- Details
- Category: Αναλύσεις
Editorial
«Σε αντίθεση με την μεταπολεμική περίοδο και με αφετηρία το Νότο της Ευρώπης, σήμερα η νέα ριζοσπαστική Αριστερά μετατρέπεται σε εμβρυουλκό της κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής, ελπίζοντας ότι θα ωθήσει και τη σοσιαλδημοκρατία σε απεγκλωβισμό από τη νεοφιλελεύθερη συναίνεση που έλκει τις ρίζες της από τη δεκαετία του ενενήντα»
Α. Τσίπρας, «Το Βήμα», 16/11/14
«Ο Σύριζα είναι φορέας της ήπιας σοσιαλδημοκρατίας»
υπουργός Διοικητικής μεταρρύθμισης
Γ. Κατρούγκαλος, Real Fm, 21/2/2015
“Δε βλέπω κανέναν ιδιαίτερο ριζοσπαστισμό εγώ, κ. Καψή.
Αυτό που βλέπω είναι, σας επαναλαμβάνω, μετριοπαθής κεϋνσιανισμός”
βουλευτής Κ. Λαπαβίτσας, 13/2/2015
Δεν υπάρχουν καλύτερες συστάσεις για την πολιτική ταυτότητα του Σύριζα από αυτές που χρησιμοποιεί ο ίδιος για τον εαυτό του. Και δεν χρειάστηκαν ούτε 2 μήνες για το πέρασμα από τη «ριζοσπαστική Αριστερά» του Τσίπρα στην ήπια σοσιαλδημοκρατία και το μετριοπαθή κεϋνσιανισμό των επιτελικών του στελεχών. Εάν η κεντρική στρατηγική του Σύριζα είναι «ο απεγκλωβισμός της σοσιαλδημοκρατίας από τη νεοφιλελεύθερη συναίνεση», τότε οι απενοχοποιημένες αναφορές σε «ηπιότητα και μετριοπάθεια» δείχνουν ξεκάθαρα -όχι μόνο τη μικρή απόσταση που έχει διανυθεί προς αυτή την κατεύθυνση αλλά και- τη ρητορική χρήση του σχήματος της «ριζοσπαστικής Αριστεράς» για μια παθητική υποκατάσταση της «νέας ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας». Με δεδομένη λοιπόν τη συγκεκριμένη ταυτότητα της κυβερνοαριστεράς, ως κεντρικής πολιτικής διαχείρισης ενός «ανθρώπινου» καπιταλισμού, εκείνο που ενδιαφέρει στο προκείμενο δεν είναι να επανεπιβεβαιώσουμε τον ιστορικό ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας αλλά να παρακολουθήσουμε τόσο τις ιστορικές της μεταλλάξεις (για να κατανοήσουμε και τη σημερινή της μορφή) όσο και τη σχέση της με τις διαμεσολαβήσεις. Κι αν από καταβολής της, λίγο πριν και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η σοσιαλδημοκρατία είχε ως βασική κοινωνική της αναφορά το συνδικαλισμό, σήμερα, που ο συνδικαλισμός έχει παρακμάσει σχεδόν καθολικά αφομοιωμένος από τον κυβερνητισμό και την κομματοκρατία, πρέπει να είμαστε τυφλοί για να μην παρατηρούμε την απόπειρα υποκατάστασης αυτής της χαμένης κοινωνικής αναφοράς από τον «κόσμο των κινημάτων», τον «κόσμο του αγώνα», «τα χειραφετημένα υποκείμενα», τις «δημιουργικές ομάδες». Πρόκειται για ένα μεγάλο στοίχημα αφομοίωσης των κοινωνικών αγώνων από την κρατική εξουσία που, εν μέσω άλλων, επιδιώκει και την επιβεβαίωση της άποψης του μεγιστάνα Ανιέλι (ιδιοκτήτη της FIAT) ο οποίος δήλωνε το 1998 για την κεντροαριστερή κυβέρνηση της Ιταλίας του Ντ’ Αλέμα: «η Αριστερά κάνει μερικές φορές τη δουλειά καλύτερα και από τη Δεξιά»!
Έτσι, για να γίνει η δουλειά καλύτερα από τη Δεξιά, πρέπει η Αριστερά να εξασφαλίσει πάνω απ' όλα τη σταθερότητα του συστήματος. Μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε είδους αριστερό και ανθρωπιστικό πρόσχημα, μπορεί να κάνει όσες ασκήσεις "αλλαγής ύφους εξουσίας" θέλει, μπορεί να διεκδικήσει ρητορικά ό,τι θέλει από τις ομάδες μεγάλων συμφερόντων, μπορεί να αναδιαρθρώσει το δημόσιο πρόσωπο του κράτους, μπορεί να ασχοληθεί με τη "δίκαιη αναδιανομή του πλούτου", μπορεί να διαπραγματευτεί με όποιο τρόπο θέλει με τα υπερεθνικά διευθυντήρια, αρκεί να είναι εγγυητής για την ομαλή λειτουργία των βασικών δομών του καπιταλισμού. Ησυχία, τάξη και ασφάλεια, συσσώρευση κεφαλαίων, αδιατάρακτο σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Μια Αριστερά που θα πρέπει να επιτελεί και να επιβεβαιώνει διαρκώς ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο του καπιταλισμού ενάντια σε κάθε ριζοσπαστική και επαναστατική προοπτική. Σε αυτό το τεύχος θα προσπαθήσουμε να καταδείξουμε τις καταβολές και την ιστορική ταυτότητα της επιχειρηματολογίας της "πρώτης φοράς Αριστερά", στην προσπάθειά της να ενσωματώσει κάθε ριζοσπαστική δυναμική στην αστικοδημοκρατική φενάκη αλλά και να περιθωριοποιήσει και να εξοντώσει κάθε ανυπότακτη "ριζοσπαστική μειοψηφία". Η συνταγή υπάρχει: από την επανάσταση στη μεταρρύθμιση, από τον "κακό" στον "καλό" καπιταλισμό, από την τάξη στο λαό και -ακόμα χειρότερα- στο έθνος.
Η φράση του σοσιαλδημοκράτη Henri de Μan του 1937: «δεν είμαστε ένα ταξικό επαναστατικό κόμμα, αλλά ένα κόμμα λαϊκό, ένα δημοκρατικό κυβερνητικό κόμμα πλειοψηφίας, ένα συνταγματικό κόμμα της τάξης και της εξουσίας, ένα κόμμα εθνικό» είναι αυτή που εμψυχώνει την "ήπια σοσιαλδημοκρατία" του Γ. Κατρούγκαλου. Η φράση του Κέυνς το 1919: «η έντονη συσσώρευση κεφαλαίου, προς όφελος όλης της ανθρωπότητας, που παράχθηκε στο μισό του αιώνα πριν από τον πόλεμο, δεν θα μπορούσε ποτέ να παραχθεί σε μια κοινωνία όπου ο πλούτος θα μοιραζόταν εξίσου», εξηγεί με σαφήνεια την κατεύθυνση και την ποιότητα του... μέτριου κεϋνσιανισμού του Κ. Λαπαβίτσα. Η φράση του Μουσολίνι το 1921: "Μια συνεργασία με τους σοσιαλιστές είναι αρκετά πιθανή, ιδιαιτέρως σε πιο προχωρημένο στάδιο, όταν η αποσαφήνιση των ιδεών και των τάσεων, για την οποία εργάζεται σήμερα το Σοσιαλιστικό Κόμμα, θα έχει ολοκληρωθεί. Είναι φανερό ότι η συνύπαρξη Αδιάλλακτων και Ρεφορμιστών Σοσιαλιστών, στο ίδιο κόμμα, θα αποβεί αδύνατη με το πέρασμα του χρόνου. Επανάσταση ή Μεταρρύθμιση προκύπτει από τη συμμετοχή στις ευθύνες της εξουσίας", ρίχνει άπλετο φως τόσο στην παρουσία των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση της νέας σοσιαλδημοκρατίας όσο και στην προοπτική για τους "αδιάλλακτους" σοσιαλιστές που θα αποβληθούν από το κόμμα και την εξουσία με το πέρασμα του χρόνου.
Όλη αυτή η διαδικασία, ωστόσο, λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα καθεστώς αναδιάταξης των όρων της παγκόσμιας κυριαρχίας. Όσον αφορά τη Μέση Ανατολή, φαίνεται ότι το "κλειδί" των εξελίξεων "φεύγει από τα χέρια" της Παλαιστίνης και περνάει στην Συρία και το Ιράκ, εκεί όπου στήνεται το νέο χαλιφάτο. Οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους ελαύνουν, σχεδόν ανενόχλητοι, χωρίς βαρύ οπλισμό, χωρίς αεροπορία αλλά, το κυριότερο, όπως φαίνεται χωρίς ιδιαίτερη κοινωνική αποδοχή. Μερικές χιλιάδες σουνίτες με βάση αναφοράς τον σαουδαραβικό σαλαφισμό επιβάλλουν ένα ολοκληρωτικό και καταπιεστικό καθεστώς που προσομοιάζει στο αρχαϊκό χαλιφάτο του μεγάλου τους προφήτη. Με αφορμή την σχετικά πρόσφατη επίθεση στο γαλλικό περιοδικό "Charlie Hebdo" θα προχωρήσουμε σε μια διερεύνηση των ιστορικών αιτιών και διεργασιών που προβάλλονται σε αυτές τις επιθέσεις και σχετίζονται με την άνοδο του “τζιχαντισμού” τα τελευταία χρόνια, για να δούμε τη μάχη κατά του “τζιχαντισμού”, όπως προβάλλεται, ως μια από τις κυριαρχικές προτεραιότητες των ημερών μας, αλλά και τη δική μας θέση μέσα σε αυτή τη συνθήκη. Η ανάλυση συνοδεύεται από ένα γλωσσάρι των όρων που χρησιμοποιούνται, προκειμένου να διευκολυνθεί η κατανόηση όχι μόνο της συγκεκριμένης ανάλυσης αλλά και των κωδίκων επικοινωνίας των κοινωνιών της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής.
