Details

Category: Αναλύσεις

Published: 06 October 2012

Μία αντιφασιστική μηχανοκίνητη πορεία 150 περίπου ατόμων στο κέντρο της Αθήνας, το βράδυ της  Κυριακής 30 Σεπτέμβρη, χτυπήθηκε με «πρωτοφανή» από την αστυνομία βαρβαρότητα. Συνελήφθησαν 15 άτομα που πάνω τους φορτώθηκαν βαριές κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα. Κατά τη διάρκεια της κράτησης τους στη ΓΑΔΑ, υπέστησαν συστηματικά βασανιστήρια.

Την Τρίτη 2 Οκτώβρη το απόγευμα αλληλέγγυοι/ες των διωκόμενων χτυπήθηκαν στα δικαστήρια με ανάλογου τύπου βαρβαρότητα από τις δυνάμεις καταστολής. Συνελήφθησαν 4 άτομα με κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα. Η συνέχεια της κράτησής τους στη ΓΑΔΑ ήταν ανάλογου χαρακτήρα με των προηγούμενων συντρόφων.

Χωρίς να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες για τα παραπάνω γεγονότα (εξάλλου υπάρχει δημοσιοποιημένο το κείμενο των συλληφθέντων συντρόφων) μπορούμε να μιλήσουμε για μια προφανή «μετατόπιση» της ευρύτερης κατασταλτικής στρατηγικής στη σχεδιασμένη ωμότητα ως εργαλείο εκφοβισμού και κοινωνικής πειθάρχησης. Η ωμότητα βέβαια δεν είχε ποτέ χαθεί, αλλά η χρήση της γινόταν σε χρόνους, όρους και τρόπους επιλεγμένους ώστε να γίνεται απλά μια «υπενθύμιση» της κρατικής κατίσχυσης προς τις υποτελείς τάξεις… Και συνήθως ακολουθούνταν από αναμασήματα «υπερβάλλοντα ζήλου» των οργάνων.

Θα ήταν άστοχο να προσπαθήσουμε να χωρέσουμε τον συγκεκριμένο «υπερβάλλοντα ζήλο» στο γνωστό δίπολο: η αφετηρία του αφορούσε το μισάνθρωπο ξέσπασμα ένστολων ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής ή υπήρξε άνωθεν εντολή ή ανοχή;

Στην πραγματικότητα τέτοιο δίπολο δεν υπάρχει: η εκφασισμένη παράμετρος του καθεστώτος δεν εμφανίζεται πια ως εργαλείο (που ανά περιόδους χρησιμοποιείται ή εγκαταλείπεται ανάλογα με τις συστημικές ανάγκες) αλλά ως κομμάτι της κρατικής μηχανής, ως συστημική δυνατότητα. Η ωμότητα λοιπόν δεν είναι παρά μια παράμετρος του δόγματος μηδενικής ανοχής που στοχεύει στον εσωτερικό εχθρό, την κοινωνική δυσαρέσκεια και τις κοινωνικές ομάδες που πια «περισσεύουν» (μετανάστες, φτωχοί και νεόπτωχοι, τοξικοεξαρτημένοι κτλ).

Από την επέμβαση των ΜΑΤ στη Χαλυβουργία (η πρώτη κατασταλτική επίδειξη της νέας συγκυβέρνησης), τα δολοφονικά χτυπήματα στις μεγάλες πορείες-συγκεντρώσεις, τις δημοσιοποιήσεις φωτογραφιών διαδηλωτών (όπως και νωρίτερα αγωνιστών ένοπλων ομάδων), η διαπόμπευση των οροθετικών, η τηλεοπτική κάλυψη της εκαμίτικης επέμβασης στην κατάληψη Δέλτα στην Θεσσαλονίκη, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ο Ξένιος Ζευς, είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες εξελίσσεται η κρατική βαρβαρότητα. Όλα αυτά τα «ασύμπτωτα» γεγονότα, «ασύμπτωτων» κοινωνικών ομάδων, συναντήθηκαν και στην ωμότητα των γεγονότων των τελευταίων ημερών.

Από κει και πέρα «η θεωρία των άκρων» ακούγεται τόσο ως πρόσχημα όσο και ως ανέκδοτο: το ιδεολόγημα αυτό εμφανίζεται τον τελευταίο καιρό (μετά και  την ένταξη της ΧΑ στο κοινοβούλιο) στην ουσία για να καταδείξει 2 άκρα –εχθρούς της δημοκρατίας- αλλά για να χτυπήσει μονάχα το ένα. Οι φασίστες –όταν το καθεστώς και οι «θεωρίες» του- δεν τους κλείνει πονηρά το μάτι, απλά «επαναρυθμίζονται» με ελάχιστη θεσμική ή κατασταλτική πίεση έτσι ώστε να επανέλθουν στο σωστό σημείο. Έτσι όπως ακριβώς επαναρυθμίζεις μια μηχανή, στην οποία κάποιος εσωτερικός μηχανισμός της με διαφορά δυναμικής, μπορεί να την κάνει δυσλειτουργική…

Τι μένει λοιπόν;

Αποφασιστικότητα, λύσσα, αλληλεγγύη, ενδυνάμωση των κοινών μας συλλογικών εργαλείων και απαντήσεων.

