ανθρώπους από όλο το συρφετό των υπουργών, δημοσιογράφων, μεγαλοαφεντικών, που πουλάνε ευαισθησία, ανθρωπισμό, μιλάνε για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Αυτοί που καθημερινά απαξιώνουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας και ζωής στους υπηκόους τους, που οδηγούν στην εξαθλίωση, την αυτοκαταστροφή και το θάνατο τεράστια κοινωνικά κομμάτια. Όλοι αυτοί που χρησιμοποιούν τον αδιανόητο θάνατο των 3 συνανθρώπων μας, με μοναδικό σκοπό το να τραβήξουν τον κόσμο από τους δρόμους γιατί τους φοβήθηκαν πραγματικά, να γεμίσουν με ενοχές τους διαδηλωτές, να στοχοποιήσουν πολιτικούς-κοινωνικούς χώρους και να εγκληματοποιήσουν κοινωνικές πρακτικές αντίστασης, να οξύνουν την καταστολή και να σπείρουν τον κοινωνικό φόβο. Ένα τραγικό περιστατικό που χρησιμοποιείται για να πλήξει με τον χυδαιότερο τρόπο και με τη λογική της συλλογικής ευθύνης τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό-αντισυναινετικό χώρο.
Ξέρουμε καλά πως οι 3 εργαζόμενοι στην τράπεζα δεν ανήκουν στις «ευαισθησίες» των υπουργών, των Βγενόπουλων και των Πρετεντέρηδων. Οι 3 αδικοχαμένοι εργαζόμενοι είναι κομμάτι του δικού μας πόνου.
Ξέρουμε επίσης καλά πως η κοινωνική σύγκρουση στους δρόμους, πάντα μιλούσε και μιλάει τη γλώσσα της αλληλεγγύης, της ευαισθησίας, των ανθρώπινων σχέσεων. Ότι οι αναρχικοί-αντιεξουσιαστές δε διαχώριζαν την πολιτική στόχευση και αποτελεσματικότητα μιας εμπρηστικής ενέργειας σε έναν καπιταλιστικό στόχο από τη φροντίδα να μην υπάρξουν μέσα σε αυτόν έγκλειστοι άνθρωποι. Επίσης, ακριβώς επειδή γνωρίζουμε πως τα αφεντικά (και πόσο μάλλον μεγαλοκαθάρματα τύπου Βγενόπουλου) αντιλαμβάνονται τους υπαλλήλους τους ως αναλώσιμο υλικό (άρα καμιά φροντίδα προστασίας τους και καμιά έξοδος κινδύνου πιθανά δεν θα υπάρχει στα «ευαγή» καταστήματα του), η επίγνωση αυτή λειτουργεί ως ένας ακόμη αποτρεπτικός λόγος για οποιαδήποτε επίθεση. Οτιδήποτε άλλο υπονομεύει το πρόταγμα της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, οποιαδήποτε βία δε συνδιαλέγεται και δεν χειραφετείται από βασικούς αξιακούς κώδικες ελευθερίας είναι κακέκτυπο απελευθερωτικών πρακτικών, είναι ακατάληπτη αυτοαναφορική κατανάλωση, αναπαραγωγή των αλλοτριωμένων και αλλοτριωτικών κωδίκων του αστικού πολιτισμού. Και ο αγώνας για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση μπορεί να αγκαλιάσει μόνο ό,τι ανασαίνει ελευθερία και μοιράζει χειρονομίες ελευθερίας. Ο, τιδήποτε άλλο οφείλει να το καταστρέψει.
Ξέρουμε επίσης καλά πως τα γεγονότα της 5ης Μάη, οι πολύωρες συγκρούσεις δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, οι όμορφες εικόνες των ξηλωμένων πεζοδρομίων, των οργισμένων βλεμμάτων και των χειρονομιών αλληλεγγύης, όσο κι αν προσπαθούν να απαξιωθούν από το συρφετό κοινωνικών παράσιτων με ακριβά κουστούμια, αυτά οφείλουν να παραμείνουν ζωντανά. Υποσχέσεις νέων κοινωνικών, αδιαμεσολάβητων, ακηδεμόνευτων συναντήσεων σύγκρουσης. Και η μοναδική απάντηση σε όλη αυτήν την απόπειρα μουδιάσματος των κοινωνικών αντανακλαστικών για να προωθηθούν τα αντικοινωνικά τους μέτρα με πρόσχημα την «οικονομική κρίση» είναι να συνεχίσουμε να είμαστε στους δρόμους.
Με οργή. Και άλλη τόση αλληλεγγύη.