Το άλλο μέτωπο που έχει ανοίξει στην Ουκρανία δεν στερείται, φυσικά, ούτε ιστορικής βαρύτητας ούτε πολυπλοκότητας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλες οι "μεγάλες δυνάμεις" και σε αυτό το σημείο τριβής δηλώνουν -λιγότερο ή περισσότερο- ηχηρή παρουσία. Η διάτρητη και εκβιαστικά εκμαιευμένη εθνοκρατική συγκρότηση της Ουκρανίας αποτελεί ούτως ή άλλως μια ανοιχτή πληγή στην περιοχή. Ουκρανοί, Ρώσοι, ρωσόφωνοι, Ούγγροι, μουσουλμάνοι Τάταροι. Οι επεκτατικές βλέψεις των ισχυρών παικτών της παγκόσμιας ισχύος έχοντας εστιάσει στην Ουκρανία για λόγους γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής έχουν κάθε συμφέρον να καταστήσουν αυτή την πληγή χαίνουσα για όσο χρόνο τους είναι απαραίτητο. Μια χώρα στο μαλακό υπογάστριο της απειλητικά ανερχόμενης Ρωσίας, αποτελεί αυτονόητα το πεδίο επιθετικών σχεδιασμών από κάθε πλευρά, πόσο μάλλον όταν πρόκειται και για τον έλεγχο των ενεργειακών δρόμων σε καθεστώς ενεργειακής κρίσης. Το Μαϊντάν, η πλατεία που ξεκίνησε ως μια προσομοίωση των μεσογειακών κινημάτων των πλατειών κατάληξε να γίνει -από ένα σημείο και μετά- εφαλτήριο της ουκρανικής ακροδεξιάς με την πλάτη της Γερμανίας, της Γαλλίας, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Το αντι-Μαϊντάν, που συγκροτήθηκε ως ένα σύμφυρμα εθνικισμού και αντιδραστικού σοβιετισμού. Η προσάρτηση της Κριμαίας από την Ρωσία. Το "Λαϊκό Μέτωπο για την απελευθέρωση της Ουκρανίας, της Νοβοροσίας και της Ρουθηνίας" για το οποίο η Ουκρανία θεωρείται ένας απλός γεωγραφικός χώρος προς πάσα κρατική χρήση. Η υπαγωγή -αν όχι η υποστολή- των ταξικών αγώνων στις αιματηρές αναδιατάξεις των "εθνικών ιδεωδών". Η αναβίωση "αντιφασιστικών μετώπων" υπό το πνεύμα μιας φαντασιακής Κομιτέρν. Χωρίς να υπάρχει η επιθυμητή πρόσβαση σε εκείνα τα στοιχεία που θα μας εξασφάλιζαν μια ισορροπημένη -χωρίς ιδεολογικοποιημένες προκρίσεις βάσης και εποικοδομήματος, δομών και υπερδομών- κατανόηση της κατάστασης στην Ουκρανία, χωρίς την ασφαλή χρήση πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών στοιχείων της περιοχής, θα επιχειρήσουμε να ερμηνεύσουμε με τα δικά μας εργαλεία την κατάσταση, με επίγνωση της διαμεσολαβημένης και, ως εκ τούτου, διαθλασμένης σχέσης.
Πάντα έχουμε στο νου μας αυτό που ο Πλάτωνας ορίζει στην Πολιτεία του: "Θεωρία είναι το να ανοίγεις τα μάτια αρκετά στο φως ώστε να ξέρεις ότι ήσουν τυφλός, να τα κλείνεις αρκετά ώστε να μην τυφλωθείς απ' το φως, το να επιστρέφεις στο σκοτάδι για να μαρτυρήσεις για αυτό που είδες όταν είδες για πρώτη πραγματικά φορά. Όλα αυτά, μαζί, αναγκαστικά."
Ιούνης 2015,
Αναρχικές-οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά
Περιεχόμενα:
Μπορείτε να διαβάσετε ή να κατεβάσετε το περιοδικό σε ψηφιακή μορφή από εδώ και εδώ.
Όποιος/α ενδιαφέρεται για την έντυπη μορφή μπορεί να έρθει σε επαφή στο:
Για επικοινωνία με τη συλλογικότητα αναρχικοί/ές από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά:
- Details
- Category: Αναλύσεις
Πάλι τα ίδια; Ε, όχι ακριβώς...
1. Οι εκλογές ανέκαθεν αποτελούσαν το σημείο επανανομιμοποίησης του Συστήματος διαμέσου της φενακισμένης "λαϊκής βούλησης". Ταυτόχρονα, ειδικά σε περιόδους με ισχυρό κοινωνικό και ταξικό ανταγωνισμό ή με μια διάχυτη και αμφίσημη κοινωνική δυσφορία -όπως καλή ώρα η περίοδος που ζούμε- οι εκλογές αποτελούσαν τη διέξοδο στην κανονικότητα, την επιστροφή στη θεσμική ομαλότητα. Η αστική δημοκρατία απαιτεί για τον "κυρίαρχο λαό" την ακύρωση κάθε δυνατότητας του κοινωνικού ανεξέλεγκτου, κάθε δυνατότητας κοινωνικού αυτοκαθορισμού. "Ανασύροντας" 2 αιώνων αναρχικής-αντιεξουσιαστικής πράξης και θεωρίας αναφορικά με τις εκλογές θα μπορούσαμε κοντολογίς να συμπυκνώναμε και να τελειώναμε στο διαχρονικό (και ίσως στην παρούσα συγκυρία ποτέ πιο εύστοχο): οι εκλογές είναι η δυνατότητα να επιλέγεις ποιος θα κρατάει το μαστίγιο στη γαλέρα της καθημερινότητάς σου. Χρειάζεται όμως να δούμε αυτό το διαχρονικό αναρχικό αξίωμα -πέρα από την ίδια του την ιστορική επιβεβαίωση- μέσα και από το πρίσμα της σημερινής συγκυρίας.
2. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, ο ελληνικός κρατικός-καπιταλιστικός σχηματισμός, μέσω του αριστερού-σοσιαλδημοκρατικού του πυλώνα, μπόρεσε μέσα σε 7 μήνες να δώσει ζωή σε ένα σύστημα πολιτικής αντιπροσώπευσης που φυτοζωούσε καθώς και το ίδιο βυθιζόταν στην περιδίνηση της κρίσης: η "ελπίδα που έρχεται" ήταν το φιλί της ζωής για ένα πολιτικό σύστημα που αδυνατούσε να βρει διόδους ισχυρής κοινωνικής νομιμοποίησης. Ήταν μια περίοδος -ένα μεταβατικό στάδιο- συνολικής θεσμικής και πολιτικής ανασυγκρότησης του "κόσμου της αντιπροσώπευσης" ώστε 7 μόλις μήνες αριστερής ελπίδας και διακυβέρνησης, να μπορούν να παραγάγουν σήμερα το κατάλληλο πεδίο συστημικής σταθερότητας και απαλοιφής των κοινωνικών ταξικών κλυδωνισμών, για να ξαναέχουμε μια γιορτή της δημοκρατίας με έναν αναβαπτισμένο "πολιτικό κόσμο": από τη δεξιά που ψαρεύει στα γνώριμα νερά του κοινωνικού κανιβαλισμού, το wannabe "αποκαθαρμένο" ΠΑΣΟΚ, το φιλελεύθερο τίποτα του Ποταμιού, την αριστερά που προσπαθεί να βρει "ρεαλιστικές" αντιμνημονιακές λύσεις διεξόδων, μέχρι την άλλη αριστερά -αυτήν της ρήξης- όπου ρήξη εννοεί ότι δεν προκαλεί τριγμούς στην είσπραξη κομματικής υπεραξίας και ποδηγέτησης των αγώνων. Και βέβαια, ας μην ξεχνάμε την ακροδεξιά των ΑΝΕΛ που γεύτηκε τη γλυκιά εξουσία και τους ναζί της Χρυσής Αυγής που φοβισμένη στην αρχή της αριστερής διακυβέρνησης μήπως και δεχτεί περαιτέρω πρέσινγκ, σιγά σιγά συνέρχεται και ενσωματώνεται στην πολιτική ομαλότητα απλά ακονίζοντας με υπομονή και "διακριτικότητα" τα ανώνυμα παρακρατικά της μαχαίρια. Η χρυσή αυγή περιμένει τον "νέο" συστημικό ρόλο που θα της δοθεί για να τον επιτελέσει με στρατιωτική πειθαρχία.
