Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 01 July 2016

 

Βίδα Λάσκα: όταν ο εναλλακτισμός κεφαλαιοποιεί τις ιδέες

 

«Το Βίδο είναι ένα νησάκι 570 στρεμμάτων, απέναντι από την ιστορική παλαιά πόλη της Κέρκυρας. Έχει διατηρήσει αναλλοίωτη τη φυσική του ομορφιά, μακριά από έντονες ανθρώπινες παρεμβάσεις, καθώς παραμένει ακατοίκητο και δεν κυκλοφορούν οχήματα. Είναι ένας μικρός φυσικός παράδεισος με πλούσια πανίδα και βλάστηση, το πράσινο του Ιονίου, μονοπάτια για περιήγηση, παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά και κατασκηνωτικούς χώρους. Στο καταπράσινο αυτό νησάκι γιορτάζουμε τις Τέχνες και το καλοκαίρι σε ένα τριήμερο φεστιβάλ (1-3 Ιουλίου).»1

Πράγματι, η περιγραφή των ίδιων των διοργανωτών του φεστιβάλ κρίνεται ιδιαίτερα ακριβής και ελκυστική. Η ‘Βίδα Λάσκα’ πρόκειται για ένα τριήμερο κατασκηνωτικό φεστιβάλ που διοργανώνεται για πρώτη φορά στο νησί του Βίδο από 1 έως και 3 Ιουλίου και το οποίο θα περιλαμβάνει συναυλίες, εκθέσεις, εργαστήρια και σεμινάρια, θεατρικά και μουσικοχορευτικά δρώμενα, ενώ στόχος είναι «η συνύπαρξη των Τεχνών, έχοντας ως θεμέλιο την οικολογική ευσυνειδησία, και ως αφορμή κοινωνικά ζητήματα.»2

Με μια πρώτη ματιά, μόνο θετικά μπορεί να κοιτάξει κανείς αυτή την απόπειρα για πολιτιστική συνάντηση με οικολογική και κοινωνική υπευθυνότητα• η προώθηση, άλλωστε, της ευαισθητοποίησης στα περιβαλλοντικά και κοινωνικά ζητήματα είναι αδιαμφισβήτητα σημαντική. Με μια πιο προσεκτική ματιά, όμως, προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα γύρω από το περιεχόμενο, τα μέσα και το σκοπό της συγκεκριμένης διοργάνωσης, τα οποία είτε παρουσιάζονται σαφώς εξωραϊσμένα για να κατοχυρωθούν θετικά στην κοινωνική συνείδηση, είτε καταρρίπτονται ολοσχερώς από την απλή λογική και το βάρος των αντιφάσεών τους. Υπάρχουν πτυχές της ‘Βίδα Λάσκα’ που όχι μόνο θέτουν βάσιμα υπό αμφισβήτηση τις προθέσεις των διοργανωτών, αλλά καθιστούν το εν λόγω φεστιβάλ πλήρως προβληματικό σε κάθε πτυχή του. Ας τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά:

 

Πατώντας πάνω στο φυσικό περιβάλλον…

Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία παραβλέπονται οι επιπτώσεις αυτής της διοργάνωσης στο αναλλοίωτης φυσικής ομορφιάς (σύμφωνα και με τους διοργανωτές του) περιβάλλον του νησιού. Επί τρεις ημέρες, οι (μικρής ή μεγάλης κλίμακας) διασκεδαστές θα μοιράσουν απλόχερα πολλά κιλοβάτ μουσικής στους επισκέπτες του φεστιβάλ, αλλά και στους μόνιμους κάτοικους του νησιού: τα πάμπολλα ζώα του (λαγοί, φασιανοί, πέρδικες, φώκιες, πρόβατα), που καθόλου δεν ενδιαφέρονται να διασκεδάσουν με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες των ανθρώπων. Μέσα από την ιστοσελίδα του φεστιβάλ οι κατασκηνωτές καλούνται να μη φέρουν μαζί τους τα κατοικίδιά τους, επειδή τα αυτόχθονα ζώα «ίσως προβληματιστούν.»3 Η αλήθεια είναι, όμως, ότι και μόνο η απλή παρουσία εκατοντάδων ή χιλιάδων ανθρώπων είναι υπεραρκετή για να τους δημιουργήσει προβλήματα• πόσο μάλλον όταν παρατείνεται επί τρεις ημέρες με διάθεση ξεφαντώματος.

Επιπλέον, οι διοργανωτές παραβλέπουν το γεγονός ότι το φυσικό περιβάλλον μιας περιοχής δεν περιορίζεται μονάχα στην πανίδα της, επομένως ζήτημα δεν είναι μόνο η ηχορύπανση, αλλά και η γενικότερη ρύπανση που αναπόφευκτα θα προκαλέσουν οι (αναμενόμενα υψηλού αριθμού) επισκέπτες και κατασκηνωτές. Η ρύπανση αυτή είναι αδύνατο να αποκατασταθεί ολοσχερώς, και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι γνωστό στους «οικολογικά ευσυνείδητους» διοργανωτές. Όπως γνωστός και αποδεκτός δεν μπορεί παρά να τους είναι και ο κίνδυνος πυρκαγιάς σε ένα καταπράσινο νησί με πευκόδασος.

… στις επιδοτήσεις και την άμισθη εργασία…

Πίσω από τη διοργάνωση του φεστιβάλ βρίσκεται η ΜΚΟ (μη κερδοσκοπική οργάνωση) OSCS – Οργανισμός Κοινωνική Διέγερσης. Όχι τυχαία, τα τελευταία χρόνια οι διάφορες ΜΚΟ ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια: ως μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί είναι σε θέση να έχουν ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς, να λαμβάνουν κονδύλια από ευρωπαϊκά και εγχώρια προγράμματα επιδοτήσεων, να επικαλούνται τους κοινωφελείς σκοπούς τους για τη λήψη αδειών εύκολα και γρήγορα, μα πάνω από όλα να εκμεταλλεύονται την εθελοντική εργασία ευαισθητοποιημένων ανθρώπων χάρη ενός «καλού σκοπού». Είναι ξεκάθαρο πως δεν είναι μονάχα η συγκεκριμένη ΜΚΟ το πρόβλημά μας, είναι η λογική που προάγεται από την τεράστια πλειοψηφία τέτοιων οργανώσεων.

