- Details
- Category: Αναλύσεις
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μετάφραση κειμένου από τους Crimethinc (http://crimethinc.com/texts/r/bluefuse/), μια αναρχική κολεκτίβα στις ΗΠΑ. Η μετάφρασή του έγινε, όχι γιατί υπάρχει πλήρης ταύτιση με τα περιεχόμενα και την ανάλυσή του, αλλά γιατί αποτελεί μια κατάθεση, ένα βλέμμα, μια πρόταση στα γεγονότα από τους εκεί αγωνιζόμενους-ες. Και ο λόγος των εκεί αγωνιζόμενων μας είναι αναγκαίος για να γεφυρώνουμε τις γεωγραφικές μας αποστάσεις...
Το κείμενο μεταφράστηκε και μοιράστηκε στην εκδήλωση του Θερσίτη την Παρασκευή 18/12/2014.
Η λεπτή μπλε γραμμή είναι ένα αναμμένο φυτίλι [1]
Δεν θα έπρεπε να προκαλεί καμία έκπληξη το ότι το Ανώτατο Δικαστήριο του Saint Louis αρνήθηκε την άσκηση δίωξης στον Darren Wilson, τον αστυνομικό που δολοφόνησε τον Michael Brown τον περασμένο Αύγουστο στο Ferguson του Missouri. Διάφοροι πολιτικοί και μέσα μαζικής ενημέρωσης είχαν κοπιάσει για να προετοιμάσoυν το κοινό για μια τέτοια απόφαση, μήνες πριν. Γνώριζαν εκείνο που οι φλογεροί φιλελεύθεροι και οι ηγέτες των κοινοτήτων δεν έχουν ακόμη καταλάβει: ότι ο μόνος ικανός τρόπος για να διατηρηθεί η κοινωνική τάξη, είναι στο να παραχωρείται εν λευκώ στην αστυνομία, η δυνατότητα να εκτελεί μαύρους κατά βούληση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα ήταν αδύνατο να διατηρηθούν οι φυλετικές και οικονομικές ανισότητες που είναι θεμελιώδους σημασίας για αυτήν την κοινωνία. Σε πείσμα της γενικευμένης κοινωνικής οργής, ακόμη και με το κόστος των πιθανών λεηλασιών και εμπρησμών, το νομικό σύστημα θα προστατεύει πάντα τους αστυνομικούς από τις συνέπειες των πράξεών τους –γιατί απλά χωρίς αυτές δεν θα μπορούσε το ίδιο να υπάρξει.
Η ετυμηγορία των ενόρκων δεν είναι μια αποτυχία του συστήματος δικαιοσύνης, αλλά ένα μάθημα για την στοιχειώδη λειτουργία του. Ομοίως, η αναταραχή που διασπείρεται από το Φέργκιουσον δεν είναι μια τραγική αποτυχία να διοχετεύτει η διαμαρτυρία σε «παραγωγικές ατραπούς», αλλά ένα σημάδι της μορφής που όλα τα μελλοντικά κοινωνικά κινήματα θα πρέπει να πάρουν, για να έχουν την ελάχιστη ευκαιρία να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τα ίδια τα προβλήματα που τα γεννούν.
Μια οικονομία με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος, δημιουργεί συνεχώς διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Από την εποχή της δουλείας, αυτή η κατάσταση έχει σταθεροποιηθεί με την εφεύρεση των «λευκών προνομίων»- μια δωροδοκία για να αποθαρρυνθεί οποιαδήποτε αίσθηση κοινών συμφερόντων των φτωχών λευκών με τους φτωχούς μαύρους. Αλλά όσο περισσότερες είναι ανισορροπίες σε μια κοινωνία-φυλετικές, οικονομικές κτλ- τόσο μεγαλύτερη η δύναμη που χρειάζεται για να επιβληθούν.
Αυτό εξηγεί τη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας. Δεν είναι απλά ένας τρόπος για να διατηρηθεί η κερδοφορία του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος και μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Με το ίδιο τρόπο που ήταν αναγκαίο να αναπτυχθούν στρατεύματα σε όλο τον κόσμο για την εξασφάλιση των πρώτων υλών που κρατούν την οικονομία στη ζωή, έτσι καθίσταται αναγκαίο το να αναπτυχθούν στρατεύματα στο έδαφος των ΗΠΑ για να διατηρηθεί η άνιση κατανομή των πόρων στο εσωτερικό. Όπως ακριβώς τα μέτρα λιτότητας που πρωτοεφάρμοσε το ΔΝΤ στην Αφρική, την Ασία και τη Νότια Αμερική, αρχίζουν να εμφανίζονται στις πιο πλούσιες χώρες του πρώτου κόσμου, έτσι και οι τεχνικές διαχείρισης της «απειλής» και της αντιεξέγερσης -που εγκαινιάστηκε εναντίον των Παλαιστινίων, των Αφγανών και των Ιρακινών- τώρα στρέφονται εναντίον των πληθυσμών των χωρών των εισβολέων. Ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρίες που δραστηριοποιήθηκαν στην Πεσαβάρ[2] εργάζονται τώρα στο Ferguson, παράλληλα με τα θωρακισμένα στρατιωτικά οχήματα που παρέλαυναν στη Βαγδάτη. Προς το παρόν, αυτό σήμερα περιορίζεται στις φτωχότερες και πιο «μαύρες» γειτονιές, αλλά ό, τι σήμερα φαντάζει ως εξαίρεση στο Φέργκιουσον, θα είναι μια κοινοτοπία σε όλη τη χώρα αύριο.
