Details

Category: Κείμενα

Published: 27 January 2022

Ούτε πειθαρχημένοι, ούτε αναλώσιμες

Ζούμε σε μέρες που ο φόβος, η ασθένεια, η απειλή της νόσησης διαμεσολαβούν κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής. Ένα διαρκές σφυροκόπημα από υγιεινιστικές επιβολές και πειθαρχήσεις, υπό τα καθημερινά στατιστικά ανακοινωθέντα-νεκρολογίες που αναπαράγουν τον τρόμο. Η καθημερινότητα ως μια αχανής επικράτεια κινδύνου.

Στις κλινικές κόβιντ και τις μονάδες εντατικής θεραπείας συμπυκνώνεται το δυστοπικό παρόν: άνθρωποι απομονωμένοι, σαν τιμωρημένοι, με περίθαλψη στρατιωτικού τύπου, χωρίς τους δικούς τους ανθρώπους στο πλάι τους, όπως θα ήθελαν σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Πρόκειται για την κατάβαση στο σημείο μηδέν της κοινωνικής αποστασιοποίησης: άνθρωποι-ποσοτικές καταμετρήσεις για τα συστήματα υγείας, με τη σωματική τους κατάσταση να γίνεται πεδίο χειρισμών, εργαλειοποίησης και νομιμοποίησης των κυρίαρχων επιβολών. Αν μέχρι στιγμής μαθαίναμε να είμαστε «γρήγοροι» στην θεραπεία, να μπουκωνόμαστε χάπια για να επιστρέψουμε όπως-όπως στην κανονικότητα του «να είμαστε παραγωγικοί», τώρα μαθαίνουμε να είμαστε και καλοί στρατιώτες: η θεραπεία δεν ορίζεται με όρους φροντίδας, χαλαρότητας, ξεκούρασης, καλής διατροφής και άλλων τέτοιων «αναχρονιστικών πρακτικών», αλλά με όρους έκτακτης ανάγκης. Απομόνωση-μοναξιά-χάπια και ένα σωρό αντικρουόμενων υγειονομικών οδηγιών-προσταγών. Και για τους πιο άτυχους/ες που θα νοσήσουν βαριά: απομόνωση-νοσοκομειακή περίθαλψη που θυμίζει μια ιδιότυπη υγειονομική φυλακή μαζί με ένα κοκτέιλ αντιβιώσεων. Το σώμα του ασθενούς ανήκει πριν απ’ όλα στο ίδρυμα, στο κράτος…

Αυτό που έχουμε ζήσει εδώ και δύο χρόνια τώρα είναι αρκετά σύνθετο και δύσκολο να αποτυπωθεί σε όλες του τις πτυχές. Έχουμε να κάνουμε με ένα καθολικό κοινωνικό γεγονός, με την έννοια ότι διαπερνά όλες τις πτυχές της καθημερινότητας, το οποίο έχει κανονικοποιηθεί απόλυτα: ζούμε το «παράδοξο» να υπάρχει lockdown χωρίς να έχει καν κηρυχτεί. Κάποιοι αποκλείονται από χώρους εργασίας, συναναστροφής ή και κατανάλωσης. Διευρύνονται τα σημεία ελέγχου και εντοπισμού, με υλικά και ψηφιακά checkpoints. Η αστυνόμευση γίνεται διάχυτη, αφού πέρα από τους πολυπληθείς και πολυπρόσωπους κλασικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, έχουν πολλαπλασιαστεί οι απαιτήσεις επίδειξης υγειονομικών πιστοποιητικών, ταυτότητας, διαγνωστικών τεστ κτλ, προκειμένου να κριθεί αν κάποια αποτελεί «κίνδυνο» ή όχι, να κριθεί αν είναι υπάκοη ή όχι…

Αν και εμφανίστηκε χρονικά σύντομη, η αρχική κατάσταση εξαίρεσης πέτυχε ήδη πολλά: η ζωή ευρύτατων κοινωνικών ομάδων («μαύροι» εργαζόμενοι, φυλακισμένες, ρομά, μετανάστ(ρι)ες στα camps, άστεγοι κ.α.) διαβαθμίστηκε εκ νέου ως υποδεέστερη και αντιμετωπίστηκε με όρους εντονότερης υποτίμησης από ό,τι των υπολοίπων, ενώ το μοναδικό ιστορικά γεγονός του μαζικού εγκλεισμού σχεδόν του μισού πλανήτη υπό συνθήκες lockdown θεωρήθηκε φυσιολογικό και αναπόφευκτο. Την ίδια στιγμή οι αστυνομίες κάθε είδους επανακωδικοποίησαν τον δημόσιο χώρο με όρους μόνιμης «επικινδυνότητας» (κάτι που ξεκίνησε με απαγόρευση κυκλοφορίας σε δρόμους, πάρκα και πλατείες).

Οι μορφές που μπορεί να παίρνει κάθε φορά η «επικινδυνότητα» διαφέρουν μεταξύ τους αλλά συνέχονται πάνω στην έννοια της ασφάλειας. Μπορεί τώρα να προσδιορίζεται ή να μορφοποιείται η κρίση ως υγειονομική, αλλά ξεπροβάλουν μπροστά μας νέα λαμπρά πεδία κινδύνων και κρίσεων: χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συζήτηση για την κλιματική αλλαγή που αντιμετωπίζεται ως πεδίο ασφάλειας και ελεγχόμενης επιβίωσης ή το ζήτημα των λεγόμενων φυσικών καταστροφών και της πολιτικής προστασίας που έχει αρχίσει να διαμορφώνει νέες πραγματικότητες. Πλέον εφαρμόζονται "προληπτικές" πολιτικές -στηριζόμενες πάνω στον έλεγχο της κυκλοφορίας και τη διασπορά φόβου- όπως έγινε πρόσφατα στις πυρκαγιές του καλοκαιριού, στην τελευταία μεγάλη κακοκαιρία στα μέσα Οκτώβρη ή και σε αυτήν των προηγούμενων ημερών. Το μοντέλο των μικρών και μεγάλων lockdown είναι πλέον τόσο συνηθισμένο που συχνά δεν το ονοματίζουμε ως τέτοιο.

Παράλληλα ο ρατσιστικός λόγος, ανανεωμένος, συνοδεύει τις αντίστοιχες υγειονομικές πολιτικές: στοχοποιεί, περιθωριοποιεί στη βάση της «κοινωνικής ανευθυνότητας» όσες και όσους δεν επιλέγουν να εμβολιαστούν. Οι ανεμβολίαστοι -μια ανύπαρκτη, μέχρι πρόσφατα, κοινωνική κατηγορία, επινοημένη σήμερα καθαρά με όρους στατιστικού ορισμού του κρατικού συμφέροντος- συνοψίζουν το μιαρό, το ανορθολογικό, το επικίνδυνο σώμα. Η ανάγκη εσωτερικής υποτίμησης παίρνει σάρκα και οστά με σκληρούς αστυνομικούς όρους ελέγχου και αποκλεισμού στη γνωστή και μελετημένη βάση της μετατροπής κοινωνικών ομάδων και σχέσεων σε «παράνομες» και περιττές, άρα επικίνδυνες και μη κανονικές -συνθήκη στην οποία βεβαίως βρίσκονται εδώ και δεκαετίες οι μετανάστ(ρι)ες. Αυτό υποδεικνύουν και τα πρόστιμα, η αναστολή εργασίας-εκδίωξη χιλιάδων εργαζομένων από τις υποδομές περίθαλψης, ο διαρκής έλεγχος με τεστ, όπως και η διαμόρφωση παράλληλων καθεστώτων εξαίρεσης στους χώρους εργασίας, όπου αναμετράσαι με τον εκβιασμό του εμβολιασμού προκειμένου να προσληφθείς ή να μην απολυθείς από τη δουλειά σου. Οι «ανεμβολίαστοι» αποτελούν εκείνη την κρίσιμη και σκοτεινή μάζα, την οποία διάφοροι με άσπρες ρόμπες ή γραβάτες από τα τηλεοπτικά μικρόφωνα θα στοχοποιήσουν με «εκλαϊκευμένη» επιστημονική γλώσσα ως κίνδυνο για τον «εθνικό στόχο» του «τείχους της ανοσίας». Ο υγειονομισμός έχει τη γλώσσα του, έχει την αστυνομία του, έχει και τους επικεφαλής του: τους ειδικούς που με τη διαρκή προπαγάνδα τους θεωρούν ότι κατέχουν -και επιβάλλουν- το μονοπώλιο της αλήθειας (ακόμα και όταν λένε και ξελένε από τη μια μέρα στην άλλη), διαμορφώνοντας και περιφρουρώντας τα πεδία που «πρέπει» να κινηθεί ο δημόσιος λόγος. «Παραδόξως», κάθε επιστημονική τους απόφανση σηματοδοτεί και νέα πεδία καταναγκασμών, περιορισμών. Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτοί οι «πιστοί υπηρέτες του ορθού λόγου» έχουν δύο δουλειές να κάνουν: είτε εκείνη των «ανιδιοτελών» ενισχυτών των κρατικών πολιτικών, είτε απλά εκείνη των καλοπληρωμένων πλασιέ των φαρμακοβιομηχανιών (το ένα βέβαια όχι μόνο δεν αποκλείει το άλλο, αλλά συνήθως το προϋποθέτει).

