- Details
- Category: Αναλύσεις
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών είναι με τηλεοπτικούς όρους «ραγδαίες και καταλυτικές». Αν προσπαθήσει κάποιος να σταθεί –για να βγάλει κεντρικό συμπέρασμα- σε μια αποσημειολόγηση καίριων σημείων της ρέουσας αφήγησης των γεγονότων μάλλον θα οδηγηθεί σε μια διαθλασμένη -από τη φαινομενικότητα των πραγμάτων- και όχι συνεκτική αποτύπωση της συγκυρίας. Κι αυτό συμβαίνει γιατί βρισκόμαστε σε μια μεταιχμιακή εποχή για τις κυριαρχικές επιλογές και στρατηγικές, σε μια εποχή κρίσης που μπορεί να τσιμεντώνει την κρατική-καπιταλιστική αποφασιστικότητα και επιθετικότητα στους από κάτω, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για ενδοκυριαρχικές συγκρούσεις, για επαναδιευθέτηση συμμαχιών (και συμμάχων), για καταστροφή τμημάτων του πολιτικού προσωπικού ή της ίδιας της κυρίαρχης τάξης που δεν είναι λειτουργικά ή πλεονάζουν. Και όπως ακριβώς η επιτάχυνση της λεηλασίας των από κάτω γίνεται με όρους καταλυτικού πολέμου (blietzkrieg) με τον ίδιο τρόπο επιταχύνονται και οι «εξελίξεις» στο κυρίαρχο μπλοκ: η χρυσή αυγή από πολύτιμη εφεδρεία γίνεται ξαφνικά ένα βαρίδι που πρέπει προσωρινά να μπει στην άκρη (με αυτή της τη μορφή). Αυτό βέβαια δεν αποτυπώνει μια πραγματική μετατόπιση του συστήματος σε μια «άνοιξη της δημοκρατίας» αλλά σε μια άλλου είδους διεργασία: την ανάγκη της κρατικής μηχανής να τελειώνει με τους «ασταθείς μηχανισμούς» του που έχουν την τάση ενίοτε να αυτονομούνται, αλλά κυρίως την αφομοίωση-υποκατάσταση από την πλευρά της αστικής δημοκρατίας των μεθόδων του πρώην μηχανισμού της, χωρίς απαραίτητα την παρουσία του. Με απλά ελληνικά, ένα κράτος με ατζέντα και μεθόδους χρυσής αυγής χωρίς την ίδια την χρυσή αυγή… Είναι μια απαίτηση της εποχής…
Βέβαια κάποια σημεία των όσων ακολούθησαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι ενδεικτικά: ο πρώτος φόβος των κυρίαρχων, όπως αποτυπώθηκε εξάλλου σε όλα τα καθεστωτικά media δεν ήταν άλλος από την πιθανότητα μιας γενικευμένης κοινωνικής έκρηξης. Τα γεγονότα της Τετάρτης 18/9 στο Κερατσίνι με τις πολύωρες οδομαχίες με τις δυνάμεις καταστολής και τις επιθέσεις σε τράπεζες και μαυραγορίτικα αλλά και οι επιθέσεις σε γραφεία των φασιστών και οι συγκρούσεις σε διάφορες πόλεις της χώρας επιβεβαίωσαν αυτούς τους φόβους και ανάγκασαν τον Δένδια να ακυρώσει το ταξίδι του στη Ρώμη για συνάντηση με ομολόγους του. Η σκληρή καταστολή της Τετάρτης 18/9 (ειδικά όταν έπειτα από κάποια ώρα οι διαδηλωτές δεν ησύχαζαν) και η ασφυκτική παρουσία μπάτσων σε οποιαδήποτε άλλη κίνηση τις επόμενες μέρες έδειχνε την αποφασιστικότητα του κρατικού μηχανισμού να αποτρέψει οποιαδήποτε απόπειρα «σπίθας που θα άναβε πυρκαγιά». Η τακτική των μηχανισμών καταστολής ήταν πανομοιότυπη με το μοντέλο που ακολουθήθηκε μετά τη δολοφονία του Θανάση Καναούτη από ελεγκτές στο Περιστέρι στις 13/8.
Από ‘κει και πέρα ξεκινά μια επικοινωνιακή καταιγίδα: έρευνες στα γραφεία των φασιστών, αλλαγή τακτικής από τα μμε που πέρασαν από μια επιτηδευμένη καταδίκη και αποκλεισμό των φασιστών από τα πάνελ (δίνοντάς τους έτσι το παράσημο των αντισυστημικών) σε μια άνευ προηγούμενου και στα όρια του αντιδεοντολογικού σύμφωνα με τα δικά τους στάνταρ, επιθετικότητα στην χρυσή αυγή, μετανοημένα καραγκιοζάκια με γυρισμένα πρόσωπα στις κάμερες –που τρίβονταν τόσο καιρό με τους δολοφόνους και το έπαιζαν πατριωτικές περιστέρες- (αναδεικνύοντας για άλλη μια φορά το υπερήφανο φρόνημα των ελληνόψυχων) να κάνουν «συνταρακτικές αποκαλύψεις» -που όλοι ήξεραν εδώ και δεκαετίες, τα αντιναζί διαγγέλματα ενός πατενταρισμένου ακροδεξιού πρωθυπουργού, η «εξαφάνιση» ελληνόψυχων ανώνυμων σχολιογράφων σε κάθε είδους καθεστωτικό ιντερνετικό media –όταν μέχρι λίγες μέρες πριν όλος ο γαλανόλευκος βόθρος αφηνόταν να εκφράζεται και κόβονταν τα σχόλια του «άλλου άκρου», η «αυτοκριτική» της δημοκρατίας για την έλλειψη βούλησης πάταξης του «φαινομένου» τόσα χρόνια… για να φτάσουμε στη σαββατιάτικη φιέστα με χειροπέδες στον Μιχαλολιάκο και την κουστωδία του.
Και κομμάτι αυτής της «επικοινωνιακής καταιγίδας» ήταν η απομόνωση και η απόκρυψη της κοινωνική κινητικότητας, των ροών της κοινωνικής αντίστασης και των απαντήσεων, της αντιφασιστικής οργής στους δρόμους. Όχι μόνο γιατί αυτός ο αντιφασισμός ανήκε στο «άλλο άκρο» αλλά γιατί το μονοπώλιο του «αντιφασισμού» έπρεπε να παράγεται και να αναπαράγεται από τις καθεστωτικές μηχανές δικαιώνοντας το «ισχυρό Κράτος» σε κάθε φαινομενική ή ουσιαστική απόφασή του.
Μπαίνοντας στην ουσία του ζητήματος θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί ξαφνικά ένα (κρατικό) μαγαζί-γωνία σαν την χρυσή αυγή, απαξιώνεται από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες του; Μήπως το χαρτί της ακροδεξιάς πάλιωσε; Μήπως το κομμάτι του κοινωνικού εκφασισμού έπαψε να αποτελεί ένα βασικό όπλο στη φαρέτρα της ταξικής-κοινωνικής λεηλασίας; Μήπως γιατί η «αντιεξεγερτική στρατηγική» του κράτους εγκαταλείπεται (άρα πρέπει να εγκαταλειφθεί και ο συνασπισμός των προθύμων ταγμάτων εφόδου –ως εφεδρικός στρατός των σωμάτων καταστολής-); Ή γιατί ισχύει η «θεωρία των 2 άκρων» και αυτή τη στιγμή ξετυλίγεται μια επίθεση στο άλλο άκρο, όπως μερικούς μήνες πριν στο «δικό μας»; Τα ερωτήματα φυσικά, είναι όχι μόνο αφελή αλλά και ιστορικώς άτοπα.