Αυτό εξηγεί επίσης γιατί οι αγώνες ενάντια στην αστυνομία έχουν λάβει κεντρική σημασία στη συλλογικό φαντασιακό την τελευταία δεκαετία. Η αστυνομία είναι η πρώτη γραμμή του καπιταλισμού και του ρατσισμού σε κάθε αγώνα. Ίσως δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να δει δια ζώσης έναν CEO (Διευθύνων Σύμβουλος) ο οποίος κερδίζει κάνοντας fracking[3] στα αποθέματα νερού, αλλά θα δει σίγουρα την αστυνομία να διαλύει τη διαμαρτυρία εναντίον του. Μπορεί να μην συναντήσει κάποιος τον διευθυντή τραπέζης ή τον ιδιοκτήτη που προχωρά σε έξωση, αλλά θα δει σίγουρα τον σερίφη που έρχεται να κατασχέσει το σπίτι ή να το εκκενώσει. Επίσης όντας κάποιος μαύρος, ποτέ δεν θα μπορούσε να εισέλθει τις περίφρακτες γειτονιές αυτών που επωφελούνται περισσότερο από τα λευκά προνόμια, αλλά θα συναντήσει σίγουρα τους απροκάλυπτα ρατσιστές αστυνομικούς οι οποίοι θα τον ελέγξουν, απειλήσουν και συλλάβουν.
Οι αγώνες των πολιτικών δικαιωμάτων δύο γενιές πριν, έχουν μετουσιωθεί σε αγώνες ενάντια στην αστυνομία: σήμερα, ένας μαύρος μπορεί να γίνει πρόεδρος, αλλά είναι εκθετικά πιο πιθανό να δολοφονηθεί από έναν όργανο του νόμου. Οι εργατικοί αγώνες πριν από μια γενιά έχουν μετουσιωθεί σε αγώνες ενάντια στην αστυνομία: στη θέση της σταθερής απασχόλησης, ένας πληθυσμός που καθίσταται αναλώσιμος από την παγκοσμιοποίηση και την (τεχνολογική) αυτοματοποίηση μπορεί να ενσωματωθεί στη λειτουργία της οικονομίας μόνο όταν βρίσκεται υπό την απειλή των όπλων. Αυτό που ήταν κάποτε τα αφεντικά για τους εργαζόμενους, είναι πλέον η αστυνομία για τους επισφαλείς και τους ανέργους.
Συμπερασματικά από όλα αυτά, δεν αποτελεί έκπληξη πως η αστυνομική βία αποτέλεσε τον πυροκροτητή για τις μεγαλύτερες κοινωνικές ταραχές, κινήματα και επαναστάσεις των τελευταίων χρόνων:
Οι ταραχές που συγκλόνισαν την Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 2008, εγκαινιάζοντας μια εποχή παγκόσμιας αντίστασης κατά των μέτρων λιτότητας, πυροδοτήθηκαν από την αστυνομική δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Στο Όκλαντ, οι ταραχές ως απάντηση στη δολοφονία από την αστυνομία του Oscar Grant στις αρχές του 2009, έθεσαν τις βάσεις για την περιοχή του Bay Area στο να φιλοξενήσει το κορυφαίο από τα Occupy αλλά και άλλα μικρότερης εμβέλειας κινήματα.
Η ημέρα της διαμαρτυρίας που προκάλεσε την αιγυπτιακή επανάσταση του 2011 είχε προγραμματιστεί για την Εθνική Ημέρα της Αστυνομίας, την 25η Ιανουαρίου, από τη σελίδα στο Facebook «Είμαστε Όλοι Khaled Said», η οποία ήταν αφιερωμένη σε νεαρό που σκοτώθηκε από την αστυνομία.
Το «Occupy Wall Street» δεν τράβηξε την προσοχή μέχρι να κυκλοφορήσουν τα πρώτα πλάνα από τις επιθέσεις της αστυνομίας στα τέλη Σεπτεμβρίου 2011.