Στον πυρήνα του θεσμού των ΜΚΟ βρίσκεται η έννοια της ‘κοινωνίας των πολιτών’. Είναι μία νέα κοινωνικοπολιτική κατασκευή που γίνεται αντιληπτή ως σύνολο ιδιωτικών φορέων, οργανώσεων και ενώσεων ανθρώπων γύρω από ένα σκοπό, που λειτουργούν ως μέσο συμμετοχής στη δημόσια ζωή. Η ‘κοινωνία των πολιτών’ είναι στην ουσία ένας τρίτος πόλος που σχηματίζεται ανάμεσα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, που έχει ως βασικό πολιτικό αίτημα τη ‘διανομή’ και διάχυση της εξουσίας σε ενώσεις και οργανώσεις πολιτών, που μπορούν να παράγουν και οι ίδιοι έργο στον τομέα που τους ενδιαφέρει, σε κεντρικό ή τοπικό επίπεδο.

Στην περίπτωση, λοιπόν, που δεν πρόκειται απλώς για ένα τυπικό-οργανωτικό σχήμα ανθρώπων που για γραφειοκρατικούς λόγους πρέπει να οργανωθεί σε νομικό πρόσωπο (παράδειγμα για να αποκτήσει άδειες χρήσης χώρου, πρόσβαση σε έγγραφα, συλλογική εκπροσώπηση σε διαδικασίες κλπ), η λειτουργία των ΜΚΟ διέπεται από τη συγκεκριμένη λογική της ‘κοινωνίας των πολιτών’. Ανεξάρτητα από τη νομική μορφή που θα επιλέξουν [σωματείο, ΑΜΚΕ (αστική μη κερδοσκοπική εταιρία, ίδρυμα, ΚΟΙΝΣΠΕ (κοινωνικός συνεταιρισμός περιορισμένης ευθύνης)], οι ΜΚΟ έρχονται να απαλύνουν την αδυναμία του κράτους να έχει (ή την επιλογή του να μην έχει) δράση προς το δημόσιο όφελος και με κοινωνικό χαρακτήρα. Συγχρόνως, αφαιρούν από την κοινωνική σφαίρα την προοπτική της ακηδεμόνευτης αυτενέργειας και της αυτοοργάνωσης. Εισάγουν ως απαραίτητες κάθετες δομές, οι οποίες μάλιστα αντιδιαστέλλουν τους ιδρυτές και τους (όποιους τυχόν) εργαζόμενους της οργάνωσης από τους απλούς εθελοντές που προσφέρουν ως τρίτοι την εργασία τους αμισθί. Μετατρέπουν το κοινωνικό υποκείμενο που πρέπει να οργανωθεί και να αγωνιστεί για τη ζωή του σε απολίτικο υποκείμενο που πρέπει απλά να συνδράμει ή να ενισχύσει τη δράση της ΜΚΟ, ως χρηματοδότης, εθελοντής ή καταναλωτής.

Στην ουσία πρόκειται για ανάθεση τμημάτων της κοινωνικής πολιτικής (περιβάλλον, ανθρώπινα δικαιώματα, ΑΜΕΑ, πολιτισμός, τέχνες, διαχείριση «ανθρωπιστικών κρίσεων»), στην ιδιωτική πρωτοβουλία που δρα με τρόπο απολύτως συμβατό με τη εξουσία, για αυτό άλλωστε και οι ΜΚΟ ενισχύονται και προωθούνται ποικιλοτρόπως από αυτήν σε όλα τα επίπεδα. Έτσι, από τη στιγμή που οι ΜΚΟ διεκπεραιώνουν και με την έγκριση του κράτους μέρος της κοινωνικής πολιτικής του, έχουν κάθε λόγο να ενισχύονται και χρηματικά από αυτό. Και αυτό συμβαίνει κατά κόρον σήμερα είτε με εγχώριες είτε με ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις.

Ο συγκεκριμένος οργανισμός δεν αποτελεί εξαίρεση στη συνθήκη των απλόχερων επιδοτήσεων: το 2015 έλαβε επιδότηση ύψους 20.980,02 € από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα LEADER, με απόφαση της αναπτυξιακής εταιρίας της τοπικής αυτοδιοίκησης Κέρκυρας ΑΝΙΟΝ4, καθώς και έγκριση προϋπολογισμού 19.074,32 €, σε εταιρικό σχήμα από κοινού με επιχειρήσεις του νησιού, με έγκριση του Περιφερειακού Ταμείου Ανάπτυξης της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων5. Δύο χρόνια νωρίτερα, είχε ενισχυθεί από το ίδρυμα Κωστόπουλου6 για την πραγματοποίηση φεστιβάλ σύγχρονου χορού σε αστικό τοπίο (αδιευκρίνιστο ποσό). Επιπλέον, όχι μόνο πέτυχε την έγκριση ενός τόσο μεγάλου φεστιβάλ από τη δημοτική πλειοψηφία χωρίς κανένα εμπόδιο (παρά τα προφανή περιβαλλοντικά ζητήματα που απορρέουν), αλλά και εξασφάλισε τη συνδιοργάνωση του φεστιβάλ από το δήμο Κέρκυρας. Μάλιστα ο τελευταίος, ως συνδιοργανωτής πλέον, χορήγησε και το ποσό των 1000 ευρώ για εκτυπωτικά έξοδα.7

Παράλληλα, η ‘Βίδα Λάσκα’ μας καλεί να παρέχουμε την εθελοντική μας προσφορά8 για την ομαλή διεξαγωγή του φεστιβάλ και αποκατάσταση του Βίδο• προσφορά η οποία, εκτός του ότι μόνο εύκολη δεν πρόκειται να αποδειχτεί δεδομένου του μεγέθους των αναγκών της διοργάνωσης, ανταμείβεται με την ελεύθερη είσοδο στις δραστηριότητες του φεστιβάλ και… ένα πιάτο φαΐ την ημέρα. Επί της ουσίας, λοιπόν, κατά την προσφιλή συνήθεια των ΜΚΟ, η ομαλή διεξαγωγή του «καλού σκοπού» βασίζεται στην εκμετάλλευση (και όχι «προσφορά») εθελοντών που δεν πρόκειται να πληρωθούν για την εργασία τους, ενώ ταυτόχρονα τα έξοδα του φεστιβάλ μειώνονται και από τις διάφορες δημοτικές χορηγίες.

