- Details
- Category: Σχολιασμοί
Άντε τώρα να πας φαντάρος και να έχεις αυτούς για ανωτέρους σου ή ακόμα χειρότερα να ψήνεσαι να γίνεις και εσύ σαν αυτούς πιστεύοντας ότι ... "εγώ δεν πρόκειται να γίνω σαν κι αυτούς". Δύο χρονάκια εξευτελισμών στη ΣΜΥ αρκούν, για να λάμπει από καμάρι η μάνα και ο πατέρας σου ,να κρυφογελάει με την κατάντια σου ο υφυπουργός, ο Α/ΓΕΣ και οι παρατρεχάμενοί τους και η αξιοπρέπειά σου να έχει πέσει στο βαρέλι που δεν έχει πάτο, κι όλα αυτά με κάνα 700αρι ευρώ (μπορεί λιγότερα μπορεί και λίγο περισσότερα, δεν γνωρίζουμε, λυπούμαστε, αλλά δεν μας ενδιαφέρει).
[Αναδημοσίευση από το blog του Επιθετικού Προσδιορισμού]
- Details
- Category: Σχολιασμοί
Ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε από χέρι φασίστα. Τόσο απλά. Τόσο ξεκάθαρα. Οι κοινωνικές αντιδράσεις ήταν άμεσες και προσανατολισμένες προς αυτή την κατεύθυνση. Μία άτυπη αντιφασιστική εξέγερση. Αντιφασιστικός λόγος και στοχοποίηση του νεοναζιστικού μορφώματος της χρυσής αυγής.
Η αστική δημοκρατία, όπως και κάθε συστημική συνιστώσα, αγχώθηκε, ένιωσε ότι έφτανε στα όρια τις αντιφάσεις της, ότι έπρεπε να επανακαθορίσει τον τρόπο με τον οποίον χαϊδευόταν με τον κοινωνικό εκφασισμό. Μέσα από θεαματικές πιρουέτες, οι ίδιοι που έθρεψαν το «φαινόμενο» χρυσή αυγή, ξεχύνονται σε ένα λυσσαλέο αγώνα εναντίον της. Και δεν πείθουν κανέναν. Αλλά για αυτή τη συστημική επιλογή δεν θα μιλήσουμε εδώ. Εδώ θα θέλαμε να αφήσουμε να ξεδιπλωθούν κάποιες σκέψεις που αφορούν τους «φωτισμένους» καλλιτέχνες και τη δική τους επιλογή.
Τα τελευταία «ενδιαφέροντα» χρόνια λοιπόν, έχουμε συνηθίσει στην απροκάλυπτη απουσία των λεγόμενων διανοουμένων και «καλλιτεχνών».Όχι πως μας ηχεί άβολη αυτή η κατάσταση, το αντίθετο μάλιστα. Για να το θέσουμε διαφορετικά, όποτε και όταν τοποθετήθηκαν ήταν για να προτείνουν λύσεις για το μεταναστευτικό, όπως νησιά εξορίας, αφού πρώτα τόνισαν το «πρόβλημα» που υπάρχει με τους «λαθραίους», ήταν για να ενισχύσουν την εθνική πορεία της εξόδου από την κρίση και τις κυβερνητικές επιλογές, να τονώσουν το ελληνικό φρόνημα που κατατροπωνόταν από τα τούρκικα σήριαλ, να συστρατευτούν με το Νόμο και την Τάξη και να καταστήσουν σαφές ότι αυτοί δεν τα «φάγανε», καταδεικνύοντας με τον πιο «αριστοφανικό» τρόπο τις «παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και τη φύση του έλληνα». Κάποιοι άλλοι φρόντισαν να κρατήσουν ψηλά τη σημαία της «κοινωνικής ευαισθησίας» συμπαρατεσσαμενοι με την «κοινωνική οργή και την αντίσταση» αναμασώντας κοινοτοπίες κοινωνικής δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Καλλιτέχνες γαρ!
Ο Παύλος Φύσσας ήταν ενεργό μέλος της Hip hop κοινότητας στην Ελλάδα. Τα τραγούδια του μιλούσαν για έναν άλλο κόσμο.Τα τραγούδια του είχαν και αντιφασιστικό λόγο. Ο ίδιος ζούσε σε μία περιοχή που η παρουσία νεοναζί ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής και μάλλον δεν ήταν άνθρωπος που σώπαινε.