Πάντα  έτσι δεν φτιάχνονταν οι ρωγμές στην ιστορία;

Υ.Γ. 1: Τα παραδείγματα, όσο περνούν οι μέρες αθροίζονται… Οι εργαζόμενοι των ναυπηγείων Σκαραμαγκά και οι αλληλέγγυοι πήραν σειρά…

Υ.Γ. 2: Το βράδυ της 5ης Οκτώβρη, οι 15 συλληφθέντες σύντροφοι από τη μηχανοκίνητη πορεία, ύστερα από πολυήμερη κράτηση και ταλαιπωρία, αφέθηκαν ελεύθεροι έως την εκδίκαση της υπόθεσής τους με χρηματική εγγύηση 3.000€ ο/η καθένας/καθεμιά, υποχρέωση παρουσίας σε αστυνομικό τμήμα δύο φορές το μήνα, ενώ ένας από τους 15 υποχρεώθηκε σε καταβολή εγγύησης 10.000€.

Details

Category: Αναλύσεις

Published: 01 October 2012

Δύο μέρες μετά τις απεργιακές διαδηλώσεις της περασμένης Τετάρτης, η αστυνομία έδωσε στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες και τα στοιχεία των εννέα από τους 23 συλληφθέντες. Η δημοσίευση συνοδεύεται από αριθμούς τηλεφώνων, στους οποίους μπορούν να καλέσουν όσοι θέλουν να παίξουν το ρόλο του αμισθί ρουφιάνου της αστυνομίας, για να δέσουν οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν οι συλληφθέντες με ακόμη περισσότερες.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Είναι η σύγχρονη εκδοχή του «wanted» από το άγριο φαρ ουέστ. Ξεκίνησε με τη δημοσιοποίηση φωτογραφιών αγωνιστών που κατηγορούνται για συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις, αλλά πλέον διευρύνεται για να συμπεριλάβει γενικότερα όσους το σύστημα στοχοποιεί ως εχθρούς του: από τις εκδιδόμενες συλληφθείσες ως οροθετικές του AIDS, μέχρι αγωνιζόμενους που κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις. Στην περίπτωση των διαδηλωτών το μήνυμα είναι απλό: αν δεν «κάθεσαι στ’ αυγά σου», κινδυνεύεις να δεις το πρόσωπό σου να περιφέρεται σε εφημερίδες, τηλεοράσεις και διαδίκτυο, σαν να είσαι ο νούμερo ένα εχθρός της κοινωνίας. Σ’ αυτή τη δουλειά όντως πρωτοστατούν τα media, οι ειδικοί στη χειραγώγηση της «κοινής γνώμης». Δεν είναι τυχαίο ότι μεγάλος τηλεοπτικός σταθμός, βλ. mega –με τους δημοσιογράφους του σε ρόλο εκπροσώπου του υπουργείου δημόσιας τάξης- αναπαρήγαγε μία προς μία τις φωτογραφίες των συλληφθέντων της Τετάρτης, στιγματίζοντάς τους ως «ταραχοποιά» στοιχεία. Γιατί η δημοκρατία ξέρει πάντα να εκδικείται. Η δημοσιοποίηση των στοιχείων, με μια σειρά πρωτοφανών νομικών παρατυπιών (αφού ούτε έχει αποδειχθεί ότι ευσταθούν οι κατηγορίες, ούτε δίκη έχει γίνει), είναι μια πρώτη τιμωρία των «διασαλευτών της δημόσιας τάξης». Μαζί με το ξύλο βεβαίως –στις πρόσφατες φωτογραφίες υπάρχουν και δυο σπασμένα χέρια –αλλά ποιος θα ζητήσει εξηγήσεις γι’ αυτό;

Το έχουμε ξαναπεί. Με τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών σκοπεύουν στο διασυρμό ανθρώπων, στην εκ προοιμίου κατασκευή της ενοχής τους.

Στερούν από τον εικονιζόμενο συλληφθέντα τη φωνή του· παύει να είναι ο διαδηλωτής που κατέβηκε στην πορεία για να συνενώσει την οργή του με αυτή των άλλων και αποδυναμώνεται έτσι το πολιτικό περιεχόμενο στην κίνηση του. Μένει αυτός και ο ποινικός κώδικας, εξορισμένος σε ένα εξω-κοινωνικό πεδίο με τη στάμπα του ένοχου και του πλέον επικίνδυνου. Για να μετατοπιστεί το κοινωνικό ενδιαφέρον μακριά από τους πραγματικούς εχθρούς των «από κάτω».

Και δεν αποσκοπούν μόνο στο να τιμωρήσουν και να εκδικηθούν τους ίδιους τους συλληφθέντες, κάνοντας τη ζωή τους δύσκολη με το να κουβαλάνε στις απλές καθημερινές τους κινήσεις την «ποινική τους δημοσιότητα», αλλά και για παραδειγματισμό και διάχυση του φόβου στα κοινωνικά κομμάτια που συνεχίζουν να βρίσκονται στο δρόμο και αγωνίζονται. Επιδιώκουν να επικρατήσει ο τρόμος.