Η αστυνομία επιχείρηση εναντίον του «Occupy Oakland», στην οποία οι αστυνομικοί έσπασαν το κρανίο του βετεράνου του πολέμου στο Ιράκ Scott Olsen, έφερε το κίνημα Occupy στο αποκορύφωμά του, προκαλώντας τον αποκλεισμό του λιμανιού του Όκλαντ.
Το 2013, οι διαμαρτυρίες για την αύξηση των ναύλων στις αστικές μεταφορές στη Βραζιλία και η Αντίσταση στο Gezi στην Τουρκία, αποτελούν δύο παραδείγματα του πως γίνεται η μετάσταση από ένα μονοσήμαντο κοινωνικό ζήτημα σε μια μαζική εξέγερση, ως αποτέλεσμα της αδέξιας αστυνομικής καταστολής.
Το ίδιο συνέβη και στην Ανατολική Ευρώπη, πυροδοτώντας την ουκρανική επανάσταση στα τέλη του 2013 και την βοσνιακή εξέγερση του Φεβρουαρίου του 2014.
Πολλές πόλεις των ΗΠΑ βίωσαν μια σειρά ανεβασμένης έντασης εξεγέρσεων εναντίον των αστυνομικών δολοφονιών, με αποκορύφωμα την εξέγερση στο Φέργκιουσον μετά τη δολοφονία του Michael Brown.
Δεν είναι μόνο το ότι η αστυνομία καλείται να αναλάβει την καταστολή κάθε κίνησης που επαπειλεί την κυρίαρχη κατανομή της εξουσίας (αν και αυτή είναι μια παντοτινή αλήθεια). Στην ουσία, είναι η ίδια η καταστολή που παράγει τα σημεία ανάφλεξης των εξεγέρσεων.
Η αστυνομία δεν μπορεί να βασιλεύει μόνο με την ωμή ισχύ. Οι αστυνομικοί δεν μπορούν να είναι παντού την ίδια στιγμή αλλά και προερχόμενοι από το ίδιο το κοινωνικό σώμα το οποίο καταστέλλουν, δεν μπορούν αποκλειστικά και μόνο να αντεπεξέλθουν στις συγκρούσεις μόνο με στρατιωτικούς όρους. Ακόμα περισσότερο από την ωμή ισχύ, χρειάζονται κοινωνική νομιμοποίηση και μια εικόνα/αίσθηση του άτρωτου. Σε όποιο από αυτά τα δύο πεδία υπάρχει έλλειμμα, ισοσκελίζεται με τον γιγαντισμό του άλλου. Κι όταν χάνουν και τα δύο, όπως έχει συμβεί σε όλες τις ταραχές που περιγράφηκαν προηγουμένως, ανοίγει ένα παράθυρο σε εκείνη την δυνατότητα – όπως στην Ταχρίρ ή την πλατεία Ταξίμ, στο Occupy, στο κατειλημμένο QT[4] στο Ferguson τον περασμένο Αύγουστο, – να φανταστούμε ένας κόσμο χωρίς τα όρια και τις ανισορροπίες που η εξουσία επιβάλλει. Αυτό το παράθυρο παραμένει ανοικτό μέχρι τη στιγμή που η αστυνομία είναι σε θέση να αποκαταστήσει το προσωπείο του άτρωτου είτε να απονομιμοποιήσει την βία που απαιτείται από τους εξεγερμένους για να αντιμετωπίσουν την αστυνομία, όπως έκανε καλή ώρα ο Chris Hedges[5], ή αλλιώς να επανανομιμοποιήσει την ίδια την αστυνόμευση.
Η επανανομιμοποίηση μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Κατά τη διάρκεια του Occupy, πήρε τη μορφή της ρητορικής ότι η αστυνομία είναι κομμάτι του 99%[6] -επιχείρημα που κάλλιστα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για την Κου Κλουξ Κλαν. Στην Αίγυπτο, οι διαδηλωτές ανέτρεψαν αρκετές κυβερνήσεις στη σειρά μόνο για να βρεθούν αντιμέτωποι ξανά και ξανά με την ίδια αστυνομία και στρατό, κάθε φορά επανανομιμοποιημένοι από την κυβερνητική αλλαγή. Με αυτόν τον τρόπο έγινε ορατό πως το πρόβλημα ήταν ο ίδιος ο θεσμός της αστυνόμευσης και όχι μια συγκεκριμένη διακυβέρνηση. Στην ουκρανική επανάσταση, όταν η αστυνομία ηττήθηκε, οι ίδιες οι «δυνάμεις αυτοάμυνας» που την είχαν κατατροπώσει ανέλαβαν το ρόλο της, εκτελώντας τον πανομοιότυπα με τους προκατόχους του. Εκκλήσεις για "περιφρούρηση-αυτοαστυνόμευση της γειτονιάς" μπορεί να ακούγονται αθώες, αλλά πρέπει να θυμηθούμε τις «ομάδες επαγρύπνησης» λευκών, που περιπολούσαν στη Νέα Ορλεάνη μετά τον τυφώνα Κατρίνα. Η αστυνόμευση, σε κάθε της μορφή, αναπαράγει δομικά το ρατσισμό και την ανισότητα. Θα ήταν καλύτερα λοιπόν να μιλήσουμε για το πώς να ξεφορτωθούμε τους λόγους που οδηγούν στην υποτιθέμενη κοινωνική ανάγκη της αστυνόμευσης.
