- Details
- Category: Αναλύσεις
Επιχείρηση "ανθρωπισμού" σε σαθρά εδάφη...
Για τα τελευταία γεγονότα στο πάρκο Τρίτση
Δευτέρα 29/2/16 πρωί - κατόπιν έκτακτου δημοτικού συμβουλίου το βράδυ της Κυριακής, παρόντος και του γ.γ. μεταναστευτικής πολιτικής Β. Παπαδόπουλου - οι ερπύστριες των μηχανημάτων του στρατού αλλά και οχήματα του δήμου Ιλίου για κάθε χρήση (ως ένας άλλος στρατός), εισβάλουν σε χώρο εντός του πάρκου Τρίτση για να φτιάξουν «καταυλισμό προσωρινής εγκατάστασης προσφύγων». Το σημείο που επιλέχτηκε ήταν μακριά από την εμπορευματοποιημένη ζώνη του πάρκου, ώστε να μη διαταραχτεί η κανονικότητα της καταναλωτικής ροής, αλλά και εντός «αστικού ιστού», παίζοντας στα όρια σχετικά με τις διακηρυγμένες προθέσεις τους, να στοιβάξουν τους ανθρώπους αυτούς μακριά από τον ντόπιο πληθυσμό. Την επομένη ωστόσο, Τρίτη 1/3/16, η επίκληση της «ακαταλληλότητας του εδάφους», οδηγεί σε εισήγηση των μηχανικών αρμόδιας υπηρεσίας του υπουργείου για παύση των εργασιών, ενώ ταυτόχρονα το «ανθρωπιστικό» κράτος αναζητάει νέους «ιδανικούς» χώρους για να ικανοποιήσει τα αιτήματα από πλευράς ε.ε. με αντάλλαγμα μεγάλα κονδύλια, για φραγμό των προσφύγων-μεταναστών και περιορισμό-εγκλωβισμό τους εντός ελληνικού εδάφους. Την ίδια ώρα, περνά σε επαναπροωθήσεις, ενισχύει την παρουσία της Frontex στα σύνορα, περνάει στη συμφωνία νατοϊκών περιπολιών στο Αιγαίο, με κύρια συνέπεια, ποια άλλη, από την παρεμπόδιση της μετακίνησης των προσφύγων και κατ’ επέκταση τον συνεχή πολλαπλασιασμό των πτωμάτων στο απέραντο νεκροταφείο της μεσογείου.
Στην όλη επιχείρηση στο πάρκο Τρίτση πρωτοστάτησε ο γνωστός «μνηστήρας» του Ζενέτος, δήμαρχος Ιλίου, άξιος εκφραστής των εμμονών και κυριαρχικών ανταγωνισμών των απανταχού τοπικών αρχόντων, που είδε και εδώ μια ακόμη ευκαιρία να αναγνωριστεί ως ο πλέον αρμόδιος για την τύχη του πάρκου, με σκοπό κάποια στιγμή να του αποδοθεί πλήρως για να συνεχίσει τη φιλετοποίησή του. Ηγήθηκε επίσης όλης αυτής της κουστωδίας των εμετικών ανθρωπιστών που «η ευγένεια της αλληλεγγύης» τους και το «κοινωνικό τους πρόσωπο», περιορίζεται στην εύρεση άμεσων λύσεων στο πάντα «μεγάλο πρόβλημα των προφυγικών ροών», αρκεί βεβαίως οι στοιβαγμένοι «να μας αδειάσουν γρήγορα τη γωνιά». Το ζήτημα ξέβρασε και ορισμένα «ωραία» ακόμα: είδαμε τον επικεφαλής της ΝΔ Ιλίου, Καούκη, σε ρατσιστικό παραλήρημα που θα το ζήλευαν και οι μισάνθρωποι της χ.α. Και το «τιμημένο» ΚΚΕ να ζητάει να μεταφερθούν οι πρόσφυγες στο κάμπινγκ της Βούλας, σαν να πρόκειται για πράγματα... Δεν έλειψαν βεβαίως και τριβές στον τόπο που θα δημιουργούνταν η αποθήκη-ανθρώπων με κάποιους λίγους ρατσιστές-φασιστάκους, που δυστυχώς γι' αυτούς συνάντησαν συγκεντρωμένους αλληλέγγυους/ες των προσφύγων/μεταναστών κι έτσι δεν βρήκαν καθόλου πρόσφορο πεδίο να απλώσουν τα δηλητήριά τους. Από τη μία λοιπόν οι εξόφθαλμα σκατόψυχοι και από την άλλη η γλίτσα των ρεαλιστών-ανθρωπιστών.