Και κάτι ακόμη: με την προώθηση του χαφιεδισμού το αστυνομοκρατούμενο πια κοινωνικό πεδίο χάνει ακόμα περισσότερο από τον καθαρό του αέρα. Πέρα από τον τακτικό αστυνομικό στρατό κατοχής των πόλεων επιστρατεύουν κι ένα δεύτερο: εκείνο των πρόθυμων «πολιτών» (ως άλλα τάγματα εφόδου) που θα κάνουν τη βρώμικη δουλειά στα μουλωχτά. Όλοι μπορούν να γίνουν μπάτσοι, γείτονες μπορούν να «δώσουν» γείτονες, γνωστοί μας μπορεί να γίνουν καταδότες μας. Ενεργοποιούνται τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, επιβάλλεται επαγρύπνηση και συμμετοχή στο κυνήγι όσων διαταράσσουν την εξαιρετικά εύθραυστη πλέον κοινωνική ειρήνη. Η καταστολή εμπλουτίζει τα εργαλεία της. Κάτι τέτοιο είναι απολύτως απαραίτητο τώρα, που η επίθεση στους από κάτω, αγριότερη από ποτέ, φουσκώνει την κοινωνική δυσαρέσκεια.

Για όλους αυτούς τους λόγους, για όλους τους λόγους του κόσμου ας μην τους κάνουμε άλλο το χατίρι. Ας περάσουμε σε συλλογική άρνηση λήψης φωτογραφιών και δακτυλικών αποτυπωμάτων. Και ας προσθέσουν στις κατηγορίες και την «απείθεια κατά της αρχής» -έτσι κι αλλιώς οι συλληφθέντες δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, τους φορτώνουν έτσι κι αλλιώς τον μισό ποινικό κώδικα.

Γιατί τα πρόσωπα των αγωνιζόμενων ανθρώπων λάμπουν στους δρόμους και είναι τα πιο όμορφα πρόσωπα του κόσμου…

Ενάντια στην άγρια επίθεση που δεχόμαστε, ας προτάξουμε σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, σχέσεις όπου χαφιεδισμός και ρουφιανιά δε χωράνε. Στην εξαθλίωση και την πρωτοφανή λεηλασία των ζωών μας είναι στοίχημα ελευθερίας να οξύνουμε και να βαθύνουμε εδώ και τώρα την «καταστροφική μανία» της αυτοοργάνωσης, της ρήξης με τον παλιό αυτό κόσμο.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΩΝ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΩΝ

Details

Category: Αναλύσεις

Published: 13 September 2012

Τις τελευταίες μέρες, στη γειτονιά της Τσούμπας στους Αγίους Αναργύρους, σημειώθηκαν επαναλαμβανόμενες ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών που ζουν στην περιοχή εδώ και πολλά χρόνια. Παρέες φασιστοειδών, από 5 έως 20 άτομα, επιδίδονται σε κυνήγι μεταναστών τις μεταμεσονύχτιες ώρες κυνηγώντας και χτυπώντας τους, απλά και μόνο επειδή δεν ρέει στις φλέβες τους το… περίφημο «ελληνικό αίμα». Κορύφωση των επιθέσεων υπήρξε στις 2 τα ξημερώματα του Σαββάτου 25/8 στην οδό Ι. Μέρλα, όπου ομάδα νεοναζί πέταξε εμπρηστικό-εκρηκτικό μηχανισμό σε αυλή σπιτιού που μένουν μετανάστες από το Πακιστάν, με αποτέλεσμα ένας από αυτούς να νοσηλευτεί με σοβαρά εγκαύματα στο Θριάσιο νοσοκομείο. Την Κυριακή 26/8 το βράδυ, 15μελής ομάδα μισανθρώπων επιτέθηκε σε άλλους τρεις Πακιστανούς, εγκλώβισε τον έναν και εφάρμοσε πάνω του όλη τη θρασυδειλία της. Την Τρίτη 28/8 γύρω στις 11, ισάριθμη ομάδα ντόπιων νεολαίων επανεμφανίζεται στα στενά της γειτονιάς κρατώντας ξύλα και ρόπαλα, αναζητώντας νέους δέκτες για το ρατσιστικό τους μίσος. Οι αστυνομικές δυνάμεις που βρέθηκαν στο σημείο όχι μόνο δεν μάζεψαν τα φασιστοκαθάρματα (πώς θα μπορούσαν άλλωστε να πειράξουν ομοϊδεάτες τους -μην ξεχνάμε ότι το 50% των αστυνομικών ψήφισαν τους νοσταλγούς του Χίτλερ) αλλά αφού τους «μάλωσαν», τους άφησαν ελεύθερους και, σε απόλυτη αρμονία με τον παραλογισμό της περιόδου που ζούμε, προσήγαγαν (παραδειγματικά) τρεις Πακιστανούς που έτυχε να περνούν από το σημείο εκείνη τη στιγμή. Στο τμήμα, αφού δεν μπόρεσαν να παρατείνουν την κράτησή τους με κάποια κατηγορία, εξάντλησαν το 3ώρο της εξακρίβωσης, αφού πρώτα τους «φίλεψαν» με το απαραίτητο ξυλοφόρτωμα για το τίποτα που είχαν διαπράξει…

