Details

Category: Αναλύσεις

Published: 20 October 2014

Όπου εμείς βλέπουμε μια αλυσίδα γεγονότων, ο άγγελος της ιστορίας βλέπει μία μοναδική καταστροφή, που συσσωρεύει αδιάκοπα ερείπια επί ερειπίων"
(Απόσπασμα από την 9η θέση για τη φιλοσοφία της ιστορίας του Walter Benjamin)

Η πανευρωπαϊκή επιχείρηση "mos maiorum" -τα ήθη των προγόνων μας- που διεξάγεται σε όλο το μήκος και πλάτος των ευρωπαϊκών εδαφών έχει σκοπό να διαφυλάξει τα ευρωπαϊκά σύνορα -άρα και τον "ευρωπαϊκό τρόπο ζωής"- από τον "μεταναστευτικό κίνδυνο", από έναν φυλετικό, πολιτισμικό, υγειονομικό (και πληθώρα άλλων επιθέτων) εχθρό που καραδοκεί για να αποδομήσει την ιστορική γραμμή που συνδέει τα ήθη προγόνων και επιγόνων.

Η ιστορία του νεωτερικού κοσμοσυστήματος είναι, μας λέει ο Wallerstein, κατά μεγάλο μέρος, η ιστορία της επέκτασης των ευρωπαϊκών κρατών και λαών στον υπόλοιπο κόσμο. Η επέκταση αυτή συμπεριλάμβανε, στα περισσότερα μέρη του κόσμου, στρατιωτική κατάκτηση, οικονομική εκμετάλλευση και πλήθος αδικιών. Εκείνοι που καθοδήγησαν και επωφελήθηκαν περισσότερο από την επέκταση, την εμφάνισαν στους εαυτούς τους και στον υπόλοιπο κόσμο σαν να ήταν δικαιολογημένη, επειδή δήθεν ωφελούσε τους πληθυσμούς της γης. Το συνηθισμένο επιχείρημα είναι πως τούτη η εξάπλωση διέδωσε κάτι που άλλοτε ονομάζεται πολιτισμός, άλλοτε οικονομική ανάπτυξη και άλλοτε πρόοδος. Όλες αυτές οι λέξεις έχουν ερμηνευτεί σαν να εξέφραζαν κάποιες οικουμενικές αξίες, αποκρυσταλλωμένες σ’ αυτό που συχνά ονομάζεται φυσικό δίκαιο. Υποστηρίχθηκε επομένως πως τούτη η επέκταση δεν ευεργέτησε απλώς την ανθρωπότητα, αλλά και ήταν ιστορικά αναπόφευκτη. Η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε για να την περιγράψει άλλοτε ήταν θεολογική και άλλοτε πήγαζε από μια εγκόσμια φιλοσοφική κοσμοθεώρηση. Βεβαίως η κοινωνική πραγματικότητα όλων αυτών των εξελίξεων ήταν λιγότερο ρόδινη από την εικόνα που έδινε η επιχειρηματολογία που τις δικαίωνε. Για την ακρίβεια η πραγματικότητα ήταν ανέκαθεν αιματηρή. Τη μεγάλη απόσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις δικαιολογίες την αισθάνονταν έντονα, και την εξέφραζαν με πολλούς τρόπους, οι ίδιες οι ανθρώπινες κοινωνίες που πλήρωναν και το μεγαλύτερο τίμημα στην προσωπική και συλλογική τους ζωή.

Οι ιστορίες που θα παραθέσουμε διαδοχικά τις επόμενες μέρες, ιστορικά γεγονότα από τα "ήθη των προγόνων μας" μπορούν να διαβαστούν ως αυτές ακριβώς οι ιστορικές βάσεις για να συσσωρευτούν τα ερείπια του σήμερα...

Mos Maiorum και άλλες ιστορίες [ 1, 2, 3, 4, 5, 6 ]

Details

Category: Αναλύσεις

Published: 03 October 2014

Κείμενο-ανακοίνωση του Θερσίτη σχετικά με τα γεγονότα στο Κερατσίνι στις 18/9/2014

Φοβού τη δημοκρατία και μπαλόνια φέρουσα!

