Details

Category: Αναλύσεις

Published: 27 March 2017

Την Τρίτη 28/3/2017 στα δικαστήρια της Ευελπίδων είναι προγραμματισμένη η εξ αναβολής από τον περασμένο Ιούνη δίκη για την ανακατάληψη της villa amalias από 93 συντρόφισσες/ους το Γενάρη του 2013. Η συγκεκριμένη δίκη πραγματοποιείται σε μια φορτισμένη χρονική περίοδο -έχει προηγηθεί εισβολή και εκκένωση δύο ακόμα κατειλημμένων χώρων τα ξημερώματα της 13ης Μάρτη, της βίλας Ζωγράφου και της κατάληψης στέγης μεταναστών/στριών στην οδό Αλκιβιάδου στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των εκκενώσεων έγιναν 7 συλλήψεις στη βίλα Ζωγράφου, ενώ συλλήφθηκαν και 127 μετανάστες/στριες, οι οποίοι κρατήθηκαν προσωρινά στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη. Την ίδια ώρα πραγματοποιήθηκε αστυνομική εισβολή, κλοπή και καταστροφή κινηματικού υλικού στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αγρινίου (στο κτίριο επέστρεψαν άμεσα μετά την εισβολή οι σύντροφοι και συντρόφισσες). Στο ίδιο χρονικό πλαίσιο εντάσσεται και η εισβολή της αστυνομίας συνοδεία συνεργείων του δήμου στην κατάληψη Ανοιχτό Τρίτο στη Σύρο στις 17/2 που συνοδεύτηκε με καταστροφή βασικών υποδομών της έτσι ώστε να μην μπορεί να επαναλειτουργήσει. Οι τελευταίες κατασταλτικές επιχειρήσεις έρχονται να προστεθούν σε εκείνες του καλοκαιριού στη Θεσσαλονίκη, στην κατεδάφιση του αυτοοργανωμένου Ορφανοτροφείου, χώρου όπου από τα τέλη του 2015 στεγάζονταν μετανάστες εκτοπισμένοι από την Ειδομένη, και την εκκένωση δύο καταλήψεων στέγης, στο «Μανδαλίδειο Μέγαρο» στην παλιά παραλία της Θεσσαλονίκης και σε ένα 8όροφο κτίριο, στην οδό Καρόλου Ντηλ στο κέντρο της πόλης.

Η χρονική σύμπτωση της δίκης της ανακατάληψης της villa amalias και των τελευταίων κατασταλτικών επιχειρήσεων στους αυτοοργανωμένους κατειλημμένους χώρους δεν είναι και τόσο τυχαία. Έρχεται να καταδείξει αφενός ότι οι επιθέσεις στις καταλήψεις που ξεκίνησαν το καλοκαίρι του '12 και στις αρχές του '13 με την εκκένωση της villa amalias, την εκκένωση της κατάληψης Σκαραμαγκά, την αστυνομική εισβολή στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη και την καταστολή και άλλων αυτοδιαχειριζόμενων δομών, δεν τέλειωσαν αλλά αποτελούν διαρκές επίδικο από την πλευρά του κόσμου της εξουσίας. Έχουν ως έναρξη το καλοκαίρι του 2012 και είναι κομμάτι της αντεξεγερτικής εκστρατείας που συνεχίζει μέχρι σήμερα -με τις όποιες διαφορετικές αποχρώσεις της-, μιας κατασταλτικής στρατηγικής από την πλευρά του κράτους ώστε να αποδυναμωθούν και να εξαλειφθούν από την κοινωνική μνήμη όλα εκείνα που πραγματώθηκαν τις μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, μιας που το ενδεχόμενο μιας ακόμη κοινωνικής εξέγερσης επικρέμεται πάντα ως απειλή, ειδικά υπό τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα, της εξαθλίωσης και της ανέχειας. Μόνιμο στόχο αποτελούν τα πολυπληθή αυτοοργανωμένα εγχειρήματα -μεταξύ αυτών και πολλά μετεξεγερτικά- που επιτίθενται στον κόσμο της κυριαρχίας, δημιουργώντας διαδικασίες, σχέσεις και δομές συλλογικά, οριζόντια, αδιαμεσολάβητα, αντιιεραρχικά, αντιθεσμικά. Ενάντια στις εμπορευματικές σχέσεις, στη διαμεσολάβηση του χρήματος, την ιδιοκτησία, ενάντια στο κέρδος, την κατανάλωση, την εξατομίκευση, ενάντια σε κάθε είδους διαχωρισμό, όλα ένα προς ένα δομικά χαρακτηριστικά της κρατικής εξουσίας και του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης που παράγουν αδιάκοπα διαιρέσεις μεταξύ μας, καταπίεση και εκμετάλλευση.  

Καταδεικνύεται επιπλέον μια παλιά αλήθεια, ότι  το κράτος έχει συνέχεια, είτε υπό δεξιά είτε υπό αριστερή πολιτική διαχείριση. Και διεκδικεί για τον εαυτό του τον τρόπο οργάνωσης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, ως ο μόνος φορέας υπόδειξής της, ρύθμισης και εγγύησής της. Τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι εκ βάθρων τοποθετημένα ενάντια στο υπάρχον και γι αυτό αποτελούν μόνιμα κατασταλτικό στόχο. Στην περίπτωση των αυτοοργανωμένων κατειλημμένων χώρων απειλείται μεταξύ των άλλων και αμφισβητείται έμπρακτα ο ίδιος ο θεσμός της ιδιοκτησίας. Και δεν αμφισβητείται μόνο η ιδιοκτησία ως περιουσία (κτιρίου, έκτασης, γης κλπ), αλλά και πιο πέρα η ρύθμιση των σχέσεων στη βάση της ιδιοκτησίας -διαρρηγνύεται συνολικά η συνθήκη της "κατοχής" με όρους εξουσιαστικούς, βασικός πυρήνας οργάνωσης της οικογένειας και των κυρίαρχων διαπροσωπικών σχέσεων. Απέναντι στις κανονικότητες της κυριαρχίας οικοδομούνται συλλογικά σχέσεις ισότιμες, προχωρώντας μακριά από σεξισμούς, ρατσισμούς και εθνικιστικά παραληρήματα υπεροχής και υποτέλειας.

