- Details
- Category: Αναλύσεις
[ Το εντυπάκι με τις "θέσεις μάχης για τον κοινωνικό εκφασισμό, τους φασίστες και τον αγώνα ενάντιά τους" από τους/τις "αναρχικούς/ές, αντιεξουσιαστές/τριες, αντιφασίστες/τριες από Ίλιον, Αγ. Ανάργυρους, Καματερό" συντάχθηκε με αφορμή την αντιφασιστική συναυλία που θα γίνει στις 22 Ιούνη στον πευκώνα Αγίων Αναργύρων. Θα το βρείτε σε έντυπη μορφή στα τραπεζάκια της εκδήλωσης.
* Για να κατεβάσετε το έντυπο σε αρχείο pdf πατήστε εδώ ]
Κάτι περισσότερο από τρία χρόνια από την ένταξη της χώρας στις μνημονιακές πολιτικές, σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης και με ένα ατέλειωτο σερί από εφαρμογές εξαιρέσεων. Μαζί με την αγριότητα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών εκπαιδευόμαστε να ζούμε με πράξεις καθημερινής βαρβαρότητας –φασιστικές, δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες, στρατόπεδα συγκέντρωσης έμψυχων αχρήστων, καταστολή, αστυνομικοί στρατοί κατοχής των πόλεων, εξαθλίωση, δυστυχία. Και με ένα λεξιλόγιο που διεκδικεί να πνίξει ό,τι αντιτίθεται στις κυρίαρχες επιλογές, που επιβάλλει τον ασφυκτικό μονόλογο της γλώσσας της καθεστωτικής βίας.
Καθεστώς έκτακτης ανάγκης και κοινωνικός εκφασισμός
Είναι αδύνατο να μιλήσουμε για τη διαδικασία κοινωνικού εκφασισμού που συντελείται χωρίς να αναφερθούμε στο τι σημαίνει καθεστώς έκτακτης ανάγκης και συνθήκη εξαίρεσης. Η μόνιμη και σταθερή «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» ενεργοποιήθηκε ευθύς εξαρχής με την ένταξη της χώρας στις μνημονιακές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ώστε η εξουσία να λάβει οικονομικά και κατασταλτικά μέτρα, με στόχο την πλήρη εκπειθάρχηση και τον ακαριαίο και αιφνιδιαστικό εξανδραποδισμό μεγάλων κοινωνικών κομματιών. Σύμφωνα με τα νομικά λεξιλόγια, «κατάσταση εξαίρεσης» ορίζεται το δικαίωμα της εξουσίας να αποφασίζει την αναστολή της κανονικότητας που εγγυώνται οι νόμοι και το σύνταγμα μπροστά στον εκάστοτε κίνδυνο πολέμου, επανάστασης, τρομοκρατίας ή οικονομικής κατάρρευσης. Στην περίοδο που διανύουμε η εξαίρεση έχει γίνει πρότυπο άσκησης της εξουσίας. Ο Καρλ Σμιτ, νομικός των ναζί, τη δεκαετία του ’20 ανέφερε ότι: «Κυρίαρχος είναι όποιος αποφασίζει για την επιβολή της κατάστασης εξαίρεσης και εγγυάται τη σύνδεσή της με την έννομη τάξη». Το νομικό πλαίσιο, με βάση το οποίο δομήθηκαν τα κοινωνικά συμβόλαια, αναστέλλεται αλλά η αναστολή αυτή εμφανίζεται όχι ως απόκλιση από το «δίκαιο» αλλά ως ο πλέον συνεπής και ενδεδειγμένος τρόπος εφαρμογής του. Με τη συνθήκη αυτή, η εξουσία δεν καταφέρνει αναδιαρθρώσεις μόνο σε πολιτικό, οικονομικό και κατασταλτικό επίπεδο, αλλά προχωράει ένα βήμα πιο πέρα: επανακαθορίζει το «κοινωνικό», τον κοινωνικά αποδεκτό αξιακό κώδικα στη βάση της τάξης και του νόμου, ενισχύοντας την εθνο-πατριωτική ρητορεία, το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Έτσι, αναδιευθετούνται οι κοινωνικές σχέσεις και εισάγονται προς εμπέδωση λογικές αξιοβίωτης και μη ζωής. Γιατί η δικτατορία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών δεν αφορά μόνο στην καπιταλιστική οικονομία της αγοράς αλλά και στην εισαγωγή των νόμων της αγοράς εντός του «κοινωνικού». Υπό αυτό το πρίσμα, η ζωή διεξάγεται με τους δαρβινικούς όρους της «φυσικής επιλογής»: όσοι/ες δεν τα βγάζουν πέρα, όσοι/ες δεν προσαρμόζονται, δεν ακολουθούν λογικές βελτιστοποίησης ή δεν επιβιώνουν της βελτιστοποίησης σύμφωνα με τα κυρίαρχα στάνταρντ, όσοι/ες δεν πληρούν τις προϋποθέσεις του εθνο-νεοφιλελεύθερου δόγματος, αποβάλλονται ως παρίες και παρείσακτοι/ες. Αυτό είναι το υπόστρωμα πάνω στο οποίο δομούνται οι θεατές και αθέατες όψεις του κοινωνικού εκφασισμού.
Η επιβολή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και η διαδικασία φασιστοποίησηςείναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένες. Η εκφασισμένη βαρβαρότητα ως κανονικότητα είναι απαραίτητη προϋπόθεση της καπιταλιστικής ερημοποίησης και της απρόσκοπτης συνέχισής της. Επιπλέον είναι κομμάτι της στρατηγικής διασποράς φόβου σε αυτούς/ές που δεν θέλουν και δεν υπομένουν άλλο τη λεηλασία της ζωής τους.
Ορατές πράξεις φασισμού
Σε αυτό το υπό φασιστοποίηση περιβάλλον έχουμε την εμφάνιση στο προσκήνιο των νεοναζί της Χ.Α. Με συστηματική προβολή και ουσιαστικά πριμοδότηση -ακόμα και στις περιπτώσεις αρνητικής διαφήμισης- από τα καθεστωτικά μέσα χειραγώγησης (τηλεόραση και αστικές φυλλάδες), οι ηγήτορές τους πραγματώνουν ρατσιστικές πράξεις βίας, παράλληλα πάντα με τις ωμές κρατικές μεθοδεύσεις, βασανίζουν, δολοφονούν. Γίνονται ο ορατός φασιστικός πόλος του καθεστώτος. Γιατί οι φασίστες της Χ.Α. δεν αποτελούν καμιά εκτροπή της δημοκρατίας, μια ατέλεια που χρειάζεται διόρθωση. Η ενδυνάμωσή της ήταν εξαρχής συστημική επιλογή με πολλαπλούς στόχους. Η έγχυση των δηλητηρίων της φασιστικής ιδεολογίας είναι ουσιώδης για τη συγκεκριμένη συγκυρία καθώς βασικό χαρακτηριστικό της είναι η κατασκευή απειλητικών «άλλων» (μεταναστών, ομοφυλόφιλων, Ρομά, Εβραίων κ.α.) με όρους ριζικής και ασυμφιλίωτης «εθνοφυλετικής» διαφοράς, που ευθύνονται για την κρίση και πρέπει να αποβληθούν από το εθνικό κοινωνικό σώμα, προκειμένου να διασφαλιστεί η καθαρότητα και η συνοχή του. Με παρόμοιο τρόπο επιχειρείται η επανασύσταση ενός μέρους του ελληνικού κοινωνικού ιστού με «εθνικούς όρους» αλλά και με μια τυφλή στρατιωτική μεθοδολογία. Οι αγανακτισμένοι πατριώτες και όλη η σαπίλα των «προδομένων» υπερ-ελλήνων και νοικοκυραίων ανακτούν την εμπιστοσύνη τους απέναντι στο πολιτικό σύστημα (που κατά τα άλλα τους πούλησε εν μια νυκτί...) και ταυτόχρονα υφαίνουν έναν νέο κοινωνικό ιστό όπου μπορούν να ασκηθούν πελατειακές ή ψηφοθηρικές πολιτικές αλλά και νέες κοινωνικές συμμαχίες σε επίπεδο δρόμου (ενάντια σε εσωτερικούς εχθρούς).
