- Details
- Category: Αναλύσεις
Το κείμενο σε μορφή pdf
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΦΡΑΧΤΕΣ, ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
Σε δυο σημεία του χάρτη στρέφεται η προσοχή το τελευταίο διάστημα: στα σύνορα του Έβρου και στα νησιά του Β.Α. Αιγαίου. Πολλές χιλιάδες μεταναστ(ρι)ών βρίσκονται από τις 28 Φλεβάρη στα σύνορα του ελληνικού κράτους με το τουρκικό, περιμένοντας να περάσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος. Στρατός και αστυνομία ηγούνται της καταστολής τους: υδροφόρες, τεθωρακισμένα και στρατιωτικά φορτηγά ενισχύουν το φράγμα των συνόρων στο ύψος των Καστανιών. Μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις όλων των ειδών και δεκάδες διμοιρίες των ματ επιτίθενται στους/στις συγκεντρωμένους/ες με συνεχή ρίψη χημικών και πολλές δεκάδες συλλήψεων. Παρακολουθούμε μια πολεμικού τύπου διαχείριση της κατάστασης, με τους επικεφαλής της δεξιάς πολιτικής διαχείρισης να βρίσκονται ή να επισκέπτονται το "πεδίο της μάχης" σε ρόλο στρατηγού, τρομολαγνικά διαγγέλματα περί "εισβολής»" και "ασύμμετρης απειλής"... Σε όλο αυτό συνδράμουν, όπως πάντα, εκτενή μιντιακά ρεπορτάζ και δημοσιεύματα, εμποτίζοντας το "κοινό" με την απαραίτητη δόση ρατσιστικού δηλητηρίου, διαμορφώνοντας μια κατάσταση αναμονής και ανησυχίας, ένα κλίμα μόνιμης διακινδύνευσης. Σημείο των αντιμεταναστευτικών χειρισμών είναι και η απόφαση της ελληνικού κράτους -ενώ εφαρμόζει απαρέγκλιτα τις πολιτικές της ευρωπαϊκής ένωσης (Ε.Ε.)- να αναστείλει οποιαδήποτε διαδικασία ασύλου, "παρακάμπτοντας" την τήρηση των προβλεπόμενων θεσμικών διαδικασιών "διεθνούς δικαίου" που τόσο πολύ σε άλλες περιπτώσεις επικαλείται, όπως και να επιμηκύνει τον φράχτη του Έβρου και να κόψει τα πενιχρά επιδόματα σε όσες/ους παίρνουν άσυλο.
Δεν θα μπορούσαμε ωστόσο να θεωρήσουμε ότι πρόκειται για ένα ακόμη θέατρο του παραλόγου, μιας που όλο αυτό παίζεται πάνω στις ζωές χιλιάδων μεταναστ(ρι)ών. Δεν είναι καθόλου τυχαία μια τέτοιου είδους διαχείριση. Το πολεμικό κλίμα που διαμορφώνεται αποτελεί συνέχεια της ανανέωσης της έντασης ανάμεσα στο ελληνικό και τουρκικό κράτος σχετικά με τις ΑΟΖ, τις υφαλοκρηπίδες σε Αιγαίο και Αν. Μεσόγειο και την παλιά "διένεξη" για το ποιος θα κατέχει την περιοχή - ένταση που οξύνεται τα τελευταία χρόνια με τις ανακατατάξεις και τους πολέμους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όσο και με το κυνήγι του ενεργειακού "θησαυρού" υδρογονανθράκων στη Μεσόγειο. Διενέξεις που στοχεύουν πέρα από αυτά και στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους. Πέρα από μια εκ νέου υπενθύμιση των εθνικών αφηγήσεων περί διαχρονικού "τουρκικού εχθρού" και την ενδυνάμωση της "εθνικής ομοψυχίας" έχουν ως στόχο τη διαμόρφωση μιας αντίληψης των μεταναστ(ρι)ών ως μόνιμης απειλής, ως εισβολέα, ως εχθρού, που νομιμοποιεί την αποβολή τους με πολεμικά, στρατιωτικά μέσα, με θάνατο και φυλακή. Επειδή διεκδικούν να μετακινούνται ελεύθερα και να ζουν όπως και όπου θέλουν, μακριά από τον πόλεμο, την οικονομική λεηλασία, τους διαχωρισμούς με βάση το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή κ.α.
Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες εναντίον των μεταναστριών/ών είναι εξαιρετικά σοβαρό. Το "Σφραγίστε τον Έβρο", ως κεντρικό σάλπισμα της κατασταλτικής επιχείρησης στα σύνορα του Έβρου, βρίσκεται σε πλήρη συμφωνία με το "σφραγίστε τους/τις μετανάστ(ρι)ες σε κλειστές φυλακές", στα λεγόμενα κλειστά κέντρα φιλοξενίας που ετοιμάζονται στα νησιά του Β.Α. Αιγαίου. Το "ανθρωπιστικό κράτος" έχει δώσει τη θέση του προ πολλού σε μια αντιμετώπισή τους ως διαχειρίσιμη μάζα. Και ετοιμάζει πραγματικές αποθήκες ανθρώπων.
Τα όσα θλιβερά συνέβησαν την τελευταία βδομάδα του Φλεβάρη σε Μυτιλήνη και Χίο χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Είδαμε τη συσπείρωση του κοινωνικού απόπατου των νησιωτών που ακούει στο όνομα "εθνικός κορμός" να βαφτίζεται "λαϊκός ξεσηκωμός", με ελληνικές σημαίες και μπόλικο ρατσισμό να μεσουρανεί στις κινητοποιήσεις. Είδαμε την ξεφτιλισμένη πατριωτική αριστερά (βλ. ΚΚΕ) να σηκώνει πανό που κατήγγειλε γενικά τα "hot spot", χωρίς να αναφέρεται πουθενά στους/στις μετανάστ(ρι)ες, για να μπορεί να βαδίζει και να συντάσσει μαζί της τους πατριδόπληκτους ψηφοφόρους της "μαχόμενης" Μυτιλήνης, εξασφαλίζοντας την ανανέωση των ψήφων της. Ο θολός λόγος της "ευαίσθητης αριστεράς" για το ζήτημα, για άλλη μια φορά εξαφάνιζε τους/τις μετανάστ(ρι)ες από το προσκήνιο ως κομμάτι ενός πληθυσμού που ζει με απαράδεκτους όρους διαβίωσης στις "Μόριες" των νησιών, με ασύλληπτες κακουχίες και με απειλές βίας και θανάτου εναντίον τους. Με έναν μαγικό τρόπο εμφανίζονταν οι, αν όχι καλοβολεμένοι σίγουρα προνομιούχοι σε σχέση με τους/τις μετανάστ(ρι)ες, νησιώτες να "υποφέρουν"… Σημείο αναφοράς, δηλαδή, έγιναν τα "βάσανα" των ντόπιων και όχι οι συνθήκες διαβίωσης και εγκλεισμού των μεταναστ(ρι)ών. Δεν υπήρξε καμιά βούληση για από κοινού δράση "ντόπιων" και μετανάστ(ρι)ών. Σε όλο αυτό τον πατριωτικό χυλό, που συστρατεύτηκε στο κάλεσμα "γενικής απεργίας" από τοπικούς φορείς (ξεφτιλίζοντας την έννοια της απεργίας), δεν χωρούσαν οι ίδιες και οι ίδιοι που πλήττονται και θα αποθηκευτούν ως ζωές δεύτερης κατηγορίας στα νέα κέντρα-αποθήκες, εκεί που κυλιόμενα, θα περνούν από τη μια πτέρυγα στην άλλη, πεταγμένοι/ες, απομονωμένες/οι, αόρατοι/ες. Μια εικόνα από ένα δυστοπικό logistics που αφορά σε ανθρώπους. Η ονομαζόμενη από την αριστερά ..."λαϊκή εξέγερση" έβαλε το λιθαράκι της για ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση των μεταναστ(ρι)ών αλλά και όσων δεν έχουν ακόμα ισοπεδωθεί συναισθηματικά και διανοητικά από τον ρατσισμό. Και αυτό φάνηκε και με ό,τι ακολούθησε τη μερική αποχώρηση των εισβολέων ματατζήδων (για τους/τις "εξεγερμένους/ες" η άφιξη των ματ βιώθηκε ως στρατός κατοχής απλά γιατί δεν είχαν έρθει να τσακίσουν κόκκαλα μεταναστ(ρι)ών ή αλληλέγγυων). Μπλόκα σκατόψυχων ελληναράδων έστηναν καρτέρι τα επόμενα βράδια σε όποιον θεωρούνταν ότι πρόσκειται φιλικά των μεταναστ(ρι)ών: από αλληλέγγυους/ες μέχρι και σε στελέχη και εργαζόμενους/ες της βιομηχανίας των μκο, ακόμα και σε ντόπιους "συναγωνιστές" τους της αριστεράς που βρίσκονταν μαζί στα μπλόκα (όπως τη δημοτική σύμβουλο του ΚΚΕ στην Λέσβο) ενώ εμπόδιζαν και βάρκες με μετανάστ(ρι)ες που έρχονταν από τα παράλια της τουρκίας να αποβιβαστούν στο λιμάνι.
Στα "νησιά της αντίστασης" δεν έγινε καμιά εξέγερση ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης και της Ε.Ε.. Γιατί, παρά τα επιφαινόμενα περί "μαχών" με τις δυνάμεις ασφαλείας, υπήρξε μια ουσιώδης σύμπτωση του λόγου και των επιδιωκόμενων μεγάλης μερίδας των "ντόπιων" με τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές του κράτους: η διαχείριση των μεταναστ(ρι)ών, η μεταχείρισή της ζωής τους ως πρόβλημα, ως εκτοπισμένες/οι, ως απόβλητα. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι δεν επιδιώχτηκε καμία από κοινού δράση και παρουσία στον δρόμο "ντόπιων" και μεταναστ(ρι)ών ενάντια στα κέντρα κράτησης. Η απουσία τους μιλούσε από μόνη της για τα περιεχόμενα και τις στοχεύσεις των κινητοποιήσεων. Αξιοσημείωτη είναι επίσης και η φίλια αναφορά οργανώσεων (κερφα, σύριζα, ανταρσύα) για αλληλεγγύη σε πρόσφυγες, δηλαδή όσων σύμφωνα με τις στρόφιγγες που ορίζουν οι πολιτικές των κρατών δικαιούνται ασύλου, εξαιρώντας τους από το μεγάλο κάδρο των μεταναστ(ρι)ών, διαχωρίζοντάς τους και τάζοντας μια καλύτερη τύχη έναντι των υπολοίπων.