Αυτό που συμβαίνει στο προκείμενο είναι μια συνολική επαναδιευθέτηση των ενδοσυστημικών συμμαχιών που «δυστυχώς» γι αυτούς δεν έγινε με μια ξεκάθαρη αυτεπιλογή αλλά υπό το καθεστώς ενός εκβιασμού: μια δολοφονία που ξεσκέπαζε σε όλα τα σημεία όχι μόνο την αγαστή σχέση κρατικών μηχανισμών και χρυσής αυγής αλλά την δομική-εσωτερική σχέση κράτους και φασισμού. «Δυστυχώς» γι αυτούς (και τους Ρουπακιάδες) ο Παύλος Φύσσας δεν ήταν ένας ακόμη «πακιστανός υπήκοος» με δύσκολο όνομα, αλλά μια μορφή που μπορούσαν όλοι να ταυτιστούν μαζί του, σε μια περιοχή που λίγες μέρες πριν τα ίδια πρόσωπα που τώρα τον δολοφόνησαν είχαν επιτεθεί σε κλιμάκιο του ΚΚΕ, ένα παιδί της εργατικής τάξης και δηλωμένος αντιφασίστας, ένας άνθρωπος που απλά εκείνο το βράδυ βγήκε για να δει τον Ολυμπιακό σε καφετέρια της γειτονιάς του. Τόσα σημαίνοντα για να ταυτιστούν εύκολα διάφορες κοινωνικές ομάδες, να οργιστούν, να στενοχωρηθούν, να δουν τον εαυτό τους στο σώμα του Παύλου Φύσσα.
Υπό την απειλή αποσταθεροποίησης λόγω συσσωρευμένης κοινωνικής οργής, έπρεπε να παρθούν ορισμένες γρήγορες αποφάσεις –σε ρυθμό και ταχύτητα χρηματιστηρίου- που θα αναδιάτασσαν ριζικά (αλλά στην πραγματικότητα σε φαινομενικό μόνο επίπεδο) τόσο τα κυριαρχικά προσχήματα όσο και τις πραγματικές συμμαχίες. Η πολύτιμη εφεδρεία της χρυσής αυγής εδώ και 2 χρόνια έπαιζε διαρκώς στα όρια των «αντιφάσεων» της αστικής δημοκρατίας,γινόταν όμως ανεκτή ως το πρωτοπόρο κομμάτι που «ακόνιζε στα πεζοδρόμια» τον κοινωνικό συντηρητισμό, αναβίωνε με τους καλύτερους όρους τον μετεμφυλιακό αντικομμουνισμό, παίζοντας κεντρικό ρόλο στην παραγωγή ενός ιδεολογικού και κοινωνικού πόλου που θα «τελείωνε με την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς στην πολιτική και την κοινωνική συνείδηση» όπως λένε όπου σταθούν και όπου βρεθούν διάφοροι θεσμικοί ακροδεξιοί Κρανιδιώτηδες, Βορίδηδες κ.α., δημιουργούσε φοβικά αντανακλαστικά σε αντιστεκόμενα κοινωνικά κομμάτια, έσερνε διαρκώς την πολιτική ατζέντα στις πιο σκοτεινές πλευρές του συστήματος, ήταν ένας «εμφυλιακός δούρειος ίππος» στην καρδιά των γειτονιών, των δρόμων και των κοινωνικών αντιστάσεων.
Αλλά άρχιζε (λόγω και τυχοδιωκτισμού της ηγεσίας της) να παρουσιάζει τάσεις αυτονόμησης ως ξεχωριστός πόλος μέσα στην κρατική μηχανή, χωρίς να προϋποθέτει τις ισορροπίες και τις ανάγκες που την ανέβασαν και την έφεραν να «κοσμεί» τον πολιτικό βίο της χώρας. Γι αυτό και ο περίφημος Μπάμπης Παπαδημητρίου –αηδόνι του καθεστωτικού λόγου- λίγες μέρες πριν είχε ζητήσει μια «σοβαρή χρυσή αυγή». Όταν ένας μηχανισμός μέσα σε μια μηχανή παρουσιάζει άλλες ροπές κάνει δυσλειτουργικό όλο το σύστημα: σε αυτήν την περίπτωση δεν πετάς τη μηχανή, αντικαθιστάς απλά τον μηχανισμό. Και «δυστυχώς» η απόφαση έπρεπε να παρθεί άμεσα, χωρίς να περιμένουν το πώς θα επανεκκινούσε η μηχανή με απλές επιδιορθώσεις και μπαλώματα. Ήταν ζήτημα ευρύτερης συστημικής ομαλότητας…
Στην πραγματικότητα, πέρα από την συριζαίικη φιλολογία, όλα αυτά δεν συμβαίνουν για τον εισοδισμό από την πλευρά της δεξιάς διαχείρισης του σιχαμερού εκλογικού πελατολογίου της χρυσής αυγής, για μια απόπειρα επαναπροσέγγισης των προβάτων που ξέφυγαν από το παραδοσιακό δεξιό μαντρί. Αυτό είναι ένα παρελκόμενο της κατάστασης που θα δείξει αν θα πετύχει. Όπως παρελκόμενο της κατάστασης θα είναι η άμεση από το σύστημα αναζήτηση ενός διάδοχου –«πιο θεσμικού»- ακροδεξιού πόλου που να εκπροσωπεί επίσημα το πελατολόγιο των φασιστών.
Πρόκειται για μια ποσοτική και ποιοτική επένδυση από την πλευρά του κράτους στο κοινωνικό κομμάτι που πειθόταν από τον κρετινισμό της χρυσής αυγής, για μια ενσωμάτωση της «εκφασισμένης ποιότητας» αυτού του κομματιού μέσα στην ίδια την δομή και την φιλοσοφία του, ο απόλυτος έλεγχος των εκφασισμένων κοινωνικών ροπών προς όφελος της μακροχρόνιας συστημικής σταθερότητας και ομαλότητας. Όχι μόνο για το τώρα αλλά και για το προσεχές μέλλον. Ας μην ξεχνάμε και την ορατή περίπτωση όπου ο κύκλος της δεξιάς νεοφιλελεύθερης διαχείρισης πιθανώς θα αρχίζει να κλείνει για να τον ακολουθήσει ένα αριστερό νεοφιλελεύθερο μοντέλο της έκτακτης ανάγκης (που εκφράζεται από τον σύριζα). Σε αυτήν την περίπτωση θα υπήρχε σοβαρός κίνδυνος για την «ομαλότητα» με αμολημένα και ακαταδίωκτα τα τάγματα εφόδου και τον ωκεανό «σταγονιδίων» μέσα στα σώματα ασφαλείας. Η στρόφιγγα του κοινωνικού εκφασισμού πρέπει να ανοιγοκλείνει ανάλογα με την ένταση του κοινωνικο-ταξικού ανταγωνισμού, δηλαδή του αντίπαλου δέους, και όχι να αφεθεί στα γούστα εξουσιοφρενών φυρερίσκων (ακόμα και όταν αυτοί είναι εδώ και δεκαετίες δηλωμένοι και πιστοί υπάλληλοι των παρακρατικών μηχανισμών).