Σε ένα άλλο επίπεδο, οι φασίστες της Χ.Α. αποτελούν εκείνο τον αντεξεγερτικό στρατό φανατικών της διασφάλισης των συμφερόντων των από πάνω, ανάμεσα στους από κάτω. Η εξουσία χρειάζεται οπωσδήποτε εκείνο το αντίβαρο που θα μπορεί να καταφέρνει «πλήγματα» από τα μέσα στον «εσωτερικό εχθρό», σε όλους εκείνους κι εκείνες που σε πείσμα των εποχών αρνούνται να παραδώσουν τη ζωή τους αμαχητί. Και είναι επίσης γνωστό ότι μια «εμφυλιακού» τύπου σύρραξη στις γραμμές των από κάτω, πετυχαίνει πολύ περισσότερα από μια στρατιωτικού τύπου καταστολή. Η παρουσία τους στις γειτονιές, με εκδηλώσεις μίσους, εθνικιστικά παραληρήματα σε πλατείες και μαζώξεις ελεημοσύνης με πρασινάδες και ζυμαρικά για φτωχούς «πατριώτες», τα τάγματα εφόδου με τις ρατσιστικές, δολοφονικές επιθέσεις και η οργάνωση και εκπαίδευση των εθνικιστικών πολιτοφυλακών πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας με σκοπό την καταστολή των μελλοντικών εξεγέρσεων των από κάτω, είναι ο τρόπος για να εξοικειωθούμε με το φόβο, να γίνει ο τρόμος συνθήκη ζωής.
Οι φασίστες είναι οργανικό κομμάτι των δογμάτων μηδενικής ανοχής, του «νόμου και της τάξης», των «εθνικών στοιχημάτων», του χτυπήματος των «εστιών ανομίας», των «επιστρατεύσεων για το κοινωνικό καλό». Παρουσιάζονται ως φιλολαϊκοί, φιλεργατικοί και φιλεύσπλαχνοι απέναντι στην δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία, με στόχο την πρόκληση κοινωνικής σύγχυσης για την ταυτότητά τους, τις επιδιώξεις τους και φυσικά για να εισπράξουν το μεγαλύτερο δυνατό εκλογικό αποτέλεσμα στο μέλλον. Η τακτική της πρόκλησης σύγχυσης στην κοινωνία είναι κλασικό εργαλείο στην άσκηση της αστικής πολιτικής, κυβερνήσεων και κομμάτων, εργαλείο προσεταιρισμού και καιροσκοπισμού προς όφελος της δύναμης και της ηγεμονίας, χειραγώγησης της κοινωνικής συνείδησης, που ρίχνει σκοτάδι στην αλήθεια και απονεκρώνει την κριτική σκέψη και στάση.Έτσι, οι φασίστες της Χ.Α. την ίδια στιγμή που παρουσιάζονται ως αντισυστημικοί και «φίλιοι» προς την κοινωνία, παίρνουν θέσηστο πλάι των κρατικών-καπιταλιστικών στρατηγικών που λεηλατούν τη ζωή μας με πρόσχημα την κρίση της «εθνικής μας οικονομίας». Εκτελούν κατά γράμμα τα «δελτία τύπου των κυβερνήσεων». Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι είναι μαζί με τους μεταλλωρύχους δοσίλογους της El Dorado Gold στη Β.Α. Χαλκιδική που μεθοδεύουν την καταστροφή του όρους Κάκκαβος, επικροτούν με επευφημίες το πραξικοπηματικού χαρακτήρα κλείσιμο της ΕΡΤ και το πέταγμα στο δρόμο 2.500 εργαζομένων, ψήφισαν στη βουλή με τα κόμματα της συγκυβέρνησης τη διαγραφή των χρεών των ΠΑΕ, όπως και νέο πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ με αποστολή του το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, καθώς και την πώληση της Αγροτικής Τράπεζας –δηλαδή τη μεταβίβαση της υποθηκευμένης αγροτικής γης- στήνουν δουλεμπορικά γραφεία ευρέσεως εργασίας μόνο για έλληνες, με ημερομίσθιο 15 ευρώ [κάτω κι από το ισοπεδωμένο επίσημο ημερομίσθιο των 18 ευρώ], ενώ είναι γνωστή κι η συμμετοχή τους σε μπραβιλίκια και «κυκλώματα της νύχτας». Κι ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό… Όποιος παραμένει ακόμα πιασμένος στο αγκίστρι περί του αντισυστημικού ρόλου της Χ.Α. δεν μπορεί πλέον να θεωρείται μόνο αφελής.
Οι φασίστες δεν είναι απλά ένα «θεσμισμένο παρακράτος» ή μια εφεδρεία που ανασύρεται από το καθεστώς όποτε κρίνεται ότι υπάρχει ανάγκη. Δεν συμπληρώνουν μόνο το έργο της αστυνομίας και των κατασταλτικών μεθοδεύσεων ενάντια στους αγωνιζόμενους και τους φτωχούς. Είναι μια ενσωματωμένη καθεστωτική δυναμική καταστολής και κοινωνικής εκπειθάρχησης.
Την ίδια στιγμή, η δημοκρατία μιλάει για «πόλεμο των άκρων» και την ανάγκη «δημοκρατικής συσπείρωσης» ενάντια σε αυτά τα φαινόμενα. Η επίκληση της θεωρίας των δύο άκρων δεν είναι απλά προσχηματική – στην ουσία το «ένα άκρο» το χαϊδεύει και το «άλλο άκρο» το χτυπά. Είναι ταυτόχρονα ένας τρόπος να στοχοποιήσει τον πραγματικό «εσωτερικό εχθρό»: όλα αυτά τα κοινωνικά κομμάτια που αμφισβητούν και θα αμφισβητήσουν τον πολιτισμό των ανισοτήτων και της εκμετάλλευσης. Και κάτι ακόμα: με τις αναφορές στα δύο «άκρα» επιχειρείται να συμψηφιστεί η ωμή ρατσιστική βία με την κοινωνική αντι-βία, να προσλαμβάνονται πια ως ένα και το αυτό. Η ομογενοποίηση αυτή σκοπό έχει να αποπολιτικοποιήσει τις πράξεις αμφισβήτησης, αντίστασης, ρήξης από την πλευρά των από κάτω. Να τις αποσυνδέσει από το σημείο εκκίνησής τους, που δεν είναι άλλο από την εναντίωση στο καθεστώς και τη δημιουργία ενός άλλου κόσμου. Εξίσωση στην οποία φυσικά ενυπάρχει και η βούληση για τη διατήρηση του μονοπωλίου στην άσκηση βίας από την πλευρά της κυριαρχίας. Το γνωστό καθεστωτικό σύνθημα: «καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται» συμπληρώνεται από το υπόρρητο: «εξαιρουμένης βεβαίως της κρατικής-καπιταλιστικής βίας».
Αθέατες όψεις κοινωνικού εκφασισμού
Η νεοναζιστική συμμορία δεν είναι μόνη της στο εγχείρημα της φασιστοποίησης. Παρακολουθούμε μια συστημική δεξιόστροφη μετατόπιση, υλικότητα της οποίας ήταν και τα αποτελέσματα των εκλογών του περασμένου Ιούνη- τα δεξιά κόμματα κέρδισαν το μεγαλύτερο ποσοστό της εκλογικής πίτας. Το ίδιο το πολιτικό σύστημα –συμπεριλαμβανομένων και των δυνάμεων της αριστεράς- μετατοπίζεται σε όλο και πιο συντηρητικές θέσεις, με πρωτοστατούντα την όλο και πιο ακροδεξιά ΝΔ, που λόγω και της ανάγκης να περιοριστεί η διαρροή ψήφων προς τη Χ.Α. επιδίδεται ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό σε ασκήσεις για το «ποιος θα βγει περισσότερο ρατσιστής».
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, ο προεκλογικός διασυρμός εκδιδόμενων γυναικών ως οροθετικών του AIDS, οι διακηρύξεις του Σαμαρά για «ανακατάληψη των πόλεων», η επιχείρηση κυνηγιού μεταναστών υπό την κυνική ονομασία «Ξένιος Δίας», η δημοσιοποίηση φωτογραφιών συλληφθέντων βασανισμένων διαδηλωτών και τα κελεύσματα της ελληνικής αστυνομίας για χαφιεδισμό, η απόπειρα φίμωσης των αυτοοργανωμένων δομών αντιπληροφόρησης (indymedia, 98fm), οι επιστρατεύσεις απεργών, η στρατιωτικού τύπου κατεχόμενη ζώνη από τους χρυσοθήρες στις Σκουριές Χαλκιδικής και η λυσσαλέα καταστολή των αγώνων των κατοίκων για τη διάσωση του δάσους, το εν μια νυκτί κλείσιμο της ΕΡΤ χωρίς προηγούμενη διαβούλευση, το υπουργικό διάταγμα για τον περιορισμό των διαδηλώσεων στο κέντρο των μεγάλων πόλεων διαμορφώνουν το ασφυκτικό περιβάλλον του νέου καθεστώτος και των αξιών του προς εμπέδωση από τους υπηκόους.