Για τους/τις μετανάστ(ρι)ες διαμορφώνεται μια εξαιρετικά δυσμενής συνθήκη, που δεν περιορίζεται στα ορατά, δημοσιοποιημένα σημεία. Γιατί ο "ακήρυχτος πόλεμος" εναντίον τους παίζεται παντού: στο κλείσιμο των συνόρων πολλών ευρωπαϊκών κρατών και την κατασκευή νέων φραχτών, στην ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Συνόρων, στην αναβάθμιση των αρμοδιοτήτων του ευρωπαϊκού οργανισμού συνοριοφυλακής και ακτοφυλακής (γνωστού ως FRONTEX) και την υπερστελέχωσή του, στο EUROSUR (ευρωπαϊκό σύστημα επιτήρησης συνόρων για μια διαχείριση των μεταναστριών/ών με πολεμικούς όρους), στην ενισχυμένη παρουσία και συνδρομή των νατοϊκών δυνάμεων στη Μεσόγειο. Στα «ηλεκτρονικά τείχη», τις θερμικές κάμερες και στα X-ray μηχανήματα στον Έβρο. Στο νέο κατασταλτικό απαρτχάιντ που στήνεται στις γειτονιές και τους δρόμους που ζουν και κινούνται μετανάστ(ρι)ες. Και πιο πέρα στο ειδικό υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής -το οποίο ανασυστάθηκε πρόσφατα ως υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου και υπόκειται στο υπουργείο δημόσιας τάξης- που διενεργεί πλην των άλλων και τις με συνοπτικές διαδικασίες απελάσεις όσων μπήκαν σε «ελληνικό έδαφος» χωρίς χαρτιά μέσω της Τουρκίας (σε απέλαση βέβαια εξαναγκάζονται και χιλιάδες από τον ΔΟΜ (διεθνή οργανισμό μετανάστευσης), υπό το εύηχο «οικειοθελής επαναπατρισμός»).
Ενάντια σε αυτή τη συνθήκη, οι μετανάστ(ρι)ες εξεγείρονται, με καθημερινούς σχεδόν αγώνες στη Μόρια, στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη, στην Αμυγδαλέζα. Δεν θα μπορούσαμε παρά να είμαστε αλληλέγγυες/οι στους αγώνες τους.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ
- Details
- Category: Αναλύσεις
βίντεο εκδήλωσης: chile_revolution_2019
Το κάλεσμα για την εκδήλωση
Κείμενο σε μορφή: PDF
Το παρακάτω κείμενο επιχειρεί να περιγράψει και να φωτίσει όλα εκείνα που τον τελευταίο ένα μήνα και κάτι συμβαίνουν στους δρόμους της Χιλής. Δεν επιθυμεί να είναι μια απλή καταγραφή των γεγονότων, με νούμερα και δημοσιογραφικές παραθέσεις, αλλά μία διερεύνηση όλων εκείνων των δυναμικών που εκφράστηκαν στο κοινωνικό πεδίο και κατέληξαν στην εξέγερση στη Χιλή, καθώς και όλων εκείνων των στρατηγικών των «από πάνω» που εφαρμόστηκαν προκειμένου να την περιορίσουν.
Μιλάμε για την εξέγερση που αφορμή της στάθηκε η αύξηση του εισιτηρίου του μετρό και των λεωφορείων. Με την ανακοίνωση του μέτρου αυτού οι μαθητές/τριες κάλεσαν σε μαζική άρνηση πληρωμών εισιτηρίου, κίνηση που στηρίχθηκε από πολύ κόσμο και κατέληξε σε συγκρούσεις με την αστυνομία που εξαπλώθηκαν πάρα πολύ γρήγορα σε πολλές πόλεις.
“Την Παρασκευή στις 18 Οκτωβρίου συνέβη μια ρήξη: κατά τη διάρκεια μιας καινούριας μέρας κινητοποιήσεων εναντίον της αύξησης της τιμής των εισιτηρίων, οι γραμμές του μετρό σταμάτησαν σταδιακά να λειτουργούν, μία προς μία, από τις 3 μμ και μετά. Αυτό οδήγησε σε μια πρωτοφανή κατάρρευση του μητροπολιτικού συστήματος αστικών μεταφορών[…] Το διοικητικό κτήριο της ENEL (η ιδιωτικοποιημένη εταιρεία ηλεκτρισμού στη Χιλή) παραδόθηκε στις φλόγες όπως και πολλοί σταθμοί του μετρό.”[1]
“Οδοφράγματα και συγκρούσεις συνέβαιναν οποτεδήποτε, οπουδήποτε. Διάφορα σύμβολα, δομές και οι υποδομές ηλεκτρικής ενέργειας έγιναν στόχος σε ολόκληρη την πόλη, και αμέσως μετά σε όλη τη χώρα. Η τάξη είχε ραγίσει και η παραβατικότητα πλημμύριζε όλους τους δρόμους, ξαφνικά όλα τα υποκείμενα έγιναν ένα και επιτέθηκαν σε ό,τι θεωρούσαν πάντα αλυσίδες τους.”[2]
Η εξέγερση στη Χιλή δεν αποτελεί ένα σημείο ασυνέχειας της ιστορία της, ένα αναπάντεχο γεγονός. Αποτελεί συμπύκνωση χρόνιων καταπιέσεων εξαιτίας της κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής κατάστασης που επικρατεί τα τελευταία 40 χρόνια, ήδη από την περίοδο δικτατορίας του Πινοσέτ. Πιάνοντας το νήμα μόνο από την τελευταία δεκαετία, υπήρξε μια αυξανόμενη ένταση της καταστολής σε όλα εκείνα τα καταπιεσμένα κοινωνικά κομμάτια που βρίσκονταν στο δρόμο. Από τα φοιτητικά - μαθητικά του 2011 ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Πινιέρα με απαγωγές -συλλήψεις από την αστυνομία μαθητών/τριών γυμνασίου και λυκείου μέσα από τις σχολικές τάξεις, μέχρι και τις πρόσφατες κινητοποιήσεις ενάντια στην αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα που εγκληματοποιεί τους αγωνιζόμενους/ες μαθητές/τριες. Από τους αγώνες των Μαπούτσε για την υπεράσπιση των κοινοτήτων τους ενάντια στη λεηλασία που επιφέρουν κρατικά και επιχειρηματικά σχέδια και την καθημερινή τρομοκρατία με στρατιωτική παρουσία στις κοινότητές τους, με αποκορύφωμά τη δολοφονία του Καμίλο Κατριγιάνκα από την αστυνομία το Νοέμβρη του 2018, μέχρι την καταστολή της πορείας φεμινιστριών τον προηγούμενο Μάρτη.
Η αύξηση των εισιτηρίων ήταν ακόμα ένα μέτρο ανάμεσα σε ένα μακροχρόνιο καθεστώς συνεχούς υποτίμησης των ζωών των καταπιεσμένων (χαμηλοί μισθοί, υψηλό κόστος ηλεκτρικού, νερού, μετακινήσεων), λεηλασίας της γης, ιδιωτικοποιήσεων, καταστολής, στρατιωτικοποίησης και βαρβαρότητας. Αυτό που περιγράφεται από κινηματικές πηγές, που φαίνεται μέσα από φωτογραφίες και βίντεο είναι πως από τις πρώτες κιόλας μέρες διευρύνθηκαν τα περιεχόμενα των συγκρούσεων. Τα συνθήματα ενάντια στην αύξηση των τιμών στα εισιτήρια αντικαταστάθηκαν τόσο από συνθήματα ενάντια στη δεξιά κυβέρνηση του Πινιέρα, ενάντια στον σκληρό νεοφιλελευθερισμό, αλλά και από συνθήματα που θέτουν σε κριτική το καταπιεστικό σύστημα συνολικότερα. Ήταν αυτή η ασφυξία και η οργή που εκφράστηκε στους δρόμους της Χιλής:
“με απαλλοτριώσεις και μαζική διανομή αγαθών [...] (σουπερμάρκετ, εμπορικά κέντρα, φαρμακεία, τράπεζες κ.λπ.), καταστροφή των κρατικών υποδομών (αστυνομικά τμήματα, κτίρια των δημοτικών αρχών κ.λπ.), μαζική απόρριψη των κατασταλτικών δυνάμεων του «δημοκρατικού» κράτους (καραμπινιέροι, ασφάλεια, στρατός) και κριτική στην καθολική εμπορευματοποίηση όλων των πλευρών της καθημερινής ζωής.
Όπως λένε οι εξεγερμένοι “δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο «αίτημα» ή «διεκδίκηση», υπάρχει η επιθυμία να «αλλάξουν τα πάντα».”[3]
“Δεν υπάρχει προγραμματισμός, αλλά ο αυθορμητισμός που ξέρει πώς να αναγνωρίσει σαφώς τον εχθρό: το κράτος, το κεφάλαιο και τις κατασταλτικές δυνάμεις του. Οι στόχοι κατεστραμμένοι ή λεηλατημένοι είναι τα καλύτερα παραδείγματα: υπουργεία, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, μεσιτικά, μεγάλα σούπερ μάρκετ και πολλά άλλα..”[4]
“Σε ορισμένες πόλεις που υποφέρουν από τη μόλυνση των εξορυκτικών εταιρειών, οι άνθρωποι συγκρούονται με τις μεγάλες εταιρίες και έχουν σταματήσει τα έργα τους. Είναι πολύ συναρπαστικό να βλέπει κανείς να ανθίζει αυτή η αυθόρμητη οργάνωση.” [5]
Τις πρώτες μέρες κάηκαν 78 σταθμοί του μετρό (την Παρασκευή μόνο κάηκαν 41) και τουλάχιστον 16 λεωφορεία. Εξεγερμένοι/ες στην πόλη Κονσεπσιόν έριξαν το άγαλμα του Ισπανού κατακτητή Pedro Gutiérrez de Valdivia. Ως τώρα έχουν κηρυχτεί δύο γενικές απεργίες, ενώ οι φεμινιστικές ομάδες αποτελούν σημαντικό κομμάτι της εξέγερσης με πορείες και παρεμβάσεις ενάντια στη βία κατά των γυναικών, στην σκληρότητα του νεοφιλελευθερισμού και ενάντια στο καθεστώς της διαρκούς επισφάλειας της ζωής.
«ΜΑΣ ΕΚΛΕΨΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΒΟ»
“…η απάντηση από την εξουσία ήταν να διατάξει "κατάσταση έκτακτης ανάγκης", βάζοντας τον στρατό να περιπολεί τους δρόμους και εφαρμόζοντας απαγόρευση της κυκλοφορίας που έχει παραταθεί για αρκετές ημέρες και σε διαφορετικές περιοχές. [...] η καταστολή έχει αφεθεί με ένα οπλοστάσιο [στμ: από την εποχή του Πινοσέτ] που αν και ποτέ δεν εξαφανίστηκε τελείως, σήμερα ξαναγεννιέται και επαναλαμβάνει τη δική του ιστορική συνέχεια: Σεξουαλική βία, χιλιάδες κρατούμενοι, εκατοντάδες τραυματισμένοι με πλαστικές και όχι μόνο σφαίρες, δεκάδες άτομα που έχουν χάσει τα μάτια τους, βασανιστήρια, δολοφονίες με πτώματα που αγνοούνται και εμπρησμοί για να καλύψουν σφαγές και μια πραγματικότητα διαφορετικών και διαδοχικών στρατηγικών αντιεξεγερσιακών.”[6]
Ωστόσο, οι εξουσιαστές, παρόλη τη σκληρότητα της κατασταλτικής τους στρατηγικής και τον ιδεολογικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει, δεν έχουν καταφέρει να διασπείρουν το φόβο και να κατευνάσουν την επιθετικότητα των καταπιεσμένων. Το αντίθετο. Αυτό που περιγράφεται είναι ο πολλαπλασιασμός των εξεγερμένων, των αντιστάσεών τους, της δημιουργικότητας με την οποία στέκονται απέναντι στην καταστολή. Παραπάνω από ένα μήνα τώρα, η εξέγερση συνεχίζει να συμβαίνει σε όλη την έκταση της χιλιανής επικράτειας, με τεράστια αριθμητική συμμετοχή και κοινωνική σύνθεση με μεγάλο εύρος. Συνεχίζει να θέτει σε αμφισβήτηση την ιδιοκτησία, να καταστρέφει καπιταλιστικούς στόχους, στόχους που συμβολίζουν τον κόσμο της εξουσίας, της καταπίεσης, του κυρίαρχου πολιτισμού. Συνεχίζει στο μεγαλύτερο της μέρος (τουλάχιστον προς το παρόν) χωρίς ηγετικές φιγούρες και κομματικούς εκπροσώπους. Και είναι ακριβώς αυτά τα αδιαμεσολάβητα και ακηδεμόνευτα χαρακτηριστικά της εξέγερσης, η έλλειψη συγκεκριμένων και «στενών» αιτημάτων που τροφοδοτούν τον αυθορμητισμό, τη δημιουργικότητα και την επιμονή των εξεγερμένων. Γι’ αυτό και η διάχυτη ανυπακοή συνεχίστηκε ακόμα και μετά την ακύρωση της αύξησης του εισιτηρίου, τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, τα διάφορα μέτρα που πάρθηκαν από την κυβέρνηση Πινιέρα σε μια προσπάθεια κατευνασμού της κοινωνικής οργής (αύξηση του κατώτερου μισθού και της κατώτερης σύνταξης). Συνεχίζεται ακόμα και μετά την εξαγγελία για δημοψήφισμα τον Απρίλη του 2020 σχετικά με την αναθεώρηση του Συντάγματος.