Στις διαμαρτυρίες ενάντια στη δολοφονία του Michael Brown, η επανανομιμοποίηση της αστυνομίας έχει λάβει τη μορφή αιτημάτων πχ για την αστυνομική υπευθυνότητα, για συμβούλια ελέγχου από πολίτες, για την εφαρμογή κάμερας πάνω σε κάθε στολή...- λες και πρόκειται η περισσότερη επιτήρηση να είναι κάτι θετικό για αυτούς που είναι πολύ φτωχοί για να την βγάλουν καθαρή με τον νόμο. Είναι αφελές να παρουσιάζεις αιτήματα στις αρχές, που θεωρούν την αστυνομία ουσιώδη και εμάς αναλώσιμους. Αυτό μπορεί μόνο να ενισχύσει από τη μία τη νομιμότητά τους και από την άλλη την παθητικότητα μας, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια κατηγορία θεσμικών διαμεσολαβητών που ενδυναμώνονται όσο εκτονώνουν την κοινωνική ένταση. Θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στους διαδηλωτές του Ferguson που αρνήθηκαν να είναι παθητικοί χθες το βράδυ, απορρίπτοντας την εκπροσώπηση και τον ψευδο κοινωνικό διάλογο με μεγάλο προσωπικό κίνδυνο, αρνούμενοι να αφήσουν κατά μέρος την λύσσα τους...
Γιατί η μόνη δυνατή διέξοδος από αυτήν την κατάσταση είναι να αναπτύξουμε την ικανότητα να οργανωνόμαστε με τους δικούς μας όρους, οριζόντια και αυτόνομα, απογυμνώνοντας την αστυνομία από τη νομιμότητα και καταστρέφοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι ανίκητη. Αυτό ήταν το κοινό νήμα μεταξύ όλων σχεδόν των σημαντικών κινημάτων τα τελευταία χρόνια. Αν μάθουμε πώς να το κάνουμε αυτό, μπορούμε να βάλουμε μπροστά τη δική μας ατζέντα, να αμυνόμαστε στην πρακτική των αρχών να "εκκαθαρίζουν" ζωές των νέων ανθρώπων, όπως ο Michael Brown και να δημιουργήσουμε ένα κοινωνικό χώρο στον οποίο δεν θα μπορούν να επιβάλουν τις δομικές ανισότητες μιας ρατσιστικής κοινωνίας. Αν δεν το καταφέρουμε, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η αστυνομία θα συνεχίσει τη θανάσιμο έργο της, και κανείς εισαγγελέας ή σώμα ενόρκων δεν θα μπορεί να την σταματήσει.
[1] Η "λεπτή μπλε γραμμή" είναι ένας όρος στην καθομιλουμένη των ΗΠΑ που αναφέρεται γενικά στην αστυνομία (με θετικό πρόσημο). Η λεπτή μπλε γραμμή -η αστυνομία δηλαδή- συμβολίζει το όριο ανάμεσα στο χάος και την έννομη τάξη.
[2] Πόλη στο ΒΑ Πακιστάν στα σύνορα με το Αφγανιστάν, όπου πραγματοποιούνται μεγάλης κλίμακας "αντιτρομοκρατικές" στρατιωτικές επιχειρήσεις και στις 2 πλευρές των συνόρων.
[3] Νέα μέθοδος άντλησης υδρογονανθράκων ιδιαίτερα επιβαρυντική για τον υδροφόρο ορίζοντα και το υπέδαφος
[4] Μεγάλο εμπορικό κέντρο "Quick Trip" γύρω από το οποίο ξέσπασαν ταραχές αμέσως μετά τη δολοφονία του Mike Brown το οποίο και πυρπολήθηκε.
[5] Αριστερών-φιλελεύθερων καταβολών βραβευμένος δημοσιογράφος
[6] Σύνθημα εμπνευσμένο από την αμερικάνικη αριστερά που αναγνωρίζει ένα κοινό -και διαταξικό- παγκόσμιο πληθυσμό και συμφέρον ενάντια στο 1% των «κακών» CEOs των πολυεθνικών και των συμφερόντων τους.
[Για να διαβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
Τον Απρίλιο του 2012, ξέσπασε ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών με τη δημόσια διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών μέσω της δημοσίευσης των φωτογραφιών και της δημοσιοποίησης των απόρρητων ιατρικών στοιχείων τους. Μια πράξη εμπέδωσης και επαναχάραξης του τρόπου διαχείρισης της ζωής και των σωμάτων, του ελέγχου και της διασποράς του φόβου από την πλευρά του κράτους και των φορέων του.
