- Details
- Category: Σχολιασμοί
«Αν ο λαός μας τιμήσει με την ψήφο του, θα δώσουμε προτεραιότητα στην ασφάλεια του πολίτη και ο αστυνομικός θα γυρίσει στη γειτονιά εκεί όπου είναι η θέση του και όχι στα βουλευτικά γραφεία. Παράλληλα μίλησε για επανασυμφιλίωση του λαού με την αστυνομία και αποκατάσταση του κλίματος εμπιστοσύνης ανάμεσα στον αστυνομικό και τον πολίτη, την αστυνομία και την εκτελεστική εξουσία.»
Τάδε έφη o Αλέξης Τσίπρας στην πρόσφατη επίσκεψη του στην Γ.Α.Δ.Α.
Εκεί όπου βόσκουν ψήφοι, φυτρώνουν all time classic ιδεολογήματα ασφάλειας. Ακόμα και για την γνωστή και απεχθή αριστερά στυλ ΣΥΡΙΖΑ το προφανές αναλυτικό εργαλείο για το «έγκλημα» θα ήταν πως αυτό παράγεται από την κοινωνική ανισότητα και αναπαράγει την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ότι η «ασφάλεια» είναι ένα κοινωνικό «αγαθό» που παράχθηκε από νεοσυντηρητικούς αγγλοσαξωνικούς κύκλους και αναπαράχθηκε ως μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης ανά τον κόσμο με ΜΜΕ, τρομονόμους, κατοχή εδαφών και πληθυσμών, F16, τανκς και βομβαρδισμούς. Ότι η επανασυμφιλίωση θα αφορούσε τους χαμένους κοινούς τόπους ντόπιων και μεταναστών προλετάριων και όχι ανιστόρητες και ανύπαρκτες συμφιλιώσεις «λαού και αστυνομίας». Αυτές οι συμφιλιώσεις θυμίζουν τις αλήστου μνήμης ενώσεις «λαού και στρατού».
Γελοίοι όσο και επικίνδυνοι, όλοι αυτοί που μιλάνε (μέσα από) τη γλώσσα της κοινωνικής ήττας.
ΥΓ: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει μόνο τα –συμπαθέστατα- γουρούνια, ανθρώπους. Κάνει και τους καρχαρίες…
- Details
- Category: Σχολιασμοί
Νευρικές διακυμάνσεις καταγράφουν οι τιμές των μετοχών στη χρηματιστηριακή αγορά με συνεχείς εναλλαγές προσήμου.
O Γενικός Δείκτης Τιμών στις 14:30, διαμορφώνεται στις 548,07 μονάδες, σημειώνοντας πτώση σε ποσοστό 0,37% και η αξία των συναλλαγών ανέρχεται στα 13,965 εκατ. ευρώ. Από το σύνολο των μετοχών που τίθενται υπό διαπραγμάτευση, ανοδικά κινούνται 42 μετοχές, 50 πτωτικά και 17 παραμένουν αμετάβλητες. [από το zougla.gr]
Εδώ και κάποιες μέρες ο τίτλος "νευρικότητα στο Χρηματιστήριο Αθηνών" κοσμεί εκνευριστικά τις αμέτρητες μικρές ή μεγάλες ειδήσεις των media του διαδικτύου. Δεν μας εκπλήσσει καθόλου η εκάστοτε προσπάθεια ενίσχυσης της συστημικής χειραγώγησης του "κυρίαρχου λαού" για τα "ιστορικά διλήμματα" της εποχής. Όμως, τί αλήθεια σημαίνει "νευρικότητα στο χρηματιστήριο"; Σημαίνει μήπως πως οι χρηματιστές ή οι τζογαδόροι του ευαγούς αυτού ιδρύματος μιλάνε άσχημα μεταξύ τους; Πως τρώνε τα νύχια τους; Τους πέφτουν πράγματα από το χέρι; Ξεχνούν που άφησαν το tablet τους; Ή μήπως η κατάσταση της "νευρικότητας" σημαίνει πως όταν κάποιος από αυτούς μπει απότομα μέσα στο γραφείο και ξεφωνίσει "πιάσε μου μια ντουζίνα leasing της εθνικής ασφαλιστικής και δέκα CFD της eurobank" πετάγονται όλοι οι υπόλοιποι τρομαγμένοι;
Είμαστε σίγουροι πως καθόλου δεν ενδιαφέρει τους "από κάτω" το θέατρο του χρηματιστηρίου, του συστημικού εκείνου πυλώνα που -χρόνια τώρα- παράγει και αναπαράγει το μεγαλύτερο καθεστώς κοινωνικών ανισοτήτων, εκμετάλλευσης και υποταγής. Τα νεύρα των από κάτω είναι κι αυτά ευαίσθητα, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που κάποιοι αγωνιούν για τα αμέτρητα πλούτη τους και κάποιοι άλλοι αγωνιούν για τις ζωές τους. Όχι, δεν είμαστε ίδιοι. Όχι δεν έχουμε τις ίδιες αγωνίες.