Στον απόηχο του συμβάντος, ο Κ. Κάβουρας, δημοτικός σύμβουλος με την υποστηριζόμενη από το σύριζα παράταξη αλληλέγγυα πόλη, μας «ενημερώνει», υπερασπιζόμενος τα κομματικά του συμφερόντα/σχέσεις, ότι η παρουσία του στρατού στις γειτονιές μας έγινε λόγω "…δεδομένης της κρισιμότητας της κατάστασης και της δυνατότητας που έχει ο στρατός να ξεπερνά διάφορα γραφειοκρατικά κολλήματα". Σίγουρα, είναι γνωστή από την ιστορία η ιδιότητα του στρατού να ξεπερνά «γραφειοκρατικά κολλήματα», αφού η στρατιωτική μηχανή ειδικεύεται στο να δίνει λύσεις και να ξεπερνά τα όποια πολιτικά-κοινωνικά αδιέξοδα με πραξικοπήματα, πολεμικές επεμβάσεις, απεργοσπαστικές αποστολές, στήριξη της αστυνομίας κ.ά. Η εμπλοκή του στην πολιτική και κοινωνική ζωή δεν μπορεί παρά να ξυπνάει μνήμες συνδεδεμένες με καταστολή και πολύ αίμα. Και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι από τις λίγες -μεταπολιτευτικά- που επαναφέρει με τόσο απροκάλυπτο τρόπο το στρατό στο προσκήνιο, άλλοτε ως αρωγό του "ανθρωπιστικού κράτους" και άλλοτε ως ρυθμιστή -μεταξύ άλλων- του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί στον ελλαδικό χώρο.
Όπως και να ‘χει, είτε εδώ, είτε πιο ‘κει, όσοι και όσες τόλμησαν και θα τολμήσουν να αψηφήσουν τις προειδοποιήσεις του νεκροταφείου της μεσογείου και να περάσουν ζωντανοί/ές, όσες και όσοι γλύτωσαν τις μαζικές επαναπροωθήσεις, αυτοί που τους παραχωρείται ένα και μόνο δικαίωμα, που δεν είναι άλλο από το «να ξεκουμπιστούν γρήγορα από ‘δω», με τετελεσμένο αυτό «των κλειστών συνόρων», θα το πληρώσουν ακριβά στις υποδομές «φιλοξενίας». Των συρματοπλεγμάτων και της αορατότητας. Της καταστολής και του ελέγχου. Της μαζικής στέγασης και της μαζικής σίτισης. Στον αποκλεισμό των κοινωνικών διεργασιών που θα τους έδιναν πραγματικές επιλογές ζωής. Στην αφαίρεση της πιο ακέραιης υπόθεσης: Να ζήσουν, χωρίς καταναγκασμούς.
Οι ζωές μας δεν υποβαθμίζονται σε σχέση με το πόσο κοντά μπορεί να «τοποθετηθούν» οι αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου. Οι ζωές μας είναι υποβαθμισμένες με έναν απόλυτο τρόπο για όσο υπάρχουν αιχμάλωτοι. Μέσα από τα στρατόπεδα εκπαίδευσης υπάκουων υποτελών στα οποία γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και ζούμε. Για όσο τα πάρκα - τελευταίοι τόποι ελεύθερης πρόσβασης και συνάντησης που έχουν απομείνει- θα μπορούν να μετατρέπονται σε μια νύχτα σε κάθε λογής στρατόπεδο ή εμπορικό κέντρο. Για όσο θα αναγνωριζόμαστε μέσα από τη δυαδικότητα εμπορεύματος/καταναλωτή, για όσο τις πλατείες θα τις κρατάνε τα τραπεζοκαθίσματα. Μέχρι να γκρεμιστεί το τελευταίο στρατόπεδο κι η τελευταία φυλακή.
Αν μπορούμε να σκεφτούμε κάποια καλύτερη προοπτική για τους εαυτούς μας απ’ αυτήν που μας επιβάλλουν οι ισχυροί, με πολέμους, εκμετάλλευση, φτώχεια, παράπλευρες απώλειες κι επίπλαστους διαχωρισμούς, αν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας κάτι παραπάνω από έναν στατιστικό αριθμό κι ακόμη χειρότερα, από ένα λάθος, έναν περισσευούμενο, ξέρουμε καλά πως δεν μπορούμε να αφήσουμε καμία και κανέναν απ ‘έξω.
Όσον αφορά στους Καούκηδες, Κακούρηδες και λοιπούς καννίβαλους μισαλλόδοξους φασίστες, τους κάθε λογής ρατσιστές που πρόλαβαν να ξεμυτίσουν, η ιστορία υποδεικνύει με πολλά παραδείγματα πώς πρέπει να αντιμετωπιστούν. Θα περάσουμε από πάνω τους.
Γιατί αυτές οι γειτονιές, τα πάρκα, οι πλατείες, είναι και θα μείνουν ανοιχτές για τους πρόσφυγες και μετανάστες, για να βρίσκονται όπου εκείνοι/ες επιθυμούν. Αρκετά με τον ψευδεπίγραφο ανθρωπισμό της αρβύλας, των στρατοπέδων, των καταναγκασμών, των φραχτών. Το ζήτημα των κυνηγημένων είτε από πόλεμο είτε από φτώχεια είναι ζήτημα που πρέπει να το διαχειριστούμε εμείς οι από τα κάτω από κοινού. Είναι δικό μας ζήτημα.
ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ, ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ
ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ/ΕΣ
Για την ελευθερία, την ισότητα, την αλληλεγγύη
Αγρός, αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος - πάρκο Τρίτση
Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας και ανατροπής, Νέστορος & Ευαγγελιστρίας, Ίλιον
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
Οι νεοναζί της χρυσής αυγής και η ανύπαρκτη «Επιτροπή κατοίκων Πειραιά»
Την Τρίτη, 02 Φεβρουαρίου, λίγες μόλις ώρες μετά την κυβερνητική ανακοίνωση για τη δημιουργία «relocation camp» στο στρατόπεδο «Στεφανάκη» του Σχιστού, κυκλοφορεί μέσω διαδικτύου κάλεσμα σε συγκέντρωση στη συμβολή των λεωφόρων Γρ. Λαμπράκη και Σχιστού τη Δευτέρα 08/02 στις 12:30μμ, από μία δήθεν «Επιτροπή κατοίκων Πειραιά». Το κάλεσμα αναδημοσιεύεται αστραπιαία στο επίσημο σάιτ της χρυσής αυγής, ενώ τα περιεχόμενά του είναι ξεκάθαρα ρατσιστικά και μισαλλόδοξα ενάντια σε πρόσφυγες/μετανάστες. Στη συνέχεια, ενώ οι εν λόγω «κάτοικοι» παραμένουν αόρατοι τις επόμενες μέρες, οι νεοναζί βουλευτές της χ.α. ανακοινώνουν επισήμως στη βουλή, την Παρασκευή 05/02, ότι θα στηρίξουν πολιτικά την συγκεκριμένη φασιστοσύναξη, αποκαλύπτονας από νωρίς την προέλευση της πλαστής υπογραφής της «επιτροπής κατοίκων Πειραιά». Παράλληλα, μέχρι και την Κυριακή 07/02, δημοσιοποιούνται διάφορα άλλα αντιφασιστικά καλέσματα για τις 11πμ της ίδιας μέρας.
Το πρωί της Δευτέρας 08/02 στις 8:00πμ, πολλές ώρες πριν την καλεσμένη φασιστοσύναξη και την εμφάνιση της χρυσαυγίτικης επιτροπής, περίπου 100 αντιφασίστες και αντιφασίστριες από τις περιοχές του Πειραία προχωρούν σε αντιφασιστική συγκέντρωση αλληλεγγύης σε μετανάστες/πρόσφυγες (ενάντια σε κάθε στρατόπεδο συγκέντρωσης και κέντρο κράτησης, «υποδοχής», «μεταγκατάστασης», «προαναχωρησιακό» ή «φιλοξενίας»), στη συμβολή των λεωφόρων Γρ. Λαμπράκη και Σχιστού. Εκεί, έγιναν σαφείς οι θεσμικές διαβουλεύσεις και συμφωνίες μεταξύ της κοινοβουλευτικής χ.α. και των αρμόδιων «αριστερών» υπουργών για διασφάλιση της συγκέντρωσης των φασιστών από την αστυνομία. Στο σημείο υπήρχαν ήδη παρεταγμένες κλούβες και ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ που έφραξαν τον δρόμο στους αντιφασίστες/ριες (όπως επίσης και σε δεύτερη αντιφασιστική συγκέντρωση που πραγματοποιούταν από την ΟΡΜΑ). Έτσι, διαφυλάχθηκε το σημείο για τη φασιστοσύναξη του μεσημεριού και αποδείχθηκε έμπρακτα η κρατική προστασία και κάλυψη των νεοναζί της χρυσής αυγής, από την αστυνομία και με την πολιτική κάλυψη της κυβέρνησης. Λίγα λεπτά αργότερα, στις 8:30πμ, αποκαλύπτεται πλήρως η φασιστική μεθόδευση, καθώς στο σημείο εμφανίζεται μία κουστωδία βουλευτών, στελεχών και ταγματασφαλιτών της χρυσής αυγής, οι οποίοι 4 ώρες πριν το κάλεσμα της ανύπαρκτης επιτροπής τους συγκεντρώθηκαν στο παρκάκι της συμβολής για να διοργανώσουν τη ρατσιστική/μιντιακή τους φιέστα, υπό την προστασία της συγκυβέρνησης. Στη συμβολή των λεωφόρων Σαλαμίνος και Γρ. Λαμπράκη, οι αντιφασίστες/στριες πραγματοποιούν παράλληλα τη συγκέντρωσή τους με μικροφωνική, πανό, μοίρασμα κειμένων και συνθήματα, ενώ αργότερα εμφανίζονται και κάποιες δεκάδες ακόμα άτομα από άλλα καλέσματα αριστερών οργανώσεων. Το μεσημέρι, πάνω από 150 ακηδεμόνευτοι αντιφασίστες/τριες από τη συγκέντρωση πραγματοποίησαν αντιφασιστική πορεία αλληλεγγύης στις γειτονιές του Κερατσινίου, λίγο αργότερα το ίδιο έπραξαν και δεκάδες άτομα των αριστερών καλεσμάτων, ενώ η σαθρή συγκέντρωση των φασιστών (που παρά την επίσημη παρουσία σχεδόν της μισής κοινοβουλευτικής ομάδας της χ.α. μόλις που ξεπέρασε τους 100 κομματικούς χουντοφασίστες και μηδαμινή παρουσία «κατοίκων») ολοκληρωνόταν πολιτικά ξεσκέπαστη κι αποτυχήμενη και κοινωνικά υπό πλήρη απομόνωση.