Το Νοέμβριο του 2014, μία από αυτές τις κοπέλες αυτοκτόνησε.
Οι γυναίκες αυτές διασύρθηκαν. Πέρα από την απαξία και τις προσβλητικές συμπεριφορές, καταδικάστηκαν στην πυρά με παραδειγματική τιμωρία τον δια βίου στιγματισμό, την περιθωριοποίηση, και την αναγκαστική απώλεια οποιασδήποτε ιδιωτικότητας. «Ένας μόνιμος θάνατος, που γλιστράει μέσα στη ζωή, τη ροκανίζει συνεχώς, την περιορίζει και την εξασθενεί.»
Το Νοέμβριο του 2014, μία από αυτές τις κοπέλες δολοφονήθηκε.
Από το ολοκληρωτικό κράτος. Από μισάνθρωπους υπαλληλίσκους σαν τον Λοβέρδο και τον Γεωργιάδη. Από τους “μάτσο” σιχαμένους πορνοπελάτες που πλήρωναν για να κάνουν σεξ χωρίς προφυλακτικό και παρουσιάστηκαν σαν παραπλανημένα θύματα που έχρηζαν προστασίας. Από τον κρετινισμό και την υποκρισία μιας κοινωνίας που αναμασά την ανικανότητα και την παθητικότητά της για να τη φτύσει κατάμουτρα στους πιο αδύναμους, στους πιο εξαθλιωμένους.
Είναι η νεοφιλελεύθερη βιοπολιτική που κάνει ασκήσεις εξουσίας πάνω σε σώματα που η κοινωνική και φυσική θανάτωσή τους δεν κοστίζει τίποτα.
Η Κατερίνα, όντας γυναίκα, τοξικοεξαρτημένη και οροθετική, τοποθετήθηκε στο κατώτατο σκαλοπάτι στην κλίμακα της κοινωνικής ανισότητας. Το φύλο, το περιθώριο στο οποίο είχε εξωθηθεί, η παραβατικότητα, η ασθένειά της, την ανέδειξαν σε τέλεια “παράπλευρη απώλεια”, για τη βάναυση μονιμοποίηση μιας “έκτακτης” κανονικότητας. Μιας κανονικότητας, που είναι ζήτημα “νόμου και τάξης”. Ένα πεδίο νομιμοποίησης του λόγου και της πολιτικής της “ασφάλειας”, ενάντια σε σώματα που κατασκευάζονται και παρουσιάζονται ως επικίνδυνα και απειλητικά. Μετανάστες, εκδιδόμενες, τοξικοεξαρτημένοι, φτωχοί, ομοφιλόφιλοι/ες, καθετί που παρεκκλίνει από τα κυρίαρχα πρότυπα, εμφανίζεται ως το μιαρό σώμα που θα μολύνει την φυλετική καθαρότητα, την εθνική συγκρότηση.
Από τις αυτοκτονίες οροθετικών, τοξικοεξαρτημένων γυναικών, μέχρι τα βασανιστήρια των κολπικών ελέγχων (και όχι μόνο) στις γυναικείες φυλακές…
Από τις «αυτοκτονίες» κρατουμένων στα κελιά της δημοκρατίας μέχρι τα βασανιστήρια των μεταναστών στα κρατητήρια των γειτονικών τμημάτων…
Εμείς βλέπουμε μια νοητή γραμμή που συνδέει τις καταπιεσμένες και τους καταπιεσμένους ενάντια στους από πάνω.
- Details
- Category: Αναλύσεις
Κείμενο που μοιράζεται πόρτα-πόρτα και χέρι-χέρι στις γειτονιές του Ιλίου για τον 5ο χρόνο αυτομόρφωσης στον Θερσίτη. Το κείμενο αυτό μοιράστηκε πρώτη φορά με αφορμή την εκδήλωση στον χώρο του Θερσίτη στις 7/11/2014 για τον 5ο χρόνο αυτομόρφωσης και από τότε μοιράζεται περιοδικά στις γειτονιές μας ως μια διαρκής προσπάθεια αντιπληροφόρησης για τα αυτοοργανωμένα μαθήματα.
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
[Ανακοίνωση του Θερσίτη για την πλημμύρα στις 24/10/2014 και τα μέτρα αντιμετώπισης "ακραίων καιρικών φαινομένων". Η ανακοίνωση κυκλοφορεί σε μορφή αφίσας και κολλιέται στις γειτονιές μας ενώ παράλληλα μοιράζεται πόρτα-πόρτα σε μορφή κειμένου.]
