[Ανακοίνωση του Θερσίτη για την πλημμύρα στις 24/10/2014 και τα μέτρα αντιμετώπισης "ακραίων καιρικών φαινομένων". Η ανακοίνωση κυκλοφορεί σε μορφή αφίσας και κολλιέται στις γειτονιές μας ενώ παράλληλα μοιράζεται πόρτα-πόρτα σε μορφή κειμένου.]
Τον κακό τους τον καιρό…
Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από τη μεγάλη πλημμύρα που έπληξε την Αττική στις 24 Οκτώβρη, με τις μεγαλύτερες καταστροφές να παρατηρούνται, ως συνήθως, στις ταξικά προσδιορισμένες περιοχές μας, στη δυτική Αθήνα. Καθόλου τυχαίο βέβαια.
Από τις πρώτες ώρες μετά την πλημμύρα οι δημοτικοί άρχοντες με τους κολαούζους τους, όπως και τεχνοκράτες και υπουργοί, με τη φωνή σύσσωμων των μμε, έσπευσαν σε ένα γνώριμο παιχνίδι αντιστροφής της πραγματικότητας. Είναι γνωστό ότι ακόμα και η απώλεια και η απόγνωση είναι για αυτούς μια υπέροχη ευκαιρία! Ευκαιρία να συντονιστούν οι πληθυσμοί σύσσωμοι απέναντι σε έναν ακόμη κοινό εχθρό, μετά τους μετανάστες, τις οροθετικές, τους ένοπλους αγωνιστές, τους διαδηλωτές, τους "τσιγγάνους"... Αυτή τη φορά ενεργοποιήθηκε ο διαχρονικός εχθρός "φύση", για να διαχυθεί ο πανικός και να επανεγγραφεί στην κοινωνική συνείδηση ότι μόνο οι κρατικοί μηχανισμοί και οι παράγοντές του σε τοπικό επίπεδο μπορούν να μεριμνήσουν για τα προβλήματα του κόσμου, να διαχειριστούν το πρόβλημα. Έτσι, οι "πληγέντες" δήμοι τέθηκαν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις να επιτηρούν τις περιοχές και με συνεργεία καταγραφής των ζημιών, όπως και ... ψυχολογικής υποστήριξης των πλημμυροπαθών να βγαίνουν από το επόμενο κιόλας πρωί στη γύρα, για να τάξουν επιδόματα και λύσεις και να κατοχυρώσουν για μια ακόμη φορά την "κοινωνική ευαισθησία" των προϊσταμένων τους. Κονδύλια αποδεσμεύτηκαν και νέα εργολαβικά σχέδια δρομολογήθηκαν με διαδικασίες express. Και όλα... μέλι γάλα.
Επειδή όμως η λήθη και η άγνοια είναι ο πραγματικός μας εχθρός, ας θυμηθούμε ορισμένα πράγματα. Το Ίλιον, η Πετρούπολη και το Kαματερό χτίστηκαν στους πρόποδες του Ποικίλου Όρους. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία σίγουρα θυμούνται το πλήθος των ρεμάτων που ξεκινούσαν από το βουνό και, διαπερνώντας τις περιοχές μας, κατέληγαν στο ρέμα της Εσχατιάς (ή ρέμα Φλέβας). Τα ρέματα αυτά ήταν οι φυσικοί δίαυλοι απορροής των βρόχινων νερών προς την θάλασσα. Για την κυρίαρχη όμως πολεοδομία, αυτή του τσιμέντου και του μπετόν που κατέκλυσε ασφυκτικά την πόλη πολλές δεκαετίες τώρα, τα ρέματα θεωρήθηκαν "ανοιχτές πληγές” που έπρεπε να μπαζωθούν. Και το έργο της "διευθέτησής" τους ανέλαβαν και στις περιοχές μας οι διαφόρων αποχρώσεων μέσα στα χρόνια τοπικοί παράγοντες, αφού πρώτα είχαν αφεθεί να γίνουν ανοιχτοί σκουπιδότοποι. Με το κλείσιμο των ρεματιών χάθηκαν όλες αυτές οι φυσικές δίοδοι που το νερό χρησιμοποιούσε για να καταλήξει στην θάλασσα. Το νερό όμως πάντα βρίσκει τον δρόμο του, και τον περασμένο μήνα τον βρήκε, περνώντας πάνω από σπίτια, αυτοκίνητα και ανθρώπους... Και αυτό δεν τελειώνει εδώ.
Γιατί, στην πραγματικότητα, ό,τι συνέβη εκείνη τη μέρα δεν ήταν αποτέλεσμα κανενός "ακραίου καιρικού φαινομένου" και "ανήκουστης θεομηνίας". Οι καταστροφές και οι πλημμύρες είναι απόλυτο παράγωγο μιας –εδώ και δεκαετίες- επέκτασης του αστικού τοπίου με όρους λεηλασίας. Είναι αυτό που ξεβράζει η οργάνωση της πόλης με όρους καπιταλιστικής εκμετάλλευσης του χώρου και των κατοίκων της –αυτό που τα αφεντικά, οι υπουργοί, οι πολεοδόμοι, οι δήμαρχοι, οι εργολάβοι, οι δημοσιογράφοι αποκαλούν "ανάπτυξη".
Η "φύση" λοιπόν, δεν εκδικείται. Μπορεί όμως να ξεμπροστιάσει όλα τα τοπικά και υπέρ-τοπικά λαμόγια που τόσα χρόνια τσιμεντάρουν ασύστολα κάθε σπιθαμή χώματος που έχει απομείνει στην άσχημη τούτη πόλη. Έχει τη δύναμη να εκθέτει όλους αυτούς που εκ των υστέρων έρχονται να σου χτυπήσουν -μπροστά στις κάμερες- παρηγορητικά την πλάτη και σου ζητούν ξεδιάντροπα να τους το εξαργυρώσεις στις επόμενες εκλογές. Πόσο ακόμα θα αναρωτιόμαστε -χωμένοι ως το λαιμό μέσα στα απόνερα αυτού του πολιτισμού- για το αν πρέπει αυτές οι πόλεις και οι κάθε λογής άρχοντές τους να βουλιάξουν και να καταστραφούν, από ακραία κοινωνικά φαινόμενα οργής, για να ξαναχτιστούν στα μέτρα της ελευθερίας;
Να τσακίσουμε αυτούς που λεηλατούν τη φύση και τις ζωές μας σαν ορμητικός χείμαρρος
Υ.Γ. «Η Αττική δεν έχει πουθενά χώματα, είμαστε γεμάτοι τσιμέντο. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι κάποιος δήμαρχος δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει αυτή τη θεομηνία». Αυτό δήλωνε στα τηλεοπτικά μικρόφωνα ο δήμαρχος Ν. Ζενέτος, μετά τις πλημμύρες. Ο δήμαρχος κάνει μαθήματα σύγχρονου ποντιοπιλατισμού, αφενός γιατί τα ρίχνει για την πλημμύρα στον κακό θεούλη, και, αφετέρου γιατί αυτή την στιγμή «διευθετεί» με τσιμέντο το ρέμα της Φλέβας από την Α.Παπανδρέου μέχρι την Καπετάν Βέρα. Ασκήσεις κοροϊδίας που δεν μπορεί να γίνονται ανεκτές.