Είναι σαφές ακόμη πως, μπορεί το φεστιβάλ να στήνεται από έναν οργανισμό μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, όμως οι επαγγελματίες που θα συμμετάσχουν σε αυτό (είτε στο κομμάτι της υλικής υποστήριξης είτε σε εκείνο της χορηγίας-διαφήμισης) σίγουρα δεν συμμερίζονται τη μη κερδοσκοπική πτυχή του.

… θα την περάσουμε φίνα…

Το εισιτήριο των 35-40 ευρώ σε συνδυασμό με την ήδη εξασφαλισμένη μείωση των εξόδων, θα διατεθούν για την πληρωμή των (μεγάλης κλίμακας) διασκεδαστών από άλλα μέρη της χώρας. Το χρήμα ρέει άφθονο σε ένα φεστιβάλ με στόχο τη διάδοση του πολιτισμού και των τεχνών. Και όντως, περί τέτοιας διάδοσης πρόκειται, με τη διαφορά ότι ο «πολιτισμός» δεν είναι άλλος από αυτόν του κέρδους, ενώ οι «τέχνες» δεν ξεπερνούν τις δύο: την τέχνη της προσφοράς και την τέχνη της ζήτησης. Η βιομηχανία της τέχνης δεν αναπαράγεται μονάχα στα «υψηλά» μέγαρα και τις «underground» γκαλερί ή στα κάπως «κατώτερα» εναλλακτικά συναυλιάδικα και τα «ρηχά» σκυλάδικα• μπορεί κάλλιστα να βρει το δρόμο της και στα πολιτιστικά φεστιβάλ με οικολογικές ανησυχίες και κοινωνικό μήνυμα. Το μόνο που χρειάζεται είναι τα μέσα διοργάνωσης να έχουν αντληθεί από τη βαθιά δεξαμενή αυτής της βιομηχανίας.

Έτσι, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που αναζητά απλήρωτους εργαζόμενους και κοστολογεί τις «Τέχνες» 35-40 ευρώ, ενεργοποιεί την τοπική έκφραση της κρατικής εξουσίας (δήμος Κέρκυρας) προκειμένου να ανταλλάξει μείωση δαπανών με αύξηση των «πολιτιστικών μετοχών» του δήμου, επιστρατεύει πρόθυμους ιδιώτες να προωθήσουν τα προϊόντα τους και προσφέρει τη δυνατότητα στους καλλιτέχνες να πράξουν το ίδιο. Σε αυτό το παζάρι προώθησης και πώλησης εμπορευμάτων, όλα έχουν την τιμή τους• από το υψηλό εισιτήριο εισόδου -σε έναν κατά τα άλλα δημόσιο και ελεύθερο χώρο- που θα δικαιολογηθεί από την υψηλή αμοιβή των επαγγελματιών εμπόρων κουλτούρας (και μόνο αυτών καθότι οι μικρότερης εμβέλειας συμμετέχοντες δεν θα πληρωθούν), μέχρι τις συμφωνίες με το κρατικό και ιδιωτικό κεφάλαιο. Οι κατασκηνωτές-εθελοντές θα έχουν την ευκαιρία να ασχοληθούν με όλες τις απαραίτητες ετοιμασίες ώστε οι καλλιτέχνες να πουλήσουν το προϊόν ‘κουλτούρα και τέχνη’, ενώ οι κατασκηνωτές-καταναλωτές έχουν την ευκαιρία να το αγοράσουν.

... έχοντας ήσυχη και τη συνείδησή μας ότι όλα έγιναν για καλό σκοπό…

Επειδή, όμως, μέχρι στιγμής όλο αυτό δεν διαφέρει καθόλου από οποιοδήποτε άλλο εμπορικό φεστιβάλ που συμβαίνει μέσα στο κυρίαρχο πλαίσιο της βιομηχανίας της τέχνης, η διοργάνωση πρέπει να επιστρατεύσει ένα κοινωνικό μήνυμα που θα την καθιστά ικανή να φαντασιώνεται την αποστασιοποίησή της από αυτή τη βιομηχανία. Το κοινωνικό ζήτημα, λοιπόν, για την πρώτη ‘Βίδα Λάσκα’ είναι το «το ζήτημα των φυλακών και των συνθηκών κράτησης εν γένει.»9 Για το λόγο αυτό, μάλιστα, οι κατασκηνωτές καλούνται να… ξεσκονίσουν όσα παλιά βιβλία δεν χρειάζονται και να τα φέρουν μαζί τους ώστε να δωριστούν στις φυλακές.10

Στη διασκέδασή μας, λοιπόν, αντιστοιχούν 35-40 ευρώ και στους φυλακισμένους αντιστοιχούν τα αχρείαστα, σκονισμένα βιβλία μας. Στην κοινωνία του Θεάματος (όχι υπό την έννοια μίας κοινωνίας του ‘φαντασμαγορικού’, αλλά μίας που διαρκώς διαχωρίζει τη μορφή από το περιεχόμενο), ο ευτελισμός εννοιών είναι δομικό της χαρακτηριστικό. Όπως αλληλεγγύη δεν είναι να προσμένεις τα ξεροκόμματα των από πάνω αλλά να δημιουργείς αμφίδρομες σχέσεις που ανοίγουν πεδία αντίστασης και αγώνα, έτσι και η «ανάδειξη του ζητήματος των φυλακισμένων και των συνθηκών κράτησης» δεν μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με ένα τριήμερο ξεφάντωμα (στο νησί όπου κάποτε κρατούνταν πολιτικοί κρατούμενοι του εμφυλίου). Όπως η «φροντίδα και η συντήρηση του Βίδο από τα τυχόν έσοδα του φεστιβάλ»11 δεν μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με την ανυπολόγιστη υποβάθμισή του επί τρεις ημέρες.