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν γεγονότα ρατσιστικής βίας σε αυτή την περιοχή. Πέρυσι τον Αύγουστο υπήρξε απόπειρα εμπρησμού σε χώρο συνεύρεσης Πακιστανών και μαχαίρωμα σε Μπαγκλαντεσιανό, ενώ τον Νοέμβριο έγινε προσπάθεια μαχαιρώματος σε Σενεγαλέζο που αποτράπηκε από κάτοικο της περιοχής.

Στην εποχή που οι επιλογές των «από πάνω» έχουν ποδοπατήσει κοινωνικά κεκτημένα και ελευθερίες, που τα περιθώρια για μια αξιοπρεπή ζωή στενεύουν συνεχώς για εμάς τους «από κάτω», είναι παράδοξο και βλακώδες η συσσωρευμένη οργή για τα κοινωνικά δεινά να στρέφεται προς τους μετανάστες, ανθρώπους που ο πόλεμος και η φτώχεια τούς εξανάγκασε να μεταναστεύσουν. Το εξοργιστικό δεν είναι βέβαια που βρίσκονται εδώ, εξοργιστικό είναι που εκτός της δύσκολης ζωής που αναγκάζονται να κάνουν ακόμα και εδώ (κάνουν τις πιο εξοντωτικές δουλειές, όταν δεν είναι άνεργοι) τους επιφυλάσσεται, για μια ακόμη φορά, κυνήγι λόγω… «χρώματος και διαφορετικής φυλής». Όσο για το παραμύθι πως «μας παίρνουν τις δουλειές» ας τελειώνουμε μια και καλή με το φασιστικό περιεχόμενό του. Ή μήπως κανείς θεωρεί ότι «θα πιάσει την καλή» δουλεύοντας χαμάλης, μαζεύοντας φράουλες ή καθαρίζοντας τζάμια στα φανάρια; Είναι απαράδεκτο να ενοχοποιούνται φτωχοί άνθρωποι για τη φτώχεια μας. Τελεία και παύλα.

Όσον αφορά το πρωτοφανούς βιαιότητας γεγονός με το 15χρονο κορίτσι στην Πάρο, πάνω του στήθηκε ένα άλλου επιπέδου άγριο σκηνικό: τα μίντια υπογράμμιζαν ξανά και ξανά την μη ελληνική εθνικότητα του δράστη, σαν να με κάποιο παράδοξο τρόπο αυτό να του προσέδιδε μεγαλύτερη αγριότητα, ενώ οι μισάνθρωποι της Χ.Α., ως αυθεντικοί κερδοσκόποι, εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός για την εξαγωγή ρατσιστικού μίσους. Ποιος νοήμων όμως άνθρωπος θα μπορούσε να πει ότι το έγκλημα συνδέεται με γονίδια, θρησκεία, χρώμα, αίμα, εθνική καταγωγή; Ας μην αναπαράγουμε λοιπόν σαν κουρδισμένοι ξενοφοβικοί τα περί εθνικής καταγωγής του δράστη κι ας τοποθετήσουμε το βάρβαρο γεγονός της Πάρου πλάι στην ατέλειωτη σειρά καθημερινών βιασμών, κακοποίησης και βασανισμών γυναικών, γεγονότα που γίνονται ακόμα πιο άγρια λόγω της εσκεμμένης σιωπής που τα συνοδεύει.

Η στοχοποίηση των μεταναστών ως η ρίζα του κακού για την κοινωνική εξαθλίωση, η δηλητηρίαση των «από κάτω» με πλαστούς διαχωρισμούς σε Έλληνες και ξένους, ανοιχτόχρωμους και μελαμψούς, είναι λύση που προωθεί η ίδια η εξουσία για τον αποπροσανατολισμό μας, αφού έτσι μπορεί να μην στοχοποιείται η ίδια από την κοινωνική οργή, ως η μόνη υπαίτια για την επέλαση της κοινωνικής φτώχειας και της δυστυχίας. Δουλεύουν προς την ίδια κατεύθυνση οι παρακρατικές-φασιστικές συμμορίες και οι κρατικές-αστυνομικές επιχειρήσεις (τύπου «Ξένιος Δίας»), επιδιώκοντας τον αλληλοσπαραγμό ανάμεσά μας. Τα πογκρόμ δεν αποτελούν λύση κανενός προβλήματος, αλλά είναι πάντα μήνυμα καταστολής και ελέγχου προς ολόκληρη την κοινωνία. Οι φασίστες υπήρξαν πάντα το δεξί χέρι των «από πάνω» σε περιόδους που η κοινωνική οργή ξεχείλιζε. Τέτοιοι είναι και τώρα. Είναι με τους «από πάνω» και αυτούς εξυπηρετούν. Δρουν συμπληρωματικά, για να σκληρύνει ακόμη περισσότερο αυτό το βάρβαρο σύστημα των διαχωρισμών, των ανισοτήτων, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.

