- Details
- Category: Σχολιασμοί
Και έμεινες εκεί με χέρι τρεμάμενο να δείχνεις τον κόκκινο χορό από φλόγες που σκαρφάλωνε στον αέρα.
Δίπλα σου φωνές και ουρλιαχτά μπλέκονταν, αναθεμάτιζαν, αγωνιούσαν, επικαλούνταν θεσμούς, θεούς και δαίμονες.
"Ένα σπίτι καίγεται, ένας άνθρωπος καίγεται, τα ζώα μας καίγονται, το μοναστήρι καίγεται, θεέ μου βοηθησέ μας! Πού είναι το κράτος, πού είναι η πολιτεία, η πυροσβεστική, ο θεός ο ίδιος;"
Παρέμεινες εκεί με το χέρι τρεμάμενο ακόμα να δείχνει τις φλόγες.
"Πόσο ακόμα θες να επεκταθείς; Δε σου φτάνουν οι στάχτες τις καθημερινότητάς σου; Πόσο;"
- Details
- Category: Σχολιασμοί
«Το ζήτημα είναι να παραμείνουμε ενωμένοι, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα»
Αυτή είναι μία από τις φράσεις που κυριαρχούν τις τελευταίες μέρες στα τηλεοπτικά πάνελ, στις δηλώσεις των πολιτικών ηγετών σχεδόν όλων των κομμάτων… Αυτή είναι η δήλωση για τη σημερινή αλλά και τη, λεγόμενη, επόμενη μέρα.
Όμως, εμείς αναρωτιόμαστε, «να παραμείνουμε ενωμένοι»/ες με ποιους και ποιες;
Με τα αφεντικά μας; Δηλαδή, με τα μικρά αφεντικά στα οποία δουλεύουμε για 3 ευρώ την ώρα, χωρίς ένσημα, 2-3 φορές την εβδομάδα -και πολύ μας είναι; Γιατί «πρέπει όλοι μαζί να βάλουμε ένα χέρι να σωθεί το μαγαζί και να κάνουμε υπομονή»... Λες και δε φτάνει που δουλεύουμε εμείς, για να δίνουν εντολές και να κερδίζουν αυτοί, πλέον επωμιζόμαστε και μερίδιο υπομονής σαν να είναι δικό μας το κάθε μαγαζί, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Ή μήπως να παραμείνουμε ενωμένοι/ες με τα μεγάλα αφεντικά, αυτά που έχουν (ακόμα και μέχρι χθες) καθημερινές εισπράξεις άνω των 4.500 ευρώ, την ώρα που καλούν σε υποχρεωτικά καθημερινά meeting για να μας «πείσουν» για τα οφέλη του «ναι»; Και να μας απειλήσουν ευθέως πως, αν η απάντηση που θα κυριαρχήσει στο δημοψήφισμα είναι το «όχι», θα κλείσουν οι επιχειρήσεις τους και θα μείνουμε όλες άνεργες; Με αυτούς που βάζουν τους διευθυντές να φτιάχνουν καταλόγους υποθετικών «ναι» και «όχι», ανάλογα με την κοψιά του κάθε εργαζόμενου/ης; Βέβαια, υπάρχουν και μεγάλες εταιρίες που έχουν κλείσει εντελώς μέχρι τη Δευτέρα, στέλνοντας τελεσίγραφο στους εργαζόμενους πως αν ψηφίσουν «όχι» οι ίδιοι, θα απολυθούν.
