- Details
- Category: Αναλύσεις
Η εκδίκηση της γάτας
Το 1665, πλήττει το Λονδίνο επιδημία πανώλης. Η ασθένεια δεν είναι καινούργια -από τον 14ο μέχρι και τον 17ο αι. έχει οδηγήσει στο θάνατο τα 2/3 του τότε πληθυσμού της Ευρώπης. Φυσικά, μεταδίδεται κυρίως στα φτωχά κοινωνικά στρώματα, με τους νεκρούς εκείνης τη χρονιάς να φτάνουν στο Λονδίνο τους 100.000. Η διαχείριση του "μαύρου θανάτου", όπως ονομάστηκε, έγινε με όρους διάχυσης πανικού, γνωστός από παλιά τρόπος της εξουσίας για τη διαχείριση πληθυσμών, που μας θυμίζει έντονα τις σύγχρονες περιπτώσεις του SARS, της γρίπης των πτηνών, των κουνουπιών του Δυτικού Νείλου κλπ. Οι ασθενείς κλείνονταν στα σπίτια τους μέχρι να πεθάνουν. Οι πόρτες καρφώνονταν για να μην μπορούν να ξεφύγουν τα θύματα και οι συγγενείς τους και σημαδεύονταν με ένα μεγάλο κόκκινο σταυρό. Φωτιές έκαιγαν έξω από κάθε έκτο σπίτι και φώτιζαν για μέρες και νύχτες με την ελπίδα πως η έντονη οσμή θα έστελνε μακριά τον μολυσμένο αέρα. Συμπυκνωμένο σημείο του τρόπου που η επιστήμη αναπαράγει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα κυρίαρχα ήθη εμπλουτίζοντάς τα, ήταν η από μεριάς των επιστημόνων, σε συνεργασία με την εκκλησία, δαιμονοποίηση των γατών και των σκύλων της πόλης, που σε ένα περιβάλλον μεσαιωνικού σκοταδισμού, ανάχθηκαν σε νούμερο ένα εχθρό. Χιλιάδες σκυλιά και γάτες σφαγιάστηκαν προκειμένου να "ξορκιστεί το κακό". Έτσι όμως αυξήθηκαν κατά χιλιάδες οι αρουραίοι, με τους οποίους στην πραγματικότητα μεταφερόταν ο βάκιλος και έτσι οι ανθρώπινοι θάνατοι υπερδιπλασιάστηκαν. Ήταν μια "φωτεινή" στιγμή του τρόπου με τον οποίο οι εξουσίες "προστατεύουν" τους υπηκόους τους. Και μια μικρή, σαρκαστική επιστροφή της βίας που δέχτηκαν όλες εκείνες οι χιλιάδες γάτες και σκύλοι που θανατώθηκαν στο Λονδίνο το 1665.
- Details
- Category: Αναλύσεις
Δις εις θάνατον, ήθη από τα παλιά...
Εμφύλιος πολεμος ξέσπασε το 1642 στη Βρετανία, όταν η τάξη των εμπόρων απαίτησε από το μονάρχη να μεταβιβάσει ορισμένες από τις εξουσίες του στο Κοινοβούλιο. Πρόκειται για χαρακτηριστική στιγμή της μετάβασης προς το αστικό δημοκρατικό σύστημα και τον καπιταλισμό. Στην Κοινοπολιτεία που ακολούθησε επικράτησαν οι πουριτανοί υπό τον Όλιβερ Κρόμγουελ, τον "μέγα" θεμελιωτή της δημοκρατίας, χωρίς βεβαίως αυτό να φέρει καμιά ανακούφιση για τους χιλιάδες εξαθλιωμένων των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Όσο για τον Κρόμγουελ, τον επικεφαλής του Κοινοβουλευτικού στρατού και λόρδο προστάτη του βασιλείου από το 1653 ως το θάνατό του το 1658, οι διάδοχοί του στην εξουσία τού επιφύλαξαν ένα τέλος αντίστοιχο της κανιβαλικής ηθικής τους. Το 1660, με την παλινόρθωση της μοναρχίας υπό τον Κάρολο Β', το σώμα του, σε προχωρημένη αποσύνθεση δύο χρόνων, ξεθάφτηκε και απαγχονίστηκε στο Τάιμπερν, κοντά στο Χάιντ Πάρκ του Λονδίνου.