Βάλιουμ για το «χρηματιστήριο αξιών», το έχει ανάγκη...
- Details
- Category: Σχολιασμοί
Εντάξει το καταλάβαμε! Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, η δημοκρατία τους χωρά όλους! Ναζί, ευρωλιγούρηδες, κομμουνιστές, νεοφιλελεύθερους, καμμένους πατριώτες, τα "κοινωνικά κινήματα"! Εντάξει το καταλάβαμε κι αυτό: η δημοκρατία είναι το αρτιότερο πολίτευμα!
Σοβαροφάνεια, αβρότητα, χειραψίες, χαμόγελα, περίσκεψη, για την πατρίδα και τη δημοκρατία, ατακαδόρικες δηλώσεις όλο νόημα και ενίοτε υπονοούμενα...όλη αυτή η ιστορία (κάτι ανάμεσα σε αλαζονεία χωρίς προσχήματα και φτηνό θέατρο) αποτυπωμένη σε μερικές φωτογραφίες της μετεκλογικής συγκυρίας στα σαλόνια του προεδρικού μεγάρου, θέλει να πείσει για την αναγκαιότητά της εκείνο τα παράξενο όν με την μεγάλη υπομονή, την εγωιστική ελπίδα και την κοντή μνήμη που ονομάζεται ψηφοφόρος...
- Details
- Category: Σχολιασμοί
8.10π.μ. Κατεβαίνω από το μετρό Ακρόπολης. Όλα καλά, έφτασα αρκετά νωρίτερα. Κατευθύνομαι προς την Αθ. Διάκου. Θα βρω εύκολα το ξενοδοχείο; Περπατάω μες το κρύο και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι είμαι μέρος ενός πλήθους ανθρώπων, γύρω στα 50 άτομα, που όλοι βγήκαμε απ’ το ίδιο τρένο. Κάποιοι κρατάνε μπλοκ και κομπιουτεράκι. Περπατάμε ο ένας δίπλα στον άλλο χωρίς να μιλάμε και νιώθω όλο και πιο σίγουρη ότι πηγαίνουμε στο ίδιο σημείο. Θα το βρω σίγουρα, σκέφτομαι. Το πλήθος μαζί με εμένα φτάνει στο ξενοδοχείο. Γύρω στα 30 άτομα είναι έξω και καπνίζουν. Κάτι μου λέει ότι κι αυτοί «δικοί μου» είναι. Το πλήθος μπουκάρουμε μέσα και ενσωματωνόμαστε σε ένα άλλο που κινείται δεξιά προς ακαθόριστο σημείο. Πηγαίνουμε κι εμείς χωρίς να ρωτήσουμε. Μας περιμένει μια χλιδάτη αίθουσα, με μεγάλες δερμάτινες πολυθρόνες, επιχρυσωμένους καθρέφτες, περίτεχνα τραπεζάκια και εκλεκτές πλάκες στο πάτωμα. Ποια νοσηρά μυαλά σκέφτηκαν να μας φέρουν εδώ, σκέφτομαι, στο Royal Olympic, ξενοδοχείο πέντε αστέρων… Τι εξυπηρετεί η υπογράμμιση αυτή της αντίθεσής μας με όλη αυτή την πολυτέλεια; Γιατί γύρω μου βλέπω μόνο φτωχούς ανθρώπους, κυρίως νέους κάτω από 30, με κόκκινες ακόμα μύτες, πολυφορεμένα παλτό και ταλαιπωρημένα παπούτσια. Επικρατεί σιωπή. Λίγοι μόνο μιλάνε μεταξύ τους. Υπάρχει άγχος.
