- Details
- Category: Αναλύσεις
Να τελειώνουμε με τους μύθους
για «άτυχες στιγμές» και «τέρατα»
Η οργή μας ξεχειλίζει. Για τη δολοφονία της Ελένης από τους βιαστές της στη Ρόδο, της Αγγελικής στην Κέρκυρα από τον πατέρα της όπως και της Ειρήνης στην Πετρούπολη, της Μυρτούς-Πετρίνας, Βασιλικής και Ελένης Χερουβείμ στους Αγίους Αναργύρους από τον σύζυγο της τελευταίας... Για τη μιντιακή διαχείριση των δολοφονιών αυτών με όρους σίριαλ και κλειδαρότρυπας, ονομάζοντας αυτές τις γυναίκες «άτυχες», σαν να στραβοπάτησαν. Για τις επίμονες αναφορές στις επιλογές τους (για τη ζωή τους, τη συμπεριφορά τους, το ντύσιμό τους κλπ.) ώστε να ενοχοποιηθούν για τον ίδιο τους τον θάνατο. Για το ξέπλυμα των αντρών δολοφόνων τους, παρουσιάζοντάς τους ως «τέρατα», ενώ είναι άντρες «καθημερινοί».
Για τις δολοφονίες αυτές τον λόγο τον έχουμε εμείς. Γιατί δεν αποτελούν παρά το τελευταίο «επεισόδιο» μιας σειράς παραβιαστικών, κακοποιητικών πράξεων εναντίον γυναικών: σεξιστικά σχόλια, ξυλοδαρμοί, βιασμοί, παντού και κάθε μέρα ως ασφυκτική κανονικότητα. Οι δολοφονίες αυτές κάνουν ορατή τη συνθήκη διαρκούς υποτίμησης των γυναικείων σωμάτων, θυμίζοντας ξανά και ξανά ότι αυτά θεωρούνται αντρική ιδιοκτησία, διαθέσιμα προς οικειοποίηση ανά πάσα στιγμή. Είναι η ίδια συνθήκη που υποβιβάζει τα σώματα που δεν ανταποκρίνονται στα πρότυπα των αρρενωποτήτων και εκείνα που αρνούνται να υποταχθούν στους ρόλους υποτέλειας και τα έμφυλα στερεότυπα. Η ίδια συνθήκη που τα υποδεικνύει ως παραβατικά και αμφισβητούμενα, σώματα χωρίς σημασία, σε μια κατάσταση μόνιμης απειλής και αναίρεσης της ίδιας τους της ζωής.
Ενάντια στην πατριαρχία, τον σεξισμό,
την αντρική κυριαρχία
Σπάμε τη σιωπή, μοιραζόμαστε τα βιώματά μας. Δεν αφήνουμε μόνη καμία που κακοποιείται. Δημοσιοποιούμε περιστατικά έμφυλης βίας στις γειτονιές μας, αναλαμβάνουμε δράση, ενάντια στην υποτίμηση των σωμάτων και των ζωών μας.
Τσακίζουμε όποιον σηκώνει χέρι πάνω μας.
Γιατί ό,τι είναι να γίνει για την καταστροφή αυτής της καταπιεστικής συνθήκης θα γίνει από μας τις ίδιες.
- Details
- Category: Αναλύσεις
γιατί εθνική ενότητα σηµαίνει... να χορεύεις τανγκό µε τους δήµιους σου
Ένα γαλανόλευκο πανηγύρι έχει στηθεί εδώ και έναν περίπου χρόνο µε αφορµή την ονοµασία της γειτονικής χώρας (Μακεδονία). Σ’ αυτό το δυσώδες πανηγύρι υπάρχει µια θέση για όλους: πέρα από τους συνήθεις αφιονισµένους/ες ρασοφόρους/ες, γραφικούς µεγαλέξαντρους µε στολές made in china, µιλιταριστές και πατριώτες παλιάς και νέας κοπής, ναζί και φασίστες, φυρερίσκους και ψεκασµένους ακολουθητές τους, υπάρχουν και οι «σοβαροί»: η επίσημη εκκλησία, στρατιωτικοί, κόµµατα από το αριστερό ως το ακροδεξιό φάσµα, σύνδεσµοι επιχειρηµατιών, µµε και άλλες τέτοιες «ευγενείς» κοινωνικές οµάδες.
Αν κάποιος/α νοµίζει πως αυτό το πλήθος που κινείται γύρω από το κέντρο του πιο επικίνδυνου σκοταδιού (πατρίς-θρησκεία-οικογένεια) είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τους εκφραστές του «ψύχραιµου πατριωτισµού» της αριστερής κυβέρνησης, µάλλον αυταπατάται. Πρόκειται απλά για δύο «αλληλοτροφοδοτούµενες» όψεις των «εθνικών συµφερόντων» και του «εθνικού κορµού». Και οι «δυο πλευρές» προσπαθούν να πλειοδοτήσουν σε δηλώσεις γαλανόλευκης πατριωτικής πίστης: οι «µεν» µε τον γνωστό «ελληνόψυχο» τρόπο «σηµαία-χλαµύδα-σανδάλι», χύνοντας εθνικιστικό, ρατσιστικό, σεξιστικό και οµοφοβικό δηλητήριο, οι «δε» στήνοντας «σοβαρή εξωτερική πολιτική» για τα «συµφέροντα της πατρίδας», δίνοντας «µάχες για την ελληνικότητα» της ΑΟΖ του Αιγαίου, από κοινού µε τα κράτη σφαγείς της Αιγύπτου και του Ισραήλ ενάντια στον «προαιώνιο εχθρό», την Τουρκία. Στο όνοµα της υπεράσπισης των «εθνικών συµφερόντων», καιρό τώρα, δεν διστάζουν να τζογάρουν, θυσιάζοντας τις ζωές των υποτελών τάξεων, προκαλώντας παράλληλα την ευρύτερη αιµατηρή αποσταθεροποίηση της περιοχής (πόλεµοι στην Συρία και τη Μέση Ανατολή, πολεµική κρίση Ρωσίας-Ουκρανίας).