Το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» που επιταχύνθηκε στην ελληνική πραγματικότητα τα 5 τελευταία χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης (γιατί η θεμελίωσή του ως συστημική δυνατότητα είχε υπάρξει αρκετά χρόνια πριν και μάλιστα ως μια παγκόσμια επιλογή που χρονικά μπορεί να εντοπιστεί στον «πόλεμο ενάντια στην παγκόσμια τρομοκρατία» στις αρχές του 2000) απαιτούσε και απαιτεί«κλειστές κοινωνίες», φτωχοποιημένες υλικά, πνευματικά και συναισθηματικά, που δεν μπορούν να παραγάγουν αυτόνομες, τις λύσεις ξεπεράσματος, αμφισβήτησης και άρνησης του υπάρχοντος, που φτύνουν ανήμπορες ακόμα και όλα αυτά που είχαν κατακτήσει. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο ολοκληρωτισμός και οι διάφορες –θεσμικές και μη μορφές του- δεν είναι απλά μια συστημική επιλογή ανάμεσα στις πολλές, αλλά η μοναδική κατεύθυνση. Τα «συμβάντα» σε Αίγυπτο, Τουρκία, Βραζιλία των τελευταίων μηνών και η «χλιαρή» -σε επίπεδο απλά διπλωματικών διακηρύξεων δημοκρατίας και δικαιωμάτων- αντιμετώπιση της αιματοβαμμένης κρατικής καταστολής από τις δημοκρατίες της Δύσης, δείχνει όχι ένα σύνηθες «μούδιασμα» των δυτικών δημοκρατιών αλλά μια κίνηση από την πλευρά τους να ενσωματώσουν και να νομιμοποιήσουν την αντιεξεγερτική πρακτική των καθεστώτων της παγκόσμιας περιφέρειας.
Δεν χρειάζεται να πούμε ότι δεν υπάρχει συντομότερο ανέκδοτο από τον καθεστωτικό αντιφασισμό (πόσο περισσότερο όταν αυτός εκφράζεται από την επάρατο Δεξιά). Δεν χρειάζεται επίσης να πούμε πως οι αποφάσεις που πάρθηκαν δεν πάρθηκαν ερήμην κανενός καθεστωτικού πυλώνα (από την αριστερά ως την ακροδεξιά) και όχι χωρίς εκατέρωθεν συμφωνίες, συναινέσεις και ασκήσεις νομιμοφροσύνης. Όπως και δείχνει πολιτική και ιστορική φτώχεια αναλυτικών εργαλείων το να θεωρούμε πως η αστική δημοκρατία τελειώνει με τον φασισμό στην Ελλάδα ή βρίσκεται σε στάδιο εξόντωσης του «ενός άκρου». Βρισκόμαστε στο στάδιο ενός επικίνδυνου κρατικού μονολόγου, μιας κίνησης ισχυροποίησης δομών και προσχημάτων, ενός κράτους που αναδύεται όχι ως απλός μεσολαβητής αλλά ως μοναδικός εγγυητής της σταθερότητας, ως ο μοναδικός έλλογος διαχειριστής-εξολοθρευτής του «παραλογισμού των δυο άκρων». Και επειδή στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν 2 άκρα, ή για την ακρίβεια δεν υπάρχουν τα 2 άκρα σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, αλλά το ένα άκρο είναι το κράτος και οι συμμορίες του και το άλλο άκρο τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, πρέπει να γνωρίζουμε πολύ καλά και να προετοιμαζόμαστε, για τη στιγμή που θα τελειώσει αυτή η δημοκρατική αντιφασιστική φιέστα με τις χειροπέδες στους κάθε είδους Μιχαλολιάκους και Κασιδιάρηδες, θα ξεδιπλωθεί επιταχυνόμενο ένα ευρύτερο σχέδιο εξόντωσης του «δικού μας» άκρου. Τόσο σε θεσμικό, όσο σε νομικό και ιδεολογικό πεδίο, η «αποφασισμένη για σταθερότητα δημοκρατία» θα στραφεί με μένος εκεί όπου παράγονται οι ρηγματώσεις. Και δεν πρέπει απλά να είμαστε υποψιασμένοι-ες, αλλά ψύχραιμοι-ες, έτοιμοι-ες και αποφασισμένοι-ες. Και είμαστε σίγουροι-ες πως ο φασισμός θα «λάμψει» και πάλι.
Μπορεί αυτή τη στιγμή η ελληνόψυχη παλικαροσύνη να είναι στις τρύπες της είτε αποσβολωμένη από το βόθρο των κατορθωμάτων της ηγεσίας της, είτε να «δίνει και τη μάνα της» στις αρχές και ταmedia, αλλά πολύ σύντομα και χωρίς απόγνωση θα ξανασυρθεί στο προσκήνιο για να διαμορφώσει κοινωνικές πραγματικότητες. Πολύ σύντομα θα ξεφυτρώσει εκείνος ο συνεκτικός κομματικός πόλος που θα εκφράσει «γραβατωμένος» αυτή τη φορά, τα τάγματα εφόδου και τις λογικές τους. Πολύ σύντομα θα επαναχαραχτεί η στρατηγική των παρακρατικών μηχανισμών, τώρα που το κυπατζίδικο μαγαζί «Χρυσή Αυγή» πνέει τα λοίσθια. Αλλά πέρα από τον κοινωνικό κρετινισμό, ο ολοκληρωτισμός θα συνεχίσει να λάμπει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στη διαπόμπευση και απαξία ολόκληρων κοινωνικών ομάδων, στην καταστολή των επικίνδυνων τάξεων και των επικίνδυνων απαντήσεων, στα παρακρατικά χτυπήματα «σταγονιδίων» στο σκοτάδι, στα ελληνόψυχα πογκρόμ, στις «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου», στην «αναβαθμισμένη ποινική νομολογία»…
- Details
- Category: Αναλύσεις
Λίγες ώρες και για πολλές ημέρες μετά το θάνατο του Θανάση Καναούτη στο Περιστέρι, πολύς λόγος έγινε στα «κοινωνικά δίκτυα» σχετικά με το θάνατο του Θανάση αλλά και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη. Φυσικά δε θα ασχοληθούμε στο σημείο αυτό με τους κορυφαίους χειραγωγούς της κοινής γνώμης -τα ΜΜΕ- που για άλλη μια φορά απέδειξαν σχεδόν στο σύνολό τους ότι αποτελούν τον ισχυρότερο ιδεολογικό πυλώνα του συστήματος συγκαλύπτοντας με απροκάλυπτο μάλιστα τρόπο τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς του θανάτου.
Αντίθετα, θα ασχοληθούμε με τα περιβόητα «social media» που λίγες ώρες μετά το συμβάν… πήραν φωτιά. Λίγο η θερινή ραστώνη, λίγο το γενικότερο μούδιασμα των κοινωνικών αντανακλαστικών, λίγο μια εύκολη συνήθεια που έχει καλλιεργηθεί στην εποχή του -σημαντικού σε πολλές περιπτώσεις- διαδικτύου, συνετέλεσαν σε κάτι πρωτόγνωρο. Εκτός από την άμεση διάδοση της είδησης, ένας ιδιότυπος «διαδικτυακός αυτοματισμός» είχε ως αποτέλεσμα να εκφραστούν οι περισσότερες κοινωνικές αντιδράσεις στον "ασφαλή" για την κυριαρχία χώρο του διαδικτύου. Πρόκειται για μια καινούρια πραγματικότητα περί των «κοινών» αλλά και για έναν νέο τρόπο μαζικής και άμεσης αποτύπωσης του «δημόσιου λόγου» που φυσικά δεν ξεφεύγει καθόλου του ενδιαφέροντος της εξουσίας.
Το ότι ζούμε στην εποχή των ισχνών κομματικών γραμμών και της διάρρηξης των κοινωνικών συμβολαίων είναι από όλους γνωστό και προπαντός από τους ίδιους τους διαμεσολαβητικούς μηχανισμούς που κατά καιρούς αναλαμβάνουν και αποστολές ελέγχου και χειραγώγησης της κοινωνίας (media, κόμματα, ΜΚΟ, κόσμος της διανόησης και του θεάματος κ.ά.). Σε μια εποχή λοιπόν όπου οι ιδεολογίες της εξουσίας και οι κοινωνικές συναινέσεις αναζητούν νέα πεδία αναπαραγωγής και συγκρότησης (νομιμότητα για όλους, εξυπηρέτηση του χρέους, νομισματική και τραπεζική σταθερότητα, ανάπτυξη και άλλα ευτράπελα της ιστορίας) και δεν αρκούνται στα κεκτημένα και παραδοσιακά (ΜΜΕ) δεν μας εκπλήσσει καθόλου η διείσδυσή τους στους τόπους εκείνους όπου αρθρώνεται ο «νέος δημόσιος λόγος» ιδιαίτερα μάλιστα εκεί που αυτός ο «λόγος» είναι πηγαίος, αυθεντικός, πρωτογενής. Τα «κοινωνικά δίκτυα» κι ο «κόσμος του διαδικτύου» είναι οι τόποι εκείνοι που η εξουσία θέλει να ελέγξει, να καθοδηγήσει και να συνετίσει.