Επίσης η αλλαγή του "ύφους" της κυβέρνησης, η σημειολογική πάλη στο πεδίο μιας φαινομενικότητας -από την κατάργηση του 5ευρου στα νοσοκομεία, τα φιλελεύθερα νομοθετήματα που έδιναν "ανάσες" (νόμος για την ιθαγένεια, νόμος για τις φυλακές κτλ) ως τη "διακριτική " απόσυρση του δόγματος μηδενικής ανοχής των κατασταλτικών δυνάμεων, δεν ήταν "νίκες των κοινωνικών κινημάτων" ή αρχή αντιστροφής των "συσχετισμών". Το αντίθετο μάλιστα: η άνοδος του Σύριζα στην εξουσία ήταν η παγίωση της οπισθοχώρησης των κινημάτων, ήταν η άρση της ορμής της κοινωνικής χειραφέτησης και η συντριπτική νίκη της κουλτούρας της ανάθεσης. Γιατί όταν "καλέστηκε" ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός να πάρει θέση στο δρόμο, απέναντι σε σημαντικά ζητήματα, όχι απλά ήταν πλαδαρός, δεν ήταν καν εκεί: από την αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές, την ψήφιση του μνημονίου τον Ιούλη και τον Αύγουστο, το ζήτημα των προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών και της δολοφονικής πολιτικής του ελληνικού κράτους και της Ευρώπης-φρούριο (όπου εμφανίστηκε κατά βάση με μορφή επιμελητείας, εκεί που οι ΜΚΟ και το κράτος δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν). Και το θλιβερότερο είναι πως πολύς κόσμος του αγώνα επένδυσε -σαν να ήταν μνημειώδες πολιτικό και κοινωνικό κεφάλαιο- στη "μάχη" ενός εύκολου, θυμικού, διαταξικού και εθνοκεντρικού ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
3. Το ότι η δημοκρατία ποντάρει στην εκλογική διαδικασία για να μπορέσει να ξανακερδίσει ανάσες κοινωνικής νομιμοποίησης, δεν σημαίνει πως αυτόματα θα τα καταφέρει. Η "αγωγή της ελπίδας" φαίνεται να απέδωσε, αλλά παραμένει γρίφος το αν η τρέχουσα "αγωγή της ματαιότητας" θα αποδώσει και αυτή τα αναμενόμενα. Το σημείο σύμπτωσής τους είναι η παραγωγή κοινωνικής αδράνειας, αλλά διαφέρουν στην ποιότητα των αδρανών δυνάμεων που παράγουν. Η ρευστότητα της κοινωνικής δυσφορίας μπορεί να απέκτησε σώμα με "ελπίδες", αλλά καθώς αυτές αποδείχτηκαν φρούδες, δύσκολα θα στερεοποιηθεί ουσιαστικά με "δίκαιους και καθαρούς" διαχειριστές: η λεγόμενη "μνημονιακή" πραγματικότητα με τις αντιθέσεις και τις ρηγματώσεις που προκαλεί όχι μόνο στο κοινωνικό πεδίο αλλά και στο πεδίο των ενδοκυριαρχικών ανταγωνισμών, χρειάζεται κάτι παραπάνω από τεχνοκρατική διαχείριση των κοινωνιών και ευχολόγια καλύτερων ημερών που έρχονται. Και όσο τα συστημικά αδιέξοδα θα επιλύνονται απλά με το να φορτώνονται στις πλάτες των καταπιεσμένων, τόσο η εξίσωση της κυριαρχικής σταθερότητας θα παραμένει δυσεπίλυτη.
4. Τα τελευταία χρόνια οι "εκπλήξεις" και η βιαιότητα των πραγμάτων που αλλάζουν σε όλα τα επίπεδα, προκαλούσαν όχι απλά δυσκολία στη χάραξη σταθερών προοπτικών (για την υπόθεση της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης) αλλά και ένα συνολικότερο μούδιασμα που γινόταν ασφυξία καθώς οπισθοχωρούσε ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός και τη θέση του καταλάμβανε η παραίτηση και η ανάθεση (με τις θεσμικές της αντιπροσωπεύσεις). Αν και οι κυρίαρχοι δεν θα πάψουν ποτέ να μας εκπλήσσουν με τον μακιαβελισμό τους, είναι ξεκάθαρο το πεδίο των σημείων όπου θα επιδιωχθεί από τους κυρίαρχους η χάραξη νέων υποτελειών (και απόσπασης κοινωνικών συμμαχιών): το ζήτημα των προσφυγικών ροών και της αστυνομο-ανθρωπιστικής τους διαχείρισης παράλληλα με το ακόνισμα του εθνοκεντρισμού και του κοινωνικού κανιβαλισμού, το ζήτημα της περαιτέρω επίθεσης στον "κόσμο της εργασίας", το ζήτημα της μετατροπής τεράστιων κοινωνικών κομματιών ντόπιων και μεταναστών σε "αόρατες" τάξεις που θα ζουν εγκλωβισμένες και αποκλεισμένες σε φυλακές προνοιακών επιδομάτων, το ζήτημα της διαχείρισης και περίφραξης με όρους λεηλασίας -υπό την σκέπη του ιδεολογήματος της αναγκαιότητας της ανάπτυξης- κάθε σπιθαμής "ελεύθερου χώρου" είτε αφορά το μητροπολιτικό πεδίο είτε αφορά το φυσικό περιβάλλον...
5. Τι άλλο από αποχή; Τι άλλο από επιστροφή στους δρόμους; Τι άλλο από πείσμα για να διαλύσουμε την κούραση; Τι άλλο από την επιστροφή στην σαγήνη της ρήξης με την κανονικότητα και του ανεξέλεγκτου; Τι άλλο από αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση;
18/9/2015
Θερσίτης
- Details
- Category: Αναλύσεις
Ο αγώνας ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη
Δύο μόλις χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα φαίνεται ότι αρκούν για όσους επιχειρούν να βυθίσουν τον αντιφασισμό στη λήθη της ανάθεσης, της παραίτησης και της ματαιότητας. Όχι όμως για όσους δε διαθέτουν κοντή μνήμη. Στις 18/09/2013, ο Παύλος μάχεται μόνος του ένα τάγμα εφόδου δεκάδων χρυσαυγιτών στην οδό Π. Τσαλδάρη στο Κερατσίνι, που καταφτάνει συντεταγμένα στην περιοχή για να συνεχίσει εναντίον του τα νυχτερινά πογκρόμ τραμπουκισμών, ξυλοδαρμών και δολοφονιών πάνω σε μετανάστες, τις επιθέσεις σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, τον κόσμο του αγώνα, σε μέλη της LGBTQI κοινότητας και σε οτιδήποτε διαφοροποιείται από τα ορθόδοξα, πατριαρχικά, εθνικιστικά γούστα. Επιθέσεις και δολοφονίες που νομιμοποιούνται από έναν διαχρονικό και διάχυτο καθεστωτικό ρατσισμό που τα χρόνια της κρίσης και της λεηλασίας, από το 2009 και έπειτα, οξύνθηκε και οργανώθηκε από το κράτος, το κεφάλαιο και τα ΜΜΕ ως κεντρικό στοιχείο συνοχής της κοινωνικής ομαλότητας. Μέχρι τότε η χρυσή αυγή, μία παρακρατική και ΚΥΠατζίδικη οργάνωση ναζιστικής ιδεολογίας που λειτουργεί πανομοιότυπα από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, δεν ξεπερνούσε πανελλαδικά τις λίγες εκατοντάδες μελών και υποστηρικτών και τα μηδενικά ποσοστά στις εκλογικές διαδικασίες. Η κατακόρυφη άνοδός της τα τελευταία χρόνια δεν αποτελεί ένα «ιδιότυπο φαινόμενο της κρίσης», ούτε «καρκίνωμα της αστικής δημοκρατίας» αλλά μία οργανική εφεδρεία της, μία συνειδητή επιλογή της κυριαρχίας και του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Η κοινωνική επιρροή της και η ανοχή απέναντί της διευρύνθηκαν μόνο εφόσον ο κρατικός και μιντιακός δημόσιος λόγος ταυτίστηκε με την πολιτική της ατζέντα (αντιμεταναστευτική πολιτική, θεσμικός ρατσισμός, ασφάλεια και αστυνόμευση, εγκληματοποίηση των κοινωνικών αντιστάσεων) παρέχοντάς της την άνεση και την ευχέρεια να στήσει μαζί με την ελληνική αστυνομία φασιστικά απαρτχάιντ στον Άγιο Παντελεήμονα στο κέντρο της Αθήνας και να πριμοδοτήσει την πολιτική της καταξίωση στα έδρανα του κοινοβουλίου.
