- Details
- Category: Αναλύσεις
[Κείμενο δρόμου του Θερσίτη με αφορμή τον αγώνα των εργαζομένων και των αλληλέγγυων στο ταχυφαγείο Gamato, τις συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα υπό το αριστερό κράτος έκτακτης ανάγκης και την λειτουργία υποκαταστήματος του κάτεργου Gamato στην οδό Πετρουπόλεως 28 στο Ίλιον. Το κείμενο αυτό μοιράζεται στις γειτονιές μας σε δρόμους και πλατείες.]
Gamato: το κάτεργο της γειτονιάς μας
Φλεβάρης 2015, και ενώ όλη η χώρα περιμένει «με κομμένη την ανάσα» τις εξελίξεις στη διαχείριση του κράτους έκτακτης ανάγκης, μέσα από τις διαπραγματεύσεις μεταξύ εγχώριων και υπερεθνικών διευθυντηρίων, στις γειτονιές της δυτικής Αθήνας, η επέλαση των πολιτικών των τελευταίων χρόνων, εμφανίζεται σε πραγματικό πεδίο, στην πιο άγρια εκδοχή τους. Υποβάθμιση των στοιχειωδών υπηρεσιών πρόνοιας, καταστολή, φασιστικό δηλητήριο, ανεργία, περιθωριοποίηση, εργασιακός μεσαίωνας.
Στην λεωφόρο Πετρουπόλεως 28 λειτουργεί το ταχυφαγείο Gamato υπό την διεύθυνση του Ιωάννη Καλύβα. Το ίδιο κατάστημα λειτουργούσε στην περιοχή του Ζωγράφου. Όσοι από τους εργαζόμενους είναι ασφαλισμένοι, δουλεύουν 7 ημέρες την εβδομάδα για 12 ώρες την ημέρα και ασφαλίζονται για μόλις 3 τρίωρα, το ωρομίσθιο είναι 3,30 ευρώ χωρίς φυσικά προσαυξήσεις είτε για βραδινά είτε για αργίες και Κυριακές, είναι υποχρεωμένοι να κάνουν οποιαδήποτε εκδούλευση τους ζητήσει το αφεντικό ανεξαρτήτως αντικειμένου, χρησιμοποιούν τα προσωπικά τους μηχανάκια και χρεώνονται τη συντήρησή τους και ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν ακόμα και μετά από εργατικά ατυχήματα χωρίς φυσικά να αποζημιώνονται για τίποτα. Το πιο ευφάνταστο όμως είναι πως σε περίπτωση διαμαρτυρίας ή οποιασδήποτε αμφισβήτησης του αφεντικού απειλούνται με χρηματικό πρόστιμο, τραμπουκισμό και απόλυση.
Σε έναν «πολύπαθο» κλάδο όπως αυτός του επισιτισμού, όπου η ανασφάλιστη εργασία είναι κανόνας πολύ προτού γενικευτεί μέσω των μνημονίων σε όλο το εργασιακό φάσμα, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να αντισταθούν με συλλογικά μέσα. Μέσω της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, το πρωτοβάθμιο ομοιοεπαγγελματικό σωματείο για τους ντελιβαράδες/διανομείς καθώς και του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και Λοιπών Εργαζομένων στον κλάδο του Επισιτισμού προχώρησαν σε καταγγελίες στην επιθεώρηση εργασίας και στο ΙΚΑ. Ταυτόχρονα δημιουργήθηκε μια συνέλευση αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων αποτελούμενη εκτός από τα σωματεία και από συνελεύσεις, καταλήψεις, ομάδες και πρωτοβουλίες κατοίκων από τις περιοχές όπου δραστηριοποιείται το εν λόγω κάτεργο, πραγματοποιώντας κινήσεις αντιπληροφόρησης και παρεμβάσεις εν μέσω απειλών από τον Ι.Καλύβα και τους μπράβους που επιστράτευσε για τη δήθεν προστασία του.
Η περίπτωση του Gamato δεν είναι παρά μία, από τις πολλές περιπτώσεις εργασιακού μεσαίωνα που η συνθήκη του κράτους έκτακτης ανάγκης, μεταξύ άλλων, έχει εγκαθιδρύσει. Η συρρίκνωση κάθε εργασιακού κεκτημένου έχει αφήσει τους εργαζόμενους/ες στο έλεος του κάθε τραμπούκου που βρήκε την ευκαιρία να βγάλει εύκολο χρήμα, πατώντας στην απελπισία, την ανάγκη και το φόβο. Τα τελευταία 5 χρόνια, ξεπεράστηκε κάθε πρόσχημα, σε τέτοιο βαθμό που να μνημονεύεται ένα «πριν» που όλα ήταν ρόδινα, και που οδηγεί σε αποδοχή οποιασδήποτε «αριστερής» διαχείρισης θα αφήσει να πέσουν 751 ψίχουλα από το μεγάλο φαγοπότι.
Η αποκατάσταση των δημοκρατικών προσχημάτων, η εναλλακτική διαχείριση και η αφομοίωση των ριζοσπαστικών προταγμάτων, δεν θα μας τραβήξουν από το πεδίο όπου διεξάγεται o πραγματικός αγώνας, από το δρόμο. Η έμπρακτη αλληλεγγύη στις γειτονιές και τους εργασιακούς χώρους αποτελεί το μόνο μας όπλο απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε και θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε.
Αντιστεκόμαστε συλλογικά, αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα
Κανένας μόνος του και καμία μόνη της ποτέ και πουθενά
Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων στο Gamato
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
Διανύουμε ήδη τον πρώτο μήνα με αριστερή κυβέρνηση, διάστημα πολύ μικρό για συμπεράσματα. Όχι γιατί κρατάμε στάση αφελούς αναμονής, αλλά γιατί έχει τη σημασία του το πώς θα εκφραστεί σε μορφή και περιεχόμενο αυτή η υβριδική σοσιαλδημοκρατία με ακροδεξιά πατερίτσα, πώς θα εκφραστεί μια αριστερού τύπου διαχείριση της έκτακτης ανάγκης και της επιστροφής σε μια -κοινωνικά και πολιτικά- αδιατάρακτη κανονικότητα. Μια σειρά διακηρύξεων περιμένουν την άμεση υλοποίησή τους ή τη μετάθεσή τους σε βάθος 4ετίας (και ξέρουμε τι σημαίνει αυτό). Αντί όμως να προεικάζουμε και να προκρίνουμε το έργο της νέας κυβέρνησης μπορούμε να αναρωτηθούμε για τους λόγους που οδήγησαν τον συριζα να κόψει πρώτος το νήμα των εκλογών.