Ταυτόχρονα, σε ιδεολογικό επίπεδο, δεν προκαλεί εντύπωση ο τρόπος που τα πολιτικά στελέχη και τα φερέφωνα τους, τα ΜΜΕ, διαχειρίζονται την εξέγερση, προσπαθώντας να υποβιβάσουν τις δράσεις των εξεγερμένων ως πράξεις παραβατικότητας, να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους ως τους «φύλακες» της δημοκρατίας και των «δικαιωμάτων» των πολιτών. Οι τρόποι είναι γνωστοί:
“διαχωρισμός των διαδηλωτ(ρι)ών σε καλούς/ές, νόμιμους/ες, ειρηνικούς/ές, σε αντιδιαστολή με τους/ις βίαιους/ες, ενάντια στους/ις οποίους/ες θα δικαιολογούταν κάθε είδος καταστολής, καλλιέργεια του φόβου για λεηλασίες που εξαπλώνονται σε οικίες και για έλλειψη προϊόντων, απόκρυψη των δολοφονιών από τις δυνάμεις καταστολής και παρουσίασή τους ως δυνάμεις ειρήνης και προστασίας, στοχοποίηση των αναρχικών ως υποκινητών, ποινικοποίηση της εικόνας του απαλλοτριωτή ως βάνδαλου”.[7]
Την ίδια στιγμή κάποιες λίγες ομάδες, σε ευθυγράμμιση με την κρατική και μιντιακή προπαγάνδα, ξέρασαν τον συντηρητισμό τους φορώντας «κίτρινα γιλέκα» και οργανώθηκαν για να υπερασπιστούν τις γειτονιές τους εξαιτίας της φήμης που διέδωσαν τα ΜΜΕ για κύμα επιθέσεων σε σπίτια και μικρές επιχειρήσεις. Παρόμοιες ομάδες συμμετέχουν εθελοντικά στην καθαριότητα των δρόμων, ενώ την ίδια στιγμή ο ακροδεξιός και πρώην υποψήφιος πρόεδρος José Antonio Kast, προέτρεψε τους ακόλουθούς του στο Twitter να βρεθούν πίσω από τις ένοπλες δυνάμεις σε μία προσπάθεια διατήρησης της ειρήνης.
Σημαντικό κομμάτι του εξεγερσιακού μήνα στη Χιλή είναι οι συνελεύσεις, οι οποίες πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα. Το ζήτημα δεν είναι απλοϊκό, καθώς η φυσιογνωμία και οι στοχεύσεις τους διαφέρουν. Αρχικά στην πλειοψηφία τους, σύμφωνα με μαρτυρία συντρόφου από τη Χιλή, οι συνελεύσεις που γεννήθηκαν ήταν αυτόνομες και ακηδεμόνευτες, στις οποίες συμμετείχαν άνθρωποι των γειτονιών, αναρχικοί, αριστεροί, φεμινιστικές οργανώσεις, ενώ ο κόσμος που ανήκε σε πολιτικά κόμματα δεν συμμετείχε υπό αυτή του την ιδιότητα. Όμως, ο χαρακτήρας τους παρέμενε ασαφής. Συζητούνταν πολλά αιτήματα, ανάμεσα στα οποία συμπεριλαμβανόταν η αναθεώρηση του Συντάγματος του Πινοσέτ, συγκρούονταν διάφορα σκεπτικά στο δίπολο “αυτοοργάνωση και οριζοντιότητα” από τη μία και από την άλλη “μετασχηματισμός των συνελεύσεων σε εργαλεία κομματικών οργανώσεων”, ενώ σε άλλες ζητούνταν η επιστροφή στην «κανονικότητα» και καλούσαν την ίδια ώρα με τις διαδηλώσεις. Στην τελευταία αυτή περίπτωση, δεν μπορεί να γίνει λόγος για αντι-κίνημα, αλλά για μία σαφώς ταξικά διαχωρισμένη μερίδα ατόμων, που αποτελείται από τους πλούσιους της Χιλής και τη λαϊκή δεξιά.
“Αρκετοί βρέθηκαν για να καλέσουν συνελεύσεις γειτονιάς και να μοιραστούν εμπειρίες "αντι-εξουσίας" ή "λαϊκής εξουσίας", αναφερόμενοι από τον Τύπο ως «συμβούλια πολιτών», τα οποία θα επέτρεπαν την επεξεργασία ενός πίνακα διαπραγματεύσιμων αιτημάτων και φυσικά πρόσωπα ή οργανισμούς με τους οποίους συμφωνούν. Συνελεύσεις που, όπως μπορούμε να δούμε, έχουν μεταλλαχτεί σε μια εναλλακτική μικροαστική λύση και μια πασιφιστική έξοδο της σύγκρουσης…”[8]
Εδώ, αξίζει να αναφερθεί και ο ρόλος των αριστερών παρατάξεων στις συνελεύσεις γειτονιάς. Αντλώντας μέσα από κινηματικές πηγές και μαρτυρίες ανθρώπων του αγώνα που συμμετέχουν στην εξέγερση:
"… αριστερές παρατάξεις συμμετέχουν στις συνελεύσεις και στα αυτοοργανωμένα συμβούλια, προσπαθώντας να αφομοιώσουν και να υποκαταστήσουν την αυτοδιεύθυνση του κινήματος για να επιβάλλουν τις θέσεις τους και να καταστούν έγκυροι συνομιλητές που θα διαπραγματευτούν με την εξουσία”.
“Η αριστερά και οι λενινιστές γενικά δεν ήθελαν να αναμειχθούν με τους ανεξέλεγκτους και για αυτό διαχωρίστηκαν από την εξέγερση. Ακόμα και τα πιο παραδοσιακά τους κομμάτια καταδίκασαν τη λεηλασία των μεγάλων επιχειρήσεων και πέρασαν τουλάχιστον τρεις μέρες μέχρι να κατέβουν στον δρόμο.”)[9]
Μετά από ένα μήνα κοινωνικών διεργασιών στους δρόμους, το αίτημα της αναθεώρησης του Συντάγματος και η μετατροπή των συνελεύσεων σε μία «Μεγάλη Συντακτική Συνέλευση» φαίνεται να κερδίζει έδαφος (ακόμα και μερίδα αναρχικών έχει συμμεριστεί την οπτική αυτή). Από την άλλη, δεν έχουν σταματήσει να καλούνται αυτόνομες συνελεύσεις και σύμφωνα με συντρόφους προσπαθείται να δημιουργηθεί και ένας συντονισμός αυτών. Επίσης, παρόλη την προσπάθεια εξομάλυνσης της κατάστασης και αφομοίωσης του αιτήματος για νέο σύνταγμα, μετά τις εξαγγελίες του Πινιέρα για δημοψήφισμα για το λόγο αυτό τον Απρίλιο του 2020 και παρά την όλο και εντεινόμενη καταστολή που δέχονται, οι εξεγερμένες/οι δεν υποχωρούν και δεν εφησυχάζουν, συνεχίζουν να αγωνίζονται στους δρόμους κατά του κράτους, δεν φοβούνται, γιατί τους έχουν “κλέψει ακόμα και το φόβο”.
Από το Εκουαδόρ, την Αϊτή, το Λίβανο και την Κολομβία, μέχρι το Χονγκ Κονγκ, τη Βολιβία, το Ιράν και το Ιράκ οι εξεγέρσεις μάς μεταδίδουν την ορμή τους για καταστροφή αυτού του κόσμου.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου εξεγέρσεις συμβαίνουν σε διάφορα σημεία του χάρτη με εκατομμύρια κόσμου να βρίσκεται στους δρόμους και να συγκρούεται. Εκουαδόρ, Αϊτή, Ιράν, Ιράκ, Λίβανος, Χονγκ Κονγκ, Κολομβία, Βολιβία. Με διαφορετικές αφορμές, διαφορετικά αιτήματα και στοχεύσεις, διαφορετική κοινωνική και οικονομική σύνθεση και καταβολές. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μιλάμε για μια πρωτόγνωρη ιστορική σύμπτωση, στον βαθμό μάλιστα που αυτές οι διαφορετικές εξεγέρσεις και κινήματα επιλέγουν πολλούς κοινούς τρόπους οργάνωσης και αντιπαράθεσης και κοινά συνθήματα. Η λεηλασία της καπιταλιστικής περιφέρειας που συνεχίζεται με φρενήρεις ρυθμούς (θυμίζοντας τις αφορμές για το ξέσπασμα του προηγούμενου κύκλου παγκόσμιων αγώνων του 2008-2012) αποτυπώνει όχι απλά μια μηχανιστική, αποικιακή κίνηση του παγκόσμιου καπιταλισμού να χωροθετεί ζώνες πλήρους υποτίμησης και ανθρώπινες και περιβαλλοντικές χωματερές, αλλά περισσότερο την αδυναμία του να ξεπεράσει τον προηγούμενο κύκλο κρίσης του. Βρισκόμαστε πιθανόν στην εκκίνηση ενός καινούριου κύκλου "κρίσεων". Σε όλα τα επίπεδα: πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό. Γιατί οι παγκόσμιες ταραχές δεν είναι απλά αγώνες ταξικής "ανατίμησης" ή ενάντια σε τυρρανικά καθεστώτα. Είναι κινήσεις που θέτουν εξαρχής (ή ξανά) μια συνολική απονομιμοποίηση του αυταρχισμού, των δημοκρατικών θεσμών, της καπιταλιστικής λεηλασίας -ανθρώπων και γης- και σε επίπεδο περιεχομένων και στοχεύσεων όλων των δημοκρατικών ή θεσμικών διαμεσολαβήσεων. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως συνολικά έχουν συντριβεί οι δημοκρατικές ψευδαισθήσεις, ειδικά σε περιοχές που κυριαρχούν πιο "παραδοσιακά" αυταρχικά ημιδικτατορικά καθεστώτα. Γι’ αυτό και όπου δεν υπάρχουν ισχυρές θεσμικές διαμεσολαβήσεις (ή ο λόγος των εξεγερμένων δεν τοποθετείται ως τέτοιος) τα γεγονότα έχουν βάθος χρόνου και έντασης. Σημαντικό επίσης σημείο είναι πως σε κάποιες από αυτές τις περιοχές (πχ Ιράκ, Λίβανος κτλ) οι κοινωνίες έχουν βιώσει (όπως στην περίπτωση του Ιράκ με την 30χρονη δυτική σταυροφορία εκδημοκρατισμού) ή έχουν αρθρωθεί εξαρχής (όπως στον Λιβανο) από βαθιές και αιματοβαμμένες εθνοτικές - θρησκευτικές διαιρέσεις και προνόμια. Τα κινήματα στον δρόμο, προσπαθούν να συνθέσουν νέους κοινούς τόπους για όλες και όλους, μακριά από τους κυρίαρχους διαχωρισμούς και να επιτεθούν στα προνόμια. Μπορεί να μην τα καταφέρνουν πάντα, αλλά μάλλον έχει αρχίσει να αναγνωρίζεται πως ένας εξίσου μεγάλος εχθρός πέρα από τον αιματηρό στρατό, την αστυνομία και τους παρατρεχάμενους των καθεστώτων, είναι ακριβώς αυτοί οι διαχωρισμοί βάσει φύλου, φυλής και θρησκείας. Στον Λίβανο σε κάποιες από τις τελευταίες διαδηλώσεις άρχισε δειλά-δειλά να μπαίνει το ζήτημα της ρατσιστικής αντιμετώπισης των παλαιστίνιων και των σύρων προσφύγων που δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη "δικαιώματα" σε περίθαλψη και εργασία ή τoυ ρατσιστικού νόμου kafala που επιτρέπει σχέσεις δουλείας-δουλοπαροικίας μεταξύ των εργοδοτών και των μεταναστ(ρι)ών εργατ(ρι)ών -στην πραγματικότητα οι εργοδότες είναι “ιδιοκτήτες” των μεταναστών και αν τους απολύσουν ή τους καταγγείλουν εκείνοι αυτόματα μετατρέπονται σε "παράνομα διαμένοντες").