Την περίοδο λίγο πριν την δολοφονία του Παύλου, η θεσμική παρουσία της χρυσής αυγής έχει καθιερωθεί σε τέτοιο βαθμό που το καθεστώς συζητάει ανερυθρίαστα ακόμα και τη συμμετοχή της σε κυβερνητικό σχήμα, την ίδια στιγμή που οι βουλευτές του κόμματος ανακοινώνουν ότι η δράση της οργάνωσης θα έχει διπλή μορφή, τόσο μέσα στο κοινοβούλιο όσο και στους δρόμους με ευθείς αλλά και υπονοούμενες απειλές εκκαθάρισης προς τον εσωτερικό εχθρό, καθώς ήδη τα τάγματα εφόδου της οργάνωσης έχουν στηθεί πανελλαδικά και έχουν θεσμίσει τόσο τις στρατιωτικές παρελάσεις τους στις γειτονιές όσο και τα νυχτερινά μαχαιρώματα. Πλέον επιχειρούν να εντάξουν δυναμικά στις θρασύδειλες επιθέσεις τους, τους πολιτικούς τους αντιπάλους και όσους αντιστέκονται στη φασιστική πανούκλα, όπως ο ίδιος ο Φύσσας. Άλλωστε, λίγες μέρες πριν και λίγα χιλιόμετρα μακρυά, στο Πέραμα των εφοπλιστικών και εργολαβικών συμφερόντων, είχε προηγηθεί η δολοφονική επίθεση κατά συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, ενώ το Πέραμα και πρωτίστως η Νίκαια αποτελούσαν κομβικά σημεία λειτουργίας και οργάνωσης των ταγμάτων εφόδου. Ο Παύλος, λοιπόν, αντιμετώπισε σε μία τέτοια πολιτική συγκυρία δεκάδες πολιτικούς απόγονους των ταγματασφαλιτών, μέχρι ένας εξ αυτών, ο Γιώργος Ρουπακιάς, να τον μαχαιρώσει στην καρδιά.
Η στάση του Παύλου όσο μοιραία και αν εξελίχθηκε, δεν ήταν ούτε απονενοημένη ούτε και προδιαγεγραμμένη. Η επιλογή του να μείνει και να δώσει μάχη ενάντια στους επιτιθέμενους φασίστες είχε σαφέστατες κοινωνικές αναφορές, καθώς αντανακλούσε μία ευρύτερη κοινωνική δυναμική που ουδέποτε ανέχτηκε πόσο μάλλον υπέκυψε στον φασισμό. Σε αντίθεση με τους πολιτικούς θεσμούς και τις οργανώσεις, ένα μεγάλο κοινωνικό ρεύμα και ο ευρύτερος κόσμος των αυτοοργανωμένων αντιστάσεων έθεσαν εξαρχής ένα ισχυρό ανάχωμα στο μακρύ χέρι της εξουσίας, σε αντιστοιχία και συνέχεια των ευρύτερων κοινωνικών και απελευθερωτικών αγώνων ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Και ήταν η ίδια κοινωνική δυναμική με χιλιάδες κόσμου σε ολόκληρη την επικράτεια που την επόμενη μέρα της δολοφονίας του Παύλου, πήρε σαφή και ορατή θέση ενάντια στον φόβο, την απάθεια και την ανάθεση των ζωών μας, ξεδιπλώνοντας την οργή της ενάντια στο φασισμό και στο σύστημα που τον θρέφει αλλά και την αλληλεγγύη της σε κάθε μορφής καταπιεζόμενο. Και από τη στιγμή που αυτή η κοινωνική ρήξη συνέβη σε μία περίοδο γενικευμένης ύφεσης των κεντρικών κινητοποιήσεων, σήμανε και τον κώδωνα του κινδύνου για την εξουσία, η οποία είδε στον ακηδεμόνευτο αντιφασισμό των «από κάτω» ένα κίνδυνο επανασυσπείρωσης των κοινωνικών και πολιτικών αρνήσεων.
Ο θεσμικός αντιφασισμός και τα παραμύθια της Χαλιμάς
Οι διώξεις και οι φυλακίσεις ορισμένων μελών και βουλευτών της χρυσής αυγής δημιούργησαν ένα κακόγουστο ανέκδοτο, αυτό του «κρατικού αντιφασισμού». Τα ίδια επιτελεία, οι ίδιες αρχές, τα ίδια ΜΜΕ και οι ίδιοι θεσμοί που πριμοδότησαν, ανέχτηκαν, βοήθησαν, φλέρταραν, συνεργάστηκαν ή σιώπησαν στην πολιτική και κοινωνική ανέλιξη του ναζιστικού μορφώματος, εν μία νυκτί μετατράπηκαν σε δήθεν σοκαρισμένους και λάβρους επικριτές της. Λίγες μέρες αργότερα, οι εισαγγελικές και αστυνομικές αρχές που ανέκαθεν συνεργάζονταν με τα παρακρατικά σκουπίδια και συγκάλυπταν τις ενέργειές τους ανέλαβαν να διερευνήσουν τη δράση μίας οργάνωσης που προέρχεται από τα σπλάχνα τους και λειτουργούσε εις γνώση τους. Είναι η απαρχή μίας σειράς νομικών κατηγοριών και προφυλακίσεων που επιχείρησαν να επισκιάσουν, να αποπροσανατολίσουν και εν τέλει να ποδηγετήσουν την κοινωνική κατακραυγή με μία πρόφαση δικαιοσύνης, η οποία επιχειρεί να πείσει πως ο φασισμός πολεμιέται σε δικαστικές αίθουσες με αποφάσεις και ρητορίστικες αγορεύσεις και όχι με το ξεχέρσωμα των εξουσιαστικών σχέσεων που διαποτίζουν την κοινωνία και τον τροφοδοτούν.
Σήμερα, αποδεικνύεται στην πράξη ότι ο θεσμικός αντιφασισμός δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μία εξισορροπητική κίνηση της κυριαρχίας για ίδιον όφελος και κυρίως για την αποδυνάμωση του ακηδεμόνευτου και αντιθεσμικού αντιφασισμού. Ενός αντιφασισμού που δεν εξαντλείται εκεί που ο φασισμός εκδηλώνεται και συγκροτείται ως πολιτικό πρόγραμμα (όπως σε μία οποιαδήποτε χρυσή αυγή) αλλά που συνεχίζει να αγωνίζεται ενάντια σε κάθε γενεσιουργό αιτία του και στις κοινωνικές σχέσεις εντός των οποίων αυτός ζυμώνεται ή φυτοζωεί. Με το πέρας των όποιων αρχικών κραδασμών και μετά από σειρά ενδοθεσμικών διεργασιών (που συνέβησαν και εντός της ίδιας της χρυσής αυγής), το σύστημα που θα «έριχνε άπλετο φως» στην οργάνωση και τα ΜΜΕ που είδαν τις σβάστικες μόλις μετά από… 25 χρονιά χυδαίας επίδειξης, απελευθερώνουν τους «ήρωες» πλέον χρυσαυγίτες και τους επιστρέφουν ακέραιους και το ίδιο επικίνδυνους, αν όχι περισσότερο ριζωμένους στο πολιτικό προσκήνιο, πριν καν συμπληρωθούν 2 χρόνια από τη δολοφονία του Φύσσα.
Ωστόσο, ο θεσμικός αυτός συρφετός δεν έμεινε μόνο στην παραγωγή ψευδών και εφήμερων εντυπώσεων μίας δήθεν αντιφασιστικής αγωνίας. Πλέον, φορώντας τον μανδύα ενός όψιμου και κούφιου αντιφασισμού, η κρατική και πολιτική διαχείριση ήταν έτοιμες να αναπληρώσουν το κενό που άφησε πίσω της χρυσή αυγή. Η απόσυρση των ταγμάτων εφόδου από τους δρόμους σήμανε την ποιοτική αναβάθμιση της αστυνομικής βαρβαρότητας σε γειτονιές και σε πόλεις. Ο ρατσιστικός και εθνικιστικός λόγος της χρυσής αυγής έγινε η επίσημη ρητορεία αλλά και το πολιτικό πρόγραμμα του κράτους, με τρανταχτό παράδειγμα την διαχείριση των μεταναστευτικών ροών μέσω της αύξησης των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της δολοφονικής καταστολής εναντίον τους. Παράλληλα, η αντιμετώπιση των κοινωνικών αντιστάσεων και κινημάτων μπόρεσε να επανέλθει στην ακριβοθώρητη τακτική της «μηδενικής ανοχής».