Από την αρχή του «ελληνικού προβλήματος» ήμασταν μεταξύ αυτών που υποστήριξαν (και εξακολουθούν) ότι κρίση σημαίνει πόλεμος στους από κάτω. Η τοποθέτηση του «δημόσιου χρέους» σε ρόλο κεντρικού πρωταγωνιστή και αιτίου του προβλήματος διευκόλυνε σε μεγάλο βαθμό τη νεοφιλελεύθερου τύπου διαχείριση της κρίσης, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε γενικότερο ευρωπαϊκό επίπεδο, με φλυαρίες περί βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας και διόρθωσης στρεβλώσεων στην αγορά εργασίας (μείωση μισθών/απελευθέρωση απολύσεων κτλ). Με τον τρόπο αυτό, αποκρύφτηκαν σε μεγάλο βαθμό οι δομικές αντιφάσεις της καπιταλιστικής οικονομίας. Επιπλέον ο σκληρός ταξικός πόλεμος που εντάθηκε από κράτος και αφεντικά ενάντια στη μισθωτή εργασία και τα κοινωνικά κεκτημένα, αντικαθιστώντας τις -έστω φθίνουσες- πολιτικές ταξικού συμβιβασμού, συσπείρωνε την οργή ενάντια στις «κατοχικές κυβερνήσεις», τα «μνημόνια», τους δαιμονικούς ξένους δανειστές, αφήνοντας σχεδόν στο απυρόβλητο το εγχώριο κεφάλαιο και τις επιχειρήσεις κάθε μεγέθους που έσπευδαν να εφαρμόσουν κάθε αντι-εργατικό νόμο πριν ακόμα ψηφιστεί. Σε αυτό το σημείο η ρητορική της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης υπήρξε εξαιρετικά επικουρική, στρέφοντας την κριτική της στη σχέση της κυβέρνησης με τους ξένους δανειστές, στα επιμέρους ζητήματα της λειτουργίας των τραπεζών, στις ηθικολογίες για τη διαφθορά στον επιχειρηματικό και κρατικό βίο, αφήνοντας απ’ έξω θέματα που άπτονταν της συνολικής άρθρωσης και λειτουργίας του ελληνικού καπιταλισμού.
Σε αυτή τη νεφελώδη κατάσταση θα πρέπει να συνυπολογιστούν τα κοινωνικά αποτελέσματα των ρητορειών του φόβου, της αστυνομοκρατίας και όλων των συνυποδηλώσεων της μορφής κράτος – φύλακας, που αναδύεται δίπλα στη μορφή κράτος – επιχειρηματίας, η οποία καλούνταν να μετατοπίσει το ενδιαφέρον από την αντιμετώπιση της παραγόμενης εξαθλίωσης στην ποινική διαχείρισή της.
Όμως η κίνηση του καπιταλισμού είναι και αποτύπωση των αντιστάσεων που συναντά στο περασμά της και στο σημείο αυτό θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι μετά από την έντονη σε πειραματισμό, αποδόμηση παλαιών μορφών, καινοτομία και συγκρουσιακότητα 4ετία 2008-2012 (που αποτελεί και ιστορική τομή για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες), στην ουσία οι κοινωνικές αντιστάσεις –αν εξαιρέσουμε την προκρισιακή εξέγερση του Δεκέμβρη- άνοιγαν και έκλειναν τους κύκλους τους σχετικά σύντομα και μεταβίβαζαν μια λειψή σε πολιτικό και οργανωτικό προσανατολισμό εμπειρία στις επόμενες. Η ύφεση των αντιστάσεων που ακολούθησε τα αμέσως επόμενα 2 χρόνια, μέσα σε ένα κλίμα αναζήτησης, ματαίωσης και απογοήτευσης (αλλά και φωτεινών στιγμών –όπως η αντιφασιστική επιμονή στο δρόμο) οδήγησε και στην ενσωμάτωση του κοινωνικού ριζοσπαστικού δυναμικού σε επιλογές ανάθεσης, διαμεσολάβησης και μετριοπάθειας. Υπήρξαν βέβαια δυναμικοί αγώνες, που όμως παρέμειναν απομονωμένοι, χωρίς να πλαισιωθούν από ένα ευρύ φάσμα αγωνιστικών υποκειμένων (ατομικών ή και συλλογικών). Θα ήταν άλλωστε δύσκολο να συμβούν αυτά, καθώς οι πολιτικές συμβιβασμού των περασμένων δεκαετιών μπορεί να ήταν σταθερά ελλειματικές, ως προς το οικονομικό ισοζύγιο, ήταν όμως εξαιρετικά κερδοφόρες ως προς την άμβλυνση των ταξικών/κοινωνικών αντανακλαστικών. Αυτά τα κουρασμένα αντανακλαστικά έπαιξαν και παίζουν το ρόλο μιας κοινωνικής επιστροφής στην κανονικότητα. Η πρόσδεση της αίσθησης της ελευθερίας με την αγοραστική δυνατότητα, τα όνειρα κοινωνικής κινητικότητας και η καταναλωτική επισφράγισή τους υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι αυτών των πολιτικών και εξέθρεψαν τόσο την ιδιώτευση, όσο και τον κομφορμισμό και τη «νοικοκυροσύνη». Η κυρίαρχη αποτύπωση και αφήγηση για τους αγώνες που διεξάγονταν ήταν η επιστροφή σε κάτι που «χάθηκε» και πρέπει να το ξαναβρούμε. Δεν ήταν λοιπόν παράξενο που οι περισσότεροι από αυτούς τους αγώνες αφέθηκαν στην αγκάλη της αναδυόμενης κυβερνοαριστεράς η οποία υποσχόταν τη θεσμική ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων.
Στο ίδιο το στρατόπεδο των αφεντικών κάθε τέτοια δομική και διεθνής κρίση συνοδεύεται και από μια βίαιη αναδιάρθρωση του κεφαλαίου και γιγάντωση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών. Η πτώση της ζήτησης, λόγω της κατακόρυφης πτώσης της αγοραστικής δύναμης μεγάλων κομματιών, όχι μόνο της ελληνικής αλλά συνολικά της ευρωπαϊκής κοινωνίας, οδηγεί σε απαξίωση μεγάλους όγκους εμπορευματικού κεφαλαίου του οποίου η διάρκεια κυκλοφορίας αυξάνει διαρκώς ή καθηλώνεται, δυσκολεύοντας κάθε φορά την απόσπαση της υπεραξίας που είναι ενσωματωμένη σε αυτό το εμπορευματικό κεφάλαιο.Το γεγονός ότι κομβικό σημείο της «αναστάτωσης» ήταν ο χρηματοπιστωτικός τομέας και η συνακόλουθη έλλειψη ρευστότητας, απέτρεψε οποιαδήποτε ευελιξία και συνέβαλε στην καταστροφή των απαξιωμένων κεφαλαίων και την «κάθαρση» της αγοράς από προβληματικές επιχειρήσεις. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι και το κλείσιμο πολλών μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, γεγονός κομβικής σημασίας για την εύρυθμη καπιταλιστική λειτουργία καθώς, σύμφωνα με έρευνες των ίδιων των καπιταλιστικών think tank, αυτού του μεγέθους οι επιχειρήσεις αποτελούν κρίσιμο μέγεθος για την κερδοφορία του κεφαλαίου.
