Ο θάνατος του Θ. Καναούτη, τα social media και ο δρόμος
- Details
- Category: Αναλύσεις
- Published: Tuesday, 27 August 2013 12:41
Λίγες ώρες και για πολλές ημέρες μετά το θάνατο του Θανάση Καναούτη στο Περιστέρι, πολύς λόγος έγινε στα «κοινωνικά δίκτυα» σχετικά με το θάνατο του Θανάση αλλά και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη. Φυσικά δε θα ασχοληθούμε στο σημείο αυτό με τους κορυφαίους χειραγωγούς της κοινής γνώμης -τα ΜΜΕ- που για άλλη μια φορά απέδειξαν σχεδόν στο σύνολό τους ότι αποτελούν τον ισχυρότερο ιδεολογικό πυλώνα του συστήματος συγκαλύπτοντας με απροκάλυπτο μάλιστα τρόπο τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς του θανάτου.
Αντίθετα, θα ασχοληθούμε με τα περιβόητα «social media» που λίγες ώρες μετά το συμβάν… πήραν φωτιά. Λίγο η θερινή ραστώνη, λίγο το γενικότερο μούδιασμα των κοινωνικών αντανακλαστικών, λίγο μια εύκολη συνήθεια που έχει καλλιεργηθεί στην εποχή του -σημαντικού σε πολλές περιπτώσεις- διαδικτύου, συνετέλεσαν σε κάτι πρωτόγνωρο. Εκτός από την άμεση διάδοση της είδησης, ένας ιδιότυπος «διαδικτυακός αυτοματισμός» είχε ως αποτέλεσμα να εκφραστούν οι περισσότερες κοινωνικές αντιδράσεις στον "ασφαλή" για την κυριαρχία χώρο του διαδικτύου. Πρόκειται για μια καινούρια πραγματικότητα περί των «κοινών» αλλά και για έναν νέο τρόπο μαζικής και άμεσης αποτύπωσης του «δημόσιου λόγου» που φυσικά δεν ξεφεύγει καθόλου του ενδιαφέροντος της εξουσίας.
Το ότι ζούμε στην εποχή των ισχνών κομματικών γραμμών και της διάρρηξης των κοινωνικών συμβολαίων είναι από όλους γνωστό και προπαντός από τους ίδιους τους διαμεσολαβητικούς μηχανισμούς που κατά καιρούς αναλαμβάνουν και αποστολές ελέγχου και χειραγώγησης της κοινωνίας (media, κόμματα, ΜΚΟ, κόσμος της διανόησης και του θεάματος κ.ά.). Σε μια εποχή λοιπόν όπου οι ιδεολογίες της εξουσίας και οι κοινωνικές συναινέσεις αναζητούν νέα πεδία αναπαραγωγής και συγκρότησης (νομιμότητα για όλους, εξυπηρέτηση του χρέους, νομισματική και τραπεζική σταθερότητα, ανάπτυξη και άλλα ευτράπελα της ιστορίας) και δεν αρκούνται στα κεκτημένα και παραδοσιακά (ΜΜΕ) δεν μας εκπλήσσει καθόλου η διείσδυσή τους στους τόπους εκείνους όπου αρθρώνεται ο «νέος δημόσιος λόγος» ιδιαίτερα μάλιστα εκεί που αυτός ο «λόγος» είναι πηγαίος, αυθεντικός, πρωτογενής. Τα «κοινωνικά δίκτυα» κι ο «κόσμος του διαδικτύου» είναι οι τόποι εκείνοι που η εξουσία θέλει να ελέγξει, να καθοδηγήσει και να συνετίσει.
Στο πλάι λοιπόν των κατασταλτικών προσπαθειών φίμωσης ακηδεμόνευτων φωνών, blogs και τόπων αδιαμεσολάβητης ενημέρωσης, έρχονται να προστεθούν οι συστημικές εκείνες φωνές που θέλουν να χειραγωγήσουν και να κατευθύνουν το «δημόσιο λόγο» που αρθρώνεται στους τόπους «κοινωνικής δικτύωσης» (κι ενίοτε οι συστημικοί εκείνοι μηχανισμοί όπως οι έμμισθοι υπάλληλοι της Χρυσής Αυγής που δεν αφήνουν ασχολίαστη με τον εμετό τους καμία είδηση των άρθρων στα ηλεκτρονικά media των κατά τα άλλα «πουλημένων» οργανισμών Λαμπράκη κ.ά.). Από τους διάφορους λαϊκιστές κι εθνικιστές υπουργούς (Άδωνις, Βορίδης κ.ά.) έως τα χουντικά think tank των συμβούλων του πρωθυπουργού (Κρανιδιώτης, Φιλιππακόπουλος κ.ά.), από κατά τα άλλα «δημοκράτες» εκπροσώπους του κόσμου της διανόησης (το πρόσφατο παράδειγμα της συγγραφέας Λένας Διβάνη με τις αναρτήσεις περί «τζαμπατζήδων») έως τον κόσμο του θεάματος (παλαιότερα ο συστημικός Γ. Νταλάρας είχε βαλθεί να μας πείσει μέσω διαδικτύου για το αγαθό των προθέσεών του στις φιλανθρωπικές του περιοδείες), από τους ανώνυμους φασίστες έως τους ανώνυμους αρθογράφους και στυλοβάτες του συστήματος, ένα πλήθος συστημικών φωνών έχει βαλθεί όχι απλά να συγκροτήσει και να αναμασήσει μέσω διαδικτύου την ιδεολογία της κοινωνικής συναίνεσης και της νομιμότητας αλλά έχει βαλθεί να αλλοιώσει και να αποσυμπιέσει τη διάχυτη κοινωνική οργή που κατά καιρούς εκφράζεται για διάφορους λόγους και με διάφορες αφορμές.