Όταν λοιπόν ακούγεται «εθνικό συµφέρον» και «εθνική ενότητα», ανθρώπινο αίµα µυρίζει. Λίαν συντόµως θα µυρίζει και υδρογονάνθρακες… Και κάποιοι είναι ιδιαιτέρως πρόθυµοι να µας βάλουν να χοροπηδάµε σε συλλαλητήρια µε γαλανόλευκες για την ελληνικότητα των ΑΟΖ -και γιατί όχι αν χρειαστεί να σφαχτούµε µε τους όποιους γείτονες- γιατί η BP, η EXXON-MOBIL και η TOTAL έχουν ανάγκες…
Όλη αυτή η προσπάθεια συστράτευσης των κοινωνικών αντανακλαστικών προς όφελος του εθνικού κορµού, δεν είναι τυχαίο ότι έφτασε στο αποκορύφωµά της, µε την υπόθεση της εκτέλεσης του Κατσίφα από αλβανούς µπάτσους. Ένας πατενταρισµένος παραστρατιωτικός φασίστας µετατρέπεται σε εθνικό ήρωα που «πέθανε για την σηµαία». Είναι ο ίδιος φασίστας, που όπως και πολλοί άλλοι ναζί και χρυσαυγίτες σε άλλες περιπτώσεις, έχει συλληφθεί ως µέλος οµάδας διακίνησης ναρκωτικών, ως ένας αυθεντικός δηλαδή εκφραστής (της ντόπας) της σηµαίας και των εθνικών ιδεωδών. Σηµασία εξάλλου δεν είχαν ποτέ τα πραγµατικά γεγονότα αλλά η αφήγησή τους: για να φτιαχτούν οι εθνικοί ήρωες και για να αποκλειστούν οι «περιττοί» και οι «µη κανονικοί», χρειάζεται µια ολόκληρη διαδικασία κατασκευής των γεγονότων, χειραγώγησης και αποπροσανατολισµού, µια διαδικασία δηµιουργίας αντιπάλων στρατοπέδων, εχθρών και φίλων, «ηρώων» και «προδοτών». Ο Κατσίφας λοιπόν, άσχετα µε το ποιος είχε πραγµατικά υπάρξει, ποιος ήταν και µε το τι ακριβώς έκανε, κουβαλώντας όλα εκείνα τα στοιχεία που τον καθιστούν «κανονικό» και εντός του εθνικού κορµού, µετατρέπεται σε ήρωα, ο φασιστικός εσµός που παραβρέθηκε στην κηδεία του ονοµάζεται «συγχωριανοί» και «έλληνες πατριώτες», ενώ στην βουλή κρατείται ενός λεπτού σιγή. Την ίδια στιγµή, ο δολοφονηµένος Zακ Κωστόπουλος/Zackie Οh, επειδή ακριβώς ενσάρκωνε µισητές ταυτότητες για τον εθνικό κορµό και την ανδροπρέπειά του, επειδή βρέθηκε απεγνωσµένος σε µια γεωγραφία (Οµόνοια) που διεξάγεται ένας πόλεµος χαµηλής έντασης ενάντια στους «περιττούς» κάθε είδους, συνεχίζει -ακόµα και τώρα που «δικαιώνεται» από τα γεγονότα- να αποτελεί µια φιγούρα προς αποφυγή, µια φιγούρα κινδύνου…
Οι λόγοι περί εθνικής ενότητας και εθνικής οµοψυχίας, που παράγονται κατά ριπάς από όλο το φάσµα του συστήµατος (από την κυβερνώσα αριστερά ως την ναζί ακροδεξιά, τα µµε, την εκκλησία κτλ.) µπορεί να διαφέρουν στη µορφή και τον τρόπο που εκφέρονται, στην ουσία τους όµως αποτελούν ένα κοινό κάλεσµα σε συστράτευση για τα συµφέροντα των αφεντικών. Αυτό ακριβώς είναι το «εθνικό συµφέρον», αυτό θα πει «να βάλουµε πλάτη για να ανορθώσουµε την εθνική οικονοµία». Όπως επίσης «εθνικό συµφέρον» χαρακτηρίζεται η «ασφάλεια των συνόρων», µια διαδικασία µαζικού θανάτου και εκτοπισµού µεταναστών/τριών είτε µε τις «νόµιµες» µαζικές απελάσεις και την παράλληλη φυλάκιση χιλιάδων ανθρώπων σε άθλιες συνθήκες στα λεγόµενα «κέντρα φιλοξενίας» είτε µε τις φασιστικές επιθέσεις στα σκοτεινά κατά µεταναστών (µε την κάλυψη πάντα της αστυνοµίας).
Τι πιο βολικό αλήθεια για τους κυρίαρχους από ένα διαρκές αλληλοφάγωµα µεταξύ των φτωχών στο όνοµα της υπεράσπισης των «εθνικών συµφερόντων»;
Την ίδια στιγµή, και µέσα σε αυτήν τη συγκυρία της οξυµένης καλλιέργειας των «εθνικών κινδύνων» και της «εθνικής ενότητας», το ελληνικό κράτος και ο στρατός εξαπολύουν άλλη µια επίθεση σε εκείνα τα κοινωνικά κοµµάτια που αρνούνται να καταπιούν τις εθνικές αυταπάτες, αρνούνται να «δουλέψουν» για τα εθνικά συµφέροντα, να ντυθούν στον χακί εκβιασµό τους. Οι ολικοί αρνητές στράτευσης βρίσκονται για άλλη µια φορά στο επίκεντρο της καταστολής, αφού το πρόταγµα της ολικής άρνησης ακυρώνει και επιτίθεται σε όλα τα αυτονόητα των εθνικών ιδεωδών. Η ολική άρνηση στράτευσης είναι µια πολιτική στάση που τοποθετείται όχι µόνο στην άρνηση της θητείας, αλλά στην εναντίωση στο σύνολο του στρατιωτικού µηχανισµού, του µιλιταρισµού, των εθνών-κρατών. Μια στάση ζωής που προτάσσει την ελευθερία, την αυτοοργάνωση, την ατοµική και κοινωνική χειραφέτηση και στέκεται ενάντια στην εξουσία, την ιεραρχία, τα έθνη-κράτη, τους διαχωρισµούς και τις κυρίαρχες θεσµίσεις. Η ολική άρνηση στράτευσης δεν είναι «απλά» µια στάση ζωής που µισεί τους πολέµους των κυρίαρχων. Μισεί άλλο τόσο και την «ειρήνη» τους…
Το τελευταίο διάστηµα, ο ελληνικός στρατός έχει εξαπολύσει µέσω των στρατολογικών υπηρεσιών και των στρατιωτικών εισαγγελέων ένα ακόµη κυνηγητό ενάντια στους ανυπότακτους και τους ολικούς αρνητές στράτευσης. Σε συνεργασία µε τα αστυνοµικά τµήµατα, έχουν ενταθεί οι παρενοχλήσεις στα σπίτια ανυπότακτων και οι συλλήψεις ανυπότακτων και ολικών αρνητών στράτευσης. Παράλληλα, σε συνεργασία µε τις εφορίες, ο ελληνικός στρατός συνεχίζει ακατάπαυστα να επιβάλει διοικητικά πρόστιµα των 6000 ευρώ. Δεν είναι µόνο η εκδικητικότητα κάποιων ξεφτιλισµένων στρατοκρατών: είναι επίσης και ένα µήνυµα φόβου που διασπείρεται στην κοινωνία και ειδικά στους νεότερους που θα βρεθούν µπροστά στον χακί εκβιασµό στα 18 τους, µια κατασταλτική στρατηγική για να διαφυλαχτεί το κύρος ενός µηχανισµού που είναι µισητός σε µεγάλα κοµµάτια της νεολαίας.
