Details

Category: Κείμενα

Published: 17 June 2016

Για την εκδήλωση στον Πευκώνα Αγίων Αναργύρων στις 18/6/2016 από τον Επιθετικό Προσδιορισµό

Ενάντια στους φράχτες που µας περιορίζουν και για την επανοικειοποίηση των δηµόσιων χώρων

Κάγκελα, φράχτες, τοίχοι, μάντρες, λουκέτα, φρουροί... Οι περιφράξεις* αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Κάποτε για την ασφάλεια όσων βρίσκονται εντός αυτών –όπως στο σχολείο- και κάποτε για την ασφάλεια όσων βρίσκονται εκτός αυτών – όπως στις φυλακές. Πάντοτε όμως ως μέσα επιβολής, ελέγχου και οριοθέτησης της ύπαρξής μας. Ειδικότερα σήμερα στην περίοδο της κρίσης, όλο και περισσότεροι ορατοί φράχτες ορθώνονται εντός του αστικού πεδίου, κατασκευάζοντας νέα πεδία ελέγχου και αποκλεισμών. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό των στρατοπέδων «φιλοξενίας» για τους μετανάστες-τριες. Άλλες φορές ωστόσο οι φράχτες «υψώνονται» αόρατα μπροστά μας και γίνονται αισθητοί μέσω των όρων που επιβάλλουν για την ύπαρξή μας στο δημόσιο πεδίο.

Το αναπτυξιακό κεφάλαιο «αποικιοποιεί» και κατακερματίζει όλο και περισσότερους δημόσιους χώρους -«ευκαιρία για επενδύσεις» στη γλώσσα της κυριαρχίας- γεγονός που παρουσιάζεται σωτήριο εν καιρώ κρίσης. Σωτήριο βέβαια, όχι για εμάς, αφού η μετάφραση της «ανάπτυξης» στη δική μας γλώσσα σημαίνει την καταστροφή οποιουδήποτε πνεύμονα πρασίνου στις γειτονιές, την πλήρη εκμετάλλευση, την εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων και τον περιορισμό ή την πλήρη απαγόρευσή της πρόσβασής μας σε αυτούς. Όλο και πιο συχνά τα πινέλα του δήμου τίθενται ενάντια στα σπρέι των γκραφιτάδων, τα τραπεζοκαθίσματα και οι γιγαντοοθόνες των μαγαζιών υποδεικνύουν την «ορθή χρήση» των πλατειών, όπου όποιος δεν μπορεί ή δεν επιθυμεί να πληρώσει το αντίτιμο μιας βόλτας σε αυτές πρέπει να αποκλείεται, ενώ οι περιπολίες των Δ.Ι.Α.Σ. και των ασφαλιτών αδειάζουν τις πλατείες από «παράξενους» και «υπόπτους» με πρόσχημα την ασφάλεια μας. Ακόμα και αν αυτό το «αδειασμα» δε συμβαίνει με τη βία, η παρουσία και μονο μπάτσων στις πλατείες είναι ενας πολύ καλος λόγος να μην τις επισκεπτόμαστε. Οι γειτονιές μας αποτελούν ένα άθροισμα «μικρών συνόρων», όπου η φύλαξη και ο έλεγχος αποτελούν κομμάτι της λειτουργίας τους. Και συνεχώς τα σύνορα διευρύνονται, οι χώροι κατακερματίζονται, ιδιωτικοποιούνται και δημιουργούνται ζώνες με συγκεκριμένη αξία και χρήση.

Ο δημόσιος- κοινός χώρος μέσα στο αστικό τοπίο, ουσιαστικά αποτελεί το πεδίο εκείνο όπου μπορούμε να συνευρισκόμαστε όλοι-ες μαζί, το πεδίο στο οποίο αποτυπώνονται οι δυναμικές των κοινωνικών σχέσεων. Και όταν ο χαρακτήρας του δημόσιου χώρου δεν έχει να προσφέρει κάτι στην σχέση παραγωγή- κατανάλωση, αργά ή γρήγορα «μπαίνει» στα σχέδια ανάπλασης και αξιοποίησης από τους τοπικούς και υπερτοπικούς άρχοντες- αφού όμως πρώτα έχει αφεθεί στην εγκατάλειψη ή έχει θεωρηθεί «βρώμικος» και μη ασφαλής. Αυτό που καθιστά «χρήσιμο» ένα χώρο είναι η εξασφάλιση της ροής των εμπορευμάτων και των ανθρώπων που μπορούν να τα καταναλώνουν. Γι’ αυτό και στο μεγαλύτερο μέρος τους, οι δημόσιοι χώροι των πόλεων έχουν μετατραπεί σε τέτοιους ακριβώς. Οι πλατείες γεμίζουν ασφυκτικά με τραπεζοκαθίσματα και αναπλάθονται έτσι, ώστε η συνεύρεση που δεν διαμεσολαβείται από το εμπόρευμα να μοιάζει σχεδόν άβολη . Ταυτόχρονα, όποια κίνηση κατευθύνεται στην αυτοδιαχείριση των δημόσιων χώρων από όσες-ους ζούμε στις γειτονιές, αποτρέπεται. Οι χώροι πληθαίνουν για τα εμπορεύματα, λιγοστεύουν όμως για όσες/ους ζουν στις γειτονιές και θέλουν να τους πάρουν στα χέρια τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τον τελευταίο χρόνο, τα πίλερ που τροφοδοτούν με ρεύμα τους δημόσιους χώρους σε πολλά σημεία της πόλης είναι κλειδωμένα με εντολή του δήμου, προκειμένου να τα διαχειρίζονται μόνο όσοι έχουν θεσμικό ρόλο.

Θεσμοποιημένες γιορτές ψευδαισθήσεων, όπως οι λευκές νύχτες που με υπερηφάνεια διοργανώνει ο δήμος Ιλίου -και όχι μόνο- έρχονται να υποτάξουν ολοκληρωτικά τους δημόσιους χώρους στο εμπόρευμα και την κατανάλωση. Μέσα στο γιορτινό κλίμα τα μαγαζιά ανοίγουν βράδυ και μένουν ανοιχτά μέχρι αργά -με τις εργαζόμενες/ους να δουλεύουν μέχρι τα ξημερώματα, συχνά χωρίς καν να πληρώνονται τις υπερωρίες. Οι δρόμοι «ζωντανεύουν» μέσα από το εμπόρευμα και από τη ροή ανθρώπων που έχουν βγει για να καταναλώσουν. Διάφορα happenings (συναυλίες, θεατρικά) κατακλύζουν τις πλατείες με σκοπό να δημιουργήσουν ένα γιορτινό κλίμα, προκειμένου να διευκολυνθεί το «δούναι και λαβείν» εμπόρων-καταναλωτών. Όλες-οι είναι χαρούμενες-οι γιατί αγοράζουν. Βρισκόμενοι-ες σε ένα κοινό χώρο συνδέονται αγοράζοντας υπηρεσίες, προϊόντα, διασκέδαση, επικοινωνία. Τέτοιες θλιβερές γιορτές της κατανάλωσης είναι ένας από τους πολλούς τρόπους μέσω των οποίων οι εμπορευματικές σχέσεις και το «αναπτυξιακό κεφάλαιο» μπαίνουν τόσο επιθετικά μέσα στους κοινούς χώρους, με αποτέλεσμα τελικά να αναδιατάσσουν και να επανοηματοδοτούν το δημόσιο τοπίο, αφαιρώντας τα χαρακτηριστικά ελευθερίας του και τροφοδοτώντας το με περιεχόμενα που το ορίζουν εκ νέου στη βάση των καπιταλιστικών προσταγών.

Η κίνηση των εμπορευμάτων και η προώθηση των εμπορευματικών σχέσεων, τελικά, διαμορφώνει την καθημερινότητά μας και μας επιβάλλει τους τρόπους που θα «κυκλοφορήσουμε». Πώς να παίξεις ή να φωνάξεις σε ένα άλσος με μαγαζιά, πώς να περπατήσεις σε πεζοδρόμους κατειλημμένους από τραπέζια ή πάγκους μαγαζιών; Το παιχνίδι «πρέπει» να γίνεται μέσα σε χώρους με φράχτες και κάγκελα (γήπεδα, παιδικές χαρές). Οι βόλτες μας αναπόφευκτα θα συναντηθούν με μαγαζιά. Το μπασκετάκι του αστέρα στο Ίλιον νοικιάζεται πλέον σε τοπική ομάδα μπάσκετ, με αποτέλεσμα να μην μπορεί κανείς/καμιά να το χρησιμοποιήσει πια ως έναν ελεύθερο κοινό χώρο, είτε για παιχνίδι, είτε για μια εκδήλωση. Οι πεζόδρομοι στο Ίλιον και η πλατεία των Αγίων Αναργύρων είναι κι αυτά χαρακτηριστικά παραδείγματα εξάπλωσης της εμπορευματοποίησης στις γειτονιές μας. Στα πάρκα (μια ματιά στο άλσος του Ιλίου και στο πάρκο Τρίτση αρκεί) ξεφυτρώνουν καφετέριες και αναψυκτήρια που σκοπό έχουν να κάνουν πιο «ευχάριστο» τον περίπατο μέσα σ’ αυτά. Οι άλλοτε χαμηλόφωτες πλατείες της γειτονιάς, όπου μπορούσε κάποιος/α να αράξει με την παρέα του –όπως η πλατεία Ρίμινι- έχουν γεμίσει με θλιβερές ψησταριές (γιατί δεν νοείται διασκέδαση χωρίς κατανάλωση κρέατος, ως άλλο ένα εμπόρευμα), με καφετέριες για κατανάλωση επικοινωνίας και με δυνατά, άσπρα φώτα της μιζέριας του κόσμου των εμπόρων.