Το γεγονός ότι αυτή η κρίση πολύ γρήγορα εξαπλώθηκε και στη μεσαία τάξη, τόσο με τη μείωση των μισθών ανώτερων υπαλλήλων όσο και με το κλείσιμο και τα προβλήματα ρευστότητας μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, δημιούργησε μια ιδιαίτερα προβληματική συνθήκη. Η μεσαία τάξη αποτελεί ένα σημαίνον πολιτικό μέγεθος στο βαθμό που συμβάλει στην παγίωση των θέσεων που θέλουν την ατομική κοινωνική άνοδο ως μονόδρομο για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί το άρμα της διάχυσης του μικροαστισμού στις κατώτερες τάξεις. Θεμελιωμένη η ίδια στον κομφορμισμό και την περιχαράκωση γύρω από το ατομικό συμφέρον, προδομένη από την παραδοσιακή πολιτική της εκπροσώπηση (την δεξιά και την πεθαμένη σοσιαλδημοκρατία του πασοκ) δεν ήταν δύσκολο να αναγνωρίσει στην αναδυόμενη κυβερνοαριστερά το μέσο για την αποκατάστασή της. Ας μην ξεχνάμε πως η ρητορική από την έως πρόσφατα αξιωματική αντιπολίτευση ήταν εξίσου «συμπονετική» για άνεργους και κακοπληρωμένους, όπως και για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, σε μια νέα διαταξική συμφωνία για το γενικό καλό. Ακόμα και τώρα οι δηλώσεις του υπουργού εργασίας της αριστερής κυβέρνησης για την αποκατάσταση του βασικού μισθού στα 751 (μικτά μην το ξεχνάμε!) ευρώ, συνοδεύονται από τη δήλωση πως αυτό θα γίνει με τρόπο που δεν θα θίξει τις δυνατότητες των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Και ας μην θυμηθούμε πως κάποτε μιλούσαν για την αδικία της γενιάς των 700 ευρώ ή, ακόμα καλύτερα, ας ευγνωμονούμε που μπορεί να ξαναγίνουμε τέτοια.
Τέλος, η μακροημέρευση της νέας κυβέρνησης δεν εξαρτάται μόνο από τα εσωτερικά μέτωπα. Σε διεθνές επίπεδο, εδώ και πολύ καιρό, αναπτυσσόταν από κομμάτια του μπλοκ των κυρίαρχων η ανησυχία για τη συνέχιση των προγραμμάτων λιτότητας και την εμμονή στην μείωση του δημόσιου χρέους με τρόπους που δημιουργούν καθίζηση στις εσωτερικές αγορές, οδηγώντας όπως είδαμε σε «φρακάρισμα» του κύκλου της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Από το ξέσπασμα της κρίσης, οι «κεϋνσιανού» σοσιαλδημοκρατικού τύπου φωνές, εμφανίστηκαν πολύ αδύναμες στο να αποτελέσουν την πειστική απάντηση στο πρόβλημα. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός –ακόμα και στις πρωτοκοσμικές εστίες- είχε στηθεί με πολεμικούς όρους που δεν σήκωνε επιστροφή σε πάσης φύσεως κοινωνικούς και ταξικούς συμβιβασμούς. Καθόσον όμως η διαχείριση της κρίσης στην Ευρώπη από τις δημοσιονομικές εμμονές των διευθυντηρίων φαίνεται να μην αποδίδει, αρχίζει να εμφανίζεται στο προσκήνιο (επ’ αφορμή και της παρουσίας συριζα-podemos κτλ) μια δυναμική συστημική εναλλακτική, και να συγκροτείται ένας εμφανής πολιτικός πόλος που εκφράζει τις «άλλες» καπιταλιστικές στρατηγικές: αυτές δηλαδή που υποδεικνύουν μια χαλάρωση των πολιτικών λιτότητας, κάτι που βέβαια σε τίποτα δεν θα έθετε σε αμφισβήτηση όχι μόνο την καπιταλιστική κανονικότητα, αλλά ακόμα και την ίδια την τρέχουσα μορφή της, αυτήν της νεοφιλελεύθερης πολεμικής διάταξης των δυνάμεων της «αγοράς»… Άρα οι ρεαλιστικές μεταρρυθμιστικές προτάσεις των διαφόρων μπαρουφάκηδων έρχονται στην πραγματικότητα να «κουμπώσουν» πάνω σε μία υπαρκτή ανάγκη του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και όχι να ανοίξουν το δρόμο ή να υποδείξουν κάτι το νέο. Και αν η ελληνική αγορά είναι ένα συγκρίσιμο μέγεθος στην ευρωπαϊκή οικονομία, αυτό σίγουρα δεν ισχύει για την Ισπανία και την Ιταλία, πόσο μάλλον για την Γαλλία. Από κοντά και οι πιέσεις του «αμερικανικού παράγοντα» που για δικούς του λόγους δεν φαίνεται επί του παρόντος να επιθυμεί την κατάρρευση της ευρωζώνης –που θεωρείται και ένα καλό γεωστρατηγικό ανάχωμα στην εξάπλωση του ρώσικου παράγοντα προς την δύση. Στην παρούσα συγκυρία λοιπόν οι «ρεαλιστικές» (όπως αναφέρονται σε διεθνή οικονομικά περιοδικά) προτάσεις και διαθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης δεν είναι σίγουρο πως δεν θα βρουν ευήκοα ώτα και αντίστοιχες προθέσεις. Και το πιο πιθανό που φαίνεται πως θα συμφωνηθεί είναι «μια έξυπνη μηχανική του χρέους» παρά μια άκαμπτη συνέχεια των ίδιων «ανεπιτυχών» μέτρων και μια ταυτόχρονη πολιτική τοποθέτηση των διευθυντηρίων για μια ηπιότατη χαλάρωση των ισοσκελισμένων δημοσιονομικών εμμονών. Δηλαδή μνημόνιο με άλλες λέξεις, χωρίς πιθανόν την απεχθή εικόνα γιάπηδων τροϊκανών τοποτηρητών.