Την Πέμπτη 18/9 -ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη μαχαιροβγάλτη Ρουπακιά- είχε δοθεί ένα ραντεβού στους δρόμους του Κερατσινίου. Και το ραντεβού δεν ήταν μονάχα από όσους -με διαφορετικά περιεχόμενα- καλούσαν στην διαδήλωση. Ήταν και ένα ραντεβού για το κράτος, την ίδια τη δημοκρατία. Την νεόκοπη αντιφασιστική δημοκρατία της τάξης και ασφάλειας. Ήταν κατά βάση ένα "ραντεβού" όπου έπρεπε να επιβληθεί ένα και μοναδικό νόημα, ένα και μοναδικό περιεχόμενο:  για όλους τους λόγους του κόσμου, η φετινή 18η Σεπτέμβρη δεν έπρεπε να θυμίζει σε τίποτα την περσινή, με την οργή να ξεχειλίζει από το σύνολο σχεδόν του συγκεντρωμένου πλήθους, τα γεγονότα εξεγερσιακού χαρακτήρα που εξαπλώθηκαν και σε άλλες πόλεις εκτός Αθήνας.

Η δολοφονία του Φύσσα έπρεπε να κλείσει τον κύκλο της με αυτόν τον τρόπο, να περάσει οριστικά στα χέρια της διαμεσολάβησης, να λήξει η σύνδεσή της με τους ακηδεμόνευτους αγώνες, κομμάτι των οποίων είναι και ο αντιφασιστικός αγώνας. Η επέτειος αυτή για τους κατασταλτικούς μηχανισμούς αναδείχτηκε σε χρονικό σημείο-κλειδί, μέρα που έπρεπε να ενταφιαστεί η όποια "εξεγερτική" οργή, να κανονικοποιηθεί στη θέση της η ειρηνική διαμαρτυρία και να αφεθεί στα χέρια κράτους και δικαστών η υπόθεση της δολοφονίας και της χρυσής αυγής, να αφεθεί στα χέρια των ιδεολογικών μηχανών του κράτους το ζήτημα του "αντιφασισμού". Στο βαθμό που κάποιος ήθελε να αμφισβητήσει την ιδεολογική επικυριαρχία της δημοκρατίας, ήταν αναμενόμενο πως θα αντιμετωπιζόταν με όρους μηδενικής ανοχής. Πίσω από τα μπαλόνια λοιπόν, ξεπρόβαλαν ΜΑΤ και Δέλτα.

Η καμπάνια των οικείων του Φύσσα έγινε άμεσα αποδεκτή από τα καθεστωτικά μέσα, με συνεχή προβολή των δράσεων και των απόψεών τους. Βρέθηκε λοιπόν ένα πρόσφορο πεδίο ασκήσεων συστημικού αντιφασισμού. Η φωνή των οικείων του Παύλου Φύσσα έγινε η "αντιφασιστική φωνή", αφού αυτοί κουβαλούσαν επιπλέον το συναισθηματικό βάρος της απώλειας του δικού τους ανθρώπου. Αυτό το βάρος έγινε όμως προνόμιο για τη δημοκρατία και τους μηχανισμούς της, για την άσκηση και την επιβολή ενός μονοσήμαντου νοήματος της δολοφονίας, του απολίτικου αντιφασισμού, αλλά και ένα σημείο "απενοχοποίησης" της δημοκρατίας: αυτοί που όπλισαν τα χέρια των δολοφόνων ναζί μπορούν τώρα κάλλιστα να καθάρονται πίσω από καταδίκες βίας "από όπου κι αν προέρχονται"... Η "ομαλότητα" επιστρέφει για να περιγελάσει τα θύματά της.

Ταυτόχρονα, αυτός ο πολύχρωμος και θολός "αντιφασισμός" αποτελούσε και το βασικό σημείο κοινωνικής νομιμοποίησης από όπου θα εκκινούσε το γενικευμένο κατασταλτικό σχέδιο για τη διαδήλωση εκείνης της μέρας: μέσα στην παραγόμενη κοινωνική σύγχυση, η απόσταση ανάμεσα στο δόγμα "νόμος και τάξη" και απομόνωση-χτύπημα  "αυτών που αμαυρώνουν την μνήμη" είχε εκμηδενιστεί. Η ατάκα του πρωθυπουργού Σαμαρά λίγες μέρες νωρίτερα, πως "δεν θα επιτρέψουμε να μετατραπεί η Ελλάδα σε νέα Βαϊμάρη" συμπύκνωνε με σαφήνεια όλα τα παραπάνω...