Οι εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων τον τελευταίο χρόνο έχουν "άρωμα αριστεράς". Δεν πνίγουν τους αγωνιζόμενους/ες στα δακρυγόνα, δεν υιοθετούν -τη δεδομένη χρονική στιγμή- την ακροδεξιά ρητορεία του υπουργού δημόσιας τάξης του '12-'13 Δένδια, περί "εστιών ανομίας", κουκουλοφόρους, περιθωριακούς κλπ. Είναι βεβαίως πιο προνομιακό γι αυτούς το υπάρχον κοινωνικό περιβάλλον, για το οποίο βέβαια οι σημερινοί πολιτικοί διαχειριστές συνέβαλαν τα μέγιστα - οι κοινωνικοί αγώνες βρίσκονται σε ύφεση, η φτώχεια έχει κανονικοποιηθεί, η αίσθηση ματαιότητας είναι παντού διάχυτη και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους. Όπως και στην πρώτη περίοδο των εκκενώσεων των καταλήψεων, οι λόγοι νομιμοποίησης των εκκενώσεων και η κρατική ρητορεία γύρω από αυτούς είναι απαραίτητη προϋπόθεση της κατασταλτικής στρατηγικής. Οι επικοινωνιακοί και επιχειρησιακοί στρατηγοί του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ. σε συντονισμό με τους χειραγωγικούς μηχανισμούς των media στρώνουν το έδαφος πάνω στο οποίο θα υλοποιηθούν οι εκκενώσεις και ταυτόχρονα μεριμνούν στο να δικαιολογήσουν τις όποιες "ασχήμιες" αφήνουν πίσω τους οι υπάλληλοι του νόμου και της τάξης. Τόσο στην πρώτη περίοδο εκκενώσεων όσο και στην τελευταία, οι εκκενωμένοι -ή κατεδαφισμένοι χώροι στην περίπτωση της villa amalias και του παλιού Ορφανοτροφείου στη Θεσσαλονίκη- παρουσιάζονται ως χώροι που τελικά θα αποδοθούν στην "κοινωνία", με τη μορφή σχολείων, ωδείων, χώρων για άτομα με κινητικά προβλήματα, χώροι "φιλοξενίας" ασυνόδευτων ανηλίκων κλπ. Φαίνεται ότι για το υβρίδιο αυτό της αριστερής πολιτικής διαχείρισης (σύριζα-καμμένου) οι ανθρωπιστικοί λόγοι υπέρ του αφαιρετικού "κοινού καλού" δεν έχουν περάσει ακόμη σε αχρησία. Στόχος είναι η αποκοπή των αγωνιζόμενων από το κοινωνικό, η απαλοιφή από τη μνήμη του τι ήταν αυτά τα εγχειρήματα, ότι αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής ζωής, ανοιχτά και προσβάσιμα σε όλες/ους, με εργαστήρια αυτομόρφωσης, συλλογικές κουζίνες, στούντιο, βιβλιοθήκες, εκδηλώσεις-συζητήσεις, χώρους στέγασης, τόπους πραγματικής φιλοξενίας και αλληλεγγύης στους μετανάστες/στριες. Οι κατασταλτικές επιχειρήσεις πάνε χέρι-χέρι με την ιδεολογική επίθεση που φροντίζει για την αποκοινωνικοποίηση των εγχειρημάτων των αγωνιζόμενων. Η κυρίαρχη αφήγηση γίνεται αντίστροφη του πραγματικού, για να απαλείψει από την κοινωνική συνείδηση το υπόδειγμα ενός άλλου κόσμου, αυτού της αντεξουσίας.

Αναφορικά με τις καταλήψεις στέγης μεταναστών-τριών, οι εκκενώσεις εναρμονίζονται πλήρως με την κρατική πολιτική που θέλει το κράτος και τους θεσμούς του απόλυτους ρυθμιστές και διαχειριστές των ανθρώπων αυτών και των ζωών τους, αποκόπτοντας κάθε σχέση μεταξύ των από τα κάτω, κρατικοποιώντας την υπόθεση της αλληλεγγύης. Τα λεγόμενα "κέντρα φιλοξενίας" όμως δεν έχουν καμία σχέση με την αλληλεγγύη, θέση και σχέση ως ίσο προς ίση, γιατί δεν είναι παρά αποθήκες ανθρώπων σε στρατοπεδική ζωή, εκεί όπου οι άνθρωποι υποχρεώνονται να ζουν ζωή στο όριο, διαχειριζόμενοι ως περισσευούμενοι, στην αορατότητα, στους μη-τόπους, εκεί όπου ποτέ δεν υπάρχει η δυνατότητα να συναντηθούμε μαζί τους.

Το τελευταίο διάστημα συμβαίνει και μια ακόμη κατασταλτική επίθεση από την πλευρά κράτους και μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, η επίθεση στην κατάληψη Στρούγκα στη Ν. Φιλαδέλφεια και η ιδιότυπη κατοχή της από οργανωμένους οπαδούς της αεκ -φανατικούς στην υπηρεσία του μεγαλοεπιχειρηματία Μελισσανίδη. Το ζήτημα της ανέγερσης του γηπέδου, σύμφωνα με τα σχέδια, θα αλλάξει ριζικά τη γεωγραφία της περιοχής και θα την παραδώσει ανεπίστρεπτα στα εμπορευματικά σχέδια, επεκτείνοντας αυτό που ήδη συμβαίνει με τα κάθε λογής φαγάδικα, τις αναρίθμητες καφετέριες και τα κάθε λογής μαγαζάκια να καταλαμβάνουν κάθε σπιθαμή ελεύθερου χώρου στις πλατείες, το ασφυκτικό μποτιλιάρισμα, μια πόλη στην υπηρεσία της κατανάλωσης, της δια-σκέδασης, των εμπορευματικών σχέσεων, μια πόλη απροσπέλαστη και αβίωτη από τους κατοίκους της. Αυτή είναι η ανάπτυξη που "βλέπουν" για την περιοχή, η οποία βεβαίως περνάει πάνω από την εξαφάνιση του μεγάλου άλσους της Φιλαδέλφειας. Και εδώ επιβεβαιώνεται το κυρίαρχο σχήμα ότι οτιδήποτε εναντιώνεται στην κυρίαρχη κανονικότητα θα κατασταλεί. Το γήπεδο θα γίνει -αυτή ήταν άλλωστε και η σημασία της σχεδόν απαγόρευσης της διαδήλωσης της 16ης Μάρτη ενάντια στα κρατικά-επιχειρηματικά σχέδια και η ταυτόχρονη "απόδοση" της Ν. Φιλαδέλφειας στους οπαδούς-υπαλλήλους του Μελισσανίδη που πηγαινοέρχονταν με αρκετή άνεση στους δρόμους της περιοχής.

Στη συγκεκριμένη συγκυρία κι ενώ η επίθεση σε στοιχειώδη κεκτημένα των από τα κάτω συνεχίζεται, στο περιβάλλον της διάχυτης ματαιότητας, της διάψευσης των προσδοκιών, της καθίζησης των κοινωνικών αγώνων, οι καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι ανυποχώρητες εστίες αγώνα, με οδηγό την αλληλεγγύη, εκεί όπου οργανώνονται κινήσεις ανυπακοής, ενάντια στο μονόλογο της εξουσίας, ενάντια στο καθεστώς που μας θέλει πειθήνιους υπηκόους. Γι αυτό και θα βρίσκονται μόνιμα στο στόχαστρο της καταστολής.