Ωστόσο, η διαδικασία του εκφασισμού δεν είναι μια απομονωμένη στιγμή, αποτέλεσμα της αναδιάταξης της κυριαρχίας. Αντίθετα, βασίζεται στο ψυχολογικό, νοοτροπικό, πολιτισμικό υπόστρωμα-κλίμα που καλλιεργήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες στους κόλπους της «ελληνικής κοινωνίας». Η ιδιοτέλεια, ο ατομικισμός, ο καταναλωτισμός, ο ανταγωνισμός, η «ανάπτυξη» εγγράφηκαν ως υπέρτατες αξίες της κοινωνίας της ευμάρειας, της εμπορευματικής διαμεσολάβησης των κοινωνικών σχέσεων και της καπιταλιστικής ονείρωξης. Ο σεξισμός υπήρξε πάντα κοινός νεοελληνικός τόπος: η γυναίκα παράλληλα με την παραδοσιακή αντίληψη του ρόλου της στο ελληνικό νοικοκυριό ως «δούλας και κυράς» απέκτησε χαρακτηριστικά «νέο-ιδιοκτησίας», ως περιφερόμενο κρέας στις διαφημίσεις και στα ριάλιτι, ως διαρκώς καλλωπιζόμενη γλάστρα, ως πόρνη ανατολικών προδιαγραφών, ως μετανάστρια για τις «κατώτερες» δουλειές. Ενώ, πάνω στη χρηστική μεταχείριση και εκμετάλλευση των μεταναστών-στριών τις δύο τελευταίες χτίστηκε το «θαύμα» της «ανάπτυξης».
Εμφατικό σημείο του νέου καθεστώτος είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης [που αντλούν την καταγωγή τους από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης], όπου εγκλείονται χιλιάδες μετανάστες χωρίς χαρτιά, περιμένοντας να απελαθούν. Οι άθλιες συνθήκες και τα βασανιστήρια είναι συστατικά στοιχεία λειτουργίας τους. Οι αποθήκες των «περιττών» βρίσκονται δίπλα μας χωρίς αυτό να παρακωλύει τη ροή της καθημερινότητας. Με τη λειτουργία τους κανονικοποιείται η βιαιότητα. Τα σώματα που στοιβάζονται εκεί δεν αποτελούν παρά πολιτικά απογυμνωμένα σώματα, υλικά προς διαχείριση, χωρίς σημασία, με μια ζωή ανάξια να βιωθεί. Από την άλλη τα στρατόπεδα επανεπιβεβαιώνουν το αρνητικό πρόσημο στον τίτλο του μετανάστη. Για μια ακόμη φορά, οι μετανάστες είναι οι αδιαμφισβήτητοι υποτελείς, οι απειλητικοί «άλλοι», το σημείο μηδέν, εκείνο που σε διαχωρίζει από το τίποτα. Και δεν είναι τυχαίο, ότι η χρήση των στρατοπέδων επεκτείνεται: με την επιχείρηση «Θέτις» εκατοντάδες τοξικοεξαρτημένοι, επίσης «περιττοί», μεταφέρονται εκεί. Η λογική λειτουργίας τους βρίσκεται σε απόλυτη συστοιχία με το χρυσαυγίτικο σλόγκαν «για να ξεβρωμίσει ο τόπος».
Ο ρατσισμός πριμοδοτείται εντατικά, διαπερνά τον κοινωνικό ιστό και τη μαζική κουλτούρα και βρίσκει απήχηση σε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας. Το «ησυχία, τάξη κι ασφάλεια» επανέρχεται δριμύτερο. Ταυτόχρονα, ο νοικοκυραίος μικροαστός, εκείνος που κοιτάει τη «δουλίτσα» του και φροντίζει να διατηρεί την «οικογενειακή γαλήνη» γίνεται ο πρότυπος «πολίτης». Θυμόμαστε την εμετική, προεκλογική δήλωση του υπουργού Λοβέρδου πέρυσι, ότι «η μετάδοση του AIDS γίνεται από την παράνομη μετανάστρια στον Έλληνα πελάτη, στην ελληνική οικογένεια». Το καθεστώς της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής κρίσης χτίζεται με γνώμονα την εθνική, οικογενειακή και έμφυλη πειθαρχία. Και σ’ αυτό συμμετέχει σύσσωμος ο κυρίαρχος πολιτικός κόσμος.
Αντιφασιστικός αγώνας
Δεδομένου ότι ο φασισμός ως φαινόμενο και ως διαδικασία είναι συστημική επιλογή, οι δράσεις και ο λόγος μας χρειάζεται να είναι συστηματικοί και πολυπεπίπεδοι. Εκεί όπου οι νοσταλγοί του Χίτλερ προσπαθούν να επιβάλλουν τον πολιτισμό του μίσους και της ασχήμιας χρειάζεται να είμαστε σταθερά παρόντες/παρούσες. Σε σχολεία, σχολές, σε λαϊκές, σε πλατείες, στο δρόμο. Τα γραφεία που ανοίγουν οι φασιστικές συμμορίες σε κάθε πόλη και κάθε γειτονιά προορίζονται να γίνουν παραστρατιωτικά προπύργια εκμετάλλευσης και καταπίεσης, συντριβής κάθε διαφορετικής φωνής, κάθε κοινωνικής αντίστασης, κάθε ανθρωπινότητας. Να μην τους αφήσουμε χώρο μέσα από τα ζωντανά οδοφράγματα των αξιών μας, του λόγου και των δράσεων μας.
Ο αγώνας ενάντια στον κοινωνικό εκφασισμό και τον κανιβαλισμό που επιβάλλει μπλοκάρεται με το πλούτο των προταγμάτων μας, με την ευκρινή τοποθέτησή μας ενάντια στο κράτος, τα έθνη, τα αφεντικά, την πατριαρχία, ενάντια σε ό,τι δυναστεύει τη ζωή μας. Μέσα από τους αυτοοργανωμένους χώρους, τα στέκια, τις καταλήψεις, τις ανοιχτές συνελεύσεις να στήσουμε συλλογικά υποδομές ενάντια στο καθεστώς του φόβου, της εξατομίκευσης, της φτώχειας. Συλλογικές κουζίνες για όλους και όλες, χαριστικά παζάρια, κοινωνικά ιατρεία, μαθήματα αυτομόρφωσης είναι κάποια μόνο εγχειρήματα του δικού μας πολιτισμού που μπλοκάρουν το φασισμό στον πυρήνα του. Ο φόβος δεν μπορεί να κερδίσει τη ραδιουργία της ελευθερίας, η οποία έχει μάθει μέσα στα χρόνια να αντιγυρίζει τα χτυπήματα, τις στρατηγικές, τις μεθοδεύσεις του κόσμου της εξουσίας. Γιατί ο αντιφασιστικός αγώνας είναι μαχητικά ευρύς και συμπεριλαμβάνει ταυτόχρονα το τσάκισμα των ορατών εκφραστών τους, των φυραμάτων της Χ.Α. και των παρακλαδιών της, αλλά και τον ευρύτερο αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα που παράγει συνολικά το κυρίαρχο σύστημα. Ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι αγώνας ενάντια στην εξουσία. Αδιάλλακτος και αντισυναινετικός, κοινωνικός και μαχητικός.
Και κάτι ακόμη: ο φασισμός δεν πολεμιέται με επικλήσεις «δημοκρατίας» γιατί είναι γνήσιο τέκνο της. Δεν αντιμετωπίζεται με «μαχητικές» δηλώσεις και χαρτοπόλεμο καταγγελιών. Δεν πολεμιέται χωρίς να υπονομευτούν τόσο οι αιτίες όσο και οι εκφραστές του. Αδιαμεσολάβητα, αντιιεραρχικά, αυτοοργανωμένα, να δώσουμε μάχη στις γειτονιές ενάντια στην επέλαση των αφεντικών και των συμμάχων τους.