Το μπλοκ του Ρεσάλτο και της Συνέλευσης Πλατείας Κερατσινίου συσπείρωσε πολλές εκατοντάδες διαδηλωτών από καταλήψεις, στέκια, ομάδες του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου αλλά και  αυτοοργανωμένα εγχειρήματα γειτονιών, όπως επίσης και άτομα που ήθελαν να στηρίξουν τα περιεχόμενά του και ένιωθαν το μπλοκ ως τον "φυσικό" τους χώρο για την υπεράσπιση του ακηδεμόνευτου και ριζοσπαστικού αντιφασισμού. Η δική μας συμμετοχή-κάλεσμα στο συγκεκριμένο μπλοκ σήμαινε πως στηρίζαμε-προκρίναμε εκείνη την ουσιαστική πολιτική τοποθέτηση που έβλεπε το κατέβασμα στο δρόμο ακηδεμόνευτα, όχι απλά για την προάσπιση της "αντιφασιστικής μνήμης" αλλά για τη δημιουργία ενός τόπου συνάντησης του ριζοσπαστικού αντιφασισμού, με πλαίσιο ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και τα τάγματα εφόδου του, ένα συγκεκριμένο δρομολόγιο και μια όσο το δυνατόν ισχυρή περιφρούρηση. Το κατέβασμά μας στο δρόμο έγινε με επίγνωση της κυριαρχικής προπαγάνδας, των θεσμικών διαμεσολαβήσεων, της δεδομένης επιθετικότητας των αστυνομικών δυνάμεων και της στοχοποίησης του μπλοκ.

Η κινητοποίηση των αστυνομικών δυνάμεων (με όρους διαδηλώσεων για την επέτειο της εξέγερσης του πολυτεχνείου) με 4 χιλιάδες φρουρούς της τάξης, 2 ελικόπτερα να πετούν από το πρωί στην περιοχή και 2 αύρες να φυλάνε από νωρίς το τμήμα στην Λαμπράκη έκανε από νωρίς ξεκάθαρο το κατασταλτικό σχέδιο της μηδενικής ανοχής. Άρα και το πάντα ανοιχτό στοίχημα της επιθυμητής γενίκευσης της κοινωνικής σύγκρουσης δεν επαφιόταν σε "φωτεινές" πρωτοβουλίες-πυροκροτητές, αλλά στο διεμβολισμό των μουδιασμένων κοινωνικών αντανακλαστικών, πράγμα που σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται σε "ημερομηνίες-ορόσημο" αλλά προϋποθέτει μια καθημερινή αδιάλλακτη μάχη ενάντια στον φασισμό, τη ριζοσπαστικοποίηση των κοινωνικών συνειδήσεων και την αποδόμηση όλων των συστημικών διαμεσολαβήσεων. Οι μέρες που προηγήθηκαν εξάλλου δεν έδιναν τον τόνο μιας οργισμένης κοινωνικής απάντησης...