Με αφορμή την καθόλου τυχαία δολοφονία του Παύλου από φασίστες, κάποιοι από το χώρο του hip hop αποφάσισαν να «ξαναβρεθούν» όπως λένε. Συγχωρέστε μας που δεν έχουμε κάνει ανατομία στα διάφορα ιδιώματα του είδους στον ελληνικό χώρο, ώστε να είμαστε πιο αναλυτικοί, αλλά αυτό που ξέρουμε για το hip hop είναι πως γεννήθηκε από τα κάτω. Είναι μουσική που έχει «συνοδέψει» εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο. Είναι «άγρια» μουσική που έχει πυροδοτήσει λόγους και δράσεις για τις κοινωνικοπολιτικές πραγματικότητες. Το hip hop είναι κουλτούρα του δρόμου και όχι lifestyle των (κάθε είδους) πάνελ. Βέβαια δεν τρέφουμε αυταπάτες, γνωρίζουμε την αφομοιωτική διαδικασία της εμπορευματικής κοινωνίας, απ’ την οποία ούτε το hip hop ξέφυγε.
Σ αυτές τις ταραγμένες μέρες, δεν μας καίγεται καρφί για τις προσωπικές τους κόντρες (του παρελθόντος τους) και ούτε πρόκειται να δακρύσουμε μπροστά σε μια ψευτο-ενότητα που χτίζεται πάνω σε βάσεις μιας αλλοτροιωμένης τέχνης και μόνο, παραγνωρίζοντας κάθε κοινωνική διάσταση και βαφτίζοντας «συμβάν» μια φασιστική δολοφονία.Τέτοιες κινήσεις δεν μπορούν να εκφράσουν τίποτα το βιωμένο καθώς για άλλη μια φορά οι καλλιτεχνικές αυθεντίες αποσπασμένες στους κάθε λογής θρόνους τους αδυνατούν ή δε θέλουν να πάρουν θέση. Η άμβλυνση κάθε πολιτικής χροιάς του περιστατικού, οι εκκλήσεις για «ψυχραιμία και ενότητα απέναντι στη βία» (ο μιτακιδης ανέφερε πως «έχουμε μεγαλώσει σε βίαιες γειτονιές και κάνουμε υπέρβαση να μιλάμε εδώ κατά της βίας ενωμένοι»), καθώς και η ανάγνωση της κοινωνικής αντιβίας μέσα από το παραμορφωτικό φακό της «θεωρίας των δυο άκρων»(ο νικήτας κλιντ είπε πως «οι φασίστες δεν φοβούνται τις παραστρατιωτικές ομάδες του καλού») συνεισφέρουν στον (ιδεολογικό) αποπροσανατολισμό μιας ολόκληρης κοινωνίας που τέθηκε σε κίνηση.
Η απάντηση στον κοινωνικό εκφασισμό αλλά και στα μαχαίρια των φασιστών (οι οποίοι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν) δεν είναι οι πατρονιστικές νουθεσίες του τύπου «να τους δώσουμε φως και αγάπη» όπως είπε ο εισβολέας, αλλά ούτε και οι μουσικές φιέστες με χρηματικά αντίτιμα και αποκλεισμούς.
Η απάντηση ζει μέσα σε εκείνους τους τόπους και τους χρόνους όπου άνθρωποι φτύνουν κατάμουτρα τις ιεραρχήσεις και τις εξουσίες, τον πατριωτισμό και τον εθνικισμό, το σεξισμό και το μιλιταρισμό. Αλλά γι αυτά ούτε κουβέντα στον ψευτο-δρομίσιο λόγο τους. Λοιπόν, αλάνια…
ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΕΤΕ ΑΛΗΘΙΝΟ
ΑΣ ΣΥΝΕΧΙΣΕΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΑΤΕ...
- Details
- Category: Σχολιασμοί
Είναι από αυτά τα “μεμονωμένα” περιστατικά που καταδεικνύουν με τον πιο τραγικό τρόπο όχι μόνο τον κυνισμό της εξουσίας, αλλά κυρίως τη νέα τραγική κοινωνική πραγματικότητα και τις προσπάθειες που γίνονται ούτως ώστε αυτή να ‘’φυσικοποιηθεί’’. Μία πραγματικότητα εξαθλίωσης, ρατσισμών, επιβολής και καταστολής.