Τον τελευταίο µήνα, τα αστυνοµικά τµήµατα των Αγίων Αναργύρων και του Ιλίου, δεν αρκέστηκαν σε µια «τυπική», «γραφειοκρατική» διαχείριση των χαρτιών κατάταξης που έπρεπε να επιδώσουν, σε ανυπότακτους συντρόφους στις γειτονιές µας, αλλά προέβησαν σε τηλεφωνικές και προσωπικές απειλές. Θα υπενθυµίσουµε στα ένστολα µπουµπούκια των τοπικών αστυνοµικών τµηµάτων (αυτών δηλαδή που συντηρούν στα κρατητήριά τους µικρά κολαστήρια, βασανίζοντας και ενοχοποιώντας κρατούµενους/ες µέσα στην αφάνεια που τους προσδίδει ο θεσµικός τους ρόλος) πως δεν θα αφήσουµε κανένα σύντροφο µόνο του και καµία πρόκληση αναπάντητη.
απέναντι στους στρατούς και τους πολέµους, η ολική άρνηση στράτευσης
απέναντι στις διώξεις, τα πρόστιµα και την οικονοµική καταστολή, η αλληλεγγύη
καµιά συστράτευση, καµιά ενότητα µε τα συµφέροντα των κυρίαρχων και των αφεντικών
κάτω τα κράτη, τα έθνη, τα σύνορα και οι πατρίδες
- Details
- Category: Αναλύσεις
Σταθερός στην άποψη του για το τί αποτελεί «μεγάλο πολιτιστικό γεγονός» ο μαιτρ της εμπορευματοποίησης, δήμαρχος Ζενέτος, θα διοργανώσει για ακόμη μία χρονιά την περίφημη λευκή νύχτα. Με προσκεκλημένους καλλιτέχνες κάποιους νεκροζώντανους τυχοδιώκτες της δεκαετίας του 90, ίσως για να μας υπενθυμίσει πόσο «καλά και ξέγνοιαστα» ήταν όλα τότε, την εποχή της «ελλάδας της ανάπτυξης»… Αυτό το παραμύθι που σέρνεται πάλι τώρα τελευταία μάς λέει πως «βγαίνουμε από το σκοτάδι της κρίσης ξανά στο φως της ανάπτυξης» και σερβίρεται με θράσος σε όλους/ες αυτούς/ες που εδώ και χρόνια έχουν υποτιμηθεί όσο ποτέ.
Ναι, οι λεηλατημένοι/ες μπορούν πλέον να ελπίζουν πως θα ξαναζήσουν μια φαρσοκωμωδία της «εθνικής ανάπτυξης». Και αν εκείνη την περίοδο η «εθνική ανάπτυξη» -με κινητήρια μηχανή τους μεγαλοεργαλάβους- στήθηκε «γενναιόδωρη» πάνω στις ψευδαισθήσεις των εκμεταλλευόμενων τάξεων που με έναν «καλύτερο μισθουλάκο» μπορούσαν να υποθηκεύσουν τραπεζικά την ζωή τους για ένα αμάξι και ένα «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι», τώρα το τυράκι είναι σαφώς πιο ξεφτιλισμένο: μια δουλειά για 600 ευρώ, ακαθόριστο ωράριο και μισά ένσημα. Μια εργασιακή γαλέρα, μια γενικευμένη κοινωνική και εργασιακή επισφάλεια, τεράστια κοινωνικά κομμάτια στην αορατότητα και την «ελεημοσύνη» ΜΚΟ και κράτους και βέβαια στρατόπεδα εκτοπισμού, φυλακίσεις και εξευτελισμοί για όσους και όσες δεν είναι από εδώ, τους μετανάστες/ριες. Και επειδή εθνική ανάπτυξη χωρίς «εθνικά οράματα» και πατριωτισμό δεν υπάρχει, οι ντόπιοι όσο θα περιμένουν στην ουρά για να δουλέψουν στις γαλέρες, θα πρέπει να κουνάνε με χαρά και υπερηφάνεια γαλανόλευκα σημαιάκια για να κρατιούνται σε ετοιμότητα…Η χώρα το έχει ανάγκη, να «βάλουμε όλοι πλάτη»…
Ναι, οι καλοπληρωμένοι καλλιτέχνες που θα έρθουν για την σαββατιάτικη αρπαχτή στις κεντρικές πλατείες του Ιλίου... οι «διάφοροι Φορείς και Σύλλογοι» της πόλης που παρασιτούν στο πλάι των δημοτικών αρχών... οι απλωμένες ψησταριές και η τσίκνα σε όλο το μήκος των πεζοδρόμων... ο συνωστισμός από τα τραπεζοκαθίσματα... οι αφιονισμένοι έμποροι των κεντρικών πεζοδρόμων που τρίβουν τα χέρια τους για θολωμένους καταναλωτές που παίρνουν ανάσες «ξεγνοιασιάς», με την ψευδαίσθηση πως έχουν την «ευκαιρία» να αποκτήσουν «μισοτιμής» αυτά που «στερήθηκαν από την κρίση και τα μνημόνια»... τα δημοτικά μουσικά σχήματα παραπεταμένα σε κάποια απόκεντρα σημεία της περιοχής απλά για να επιβεβαιώσουν το «πολιτιστικό έργο του δήμου»... τα κενά βλέμματα των καταναλωτών. Ναι, όλα αυτά είναι «ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά γεγονότα», ένα φτηνιάρικο πανηγύρι για να «ζήσουμε την πόλη μας».
