Το βαθύ (πολύ βαθύ) κράτος περνάει (κι αυτό) κρίση…
- Details
- Category: Αναλύσεις
- Published: Friday, 04 April 2014 16:26
Οι τελευταίες μέρες είναι βγαλμένες από τα καλύτερα ανέκδοτα: αυτά που ξεκινάνε με ανεξάρτητη δικαιοσύνη και τελειώνουν με κρατικό αντιφασισμό…
Για τους πιο υποψιασμένους, οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών δεν επιβεβαίωσαν παρά τις πλέον προφανείς γέφυρες ανάμεσα στο βαθύ πυρήνα του κράτους, της αστικής δημοκρατίας και των φασιστικών-ολοκληρωτικών του απολήξεων. Το πλέγμα σχέσεων δηλαδή αυτό που διαπερνά δομικά κάθε κρατική συγκρότηση και αναδύεται ως κυρίαρχη δυναμική σε «έκτακτες συνθήκες». Στις μη «έκτακτες συνθήκες» οργανώνει τον μηχανισμό και τις συμμαχίες του στο θεσμικό και κοινωνικό πεδίο και τίθεται «εν υπνώσει» ως το σιδηρούν χέρι και δυνατότητα κάθε εξουσίας. Στην Ελλάδα ιστορικά αυτή η σχέση μορφοποιείται στο γνωστό «δεξιό παρακράτος». Πρόκειται για μια αφήγηση της αριστεράς για να εξηγήσει τις εκτός του επίσημου πολιτικού παιχνιδιού «παράλληλες διαδικασίες» αντιμετώπισης του εσωτερικού εχθρού. Στην πραγματικότητα ουδέποτε υπήρξε «παρακράτος»: ό,τι υπήρξε ήταν ατόφιο κράτος και πάλι κράτος. Από τους Ράλληδες, τους χίτες, τους Γκοτζαμάνηδες, τους Παπαδοπουλους ως τους Καλαμπόκες, τα σταγονίδια και τους Ρουπακιάδες. Και το γαργαλιστικό βίντεο με τον πολύφερνο Μπαλτάκο να χαϊδεύεται με τον Κασιδιάρη είναι άλλη μια απόδειξη των δομικών σχέσεων του φιλελεύθερου αστικού κράτους με τον πιο «αρχέγονο» φασισμό. Και αυτό δεν αφορά πρόσωπα, αλλά βαθιές συστημικές επιλογές που αποκτούν πρόσωπα και τομείς ευθύνης.
Μετά τη δολοφονία του Φύσσα, υπήρχε μια έντονη αναγκαιότητα από την πλευρά της αστικής δημοκρατίας να θέσει δημοκρατικά προσχήματα αντιμετώπισης του ναζισμού εκεί όπου θα φύτρωναν επικίνδυνα κοινωνικά ερωτήματα και απαντήσεις. Τώρα ακολουθείται μια αντίστοιχη διαδικασία: στο βίντεο οφείλουμε να δούμε μονάχα ένα πρόσωπο που αυτονομείται, που παίζει δικό του πολιτικό παιχνίδι εκμεταλλευόμενο τη θέση του σε κυβερνητικό πόστο, να δούμε έναν Μπαλτάκο ως μια γραφική ακροδεξιά περσόνα να συνομιλεί και να «αποκαλύπτει αλήθειες» στον Κασιδιάρη. Στην πραγματικότητα στο βίντεο το μόνο που αποκαλύπτεται είναι οι βαθιές σχέσεις της ΧΑ με τον κρατικό μηχανισμό, το από πού πριμοδοτήθηκε, με πόση οικειότητα και φιλικό τόνο διεξάγεται η συζήτηση, το πόσο οι δύο συνομιλητές μοιάζουν να μιλάνε για έναν κοινό σκοπό. Αν κάτι αποκαλύπτεται είναι το πόσο αντισυστημικοί είναι οι φασίστες που πίνουν καφεδάκια με τα δεξιά χέρια του πρωθυπουργού. Όπως επίσης και το ότι οι διώξεις των φασιστών είναι ένα ακόμη δημοκρατικό πρόσχημα που πρέπει να πληρώσουν γιατί αθέτησαν την κοινή συμφωνία με τα αφεντικά τους, που τους έθετε συγκεκριμένο ρόλο και συγκεκριμένο πεδίο αναφοράς. Όταν οι ναζί άρχισαν να νιώθουν πολιτική αυτοπεποίθηση, άρχισαν να εμφανίζουν τάσεις αυτονόμησης: κάπου εκεί έπρεπε να επανέλθει η πρότερη τάξη…
Θα μπορούσαμε να γελάμε με το ξεκατίνιασμα του «βαθέος κράτους», τις προδοσίες και τα καρφώματα, το δόσιμο από τους χρυσαυγίτες του μεγάλου τους προστάτη για να περισωθούν πολιτικά, αν όλα αυτά δεν ήταν εξαιρετικά επικίνδυνα για όλους και όλες που αντιστέκονται στην βαρβαρότητα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Θα γελούσαμε με την «αντιμνημονιακή συνέπεια» της κυβερνώσας αριστεράς να τα βάλει με τους μεγαλοεργολάβους και την «χούντα των media» με το να δώσει διακαναλική συνέντευξη ο αρχηγός της σε 3 κανάλια (άλλων μεγαλοεργολάβων) το Kontra, το Extra και το Action 24 τα οποία καθημερινά φιλοξενούν και αποτελούν δημόσιο βήμα των Κασιδιαραίων… Θα γελούσαμε με την σπουδή κάθε είδους δημοκρατών να επανακαλύψουν σταγονίδια την στιγμή που συγκυβερνούν χρόνια με αυτά…
Η υπόθεση αυτή, όσο και αν ανασύρεται από τα σκοτάδια του «βαθέος κράτους», είναι η φωτεινή επιβεβαίωση όλων αυτών των σημείων που υποδείκνυε ο ακηδεμόνευτος και μαχητικός αντιφασισμός για τις σχέσεις ναζί και κράτους και τον κυρίαρχο αντιφασισμό. Είναι ευκαιρία για δράση και όχι για μούδιασμα…