Αν μέσα σε αυτή την συνθήκη προσθέσουμε και την έκδηλη αγωνία των κυβερνητικών επιτελείων για την αποφυγή ή τη διαχείριση ενός «τυχαίου γεγονότος» (όπως το θάνατο του Θ. Καναούτη) που θα τινάξει στον αέρα όλα τα (παλαιά και νέα) προγράμματα εξανδραποδισμού της κοινωνίας, καταλαβαίνουμε πολύ καλά για πιο λόγο τις πρώτες στιγμές μετά το συμβάν στο Περιστέρι σήμανε συναγερμός σε κάθε κρατικό μηχανισμό επιχειρώντας αρχικά να το συσκοτίσουν και στη συνέχεια να το διαχειριστούν με ιδεολογικό και κατασταλτικό τρόπο.
Στο ίδιο «παιχνίδι», λοιπόν, η κυρία Διβάνη (γνωστή για παλαιότερες τοποθετήσεις της για την... "στήριξη που παρέχει το φοιτητικό κίνημα στο παραεμπόριο" αλλά και για την λατρεία της για την τάξη και την ευνομία), βάλθηκε να μας πείσει για την ανάγκη να χτυπάμε εισιτήριο στα ΜΜΜ. Στο ίδιο «παιχνίδι», με τη σειρά του, ο κύριος Τατσόπουλος, έσπευσε να την υπερασπιστεί από τους «μη πολιτισμένους» κι εξοργισμένους χρήστες του διαδικτύου που τόλμησαν (sic!) να την πάρουν από τα μούτρα. Η μεν κυρία Διβάνη υπερασπίστηκε τη νομιμότητα των εισπρακτικών και κατασταλτικών αντικοινωνικών μέτρων και ο δε κύριος Τατσόπουλος υπερασπίστηκε την ελευθερία του λόγου απέναντι στην «ανομία» των ορδών του διαδικτύου. Πρόκειται απλά για τις συνιστώσες εκείνες του συστήματος που ανέλαβαν να δείξουν την αντίθεση μεταξύ του «δημοκρατικού πολιτισμού» και των «μπάχαλων του διαδικτύου» κι όχι μόνο. Είναι η ίδια γλώσσα όπως αυτή του Δένδια, του Χρυσοχοίδη και άλλων με δημοκρατικό όμως κέλυφος. Είναι ο τρόπος που η αριστερά του συστήματος θέλει να διαχειριστεί στο μέλλον τις εξεγέρσεις...
Πέρα όμως από τους τόπους «κοινωνικής δικτύωσης», οι τόποι που έχουν περισσότερο από ποτέ ανάγκη να ενισχυθούν και να απλώσουν είναι οι τόποι αγώνα των εξεγερμένων, οι δρόμοι, οι πλατείες, οι συνελεύσεις, οι καταλήψεις, χώροι και χρόνοι που διαμορφώνονται μέσα από τις ίδιες τις «γραμμές» των από κάτω, με οριζόντιες διαδικασίες και δίχως τη διαμεσολάβηση των κρατικών και διαμεσολαβητικών μηχανισμών. Να επιβεβαιώσουμε λοιπόν τους φόβους της εξουσίας και να γίνουμε πραγματικά επικίνδυνοι για όσους έχουν οδηγήσει την κοινωνία στον αργό και σταδιακό θάνατο δίνοντας πνοή στις καθημερινές μας εξεγέρσεις. Οι δρόμοι και οι πλατείες είναι εκεί και μας περιμένουν.
Όλοι και όλες στην πορεία την Τρίτη 27/8 στο Περιστέρι.
Όλοι και όλες στους δρόμους.
Υγ: Ανάμεσα σε πολλές επώνυμες κι ανώνυμες αναρτήσεις, ανακοινώσεις και σχολιασμούς για τον τραγικό θάνατο του Θανάση, διακρίναμε την ανακοίνωση κάποιων εργαζομένων στις ΟΣΥ που στο προκείμενο τόλμησαν να μην κρατήσουν «ίσες αποστάσεις» απέναντι στο περιστατικό.