8.30π.μ. Αρχίζει η αναγνώριση στοιχείων. Περισσότεροι από 200 άνθρωποι κατευθυνόμαστε προς τους ελεγκτές. Είναι ιδέα μου ότι σπρωχνόμαστε; Τελικά μπαίνουμε στην αίθουσα εξέτασης. Καθόμαστε ανά δύο σε δέκα σειρές των 20 περίπου γραφείων. Είμαστε μάλλον παραπάνω από 200! Συμπληρώνουμε τα στοιχεία μας σε μια φόρμα και αρχίζει η επικεφαλής της εξεταστικής επιτροπής να εκφωνεί από το μικρόφωνο: « Πρόκειται για εξετάσεις επιλογής προσωπικού στελέχωσης τηλεφωνικών κέντρων του ΟΤΕ. Θα εξεταστείτε στην αριθμητική, σε ερωτήσεις αντίληψης και στη γνώση αγγλικών. Όποιος παραβεί τους κανονισμούς θα αποβληθεί». Δε λέει βέβαια αυτό που ψιθυρίζεται: ότι έστειλαν βιογραφικό 30.000 άνθρωποι, ότι από αυτούς επέλεξαν 8.000 και ότι εμείς σήμερα είμαστε μόνο ένα μέρος αυτών. Ότι όσοι πετύχουν στις εξετάσεις, θα περάσουν από προσωπική συνέντευξη κι αν τα καταφέρουν και σ’ αυτό, θα μπορέσουν να γίνουν τηλεφωνητές και τηλεφωνήτριες, δουλεύοντας 4ωρο, 6ωρο ή 8ωρο εποχιακοί ή και αορίστου χρόνου.
9.30π.μ. Έχουμε 20 λεπτά να απαντήσουμε σε ένα μεγάλο όγκο ερωτήσεων. Το τεστ κατανόησης είναι πάνω σε μικρά κείμενα που εξυμνούν εταιρείες, διαφημιστικά κόλπα, επιχειρηματικές ιδέες και την εργασία γενικότερα, ενώ συνοδεύονται από προτάσεις που πρέπει να χαρακτηρίσουμε με: Σωστό-Λάθος-Δεν μπορώ να απαντήσω με βάση το κείμενο. Moυ φαίνονται περίεργες. Ένας γύρω στα 40, ξεσπάει: «τι απαντήσεις είναι αυτές; Μοιάζουν όλες ίδιες» οπότε η επικεφαλής τρέχει προς το μέρος του φωνάζοντάς του επιτακτικά: «ησυχάστε κύριε» και καταφέρνει αμέσως να τον ησυχάσει. Και όλοι βυθιζόμαστε και πάλι στα γραπτά μας. Η αριθμητική είναι ασκήσεις πάνω σε πωλήσεις, επιτυχίες προώθησης προϊόντων, ποσοστά, μπόνους –για να τα εμπεδώνουμε ευθύς εξαρχής… Και είναι πολλές. Αδύνατο να προλάβω. Και υποτίθεται ότι τα μαθηματικά είναι το δυνατό μου χαρτί… Η διπλανή μου έχει αρχίσει να ξεφυσάει. Τέλος χρόνου.
10.00π.μ. Αρχίζει το τεστ αγγλικών. Προσπαθώ, ενώ μας εξηγούν τους κανόνες, να πω στη διπλανή μου, αν κολλήσω να με βοηθήσει, μιας που είπε ότι ξέρει τέλεια αγγλικά, αλλά μου κόβει απότομα την κουβέντα. Έπρεπε να το περιμένω. Εδώ μέσα ο «θάνατός σου η ζωή μου». Όταν η επικεφαλής τελειώνει με τις οδηγίες, συμβαίνει το αναπάντεχο: η διπλανή μου φανερά μετανιωμένη μου λέει απολογητικά ότι μπορώ να δω ό,τι θέλω απ’ το γραπτό της και μου ζητάει επίμονα συγγνώμη. Κι άλλη ειρωνία ή δεν είναι τυχαίο; Το κείμενο στα αγγλικά μιλάει για τον τεηλορισμό και τη θεωρία του Φορντ για τους εργάτες. Ένα ερώτημα αναφέρει: σύμφωνα με τον Φορντ τι είναι αυτό που θέλουν οι εργάτες: να κάνουν τη δουλειά τους εύκολα ή να παίρνουν περισσότερα λεφτά; Μπαίνω στον πειρασμό να δώσω δική μου απάντηση. Η Μ., δίπλα μου, πάλι ξεφυσάει και με δυσκολία απαντάει στις ερωτήσεις.
