Η έφοδος εισαγγελέων και αστυνομίας και η εκκένωση των τριών καταλήψεων στην Πάτρα, αποτελεί ένα νέο (ακόμα) κεφάλαιο –ανάμεσα στα πολλά των τελευταίων χρόνων- που αφορούν τον πόλεμο ενάντια στην κοινωνική απειθαρχία. Αυτό είναι το ένα κομμάτι της στρατηγικής του κοινωνικού ελέγχου και της καταστολής. Το άλλο κομμάτι στήνεται πάνω στον εξανδραποδισμό και εγκληματοποίηση ολόκληρων κοινωνικών κομματιών με την ταυτόχρονη, αδυσώπητη και αιματηρή αντιμετώπισή τους (τοξικοεξαρτημένοι, άστεγοι, οροθετικές, μετανάστες, στρατόπεδα συγκέντρωσης κτλ.)
Κι όμως αυτή η θερινή επιχείρηση είχε περισσότερα σημαινόμενα που δεν αφορούν το σαρκαστικό της ημερομηνίας (5η Αυγούστου, μια μέρα μετά την συμπλήρωση 77 χρόνων από την δικτατορία Μεταξά), ούτε αποκλειστικά και μόνο το ζήτημα του χτυπήματος των καταλήψεων ως κοινωνικά οχυρά αγώνα αλλά και ως γενικότερη πρακτική κοινωνικής αντίστασης.
Πρώτον και βασικότερο είναι ότι πρώτη φορά δοκιμάζεται η εξ ολοκλήρου επίθεση σε όλες τις υποδομές αντίστασης ταυτόχρονα σε τοπικό επίπεδο. Ένας αιφνιδιασμός που δεν θέλει απλά να δοκιμάσει αντανακλαστικά, αλλά να επιβάλει όρους ασφυξίας σε ένα ολόκληρο πολιτικό και γεωγραφικό κομμάτι.
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε πως η κίνηση αυτή έρχεται λίγες μέρες μετά από τη δήθεν άνωθεν «ακύρωση» του γελοίου φεστιβάλ της Χρυσής Αυγής στην Καλαμάτα (όπου θα διεξαγόταν στις 4 Αυγούστου). Είναι μια επικοινωνιακή τακτική για να επιβεβαιώσει το δίκαιο και ισόποσο των χτυπημάτων στα «δύο άκρα». Μόνο που στην πραγματικότητα, για άλλη μια φορά τα πραγματικά χτυπήματα δίνονται στη μία πλευρά και στην άλλη απλά γίνονται διαξιφισμοί για την πολιτική ηγεμόνευση των «νοικοκυραίων» και του ιδεολογήματος «της ησυχίας-τάξης-ασφάλειας». Η κατάληψη του Μαραγκοπούλειου εξάλλου, έδινε μια καθημερινή μάχη στις φτωχές γειτονιές της Πάτρας ενάντια και στα σχέδια των φασιστών να επιβάλλουν το γαλανόλευκο όραμά τους στους δρόμους των εκεί γειτονιών (τα καινούρια γραφεία των «αντισυστημικών» φασιστών, είναι λίγα τετράγωνα πιο πέρα από την κατάληψη και ακριβώς δίπλα –σχεδόν ενσωματωμένα- στο κτίριο της ΕΛΑΣ.)
Η δυναμική παρουσία των τελευταίων χρόνων του ανταγωνιστικού κινήματος στην Πάτρα, κάνει την πόλη συχνά ένα πεδίο «κοινωνικού ανεξέλεγκτου», μια υπολογίσιμη μεταβλητή κοινωνικών-ταξικών αγώνων, αποσταθεροποίησης και αντίστασης καθώς συσπειρώνει μεγάλα κοινωνικά κομμάτια. Την ίδια στιγμή κάνει την πόλη αφιλόξενη στους φασίστες και τους ακολουθητές τους. Η Πάτρα αποδείχτηκε πολλές φορές μέσα στα τελευταία χρόνια, μια δύσκολη πόλη για εθνικοναζιστικές φαντασιώσεις. Το αστυνομικό blitzkrieg (ολοκληρωτικός πόλεμος) των τελευταίων ημερών προσπαθεί να τελειώσει με αυτές τις ανεξέλεγκτες μεταβλητές, προσπαθεί να χτυπήσει τόσο τις υποδομές όσο και τα ριζώματα-κοινωνικές σχέσεις που έχει αναπτύξει ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος.
Βρισκόμαστε μπροστά στο ξεδίπλωμα μιας νέας κατασταλτικής επίθεσης που δεν αφορά πλέον μόνο κτίρια αλλά μια ολόκληρη πολιτική και γεωγραφική αναφορά. Μέσα σε αυτό δεν χωράνε ούτε θερινές ακινησίες, ούτε πισωπατήματα, ούτε μουδιάσματα. Και είμαστε σίγουροι πως τα χτυπήματα θα ανταποδοθούν. Γιατί η ραδιουργία της ελευθερίας βρίσκει πάντα τον τρόπο να μένει ζωντανή και δυνατή. Γιατί έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, στις αναφορές μας, στα κοινωνικά ριζώματά μας.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις.
…και το δέντρο ξανανθίζει