Τον κακό τους τον καιρό…
Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από τη μεγάλη πλημμύρα που έπληξε την Αττική στις 24 Οκτώβρη, με τις μεγαλύτερες καταστροφές να παρατηρούνται, ως συνήθως, στις ταξικά προσδιορισμένες περιοχές μας, στη δυτική Αθήνα. Καθόλου τυχαίο βέβαια.
Από τις πρώτες ώρες μετά την πλημμύρα οι δημοτικοί άρχοντες με τους κολαούζους τους, όπως και τεχνοκράτες και υπουργοί, με τη φωνή σύσσωμων των μμε, έσπευσαν σε ένα γνώριμο παιχνίδι αντιστροφής της πραγματικότητας. Είναι γνωστό ότι ακόμα και η απώλεια και η απόγνωση είναι για αυτούς μια υπέροχη ευκαιρία! Ευκαιρία να συντονιστούν οι πληθυσμοί σύσσωμοι απέναντι σε έναν ακόμη κοινό εχθρό, μετά τους μετανάστες, τις οροθετικές, τους ένοπλους αγωνιστές, τους διαδηλωτές, τους "τσιγγάνους"... Αυτή τη φορά ενεργοποιήθηκε ο διαχρονικός εχθρός "φύση", για να διαχυθεί ο πανικός και να επανεγγραφεί στην κοινωνική συνείδηση ότι μόνο οι κρατικοί μηχανισμοί και οι παράγοντές του σε τοπικό επίπεδο μπορούν να μεριμνήσουν για τα προβλήματα του κόσμου, να διαχειριστούν το πρόβλημα. Έτσι, οι "πληγέντες" δήμοι τέθηκαν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις να επιτηρούν τις περιοχές και με συνεργεία καταγραφής των ζημιών, όπως και ... ψυχολογικής υποστήριξης των πλημμυροπαθών να βγαίνουν από το επόμενο κιόλας πρωί στη γύρα, για να τάξουν επιδόματα και λύσεις και να κατοχυρώσουν για μια ακόμη φορά την "κοινωνική ευαισθησία" των προϊσταμένων τους. Κονδύλια αποδεσμεύτηκαν και νέα εργολαβικά σχέδια δρομολογήθηκαν με διαδικασίες express. Και όλα... μέλι γάλα.
Επειδή όμως η λήθη και η άγνοια είναι ο πραγματικός μας εχθρός, ας θυμηθούμε ορισμένα πράγματα. Το Ίλιον, η Πετρούπολη και το Kαματερό χτίστηκαν στους πρόποδες του Ποικίλου Όρους. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία σίγουρα θυμούνται το πλήθος των ρεμάτων που ξεκινούσαν από το βουνό και, διαπερνώντας τις περιοχές μας, κατέληγαν στο ρέμα της Εσχατιάς (ή ρέμα Φλέβας). Τα ρέματα αυτά ήταν οι φυσικοί δίαυλοι απορροής των βρόχινων νερών προς την θάλασσα. Για την κυρίαρχη όμως πολεοδομία, αυτή του τσιμέντου και του μπετόν που κατέκλυσε ασφυκτικά την πόλη πολλές δεκαετίες τώρα, τα ρέματα θεωρήθηκαν "ανοιχτές πληγές” που έπρεπε να μπαζωθούν. Και το έργο της "διευθέτησής" τους ανέλαβαν και στις περιοχές μας οι διαφόρων αποχρώσεων μέσα στα χρόνια τοπικοί παράγοντες, αφού πρώτα είχαν αφεθεί να γίνουν ανοιχτοί σκουπιδότοποι. Με το κλείσιμο των ρεματιών χάθηκαν όλες αυτές οι φυσικές δίοδοι που το νερό χρησιμοποιούσε για να καταλήξει στην θάλασσα. Το νερό όμως πάντα βρίσκει τον δρόμο του, και τον περασμένο μήνα τον βρήκε, περνώντας πάνω από σπίτια, αυτοκίνητα και ανθρώπους... Και αυτό δεν τελειώνει εδώ.
Γιατί, στην πραγματικότητα, ό,τι συνέβη εκείνη τη μέρα δεν ήταν αποτέλεσμα κανενός "ακραίου καιρικού φαινομένου" και "ανήκουστης θεομηνίας". Οι καταστροφές και οι πλημμύρες είναι απόλυτο παράγωγο μιας –εδώ και δεκαετίες- επέκτασης του αστικού τοπίου με όρους λεηλασίας. Είναι αυτό που ξεβράζει η οργάνωση της πόλης με όρους καπιταλιστικής εκμετάλλευσης του χώρου και των κατοίκων της –αυτό που τα αφεντικά, οι υπουργοί, οι πολεοδόμοι, οι δήμαρχοι, οι εργολάβοι, οι δημοσιογράφοι αποκαλούν "ανάπτυξη".