Οι περιφράξεις σε όλες τις πολλαπλές εκδοχές τους και η εμπορευματοποίηση είναι από τους βασικούς τρόπους με τους οποίους ο χώρος της πόλης μπορεί να «καθαριστεί», να προσελκύσει και να διατηρήσει το «κανονικό» στο εσωτερικό του. Να προστατευτεί από όλους εκείνους/ες που θεωρούνται επικίνδυνες/οι, που διακόπτουν ή που δεν έχουν να προσφέρουν κάτι στη διαδικασία κατανάλωσης: τις φτωχές, τους άστεγους, τους μετανάστες/τριες, τους τοξικοεξαρτημένους/ες, τους αγωνιζόμενους/ες. Ο συνεχώς καλλιεργούμενος φόβος του «άλλου» και του «επικίνδυνου» αποτελεί κύριο επιχείρημα για τις περιφράξεις. Η λογική της ασφάλειας της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και της προστασίας της είναι αυτή που έχει επιβάλει διάφορους τρόπους επιτήρησης και καταστολής: κάμερες, συναγερμοί, αστυνομίες, σεκιουριτάδες, δημοτικά συνεργεία καθαρισμού για την απομάκρυνση αφισών από τους τοίχους. Αλλά και ο ίδιος ο τρόπος που διαμορφώνονται οι χώροι μας διδάσκουν την αποστείρωση, την καθαριότητα, την αποξένωση. Μιλάμε για άψυχους χώρους, προορισμένους για εμπορική χρήση ή για καμία χρήση, αποκομμένους από οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ή συλλογική χρήση. Παράδειγμα της μίζερης αισθητικής των εργολάβων είναι η στρογγυλή πλατεία του Ιλίου που «αναπλάστηκε» σε έναν χώρο πολυφωτισμένο με κήπους και «σιντριβάνι- βιτρίνα», όπου το άραγμα ή οποιαδήποτε συνάντηση είναι ανέκδοτο. Δεν μας κάνει ωστόσο εντύπωση κάτι τέτοιο. Ο δήμαρχος Ιλίου Ν. Ζενέτος, μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους λογικές αποστείρωσης και βιτρίνας, με την επιμονή του να καθαρίζει τους τοίχους από τις αφίσες - με ιδιαίτερη προτίμηση φυσικά στις πολιτικές. Αυτή η κίνησή του συμβάλλει στο συνολικότερο «καθαρισμό» των χώρων, τόσο από τους κοινωνικά «απόβλητους», όσο και από νοήματα ελευθερίας. Ό,τι δεν είναι στο πλαίσιο του κανονικού και του νόμιμου, ό,τι προσβάλλει την ιδιοκτησία, δεν έχει χώρο στην πόλη. Θα πρέπει να είναι και να παραμείνει αόρατο. Και είναι πάνω σε αυτό το συντηρητικό αίσθημα της ιδιοκτησίας που έχει «πατήσει» ο Ζενέτος για να νομιμοποιήσει αυτή του την πολιτική. 

Η συνολική μετάλλαξη λοιπόν του χαρακτήρα των ανοικτών δημοσίων χώρων, από ελεύθερα κοινωνικά πεδία ζύμωσης και χώρους όπου καλλιεργούνται και διαμορφώνονται οι κοινοί-συλλογικοί τόποι και τρόποι ζωής της τοπικής κοινωνίας, σε χώρους επιβολής και εμπορευματοποίησης, κάνουν ξεκάθαρο το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» και της «ανάπλασης». Οι πλατείες, τα πάρκα και οι ανοικτοί και ελεύθεροι χώροι έχουν αποτελέσει συχνά «εδάφη των από κάτω», αποτελούν και θα εξακολουθούν να αποτελούν τον τόπο έκφρασης και αγώνα όλων εκείνων που συναντιούνται για να «μοιραστούν» τις ζωές, τις αρνήσεις και τις αντιστάσεις τους, κόντρα στην επιβεβλημένη εξατομίκευση και αποξένωση.

Οι δημόσιοι χώροι δεν ανήκουν στους τοπικούς άρχοντες, στα ψηφοθηρικά τους συμφέροντα, στους έμπορους και στην κατανάλωση. Να επιτεθούμε σε όσους μας τους στερούν. Να επιτεθούμε σε όσους στήνουν κάγκελα και φράχτες στην καθημερινότητά μας. Επανοικειοποιούμαστε τους δημόσιους χώρους και στήνουμε συναυλίες και εργαστήρια δρόμου χωρίς κανένα αντίτιμο, γιατί οι σχέσεις μας και τα προτάγματά μας δε χωράνε σε αριθμούς, χρηματικές αξίες, ανταλλαγές και κόστη.


Ενάντια στις περιφράξεις που μας κυκλώνουν

Ενάντια στην ασφυξία του κόσμου των εμπορευμάτων

Να είναι και απόψε μία από εκείνες τις στιγμές που όλες και όλοι μαζί ραδιουργούμε και ανατρέπουμε όσα καταπιέζουν τις επιθυμίες, τις ανάγκες μας, τις ζωές μας

 *O όρος περιφράξεις (enclosures) έχει διπλό χαρακτήρα. Σημαίνει αφενός απαγόρευση πρόσβασης, αλλά παράλληλα, η ετυμολογική ρίζα του enclosure κρύβει μέσα της και την έννοια του «εγκλεισμού». Σήμερα, στην αγγλική βιβλιογραφία ο όρος «enclosure» χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη διαδικασία μετασχηματισμού ενός κοινού πόρου σε ιδιοκτησία ατομική, κρατική ή συλλογική. Η έννοια των περιφράξεων έχει την αφετηρία της στις διαδικασίες πρωταρχικής συσσώρευσης του ύστερου μεσαίωνα, κατά την ανάδυση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής μέσω των περιφράξεων των κοινών γαιών. Μελετώντας τα νέα πεδία και σφαίρες επέκτασης του κεφαλαίου με την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού, ιδίως από τη δεκαετία του ‘70 και μετά, αναγνωρίζονται πέρα από τις κλασσικές περιφράξεις, οι αποκαλούμενες «νέες περιφράξεις», τόσο στην άυλη σφαίρα (περιφράξεις σε πολιτισμικά κοινά, internet, λογισμικό, ηλεκτρομαγνητικό φάσμα, χρηματοπιστωτικό σύστημα, χρέος), όσο και στις περιφράξεις γης ιθαγενών πληθυσμών, στον έλεγχο των γονίδιων (γενετική ιατρική, βιοτεχνολογία), στην έμφυλη καταπίεση (human trafficking) κ.α.

Σε αυτό το κείμενο επιχειρείται μια προσέγγιση των περιφράξεων επικεντρώνοντας περισσότερο στην κυριολεκτική τους έννοια- αυτή της απαγόρευσης και των φραχτών και αναγνωρίζοντας σε αυτές τη διάσταση του ελέγχου, της καταστολής και της αναπαραγωγής διαχωρισμών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να απαριθμήσουμε πολλές περιφράξεις, άλλες εμφανείς, άλλες όχι και τόσο και άλλες πολύ επιθετικές για αυτούς/ες που τις βιώνουν: «κέντρα φιλοξενίας» μεταναστών/ιών, φυλακές, στρατός, σχολείο κ.α. Στόχος μας δεν είναι να εξισώσουμε όλα τα προηγούμενα. Αλλά, να δηλώσουμε ότι καθημερινά εκπαιδευόμαστε στους "φράχτες", με τέτοια δυναμική που τελικά θεωρούνται «φυσικοί» ή/και «αναγκαίοι».

Για την ιστορία...

Ο πευκώνας στους Αγίους Αναργύρους αποτελούσε έναν από τους βασικούς χώρους πρασίνου των γειτονιών μας. 10 χρόνια πριν, ο Πευκώνας βρέθηκε στο στόχαστρο της “ανάπτυξης”, όταν επιλέχθηκε για τη δημιουργία σταθμού του προαστιακού σιδηροδρόμου. Μετά από μία μακρά περίοδο εγκατάλειψης του χώρου από τους τοπικούς άρχοντες -με παρατημένα δέντρα και παράλληλη καλλιέργεια ανασφάλειας για τα σκοτάδια του πάρκου- 800 περίπου πεύκα ξηλώθηκαν, για να αντικατασταθούν από το τσιμέντο των αποβαθρών, το θόρυβο των συρμών, την αποστείρωση του αστικού τοπίου και περίφραχτες παιδικές χαρές, γήπεδα 5x5, γκαζόν και παρτέρια. Εκεί που έως τότε υπήρχε ένα άλσος, τώρα υπάρχει ένας περιφραγμένος, αποστειρωμένος και φωταγωγημένος αστικός κήπος με θαμνώδη φυτά και μικρά δέντρα που αδυνατούν να αναπτυχθούν πάνω από τα μπετά του τούνελ των υπογειοποιημένων γραμμών...

Από τότε που το μεγαλύτερο μέρος του άλσους καταστράφηκε μέχρι και τώρα, ο πευκώνας έχει γίνει ακόμα  πιο εύκολη «λεία» στα χέρια των τοπικών αρχόντων -όπως άλλωστε γίνεται με κάθε δημόσιο χώρο που αναπλάθεται. Ειδικά πέρυσι το καλοκαίρι, ο πευκώνας είχε και πάλι την τιμητική του από τους τοπικούς άρχοντες, που διοργάνωσαν εκεί 11ήμερο φεστιβάλ “μουσικής έκφρασης, αναζήτησης και πολιτισμού”. Μια φιέστα εναλλακτισμού, με τα απαραίτητα παρεπόμενά της -χαζοχαρούμενη διάθεση, εθελοντισμός και “κοινωνικές ευαισθησίες”. “Μην ξεχάσετε, αντί για εισιτήριο να φέρετε την καλή σας διάθεση και ένα χαμόγελο! Στον Πευκώνα θα συγκεντρώνουμε τρόφιμα και χρήσιμα αντικείμενα για άπορους συνανθρώπους μας!” προέτρεπαν οι δημοτικοί σύμβουλοι-εμπνευστές του φεστιβάλ. Στην ασάφεια του εναλλακτισμού χωράνε όλοι -οι τοπικοί άρχοντες, που λίγα χρόνια πριν μάχονταν υπέρ της δημιουργίας του σταθμού του προαστιακού εις βάρος του Πευκώνα, η “κοινωνική προσφορά” των απλήρωτων εθελοντών -που όμως δουλεύουν εξίσου σκληρά με τους κακοπληρωμένους εργαζόμενους, η επετειακή φιλανθρωπία για τους “άπορους συνανθρώπους” μας. Ο εναλλακτισμός, μέσα από μια “διαφορετική” -υποτίθεται- προσέγγιση ενάντια στο κατεστημένο, προσπαθεί να επέμβει διορθωτικά στα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Αναπόφευκτα λοιπόν, δεν μπορεί παρά να φλερτάρει με τη μετριοπάθεια, τη θεσμική διαμεσολάβηση, και τα φαντασιακά τύπου “όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε”. Θεσμικοί φορείς, δήμοι, εκκλησία, εναλλακτικοί/ες λειτουργούν συστρατευμένα προς όφελος της αφομοίωσης κάθε ανατρεπτικού περιεχομένου.