Ή μήπως να παραμείνουμε ενωμένοι/ες με τα μεγάλα αφεντικά, τύπου Γιαννακόπουλου, που προασπίζονται το «όχι» και το βλέπουν σαν «αγώνα του ελληνικού λαού». Τι κοινό έχουμε με αυτούς, που όσα βγάζουμε εμείς σε ένα μήνα, τα χρειάζονται για να περάσουν μια μέρα;
Να μείνουμε ενωμένοι με τους προϊστάμενους και με εκείνους τους συναδέλφους που, από παλιά, μας είχαν δείξει ποια συμφέροντα προασπίζονται, όταν ήταν επανειλημμένως απεργοσπάστες/τριες, ακόμα και όταν μπορούσαν να απεργήσουν, χωρίς καμία απειλή απόλυσης, μόνο και μόνο για να έχουν την εύνοια των αφεντικών τους; Με τη δικαιολογία ότι έχουν ανάγκες και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, λες και οι εργαζόμενοι που απεργούν δεν έχουν ανάγκες. Λες και η απεργία ή το να απαντάμε στις καθημερινές προσταγές των υπευθύνων, των προϊσταμένων, των αφεντικών, είναι απλά πολυτέλεια.Τι κοινό έχουμε να μας ενώσει με όλους/ες αυτούς/ες;
Να μείνουμε ενωμένοι/ες με τους φασίστες; Με αυτούς που ο ιστορικός τους ρόλος ήταν και θα είναι το να κάνουν τη βρώμικη δουλειά που δεν μπορεί να κάνει απευθείας το κράτος; Αφού όπλισαν τα συντηρητικά κοινωνικά αντανακλαστικά με τα πογκρόμ κατά των μεταναστών, με τις επιθέσεις σε ριζοσπατικοποιημένο κόσμο, με τα λογύδρια περί πατρίδας και έθνους, τώρα ψηφίζουν «όχι» για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας. Τονώνουν δηλαδή τον πατριωτισμό και τον εθνικισμό, τα μόνα συγκολλητικά υλικά που έχουν απομείνει στους από πάνω, προκειμένου να μας πείσουν πως, εμείς οι «από κάτω», έχουμε κοινά συμφέροντα με όσους μας εξουσιάζουν και με όσους κάνουν πλάτες σ’ αυτούς που μας εξουσιάζουν.
Να μείνουμε ενωμένοι με την "αριστερή κυβέρνηση"; Δηλαδή με αυτούς, που όσο δεν ήταν κυβέρνηση, έκαναν τα πάντα για να διαμεσολαβούν στους ακηδεμόνευτους αγώνες. Μόνη τους βλέψη ήταν να παίρνουν την οργή του δρόμου και να την μετατρέπουν σε αιτηματική ειρηνική διαμαρτυρία. Ποιους συμφέρουν, άραγε, τέτοιες διαμαρτυρίες; Προφανώς, μόνο τους «από πάνω». Να μείνουμε ενωμένοι/ες με αυτούς που, τώρα που είναι κυβέρνηση, έχουν κάνει ότι περνάει από το χέρι τους για να μην ξεσπάσει κανένας ακηδεμόνευτος αγώνας των «από κάτω», αλλά αφομοιώνουν τα πάντα στη λογική της ανάθεσης; Αποκορύφωμα το δημοψήφισμα, που ουσιαστικά μας αφήνει να επιλέξουμε με ποιο τρόπο θέλουμε να εξαθλιωθούμε. Και το παρουσιάζουν σαν ιστορική στιγμή αγώνα.
Να μείνουμε ενωμένοι/ες με όλους εκείνους και όλες εκείνες που (είτε από επικίνδυνη βλακεία, είτε από συμφέρον) κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να παραμένουν στην αφάνεια όλες αυτές οι κοινωνικές-ταξικές διαφορές, για «να αποφευχθεί ο διχασμός»;
Λοιπόν για να τελειώνουμε με τις μαλακίες που ακούμε νυχθημερόν, το να μείνουμε ενωμένοι γενικά και αόριστα, επειδή έτυχε και γεννηθήκαμε όλοι/ες εδώ, στην Ελλάδα, εξυπηρετεί μόνο όλους όσους εξουσιάζουν τις ζωές μας, προκείμενου να κάνουμε υπομονή ως υποταγμένοι υπήκοοι και να μη βλέπουμε ότι με όλους αυτούς έχουμε ανοιχτό πόλεμο.
Γιατί αυτό που μας ενώνει δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, το μέρος το οποίο γεννηθήκαμε, ούτε καμία ψήφος, ούτε κανένα εθνικό συμφέρον. Μας ενώνουν οι ταξικοί και κοινωνικοί μας προσδιορισμοί, που δεν είναι καθόλου τυχαίοι. Δε μας ενώνει τίποτα με τους από πάνω. Αντίθετα, νιώθουμε κοινωνικά και ταξικά μας αδέρφια τους μετανάστες, τους «περιθωριακούς», «τους άνομους», τους «φτωχοδιαβόλους», όσους και όσες βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής ιεραρχίας. Μας ενώνει η καθημερινή καταπίεση και υποταγή που βιώνουμε από τους από πάνω, η εκμετάλλευση που μας επιβάλλεται από τα αφεντικά και οι ακηδεμόνευτοι κοινωνικοί, ταξικοί αγώνες τους οποίους οργανώνουμε.