Ας μην παραξενευόμαστε λοιπόν για το ότι διάφορα κομμάτια από τον βόθρο του εθνικού κορμού (σαν και αυτούς που λατρεύουν τους φράχτες στον Έβρο και τα στρατόπεδα εκτοπισμού των μεταναστ(ρι)ών ή αυτούς που έστηναν εθνικά τσίρκο για τη Μακεδονία) έχουν ξαναβγεί στον αφρό ως «αντιεμβολιαστές» για να εισπράξουν από την κοινωνική αμφισβήτηση της χρησιμότητας των εμβολίων και των πολιτικών υποχρεωτικότητας. Κάθε φορά που το κράτος προστάζει περιχαράκωση, εθνικούς στόχους, βάθεμα της καταστολής, εμφανίζονται και εκείνες οι κοινωνικές του συμμαχίες που θέλουν να μιλήσουν στο όνομα ενός «αυθεντικού έθνους» (ακόμα και αν αυτονομούνται από την τρέχουσα κρατική στρατηγική): αν για το κράτος ο «αόρατος εχθρός» του κόβιντ μετατρέπει όλη την καθημερινότητα σε υγειονομική ζώνη ελέγχου και φόβου, αυτοί οι «ανήσυχοι πατριώτες» θέλουν μια άλλου είδους επέκταση του υγειονομισμού: αποστειρωμένους, καθαρούς εθνικούς χώρους από τα κοινωνικά μικρόβια «προβληματικών» ομάδων και συμπεριφορών, από τους ρομά και τις μετανάστριες, τους φτωχούς, τους «ασθενείς», ως καθέναν και καθεμία που λεκιάζει με αντικανονικότητα τη γαλανόλευκη πατρίδα τους.

Η περίοδος αυτή του φόβου, της αποστασιοποίησης και της κοινωνικής πειθαρχίας που συνεπάγονται, είναι όντως για το κράτος και τα αφεντικά μια περίοδος μεγάλων ευκαιριών. Αυτό δείχνει και η πληθώρα «αναδιαρθρωτικών νόμων» που πέρασαν όλο αυτό το διάστημα: στα εργασιακά, στην εκπαίδευση (με τα τηλεμαθήματα, την εισαγωγή της «πανεπιστημιακής αστυνομίας»), με τον νέο αναπτυξιακό νόμο κτλ… Ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, οι εργαζόμενες/οι και κυρίως οι μετανάστ(ρι)ες, αλλά και ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι των κοινωνικών σχέσεων, αυτές που κωδικοποιούνται ως «κοινωνικά κεκτημένα», τίθενται υπό επιτήρηση και δημιουργική καταστροφή: μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να δούμε και την αναδιάρθρωση του συστήματος υγείας. Οι παρεχόμενες υπηρεσίες οφείλουν να εναρμονιστούν με το στρατιωτικό πνεύμα της εποχής, τα πάντα να ρυθμίζονται από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης.  Δεν μιλάμε απλά για «φτηνή περίθαλψη», για την προσαρμογή δηλαδή του ασθενούς και της θεραπείας του στον σκόπιμα περιορισμένο κρατικό προϋπολογισμό. Μιλάμε και για μια άλλη λειτουργία εναρμονισμένη με το πνεύμα της εποχής: όσοι/ες δεν μπορούν να προσαρμοστούν, για οποιονδήποτε λόγο, θα τιμωρούνται. Αν σήμερα το καθήκον είναι να εμβολιαστείς, αύριο το καθήκον θα προστάζει διακοπή του καπνίσματος, της λήψης λιπαρών τροφών, συμμόρφωση σε «υγιεινή» διατροφή, υποχρεωτική άσκηση και πάει λέγοντας… Μια δική σου «λανθασμένη/ανθυγιεινή» επιλογή θα αξιολογηθεί με περιορισμό ή αποκλεισμό από διάφορες υπηρεσίες. Εξατομίκευση της ασθένειας- αποκοπή της από τις κοινωνικές της αιτίες, αποκλεισμός από τη θεραπεία, ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή στο κόστος, ατομικά ποσοστά ασφάλισης και, βέβαια, ψηφιακή πιστοποίηση-αξιολόγηση της «προσωπικής υγείας». Αυτό προδιαγράφει το «πνεύμα της εποχής» γι’ αυτά που έρχονται.  Η αναστολή εργασίας-απόλυση χιλιάδων εργαζομένων στον τομέα της υγείας για την άρνησή τους απέναντι στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, αποτελεί ενδεικτικό κομμάτι του τρόπου με τον οποίο μετασχηματίζεται το σύστημα υγείας. Η «αφωνία» από την άλλη των διαφόρων προστατών που πίνουν νερό στο όνομα της εργατικής τάξης μπροστά σε αυτή την πρωτοφανή μαζική απόλυση εργαζομένων είναι κομμάτι της σύμπλευσής τους με τις πανδημικές πειθαρχικές κρατικές πολιτικές… Ο ιός της «υπευθυνότητας» έχει ένα βασικό και αθεράπευτο σύμπτωμα: την κοινωνική-ταξική ειρήνευση. 

Η εποχή του υγειονομισμού ήρθε για να μείνει. Με την αστυνομία, τον έλεγχο, τον φόβο, τις φαρμακευτικές εταιρείες να τζογάρουν στα σώματά μας με θεραπείες, τα επιστημονικά επιτελεία να νομιμοποιούν κρατικές πολιτικές, τα αφεντικά να στήνουν νέες γαλέρες γιατί «το απαιτούν οι δύσκολοι καιροί», τη ζωή μας να ορίζεται από πλάνα καπιταλιστικής ανάπτυξης που λεηλατούν γη, νερό και αέρα. Και εμείς, οι υποτελείς τάξεις, να αξιολογούμαστε από την προσαρμογή και τη συναίνεση στις νέες κανονικότητες.

Να αρνηθούμε τις υγειονομικές πιστοποιήσεις, τα πρόστιμα και τους αποκλεισμούς

Να σταθούμε αλληλέγγυα η μία δίπλα στον άλλο

Φροντίδα, επαφή, ραδιουργία για να (ξανα)δημιουργήσουμε τους κοινούς τόπους αντιστάσεων

Ενάντια στον έλεγχο και τον φόβο

Να επιτεθούμε στην κανονικότητα

Εκδηλώσεις στον Θερσίτη (30/1 & 6/2) ενάντια στην κανονικότητα, τον έλεγχο και τον φόβο

Κυριακή 30/1/2022 στη 1μμ: ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ για τον σύντροφο Χ. που απολύθηκε για την άρνησή του να "πιστοποιηθεί υγειονομικά"

Κυριακή 6/2/2022 στις 11πμ: ΣΥΖΗΤΗΣΗ "Νέα πειθαρχικά-υγειονομικά μέτρα και αποκλεισμοί. Αντιστάσεις των δύο τελευταίων χρόνων." 

Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας και ανατροπής, Νέστορος & Ευαγγελιστρίας - Ίλιον, www.thersitis.espiv.net

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής .Pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Κείμενα

Published: 24 November 2020

Το κείμενο σε μορφή pdf

Από την εμφάνιση του λεγόμενου «αόρατου εχθρού» covid 19 και μετά διαμορφώνεται πλανητικά μία άνευ προηγουμένου από άποψη καταστολής συνθήκη. Μπορεί η καραντίνα του Μάρτη να οριζόταν σαν μία «παρένθεση» ή το παρόν lockdown σαν μία «ύστατη λύση», στην πραγματικότητα, όμως, διανύουμε μία εποχή όπου τα «υγειονομικά σχέδια» θα αποτελούν το υπόδειγμα, την κανονικότητα και όχι την εξαίρεση. Η συγκεκριμένη διαχείριση -που θα μπορούσε να οριστεί ως «το μόνο εμβόλιο για τον κορωνοϊό είναι η αστυνομία»- έρχεται για δυο βασικούς λόγους: ο πρώτος αφορά στη χρόνια απαξίωση των υποδομών φροντίδας και περίθαλψης. Στο βαθμό που το κάθε κράτος θέλει για τον εαυτό του τον ρόλο του «προστάτη της ζωής», για να εισπράττει κοινωνική νομιμοποίηση πρέπει να υποκαταστήσει το έλλειμα αυτό. Και επειδή οι ζωές των υπηκόων του είναι εν πολλοίς αδιάφορες, φροντίζει να γεμίσει τα «κενά» με απαγορεύσεις, κανόνες και μπάτσους. Ο δεύτερος λόγος είναι πως η καταστολή αποτελεί εδώ και χρόνια την απάντηση του συστήματος στα πάντα: από τις «φυσικές καταστροφές» (πλημμύρες, φωτιές, σεισμοί κτλ) ως τα «κοινωνικά προβλήματα» (ανεργία, φτώχεια κ.α.) αλλά και τις επικίνδυνες κοινωνικές ομάδες (μετανάστ(ρι)ες, διαδηλωτές/τριες, προλετάριοι/ες, φτωχοποιημένοι/ες κ.α.).

Αν και τα πειράματα κοινωνικού ελέγχου και οι πολιτικές διάχυσης φόβου, δεν αποτελούν καινοτομία (οι κοινωνίες είναι εδώ και δεκαετίες εκπαιδευμένες στην γλώσσα της ασφάλειας και της απειλής), οι τελευταίοι μήνες επιτάχυναν και εμπλούτισαν με έναν καταιγιστικό τρόπο τη διαδικασία καθυπόταξης και εκπειθάρχησης της κοινωνίας. Υπό το φόβο της εξάπλωσης του κορωνοϊού, η «δημόσια υγεία» και ασφάλεια αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί το νέο συλλογικό όραμα, την νέα «αξία» για να αποσπαστούν κοινωνικές συναινέσεις. Ταυτόχρονα, ο ιατρικός – επιστημονικός λόγος και οι φορείς του έχουν πλέον προεξέχουσα συμμετοχή στη διαδικασία νομιμοποίησης των κατασταλτικών σχεδιασμών, αφού ουσιαστικά «δουλεύουν» πλάι στα κυβερνητικά στελέχη, προσδίδοντας την απαραίτητη «αντικειμενική» αναγκαιότητα για την επιβολή των σχεδιασμών αυτών (καραντίνα, απαγορεύσεις, ιχνηλάτηση, θερμομέτρηση, υποχρεωτική χρήση μάσκας).

Μέσα σε αυτό το κλίμα φόβου και στρατιωτικοποίησης της καθημερινότητας φαίνεται να έχουν εξαφανιστεί οι διερωτήσεις σε σχέση με «την υγειονομική κρίση» και την κρατική διαχείρισή της. Τα ερωτήματα περιορίζονται στα γνωστά:  «αν προστατεύει η μάσκα ή όχι», «αν είναι απαραίτητο ή όχι το lockdown», «πόσο εύκολα κολλάει ο κορωνοϊός», «αν θα φτάσουν οι μεθ ή όχι». Εκείνα τα ζητήματα όμως που δεν συζητούνται είναι για το πώς γεννιούνται οι θανατηφόροι ιοί, για το ότι ο πλανήτης έχει μετατραπεί σε µια τεράστια χωματερή, ότι η καπιταλιστική βιομηχανική παραγωγή λεηλατεί έδαφος, νερό και αέρα, θανατώνει εκατομμύρια μη ανθρώπινα ζώα, ότι στοιβαζόμαστε, δουλεύουμε και κινούμαστε σε πόλεις μεγαθήρια, ότι οι παροχές περίθαλψης είναι απαξιωμένες, ότι μεγάλα κοινωνικά κομμάτια είναι έτσι κι αλλιώς στο περιθώριο με κορωνοϊό ή χωρίς, σε καραντίνα ή όχι (έγκλειστοι/ες στις φυλακές, στα ψυχιατρεία, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τοξικοξαρτημένοι/ες, άστεγοι/ες, διαβιούντες σε σπίτια-τρώγλες κ.ά.).

Από τον Μάρτιο –όταν και επιβλήθηκε η πρώτη καραντίνα– βρισκόμαστε σε μια κατάσταση συνεχούς απειλής και διακινδύνευσης, που έχει χαρακτηριστικά μιας ιδιότυπης πολεμικής συνθήκης: καθημερινή ροή ειδήσεων με στατιστικά διαφόρων ειδών για όσες έχουν νοσήσει ή θα νοσήσουν, αριθμητική εξέλιξη των κρουσμάτων, σταθερή και αυξημένη παρουσία και κυκλοφορία των μπάτσων στους δρόμους, πρόστιμα, καθημερινές «ανανεώσεις» των ήδη επιβεβλημένων απαγορεύσεων που στενεύουν ολοένα τα περιθώρια οποιασδήποτε ελεύθερης μετακίνησης ή συνάθροισης. Αυτό που γίνεται ξεκάθαρο (ήδη από την περίοδο της 1ης καραντίνας) είναι πώς σε περιόδους «υγειονομικής κρίσης» –όπου κυριαρχεί το δίλημμα «ζωή ή θάνατος»- η επιβίωση, δηλαδή η απλή συνέχιση των βιολογικών λειτουργιών, αποτελεί πρωταρχικό στόχο. Πάνω σε αυτό το εκβιαστικό δίλημμα μπορούν και νομιμοποιούνται τα πάντα. Αυτό που ονομάζουμε επιθυμίες, συναισθήματα και ανάγκες υποβαθμίζονται τόσο σαρωτικά, ιεραρχούνται ως «πολυτέλεια», επαναορίζονται με συνεχείς αφαιρέσεις. Οι 6 επιτρεπόμενες μετακινήσεις περιστέλλονται και θα συνεχίσουν να περιστέλλονται υπό το φόβο της μη ελεγχόμενης διάδοσης του κορωνοϊού, τόσο ώστε τελικά να παραμένει δυνατή η (τηλ)εργασία, η (τηλ)εκπαίδευση και η (τηλε)κατανάλωση, ώστε να μη διασαλευτεί η κυρίαρχη “τάξη των πραγμάτων”.