Σε πείσμα των καιρών, ο αγώνας ενάντια στον αφανισμό του Πευκώνα ήταν μακρύς και αδιάλλακτος. Πορείες, παρεμβάσεις και σαμποτάζ ενάντια στις μηχανές και το ιδεολόγημα της ανάπτυξης ήταν μια διαρκής πραγματικότητα στην περιοχή. Επιπλέον, η οικειοποίηση του πευκώνα από τον κόσμο του αγώνα, του έδωσε μια διαφορετική λειτουργία και μια διαφορετική προοπτική από το γκρίζο των δημάρχων και των εργολάβων και τις ανάλαφρες μουσικές των εναλλακτικών. Ο πευκώνας δοκιμάστηκε για χρόνια ως ένας χώρος ελευθερίας, ένας χώρος δίχως εμπόρους, διαχειριστές και επιτηρητές. Οι ετήσιες τριήμερες εκδηλώσεις του Θερσίτη ήταν μέρος αυτής της οικειοποίησης και της επανοηματοδότησης των δημόσιων χώρων. Η σημερινή συναυλία, ενάντια σε κάθε λογής περιφράξεις, φιλοδοξεί να αποτελέσει άλλη μία κίνηση επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου για όλες και όλους.

Ιούνης 2016

Θερσίτης

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχεί μορφής Pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Κείμενα

Published: 15 June 2016

Στις 9 Γενάρη 2013 ανακαταλαμβάνεται η κατάληψη villa amalias από 92 συντρόφους/ισσες. Δύο ώρες αργότερα εκκενώνεται, έπειτα από μεγάλη αστυνομική επιχείρηση με τη συνδρομή ΜΑΤ-ΔΕΛΤΑ-ΕΚΑΜ και ελικοπτέρων και τη σύλληψη όλων όσοι συμμετείχαν στην ανακατάληψη. Είχε προηγηθεί η εκκένωσή της στις 20 Δεκέμβρη με 8 συλληφθείσες/έντες, ενώ ακολουθεί και καταστολή της αυτοδιαχειριζόμενης δομής αντιπληροφόρησης 98fm και του κατειλημμένου αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού ΑΣΟΕΕ.

Οι κινήσεις αυτές σηματοδοτούν την έναρξη της κατασταλτικής εκστρατείας του κράτους εναντίον αυτοοργανωμένων δομών, καταλήψεων, εγχειρημάτων του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού χώρου. Ακολούθησαν και άλλες, όπως η εισβολή στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη, η εκκένωση της κατάληψης Αντιβίωση στα Γιάννενα, το Μαραγκοπούλειο στην Πάτρα κ.α.  Οι επεμβάσεις αυτές αποτελούν κομμάτι της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκε τα προηγούμενα σχεδόν τρία χρόνια (και διατηρείται με διαφορετικό ύφος έως και τις μέρες μας). Στην κυβέρνηση συνεργασίας επικεφαλής βρίσκεται η ΝΔ με τις ακροδεξιές της απολήξεις, ενώ συνδράμει και το αποδεκατισμένο ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, που παίζει για εκείνο το διάστημα έναν ιδιαίτερο ρόλο ως δεκανίκι του συστήματος. Η εισαγωγή στην εποχή των μνημονίων και στο "κρισιακό" περιβάλλον γίνεται από τον Απρίλη του 2010, οπότε ακολουθούν με καταιγιστικό ρυθμό μεσοπρόθεσμα, εφαρμοστικοί νόμοι, πολυνομοσχέδια, δανειακές συμβάσεις, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που συνοδεύονται από ανανεώσεις των κυβερνητικών επιτελείων και συχνές εκλογικές αναμετρήσεις. Πρόκειται για μια σαρωτική επίθεση από την πλευρά της εγχώριας και υπερεθνικής κυριαρχίας εναντίον των όποιων κεκτημένων, εργασιακών, δομών στοιχειώδους πρόνοιας, εκπαίδευσης κλπ. Τα πάντα τίθενται προς λεηλασία, προκειμένου να ανοικοδομηθεί το κοινωνικό σε νέες βάσεις, να εμπεδωθεί από τον πληθυσμό η γραμματική του νεοφιλελευθερισμού που θέλει να αμφισβητείται ακόμα και η ίδια η δυνατότητα για ζωή. Επιτελείται  μια άνευ προηγουμένου καπιταλιστική επέλαση, με όξυνση της κρατικής και παρακρατικής καταστολής -στην αρένα προωθούνται άμεσα και οι φασίστες της χ.α., αρχής γενομένης με το καθεστωτικό «πείραμα» στη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα στο κέντρο της Αθήνας-, με την εδραίωση του καθεστώτος εξαίρεσης για μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, με σημαία το δόγμα της "μηδενικής ανοχής" και την πάταξη των λεγόμενων "εστιών ανομίας". Το τελευταίο μεταφράζεται σε επιβολή κοινωνικής σιγής με άγρια καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αγώνων.

Την περίοδο αυτή, της γενικευμένης συστημικής κρίσης, η επίθεση στον εσωτερικό εχθρό ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενη. Τέτοια ήταν η εκκένωση της villa amalias. Μια κατάληψη που για 23 χρόνια δραστηριοποιούνταν στο κέντρο της Αθήνας. Όντας σε μια γειτονιά πολύ κοντά στην πλατεία Αγ. Παντελεήμονα, περιοχή που είχε επιλεγεί ως προπύργιο της δράσης της χ.α. αποτέλεσε εξαρχής μαχητικό ανάχωμα στη διάχυση των ρατσιστικών τους δηλητηρίων και πρακτικών. Οι σύντροφοι/ισσες της villa amalias μαζί με πλήθος κόσμου του αναρχικού/αντεξουσιαστικού χώρου και αλληλλέγγυους/ες συγκρούστηκαν επανειλημμένως με τα φασιστικά τάγματα εφόδου, στεκόμενοι/ες αλληλέγγυοι/ες στους μετανάστες που στοχοποιούνταν πέρα από τους φασίστες της χ.α. και από την ακροδεξιά κυβέρνηση -θυμόμαστε την επιχείρηση με το κυνικό όνομα "Ξένιος Δίας", κατά τη διάρκεια της οποίας συλλήφθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, βασανίστηκαν, απελάθηκαν. Ταυτόχρονα, η villa amalias, αποτελούσε ζωντανό οδόφραγμα στα σχέδια ανάπλασης και οικονομικής ανάπτυξης του κέντρου, στη γνωστή διαδικασία "εξευγενισμού" της περιοχής. Τα κυκλώματα real estate είχαν αρχίσει να εστιάζουν στην περιοχή για το ξεδίπλωμα των οικονομικών τους σχεδίων, μιας που αυτή πληρούσε τις προϋποθέσεις: είχε υποτιμηθεί σημαντικά από τη συγκέντρωση μεγάλου αριθμού μεταναστών και άλλων "περιθωριοποιημένων" κοινωνικών ομάδων, οπότε μπορούσε μετά από μια "εκκαθάριση" να αποτελέσει πεδίο κερδοσκοπίας. Προφανώς, πέραν των παραπάνω, η villa amalias, ως κομμάτι του κόσμου της αντιεξουσίας, προέτασσε αξίες, δράσεις, σχέσεις στη βάση της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, της αντιιεραρχίας, ενάντια στο ρατσισμό, σεξισμό, ενάντια σε κάθε μορφής διάκριση. Γι΄αυτό, αναγνωρίστηκε ως εχθρικό του συστήματος εγχείρημα -και τέτοιο ήταν- οπότε δρομολογήθηκε η εκκένωσή της.

Tην ίδια μέρα της ανακατάληψης της villa amalias, και αφού έχουν συλληφθεί οι ανακαταληψίες, αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο κτίριο της κατάληψης Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά και συνέλαβαν 7 συντρόφισσες και συντρόφους που εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν εντός της κατάληψης. Προφανώς, η εκκένωσή της κατάληψης Σκαραμαγκά ήταν μια εκδικητική πράξη από την πλευρά του κράτους για τον εξευτελισμό της αστυνομίας με την ανακατάληψη της villa amalias, και παράλληλα μια ακόμη κίνηση για τη λεγόμενη "εκκαθάριση" του κέντρου από τις εστίες ρήξης και ανατροπής του υπάρχοντος. Γιατί η κατάληψη Σκαραμαγκά ήταν τμήμα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων για τέσσερα χρόνια, μετεξεγερτικό εγχείρημα του Δεκέμβρη του 2008 και ζωντανό κύτταρο της επιθυμίας και επιδίωξης ενός άλλου κόσμου, ελευθερίας, ισότητας, συλλογικότητας.