Εκεί είναι ο κοινός μας τόπος. Στις κοινότητες αλληλεγγύης, στον αδιαμεσολάβητο αγώνα, με αντιιεραρχικά χαρακτηριστικά. Στην αυτοοργάνωση και στην αντίσταση. Εκεί βρισκόμαστε, εκεί γνωριζόμαστε, εκεί δοκιμαζόμαστε και χτίζουμε αληθινές σχέσεις ισότητας και αλληλεγγύης, εκεί μοιραζόμαστε τις επιθυμίες, τις ανάγκες μας και τα όνειρά μας.
Ζούμε σε συνθήκες που μας καλούν άμεσα να πάρουμε θέση. Ας επιλέξουμε λοιπόν να οργανώσουμε οριζόντια τις ταξικές και κοινωνικές μας επιθέσεις…
- Details
- Category: Σχολιασμοί
27η μέρα απεργίας πείνας
Ενάντια στην απροκάλυπτη και ασφυκτική καταστολή κάθε αγωνιζόμενου κομματιού της κοινωνίας, από τις 2 Μαρτίου οι κρατούμενοι αγωνιστές Ν.Μαζιώτης, Κ.Γουρνάς, Δ.Κουφοντίνας (σταμάτησε την απεργία στις 27/3), Α.Σταμπούλος, Τ.Θεοφίλου, Φ.Χαρίσης, Α.Ντάλιος και Γ.Καραγιαννίδης, από 9 Μαρτίου ο Γ.Σαραφούδης, από 16 Μαρτίου οι Α.-Δ. Μπουρζούκος και Δ. Πολίτης και ο Δ. Μιχαηλίδης από 23/3 ξεκίνησαν απεργία πείνας με αιτήματα την κατάργηση των φυλακών υψίστης ασφαλείας, του νόμου 187 περί εγκληματικής οργάνωσης και του 187Α (τρομονόμου), του κουκουλονόμου, ενάντια στη βίαιη λήψη DNA, την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού. Παράλληλα, τα φυλακισμένα μέλη της Συνομωσίας των πυρήνων της φωτιάς βρίσκονται σε απεργία πείνας διεκδικώντας την άμεση απελευθέρωση των συγγενικών και φιλικών τους προσώπων που έχουν προφυλακιστεί βάσει του τρομονόμου για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, καθώς και τον τερματισμό κάθε κατασκευής ενόχου από το συγγενικό, φιλικό και συντροφικό τους περιβάλλον.
Αλληλεγγύη στον αγώνα των κρατουμένων
Η ελευθερία θα ανθίσει πάνω στα συντρίμμια των φυλακών
Για το μέγεθος της βαρβαρότητας της ίδιας της συνθήκης του εγκλεισμού, την ψυχική και σωματική εξόντωση του εγκλείστου, την πολιτική, κοινωνική, αισθητηριακή του απομόνωση εντός των τειχών, αφήνουμε να μιλήσει το ίδιο το προδημοσιευμένο απόσπασμα από το βιβλίο του απεργού πείνας Τ. Θεοφίλου: 32 βήματα (ανταποκρίσεις από το σπίτι των πεθαμένων).