Στο πλάι λοιπόν των κατασταλτικών προσπαθειών φίμωσης ακηδεμόνευτων φωνών, blogs και τόπων αδιαμεσολάβητης ενημέρωσης, έρχονται να προστεθούν οι συστημικές εκείνες φωνές που θέλουν να χειραγωγήσουν και να κατευθύνουν το «δημόσιο λόγο» που αρθρώνεται στους τόπους «κοινωνικής δικτύωσης» (κι ενίοτε οι συστημικοί εκείνοι μηχανισμοί όπως οι έμμισθοι υπάλληλοι της Χρυσής Αυγής που δεν αφήνουν ασχολίαστη με τον εμετό τους καμία είδηση των άρθρων στα ηλεκτρονικά media των κατά τα άλλα «πουλημένων» οργανισμών Λαμπράκη κ.ά.). Από τους διάφορους λαϊκιστές κι εθνικιστές υπουργούς (Άδωνις, Βορίδης κ.ά.) έως τα χουντικά think tank των συμβούλων του πρωθυπουργού (Κρανιδιώτης, Φιλιππακόπουλος κ.ά.), από κατά τα άλλα «δημοκράτες» εκπροσώπους του κόσμου της διανόησης (το πρόσφατο παράδειγμα της συγγραφέας Λένας Διβάνη με τις αναρτήσεις περί «τζαμπατζήδων») έως τον κόσμο του θεάματος (παλαιότερα ο συστημικός Γ. Νταλάρας είχε βαλθεί να μας πείσει μέσω διαδικτύου για το αγαθό των προθέσεών του στις φιλανθρωπικές του περιοδείες), από τους ανώνυμους φασίστες έως τους ανώνυμους αρθογράφους και στυλοβάτες του συστήματος, ένα πλήθος συστημικών φωνών έχει βαλθεί όχι απλά να συγκροτήσει και να αναμασήσει μέσω διαδικτύου την ιδεολογία της κοινωνικής συναίνεσης και της νομιμότητας αλλά έχει βαλθεί να αλλοιώσει και να αποσυμπιέσει τη διάχυτη κοινωνική οργή που κατά καιρούς εκφράζεται για διάφορους λόγους και με διάφορες αφορμές.
Αν μέσα σε αυτή την συνθήκη προσθέσουμε και την έκδηλη αγωνία των κυβερνητικών επιτελείων για την αποφυγή ή τη διαχείριση ενός «τυχαίου γεγονότος» (όπως το θάνατο του Θ. Καναούτη) που θα τινάξει στον αέρα όλα τα (παλαιά και νέα) προγράμματα εξανδραποδισμού της κοινωνίας, καταλαβαίνουμε πολύ καλά για πιο λόγο τις πρώτες στιγμές μετά το συμβάν στο Περιστέρι σήμανε συναγερμός σε κάθε κρατικό μηχανισμό επιχειρώντας αρχικά να το συσκοτίσουν και στη συνέχεια να το διαχειριστούν με ιδεολογικό και κατασταλτικό τρόπο.
Στο ίδιο «παιχνίδι», λοιπόν, η κυρία Διβάνη (γνωστή για παλαιότερες τοποθετήσεις της για την... "στήριξη που παρέχει το φοιτητικό κίνημα στο παραεμπόριο" αλλά και για την λατρεία της για την τάξη και την ευνομία), βάλθηκε να μας πείσει για την ανάγκη να χτυπάμε εισιτήριο στα ΜΜΜ. Στο ίδιο «παιχνίδι», με τη σειρά του, ο κύριος Τατσόπουλος, έσπευσε να την υπερασπιστεί από τους «μη πολιτισμένους» κι εξοργισμένους χρήστες του διαδικτύου που τόλμησαν (sic!) να την πάρουν από τα μούτρα. Η μεν κυρία Διβάνη υπερασπίστηκε τη νομιμότητα των εισπρακτικών και κατασταλτικών αντικοινωνικών μέτρων και ο δε κύριος Τατσόπουλος υπερασπίστηκε την ελευθερία του λόγου απέναντι στην «ανομία» των ορδών του διαδικτύου. Πρόκειται απλά για τις συνιστώσες εκείνες του συστήματος που ανέλαβαν να δείξουν την αντίθεση μεταξύ του «δημοκρατικού πολιτισμού» και των «μπάχαλων του διαδικτύου» κι όχι μόνο. Είναι η ίδια γλώσσα όπως αυτή του Δένδια, του Χρυσοχοίδη και άλλων με δημοκρατικό όμως κέλυφος. Είναι ο τρόπος που η αριστερά του συστήματος θέλει να διαχειριστεί στο μέλλον τις εξεγέρσεις...
Πέρα όμως από τους τόπους «κοινωνικής δικτύωσης», οι τόποι που έχουν περισσότερο από ποτέ ανάγκη να ενισχυθούν και να απλώσουν είναι οι τόποι αγώνα των εξεγερμένων, οι δρόμοι, οι πλατείες, οι συνελεύσεις, οι καταλήψεις, χώροι και χρόνοι που διαμορφώνονται μέσα από τις ίδιες τις «γραμμές» των από κάτω, με οριζόντιες διαδικασίες και δίχως τη διαμεσολάβηση των κρατικών και διαμεσολαβητικών μηχανισμών. Να επιβεβαιώσουμε λοιπόν τους φόβους της εξουσίας και να γίνουμε πραγματικά επικίνδυνοι για όσους έχουν οδηγήσει την κοινωνία στον αργό και σταδιακό θάνατο δίνοντας πνοή στις καθημερινές μας εξεγέρσεις. Οι δρόμοι και οι πλατείες είναι εκεί και μας περιμένουν.
Όλοι και όλες στην πορεία την Τρίτη 27/8 στο Περιστέρι.
Όλοι και όλες στους δρόμους.
Υγ: Ανάμεσα σε πολλές επώνυμες κι ανώνυμες αναρτήσεις, ανακοινώσεις και σχολιασμούς για τον τραγικό θάνατο του Θανάση, διακρίναμε την ανακοίνωση κάποιων εργαζομένων στις ΟΣΥ που στο προκείμενο τόλμησαν να μην κρατήσουν «ίσες αποστάσεις» απέναντι στο περιστατικό.
- Details
- Category: Αναλύσεις
Η έφοδος εισαγγελέων και αστυνομίας και η εκκένωση των τριών καταλήψεων στην Πάτρα, αποτελεί ένα νέο (ακόμα) κεφάλαιο –ανάμεσα στα πολλά των τελευταίων χρόνων- που αφορούν τον πόλεμο ενάντια στην κοινωνική απειθαρχία. Αυτό είναι το ένα κομμάτι της στρατηγικής του κοινωνικού ελέγχου και της καταστολής. Το άλλο κομμάτι στήνεται πάνω στον εξανδραποδισμό και εγκληματοποίηση ολόκληρων κοινωνικών κομματιών με την ταυτόχρονη, αδυσώπητη και αιματηρή αντιμετώπισή τους (τοξικοεξαρτημένοι, άστεγοι, οροθετικές, μετανάστες, στρατόπεδα συγκέντρωσης κτλ.)