Όπως, γενικότερα, η εναλλακτική προσέγγιση σε κοινωνικά ζητήματα δεν κάνει τίποτα άλλο από μια παροδική ελάφρυνση της έντασής τους, δίχως ποτέ να βάλει στο στόχαστρο τα αίτιά τους. Ο εναλλακτισμός πατά αδίστακτα πάνω σε σημαντικά ζητήματα όπως προστασία του περιβάλλοντος, ανθρώπινα δικαιώματα, στήριξη στους μετανάστες και τους φυλακισμένους… τα απομακρύνει από οποιαδήποτε μορφή αγώνα (καθώς αυτός είναι δύσκολος, ριψοκίνδυνος και δεν τραβά τις μάζες), τα μετατρέπει σε lifestyle και μόδα (που είναι εύκολα και ίσως να «πληρώνονται ακριβά» μερικές φορές, αλλά μόνο με οικονομικούς όρους), σε τρόπο διασκέδασης, εμφάνισης, συμπεριφοράς και κατανάλωσης, πλήρως ακίνδυνα για το κυρίαρχο οικονομικό και πολιτικό σύστημα και πλήρως ελεγχόμενα από αυτό.

Σερβίρει συγκεκριμένα εμπορεύματα με συγκεκριμένο πολιτικό περιτύλιγμα• αποτελεί μία ακόμα έκφανση του marketing με συγκεκριμένο πολιτιστικό περιεχόμενο (φεστιβάλ, εκθέσεις φωτογραφίας, αγώνες δρόμου κλπ), με συγκεκριμένο προεξέχον -και πάντα επιφανειακό- αξιακό άλλοθι (αλληλοβοήθεια, σεβασμός στη διαφορετικότητα κλπ), διαθέτει συγκεκριμένο αγοραστικό κοινό (πολιτικοποιημένοι και σκεπτόμενοι άνθρωποι, άτομα με κοινές αισθητικές προτιμήσεις, αλλά και αδιάφορα άτομα που απλώς αρέσκονται σε αυτό το lifestyle), και πάντα ανακαλύπτει συγκεκριμένους τρόπους να αποκομίσει κέρδος (χορηγίες, εισιτήρια κλπ). Ο εναλλακτισμός αντιστέκεται «ως ένα σημείο» στην κυρίαρχη πραγματικότητα, σημείο από το οποίο και πέρα εκμεταλλεύεται τα «οφέλη» και τους θεσμούς της (παράδειγμα ο «γενικά απαράδεκτος» εθελοντισμός δεν είναι τόσο κακός όταν συμβαίνει σε «αποδεκτά όρια»). Αποτελεί έναν ακόμα πυλώνα της εμπορευματικής οικονομίας που προσαρμόζει αναλόγως τη γλώσσα προώθησης των προϊόντων του• μεταχειρίζεται, δηλαδή, μια ανατρεπτική φρασεολογία που θα προσελκύσει τους αντίστοιχους καταναλωτές. Γιατί, μονάχα μέσω της ιδιότητας του καταναλωτή (και δη του «σκεπτόμενου και ευαισθητοποιημένου») μπορεί κανείς να μετάσχει σε ό,τι διοργανώνει ο εναλλακτισμός.

… θα ανοίξουμε και το δρόμο στη μελλοντική εμπορική εκμετάλλευση του νησιού…

Το Βίδο αποτελεί δημόσια γη, ένα νησί που είναι ελεύθερα προσβάσιμο από τον καθένα. Στο τριήμερο φεστιβάλ, όμως, ο επισκέπτης θα πληρώνει αντίτιμο για την πρόσβαση σε αυτό, καθώς θα είναι ‘ρεζερβέ’ από τον συγκεκριμένο φορέα. Πρόκειται για μια λογική που μας βρίσκει εχθρικούς. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να κοστολογεί την πρόσβαση σε δημόσιο χώρο, όσο ‘ιδανικός για φεστιβάλ’ κι αν είναι, όποιον ‘ευγενή σκοπό’ κι αν επικαλείται. Αν η τριήμερη εκμετάλλευση του Βίδο γίνει αποδεκτή, θα μπορεί να γίνει το ίδιο και για οποιοδήποτε άλλο δημόσιο χώρο. Και αν επιτραπεί σε έναν ΜΚΟ προϋπολογισμού δεκάδων χιλιάδων ευρώ που μετά βεβαιότητας θα αποκτήσει έσοδα παρόμοιου μεγέθους, μπορεί εύκολα να επιτραπεί και σε άλλους ιδιωτικούς φορείς, κερδοσκοπικούς ή μη. Πρόκειται για μία ακόμη μορφή ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας αφού, μπορεί να μην πωλείται με ιδιοκτησιακούς όρους, προσφέρεται όμως βορά στα ιδιωτικά συμφέροντα να την εκμεταλλευτούν και να αποκομίσουν κέρδος από αυτή.