"Υπάρχει ένα πολύ συγκεκριμένο συναίσθημα που δημιουργεί η φυλακή και δεν υπάρχει έξω. Μια παλίρροια που δημιουργούν η στέρηση της ελευθερίας, η απελπισία, οι τοίχοι, τα σύρματα, η συνεχής πειθάρχηση, ο συνεχής έλεγχος, η αναγκαστική συμβίωση, η μονοτονία, η συνεχής διεκδίκηση του χώρου, η μόνιμη αναμονή για κάτι, η συνεχής τήρηση λεπτών ισορροπιών, το πρόγραμμα της φυλακής, η νοσταλγία, η ελπίδα. Το ύπουλο και διαρκές βασανιστήριο του εγκλεισμού. Και οι μέρες περνάνε, τα χρόνια περνάνε. Η φυλακή είναι αναμονή συσσωρευμένη, δυστυχία συσσωρευμένη, αδικία συσσωρευμένη. Ατυχία, σαδισμός, καταπίεση, απαγόρευση, πειθαναγκασμός συσσωρευμένα. Άγχος, αγωνία, μυϊκή μάζα, αναστεναγμοί, ένταση, εντολές, απόγνωση, μοναξιά, εγκατάλειψη, γροθιές στο σάκο, ψυχοφάρμακα, επαναλήψεις με την μπάρα, τηλεόραση, λαϊκοπόπ τραγούδια, πάνω κάτω στο μονόζυγο, πάνω κάτω στο δίζυγο, υπομονή, ανούσιες συζητήσεις σε σπαστά ελληνικά. Όλα συσσωρευμένα.
Σκληραίνουν τα μάτια μου να αντικρίζω την πραγματικότητα της φυλακής. Άνθρωποι που βρέθηκαν εδώ από μια αμείλικτη εξουσία, από μια ασύδοτη δύναμη να σέβονται μόνο τη δύναμη. Εδώ μέσα αναπαράγεται όλη η αθλιότητα του καπιταλισμού με τους πιο χοντροκομμένους και κτηνώδεις όρους. Από την άλλην, οι κρατούμενοι σε έναν τόσο μικρό χώρο να παριστάνουν ότι ζούνε. Και πράγματι, κάποιοι να τα καταφέρνουν. Τελικά να ζούνε. Και ανάμεσα στους νεκρικούς τοίχους να αναπτύσσεται ζωή και να βγαίνουν αγριόχορτα ποτισμένα με τον καημό και την ένταση και την αδικία και την αναμονή. Αλλά να βγαίνουν, να φυτρώνουν μέσα από τα τσιμέντα. Να προσπαθούν οι άνθρωποι να μείνουν ζωντανοί, και κάποιοι να τα καταφέρνουν. Να αναπτύσσεται ένας ολόκληρος πολιτισμός, κτηνώδης αντανάκλαση και συμπύκνωση της κοινωνίας, κτηνώδης χωρίς προσχήματα. Όμως, ένας ολόκληρος πολιτισμός στο περιθώριο της κοινωνίας και κάτω από την πιο μυτερή γωνία του τακουνιού της εξουσίας.
Να περπατήσω τη νύχτα. Να τι μου έχει λείψει. Οι μυρωδιές της πόλης, του βουνού, της θάλασσας. Αλλά και η μυρωδιά της νύχτας και ο ήχος της. Να δω τ' αστέρια. Αστέρια, αντί για εκτυφλωτικούς προβολείς. Να καθίσω κάπου μετά τις οχτώ, να μη με μετρήσουν, να μη με κλειδώσουν, να πιω μπίρα και να δω αστέρια.
Δεν είναι σπουδαίο πράγμα η φυλακή. Απλά σε παίρνουν και σε φυτεύουν ανάμεσα σε τσιμέντα και σίδερα κι εσύ προσπαθείς να μείνεις ανθισμένος και βλέπεις γύρω σου κάποιους να μην τα καταφέρνουν και να μαραίνονται και τρομάζεις. Και προσπαθείς με νύχια και με δόντια να μείνεις στη ζωή των φίλων σου, και η τηλεκάρτα ποτέ δεν είναι αρκετή. Και πρέπει να είσαι συνεχώς δυνατός και να δίνεις εσύ δύναμη στους έξω, και να μην ηττηθείς, και η παραμικρή λάθος λέξη έχει πολλαπλάσιο βάρος. Εξαρτημένος και υπόλογος.
Και η ζωή προχωράει σε γκρι φόντο. Ούτε πιο αργή, ούτε πιο γρήγορη, ούτε ίδια."