Το να «ζεις την πόλη σου» σημαίνει να καταναλώνεις: από καλλιτέχνες, σουβλάκια μέχρι μπλουζάκια μισοτιμής. Να αναγνωρίζεις τον δημόσιο χώρο, ως πεδίο συνάντησής σου με τα εμπορεύματα. Εδώ και χρόνια εξάλλου οι πόλεις, οι δρόμοι και οι πλατείες τους οργανώνονται και αναπλάθονται με κύριο χαρακτηριστικό τον επικαθορισμό από τον χωροταξικό πολιτισμό της κατανάλωσης. Τα πεδία συνάντησης των κατοίκων όχι απλά απαξιώνονται (πχ στην περιοχή μας το Πάρκο Τρίτση), αλλά αποικιοποιούνται από μαγαζιά κάθε είδους. Όλες οι πλατείες που αναπλάστηκαν στην περιοχή, παραδόθηκαν στα γύρω μαγαζιά και ο δημόσιος χαρακτήρας τους πνίγεται από τα διαρκώς επεκτεινόμενα τραπεζοκαθίσματα, την αφιλόξενη φωταγώγησή τους και το «άγρυπνο βλέμμα» των αστυνομικών περιπολιών. Με αυτόν τον τρόπο, οι πόλεις απομακρύνονται όλο και περισσότερο από την όποια έννοια της κοινότητας: εγκαταλείπουν τις έννοιες του μοιράσματος και της συνάντησης και χτίζονται πάνω στην παθητικότητα, την εξατομίκευση, την ιδιώτευση και τον φόβο.
Φέτος μάλιστα η φιέστα της λευκής νύχτας θα έχει και αστυνομικό support. Πέρυσι ο θλιβερός Ζενέτος από τη μία -για να το παίξει «παιδί του λαού»- έλεγε πως δεν ευθύνεται ο ίδιος για το άνοιγμα των καταστημάτων και πως ο δήμος είναι υπεύθυνος μόνο για το «πολιτιστικό πρόγραμμα». Από την άλλη βέβαια πάθαινε απανωτά εμφράγματα όταν αγωνιζόμενοι/ες έκλειναν τα μαγαζιά των εκλογικών του πελατών και γαύγιζε στα συνεργεία της επιθεώρησης εργασίας που είχαν βγει για τυπικό έλεγχο. Τότε έκανε δηλώσεις για «σκοτεινά κέντρα που δεν θέλουν το καλό της τοπικής κοινωνίας». Για την φετινή λευκή νύχτα, σύμφωνα με δημοσιεύματα τοπικών μμε, πήρε διαβεβαίωση από τον αρχηγό της αστυνομίας πως δεν θα κοπούν πρόστιμα στους παραβάτες έμπορους (για το ξεχείλωμα του ωραρίου λειτουργίας). Δεν μας κάνει εντύπωση αυτή η «ιδιότυπη» έννοια της ευνομίας, ούτε ότι οι μπάτσοι θα κάνουν τα στραβά μάτια. Εξάλλου πάντα εκεί είναι να διαφυλάσσουν την κανονικότητα. Φέτος θα εξασκηθούν μάλλον στο κυνήγι τίποτα «παράνομων» μεροκαματιάρηδων μικροπωλητών για να ξεχαρμανιάσουν…
Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε πως για να «βγει» η λευκή νύχτα, σε κάποιους και κάποιες, θα τους «βγει η παναγία», θα δουλέψουν υπερωρίες αδήλωτες και απλήρωτες. Και δεν μιλάμε για την τάξη των εμπόρων, οι οποίοι και θα βγάλουν σε μια νύχτα την είσπραξη ενός μήνα, αλλά για τους υπαλλήλους τους. Αυτή η καθόλου συμπαθής τάξη των μικρών και μεγάλων αφεντικών, αυτοί που ταράσσονται με την αφισοκόλληση πολιτικών αφισών στους πεζοδρόμους γιατί «βρωμίζει» και είναι «παράνομη», που θεωρούν τους πεζοδρόμους και το Άλσος τσιφλίκι τους και όχι δημόσιους χώρους (και αναλόγως συμπεριφέρονται), οι υπερασπιστές της «νομιμότητας για όλους», εκείνη την ημέρα θα κάνουν τα στραβά μάτια και θα βολευτούν από την παράνομη επέκταση ωραρίου. Όπως επίσης θα βολευτούν από την προσχηματική μη αδειοδότηση της λευκής νύχτας από την συριζαίικη Περιφέρεια Αττικής και τα στραβά μάτια των επιθεωρητών εργασίας. Το ζήτημα σαφώς και δεν είναι κάποια προσχηματική τήρηση των νόμων από τα αφεντικά. Το στοίχημα για όλους και όλες εμάς, είναι να μην αποδεχτούμε να μετατρεπόμαστε κάθε φορά σε λάστιχο για τις επιδιώξεις και τα κέρδη των αφεντικών. Να μην ανεχτούμε τον ρόλο του αναλώσιμου (γιατί η επιχείρηση έχει ζόρια!) και να συνδέσουμε την τύχη μας με τις ορέξεις των αφεντικών. Να μην γίνουμε συμμέτοχοι-ες σε αυτό που ολοένα και με μεγαλύτερη ταχύτητα σχεδιάζεται τα τελευταία χρόνια: όχι μόνο μισθοί ξεφτίλας αλλά και εργασιακές συνθήκες γαλέρας. Σε αυτές έρχεται να προστεθεί και η θεσμοθέτηση των 32 Κυριακών - για την ώρα στις τουριστικές περιοχές- ως ένας ακόμη συρμός στην τροχιά «ανάπτυξης» της χώρας επιβεβαιώνοντας απλά πως ο εκτροχιασμός των εργατικών συνθηκών αποτελεί κανονικότητα όσο χαζεύουμε αμέριμνοι τις βιτρίνες ως επιβάτες-καταναλωτές και εργαζόμενοι. Εντός αυτού του εργασιακού κλίματος βρίσκουν λοιπόν χώρο οι μαγικές νύχτες της κατανάλωσης που μας υπόσχονται για ακόμη μία χρονιά, ξεχνώντας επιμελώς να αναφερθούν στα παιδιά-πατίνια, στους εργάτες και εργάτριες πίσω από τις βιτρίνες που θα δουλέψουν 12ωρα και μεταμεσονύχτια. Ναι πράγματι, είναι «μεγάλο πολιτιστικό γεγονός» η λευκή νύχτα, αντίστοιχο της ρωμαϊκής αρένας των ασύδοτων αφεντικών και των υπνωτισμένων πελατών...