Το ζήτημα δεν είναι το πόσο εμφανώς σαθρά είναι τα μέτρα (π.χ. να απαγορεύονται οι συναθροίσεις σε ανοιχτούς χώρους, αλλά να στοιβάζονται άνθρωποι σε τρένα και λεωφορεία, σε χώρους εργασίας  κ.α.) ή το κατά πόσο η ρητορεία της «ατομικής ευθύνης» ξεπλένει την κρατική διαχείριση. Τη δεδομένη στιγμή, που η «ασφάλεια των πολιτών» και η «δημόσια υγεία» αποτελούν την καραμέλα όλου του εύρους των πολιτικών τάσεων, συντελείται μία ευρύτερη αναδιάταξη σε επίπεδο καταστολής που «χτυπάει» την κοινωνική ζωή συνολικότερα, τις αντιστάσεις και θέλει να επιβάλει «σιγή νεκροταφείου». Ταυτόχρονα, η όποια αμφισβήτηση των μέτρων ή της επιστημονικής αυθεντίας ταυτίζεται με τον ακροδεξιό βόθρο των ψεκασμένων –για άλλη μια φορά οι ελληνόψυχοι και οι φασίστες γίνονται το απαραίτητο δεκανίκι του συστήματος.

Οι αποστάσεις, η απομόνωση, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας και συναθροίσεων επιτίθενται στις σχέσεις, τη δυνατότητα από κοινού αντιμετώπισης με όρους συλλογικούς των υποθέσεων που αντιμετωπίζουμε, την αλληλεγγύη. Κάθε μορφή σχέσης, η φροντίδα του ενός προς την άλλη ρυθμίζεται πλέον από κανόνες και νόμους του κράτους. Ακόμα και η χρήση της μάσκας, ως υποχρεωτικό ατομικό μέτρο προφύλαξης, αν τοποθετηθεί στο γενικότερο πλαίσιο απαγόρευσης και ποινικοποίησης των συναναστροφών και των επαφών, υποδηλώνει ακριβώς αυτήν την αποστασιοποίηση, το φόβο, την περιχαράκωση και όχι την αδιαμεσολάβητη φροντίδα.

Όσο πληθαίνουν οι κανόνες και βαθαίνουν οι ολοκληρωτικές πρακτικές τόσο διαμορφώνονται νέα πεδία συσπείρωσης και αποκλεισμών: οι υπεύθυνοι –εκείνοι που υπακούουν στους κανόνες για το ξεπέρασμα της «κρίσης» και διασφαλίζουν την τήρησή τους– και εκείνες που δεν συμμορφώνονται ή/και αποτελούν απειλή για την «εθνική υγεία». Η φιγούρα του/ης επικίνδυνου/ης διευρύνεται. Δεν αφορά μόνο στους απείθαρχους που «συνωστίζονται» στις πλατείες, αλλά και όποια ξεφεύγει από τα όρια που έχουν τεθεί από τους «από πάνω», με πρόσχημα το «κοινό καλό». Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται ο νόμος για τις πορείες και τις συγκεντρώσεις, που ουσιαστικά συνιστά απαγόρευσή τους, όπως και οι εκκενώσεις των καταλήψεων, που έτσι κι αλλιώς βρίσκονται μόνιμα στο στόχαστρο. Στο όνομα της τάξης, των καθαρών χώρων και πλέον της υγείας, τις τελευταίες μέρες καταστέλλονται με πρόστιμα, συλλήψεις, τραμπουκισμούς, ακόμα και με κλήσεις σε απολογία (στην Καρδίτσα σε άτομα που δήλωσαν στο facebook ότι θα συμμετέχουν στις εκδηλώσεις του πολυτεχνείου) μοιράσματα κειμένων, παρεμβάσεις, συγκεντρώσεις και καταλήψεις στην Αθήνα, στην Πάτρα, τη Θεσσαλονίκη. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η απαγόρευση των συναθροίσεων και η δριμεία καταστολή των πορειών και συγκεντρώσεων της 17ης Νοέμβρη.

Δεν γίνεται να αφήσουμε τις ζωές μας, τις επιθυμίες μας, τη μεταξύ μας φροντίδα στα χέρια κανενός κρατικού διαχειριστή. Μέσα σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον και την κανονικότητα του ελέγχου και της ασφάλειας που επιβάλλονται δεν έχουμε παρά να ενεργοποιήσουμε το πρόταγμα της αλληλεγγύης. Στη θέση του νέου επιβαλλόμενου συνεκτικού δεσμού, του συλλογικού τρόμου απέναντι στον κορωνοϊό, να επανεκκινήσουμε σε όλα τα επίπεδα τις κοινωνικές αντιστάσεις. Απέναντι σε κάθε είδους διαχωρισμό και αποκλεισμό (φυλετικό, έμφυλο, ταξικό, ηλικιακό, σωματικής κατάστασης) και σε κάθε είδους διαμεσολάβηση, να επαναφέρουμε τις έννοιες της κοινότητας και της αλληλεγγύης, της ελευθερίας.

...μόνο μας όπλο η αλληλεγγύη
μόνο “εμβόλιο” τα οδοφράγματα

Details

Category: Κείμενα

Published: 14 March 2020

 Το κείμενο σε μορφή pdf

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΦΡΑΧΤΕΣ, ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Σε δυο σημεία του χάρτη στρέφεται η προσοχή το τελευταίο διάστημα: στα σύνορα του Έβρου και στα νησιά του Β.Α. Αιγαίου. Πολλές χιλιάδες μεταναστ(ρι)ών βρίσκονται από τις 28 Φλεβάρη στα σύνορα του ελληνικού κράτους με το τουρκικό, περιμένοντας να περάσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος. Στρατός και αστυνομία ηγούνται της καταστολής τους: υδροφόρες, τεθωρακισμένα και στρατιωτικά φορτηγά ενισχύουν το φράγμα των συνόρων στο ύψος των Καστανιών. Μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις όλων των ειδών και δεκάδες διμοιρίες των ματ επιτίθενται στους/στις συγκεντρωμένους/ες με συνεχή ρίψη χημικών και πολλές δεκάδες συλλήψεων. Παρακολουθούμε μια πολεμικού τύπου διαχείριση της κατάστασης, με τους επικεφαλής της δεξιάς πολιτικής διαχείρισης να βρίσκονται ή να επισκέπτονται το "πεδίο της μάχης" σε ρόλο στρατηγού, τρομολαγνικά διαγγέλματα περί "εισβολής»" και "ασύμμετρης απειλής"... Σε όλο αυτό συνδράμουν, όπως πάντα, εκτενή μιντιακά ρεπορτάζ και δημοσιεύματα, εμποτίζοντας το "κοινό" με την απαραίτητη δόση ρατσιστικού δηλητηρίου, διαμορφώνοντας μια κατάσταση αναμονής και ανησυχίας, ένα κλίμα μόνιμης διακινδύνευσης. Σημείο των αντιμεταναστευτικών χειρισμών είναι και η απόφαση της ελληνικού κράτους -ενώ εφαρμόζει απαρέγκλιτα τις πολιτικές της ευρωπαϊκής ένωσης (Ε.Ε.)- να αναστείλει οποιαδήποτε διαδικασία ασύλου, "παρακάμπτοντας" την τήρηση των προβλεπόμενων θεσμικών διαδικασιών "διεθνούς δικαίου" που τόσο πολύ σε άλλες περιπτώσεις επικαλείται, όπως και να επιμηκύνει τον φράχτη του Έβρου και να κόψει τα πενιχρά επιδόματα σε όσες/ους παίρνουν άσυλο.