Τέτοιες είναι οι καταλήψεις του κόσμου της αντεξουσίας. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για ατομική και κοινωνική χειραφέτηση. Απέναντι στην κοινωνική και ταξική λεηλασία, την κοινωνική απονέκρωση και τον εκφασισμό που προωθεί η κυριαρχία, βρίσκονται τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, οι κοινωνικές αντιστάσεις και οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι. Στις καταλήψεις εξυφαίνονται τα «σχέδιά» μας για την κοινωνική ανατροπή και σκιαγραφούνται τα όνειρά μας για ένα κόσμο ελευθερίας και αλληλεγγύη (απόσπασμα από κείμενο της κατάληψης Πατησίων και Σκαραμαγκά, στη δίκη για την εκκένωσή της). Είναι ορμητήρια σύγκρουσης με το υπάρχον, τόποι όπου ρηγματώνουμε την εξουσία με το να δημιουργούμε συλλογικά τις δομές μας, πραγματώνοντας εδώ και τώρα τις σχέσεις που θέλουμε, οριζόντια, χωρίς ρόλους, χωρίς ιεραρχίες, ως ίσο προς ίση.

Η ανακατάληψη της villa amalias προέταξε για μια ακόμη φορά αυτές τις αξίες. Η κίνηση είχε στόχο να αναχαιτίσει την κατασταλτική επίθεση του κράτους απέναντι στις καταλήψεις και να αποστείλει κοινωνικά ένα μήνυμα αντίστασης, απέναντι στη διαρκή λεηλασία των ζωών μας. Και συνάντησε, από την ίδια στιγμή της ανακατάληψης, ένα ευρύ κίνημα αλληλεγγύης στις καταλήψεις, που ξεδιπλώθηκε πολύμορφα στον ελλαδικό χώρο αλλά και έξω από αυτόν.

Όπως αναφέρεται στο υπόμνημα που οι ανακαταληψίες κατέθεσαν στον ανακριτή τη 2η μέρα της κράτησής τους:

...Η δίωξη μας είναι πολιτική. Το κράτος επιτίθεται σε όλη την κοινωνία, αναπόσπαστο μέρος της οποίας είναι οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, που σήμερα βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής. Αυτοί οι χώροι αντίστασης λειτουργούν εδώ και χρόνια ως πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά κέντρα, ανοιχτά σε όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Γι' αυτό και η είσοδος και η παρουσία μας στη Βίλα Αμαλίας είναι πολιτική επιλογή και ως τέτοια την υπερασπιζόμαστε.

Ενάντια στη φτωχοποίηση, τη λεηλασία της ζωής μας και της φύσης, στον εκφασισμό και το σύγχρονο ολοκληρωτισμό, συμμετέχουμε στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες...

Οι κατηγορίες που αρχικά βάρυναν τους/τις κατηγορούμενους/ες ήταν διατάραξη κοινής ειρήνης με καλυμμένα χαρακτηριστικά σε κακουργηματικό επίπεδο (ο γνωστός κουκουλονόμος), έτσι ώστε να δικαιολογηθεί η τεράστια αστυνομική επιχείρηση, αλλά και να υπάρξει μια επικοινωνιακή διαχείριση της κατάστασης από την πλευρά της κυβέρνησης, στέλνοντας το μήνυμα της καταστολής απέναντι σε όποιον και όποια αντιστέκεται. Επίσης, διατάραξη κοινής ειρήνης και απείθεια, λόγω της άρνησης των περισσότερων να δακτυλοσκοπηθούν και να υποβληθούν σε φωτογράφηση. Ως απόρροια των παραπάνω επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και εμφάνισης το πρώτο πενθήμερο κάθε μήνα στο αστυνομικό τμήμα του τόπου διαμονής τους. Στις 17 Απριλίου 2015, μετά από απεργία πείνας δεκάδων φυλακισμένων αγωνιστών, αλλά και της δημόσιας δήλωσης πολιτικής ανυπακοής στους περιοριστικούς όρους από δεκάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, ψηφίστηκε από τη βουλή υπό το βάρος της πίεσης, νομοσχέδιο το οποίο περιλαμβάνει την κατάργηση του "κουκουλονόμου" για τη συντριπτική πλειοψηφία των αδικημάτων. Έτσι, οι κατηγορίες μειώθηκαν στις δύο τελευταίες, πλημμεληματικού χαρακτήρα, χωρίς ωστόσο να αρθούν οι περιοριστικοί όροι.

Λίγες ημέρες πριν τη δίκη των 92 κατηγορουμένων για την ανακατάληψη της villa amalias, αναγνωρίζουμε ως κομμάτι και των δικών μας επιλογών τη συνειδητή επιλογή των συντρόφων/ισσών μας το πρωινό της 9ης Γενάρη του 2013. Αντιθέτως, δεν αναγνωρίζουμε καμία ενοχή ή κατηγορία που αποδίδεται από την αστική δικαιοσύνη στους συντρόφους μας και κατ' επέκταση στον κόσμο του αγώνα. Εξάλλου, ακόμα και οι ίδιες οι κατηγορίες, οι οποίες μας εκπλήσσουν με τον παραλογισμό τους, μπορούν πολύ εύκολα να αντικρουστούν:

Όσον αφορά στη διατάραξη "κοινής ειρήνης", δεν αναγνωρίζουμε καμία τέτοια συνθήκη. Εκτός και αν έτσι ονομάζεται η φτωχοποίηση τεράστιων κοινωνικών κομματιών, η καθημερινή εργασιακή λεηλασία με τους μισθούς της πείνας, με τις συντάξεις "επιδόματα" και τη μετατροπή των ηλικιωμένων σε επαίτες, τους ανθρώπους που δεν έχουν καν "δικαίωμα" σε επίδομα του ΟΑΕΔ, τους "ωφελούμενους" των πεντάμηνων των κατ' ευφημισμόν κοινωφελών προγραμμάτων. Ή μήπως κοινή ειρήνη είναι η συνθήκη που οδήγησε τα τελευταία χρόνια πολλές εκατοντάδες ανθρώπους στην αυτοκτονία και άλλους/ες στην απόγνωση, στην αναγκαστική μετανάστευση... Για ποια "κοινή ειρήνη" μιλάμε, με τους χιλιάδες πνιγμένους μετανάστες στο υγρό νεκροταφείο της μεσογείου, σπρωγμένοι από τον πόλεμο και τη φτώχεια, με όλους εκείνους τους πρόσφυγες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι και στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα-αποθήκες ανθρώπων που φρόντισε να φτιάξει το ελληνικό κράτος, βυθισμένοι στην αορατότητα, διαχειριζόμενοι ως περιττοί. Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Αν κάτι λοιπόν διαρρήχτηκε εκείνο το πρωί δεν είναι καμιά "κοινή ειρήνη" αλλά η κανονικότητα της κυρίαρχης βαρβαρότητας, του ρατσισμού, των έμφυλων ανισοτήτων, των πατριωτικών-εθνικιστικών παραληρημάτων μίσους.

Για την απείθεια που αποδίδεται, έχουμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα ακόμη πεδίο που έχει ανοίξει από τους αγωνιζόμενους/ες εδώ και χρόνια ενάντια στην καταγραφή, κατηγοριοποίηση, ταξινόμηση του κόσμου του αγώνα, κοινώς σε αυτό που παλιότερα λεγόταν "φακέλωμα". Το ζήτημα αναδείχτηκε κινηματικά κυρίως μετά την αναβάθμιση των μέσων καταγραφής με λήψη γενετικού υλικού και τη μιντιακή επίδειξη των φωτογραφιών συλληφθέντων αγωνιστών, με σκοπό τη διαπόμπευσή τους. Δεν είναι λίγοι/ες οι συντρόφισσες και σύντροφοι που αρνήθηκαν να υποβληθούν στη διαδικασία και δέχτηκαν γι 'αυτό ακόμη και βασανισμούς στα αστυνομικά κολαστήρια. Αρνούμαστε αυτό το "ειδικό" φακέλωμα που φροντίζει να γεμίζει τα κατασταλτικά συρτάρια με εν δυνάμει κατηγορούμενους, αρνούμαστε την εθελούσια καταγραφή μας και μια πρώτη δόση "ενοχής" που μας αποδίδει η συγκεκριμένη καταγραφή πριν καν οδηγηθούμε στα αστικά δικαστήρια. Γιατί αναμφίβολα, η εκ των προτέρων καταγραφή του διωκόμενου/ης με δακτυλοσκοπήσεις, φωτογραφήσεις και λήψεις DNA, πέρα από τη συνθήκη εκφοβισμού και προσβολής που θέλει να διαμορφώσει, δεν είναι παρά μία επίσπευση της απόδοσης ενοχής, μια εκ των προτέρων καταδίκη που σίγουρα ξεσκεπάζει τα ψευδεπίγραφα των ιδεωδών της αστικής δικαιοσύνης. Η απείθεια, όπως οι κατασταλτικές αρχές την ονομάζουν, είναι αυτό που τους αντιστοιχεί.

Για τους περιοριστικούς όρους, αυτοί αποτελούν ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας για πολλές εκατοντάδες αγωνιστών/ριών, που αν και "εκτός των τειχών", υφίστανται περιστολή της ελευθερίας τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, των 92, οι όροι είναι απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και σε μηνιαία βάση παρουσία στο α.τ. Ωστόσο, παρατηρείται μια διεύρυνση των όρων τα τελευταία χρόνια, που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και απαγόρευση συμμετοχής σε διαδηλώσεις. Από το τελευταίο φαίνεται καθαρά η ευθεία συνεπαγωγή των περιοριστικών όρων με μια προσπάθεια από την πλευρά του καθεστώτος για μόνιμη συνθήκη επιτήρησης του διωκόμενου/ης, αλλά και απαγόρευσης τελικά της πολιτικής συμμετοχής του/της σε δράσεις που κρίνονται επίφοβες για την "ασφάλειά" του. Ως τέτοιοι οι περιοριστικοί όροι είναι κατασταλτικοί όροι μεγάλης διάρκειας, που λειτουργούν ως μια εκ των προτέρων τιμωρία, χωρίς να έχει προηγηθεί δίκη. Και σε αυτή την περίπτωση, των κατηγορούμενων της villa amalias -πέρα από το ότι με την απόσυρση του κουκουλονόμου δεν υφίσταται κακούργημα, άρα και οι περιοριστικοί δεν αντιστοιχούν ακόμη και για το σύστημα δικαιοσύνης- αλλά και σε κάθε άλλη περίπτωση, οι περιοριστικοί όροι δεν μπορούν να γίνονται ανεκτοί από τον αγωνιζόμενο κόσμο.