Η οικονομική εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας δεν είναι κάτι καινούριο, παραμένει όμως κάτι επικίνδυνο. Πόσο μάλλον σήμερα που η εισβολή των εμπορευμάτων σε κάθε πτυχή της ζωής, και η αναπαραγωγή του κεφαλαίου σε ολοένα και πιο διευρυμένο έδαφος, είναι πιο εμφανής στόχος της κυριαρχίας από ποτέ. Η δημόσια περιουσία δεν πρέπει να μένει «αναξιοποίητη», αλλά τα εμπορεύματα να κυκλοφορούν ανεμπόδιστα και φυσικά μέσα της. Το τι εμπορεύματα θα είναι αυτά, εξαρτάται από τους όρους κατανάλωσης που θα θέτει κάθε φορά το κεφάλαιο. Εν προκειμένω, ο δρόμος που ανοίγει διάπλατα για το ως τώρα «αναξιοποίητο» Βίδο, έχει προορισμό την αξιοποίηση της ομορφιάς του από εμπόρους κουλτούρας και πολιτισμού. Πέρα από αυτό τον προορισμό, όμως, τι ακριβώς εμποδίζει κάποιον άλλο ιδιώτη, τοπική ή πολυεθνική εταιρεία (ή ΜΚΟ με την υποστήριξή τους) να πραγματοποιήσουν στο ενδιάμεσο μια διαφορετική ‘στάση’; Ή να πραγματοποιήσουν κάτι αντίστοιχο στον Ίσσο, εκτός προστατευόμενης ζώνης βεβαίως και πάντα με «οικολογική ευσυνειδησία», με σκοπό την ‘υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας’. Η απάντηση είναι απολύτως τίποτα, αφού η αρχή θα έχει γίνει.

Η μοναδική διαφορά είναι ότι σε αυτό το έγκλημα καλούνται να γίνουν συνένοχοι άνθρωποι με οικολογικές ανησυχίες, άνθρωποι που τους αρέσει το ελεύθερο κάμπινγκ, άνθρωποι που υπερασπίζονται το δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης στη φύση. Ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι που υπό άλλες προϋποθέσεις (αν για παράδειγμα κάτι αντίστοιχο διοργάνωνε η Eurobank) θα αντιμάχονταν την επικείμενη εκμετάλλευση του δημόσιου χώρου, καλούνται τώρα να αγκαλιάσουν την προσπάθεια αυτή, επειδή θα «συναντηθούν οι Τέχνες» με τη βούλα του δήμου και θολό φόντο ένα «καλό κοινωνικό σκοπό».

… ενώ τις συνέπειες των επιλογών μας, για άλλη μια φορά θα τις αποφύγουμε.

Οι αντιφάσεις που έχουμε όλοι, υπάρχουν για να τις υπερβαίνουμε, όχι να τις μετατρέπουμε σε κανόνα. Η καταστροφή του περιβάλλοντος στο όνομα της οικολογίας δεν γίνεται να προσπερνάται ως μη γενόμενη χωρίς να κατακρίνεται. Η προετοιμασία του εδάφους για την αυριανή οικονομική εκμετάλλευση ενός μέρους σαν το Βίδο, μάλιστα στο όνομα της ‘σύνδεσης πολιτισμού και φύσης’, δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους. Τέχνες και πολιτισμός που χρειάζονται από τη μία καλοπληρωμένους «καλλιτέχνες» και από την άλλη άμισθους «νεροκουβαλητές» διαιωνίζουν την κυρίαρχη πρόσληψη της τέχνης ως μιας απαραιτήτως κατακερματισμένης δραστηριότητας που πατά πάνω στην ανθρώπινη δημιουργικότητα και ανάγκη για έκφραση.

Κοινωνική δράση που έχει πίσω της κρατική υποστήριξη και επιχειρηματικά συμφέροντα είναι επικίνδυνη δράση. Είναι δράση που εκμεταλλεύεται συνειδήσεις, εξαργυρώνει την απάθεια και την απραξία, διαστρεβλώνει έννοιες, συγκαλύπτει αίτια και προεκτείνει την ένταση των κοινωνικών προβλημάτων. Είναι δράση που παριστάνεται ως δράση-από-τα-κάτω, στην πραγματικότητα όμως σε κάθε της διάσταση εμφιλοχωρούν η τακτική και η φιλοσοφία των από-πάνω. Ενώ, ακόμα κι αν η δράση αυτή ξεκινά από ανθρώπους που έχουν υπάρξει (και πιθανότατα θα υπάρξουν ξανά) στη μεριά των αγωνιζόμενων, βρίσκεται στην υπηρεσία των από-πάνω αφού συντηρεί τη δική τους λογική, υιοθετεί τα δικά τους μέσα, προωθεί τα δικά τους κίνητρα. Και το γεγονός ότι στο παρελθόν έχουμε συνυπάρξει με τέτοιους ανθρώπους σε μαζικές πορείες-πρωτοβουλίες-κινήσεις αλληλεγγύης (και ίσως συνυπάρξουμε ξανά)… δεν σημαίνει ούτε πως η συνύπαρξη αυτή συμβαίνει άνευ προϋποθέσεων, ούτε πως για χάρη της κάθε κριτική θα πρέπει να αποσιωπάται.

Είναι γνωστό ότι υπάρχει πρόθεση των διοργανωτών το φεστιβάλ να επαναληφθεί και του χρόνου. Μέχρι τότε η παρακαταθήκη του θα είναι οι ‘αξέχαστες εμπειρίες’ κατά τη διάρκεια του τριημέρου, οι επιπτώσεις στην πανίδα και το φυσικό περιβάλλον, τα ‘αχρείαστα βιβλία’ που θα φτάσουν στα χέρια ανθρώπων στοιβαγμένων σε ασφυκτικά κελιά που ζουν κάτω από ανείπωτα απαράδεκτες συνθήκες, η ενσωμάτωση ακόμα εντονότερα, ακόμα βαθύτερα, των χαρακτηριστικών της εξουσίας και της εκμετάλλευσης σε κόσμο που διατείνεται ότι είναι εναντίον τους. Και όλα αυτά, απλά για να διασκεδάσουμε. Διασκέδαση που αδιαφορεί για τους όρους, τις επιπτώσεις, και τις αντιφάσεις της, είναι χείριστου είδους διασκέδαση εντυπώσεων (ατομικών και κοινωνικών) για να μη ξεγυμνωθεί η αναποτελεσματικότητα (στην καλύτερη) ή το ψέμα (στη χειρότερη) πίσω από ανατρεπτικά ευφυολογήματα. Γιατί ακριβώς αυτά τα ευφυολογήματα έχουν συμβάλλει στην κυρίαρχη ενσωμάτωση συνθημάτων και πρακτικών, ακόμα και προταγμάτων και αξιών.