Ξημερώματα Τετάρτης της 9ης Γενάρη του 2013, 93 σύντροφοι και συντρόφισσες ανακατέλαβαν τη villa amalias, που από τις 20 Δεκέμβρη είχε καταληφθεί από αστυνομικές δυνάμεις. Με τη δύναμη της συλλογικής ευφυΐας και το πάθος για έναν κόσμο χωρίς εξουσία, διαχωρισμούς και εκμετάλλευση, πέρασαν σε μια κίνηση άρνησης των σχεδίων της κυριαρχίας. Και αν κάτι μένει από την ανακατάληψη είναι ακριβώς αυτές οι συλλογικές αρνήσεις συμμόρφωσης στις κυρίαρχες επιβολές, που έρχονται να συναντήσουν όλες και όλους εκείνους που εναντιώνονται στο καθεστώς φόβου, μεμψιμοιρίας και ανάθεσης. Γιατί, οι αρνήσεις μας είναι οι ζωές μας.

Αυτοί είμαστε. Εμείς και οι χιλιάδες διαδηλωτές, αγωνιστές, καταληψίες, απεργοί, μαχητές των δρόμων. Είμαστε οι άστεγοι και οι ανέστιοι, οι πανκ και οι αλήτες, οι χορτοφάγοι και οι φεμινίστριες, οι ξενύχτηδες και οι εργάτες, οι πένητες και οι αδικημένοι, τα θύματα του ρατσισμού και οι εκδικητές του άδικου.

Κατάληψη Villa Amalias, 20 Δεκέμβρη 2012

Την Τρίτη 28 Μάρτη 2017 δικάζονται οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας γιατί εναντιώθηκαν στον κόσμο της υποταγής, της απάθειας, της εξατομίκευσης. Προτάσσοντας τις καταλήψεις ως οδοφράγματα απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Στο έγκλημα για έναν κόσμο ελευθερίας και αλληλεγγύης είμαστε όλες/οι συνειδητά συνένοχες/οι.

ΔΙΚΗ: ΤΡΙΤΗ 28 ΜΑΡΤΗ 2017, 9 π.μ. στα δικαστήρια της Ευελπίδων

Μάρτης 2017

Θερσίτης

Αλληλεγγύη στους/στις 92 συλληφθέντες/είσες συντρόφους/ισσες της ανακατάληψης της villa amalias (Ιούνης 2016)

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους 92 αγωνιστές-τριες που διώκονται για την ανακατάληψη της villa amalias (28/03/2017)

Details

Category: Αναλύσεις

Published: 20 March 2017

[ Για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ ]

Details

Category: Αναλύσεις

Published: 01 February 2017

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ

για να μην ακυρώνουμε εισιτήρια ας ακυρώσουμε τα συστήματα ελέγχου

Κάθε φορά που κάτι "αναδιαρθρώνεται" στο όνομα της "εθνικής ανάπτυξης" και της "κοινωνικής συνοχής" αυτό που θα έπρεπε να διαβάζουμε πίσω από τις λέξεις είναι: υποτίμηση, αποκλεισμός, περίφραξη και έλεγχος. Κι αυτό αφορά είτε τη βίαιη υποτίμηση των εργασιακών σχέσεων, τις συντάξεις, τις "προνοιακές παροχές" (επιδόματα, περίθαλψη, εκπαίδευση), είτε τη μεταχείριση "προβληματικών" κοινωνικών ομάδων: άστεγων, τοξικοεξαρτημένων, αποκλεισμένων, προσφύγων και μεταναστών.  Η γενίκευση της κοινωνικής δυστυχίας προκειμένου να μην οδηγήσει σε γενικευμένη κοινωνική ανταρσία, τίθεται διαρκώς σε ισχυρότερα πεδία αποκλεισμών, επιτήρησης και καταστολής.

Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται να «κουμπώσει» το σχέδιο «αναδιάρθρωσης» των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς (μ.μ.μ.), βασικά σημεία του οποίου αποτελούν ο "εκσυγχρονισμός των υπηρεσιών και η καταπολέμηση της εισιτηριοδιαφυγής".

Τα νέα μέτρα που αφορούν τα μ.μ.μ., άρχισαν να τίθενται σε ισχύ ήδη από την 1/1/2017 (και σύμφωνα με τις εξαγγελίες θα τεθούν σε πλήρη εφαρμογή τον Απρίλιο). Ήδη σε αρκετούς σταθμούς του μετρό τοποθετούνται οι πρώτες μπάρες, τα βαγόνια εφοδιάζονται με κάμερες, και νέα ακυρωτικά για τα ηλεκτρονικά εισιτήρια παίρνουν τη θέση τους στα λεωφορεία, ενώ σχεδιάζεται η εκ νέου αύξηση της τιμής του εισιτηρίου. Το τυράκι σε αυτήν τη φάκα έχει όνομα: "ποιοτική μετακίνηση" και αναβαθμισμένες υπηρεσίες (όπως τηλεματική κτλ). Πρόκειται σαφώς για έναν βίαιο "εξευγενισμό" που δεν τους χωράει όλους: τα μ.μ.μ. καθίστανται πιο φανερά από ποτέ εμπόρευμα, στο οποίο θα μπορούν να έχουν πρόσβαση όσοι αντέχουν το αντίτιμο, όσοι δεν λεκιάζουν την αισθητική της "μοντέρνας μετακίνησης" και όσοι και όσες δεν αμφισβητούν αυτήν τη νέα κανονικότητα. Ειδικά στις περιοχές μας, η αύξηση του αντιτίμου και η εντατικοποίηση των ελέγχων θα αποκλείσουν περισσότερο κόσμο από τη δυνατότητα ακόμη και της πιο απλής μετακίνησης.

Τα νέα επικυρωτικά μηχανήματα σε λεωφορεία και τρόλεϊ και οι κάμερες στα βαγόνια του μετρό δεν έχουν όμως μόνο αποδέκτες όσους χρησιμοποιούν τα μ.μ.μ. αλλά αποτελούν  κομμάτι της συνολικότερης αναβάθμισης της επιτήρησης και του ελέγχου. Στόχο έχουν να γίνουν η παρακολούθηση και καταγραφή των κινήσεών μας όροι ζωής. Οι μπάρες στους σταθμούς των τρένων θα επιτρέπουν την είσοδο και χρήση των μέσων μονάχα σε όσους-ες θα έχουν το ηλεκτρονικό εισιτήριο, που δεν αποτελεί άλλο από ονομαστική προπληρωμένη κάρτα για την έκδοση της οποίας πέρα από το πλήρες ονοματεπώνυμο του χρήστη θα απαιτείται ΑΦΜ και ΑΜΚΑ. Το ίδιο το ηλεκτρονικό εισιτήριο αποτελεί την επιτομή του φακελώματος, αφού η χρήση του θα επιτρέπει την καταγραφή κάθε κίνησής μας μέσα στην πόλη, τη δημιουργία προφίλ καθεμίας και καθενός από εμάς, ενώ ταυτόχρονα αποκλείει κάθε κίνηση αλληλεγγύης μεταξύ των επιβατών, κάθε πρακτική εναντίωσης που άφησαν ως παρακαταθήκη οι αγώνες των προηγούμενων ετών, όπως η προσφορά του ακυρωμένου εισιτηρίου από τον έναν στην άλλη. Και επειδή για τους σχεδιαστές της «εξυγίανσης» η πρόσβαση στα μ.μ.μ. πρέπει να είναι αυστηρά πληρωμένη, προκειμένου να επιτελεσθεί επιτυχώς η καταπολέμηση της εισιτηριοδιαφυγής, θεσμοθετείται ξεχωριστό σώμα ελεγκτών κομίστρου που από κοινού με την αστυνομία θα επιδίδονται – ως άλλοι κεφαλοκυνηγοί – στην καταστολή (με πρόστιμα, τραμπουκισμούς, συλλήψεις) των κοινωνικών κομματιών που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να βγάλουν εισιτήριο. Σε όσους αντιστέκονται ατομικά ή συλλογικά στην επέλαση της βαρβαρότητας, αρνούμενοι να τη δεχτούν ως κανονικότητα. Το ποιόν αυτών των "εργαζόμενων" το έχουν βιώσει πολλές και πολλοί στο πετσί τους. Και κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον θάνατο του 19χρονου Θανάση Καναούτη, στο Περιστέρι τον Αύγουστο του 2013, που ως "τζαμπατζής" έγινε θήραμα στις ορέξεις αυτών των "εργαζόμενων". 