Ας καταλάβουμε όμως επιτέλους ποιος είναι ο εχθρός και ας πάψει το άκριτο αναμάσημα ρατσιστικών ή κρυφορατσιστικών σχολίων. Ιδιαίτερα σε φτωχογειτονιές, όπως η Τσούμπα, όπου ντόπιοι και μετανάστες συμβιώνουμε αρμονικά δεκάδες χρόνια τώρα, είναι επιτακτική ανάγκη να ενισχύσουμε τους δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ μας. Να επαγρυπνούμε όλοι και όλες ενάντια στο καθεστώς της ανθρωποφαγίας, ενάντια στο καθεστώς που μας θέλει να κανιβαλίζουμε ο ένας τον άλλον. Να γίνουμε η ασπίδα που θα αποτρέψει τα μισάνθρωπα χτυπήματα, που σήμερα έχουν στόχο τους μετανάστες και αύριο τους ντόπιους εξεγερμένους. Η περίοδος που ζούμε είναι εξαιρετικά κρίσιμη και επιλογές από άγνοια ή ανοησία δεν συγχωρούνται. Είναι ώρα να πάρουμε θέση. Τη θέση που μας αρμόζει. Δίπλα στους φτωχούς, στους καταπιεσμένους, στους εξεγερμένους.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ, ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

ΝΑ ΚΑΤΑΛΥΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Αναλύσεις

Published: 20 June 2012

Ένα τροχαίο ατύχημα μεταξύ μοτοσυκλέτας της ομάδας ΔΙΑΣ και οχήματος που οδηγούσε ρομά στα Άνω Λιόσια. Ο θάνατος ενός από τους δύο αστυνομικούς, η σύλληψη, η έως τώρα κράτηση του ρομά που ενεπλάκη στο ατύχημα. Τα ολονύχτια και ολοήμερα εκδικητικά μπλόκα που έστησε ο αστυνομικός στρατός κατοχής σε κάθε γωνιά της ευρύτερης περιοχής όπου ζουν και δραστηροποιούνται οι ρομά. Η περικύκλωση των καταυλισμών. Η αγανάκτηση από την εκδικητική στάση της αστυνομίας ολόκληρου του πληθυσμού των ρομά στην περιοχή. Τα οδοφράγματα, κάποιες σπασμένες βιτρίνες και οι ταραχές τα τελευταία βράδια στην περιοχή των Άνω Λιοσίων και του Ζεφυρίου. Μια απόπειρα επίθεσης στο τοπικό αστυνομικό τμήμα από εξαγριωμένους ρομά νεολαίους. Οι επιθέσεις μιας δράκας φασιστών σε ρομά της περιοχής και η συνδρομή τους στις επιχειρήσεις της αστυνομίας (με εφαλτήριο τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στα Άνω Λιόσια). Η ασφυκτική καθημερινότητα που έχουν επιβάλλει τα δόγματα του φυλετισμού και του κρατικού ρατσισμού στην περιοχή...

Οι εικόνες αυτές δεν είναι τίποτε άλλο από εικόνες του παρόντος αλλά και από εικόνες του μέλλοντος. Εδώ και μέρες, το φυλετικό μίσος απέναντι στους ρομά των Άνω Λιοσίων και του Ζεφυρίου, επιχειρείται να διοχετευτεί στον πληθυσμό της ευρύτερης περιοχής από μια δράκα φασιστών που τελευταία στέγασαν το μισανθρωπισμό τους σε κεντρικό σημείο των Άνω Λιοσίων. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, στρατιωτικοί μηχανισμοί της Χρυσής Αυγής, επιχείρησαν σε στιγμές να διανέμουν το εμετικό υλικό τους στις γειτονιές των συγκεκριμένων περιοχών συναντώντας ουκ ολίγες φορές τις αντιδράσεις των ρομά κατοίκων. Δε θα μπορούσε εξάλλου να γίνει διαφορετικά αφού τα μισάνθρωπα κτήνη της Χρυσής Αυγής διακηρύσσουν δημόσια στα έντυπά τους την πρόθεσή τους να εκδιώξουν από την περιοχή τους ίδιους τους ρομά κατοίκους της. Έτσι πολλές ήταν οι φορές που τις τελευταίες ημέρες οι φασίστες της Χρυσής Αυγής συνάντησαν σθεναρές αντιστάσεις στην κατά τα άλλα δημοκρατική προεκλογική τους εξόρμηση...  Γνωρίζουν βέβαια καλά πως απέναντί τους δεν έχουν έναν φοβισμένο κι ελεγχόμενο πληθυσμό, αλλά μια δυναμική που μπορεί να ανατινάξει τα ύπουλα σχέδιά τους: να στρέψουν δηλαδή τους υπόλοιπους κατοίκους της περιοχής ενάντια στους ρομά...