Αν και καθόλου δεν λυπούμαστε για το θάνατο του "δημοκράτη" Κρόμγουελ, αναγνωρίζουμε ότι στα "ήθη των προγόνων μας", ο θάνατος μπορεί να συμβεί δυο φορές. Ένας πρώτος, βιολογικός κι ένας δεύτερος, πανηγυρικός, εκεί που η πιο νοσηρή φαντασία αποτυγχάνει να συναγωνιστεί την υπερβολή της βαρβαρότητας, εκεί που η εκδικητικότητα για τον όποιο εχθρό εκφράζεται ως ιεροτελεστία στηλίτευσης, βασανισμού και καταδίωξης του σώματος, μια εγγραφή του "θριάμβου της εξουσίας" στις μνήμες των ανθρώπων.
- Details
- Category: Αναλύσεις
Η Εξέγερση των Χωρικών στη Γερμανία
Άρθρο 1: (...) Υποβάλλουμε ταπεινά το αίτημα να μπορεί από τώρα και στο εξής όλη η κοινότητα να ασκεί το δικαίωμα να εκλέγει και να διορίζει απευθείας τον εφημέριό της. (...)
Άρθρο 2: (...) Θέλουμε από δω και στο εξής ο φόρος της δεκάτης στα σιτηρά να εισπράττεται από τα μέλη της ενοριακής επιτροπής που θα εκλέγεται από την κοινότητα, και να παραδίδεται στον εφημέριο όσος έιναι αρκετός για την αξιοπρεπή συντήρηση του ίδιου και των δικών του. Το υπόλοιπο ποσόν να μοιράζεται στους φτωχούς του χωριού ανάλογα με τις ανάγκες τους. (...)
Άρθρο 3: (...) Μέχρι τώρα επικρατούσε η συνήθεια να θεωρούμαστε ατομική ιδιοκτησία των αφεντικών, πράγμα κατακριτέο, αν σκεφτούμε πως ο Χριστός με το ίδιο του το αίμα μάς λύτρωσε και μας έσωσε όλους, χωρίς εξαίρεση. (...)
Άρθρο 9: (...) Πιστεύουμε ακράδαντα ότι πρέπει να έχουμε ως σημείο αναφοράς τις ποινές των γραπτών κανόνων δικαίου, που προβλέπουν μια δίκαιη δίκη και όχι αυτή που υπαγορεύεται από την αυθαιρεσία.
Άρθρο 10: Είμαστε πολύ δυσαρεστημένοι από το γεγονός ότι μερικοί ιδιοποιήθηκαν τα λιβάδια και τα χωράφια μας, που στο παρελθόν ανήκαν στην κοινότητα. Αυτά εμείς θα τα πάρουμε πίσω.
Η ανάπτυξη του κεφαλαίου και η απολυταρχική εξουσία των πριγκίπων έχουν καταστήσει αβάσταχτες τις ζωές των κατώτερων στρωμάτων, και έτσι το πρώτο τέταρτο του 16ου αιώνα κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου των Χωρικών οι αγροτικές μάζες μαζί με τους μεταλλωρύχους, τα χαμηλά στρώματα των πόλεων και τη χρεοκοπημένη κατώτερη αριστοκρατία βάζουν φωτιά στη Γερμανία. Η φαρμακερή σπορά της αγροτικής εξέγερσης εξαπλώνεται στη Θουρυγγία, στο Μιλχάουζεν, στο Μάνσφηλντ, στο Φρανκενχάουζεν και στην υπόλοιπη Σαξωνία, προκαλώντας τρόμο στις τάξεις της κοσμικής και εκκλησιαστικής ιεραρχίας.
Πρίγκιπες, επίσκοποι, ηγεμόνες ένωσαν τους στρατούς τους στη βάση κοινών επιδιώξεων και στις 15 Μαϊου 1525, διαπραγματεύτηκαν με τους χωρικούς στο Φρανκενχάουζεν, απαιτώντας την παράδοσή τους, δίνοντας τους τρίωρη διορία. Στο μεταξύ, έπεισαν τους ευγενείς που ήταν με τον κόσμο να προσχωρήσουν σ’ αυτούς και πολύ πριν τη λήξη της προσωρινής ανακωχής, ρίχτηκαν στους ανύποπτους χωρικούς και κατέσφαξαν τη συντριπτική πλειοψηφία των εξεγερμένων – 5 με 6.000 απ’ τις συνολικά 8.000!- ενώ τα πριγκιπικά στρατεύματα είναι ζήτημα αν υπέστησαν κάποια απώλεια που να είναι άξια αναφοράς. Τα αντίποινα τις επόμενες ημέρες ανέβασαν τον αριθμό των σκοτωμένων χωρικών στις 130.000. Είναι γεγονός ότι οι “πρόγονοι” τακτοποιούσαν πάντα τις υποθέσεις τους, με χειρουργικής ακρίβειας επιχειρήσεις, όταν είχαν να κάνουν με το “ήθος των επικίνδυνων τάξεων”...