Τα ΜΜΕ και οι «συγκεντρώσεις υπέρ και κάτα του κέντρου κράτησης»
Οι ραγδαίες εξελίξεις και η όξυνση της αντιμεταναστευτικής διαχείρισης με την άμεση κατασκευή «hot spots» και «relocation camps» σε σύνορα και ενδοχώρα αντίστοιχα, απαιτούν την κατάλληλη προπαγάνδα για την κοινωνική νομιμοποίηση της καταστολής των προσφύγων και των μεταναστών. Δημοκρατία και φασισμός, σε αγαστή συνεργασία και φαινομενική μόνο σύγκρουση μεταξύ τους, δημιουργούν επίπλαστα δίπολα στη λογική της θεωρίας των «δύο άκρων», έτσι ώστε η κρατική διαχείριση να «αποδειχθεί» ως η μόνη ρεαλιστική επιλογή και οι φασίστες να επιχειρήσουν να επανακτήσουν ένα κοινωνικό έρισμα. Μόνο έτσι εξηγείται ο μιντιακός και θεσμικός οχετός που εξαπολύθηκε από το πρωί της Δευτέρας 08/02, ενάντια στον ακηδεμόνευτο αντιφασισμό και την αλληλεγγύη σε μετανάστες/πρόσφυγες. Σύσσωμα, και δίχως την παραμικρή περιγραφή των όσων διαδραματίστηκαν και αποκαλύφθηκαν κοινωνικά το πρωί (με την απαγόρευση των αντιφασιστικών συγκεντρώσεων προς χάρην μίας δράκας βουλευτών και μπράβων της χρυσής αυγής), τα τηλεοπτικά συνεργεία που έσπευσαν στη διασταύρωση και τα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης που αναπαρήγαγαν το ένα το άλλο, περιέγραφαν «δύο παράλληλες συγκεντρώσεις, υπέρ και κατά του κέντρου στο Σχιστό», η πρώτη της «Κίνησης Ενάντια στον Ρατσισμό και το Φασισμό» (ΚΕΕΡΦΑ) και η δεύτερη μίας «επιτροπής κατοίκων της περιοχής». Έτσι, σκόπιμα αποσιώπησαν πλήρως μία διακριτή, δυναμική, αντιφασιστική, αντιεξουσιαστική, αλληλέγγυα σε μετανάστες/πρόσφυγες συγκέντρωση που εναντιωνόταν σε κάθε τέτοιο στράτοπεδο/κέντρο όπως του Σχιστού, με κεντρικό σύνθημα «Ούτε στα νησιά ούτε στον Πειραιά, στρατόπεδα συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά», και συγχρόνως σε κάθε φασιστική παρουσία και ρητορεία. Και ακόμα χειρότερα, την ενέταξαν στο κάλεσμα της ΚΕΡΦΑ, συγχωνεύοντας πάνω από 150 ακηδεμόνευτους αντιφασίστες/στριες, στους περίπου 10-20 διαδηλωτές της συγκεκριμένης οργάνωσης.
Η στρατιωτικοποίηση της διαχείρισης του μεταναστευτικού/προσφυγικού
Πίσω από τις μάσκες των φασιστών της χρυσής αυγής και πέρα από τις ενορχηστρωμένες διαστρεβλώσεις των ΜΜΕ, βρίσκεται η εφαρμογή ενός κεντρικού σχεδιασμού ενάντια στις προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές που προκαλούνται από τους πολέμους και τη φτώχεια που προκαλεί ο «ανεπτυγμένος κόσμος». Είτε ως «hot spots», είτε ως «κέντρα υποδοχής/διαλογής/φιλοξενίας/επαναπροώθησης», είτε ως κανονικά στρατόπεδα, οι χώροι κράτησης και διαχείρισης ολόκληρων κοινωνικών ομάδων -και μάλιστα των πιο υποβαθμισμένων και εξαθλιωμένων- υλοποιούν από τη μία την ωμή συμπύκνωση του θεσμικού/κρατικού ρατσισμού (με ανυπολόγιστες δυνατότητες περαιτέρω αναβάθμισης/στρατιωτικοποίησης), και από την άλλη μία μήτρα παραγωγής κοινωνικού αυτοματισμού, εκφασισμού και ρατσισμού στη λογική του «πολέμου όλων εναντίων όλων». Στο πλάι, μία ολόκληρη θεσμική αγέλη (παραγόντων, εμπόρων, δημάρχων, ΜΚΟ) γνέφει καταφατικά στη στρατιωτική διαχείριση του μεταναστευτικού, πλέον με τη συνδρομή και του ΝΑΤΟ, προσδοκώντας πολιτικά και οικονομικά οφέλη, από την επίσημη και «μαύρη» οικονομία που στήνεται γύρω από τους πρόσφυγες/μετανάστες και τους μαζικούς πνιγμούς των ναυαγίων στο Αιγαίο.