Όμως το φυλετικό δηλητήριο δεν αρκούσε. Τις ημέρες που κορυφωνόταν η εκλογική αναμέτρηση, ένα τροχαίο ατύχημα ήταν αρκετό για τον κρατικό μηχανισμό για να μπει με "πυγμή" στην περιοχή και να ξεδιπλώσει για άλλη μια φορά τα ρατσιστικά του σχέδια. Η υπηρεσιακή κυβέρνηση φαίνεται πως γνώριζε πολύ καλά τον σχεδιασμό. Στοχοποίηση όλων των ρομά ως υπαίτιων για τον θάνατο ενός αστυνομικού σε ατύχημα. Εκδικητικά μέτρα για τον περιορισμό της κυκλοφορίας και της δραστηριοποίησης του πληθυσμού με πρότυπο τον στρατιωτικό σχεδιασμό στις κατεχόμενες περιοχών της Παλαιστίνης: αμέτρητα μπλόκα, αμέτρητους ελέγχους, αμέτρητο ξύλο, αμέτρητος φόβος, αμέτρητη τρομοκρατία... Και όλα αυτά, φυσικά μακριά από τους προβολείς της δημοσιότητας, για να μην διαταραχτεί η προπαγάνδα του καθεστώτος: να υπάρξει κυβέρνηση στον τόπο για να μην οδηγηθούμε στο χάος...

Αυτοί που επενδύουν στην κρατική και παρακρατική βία και τρομοκρατία, γελιούνται αν νομίζουν πως όλα δουλεύουν ρολόι, γελιούνται αν νομίζουν πως θα στήνουν ανενόχλητοι τούς φυλετικούς και ρατσιστικούς τους σχεδιασμούς. Δεν είναι μόνο το ότι οι κοινότητες των ρομά αντέδρασαν και βρέθηκαν ακαριαία στο δρόμο τόσο απέναντι στις δράκες των φασιστών όσο και στο άκουσμα της παράτασης της κράτησης του εμπλεκόμενου στο ατύχημα. Είναι που το ίδιο το κράτος αντιλαμβάνεται την δυνατότητα αυτών των "επικίνδυνων τάξεων" να στήσουν αναχώματα στην επέλαση της κρατικής και παρακρατικής βαρβαρότητας και του ολοκληρωτισμού. Για αυτό και αντιμετώπισαν τις "ταραχές" βάση σχεδίων: άμεση αποστολή ενός αστυνομικού στρατού κατοχής, φόβος και καταστολή. Η φωτιά έπρεπε να σβήσει στην εστία της άμεσα και με κάθε μέσο. Κι αυτό είναι που αποτυπώνεται τις τελευταίες ημέρες στην περιοχή. Εκατοντάδες δίας, δεκάδες κλούβες των ματ, αμέτρητες μηχανές ασφαλιτών κ.ά. επιβάλλουν μια αφόρητη καθημερινότητα στην περιοχή. Δεν είναι εικόνες από μια "ευαίσθητη" πληθυσμιακά περιοχή και την κρατική διαχείρισή της, είναι οι εικόνες του μέλλοντος, ο τρόπος με τον οποίο το σύστημα επιδιώκει να διαχειρίζεται κάθε προβλεπόμενη κοινωνική ταραχή.

Απέναντι σε αυτές τις προθέσεις της εξουσίας, αυτό που αποτελεί ζητούμενο στους "από κάτω" δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από την ενδυνάμωση της μεταξύ τους αλληλεγγύης, με τρόπους τέτοιους που θα δημιουργούν πραγματικά αναχώματα απέναντι στις επιδρομές των μηχανισμών καταστολής σε οποιαδήποτε κοινωνική έκρηξη του μέλλοντος. Ενδυνάμωση της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας και του μοιράσματος στις γειτονιές, στα πάρκα, στις πλατείες. Στο ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι από πάνω, στη γενικευμένη κοινωνική φτώχεια κι εξαθλίωση που οδηγούν οι πολιτικές του κράτους, του καπιταλισμού και του μνημονίου, να μην αφήσουμε κανέναν και καμία μόνο του/της.

Details

Category: Αναλύσεις

Published: 09 June 2012

[Κατεβάστε το κείμενο σε αρχείο PDF πατώντας εδώ]

Λίγα λόγια για τους χορούς και τις κοινότητες των ανθρώπων.

Στo πλαίσιo των αυτοοργανωμένων μαθημάτων του “Θερσίτη” (χώρου ραδιουργίας και ανατροπής στο Ίλιον), ξεκινήσαμε από το φθινόπωρο του 2011 το μάθημα των παραδοσιακών χορών. Έχοντας ως βασικό άξονα την ανάγκη και επιθυμία για τη μετάδοση της γνώσης και την καλλιέργεια των δεξιοτήτων μας, απαλλαγμένοι από την αυθεντία των ειδικών, τους ρόλους μαθητή-δασκάλου, τους διαχωρισμούς (εθνικούς, θρησκευτικούς, έμφυλους) και κόντρα στην εμπορευματική λογική των διαφόρων σχολών, επιλέξαμε να πειραματιστούμε και να συνδιαμορφώσουμε σε ένα πεδίο που αφορά τον «πολιτισμό» του ευρύτερου γεωγραφικού περιβάλλοντος όπου ζούμε.