Κάθε ένας που σκοπεύει να στηρίξει το συγκεκριμένο φεστιβάλ, είτε με την απλή φυσική παρουσία του, είτε με την οποιαδήποτε είδους ενεργή «προσφορά» του, οφείλει να αναλογιστεί κατά πόσο τελικά όλο αυτό τον εκφράζει. Όπως επίσης και να δώσει απάντηση στο αν η συγκεκριμένη φιέστα αποτελεί πράγματι «γιορτή του καλοκαιριού» ή πλήρη αλλοίωση αξιών που ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται. Όσο πρέπει να τελειώνουμε με τον κόσμο της εξουσίας, άλλο τόσο πρέπει να τελειώνουμε με τις «εναλλακτικές γέφυρες» που μας συνδέουν με αυτόν. Όσο γεφυρώνεται ο κόσμος της αλληλεγγύης, της οικολογίας, της ανθρώπινης δημιουργικότητας με εκείνον του κέρδους, της εκμετάλλευσης, της απάθειας, τόσο η κυριαρχία θα κερδίζει έδαφος. Να γκρεμίσουμε κάθε γέφυρα με την εξουσία, όσο αφανής κι αν μοιάζει. Να ενισχύσουμε και να επινοήσουμε τους τρόπους εκείνους που θα μας φέρουν πιο κοντά σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από εκμετάλλευση, μια κοινωνία ελευθερίας.

ΥΓ: Το παρόν κείμενο αποτελεί την ολοκληρωμένη μορφή του προηγούμενου σχετικού κειμένου μας,12 το οποίο μοιράστηκε στην πόλη της Κέρκυρας και για πρακτικούς λόγους είχε μικρότερη έκταση. Ως εκ τούτου δεν αποτελεί απάντηση στην ανακοίνωση της διοργανώτριας αρχής του φεστιβάλ που μεσολάβησε χρονικά. Άλλωστε οι πολιτικές οργανώσεις που αποσκοπούν στην ατομική και κοινωνική απελευθέρωση δεν συνδιαλέγονται με εταιρίες.

 

1, 2, 3: http://vidalaska.com

4: ΑΔΑ: ΨΘΜ4465ΦΘΗ (Διαύγεια)

5: ΑΔΑ: 65Α7ΨΔΟΚΚ-5ΝΝ (Διαύγεια)

6: http://www.costopoulosfoundation.org/wp-content/uploads/2014/07/IFK_Apologismos_2012_gr1.pdf

7: ΑΔΑ: Ω9ΖΥΟΚΙΖ-ΜΡΟ (Διαύγεια)

8, 9, 10, 11: http://vidalaska.com

12: http://cumulonimbus.squat.gr/2016/06/05/%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b5%cf%87%ce%ae-%ce%b5%ce%ba%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%b5%cf%85%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b2%ce%af%ce%b4%ce%bf/

 

[Αναδημοσίευση από Αναρχική Ομάδα Κέρκυρας Cumulonimbus]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 20 June 2016

 

Η παρούσα διασυλλογική έκδοση «Πληθυσμοί στο Στόχαστρο», ραδιουργήθηκε σε Λέσβο και Αθήνα, από την ομάδα ενάντια στα κέντρα κράτησης «Musaferat» και την Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης. Τυπώθηκε τον Ιούνιο του 2016, σε 2.000 αντίτυπα και διανέμεται χωρίς αντίτιμο σε αυτοοργανωμένους χώρους και καταλήψεις σε διάφορες πόλεις, με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά. Οποιαδήποτε χρήση της για σκοπούς που εξυπηρετούν την κρατική/καπιταλιστική μηχανή, θεσμικούς φορείς και μηχανισμούς διαμεσολάβησης είναι από ανεπιθύμητη έως εχθρική. Η ελεύθερη χρήση και αναπαραγωγή, τμηματική ή ολική, για τον κόσμο των ακηδεμόνευτων αγώνων και της αλληλεγγύης είναι δεδομένη..

.

.Από τον πρόλογο της έκδοσης:

Η ιστορία της συνάντησης των δρόμων ανάμεσα σε Αθήνα και Μυτιλήνη ξεκινάει αρκετά πίσω, από τότε που και οι δύο πολιτικές ομάδες της παρούσας έκδοσης, έκαναν την επιλογή να στήσουν γέφυρες μεταξύ τους, προκειμένου να διασταυρώσουν τα περιεχόμενα της δράσης και των αρνήσεών τους απέναντι στην εξουσία και τις επιμέρους εκφάνσεις της. Παρά τη φαινομενική «μονοθεματικότητα» των συλλογικοτήτων –αντιμιλιταρισμός για την Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης από την Αθήνα και αγώνας ενάντια στα κέντρα κράτησης για τους/τις Musaferat από τη Λέσβο– η επιθυμία να συγκρουστούμε με το σύστημα που γεννά και θρέφει την καταπίεση και την εκμετάλλευση, μέσα στο πλαίσιο της οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης του καπιταλισμού και του αστικού κράτους, είναι κοινή.

Με άξονα το χτίσιμο αυτών των αντιστάσεων, τόσο ενάντια στον μιλιταρισμό όσο και στις αντιμεταναστευτικές πολιτικές, η διασταύρωσή μας ξεκίνησε την άνοιξη του 2015, όταν άρχισε να φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι η επιλογή της κυριαρχίας απέναντι στο «μεταναστευτικό» θα περνούσε από αρκετούς ματωμένους δρόμους. Και θα έδινε ιδιαίτερη έμφαση στην ολοένα και μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση της διαχείρισης μεγάλων πληθυσμών, στα πρότυπα των ήδη δρομολογημένων επιλογών για την αντιμετώπιση των κοινωνικών αντιστάσεων και των «εσωτερικών εχθρών» στις δυτικές κοινωνίες, μέσα από τα σύγχρονα δόγματα ασφάλειας, καταστολής και κοινωνικού ελέγχου.