- Details
- Category: Κείμενα
Στους δρόμους του Κερατσινίου στήθηκε από το Σάββατο το απόγευμα, ένα μεγάλο «παιχνίδι» των μηχανισμών καταστολής. Η επίθεση και εισβολή διμοιριών ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ασφαλιτών και άλλων τέτοιων δίποδων, στον αναρχικό χώρο του Ρεσάλτο, την ώρα της συνέλευσης και η σύλληψη 22 ατόμων με βαριές κατηγορίες ήταν μόνο η αρχή αυτού του φαιδρού αλλά επικίνδυνου κατασταλτικού «παιχνιδιού». Και είμαστε αναγκασμένοι δυστυχώς κατ’ αρχήν να απαντήσουμε στις φαιδρότητες των κατηγορητηρίων, των δημοσιογράφων, των δελτίων τύπου της αστυνομίας, του ίδιου του υπουργού ΠΡΟστασίας του Πολίτη.
Ένα μικρό χρονικό
Το Σάββατο 5 Δεκέμβρη στις 5 το απόγευμα, πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις περικύκλωσαν και εισέβαλλαν στον αναρχικό χώρο του Ρεσάλτο, στην οδό Ερμού στο Κερατσίνι. Δεν χρειάζονταν προσχήματα: οι μέρες σύμφωνα με τους επικεφαλείς του σχεδίου ήταν «επικίνδυνες» για τη δημόσια τάξη. Οι μπάτσοι παραμένουν στο χώρο και τον ερευνούν, ενώ 22 άτομα συλλαμβάνονται για να τους αποδοθούν κατηγορίες με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο.
Στο άκουσμα της είδησης αρκετοί αλληλέγγυοι-ες, αρχίζουν σιγά σιγά να συγκεντρώνονται στην κοντινή πλατεία Λαού. Λίγο αργότερα, δημιουργείται μια αυθόρμητη πορεία που ως στόχο είχε το να μην αφεθεί ο χώρος του Ρεσάλτο έρμαιο στις αστυνομικές ορέξεις και σχεδιασμούς. Οι ασφαλίτες που είχαν παραμείνει στο χώρο συνεχίζοντας την έρευνα, αιφνιδιάζονται, κλειδώνονται μέσα στο στέκι, ενώ 3 ασφαλίτικα αυτοκίνητα που βρίσκονται απ’ έξω, σπάζονται και αναποδογυρίζονται από τους διαδηλωτές, οι οποίοι αποχωρούν καθώς πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις ζώνουν και πάλι την περιοχή..
Λίγο αργότερα μια ομάδα 40 περίπου συντρόφων καταλαμβάνει το δημαρχείο Κερατσινίου για να το λειτουργήσει ως κέντρο δράσης και αντιπληροφόρησης σχετικά με την αστυνομική εισβολή στο Ρεσάλτο. Το δημαρχείο περικυκλώνεται από τις δυνάμεις καταστολής και 2 περίπου ώρες αργότερα, γίνεται εισβολή και συλλαμβάνονται 42 άτομα. Κάπου εκεί ξεκινά και ένα μηντιακό παραλήρημα, όπου «όλως τυχαίως» δικαιώνει απόλυτα τα αστυνομικά σενάρια.
Η παραπληροφόρηση ως δίδυμο αδερφάκι της καταστολής
Η πρόκληση κοινωνικής σύγχυσης αναφορικά με τον χώρο του Ρεσάλτο και τις «σκοτεινές» του προθέσεις, είναι ένα απαραίτητο συμπλήρωμα του ευρύτερου κατασταλτικού σχεδίου ενάντια σε αυτούς και αυτές που αντιστέκονται. Έτσι λοιπόν οι βαριοπούλες και τα καλέμια που βρέθηκαν στο χώρο σηματοδοτούνται ως εγκληματικά όπλα, ένα μισοάδειο μπιτόνι πετρελαίου θέρμανσης για την σόμπα αποκτά ξαφνικά «εμπρηστικό» νόημα, τέτοιο που να μπορεί να γεμίσει «200 άδεια μπουκάλια μπύρας», ικανά με τη σειρά τους να κάψουν όχι μόνο τις γειτονιές του Πειραιά αλλά και ολόκληρη την Αττικοβοιωτία. Αυτό που μετράει είναι η πρόκληση εντυπώσεων, ένας εύκολος και φτηνός γκεμπελισμός. Το ίδιο ισχύει και για την χειροβομβίδα κρότου-λάμψης που πολυδιαφημίστηκε ως εκπληκτικό εύρημα (το οποίο τελικά δεν μπόρεσε να μπει καν στην δικογραφία) αφού δεν ήταν βέβαια παρά μια χρησιμοποιημένη (σκασμένη) χειροβομβίδα ματατζήδων, μαζεμένη έπειτα από διαδήλωση. Οι «αντιασφυξιογόνες