Βρισκόμαστε “αισίως” στον πέμπτο χρόνο της κρίσης…
Όταν οι λέξεις “19χρονος βρέθηκε νεκρός στην άσφαλτο” και “έλεγχος εισιτηρίων” βρίσκονται στην ίδια πρόταση, η οργή και ο θυμός είναι ακατόρθωτο να συγκρατηθούν και διόλου επιθυμητό. Το ζήτημα εδώ, δεν είναι αν ο ελεγκτής ή ο οδηγός άνοιξαν την πόρτα ούτε αν το τρόλεϊ ήταν εν κινήσει ή όχι. Πόσο μάλλον να καταδείξουμε τον πλέον αναμενόμενο ρόλο των εμετικών Μ.Μ.Ε και κάθε λογής σάιτ. Η αντιμετώπιση ενός τέτοιου γεγονότος με όρους επίλυσης αστυνομικού προβλήματος λειτουργεί αποπροσανατολιστικά με αυτό που καθίσταται σαφές: η κυριαρχία, το κράτος και οι μηχανισμοί του στήνονται δολοφονικά απέναντι σε όποια/ον αντιστέκεται, σε όποια/ον δεν υπακούει, σε όποια και όποιον δεν συμμορφώνεται.
Ανεργία, εργασιακή επισφάλεια, διάχυτος φόβος, τρομοκρατία από αυτούς που κήρυξαν τον πόλεμο ενάντιά της, σχηματίζουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η ζωή γίνεται μια άγρια επιβίωση. Τα στερεότυπα και οι κατασκευασμένες εικόνες (τζαμπατζήδες, λαθρομετανάστες, ξένοι, οροθετικές )είναι η τροφή που θρέφει τους μανιασμένους υποστηρικτές του υπάρχοντος ή τους παθητικούς αποδέκτες του. Από το “τη δουλειά του έκανε” μέχρι το “καλά να πάθει” είναι δύο στάσεις δρόμος.
Και όσο οι ”από κάτω” δε θα σκύβουν το κεφάλι υπό το βάρος της ντροπής του “τζαμπατζή”, του “ξένου”, όσο “νέοι” θα έρχονται στα χέρια με ρουφιάνους ελεγκτές, όσο μετανάστες θα εξεγείρονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, άλλο τόσο το καθεστώς θα σκληραίνει τη στάση του και θα “αναγκάζεται” να επιβληθεί με κάθε κόστος – πράγμα που δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει κάθε διάθεση να το κάνει –
Ενδεικτική είναι η αδιάλλακτη στάση που δίχως προσχήματα κράτησε από τη στιγμή της δολοφονίας μέχρι την κηδεία και την πορεία που ακολούθησε, όπως και σε κάθε μέρος που πραγματοποιήθηκαν δράσεις αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης. Το κέντρο του Περιστερίου γέμισε με όλων των ειδών τους μπάτσους που με την πιο προκλητική συμπεριφορά προσπάθησαν να επιβάλλουν “κοινωνική σιγή” για ότι συνέβη. Ξύλο, χημικά, κυνηγητό και αμέτρητες προσαγωγές φερμένες από άλλες εποχές, σε μία επίδειξη αλαζονείας.
Την ίδια στιγμή που οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους δεν “επιτρέπουν” στους από κάτω ούτε να “κλάψουν τους νεκρούς τους”, η δημοτική αρχή αναλαμβάνει τα έξοδα της κηδείας και βαφτίζει το γεγονός “τροχαίο ατύχημα”.
Αυτή είναι η φύση της εξουσίας και η δική μας θέση είναι απέναντί τους.
Απέναντι από μπάτσους, καουμπόηδες ελεγκτές, αφεντικά, κράτος και φασίστες.
Όσο μας θέλουν αναλώσιμους να τους χαλάμε τους οικονομικούς δείκτες.