Ως αποτέλεσμα μιας γόνιμης ανταλλαγής περιεχομένων, συναντηθήκαμε μετά την πρωτομαγιά του 2015 στην Κατάληψη στο Μπίνειο στη Λέσβο, θέτοντας προβληματισμούς γύρω από τη στρατιωτικο-αστυνομική διαχείριση πληθυσμών, με παράδειγμα το μεταναστευτικό και ανιχνεύοντας αυτοοργανωμένους, αντιθεσμικούς τρόπους αντίστασης και αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα και τον μιλιταρισμό. Τότε, ήδη η Λέσβος είχε μια μακριά μέσα στο χρόνο και συχνά μακάβρια εμπειρία του πολέμου ενάντια στους μετανάστες, αποτελώντας από παλιά πέρασμα προς την Ευρώπη για όσους/ες η ίδια η δυτική λεηλασία, πολεμική ή όχι, έχει στείλει έξω από τα σύνορα του τόπου τους. Μπορεί τότε να μιλούσαμε για «οργανωμένο θάνατο» και για εκατοντάδες νεκρούς στους υγρούς τάφους της Μεσογείου, μπορεί οι αναλύσεις μας να φώτιζαν το σκοτεινό μέλλον του εγκλεισμού σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ως επιλογής της κυριαρχίας για τους «περισσευούμενους» μετανάστες, μπορεί οι εκτιμήσεις μας να αναδείκνυαν τον κομβικό ρόλο που αναμενόταν να διαδραματίσουν οι στρατοί στον έλεγχο της μετακίνησης των μεταναστών, όμως μετά από έναν ολόκληρο χρόνο τα βιώματα ήρθαν να αποδείξουν ότι καμιά πρόβλεψη δεν είναι τόσο στυγνή όσο τα ίδια τα γεγονότα, όταν αυτά τα παράγουν τα έθνη-κράτη, οι στρατοί και τα σύνορά τους.

[…]

Η βαρβαρότητα της στρατιωτικο-αστυνομικής διαχείρισης παράγει πια τις δικές της αυθόρμητες εκρήξεις, με δεκάδες μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις, διαμαρτυρίες, αποχές συσσιτίου και απεργίες πείνας στις περισσότερες από αυτές τις «υποδομές» (sic). Πέρσι, ανιχνεύαμε σκεπτικά για τους κοινούς αγώνες ενάντια στις αντιμεταναστευτικές πολιτικές και τον μιλιταρισμό που τις διαποτίζει, τώρα όμως είμαστε ακόμα πιο σίγουροι/ες για τη θέση μας: Στο πλάι των μεταναστών, συνειδητά ξένοι/ες, ενάντια στον πολιτισμό της εξατομίκευσης, της καπιταλιστικής και κρατικής βαρβαρότητας, των εθνών και των εθνικισμών, των συνόρων και των περιφράξεων. Σε κοινούς αγώνες, μέχρι την καταστροφή και του τελευταίου στρατοπέδου.

.

 

Για οτιδήποτε αφορά στα περιεχόμενα, τη διανομή ή την παρουσίαση του εντύπου, μπορείτε να επικοινωνήσετε στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των ομάδων:

Musaferat: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.
Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

 

Η ηλεκτρονική μορφή του εντύπου διατίθεται ελεύθερα στα blog των ομάδων:

• musaferat.espivblogs.net
• olikiarnisi.espivblogs.net

 

Για να καταβέσετε ελεύθερα την ηλεκτρονική έκδοση, πατήστε εδώ

 

[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 20 June 2016

 

Το σημείωμα σε pdf

 

Μετά τη συμφωνία της 18^ης Μαρτίου μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας, ένα νέο σκηνικό φάνηκε να διαμορφώνεται στη Λέσβο για ακόμα μία φορά. Οι περιπολίες των νατοϊκών, ευρωπαϊκών και τουρκικών σκαφών εντατικοποιήθηκαν ελαχιστοποιώντας τις βάρκες με μετανάστες-ριες που καταφέρναν να περάσουν τα ελληνικά υδάτινα σύνορα, ενώ ένα νέο εσωτερικό «σύνορο» δημιουργήθηκε στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Όσοι πρόλαβαν να περάσουν πριν τη συγκεκριμένη ημερομηνία προωθήθηκαν στην ηπειρώτικη Ελλάδα για να καταλήξουν στα διάφορα «κέντρα φιλοξενίας» και η Λέσβος μετατράπηκε, μαζί με τα υπόλοιπα 4 νησιά που προέβλεπε η συμφωνία, σε μία ιδιότυπη φυλακή για όσους-ες συνεχίζουν να φτάνουν από τις 20 Μαρτίου και μετά, ημερομηνία έναρξης της εφαρμογής της.

 