Στην Ελλάδα παρατηρείται μια φοβερά μεγάλη ποικιλία ρυθμών και χορευτικών μορφών λόγω της συχνής εναλλαγής του πυκνού τοπίου (κάμποι, βουνά, θάλασσα, λίμνες) αλλά και της γεωγραφικής θέσης της. Πρόκειται για μια ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, ένα σταυροδρόμι πολιτισμών μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ένας τόπος συνάντησης πολλών και διαφορετικών λαών, ένας κόμβος στις ροές μετακίνησης των πληθυσμών κυρίως λόγω πολεμικών συγκρούσεων και οικονομικής λεηλασίας στους τόπους προέλευσής τους. Οι συνθήκες αυτές διαμόρφωσαν ένα τεράστιο πλούτο συλλογικής έκφρασης μέσω του χορού και των κοινωνικών εκδηλώσεων κάθε κοινότητας.

Ο χορός στη ελλαδική περιφέρεια, ήταν μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα μια από τις σημαντικότερες κοινωνικές εκδηλώσεις. Ήταν όχι μόνο μέσο ψυχαγωγίας αλλά και διαπαιδαγώγησης αφού λειτουργούσε ως ένας τρόπος μύησης στις πολιτιστικές συνήθειες, στις ηθικές αξίες, στις αισθητικές αντιλήψεις, στο ομαδικό πνεύμα, στην αντίληψη της σχέσης των φύλων και στην αντίληψη της δομής και της οργάνωσης της κοινωνίας. Γι΄ αυτό και δεν είναι απαλλαγμένος από πολλά στοιχεία του κυρίαρχου πολιτισμικού γίγνεσθαι όπως η πατριαρχία, ο εθνικισμός, ο τοπικισμός, η ιεραρχία, η ταξική διαστρωμάτωση κλπ. Δεν είναι λίγες οι φορές που παραδοσιακοί χοροί και τραγούδια χρησιμοποιήθηκαν στη δημιουργία της εθνικής ταυτότητας και συνοχής, στην τόνωση του εθνικού φρονήματος, ιδιαίτερα σε περιόδους που η ιστορική συγκυρία το επέβαλλε (βλ. τουρκοκρατία, περιόδους προβαλλόμενων εξωτερικών απειλών και περιόδους εσωτερικών κρίσεων) αλλά και στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας (βλ. χουντικά γλέντια, περιόδους μεγάλων γεγονότων εθνικής προβολής όπως οι ολυμπιακοί αγώνες) με κύριο πάντα σκοπό την κοινωνική νομιμοποίηση ενός καταπιεστικού μεν, εθνικοπατριωτικού δε, καθεστώτος.

Στην νεότερη πάλι ελληνική πραγματικότητα (και αντίστοιχα στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη), για την κατασκευή της εθνικής ταυτότητας, χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο το αρχαιοελληνικό παρελθόν και η κλασική εποχή. Οι λαογράφοι, μέσα στον ίδιο συμβολικό περίγυρο, επιχείρησαν να ανακαλύψουν και να προσδώσουν στους αγροτικούς πληθυσμούς επιζώντα αρχαία ήθη και έθιμα. Επειδή λοιπόν ο πολιτισμός είναι φορέας και εκφραστής ταυτοτήτων, η δόμηση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας  αποτέλεσε κυριαρχικό σχέδιο που οδήγησε στην «ελληνικότητα». Οι κατασκευαστές της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, αδιαφορώντας ή παρακάμπτοντας σκοπίμως  κάποιες σημαντικές διαστάσεις της αγροτικής ζωής (όπως για παράδειγμα η ομοιότητα ολόκληρης της περιοχής της μεσογείου και των Βαλκανίων σε ήθη, έθιμα και πρακτικές), προσδιόρισαν την ταυτότητα των νεοελλήνων μέσα σε μονοδιάστατα και πολλές φορές πλασματικά όρια, νοθεύοντας και πλάθοντας ακόμη και το δημοτικό τραγούδι.

Τι είναι όμως παραδοσιακό τραγούδι και χορός; Συχνά ο όρος «παραδοσιακός» χρησιμοποιείται καταχρηστικά ως το «καλαματιανό» που μαθαίναμε αναγκαστικά στο σχολείο, το «χασάπικο» στα μπουζοκομάγαζα, το «κότσαρι» και το «πεντοζάλι» από ένα χορευτικό συγκρότημα που λαχανιάζει έχοντας δει την Κρήτη μόνο στον χάρτη, κι έχοντας ακούσει για τους πόντιους μόνο στα ποντιακά ανέκδοτα. Αυτή η κατηγορία χορεύει φολκλόρ ή καλύτερα καταναλώνει «παράδοση».