Αυτές οι θλιβερές γιορτές των δημάρχων και των εμπόρων, οι «μαγικές νύχτες» τους, είναι ένας σαρκασμός στο πρόσωπο όλων εμάς, που βιώνουμε με τους ωμότερους τρόπους την ολομέτωπη επίθεση των αφεντικών πάνω μας. Οι «μαγικές νύχτες» στους φωτεινούς εμπορικούς πεζοδρόμους, γελάνε με τη σύγχυση, το μούδιασμα και την παραίτηση, την απόσυρση των υποτελών τάξεων από τους δρόμους και τα οδοφράγματα, γελάνε με τις δύσκολες μέρες μας. Οι λευκές νύχτες ρίχνουν τα φώτα τους στις γυαλιστερές βιτρίνες και τη χαζοχαρούμενη ανεμελιά της κατανάλωσης, για να βυθιστούν σε ακόμη μεγαλύτερο σκοτάδι όλοι αυτοί και αυτές που βιώνουν τον πολιτισμό της εξαθλίωσης και της καταπίεσης, όλοι οι «αόρατοι» αυτής της κοινωνίας, όλοι οι περιττοί: από τους μετανάστες και τις μετανάστριες στα «στρατόπεδα φιλοξενίας» και τους «χώρους κράτησης», ως τις ουρές στους ΟΑΕΔ και τις μάταιες καθημερινές μάχες επιβίωσης μεγάλων κοινωνικών κομματιών, τις ταπεινωτικές τους υποχωρήσεις στο όνομα της επιβίωσης.
Λευτεριά στους πεζοδρόμους και τις πλατείες
Να σαμποτάρουμε τις γιορτές της κατανάλωσης
Ενάντια σε έναν κόσμο αποχαύνωσης, πλήξης και υποταγής
Θερσίτης,
Ιούνιος 2018
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
Εφημερίδα Θερσίτης #1
Απρίλης 2018
Κυκλοφορεί αδέσποτη στους δρόμους των γειτονιών μας...
Η εφημερίδα αυτή τυπώθηκε σε 3.000 αντίτυπα και μοιράζεται χέρι με χέρι και πόρτα πόρτα, στους δρόμους τoυ Ιλίου, των Αγίων Αναργύρων και πέριξ, χωρίς αντίτιμο. Χωρίς αντίτιμο γιατί θέλει να μπλοκάρει τις «αυτονόητες» καθημερινές σχέσεις και ροές των αξιών χρήσης και των ανταλλακτικών αξιών που χαρακτηρίζουν ανθρώπους, πράγματα ή προϊόντα. Το όποιο κόστος του δε θα μπορούσε και δε θα ήθελε να εκτιμηθεί, να αποτυπωθεί και να εξαργυρωθεί με κάποιο χρηματικό ισοδύναμο. Εξάλλου φτιάχτηκε για να αντι-πληροφορήσει. Γι’ αυτά που υπάρχουν οργισμένα και δυνατά στο κοινωνικό πεδίο, με προοπτική την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Για τις μικρές και μεγάλες ιστορίες, κοινωνικά πειράματα, δράσεις, ειδήσεις που παραμένουν στη σκιά των θεσμισμένων μηχανισμών πληροφόρησης, είτε γιατί είναι άβολα στα αυτιά των αφεντικών του κόσμου όταν ακουστούν, είτε γιατί τα ίδια δεν ενδιαφέρονται να γίνουν κομμάτι και είδηση αυτών των μηχανισμών, αλλά στήνουν τους δικούς τους διαύλους επικοινωνίας στο κοινωνικό πεδίο. Η εφημερίδα αυτή θα τριγυρνάει στους δρόμους των γειτονιών μας, θα μιλάει σε αυτούς και για αυτούς, φτιαγμένη από τον Θερσίτη -χώρο ραδιουργίας και ανατροπής- και τους ανθρώπους του. Mε το πάθος της άρνησης, το πείσμα της ανυποταγής και την ευαισθησία της εξέγερσης...
[Για να κατεβάσετε την εφημερίδα σε αρχείο Pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
Για την καταστολή των «αόρατων» στα κολαστήρια της «ελληνικής φιλοξενίας»
Τα κολαστήρια της Μόριας στη Λέσβο και της Πέτρου Ράλλη στην Αθήνα αποτελούν δύο από τους βασικότερους «ναούς» των αντιμεταναστευτικών δογμάτων. Πυλώνες και υποδείγματα της κατασταλτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους, των διαρκώς αυξανόμενων αριθμητικά τόπων εξαίρεσης και αορατότητας για τους μετανάστες και τις μετανάστριες: στρατόπεδα «φιλοξενίας», κέντρα κράτησης, προαναχωρησιακά κέντρα απελάσεων.
Το κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη («Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής») έχει εδώ και 15 χρόνια την πρωτοκαθεδρία στον εγκλεισμό και τις απελάσεις μεταναστ(ρι)ών στην Αθήνα, με όλη τη δέουσα βαρβαρότητα του «πολιτισμένου» δυτικού κόσμου: σκοτεινά κελιά όπου στοιβάζονται υπεράριθμοι κρατούμενοι/ες δίχως προαυλισμό και είδη υγιεινής, χωρίς καμία ενημέρωση για τα όποια (ελάχιστα) δικαιώματά τους, για την τύχη των αιτήσεών τους και το διάστημα κράτησής τους.