10.20π.μ. Απελευθερωνόμαστε. Η διαλογή ανθρώπων ολοκληρώθηκε. Προσπαθώ να παρηγορήσω την Μ.. Δεν τα πήγε καθόλου καλά. Όπως κι εγώ. «Ούτε για τηλεφωνήτρια δεν κάνω γαμώτο» μου λέει. Μπροστά μας και πίσω μας δυο τύποι κοκορεύονται ότι ήταν γελοίο το τεστ, ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις κι άλλες τέτοιες αηδίες που στενοχωρούν ακόμα περισσότερο την Μ.
10.30 π.μ. Είμαστε στο μετρό με την Μ. Συζητάμε για την κοινή μας εμπειρία και αφήνουμε επιτέλους το θυμό μας να εκφραστεί. Μου λέει ότι ντρέπεται πολύ όταν τη ρωτάνε τι δουλειά κάνει κι εκείνη λέει «τίποτα». Συνεχίζουμε την κουβέντα και το νιώθω, ξαναβρίσκουμε σιγά σιγά και πάλι τους εαυτούς μας. Χωρίζουμε, λέγοντας η μία στην άλλη ότι το πιο ωραίο ήταν ότι συναντηθήκαμε.
Κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα ψάχνοντας για δουλειά. Ένα μόνιμο άγχος για την δύσκολη επιβίωση, οι προσωπικές υποχωρήσεις για μια θέση σε κάτεργο να διαπλέκονται και να θολώνουν την πιο βαθιά πεποίθηση: ότι όλα πρέπει να πάνε στο διάολο. Εκεί όπου ένα χαιρέκακο χαμόγελο θα μπει στη θέση των σφιγμένων χειλιών.
- Details
- Category: Σχολιασμοί
Ο Δεκέμβρης του 2008, είναι η δική μας ελευθεριακή ρωγμή ουτοπίας στο υπάρχον. Τρία χρόνια μετά ο γυάλινος κόσμος τους δεν φαίνεται να αντέχει για πολύ ακόμα.
Οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου, έχουν κηρύξει έναν πόλεμο με καθαρά ταξικούς όρους και ύστερα από μία μακρά περίοδο καταναλωτικής ύπνωσης, οι κολασμένοι αυτής της γης, δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να τους χαριστούν.
Ο Δεκέμβρης, η φοιτητική εξέγερση στη Χιλή, οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, το φλεγόμενο Λονδίνο τον Αύγουστο που μας πέρασε – με τις όποιες διαφορές τους, με τις όποιες αφετηρίες και χαρακτηριστικά τους – μπορούν και πρέπει να ειδωθούν σαν αυθόρμητες επαναστατικές στιγμές του 21ου αιώνα. Αποτελούν κτήμα ενός κόσμου που διεκδικεί και παίρνει τη ζωή στα χέρια του. Που φτύνει κατάμουτρα τις αξίες και το ήθος μιας εμπορευματοποιημένης κοινωνίας.
Σε μία συνθήκη όπου “όλοι πρέπει να βάλουμε πλάτη για να βγούμε από τη κρίση”, εμείς οι «από κάτω» επιλέγουμε να συγκρουστούμε, για να τελειώνουμε μια και καλή με τα ευφυολογήματα τις καπιταλιστικής προόδου. Και ο Δεκέμβρης δεν μπορεί, παρά να λειτουργεί ως παρακαταθήκη αγώνα γι’ αυτό το σκοπό.
Οι δρόμοι και οι πόλεις μάς ανήκουν, και εκεί που κάποτε ψώνιζαν πειθήνιοι καταναλωτές, τώρα εξεγερμένοι σε όλο τον κόσμο τις μετατρέπουν σε πεδία αγώνα και συνθέτουν από τη αρχή έναν νέο κόσμο στη θέση του παλιού που είναι σε αποσύνθεση. Όχι μόνο γι’ αυτά που νιώσαμε, για αυτά που πεισμώσαμε και μείναμε στο δρόμο τόσες μέρες, όχι μόνο για τα συναισθήματα που γεννήθηκαν και τις πραγματικότητες που λαξεύτηκαν, όχι μόνο για τη μνήμη, αλλά και για το τώρα, το σύνθημα του Δεκέμβρη είναι εδώ: όλοι-όλες στους δρόμους!