Την Πέμπτη 16 Ιούνη δικάζονται οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας γιατί εναντιώθηκαν στον κόσμο της υποταγής, της απάθειας, της εξατομίκευσης. Προτάσσοντας τις καταλήψεις ως οδοφράγματα απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Στο έγκλημα για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας είμαστε όλες/οι συνειδητά συνένοχες/οι.

ΔΙΚΗ: ΠΕΜΠΤΗ 16 ΙΟΥΝΗ, 9 π.μ. στα δικαστήρια της Ευελπίδων

Ιούνης 2016

Θερσίτης

Details

Category: Κείμενα

Published: 05 March 2016

Επιχείρηση "ανθρωπισμού" σε σαθρά εδάφη...

Για τα τελευταία γεγονότα στο πάρκο Τρίτση

Δευτέρα 29/2/16 πρωί - κατόπιν έκτακτου δημοτικού συμβουλίου το βράδυ της Κυριακής, παρόντος και του γ.γ. μεταναστευτικής πολιτικής Β. Παπαδόπουλου - οι ερπύστριες των μηχανημάτων του στρατού αλλά και οχήματα του δήμου Ιλίου για κάθε χρήση (ως ένας άλλος στρατός), εισβάλουν σε χώρο εντός του πάρκου Τρίτση για να φτιάξουν «καταυλισμό προσωρινής εγκατάστασης προσφύγων». Το σημείο που επιλέχτηκε ήταν μακριά από την εμπορευματοποιημένη ζώνη του πάρκου, ώστε να μη διαταραχτεί η κανονικότητα της καταναλωτικής ροής, αλλά και εντός «αστικού ιστού», παίζοντας στα όρια σχετικά με τις διακηρυγμένες προθέσεις τους, να στοιβάξουν τους ανθρώπους αυτούς μακριά από τον ντόπιο πληθυσμό. Την επομένη ωστόσο, Τρίτη 1/3/16, η επίκληση της «ακαταλληλότητας του εδάφους», οδηγεί σε εισήγηση των μηχανικών αρμόδιας υπηρεσίας του υπουργείου για παύση των εργασιών, ενώ ταυτόχρονα το «ανθρωπιστικό» κράτος αναζητάει νέους «ιδανικούς» χώρους για να ικανοποιήσει τα αιτήματα από πλευράς ε.ε. με αντάλλαγμα μεγάλα κονδύλια, για φραγμό των προσφύγων-μεταναστών και περιορισμό-εγκλωβισμό τους εντός ελληνικού εδάφους. Την ίδια ώρα, περνά σε επαναπροωθήσεις, ενισχύει την παρουσία της Frontex στα σύνορα, περνάει στη συμφωνία νατοϊκών περιπολιών στο Αιγαίο, με κύρια συνέπεια, ποια άλλη, από την παρεμπόδιση της μετακίνησης των προσφύγων και κατ’ επέκταση τον συνεχή πολλαπλασιασμό των πτωμάτων στο απέραντο νεκροταφείο της μεσογείου.

Στην όλη επιχείρηση στο πάρκο Τρίτση πρωτοστάτησε ο γνωστός «μνηστήρας» του Ζενέτος, δήμαρχος Ιλίου, άξιος εκφραστής των εμμονών και κυριαρχικών ανταγωνισμών των απανταχού τοπικών αρχόντων, που είδε και εδώ μια ακόμη ευκαιρία να αναγνωριστεί ως ο πλέον αρμόδιος για την τύχη του πάρκου, με σκοπό κάποια στιγμή να του αποδοθεί πλήρως για να συνεχίσει τη φιλετοποίησή του. Ηγήθηκε επίσης όλης αυτής της κουστωδίας των εμετικών ανθρωπιστών που «η ευγένεια της αλληλεγγύης» τους και το «κοινωνικό τους πρόσωπο», περιορίζεται στην εύρεση άμεσων λύσεων στο πάντα «μεγάλο πρόβλημα των προφυγικών ροών», αρκεί βεβαίως οι στοιβαγμένοι «να μας αδειάσουν γρήγορα τη γωνιά». Το ζήτημα ξέβρασε και ορισμένα «ωραία» ακόμα: είδαμε τον επικεφαλής της ΝΔ Ιλίου, Καούκη, σε ρατσιστικό παραλήρημα που θα το ζήλευαν και οι μισάνθρωποι της χ.α. Και το «τιμημένο» ΚΚΕ να ζητάει να μεταφερθούν οι πρόσφυγες στο κάμπινγκ της Βούλας, σαν να πρόκειται για πράγματα... Δεν έλειψαν βεβαίως και τριβές στον τόπο που θα δημιουργούνταν η αποθήκη-ανθρώπων με κάποιους λίγους ρατσιστές-φασιστάκους, που δυστυχώς γι' αυτούς συνάντησαν συγκεντρωμένους αλληλέγγυους/ες των προσφύγων/μεταναστών κι έτσι δεν βρήκαν καθόλου πρόσφορο πεδίο να απλώσουν τα δηλητήριά τους. Από τη μία λοιπόν οι εξόφθαλμα σκατόψυχοι και από την άλλη η γλίτσα των ρεαλιστών-ανθρωπιστών.

Στον απόηχο του συμβάντος, ο Κ. Κάβουρας, δημοτικός σύμβουλος με την υποστηριζόμενη από το σύριζα παράταξη αλληλέγγυα πόλη, μας «ενημερώνει», υπερασπιζόμενος τα κομματικά του συμφερόντα/σχέσεις, ότι η παρουσία του στρατού στις γειτονιές μας έγινε λόγω "…δεδομένης της κρισιμότητας της κατάστασης και της δυνατότητας που έχει ο στρατός να ξεπερνά διάφορα γραφειοκρατικά κολλήματα". Σίγουρα, είναι γνωστή από την ιστορία η ιδιότητα του στρατού να ξεπερνά «γραφειοκρατικά κολλήματα», αφού η στρατιωτική μηχανή ειδικεύεται στο να δίνει λύσεις και να ξεπερνά τα όποια πολιτικά-κοινωνικά αδιέξοδα με πραξικοπήματα, πολεμικές επεμβάσεις, απεργοσπαστικές αποστολές, στήριξη της αστυνομίας κ.ά. Η εμπλοκή του στην πολιτική και κοινωνική ζωή δεν μπορεί παρά να ξυπνάει μνήμες συνδεδεμένες με καταστολή και πολύ αίμα. Και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι από τις λίγες -μεταπολιτευτικά- που επαναφέρει με τόσο απροκάλυπτο τρόπο το στρατό στο προσκήνιο, άλλοτε ως αρωγό του "ανθρωπιστικού κράτους" και άλλοτε ως ρυθμιστή -μεταξύ άλλων- του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί στον ελλαδικό χώρο.

Όπως και να ‘χει, είτε εδώ, είτε πιο ‘κει, όσοι και όσες τόλμησαν και θα τολμήσουν να αψηφήσουν τις προειδοποιήσεις του νεκροταφείου της μεσογείου και να περάσουν ζωντανοί/ές, όσες και όσοι γλύτωσαν τις μαζικές επαναπροωθήσεις, αυτοί που τους παραχωρείται ένα και μόνο δικαίωμα, που δεν είναι άλλο από το «να ξεκουμπιστούν γρήγορα από ‘δω», με τετελεσμένο αυτό «των κλειστών συνόρων», θα το πληρώσουν ακριβά στις υποδομές «φιλοξενίας». Των συρματοπλεγμάτων και της αορατότητας. Της καταστολής και του ελέγχου. Της μαζικής στέγασης και της μαζικής σίτισης. Στον αποκλεισμό των κοινωνικών διεργασιών που θα τους έδιναν πραγματικές επιλογές ζωής. Στην αφαίρεση της πιο ακέραιης υπόθεσης: Να ζήσουν, χωρίς καταναγκασμούς.

Οι ζωές μας δεν υποβαθμίζονται σε σχέση με το πόσο κοντά μπορεί να «τοποθετηθούν» οι αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου. Οι ζωές μας είναι υποβαθμισμένες με έναν απόλυτο τρόπο για όσο υπάρχουν αιχμάλωτοι. Μέσα από τα στρατόπεδα εκπαίδευσης υπάκουων υποτελών στα οποία γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και ζούμε. Για όσο τα πάρκα - τελευταίοι τόποι ελεύθερης πρόσβασης και συνάντησης που έχουν απομείνει- θα μπορούν να μετατρέπονται σε μια νύχτα σε κάθε λογής στρατόπεδο ή εμπορικό κέντρο. Για όσο θα αναγνωριζόμαστε μέσα από τη δυαδικότητα εμπορεύματος/καταναλωτή, για όσο τις πλατείες θα τις κρατάνε τα τραπεζοκαθίσματα. Μέχρι να γκρεμιστεί το τελευταίο στρατόπεδο κι η τελευταία φυλακή.

Αν μπορούμε να σκεφτούμε κάποια καλύτερη προοπτική για τους εαυτούς μας απ’ αυτήν που μας επιβάλλουν οι ισχυροί, με πολέμους, εκμετάλλευση, φτώχεια, παράπλευρες απώλειες κι επίπλαστους διαχωρισμούς, αν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας κάτι παραπάνω από έναν στατιστικό αριθμό κι ακόμη χειρότερα, από ένα λάθος, έναν περισσευούμενο, ξέρουμε καλά πως δεν μπορούμε να αφήσουμε καμία και κανέναν απ ‘έξω.