μάσκες» επίσης, που και αυτές απέκτησαν ένα «βαρυσήμαντο» υπονοούμενο δεν ήταν τίποτα άλλο από μέσα αυτοπροστασίας που ευρέως χρησιμοποιούνται σε διαδηλώσεις, για προφύλαξη από τα δακρυγόνα. Το ίδιο και με τον ήδη μισοδιαλυμένο κομπιούτερ, που οι «αστυνομικές διαρροές» άφησαν να φανεί πως «δεν πρόλαβαν οι αναρχικοί να τον καταστρέψουν». Τέλος, η άχαρη επιμονή ακόμα και του ίδιου του υπουργού και των φίλων του, ομοτράπεζών του δημοσιογράφων πρετεντέρηδων, να απαξιώνουν τους αναρχικούς, να λένε «εξυπνάδες» για το Ρεσάλτο και τους ανθρώπους του σαν καφενόβιοι, να αναμασούν με σοβαροφάνεια τις «θεωρίες των ακρών που πλήττουν τη δημοκρατία», μπορεί να σκιαγραφούν έναν επικοινωνιακό κώδικα που καταπίνεται εύκολα από τους «νοικοκυραίους», αλλά προδίδουν ταυτόχρονα την φτήνια, την επιτήδευση και το άγχος να πείσουν. Την ίδια στιγμή, σχεδόν σύσσωμη η αριστερά ενώ διαμαρτυρόταν για την επιθετικότητα και τη βαναυσότητα της κρατικής καταστολής (αναφορικά και με την υπόθεση του Ρεσάλτο), με τις επιτηδευμένα θολές της αναφορές και καταδίκες «ομάδων τυφλής βίας αναρχικών και κουκουλοφόρων», έβαζε το λιθαράκι της στην παραγωγή κοινωνικής σύγχυσης, προέκτεινε την συνωμοσιολογία των «υπερασπιστών της Τάξης και Ασφάλειας» και συνέχιζε μονότονα να υπερασπίζεται τη «νομιμότητα» ως γνήσιος πυροσβέστης κοινωνικών συγκρούσεων.
Αρκετά όμως με τις φαιδρότητες, οι οποίες παρά τις επίμονες (σε βαθμό μπακαλίστικο) προσπάθειες των δικαστικών αρχών δεν μπόρεσαν τελικά να συνθέσουν ένα κατηγορητήριο στη βάση του αντιτρομοκρατικού νόμου. Βέβαια, στη βάση της κοινής λογικής δεν θα έπρεπε καν να συντάξουν κατηγορητήριο, αλλά οι διωκτικές και δικαστικές αρχές όχι μόνο δεν έχουν τέτοια, αλλά και στο προκείμενο τους ήταν παντελώς αδιάφορη…
Είναι προφανές λοιπόν πως το σχέδιο των κατασταλτικών επιτελείων του Χρυσοχοϊδη βούλιαξαν και το μόνο που απέμεινε ως όπλο δεν ήταν παρά η παραγωγή λάσπης, υπονοούμενων, διαστρεβλώσεων, τηλεοπτικά εύκολων συμπερασμάτων, μυθιστορηματικών αφηγήσεων για τον χώρο του Ρεσάλτο αλλά και ευρύτερα για τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο.
Η κρατική επίθεση έχει «μόλις» ξεκινήσει
Η εισβολή στον χώρο του Ρεσάλτο αποτελεί ένα κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδίου καταστολής που εφαρμόστηκε τις τελευταίες μέρες, επ’ αφορμή της συμπλήρωσης ενός χρόνου από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και της γενικευμένης κοινωνικής εξέγερσης που την ακολούθησε. Αυτό που εξελίχτηκε με επικοινωνιακή κορωνίδα την δίωξη των ανθρώπων του Ρεσάλτο και των αλληλέγγυων, αυτές τις μέρες ήταν μια πρώτη προσπάθεια εγκαθίδρυσης του δόγματος που ονομάστηκε «πυγμή και δημοκρατία» και δεν είναι παρά η «σοσιαλίζουσα» εκδοχή της μηδενικής ανοχής σε κάθε αντιστεκόμενο-η. Η αστυνομοκρατούμενη πόλη των τελευταίων ημερών, οι αναμμένοι φάροι των περιπολικών, οι εξακριβώσεις στο κέντρο και σε γειτονιές όλες τις προηγούμενες μέρες, οι 1200 «προληπτικές προσαγωγές» σε όλη τη χώρα και οι 130 συλλήψεις διαδηλωτών, οι κτηνώδεις επιθέσεις των ένστολων καθαρμάτων των ΜΑΤ, της ομάδας Δέλτα και Ζητάδων σε διαδηλωτές, αποτελούν ένα «μικρό» δείγμα του «νέου» δόγματος. Η κρατική τρομοκρατία απλώθηκε στους