- Details
- Category: Σχολιασμοί
Όλα καλά, τα συρματοπλέγματα είναι στη θέση τους…
«Σύμφωνα με αποκάλυψη του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ, ανοίγουν αύριο όλα τα κέντρα κράτησης και αφήνονται όλοι οι παράνομοι μετανάστες ελεύθεροι, να κυκλοφορούν στα κέντρα των πόλεων. Επίσης, σύμφωνα με την εντολή της κυβέρνησης όποιος παράνομος μετανάστης πλέον έρχεται στη χώρα μας, δεν θα κρατείται και θα του δίνεται 6μηνη άδεια παραμονής! ... Η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου μετατρέπει την Ελλάδα σε μαγνήτη προσέλκυσης παράνομων μεταναστών στη χώρα. Οι επιπτώσεις για την κοινωνική συνοχή, την ασφάλεια των πολιτών, την οικονομία και τον τουρισμό, θα είναι καταστροφικές και επιπλέον θα υπάρχουν και συνέπειες στη σχέση μας με την Ευρώπη. ... Δυστυχώς, οι χειρότερες προβλέψεις μας επαληθεύονται. Τους καλούμε να ανατρέψουν αμέσως την ανεύθυνη αυτή απόφαση».
[δήλωση Αντώνη Σαμαρά]
«Σε μια κακοστημένη και επικίνδυνη θεατρική παράσταση, ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς σε αγαστή συνεργασία με συγκεκριμένα συστήματα διακινούν την είδηση ότι η κυβέρνηση ανοίγει αύριο όλα τα κέντρα κράτησης μεταναστών! Και σαν έτοιμη από καιρό η μονταζιέρα της Συγγρού διέσπειρε την υποτιθέμενη «αποκάλυψη» προσπαθώντας να πείσει ότι η χώρα κινδυνεύει! ... Η ανευθυνότητα του κ. Σαμαρά είναι γνωστή -άλλωστε όλοι ξέρουν που έχει οδηγήσει τη χώρα με τις πολιτικές του. Θα περιμέναμε, όμως, πριν υιοθετηθεί η είδηση να διασταυρωθεί –απ’ όλους! Ας σταματήσουν, επιτέλους, τα επικίνδυνα παιχνίδια που ξεπερνούν κάθε νοσηρή φαντασία. Και ας γνωρίζουν, όλοι οι εμπλεκόμενοι, ότι θα χυθεί άπλετο φως».
[γραφείο τύπου της κυβέρνησης]
Ναι ευτυχώς, η κακοστημένη θεατρική παράσταση που έστησαν χθες τα επιτελεία της ΝΔ σε συνεργασία με ακροδεξιούς θύλακες στην ΕΛΑΣ δεν είχε το τέλος που οραματίζονταν οι εμπνευστές της. Πράγματι σήμερα μπορούμε όλοι να πάρουμε μια βαθιά ανάσα: τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι εδώ, οι μετανάστες μέσα, οι πόλεις καθαρές! Η νοσηρή φαντασία που θέλει την απελευθέρωση των μεταναστών, το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της παραχώρησης ενός στοιχειώδους καθεστώτος παραμονής έδωσε την θέση της στην υγιή κανονικότητα των συλλήψεων, των στερήσεων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της απαξίωσης και του φόβου.
Το παιχνίδι με τις λέξεις της αριστερής κυβέρνησης που σκίζει τα ιμάτιά της για να φανεί ικανότερη από την ακροδεξιά στην διαφύλαξη του «αγαθού της νομιμότητας» και «της ασφάλειας των Ελλήνων» δεν είναι απλά κομμάτι μιας γνώριμης ιστορικά εμμονής της αριστεράς, ούτε μια τακτική υποχώρηση από τις «διακηρυγμένες θέσεις», αλλά μια σαφής επιβεβαίωση της «ποιοτικοποίησης» και της επέκτασης προς τα αριστερά, του κράτους έκτακτης ανάγκης.