Αλληλεγγύη
Η εναντίωση στα κάθε είδους στρατόπεδα και κέντρα κράτησης είναι ψευδής, όταν εφορμείται από ρατσιστικά κίνητρα. Η μισαλλοδοξία, ο εθνικισμός και ο φασισμός είναι που γεννούν τα στρατόπεδα και επενδύουν πολιτικά στην ύπαρξή τους. Όσο οι μετανάστες αντιμετωπίζονται είτε ως πρόβλημα από τους «ρεαλιστές», είτε ως σκουπίδια από τους σκατόψυχους, τόσο θα υπάρχουν στρατόπεδα και κέντρα κράτησης. Απεναντίας, η αλληλεγγύη στους μετανάστες/πρόσφυγες και η σύγκρουση με τους κρατικούς/καπιταλιστικούς αντιμεταναστευτικούς σχεδιασμούς γκρεμίζει σύνορα και στρατόπεδα και θέτει τις βάσεις για να μπει ένα ισχυρό ανάχωμα στους πολέμους, την εξαθλίωση, την υπόβαθμιση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
ΟΥΤΕ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΟΥΤΕ "ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ"
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΟΡΑΤΟΥΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΣΑΣ
Αντιφασίστες/στριες από τις περιοχές του Πειραιά
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
Για το ανέκδοτο της ευρωπαϊκής «φιλοξενίας» σε πρόσφυγες και μετανάστες
Τους τελευταίους μήνες τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, μεταξύ τους και το ελληνικό, προσπαθούν να μας πείσουν για την ευρωπαϊκή «φιλοξενία», τη σημασία της ανθρώπινης ζωής, τις «ευρωπαϊκές αξίες» και άλλα τέτοια ωραία. Στη συνθήκη της πρωτόγνωρης σε μέγεθος μετακίνησης προσφύγων και μεταναστών, η ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική και κατ’ επέκταση και η ελληνική περνάει σε μια πιο «ανθρωπιστική» προσέγγιση στο πάντα «πρόβλημα» των προσφυγικών ροών, με εύκολες ασκήσεις φιλανθρωπίας.
Την ίδια στιγμή που η μεταναστευτική πολιτική τους, εδώ και δύο δεκαετίες, δολοφονεί μετανάστες και πρόσφυγες σε θάλασσες και χερσαία σύνορα, που στοχοποιείται η «διαφορετικότητα» των μεταναστών, που η ειρήνη και ο πόλεμός τους, η διπλωματία και οι επενδύσεις τους αποσυνθέτουν και λεηλατούν πληθυσμούς σε Ασία και Αφρική. Την ίδια στιγμή που οργανώνεται εκείνη η πολιτική που αντιμετωπίζει τους μετανάστες ως «εχθρούς», «εισβολείς» ή «περισσευούμενους πληθυσμούς», με φράχτες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, κέντρα διαλογής (hotspots), ναυτικές και στρατιωτικές περιπολίες, απωθήσεις και «επαναπροωθήσεις». Η πολιτική των κλειστών ή ασφυκτικά ελεγχόμενων συνόρων που ωθεί τους μετανάστες στο θάνατο των ναυαγίων και των ναρκοπεδίων. Η ίδια πολιτική που τώρα κάνει σημαία έναν υπεροπτικό όσο και φτηνό ανθρωπισμό της «κουβέρτας και των συσσιτίων».
Από την καταστολή στον ανθρωπισμό
Έτσι από την καταστολή περνάμε στην «ανθρωπιστική διαχείριση» και την ανυπόφορα «φιλεύσπλαχνη» μιντιακή κάλυψη του δράματος των προσφύγων. Ο θεαματικά κατευθυνόμενος και αποπροσανατολιστικός λόγος περί ανθρωπισμού τεμαχίζει την πραγματικότητα, αφαιρεί το ιστορικό της πλαίσιο και συνθέτει την αποσπασματική αλήθεια που οφείλουμε να γνωρίζουμε. Έρχεται να χωνέψει τις αυθόρμητες και ειλικρινείς κινήσεις πολύ κόσμου να συνδράμει τους πρόσφυγες και μετανάστες (με τρόφιμα, είδη ρουχισμού κλπ), στο πλαίσιο του συνολικότερου θεσμικού ανθρωπισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι στην «επιχείρηση» εμπλέκονται πολλές δεκάδες «μη κυβερνητικές» οργανώσεις, αδρά επιχορηγούμενες από ευρωπαϊκά προγράμματα. Ουσιαστικά, ενισχύεται και επιβεβαιώνεται ο ρόλος του κράτους και των θεσμικών φορέων ως μοναδικών εγγυητών της τάξης, της ασφάλειας και της δημόσιας υγείας (ως προς το τελευταίο, την εποπτεία-επιτήρηση αναλαμβάνει και πάλι το ΚΕΕΛΠΝΟ, γνωστό για τη συνεισφορά του στη στοχοποίηση των μεταναστών ως «υγειονομικής βόμβας»), αλλά και ως μοναδικών αρμόδιων να κατευθύνουν την κίνηση πληθυσμών εντός της επικράτειας τους (ανεξάρτητα από τη θέληση και τις επιθυμίες των μετακινούμενων). Συσκοτίζει το γεγονός ότι στην διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία η ανάπτυξη σε ορισμένες περιοχές προϋποθέτει την υπανάπτυξη σε άλλες, πως η ευτυχία του ενός είναι η κόλαση πολλών άλλων. Την ίδια στιγμή, φράσεις όπως: «εμείς οι Έλληνες είμαστε πάνω απ’ όλα άνθρωποι», έρχονται για να επαναφέρουν το «καθαρά εθνικό» στο δημόσιο λόγο, να διακρίνουν με υπεροψία, για μια ακόμη φορά, τον ντόπιο από τον μετανάστη, να απαλείψουν τα κοινά ανάμεσά μας, μεγαλώνοντας τις αποστάσεις.