Αυτό που συνέβη στους δρόμους του Κερατσινίου στη διαδήλωση της 18-9, απέχει πολύ από το να ονομαστεί κοινωνική σύγκρουση, εκτός αν κάποιος θεωρεί πως το συγκεκριμένο "φλαμπάρισμα" μερικών δευτερολέπτων κάποιων ματατζήδων και το "τσίκνισμα" κάποιων φασιστών της ομάδας Δέλτα, συνιστούν κάτι περισσότερο από επαναστατική μαγειρική... Αυτό που δυστυχώς ξεδιπλώθηκε και επικυριάρχησε ως "κοινωνική αντιβία", "σύγκρουση", "μαχητικός αντιφασισμός"  (χωρίς αυτό να σημαίνει πως όσοι επιτέθηκαν εκείνη την μέρα είχαν μεταξύ τους κοινά χαρακτηριστικά και στοχεύσεις) δεν ήταν παρά ένα κράμα πρακτικών και συμπεριφορών που όχι μόνο αδιαφορούσε για οποιαδήποτε κινηματική επικοινωνία, την από κοινού υπεράσπιση του δρόμου, όχι μόνο αναγνώριζε στα ευπρόσωπα στενά του Κερατσινίου απρόσωπα μητροπολιτικά πεδία που έπρεπε να ισοπεδωθούν (σε αντίθεση με τις περσινές γενικευμένες συγκρούσεις στους ίδιους δρόμους και με πολύ περισσότερους λόγους να είναι κάποιος "οργισμένος"), όχι μόνο διεύρυνε τους «στόχους των επιθέσεων» σε γελοία άστοχες επιλογές (ψαράδικα και ζαχαροπλαστεία), όχι μόνο κανιβάλισε πάνω σε σώματα διαφωνούντων, αλλά υπήρχε  μόνο για τον εαυτό της και αυτονόητα εντυπώθηκε πολιτικά και κοινωνικά στη γειτονιά ως δύναμη επιβολής που δεν επιδίωκε καμιά σύνδεση με οποιαδήποτε "κοινωνική οργή" αλλά μόνο την αυτοεπιβεβαίωση ως αυθεντική πραγμάτωση της "απελευθερωτικής επίθεσης".  Αυτή η κουλτούρα έχει στο παρελθόν όχι μόνο ακυρώσει την κοινωνική πρόσληψη, αποδοχή και διάχυση της σύγκρουσης, αλλά έχει οδηγήσει και σε τραγικές καταστάσεις. Αυτού του είδους τα περιεχόμενα των επιθέσεων αποτέλεσαν ένα πρόσφορο πεδίο "εμπλουτισμού" ποσοτικά και ποιοτικά της κατασταλτικής στρατηγικής της ημέρας. Τα «δρώντα υποκείμενα της επίθεσης» καθόρισαν και την κατασταλτική ανταπάντηση και επέλεξαν ταυτόχρονα να μην υπερασπιστούν με το υπόλοιπο σώμα της διαδήλωσης το δρόμο, αλλά να χρησιμοποιήσουν ως μαξιλαράκι ασφαλείας τα ακηδεμόνευτα μπλοκ.

Σίγουρα δεν μας προκαλεί εντύπωση ούτε η εμμονή των κατασταλτικών δυνάμεων στο συγκεκριμένο μπλοκ, αλλά ούτε και η ποιότητα και το μέγεθος της κατασταλτικής στρατηγικής. Το Κερατσίνι αποτέλεσε το πεδίο δοκιμής και πειραματισμού της μηδενικής ανοχής και της εγκληματικής και λυσσαλέας επίθεσης των "χρυσαυγιτών με στολή" του Κικίλια, σε χωροταξικές και κοινωνικές συνθήκες γειτονιάς, μια ευρεία μητροπολιτικής κλίμακας αστυνομική κατοχή και επιβολή σε "ανεξερεύνητες" εν δυνάμει "γεωγραφίες κοινωνικής σύγκρουσης". Εκεί όπου έτσι κι αλλιώς παίζονται και θα παιχτούν σημαντικές μάχες. Γι αυτό και όσο τα ακηδεμόνευτα και ανατρεπτικά ριζώματα βαθαίνουν σε αυτές τις γεωγραφίες, άλλο τόσο το κράτος και το παρακράτος θα επιδιώκουν το ξερίζωμα αυτών των κοινωνικών δυναμικών και σχέσεων.

Κι επειδή καμία μάχη απέναντι στις συμμορίες του κράτους και τα τάγματα εφόδου δεν έχει τελειώσει, είναι σημαντικό να κρατήσουμε τις παρακαταθήκες του δρόμου, να τις απολογιστούμε και την επόμενη φορά ακόμη πιο αποφασισμένοι, ακόμη πιο οργανωμένοι να στηρίξουμε εκείνη την αγωγή στο δρόμο που θέλει όλοι/ες μαζί να στεκόμαστε απέναντι στους χρυσαυγίτες με ή χωρίς στολή, να μην τρέχουμε, να μην πανικοβαλόμαστε, να φροντίζουμε για τον διπλανό μας, να ενισχύουμε τις περιφρουρήσεις και τις ομάδες αυτοάμυνας, να οργανώνουμε με συλλογικούς και αυτοοργανωμένους όρους την κοινωνική αδιαλλαξία, να υπερασπιζόμαστε τις επιλογές μας και τους εαυτούς μας. Και είναι πολλές οι στιγμές της πορείας στις 18/9 στο Κερατσίνι που το πάθος και η αποφασιστικότητα των αντιφασιστών στο Κερατσίνι ήταν τέτοιο που ακόμα και μετά από αλλεπάλληλες λυσσαλέες επιθέσεις των ΜΑΤ και των ΔΕΛΤΑ, τα μπλοκ συνέχιζαν υπερασπιζόμενα τις επιλογές τους και το δρόμο.