Κι όμως αυτή η θερινή επιχείρηση είχε περισσότερα σημαινόμενα που δεν αφορούν το σαρκαστικό της ημερομηνίας (5η Αυγούστου, μια μέρα μετά την συμπλήρωση 77 χρόνων από την δικτατορία Μεταξά), ούτε αποκλειστικά και μόνο το ζήτημα του χτυπήματος των καταλήψεων ως κοινωνικά οχυρά αγώνα αλλά και ως γενικότερη πρακτική κοινωνικής αντίστασης.
Πρώτον και βασικότερο είναι ότι πρώτη φορά δοκιμάζεται η εξ ολοκλήρου επίθεση σε όλες τις υποδομές αντίστασης ταυτόχρονα σε τοπικό επίπεδο. Ένας αιφνιδιασμός που δεν θέλει απλά να δοκιμάσει αντανακλαστικά, αλλά να επιβάλει όρους ασφυξίας σε ένα ολόκληρο πολιτικό και γεωγραφικό κομμάτι.
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε πως η κίνηση αυτή έρχεται λίγες μέρες μετά από τη δήθεν άνωθεν «ακύρωση» του γελοίου φεστιβάλ της Χρυσής Αυγής στην Καλαμάτα (όπου θα διεξαγόταν στις 4 Αυγούστου). Είναι μια επικοινωνιακή τακτική για να επιβεβαιώσει το δίκαιο και ισόποσο των χτυπημάτων στα «δύο άκρα». Μόνο που στην πραγματικότητα, για άλλη μια φορά τα πραγματικά χτυπήματα δίνονται στη μία πλευρά και στην άλλη απλά γίνονται διαξιφισμοί για την πολιτική ηγεμόνευση των «νοικοκυραίων» και του ιδεολογήματος «της ησυχίας-τάξης-ασφάλειας». Η κατάληψη του Μαραγκοπούλειου εξάλλου, έδινε μια καθημερινή μάχη στις φτωχές γειτονιές της Πάτρας ενάντια και στα σχέδια των φασιστών να επιβάλλουν το γαλανόλευκο όραμά τους στους δρόμους των εκεί γειτονιών (τα καινούρια γραφεία των «αντισυστημικών» φασιστών, είναι λίγα τετράγωνα πιο πέρα από την κατάληψη και ακριβώς δίπλα –σχεδόν ενσωματωμένα- στο κτίριο της ΕΛΑΣ.)
Η δυναμική παρουσία των τελευταίων χρόνων του ανταγωνιστικού κινήματος στην Πάτρα, κάνει την πόλη συχνά ένα πεδίο «κοινωνικού ανεξέλεγκτου», μια υπολογίσιμη μεταβλητή κοινωνικών-ταξικών αγώνων, αποσταθεροποίησης και αντίστασης καθώς συσπειρώνει μεγάλα κοινωνικά κομμάτια. Την ίδια στιγμή κάνει την πόλη αφιλόξενη στους φασίστες και τους ακολουθητές τους. Η Πάτρα αποδείχτηκε πολλές φορές μέσα στα τελευταία χρόνια, μια δύσκολη πόλη για εθνικοναζιστικές φαντασιώσεις. Το αστυνομικό blitzkrieg (ολοκληρωτικός πόλεμος) των τελευταίων ημερών προσπαθεί να τελειώσει με αυτές τις ανεξέλεγκτες μεταβλητές, προσπαθεί να χτυπήσει τόσο τις υποδομές όσο και τα ριζώματα-κοινωνικές σχέσεις που έχει αναπτύξει ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος.
Βρισκόμαστε μπροστά στο ξεδίπλωμα μιας νέας κατασταλτικής επίθεσης που δεν αφορά πλέον μόνο κτίρια αλλά μια ολόκληρη πολιτική και γεωγραφική αναφορά. Μέσα σε αυτό δεν χωράνε ούτε θερινές ακινησίες, ούτε πισωπατήματα, ούτε μουδιάσματα. Και είμαστε σίγουροι πως τα χτυπήματα θα ανταποδοθούν. Γιατί η ραδιουργία της ελευθερίας βρίσκει πάντα τον τρόπο να μένει ζωντανή και δυνατή. Γιατί έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, στις αναφορές μας, στα κοινωνικά ριζώματά μας.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις.
…και το δέντρο ξανανθίζει
- Details
- Category: Αναλύσεις
Επιχαίρουν οι διωκτικοί μηχανισμοί για το αίμα που χύθηκε. Έτσι κι αλλιώς ήταν αίμα που είχε προαναγγελθεί για να εξευμενιστούν τα τηλεοπτικά τέρατα της μηδενικής ανοχής. Υπόθεση τιμής για την ελληνική αστυνομία η εκτέλεση του «κακοποιού Μαριάν Κόλα», δήλωναν εξαρχής τα ρεπορτάζ. Η εκτέλεση μπορεί να μην ήταν live – κάτι που πολύ θα το ήθελαν τα επιτελεία του υπουργείου- αλλά στην ουσία στήθηκε ως μια ζωντανή-καθημερινή επιχείρηση με τηλεοπτικούς όρους, αναμεταδόσεις, ροή πληροφορίας, εκατοντάδες αστυνομικούς, ελικόπτερα, οχήματα… Ένα ιδιότυπο ελληνικό φαρ-ουεστ, ένα κυνήγι κεφαλών που στόχο είχε κάτι πολύ περισσότερο από μερικές σφαίρες στο σώμα του δραπέτη.
Δεν ήταν τυχαίο που καμία συστημική φωνή εδώ και 45 μέρες (όπου και διεξάγεται η αστυνομική υπερπαραγωγή στη δυτική Ελλάδα) δε βρέθηκε να πει όχι μια λέξη «ανθρωπιστικής συμπόνιας» για τον διωκόμενο, αλλά ούτε καν να επαναφέρει το «δημόσιο διάλογο» στο πλαίσιο του «ποινικού-νομικού πολιτισμού», των αρχών της ισονομίας και της απόδοσης δικαιοσύνης (και άλλα τέτοια ανεκδοτολογικά). Από τους χρυσαυγίτες, τα πρωτοσέλιδα των φυλλάδων, την Όλγα Τρέμη και τους διακαναλικούς συνεργάτες της, τον αρμόδιο υπουργό, τα πολεμόχαρα tweets του επικίνδυνα γελοίου Φαήλου Κρανιδιώτη, τη «ριζοσπαστική αριστερά των νοικοκυραίων», όλα έδιναν ρυθμό αίματος στο εξελισσόμενο σήριαλ.
Επίσης, η συνδρομή υποδομών και εξοπλισμού του ελληνικού στρατού για την εξόντωση του Μαριάν Κόλα (που μαθεύτηκε έπειτα από την πτώση μη επανδρωμένου ανιχνευτικού αεροπλάνου), ουδόλως σχολιάστηκε: είναι η πρώτη φορά –τουλάχιστον επίσημα- που ο ελληνικός στρατός αναλαμβάνει τέτοια δράση εντός των συνόρων από τη μεταπολίτευση και μετά. Μια τέτοια «εμπλοκή» συνιστά όχι απλό ξεπέρασμα του «παραδοσιακού» ρόλου του στρατού αλλά μια δήλωση παρουσίας στο κοινωνικό πεδίο ως «συμπαίκτης» (ακόμα όχι πρωταγωνιστής) στα παιχνίδια «έκτακτης ανάγκης» του καθεστώτος.