Η κατάσταση που επικρατεί στο συγκεκριμένο κολαστήριο αποτυπώνεται στην περίπτωση 8 μεταναστών, που πριν από ένα χρόνο δέχτηκαν την αστυνομική «περιποίηση» και στη συνέχεια διώχθηκαν δικαστικά. Πιο συγκεκριμένα, στις 31/5/2017, μπάτσοι-δεσμοφύλακες εισέβαλαν απρόκλητα στα κελιά και ξυλοκόπησαν 8 μετανάστες, οι οποίοι το μόνο που ζητούσαν ήταν να ενημερωθούν από τη διεύθυνση για τις υποθέσεις τους, έχοντας ήδη συμπληρώσει 8 έως 10 μήνες διοικητικής κράτησης. Διοικητική κράτηση σημαίνει να είσαι κρατούμενος έως και 18 μήνες (βάσει της ελληνικής νομοθεσίας που μαζί με την ιταλική είναι οι σκληρότερες στην ΕΕ), χωρίς κάποιο λόγο ή κατηγορία, απλά και μόνο επειδή είσαι «χωρίς χαρτιά» (δηλαδή χωρίς κρατικά έγγραφα νόμιμης διαμονής στη χώρα). Κατά τα γνωστά αστυνομικά ήθη, οι έγκλειστοι αποκόμισαν σπασμένα χέρια και κεφάλια από τους ανθρωποφύλακες-βασανιστές τους. Για να συγκαλυφθεί η ωμή βία που ασκήθηκε, στήθηκε δικογραφία εναντίον των μεταναστών για «στάση», «οπλοκατοχή» και «επικίνδυνες σωματικές βλάβες» κατά των αστυνομικών, ενώ η «επεξήγηση» για τους σοβαρούς τραυματισμούς τους είναι ότι προήλθαν από «γλιστρήματα». Για να ολοκληρωθεί το εκδικητικό έργο των διωκτικών αρχών, οι 8 κατηγορούμενοι «στασιαστές» προφυλακίστηκαν βάσει των στημένων κατηγοριών και διασκορπίστηκαν σε φυλακές όλης της επικράτειας, με σκοπό την απομόνωσή τους και τη στέρηση της δυνατότητας άμεσης επικοινωνίας τους με δικηγόρο. Η δίκη τους έχει οριστεί στις 27/4 στο Εφετείο Αθηνών.
Το κολαστήριο της Μόριας αποτελεί υπόδειγμα ενός παραμεθοριακού τόπου εξαίρεσης για τους μετανάστες και τις μετανάστριες που φτάνουν στις ελληνικές ακτές. Μια κρατική δομή μαζικής ομηρίας και γκετοποίησης ανθρώπων «χωρίς χαρτιά» και κυρίως όσων φακελώνονται στις «υπηρεσίες υποδοχής» ως «ανάξιοι/ες» παροχής ασύλου. Ένας χώρος συγκέντρωσης και αποθήκευσης «απόβλητων» που τους έχει στερηθεί όχι μόνο το παρόν αλλά και οποιοδήποτε μέλλον διαμέσου της μόνιμης απειλής της απέλασης. Με τις πλέον άθλιες συνθήκες αιχμαλωσίας, με υποσιτισμένους και απεγνωσμένους ανθρώπους, εκτεθειμένους όχι μόνο στη βαρβαρότητα της κρατικής καταστολής αλλά και στα ίδια τους τα όρια. Χαρακτηριστικοί οι 5 θάνατοι από κρύο τον περσινό χειμώνα, σε σύνολο 14 θανάτων μέσα σε 2,5 χρόνια και οι δεκάδες απόπειρες αυτοκτονίας.
Σε έναν τόπο εξαίρεσης κάθε μορφή αντίστασης και κάθε φωνή διαμαρτυρίας βρίσκεται αντιμέτωπη με την ωμότητα της εξουσίας. Το περασμένο καλοκαίρι, στις 18/7/17, εκατοντάδες μετανάστ(ρι)ες στο κέντρο κράτησης της Μόριας βίωσαν τη «ζεστή φιλοξενία» του ελληνικού κράτους και της αριστερής του διαχείρισης. Μετά από διαδοχικές διαμαρτυρίες και δυναμικές κινητοποιήσεις για τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις στις αιτήσεις ασύλου καθώς και για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους, οι δυνάμεις καταστολής εισέβαλαν στο κέντρο ξυλοκοπώντας εκατοντάδες και συλλαμβάνοντας στον σωρό δεκάδες άτομα, με έναν συλληφθέντα μετανάστη στα όρια του θανάτου από τα χτυπήματα. Συνολικά, αποδόθηκαν -με τη συνήθη αξιοπιστία της λοταρίας εκ μέρους των ελληνικών αρχών- κατασκευασμένες κατηγορίες για κακουργηματικές πράξεις σε 35 μετανάστες, 30 εκ των οποίων προφυλακίστηκαν επίσης σε διαφορετικές φυλακές, γιατί τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για τη θανατοπολιτική του ελληνικού κράτους εναντίον τους (οι επικράτειες του ελληνικού και του ιταλικού κράτους συνιστούν τα μεγαλύτερα συνοριακά στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ε.Ε.). Λίγο καιρό αργότερα, κατασκευάστηκε μια ακόμα δικογραφία για 10 επιπλέον μετανάστες, που διώκονται με πανομοιότυπη μεθόδευση για ταραχές που είχαν ξεσπάσει στη Μόρια στις 10/7/17 με αφορμή την προσπάθεια απέλασης ενός μετανάστη από την Αϊτή. Μέχρι και σήμερα, οι ομαδικές διώξεις μεταναστών συνεχίζονται ακατάπαυστα, με πιο πρόσφατες τις 8 συλλήψεις για τις ταραχές που έλαβαν χώρα στις 14/3/18 στο κέντρο κράτησης της Μόριας, μετά από απόπειρα αυτοκτονίας ενός 19χρονου Σύρου.
Οι δίκες των 35 και των 10 έχουν οριστεί για τις 20/4 και 11/5 αντίστοιχα, στο μικτό ορκωτό δικαστήριο της Χίου αντί στη Λέσβο, σε μια εξόφθαλμη κίνηση πολιτικής σκοπιμότητας. Η μεταφορά έδρας της δίκης από τον τόπο του δήθεν αδικήματος σε ένα άλλο νησί (χωρίς μάλιστα κάποια νομική αιτιολόγηση) κάνει ουσιαστικά απαγορευτική τη διεξαγωγή της δίκης για την πλευρά των διωκόμενων μεταναστών, τόσο για τους ίδιους τους κατηγορούμενους όσο και για τους δικηγόρους, τους μάρτυρες υπεράσπισής τους (κάποιοι εκ των οποίων είναι επίσης μετανάστες και έχουν απαγόρευση εξόδου από τη Λέσβο) και τους αλληλέγγυους/ες.