Δεν θα μπορούσαμε ωστόσο να θεωρήσουμε ότι πρόκειται για ένα ακόμη θέατρο του παραλόγου, μιας που όλο αυτό παίζεται πάνω στις ζωές χιλιάδων μεταναστ(ρι)ών. Δεν είναι καθόλου τυχαία μια τέτοιου είδους διαχείριση. Το πολεμικό κλίμα που διαμορφώνεται αποτελεί συνέχεια της ανανέωσης της έντασης ανάμεσα στο ελληνικό και τουρκικό κράτος σχετικά με τις ΑΟΖ, τις υφαλοκρηπίδες σε Αιγαίο και Αν. Μεσόγειο και την παλιά "διένεξη" για το ποιος θα κατέχει την περιοχή - ένταση που οξύνεται τα τελευταία χρόνια με τις ανακατατάξεις και τους πολέμους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όσο και με το κυνήγι του ενεργειακού "θησαυρού" υδρογονανθράκων στη Μεσόγειο. Διενέξεις που στοχεύουν πέρα από αυτά και στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους. Πέρα από μια εκ νέου υπενθύμιση των εθνικών αφηγήσεων περί διαχρονικού "τουρκικού εχθρού" και την ενδυνάμωση της "εθνικής ομοψυχίας" έχουν ως στόχο τη διαμόρφωση μιας αντίληψης των μεταναστ(ρι)ών ως μόνιμης απειλής, ως εισβολέα, ως εχθρού, που νομιμοποιεί την αποβολή τους με πολεμικά, στρατιωτικά μέσα, με θάνατο και φυλακή. Επειδή διεκδικούν να μετακινούνται ελεύθερα και να ζουν όπως και όπου θέλουν, μακριά από τον πόλεμο, την οικονομική λεηλασία, τους διαχωρισμούς με βάση το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή κ.α.

Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες εναντίον των μεταναστριών/ών είναι εξαιρετικά σοβαρό. Το "Σφραγίστε τον Έβρο", ως κεντρικό σάλπισμα της κατασταλτικής επιχείρησης στα σύνορα του Έβρου, βρίσκεται σε πλήρη συμφωνία με το "σφραγίστε τους/τις μετανάστ(ρι)ες σε κλειστές φυλακές", στα λεγόμενα κλειστά κέντρα φιλοξενίας που ετοιμάζονται στα νησιά του Β.Α. Αιγαίου. Το "ανθρωπιστικό κράτος" έχει δώσει τη θέση του προ πολλού σε μια αντιμετώπισή τους ως διαχειρίσιμη μάζα. Και ετοιμάζει πραγματικές αποθήκες ανθρώπων.

Τα όσα θλιβερά συνέβησαν την τελευταία βδομάδα του Φλεβάρη σε Μυτιλήνη και Χίο χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Είδαμε τη συσπείρωση του κοινωνικού απόπατου των νησιωτών που ακούει στο όνομα "εθνικός κορμός" να βαφτίζεται "λαϊκός ξεσηκωμός", με ελληνικές σημαίες και μπόλικο ρατσισμό να μεσουρανεί στις κινητοποιήσεις. Είδαμε την ξεφτιλισμένη πατριωτική αριστερά (βλ. ΚΚΕ) να σηκώνει πανό που κατήγγειλε γενικά τα "hot spot", χωρίς να αναφέρεται πουθενά στους/στις μετανάστ(ρι)ες, για να μπορεί να βαδίζει και να συντάσσει μαζί της τους πατριδόπληκτους ψηφοφόρους της "μαχόμενης" Μυτιλήνης, εξασφαλίζοντας την ανανέωση των ψήφων της. Ο θολός λόγος της "ευαίσθητης αριστεράς" για το ζήτημα, για άλλη μια φορά εξαφάνιζε τους/τις μετανάστ(ρι)ες από το προσκήνιο ως κομμάτι ενός πληθυσμού που ζει με απαράδεκτους όρους διαβίωσης στις "Μόριες" των νησιών, με ασύλληπτες κακουχίες και με απειλές βίας και θανάτου εναντίον τους. Με έναν μαγικό τρόπο εμφανίζονταν οι, αν όχι καλοβολεμένοι σίγουρα προνομιούχοι σε σχέση με τους/τις μετανάστ(ρι)ες, νησιώτες να "υποφέρουν"… Σημείο αναφοράς, δηλαδή, έγιναν τα "βάσανα" των ντόπιων και όχι οι συνθήκες διαβίωσης και εγκλεισμού των μεταναστ(ρι)ών. Δεν υπήρξε καμιά βούληση για από κοινού δράση "ντόπιων" και μετανάστ(ρι)ών. Σε όλο αυτό τον πατριωτικό χυλό, που συστρατεύτηκε στο κάλεσμα "γενικής απεργίας" από τοπικούς φορείς (ξεφτιλίζοντας την έννοια της απεργίας), δεν χωρούσαν οι ίδιες και οι ίδιοι που πλήττονται και θα αποθηκευτούν ως ζωές δεύτερης κατηγορίας στα νέα κέντρα-αποθήκες, εκεί που κυλιόμενα, θα περνούν από τη μια πτέρυγα στην άλλη, πεταγμένοι/ες, απομονωμένες/οι, αόρατοι/ες. Μια εικόνα από ένα δυστοπικό logistics που αφορά σε ανθρώπους. Η ονομαζόμενη από την αριστερά ..."λαϊκή εξέγερση" έβαλε το λιθαράκι της για ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση των μεταναστ(ρι)ών αλλά και όσων δεν έχουν ακόμα ισοπεδωθεί συναισθηματικά και διανοητικά από τον ρατσισμό. Και αυτό φάνηκε και με ό,τι ακολούθησε τη μερική αποχώρηση των εισβολέων ματατζήδων (για τους/τις "εξεγερμένους/ες"  η άφιξη των ματ βιώθηκε ως στρατός κατοχής απλά γιατί δεν είχαν έρθει να τσακίσουν κόκκαλα μεταναστ(ρι)ών ή αλληλέγγυων). Μπλόκα σκατόψυχων ελληναράδων έστηναν καρτέρι τα επόμενα βράδια σε όποιον θεωρούνταν ότι πρόσκειται φιλικά των μεταναστ(ρι)ών: από αλληλέγγυους/ες μέχρι και σε στελέχη και εργαζόμενους/ες της βιομηχανίας των μκο, ακόμα και σε ντόπιους "συναγωνιστές" τους της αριστεράς που βρίσκονταν  μαζί στα μπλόκα (όπως τη δημοτική σύμβουλο του ΚΚΕ στην Λέσβο) ενώ εμπόδιζαν και βάρκες με μετανάστ(ρι)ες που έρχονταν από τα παράλια της τουρκίας να αποβιβαστούν στο λιμάνι.

Στα "νησιά της αντίστασης" δεν έγινε καμιά εξέγερση ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης και της Ε.Ε.. Γιατί, παρά τα επιφαινόμενα περί "μαχών" με τις δυνάμεις ασφαλείας, υπήρξε μια ουσιώδης σύμπτωση του λόγου και των επιδιωκόμενων μεγάλης μερίδας των "ντόπιων" με τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές του κράτους: η διαχείριση των μεταναστ(ρι)ών, η μεταχείρισή της ζωής τους ως πρόβλημα, ως εκτοπισμένες/οι, ως απόβλητα. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι δεν επιδιώχτηκε καμία από κοινού δράση και παρουσία στον δρόμο "ντόπιων" και μεταναστ(ρι)ών ενάντια στα κέντρα κράτησης. Η απουσία τους μιλούσε από μόνη της  για τα περιεχόμενα και τις στοχεύσεις των κινητοποιήσεων. Αξιοσημείωτη είναι επίσης και η φίλια αναφορά οργανώσεων (κερφα, σύριζα, ανταρσύα) για αλληλεγγύη σε πρόσφυγες, δηλαδή όσων σύμφωνα με τις στρόφιγγες που ορίζουν οι πολιτικές των κρατών δικαιούνται ασύλου, εξαιρώντας τους από το μεγάλο κάδρο των μεταναστ(ρι)ών, διαχωρίζοντάς τους και τάζοντας μια καλύτερη τύχη έναντι των υπολοίπων.