Και αυτή η «έκτακτη ανάγκη» είχε ανάγκη το συγκεκριμένο αίμα: όχι απλά για να «συμβολοποιήσει» τη νίκη του καλού απέναντι στο κακό, την ισχύ και την κατίσχυση του Νόμου απέναντι στο Άνομο, όχι απλά για να επιδείξει έργο και να κάνει από τις τηλεοπτικές οθόνες ιδεολογικές ασκήσεις «ποινικότητας» για να εισπράξει το ανταποδοτικό όφελος της πολιτικής υπεραξίας. Ούτε απλά για να βγάλει στο δρόμο το φόβο προς τον κάθε Μαριάν Κόλα αλλά και προς ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια: από τους απεργούς, τους διαδηλωτές τους μετανάστες, τις οροθετικές, τους τοξικομανείς κτλ-. Για την εξουσία, όλοι/ες αυτοί/ες διαβιούν στο όριο ανάμεσα στο σύννομο και τη διαρκή παρανομία/ανομία και η «διαχείρισή» τους από τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς νοηματοδοτείται πλέον ξεκάθαρα από την υποχώρηση του «πολιτικού λόγου» και την ποσοτική και ποιοτική ανάκαμψη του «ποινικού λόγου» που τον αντικαθιστά.
Ακόμη, το ελληνικό κράτος, δεν ήθελε απλά να πάρει εκδίκηση και να δείξει τα δόντια του για το διασυρμό των κατασταλτικών μηχανισμών στην πρόσφατη ομαδική απόδραση κρατουμένων. Όλα αυτά και άλλα τόσα, εξυπακούονται ως δομικές συνιστώσες της «αντεγκληματικής πολιτικής» των αστικών θεσμών και μηχανισμών. Η υπόθεση της προαναγγελθείσας εκτέλεσης του Κόλα, έφερε εκ νέου στο προσκήνιο ως θεσμική δυνατότητα το ικρίωμα, την αγχόνη, το εκτελεστικό απόσπασμα… τη δυνατότητα της κρατικής μηχανής για δημόσιες εκτελέσεις, επανέφερε μια «ξεχασμένη λειτουργία» του ποινικού κράτους όπου το σώμα του καταδικασμένου πρωταγωνιστούσε στο θέατρο της απονομής δικαιοσύνης και αναγόταν σε επίκεντρο μιας τελετουργίας υποταγής προς την όποια εξουσία. Εκεί όπου το σώμα δε γίνεται απλά πεδίο επιβολής της πειθαρχίας και του νόμου αλλά πεδίο εξόντωσης. Στο καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» δε χρειάζεται να νομοθετήσει κάποιος την επαναφορά της «θανατικής ποινής». Αυτή πλέον ενυπάρχει στη ροή της «κοινωνικής ανάγκης» , κάθε άλλη πιθανότητα διαχείρισης εξαλείφεται και η συλλογική αναπαράσταση της «απειλής» προϋποθέτει ως λύτρωση την καταλυτική βία των κρατικών μηχανισμών, τον αφανισμό αυτού που δεν «αξίζει να υπάρχει».
Ο Μαριάν Κόλα υποδύθηκε τους ρόλους που του απέδωσαν οι διώκτες του αλλά δεν έχει σημασία πόσο καλά θα «έπαιζε» τους ρόλους αυτούς. Η ουσία του ρόλου του ήταν ότι απλά δεν έπρεπε να υπάρχει, κάθε επιθετικός προσδιορισμός που του αποδιδόταν, κάθε λόγος που ακουγόταν για αυτόν ήταν και ένας πρόλογος εξόντωσης. Η ουσία του ρόλου των διωκτών ήταν να λάμψουν σε μια ηρωική πρόζα. Η ουσία του ρόλου των τηλε-θεατών ήταν να εκπαιδευτούν στο δημόσιο αίμα, να συλλαβίσουν τα θριαμβευτικά διαγγέλματα της ΕΛΑΣ.
Δεν ξέρουμε ποιος και τι ήταν ο Μαριάν Κόλα και δε θα μάθουμε ίσως ποτέ. Δε μας ενδιαφέρει να κάνουμε υποθέσεις ή αξιολογικές κρίσεις «αποδοχής» ή «απόρριψης». Δε θα πιστέψουμε πάντως αυτά που ήθελαν να μας μάθουν γι’ αυτόν οι διώκτες του. Δε χρειάζεται να έχεις δυσανεξία στον «πόλεμο ενάντια στο έγκλημα» και το «δόγμα ασφάλειας», χρειάζεται απλά κοινός νους για να δεις πίσω από τις λέξεις και τα επίθετα, κοινός νους για να καταλάβεις πως το «έγκλημα» δεν αφορά «αιμοδιψή κτήνη», «ανθρωπόμορφα τέρατα» κτλ, αλλά κοινωνικές σχέσεις χτισμένες πάνω στην επιβολή, την καταπίεση και τον καθαγιασμό της δύναμης. Αυτή η συνθήκη ταυτόχρονα σε αποτρέπει από το να αρχίσεις τους εγκωμιασμούς, τις ηρωοποιήσεις, τις «συναισθηματικές- ψυχολογικές ταυτίσεις με τον διωκόμενο» σαν να μιλάς για ήρωα νουάρ λογοτεχνίας και όχι πραγματικό άνθρωπο. Δεν μπορείς να μην «αναστοχαστείς» από τη διαδρομή ζωής και τις επιλογές του διωκόμενου αλλά και παράλληλα να μην ανατριχιάσεις με την περικυκλωμένη αγωνία του. Δεν μπορείς να σιχτιρίσεις τις επιλογές του χωρίς πρώτα να φτύσεις στα μούτρα τον αιματηρό κανιβαλισμό των ένστολων συμμοριών του κράτους.
Αν κάτι ξέρουμε πάντως, είναι πως η δημόσια εκτέλεση και ο θάνατος του Μαριάν Κόλα ήταν υπόθεση ζωής για ένα σύστημα που συσσωρεύει δύναμη από το αίμα, από την πειθαρχία και την εκπαίδευσή μας σε αυτήν…
- Details
- Category: Αναλύσεις
[Κείμενο του Θερσίτη για την αλληλεγγύη στον Κ. Σακκά με αφορμή τη φιέστα που διοργάνωσε ο δήμος Ιλίου το βράδυ του Σαββάτου 29 Ιούνη 2013]
Ζούμε σκοτεινές μέρες και οι «φωτεινές νύχτες» μάς σαρκάζουν
Ναι, ζούμε σκοτεινές μέρες, αδιαμφισβήτητα. Ζούμε μέρες που τρέφονται από τη σάρκα μας, τη σάρκα των φτωχών, όλων των «από κάτω». Μέρες που χαμογελάνε με τη σύγχυση, το μούδιασμα, το φόβο και την απραξία όλων αυτών που βιώνουν αυτήν την ολομέτωπη επίθεση των «από πάνω» με τον σκληρότερο τρόπο. Και εδώ στις γειτονιές μας, αν μη τι άλλο, η ζοφερή πραγματικότητα των «αναγκών της εθνικής οικονομίας», της ανάπτυξης και των success stories των αφεντικών γράφεται με όρους πολεμικούς, με όρους γενικευμένης κοινωνικής δυστυχίας. Αρκεί μια βόλτα στις 8 στον ΟΑΕΔ της λεωφόρου Χασιάς…