Ο θεσμικά παραγόμενος ανθρωπισμός χτίζεται πάνω στους κυρίαρχους διαχωρισμούς, οι οποίοι εμφανίζονται ως αυτονόητη φυσική συνθήκη. Ο διαχωρισμός σε πρόσφυγες πολέμου και οικονομικούς μετανάστες -σαν να μην συνδέονται αδιάρρηκτα πόλεμος και φτώχεια- στοχοποιεί τους δεύτερους ως ανεπιθύμητους, ποινικοποιεί περαιτέρω τους μετανάστες, αφού δεν καλύπτονται νομικά από τις διεθνείς συμβάσεις που ισχύουν για τους πρόσφυγες, και εν τέλει, τους αφήνει έκθετους σε ένα ακόμα πιο ανελέητο κυνήγι παρανόμων, στο οποίο κάθε λογής ρατσιστικό απόβρασμα μπορεί να συμβάλει, ενισχύοντας τα κρατικά πογκρόμ.
Ο ρατσιστικός λόγος παραμένει παρών και γίνεται οικειοποιήσιμος με άλλη μορφή: από τη μία οι «καθαροί, μορφωμένοι, ευκατάστατοι» πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία και από την άλλη οι «απολίτιστοι, βρώμικοι, επικίνδυνοι, βάρβαροι» μετανάστες, σε μια εύγλωττη στοχοποίηση τελικά της ίδιας της φτώχειας. Το καταλάβαμε: ο ανθρωπισμός και η συμπόνια δεν χωράει τους πάντες.
Είπαμε τόσα ψέματα, να πούμε και μια αλήθεια...
Η αντιμεταναστευτική πολιτική συνεχίζει, διευρύνεται και ενισχύεται. Την ίδια στιγμή που στοχοποιούνται οι διακινητές μεταναστών ως η ρίζα του κακού, διατηρούνται τα σύνορα κλειστά, αναγκάζοντας όποιον-α προσπαθεί να γλιτώσει από τη φρίκη του πολέμου και της φτώχειας, να αναζητήσει λύση στα κυκλώματα διακίνησης (στα οποία εμπλέκονται κρατικοί υπάλληλοι, μπάτσοι, θεσμικοί παράγοντες κ.ά.), για να περάσει τελικά στη δύση των «δικαιωμάτων» και των «ελευθεριών». Ταυτόχρονα η μετανάστευση παρουσιάζεται ως «φαινόμενο» που συμβαίνει από μόνο του, χωρίς αιτίες και υπευθύνους, κάτι σαν την βροχή και τους κομήτες.
Σαν να μην είναι τα κράτη και οι στρατοί αυτοί που ρημάζουν τα πάντα ανάλογα με τα κυριαρχικά νταλαβέρια τους. Σαν να μην είναι οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί αυτοί που σε μία νύχτα μπορούν να ισοπεδώσουν, άλλοτε με τις βόμβες και άλλοτε με τις «επενδύσεις» τους, ολόκληρους πληθυσμούς και να τους μετατρέψουν σε εξαθλιωμένους/ες, σε μετανάστες /τριες, σε πρόσφυγες. Σαν να μην είναι οι φράχτες και τα περίπολα των στρατών στα σύνορα αυτά που οδηγούν τους μετανάστες να «ρισκάρουν» τις ζωές τους -στα χέρια των «διακινητών»- στους υγρούς τάφους του Αιγαίου και της Μεσογείου.
Αυτό που βιώνουν οι μετανάστες στο δρόμο ή στον «ευρωπαϊκό παράδεισο» δεν είναι κάποιο τηλεοπτικό δράμα έξω από ή ενάντια στη δική μας καθημερινότητα, αλλά μια πραγματικότητα που αφορά στην κοινή συνθήκη που βιώνουν οι «υποτελείς τάξεις», οι απόκληροι και οι καταπιεσμένοι/ες αυτού του κόσμου. Μια συνθήκη που πρέπει να συντρίψουμε, αρνούμενες/οι όχι μόνο τα αποτελέσματα των κυριαρχικών πολιτικών αλλά κάτι βαθύτερο. Τα ιδεώδη, τους μηχανισμούς και τους θεσμούς εκείνους που παράγουν εθνικούς διαχωρισμούς, πολέμους και οικονομική λεηλασία, περιφράξεις και καταστολή.
Η αλληλεγγύη δεν πετιέται σαν ψίχουλο. Χτίζει γέφυρες και κοινούς τόπους αγώνα. Μοιράζεται μεταξύ ίσων. Μεταξύ αυτών που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους στην πλευρά των καταπιεσμένων.
ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Νοέμβρης 2015,
Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας & ανατροπής, Νέστορος & Ευαγγελιστρίας, Ίλιον
[Για να διαβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
Intifada σημαίνει εξέγερση:
Μικρή συμβολή για την κατανόηση του παλαιστινιακού ζητήματος
Περιεχόμενα:
Σύντομο ιστορικό για την περιοχή της Παλαιστίνης μέχρι την εγκαθίδρυση του ισραηλινού κράτους το 1948
Σύνοψη των γεγονότων από το 1948 μέχρι σημερα και θέση πάνω σε αυτά
Πρώτη Ιντιφάvτα
Συμφωνiα του Όσλο
Δεύτερη Ιvτιφάvτα
"Τελική λύση"
Η Χαμάς στην εξοuσία
Πρόσφατα γεγονότα
Η κατεχόμενη ζωή των Παλαιστινίων μήτρα της διαρκούς αντίστασης και μια προσέγγιση για την αλληλεγγύη
Παράρτημα για τους διωγμούς κατά των εβραίων στον ευρωπαϊκό χώρο
Απρίλης 2008
Aναρχικοί/ες από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά
[ Για να κατεβάσετε την μπροσούρα σε αρχείο Pdf πατήστε εδώ ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
Η ελληνική μεταναστευτική πολιτική αποτελεί εικόνα και ομοίωση των πολιτικών της Ευρώπης-Φρούριο. Είναι η πολιτική εκείνη που οργανώνεται για να αντιμετωπίσει τους μετανάστες ως "εχθρούς", "εισβολείς" ή "περισσευούμενους πληθυσμούς" με φράχτες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, κέντρα διαλογής (hot spots), ναυτικές και στρατιωτικές περιπολίες, απωθήσεις και "επαναπροωθήσεις". Η πολιτική των κλειστών ή ασφυκτικά ελεγχόμενων συνόρων ωθεί τους μετανάστες στο θάνατο των ναυαγίων και των ναρκοπεδίων. Είναι η πολιτική που επιτηδευμένα απεκδύεται τη δική της ευθύνη για το μεγαλύτερο σε εξέλιξη έγκλημα της Μεσογείου, επιρρίπτοντάς την αποκλειστικά και μόνο στους "διακινητές". Σαν να μην είναι τα κράτη και οι στρατοί αυτοί που ρημάζουν τα πάντα ανάλογα με τα κυριαρχικά νταλαβέρια τους. Σαν να μην είναι οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί αυτοί που σε μία νύχτα μπορούν να ισοπεδώσουν, άλλοτε με τις βόμβες και άλλοτε με τις "επενδύσεις" τους, ολόκληρους πληθυσμούς και να τους μετατρέψουν σε εξαθλιωμένους/ες, σε μετανάστες /στριες, σε πρόσφυγες. Σαν να μην είναι οι φράχτες και τα περίπολα των στρατών στα σύνορα αυτά που οδηγούν τους μετανάστες να “ρισκάρουν” τις ζωές τους -στα χέρια των "διακινητών"- στους υγρούς τάφους του Αιγαίου και της Μεσογείου.
Αυτό που βιώνουν οι μετανάστες στο δρόμο ή στον "ευρωπαϊκό παράδεισο" δεν είναι κάποιο τηλεοπτικό δράμα έξω από ή ενάντια στη δική μας καθημερινότητα αλλά μια πραγματικότητα που αφορά στην κοινή μοίρα των “υποτελών τάξεων”, των απόκληρων και των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου. Μια μοίρα, όμως, που πρέπει να συντρίψουμε, αρνούμενοι/ες όχι μόνο τα αποτελέσματα των κυριαρχικών πολιτικών αλλά κάτι βαθύτερο. Τα ιδεώδη, τους μηχανισμούς και τους θεσμούς εκείνους που παράγουν εθνικούς διαχωρισμούς, πολέμους και οικονομική λεηλασία, περιφράξεις και καταστολή.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ανοίγει περάσματα ελευθερίας όταν ΒΑΖΕΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ
Ενάντια στον ρατσισμό, στα σύνορα και στα κράτη
Ενάντια στον φτηνό ανθρωπισμό του δολοφονικού "ευρωπαϊκού παραδείσου"
Τίποτα άλλο από ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ σε μετανάστες και πρόσφυγες
[Για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]
Το πιο σύντομο ανέκδοτο που κυκλοφορεί από άκρη σε άκρη των ευρωπαϊκών συνόρων είναι η λέξη φιλοξενία. Τα ευρωπαϊκά κράτη (με πρωτοπόρο το ελληνικό) κάνουν ασκήσεις φτηνού ανθρωπισμού: την ίδια στιγμή που η μεταναστευτική πολιτική τους εδώ και δύο δεκαετίες δολοφονεί μετανάστες και πρόσφυγες σε θάλασσες και χερσαία σύνορα, που στοχοποιείται η «διαφορετικότητα» των μεταναστών, που η ειρήνη και ο πόλεμός τους, η διπλωματία και οι επενδύσεις τους αποσυνθέτουν και λεηλατούν πληθυσμούς στην Ασία και την Αφρική, την ίδια στιγμή χαμογελώντας μπορούν να μιλάνε για τη μεγαλόκαρδη ευρωπαϊκή δημοκρατία και τις αξίες της. Και όπως πριν λίγο καιρό, οι ευρωπαίοι ηγεμόνες ήθελαν τις κοινωνίες τους να συντάσσονται πίσω από ένα «je suis charlie» για να «υπερασπιστούν τα κεκτημένα του ευρωπαϊκού πολιτισμού», τώρα κάνουν σημαία έναν υπεροπτικό όσο και φτηνό ανθρωπισμό της «κουβέρτας και των συσσιτίων».
Ας το ξεκαθαρίσουμε: οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που «πολιορκούν τον ευρωπαϊκό παράδεισο» δεν βιώνουν καμιά «ανθρωπιστική κρίση». Αυτό που βιώνουν είναι η βαρβαρότητα των τοπικών πολέμων και των διεθνών «αντιτρομοκρατικών σταυροφοριών», η πιο βαθιά λεηλασία της καπιταλιστικής μηχανής. Δεν υπάρχει μια «ανθρωπιστική κρίση» που εξελίσσεται στην Συρία, στο Αφγανιστάν, στα ευρωπαϊκά σύνορα, αλλά ένας ξεκάθαρος πόλεμος με όλα τα μέσα. Όπως ακριβώς και δεν υπάρχει στην Ελλάδα καμιά ανθρωπιστική κρίση «στα χρόνια του μνημονίου» αλλά μια ξεκάθαρη επιλογή από την πλευρά των ντόπιων αφεντικών για βάθεμα της λεηλασίας και της εκμετάλλευσης των υποτελών τάξεων.