Οι γειτονιές μας, γειτονιές που πλήττονται περισσότερο από τη βαρβαρότητα των κυρίαρχων, θα συνεχίσουν να είναι ζωντανές, προπύργια αλληλεγγύης ενάντια στην εξατομίκευση, το φόβο και το μισανθρωπισμό, προπύργια αγώνα ενάντια στις διαθέσεις των ηγεμόνων και των γελοίων φίλων τους.
Ιούνης 2013,
Αναρχικοί/ές, αντιεξουσιαστές/τριες, αντιφασίστες/τριες από Ίλιον, Αγ. Ανάργυρους, Καματερό
- Details
- Category: Αναλύσεις
Κείμενο με αφορμή την εκδήλωση στο μπασκετάκι του Αστέρα το Σάββατο 8 Ιούνη. Πρόκειται για εκδήλωση ενάντια στην ανάπλαση και την καταστολή των ελεύθερων χώρων. Η εκδήλωση γίνεται σε μια περίοδο κατά την οποία η τοπική και κεντρική εξουσία σε αγαστή συνεργασία με τον πολιτισμό του χρήματος και του εμπορεύματος επιχειρεί να επιτεθεί στους ελεύθερους χώρους των γειτονιών μας μετατρέποντάς τους εξ ολοκλήρου σε ελεγχόμενος και εμπορευματοποιημένους. Η εκδήλωση συμπίπτει με την εξέγερση στη γείτονα Τουρκία, αφορμή της οποίας στάθηκε ο αγώνας για τη διατήρηση του ελεύθερου χαρακτήρα του πάρκου Gezi που βρίσκεται δίπλα στην κεντρικότερη πλατεία της Κωνσταντινούπολης, την πλατεία Ταξίμ. Με βάση λοιπόν τα γεγονότα στη γείτονα, η αυριανή μας εκδήλωση αποκτά ένα διττό χαρακτήρα. Από τη μια ένα μήνυμα αντίστασης στις ορέξεις των ντόπιων αρχόντων προς τους ελεύθερους χώρους και από την άλλη ένα μήνυμα αλληλεγγύης στους εξεγερμένους στην Τουρκία. Στο πλαίσιο μάλιστα του καλέσματος της συνέλευσης της πλατείας Ταξίμ για παγκόσμιες δράσεις αλληλεγγύης, η εκδήλωση στο μπασκετάκι του Αστέρα θα αποτελέσει εκ των πραγμάτων και έναν τόπο συνάντησης αλληλέγγυων προς τους εξεγερμένους στην Τουρκία.
Η πόλη αλλάζει εναντίον μας
Οι ελάχιστοι εναπομείναντες ελεύθεροι χώροι στις γειτονιές μας (πάρκα, πλατείες, αλάνες) έχουν μετατραπεί σε νεκροζώντανους χώρους όπου κυριαρχούν τα ήθη των μαγαζατόρων και των τραπεζοκαθίσματων τους, η αισθητική των δημάρχων και των εργολάβων τους και οι «διακριτικές» παρενοχλήσεις από την αστυνομία όλων αυτών που επιμένουν να αράζουν στις πλατείες και να τις χρησιμοποιούν κόντρα στην κανονικότητα που επιβάλλεται. Να τις χρησιμοποιούν δηλαδή ως χώρους συνάντησης, επικοινωνίας, δημιουργίας, παρέας.
Εδώ και δεκαετίες διδασκόμαστε να ζούμε στις γειτονιές μας μόνο ως περαστικοί, να ζούμε την πόλη μόνο ως καταναλωτές. Καθετί άλλο, λεκιάζει, είναι «αντικανονικό». Κι αν για χρόνια οι πλατείες είχαν χάσει τη σημασία τους ως κοινοί χώροι συνεύρεσης αφού είχαν αντικατασταθεί από τους εμπορικούς χώρους συνάθροισης (καφέ, εμπορικά κέντρα κ.ά.), τα τελευταία χρόνια, όπου η φτώχεια κατακλύζει τις γειτονιές μας, αυτοί οι ελάχιστοι ελεύθεροι χώροι, αρχίζουν να ξαναγίνονται ζωτικοί για την καθημερινότητα, αρχίζουν -από ανάγκη ή επιλογή- να ξαναγεμίζουν από κόσμο που δεν έχει και δε θέλει να πληρώνει στα μαγαζιά παντός είδους που ξεφυτρώνουν γύρω από κάθε δημόσιο χώρο.
Ταυτόχρονα όμως από την άλλη πλευρά, επιδιώκεται η συνολική αναδόμηση του αστικού τοπίου με κύριο μέλημα τη μετάλλαξη των πλατειών από ελεύθερους δημόσιους χώρους σε βιτρίνες «πολιτισμού», εμπορίου και καταστολής. Από τη «θάλασσα» των μίζερων τραπεζοκαθισμάτων του άλσους στο Ίλιον, της πλατείας Ιλίου και Αγίων Αναργύρων (εκεί όπου ο δήμαρχος Σαράντης έκανε δωράκι τη μισή πλατεία στον καλό φίλο της αστυνομίας ιδιοκτήτη της καφετέριας «γυάλινο»), από το ξήλωμα εκατοντάδων δέντρων στον πευκώνα Αγίων Αναργύρων για την κατασκευή ενός νεκρού σταθμού επικών διαστάσεων, την εμπορευματική εκμετάλλευση του Πάρκου Τρίτση από καφετερίες και ΜΚΟ (όμιλος Λάτση, υιός Κόκκαλης κ.α). Τελευταίο παράδειγμα η «ανάπλαση» της πλατείας Ρίμινι με κόστος 1.500.000 ευρώ(!!) (δωράκι από τον δήμαρχο Ζενέτο σε εργολάβο) για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες όχι της γειτονιάς αλλά των νέων ή παλαιών μαγαζατόρων: στην πραγματικότητα η πλατεία «αναπλάστηκε» σε έναν κενό χώρο πολυφωτισμένο, με έναν κήπο-βιτρίνα, με ελάχιστα παγκάκια και με μεγάλους χώρους περιμετρικά για τις ανάγκες των τραπεζοκαθισμάτων των τριγύρω μαγαζιών.
Η ανάπλαση των γειτονιών μας, βρίσκει συμπαραστάτες όλο το θεσμικό συρφετό της τοπικής κοινωνίας και τους εκάστοτε νταβάδες-καταστηματάρχες, η επιβολή της αποστείρωσης (με εκτυφλωτικά φώτα και διαμορφωμένες υγειονομικές ζώνες από τα συνεργεία καθαρισμού του δήμου) σπέρνει την καταστολή, το φόβο και την κανονικότητα σε τόπους δικούς μας, στις ίδιες μας τις γειτονιές. Οι φράχτες στερούν το χώρο από την πρόσβαση σε αυτόν, τα πινέλα του δήμου ενάντια στα σπρέι των γκραφιτάδων, τα τραπεζοκαθίσματα και οι γιγαντοοθόνες των μαγαζιών υποδεικνύουν την «ορθή χρήση» των πλατειών και οι περιπολίες των δίας και των ασφαλιτών αδειάζουν τις πλατείες από «παράξενα» και «ύποπτα» παρεάκια και φιγούρες με πρόσχημα την «εγκληματικότητα»… Είναι σα να μας λένε –ακόμα περισσότερο τώρα, μέσα στα χρόνια της «κρίσης»- να συνεχίσουμε να είμαστε σιωπηλοί, να συνεχίσουμε να είμαστε «επισκέπτες» και περαστικοί στις γειτονιές μας, να συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε τη μοίρα μας και να κάνουμε υπομονή, να συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε καθετί που φτιάχνεται εναντίον μας…
Η συνολική μετάλλαξη λοιπόν του χαρακτήρα των ανοικτών δημοσίων χώρων, από ελεύθερα κοινωνικά πεδία ζύμωσης και χώρους όπου καλλιεργούνται και διαμορφώνονται οι κοινοί-συλλογικοί τόποι και τρόποι ζωής της τοπικής κοινωνίας, σε «αστικά καλλιτεχνήματα» διαχείρισης, επιβολής και εμπορευματοποίησης, κάνουν ξεκάθαρο το χαρακτήρα του «ολοκληρωτισμού» που έχει ο πολιτισμός των «αναπλάσεων». Ανέκαθεν οι πλατείες, τα πάρκα και οι ανοικτοί και ελεύθεροι χώροι αποτελούσαν τα «εδάφη των από κάτω», αποτελούν και θα εξακολουθούν να αποτελούν τον τόπο έκφρασης και αγώνα όλων εκείνων που συναντιούνται για να «μοιραστούν»τις ζωές, τις αρνήσεις και τις αντιστάσεις τους. Τέτοια εδάφη εξάλλου, εδάφη κοινότητας και αγώνα, αυτοοργάνωσης, αντίστασης και αλληλεγγύης ήταν και οι καταλήψεις στο κέντρο της Αθήνας που τους προηγούμενους μήνες δέχτηκαν την κατασταλτική επίθεση του κράτους: ονομάστηκαν «εστίες ανομίας» και αποδόθηκαν στα χέρια του κράτους και των εργολάβων για να... αναπλαστούν.