Σε γενικές γραμμές η κυβέρνηση του σύριζα δεν έρχεται να διαχειριστεί ένα πραγματικό πεδίο ταξικά πολωμένων αντιθέσεων, αλλά από τη μία την αγωνία μεγάλου κομματιού των ψηφοφόρων της για την αποκατάσταση του μικροαστικού ονείρου μιας βολεμένης ζωής, χωρίς εκπλήξεις και εντάσεις, και από την άλλη ένα κομμάτι που μπούχτισε και ασφυκτιούσε από τις σκοτεινές πολιτικές της προηγούμενης ακροδεξιάς διακυβέρνησης. Με λίγες ανέξοδες (τόσο με κοινωνικούς όσο και με οικονομικούς όρους) κινήσεις μπόρεσε να «αλλάξει το κλίμα» και συνεπικουρούμενη από μια μονομπλόκ μιντιακή στήριξη –που θα ζήλευε και η προηγούμενη ακροδεξιά κυβέρνηση- να δημιουργήσει μια πανκοινωνική πρόσληψη ότι «κάτι πραγματικά αλλάζει». Τα στελέχη της αριστερής κυβέρνησης, προερχόμενα όντως από έναν διαφορετικό πολιτισμό και ήθος από την υπόλοιπη χλέπα του συστήματος, έναν πολιτισμό που δεν παίζει με τις αγκυλωτικές σοβαροφάνειες, διαχειρίστηκαν επικοινωνιακά άψογα αυτήν τους τη διαφορά. Τα «απλά αυτοκίνητα των υπουργών» και η απουσία γραβάτας, σηματοδότησε συμβολικά την «αλλαγή», ηθικολογώντας ασύστολα πάνω στις απεχθείς προηγούμενες εικόνες αυτών που κυβέρνησαν τη χώρα. Παλιά βέβαια όλο αυτό το λέγανε ζιβάγκο, αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία… Οπωσδήποτε αυτό που έχουμε ήδη παρατηρήσει είναι μια αλλαγή ύφους και μια τάση να εγκαταλειφθεί το σχέδιο απόσπασης συναινέσων μέσω του αποκλεισμού και του φόβου. Η αλλαγή της αισθητικής είναι ικανή να διατηρήσει για ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα την ικανοποίηση των ψηφοφόρων της. Η απομάκρυνση της περίφραξης από το προαύλιο της βουλής, η δέσμευση του νέου υπουργού δημόσιας τάξης για τερματισμό της αστυνομοκρατίας, οι δηλώσεις για άμεση κατάργηση των επιστρατεύσεων και η δέσμευση του υπουργού δικαιοσύνης για κατάργηση των φυλακών "τύπου Γ", εντάσσονται σε ένα πλαίσιο «ανέξοδων» παρεμβάσεων προς την εμπέδωση των προθέσεων της κυβέρνησης για κοινωνική ειρήνη και ομαλότητα, απαραίτητο στοιχείο της οποίας θα πρέπει να είναι και η υπομονή των «αδικημένων». Ακούγεται αστείο, πως το αντιπολιτευτικό μοτίβο «η υπομονή τελείωσε» μετουσιώνεται σε ένα «τα πράγματα δεν αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη». Η «υπομονή των αδικημένων» από αντιθετικός πόλος, παραγωγός κοινωνικών εντάσεων γίνεται το βασικό εργαλείο στήριξης των μεταρρυθμίσεων, γίνεται πυλώνας σταθερότητας στο αριστερό -αυτή τη φορά- καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι όποιες υπαρκτές αγωνιστικές διεκδικήσεις αναμένεται γρήγορα να ενσωματωθούν, αναθέτοντας την εκπλήρωση των αξιώσεών τους στα αρμόδια θεσμικά όργανα. Η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και υπηκόων αναμένεται να είναι από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της νέας κυβέρνησης και προς αυτή την κατεύθυνση έχουν ήδη βρεθεί οι απαραίτητες συμμαχίες στην ανώτερη ελίτ, τουλάχιστον μεταξύ αυτών που αναγνωρίζουν τη σημασία της εσωτερικής κοινωνικής ειρήνης και της εύρυθμης λειτουργίας της εσωτερικής αγοράς. Άλλωστε και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης έσπευσε να δηλώσει πως η εύρυθμη λειτουργία των τραπεζών είναι εκ των προτεραιοτήτων της κυβέρνησης. Η «παραγωγική ανασυγκρότηση» της χώρας ουσιαστικά κοιτάει όχι σε μια ριζική αναδιανομή του πλούτου (κατά τα πρότυπα της παλαιάς σοσιαλδημοκρατίας), αλλά στην εθνική-καπιταλιστική ανασυγκρότηση, στην επανεκκίνηση της μεσαίας και ανώτερης εθνικής αστικής τάξης…
Στο πολιτικό-κοινωνικό πεδίο η αριστερή κυβέρνηση έχει όντως καταφέρει μετά από 6 χρόνια αγώνων και συγκρούσεων, να τονώσει το κοινωνικό ενδιαφέρον για τις δυνάμεις της ανάθεσης και της διαμεσολάβησης και να επανανομιμοποιήσει ένα μέχρι πρότινος πλήρως απαξιωμένο πολιτικό κόσμο. Ο σχεδιασμός για μια συνολική θεσμική-αστική ανασυγκρότηση, πολιτικό πυλώνα στην προσπάθεια ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας, διαμορφώνει και το έδαφος πάνω στο οποίο θα πατήσει η νέου τύπου αφήγηση της εθνικής ενότητας, αλλά και η καθεστωτική ιδεολογική επίθεση σε καθετί ριζοσπαστικό και αντιθεσμικό που θα τολμήσει να της «ασκήσει κριτική». Ο τραγέλαφος των συγκεντρωμένων «που δεν εκβιάζονται» στην πλατεία Συντάγματος την περασμένη Πέμπτη, «για την στήριξη της διαπραγματευτικής δύναμης της κυβέρνησης» δείχνει τον δρόμο για τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που θέλει να δοκιμάσει το αριστερό καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Η παγκόσμια «κινηματική» πρωτοτυπία, να συγκεντρωθεί πλήθος χωρίς το ελάχιστο αίτημα και διεκδίκηση από την κυβέρνησή του (πέρα από έναν αντι-Σόιμπλε αέρα) μπροστά στο κοινοβούλιο -το οποίο αποτέλεσε το πραγματικό πεδίο μάχης όλων των προηγούμενων ετών- είναι κάτι που δεν το είχε διανοηθεί ούτε η αλήστου μνήμης πασοκική ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ της δεκαετίας του 1980…
Ας μην το ξεχνάμε, το σκοτάδι πέφτει -μεταξύ άλλων- και κάθε φορά που κλείνουμε τα μάτια μας να αποκοιμηθούμε… και κάποιοι –πολύ περισσότερο η αριστερά- έχουν γλυκιά φωνή στο νανούρισμα…
9/2/2015,
Θερσίτης
- Details
- Category: Αναλύσεις
Όσοι ψάχνουν σωτήρες στις κάλπες σύντομα θα τρώνε τις ελπίδες τους από το χώμα
Βρισκόμαστε στην πιο σύντομη προεκλογική περίοδο των τελευταίων χρόνων και τα εκβιαστικά διλήμματα περί αποφυγής των εκλογών προκειμένου να διασωθεί η "πολιτική σταθερότητα" και η "εθνική οικονομία" δίνουν πλέον τη θέση τους, όπως φαίνεται από τους πηχυαίους τίτλους μεγάλων αστικών εφημερίδων, στην "ιστορική ευκαιρία της αριστεράς" και στο τι θα γίνει με την αποπληρωμή του "χρέους". Νέο παζάρι λοιπόν ελπίδας, μοιρολατρίας και ανάθεσης. Γιατί τέτοιος είναι πάντα ο ρόλος των εκλογών. Έρχονται να εκτονώσουν την όποια κοινωνική δυσαρέσκεια και να απορροφήσουν τους συστημικούς κραδασμούς αναδιευθετώντας εξουσιαστικές συμμαχίες. Μα πάνω απ’ όλα οι εκλογές έρχονται να κρατήσουν ζωντανό το θεσμό της διαμεσολάβησης και της ανάθεσης, πουλώντας ελπίδες για "ένα καλύτερο αύριο". Διασπείροντας ψευδεπίγραφα ενεργητικής συμμετοχής (που περιορίζεται στη δυνατότητα μέσω της ψήφου αλλαγής του παλιού πολιτικού προσωπικού με ένα νέο), ενώ ουσιαστικά γίνεται το ακριβώς αντίθετο: αυτό που εκβιάζεται είναι η απόσπαση συναίνεσης στη διατήρηση των εκμεταλλευτικών και καταπιεστικών δομών και η συνέχεια εκ μέρους μας της παθητικότητας και της μη πολιτικής συμμετοχής, αφού άλλοι κανονίζουν για εμάς και διαμεσολαβούν στις υποθέσεις μας. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν την ημέρα των εκλογών. Την επομένη οι υπήκοοι μπορούν να γυρίσουν στις δουλειές τους, στη φτώχεια τους και στους καναπέδες της μιζέριας.