Η "φύση" λοιπόν, δεν εκδικείται. Μπορεί όμως να ξεμπροστιάσει όλα τα τοπικά και υπέρ-τοπικά λαμόγια που τόσα χρόνια τσιμεντάρουν ασύστολα κάθε σπιθαμή χώματος που έχει απομείνει στην άσχημη τούτη πόλη. Έχει τη δύναμη να εκθέτει όλους αυτούς που εκ των υστέρων έρχονται να σου χτυπήσουν -μπροστά στις κάμερες- παρηγορητικά την πλάτη και σου ζητούν ξεδιάντροπα να τους το εξαργυρώσεις στις επόμενες εκλογές. Πόσο ακόμα θα αναρωτιόμαστε -χωμένοι ως το λαιμό μέσα στα απόνερα αυτού του πολιτισμού- για το αν πρέπει αυτές οι πόλεις και οι κάθε λογής άρχοντές τους να βουλιάξουν και να καταστραφούν, από ακραία κοινωνικά φαινόμενα οργής, για να ξαναχτιστούν στα μέτρα της ελευθερίας;
Να τσακίσουμε αυτούς που λεηλατούν τη φύση και τις ζωές μας σαν ορμητικός χείμαρρος
Υ.Γ. «Η Αττική δεν έχει πουθενά χώματα, είμαστε γεμάτοι τσιμέντο. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι κάποιος δήμαρχος δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει αυτή τη θεομηνία». Αυτό δήλωνε στα τηλεοπτικά μικρόφωνα ο δήμαρχος Ν. Ζενέτος, μετά τις πλημμύρες. Ο δήμαρχος κάνει μαθήματα σύγχρονου ποντιοπιλατισμού, αφενός γιατί τα ρίχνει για την πλημμύρα στον κακό θεούλη, και, αφετέρου γιατί αυτή την στιγμή «διευθετεί» με τσιμέντο το ρέμα της Φλέβας από την Α.Παπανδρέου μέχρι την Καπετάν Βέρα. Ασκήσεις κοροϊδίας που δεν μπορεί να γίνονται ανεκτές.
- Details
- Category: Αναλύσεις
[Κείμενο δρόμου του Θερσίτη με αφορμή τη δίκη των μεταναστών που εξεγέρθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας τον Αύγουστο του 2013 και εν όψει της πορείας αλληλεγγύης την Παρασκευή 31/10/2014 στις 6μ.μ. από την πλατεία Βικτωρίας. Το κείμενο αυτό μοιράζεται τις τελευταίες μέρες χέρι-χέρι στις γειτονιές μας σε δρόμους και πλατείες.]
Η ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ ΚΟΛΑΣΗ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΖΩΕΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ναι, εντάξει , το μάθαμε το παραμύθι 25 χρόνια τώρα. Οι μετανάστες είναι πρόβλημα. Παίρνουν δουλειές, έχουν ασθένειες, ρίχνουν τα μεροκάματα, είναι εγκληματίες, θα γίνουν ανθρώπινες βόμβες για την τζιχάντ...
Υπάρχουν τόνοι προπαγάνδας και άλλοι τόσοι τόνοι ηθελημένης κοινωνικής αφέλειας (που αγγίζει το σύνορο του κοινωνικού κανιβαλισμού) που δύσκολα μπορεί κάποιος να πειστεί πως ό,τι συμβαίνει εδώ και χρόνια στις πλάτες και τις ζωές των μεταναστών είναι ένα κομμάτι και ένα προοίμιο αυτών που οργανώνονται στην πλάτη και τις ζωές όλων μας. Πως ο κανιβαλισμός των από πάνω οργανώθηκε, τσιμενταρίστηκε και νομιμοποιήθηκε πρώτα στους τελευταίους τροχούς της άμαξας και τώρα μπορεί να γενικευτεί ως “πείραμα”. Ότι όσο οι μετανάστες είναι αόρατοι από το κοινωνικό προσκήνιο ή φωταγωγημένοι μόνο ως ένας μόνιμος κίνδυνος, άλλο τόσο μαθαίνουμε να συνηθίζουμε την βαρβαρότητα ώς όρο της καθημερινής μας ζωής.
Πρόσφατα, ανακινήθηκε στα ΜΜΕ μια είδηση: στο αστυνομικό τμήμα Πατησίων (γνωστό κολαστήριο) έπειτα από έρευνα που διενεργήθηκε, βρέθηκαν 10 μπάτσοι να έχουν “ασθενήσει” από φυματίωση που κατά τα φαινόμενα, τους τη μετέδωσε ένας απο τους μετανάστες κρατούμενους. Άσχετα με το ότι οι μπάτσοι δεν έιχαν ασθενήσει, αλλά ήταν απλά φορείς του μικροβίου - αλλά για την ένταση του ρεπορτάζ τέτοιες λεπτομέρειες δεν έχουν και τόση σημασία - η “κοινή γνώμη” σύρθηκε στο να αναγνωρίσει ως “εφιάλτη” και “κίνδυνο”, όχι το ότι ένας άνθρωπος με διαγνωσμένη φυματίωση κρατούνταν επί μήνες - και μάλιστα χωρίς άλλο λόγο πέραν του ότι απλά βρέθηκε στον “ελληνικό παράδεισο” χωρίς νομιμοποιητικά χαρτιά - σε ένα κελί μαζί με δεκάδες άλλους, αλλά το ότι οι ανθρωποφύλακες του κινδυνεύουν από μεταδοτικές ασθένειες.