Για αυτούς και για όλους τους λόγους του κόσμου, η απάντησή μας πρέπει να δίνεται σε κάθε ελεύθερο τόπο και χώρο κοινής διαμόρφωσης και έκφρασης της ζωής. Άλλωστε τα πάρκα και οι πλατείες είναι η προβολή της κοινωνικής ζωής. Οι γειτονιές μας πολιορκούνται, όπως πολιορκείται όλη μας η ζωή. Όσο πιο έρημη και φτωχοποιημένη είναι αυτή άλλο τόσο πρέπει να είναι και οι δημόσιοι χώροι. Όσο περισσότερο κατειλημμένη είναι η ζωή μας από την φιλοσοφία του χρήματος που διατάζει ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» άλλο τόσο οι δημόσιοι χώροι θα καταλαμβάνονται από το εμπόρευμα. Όσο περισσότερο φοβισμένη είναι η ζωή των από κάτω άλλο τόσο οι δημόσιοι χώροι θα μετατρέπονται σε πεδία αστυνομικής διαχείρισης και ελέγχου.
Δυο κόσμοι πρέπει να συγκρουστούν: δύο αντίθετοι κόσμοι, δύο διαφορετικές κατευθύνσεις για την αντίληψη της ζωής. Οι ελεύθεροι-δημόσιοι χώροι ανήκουν στις γειτονιές και όχι στους εργολάβους, στους δημάρχους και την καταστολή. Πεμπτουσία της σύγκρουσης αποτελεί η ανάδειξη ενός χώρου σε μέσο για να σπάσουμε την κυρίαρχη λειτουργία αλλά και όλες εκείνες οι δράσεις, οι αφορμές και οι τρόποι αντίστασης που έχουν ως τελικό στόχο την συνολική αποδόμηση ενός συστήματος υποταγής και εξαθλίωσης αντιτάσσοντας την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, την ελευθερία και την ισότητα.
Στήνουμε λοιπόν, εχθρικά τη δημιουργικότητά μας, την αλληλεγγύη μας, τις ανάγκες μας ενάντια στην εμπορευματοποίηση και τον έλεγχο κάθε ανοικτού δημόσιου χώρου.
Επανοικειοποιούμαστε, ξανακάνουμε δικούς μας και ζωντανούς τους χώρους που συνευρισκόμαστε.
«Ρυπαίνουμε» με γκράφιτι το «καθαρό αστικό τοπίο» ζωγραφίζοντας τις εικόνες του δικού μας αύριο, απαλλαγμένοι από κάθε είδους εμπορευματοποίηση.
Μαζί με τη νεολαία του δρόμου, τα χαχανητά των παιδιών, τους φτωχούς, τους εξαθλιωμένους και τους μετανάστες, σπάμε τη μοναξιά, την ιδιώτευση, το φόβο και κάνουμε ξεκάθαρο ότι οι ανοικτοί δημόσιοι χώροι δεν είναι για τα μούτρα κανενός δημάρχου, εργολάβου, μπάτσου.
Στις 8/6 ξαναζωντανεύουμε το μπασκετάκι του Αστέρα -Θέτιδος και Ποσειδώνος- (γκράφιτι, μουσική, προβολές, εργαστήριο στένσιλ)…
Για να κατεβάστε το κείμενο σε μορφή αρχείου pdf πατήστε εδώ.
- Details
- Category: Αναλύσεις
Κάποιοι ανακάλυψαν τώρα τη Μανωλάδα. Ανακάλυψαν τώρα τους νεοτσιφλικάδες της Ηλείας και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους. Σπεύδουν να καταδικάσουν κάθε ρατσιστική επίθεση, αυτοί που διατηρούν το μονοπώλιο στην άσκηση της βίας και της καταστολής. Ολόκληρο το αναπτυξιακό θαύμα της Μανωλάδας είναι θρεμμένο κυριολεκτικά με το αίμα των μεταναστών, οι οποίοι εργάζονται στα τσιφλίκια των φραουλοπαραγωγών σε καθεστώς δουλοπαροικίας. Οι άθλιες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης τους ξεπερνούν και την πιο νοσηρή φαντασία. Στοιβαγμένα κορμιά σε θερμοκήπια μέσα στα χωράφια – έξω από την πόλη – χωρίς νερό και με λίγο φαγητό, να εργάζονται για 12 ώρες την ημέρα, για ελάχιστα χρήματα, τα οποία δεν παίρνουν και ποτέ. Το ξύλο, οι απειλές και ο εξευτελισμός αποτελούν την καθημερινή τους κόλαση. Οι σκλάβοι λοιπόν, σήκωσαν το κεφάλι και πήγαν να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους και οι ελληναράδες καουμπόι της φράουλας άρχισαν να τους πυροβολούν έχοντας το πράσινο φως από μια "αβανταδόρικη" θεσμική και ιδεολογική μετακύλιση-επιλογή του συστήματος. Σπείρανε "μηδενική ανοχή", θερίζουν κοινωνικό εκφασισμό και αίμα.
Εμείς λοιπόν, βαρεθήκαμε τις τοπικές κοινωνίες που σωπαίνουν επειδή βγάζουν φράγκα από την στυγνή εκμετάλλευση των μεταναστών. Βαρεθήκαμε την υποκρισία των μισάνθρωπων. Βαρεθήκαμε τα πολιτικά παιχνίδια πάνω στις ερημωμένες ζωές των από κάτω… τον Δένδια να μιλάει πάλι για το νόμο και την "τάξη" του και την χρυσή αυγή σε έναν εμετικό λίβελο κατά της "λαθρομετανάστευσης" να καταδικάζει την ρατσιστική επίθεση. Βαρεθήκαμε τις απανταχού Μανωλάδες και τον κάθε λογής νταβατζή και τραμπούκο που με μία καραμπίνα στο χέρι "γαμάει και δέρνει". Βαρεθήκαμε τον κάθε ξεφτίλα μπάτσο που νομίζει ότι "ήρθαν στα πράγματα". Βαρεθήκαμε τον άκρατο συντηρητισμό του "καθημερινού λόγου" που "βαφτίζει" τους μαυραγορίτες αγορά χρυσού, τους ρουφιάνους ευυπόληπτους πολίτες και τους παρακρατικούς φασίστες, νομιμόφρονες πατριώτες. Βαρεθήκαμε την παθητική αποδοχή της μιζέριας και την κοινωνική κατάθλιψη. Σιχαθήκαμε τον φόβο, την αδιαφορία και τα κενά βλέμματα στους δρόμους. Αρρωσταίνουμε με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την ευκολία με την οποία κλείνονται άνθρωποι εκεί μέσα – από τους μετανάστες, στους τοξικομανείς και σειρά έχουν οι «οφειλέτες στο δημόσιο» δηλαδή ο μισός ελληνικός πληθυσμός. Βαρεθήκαμε το χρέος και τους οικονομικούς δείκτες. Βαρεθήκαμε την εργασία. Βαρεθήκαμε την πατρίδα και τα έθνη σας. Την ανάγκη σας για ανάπτυξη. Βαρεθήκαμε την αδικία και την σιωπή.
Η μόνη ανάγκη που αναγνωρίζουμε είναι αυτή του να αλλάξουμε αυτόν το σάπιο πολιτισμό της ανταλλακτικής αξίας. Ανάγκη να ζήσουμε. Πραγματική ζωή. Ελεύθερη και αληθινή ζωή. Ζωή που να αξίζει να την ζεις. Ανάγκη να απαιτήσουμε και να αρπάξουμε ό,τι μας ανήκει. Και μας ανήκουν τα πάντα. Η οργή και το μίσος που κοχλάζουν δεν περιορίζονται ούτε με νόμους, ούτε με κάγκελα και όπλα.