Τα μ.μ.μ. δεν αποτελούν για εμάς κοινωνικό αγαθό ή κάποιου είδους πολυτέλεια που παρέχεται για τη διευκόλυνσή μας, ούτε έχουν σχεδιαστεί για να κόβουμε χαρούμενες βόλτες  μέσα στην πόλη. Αποτελούν επιβαλλόμενη συνθήκη για τη μετακίνησή μας μέσα στο αστικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε και μας καθορίζει. Τα χρησιμοποιούμε για να καλύψουμε τις τεράστιες χιλιομετρικές αποστάσεις μέσα στη μητρόπολη πηγαίνοντας στο σχολείο, στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο και στις διάφορες υπηρεσίες. Τα νέα μέτρα που προβλέπονται θα κάνουν ακόμα δυσκολότερη τη ζωή για όλους όσοι τα χρησιμοποιούν ως υποχρεωτική επιλογή μετακίνησής τους. Για τις εργαζόμενες, τους ανέργους, τους συνταξιούχους και χαμηλόμισθους, τις φοιτήτριες, τους εργαζόμενους σε καθεστώς επισφάλειας – που φυσικά δεν θεωρούνται άνεργοι ακόμα και αν δουλεύουν 4 ώρες την εβδομάδα... Εντείνουν τους αποκλεισμούς και οργανώνουν την αορατότητα περισσευούμενων κοινωνικών κομματιών (μετανάστες-τριες, άστεγοι-ες, τοξικοεξαρτημένοι-ες), υποδαυλίζουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό κατασκευάζοντας το προφίλ του «τζαμπατζή» και «λαθρεπιβάτη» για όσους και όσες αντιστέκονται, συνδράμουν στην καταστολή και την ποινικοποίηση όσων αντιδρούν.

Εδώ και πολλούς μήνες σε όλες σχεδόν τις γειτονιές της Αθήνας, γίνονται δράσεις αντιπληροφόρησης και σαμποτάζ σε σταθμούς τρένων και ακυρωτικά μηχανήματα λεωφορείων, ενώ καταδιώκονται και ομάδες ελεγκτών.

Καταστρέφουμε τα ακυρωτικά μηχανήματα, σαμποτάροντας έτσι τη διαδικασία που θέλει τις μετακινήσεις μας διαμεσολαβημένες από χρηματικά αντίτιμα.

Αντιμετωπίζουμε μαζί ελεγκτές και μπάτσους, δεν αφήνουμε κανέναν και καμία μόνη σε εξευτελισμούς και πρόστιμα.

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ

Θερσίτης

[ Για κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ ]

Details

Category: Αναλύσεις

Published: 24 November 2016

ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

Σε αυτές τις μέρες, που κέντρο συζήτησης έχει γίνει η εκλογή του Τράμπ και οι τραμπισμοί του παγκόσμιου συστήματος, ο φιλελεύθερος λόγος σε ΗΠΑ και Ευρώπη, βρισκόμενος σε κατάσταση υπαρξιακής αγωνίας και προσπαθώντας να βρει το σημείο επανασυσπείρωσής του, έχει επαναφέρει ένα ηττημένο -όσο και ψευδές- δίπολο (ηττημένο ήδη από τον μεσοπόλεμο) για την μάχη του φωτός (της δημοκρατίας) ενάντια στο σκοτάδι (του ολοκληρωτισμού). Την ίδια στιγμή κάποιοι  επικίνδυνα ηλίθιοι πατριώτες της αριστεράς, οι οποίοι ανέκαθεν ανακάλυπταν "ιστορικές ευκαιρίες" για το προλεταριάτο στο τοτέμ του εθνοκρατισμού με το όνομα "εθνική και λαϊκή κυριαρχία", είδαν στο Brexit και την εκλογή Τράμπ, το ξήλωμα του "πουλόβερ της παγκοσμιοποίησης" ακόμα και το "τέλος του νεοφιλευθερισμού" και όχι αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η εύλογη εξέλιξη του (νεο)φιλελευθερισμού σε καθεστώς γενικευμένης κρίσης: την χωρίς προσχήματα "παγκοσμιοποίηση του ολοκληρωτισμού", την ενίσχυση της "κρατικοποίησης των κοινωνιών"...

Δεν χρειάζεται να πάμε νοερό ταξίδι στο "τραμπικό μέλλον" για να δούμε χιλιόμετρα φραχτών, στρατιωτικοποιημένα σύνορα, χιλιάδες νεκρούς σε θάλασσες και ναρκοπέδια, στρατόπεδα κράτησης: υπάρχει το ευρωπαϊκό παρόν, υπάρχει η εδώ πραγματικότητα. Από τον περασμένο χρόνο, όταν και αρχίζει να φτάνει στο ζενίθ της η μεγάλη μετακίνηση ανθρώπων από την λεηλατημένη και εμπόλεμη καπιταλιστική περιφέρεια (Μέση Ανατολή, Κεντρική Ασία και Αφρική) προς τον "ευρωπαϊκό παράδεισο", αρχίζει ταυτόχρονα να γιγαντώνεται συνολικά μια αντιμεταναστευτική πρακτική και ρητορεία: η Ευρώπη ξαφνικά, από κατεξοχήν πολιτικός και γεωστρατηγικός χώρος εξαγωγής πολέμου, μεταμορφώνεται σε "πεδίο πολέμου" η ίδια, βρίσκεται σε "κατάσταση εισβολής" από "μεταναστευτικά κύματα". Πρόκειται βέβαια για μια ψευδεπίγραφη ρητορεία που στόχο έχει να θωρακίσει και να διευρύνει το "καθεστώς έκτακτης ανάγκης" στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Είναι πέρα για πέρα διαυγές -για όποιον δεν εθελοτυφλεί- ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση  είχε -πλέον των 20 χρόνων- και έχει παίξει κεντρικό ρόλο στην διάλυση και απαξίωση των περιοχών αυτών από όπου προέρχονται οι μετακινήσεις πληθυσμών, με τη συμμετοχή της σε πολεμικές επιχειρήσεις, στηρίζοντας ντόπιες σατραπείες, ενθαρρύνοντας "αναπτυξιακές πολιτικές και επενδύσεις"... Η αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ ολοκληρώνει έναν αιματηρό κύκλο καταστολής/περίφραξης των παγκόσμιων «περισσευούμενων» πληθυσμών. Δεν είναι μόνο οι φράχτες και τα ναρκοπέδια. Είναι η διεύρυνση της στρατιωτικής εμπλοκής στην διαχείριση του "μεταναστευτικού" στην Μεσόγειο (κυρίως στα θαλάσσια σύνορα Ελλάδας και Ιταλίας). Είναι τα hot-spot κολαστήρια. Είναι οι πνιγμοί χιλιάδων που στέκουν ως σήμα αποτροπής για τους επόμενους και τις επόμενες που θα επιχειρήσουν να "εισβάλλουν"...