Όσο μας θέλουν να τρωγόμαστε μεταξύ μας να τους κάνουμε να μας κοιτάζουν τρομοκρατημένοι…
- Details
- Category: Σχολιασμοί
«Νυχτερινή έφοδο» πραγματοποίησε ο καταδρομέας και νέος υπουργός υγείας Α. Γεωργιάδης στο «νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς» επιχειρώντας προφανώς να μας προετοιμάσει για τη μετατροπή των νοσοκομείων σε στρατόπεδα (συγκέντρωσης ασθενών). Όπως λοιπόν μας πληροφορούν τα καθεστωτικά μέσα, η έφοδος αυτή έγινε με όρους στρατιωτικού αιφνιδιασμού (νύχτα) για να πιαστεί ο «εχθρός» στον ύπνο, για να μπορεί την επόμενη ημέρα ο στρατάρχης της υγείας να διεξάγει έναν ολόκληρο πόλεμο επικαλούμενος την «εξυγίανση» και την «επούλωση» των πληγών και όλα αυτά... για το καλό μας. Λίγες ώρες αργότερα, ο στρατάρχης κήρυξε τον πόλεμο με την επαναφορά της υγειονομικής διάταξης Λοβέρδου (πρώην στρατάρχης) με την οποία δίνεται η δυνατότητα σε όλα τα στρατιωτικά σώματα να κάνουν εκκαθαρίσεις κοινωνικών ομάδων από δρόμους, πλατείες και γειτονιές στο όνομα της «δημόσιας υγιεινής».
Με την αντίστοιχη φυσικά πατρική στοργή που διαθέτουν οι στρατιωτικοί, ο στρατάρχης Γεωργιάδης μάς δείχνει ότι ανησυχεί για τα «προβλήματα» των δημόσιων χώρων (οροθετικές, μετανάστες, καταληψίες, άστεγοι, λούμπεν, κ.ά.) διαμορφώνοντας εκ νέου την ιδεολογία του (δημόσιου) κινδύνου. Εξάλλου, η προπαγάνδα των στρατιωτικών καθεστώτων πάντα προηγείται και ακολουθούν οι επεμβάσεις και οι εκκαθαρίσεις...
Στη νυχτερινή του έφοδο στο «νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς», ο στρατάρχης δεν αμέλησε να αναδείξει την στοργή του προς το προσωπικό και τους ασθενείς. Παρατήρησε μάλιστα και ανέφερε σχετικά ότι υπάρχει «έλλειψη προσωπικού συντονισμού» και όχι «έλλειψη προσωπικού»! Πρόκειται για μια νέα στρατιωτική διάλεκτο όπου η φράση «το προσωπικό των νοσοκομείων» είναι απαγορευμένη...
Όσο για την έλλειψη αναλώσιμων για την οποία παραπονέθηκε το προσωπικό (των νοσοκομείων), ο στρατάρχης απάντησε παρομοιάζοντας το "καθεστώς έκτακτης ανάγκης" με το πεδίο της μάχης όπου «τα βγάζεις πέρα με ό,τι έχεις»... Στη συνέχεια αφαίρεσε τη ζώνη από το παντελόνι του και αφού την τσάκισε, τη χάρισε σε ασθενή που χειρουργούνταν επί τόπου χωρίς αναισθητικό για να τη δαγκώσει.
Αποχωρώντας, δεν ξέχασε να ευχαριστήσει τους στρατιώτες του (γιατρούς και νοσηλευτές) για τη σκληρή μάχη που δίνουν στον «πόλεμο κατά των ασθενειών» και υποσχέθηκε ότι στην επόμενη έφοδο θα φέρει και γάζες.
[ Παλαιότερες δημοσιεύσεις-εκδηλώσεις του Θερσίτη σχετικά με την ιατρική μηχανή και τη μεταρρύθμισή της θα βρείτε εδώ: 1, 2 ]
- Details
- Category: Σχολιασμοί
Για άλλη μια φορά, ο μεγιστάνας των δημοτικών επιχειρήσεων του Ιλίου, δήμαρχος Ζενέτος, χτυπά με μια δημόσια δήλωσή του. Με δακρύβρεχτο λόγο ενάντια στις "βίαιες" και "αντιδημοκρατικές" αποφάσεις σχετικά με το κλείσιμο της ΕΡΤ και με essence από την πάλαι ποτέ "δημοκρατική" παράταξη των προγόνων του... περί "ελευθερίας" και "κοινωνικών-δημόσιων αγαθών", επανέρχεται στο δημόσιο λόγο θέτοντας μάλιστα και ζήτημα τρόπου!