Τέρμα τα ψέματα. Στις 25 Ιανουαρίου καλούμαστε να γίνουμε για μία ακόμη φορά θεατές στο μεγαλύτερο "τσίρκο" της δημοκρατίας και να παραδώσουμε άνευ όρων τη διαχείριση των ζητημάτων που αφορούν στις ζωές μας στα χέρια εξουσιομανών κατ’ επάγγελμα. Τίποτα όμως ουσιαστικά δεν πρόκειται να αλλάξει μέσα από τις εκλογές. Γιατί αυτό που συμβαίνει είναι μια συνολικότερη συστημική επιλογή. Και δεν εξαντλείται στην "αγωνία" για το τι θα γίνει με το "χρέος". Τα τελευταία χρόνια, τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο – διεξάγεται μια ακραιφνώς βίαιη επίθεση στους "από κάτω" από την πλευρά του κράτους και του κεφαλαίου. Με τη συρρίκνωση κάθε εργασιακού κεκτημένου, με τη διάλυση των όποιων υπηρεσιών πρόνοιας, μετατρέποντας συντάξεις και μισθούς σε επιδόματα, δημιουργώντας στρατιές ανέργων και εκατοντάδες αστέγων και απόρων... Επελαύνοντας σε βουνά, θάλασσες και αέρα, λεηλατώντας τους φυσικούς πόρους και περιφράσσοντας καθετί κοινό. Οξύνοντας την καταστολή (αστυνομικοί στρατοί περιπολούν στις πόλεις), τους θεσμικούς ολοκληρωτισμούς, την ποινική μεταχείριση και απαξίωση μεγάλων κοινωνικών κομματιών, βγάζοντας στο δρόμο και "ανεβάζοντας" σε ρόλο συστημικού ρυθμιστή τους μισάνθρωπους χρυσαυγίτες, διασπείροντας το φόβο και δημιουργώντας μια παρανοϊκή κατάσταση αγωνίας για τα μεγάλα πλήθη των φτωχών και των εξαθλιωμένων. Μπροστά μας λοιπόν ο μεγάλος εμπαιγμός, αφού οι ίδιοι αυτοί που διαπραγματεύονται τα παραπάνω, τους όρους ύπαρξής μας, ζητούν να πάρουμε θέση στη "μάχη" της κάλπης! Για να αποσπάσουν τη "νωπή λαϊκή εντολή" και να συνεχίσουν την πιο ωμή επίθεση ακόμα πιο βίαια.
Και αν την επαύριο των εκλογών μιλάμε για μια κυβέρνηση του Σύριζα (είτε με αυτοδυναμία, είτε σε μια συγκυβέρνηση με μεγαλομέτοχο την αριστερά) δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για το αποτέλεσμα. Θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την αριστερή διαχείριση του κράτους της έκτακτης ανάγκης. Δηλαδή, συνέχιση των νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων, με μεγαλύτερη προσοχή στη διατήρηση των δημοκρατικών προσχημάτων, με αρκετή δόση εναλλακτισμού, με περισσότερο ανθρωπισμό (αξία βγαλμένη μέσα από τον βαθύ πυρήνα του αστικού κράτους) και πολύ πατριωτισμό, με ό,τι επαχθές αυτό συνεπάγεται. Με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς των νέων σωτήρων σε μία κούρσα ενσωμάτωσης κάθε ριζοσπαστικής κοινωνικής έκφρασης. Με τα επαναστατικά προτάγματα της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης να γίνονται κουρελόπανα στα έδρανα της βουλής και των κομματικών γραφείων.
Η μόνη "μάχη" στην οποία μπορούμε να δούμε τους εαυτούς μας, είναι στους δρόμους. Στους εργασιακούς χώρους, στις μαθητικές και φοιτητικές κοινότητες, στους κατειλημμένους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, στις συνελεύσεις πλατειών, στη συλλογική αυτοδιαχείριση της γης, στους αγώνες ενάντια στη λεηλασία της γης και των φυσικών πόρων... Η "μάχη της κάλπης" είναι μόνο παραίτηση από τις υποθέσεις που μας αφορούν. Προτάσσουμε τη συνειδητή και ενεργητική αποχή από τις εκλογές. Με τη δημιουργία καθημερινών ρηγματώσεων στο υπάρχον σύστημα και τους θεσμούς του μέσα από αντιιεραρχικές και αντιεξουσιαστικές δομές αυτοοργάνωσης. Ας πάψουμε να πιστεύουμε παθητικά, ότι η μόνη δυνατή πολιτική και κοινωνική οργάνωση είναι αυτή που βιώνουμε. Να αρχίσουμε εδώ και τώρα να δημιουργούμε δομές και σχέσεις στη βάση της ισότητας, της αλληλεγγύης, του αυτοκαθορισμού.
ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΡΗΞΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ
Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας και ανατροπής, Ίλιον
Αγρός, αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος, Πάρκο Τρίτση
- Details
- Category: Αναλύσεις
Σκέψεις και προβληματισμοί σχετικά με την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού και του κινήματος αλληλεγγύης
1.