Αλληλεγγύη σε όλους τους μετανάστες
Εξέγερση και φωτιά σε κάθε στρατόπεδο συγκέντρωσης και κάθε φυλακή
Κρεμάλα σε κάθε εκμεταλλευτή, βασανιστή και φασίστα
23 Απριλίου 2013
Θερσίτης
- Details
- Category: Αναλύσεις
Στις 11 Απρίλη διεκόπη η παροχή διαδικτύου για δύο αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αντιπληροφόρησης και έκφρασης - athens indymedia και ραδιοζώνες ανατρεπτικής έκφρασης 98fm - τα οποία στεγάζονται στο χώρο της πολυτεχνειούπολης. Με πρόσχημα την απαίτηση επωνυμίας όλων των χρηστών των υπηρεσιών διαδικτύου μέσα στην πολυτεχνειούπολη και την άρνηση των διαχειριστών των δύο εγχειρημάτων για οποιαδήποτε καταγραφή προσωπικών τους στοιχείων, ο πρύτανης αποφάσισε να σταματήσει την παροχή διαδικτύου κι ουσιαστικά να φιμώσει τα δύο μέσα και κατά συνέπεια και τους ανθρώπους που τα πλαισιώνουν.
Προφανώς, δεν πρόκειται για κάποια ιδιοτροπία του πρύτανη (ο οποίος φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την υλοποίηση της απόφασης), αλλά για μια κεντρική κατασταλτική επιλογή ενάντια στα δύο εγχειρήματα αντιπληροφόρησης ως κομμάτι της ευρύτερης επιχείρησης για την ανάκτηση του εδάφους των από κάτω, των ριζωμάτων τους, των υποδομών που στέκονται ανταγωνιστικά ως προς τον πολιτισμό της εξουσίας (ας λάβουμε υπ’ όψιν ότι είχε προηγηθεί επίμονη στοχοποιήση από διάφορα ρεμάλια που σιγόνταραν στο παιχνίδι, από επερωτήσεις φασιστοειδών για το indymedia στη βουλή, μέχρι δημοσιογραφικούς λίβελους για την επικινδυνότητά του).
Με νωπή ακόμα τη μνήμη από τις εκκενώσεις, το σφράγισμα των καταλήψεων και τις εισβολές σε αυτοοργανωμένους χώρους, φαίνεται πως ξεδιπλώνεται ένα δεύτερο στάδιο του κρατικού σχεδιασμού: αυτή τη φορά χτυπιούνται οι «τόποι» αντιπληροφόρησης των αγωνιζόμενων, τα σημεία συγκεντροποίησης του ευρύτερου αντικαθεστωτικού λόγου, το σημείο συνάντησης όλων εκείνων των ανθρώπων που αναζητούν καλέσματα σε συλλογικές διαδικασίες, δράσεις, παρεμβάσεις στην κατεύθυνση της χειραφέτησης, της ισοτιμίας, της ελευθερίας. Γιατί η πληροφορία που ρέει κόντρα στην κυρίαρχη ρητορεία συνιστά πραγματική απειλή –ουσιαστικά αποτελεί τροχοπέδη για τη διαιώνιση του καπιταλιστικού κόσμου. Και στη συγκεκριμένη συγκυρία καλέσματα σε κοινωνικούς αγώνες πρέπει να κοπούν δια ροπάλου. Η αστική δημοκρατία, αφ’ ότου απώλεσε το προσωπείο της πρόνοιας και του κοινωνικού της έργου, οργανώνει με το σφοδρότερο τρόπο την επέλαση στις τάξεις των από κάτω, ως μέρος της δομικής ανάγκης για τη συνέχιση της ύπαρξής της. Οποιαδήποτε «εστία ανομίας», οτιδήποτε στήνει αναχώματα στην περαιτέρω λεηλασία κι αλλοτρίωση της ζωής μας, πρέπει να κατασταλεί και να καταστεί παράδειγμα προς αποφυγήν. Η όξυνση των στρατηγικών καταστολής και ελέγχου ενάντια στους αγωνιζόμενους ανθρώπους είναι έκδηλη. Ο εκφοβισμός και η καταστολή οποιασδήποτε φωνής που ορθώνεται για να εναντιωθεί στο υπάρχον αποτελεί πλέον καθημερινότητα.
Το διαδίκτυο τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται από τμήματα του ευρύτερου αναρχικού/ αντιεξουσιαστικού/ ριζοσπαστικού χώρου, ως μέσο διακίνησης ιδεών, πληροφοριών, λόγου κι έκφρασης. Ήταν αναμενόμενο πως το κράτος αργά ή γρήγορα θα προχωρούσε, ως μέρος του σχεδίου εξόντωσης του εσωτερικού εχθρού, στο να σβήσει το στίγμα των αγωνιζόμενων ανθρώπων από τον ψηφιακό κόσμο. Αυτή τη στιγμή το κράτος επιλέγει να στείλει ένα σαφές μήνυμα: οτιδήποτε δε φιλτράρεται από τις μηχανές του καπιταλιστικού κόσμου, του εμπορεύματος και του θεάματος, πρέπει να αφανιστεί.
Το athens indymedia και ο 98fm -αγκάθια στο σώμα της εξουσίας αρκετά χρόνια τώρα- αποτελούν τη μετουσίωση της ανάγκης για αδιαμεσολάβητη, έγκαιρη και πραγματική πληροφόρηση, ενημέρωση κι έκφραση. Χρησιμοποιούνται, στηρίζονται και προωθούνται από το μεγαλύτερο μέρος των αγωνιζόμενων ανθρώπων, του κόσμου της ρήξης με το υπάρχον και τον κυρίαρχο πολιτισμό, του κόσμου της εναντίωσης σε κάθε μορφή εξουσίας. Από τις ανταποκρίσεις των απεργιακών διαδηλώσεων, μέχρι την ενημέρωση για τους εργατικούς-ταξικούς αγώνες, κι από τις πολιτικές εκδηλώσεις μέχρι την άμεση πληροφόρηση για γεγονότα του σήμερα, τα μέσα αντιπληροφόρησης αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων που διεξάγονται όλα αυτά τα χρόνια, κύτταρο της επιθυμίας και της επιδίωξης ενός άλλου κόσμου, ελευθερίας, ισότητας, συλλογικότητας, αλληλεγγύης.
Είμαστε στην καρδιά της αντιεξεγερτικής εκστρατείας κράτους-αφεντικών-ευρωπαϊκών διευθυντηρίων. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια καθολική κυριαρχική αντεπίθεση που αποσκοπεί στον ακρωτηριασμό και την αδρανοποίηση των κοινωνικών δυνατοτήτων και διεργασιών των τελευταίων ετών. Με τη μονιμοποίηση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, την καθολική εφαρμογή του δόγματος μηδενικής ανοχής, την όξυνση της κρατικής και παρακρατικής καταστολής, η εξουσία οργανώνει τον παγερό της μονόλογο, χτυπώντας ένα-ένα τα «εδάφη» των από κάτω, για να ξεχάσουμε πώς είναι το συλλογικό και το «από κοινού», να αφανιστούμε στη λογική της εξατομίκευσης , να δεχτούμε τη μιζέρια και τη μοιρολατρία ως όρους ζωής.
Ενάντια στο καθεστώς που θέλει να επιβάλλει σιγή νεκροταφείου, ενδυναμώνουμε τις φωνές μας και στεκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη. Πέρα από λογικές διακρίσεων και διαχωρισμών, με πυξίδα την αλληλεγγύη, συγκρουόμαστε με τον πολιτισμό της εξουσίας και δημιουργούμε εμείς το δικό μας κόσμο.
Αδιαμεσολάβητη επικοινωνία και έκφραση, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
Κάτω τα ξερά σας από το athens indymedia και τον 98fm.