Αυτός έιναι ο τρόπος που “διδάσκεται” η κοινωνική συνείδηση διαμέσο του ρατσισμού: αγάπη για τον δεσμοφύλακα και μίσος για τον αδικημένο. Και αυτό είναι κάτι που συναντάμε πλέον παντού: πρόκειται για μια θεσμική “αναβίωση” ολοκληρωτικών μορφών διακυβέρνησης που επιβάλλουν και απαιτούν αντανακλαστικά κοινωνικού συντηρητισμού. Είναι ζωτική ανάγκη για την επιβίωση των κυρίαρχων: η λεηλασία που συντελείται στα μη προνομιούχα κομμάτια της κοινωνίας, απαιτεί σιωπή, φόβο, ιδιοτέλεια, εξατομίκευση.
Οι φασίστες δολοφόνοι της χρυσής αυγής που πριμοδοτήθηκαν από το καθεστώς όσο κανείς άλλος τα πρώτα χρόνια της κρίσης - ως αντίπαλο δέος στις απόπειρες κοινωνικού ριζοσπαστισμού - και που τώρα μαντρώνονται και πάλι γιατί παρουσίασαν τάσεις αυτονόμησης και μεγαλομανίας, είναι μονάχα μια ψηφίδα σε αυτό το μωσαϊκό. Από τα σχολεία, τους δρόμους, τις γειτονιές, τις ουρές του ΟΑΕΔ, τους χώρους εργασίας, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα πανεπιστήμια, παντού το σύστημα στήνει περίφρακτους χώρους και χρόνους κοινωνικού ελέγχου, καταστολής και υποταγής. Και βέβαια τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών αποτελούν κορυφαίο κεφάλαιο αυτού του είδους της κοινωνικής οργάνωσης
Τον Αύγουστο του 2013, σε ένα τέτοιο στρατόπεδο - στην Αμυγδαλέζα - λίγα χιλιόμετρα πάνω από τις γειτονιές μας, σε έναν από τους χώρους που φυλακίζονται οι μετανάστες για 18 και πλέον μήνες χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα αδίκημα, εκεί που η καθημερινότητα καθορίζεται από τις ορέξεις των δεσμοφυλάκων και των βασανιστών, οι μετανάστες εξεγέρθηκαν.
Έβαλαν φωτιά στα κοντέινερ, επιτέθηκαν στους δεσμώτες τους, ενώ δέκα από αυτούς βρήκαν, δυστυχώς μόνο προσωρινά, το δρόμο της ελευθερίας, έξω από αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν «ελληνικό Γκουαντάναμο». Τις επόμενες μέρες 65 μετανάστες σύρονται σιδεροδέσμιοι, χτυπημένοι και ξυπόλητοι στα δικαστήρια χωρίς καν την παρουσία δικηγόρου ή μεταφραστή. Στις 3 Νοέμβρη του 2014 δικάζονται με βαριά κακουργήματα ως υπαίτιοι της εξέγερσης. Δικάζονται για την αυτονόητη αντίσταση στη σύγχρονη δουλεία, την ταπείνωση και την εκμετάλλευση. Δικάζονται γιατί θέλησαν να δώσουν ένα τέλος στα συρματοπλέγματα που κυκλώνουν τη ζωή τους. Η καρδιά μας και η αλληλεγγύη μας είναι σε αυτούς, όπως ήταν και εκείνες τις ώρες της εξέγερσής τους, γιατί μίλησαν τη γλώσσα που σπάει κάθε σύνορο, κάθε πλαστή ταυτότητα, κάθε πατρίδα: τη γλώσσα των μαχόμενων ανελεύθερων... Η καταστροφή κάθε στρατοπέδου συγκέντρωσης είναι προϋπόθεση για την ελευθερία όλων μας.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ 2013
ΠΟΡΕΙΑ παρασκευή 31/10, πλατεία βικτωρίας 6μμ
ΔΙΚΗ 3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ (πρωτοδικείο Δέγλερη)
Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας και ανατροπής, Νέστορος κι Ευαγγελιστρίας, Ίλιον
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ]
[Σχετικό κάλεσμα για την πορεία αλληλεγγύης στις 31/10/2014 θα βρείτε εδώ]