Την ίδια στιγμή στον ελλαδικό χώρο ο κρατικός μηχανισμός έχει εξαπολύσει κατασταλτικές επιχειρήσεις εναντίον των καταλήψεων, των μεταναστών/τριών, εναντίον όσων αγωνίζονται. Στις 20/11 μάλιστα ο υπουργός δημόσιας τάξης Χρυσοχοΐδης έβγαλε φιρμάνι-τελεσίγραφο 15 ημερών για «οικειοθελή» εκκένωση των καταλήψεων. Ένα τελεσίγραφο - πρόσκληση ουσιαστικά συμμόρφωσης προς την νομιμότητα και την κανονικότητα, που ντύνει με την απαραίτητη “δημοκρατικότητα” την επερχόμενη καταστολή. Η κατασταλτική στρατηγική της δεξιάς διαχείρισης έρχεται ως συνέχεια των κρατικών και κατασταλτικών στρατηγικών των προηγούμενων χρόνων. Το προηγούμενο υπόδειγμα της αριστερής διαχείρισης, που οργανώθηκε πάνω στην καθίζηση και αφομοίωση των κοινωνικών αγώνων -στις μέρες του οποίου εκκενώθηκαν ή κατεδαφίστηκαν 27 καταληψιακά εγχειρήματα- αποτέλεσε τον προθάλαμο για τη νομιμοποίηση και εμβάθυνση του “νόμος, τάξη, ανάπτυξη” που εφαρμόζεται στις μέρες μας. Η “επιστροφή στην κανονικότητα” ξεκίνησε με αριστερά δεκανίκια και συνεχίζεται από τη δεξιά με πιο σαρωτικό τρόπο. Τροποποιήσεις στον ποινικό κώδικα με αυστηροποίηση των ποινών, αβαντάρισμα των αφεντικών, διασφάλιση των συμφερόντων των επενδυτών, “επιτυχίες“ της αντιτρομοκρατικής στην απόδοση κατασκευασμένων κατηγοριών, όξυνση της περίφραξης των μεταναστ(ρι)ών.
Απέναντι στην καταστολή και τον φόβο να οργανώσουμε τις απαντήσεις μας. Η εξέγερση στη Χιλή είναι κομμάτι της δική μας ιστορίας -της ιστορίας των καταπιεσμένων- και μας υπενθυμίζει ότι τέτοιοι αγώνες ακόμα και αν συμβαίνουν εκατοντάδες χιλιόμετρα από μας έχουν την ορμή και τη ζωντάνια για να μας μεταδώσουν τις ανυπακοές τους. Και μπορεί πια ο Δεκέμβρης του 2008 να φαντάζει μακρινό παρελθόν, αποτελεί όμως κομμάτι της μνήμης που χρειάζεται να μένει ζωντανό, να εκφράζεται μέσα σε κάθε σύγκρουση με τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της εξουσίας, μέσα σε κάθε σχέση στην καθημερινή ζωή. Αποτελεί ζωντανό κομμάτι της ιστορίας των «από κάτω». Μιας ιστορίας που γράφεται με επιμονή και πείσμα. Με αλληλεγγύη και συντροφικότητα. Και είναι αυτή η αλληλεγγύη που μπορεί να ξεπεράσει κάθε είδους εξουσία, να ανοίξει περάσματα μέχρι τη Χιλή, το Εκουαδόρ και τις εξεγέρσεις όλου του κόσμου.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Θερσίτης
Δεκέμβριος 2019
[1] «H εξέγερση εξαπλώνεται»- μερικοί κομμουνιστές/αναρχικοί προλετάριοι που συμμετέχουν στην εξέγερση στο https://antithesi.gr/wp-content/uploads/2019/10/THE-REVOLT-IS-GROWING-DESPITE-THE-BRUTAL-STATE-REPRESSION.pdf
[2] Χιλή, Εξέγερση, Βόλος, Οκτώβριος 2019 στο https://athens.indymedia.org/media/upload/2019/11/19/chile.pdf
[3] «Πρώτες σημειώσεις για την «αναρχική» μαζική εξέγερση που συγκλονίζει τη Χιλή» (26.10.2019), στο https://antithesi.gr/?page_id=696
[4] Βλ. υποσημ. 2
[5] Γράμμα από τη Χιλή (1/11/2019) στο https://athens.indymedia.org/post/1600927/
[6] Βλ. υποσημ. 2
[7] Βλ. υποσημ. 2
[8] Βλ.υποσημ. 2
[9] Βλ. υποσημ. 3
- Details
- Category: Αναλύσεις
Το κείμενο σε pdf
Τα ξημερώματα του Σαββάτου 4 Νοέμβρη, κρατικές δυνάμεις καταστολής εισβάλλουν στην κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν και την εκκενώνουν. Ακολουθεί η εκκένωση της κατάληψης Palmares στη Λάρισα την αμέσως επόμενη μέρα, η εισβολή και το σφράγισμα του στεκιού ΑΣΟΕΕ την Κυριακή 10 Νοέμβρη, ακολουθούμενη από λοκ-άουτ των πρυτανικών αρχών στο πανεπιστήμιο, και η εκκένωση της κατάληψης στέγης μεταναστών στην Μπουμπουλίνας στις 12 Νοέμβρη. Είχε προηγηθεί η εκκένωση τριών καταλήψεων στέγης μεταναστών στα Εξάρχεια, του Ξενοδοχείου Όνειρο (Σπύρου Τρικούπη 57) και της Ερεσού και Θεμιστοκλέους στις 16 Οκτωβρίου, Οκτάβιου Μερλιέ και Πρασσά στις 23 Σεπτέμβρη, καθώς και η εκκένωση στις 19 Σεπτέμβρη άλλων δύο καταλήψεων στέγης μεταναστών, της Αχαρνών 22 και της Σουρμελή-Αχαρνών. Λίγο νωρίτερα, στις 26 Αυγούστου, εκκενώθηκαν και σφραγίστηκαν οι Gare, RosadeFoc και οι καταλήψεις στέγης μεταναστών Σπύρου Τρικούπη 17 και 19. Στις 15 Ιουλίου είχε προηγηθεί η εκκένωση και κατεδάφιση της κατάληψης Μπρούκλιν στα Γιάννενα. Οι μετανάστες που διέμεναν στις καταλήψεις που εκκενώθηκαν μεταφέρθηκαν στις λεγόμενες «δομές φιλοξενίας» ενώ οι συλληφθέντες/είσες αντιμετωπίζουν κατηγορίες.
Στις 20/11 ο υπουργός δημόσιας τάξης Χρυσοχοϊδης βγάζει φιρμάνι-τελεσίγραφο 15 ημερών για «οικειοθελή» εκκένωση των καταλήψεων, ενώ μιντιακά οργανώνεται ένα υποστηρικτικό επικοινωνιακό πλαίσιο περί αναγκαιότητας της «επερχόμενης» κατασταλτικής κίνησης.
Το μένος της νέας διακυβέρνησης μπορεί να εντάσσεται στο συνολικότερο πλαίσιο μιας «πατροπαράδοτης» δεξιάς διακυβέρνησης -με μια γεύση κλασσικής ακροδεξιάς στην άκρη των επικλήσεων των δημοκρατικών δικαιωμάτων- αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έρχεται ως συνέχεια μια αλυσίδας κρατικών και κατασταλτικών στρατηγικών: το προηγούμενο υπόδειγμα της αριστερής διακυβέρνησης σύριζα οργανώθηκε πάνω στην καθίζηση, συρρίκνωση και αφομοίωση των κοινωνικών αγώνων. Στις μέρες του εξάλλου εκκενώθηκαν ή και γκρεμίστηκαν 27 καταληψιακά εγχειρήματα. Ουσιαστικά, αποτέλεσε έναν διάδρομο για την περαιτέρω νομιμοποίηση και εμβάθυνση του «νόμος, τάξη, ανάπτυξη» που εφαρμόζεται στις μέρες μας. Η «επιστροφή στην κανονικότητα» ξεκίνησε με αριστερά δεκανίκια και θέλει να παγιωθεί με δεξιά γκλομπ. Τροποποιήσεις στον ποινικό κώδικα με αυστηροποίηση των προβλεπόμενων ποινών, αβαντάρισμα των αφεντικών με ελαφρύνσεις όσον αφορά στην εργατική νομοθεσία, «επιτυχίες» της αντιτρομοκρατικής στην απόδοση κατασκευασμένων κατηγοριών, διασφάλιση των συμφερόντων επενδυτών και αφεντικών χωρίς προσχήματα, όξυνση της αιματηρής περίφραξης και απώθησης των μεταναστ(ρι)ών…
Από τις εξαγγελίες για αστυνόμευση των σταθμών του μετρό από βαριά οπλισμένους μπάτσους, το «σαφάρι λαθρεπιβατών» στα ΜΜΜ, μέχρι τον μιντιακό παροξυσμό για την αύξηση της εγκληματικότητας και το χάιδεμα των αυτιών των μισάνθρωπων τοπικών κοινωνιών που δεν θέλουν να «φιλοξενήσουν» μετανάστες, οι λόγοι που αρθρώνονται στο δημόσιο πεδίο αναφορικά με την ασφάλεια, δεν επιδιώκουν τίποτα άλλο παρά την νομιμοποίηση αυτής ακριβώς της απροκάλυπτης κρατικής εποπτείας. Το δόγμα «νόμος και τάξη» θέλει να διαμορφώσει ένα νέο πλαίσιο αποδοχής ή αποκλεισμού των κοινωνικών ταυτοτήτων και αντιστάσεων. Με τον τρόπο αυτό, η δημοκρατία θέλει να μας δείξει το ποιοι «χωράνε» και ποιες πρέπει να αποκλειστούν ως αντικοινωνικές, «αποβράσματα που δεν πληρώνουν εισιτήριο», «εμπόδια στην ανάπτυξη του τόπου», παραβατικές ή επικίνδυνες. Και πιο πέρα, ποιες γειτονιές είναι επικίνδυνες -άρα πρέπει να τεθούν υπό μια ιδιότυπη αστυνομική κατοχή- όπου στα σκοτάδια όλα επιτρέπονται, (κακοποιήσεις, βασανισμοί, τραμπουκισμοί, εξευτελισμοί), αφού ο φόβος πρέπει να κυριαρχήσει απέναντι σε έναν «κοινωνικό έχθρο». Εμφατικό παράδειγμα αυτών των πολιτικών είναι η εικόνα από το σήμερα στους δρόμους των Εξαρχείων. Από την άλλη, η αριστερά -σε όλες της τις εκφάνσεις- δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αντιπολιτεύεται την «αμετροεπή καταστολή» με σημαία βέβαια τη νομιμοφροσύνη και να «στηλιτεύει» τις όποιες κοινωνικές αντιστάσεις και πρακτικές (από τις συγκρούσεις ως τις καταλήψεις) δεν στοιχίζονται πίσω από την διαμεσολάβηση και την ενσωμάτωση.