Όσον αφορά στους Καούκηδες, Κακούρηδες και λοιπούς καννίβαλους μισαλλόδοξους φασίστες, τους κάθε λογής ρατσιστές που πρόλαβαν να ξεμυτίσουν, η ιστορία υποδεικνύει με πολλά παραδείγματα πώς πρέπει να αντιμετωπιστούν. Θα περάσουμε από πάνω τους.

Γιατί αυτές οι γειτονιές, τα πάρκα, οι πλατείες, είναι και θα μείνουν ανοιχτές για τους πρόσφυγες και μετανάστες, για να βρίσκονται όπου εκείνοι/ες επιθυμούν. Αρκετά με τον ψευδεπίγραφο ανθρωπισμό της αρβύλας, των στρατοπέδων, των καταναγκασμών, των φραχτών. Το ζήτημα των κυνηγημένων είτε από πόλεμο είτε από φτώχεια είναι ζήτημα που πρέπει να το διαχειριστούμε εμείς οι από τα κάτω από κοινού. Είναι δικό μας ζήτημα.

ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ, ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ

ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ/ΕΣ

Για την ελευθερία, την ισότητα, την αλληλεγγύη

Αγρός, αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος - πάρκο Τρίτση
Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας και ανατροπής, Νέστορος & Ευαγγελιστρίας, Ίλιον

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ] 

Details

Category: Κείμενα

Published: 15 February 2016

Οι νεοναζί της χρυσής αυγής και η ανύπαρκτη «Επιτροπή κατοίκων Πειραιά»

Την Τρίτη, 02 Φεβρουαρίου, λίγες μόλις ώρες μετά την κυβερνητική ανακοίνωση για τη δημιουργία «relocation camp» στο στρατόπεδο «Στεφανάκη» του Σχιστού, κυκλοφορεί μέσω διαδικτύου κάλεσμα σε συγκέντρωση στη συμβολή των λεωφόρων Γρ. Λαμπράκη και Σχιστού τη Δευτέρα 08/02 στις 12:30μμ, από μία δήθεν «Επιτροπή κατοίκων Πειραιά». Το κάλεσμα αναδημοσιεύεται αστραπιαία στο επίσημο σάιτ της χρυσής αυγής, ενώ τα περιεχόμενά του είναι ξεκάθαρα ρατσιστικά και μισαλλόδοξα ενάντια σε πρόσφυγες/μετανάστες. Στη συνέχεια, ενώ οι εν λόγω «κάτοικοι» παραμένουν αόρατοι τις επόμενες μέρες, οι νεοναζί βουλευτές της χ.α. ανακοινώνουν επισήμως στη βουλή, την Παρασκευή 05/02, ότι θα στηρίξουν πολιτικά την συγκεκριμένη φασιστοσύναξη, αποκαλύπτονας από νωρίς την προέλευση της πλαστής υπογραφής της «επιτροπής κατοίκων Πειραιά». Παράλληλα, μέχρι και την Κυριακή 07/02, δημοσιοποιούνται διάφορα άλλα αντιφασιστικά καλέσματα για τις 11πμ της ίδιας μέρας.

Το πρωί της Δευτέρας 08/02 στις 8:00πμ, πολλές ώρες πριν την καλεσμένη φασιστοσύναξη και την εμφάνιση της χρυσαυγίτικης επιτροπής, περίπου 100 αντιφασίστες και αντιφασίστριες από τις περιοχές του Πειραία προχωρούν σε αντιφασιστική συγκέντρωση αλληλεγγύης σε μετανάστες/πρόσφυγες (ενάντια σε κάθε στρατόπεδο συγκέντρωσης και κέντρο κράτησης, «υποδοχής», «μεταγκατάστασης», «προαναχωρησιακό» ή «φιλοξενίας»), στη συμβολή των λεωφόρων Γρ. Λαμπράκη και Σχιστού. Εκεί, έγιναν  σαφείς οι θεσμικές διαβουλεύσεις και συμφωνίες μεταξύ της κοινοβουλευτικής χ.α. και των αρμόδιων «αριστερών» υπουργών για διασφάλιση της συγκέντρωσης των φασιστών από την αστυνομία. Στο σημείο υπήρχαν ήδη παρεταγμένες κλούβες και ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ που έφραξαν τον δρόμο στους αντιφασίστες/ριες (όπως επίσης και σε δεύτερη αντιφασιστική συγκέντρωση που πραγματοποιούταν από την ΟΡΜΑ). Έτσι, διαφυλάχθηκε το σημείο για τη φασιστοσύναξη του μεσημεριού και αποδείχθηκε έμπρακτα η κρατική προστασία και κάλυψη των νεοναζί της χρυσής αυγής, από την αστυνομία και με την πολιτική κάλυψη της κυβέρνησης. Λίγα λεπτά αργότερα, στις 8:30πμ, αποκαλύπτεται πλήρως η φασιστική μεθόδευση, καθώς στο σημείο εμφανίζεται μία κουστωδία βουλευτών, στελεχών και ταγματασφαλιτών της χρυσής αυγής, οι οποίοι 4 ώρες πριν το κάλεσμα της ανύπαρκτης επιτροπής τους συγκεντρώθηκαν στο παρκάκι της συμβολής για να διοργανώσουν τη ρατσιστική/μιντιακή τους φιέστα, υπό την προστασία της συγκυβέρνησης. Στη συμβολή των λεωφόρων Σαλαμίνος και Γρ. Λαμπράκη, οι αντιφασίστες/στριες πραγματοποιούν παράλληλα τη συγκέντρωσή τους με μικροφωνική, πανό, μοίρασμα κειμένων και συνθήματα, ενώ αργότερα εμφανίζονται και κάποιες δεκάδες ακόμα άτομα από άλλα καλέσματα αριστερών οργανώσεων. Το μεσημέρι, πάνω από 150 ακηδεμόνευτοι αντιφασίστες/τριες από τη συγκέντρωση πραγματοποίησαν αντιφασιστική πορεία αλληλεγγύης στις γειτονιές του Κερατσινίου, λίγο αργότερα το ίδιο έπραξαν και δεκάδες άτομα των αριστερών καλεσμάτων, ενώ η σαθρή συγκέντρωση των φασιστών (που παρά την επίσημη παρουσία σχεδόν της μισής κοινοβουλευτικής ομάδας της χ.α. μόλις που ξεπέρασε τους 100 κομματικούς χουντοφασίστες και μηδαμινή παρουσία «κατοίκων») ολοκληρωνόταν πολιτικά ξεσκέπαστη κι αποτυχήμενη και κοινωνικά υπό πλήρη απομόνωση.

Τα ΜΜΕ και οι «συγκεντρώσεις υπέρ και κάτα του κέντρου κράτησης»

 
Οι ραγδαίες εξελίξεις και η όξυνση της αντιμεταναστευτικής διαχείρισης με την άμεση κατασκευή «hot spots» και «relocation camps» σε σύνορα και ενδοχώρα αντίστοιχα, απαιτούν την κατάλληλη προπαγάνδα για την κοινωνική νομιμοποίηση της καταστολής των προσφύγων και των μεταναστών. Δημοκρατία και φασισμός, σε αγαστή συνεργασία και φαινομενική μόνο σύγκρουση μεταξύ τους, δημιουργούν επίπλαστα δίπολα στη λογική της θεωρίας των «δύο άκρων», έτσι ώστε η κρατική διαχείριση να «αποδειχθεί» ως η μόνη ρεαλιστική επιλογή και οι φασίστες να επιχειρήσουν να επανακτήσουν ένα κοινωνικό έρισμα. Μόνο έτσι εξηγείται ο μιντιακός και θεσμικός οχετός που εξαπολύθηκε από το πρωί της Δευτέρας 08/02, ενάντια στον ακηδεμόνευτο αντιφασισμό και την αλληλεγγύη σε μετανάστες/πρόσφυγες. Σύσσωμα, και δίχως την παραμικρή περιγραφή των όσων διαδραματίστηκαν και αποκαλύφθηκαν κοινωνικά το πρωί (με την απαγόρευση των αντιφασιστικών συγκεντρώσεων προς χάρην μίας δράκας βουλευτών και μπράβων της χρυσής αυγής), τα τηλεοπτικά συνεργεία που έσπευσαν στη διασταύρωση και τα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης που αναπαρήγαγαν το ένα το άλλο, περιέγραφαν «δύο παράλληλες συγκεντρώσεις, υπέρ και κατά του κέντρου στο Σχιστό», η πρώτη της «Κίνησης Ενάντια στον Ρατσισμό και το Φασισμό» (ΚΕΕΡΦΑ) και η δεύτερη μίας «επιτροπής κατοίκων της περιοχής». Έτσι, σκόπιμα αποσιώπησαν πλήρως μία διακριτή, δυναμική, αντιφασιστική, αντιεξουσιαστική, αλληλέγγυα σε μετανάστες/πρόσφυγες συγκέντρωση που εναντιωνόταν σε κάθε τέτοιο στράτοπεδο/κέντρο όπως του Σχιστού, με κεντρικό σύνθημα «Ούτε στα νησιά ούτε στον Πειραιά, στρατόπεδα συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά», και συγχρόνως σε κάθε φασιστική παρουσία και ρητορεία. Και ακόμα χειρότερα, την ενέταξαν στο κάλεσμα της ΚΕΡΦΑ, συγχωνεύοντας πάνω από 150 ακηδεμόνευτους αντιφασίστες/στριες, στους περίπου 10-20 διαδηλωτές της συγκεκριμένης οργάνωσης.