Δεν βάζουμε ιδέες στα αστυνομικοστρατιωτικά επιτελεία και τους πολιτικούς εμπνευστές της επιχείρησης "Μos Maiorum". Έχουν γνώση οι φύλακες από τα ήθη των προγόνων τους. Το ίδιο και οι εξεγερμένοι...
- Details
- Category: Αναλύσεις
Ιερά Εξέταση
Επί έξι αιώνες, σε διάφορες χώρες, η Ιερά Εξέταση τιμωρούσε τους εξεγερμένους, τους αιρετικούς, τις μάγισσες, τους ομοφυλόφιλους, τους ειδωλολάτρες... Πολλοί κατέληξαν στην πυρά και οι καταδικασμένοι σιγοψήνονταν με χλωρά κλαδιά. Πολλοί περισσότεροι υπέστησαν βασανιστήρια.
Αυτά είναι μερικά από τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν για να αποσπάσουν ομολογίες, να διορθώσουν την πίστη και να σπείρουν πανικό: το κολάρο με τα καρφιά, το κρεμασμένο κλουβί, το σιδερένιο φίμωτρο προς αποφυγή ενοχλητικών κραυγών, το πριόνι που σ΄έκοβε στα δύο αργα αργά, το τουρνικέ που συνέθλιβε, το εκκρεμές που έσπαγε κόκαλα, η καρέκλα με τα καρφιά, η μεγάλη βελόνα που τρυπούσε τις κρεατοελιές του Διαβόλου, τα σιδερένια νύχια που έγδερναν τη σάρκα, οι πυρακτωμένες τανάλιες και πένσες, οι σαρκοφάγοι με καρφιά στο εσωτερικό, τα σιδερένια κρεβάτια που σε τέντωναν μέχρι να εξαρθρωθούν χέρια και πόδια, τα μαστίγια με γάτζους ή λεπίδες, τα βαρέλια με σκατά, τα δεσμά, τα δόκανα, οι τροχαλίες, τα κολάρα, οι γάτζοι, το φυσερό που άνοιγε το στόμα των αιρετικών, τον πισινό των ομοφυλόφιλων και τον κόλπο των γυναικών που είχαν εραστή το Σατανά, η τανάλια που έσφιγγε τα στήθη των γυναικών, οι οποίες επιδίδονταν στη μαγεία ή τη μοιχεία, η φωτιά στα πέλματα και άλλα όργανα της αρετής.
Mos Maiorum ή ένα σύγχρονο “κυνήγι μαγισσών”…
- Details
- Category: Αναλύσεις
Οι Σταυροφορίες
Για περίπου ενάμιση αιώνα η Ευρώπη πραγματοποίησε οχτώ Σταυροφορίες στα εδάφη των απίστων της Ανατολής. Το ισλάμ, που είχε σφετεριστεί τον Άγιο Τάφο του Ιησού, ήταν ο μακρινός εχθρός. Όμως επειδή ήταν μακρύς ο δρόμος, στα ενδιάμεσα οι πολεμιστές της χριστανοσύνης επωφελήθηκαν για να καθαρίσουν και άλλες περιοχές.