Ο δεύτερος πυλώνας του «τάξη και ασφάλεια» είναι η περιθωριοποίηση των μεταναστών, η διαχείρισή τους με όρους «περιττών»: στοίβαξή τους σε κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης ή συνοπτικές διαδικασίες απέλασης. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που οι πρώτες αλλά και περισσότερες καταλήψεις που έχουν μέχρι στιγμής εκκενωθεί είναι καταλήψεις στέγης μεταναστ(ρι)ών. Η ιδιότητα του περιττού αποδίδεται στους μετανάστες αποκλειστικά βάσει της ταυτότητάς τους ως εκτοπισμένων Άλλων και, ως φυσικό επακόλουθό της, ακολουθεί η παρανομοποίηση, ο εγκλεισμός, η αορατοποίησή τους. Οι αγώνες τους και εξεγέρσεις τους στα κολαστήρια (με το …όνομα «κέντρα φιλοξενίας»), οι προσπάθειές τους να πάρουν την ζωή στα χέρια τους μέσω καταλήψεων κτιρίων, μακριά από την οργανωμένη φρίκη αυτής της «φιλοξενίας της ελληνικής δημοκρατίας», πρέπει να στιγματιστεί και να κατασταλεί -ακόμα και μέσα σε αυτή την θλιβερή μοναξιά, την ισχνή αλληλεγγύη ή και κοινωνική απομόνωση των κινήσεών τους- γιατί διαμορφώνεται ένα σημείο αντίστασης, ένα υπόδειγμα αγώνα για όλα τα καταπιεζόμενα και εκμεταλλευόμενα κοινωνικά κομμάτια. Γιατί οι ηγεμόνες θέλουν τις υποτελείς τάξεις ακίνητες και αμίλητες και γνωρίζουν καλά την μεταδοτικότητα της «ασθένειας» της ανυπακοής…
Κανονικότητα χωρίς αστυνομία δεν υπάρχει. Ούτε χωρίς ανάπτυξη…
Το ιδεολόγημα της ανάπτυξης αναδεικνύεται σε χρήσιμο εργαλείο για την προέλαση του κεφαλαίου, αφού παρουσιάζει ως κοινό συμφέρον και επιδίωξη των αφεντικών και των από τα κάτω την προσέλκυση επενδύσεων, την τουριστικοποίηση, τις «ορθές» και ευέλικτες εργοδοτικές πρακτικές, την ελαστικοποίηση περιβαλλοντικών κανονισμών που στέκονται εμπόδιο στις «ιερές επενδύσεις» (όπως οι εξορύξεις υδρογονανθράκων στην Ήπειρο ή η εγκατάσταση ανεμογεννητριών με την αποψίλωση δασικών εκτάσεων στα Άγραφα και αλλού στη χώρα). Και όλα αυτά βέβαια με το δόλωμα κάποιων θέσεων εργασίας, υποτιμημένων, κακοπληρωμένων και ευέλικτων (οι λεγόμενες δηλαδή «ορθές εργοδοτικές πρακτικές»). Στην αθηναϊκή μητρόπολη οι γειτονιές μετατρέπονται σε μηχανές παραγωγής κέρδους για την τουριστική βιομηχανία (κυρίως -αλλά όχι μόνο- με το περίφημο AirBnB όπου τα ενοίκια γίνονται απλησίαστα για τους φτωχούς κατοίκους και την μετατροπή ολόκληρων γειτονιών σε μονοκαλλιέργεια διασκεδαστηρίων και γκουρμέ φαγάδικων), ενώ οι ελάχιστοι ελεύθεροι χώροι, προσβάσιμοι σε όλους/ες, περιστέλλονται και εμπορευματοποιούνται (κι εδώ με το ευαγγέλιο της «ανάπτυξης»). Ένας τέτοιος χώρος είναι και το πάρκο τρίτση.
Μέσα στο πλάνο των επικείμενων κρατικών επιθέσεων βρίσκεται και η κατάληψη Αγρός στο πάρκο τρίτση. Η «καθαρή και άμεση λύση» για το πάρκο, δια στόματος του υπουργού περιβάλλοντος, περνάει μέσα από λογικές ανταποδοτικότητας, εντατικοποίησης της εμπορευματοποίησης, περιφράξεις και μη ελεύθερη προσβασιμότητα. Στο «πράσινο διασκεδαστήριο» που οραματίζονται δεν θα μπορούσε να χωρέσει μια κατάληψη που για περισσότερο από δέκα χρόνια αποτελεί ανάχωμα στα κυρίαρχα σχέδια για εξαφάνιση του πάρκου ως ελεύθερου χώρου, που μαζί με αγωνιζόμενες/ους των περιοχών και αλληλέγγυους/ες απέτρεψε αλλεπάλληλες επιχειρήσεις περαιτέρω υποτίμησης και συρρίκνωσής του.
Απέναντι στις κρατικές μεθοδεύσεις, στον φόβο και την ηττοπάθεια, απαντάμε με την ανυποχώρητη αλληλεγγύη μας στις καταλήψεις που δέχθηκαν καταστολή και σε όσες στοχοποιούνται. Θα επιμείνουμε να στεκόμαστε μαζί και δίπλα σε όποια και όποιον αγωνίζεται αδιαμεσολάβητα και αυτοοργανωμένα, μέσα από σχέσεις αντιιεραρχικές, μέσα από διαδικασίες συνδιαμόρφωσης, συλλογικές και συντροφικές, ενάντια στην εξατομίκευση και την ανάθεση. Και θα συνεχίσουμε, πεισματικά, να στήνουμε χώρους και δομές εδαφικοποίησης των προταγμάτων μας, ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία, ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία. Οι καταλήψεις ήταν, είναι και θα παραμείνουν οι χώροι όπου συναντιούνται οι αρνήσεις μας, μακριά από την ασφυξία των κυρίαρχων επιβολών και διαχωρισμών. Οι καταλήψεις ήταν, είναι και θα παραμείνουν οι δικές μας ανάσες ελευθερίας και αντίστασης.
- Details
- Category: Αναλύσεις
Το κείμενο σε μορφή pdf
Μαθητικό έντυπο που μοιράζεται το τελευταίο διάστημα στα σχολεία του Ιλίου, των αγ. Αναργύρων και του Καματερού.
Παρατηρείς, ενοχλείσαι, θυμώνεις. Με την ιεραρχία, με τους ρόλους, με τους διαχωρισμούς, με τους κάθε λογής σοφούς και δασκάλους που σε περιτριγυρίζουν με το αέρα της αυθεντίας.
Οργίζεσαι. Με τα κάγκελα που σε κυκλώνουν, με τον εγκλεισμό, με τις νουθεσίες, τις υποδείξεις, τις διαταγές, την αξιολόγηση των γνώσεων σου, την αξιολόγηση της προσωπικότητάς σου.
Αντιδράς.
Στα μαθήματα, στα ποινολόγια, στους καθηγητές, στην πειθαρχία, στην υποταγή, στις προσταγές της σχολικής καθημερινότητας.
ΟΤΑΝ Η ΤΑΞΗ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕ ΚΑΓΚΕΛΑ, ΠΟΙΝΕΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΑ
ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ
Οι μαθητικές καταλήψεις ήταν πάντοτε εκνευριστικές για την εξουσία όχι μόνο γιατί σαμποτάρουν τη σχολική ρουτίνα και καθημερινότητα, αλλά και γιατί παραλύουν το εκπαιδευτικό σύστημα ως θεσμό. Είναι μία πρακτική για τον επαναπροσδιορισμό και την επανοικειοποίηση του χαμένου χρόνου στα σχολικά κελιά, πράξη άρνησης απέναντι στην καταστολή κάθε ελεύθερης έκφρασης και δημιουργίας, απέναντι στον ανταγωνισμό και την εξατομίκευση που καλλιεργεί το σχολείο. Είναι πράξη αμφισβήτησης του υπάρχοντος που μιλάει τη γλώσσα της αλληλεγγύης, και γι’ αυτό δεν χωράει φασισμό, εθνικισμό, ρατσισμό, σεξισμό.