ΥΓ Την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι «νοσηροί» έγκλειστοι στήνουν την δική τους «κακοστημένη και επικίνδυνη θεατρική παράσταση» με φόντο την υγιή κανονικότητα του 187Α, των φυλακών Γ’ τύπου, του κουκουλονόμου…
Περισσότερα εδώ: 1, 2, 3
- Details
- Category: Σχολιασμοί
Διαβάσαμε στον καθεστωτικό τύπο για τις χθεσινές διαβουλεύσεις στις Βρυξέλλες:
«Δεν υπήρξε κανένα αίτημα παράτασης» τόνισε ο κ. Βαρουφάκης και περιέγραψε ως εξής τη συνεδρίαση: «Από κάποιες πλευρές τέθηκε το θέμα ότι υπάρχει μια δανειακή συμφωνία και πρέπει να την επεκτείνουμε. Εμείς εξηγήσαμε ότι εκλεγήκαμε με στόχο την αμφισβήτηση της λογικής αυτού του προγράμματος. Ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας με τους τρεις Οργανισμούς, την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, με τους εταίρους μας και το Eurogroup αλλά το ζητούμενο για μας είναι πως θα υπάρξει μια ισορροπία μεταξύ διαφορετικών αρχών οι οποίες αλληλοσυγκρούονται. Η μια αρχή είναι ότι έχεις μια συμφωνία, ένα συμβόλαιο. Εχει ισχύ. Μπορεί να μην υπογράψαμε εμείς αυτό το συμβόλαιο, το υπέγραψαν άλλοι πριν από μας και αυτό μας δεσμεύει. Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει και μια άλλη αρχή. Οτι είχαμε εκλογές και εκλέχθηκε μια καινούργια κυβέρνηση με το δικό της πρόγραμμα και μια δική της άποψη γι’ αυτό το πρόγραμμα, το συμβόλαιο. Η δημοκρατία τι κάνει; Παντρεύει αλληλοσυγκρουόμενες τέτοιες αρχές και η δική μας δουλειά ως πολιτικοί στο Eurogroup είναι να βρούμε έναν τρόπο να τα παντρέψουμε αυτά ώστε να υπάρξει μια γέφυρα σε κάτι καινούργιο το οποίο να μην αναπαράγει τα προβλήματα που αναπαράγονταν προηγουμένως και νομίζω ότι προχωράμε όσο καλύτερα μπορούμε».
Όπως στην «χρυσή εποχή» του ελληνικού κινηματογράφου, τότε που δεν υπήρχε happy end χωρίς γάμο και χωρίς διαμερισματάκι σε πολυκατοικία στην Κολιάτσου…
Έτσι και σήμερα, για να αποσιωπηθούν όπως και τότε οι πραγματικές κοινωνικές εντάσεις, να ανασυσταθεί μία και μοναδική εθνική αφήγηση, να ικανοποιηθεί το ματαιωμένο μικροαστικό όνειρο «αυτών που δεν εκβιάζονται» και μπορούν να ανασαίνουν και με ένα «μνημόνιο 70%»…
- Details
- Category: Σχολιασμοί
http://www.youtube.com/watch?v=JKDlTyvvPWA
Δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να περιγράψει καλύτερα από την ίδια την εικόνα μια πραγματικότητα αποκλεισμού, εγκλεισμού, εκμετάλλευσης, απαξίας, μίσους, καταστολής, επιβολής, ρατσισμού, κανιβαλισμού και ό,τι συνεπάγεται ένας σύγχρονος απόλυτος ολοκληρωτισμός. Όχι γιατί το θέαμα έχει την ιδιαίτερη δυναμική και «αίγλη» του, αλλά γιατί εκεί που αποτυπώνεται απροκάλυπτα η βαρβαρότητα στερεύουν οι λέξεις για να περιγράψεις μια πραγματικότητα βασανισμού και εξαίρεσης του κάθε «περιττού», του κάθε εξαθλιωμένου, της κάθε «μάγισσας», του κάθε αντιστεκόμενου. Πόσο μάλιστα στη φιγούρα του μετανάστη, στον απόλυτο συστημικό συμβολισμό του Κακού.
Ο φόβος φυλάει τα έρμα; Ο Αφγανός μετανάστης που προτάσει το σώμα του ως έσχατο όπλο αντίστασης καθώς και οι αλληλέγγυοι έγκλειστοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Κορίνθου αποδεικνύουν ότι ο φόβος είναι δυνατόν να ξεπεραστεί μπροστά σε μια ζοφερή πραγματικότητα υποτέλειας, εγκλεισμού και βασανισμού. Με άρνηση και με ανυπακοή στις υποδείξεις των βασανιστών τους, με αλληλεγγύη και αντίσταση οι μετανάστες -αυτής της γης οι κολασμένοι- δείχνουν ακόμα μια φόρα μέσα από τα σύγχρονα Γκουαντάναμο τον δρόμο της εξέγερσης.