Ο ιερός πόλεμος άρχιζε από την πατρίδα. Η Α΄Σταυροφορία έβαλε φωτιά στις συναγωγές και δεν άφησε ούτε έναν ζωντανό Εβραίο στο Μάιντς και σε άλλες γερμανικές πόλεις. Η Δ΄Σταυροφορία ξεκίνησε για την Ιερουσαλήμ, αλλά δεν έφτασε ποτέ. Οι χριστιανοί πολεμιστές σταμάτησαν στη χριστιανική Κωνσταντινούπολη με τα πλούτη, κι επί τρία μερόνυχτα τη λεηλατούσαν, δίχως να ξεχάσουν τα μοναστήρια και τις εκκλησίες, κι όταν πια δεν υπήρχαν γυναίκες για να τις βιάσουν ή παλάτια για να αδειάσουν, έμειναν να απολαύσουν τα λάφυρα. Και ξέχασαν τον τελικό προορισμό της ιερής τους αποστολής. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1209, άλλη Σταυροφορία ξεκίνησε αφανίζοντας χριστιανούς σε γαλλικό έδαφος. Οι Καθαροί, που ήταν πουριτανοί χριστιανοί, είχαν απαρνηθεί την εξουσία του βασιλιά και του πάπα και πίστευαν πως όλοι οι πόλεμοι πρόσβαλλαν τον Θεό, ακόμα και εκείνοι που γινόντουσαν στο όνομά του, όπως οι Σταυροφορίες. Αυτή η πολύ δημοφιλής αίρεση εξαλείφθηκε ριζικά. Από πόλη σε πόλη, από πύργο σε πύργο, από χωριό σε χωριό. Η πιο άγρια σφαγή έγινε στο Μπεζιέ. Εκεί το μαχαίρι τους καθάρισε όλους. Όλους: τους Καθαρούς και τους Καθολικούς μαζί. Μάταια μερικοί έτρεξαν στον καθεδρικό ναό να βρούν καταφύγιο. Κανείς δεν σώθηκε από τον μαζικό αφανισμό. Δεν είχαν χρόνο να εξακριβώσουν ποιος ήταν ποιος. Σύμφωνα με άλλες εκδοχές, ο αρχιεπίσκοπος Αρνό – Αμορί, δούκας της Ναρμπόν κι εκπρόσωπος του πάπα, ήταν απόλυτα σαφής. Διέταξε: «Σκοτώστε τους όλους. Ο θεός θα αναγνωρίσει τους δικους του».
Για 14 ημέρες, από τις 13 εώς τις 26 Οκτωβρίου, μέα νέα Σταυροφορία έχει ξεκινήσει για την “κάθαρση” των εδαφών της γηραιάς ηπείρου από κάθε “παράνομο” μετανάστη. Τα λάβαρα κυματίζουν σε έναν αέρα κυνισμού και υποκρισίας. Έτσι και αλλιώς, ο πόλεμος αρχίζει πάντα από την πατρίδα...
- Details
- Category: Αναλύσεις
Δουλεμπόριο
Όταν ένα φορτίο με εργατικά χέρια από την Αφρική πλησίαζε στο λιμάνι, δε σήμαιναν σειρήνες, ούτε έριχναν πυροτεχνήματα για να αναγγείλουν τον ερχομό τους. Δεν ήταν ανάγκη. Ο κόσμος το καταλάβαινε από τη μπόχα. Το εμπόρευμα με τη φριχτή μυρωδιά βρισκόταν στοιβαγμένο στα αμπάρια. Οι σκλάβοι ήταν καλά δεμένοι κι ακίνητοι μέρα νύχτα, ώστε να μην χαραμίζεται ούτε σπιθαμή από τον πολύτιμο χώρο. Κατουρούσαν κι αφόδευαν ο ένας πάνω στον άλλο, έτσι αλυσοδεμένοι όπως ήταν αναμεταξύ τους από το λαιμό, τους καρπούς και τους αστραγάλους, και όλοι μαζί σε μεγάλες σιδερένιες μπάρες. Πολλοί πέθαιναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Κάθε πρωί, οι φύλακες πετούσαν τους μπόγους στη θάλασσα.
Ο δουλέμπορος που περισσότερο αγαπούσε την ελευθερία είχε ονομάσει τα καλύτερά του πλοία «Βολταίρος» και «Ρουσό». Μερικοί τους είχαν δώσει ευλαβικά ονόματα: «Ψυχή», «Ευσπλαχνία», «Ιησούς», «Άμωμος Σύλληψη». Άλλοι εκδήλωναν την αγάπη τους για την ανθρωπότητα, τη φύση και τις γυναίκες: «Ελπίδα», «Ισότητα», «Φιλία», «Επιθυμία», «Αξιαγάπητη Μπέτυ», «Κολιμπρί». Τα πιο ειλικρινή πλοία έφεραν ονόματα όπως «Υποτέλεια» και «Φρουρός».
Φαίνεται ότι η ανεξίτηλη σύνδεση με τους προγόνους εμπνέει ακόμα και σήμερα ονόματα που καταφέρνουν και προκαλούν ρίγος στη ραχοκοκαλιά : «Ξένιος Ζευς», «Θέτις», «Mos Maiorum»…