δρόμους,, δημιούργησε πεδία κοινωνικού φόβου αλλά συνάντησε και πεδία κοινωνικής οργής, ιδιαίτερα στις διαδηλώσεις της 6ης και 7ης Δεκέμβρη, όπου χιλιάδες κόσμου συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής και επιτέθηκε μαζικά στα σύμβολα εξουσίας και σε καπιταλιστικούς στόχους στο κέντρο της Αθήνας. Αυτής της οργής που θάφτηκε επιμελώς από τα media, γιατί κλόνιζε το «ακατάβλητο» κατασταλτικό σχέδιο της ελληνικής αστυνομίας, τσαλάκωνε το γυαλιστερό προσωπείο της κοινωνικής ειρήνευσης, προκαλούσε ρωγμές σε όλη αυτή την κατασκευή κοινωνική φόβου και ελέγχου. Τα media (είχε προηγηθεί εξάλλου συνάντηση κορυφής μεγαλοεκδοτών και ηγεσίας του υπουργείου) δεν είχαν παρά να χειροκροτήσουν και να εξυψώσουν ως επιτυχημένη μια στρατηγική καταστολής που ήδη ακυρώθηκε στην πράξη, ήδη απαξιώθηκε και θα συνεχίζει να απαξιώνεται από ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια.
Η διασπορά του φόβου και της σύγχυσης στην κοινωνία αναφορικά με τα προτάγματα της κοινωνικής αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, των αδιαμεσολάβητων κοινωνικών αγώνων και συγκρούσεων, θα συνεχίζεται και θα οξύνεται όσο θα οξύνεται και η κρατική-καπιταλιστική επιθετικότητα στους «από τα κάτω».
Στόχος δεν είναι παρά η εγκληματοποίηση όσων αντιστέκονται, των χώρων τους, των προταγμάτων τους. Οι ανοιχτοί κοινωνικοί χώροι, όπως το Ρεσάλτο ή οι καταλήψεις δεν είναι καταφύγια συμμοριών και γιάφκες. Καταφύγια συμμοριών και γιάφκες είναι τα αστυνομικά τμήματα, τα πολιτικά γραφεία, τα κολονακιώτικα και κηφισιώτικα λαμπερά στέκια όπου χαριεντίζονται μεταξύ τους οι εξουσίες, είναι τα τηλεοπτικά πάνελ, είναι τα τραπέζια όπου κάνουν «κοινωνικό διάλογο για το ασφαλιστικό» οι εργατοπατέρες, τα αφεντικά και οι κρατικοί επιτελείς. Τα στέκια και οι καταλήψεις δεν είναι παρασκευαστήρια εγκλημάτων. Είναι «παρασκευαστήρια» κοινωνικών συγκρούσεων, είναι «ορμητήρια» ελευθερίας. Και κάθε φορά που η καταστολή θα τολμά να αγγίζει αυτούς τους χώρους και να στοχοποιεί τους ανθρώπους που τους πλαισιώνουν, θα είμαστε πάντα εκεί, πολλοί, μα πάρα πολλοί, για να τους υπερασπιστούμε. Και ξαναλέμε στους ανθρωποφύλακες και τους πραιτωριανούς: κοπιάστε!
Υγ. Στις 8/12 στις 6.30 τα ξημερώματα αφέθησαν ελεύθεροι οι 22 σύντροφοι/ ισσες που συνελήφθησαν στο Ρεσάλτο. Οι 22 κατηγορούνται για κατοχή υλών με σκοπό την παρασκευή εκρηκτικών και για σύσταση συμμορίας, ενώ σε έναν από τους 22 έχει απαγγελθεί και κατηγορία εξύβρισης λόγω και έργω. Μετά από μια διαδικασία που κράτησε πάνω από 14 ώρες, τελικά οι 22 αφέθησαν ελεύθεροι, εν μέσω συνθημάτων και χειροκροτημάτων από τους δεκάδες αλληλέγγυους που παρά την πολύωρη αναμονή παράμεναν έξω από το Δικαστικό Μέγαρο. Κάποιοι από τους κατηγορούμενους επιβαρύνονται με χρηματικές εγγυήσεις (51.000 ευρώ συνολικά) και περιοριστικούς όρους. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, το δικαστήριο των 42 συλληφθέντων του Δημαρχείου έληξε με αναβολή της εκδίκασης της υπόθεσης για τις 2 Μάρτη 2010.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΡΕΣΑΛΤΟ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΤΗΣ 6ΗΣ ΚΑΙ 7ΗΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Δεκέμβρης 2009,
Θερσίτης