Τα τελευταία χρόνια ολοένα και εντείνεται η καταστολή των σχολικών καταλήψεων και κράτος, ΜΜΕ, γονείς και καθηγητές-τριες συνασπίζονται για να τις καταπνίξουν. Μπάτσοι, εισαγγελείς έξω από τα σχολεία μετά από έκκληση των διευθυντών, ρεπορτάζ από ΜΜΕ που στρώνουν το έδαφος για την καταστολή τους, μαθητές-τριες διώκονται ως υποκινητές κατάληψης κατόπιν υπόδειξης καθηγητών-τριών, γονείς κραυγάζουν τον συντηρητισμό τους νουθετώντας και απειλώντας με «οικογενειακές κυρώσεις». Τις τελευταίες μέρες σε κατειλημμένα σχολεία των περιοχών μας (ΕΠΑΛ Πετρούπολης, 4ο ΓΕΛ Ιλίου, Καλλιτεχνικό Λύκειο Περιστερίου) οι μαθητές-τριες ήρθαν από νωρίς αντιμέτωποι-ες με τις απειλές διευθυντάδων και καθηγητών, με τους συναισθηματικούς εκβιασμούς των γονιών τους να σταματήσουν, και με την παρουσία μπάτσων που τους απειλούσαν με συλλήψεις αν δεν επιτρέψουν την ομαλή λειτουργία του εκπαιδευτικού ιδρύματος…
Και είναι αυτή η ομαλότητα, αυτή η κανονικότητα, η τάξη και ασφάλεια, αίτημα τόσο επίκαιρο των ημερών μας, που μας οπλίζει με οργή…
Η πρακτική της κατάληψης, όπου και αν αυτή εδαφικοποιείται –είτε μέσα στα σχολικά ιδρύματα της αποχαύνωσης είτε στις γειτονιές- είναι πάντοτε κίνηση εχθρική προς το υπάρχον. Οι καταλήψεις αμφισβητούν έμπρακτα τις κυρίαρχες σχέσεις ιδιοκτησίας και οργάνωσης και επιχειρούν να εδαφικοποιήσουν τα προτάγματα της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης μέσα από διαδικασίες συνδιαμόρφωσης, συλλογικές και συντροφικές, ενάντια στην εξατομίκευση και την ανάθεση. Στις καταλήψεις στεγάζονται συλλογικότητες και ομάδες, δημιουργικά και αυτομορφωτικά εγχειρήματα, εκδηλώσεις. Στις καταλήψεις ζουν μετανάστ(ρι)ες, κόσμος που δεν μπορεί ή δεν θέλει να ζει στο ενοίκιο. Είναι τόποι όπου ρηγματώνουμε την εξουσία πραγματώνοντας εδώ και τώρα τις σχέσεις που θέλουμε, οριζόντια, χωρίς ρόλους, χωρίς ιεραρχίες. Στις καταλήψεις εξυφαίνονται τα «σχέδιά» μας για την κοινωνική ανατροπή και σκιαγραφούνται τα όνειρά μας για ένα κόσμο ελευθερίας και αλληλεγγύης.
Το τελευταίο διάστημα πραγματοποιείται συντονισμένη επίθεση σε καταλήψεις και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα. Ήδη από τα μέσα Ιούλη, και με την αλλαγή της σκυτάλης στην κρατική διαχείριση, κατεδαφίστηκε η κατάληψη Μπρούκλυν στα Γιάννενα, ενώ στα τέλη Αυγούστου ακολούθησε εκκένωση καταλήψεων στην περιοχή των Εξαρχείων οι περισσότερες εκ των οποίων λειτουργούσαν ως καταλήψεις στέγης για εκατοντάδες μετανάστριες-ες. Οι νέοι πολιτικοί διαχειριστές ξεκίνησαν άμεσα τις κατασταλτικές τους επιχειρήσεις, συνεχίζοντας το «έργο» της αριστερής διαχείρισης του σύριζα, με 27 εκκενωμένες ή και κατεδαφισμένες καταλήψεις στο ενεργητικό της, και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Εκκένωση της κατάληψης Βανκούβερ- Απαρτμάν στις 2.11, εκκένωση της κατάληψης Palmares στη Λάρισα, επίθεση στην κατάληψη Libertatia στη Θεσσαλονίκη και στην κατάληψη των Προσφυγικών στην Αθήνα, εισβολή στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ στις 10.11, εκκένωση της κατάληψης στέγης μεταναστών στην Μπουμπουλίνας 42 στις 12.11.
Οι τελευταίες επιθέσεις έχουν πολλαπλή στόχευση. Επιχειρείται η συρρίκνωση των εστιών αντίστασης και αλληλεγγύης μέσα στην πόλη και η «ευθυγράμμιση» των γειτονιών με το δόγμα «τάξη- ανάπτυξη- ασφάλεια». Οι τελευταίες εκκενώσεις καταλήψεων είναι ένας πρόλογος καταστολής ενάντια στον κόσμο που δημιουργεί μακριά από τους κυρίαρχους διαχωρισμούς και λογικές συνδιαλλαγής, που επιτίθεται συνολικά στο καθεστώς της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Οι αρχές δηλώνουν αποφασισμένες να συνεχίσουν το έργο της καταστολής ελεύθερων, κοινωνικών χώρων και έχουν στοχοποιήσει και άλλες καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις. Ανάμεσά τους στεγαστικές καταλήψεις των γειτονιών μας, αλλά και η κατάληψη Αγρός στο πάρκο Τρίτση που για πάνω από δέκα χρόνια στέκεται ανάχωμα στο «πράσινο διασκεδαστήριο» που οραματίζονται κράτος και δημοτικοί φορείς για το πάρκο, που εναντιώνεται καθημερινά στα κυρίαρχα σχέδια για εξαφάνιση του πάρκου ως ελεύθερου χώρου, που μαζί με αγωνιζόμενες/ους των περιοχών και αλληλέγγυους/ες απέτρεψε αλλεπάλληλες επιχειρήσεις περαιτέρω εμπορευματοποίησης, υποτίμησης και συρρίκνωσής του.
Όσο κι αν η κυριαρχία επιτίθεται, εκκενώνει ή ακόμη κατεδαφίζει τους χώρους μας, εμείς θα μπαίνουμε στα άδεια σπίτια, θα δημιουργούμε διαρκώς νέα σημεία αναφοράς μέσα στις πόλεις που ζούμε διευρύνοντας τις κοινότητες μας και χτίζοντας γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ όσων επιλέγουν να αγωνίζονται.
ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
- Details
- Category: Αναλύσεις
[Για να κατεβάσετε την μπροσούρα σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
«Από την ενεργοποίηση της πολεμικής μηχανής και την πριμοδότηση του πατριωτισμού ως «υγιούς ιδεολογίας» από την κυβερνώσα αριστερά, μέχρι τα θλιβερά καρναβάλια µίσους για τη Μακεδονία, τις ιαχές για το Αιγαίο και την προάσπιση των «εθνικών συμφερόντων», ο εθνικός παροξυσμός µμαζί µε έναν διάχυτο δημόσιο λόγο εθνικισμού, ρατσισμού, μιλιταρισμού, επιχειρεί να µας πνίξει.»
(διασυλλογικό κείμενο αλληλεγγύης σε 3 ολικούς αρνητές στράτευσης εν όψει των στρατοδικείων τους στις 6 και 18 Φλεβάρη 2019)
Αυτό το απόσπασμα αποτυπώνει, σε μεγάλο βαθμό, τις αγωνίες, τις ζυμώσεις και το έδαφος σύμπραξης των συλλογικοτήτων που εκδίδουμε τη συγκεκριμένη μπροσούρα απέναντι στην εγχώρια επικαιρότητα του τελευταίου ενάμιση έτους, αλλά και ένα αντιπροσωπευτικό στιγμιότυπο της συνολικής εικόνας της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής πραγματικότητας που χαρακτηρίζει τον λεγόμενο «δυτικό κόσμο».
Η ανάλυση αυτής της πραγματικότητας, στη βάση της αντίθεσης κυρίαρχος-κυριαρχούμενος, είναι ένα ζητούμενο για όλες και όλους µας. Σε ένα περιβάλλον όπου οι πληροφορίες διαχέονται σε «χρόνο µηδέν», η αποτύπωση των αναλύσεων, που αφορούν έστω σε στιγµιότυπα οριοθετημένων χρόνων και χώρων, δεν είναι σημαντική µόνο για την προσπάθεια αποκάλυψης της κυριαρχικής συνθήκης ή για την κατανόηση κάποιων από τις αναρχικές/αντιεξουσιαστικές επιλογές. Είναι παράλληλα, καθοριστική για την ανάδειξη της ενιαιότητας και του συσχετισμού όλων αυτών των εκφάνσεων της πραγματικότητας που το σύστημα εµφανίζει ως αποσπασματικές, αποκοµµένες, παράλληλες και ασύνδετες. Είναι, επίσης, κρίσιµη για τη διερεύνηση, τον εµπλουτισµό και τη συµβολή σε µία προσέγγιση, που δεν θα περιορίζεται από σύνορα, γλώσσες, θρησκείες, πολιτισµούς και κάθε διάκριση που ορίζουν ο εθνικισµός, ο ρατσισµός, ο σεξισµός, ο µιλιταρισµός, τα πρότυπα της αρτιµέλειας.
Στη βάση αυτού του πλαισίου αναφοράς εκδίδεται η παρούσα μπροσούρα, µε µοναδικό εφαλτήριο την καταστροφή αυτού του κόσµου, την αυτοοργάνωση των αγώνων και της καθημερινής ζωής, την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων, των εκμεταλλευόμενων και όλων όσων οι ζωές τους ορίζονται ως «ανάξιες να βιωθούν». Άλλωστε το υλικό που περιλαµβάνεται σε αυτή την έκδοση είναι κοµµάτι των αντιστάσεων καθώς και συνοδευτικός λόγος δράσεων και κινητοποιήσεων πάνω σε τρεις συσχετιζόµενες και αλληλοτροφοδοτούµενες ενότητες, οι οποίες παρατίθενται διαδοχικά: (Α) η ανακίνηση του λεγόµενου «µακεδονικού ζητήµατος» και τα εθνικιστικά συλλαλητήρια, (Β) η καταστολή των «αόρατων» µεταναστών και µεταναστριών στα κολαστήρια της «ελληνικής φιλοξενίας» και η ανάδειξη των τόπων εκτοπισµού, εξαίρεσης και αορατότητάς τους, (Γ) οι διώξεις των ολικών αρνητών στράτευσης και η όξυνση της καταστολής τους σε ένα περιβάλλον ανάδυσης των εθνικισµών και ενδυνάµωσης της πολεµικής µηχανής.
Τρεις ενότητες που η κάθε µία ξεχωριστά αλλά και σε σύνδεση µεταξύ τους δεν παύουν να παραµένουν στο προσκήνιο. Συνεχείς επικλήσεις της «εθνικής ενότητας» µε την (ανα)παραγωγή εθνικών λόγων, από κάθε πλευρά του συστηµικού φάσµατος για την εκπλήρωση των «συµφερόντων της πατρίδας». Όξυνση της θανατοπολιτικής διαχείρισης των µεταναστών/µεταναστριών ως περιττών, οµηρία τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα «κέντρα φιλοξενίας», συνέχιση του αποκλεισµού και της δαιµονοποίησής τους, που στρώνουν το έδαφος στον κοινωνικό εκφασισµό. Ενίσχυση και διάχυση του µιλιταρισµού στο κοινωνικό πεδίο, διατήρηση της στρατηγικής της έντασης και των επαπειλούµενων «θερµών επεισοδίων» για τις ΑΟΖ και τα ενεργειακά περάσµατα στο Αιγαίο και τα Βαλκάνια, συνέχιση της αναβάθµισης των νατοϊκών βάσεων, των εξοπλισµών, της στρατιωτικοποίησης των θαλάσσιων και χερσαίων συνόρων, επιθετική επιχείρηση ανάδειξης της Ελλάδας ως «ηγέτιδας δύναµης στα Βαλκάνια και πυλώνα σταθερότητας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο».
