Καραντίνα, απαγόρευση κυκλοφορίας, "μένουμε σπίτι"... Η δυστοπική καθημερινότητα που έχει διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα δεν είναι απλά "πιεστική" - για κάποιες/α είναι ένας ζωντανός εφιάλτης. "Μένουμε σπίτι" σημαίνει, για πολλές, αναπόδραστος εγκλεισμός με άντρες κακοποιητικούς, πατεράδες ή συζύγους. "Μένουμε σπίτι" σημαίνει, για άλλα, να μην μπορούν ούτε για λίγο να ξεφύγουν από το ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον που κρίνει και τιμωρεί τη σεξουαλικότητα, το ντύσιμο, τις επιλογές συντρόφου τους.
Ήδη εντός αυτής της συνθήκης, καθημερινά περιστατικά κακοποίησης και δολοφονίες γυναικών που συντελούνται σε όλο τον κόσμο, αποδίδονται από τα μίντια στον κορωνοϊό και το στρες των ημερών και κατονομάζονται ως "ενδοοικογενειακή βία". Στην πραγματικότητα, αποτελούν την συνέχεια των μύθων περί «άτυχων στιγμών» και «τεράτων». Ειδικά ο όρος «ενδοοικογενειακή βία» αποκρύπτει την έμφυλη διάσταση των ξυλοδαρμών και βιασμών γυναικών και παιδιών από συζύγους και πατεράδες και επιτρέπει τη διαιώνισή τους ακριβώς γιατί τα αναγάγει σε προσωπική- ιδιωτική υπόθεση των μελών της οικογένειας, σε "μεμονωμένα" περιστατικά και "προσωπικά δράματα".
Στα σκοτάδια της οικίας, που μας υποδεικνύεται ως το καταφύγιο για τον κορωνοϊό, όλα επιτρέπονται και δικαιολογούνται. Η οικογένεια, κατοχυρωμένη αδιαμφισβήτητα ως ιερό σύμβολο, είναι ο τόπος παραγωγής και αναπαραγωγής των σχέσεων ιεραρχίας, καταπίεσης και υποταγής, της εμπέδωσης των έμφυλων ρόλων και του έμφυλου καταμερισμού της εργασίας. Είναι ο τόπος όπου η βία κανονικοποιείται, και μάλιστα της προσδίδεται και εκπαιδευτικός χαρακτήρας. Εκεί οι γυναίκες ρίχνουν αμέτρητες ώρες απλήρωτης εργασίας, πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμες –και να τιμωρούνται κι από πάνω, αν δεν τα κάνουν όλα καλά, αν δεν τους έχουν όλους ευχαριστημένους. Εκεί η αγάπη, το νοιάξιμο, η εμπιστοσύνη μετριούνται με φωνές, προσβολές, ενοχές και χαστούκια. Εκεί συμβαίνουν οι περισσότεροι βιασμοί από συζύγους και πατεράδες, δολοφονούνται γυναίκες και όσα δεν συμμορφώνονται με το ρόλο που τους επιφυλάσσουν τα κυρίαρχα πρότυπα φύλου και σεξουαλικότητας. Εκεί η επιβολή βαφτίζεται ανατροφή, εκεί, με το καλό ή το άγριο, “θα γίνεις άνθρωπος”...
Ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βία, στην ασφυξία της οικογένειας, ενάντια στην στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής που μας επιβάλλουν το κράτος και οι επιστήμονες,
σπάμε τη σιωπή, δημοσιοποιούμε περιστατικά έμφυλης βίας στις γειτονιές μας, δεν αφήνουμε μόνη καμία που κακοποιείται,
μένουμε αλληλέγγυες, στεκόμαστε η μία δίπλα στην άλλη, «Μένουμε Μαζί».
Με αφορμή την πραγματικότητα που βιώνουμε και τις πρόσφατες δολοφονίες γυναικών από άντρες, με τους οποίους εξαναγκάστηκαν να περνούν όλη τη μέρα μαζί λόγω καραντίνας, ανασύρουμε το εισηγητικό κείμενο της εκδήλωσης «Ασφυξία όπως λέμε Οικογένεια» που είχε πραγματοποιηθεί στις 20/5/2016 στον Θερσίτη.
Το κείμενο «Ασφυξία όπως λέμε Οικογένεια» σε μορφή .PDF