Το μεταναστευτικό ζήτημα αποκτά πολλές κεντρικές και πολύτιμες σημασίες για την Ευρώπη-Φρούριο. Πρώτον, επιβάλλει έναν διευρυμένο πολιτικό και στρατιωτικό συντονισμό για την καταστολή και αποτροπή των "εισβολέων" (διεθνείς συμφωνίες ΕΕ-Τουρκίας και πιο πρόσφατα ΕΕ-Αφγανιστάν για την απέλαση δεκάδων χιλιάδων Αφγανών, την αναβάθμιση των ευρω-στρατιωτικών και ευρω-αστυνομικών σωμάτων καθώς βέβαια και την ισχυρή παρουσία του ΝΑΤΟ στα θαλάσσια ευρωπαϊκά σύνορα (για να υπενθυμίζει και συμβολικά πως "ο πόλεμος δεν είναι μόνο εκεί αλλά κάποιοι θέλουν να τον φέρουν κι εδώ"). Δεύτερον, το ζήτημα της διαχείρισης των μεταναστών/τριών ανάγεται σε κύριο ιδεολογικό εργαλείο επανασυσπείρωσης των φυγόκεντρων και δυσαρεστημένων -λόγω της παρατεταμένης κρίσης του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος- ευρωπαϊκών κοινωνιών γύρω από τις "ευρωπαϊκές αξίες", τον "ευρωπαϊκό πολιτισμό" και συνακόλουθα την αποφυγή "επιμειξίας" και την διατήρηση ενός αλώβητου εθνοκρατισμού. Τρίτο, ως συνεπακόλουθο, τη διεύρυνση όλων των συντηρητικών κοινωνικών αντανακλαστικών και πρακτικών (που αφορούν, το φύλο, την καταγωγή, την ταξική θέση κτλ) για την βιοπολιτική διαχείριση της "αντικανονικότητας". Και βέβαια τέταρτο, εγκαθιδρύεται ένας -πολεμικού τύπου- συναγερμός για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, μια μονιμοποίηση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης...

Και επειδή μιλάμε για "ευρωπαϊκές αξίες" και ανάγκη διατήρησης μιας στοιχειώδους συνάφειας στην κυρίαρχη αφήγηση, κάπου εδώ εμφανίζεται ο ανθρωπισμός: η εμφάνιση της "αλληλεγγύης" των ΜΚΟ και των διεθνών οργανισμών, έρχεται στην πραγματικότητα να συμπληρώσει και όχι βέβαια να αντιστρέψει την κατασταλτική διαχείριση των μεταναστριών/των. Η δράση των ΜΚΟ δεν είναι αυτοτελής και αυτόνομη αλλά υπάρχει ξεκάθαρη θεσμική τους διασύνδεση με την ευρωπαϊκή αντιμεταναστευτική πολιτική.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Στην ελληνική πραγματικότητα, τον ενάμιση τελευταίο χρόνο, το ζήτημα του μεταναστευτικού έχει αποκτήσει όπως παντού στην Ευρώπη έναν κεντρικό ρόλο, έναν πολεμικό ρόλο: η ξεφτιλισμένη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση, όχι μόνο ακολουθεί κατά πόδας την κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική (στρατιωτική φύλαξη συνόρων, στρατόπεδα εκτοπισμού, άθλιες συνθήκες διαβίωσης κτλ) κάνει και κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο: με αριστερό και ανθρωπιστικό προσωπείο μετατρέπει τον εφιάλτη σε μια καθωσπρέπει κανονικότητα: αστυνομικοί έλεγχοι και  "στρατοπεδισμός", πλήρης αορατότητα των μεταναστών σε βαθμό πραγματικού εκτοπισμού, νομιμοποίηση της παρουσίας του στρατού σε όλο το κοινωνικό πεδίο (ως εγγυητής της ομαλότητας και της ασφάλειας) με αφορμή την "διαχείριση του προβλήματος", χάϊδεμα στην ανθρωποφαγία των τοπικών κοινωνιών που "αγανακτούν" με την παρουσία των μεταναστών/τριών θεσμική κάλυψη και από κοινού δράση των μισάνθρωπων φασιστών με τις αστυνομικές δυνάμεις...

Από αυτήν την κανονικότητα οπλίζεται ο κοινωνικός κανιβαλισμός και μισανθρωπισμός που εμφανίζεται με την μορφή "αγανακτισμένων τοπικών κοινωνιών" τόσο στην επαρχία όσο και στις μητροπόλεις (πιο πρόσφατα, η κινητοποίηση κατοίκων ενάντια στην παρουσία ανήλικων μεταναστών στην περιοχή του Κερατσινίου). Από αυτήν την κανονικότητα προσπαθεί να ξαναστηθεί στα πόδια του και να διευρύνει τις κοινωνικές του αναφορές, ο ξεδοντιασμένος μηχανισμός της Χρυσής Αυγής και διάφορων ακροδεξιών/παρακρατικών παραμάγαζων. Θα πρέπει πάντως να γίνει ξεκάθαρο πως οι περισσότερες μισάνθρωπες κινητοποιήσεις -τουλάχιστον αυτές που παρουσιάζουν μεγαλύτερο βαθμό δύναμης, ποσότητας και συνέχειας- έχουν πάντα όχι απλά στο πλάι τους αλλά βασικούς υποκινητές συγκεκριμένα κομμάτια του κρατικού μηχανισμού (δήμους, όπως στην Κω, την Σάμο και αλλού), συγκεκριμένα και ηγεμονικά κομμάτια του τοπικού κεφαλαίου (ξενοδόχοι και έμποροι κυρίως στους τουριστικούς θύλακες) και βεβαίως βεβαίως την πανταχού παρούσα και ελεήμων ελληνορθόδοξη εκκλησία...