Με το μυαλό μας και την καρδιά μας στους συλληφθέντες/είσες της πορείας στο Κερατσίνι, στους αγωνιζόμενους και αγωνιζόμενες αυτού του κόσμου που θέλει να ανασαίνει ελευθερία, συνεχίζουμε με όπλα μας την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα στο δρόμο και την καθημερινότητα, τη ρήξη, τις μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις...

Details

Category: Αναλύσεις

Published: 02 July 2014

Με αφορμή την διεξαγωγή του μουντιάλ ποδοσφαίρου στη Βραζιλία αλλά και των γεγονότων στη γειτονική μας Ν. Φιλαδέλφεια που σχετίζονται με την κατασκευή νέου γηπέδου στα όρια ή εντός του τοπικού άλσους και τις σχετικές αντιστάσεις, ξαναδημοσιεύουμε παλαιότερη μπροσούρα του Θερσίτη με τίτλο "Δύο κείμενα για το ποδόσφαιρο". Πρόκειται για έκδοση του Ιουνίου του 2010 που μοιράστηκε στο 3ήμερο του Θερσίτη στο πάρκο Τρίτση με αφορμή το αντίστοιχο μουντιάλ που διεξαγόταν τις ημέρες εκείνες στη Ν. Αφρική.

Η μπροσούρα είναι χωρισμένη σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος γίνεται μια σύντομη ιστορική αναδρομή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, στο δεύτερο φωτίζεται η σύνδεση του σύγχρονου ποδοσφαίρου με τον μιλιταρισμό και τον εθνικισμό και στο τρίτο αναδεικνύεται η σχέση του ποδοσφαίρου με τη σφαίρα της οικονομίας και της εργασίας.

[Για να κατεβάσετε την μπροσούρα σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Αναλύσεις

Published: 22 June 2014

Έντυπο του Θερσίτη με αφορμή το 2ήμερο ενάντια στους νέους εθνικισμούς και το ιδεολόγημα της ανάπτυξης. Το έντυπο με τίτλο "Το ιδεολόγημα της ανάπτυξης σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης" θα αποτελέσει και την βάση της συζήτησης της 2ης μέρας του διημέρου. Περισσότερα για την εκδήλωση μπορείτε να βρείτε εδώ [ 1, 2, 3 ]

Για να κατεβάσετε το έντυπο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ.

Details

Category: Αναλύσεις

Published: 21 June 2014

Έντυπο του Θερσίτη με αφορμή το 2ήμερο ενάντια στους νέους εθνικισμούς και το ιδεολόγημα της ανάπτυξης. Το έντυπο με τίτλο "Οι νέοι εθνικισμοί στην Ευρώπη-Φρούριο. Εθνικές αφηγήσεις στην εποχή της κρίσης." θα αποτελέσει και την βάση της συζήτησης της 1ης μέρας του διημέρου. Περισσότερα για την εκδήλωση μπορείτε να βρείτε εδώ [ 1, 2, 3 ]

Για να κατεβάσετε το έντυπο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ.

Details

Category: Αναλύσεις

Published: 05 June 2014

 Editorial

Η συνάφεια θεωρίας και πράξης δεν παύει ποτέ να είναι ένα από τα βασικότερα διακυβεύματα των απελευθερωτικών διεργασιών. Δίχως να υπονομεύεται η αυταξία τους, είναι το πεδίο του συσχετισμού τους που διαμορφώνει δυναμικά τους όρους και τις δυνατότητες του αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση. Η ανάλυση είναι απαραίτητη για τη σύνθεση, η σύνθεση είναι απαραίτητη για τη δράση και η τελευταία ανατροφοδοτεί την όλη διαδικασία.