Από την πρώτη στιγμή της κρατικής αυτής μεταστροφής, ένα διόλου αμελητέο κομμάτι αντιστεκόμενων και αντιφασιστών στάθηκε αμετακίνητα υπέρ του αντιθεσμικού και ακηδεμόνευτου αντιφασισμού. Και με την πάροδο του χρόνου, όταν έπεσαν οι κουρτίνες των πρώτων θεαματικών συλλήψεων και προφυλακίσεων των τέκνων της χωροφυλακής, της αστυνομίας και του στρατού, η στάση αυτή φάνηκε να δικαιώνεται και να απλώνεται ευρύτερα. Απέναντι σε αυτήν την ανυπακοή στις σειρήνες των στημένων δικαστηρίων και της θεσμικής αφομοίωσης, στην πρώτη επέτειο της δολοφονίας του Φύσσα, στις 18/09/2014, το κράτος επέδειξε για άλλη μία φορά σιδηρά πυγμή. Οι αντιφασιστικές πορείες που καλέστηκαν εκείνη τη μέρα στο Κερατσίνι, μέσα σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας από κράτος και ΜΜΕ, δέχτηκαν τα ενορχηστρωμένα χτυπήματα της αστυνομικής καταστολής, με τα μπλοκ των αυτοοργανωμένων σχημάτων να στοχοποιούνται με την μεγαλύτερη ένταση. Το αστυνομικό πογκρόμ που εξαπολύθηκε μέσα στις γειτονιές είχε ως αποτέλεσμα 64 συλληφθέντες στο σωρό, το δικαστήριο των οποίων έχει προσδιοριστεί στις 15/10/2015. Παράλληλα, η έκφραση μίας αυτιστικής, ελιτίστικης, αντικοινωνικής και πολεμικής βίας μέσα από διάφορα μπλοκ διαδηλωτών που αποφάσισε να εντάξει στην φασιστική όχθη ακατανόητους στόχους επιθέσεων, τους ίδιους τους διαδηλωτές αλλά και κατοίκους του Κερατσινίου, κατάφερε να θολώσει -όπου δεν ακύρωσε εντελώς- τα νοήματα και τις κοινωνικές απολήξεις των αντιφασιστικών προταγμάτων κατά την πρώτη επέτειο της δολοφονίας του Φύσσα.
Πρώτη φορά αριστερά σημαίνει πραγμάτωση της εθνικής ενότητας και του θεσμικού ρατσισμού
Μπορεί οι διώξεις των φασιστών να προκαλούν από καχυποψία μέχρι και ειρωνία, μπορεί ο «αντιφασισμός» των μηχανισμών που τον παράγουν να προκαλεί μειδιάματα, ωστόσο δε μένει απαρατήρητη, και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, η θεσμική μεταπήδηση από την «ανεπηρέαστη απόδοση δικαιοσύνης» στα ποινικά και ιδεολογικά χάδια απέναντι στον οργανωμένο θάνατο που εξάπλωνε η φασιστική γκρούπα. Ούτε επίσης και οι ασκήσεις νομιμοφροσύνης που επιδεικνύουν οι «πολιτικά διωκόμενοι» παρακρατικοί ναζιστές, προκειμένου να επανέλθουν στο πολιτικό προσκήνιο καλύτερα οργανωμένοι και πιο προσεκτικοί, τουλάχιστον σε ότι αφορά τις επιθέσεις και τους τραμπουκισμούς τους. Ωστόσο, όλα αυτά θα είχαν πολύ μικρότερη σημασία αν δε συνέβαιναν σε μία πολιτική συγκυρία η οποία τσιμεντώνει στη κοινωνική ζωή όλα όσα συγκροτούν τις φασιστικές οργανώσεις: το έθνος, την πατρίδα, τον «περιούσιο λαό της» και την ελληνικότητα.
Από τις αρχές του 2015, η «νέα», «ελπιδοφόρα» αριστερή διακυβέρνηση σήμανε την ολοκληρωτική επίθεση στους κοινωνικούς αγώνες και τις αντιστάσεις, όχι τόσο μέσω της κατασταλτικής βαρβαρότητας (που δεν αρνήθηκε ωστόσο να χρησιμοποιήσει πολλάκις), αλλά κυρίως μέσω μίας συστηματικής αφομοίωσης των κοινωνικών αρνήσεων σε βαθμό απονέκρωσης, η οποία είχε ξεκινήσει από το 2012 όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κορυφώθηκε φέτος μέσα από τα κυβερνητικά πόστα. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για αυτού του είδους την κρατική διαχείριση: από τα ανεκδιήγητα «σκισίματα» των μνημονίων που κατέληξαν σε υπογραφή νέων, από την «ελπίδα» που μετατράπηκε σε εφιάλτη, από την «κάθαρση της διαπλοκής» που σήμανε την παλινόρθωση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και της πλήρως απαξιωμένης μέχρι τότε βουλής, από τους «αγώνες του μέλλοντος» που εξελίχθηκαν σε τηλεοπτικά θεάματα. Αυτό που έχει σημασία όμως στο προκείμενο είναι η πλήρης ενσωμάτωση των εθνικών ψευδαισθήσεων και της πατριδολαγνίας.
Μπορεί παραδοσιακά οι σχέσεις αριστεράς και εθνικής ιδέας να μην ήταν ποτέ διαχωρισμένες ούτε εχθρικές, ωστόσο διατηρούταν τουλάχιστον μία αινιγματική αμφισημία. Με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όμως, η εθνική ενότητα γνώρισε ίσως τη μεγαλύτερη αποδοχή της μετά την πρώτη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80. Δεν είναι μόνο ότι ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ διακηρύττει την «αγαστή και άψογη» συνεργασία με ένα ακροδεξιό μόρφωμα, ούτε και η υπόσχεση για τη συνέχιση αυτής της συνεργασίας σε μελλοντικές κυβερνήσεις. Είναι η γενικότερη ενσωμάτωση του έθνους και του πατριωτισμού στον πυρήνα της αριστερής ρητορείας και του κυβερνητικού προγράμματος, κάτι που αφορά επίσης και τους αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ που καθόλου τυχαία επαναβαπτίστηκαν ως «Λαϊκή Ενότητα». Είναι η διαμόρφωση μίας αντίστοιχης κοινωνικής αποδοχής της «ελληνικότητας» που όχι μόνο συστρατεύεται τυφλά με όποιον διατείνεται ότι εκφράζει το «εθνικό καλό» από οποιοδήποτε φάσμα της πολιτικής σκηνής (από την αριστερά έως και τους ναζιστές), αλλά αναμοχλεύει έναν γνώριμο και αντιδραστικό συντηρητισμό (σωβινισμός, ξενοφοβία, εξατομίκευση και μικροαστικά αντανακλαστικά) δίνοντάς του ξανά τον χώρο και τη δυνατότητα να βρει έκφραση στο κοινωνικό πεδίο.
Εφόσον το οξυγόνο του φασισμού βρίσκεται στους επίπλαστους διαχωρισμούς, στον εθνικισμό, στο ρατσισμό, στην πατριαρχία, στην ιδιοκτησία, στη θρησκευτική μισαλλοδοξία κ.ο.κ., είναι φυσικό ότι οι μετανάστες/ριες αποτελούν το μήλο της έριδος για τους νεκροθάφτες της κοινωνικής αλληλεγγύης και απελευθέρωσης (όπως επίσης και μία σειρά άλλων θεμάτων όπως οι οικονομικές ατλαντίδες των ΑΟΖ, οι «προαιώνιοι εχθροί τούρκοι», ο ισλαμισμός κ.α.). Αυτό που πρόσφερε η αριστερή διακυβέρνηση είναι η ολοκλήρωση του θεσμικού ρατσισμού υπό το μανδύα ενός ανθρωπισμού που ζέχνει από το ιδεολόγημα της ανωτερότητας. Γιατί ακόμα και αν το «πρόβλημα των μεταναστών» δε λύνεται για την αριστερά με τους δεξιάς εμπνεύσεως φράχτες και τις δολοφονίες, ωστόσο ούτε οι φράχτες στον Έβρο έπεσαν, ούτε οι δολοφονίες στο Αιγαίο έπαυσαν, αλλά ούτε σταμάτησε η ανακήρυξη των μεταναστευτικών ροών ως «πρόβλημα». Απεναντίας, κανένα «πρόβλημα» δεν αποτελεί η ενεργή συμμετοχή του ελληνικού κράτους στην κατοχή, στους πολέμους, στην υποστήριξη στρατιωτικών πραξικοπημάτων (Αίγυπτος) και ναζιστικών μορφωμάτων (Ουκρανία) και στη καταδυνάστευση της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης, της Αφρικής και ενός κομματιού της Ασίας από τα δυτικά «πολιτισμένα» κράτη που μεταλαμπαδεύουν τα δημοκρατική ήθη με φωτιά και τσεκούρι, καταστρέφοντας ολόκληρες επικράτειες και δημιουργώντας τεράστια μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα. Κάπως έτσι, ένα παγκόσμιο ζήτημα κυριαρχικής καταπίεσης, βίας, πολέμου και ξεριζωμού μετατοπίζεται σε ευθύνη των ίδιων των μεταναστών και αντιμετωπίζεται με τον αρχοντοχωριατισμό του «μικρού, υπό ιστορική δοκιμασία αλλά περήφανου ελληνικού έθνους» που μαστίζεται από τους τρομολαγνικούς εφιάλτες των πολιτικών, των αφεντικών και των ΜΜΕ.