(περιεχόμενα)
Από την πρώτη του επιστολή ο Νίκος Ρωμανός συμπύκνωσε τη στόχευση της απεργίας πείνας που ξεκίνησε με σκοπό την έγκριση εκπαιδευτικών αδειών, στις επιδιωκόμενες «ανάσες ελευθερίας». Μετά, όμως, τη σύντομη μεταφορά του στο νοσοκομείο και το επεισόδιο με τους αυξημένους καρδιακούς παλμούς, τόσο ο ίδιος όσο και το αναρχικό κομμάτι του κινήματος αλληλεγγύης -που πολλαπλασιάστηκε και αναβαθμίστηκε γρήγορα σε πανελλαδικό επίπεδο- έθεσαν το ζήτημα των περιεχομένων σε δεύτερη μοίρα, με ένα κεντροβάρισμα στις κινητοποιήσεις, τις παρεμβάσεις, τις άμεσες δράσεις κλπ. Με τον τρόπο αυτό, προοδευτικοί δημοσιογράφοι και αριστερά κόμματα, πολύ σύντομα και εύκολα, κατόρθωσαν να μετατοπίσουν τη «συζήτηση» και το διακύβευμα από την αφετηριακή θέση της απεργίας πείνας στο εμπράγματο-θεσμικό σκέλος του αιτήματος: στο δημοκρατικό δικαίωμα στη μόρφωση, στις ευκαιρίες επανένταξης των κρατουμένων, στις αντιφάσεις του θεσμικού πλαισίου («αφού του επιτρέψαμε να δώσει εξετάσεις, πώς τώρα του στερούμε τη δυνατότητα να παίρνει εκπαιδευτικές άδειες για να σπουδάσει;»). Παράλληλα, δημιουργήθηκαν τάσεις προσωποποίησης της απεργίας πείνας και «ηρωοποίησης» του απεργού ενώ παντού διακινούνταν ρητά ή υπόρρητα μια υποτιμητική συμπάθεια για «το καημένο το παιδί, που είδε τον φίλο του να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του». Το «παιχνίδι» των περιεχομένων χάθηκε από νωρίς (περιεχόμενα τα οποία εξάλλου δεν επιχειρήθηκε να αναπτυχθούν πέρα από τις «ανάσες ελευθερίας» και να διασυνδεθούν με άλλα κοινωνικά, πολιτικά, ταξικά ζητήματα, τόσο από τον ίδιο τον απεργό πείνας όσο και από τα περισσότερα κομμάτια των αλληλέγγυων). Αυτό καθόρισε και όλα τα άλλα ζητήματα που ανέκυψαν στην πορεία και μας έφερε μπροστά στο ερώτημα αν η συγκεκριμένη διάταξη που νομοθετήθηκε γύρω από τις εκπαιδευτικές άδειες είναι θετική ή αρνητική, νίκη ή ήττα του Νίκου Ρωμανού και του κινήματος αλληλεγγύης.
2.
(επικοινωνία με τον απεργό πείνας-κατάσταση υγείας-νομικά δεδομένα)
Απ’ ότι έγινε αντιληπτό, κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας, ειδικά μετά την απορριπτική απάντηση του συμβουλίου δικαστών και την προσφυγή στον Άρειο Πάγο, δεν υπήρχε ομάδα συντρόφων που να βρίσκεται σε σταθερή επαφή με τον έγκλειστο σύντροφο (πολιτική γέφυρα επικοινωνίας), για να μεταφέρει προς τα έξω τις σκέψεις του, να του μεταφέρει ενημέρωση από συνελεύσεις, απόψεις και δράσεις, να εκτιμούν από κοινού τα πολιτικά και νομικά δεδομένα γύρω από την απεργία πείνας (τα οποία κατόπιν θα διαχέονταν στους αλληλέγγυους) και να υπάρχει μια ξεκάθαρη εικόνα της κατάστασης υγείας του απεργού πείνας. Τον «ρόλο» αυτό μέσα στα χρόνια έχουν παίξει οι κάθε φορά «κοντινοί» σύντροφοι-ισσες του ανά περίπτωση απεργού πείνας. Αν κάτι τέτοιο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούσε να υπάρξει, θα έπρεπε να έχει τεθεί ως βασική προϋπόθεση ώστε να επιλυθεί από το αναρχικό κίνημα αλληλεγγύης. Εφόσον προϋποθέσουμε την αμοιβαιότητα (και όχι τη μονόπλευρη ή αμφίδρομη εργαλειακή χρηστικότητα) μεταξύ απεργού πείνας και αλληλέγγυων, η συγκεκριμένη έλλειψη συνιστά ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Όχι απλά ενημέρωσης αλλά συρρίκνωσης του πολιτικού σχεδιασμού, γενικότερα γύρω από την απεργία πείνας και ειδικότερα σχετικά με τη στιγμή και τους όρους αναβάθμισης-κλιμάκωσης των δράσεων αλληλεγγύης. Δεδομένου ότι η κλιμάκωση συσχετίζεται με τη σαφήνεια αυτού που απαιτείς, την ύπαρξη νομικού παραθύρου που αξιοποιείται και την κρισιμότητα της υγείας του απεργού πείνας. «Ρόλο», επίσης, τοποθέτησης-απεύθυνσης προς τον Ρωμανό, για ζητήματα πολιτικής εκτίμησης, τακτικών επιλογών, νομικών χειρισμών, μαζί με τις ευθύνες που συνεπάγεται, έπρεπε να έχουν (αν δεν είχαν) και οι τρεις σύντροφοι συγκατηγορούμενοι του για τη διπλή ληστεία στο Βελβεντό, που πραγματοποίησαν πολυήμερη απεργία πείνας αλληλεγγύης. Τελικά, η απεργία πείνας, ένα δύσκολο αλλά και ιστορικό μέσο αγώνα μέσα στις φυλακές, κινήθηκε στο επίπεδο ενός είδους προσωπικής στρατηγικής που δεν είχε επαφή-επικοινωνία με το «έξω» τόσο πριν την έναρξη της (δεν υπήρξε ενημέρωση, έστω προς τις αναρχικές ομάδες, κάποιες βδομάδες πριν ότι θα πραγματοποιηθεί για να υπάρξει η στοιχειώδης προετοιμασία) όσο και κατά την διάρκειά της (σχετικά με τα πολιτικά διακυβεύματα, τα νομικά και ιατρικά ζητήματα).
3.