22 Απριλίου 2013,
Θερσίτης
- Details
- Category: Αναλύσεις
Εδώ και μερικές ημέρες έχει ανακοινωθεί το κλείσιμο του ΙΚΑ Ιλίου και η συγχώνευση των διοικητικών και υγειονομικών του υπηρεσιών στο γειτονικό ΙΚΑ Αγίων Αναργύρων με βάση τις μνημονιακές και μη επιταγές περιστολής των "κοινωνικών υπηρεσιών". Κάτοικοι της περιοχής αντέδρασαν στην ανακοίνωση αυτή με αποτέλεσμα τις τελευταίες ημέρες να εξελίσσεται στις γειτονιές μας ένας αγώνας για την παραμονή της υπηρεσίας στο Ίλιον. Μεγάλο μέρος αυτού του αγώνα είναι διαμεσολαβημένο αφού την κοινωνική διαμαρτυρία προσπαθούν να αγκαλιάσουν ή να χειραγωγήσουν διάφορα κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς αλλά και εκπρόσωποι του δήμου Ιλίου. Ένα άλλο μέρος του αγώνα κυοφορεί αδιαμεσολάβητα και αυτόνομα χαρακτηριστικά, αφού αρνείται οποιαδήποτε ανάμειξη τοπικών αρχόντων και πολιτικών φορέων στις καθημερινές περιφρουρήσεις του κτιρίου του ΙΚΑ έτσι ώστε να μην απομακρυνθούν οι υποδομές του. Από μεριάς μας, εκδώσαμε το παρακάτω κείμενο το οποίο και φροντίσαμε να διανέμουμε εκτεταμένα πόρτα-πόρτα και χέρι-χέρι στις γειτονιές του Ιλίου, ενώ παράλληλα στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο πλάι των κατοίκων τόσο έξω από το κτίριο του ΙΚΑ όσο και σε κάθε προσπάθεια μη συναινετικής οργάνωσης της αντίστασής τους.
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή αρχείου pdf πατήστε εδώ.]
Δυστυχώς αγαπητέ/η μου κύριε/α, περισσεύετε!
Όταν οι λογιστές βρίσκουν πως οι φτωχοί περισσεύουν...
…χάνονται και τα προσχήματα.
Το κλείσιμο των διοικητικών υπηρεσιών του ΙΚΑ Ιλίου στον Άγιο Φανούριο δεν έρχεται από το πουθενά: ήδη από το 2011 έχει παρθεί η απόφαση πως οι κρατικές «υπηρεσίες πρόνοιας» κοστίζουν πολύ και έχει εκπονηθεί σχέδιο συγχώνευσής τους. Και βέβαια δεν θα σταματήσει εκεί.
Οι κρατικοί λογιστές γνωρίζουν καλά πως οι φτωχοί-ες, οι ηλικιωμένοι-ες, οι άνεργοι-ες, οι μετανάστες-τριες, εκτός από «τεμπέληδες» και «γκρινιάρηδες» («γκρινιάζουν» κάτι για αξιοπρέπεια) είναι και «αρρωστιάρηδες». Και αυτό κοστίζει πολύ στην εθνική οικονομία, πάει πίσω τον εθνικό στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα το 2014. Άρα 2 επιλογές υπάρχουν: είτε οι φτωχοί θα πρέπει βιολογικά να πάψουν να υπάρχουν είτε θα πρέπει οι υπηρεσίες πρόνοιας να συρρικνωθούν σε βαθμό εξαφάνισης. (Το δεύτερο βέβαια δεν αποκλείει το πρώτο αλλά το αντίθετο, το προκαλεί).
Αν οι φτωχοί θέλουν υγειονομική περίθαλψη, ας στρωθούνε με τις ώρες στις ουρές του ΕΟΠΥΥ, ας πάνε στις «μη κυβερνητικές οργανώσεις» που ξεφυτρώνουν παντού από «φιλάνθρωπους» μεγαλοεπιχειρηματίες ξεπλένοντας κεφάλαια, ας κάνουν το σκατό τους παξιμάδι και να πάνε στα ιδιωτικά πολυιατρεία που θησαυρίζουν πάνω στις ανάγκες, ας αποδείξουν την «ελληνικότητά» τους σε ψευτοκοινωνικές υποδομές των ξεφτιλισμένων φασιστών της χρυσής αυγής… και τέλος ας πάνε στα πολυδιαφημιζόμενα «κοινωνικά ιατρεία» του δήμαρχου Ζενέτου που ξεφτιλίζουν και τις δύο έννοιες: ούτε ιατρεία είναι στην ουσία και πολύ περισσότερο ούτε κοινωνικά είναι.
Ο δήμαρχος που επαίρεται ότι έφτιαξε έναν κερδοφόρο δήμο (με 9 εκατομμύρια ευρώ πλεόνασμα) έχει φτιάξει «κοινωνικά ιατρεία» βιτρίνα, κάτι αντίστοιχο με το «κοινωνικό παντοπωλείο» που «εξυπηρετεί» το απλησίαστο νούμερο των 60 εξαθλιωμένων οικογενειών της γειτονιάς μας. Γελοία πράγματα δηλαδή, αφού και ο δήμαρχος ακολουθεί τη νέα μόδα που ανθεί στους κύκλους καναλαρχών, τοπικών αρχόντων, εκκλησίας, διαφόρων «ευαίσθητων» από την Εκάλη, φασιστών, βουλευτών, πολυεθνικών εταιρειών και λοιπών φυραμάτων: η έννοια «αλληλεγγύη» φοριέται πολύ, δεν κοστίζει τίποτα και κάνει το πρόσωπό τους «καθαρό».
Ο δήμαρχος βέβαια έχει και άλλες έγνοιες, πολύ σοβαρότερες: να ντύσει την δημοτική αστυνομία με στολές που το κονδύλι τους έφτασε τις 90 χιλιάδες ευρώ (όπα Gucci ο δημοτόμπατσος!), να βάζει πανάκριβο καινούριο σύστημα αποκομιδής σκουπιδιών στους κεντρικούς πεζοδρόμους για να ικανοποιήσει τους εμπόρους, να κρατάει τους τοίχους καθαρούς από πολιτικές αφίσες –με το πρόσχημα της «καθαρής πόλης» (έτσι ώστε να επικρατεί η αισθητική της ησυχίας-τάξης και ασφάλειας που πρεσβεύει αυτός, ο πολιτικός του φορέας και ο ρόλος του ως «εφαρμοστής» των κεντρικών πολιτικών επιλογών στις γειτονιές μας).
Είναι αυτονόητο πως το κλείσιμο των υπηρεσιών του ΙΚΑ στον Άγιο Φανούριο θα επιτείνει την ήδη ρημαγμένη ζωή κοινωνικών ομάδων (κυρίως των ηλικιωμένων αλλά όχι μόνο) που εξαρτώνται από αυτές τις υπηρεσίες. Είναι αυτονόητο, πως πρέπει να αντισταθούμε στην κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα που θέλει να κάνει τις γειτονιές μας γειτονιές πληθυσμών που «περισσεύουν», πληθυσμών που θα τρέφονται με το «καρότο» ψευτοεπιδομάτων, πεντάμηνων συμβάσεων εργασίας, ψευτοκοινωνικών υποδομών και θα τιθασεύονται με μαστίγιο –όταν δεν κάθονται στα αυγά τους- από τον αστυνομικό στρατό κατοχής.
Δεν θα ‘πρεπε να μας ενδιαφέρει να κρατήσουμε τίποτα από τον πολιτισμό του χρήματος, της εκμετάλλευσης, της εξατομίκευσης και της καταπίεσης που «παρακμάζει» παθαίνοντας απανωτές «κρίσεις». Αν κάτι πρέπει να βάλουμε μπροστά, είναι να δημιουργήσουμε εμείς -οι από κάτω- για εμάς εκείνες τις υποδομές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας σε κάθε γειτονιά. Αυτοοργανωμένα κοινωνικά ιατρεία, δομές αυτομόρφωσης, συλλογικές κουζίνες, συλλογική καλλιέργεια της γης κ.ά. είναι κάποιες από τις υποδομές αυτές που λειτουργούν σχεδόν πανελλαδικά πέρα κι έξω από τον πολιτισμό του χρήματος, του εμπορεύματος και της υποταγής στην κρατική εξουσία. Να χτίσουμε λοιπόν τα συλλογικά-αυτοοργανωμένα μας αναχώματα απέναντι στις επιθέσεις των κυρίαρχων. Οι ανάγκες μας δεν είναι για τους λογιστές τους, δεν είναι για την «αλληλεγγύη» τους, δεν χωράνε στις εθνικές οικονομίες τους και στα οράματα εθνικής ανάπτυξης…
Επειδή λοιπόν η αλληλεγγύη δεν είναι υπόθεση για δημάρχους, φασίστες, παπαδαριό, ΜΚΟ, επιχειρηματίες, κόμματα, καναλάρχες, πρετεντέρηδες, αλλά τρόπος που πρέπει να οργανώσουμε τις ζωές μας οι «από κάτω» μακριά και ενάντια από όλους αυτούς…
Επειδή με παρακάλια, υπομονή και ανοχή ποτέ δεν κερδήθηκε τίποτα…είναι καιρός για αντεπίθεση, σύγκρουση και αυτοοργάνωση.