Ο φασισμός τσακίζεται στους δρόμους
Με ή χωρίς χρυσές αυγές, ο αντιφασιστικός αγώνας είναι κρίσιμος και ζωντανός, όσο το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει παραμένει στη θέση του. Η δεύτερη επέτειος της θρασύδειλης δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από τα τάγματα εφόδου της χρυσής αυγής μπορεί να συμπίπτει με μία ακόμα διαδικασία εθνικών εκλογών αλλά αυτό αποτελεί έναν ακόμα λόγο έκφρασης της αντιφασιστικής δράσης. Γιατί οι κάλπες και οι θεσμικές σειρήνες δεν αλέθουν μόνο τις κοινωνικές αντιστάσεις στο μύλο της ανάθεσης και της ματαιοδοξίας προσφέροντας φρούδες ελπίδες στους υπηκόους-ψηφοφόρους αλλά καθιερώνουν την φασιστική πανούκλα στην ημερήσια διάταξη και στην παραγωγή πολιτικής. Ενάντια στην ηττοπάθεια, την παραίτηση, τις εκλογικές αυταπάτες, την ανάθεση των ζωών μας σε «σωτήρες», τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τους διαχωρισμούς, οι ακηδεμόνευτοι και αυτοοργανωμένοι αγώνες εξακολουθούν να είναι το μόνο ανάχωμα στην εξουσία και τον φασισμό και ο μόνος δρόμος για την ατομική και κοινωνική χειραφέτηση και την αλληλεγγύη.
ΦΑΣΙΣΤΕΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
Αντιφασιστική Πορεία, Παρασκευή 18/9/15, 6μ.μ., πλατεία Κύπρου (Δημαρχείο) στο Κερατσίνι
Ρεσάλτο (Κερατσίνι), Συνέλευση Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω),
Θερσίτης (Ίλιον), Κατάληψη Αγρός (Πάρκο Τρίτση, Ίλιον)
[Για να διαβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
Κείμενο του Θερσίτη που μοιράζεται τις τελευταίες ημέρες στις γειτονιές του Ιλίου και των Αγίων Αναργύρων
ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΣΕ ΣΤΗΜΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ-ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ
ΣΥΓΚΡΟΥΟΜΑΣΤΕ
Θα μπορούσε να είναι βάση για σενάριο κωμωδίας: μια αριστερή κυβέρνηση που σκίζει μνημόνια από μικροφώνων και λέει όχι, ενώ την ίδια στιγμή «διαπραγματεύεται» ένα άλλο λέγοντας ναι, καλοστεκούμενοι-ες κύριοι και κυρίες από τα ακριβά προάστια διαδηλώνουν «μένουμε ευρώπη» για την «σωτηρία του λαουτζίκου» (γιατί ποιος θα τους κουρεύει το γκαζόν εξάλλου;), φιλεύσπλαχνες τράπεζες μοιράζουν –με την παρουσία καναλιών βεβαίως- αμίτες και νερά σε ηλικιωμένους συνταξιούχους που περιμένουν στις ουρές –που οι ίδιες δημιούργησαν- για τα τελευταία 60ευρα, φασίστες που κάνουν πλάτες σε αφεντικά και στήνουν εργοδοτικά σωματεία (χρυσαυγίτικο σωματείο στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος) για να ρίξουν κι άλλο τα μεροκάματα κάνουν ασκήσεις φιλολαϊκού-αντιμνημονιακού ύφους… Και στο κέντρο ένα δημοψήφισμα. Τίποτα δεν μας χαρίζει χαμόγελο…
Για άλλη μια φορά όμως ερχόμαστε αντιμέτωποι-ες με διλήμματα που θέτουν οι από πάνω: πριν λίγους μήνες ήταν φόβος ή ελπίδα, σήμερα είναι μια παραλλαγμένη τους μορφή, μέσα σε ένα συνεχιζόμενο καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Ένα δίλλημα ΝΑΙ ή ΟΧΙ που κάθε απάντηση δεν είναι παρά μια κατάφαση, μια θετική απόκριση, στην κουλτούρα της ανάθεσης και των κάθε λογής σωτήρων. Ένα δίλημμα ΝΑΙ ή ΟΧΙ που στην πραγματικότητα αποκρύπτει την πραγματική βάση πάνω στην οποία στήνεται η εξαθλίωση της ζωής των υποτελών τάξεων, της ερημοποίησης των γειτονιών μας: την ανελέητη επίθεση από την πλευρά μικρών και μεγάλων αφεντικών που εδώ και 6 χρόνια διεξάγεται χωρίς προσχήματα, με ωμό κανιβαλισμό. Ένα δίλημμα ΝΑΙ ή ΟΧΙ που θέτει όλους-ες εμάς στο να συντονιστούμε εκ νέου βάζοντας πλάτη (αυτή τη φορά «αμεσοδημοκρατικά») στην εθνική σωτηρία, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επιβίωση και μακροημέρευση μικρών και μεγάλων αφεντικών (ντόπιων και πολυεθνικών) εις βάρος μας. Ένα δίλημμα ΝΑΙ ή ΟΧΙ που στην πραγματικότητα είναι –όποια κι αν είναι η απόκριση- μια μεγάλη κατάφαση υποταγής και βάθυνσης του εξανδραποδισμού της κοινωνίας.
Κι αν το ΝΑΙ είναι περισσότερο ξεκάθαρο στο τι και ποιους εξυπηρετεί (μια ρητή και εκούσια παραχώρηση συναίνεσης στην λεηλασία), το ΟΧΙ σε κάθε περίπτωση δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια απόπειρα από την πλευρά της αριστερής κυβέρνησης να «κεφαλαιοποιήσει» την κοινωνική δυσφορία, να κάνει κομμάτι της κρατικής στρατηγικής τα κινήματα διαμαρτυρίας, να ενσωματώσει την διάχυτη οργή, για να την κάνει ξέπνοη, άσφαιρη. Επιχειρώντας ταυτόχρονα να εξασφαλίσει τη συσσώρευση κομματιών του ελληνικού καπιταλισμού αλλά και την ομαλοποίηση της εσωτερικής αγοράς, η οποία είναι απαραίτητη για την επιβίωση του. Γιατί, τι περισσότερο μπορεί να συμφέρει την κυριαρχία από το να έχει απέναντι της -όχι εξεγερμένους/ες και ακηδεμόνευτους, ανεξέλεγκτους αγώνες, αλλά- φιλήσυχους, φοβισμένους υπηκόους, που έχουν την ψευδαίσθηση ότι αντιστέκονται στηρίζοντας την επιλογή της ίδιας της κυβέρνησης μέσω της ψήφου τους. Μιας ψήφου που τους καλεί να απαντήσουν μονολεκτικά –λες και τις αποφάσεις για τη ζωή μας μπορούμε να τις πάρουμε με ένα ναι ή ένα όχι. Τι άλλο δηλώνει η επιμονή της κυβερνώσας αριστεράς να υπενθυμίζει πως το δημοψήφισμα είναι η συνέχιση της διαπραγμάτευσης με τους «εταίρους» και όχι η παύση της; Γιατί αν χρειάζεται κάτι ο ελληνικός καπιταλισμός για να «αναπτυχθεί» εκ νέου είναι μια διαρκής κοινωνική συγκατάβαση, ένα πεδίο παραχωρημένης ειρήνης και συνθηκολόγησης από την πλευρά αυτών που πραγματικά υποφέρουν. Το ΟΧΙ δεν αποτελεί σε κανένα σημείο προοπτική ξεπεράσματος των ορίων του συστήματος, μια αντιστροφή της ροής του, έναν «άλλο κόσμο», αλλά το ακριβώς αντίθετο: πρόκειται για μια κυριαρχική διαστολή αυτών των ορίων. Το να επικαλείται κάποιος την Ευρώπη της Αλληλεγγύης κόντρα στην Ευρώπη των Μονοπωλίων, είναι πολιτική φτήνια και εξαπάτηση: η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο περίφημος ευρωπαϊκός πολιτικός πολιτισμός είναι γεμάτος από λεκέδες αίματος ντόπιων και μεταναστών προλετάριων, άγριας καταστολής όσων αντιστέκονται, πολεμικών επιχειρήσεων, βομβαρδισμών, ταπείνωσης και λεηλασίας των πληθυσμών του «τρίτου κόσμου» στις χώρες τους και «αντιμεταναστευτικών πολιτικών» στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών συνόρων, εξανδραποδισμού των φτωχών και άλλα τέτοια όμορφα, δημοκρατικά και ευρωπαϊκά (στα οποία όλα αυτά τα χρόνια συμμετείχε το ελληνικό κράτος και τα αφεντικά). Αυτά είναι τα θεμέλια και οι αξίες της ΕΕ.