(ο ρόλος της οικογένειας και η σχέση φυλακισμένου αγωνιστή και συνηγόρου υπεράσπισης)
Σε μια πολιτική υπόθεση-δίωξη-δίκη πρέπει να είναι σαφές ότι οι διωκόμενοι ή φυλακισμένοι αγωνιστές είναι αυτοί που καθορίζουν τις θέσεις, τις πολιτικές κατευθύνσεις, τις τακτικές, τους χειρισμούς (ακόμα και τους νομικούς) και τα περιθώριά τους και όχι μια κατανομή ρόλων μεταξύ διωκόμενων και αλληλέγγυων (πολιτικό σκέλος), δικηγόρων (νομικό σκέλος), συγγενών και φίλων (σχεσιακό-συναισθηματικό σκέλος). Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα οι γονείς να μπορούν να παίρνουν δικές τους ανεξάρτητες πρωτοβουλίες που αλλοιώνουν έως υπονομεύουν μια απεργία πείνας και τα χαρακτηριστικά της, όπως οι επισκέψεις του πατέρα Ρωμανού στον πρωθυπουργό, τον αρχιεπίσκοπο και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης (προφανώς, δεν αρκούσε απλά μια δήλωση κατηγορηματικής διαφωνίας). Επίσης, οι συνήγοροι υπεράσπισης διευκολύνουν με τις γνώσεις τους σχετικά με το δαιδαλώδες ποινικό δίκαιο, προτείνουν κατευθύνσεις και νομικούς χειρισμούς αλλά η τελική απόφαση και επιλογή βρίσκεται και -πρέπει να- παραμένει στα χέρια των διωκόμενων ή φυλακισμένων συντρόφων/ισσων. Αν το λεγόμενο «νομικό σκέλος» αφεθεί εν λευκώ στους δικηγόρους μόνο προβλήματα μπορούν να προκύψουν ενώ ταυτόχρονα διασπάται τεχνητά σε παράλληλες διεργασίες η ενότητα της υπόθεσης, που έχει όλες αυτές τις διαστάσεις, οι οποίες αδιαπραγμάτευτα πρέπει να καθορίζονται στο σύνολό τους από τα πολιτικά υποκείμενα (πρωτίστως από τους διωκόμενους και κατ’ επέκταση από τους αλληλέγγυους). Η επιλογή του προερχόμενου από το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» Ραγκούση (η οποία είναι προβληματική από όποια πλευρά κι αν το πιάσει κανείς για μια πολιτική δίωξη, αλλά αυτό δεν είναι της στιγμής) δεν μπορεί εύκολα κάποιος να ισχυριστεί ότι ανταποκρίνεται σε αυτή τη λογική, σε αυτά τα κριτήρια. Και απ’ ότι φαίνεται του δόθηκε μεγάλος αν όχι πλήρης βαθμός ελευθερίας να χειριστεί εν λευκώ το νομικό σκέλος της απεργίας πείνας (την αναζήτηση νομικού παραθύρου). Με τραγική εξέλιξη να ανοίξει ο ίδιος με δηλώσεις του στα ΜΜΕ τη συζήτηση για ενδεχόμενη «διέξοδο» στη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών με τη χρήση του ηλεκτρονικού-δορυφορικού συστήματος επιτήρησης-γεωεντοπισμού, το λεγόμενο «βραχιολάκι», μετά την απορριπτική απόφαση του δικαστικού συμβουλίου και εν όψει της αναμενόμενα αρνητικής απόφασης και του Αρείου Πάγου. Ακολούθησε θεσμική σιγή για ένα 24ωρο (από κυβέρνηση, υπουργείο δικαιοσύνης, αντιπολιτευόμενα κόμματα), προφανώς ως ο απαραίτητος χρόνος διαβούλευσης και προετοιμασίας, όπου τα συγκυβερνώντα και αντιπολιτευόμενα κόμματα φαίνεται να ζήτησαν επιβεβαίωση ότι με την «ιδέα» συμφωνεί και ο απεργός πείνας για να συσκεφτούν και να προχωρήσουν προς μια τέτοια «λύση», χωρίς όμως να εκτεθούν από μια ενδεχόμενη άρνηση του απεργού. Την επόμενη μέρα το πρωί ακολούθησε νέα δήλωση του Ραγκούση ότι ο Ρωμανός θα ήταν θετικός σε μια ρύθμιση που θα περιελάμβανε το «βραχιολάκι». Το ίδιο βράδυ ξεκίνησε η δημόσια-επίσημη διαβούλευση για την ψήφιση στο κοινοβούλιο μιας τροπολογίας που να αντιστοιχεί σε αυτή την κοινά συμφωνημένη κατεύθυνση, διαδικασία η οποία κατέληξε στην ψήφιση της εν λόγω διάταξης την Τετάρτη 10/12.
4.
(η κατάληξη)
Η διάταξη που ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου σε κλίμα πανηγυρικό και ανακοινώθηκε ως νίκη της δημοκρατίας, του ανθρωπισμού και του κοινοβουλευτισμού, διευρύνει τον αριθμό των κρατουμένων που μπορούν να αιτηθούν εκπαιδευτικών αδειών (με προσθήκη και των υπόδικων) και χειροτερεύει τους όρους παροχής τους. Ο κρατούμενος θα πρέπει να παρακολουθήσει ένα εξάμηνο μαθημάτων με τηλεδιάσκεψη (την οποία ο Ρωμανός είχε δηλώσει ότι δεν θα τη δεχτεί γιατί είναι προάγγελος αντικατάστασης των επισκεπτηρίων στις φυλακές με τηλεδιασκέψεις αλλά και των τηλεδικών που εφαρμόζονται σε αναρχικούς κρατούμενους σε άλλες χώρες όπως πρόσφατα στην Ιταλία και στην Χιλή) και άλλους τρόπους εξ αποστάσεως παρακολούθησης, που πρέπει να οριστούν με κοινή απόφαση από τα Υπουργεία Οικονομικών, Παιδείας, Δικαιοσύνης (χωρίς αυτή την απόφαση δεν μπορεί ούτε εξ αποστάσεως να παρακολουθεί) και να περάσει το 1/3 από αυτά. Κατόπιν θα αιτηθεί αδειών εξόδου για παρακολούθηση, που θα κριθούν με τις ίδιες διαδικασίες από τα ίδια όργανα που ίσχυαν μέχρι σήμερα. Μπορεί δηλαδή να απορριφθούν με «αιτιολογημένη απόφαση» των εν λόγω οργάνων. Αν οι άδειες εξόδου για παρακολούθηση μαθημάτων γίνουν δεκτές ακολουθεί ως προϋπόθεση η αποδοχή από τον κρατούμενο τοποθέτησης ηλεκτρονικού-δορυφορικού συστήματος επιτηρήσης (γεωεντοπισμός). Αν αυτό θεωρείται νίκη από κάποιους/ες θα πρέπει μάλλον να το ξανασκεφτούν (εκτός ότι το απλουστευτικό δίπολο νίκης/ήττας συνήθως συσκοτίζει παρά διαφωτίζει την πραγματικότητα). Ο Νίκος Ρωμανός λοιπόν θα πρέπει να παρακολουθήσει το ερχόμενο εαρινό εξάμηνο του ΤΕΙ εξ αποστάσεως (μέσω τηλεδιασκέψεων και λοιπών αντίστοιχων μεθόδων που δεν έχουν ακόμα προσδιοριστεί, εφόσον υπάρξει η σχετική κοινή υπουργική απόφαση που απαιτείται), να περάσει το 1/3 των μαθημάτων και να αιτηθεί ξανά εκπαιδευτική άδεια το φθινόπωρο του 2015, με την προϋπόθεση ότι δέχεται να φορέσει ηλεκτρονικό σύστημα εντοπισμού θέσης. Χωρίς να είναι βέβαιο ότι το αίτημά του θα γίνει δεκτό, αφού κάθε σχετικό αίτημα συνεχίζει να μπορεί να απορριφθεί από το αρμόδιο συμβούλιο με «ειδική αιτιολογία». Το ίδιο θα ισχύει και για κάθε άλλον υπόδικο.
5.