Στο πλαίσιο αυτό, η διαρκής αλληλεπίδραση λόγου και δράσης αποτελεί μόνιμο ζητούμενο. Στα 18 χρόνια της ύπαρξής της, η συλλογικότητά μας έχει προχωρήσει κατά καιρούς σε μία σειρά από εκδόσεις έντυπου υλικού, θεματικών ή ευρύτερων περιεχομένων, αδιαχώριστα από τη δράση μας. Ζητήματα κεντρικής πολιτικής διαχείρισης, εκεί όπου συμπυκνώνεται η κρατική και καπιταλιστική λειτουργία, είναι αδιαμφισβήτητα πεδία ανάλυσης και εμβριθούς ενασχόλησης για την ανίχνευση των κυριαρχικών ρηγματώσεων. Ταυτόχρονα, η δραστηριοποίηση όχι μόνο σε κεντρικό επίπεδο αλλά και σε γειτονιές με έντονους ταξικούς προσδιορισμούς, κοινωνικές αντιθέσεις και ιστορικές παρακαταθήκες αντιστάσεων ανέδειξε και τη σημασία που έχει η πρόσληψη (ή και η άρνηση) των κυριαρχικών προσταγών στην προοπτική υπονόμευσης της αναπαραγωγής τους στην καθημερινή ζωή. Η αποτύπωση κάθε φορά της προσωπικής-κοινωνικής-πολιτικής εμπειρίας -ως επεξεργασμένου βιώματος κι όχι ως στατικής αυτοαναφορικότητας- είναι αναπόσπαστο τμήμα μιας ευρύτερης χειραφετητικής κίνησης, που δημιουργεί κοινωνικά γεγονότα και παίρνει θέση στον κοινωνικό/ταξικό ανταγωνισμό, αποτελώντας πρόταση σύνθεσης και εμβάθυνσης στα κρίσιμα ζητήματα που ανοίγονται σε κάθε συγκυρία. Πρόταση για μία διεργασία ανάλυσης σε μόνιμη διαλεκτική σχέση με τη δράση.

Η παρούσα έκδοση εκκινεί μία νέα απόπειρα παραγωγής λόγου, αντλώντας δεδομένα από τα σημεία συνάρθρωσης της κυριαρχίας (θεσμοί, δομές και μηχανισμοί εξουσίας), αλλά και από τα πεδία των τριβών της με τους «από κάτω» (περιφέρεια, γειτονιές και μοριακότητες). Όπως συνάγεται από όλα τα παραπάνω, η περιοδική αυτή έκδοση δεν αποσκοπεί στην κατάθεση ενός κλειστού θεωρητικού πλαισίου, αλλά στη συνεισφορά ενός λόγου επίκαιρου αλλά όχι εφήμερου, επεξεργασμένου αλλά όχι αναγκαία ολοκληρωμένου, θεματικού αλλά όχι μονοδιάστατου. Ζητούμενο η συμβολή στην κατανόηση της ιστορικής μας συνθήκης για την εμβάθυνση και των άπλωμα των αντιστάσεων και της αλληλεγγύης ενάντια στις επιθέσεις του συστήματος.

Η εξέλιξη της καπιταλιστικής συσσώρευσης, με όλες τις φάσεις που αυτή εμπεριέχει, επικαθορίζει και επικαθορίζεται από την κοινωνική πραγματικότητα, είτε αυτή αφορά στις καπιταλιστικές μητροπόλεις είτε την περιφέρειά τους. Έτσι, αντιμετωπίζουμε τον καπιταλισμό όχι ως ένα διαχωρισμένο μοντέλο οικονομικής οργάνωσης, αλλά ως μια ροή κοινωνικών και εμπορευματικών σχέσεων εκμετάλλευσης, καταπίεσης και αλλοτρίωσης, με πολιτικά, ιδεολογικά και οικονομικά περιεχόμενα. Παράλληλα, διερευνούμε όλες τις πτυχές και το βάθος στο οποίο φτάνει η χειραγώγηση της κυριαρχίας, από τη γενική κοινωνική διάσταση μέχρι τις μοριακές εκδοχές της, αφού αμφότερες δεν αποτελούν αποκλειστικά πεδία άσκησης εξουσίας αλλά επίσης πεδία ξεδιπλώματος, ζύμωσης και όσμωσης των αντιστάσεων. Υπό αυτό το πρίσμα, έχει σημασία να ανιχνεύσουμε την τρέχουσα περίοδο της συστημικής κρίσης -με όλες τις δομικές της ανακατατάξεις- στην πολυσχιδή της διάδραση με όλες τις εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής. Σε μία τόσο σύνθετη προσπάθεια δε θα μπορούσε παρά να γίνεται η χρήση των αναλυτικών και θεωρητικών εκείνων εργαλείων που κρίνονται χρήσιμα για τη διεξοδική προσέγγιση των ζητημάτων, δίχως αυτό να σημαίνει ότι ασπαζόμαστε κάθε φορά και το ιδεολογικό ή προταγματικό πλαίσιο από το οποίο απορρέουν. Επιπλέον, η πολυπλοκότητα και οι διακλαδώσεις των εκάστοτε εξουσιαστικών πλεγμάτων προβάλλονται και στην αποτύπωσή τους μέσω του λόγου, καθιστώντας πολλές φορές αναγκαία τη χρήση μίας σύνθετης γραφής, προκειμένου σε κάθε επιμέρους υπόθεση να φωτίζονται και οι ιδιαίτερες αποχρώσεις της.