Κάθε απόκριση λοιπόν στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, είναι μια κατάφαση στο κάλεσμα για να επιλέξουμε εθελόδουλους όρους σφαγής ή λίγο καλύτερους, μια κατάφαση στον χυδαίο πατριωτισμό της «σωτηρίας της εθνικής οικονομίας», μια κατάφαση στην συνέχιση όλων αυτών που μας καθιστούν εύκολα αναλώσιμα. Είναι ένα κάλεσμα να αποδεχτούμε τους όρους μιας ζωής, που ανά πάσα στιγμή θα είναι έρμαιο της εμπορευματικής-χρηματικής συναλλαγής. Οι ουρές στα ΑΤΜ δεν δείχνουν απλά την πρόσδεση της ζωής όλων μας στις ορέξεις άπληστων καθαρμάτων τραπεζιτών. Η έλλειψη «ψυχραιμίας» και η εκροή καταθέσεων ήταν η αναμενόμενη απάντηση του πληθυσμού μιας πρωτοκοσμικής οικονομίας που έχει διδαχθεί πως ο βαθμός ελευθερίας του σχετίζεται με την αγοραστική του δύναμη, πως η ίδια η ελευθερία αφορά εν τέλει την δυνατότητα επιλογής εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Στο σημερινό κρισιακό περιβάλλον (σε μια κατάσταση οξυμένου ταξικού πολέμου) δεν είναι περίεργο που το νόμισμα, ακριβώς για τους λόγους που περιγράφουμε, «θεοποιείται» ακόμα περισσότερο αποκτώντας την ιδιότητα να εγγυηθεί από μόνο του την ευμάρεια (ευρώ) ή την «θεραπευτική ανάπτυξη» (εθνικό νόμισμα). Η ευκολία με την οποία απορρυθμίστηκαν οι εργασιακές σχέσεις τα τελευταία χρόνια δείχνουν πως οι περισσότεροι/ες έχουν πια ξεχάσει πως το νόμισμα στην καπιταλιστική οικονομία ήταν, είναι και θα είναι ένα μέσο απόκρυψης των εκμεταλλευτικών σχέσεων. Το δίλλημα ευρώ ή δραχμή –όσο επίπλαστο κι αν είναι- αρχίζει να αποκτά στο μυαλό όλων μια συγκεκριμένη εικόνα: το χρήμα –και μάλιστα με την μορφή του νομίσματος- είναι η ζωή και η έλλειψή του είναι θάνατος…
Για μια ακόμη φορά γίνεται σαφές πως έχουμε ανάγκη τον δρόμο και όχι τις κάλπες. Πως έχουμε ανάγκη να αγωνιστούμε για κάτι καλύτερο από «καλύτερες συνθήκες σφαγής». Πως πρέπει να βγούμε από τον φόβο και να μην αναζητούμε σωτήρες ευκαιρίας, αλλά να διατυπώνουμε εμείς, οι υποτελείς τάξεις, τα διλλήματα στους ηγεμόνες, να θέτουμε εμείς οι ίδιοι-ες το πλαίσιο των απαντήσεων. Να συγκροτήσουμε τις αρνήσεις μας ενάντια σε έναν κόσμο που τρέφεται διαρκώς με νέα πεδία εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα και δομές αυτοοργάνωσης σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, με αλληλεγγύη και οριζοντιότητα. Να καταλάβουμε πως όσο δεν επιλέγουμε την σύγκρουση τόσο θα υποχωρούμε και θα εντασσόμαστε στα σχέδια αυτών που ζουν σε βάρος μας. Τα θλιβερά χρόνια του φόβου και της εξαθλίωσης, δεν σβήνουν με προσευχές, με μονολεκτικές απαντήσεις, με κλειστά μάτια από τον φόβο, με μοναξιά: οι «κακές μοίρες» γίνονται στάχτη στα οδοφράγματα. Κι αν μας μάθανε να ακούμε έννοιες όπως «εξέγερση» και «κοινωνική επανάσταση» και να σαρκάζουμε την «αφέλεια της ουτοπίας», θα πρέπει να μάθουμε να τις ξανασυλλαβίζουμε και να τις θέτουμε σε κίνηση. Αλλιώς θα αρκούμαστε στην «ουτοπία» των ΑΤΜ χωρίς capital control, στο να περιμένουμε με «αγωνία» την αύξηση ρευστότητας από τον ELA, την πληρωμή του ταμείου ανεργίας, τα ξεροκόμματα που μας πετάνε για μισθούς, την βαρβαρότητα ενός πολιτισμού εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Θα αρκούμαστε στο να μετράμε το πόσο αδίστακτοι μπορούν να γίνουν.
ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ
ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ-ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΕΙΑ
ΟΛΟΙ-ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ
ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
[Για να διαβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
Στις 2/4/15 το Ν.Π.Δ.Δ. Αθλητισμού και Πολιτισμού δήμου Ζωγράφου αποφασίζει τη μεταστέγαση του δημοτικού ωδείου στον κατειλημμένο χώρο της βίλας Ζωγράφου, με πρόσχημα το «άνοιγμα» του χώρου για τους κατοίκους του Ζωγράφου.
Μας είναι γνωστός ο ρόλος της λεγόμενης τοπικής αυτοδιοίκησης ως προς την εφαρμογή των κεντρικών πολιτικών. Οι άνθρωποι της δημοτικής αρχής είναι αυτοί που με πιο "ανθρώπινο" τρόπο υλοποιούν τις κυβερνητικές αποφάσεις και φροντίζουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Είναι οι ίδιοι που διευρύνουν και τσιμεντώνουν τους κοινωνικούς αυτοματισμούς στους "δημότες" τους, ώστε όλα να ρέουν σύμφωνα με τα κυρίαρχα πρότυπα. Και στις γειτονιές μας και παντού ο πιο "ανθρώπινος" τρόπος είναι η επέκταση της εμπορευματοποίησης, με τα καταστήματα και τα τραπεζοκαθίσματα σε πλατείες και πάρκα να γεμίζουν ασφυκτικά το χώρο, η λεγόμενη "καθαριότητα" που θα πει επιβολή μιας συγκεκριμένης αισθητικής αποστειρωμένων, ομοιόμορφων χώρων όπου μόνο τα διαφημιστικά και τα εμπορεύματα χωράνε και η εξαφάνιση κάθε τι που ξεφεύγει από τις κυρίαρχες κανονικότητες, η εξαφάνιση του συλλογικού, του αδιαμεσολάβητου, του από τα κάτω και για όλους/ες δημιουργημένου, του ελεύθερα προσβάσιμου.
Σε περιβάλλον "κρίσης", που το κοινωνικό πεδίο κατακλύζεται από τη φτώχεια και την εξαχρείωση (ανεργία, ανέχεια, κοινωνικός κανιβαλισμός, εμφάνιση και δράση φασιστών κτλ), αναδεικνύεται και ο ρόλος των νέων πολιτικών διαχειριστών. Διόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι οι συριζαίοι δήμαρχοι ασχολούνται δυναμικά με την πάταξη του «εσωτερικού εχθρού». Γιατί αυτό που συμβαίνει με τη βίλα Ζωγράφου δεν είναι μοναδικό φαινόμενο. Και στη Νέα Φιλαδέλφεια προτεραιότητα της δημοτικής αρχής ήταν να κατεδαφιστεί η κατάληψη Στρούγκα και να βρεθεί άλλος χώρος να στεγαστεί. Όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έτσι και αυτή του Σύριζα στοχοποιεί τις καταλήψεις, γνωρίζοντας πολύ καλά πως αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για κοινωνική χειραφέτηση.
Ωστόσο, πέρα από την καταστολή των καταλήψεων, οι παρεμβάσεις των συριζαίων φροντίζουν να επιμελούνται πάντα και το κομμάτι της αισθητικής των πραγμάτων. Καταρχάς, πρωταρχικό μέλημά τους αποτελεί η αποκατάσταση στην κοινωνική συνείδηση των θεσμών - στην περίπτωση της τοπικής αυτοδιοίκησης, η ανάδειξη μιας δημοτικής αρχής που φροντίζει πραγματικά τους πολίτες της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Μπαρουτάδικο στο Αιγάλεω, όπου χρόνια τώρα ο συριζαίος δήμαρχος σκίζει τα ιμάτιά του (με τη βοήθεια τελευταία και των ΜΑΤ), για να συρρικνωθεί ο ελεύθερα προσβάσιμος χώρος του άλσους φτιάχνοντας έναν βρεφονηπιακό σταθμό εντός του για "τον λαό του Αιγάλεω" όπως λέει. Σαν να μην υπάρχουν άλλοι χώροι για να γίνει αυτό. Με βασικό εργαλείο τους σε όλες τις περιπτώσεις το "κοινό καλό", πλασάρουν τις δημόσιες υπηρεσίες τους (ωδείο, βρεφονηπιακό σταθμό, δημοτικό καφενείο) σαν υπηρεσίες για όλες και όλους. Ξεχνάνε βεβαίως να επισημάνουν ότι σε αυτές, πάντα, λίγοι έχουν πρόσβαση, καθώς είναι κατεξοχήν υπηρεσίες φτιαγμένες να αναπαράγουν τους κυρίαρχους διαχωρισμούς και αποκλεισμούς (χρήματος, χρώματος δέρματος, χώρας προέλευσης κλπ).