Στην παρούσα µπροσούρα, πέρα από τα κείµενα που είναι αποτέλεσµα των διασυλλογικών διεργασιών και ζυµώσεων των συλλογικοτήτων που την εκδίδουν, εµπεριέχονται επίσης κείµενα επιµέρους συλλογικοτήτων αυτής της διασυλλογικής σύµπραξης καθώς και το συλλογικό κείµενο τριών διωκόµενων ολικών αρνητών στράτευσης, τα στρατοδικεία των οποίων αντιµετωπίστηκαν ως ενιαία δίωξη και αποτέλεσαν διασυλλογικό σηµείο αναφοράς για την άρθρωση αντιµιλιταριστικού λόγου και δράσης. Επιπλέον, στην αρχή της µπροσούρας παρατίθεται το κείµενο µε τίτλο «Σκέψεις πάνω στη νέα εθνική αφήγηση σε περιβάλλον συστηµικής κρίσης και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης µεταναστών ως κυριαρχικό υπόδειγµα διαχείρισης/καταστολής κοινωνικών κοµµατιών σε κατάσταση εξαίρεσης». Αυτό αποτελεί µέρος της διασυλλογικής µπροσούρας µε τίτλο «Συζητώντας για τις όψεις ενός αναδυόµενου ολοκληρωτισµού», που εκδόθηκε τον Απρίλιο του 2014 από µια διαφορετική σύνθεση αυτοοργανωµένων συλλογικοτήτων της Δυτικής Αθήνας και του Πειραιά, στο πλαίσιο ενός αντιφασιστικού συντονισµού που δραστηριοποιούταν στον άξονα αυτών των περιοχών. Παρά τη χρονική απόσταση από τη συγγραφή του κειµένου και τις διαφοροποιήσεις που υπάρχουν σε σχέση µε την παρούσα συγκυρία, θεωρήθηκε σηµαντική η συµπερίληψή του για να αναδειχθεί η συνέχεια και η µετεξέλιξη των εθνικών αφηγήσεων, περνώντας από την περίοδο της δεξιάς στην περίοδο της αριστερής κρατικής διαχείρισης.
Τα κείµενα της παρούσας έκδοσης έχοντας γραφτεί µέσα σε µια συγκυρία όξυνσης των κυριαρχικών επιταγών η οποία επέβαλε άµεσα και µε ασφυκτικούς όρους τα επίδικά της, καταθέτουν µια οπτική της κοινωνικής/πολιτικής πραγµατικότητας και δεν διεκδικούν τη συνολική ερµηνεία των συγκεκριµένων κυριαρχικών πτυχών. Η ολοένα µεγαλύτερη εµβάθυνση και ανάλυση παραµένει ένα διαρκές ζητούµενο, προκειµένου οι αντιστάσεις να ξεδιπλώνονται πάνω σε ρηξιακές και χειραφετητικές κατευθύνσεις.
Ενδεικτικά σηµεία προβληµατισµού αποτελούν οι έννοιες του «λαού», του «λαϊκισµού» και του αντιιµπεριαλισµού. Αφενός, η έννοια του «λαού» και η χρήση της στον καθεστωτικό και αντικαθεστωτικό λόγο καθώς και η σύνδεση-σχέση του «λαού» και του «λαϊκισµού» µε το κράτος, το έθνος και τον εθνικισµό. Αφετέρου, η «επιστροφή» του αντιιµπεριαλισµού, µε τις ανάλογες ρητές ή υπόρρητες πατριωτικές και εθνικοαπελευθερωτικές αναφορές του, όχι µόνο ως εργαλείο ανάλυσης της κυριαρχικής στρατηγικής και των ενδοκυριαρχικών ανταγωνισµών αλλά και ως χειραφετητικής προοπτικής των «από κάτω». Τέλος, ένα ακόµα σηµείο ανοιχτού προβληµατισµού αφορά στην ανάλυση του κοινωνικού πεδίου και των αντίστοιχων διεργασιών που διαµορφώνονται, µέσα σε µια συνθήκη όξυνσης του εθνικισµού και του συντηρητισµού (στον λεγόµενο «δυτικό κόσµο» και όχι µόνο), από το ερώτηµα της ύπαρξης ή της δυνατότητας παραγωγής κοινωνικών συσπειρώσεων και συµµαχιών πάνω σε µια εθνοπατριωτική βάση, µέχρι τις δυνατότητες απόρριψης της εθνικής αυταπάτης από τις υποτελείς τάξεις.
Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης (Αθήνα)
Αναρχικές-οί από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και τον Πειραιά
Αυτοοργανωµένος χώρος αλληλεγγύης και ρήξης Ρεσάλτο (Κερατσίνι)
Αυτοοργανωµένος χώρος έκφρασης, αλληλεγγύης και σύγκρουσης Πάροδος (Νίκαια)
Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας & ανατροπής ( Ίλιον)
Αυτοδιαχειριζόµενο κατειληµµένο έδαφος Αγρός (πάρκο τρίτση - Ίλιον)
Ιούνης 2019
Όποια συλλογικότητα ή άτομο επιθυμεί αντίτυπα της μπροσούρας μπορεί να έρθει σε επικοινωνία με οποιοδήποτε από τα εγχειρήματα που την εκδώσαμε.
- Details
- Category: Αναλύσεις
Με αφορμή τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019, μοιράζουμε στις γειτονιές μας το διασυλλογικό κείμενο ομάδων από τις περιοχές της δυτικής Αθήνα και του Πειραιά "Όσοι/ες ψάχνουν σωτήρες ή ένα καλύτερο αύριο στις κάλπες, την επόμενη μέρα, για άλλη μια φορά θα τρώνε τις ελπίδες τους από το χώμα" (pdf) .
Οι αλλαγές ήταν σαρωτικές. Τα πρώτα χρόνια επιβλήθηκαν καταιγιστικά με το δόγμα-του-σοκ, με εκβιαστικά διλήμματα, κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, εντατική ιδεολογική και αστυνομική καταστολή: κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (2009-11), συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ (2011-12), συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (2012-15) που τον πρώτο χρόνο περιλάμβανε και τη ΔΗΜΑΡ. Ενδεικτικά σημεία της περιόδου ήταν η διασπορά του φόβου, τα αστυνομοστρατιωτικά δόγματα και οι ειδικές μονάδες «αντιμετώπισης πλήθους» καθώς και η πριμοδότηση παρακρατικών ταγμάτων εφόδου ως συμπληρωματικού μηχανισμού καταστολής, με παρελάσεις τρομοκράτησης στους δρόμους και επιθέσεις κατά μεταναστών και αγωνιζόμενων, μέχρι τον περιορισμό τους και τις διώξεις εναντίον τους, όταν μετά από μια σειρά δολοφονικών επιθέσεων, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και την αντιφασιστική έκρηξη που ακολούθησε, κρίθηκε ότι οι νεοναζιστικές συμμορίες από παράγοντας επιβολής της συστημικής ομαλότητας έχουν μετατραπεί σε παράγοντα αποσταθεροποίησης.
Τα επόμενα χρόνια, οι επόμενοι διαχειριστές της κρατικής εξουσίας (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) αναδείχθηκαν μέσα από το εμπόριο ελπίδας και με την εφεδρεία διαφορετικών κομματιών του κοινοβουλευτικού φάσματος (κατά στιγμές, ανά περίπτωση και αναλόγως των εσωτερικών τριγμών κάθε κόμματος) αποδείχτηκαν μαέστροι στην απόσπαση κοινωνικών συναινέσεων, την επιβολή της κοινωνικής-ταξικής ειρήνης και της συστημικής ομαλότητας, διαμέσου της ενσωμάτωσης του λόγου των κινημάτων της προηγούμενης περιόδου και με την παραχώρηση κάποιων «κοινωνικών δικαιωμάτων». Εργάστηκαν εντατικά για την κρατικοποίηση των κινημάτων με τη μετατροπή τους σε μοχλό πίεσης, σε κοινωνικό παράγοντα κυβερνητικής στήριξης στις «διαπραγματεύσεις» με τους «εταίρους» (ας θυμηθούμε τις συγκεντρώσεις σε διάφορες πλατείες ανά την επικράτεια τους πρώτους μήνες διακυβέρνησής τους), οργάνωσαν μέχρι και δημοψήφισμα για τον λόγο αυτό, καταλήγοντας να επικυρώσουν τη συνέχιση της υποδεικνυόμενης πολιτικής και να ψηφίσουν ένα τρίτο μνημόνιο μαζί και με κόμματα της αντιπολίτευσης. Εφάρμοσαν πιστά την πολιτική των θεσμικών και οικονομικών αναδιαρθρώσεων και της κοινωνικής-ταξικής ισοπέδωσης.
Γιατί αν οι προηγούμενες «μνημονιακές κυβερνήσεις» στηρίχθηκαν πάνω στην ωμή επιβολή και τα δόγματα νόμου, πυγμής και τάξης, η αριστερά του κράτους επένδυσε στην απονεύρωση των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων, διέσπειρε κοινωνικά ένα αίσθημα ματαιότητας και βάθυνε τον κοινωνικό συντηρητισμό, με την καθημερινή διάχυση πατριωτικών λόγων, τη διαρκή επίκληση των «εθνικών συμφερόντων», την επιστροφή του στρατού ως ρυθμιστή κοινωνικών υποθέσεων (στρατοπεδικοί χώροι εκτοπισμού μεταναστών/ριών, ανάληψη δημόσιων έργων, ανάθεση του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας σε εν ενεργεία στρατιωτικό κ.α.), την επαναφορά του εθνοκρατικού-καπιταλιστικού δόγματος μιας «Ελλάδας ηγέτιδας δύναμης στα Βαλκάνια και πυλώνα σταθερότητας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο».
Εν τέλει, με τις εναλλαγές τους στην εξουσία και τονίζοντας πάντα τη «συνέχεια του κράτους», δεν άφησαν τίποτα όρθιο για τις «υποτελείς τάξεις», σε επίπεδο μισθών, συντάξεων, εργασιακών σχέσεων, φορολογικών χαρατσιών, αναπαραγωγικής δυνατότητας των χαμηλότερων στρωμάτων. Η λεηλασία βουνών, ποταμιών, θαλασσών καθώς και τοπικών κοινωνιών που «έτυχε» να βρίσκονται σε περιοχές επενδυτικού ενδιαφέροντος, εντάθηκε. Οι μετανάστες και οι μετανάστριες χαρακτηρίστηκαν ως βάρος, ως απειλή, ως μιαροί, ως περιττές και με τις εναλλασσόμενες αναπαραστάσεις τους είτε ως «εισβολείς» είτε ως «θύματα ανθρωπιστικής κρίσης» εκτοπίστηκαν μαζικά σε στρατοπεδικούς χώρους αορατοποίησης, γκετοποίησης και ομηρίας.
Απέναντι σε αυτή την κυριαρχική πολιτική οι «από κάτω» αγανάκτησαν. Πολλοί και πολλές διαμαρτυρήθηκαν, διαδήλωσαν, συγκρούστηκαν, αντιμετώπισαν την καταστολή. Ως συλλογική δυνατότητα, ωστόσο, έφτασαν στα όρια των περιεχομένων, των επιδιώξεων και των αντοχών τους. Οι δρόμοι και τα οδοφράγματα εγκαταλείφθηκαν, οι συνελεύσεις άφησαν τη θέση τους στη δύναμη της αδράνειας. Κάποιοι/ες απογοητεύτηκαν και αποσύρθηκαν στην ιδιωτικότητα ενώ άλλοι/ες στήριξαν ξανά τις ελπίδες τους σε νεόκοπους σωτήρες, εγκλωβίστηκαν και περιορίστηκαν στο αίτημα επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση, διαψεύστηκαν για άλλη μια φορά και τώρα κοιτάνε τη «νέα μέρα» που ανακοινώνουν οι μνηστήρες των πρωθυπουργικών και υπουργικών θώκων ότι έρχεται, χωρίς να τους φαίνεται όμως καθόλου ότι ξημερώνει. Από την άλλη, δεν έλειψαν κι εκείνοι/ες που έπαθαν πατριδοπληξία, ερμήνευσαν την κατάσταση ως συνωμοσία κατά του «ένδοξου ελληνισμού», στοιχήθηκαν πίσω από κάποια ακροδεξιά/εθνικιστική/φασιστική φράξια και ζουν στα σκοτάδια της γαλανόλευκης με την οποία έχουν τυλιχτεί, «οραματιζόμενοι» εθνεγερσίες μέχρι πογκρόμ και κρεματόρια.