Να σημειωθεί ότι στη Μυτιλήνη, στο έργο του ελληνικού κράτους -πέραν των ντόπιων φασιστών- συνδράμει και η τοπική δημοτική αρχή, η οποία σε μια «συγκαλυμμένη» αντιμεταναστευτική διακήρυξη κάλεσε στις 20/11/17 «γενική απεργία», σε συνεργασία με τα αφεντικά και το Εμπορικό Επιμελητήριο της πόλης, ξεφτιλίζοντας την έννοια της απεργίας. Η εν λόγω συγκέντρωση έγινε στην πλατεία Σαπφούς, εκεί όπου για ένα μήνα μετανάστες και μετανάστριες έδιναν αγώνα, παραμένοντας για μέρες ορατοί/ές στον δημόσιο χώρο, διεκδικώντας το «άνοιγμα» των νησιών και τον απεγκλωβισμό τους από αυτά. Μια κινητοποίηση που συνοδεύτηκε από κατάληψη των τοπικών γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ από δεκάδες μετανάστ(ρι)ες και αλληλέγγυους/ες.
Η βία και οι διώξεις που ασκήθηκαν στους μετανάστες της Πέτρου Ράλλη και της Μόριας συνιστούν παραδειγματική τιμωρία για όλους εκείνους και εκείνες που τολμούν να αμφισβητήσουν τη μεταχείριση που τους επιφυλάσσει ο «ευρωπαϊκός παράδεισος». Αποτελούν ένα κατασταλτικό μήνυμα για το τι τους περιμένει αν επιχειρήσουν να βγουν από το καθεστώς της αορατότητας που τους έχει επιβληθεί, αν αμφισβητήσουν τη θέση που τους υπαγορεύεται, αυτή των απόβλητων, των περιττών, ζωές χωρίς καμία αξία και σημασία. Γιατί η φιγούρα του μετανάστη και της μετανάστριας πρέπει να ταιριάζει με τις κυρίαρχες αφηγήσεις. Οφείλουν να είναι οι άποροι που περιφέρονται άβουλοι και δυστυχείς, οι για πάντα ξένοι και ξένες, οι «άλλοι» και «άλλες» και έτσι πρέπει να παραμένουν, παθητικοί, πειθήνιες, ανύπαρκτοι. Η κρατική πολιτική δηλώνει με σαφήνεια ότι οι διαμαρτυρίες, οι κινήσεις αντίστασης, οι εξεγέρσεις των μεταναστ(ρι)ών θα καταστέλλονται άγρια εν τη γενέσει τους, για παραδειγματισμό όχι μόνο των ίδιων αλλά και των «ντόπιων», για να ξέρουμε όλοι και όλες τι μας περιμένει αν σηκώσουμε κεφάλι.
Ο καιρός του θεσμικού ανθρωπισμού έχει παρέλθει, οι εικόνες του «δράματος των προσφύγων», από το καλοκαίρι του 2015 μέχρι την άνοιξη του 2016, εξαφανίστηκαν από τις μιντιακές μηχανές του θεάματος, τα δάκρυα για τους πνιγμένους και τις πνιγμένες ανοιχτά της Λαμπεντούζα και στο Αιγαίο στέρεψαν γρήγορα. Παράλληλα με τη συστηματική παραγωγή εικόνων πένθους και θλίψης για «το δράμα των ξεριζωμένων», ετοιμάστηκαν δεκάδες στρατόπεδα στοιβάγματος μεταναστ(ρι)ών σε πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου, πάντα στα περίχωρα των πόλεων, με τα «hotspot» σε θαλάσσια και χερσαία σύνορα να λειτουργούν ως σύγχρονα Ellis Island (το νησί Ellis Island στον κόλπο της Νέας Υόρκης υπήρξε ο κύριος σταθμός «υποδοχής» για περισσότερους/ες από 12 εκατομμύρια μετανάστ(ρι)ες από το 1892 έως και το 1954, οι οποίοι/ες παρέμεναν εκεί μέχρι να εγκριθεί η είσοδος-παραμονή τους στις ΗΠΑ ή να ανακοινωθεί-δρομολογηθεί η απέλασή τους).
Οι μετανάστες και οι μετανάστριες «έπαιξαν» στην επικαιρότητα όσο αυτό χρειαζόταν ώστε να χτιστεί το προφίλ του κράτους-ρυθμιστή, αυτή τη φορά του «ανθρωπιστικού κράτους» στο πλαίσιο της λεγόμενης προσφυγικής/ανθρωπιστικής κρίσης, όσο και της φιλευσπλαχνίας μεγαλοαφεντικών (σκλαβενίτης, βασιλόπουλος, τραπεζικοί όμιλοι κ.α.), της εκκλησίας και της βιομηχανίας των Μ.Κ.Ο. (πάντα με παχυλά κονδύλια επιχορηγήσεων). Μια σύντομη διαφημιστική καμπάνια «ανθρωπισμού» για να επαναδιατυπωθούν οι κυρίαρχες κανονικότητες, οι διαχωρισμοί σε ντόπιους και ξένους, πρόσφυγες και μετανάστες. Να διατηρηθούν οι κατηγοριοποιήσεις με βάση το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα και οι ρατσιστικές συνδηλώσεις αυτών των διαχωρισμών. Ώστε να εξαλειφθούν από το κοινωνικό πεδίο οι αιτίες που εξαναγκάζουν τους μετανάστες και τις μετανάστριες να μετακινούνται, που δεν είναι παρά ο πόλεμος, η οικονομική λεηλασία, αποκλεισμοί και διώξεις με βάση το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, το φρόνημα...