Άρα αν θέλουμε να μιλήσουμε για την διεύρυνση του κοινωνικού συντηρητισμού και εκφασισμού, δεν μπορούμε λοιπόν γενικά και αορίστως να μιλάμε για Χρυσή Αυγή, ναζί, φασίστες και ακροδεξιά, αλλά να βλέπουμε ένα ολόκληρο αστικό σύστημα που δεν μπορεί και δεν επιθυμεί να χτυπήσει τα ίδια του τα κύτταρα. Αυτό σημαίνει ότι η διαδικασία κοινωνικού εκφασισμού, ως κυριαρχική απόπειρα κρατικοποίησης της κοινωνίας, θα παίρνει κάθε φορά διάφορες και διαφορετικές μορφές αναλόγως με τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα της αστικής κυριαρχίας. Αυτό δείχνουν τα ελληνικά υποδείγματα των "αγανακτισμένων τοπικών κοινωνιών", αυτό υποδηλώνει η άνοδος της ακροδεξιάς στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία κτλ), αυτό εμφανίζεται σε "οπισθοδρομικές" ευρωπαϊκές δημοκρατίες τύπου Ουγγαρίας και Πολωνίας (που πρωτοστατούν στην αντιμεταναστευτική ρητορεία μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ), αυτό εμπεριέχεται μέσα στην εκλογή του Τράμπ στις ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου οι κοινωνικοί μηχανισμοί αναπαραγωγής των όρων μιας "νέας" κυριαρχίας (σε μορφή και περιεχόμενο) βρίσκονται σε επιθετική διάταξη θέσμισης και επέκτασής τους.

Το αν αυτά τα σημεία αποτελούν μια συνάφεια, σε πλήρη ανάπτυξη και σε παγκόσμιο επίπεδο "αλλαγής" των κυριαρχικών όρων και μετάβασης τους προς την ενίσχυση ενός απροσχημάτιστου ολοκληρωτισμού ή ενός βραχυπρόθεσμου "συμπτώματος" και ενός ορίου ταυτόχρονα της γιγάντωσης των ενδοκυριαρχικών αντιθέσεων σε περίοδο παρατεταμένης συστημικής κρίσης, θα φανεί στο πολύ άμεσο μέλλον (αντίστοιχη διαδικασία συμβαίνει σχεδόν σε πλανητικό επίπεδο, σε μη πρωτοκοσμικές εστίες: από την γειτονική Τουρκία, τις Φιλιππίνες ως τον αραβικό κόσμο -του οποίου οι επαναστάσεις του την περασμένη 5ετία συντρίφτηκαν- την Νότια Αμερική κτλ...). Θα φανεί δηλαδή το αν όλο αυτό είναι ελεγχόμενες αιχμές μιας συνθήκης "έκτακτης ανάγκης" ή αν θα αποτελέσουν μια κεντρική και συνολική συστημική μετάβαση/έκφραση.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, και από την σκοπιά του κόσμου της ελευθερίας, το ζήτημα της αλληλεγγύης στους μετανάστες είναι από την αντίστροφη έναν πολυσήμαντο διακύβευμα: πέρα από του να αποτελεί μια κοινωνική και ταξική αυταξία για τους/τις  καταπιεσμένους/ες και τους/τις αγωνιζόμενους/ες αυτού του κόσμου, είναι και σημείο που διασπά όλα τα κυρίαρχα αυτονόητα που στήνονται με όρους φραχτών και στρατοπέδων στην κοινωνική συνείδηση: είναι το μπαστάρδεμα ενάντια στον εθνοκρατικό ευγονισμό, είναι αγώνας ενάντια στον φόβο, ρηγμάτωση ενάντια στην κανονικότητα της εκμετάλλευσης, διασταύρωση ταξικών και κοινωνικών εμπειριών αντίστασης, όπου όλοι έχουν να διδαχτούν από όλες, είναι σημείο ορατότητας των "αόρατων" και των "περιττών" για την συνολική αντεπίθεση όλων μας.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ/ΤΡΙΕΣ

Τα μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες-τριες που διεξάγονται στον χώρο του Θερσίτη για 6η χρονιά, θέλουν να συνεισφέρουν προς αυτή την κατεύθυνση. Στην διεύρυνση του χώρου ορατότητας των καταπιεσμένων και διωκόμενων, στην επικοινωνία μεταξύ μας αντιλαμβανόμενοι-ες τα κοινά πεδία των καταπιέσεων και της εκμετάλλευσής μας άρα και τις πιθανές κοινές μας απαντήσεις. Επίσης και εξίσου σημαντικό αποτελούν και μια υλική προεικόνιση του πολιτισμού της αυτοοργάνωσης και της ελευθερίας: ενάντια στην ιεραρχία, την καθετοποιημένη γνώση, ενάντια σε ρόλους ειδικού και μαθητευόμενου, η διαδικασία αποκτά από μόνη της ένα αυτόνομο πεδίο απελευθερωτικού πειραματισμού, βιώματος και γνώσης.

Τα μαθήματα δεν είναι μια βοήθεια λοιπόν "σε αυτούς που δεν έχουν". Τα μαθήματα δεν ανήκουν στη σφαίρα μιας αφαιρετικής "έμπρακτης αλληλεγγύης", για τον απλούστατο λόγο πως δεν αντιλαμβανόμαστε την αλληλεγγύη ως ένα διαχωρισμένο δίπολο ανάμεσα στο "πολιτικό" και την "υλική" πραγμάτωσή του. Η κινηματική εμπειρία των τελευταίων 2 χρόνων με αφορμή την επίταση των μετακινήσεων μεταναστευτικών πληθυσμών σαφέστατα εμπλουτίστηκε από πειραματισμούς και εγχειρήματα αλληλεγγύης και αγώνα (καταλήψεις στέγης, συλλογικές κουζίνες κτλ.). Ταυτόχρονα, πολλές φορές, εγχειρήματα αλληλεγγύης εγκλωβίστηκαν στο παραπάνω δίπολο (ειδικά μέσα στις ακραίες συνθήκες του καλοκαιριού του 2015, όταν κατά χιλιάδες έφταναν καθημερινά άνθρωποι στα ελληνικά σύνορα) και απεκδυόμενες τα ρηξιακά τους χαρακτηριστικά στο κυνήγι μιας "αποτελεσματικότητας" κατέληξαν να παίξουν τον ρόλο του άλλοθι της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης και να γίνουν ουρά των ΜΚΟ. 

Στο δύσκολο κοινωνικό πεδίο, όπου διεξάγεται μια επιταχυνόμενη διαδικασία συντηρητικοποίησης, κάθε ρηγμάτωση αυτής της κανονικότητας, είναι και μια ανάσα ελευθερίας. Την Παρασκευή 25/11/2016 στην εκδήλωση ανοίγματος των μαθημάτων ελληνικών, θα θέλαμε να συζητήσουμε για την εμπειρία της αδιαμεσολάβητης αλληλεγγύης, των αυτοοργανωμένων μαθημάτων, με σκοπό να βρούμε συνάφειες, γόνιμες διαφωνίες αλλά και  "συνεργούς" σε αυτό το εγχείρημα...