Για τους/τις μετανάστ(ρι)ες διαμορφώνεται μια εξαιρετικά δυσμενής συνθήκη, που δεν περιορίζεται στα ορατά, δημοσιοποιημένα σημεία. Γιατί ο "ακήρυχτος πόλεμος" εναντίον τους παίζεται παντού: στο κλείσιμο των συνόρων πολλών ευρωπαϊκών κρατών και την κατασκευή νέων φραχτών, στην ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Συνόρων, στην αναβάθμιση των αρμοδιοτήτων του ευρωπαϊκού οργανισμού συνοριοφυλακής και ακτοφυλακής (γνωστού ως FRONTEX) και την υπερστελέχωσή του, στο EUROSUR (ευρωπαϊκό σύστημα επιτήρησης συνόρων για μια διαχείριση των μεταναστριών/ών με πολεμικούς όρους), στην ενισχυμένη παρουσία και συνδρομή των νατοϊκών δυνάμεων στη Μεσόγειο. Στα «ηλεκτρονικά τείχη», τις θερμικές κάμερες και στα X-ray μηχανήματα στον Έβρο. Στο νέο κατασταλτικό απαρτχάιντ που στήνεται στις γειτονιές και τους δρόμους που ζουν και κινούνται μετανάστ(ρι)ες. Και πιο πέρα στο ειδικό υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής -το οποίο ανασυστάθηκε πρόσφατα ως υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου και υπόκειται στο υπουργείο δημόσιας τάξης- που διενεργεί πλην των άλλων και τις με συνοπτικές διαδικασίες απελάσεις όσων μπήκαν σε «ελληνικό έδαφος» χωρίς χαρτιά μέσω της Τουρκίας (σε απέλαση βέβαια εξαναγκάζονται και χιλιάδες από τον ΔΟΜ (διεθνή οργανισμό μετανάστευσης), υπό το εύηχο «οικειοθελής επαναπατρισμός»).

Ενάντια σε αυτή τη συνθήκη, οι μετανάστ(ρι)ες εξεγείρονται, με καθημερινούς σχεδόν αγώνες στη Μόρια, στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη, στην Αμυγδαλέζα. Δεν θα μπορούσαμε παρά να είμαστε αλληλέγγυες/οι στους αγώνες τους.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ

Details

Category: Κείμενα

Published: 05 December 2019

Το κείμενο σε pdf

Τα ξημερώματα του Σαββάτου 4 Νοέμβρη, κρατικές δυνάμεις καταστολής εισβάλλουν στην κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν και την εκκενώνουν. Ακολουθεί η εκκένωση της κατάληψης Palmares στη Λάρισα την αμέσως επόμενη μέρα, η εισβολή και το σφράγισμα του στεκιού ΑΣΟΕΕ την Κυριακή 10 Νοέμβρη, ακολουθούμενη από λοκ-άουτ των πρυτανικών αρχών στο πανεπιστήμιο, και η εκκένωση της κατάληψης στέγης μεταναστών στην Μπουμπουλίνας στις 12 Νοέμβρη. Είχε προηγηθεί η εκκένωση τριών καταλήψεων στέγης μεταναστών στα Εξάρχεια, του Ξενοδοχείου Όνειρο (Σπύρου Τρικούπη 57) και της Ερεσού και Θεμιστοκλέους στις 16 Οκτωβρίου, Οκτάβιου Μερλιέ και Πρασσά στις 23 Σεπτέμβρη, καθώς και η εκκένωση στις 19 Σεπτέμβρη άλλων δύο καταλήψεων στέγης μεταναστών, της Αχαρνών 22 και της Σουρμελή-Αχαρνών. Λίγο νωρίτερα, στις 26 Αυγούστου, εκκενώθηκαν και σφραγίστηκαν οι Gare, RosadeFoc και οι καταλήψεις στέγης μεταναστών Σπύρου Τρικούπη 17 και 19.  Στις 15 Ιουλίου είχε προηγηθεί η εκκένωση και κατεδάφιση της κατάληψης Μπρούκλιν στα Γιάννενα. Οι μετανάστες που διέμεναν στις καταλήψεις που εκκενώθηκαν μεταφέρθηκαν στις λεγόμενες «δομές φιλοξενίας» ενώ οι συλληφθέντες/είσες αντιμετωπίζουν κατηγορίες.

Στις 20/11 ο υπουργός δημόσιας τάξης Χρυσοχοϊδης βγάζει φιρμάνι-τελεσίγραφο 15 ημερών  για «οικειοθελή» εκκένωση των καταλήψεων, ενώ μιντιακά οργανώνεται ένα υποστηρικτικό επικοινωνιακό πλαίσιο περί αναγκαιότητας της «επερχόμενης» κατασταλτικής κίνησης.

Το μένος της νέας διακυβέρνησης μπορεί να εντάσσεται στο συνολικότερο πλαίσιο μιας «πατροπαράδοτης» δεξιάς διακυβέρνησης -με μια γεύση κλασσικής ακροδεξιάς στην άκρη των επικλήσεων των δημοκρατικών δικαιωμάτων- αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έρχεται ως συνέχεια μια αλυσίδας κρατικών και κατασταλτικών στρατηγικών: το προηγούμενο υπόδειγμα της αριστερής διακυβέρνησης σύριζα οργανώθηκε πάνω στην καθίζηση, συρρίκνωση και αφομοίωση των κοινωνικών αγώνων. Στις μέρες του εξάλλου εκκενώθηκαν ή και γκρεμίστηκαν 27 καταληψιακά εγχειρήματα. Ουσιαστικά, αποτέλεσε έναν διάδρομο για την περαιτέρω νομιμοποίηση και εμβάθυνση του «νόμος, τάξη, ανάπτυξη» που εφαρμόζεται στις μέρες μας. Η «επιστροφή στην κανονικότητα» ξεκίνησε με αριστερά δεκανίκια και θέλει να παγιωθεί με δεξιά γκλομπ. Τροποποιήσεις στον ποινικό κώδικα με αυστηροποίηση των προβλεπόμενων ποινών, αβαντάρισμα των αφεντικών με ελαφρύνσεις όσον αφορά στην εργατική νομοθεσία, «επιτυχίες» της αντιτρομοκρατικής στην απόδοση κατασκευασμένων κατηγοριών, διασφάλιση των συμφερόντων επενδυτών και αφεντικών χωρίς προσχήματα, όξυνση της αιματηρής περίφραξης και απώθησης των μεταναστ(ρι)ών…
Από τις εξαγγελίες για αστυνόμευση των σταθμών του μετρό από βαριά οπλισμένους μπάτσους, το «σαφάρι λαθρεπιβατών» στα ΜΜΜ, μέχρι τον μιντιακό παροξυσμό για την αύξηση της εγκληματικότητας και το χάιδεμα των αυτιών των μισάνθρωπων τοπικών κοινωνιών που δεν θέλουν να «φιλοξενήσουν» μετανάστες, οι λόγοι που αρθρώνονται στο δημόσιο πεδίο αναφορικά με την ασφάλεια, δεν επιδιώκουν τίποτα άλλο παρά την νομιμοποίηση αυτής ακριβώς της απροκάλυπτης κρατικής εποπτείας. Το δόγμα «νόμος και τάξη» θέλει να διαμορφώσει ένα νέο πλαίσιο αποδοχής ή αποκλεισμού των κοινωνικών ταυτοτήτων και αντιστάσεων. Με τον τρόπο αυτό, η δημοκρατία θέλει να μας δείξει το ποιοι «χωράνε» και ποιες πρέπει να αποκλειστούν ως αντικοινωνικές, «αποβράσματα που δεν πληρώνουν εισιτήριο», «εμπόδια στην ανάπτυξη του τόπου», παραβατικές ή επικίνδυνες. Και πιο πέρα, ποιες γειτονιές είναι επικίνδυνες -άρα πρέπει να τεθούν υπό μια ιδιότυπη αστυνομική κατοχή- όπου στα σκοτάδια όλα επιτρέπονται, (κακοποιήσεις, βασανισμοί, τραμπουκισμοί, εξευτελισμοί), αφού ο φόβος πρέπει να κυριαρχήσει απέναντι σε έναν «κοινωνικό έχθρο». Εμφατικό παράδειγμα αυτών των πολιτικών είναι η εικόνα από το σήμερα στους δρόμους των Εξαρχείων. Από την άλλη, η αριστερά -σε όλες της τις εκφάνσεις- δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αντιπολιτεύεται την «αμετροεπή καταστολή» με σημαία βέβαια τη νομιμοφροσύνη και να «στηλιτεύει» τις όποιες κοινωνικές αντιστάσεις και πρακτικές (από τις συγκρούσεις ως τις καταλήψεις) δεν στοιχίζονται πίσω από την διαμεσολάβηση και την ενσωμάτωση.