Η στρατιωτικοποίηση της διαχείρισης του μεταναστευτικού/προσφυγικού

 
Πίσω από τις μάσκες των φασιστών της χρυσής αυγής και πέρα από τις ενορχηστρωμένες διαστρεβλώσεις των ΜΜΕ, βρίσκεται η εφαρμογή ενός κεντρικού σχεδιασμού ενάντια στις προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές που προκαλούνται από τους πολέμους και τη φτώχεια που προκαλεί ο «ανεπτυγμένος κόσμος». Είτε ως «hot spots», είτε ως «κέντρα υποδοχής/διαλογής/φιλοξενίας/επαναπροώθησης», είτε ως κανονικά στρατόπεδα, οι χώροι κράτησης και διαχείρισης ολόκληρων κοινωνικών ομάδων -και μάλιστα των πιο υποβαθμισμένων και εξαθλιωμένων- υλοποιούν από τη μία την ωμή συμπύκνωση του θεσμικού/κρατικού ρατσισμού (με ανυπολόγιστες δυνατότητες περαιτέρω αναβάθμισης/στρατιωτικοποίησης), και από την άλλη μία μήτρα παραγωγής κοινωνικού αυτοματισμού, εκφασισμού και ρατσισμού στη λογική του «πολέμου όλων εναντίων όλων». Στο πλάι, μία ολόκληρη θεσμική αγέλη (παραγόντων, εμπόρων, δημάρχων, ΜΚΟ) γνέφει καταφατικά στη στρατιωτική διαχείριση του μεταναστευτικού, πλέον με τη συνδρομή και του ΝΑΤΟ, προσδοκώντας πολιτικά και οικονομικά οφέλη, από την επίσημη και «μαύρη» οικονομία που στήνεται γύρω από τους πρόσφυγες/μετανάστες και τους μαζικούς πνιγμούς των ναυαγίων στο Αιγαίο.

Αλληλεγγύη

Η εναντίωση στα κάθε είδους στρατόπεδα και κέντρα κράτησης είναι ψευδής, όταν εφορμείται από ρατσιστικά κίνητρα. Η μισαλλοδοξία, ο εθνικισμός και ο φασισμός είναι που γεννούν τα στρατόπεδα και επενδύουν πολιτικά στην ύπαρξή τους. Όσο οι μετανάστες αντιμετωπίζονται είτε ως πρόβλημα από τους «ρεαλιστές», είτε ως σκουπίδια από τους σκατόψυχους, τόσο θα υπάρχουν στρατόπεδα και κέντρα κράτησης. Απεναντίας, η αλληλεγγύη στους μετανάστες/πρόσφυγες και η σύγκρουση με τους κρατικούς/καπιταλιστικούς αντιμεταναστευτικούς σχεδιασμούς γκρεμίζει σύνορα και στρατόπεδα και θέτει τις βάσεις για να μπει ένα ισχυρό ανάχωμα στους πολέμους, την εξαθλίωση, την υπόβαθμιση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

ΟΥΤΕ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΟΥΤΕ "ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ"
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΟΡΑΤΟΥΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΣΑΣ  

Αντιφασίστες/στριες από τις περιοχές του Πειραιά

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Κείμενα

Published: 05 February 2016

Το πείραμα της αυτομόρφωσης που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια  στο χώρο του Θερσίτη, θα συνεχιστεί και φέτος, όπου θα πραγματοποιηθούν μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες-τριες, παραδοσιακών χορών, ελεύθερου σχεδίου, ενώ ευπρόσδεκτοι/ες είναι και όσοι-ες επιθυμούν να μοιραστούν τη γνώση οποιουδήποτε επιπλέον αντικειμένου.

Το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα διαμορφώνει ένα πολύ ασφυκτικό πλαίσιο, στο οποίο οι πραγματικές μαθησιακές ανάγκες απωθούνται και τελικά σαρώνονται από τον τεράστιο όγκο απαιτήσεων των σύγχρονων κοινωνικών προτύπων. Η διαδικασία της μάθησης εκφυλίζεται σε διαδικασία απόκτησης γνωστικών    αντικειμένων, εχέγγυα υποσχέσεων κοινωνικής και επαγγελματικής ανέλιξης και επιτυχίας (αν και στην περίοδο που διανύουμε κάτι τέτοιο φαντάζει μάλλον αμφίβολο). Η γνώση γίνεται εργαλείο για πολύ συγκεκριμένη χρήση: στόχο έχει να δημιουργήσει πειθήνιους, παραγωγικούς υπηκόους του κυρίαρχου κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού τρόπου οργάνωσης. Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, ο σεξισμός αποτελούν βασικά συστατικά της κυρίαρχης εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ο χρόνος που  απαιτείται για να μάθει κανείς κάτι γίνεται ανταλλακτικός και κοστολογείται, οπότε η εργαλειοποιημένη γνώση γίνεται και εμπόρευμα. Αυτό θα πει ότι μπορεί να αποκτηθεί μόνο από εκείνους κι εκείνες που μπορούν να την αγοράσουν, κάτι που ταυτόχρονα αναπαράγει και διευρύνει τους υπάρχοντες κοινωνικούς αποκλεισμούς. Μαζί με όλα αυτά, η αποστειρωμένη εκπαιδευτική διαδικασία είναι γεμάτη από την αναπαραγωγή των κυρίαρχων διαχωρισμών, με πρώτο και κύριο τη διάκριση του διδάσκοντος από το διδασκόμενο και την τοποθέτηση του πρώτου στον άμβωνα του πεφωτισμένου και της αυθεντίας.

Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα    προτάσσουμε το μοίρασμα της γνώσης μέσα από τις διαδικασίες της συλλογικής αυτομόρφωσης. Επιχειρούμε να καταργήσουμε έμπρακτα ρόλους και δίπολα (διδάσκων-διδασκόμενος), να καταρρίψουμε την έννοια της αυθεντίας -οι αυθεντίες απλά δε χωράνε στη λογική της αλληλεπίδρασης και της ανιδιοτέλειας μιας τέτοιας διαδικασίας. Τα μαθήματα δεν έχουν και δεν επιθυμούν να έχουν καμία σχέση με την αναγνώριση και πιστοποίησή τους από «ειδήμονες» και κρατικούς ή μη οργανισμούς. Επιθυμούμε να γίνει η μάθηση το πεδίο για να συναντηθούν, να επικοινωνηθούν και τελικά να χαριστούν οι γνώσεις μας. Μέσα από διαδικασίες ισοτιμίας, να θέσουμε τους δικούς μας όρους για τη διεύρυνση των γνωστικών μας πεδίων, για την «ενίσχυση» ή την ανακάλυψη των πραγματικά δικών μας ενδιαφερόντων, των δικών μας αναγκών. Να μεταστρέψουμε τη στείρα μετάδοση γνώσης με πειραματισμούς, παιχνίδι, δημιουργικότητα, ανταλλαγή... Να αποκαθηλώσουμε τη γνώσηαπό τον εργαλειακό της προορισμό... Ταυτόχρονα,    σκοπεύουμε στο σπάσιμ των κοινωνικών αποκλεισμών και των ανισοτήτων που παράγονται μέσα από το εκπαιδευτικό  σύστημα -τα μαθήματα είναι 6ος ανοιχτά και ελεύθερα για όποιον-α θέλει να συμμετάσχει. Τα μαθήματα δεν έχουν κάποια χρηματική αξία ανταλλαγής, διότι δεν συνοδεύουν ούτε επιθυμούν να συμπορευτούν με τις επιταγές των «από τα πάνω», οι οποίοι θέλουν κάθε πτυχή της ζωής μας συνυφασμένη με την έννοια του κέρδους. Το μοίρασμα της γνώσης δεν μπορεί να έχει αντίτιμο, όταν προορίζεται να χαριστεί για την ίδια τη χαρά της μάθησης και όχι μόνο για τη χρησιμότητά της. Μέσα και από αυτή την αντι-εμπορευματική σχέση μπλοκάρουμε τη χρηματική συναλλαγή που διαμεσολαβεί τις σχέσεις και τις δραστηριότητές μας. Και είναι αυτό το μοίρασμα απαραίτητη προϋπόθεση κάθε ραδιουργίας ενάντια στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα και τη χρηματική συναλλαγή που διαμεσολαβεί τις σχέσεις και τις δραστηριότητές μας. Είναι αυτό που εκφράζει τη δύναμη του πάθους μας για την ανατροπή κάθε χειραγωγικού μηχανισμού. Εδώ και τώρα.

Όμως, στις μέρες που ζούμε επιχειρείται συστηματικά σύγχυση των νοημάτων. Κατά καιρούς οι δήμοι έχουν    αναλάβει να καλύψουν το κενό που δημιουργήθηκε από τις διαλυμένες προνοιακές υπηρεσίες, διαθέτοντας ασφαλώς ψίχουλα. Και αυτό το κάνουν επιχειρώντας    να ενσωματώσουν την έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης και του μοιράσματος  σε θεσμικά καλούπια και ανταλλακτικές αξίες. Με «λύπη» για όσους περισσεύουν -εξαιτίας των στρατηγικών των από πάνω- στήνουν κοινωνικά παντοπωλεία και κοινωνικά φροντιστήρια. Όμως, τέτοιες κινήσεις που γίνονται “από τα πάνω” μόνο καλές προθέσεις δεν έχουν και σε καμία περίπτωση δεν γίνονται χωρίς αντάλλαγμα. Άλλωστε, δε νοείται    κοινωνική αλληλεγγύη προερχόμενη “από τα  πάνω”, δηλαδή από φορείς εξουσίας και εκμετάλλευσης, όπως οι δημοτικές αρχές.

Κινούμενοι/ες όχι μόνο μακριά από αλλά και επιθετικά προς θεσμικούς φορείς, φιλανθρωπίες και εθελοντισμούς, τα μαθήματα αυτομόρφωσης είναι μόνο μία ανάμεσα σε άλλες υποδομές που μπορούμε να φτιάξουμε εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες: συλλογικές κουζίνες, χαριστικά παζάρια, κοινωνικά ιατρεία…. Βλέπουμε αυτά τα μαθήματα ως μικρές χειρονομίες κοινωνικής αλληλεγγύης. Να ξαναθυμηθούμε πώς είναι να χαρίζουμε, να μοιραζόμαστε χωρίς αντάλλαγμα. Ιδιαίτερα τώρα, που οι «από πάνω» εφορμούν εναντίον μας αγριότερα από ποτέ, που οι κοινωνικοί αποκλεισμοί εντείνονται, που η μοναξιά και η μιζέρια σκιάζουν ανεξίτηλα την καθημερινότητά μας, να στήσουμε -μακριά από λογικές ηττοπάθειας- τα δικά μας οδοφράγματα ενάντιά τους, να ορθώσουμε συνολικές, συλλογικές απαντήσεις. Με πυξίδα την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια ας χτίσουμε σχέσεις αυθεντικές, ρηγματώνοντας βαθιά τον κόσμο της εξατομίκευσης και του κέρδους.  Ας δημιουργήσουμε εκείνους τους τόπους που θα διασταυρωθεί ο πλούτος των επιθυμιών μας, των δεξιοτήτων μας, των γνώσεων μας. Σε μια κίνηση να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη.