Ωστόσο, αντιστάσεις, με διαφορετική μορφή ή ένταση, συνεχίζουν να υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Όπως οι συνεχόμενοι ξεσηκωμοί μεταναστ(ρι)ών στα κέντρα κράτησης και «φιλοξενίας», αντιεθνικιστικές, αντιμιλιταριστικές και αντιφασιστικές δράσεις, κινήσεις αλληλεγγύης σε διωκόμενους ολικούς αρνητές στράτευσης και φυλακισμένους αγωνιστές, αγώνες τοπικών κοινωνιών ενάντια στη λεηλασία των περιοχών και των κοινοτήτων τους, ταξικές κινητοποιήσεις όπως η πρόσφατη απεργία των δικυκλιστών courier-delivery-εξωτερικών, παρεμβάσεις ενάντια στον σεξισμό και την πατριαρχία, αγώνες όσων δεν χωρούν στις κυρίαρχες νόρμες φύλου και σεξουαλικότητας.
Διανύουμε, λοιπόν, τον 1ο χρόνο μιας «μεταμνημονιακής εποχής», που χαρακτηρίζεται από μια συμφωνία μεταξύ της εγχώριας και υπερεθνικής κυριαρχίας, διασφάλισης και συνέχισης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και αναδιαρθρώσεων. Ωστόσο, τα ηχηρά διλήμματα (όπως: Εφαρμόζουμε ή καταργούμε τα μνημόνια; Ευρώ ή δραχμή;) που χαρακτήρισαν τις εκλογικές αναμετρήσεις και τα δημοψηφίσματα των προηγούμενων ετών, έχουν ατονήσει. Οι κοινοβουλευτικές εκλογές της 7ης Ιούλη 2019 θα διεξαχθούν στη βάση πολιτικών προγραμμάτων όπως διακηρύσσουν τα κομματικά επιτελεία των βασικών διεκδικητών της κρατικής εξουσίας. Η κοινωνική πόλωση έχει υποχωρήσει, οι κοινωνικοί αγώνες έχουν ατονήσει, το πολιτικό σύστημα έχει επανασταθεροποιηθεί.
Τα προγράμματα βέβαια των κύριων διεκδικητών της κυβερνητικής εξουσίας είναι ίδια στα βασικά τους σημεία: «γη και ύδωρ» για το κεφάλαιο στο όνομα των επενδύσεων και της «εθνικής ανάπτυξης», συνέχιση των «διαρθρωτικών αλλαγών» και της λιτότητας, διατήρηση της ευρωπαϊκής επιτήρησης, αναβάθμιση του νατοϊκού ρόλου του ελληνικού κράτους και των περιφερειακών του συμμαχιών (Ισραήλ, Αίγυπτος, Κύπρος), «ενιαία εθνική γραμμή» επεκτατικής εξωτερικής πολιτικής, «αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών». Οι θέσεις τους περιστρέφονται εξίσου (απλά με διαφορετικές αποχρώσεις) γύρω από πατριωτικούς λόγους, εθνικές (αυτ)απάτες, δόγματα ασφάλειας και πίστη στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Αυτό στο οποίο διαγκωνίζονται είναι οι υποσχέσεις, είτε για επιδόματα και προσωρινές θέσεις κακοπληρωμένης εργασίας για τα κατώτερα στρώματα είτε για φοροελαφρύνσεις και απαλλαγές για τα μεσαία στρώματα, αντλώντας πάντα από τα «ματωμένα πλεονάσματα» και με την Κομισιόν να υποδεικνύει «κινδύνους εκτροχιασμού της δημοσιονομικής πολιτικής» (που σημαίνει ότι τα περισσότερα από αυτά θα μείνουν προεκλογικές εξαγγελίες). Η «επιστροφή στην κανονικότητα» που ανακοινώνουν οι επίδοξοι κυβερνήτες και αναμεταδίδουν τα δημοσιογραφικά φερέφωνα, υποδεικνύει ότι κύριο μέλημα των ψηφοφόρων πλέον είναι η επιλογή του καλύτερου διαχειριστή για την επόμενη μέρα. Μία «κανονικότητα», βέβαια, που προϋποθέτει μεγάλα κοινωνικά κομμάτια, τα οποία χαρακτηρίζονται «περιττά», να επιβιώνουν σε συνθήκες εξαθλίωσης και να βρίσκονται μόνιμα στο στόχαστρο της καταστολής.
Προς άγρα εκλογικής πελατείας έχουν βγει βέβαια και τα διάφορα μικρότερα κόμματα, προσπαθώντας να συγκεντρώσουν ψήφους συμπάθειας ή διαμαρτυρίας, για τη διατήρηση των μηχανισμών τους, για την πρόσβαση στα κρατικά κονδύλια επιδότησής τους, για τους παχυλούς βουλευτικούς μισθούς, για τον ενδεχόμενο «ρυθμιστικό» τους ρόλο στη συγκρότηση κυβέρνησης. Από τα διάφορα φασιστόμουτρα της γραβάτας ή των ταγμάτων εφόδου, οπαδούς του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και της εξόντωσης των «άλλων», μέχρι διάφορους «άκαπνους» μετριοπαθείς κεντρώους διαθέσιμους να συγκυβερνήσουν και την «κομμουνιστική αριστερά», τις διάφορες παραλλαγές υποστηρικτών του γραφειο-κρατικού καπιταλισμού, των αυταρχικών κομματοκρατούμενων καθεστώτων του πάλαι ποτέ «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες
Η Δημοκρατία αναγνωρίζει την ύπαρξη αντιτιθέμενων και ανταγωνιστικών συμφερόντων, απόψεων και επιθυμιών, επιδιώκοντας την προβολή τους στο κομματικό-κοινοβουλευτικό σύστημα και τη διαμεσολάβησή τους για την απαλοιφή των κοινωνικών συγκρούσεων. Οι εκλογές επιτελούν τον ρόλο ενός βασικού μηχανισμού κοινωνικής ειρήνευσης και συστημικής εξισορρόπησης για την κυριαρχία. Δεν είναι τυχαίο πως όποτε ξεσπά κοινωνική ανταρσία, ο θεσμικός λόγος την διατυπώνει ως «δημοκρατικό έλλειμα», δηλαδή ως «κρίση αντιπροσώπευσης».
Αυτός είναι ένας από τους λόγους που η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία παρουσιάζεται ως ιερό και ύψιστο δικαίωμα (αλλά και υποχρέωση), ως απόδειξη «υπευθυνότητας» και «συμμετοχής στα κοινά», ενώ στην πραγματικότητα η εκλογή αντιπροσώπων σημαίνει εκχώρηση της προσωπικής και συλλογικής αυτενέργειας, παραίτηση από τον ατομικό και κοινωνικό αυτοκαθορισμό, ανάθεση της καθημερινής μας ζωής και των κοινωνικών υποθέσεων σε κάποιον διαχειριστή ή «σωτήρα». Μια κάλπικη «συμμετοχή στα κοινά», που ανανεώνει την εξουσιοδότηση για τη διαιώνιση του συστήματος πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας και του θεσμικού-νομικού πλέγματος που την διασφαλίζει.
Στην ουσία, η πολυφωνική ορχήστρα του κομματικού συστήματος παίζει απλά διαφορετικά μέρη του ίδιου σκοπού (του σκοπού της εξουσίας) και η «ελεύθερη επιλογή» αντιπροσώπων (κυβερνητών, βουλευτών, δημάρχων, δημοτικών συμβούλων κλπ.) εξαντλείται στην επιλογή των όρων εκμετάλλευσης-υποταγής και αυτών που θα την επιβάλουν.
Μακριά από τις κάλπες
Δεν υπάρχει «ψήφος διαμαρτυρίας» ούτε «ψήφος καταμέτρησης δύναμης» (όπως λένε τα αριστερά κόμματα). Οι εκλογικές διαδικασίες και η ψηφοφορία είναι ένα δημοκρατικό κουστούμι ραμμένο στα μέτρα των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών και δεν μπορεί να προκαλέσει καμία ρήξη. Όλα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για να γεμίζουν τα «αντιπολιτευόμενα» και «αντιστασιακά» κομματικά μαντριά. Τα πάντα κερδίζονται στους δρόμους και στα κοινωνικά πειράματα αντίστασης και αυτοκαθορισμού.
Από την άλλη, η αποχή από τα εκλογικά πανηγύρια ποτέ δεν είναι αρκετή αν αποτελεί μια μεμονωμένη και ευκαιριακή επιλογή, αν δεν συσχετίζεται με τη συλλογικοποίηση, την αμοιβαιότητα, την κριτική σκέψη, τη δράση. Μια αταλάντευτη θέση που δεν αμφισβητείται ούτε ρευστοποιείται από τακτικισμούς. Μια ατομική και συλλογική στάση, που προκύπτει μέσα από τη σύγκρουση και τη ρήξη με την εξουσιαστική βαρβαρότητα, από την αυτοοργάνωση της καθημερινής ζωής και των αγώνων, από το όραμα ενός άλλου κόσμου, συνθετικού πληθυντικού αριθμού, αμοιβαιότητας και αλληλοβοήθειας. Ενός κόσμου χωρίς κράτος και ιεραρχία, χωρίς κεφάλαιο και ατομική ιδιοκτησία, χωρίς σύνορα και πατρίδες, χωρίς θρησκείες και ειδικούς, χωρίς πατριαρχία και σεξισμό, χωρίς εθνικισμό και μιλιταρισμό, χωρίς ρατσισμό και διακρίσεις, χωρίς καμιά μορφή ανωτερότητας και εξουσίας.
Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ (Κερατσίνι)
Συνέλευση της πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Αυτοοργανωμένος χώρος έκφρασης, αλληλεγγύης και σύγκρουσης ΠΑΡΟΔΟΣ (Νίκαια)
ΘΕΡΣΙΤΗΣ, χώρος ραδιουργίας και ανατροπής (Ίλιον)
Αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος ΑΓΡΟΣ (πάρκο Τρίτση-Ίλιον)
Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης (Αθήνα)
- Eνάντια στις γιορτές της δημοκρατίας και τις γιορτές της κατανάλωσης, να επιτεθούμε στην κανονικότητα του ησυχία-τάξη-κατανάλωση
- Για την φασιστική εμπρηστική επίθεση σε σπίτι μεταναστών, σε γειτονιά του Ιλίου
- Η μάχη της κάλπης σημαίνει παραίτηση από τις υποθέσεις που μας αφορούν (Αντιεκλογικό κείμενο, Μάιος 2019)
- Εισηγητικό κείμενο της εκδήλωσης για την έμφυλη βία, τους τόπους πραγμάτωσής της, τις πολιτικές που επιχειρούν να αφομοιώσουν τα αντισεξιστικά προτάγματα (3/05/19)