Ο δεύτερος πυλώνας του «τάξη και ασφάλεια» είναι η περιθωριοποίηση των μεταναστών, η διαχείρισή τους με όρους «περιττών»: στοίβαξή τους σε κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης ή συνοπτικές διαδικασίες απέλασης. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που οι πρώτες αλλά και περισσότερες καταλήψεις που έχουν μέχρι στιγμής εκκενωθεί είναι καταλήψεις στέγης μεταναστ(ρι)ών. Η ιδιότητα του περιττού αποδίδεται στους μετανάστες αποκλειστικά βάσει της ταυτότητάς τους ως εκτοπισμένων Άλλων και, ως φυσικό επακόλουθό της, ακολουθεί η παρανομοποίηση, ο εγκλεισμός, η αορατοποίησή τους. Οι αγώνες τους και εξεγέρσεις τους στα κολαστήρια (με το …όνομα «κέντρα φιλοξενίας»), οι προσπάθειές τους να πάρουν την ζωή στα χέρια τους μέσω καταλήψεων κτιρίων, μακριά από την οργανωμένη φρίκη αυτής της «φιλοξενίας της ελληνικής δημοκρατίας», πρέπει να στιγματιστεί και να κατασταλεί -ακόμα και μέσα σε αυτή την θλιβερή μοναξιά, την ισχνή αλληλεγγύη ή και κοινωνική απομόνωση των κινήσεών τους- γιατί διαμορφώνεται ένα σημείο αντίστασης, ένα υπόδειγμα αγώνα για όλα τα καταπιεζόμενα και εκμεταλλευόμενα κοινωνικά κομμάτια. Γιατί οι ηγεμόνες θέλουν τις υποτελείς τάξεις ακίνητες και αμίλητες και γνωρίζουν καλά την μεταδοτικότητα της «ασθένειας» της ανυπακοής…

Κανονικότητα χωρίς αστυνομία δεν υπάρχει. Ούτε χωρίς ανάπτυξη…

Το ιδεολόγημα της ανάπτυξης αναδεικνύεται σε χρήσιμο εργαλείο για την προέλαση του κεφαλαίου, αφού παρουσιάζει ως κοινό συμφέρον και επιδίωξη των αφεντικών και των από τα κάτω την προσέλκυση επενδύσεων, την τουριστικοποίηση, τις «ορθές» και ευέλικτες εργοδοτικές πρακτικές, την ελαστικοποίηση περιβαλλοντικών κανονισμών που στέκονται εμπόδιο στις «ιερές επενδύσεις» (όπως οι εξορύξεις υδρογονανθράκων στην Ήπειρο ή η εγκατάσταση ανεμογεννητριών με την αποψίλωση δασικών εκτάσεων στα Άγραφα και αλλού στη χώρα). Και όλα αυτά βέβαια με το δόλωμα κάποιων θέσεων εργασίας, υποτιμημένων, κακοπληρωμένων και ευέλικτων (οι λεγόμενες δηλαδή «ορθές εργοδοτικές πρακτικές»). Στην αθηναϊκή μητρόπολη οι γειτονιές μετατρέπονται σε μηχανές παραγωγής κέρδους για την τουριστική βιομηχανία (κυρίως -αλλά όχι μόνο- με το περίφημο AirBnB όπου τα ενοίκια γίνονται απλησίαστα για τους φτωχούς κατοίκους και την μετατροπή ολόκληρων γειτονιών σε μονοκαλλιέργεια διασκεδαστηρίων και γκουρμέ φαγάδικων), ενώ οι ελάχιστοι ελεύθεροι χώροι, προσβάσιμοι σε όλους/ες, περιστέλλονται και εμπορευματοποιούνται (κι εδώ με το ευαγγέλιο της «ανάπτυξης»). Ένας τέτοιος χώρος είναι και το πάρκο τρίτση.

Μέσα στο πλάνο των επικείμενων κρατικών επιθέσεων βρίσκεται και η κατάληψη Αγρός στο πάρκο τρίτση. Η «καθαρή και άμεση λύση» για το πάρκο, δια στόματος του υπουργού περιβάλλοντος, περνάει μέσα από λογικές ανταποδοτικότητας, εντατικοποίησης της εμπορευματοποίησης, περιφράξεις και μη ελεύθερη προσβασιμότητα. Στο «πράσινο διασκεδαστήριο» που οραματίζονται δεν θα μπορούσε να χωρέσει μια κατάληψη που για περισσότερο από δέκα χρόνια αποτελεί ανάχωμα στα κυρίαρχα σχέδια για εξαφάνιση του πάρκου ως ελεύθερου χώρου, που μαζί με αγωνιζόμενες/ους των περιοχών και αλληλέγγυους/ες απέτρεψε αλλεπάλληλες επιχειρήσεις περαιτέρω υποτίμησης και συρρίκνωσής του.

Απέναντι στις κρατικές μεθοδεύσεις, στον φόβο και την ηττοπάθεια, απαντάμε με την ανυποχώρητη αλληλεγγύη μας στις καταλήψεις που δέχθηκαν καταστολή και σε όσες στοχοποιούνται. Θα επιμείνουμε να στεκόμαστε μαζί και δίπλα σε όποια και όποιον αγωνίζεται αδιαμεσολάβητα και αυτοοργανωμένα, μέσα από σχέσεις αντιιεραρχικές, μέσα από διαδικασίες συνδιαμόρφωσης, συλλογικές και συντροφικές, ενάντια στην εξατομίκευση και την ανάθεση. Και θα συνεχίσουμε, πεισματικά, να στήνουμε χώρους και δομές εδαφικοποίησης των προταγμάτων μας, ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία, ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία. Οι καταλήψεις ήταν, είναι και θα παραμείνουν οι χώροι όπου συναντιούνται οι αρνήσεις μας, μακριά από την ασφυξία των κυρίαρχων επιβολών και διαχωρισμών. Οι καταλήψεις ήταν, είναι και θα παραμείνουν οι δικές μας ανάσες ελευθερίας και αντίστασης.

Details

Category: Κείμενα

Published: 30 November 2019

Το κείμενο σε μορφή pdf

Παρατηρείς, ενοχλείσαι, θυμώνεις. Με την ιεραρχία, με τους ρόλους, με τους διαχωρισμούς, με τους κάθε λογής σοφούς και δασκάλους που σε περιτριγυρίζουν με το αέρα της αυθεντίας.

Οργίζεσαι. Με τα κάγκελα που σε κυκλώνουν, με τον εγκλεισμό, με τις νουθεσίες, τις υποδείξεις, τις διαταγές, την αξιολόγηση των γνώσεων σου, την αξιολόγηση της προσωπικότητάς σου.

Αντιδράς.

Στα μαθήματα, στα ποινολόγια, στους καθηγητές, στην πειθαρχία, στην υποταγή, στις προσταγές της σχολικής καθημερινότητας.