Και να που ο φιλεύσπλαχνος δήμος οργανώνει ένα πανηγυράκι βορειοευρωπαϊκής έμπνευσης, που το ονομάζει «φωτεινή νύχτα» με ανοιχτά καταστήματα, φωταγωγημένη πόλη, 4 συναυλίες… μια πανάκριβη (αλλά τι να κάνουμε έχουμε δημοτικές εκλογές την ερχόμενη άνοιξη!) γιορτή που δε θέλει να «απαλύνει» τις σκοτεινές μας μέρες, θέλει να τις σαρκάσει με μια διάχυτη και απατηλή λάμψη: λάμψη στους εμπορικούς πεζόδρομους, φώτα στη σκηνή, σκοτάδι στην εξαθλίωση και τη ζοφερή καθημερινότητα της υπόλοιπης πόλης, σκοτάδι στις ζωές αυτών που δεν «χώρεσαν» στις «εθνικές στρατηγικές ανάπτυξης». Είναι ο ίδιος δήμος που επικαλείται την κοινωνική αλληλεγγύη και την ξεπετάει με τα ανθρωπιστικά και υποκριτικά «κοινωνικά παντοπωλεία» (για λίγους), στημένα με χρήματα από τα ευρωπαϊκά και τα εθνικά ταμεία αλλά και από εφοπλιστές- μεγαλοεπιχειρηματίες που θέλουν να ξεπλύνουν τα χέρια τους από το ξεζούμισμα των φτωχών. Είναι ο ίδιος δήμος που βγάζει πύρινες ανακοινώσεις για την «ελευθερία του λόγου» και «ενάντια στη φίμωση της ΕΡΤ» αλλά βάζει τους κακοπληρωμένους συμβασιούχους του να καθαρίζουν με μανία κάθε αφίσα με ανατρεπτικό κοινωνικό-πολιτικό μήνυμα από τους τοίχους του Ιλίου (με πρόσχημα την καθαρή πόλη)…
Οι μέρες που ζούμε όμως τρέφονται και από τη σύγχυση και την αλλοίωση του νοήματος των λέξεων και των πράξεων. Μαθαίνουμε λοιπόν πως αλληλεγγύη είναι οι καμπάνιες του Σκάι, των φιλάνθρωπων κυρίων από τα βόρεια προάστια, τα συσσίτια των χρυσαυγιτών, τα κοινωνικά παντοπωλεία των δήμων. Ασφάλεια είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τα ασφυκτικά γεμάτα κρατητήρια των τοπικών τμημάτων. Κίνδυνος για τη κοινωνική ζωή αποτελεί κάθε κίνηση ανατροπής, κάθε πράξη αντίστασης, κάθε χειρονομία ρήξης. Οι απεργοί, οι κάτοικοι της Χαλκιδικής που αντιμάχονται την επένδυση των πολυεθνικών του χρυσού στον τόπο τους, οι διαδηλωτές που «κλείνουν τους δρόμους», οι «ταραχές» που διώχνουν τις επενδύσεις, οι εξαγριωμένοι που σπάνε τις τράπεζες… Ο ολοκληρωτισμός πολλαπλασιάζει την επικίνδυνη δυναμική του όταν πλέον γίνεται τετριμμένος, όταν αρχίζει το καθημερινό μας λεξιλόγιο να γεμίζει από λέξεις που δεν προκαλούν ταραχή αλλά ηχούν κοινότοπες: από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τις «καθαρές πόλεις» των δημάρχων, τις «εστίες ανομίας» που αποτελούν οι καταλήψεις, την «ανάγκη για μεγαλύτερη αστυνόμευση», την αποδοχή των «έκτακτων μέτρων για τη διάσωση της εθνικής οικονομίας» ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως πάρα πολλοί από εμάς δεν έχουν πια ούτε τη στοιχειώδη πρόσβαση σε βασικές ανάγκες (διατροφή, θεραπεία-νοσηλεία, στέγαση)…
Μέσα λοιπόν σε αυτές τις μέρες, βρίσκεται σε εξέλιξη ο αγώνας του αναρχικού Κώστα Σακκά. Ο Κώστας Σακκάς βρίσκεται 2,5 χρόνια προφυλακισμένος. Συνελήφθη στις 4/12/2010 μαζί με τον Αλέξανδρο Μητρούσια έξω από χώρο στον οποίο υπήρχε οπλισμός. Από την πρώτη στιγμή αποδέχεται τη σχέση του με τα όπλα, δηλώνοντας ότι είναι αναρχικός. Προφυλακίζεται με την κατηγορία της συμμετοχής σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση που μετατρέπεται σύντομα σε συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Ο ίδιος όπως και η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς αρνούνται κατηγορηματικά το συσχετισμό τους. Όταν κλείνει το μέγιστο όριο των 18 μηνών κράτησης χωρίς δίκη, τον προφυλακίζουν ξανά για άλλους 12 μήνες, για 160 εμπρηστικές και εκρηκτικές ενέργειες της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Λίγο πριν την ολοκλήρωση και της δεύτερης προφυλάκισης, τού ανακοινώνεται η παράταση της κράτησής του για άλλους 6 μήνες, κατά παράβαση ακόμα και της αστικής νομιμότητας και του ποινικού της δικαίου (αφού δεν επιτρέπεται η προφυλάκιση κάποιου χωρίς δίκη πάνω από 18 μήνες). Από τις 4/6/2013, ημερομηνία ολοκλήρωσης της δεύτερης προφυλάκισής του, ο Κώστας Σακκάς ξεκινάει απεργία πείνας απαιτώντας την άμεση απελευθέρωσή του.
Από τις 17 Ιουνίου ο Κ. Σακκάς βρίσκεται στο Νοσοκομείο Νίκαιας, διανύοντας την 26η μέρα απεργίας πείνας. Έχει χάσει ένα σημαντικό ποσοστό του σωματικού του βάρους και η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται με γεωμετρική πρόοδο μέρα με τη μέρα, επιβαρύνοντας τον ήδη καταπονημένο οργανισμό του από προηγούμενη πολυήμερη απεργία πείνας.
Ο αγώνας του Κώστα Σακκά είναι αγώνας όλων μας. Είναι αγώνας ενάντια στην ασφυξία, ενάντια στην κατοχή των ζωών μας, ενάντια στον ολοκληρωτισμό. Είναι μια σπίθα που φωτίζει ελευθερία και θέλει να βάλει φωτιά στις σκοτεινές μας μέρες…
Καμία έκπτωση για τις ζωές μας, καμιά συσκότιση στις συνειδήσεις μας, καμιά υπαναχώρηση στις αντιστάσεις μας.
Αυτοοργάνωση – Ισότητα - Ελευθερία
Λευτεριά στον αναρχικό και απεργό πείνας Κ. Σακκά
- Details
- Category: Αναλύσεις
[Κείμενο, με αφορμή την αντιφασιστική συναυλία που θα πραγματοποιηθεί στον πευκώνα Αγίων Αναργύρων στις 22 Ιούνη 2013, σχετικά με τα έργα που συνετέλεσαν στην καταστροφή των 4/5 της έκτασης του πευκώνα, τις αντιστάσεις των εφτά χρόνων αλλά και την "επανεμφάνιση" των αντιστεκόμενων στο κομμάτι του πευκώνα που διατηρήθηκε ακέραιο.]
Πευκώνας Αγίων Αναργύρων: εφτά χρόνια λεηλασίας και αιώνιες στιγμές αντίστασης
Η εγκληματική επέλαση του ιδεολογήματος της ανάπτυξης στις γειτονιές μας αποτυπώθηκε παραδειγματικά για εφτά ολόκληρα χρόνια πάνω στο σώμα ενός από τους βασικούς πνεύμονες πρασίνου της ευρύτερης περιοχής. Εφτά ολόκληρα χρόνια η καταστροφή ενός ελεύθερου χώρου με την υπογραφή του ελληνικού κράτους, της εταιρείας σιδηροδρόμων, της τοπικής αυτοδιοίκησης και της κατασκευαστικής JP ABAΞ, βαφτίστηκε αρχικά ως «βιώσιμη ανάπτυξη», ακολούθως ως «πράσινη ανάπτυξη» και σήμερα ως «έργο πνοής». Εφτά ολόκληρα χρόνια, η υποκρισία της εξουσίας ξεπέρασε κάθε όριο, αφού με πρόσχημα την ανάπτυξη στην ουσία, το έργο, συνέβαλε στην υποβάθμιση μιας ολόκληρης γειτονιάς και κατ’ επέκταση στην υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής στην ευρύτερη περιοχή αφού πλέον ισοπεδώθηκε -στο μεγαλύτερό του μέρος- ένας από τους ήδη λιγοστούς εναπομείναντες χώρους πρασίνου.