Η μόνη απάντηση είναι οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών ενάντια στα σύνορα, τα κράτη, τα αφεντικά, το γκρέμισμα κάθε φράχτη που διαχωρίζει τους καταπιεσμένους: από τον Έβρο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ως τις γειτονιές μας...
Η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία: είναι όρος ζωής, είναι η αρχή κάθε ανατροπής.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ανοίγει περάσματα ελευθερίας όταν ΚΟΒΕΙ ΦΡΑΧΤΕΣ
Ενάντια στον ρατσισμό, στα σύνορα και στα κράτη
Ενάντια στον φτηνό ανθρωπισμό του δολοφονικού "ευρωπαϊκού παραδείσου"
Τίποτα άλλο από ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ σε μετανάστες και πρόσφυγες
[Για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]
Μπορεί να ζούμε την εποχή των "μεγάλων διακηρύξεων" για την "ανθρώπινη ζωή" και μια αλλαγή σε φραστικό επίπεδο, με τους "λαθρομετανάστες" να γίνονται "παράτυποι", γνωρίζουμε όμως ότι ο ρατσισμός τρέφεται το ίδιο καλά και με τον ανθρωπισμό. Γιατί μπορεί να κρίνεται προς το παρόν απαραίτητη μια σχετικά "ευνοϊκή υποδοχή" στους πρόσφυγες από τη Συρία, όταν καταφέρνουν βέβαια να επιβιώσουν στο πέρασμά τους από το Αιγαίο, δεν ισχύει όμως το ίδιο και για κάθε άλλο μετανάστη/στρια και πρόσφυγα από άλλες χώρες (Αφγανιστάν, αφρικανικές χώρες κ.α.). Ο διαχωρισμός σε πρόσφυγες πολέμου και οικονομικούς μετανάστες -σαν να μην συνδέονται αδιάρρηκτα πόλεμος και φτώχεια- στοχοποιεί τους δεύτερους ως ανεπιθύμητους.
Ο ρατσιστικός λόγος απλώνει, γίνεται οικειοποιήσιμος με άλλη μορφή: από τη μία οι "καθαροί", "μορφωμένοι", "ευκατάστατοι" πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία και από την άλλη οι "απολίτιστοι", "βρώμικοι", "επικίνδυνοι", "βάρβαροι", σε μια εύγλωττη στοχοποίηση τελικά της ίδιας της φτώχειας. Το καταλάβαμε: ο ανθρωπισμός και η συμπόνια δεν χωράει τους πάντες.
Αλλά και τα ίδια τα "κέντρα φιλοξενίας" βρωμάνε ρατσισμό. Ως συνέχεια της κρατικής διαχείρισης του πλήθους των μεταναστών, οι άνθρωποι εκεί στοιβάζονται σαν μάζες, μετριούνται σαν ποσότητες, διακρίνονται με βάση εθνότητες και βουλιάζουν στην αορατότητα, στα "φιλάνθρωπα" χέρια του ελληνικού κράτους. Και φράσεις όπως: "εμείς οι Έλληνες είμαστε πάνω απ΄ όλα άνθρωποι", έρχονται για να επαναφέρουν το "καθαρά εθνικό" στο δημόσιο λόγο, να διακρίνουν με υπεροψία για μια ακόμη φορά τον ντόπιο από τον μετανάστη, να απαλείψουν τα κοινά ανάμεσά μας, μεγαλώνοντας τις αποστάσεις.
Ενάντια στη διαρκή στοχοποίηση των μεταναστών, στις ορατές ή συγκαλυμμένες μορφές του ρατσισμού, η αλληλεγγύη και οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών είναι η μόνη απάντηση, δημιουργώντας σχέσεις ζωντανές, ανιδιοτελείς, ως ίση προς ίσο.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ανοίγει περάσματα ελευθερίας όταν ΤΣΑΚΙΖΕΙ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ
Ενάντια στον ρατσισμό, στα σύνορα και στα κράτη
Ενάντια στον φτηνό ανθρωπισμό του δολοφονικού "ευρωπαϊκού παραδείσου"
Τίποτα άλλο από ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ σε μετανάστες και πρόσφυγες
[Για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]
- Basse Classe #2, περιοδικό από τη συλλογικότητα “Αναρχικοί-ές από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά”
- Εκλογές είναι η δυνατότητα να επιλέγεις ποιος θα κρατάει το μαστίγιο στη γαλέρα της καθημερινότητάς σου
- Κείμενο με αφορμή τα 2 χρόνια από τη δολοφονία του Π. Φύσσα και την αντιφασιστική πορεία στο Κερατσίνι (18/9/15)
- Δεν παίζουμε σε στημένα παιχνίδια, δεν συμμετέχουμε στο δημοψήφισμα, βγαίνουμε στους δρόμους, συγκρουόμαστε