Στην «παραδοσιακή» κοινωνία, ο χορός και το τραγούδι ήταν συμμετοχή κι όχι θέαμα. Αποτελούσε μέσο μεταβίβασης της πολιτισμικής κληρονομιάς στις επόμενες γενιές, μέσο αναγνώρισης και αποδοχής των διαφορετικών ηθών και εθίμων, θρησκειών και ιδιαιτεροτήτων κάθε κοινότητας όποιες και όσες κι αν ήταν οι πολιτισμικές ομάδες στο εσωτερικό της. Η μετάδοση των χορών, από τη μια γενιά στην άλλη δεν γίνονταν με διδασκαλία. Η κοινωνία στο σύνολό της εξασφάλιζε την εκπαίδευση, όπου οι συμμετέχοντες μάθαιναν χορό ερχόμενοι σε άμεση επαφή μεταξύ τους, όπως συνέβαινε και με τον τρόπο που μάθαιναν τα παιχνίδια και τη γλώσσα. Κανείς δεν αναλάμβανε να τους διδάξει, η μετάδοση βασιζόταν ουσιαστικά στην όσμωση. O χορός τότε, δεν μπορούσε να νοηθεί έξω από τις συγκεκριμένες συνθήκες που τον περιέβαλαν, δηλαδή την κοινότητα. Η μελέτη του χορού μιας κοινότητας δεν βοηθάει μόνο στην κατανόηση αυτού του πολιτισμικού φαινομένου μέσα στον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε, αλλά μας παρέχει πληροφορίες για την οργάνωση της κοινότητας, για τους ανθρώπους, τις μεταξύ τους σχέσεις καθώς και για την τη σημασία του χορού γι αυτούς.

Ο χορός και το τραγούδι ήταν στο κέντρο της κοινωνικής ζωής. Αποτελούσαν τη συλλογική έκφραση συναισθημάτων (χαρά, λύπη, έρωτας, αγωνία) αλλά και γεγονότων που βίωνε όλη η κοινότητα (γάμος, θάνατος, πόλεμος κ.ά). Συνδεόταν με τη φύση, τις εποχές της, τα χρώματά της, τις αγροτικές εργασίες ακόμη και με τη συλλογική συγκέντρωση οικονομικών πόρων για διάφορα έργα της κοινότητας, χωρίς κεντρική κρατική στήριξη (πχ. Ικαρία).

Για εμάς σήμερα, ο παραδοσιακός χορός είναι ένας ακόμη μη λεκτικός τρόπος επικοινωνίας που σημαίνει, μαρτυρεί, διηγείται, εξιστορεί, παρουσιάζει, εκφράζει, μοιράζεται, επικοινωνεί. Συνυπάρχει σε μια σχέση διαρκούς αλληλεπίδρασης με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του πολιτισμού και της καθημερινότητας (όπως είναι η γλώσσα, η μουσική ή οποιοδήποτε άλλο πολιτισμικό στοιχείο) και ακολουθεί την εξέλιξή τους διαμέσου της ιστορίας του κοινωνικού συνόλου. Γι΄αυτό αναζητάμε μία «παράδοση» που είτε θα είναι ζωντανή κρατώντας στοιχεία από το παρελθόν και θα εμπλουτίζεται διαρκώς από δικούς μας τρόπους, επιθυμίες, ανάγκες, είτε θα είναι στάσιμη, αμετάβλητή και θα εξυπηρετεί μονάχα εθνικούς εορτασμούς και φολκλορικά πανηγύρια. Στις μέρες μας μάλιστα όπου η συστημική κρίση παράγει ολοένα και μεγαλύτερους διαχωρισμούς στη βάση του φύλου και της φυλής, όπου ο κοινωνικός κανιβαλισμός και ο ατομικισμός προβάλλεται συστημικά ως το μόνο κοινωνικό καταφύγιο, όπου η λεηλασία των από πάνω τέμνει όλα τα πεδία της καθημερινότητας των από κάτω, αναζητάμε εκείνους τους τρόπους, εκείνους τους τόπους κι εκείνους χρόνους στους οποίους οι από κάτω θα συναντηθούν και θα μοιραστούν κάθε κοινή τους ανάγκη, από την μόρφωση έως την υγεία, από την στέγαση έως τη διατροφή, από την ανάγκη για επικοινωνία έως την ανάγκη για γλέντι, χορό και δημιουργία.

Αυτοοργανωμένη ομάδα παραδοσιακών χορών στον Θερσίτη

Ιούνης 2012

Details

Category: Αναλύσεις

Published: 19 March 2012

Έντυπη έκδοση ενάντια στους εθνικούς μύθους και τα εθνικά ιδεώδη. Εκδόθηκε τον Μάρτιο του 2012 από στέκια, καταλήψεις, χώρους και ομάδες στις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά. Διανέμεται σε 6.000 αντίτυπα, χέρι με χέρι, σε γειτονιές, σε δρόμους, σε πλατείες, σε σχολεία περιοχών της δυτικής Αθήνας και του Πειραιά.

[Κατεβάστε το έντυπο σε μορφή pdf πατώντας εδώ.]