Η καταστολή και οι διώξεις των μεταναστ(ρι)ών υποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι στο στόχαστρο της εξουσίας βρίσκεται πάντα η εξέγερση των «από κάτω» ενάντια στη βαρβαρότητα, την υποτίμηση, τον εγκλεισμό, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τον οργανωμένο θάνατο που μεθοδεύουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι φυλακές. Από τη μεριά μας, η θέση μας είναι πάντα στο πλευρό των όπου γης κολασμένων και των αγώνων τους, στο πλευρό των μεταναστ(ρι)ών (είτε τους αναγνωρίζεται η ιδιότητα του πρόσφυγα είτε όχι), ενάντια στη διασπορά του φόβου και το ιδεολόγημα της ασφάλειας, ενάντια στους επίπλαστους εθνικούς-φυλετικούς-θρησκευτικούς διαχωρισμούς, ενάντια στην ελλάδα/ευρώπη-φρούριο, ενάντια στα σύνορα και τους στρατούς, ενάντια στο κράτος, τον καπιταλισμό, την πατριαρχία, ενάντια σε κάθε εξουσία.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΜΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ
ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΗΣ
Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ, ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΟΡΓΗΣ
ΠΟΡΕΙΑ 14/4, 12.00 - ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ
ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ 21/4, 11.00 - Πεδίο Άρεως
(συγκέντρωση στην Πέτρου Ράλλη - 12:30)
Αναρχικές-οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας & τον Πειραιά, Ρεσάλτο (Κερατσίνι), Θερσίτης (Ίλιον), Κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω), Κατάληψη Αγρός (Πάρκο Τρίτση), Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης (Αθήνα), Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΝΑΧΩΜΑ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Η εκκένωση και κατεδάφιση της κατάληψης ΤΕΡΜΙΤΑ στον Βόλο στις 4/1/18, οι 11 αστυνομικές εκκενώσεις καταλήψεων τα τελευταία τρία χρόνια της αριστερής διακυβέρνησης (6 αντιεξουσιαστικές και 5 στέγασης προσφύγων/μεταναστών), οι φασιστικές επιθέσεις στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Σχολείο (η οποία αποκρούστηκε) και στην κατάληψη LIBERTATIA με αποτέλεσμα τον εμπρησμό της κατά τη διάρκεια του εθνικιστικού συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονίκη στις 21/1, η αντίστοιχη φασιστική επίθεση (που επίσης αποκρούστηκε) στο κατειλημμένο θέατρο ΕΜΠΡΟΣ κατά τη διάρκεια του εθνικιστικού συλλαλητηρίου στην Αθήνα στις 4/2 καθώς και οι μετέπειτα επιθέσεις στις καταλήψεις Λέλας Καραγιάννη 37 στην Κυψέλη, Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Άνω Κάτω Πατησίων, Παναιτωλίου 21 στο Κουκάκι και στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Φαβέλα στον Πειραιά κάνουν σαφές ότι οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι βρίσκονται σταθερά στο στόχαστρο κράτους και φασιστών.
Οι καταλήψεις είναι αγκάθια για κάθε εξουσία γιατί δεν είναι απλά ένα μέσο αγώνα αλλά το ίδιο του το περιεχόμενο. Είναι η αμφισβήτηση της ιδιοκτησίας, των ηγεσιών, των εμπορευματικών σχέσεων, της διαμεσολάβησης, κάθε είδους διάκρισης και διαχωρισμού. Είναι η απαλλοτρίωση-επανοικειοποίηση ενός τμήματος του κλεμμένου χώρου και χρόνου μας. Είναι τόποι δημιουργίας ριζοσπαστικών κοινοτήτων αγώνα ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία, κάθε μορφή εξουσίας. Είναι πεδία συλλογικοποίησης και συνδιαμόρφωσης μέσα από οριζόντιες-αντιιεραρχικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Είναι εργαστήρια χειραφέτησης της καθημερινής ζωής, δημιουργικότητας, αυτομόρφωσης, ανάπτυξης σχέσεων βασισμένων στη συντροφικότητα, την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη.
Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΓΙΔΑ
"Εθνική ενότητα" σημαίνει υποταγή των εξουσιαζόμενων στους εξουσιαστές τους. Σημαίνει κάθε μέρα να βυθιζόμαστε στην κανονικότητα της "ειρήνης" των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών ως αναλώσιμα γρανάζια για την "εθνική" τους "ανάπτυξη" και άλλο τόσο να στοιχιζόμαστε ως αναλώσιμοι υποτακτικοί στις πολεμικές τους προσταγές. Σημαίνει στοχοποίηση του "εσωτερικού εχθρού". Σημαίνει παρανομοποίηση, υποβιβασμός και εγκλεισμός των μεταναστ(ρι)ών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σημαίνει εχθρότητα για τους καταπιεσμένους και τις εκμεταλλευόμενες στην άλλη πλευρά των συνόρων.
Στο διάστημα που διανύουμε η έκκληση για "εθνική ομοψυχία" εντείνεται στο πλαίσιο των διακρατικών διαπραγματεύσεων για τη λέξη "Μακεδονία" στην ονομασία του γειτονικού κράτους και της σύγκρουσης συμφερόντων για τις ΑΟΖ στο Αιγαίο με το τούρκικο κράτος: εθνικιστικά συλλαλητήρια, κρατική και μιντιακή προπαγάνδα, συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων, «θερμά επεισόδια». Σε ένα περιβάλλον ευρύτερων κυριαρχικών αναδιατάξεων ισχύος και συμμαχιών από τη Μέση Ανατολή μέχρι τα Βαλκάνια.
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΘΝΗ, ΚΡΑΤΗ, ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΟΥΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Απέναντι στα εθνικά ιδεώδη και κάθε άλλο ιδεολόγημα της κυριαρχίας, προτάσσουμε την αλληλεγγύη και τους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες των «από κάτω» ενάντια στην εξουσιαστική-καπιταλιστική-πατριαρχική βαρβαρότητα. Κανένα έθνος δεν μας ενώνει και κανένα όνομα δεν μας χωρίζει. Δεν πολεμάμε για γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα, κρατών και πολυεθνικών. Εθνικόφρονες μακεδονομάχοι, πατριώτες κάθε πολιτικής απόχρωσης, απόστρατοι αξιωματικοί, παπαδαριό, φασίστες, στεκόμαστε απέναντι σας. Κρατικές και παρακρατικές συμμορίες κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις.
ΠΟΡΕΙΑ, Σάββατο 17/3, 12.00, σταθμός ΗΣΑΠ ΘΗΣΕΙΟΥ
αυτοοργανωμένα στέκια & καταλήψεις, αναρχικές & αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες από την Αθήνα και τον Πειραιά
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]
[Αντεθνική πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις: Σάββατο 17/03/2018, 12:00, Σταθμός ΗΣΑΠ Θησείο]