Αυτός λοιπόν που διατάσσει και επιβάλει περιορισμό στην ελευθερία του λόγου στα όρια του δήμου Ιλίου, αυτός που οργανώνει και κατευθύνει τον στρατό οδοκαθαριστών του δήμου να σκίζουν και να ξεκολλούν πολιτικές αφίσες και πανό, αυτός που βιάζει καθημερινά τους ελεύθερους και δημόσιους χώρους εμπορευματοποιώντας τους και αναμορφώνοντάς τους με πυξίδα το ιδεολόγημα του εξευγενισμού και της καταστολής, αυτός λοιπόν επιχειρεί -για άλλη μια φορά- να μας πείσει για τις ψευτοευαισθησίες του. Αδύναμοι να διατηρηθούν στους θρόνους τους χωρίς ασκήσεις υποκρισίας, ανίκανοι να διατηρήσουν τα προνόμιά τους χωρίς ασκήσεις πολιτικής σύγχυσης, σε μια εποχή γενικευμένης κοινωνικής κατήφειας, όλοι αυτοί οι αρχοντομεγιστάνες της τοπικής αυτοδιοίκησης, προσπαθούν να μας ρίξουν σκόνη στα μάτια για να μην βλέπουμε τις δικές τους πράξεις, τις δικές τους επιλογές. Που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κομμάτι στο παζλ της βαρβαρότητας...
Σε πείσμα των καιρών και των δημάρχων γελωτοποιών -και παρά τις απαγορεύσεις του δήμου Ιλίου, η πολιτική αφισοκόλληση και η αντιπληροφόρηση των από κάτω είναι το πραγματικό πεδίο ελευθερίας της έκφρασης. Για αυτό και είναι το πεδίο εκείνο που παράγει και θα συνεχίσει να παράγει τις καθημερινές συγκρούσεις με τους "ιθύνοντες νόες" των γκρίζων τοίχων (σε αντιστοιχία με το μαύρο της ερτ...) και των αποστειρωμένων γειτονιών αλλά και με όσους θέτουν τους εαυτούς τους συνειδητά και ενεργά στον στρατό των αφεντάδων αυτής της πόλης.
- Details
- Category: Σχολιασμοί
Επειδή ο ανθρωπισμός για τους μπαγκλαντεσιανούς μετανάστες εργάτες στη Μανωλάδα περίσσεψε αυτές τις μέρες από όλους εκείνους που «έκαναν ότι δεν ήξεραν», από όλους εκείνους που μίλησαν για «μεμονωμένο περιστατικό», όλους εκείνους που –σαν να ανακάλυψαν την Αμερική- εγκαλούσαν «τον κρατικό μηχανισμό άμεσα να πάρει μέτρα», από όλους εκείνους που «δυστυχώς δεν θα φάνε φράουλες φέτος»...
Επειδή στους μετανάστες όταν δεν τους «ταιριάζουν» οι σφαίρες, η εκμετάλλευση, η απαξία, τα ελληναράδικα κοσμητικά επίθετα υπεροχής και η βαρβαρότητα, τους ταιριάζει ο κροκοδείλιος ανθρωπισμός και η εικόνα των «αγαθών μπαρμπα-θωμάδων», ίσως θα πρέπει να επαναλάβουμε τα βασικά...
Οι μετανάστες στη Μανωλάδα ΑΠΕΡΓΗΣΑΝ και ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΝ. Δεν παρακάλεσαν κανένα ξεφτλισμένο τσιφλικά. Και δεν θα φοβηθούν τις σφαίρες κρετίνων επιστατών, όπως δεν τις φοβούνται στη χώρα τους όπως δεν τις φοβούνται εδώ και 6-7 χρόνια όπου η Μανωλάδα και τα φραουλοχώραφά της έγιναν πρότυπη «οικονομική ζώνη ανάπτυξης» πάνω στις ζωές τους.
Έχουν ήδη από την χώρα τους, την πικρή πείρα της βίας των από πάνω «στο dna τους».
Έχουν όμως και την γλυκιά πείρα της αντίστασης, την πείρα της εκδίκησης.
Γλυκιά εκείνη η μέρα που θα ξημερώσει στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας όπως στα περίχωρα της Ντάκα σήμερα…