Το εγκληματικό αυτό έργο είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή των 4/5 της συνολικής έκτασης του πευκώνα. Ένας μικρός απολογισμός μετράει 800 περίπου κομμένα δέντρα, αποψίλωση όλης της φυσικής βλάστησης από τις Τρεις Γέφυρες έως τον Πύργο Βασιλίσσης (Ανάκασα), τσιμεντοποίηση όλων των προαναφερόμενων εκτάσεων και αντικατάσταση του πρασίνου με περίφραχτες παιδικές χαρές, γήπεδα 5x5, γκαζόν και παρτέρια για να ξεγελιόμαστε με τα χρώματα από τις ορτανσίες και τα φύλλα από τις πικροδάφνες. Εκεί που έως τώρα υπήρχε ένα δάσος τώρα υπάρχει ένας περιφραγμένος, αποστειρωμένος και φωταγωγημένος αστικός κήπος με θαμνώδη φυτά και μικρά δέντρα που αδυνατούν να αναπτυχθούν πάνω από τα μπετά του τούνελ των υπογειοποιημένων γραμμών...
Από το φθινόπωρο του 2006, όταν και ξεκίνησαν τα τοπικά έργα στο πλαίσιο της αναδιαμόρφωσης του αστικού σιδηροδρομικού δικτύου, η φρικαλέα ωμή βία της ανάπτυξης διατήρησε το απαραίτητο χαμηλό προφίλ για να μην προκαλέσει και τις αντίστοιχες αντιδράσεις των κατοίκων. Με συμμάχους μάλιστα τους κατά καιρούς δημάρχους των Αγίων Αναργύρων, οι σχεδιαστές του έργου έπραξαν τα πάντα για να πείσουν την τοπική κοινωνία ότι το έργο γίνεται για το καλό της. Για να μπορεί δηλαδή ο... ταλαιπωρημένος δημότης Αγίων Αναργύρων να παίρνει το τραίνο έξω από το σπίτι του και να πηγαίνει στη δουλειά του, να κάνει και τα ψώνια του. Ένα τραίνο βέβαια που περνά κάθε μια ώρα βαφτίστηκε ως η ύψιστη αυτή κοινωνική ανάγκη στο όνομα της οποίας έπρεπε να βιαστεί μια ολόκληρη γειτονιά.
Από το φθινόπωρο του 2006, τα καθρεφτάκια και οι χάντρες για τους ιθαγενείς άλλαζαν ανάλογα με την εποχή και τις κυβερνήσεις. Οι δήμαρχοι και οι τοπικές κομματικές παρατάξεις αρκέστηκαν στα παζάρια για τα αντισταθμιστικά οφέλη, την παραχώρηση δηλαδή ορισμένων εκτάσεων στο δήμο ο οποίος θα αναλάμβανε να αποκαταστήσει το πράσινο που ξεριζώθηκε. Οι πολύχρωμες γλάστρες στη νησίδα της λεωφόρου Δημοκρατίας μαρτυρούν την πιο «ποπ» εκδοχή του κυνισμού και της υποκρισίας των τοπικών αρχόντων αλλά και φυσικά την αντίληψή τους για τα δάση, τα πάρκα και τους δημόσιους χώρους. Η γειτονιά δεν έχασε απλά το δέντρο, έχασε το δάσος και οι τοπικοί άρχοντες φρόντισαν να το αντικαταστήσουν με γλάστρες, θάμνους και ζαρντινιέρες...
Σε πείσμα των καιρών και κόντρα στην κοινωνική σιωπή που πήγαζε από την προσδοκία πως η περιοχή θα εξελιχθεί σε έναν θέρετρο χρήματος και καταναλωτισμού (sic!), ο αγώνας ενάντια στον αφανισμό του πευκώνα ήταν μακρύς και αδιάλλακτος. Πορείες, παρεμβάσεις και σαμποτάζ ενάντια στις μηχανές και το ιδεολόγημα της ανάπτυξης ήταν μια διαρκής πραγματικότητα στην περιοχή. Επιπλέον, η οικειοποίηση του πευκώνα από τον κόσμο του αγώνα, του έδωσε μια διαφορετική λειτουργία και μια διαφορετική προοπτική από το γκρίζο των δημάρχων και των εργολάβων. Ο πευκώνας δοκιμάστηκε για χρόνια ως ένας χώρος ελευθερίας, ένας χώρος δίχως εμπόρους, διαχειριστές και επιτηρητές. Οι ετήσιες τριήμερες εκδηλώσεις του Θερσίτη ήταν μέρος αυτής της οικειοποίησης και της επανοηματοδότησης των δημόσιων χώρων.
Εφτά χρόνια μετά, στο πλαίσιο της αντιφασιστικής συναυλίας της 22 Ιούνη 2013, θα βρεθούμε μαζί με άλλους συντρόφους-ισσες, φίλους/ες λίγα μέτρα παραδίπλα από το τσιμεντοποιημένο –πλέον- μέρος του πευκώνα. Θα βρεθούμε στο κομμάτι του άλσους που έμεινε ακέραιο για να εξυπηρετήσει προφανώς την πράσινη βιτρίνα των τοπικών αρχόντων από τη λεωφόρο Δημοκρατίας. Και θα έχουμε μαζί μας εκείνη τη φόρτιση, εκείνη την συγκίνηση που κουβαλά ο καθένας και η καθεμιά που βρέθηκε στα τριήμερα του Θερσίτη, στα τριήμερα που μοιραστήκαμε το χώρο και το χρόνο, τις προβολές και τις συζητήσεις, τα θεατρικά και τις θεματικές εγκαταστάσεις, τους προβληματισμούς και την κριτική, τις πρωτοβουλίες και τις συμπράξεις... Στα τριήμερα που μοιραστήκαμε το δάσος, τις σκιές, τα παγκάκια, στα τριήμερα που συγκατοικήσαμε με τα πουλιά, στα τριήμερα που καήκαμε από τον καύσωνα και βραχήκαμε από τα μπουρίνια...
Εφτά χρόνια μετά θα ξαναβρεθούμε στον πευκώνα όχι μόνο ενάντια στο φασισμό αλλά κι ενάντια σε κάθε τι που πρεσβεύει και προωθεί ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός. Σε μια περίοδο που φυσάει ακόμη ο αέρας της εξέγερσης στη γείτονα Τουρκία (μια εξέγερση που γεννήθηκε με αφορμή τη δημοσιοποίηση των σχεδίων ανάπλασης και καταστροφής ενός αντίστοιχου πάρκου στην Ισταμπούλ), σε μια περίοδο που αυξάνεται η επιθετικότητα της εξουσίας προς τους ελεύθερους χώρους (αφού πλέον αυτοί δεν έχουν καμιά αξία πέραν του κέρδους και της καταστολής), σε μια περίοδο που πάρκα, δάση, αέρας, γη και νερό γίνονται στοιχεία προσόδου και καταπίεσης, εμείς συνεχίζουμε με την ίδια -κι ακόμη μεγαλύτερη- αποφασιστικότητα ενάντια σε ό,τι παράγει εκμετάλλευση και καταπίεση. Με τη δύναμη της κριτικής, τις παρακαταθήκες της αμφισβήτησης, το πείσμα της άρνησης, την ευαισθησία της εξέγερσης...
Θερσίτης,
Ιούνης 2013
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο pdf πατήστε εδώ]
[Περισσότερα (κείμενα, φωτογραφίες κ.ά.) για την ζωντανή ιστορία της αντίστασης στον αφανισμό του πευκώνα εδώ: 1, 2, 3, 4, 5, 6]
[Από παλαιότερη συναυλία στον πευκώνα Αγίων Αναργύρων]