Τώρα και πάντα

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Κείμενα

Published: 17 November 2015

Για το ανέκδοτο της ευρωπαϊκής «φιλοξενίας» σε πρόσφυγες και μετανάστες

Τους τελευταίους μήνες τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, μεταξύ τους και το ελληνικό, προσπαθούν να μας πείσουν για την ευρωπαϊκή «φιλοξενία», τη σημασία της ανθρώπινης ζωής, τις «ευρωπαϊκές αξίες» και άλλα τέτοια ωραία. Στη συνθήκη της πρωτόγνωρης σε μέγεθος μετακίνησης προσφύγων και μεταναστών, η ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική και κατ’ επέκταση και η ελληνική περνάει  σε μια πιο «ανθρωπιστική»  προσέγγιση στο πάντα «πρόβλημα» των προσφυγικών ροών, με εύκολες ασκήσεις φιλανθρωπίας.  

Την ίδια στιγμή που η μεταναστευτική πολιτική τους, εδώ και δύο δεκαετίες, δολοφονεί μετανάστες και πρόσφυγες σε θάλασσες και χερσαία σύνορα, που στοχοποιείται η «διαφορετικότητα» των μεταναστών, που η ειρήνη και ο πόλεμός τους, η διπλωματία και οι επενδύσεις τους αποσυνθέτουν και λεηλατούν πληθυσμούς σε Ασία και Αφρική. Την ίδια στιγμή που οργανώνεται εκείνη η πολιτική  που αντιμετωπίζει τους μετανάστες ως «εχθρούς», «εισβολείς» ή «περισσευούμενους πληθυσμούς», με φράχτες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, κέντρα διαλογής (hotspots), ναυτικές και στρατιωτικές περιπολίες, απωθήσεις και «επαναπροωθήσεις». Η πολιτική των κλειστών ή ασφυκτικά ελεγχόμενων συνόρων που ωθεί τους μετανάστες στο θάνατο των ναυαγίων και των ναρκοπεδίων. Η ίδια πολιτική που τώρα κάνει σημαία έναν υπεροπτικό όσο και φτηνό ανθρωπισμό της «κουβέρτας και των συσσιτίων».

Από την καταστολή στον ανθρωπισμό

Έτσι από την καταστολή περνάμε στην «ανθρωπιστική διαχείριση» και την ανυπόφορα «φιλεύσπλαχνη» μιντιακή κάλυψη του δράματος των προσφύγων. Ο θεαματικά κατευθυνόμενος και αποπροσανατολιστικός λόγος περί ανθρωπισμού τεμαχίζει την πραγματικότητα, αφαιρεί το ιστορικό της πλαίσιο και συνθέτει την αποσπασματική αλήθεια που οφείλουμε να γνωρίζουμε. Έρχεται να χωνέψει τις αυθόρμητες και ειλικρινείς κινήσεις πολύ κόσμου να συνδράμει τους πρόσφυγες και μετανάστες (με τρόφιμα, είδη ρουχισμού κλπ), στο πλαίσιο του συνολικότερου θεσμικού ανθρωπισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι στην «επιχείρηση» εμπλέκονται πολλές δεκάδες «μη κυβερνητικές» οργανώσεις, αδρά επιχορηγούμενες από ευρωπαϊκά προγράμματα. Ουσιαστικά, ενισχύεται και επιβεβαιώνεται ο ρόλος του κράτους και των θεσμικών φορέων ως μοναδικών εγγυητών της τάξης, της ασφάλειας και της δημόσιας υγείας (ως προς το τελευταίο, την εποπτεία-επιτήρηση αναλαμβάνει και πάλι το ΚΕΕΛΠΝΟ, γνωστό για τη συνεισφορά του στη στοχοποίηση των μεταναστών ως «υγειονομικής βόμβας»), αλλά και ως μοναδικών αρμόδιων να κατευθύνουν την κίνηση πληθυσμών εντός της επικράτειας τους (ανεξάρτητα από τη θέληση και τις επιθυμίες των μετακινούμενων). Συσκοτίζει το γεγονός ότι στην διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία η ανάπτυξη σε ορισμένες περιοχές προϋποθέτει την υπανάπτυξη σε άλλες, πως η ευτυχία του ενός είναι η κόλαση πολλών άλλων. Την ίδια στιγμή, φράσεις όπως: «εμείς οι Έλληνες είμαστε πάνω απ’ όλα άνθρωποι», έρχονται για να επαναφέρουν το «καθαρά εθνικό» στο δημόσιο λόγο, να διακρίνουν με υπεροψία, για μια ακόμη φορά, τον ντόπιο από τον  μετανάστη, να απαλείψουν τα κοινά ανάμεσά μας, μεγαλώνοντας τις αποστάσεις.

Ο θεσμικά παραγόμενος ανθρωπισμός χτίζεται πάνω στους κυρίαρχους διαχωρισμούς, οι οποίοι εμφανίζονται ως αυτονόητη φυσική συνθήκη. Ο διαχωρισμός σε πρόσφυγες πολέμου και οικονομικούς μετανάστες -σαν να μην συνδέονται αδιάρρηκτα πόλεμος και φτώχεια- στοχοποιεί τους δεύτερους ως ανεπιθύμητους, ποινικοποιεί περαιτέρω τους μετανάστες, αφού δεν καλύπτονται νομικά από τις διεθνείς συμβάσεις που ισχύουν για τους πρόσφυγες, και εν τέλει, τους αφήνει έκθετους σε ένα ακόμα πιο ανελέητο κυνήγι παρανόμων, στο οποίο κάθε λογής ρατσιστικό απόβρασμα μπορεί να συμβάλει, ενισχύοντας τα κρατικά  πογκρόμ.

Ο ρατσιστικός λόγος παραμένει παρών και γίνεται οικειοποιήσιμος με άλλη μορφή: από τη μία οι «καθαροί, μορφωμένοι, ευκατάστατοι» πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία και από την άλλη οι «απολίτιστοι, βρώμικοι, επικίνδυνοι, βάρβαροι» μετανάστες, σε μια εύγλωττη στοχοποίηση τελικά της ίδιας της φτώχειας. Το καταλάβαμε: ο ανθρωπισμός και η συμπόνια δεν χωράει τους πάντες.

Είπαμε τόσα ψέματα, να πούμε και μια αλήθεια...

Η αντιμεταναστευτική πολιτική συνεχίζει, διευρύνεται και ενισχύεται. Την ίδια στιγμή που στοχοποιούνται οι διακινητές μεταναστών ως η ρίζα του κακού, διατηρούνται τα σύνορα κλειστά, αναγκάζοντας όποιον-α προσπαθεί να γλιτώσει από τη φρίκη του πολέμου και της φτώχειας, να αναζητήσει λύση στα κυκλώματα διακίνησης (στα οποία εμπλέκονται κρατικοί υπάλληλοι, μπάτσοι, θεσμικοί παράγοντες κ.ά.), για να περάσει τελικά στη δύση των «δικαιωμάτων» και των «ελευθεριών». Ταυτόχρονα η μετανάστευση παρουσιάζεται ως «φαινόμενο» που συμβαίνει από μόνο του, χωρίς αιτίες και υπευθύνους, κάτι σαν την βροχή και τους κομήτες.

Σαν να μην είναι τα κράτη και οι στρατοί αυτοί που ρημάζουν τα πάντα ανάλογα με τα κυριαρχικά νταλαβέρια τους. Σαν να μην είναι οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί αυτοί που σε μία νύχτα μπορούν να ισοπεδώσουν, άλλοτε με τις βόμβες και άλλοτε με τις «επενδύσεις» τους, ολόκληρους πληθυσμούς και να τους μετατρέψουν σε εξαθλιωμένους/ες, σε μετανάστες /τριες, σε πρόσφυγες. Σαν να μην είναι οι φράχτες και τα περίπολα των στρατών στα σύνορα αυτά που οδηγούν τους μετανάστες να «ρισκάρουν» τις ζωές τους -στα χέρια των «διακινητών»- στους υγρούς τάφους του Αιγαίου και της Μεσογείου.

Αυτό που βιώνουν οι μετανάστες στο δρόμο ή στον «ευρωπαϊκό παράδεισο» δεν είναι κάποιο τηλεοπτικό δράμα έξω από ή ενάντια στη δική μας καθημερινότητα, αλλά μια πραγματικότητα που αφορά στην κοινή συνθήκη που βιώνουν οι «υποτελείς τάξεις», οι απόκληροι και οι καταπιεσμένοι/ες αυτού του κόσμου. Μια συνθήκη που πρέπει να συντρίψουμε, αρνούμενες/οι όχι μόνο τα αποτελέσματα των κυριαρχικών πολιτικών αλλά κάτι βαθύτερο. Τα ιδεώδη, τους μηχανισμούς και τους θεσμούς εκείνους που παράγουν εθνικούς διαχωρισμούς, πολέμους και οικονομική λεηλασία, περιφράξεις και καταστολή.

Η αλληλεγγύη δεν πετιέται σαν ψίχουλο. Χτίζει γέφυρες και κοινούς τόπους αγώνα. Μοιράζεται μεταξύ ίσων. Μεταξύ αυτών που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους στην πλευρά των καταπιεσμένων.

ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Νοέμβρης 2015,

Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας & ανατροπής, Νέστορος & Ευαγγελιστρίας, Ίλιον

[Για να διαβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]