Θερσίτης,

24/11/2016

Details

Category: Αναλύσεις

Published: 31 July 2016

Ξημερώματα Τετάρτης 27 Ιουλίου στη Θεσσαλονίκη, έπειτα από οργανωμένη επιχείρηση της αστυνομίας, εκκενώθηκαν ταυτόχρονα τρεις καταλήψεις στέγης μεταναστών-τριών και αλληλέγγυων, το Ορφανοτροφείο, η Hurryia (ελευθερία στα αραβικά) στην  οδό Καρόλου Ντηλ  και η κατάληψη της λεωφόρου Νίκης. Και για τις τρεις περιπτώσεις είχαν κατατεθεί μηνύσεις από τους ιδιοκτήτες των κτιρίων, (εκκλησία, ένας ιδιώτης και το ΑΠΘ αντίστοιχα), ενώ το Ορφανοτροφείο κατεδαφίστηκε την ίδια μέρα. Έγιναν περίπου 100 προσαγωγές, μετά από τις οποίες όσοι-ες μετανάστες-ριες βρέθηκαν στους χώρους, μετακινήθηκαν σε «κέντρα φιλοξενίας» χωρίς περαιτέρω νομικές επιπτώσεις, ενώ σε 74 αλληλέγγυους-ες αποδόθηκαν κατηγορίες κατάληψης δημόσιας περιουσίας και διατάραξη οικιακής ειρήνης ανάλογα με την περίπτωση.

«Παιδιά, ο νόμιμος ιδιοκτήτης θέλει να απομακρυνθείτε...»

Το κόμμα του Σύριζα, μάταια, επιχειρεί να διαχωριστεί από την κυβέρνηση, μέσα από ανακοίνωση στην οποία καταδικάζει τις εκκενώσεις (!!!!) προσπαθώντας να χαϊδέψει τα προοδευτικά αυτιά των ψηφοφόρων του, κάνοντας αντιπολίτευση στον εαυτό του αλλά και να απονευρώσει κάθε κοινωνική αντίδραση προς την κυβερνητική πολιτική. Στην πραγματικότητα, αναδεικνύεται σε εγγυητή της ομαλότητας και της τάξης ακολουθώντας τις προσταγές όλου του συντηρητικού φάσματος που φέτος το καλοκαίρι «έσκιζε τα ιμάτιά του» για τη «διασαλευτική» δράση του No Border στην Θεσσαλονίκη, ενώ ταυτόχρονα εγγυάται την προστασία της ιδιοκτησίας και του κέρδους, με κάθε μέσο αλλά χωρίς «βία». Ομοίως, έχει βάλει πλάτη στα real estate σχέδια του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών που τα έχει ήδη βρει με τους εργολάβους για το εμπορικό «φιλέτο», όπου εδώ και 11 χρόνια στεγάζεται η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν.

Χαρακτηριστικό είναι το στιγμιότυπο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο από τη στιγμή της εκκένωσης στην Καρόλου Ντηλ, όπου ένας μπάτσος διαμηνύει: «παιδιά, ο νόμιμος ιδιοκτήτης θέλει να απομακρυνθείτε», και αμέσως μετά τους φυσουνιάζουν με δακρυγόνα. Οι απανταχού νοικοκυραίοι μπορούν να κοιμούνται ήσυχα, το κράτος θα υπερασπιστεί την ιδιοκτησία τους, εκτός βέβαια από την ιδιοκτησία εκείνων που τους έχει ήδη κατασχεθεί τα τελευταία χρόνια και έχει περιέλθει στο δημόσιο, ένα μέρος της οποίας σύμφωνα με την εξαγγελία του πρωθυπουργού θα διατεθεί σε άστεγους... γιατί είναι και ανθρωπιστές.

«Οι άνθρωποι αυτοί, δεν αξίζουν αυτή την τύχη αλλά ούτε και η πόλη αυτή την υποβάθμιση και αυτή την ανεξέλεγκτη κατάσταση...»

Η παραπάνω δήλωση του Γιώργου Καμίνη που ακολούθησε τις εκκενώσεις, (ανάμεσα στα άλλα αναφέρει ότι πρόκειται να κατατεθεί μήνυση για τα κατειλημμένα κτήρια του δήμου Αθηναίων), δείχνει ξεκάθαρα το δρόμο που πρέπει να πάρει η καταστολή 500 χλμ. νοτιότερα, και κυρίως σε χώρους που στεγάζουν μετανάστες όπως η πρόσφατη κατάληψη του -εδώ και καιρό- ερημωμένου νοσοκομείου Πατησίων. Ο Καμίνης και ο ρόλος του τα τελευταία χρόνια είναι γνωστός, το ζήτημα είναι ότι μέσα από τη συγκεκριμένη δήλωσή του εκφράζει συνοπτικά  την μεταναστευτική πολιτική του κράτους, σύμφωνα με την οποία, οι μετανάστες και οι μετανάστριες με την παρουσία τους και μόνο υποβαθμίζουν την πόλη.

Γι’αυτό άλλωστε και οι κρατικές δομές «φιλοξενίας», βρίσκονται έξω από τον αστικό ιστό, αόρατες από τις τοπικές κοινωνίες, σε δυσπρόσιτες, περιφραγμένες και απόλυτα ελεγχόμενες εκτάσεις. Η αλληλεγγύη επιχειρείται να μετατραπεί σε κρατική υπόθεση και δεν θα επιτραπεί σε κανέναν και σε καμία να οργανώσει τη ζωή του έξω από τον κρατικό έλεγχο. Και ενώ στα διάφορα στρατοπεδικού τύπου κέντρα «φιλοξενίας», στοιβάζονται άνθρωποι μέσα σε σκηνές και σε ερειπωμένα κτίρια, τρέφονται αποκλειστικά με μακαρόνια και πατάτες, χωρίς ιατρική περίθαλψη, η «τύχη που δεν τους αξίζει» είναι οι αυτοοργανωμένες δομές αλληλεγγύης. Το ανθρωπιστικό κράτος δεν αφήνει πολλά περιθώρια, η οποιαδήποτε δυνατότητα  για αυτοοργάνωση και αυτοδιάθεση, για συνάντηση και δημιουργία αδιαμεσολάβητων σχέσεων μεταξύ των από τα κάτω, μπαίνει στο στόχαστρο.

«Τα πράγματα λύθηκαν με ήπιο τρόπο, αλλά με κόκκινες γραμμές...»