ΟΤΑΝ Η ΤΑΞΗ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕ ΚΑΓΚΕΛΑ, ΠΟΙΝΕΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΑ

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ

Οι μαθητικές καταλήψεις ήταν πάντοτε εκνευριστικές για την εξουσία όχι μόνο γιατί σαμποτάρουν τη σχολική ρουτίνα και καθημερινότητα, αλλά και γιατί παραλύουν το εκπαιδευτικό σύστημα ως θεσμό. Είναι μία πρακτική για τον επαναπροσδιορισμό και την επανοικειοποίηση του χαμένου χρόνου στα σχολικά κελιά,  πράξη άρνησης απέναντι στην καταστολή κάθε ελεύθερης έκφρασης και δημιουργίας, απέναντι στον ανταγωνισμό και την εξατομίκευση που καλλιεργεί το σχολείο. Είναι πράξη αμφισβήτησης του υπάρχοντος που μιλάει τη γλώσσα της αλληλεγγύης, και γι’ αυτό δεν χωράει φασισμό, εθνικισμό, ρατσισμό, σεξισμό.

Τα τελευταία χρόνια ολοένα και εντείνεται η καταστολή των σχολικών καταλήψεων και κράτος, ΜΜΕ, γονείς και καθηγητές-τριες συνασπίζονται για να τις καταπνίξουν. Μπάτσοι, εισαγγελείς έξω από τα σχολεία μετά από έκκληση των διευθυντών, ρεπορτάζ από ΜΜΕ που στρώνουν το έδαφος για την καταστολή τους, μαθητές-τριες διώκονται ως υποκινητές κατάληψης κατόπιν υπόδειξης καθηγητών-τριών, γονείς κραυγάζουν τον συντηρητισμό τους νουθετώντας και απειλώντας με «οικογενειακές κυρώσεις». Τις τελευταίες μέρες σε κατειλημμένα σχολεία των περιοχών μας (ΕΠΑΛ Πετρούπολης, 4ο ΓΕΛ Ιλίου, Καλλιτεχνικό Λύκειο Περιστερίου) οι μαθητές-τριες  ήρθαν από νωρίς αντιμέτωποι-ες με τις απειλές διευθυντάδων και καθηγητών, με τους συναισθηματικούς εκβιασμούς των γονιών τους να σταματήσουν, και με την παρουσία μπάτσων που τους απειλούσαν με συλλήψεις αν δεν επιτρέψουν την ομαλή λειτουργία του εκπαιδευτικού ιδρύματος…

Και είναι αυτή η ομαλότητα, αυτή η κανονικότητα, η τάξη και ασφάλεια, αίτημα τόσο επίκαιρο των ημερών μας, που μας οπλίζει με οργή…

Η πρακτική της κατάληψης, όπου και αν αυτή εδαφικοποιείται –είτε μέσα στα σχολικά ιδρύματα της αποχαύνωσης είτε στις γειτονιές- είναι πάντοτε κίνηση εχθρική προς το υπάρχον.  Οι καταλήψεις αμφισβητούν έμπρακτα τις κυρίαρχες σχέσεις ιδιοκτησίας και οργάνωσης και επιχειρούν να εδαφικοποιήσουν τα προτάγματα της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης μέσα από διαδικασίες συνδιαμόρφωσης, συλλογικές και συντροφικές, ενάντια στην εξατομίκευση και την ανάθεση. Στις καταλήψεις στεγάζονται συλλογικότητες και ομάδες, δημιουργικά και αυτομορφωτικά εγχειρήματα, εκδηλώσεις. Στις  καταλήψεις  ζουν  μετανάστ(ρι)ες,  κόσμος  που  δεν μπορεί ή δεν θέλει να ζει στο ενοίκιο. Είναι τόποι όπου ρηγματώνουμε την εξουσία πραγματώνοντας εδώ και τώρα τις σχέσεις που θέλουμε, οριζόντια, χωρίς ρόλους, χωρίς ιεραρχίες. Στις καταλήψεις εξυφαίνονται τα «σχέδιά» μας για την κοινωνική ανατροπή και σκιαγραφούνται τα όνειρά μας για ένα κόσμο ελευθερίας και αλληλεγγύης.

Το τελευταίο διάστημα πραγματοποιείται συντονισμένη επίθεση σε καταλήψεις και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα. Ήδη από τα μέσα Ιούλη, και με την αλλαγή της σκυτάλης στην κρατική διαχείριση, κατεδαφίστηκε η κατάληψη Μπρούκλυν στα Γιάννενα, ενώ στα τέλη Αυγούστου ακολούθησε εκκένωση καταλήψεων στην περιοχή των Εξαρχείων οι περισσότερες εκ των οποίων λειτουργούσαν ως καταλήψεις στέγης για εκατοντάδες μετανάστριες-ες. Οι νέοι πολιτικοί διαχειριστές ξεκίνησαν άμεσα τις κατασταλτικές τους επιχειρήσεις, συνεχίζοντας το «έργο» της αριστερής διαχείρισης του σύριζα, με 27 εκκενωμένες ή και κατεδαφισμένες καταλήψεις στο ενεργητικό της, και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Εκκένωση της κατάληψης Βανκούβερ- Απαρτμάν στις 2.11, εκκένωση της κατάληψης Palmares στη Λάρισα, επίθεση στην κατάληψη Libertatia στη Θεσσαλονίκη και στην κατάληψη των Προσφυγικών στην Αθήνα, εισβολή στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ στις 10.11, εκκένωση της κατάληψης στέγης μεταναστών στην Μπουμπουλίνας 42 στις 12.11.

Οι τελευταίες επιθέσεις έχουν πολλαπλή στόχευση. Επιχειρείται η συρρίκνωση των εστιών αντίστασης και αλληλεγγύης μέσα στην πόλη και η «ευθυγράμμιση» των γειτονιών με το δόγμα «τάξη- ανάπτυξη- ασφάλεια». Οι τελευταίες εκκενώσεις καταλήψεων είναι ένας πρόλογος καταστολής ενάντια στον κόσμο που δημιουργεί μακριά από τους κυρίαρχους διαχωρισμούς και λογικές συνδιαλλαγής, που επιτίθεται συνολικά στο καθεστώς της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Οι αρχές δηλώνουν αποφασισμένες να συνεχίσουν το έργο της καταστολής ελεύθερων, κοινωνικών χώρων και έχουν στοχοποιήσει και άλλες καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις. Ανάμεσά τους στεγαστικές καταλήψεις των γειτονιών μας, αλλά και η κατάληψη Αγρός στο πάρκο Τρίτση που για πάνω από δέκα χρόνια στέκεται ανάχωμα στο «πράσινο διασκεδαστήριο» που οραματίζονται κράτος και δημοτικοί φορείς για το πάρκο, που εναντιώνεται καθημερινά στα κυρίαρχα σχέδια για εξαφάνιση του πάρκου ως ελεύθερου χώρου, που μαζί με αγωνιζόμενες/ους των περιοχών και αλληλέγγυους/ες απέτρεψε αλλεπάλληλες επιχειρήσεις περαιτέρω εμπορευματοποίησης, υποτίμησης και συρρίκνωσής του.

Όσο κι αν η κυριαρχία επιτίθεται, εκκενώνει ή ακόμη κατεδαφίζει τους χώρους μας, εμείς θα μπαίνουμε στα άδεια σπίτια, θα δημιουργούμε διαρκώς νέα σημεία αναφοράς μέσα στις πόλεις που ζούμε διευρύνοντας τις κοινότητες μας και χτίζοντας γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ όσων επιλέγουν να αγωνίζονται.

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

Details

Category: Κείμενα

Published: 30 June 2019

Με αφορμή τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019, μοιράζουμε στις γειτονιές μας το διασυλλογικό κείμενο ομάδων από τις περιοχές της δυτικής Αθήνα και του Πειραιά "Όσοι/ες ψάχνουν σωτήρες ή ένα καλύτερο αύριο στις κάλπες, την επόμενη μέρα, για άλλη μια φορά θα τρώνε τις ελπίδες τους από το χώμα" (pdf) .