(συμπεράσματα)
Διάγουμε εδώ και κάποια χρόνια την εποχή που τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών οι εξουσίες ζητάνε διαβατήριο από την κάθε μας στιγμή. Κάθε φυσικοποίηση και κανονικοποίηση αυτών των δεδομένων δεν ενισχύει ούτε εξυπηρετεί αλλά υπονομεύει τον αγώνα για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση. Η διάταξη που ψηφίστηκε είναι μια κακή διάταξη. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχουν καλοί νόμοι αλλά γιατί στην πραγματικότητα χειροτερεύει τα δεδομένα σχετικά με τις εκπαιδευτικές άδειες, με την υποχρεωτική χρήση του ηλεκτρονικού συστήματος εντοπισμού θέσης και εισάγει την εθελούσια χρήση του. Ακόμα χειρότερο είναι το πανηγυρικό κινηματικό κλίμα και οι ανακοινώσεις περί νίκης σε αντιστοιχία με την πρώτη λιτή δήλωση του ίδιου του Ρωμανού. Με τον τρόπο αυτό διαμορφώθηκε -με τη συμβολή μάλιστα αναρχικών, απεργών πείνας και αλληλέγγυων- η εντύπωση μιας πανκοινωνικής (και συνάμα θεσμικής-κομματικής-κοινοβουλευτικής) ομοφωνίας γύρω από το ότι το λεγόμενο «βραχιολάκι» είναι «προοδευτικό» -και όχι αντιδραστικό- μέτρο. Ότι το «βραχιολάκι» (που έχει θεσμοθετηθεί εδώ και ένα χρόνο αλλά η εφαρμογή του σκόνταφτε στις ενστάσεις των εταιρειών σεκιούριτι που δεν κέρδισαν τον διαγωνισμό προμήθειας, διαδικασία που ολοκληρώθηκε τον περασμένο Νοέμβρη και κάνει το «βραχιολάκι» έτοιμο προς χρήση μέσα στους επόμενους μήνες) είναι ένας ήπιος περιοριστικός όρος. Όταν αυτό ακριβώς το σύστημα γεωεντοπισμού θέσης θα γίνει ο οργουελιανός εφιάλτης εκατοντάδων υπόδικων στο μέλλον (για πολιτικές και ποινικές διώξεις σε βαθμό κακουργήματος), που σήμερα τους επιβάλλονται οι περιοριστικοί όροι της παρουσίας στο τμήμα μια ή δυο φορές τον μήνα και η απαγόρευση εξόδου από την χώρα. Το ίδιο και για τους εκατοντάδες κατάδικους που αιτούνται διακοπή ποινής ή απόλυση υπό όρους μετά από έκτιση τμήματος της ποινής τους, που θα αντιμετωπίσουν κι αυτοί τον εκβιασμό να δεχτούν το «βραχιολάκι» για να γίνει δεκτή η αίτησή τους. Στην πραγματικότητα το «δικαίωμα στην εκπαίδευση» και οι «ευκαιρίες επανένταξης» με όρους καθολικής ηλεκτρονικής επιτήρησης είναι η ουσία της διάταξης που ψηφίστηκε. «Δικαιώματα» και «ευκαιρίες», στα οποία -είτε από ελλιπή ενημέρωση και κατανόηση των δεδομένων είτε από συνειδητή επιλογή της λογικής των «ελιγμών», που καταλήγει όμως αναπόφευκτα στη συνδιαλλαγή- ενσωματώθηκε τα τελευταία 24ωρα και ο ίδιος ο απεργός πείνας (πραγματοποιώντας μάλιστα το τελευταίο 24ωρο και απεργία δίψας για να ψηφιστεί μια διάταξη σαν αυτή που πέρασε και όχι η αρχική πρόταση της κυβέρνησης που ήταν ακόμα χειρότερη, σε παραλληλία με καλέσματα για συγκεντρώσεις αλληλεγγύης έξω από το κοινοβούλιο για να υπάρξει και κινηματικός μοχλός πίεσης). Δεν προκύπτει από πουθενά ότι το κράτος έκανε πίσω λόγω της απεργίας πείνας του Ρωμανού και του πολύμορφου κινήματος αλληλεγγύης. Η δημοκρατία, τα κόμματα, ο κοινοβουλευτισμός, δυσκολεύτηκαν, ζορίστηκαν, στριμώχθηκαν, εργάστηκαν και συνεργάστηκαν για την εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής «λύσης», συμπεριλαμβανομένης της σύμφωνης γνώμης του απεργού πείνας και του συνηγόρου του, ενσωματώνοντας τόσο τον ίδιο όσο και το κίνημα αλληλεγγύης ως συνιστώσα ενός προοδευτικού μετώπου για τον εξανθρωπισμό-καλλωπισμό της καταστολής, σε συνθήκες καπιταλιστικής-συστημικής κρίσης και καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, ακριβώς πριν την ανακοίνωση της εσπευσμένης διαδικασίας εκλογής προέδρου της δημοκρατίας και κατ΄ επέκταση της προκήρυξης κοινοβουλευτικών εκλογών. Παράλληλα, οι βιαστικοί και χωρίς περίσκεψη πανηγυρισμοί περί νίκης συσκότισαν τη δυνατότητα άντλησης σωστών συμπερασμάτων. Η ανακούφιση που ένιωσαν πολλοί/ες για την διέξοδο που δόθηκε έναντι της ενδεχόμενης εξόντωσης του απεργού πείνας δεν πρέπει να προβάλλεται ως κάποιου είδους επιτυχία. Διότι πρόκειται για μια «λύση» προβληματική τόσο στην ουσία της (δυσχεραίνει τις εκπαιδευτικές άδειες) όσο και στην διεργασία που την δρομολόγησε (προϊόν διαβούλευσης με υπουργούς, κυβερνήτες και πάσης κομματικής απόχρωσης αντιπολιτευόμενους). Και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει για κάθε επόμενη αντίστοιχη μάχη, για κάθε επόμενη απεργία πείνας. Όχι για να διακινδυνεύσουμε την ακεραιότητα ή τη ζωή κάποιου απεργού πείνας (όπως άστοχα ή σκόπιμα σημείωσαν κάποιοι) αλλά για τη σαφήνεια των περιεχομένων και των στόχων που θα τεθούν, των τακτικών και των μεθόδων που θα ακολουθηθούν, των διαύλων επικοινωνίας και συνδιαμόρφωσης που θα δημιουργηθούν μεταξύ φυλακισμένων αγωνιστών και κινήματος αλληλεγγύης.
6/1/2015
αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά
- Details
- Category: Αναλύσεις
Αφίσα του Θερσίτη για τον αυτοκτονία της Κατερίνας το Νοέμβρη του 2014, μιας κοπέλας που τον Απρίλη του 2012 διαπομπεύτηκε μαζί με άλλες οροθετικές γυναίκες από το κράτος και τους μηχανισμούς του. Το κείμενο της αφίσας και ένα ιστορικό για την υπόθεση μπορείτε να βρείτε εδώ.