Η εκδίκηση της γάτας
Το 1665, πλήττει το Λονδίνο επιδημία πανώλης. Η ασθένεια δεν είναι καινούργια -από τον 14ο μέχρι και τον 17ο αι. έχει οδηγήσει στο θάνατο τα 2/3 του τότε πληθυσμού της Ευρώπης. Φυσικά, μεταδίδεται κυρίως στα φτωχά κοινωνικά στρώματα, με τους νεκρούς εκείνης τη χρονιάς να φτάνουν στο Λονδίνο τους 100.000. Η διαχείριση του "μαύρου θανάτου", όπως ονομάστηκε, έγινε με όρους διάχυσης πανικού, γνωστός από παλιά τρόπος της εξουσίας για τη διαχείριση πληθυσμών, που μας θυμίζει έντονα τις σύγχρονες περιπτώσεις του SARS, της γρίπης των πτηνών, των κουνουπιών του Δυτικού Νείλου κλπ. Οι ασθενείς κλείνονταν στα σπίτια τους μέχρι να πεθάνουν. Οι πόρτες καρφώνονταν για να μην μπορούν να ξεφύγουν τα θύματα και οι συγγενείς τους και σημαδεύονταν με ένα μεγάλο κόκκινο σταυρό. Φωτιές έκαιγαν έξω από κάθε έκτο σπίτι και φώτιζαν για μέρες και νύχτες με την ελπίδα πως η έντονη οσμή θα έστελνε μακριά τον μολυσμένο αέρα. Συμπυκνωμένο σημείο του τρόπου που η επιστήμη αναπαράγει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα κυρίαρχα ήθη εμπλουτίζοντάς τα, ήταν η από μεριάς των επιστημόνων, σε συνεργασία με την εκκλησία, δαιμονοποίηση των γατών και των σκύλων της πόλης, που σε ένα περιβάλλον μεσαιωνικού σκοταδισμού, ανάχθηκαν σε νούμερο ένα εχθρό. Χιλιάδες σκυλιά και γάτες σφαγιάστηκαν προκειμένου να "ξορκιστεί το κακό". Έτσι όμως αυξήθηκαν κατά χιλιάδες οι αρουραίοι, με τους οποίους στην πραγματικότητα μεταφερόταν ο βάκιλος και έτσι οι ανθρώπινοι θάνατοι υπερδιπλασιάστηκαν. Ήταν μια "φωτεινή" στιγμή του τρόπου με τον οποίο οι εξουσίες "προστατεύουν" τους υπηκόους τους. Και μια μικρή, σαρκαστική επιστροφή της βίας που δέχτηκαν όλες εκείνες οι χιλιάδες γάτες και σκύλοι που θανατώθηκαν στο Λονδίνο το 1665.