- Details
- Category: Αναλύσεις
Από το νέο κανονισμό του ΕΟΠΥΥ (ΦΕΚ 3054, 18/11/12), που κομίζει ορυμαγδό περικοπών σε φάρμακα, εξετάσεις, νοσήλια και επιδόματα, σταχυολογούμε ό,τι προβλέπεται για το επίδομα τοκετού:
ΑΡΘΡΟ 13
Μαιευτική περίθαλψη − ιατρικώς υποβοηθούμενη
αναπαραγωγή
Α. Ο Ε.Ο.Π.Υ.Υ. παρέχει στις άμεσα και έμμεσα ασφαλισμένες του μαιευτική περίθαλψη μέσω των συμβεβλημένων παρόχων υγείας, στα πλαίσια της ισχύουσας κάθε φορά νομοθεσίας και των όρων των συμβάσεων με αυτούς. Η συμμετοχή των ασφαλισμένων στα νοσήλια γίνεται με τους ίδιους όρους που αφορούν τις νοσηλείες του άρθρου 10. Σε περίπτωση τοκετού εκτός νοσηλευτικού ιδρύματος, καταβάλλεται αντί μαιευτικής περίθαλψης εφάπαξ χρηματικό βοήθημα ύψους 900 €, 1200 € για δίδυμη κύηση και 1600 € για τρίδυμη κύηση. Τοκετός θεωρείται και η γέννηση νεκρού εμβρύου άνω των 25 εβδομάδων.
Τουτέστιν, όταν μια γυναίκα γεννά σε νοσοκομείο καλύπτονται τα νοσήλια και δεν δικαιούται επίδομα. Επίδομα τοκετού θα λαμβάνουν στο εξής οι γυναίκες που γεννούν σε χώρο εκτός μαιευτηρίου, όπως για παράδειγμα στο σπίτι. Η σταχυολόγηση αυτή δεν επιλέχθηκε ούτε για να αναδειχθεί η πρωτοτυπία των τρόπων με τους οποίους το ελληνικό κράτος εξοικονομεί χρήματα στο όνομα της κρίσης ούτε για να ειπωθεί για νιοστή φορά ότι ο καταιγισμός με μέτρα εκθεμελίωσης οποιουδήποτε ίχνους δημόσιας κοινωνικής πρόνοιας από τις κρατικές δομές φαίνεται να μην έχει τελειωμό. Άλλωστε, δεν υπερασπιζόμαστε ούτε τα επιδόματά τους -πολύ περισσότερο αυτά που δίνονται για να φυσικοποιήσουν την «ευπάθεια» «ευαίσθητων» κοινωνικών ομάδων, όπως οι γυναίκες, διαιωνίζοντας την εξάρτηση αυτών από πατερναλιστικούς μηχανισμούς- ούτε το κράτος σε οποιαδήποτε εκδοχή του.
Στον κανονισμό αυτό αποτυπώνεται μια επιτυχημένη σύζευξη της επίθεσης που δέχεται το υποκείμενο «γυναίκα» (αν και όχι όλες οι γυναίκες με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ένταση*) στη συνθήκη της «εξαίρεσης»· συνθήκη που επιβάλλει η συμπλοκή της «κρίσης», της «έκτακτης ανάγκης» και της διάχυσης του κυρίαρχου διαχωρισμού μεταξύ αξιοβίωτων και επισφαλών ζωών.
Πράγματι, η επίθεση αυτή αποκτά ανηλεή χαρακτηριστικά τον καιρό των οικονομικών κρίσεων, και δη, της τελευταίας. Η φτώχεια, η εξάρτηση από πατεράδες, συζύγους, επιδόματα, η μεγαλύτερη δυσκολία λήψης διαζυγίου ή κατάκτησης οποιουδήποτε αυτοπροσδιορισμού λόγω της οικονομικής συμπίεσης, η κακοποίηση, η σεξουαλική και εργασιακή εκμετάλλευση και η καταπίεσή τους εντός και εκτός σπιτιού, αυξάνονται από τις οξυνόμενες στην κρίση συνθήκες της ανεργίας, της κατ’ ανάγκη μερικής και επισφαλούς απασχόλησης, της μαύρης/ανασφάλιστης εργασίας, του αποκλεισμού, της σιωπής, της κατάθλιψης, του συνεχούς μόχθου της φροντίδας για τους άλλους (συνήθως παιδιά, σύζυγο, ηλικιωμένους), του κοινωνικού κανιβαλισμού.
Η εγκυμοσύνη και η γέννα αλληλεπιδρούν με τις συνθήκες αυτές, επιφέροντας δομικούς καταναγκασμούς στις ζωές των γυναικών και μετατρέποντας το γυναικείο σώμα σε πεδίο μάχης. Ο τοκετός μάλιστα ιστορικά αποτέλεσε πρώτη και βασικότερη αιτία θανάτου για εκατομμύρια γυναικών στον δυτικό κόσμο. Μακράν του να υπερασπιστούμε το σύνολο της παραγωγής και εφαρμογής της σύγχρονης ιατρικής γνώσης και μέριμνας ως σημείο «προόδου» στέκεται το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι, στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό χωροχρόνο, οι γυναίκες χωρίς δυνατότητα επιλογής πρόσβασης στις ιατροφαρμακευτικές δομές είναι πολλές και θα γίνουν ακόμη περισσότερες όσο αυτός εντατικοποιεί και πολλαπλασιάζει τις συνθήκες που ξερνούν εξαθλίωση.
Σε ένα τέτοιο τοπίο, ο νέος κανονισμός για τις δικαιούχες (και μη) επιδόματος συνιστά γυμνό εκβιασμό για τις γυναίκες: τις φτωχές, τις άνεργες, τις ανασφάλιστες, τις μετανάστριες, τις Ρομά, τις ανύπαντρες, τις …., όλες αυτές που θέλουν, αλλά δεν μπορούν να γεννήσουν σε ένα μαιευτήριο ή/και γίνονται αντικείμενο πιέσεων και διευθετήσεων από το οικογενειακό περιβάλλον, ώστε γεννώντας σπίτι να λάβουν χρήματα, ακόμη κι αν έτσι βάζουν το σώμα τους και το παιδί σε σοβαρό κίνδυνο επιπλοκών έως και θανάτου. Διόλου τυχαία, όπως διαβάζουμε σε πρόσφατα δημοσιεύματα, τους τρεις τελευταίους μήνες κατά τους οποίους βρίσκεται σε ισχύ ο κανονισμός, από τις 30 γυναίκες που έλαβαν το επίδομα οι περισσότερες ήταν Ρομά.
Η υλική και συμβολική απαξίωση όμως του γυναικείου σώματος ως επίθεση στη δυνατότητα της αυτοδιάθεσής του δεν τροχιοδρομείται μόνο από την νεοφιλελεύθερη οικονομία της κρίσης. Η άλλη όψη της κυριαρχίας στη σύγχρονη Ελλάδα είναι η βιοπολιτική της αυταρχικοποίησης και του εθνοπατριωτικού ολοκληρωτισμού που αναζητά διαρκώς τις βέλτιστες πατριαρχικές εφαρμογές της. Έτσι, στο στόχαστρο των κυρίαρχων ολοκληρωτικών λόγων και πρακτικών βρέθηκαν πέρυσι οι οροθετικές εκδιδόμενες γυναίκες που στιγματίσθηκαν ως «μολυσματικές», διαπομπεύθηκαν ως «υγειονομική βόμβα» στην καρδιά της αγίας ελληνικής οικογένειας, εξοντώθηκαν κοινωνικά -αν όχι και φυσικά- ως ανεπιθύμητες. Φαίνεται πως πολλές ακόμη γυναικείες ζωές θα βαπτιστούν αναλώσιμες και άχρηστες, τις οποίες κανένα «φιλανθρωπικό» επίδομα δεν μπορεί να εξαργυρώσει.
Απέναντι στο καθεστώς της εξαίρεσης που δε σημαίνει τίποτε άλλο από αυτό που κυριολεκτικά πράττει, να χαράζει σύνορα, να αποκλείει και να εξοντώνει έμμεσα ή άμεσα εκείνες κι εκείνους που δεν μπορούν ή/και δε θέλουν να ενταχθούν στον κόσμο της αβίωτης ζωής που ενορχηστρώνει, ας αντιτάξουμε τη λύσσα των εξαίρετων αγωνιστικών αποθεμάτων μας.