Η θεματολογία του πρώτου τεύχους αναπόφευκτα επικεντρώθηκε σε κεντρικά ζητήματα που άπτονται της συστημικής επίθεσης που συντελείται τα τελευταία χρόνια στον ελλαδικό χώρο -ωστόσο κάθε άλλο παρά καινοφανή είναι ιστορικά. Πρόκειται για μία σειρά θεματικών που καταπιάνονται με αναγνώσεις των συστημικών κατευθύνσεων και μετατοπίσεων, των ιδεολογικών, πολιτικο-νομικών και ιστορικών τους εργαλείων και αναγωγών καθώς και με κεντρικά ζητήματα που άπτονται της διαμόρφωσης ενός νέου ολοκληρωτισμού όπως η πριμοδότηση, η διαχείριση αλλά και οι απολήξεις του νεοφασιστικού φαινομένου.

Σε μία προσπάθεια κατανόησης της συνολικότερης μετατόπισης του κυριαρχικού πλαισίου, της κοινωνικής του πρόσληψης και των νέων δεδομένων που διαμορφώνονται στον κοινωνικό/ταξικό ανταγωνισμό, κατατίθενται αρχικά δύο αλληλοσυμπληρούμενα κείμενα πάνω στο «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», το οποίο έχει επιβληθεί από τα μέσα του 2010. Το πρώτο κείμενο παρουσιάζει μία επισκόπηση της τρέχουσας εκδοχής του στην εγχώρια πραγματικότητα, ενώ το δεύτερο συνδέει την παρούσα συγκυρία με ιστορικές αντιστοιχήσεις στη βάση της κοινωνικής και κινηματικής της ενσωμάτωσης. Εν συνεχεία, γίνεται μία αναφορά πάνω στις φασίζουσες μεθοδεύσεις της κυριαρχίας μέσω των πρόσφατων εκφάνσεων του «κρατικού αντιφασισμού» και διατυπώνονται τα χαρακτηριστικά ενός ριζοσπαστικού αντιφασισμού. Ακολούθως, παρουσιάζεται ένα ιστορικό πλαίσιο πάνω στη «θεωρία των δύο άκρων», μία δοκιμασμένη κυριαρχική αφήγηση που απονοηματοδοτεί και εγκληματοποιεί τους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες και που αναζωπυρώθηκε έντονα τα δύο τελευταία χρόνια στο ελληνικό κράτος. Τέλος, το κείμενο αυτό ακολουθείται από μία θεσμική, νομική, πολιτική και ιδεολογική ανάλυση του πεδίου στο οποίο εφαρμόζεται η θεωρία αυτή.

Η αποδόμηση της κυρίαρχης ιδεολογίας και η δράση ενάντια σε κάθε της υλικότητα προϋποθέτει την όσο το δυνατόν βαθύτερη αντίληψή τους. Η δυσκολία στην πρόσληψη ενός τόσο εχθρικού κόσμου μπορεί να επιφέρει διάφορα ενδεχόμενα λάθη, αλλά συγχρόνως γονιμοποιεί και ένα φάσμα επιλογών σύγκρουσης, ανοίγματος περασμάτων και δυνατοτήτων, ανασύνθεσης του κοινωνικού σε ελευθεριακή βάση. Γι αυτό και η διαρκής θεωρητική αναζήτηση και κριτική, σε συνδυασμό με τον απολογισμό της δράσης, αποτελεί μια απαραίτητη σύζευξη, μέσα σε μία ατέρμονη διαλεκτική διαδικασία προς την καταστροφή κάθε εξουσίας και τη δημιουργία χειραφετητικών και αλληλέγγυων σχέσεων.

Απρίλης 2014

Αναρχικές-οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά

Περιεχόμενα:

Μπορείτε να διαβάσετε ή να κατεβάσετε το περιοδικό σε ψηφιακή μορφή από εδώ ή εδώ

Όποιος/α ενδιαφέρεται για την έντυπη μορφή μπορεί να έρθει σε επαφή στο This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.