[Video από το blog του Αιμόφιλου Τ. Ινφλουέντζα]
Εθνική επέτειος. Παρέλαση. Γιορτή μισαλλοδοξίας και εθνικισμού. Ιεραρχία, υποταγή, σεβασμός στην άρχουσα τάξη, την κρατική δομή, το «ένδοξο παρελθόν», αναπαραγωγή ανισοτήτων, αναπαραγωγή εθνοτικών διαχωρισμών. Και μετά την παρέλαση η μπάντα του στρατού προσφέρει «χαλάρωση» μέσα από τα πολεμοχαρή εμβατήριά της.
Όμως τα εμβατήρια δεν είναι και τόσο πιασάρικα. Ε και; Δεν αλλάζουμε ρεπερτόριο; Άλλωστε καιρό τώρα η αριστεροακροδεξιά συγκυβέρνησή μας προσπαθεί επίμονα να μας πείσει ότι ο στρατός δεν είναι μόνο αυτό που ξέρουμε, αλλά έχει και άλλο πρόσωπο. Η κανονικοποίηση και η νομιμοποίηση της παρουσίας του στρατού στο κοινωνικό πεδίο είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί με κάθε μέσο: Από τους χορούς των «εθνοτοπικών συλλόγων» κατά τη διάρκεια της περσινής παρέλασης της 25ης Μαρτίου στην Αθήνα, μέχρι το «Σε ένιωσα μέσα μου παντού» σε κεντρικούς πεζοδρόμους της Αλεξανδρούπολης, την συνδρομή του ως «κοινωνικού αρωγού» στην αντιμετώπιση του προσφυγικού και τα συσσίτια σε «ευπαθείς κοινωνικές ομάδες», μέχρι το “killing in the name of” στην πλατεία συντάγματος, ο στρατός επιχειρεί να βρίσκεται κοντά στον έλληνα πολίτη!
Μπορεί να είναι τραγελαφικό το να τραγουδάει η μπάντα του στρατού το γνωστό «φσσστ μπόινγκ» καλύτερα και από τον Κώστα Βουτσά, όμως είναι τουλάχιστον επικίνδυνο το να πιστέψουμε ότι ο στρατός, η βασική κατασταλτική και πολεμική μηχανή του κράτους που ξερνά μιλιταρισμό, επιβολή, εθνικισμό και διαχωρισμούς, έχει και κοινωνικό πρόσωπο. Έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε αυτούς που φυλάνε τα σύνορα, να προσφέρουν βοήθεια σε αυτούς/ες που λόγω των κλειστών συνόρων δεν μπορούν να μετακινηθούν και να οργανώσουν τις ζωές τους. Αυτούς που φυλάνε την τάξη και την ασφάλεια, να τραγουδάνε (και μάλιστα με χορευτικό!) rage against the machine.