Η κυβέρνηση Σύριζα μέσω του νατοϊκού υπουργού προστασίας του πολίτη Τόσκα, προσπαθεί να μας πείσει για το ανθρώπινο πρόσωπο της καταστολής και τη διαφοροποίηση από τη διακυβέρνηση της δεξιάς του Δένδια, όταν η μεθοδολογία είναι ακριβώς η ίδια, κατακαλόκαιρο, ξημερώματα, οργανωμένη αστυνομική επιχείρηση και εισβολή σε κατειλημμένους χώρους και άμεση κατεδάφιση του ενός. Με πρόσχημα τον ανθρωπισμό, συνεχίζουν την πορεία προς τον ολοκληρωτισμό που θέλει το κράτος πανταχού παρόν και αδιαμφισβήτητο εγγυητή της τάξης. Οι εκκενώσεις αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων, η επίθεση εναντίον των συγκεντρωμένων στον Ασύρματο κατά την παρουσία του πρωθυπουργού, η βίαιη απώθηση των διαδηλωτών του Νo Border στο φράχτη του Έβρου, μάλλον είναι οι κόκκινες γραμμές που αναφέρει ο Τόσκας. Όποιος-α αμφισβητεί το κράτος και τα σύνορά του, καθώς και τον αδιαχώριστο πυλώνα του, την ιδιοκτησία, είναι εχθρός, είναι επιτιθέμενος-η και έτσι το κράτος βρίσκεται σε θέση άμυνας υπερασπιζόμενο την ύπαρξή του και τα δημοκρατικά του θεμέλια!

Σε συνέχεια της εκκένωσης της Ειδομένης, όπου οι μετανάστες-στριες είχαν επιλέξει οι ίδιοι-ες να βρίσκονται, παρακολουθούμε την επίθεση που δέχεται οποιαδήποτε κίνηση αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία του κράτους στη διαχείριση των ζωών μας, την επίθεση στον αυτοκαθορισμό και την πολιτική ανυπακοή, την επίθεση στην αδιαμεσολάβητη οργάνωση των από κάτω, όσο «ήπια» κι αν μας τη σερβίρουν. Είναι καιρός ο κόσμος του αγώνα να βάλει ακόμα πιο πολύ τις δικές του «κόκκινες γραμμές». Απέναντί μας, ήταν, είναι και θα είναι μπάτσοι, στρατοί, δικαστές, πρυτάνεις, εκκλησίες, οι ανθρωπιστές των «ΜΚΟ» και κάθε λογής κομματόσκυλα.

Η αλληλεγγύη δεν πετιέται σαν ψίχουλο, χτίζει γέφυρες και κοινούς τόπους αγώνα, μοιράζεται μεταξύ ίσων, μεταξύ αυτών που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους στην πλευρά των καταπιεσμένων.

Ο ανθρωπισμός σας βρωμάει στρατόπεδα και καταστολή.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις Ορφανοτροφείο, Hurriya και οδού Νίκης.

Θερσίτης, τέλη Ιούλη 2016

Details

Category: Αναλύσεις

Published: 19 July 2016

Τα στρατόπεδα “φιλοξενίας” είναι η βαρβαρότητα που προελαύνει

Από τους φράχτες...

Έως τώρα, το ελληνικό κράτος έχει στρατιωτικοποιήσει περαιτέρω τα εξωτερικά σύνορά του (με την παρουσία της Frontex και του ΝΑΤΟ και τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας) με αφορμή την “προσφυγική κρίση”. Ταυτόχρονα, έχει αναγάγει τη διαχείριση ενός κοινωνικού ζητήματος σε μια ακόμα παράμετρο της στρατιωτικής στρατηγικής του. Έχει εκκενώσει καταυλισμούς, με πρόσφατα παραδείγματα τις επιχειρήσεις στην Ειδομένη και στην πύλη Ε1 του λιμανιού του Πειραιά. Επομένως, είναι ακριβώς υπ’ αυτές τις συνθήκες που γίνεται η “υποδοχή” των “περισσευούμενων” και των “μη αρεστών” προσφύγων/μεταναστών: σε κέντρα εκτοπισμού υπό το καθεστώς ενός γενικευμένου στρατωνισμού.

…και τις “πολιτισμένες υποδομές”…

Οι “οργανωμένοι χώροι φιλοξενίας”, όμως, δεν αποτελούν παρά έναν ευφημισμό των παλιών στρατοπέδων. Ο τρόπος με τον οποίο έχουν στηθεί (και στήνονται) αυτά τα στρατόπεδα «φιλοξενίας» είναι τέτοιος ώστε να μπορούν ανά πάσα στιγμή να μετατραπούν σε κλειστά κέντρα, σε μεγάλες φυλακές. Είναι χωροθετημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην διασαλευτεί η κανονικότητα του εθνικού κορμού: στις παρυφές πόλεων ή στη μέση του πουθενά (Σχιστό, Σκαραμαγκάς και τα δεκάδες άλλα στρατόπεδα που στήθηκαν στη Βόρεια Ελλάδα) με σκοπό να “χαϊδευτεί” το τέρας του κοινωνικού μισανθρωπισμού και του ρατσισμού. Η ίδια η πολεοδομική απομόνωση και η “αορατότητα” μετατρέπει τους μετανάστες σε ένα εύκολα διαχειρίσιμο κομμάτι της κρατικής καταστολής. Στο περιθώριο του «δημόσιου βίου» και με τον διαρκή εκβιασμό της εξάρτησης των διαδικασιών ασύλου από την παραμονή τους στα στρατόπεδα.

…ως το “ανθρώπινο πρόσωπο” των δεσμοφυλάκων

Ταυτόχρονα, οι διάφορες ΜΚΟ έχουν φροντίσει να αποτελέσουν έναν εξίσου μισητό φράχτη: κάθε απόπειρα αδιαμεσολάβητης αλληλεγγύης, κάθε απόπειρα διάρρηξης της απομόνωσης και δημιουργία ζωντανών σχέσεων ντόπιων και μεταναστών περικυκλώνεται από “ευαίσθητους” φορείς που αναλαμβάνουν τη “φιλάνθρωπη” δράση: συσσίτια και απαξίωση. Οι ΜΚΟ, ως έκφραση του διευρυμένου κράτους της περίφημης «κοινωνίας των πολιτών», παίζουν σημαντικό ρόλο στην αφομοίωση κινηματικών πρακτικών και αποτελούν οργανικό συμπλήρωμα του στρατωνισμού στη διαχείριση των προσφύγων/μεταναστών ως το ανθρώπινο πρόσωπό του.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση η αυτονόητη οργή για τις συνθήκες διαβίωσης εξυπηρετεί να εκτονώνεται προς τα μέσα, με “εθνοτικές” ή “φυλετικές” συγκρούσεις, για να μην εκδηλωθεί ενάντια στις συνθήκες γενικευμένης ομηρίας. Γιατί αυτός είναι ο φόβος κάθε εξουσίας. Και αυτόν οφείλουμε να γιγαντώσουμε.

Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ “ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΩΝ” ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ/ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ-ΤΡΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΟΡΓΗΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ/ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

κατάληψη Αγρός (πάρκο Τρίτση – Ίλιον)
Θερσίτης (Ίλιον)
Antifascist Action (Περιστέρι)
κατάληψη Παπουτσάδικο (Χαϊδάρι)
κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω)
Μπλόκο στην εξουσία (Νίκαια)
Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου
Ρεσάλτο (Κερατσίνι)