Στην περίπτωση της βίλας Ζωγράφου, αντί για τους «παραδοσιακούς» τρόπους καταστολής (ΜΑΤ, βίαιες εκκενώσεις κτλ), βγαίνει μπροστά το «κοινωνικό» προσωπείο του Σύριζα. Σε μια απόπειρα να περιθωριοποιηθούν οι καταληψίες, τους καταλογίζεται ότι είναι «μη συνεργάσιμοι» και ότι κρατούν το χώρο «κλειστό» και αποκλείουν τους κατοίκους. Πρόκειται για σκόπιμη διαστρέβλωση των ανοιχτών χαρακτηριστικών του εγχειρήματος που εδώ και 4 χρόνια στεγάζει δομές, όπως μαθήματα αυτομόρφωσης φωτογραφίας, σχεδίου, ξένων γλωσσών κ.ά., διοργανώνει προβολές ταινιών, συμμετέχει στους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες στην περιοχή (περίπτωση του Gamato Ζωγράφου) και συμβάλλει μέσα από τις πολιτικές του δράσεις στην ανάδειξη ριζοσπαστικών προταγμάτων, της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Η αντιπρόταση περί «ανοιχτού» (ωστόσο επί πληρωμή) ωδείου εκ μέρους της δημοτικής αρχής, επιχειρεί να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την καταστολή των καταλήψεων και κατ’ επέκταση όλων των αγωνιζόμενων κομματιών που αρνούνται να αφομοιωθούν από τους αριστερούς διαχειριστές του κράτους έκτακτης ανάγκης.
Ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Βίλα Ζωγράφου, στέκεται έμπρακτα ενάντια στην εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων, κόντρα στις λογικές της ανάπτυξης που στόχο έχουν πάντα το κέρδος και την επέκταση των περιφράξεων και των αποκλεισμών. Έχοντας αποκτήσει κοινωνικά ριζώματα στην περιοχή και έχοντας συσπειρώσει γύρω του πλήθος κόσμου από τις γύρω γειτονιές έχει δημιουργήσει μια κοινότητα αγώνα εχθρική απέναντι στις διαμεσολαβήσεις, την ανάθεση, τον κοινωνικό έλεγχο, την καπιταλιστική μηχανή. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει μπει στο στόχαστρο της τοπικής εξουσίας. Γιατί η εκάστοτε εξουσία γνωρίζει καλά ότι τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, είναι χώροι πολιτικών διεργασιών ενάντια στο υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης, δύσκολα αφομοιώσιμοι, εχθρικοί σε κάθε λογική «διαχείρισης».
Η επίθεση στη βίλα Ζωγράφου είναι επίθεση στον κόσμο του αγώνα και από τον κόσμο του αγώνα θα λάβει τις κατάλληλες απαντήσεις. Δεν μπορούμε παρά να είμαστε αλληλέγγυοι-ες, σε κάθε ελεύθερο χώρο όπου η εξουσία, το κέρδος και η εκμετάλλευση δεν ρυθμίζουν τις κοινωνικές σχέσεις. Σε κάθε κοινότητα αγώνα που διεκδικεί τον κλεμμένο χώρο και χρόνο στη βάση της αλληλεγγύης, της ισότητας, της συντροφικότητας.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΛΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ
26/6/2015,
Θερσίτης
- Details
- Category: Αναλύσεις
ΤΑ «ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ» ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΣΕ «ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΛΑΘΗ»
Το πρωί της Παρασκευής 8 ΜαΪου, κατά τη διάρκεια συντήρησης σε δεξαμενή των διυλιστηρίων Ασπροπύργου των ΕΛ.ΠΕ. (συμφερόντων Λάτση-Ελληνικού Δημοσίου), προκλήθηκε έκρηξη από την οποία τραυματίστηκαν σοβαρά 6 εργάτες. Τα επόμενα 24ωρα τέσσερις εξ αυτών χάνουν τη ζωή τους (Χαράλαμπος Δευτεραίος, Ραμαντάν Ντελιλάϊ, Αντώνης Αβράμπος και Κώστας Μαγγούρας), ενώ οι άλλοι δύο φέρουν βαριά τραύματα.
Τα μίντια, σε σύμπλευση με τα αφεντικά τους, κάνουν λόγο για «ανθρώπινο λάθος» πριν καν εκδοθεί το πόρισμα από την εταιρία, προετοιμάζοντας το κλίμα, ενώ φροντίζουν να αποσύρουν γρήγορα το θέμα από την επικαιρότητα. Και πράγματι, το πόρισμα των ελ.πε έρχεται να αποδώσει το «ατύχημα» σε «ανθρώπινο λάθος», μια καθημερινή, ανθρώπινη, φυσική συνθήκη.
ΕΙΝΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Αυτό που δεν αναφέρεται φυσικά στο πόρισμα, είναι οι εξευτελιστικές συνθήκες στις οποίες καθημερινά δουλεύουν οι εργαζόμενοι στα ελ.πε, όπως και σε όλες τις αντίστοιχες εταιρίες, τα εξοντωτικά ωράρια, τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα. Εν προκειμένω, για χάρη της κερδοφορίας των αφεντικών, τα έργα γενικής συντήρησης των εγκαταστάσεων (shutdown) επρόκειτο να ολοκληρωθούν, εν μέσω αφόρητων πιέσεων και εντατικοποίησης της εργασίας, σε διάστημα 25 ημέρων, ενώ το σύνηθες της διαδικασίας είναι δύο μήνες.
Μια συνθήκη που γίνεται ακόμα χειρότερη αν αναλογιστεί κανείς πως από τους 3000 εργαζόμενους, οι 800 είναι μόνιμοι και οι υπόλοιποι απασχολούνται υπό την εποπτεία 38 υπεργολάβων. Εργολάβοι που πλουτίζουν προσφέροντας χαμηλά μεροκάματα, αφού οι εργαζόμενοι αμοίβονται ως ωρομίσθιοι, με τα οκτάωρα να φαντάζουν μακρινά πλέον και τη θέση τους να έχουν πάρει τα συνεχή 12ώρα και 14ωρα, χωρίς υπερωρίες και χωρίς ρεπό, από την έναρξη του έργου. Το παζλ ολοκληρώνεται από τις προσλήψεις ανειδίκευτων και ανεκπαίδευτων, ως φθηνό εργατικό δυναμικό που αυξάνουν τον κίνδυνο ενός ατυχήματος.
Ταυτόχρονα, οι πολυεπίπεδοι αυτοί διαχωρισμοί που δημιουργούνται ανάμεσα στους εργάτες (εργάτες-διοικητικοί υπάλληλοι, μόνιμοι-εποχικοί-εργολαβικοί) διαμορφώνουν συνθήκες κατακερματισμού και συγκρουόμενων συμφερόντων, με αποτέλεσμα να είναι πλέον σχεδόν αδύνατο να οργανωθούν από κοινού για τη διεκδίκηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων, να επιβάλουν την τήρηση αυστηρών μέτρων ασφαλείας στους εργασιακούς τους χώρους, να πάρουν εκδίκηση για τους δολοφονημένους συναδέλφους τους. Παράλληλα, οι εργατοπατέρες συνδικαλιστές, εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εργοδοσίας, λειτουργούν πυροσβεστικά, κουκουλώνοντας τις αιτίες του «ατυχήματος», αποπροσανατολίζουν και κάµπτουν την οργή, συµβάλουν στην ταξική συνεργασία και ειρήνη.
Η κρατική διαχείριση, είτε δεξιά είτε αριστερή, επιδιώκει την εκτόνωση, υπόσχεται αλλαγές και απόδοση ευθυνών. Ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Λαφαζάνης χύνει κροκοδείλια δάκρυα, έχοντας μάλιστα το θράσος να καλεί ταυτοχρόνως σε κοινή συμπόρευση κυβέρνηση-διοίκηση ελπε και εργαζόμενους για την διασφάλιση της αξιοπιστίας της λειτουργίας των διυληστηρίων. Οι δικαστές κι οι εισαγγελείς θα βγάλουν πορίσµατα περί «ανθρώπινων λαθών και παραβλέψεων» και θα απαλλάξουν πλήρως ή θα ρίξουν στα µαλακά τους αποκλειστικούς υπαίτιους: τον όµιλο Λάτση, το ελληνικό κράτος, τις εργολαβικές εταιρείες συντήρησης.
Οι δολοφονίες των εργατών, όσο και αν βαφτίζονται από τα αφεντικά και το κράτος ως εργατικά ατυχήματα, δεν είναι ούτε μεμονωμένα περιστατικά, ούτε ατυχή συμβάντα. Είναι η διαρκής καθημερινότητα του κόσμου του κεφαλαίου παγκοσμίως, όπου το ''πέθανα στη δουλειά'', δεν είναι σχήμα λόγου αλλά η κυνική εκμετάλλευση των κορμιών μας που φτάνει ως και το σημείο της φυσικής εξόντωσης. Είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ακόμη μία εργοδοτική δολοφονία, για ακόμη μία επίθεση στον κόσμο της εργασίας.
Απέναντι στην υποτίμηση των ζωών μας, την ανασφάλεια, τα μεροκάματα του τρόμου και την καπιταλιστική μηχανή του θανάτου, η δική µας δυνατότητα και δύναµη είναι η αυτοοργάνωση, η συλλογική αντίσταση, η αλληλεγγύη. Μόνο μέσα από τους ακηδεμόνευτους συλλογικούς μας αγώνες μπορούμε να δώσουμε μάχη, αδιαπραγμάτευτα και συγκρουσιακά, για όλα αυτά που ονειρευόμαστε, για όλα αυτά που είναι δικά μας.
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΩΝ ΕΛ.ΠΕ. ΣΤΟΝ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟ
Σάββατο 13/6 - 12:00 Παλατάκι-Χαϊδάρι (λεωφόρος Αθηνών και Καραϊσκάκη)
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]