Η νέα συνθήκη Ε.Ε – Τουρκίας

Σύμφωνα με τις διατάξεις της νέας συνθήκης για όσους-ες μετανάστες-ριες καταφέρουν να περάσουν στην Ευρώπη, προβλέπεται ο εγκλεισμός τους στα 5 επονομαζόμενα hot spots σε Λέσβο, Χίο, Σάμο, Κω και Λέρο, μέχρι την εξέταση του αιτήματος ασύλου τους. Η κράτησή τους σε αυτά περιλαμβάνει την καταγραφή και ταυτοποίησή τους από τις ελληνικές αρχές και τον Frontex, και την καταγραφή του αιτήματος ασύλου για όσους-ες το επιθυμούν. Όσοι-ες αρνηθούν την κατάθεση ασύλου οδηγούνται άμεσα προς απέλαση στην τελευταία χώρα-σταθμό του ταξιδιού τους, εν προκειμένω την Τουρκία. Βρίσκονται έτσι εκβιαζόμενοι-ες, υπό την απειλή απέλασης, να καταθέτουν αίτημα ασύλου στην Ελλάδα ανεξαρτήτως της χώρας του πραγματικού τους προορισμού. Για όσους-ες υπάρξει απόρριψη του αιτήματος, δικαιούνται την κατάθεση έφεσης στις δευτεροβάθμιες επιτροπές μετά την οποία είτε τους χορηγείται άσυλο, με μία μικρή πιθανότητα «μετεγκατάστασης» σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα μέσω του ανάλογου προγράμματος που εκπονείται, είτε οδηγούνται προς απέλαση (επανεισδοχή) στην Τουρκία. Ένα παράθυρο παραμένει ανοιχτό προς απέλαση ακόμα και για αυτούς που ενώ, σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές συνθήκες, συγκεντρώνουν τα κριτήρια χορήγησης ασύλου στην Ευρώπη αλλά μπορεί να κριθεί από τις επιτροπές ως ασφαλής η επιστροφή τους στην Τουρκία. Αυτοί-ες εντάσσονται μάλιστα σε ένα κανιβαλιστικό αλισβερίσι μεταξύ Τουρκίας και Ε.Ε. αφού προβλέπεται η μετεγκατάσταση από την Τουρκία στην Ευρώπη Σύριων μεταναστών σε αναλογία 1:1 για όσους επαναπροωθούνται σε αυτήν. Σύγχυση ωστόσο επικρατεί, γύρω από την εφαρμογή της διάταξης αυτής καθώς υπάρχουν επαναλαμβανόμενες αντιφατικές αποφάσεις των αρμόδιων οργάνων. Για την εφαρμογή της απαιτείται η αναγνώριση της Τουρκίας ως «ασφαλούς τρίτης χώρας» κάτι που έχει απορριφθεί ήδη από μία σειρά δευτεροβάθμιων επιτροπών[1]. Ωστόσο νέες αποφάσεις επιτροπών προέβησαν στην εν λόγο αναγνώριση που συνόδευε τις αποφάσεις απέλασης 2 Σύριων μεταναστών[2].

Οι διατάξεις της νέας συνθήκης μπαίνουν έτσι σε εφαρμογή και οι μετανάστες-ριες που φθάνουν βρίσκονται αντιμέτωποι-ες με το σύστημα διαλογής, παρανομοποίησης και εξαθλίωσης που ετοιμάστηκε για την υποδοχή τους.

Παράλληλα ένα νέο σύστημα συλλήψεων μπήκε σε εφαρμογή για τον κόσμο που επέβαινε σε όσες βάρκες καταφέρναν να περάσουν τα σύνορα, με τις συλλογές τους να γίνονται μεσοπέλαγα από πλοία του Frontex και του Λιμενικού Σώματος, αποτρέποντας έτσι από τη μία την όποια δυνατότητα αποφυγής της σύλληψης και καταγραφής και από την άλλη της επαφής με τις διάφορες εθελοντικές ομάδες ή και ΜΚΟ που παρέμεναν στις παραλίες του νησιού για την υποδοχή τους.

Η εφαρμογή της νέας αυτής συνθήκης έφερε σημαντικές αλλαγές στα νούμερα των αφίξεων που ακολούθησαν, φτάνοντας σχεδόν σε μηδενικά επίπεδα για τους μήνες Απρίλιο και Μάιο. Ωστόσο ένας σημαντικός αριθμός μεταναστών κατάφερε να περάσει και παραμένει εγκλωβισμένος στο νησί. Σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν από τον ιστότοπο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ (UNHCR) μετά την εφαρμογή της συμφωνίας στο νησί της Λέσβου περάσαν μέχρι και τις 16 Ιουνίου 4732 άτομα[3].

Μία σημαντική ακόμα πτυχή της εν λόγω συμφωνίας που βρήκε ήδη εφαρμογή στα νησιά του αιγαίου είναι το σύστημα των λεγόμενων «επανεισδοχών». Ένα σύστημα απελάσεων πίσω στην Τουρκία για όσους-ες δεν καταθέσουν αίτημα ασύλου ή αυτό απορριφθεί. Ήδη από το νησί της Λέσβου έχουν πραγματοποιηθεί 6 διαδικασίες απελάσεων. Συνολικά 468 μετανάστες έχουν απελαθεί μετά την έναρξη της συμφωνίας με παραπάνω από τους μισούς να απελαύνονται από τη Λέσβο. Για τις επιχειρήσεις αυτές χρησιμοποιήθηκαν ναυλωμένα καράβια προς τη Σμύρνη και το Δικελί αλλά και μία αεροπορική με πτήση του Frontex προς τα Άδανα Τουρκίας.

 

Το κέντρο κράτησης (Hot Spot) της Μόριας

Το κέντρο κράτησης της Μόριας, υπό τη νέα του ονομασία ως hot spot, ξανακλείνει τις πύλες του, αποτυπώνοντας τον πραγματικό του χαρακτήρα ως ένα σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι προετοιμασίες για αυτή τη μετάβαση ξεκίνησαν καιρό πριν, με τη σταδιακή συντήρηση και επισκευή όλων των περιφράξεων που είχαν καταστραφεί το προηγούμενο διάστημα. Νέοι ψηλότεροι φράχτες στήθηκαν περιμετρικά και τα πολυεθνικά σώματα ασφαλείας πήραν τις θέσεις τους μέσα και έξω από το κέντρο. Είναι απαραίτητο να σημειωθεί, ότι η λειτουργία του κέντρου κράτησης της Μόριας, ως Κέντρο Υποδοχής αλλά και ως Προαναχωρησιακό ταυτόχρονα, έχει την προέλευσή του και στον αρχικό σχεδιασμό του 2013, όταν προβλεπόταν να λειτουργήσει με αυτόν ακριβώς τον τρόπο.

 

Το κέντρο κράτησης της Μόριας μετά και τις επεκτάσεις που πραγματοποιήθηκαν υπολογίζεται να έχει χωρητικότητα στέγασης περίπου 2000 ατόμων. Έτσι, με βάση ότι στο νησί κατέφθασαν πολλά περισσότερα άτομα, τα οποία έπρεπε να κρατηθούν στο κέντρο αυτό, σύντομα άρχισε να επικρατεί το αδιαχώρητο δημιουργώντας πρακτικά προβλήματα στην εφαρμογή του εγκλεισμού όσων μεταναστών-ριών κατέφθαναν. Ως πρώτη λύση εφαρμόστηκε η μετακίνηση περί των 1000 ατόμων που τους αναγνωρίστηκε κάποιο καθεστώς ευαλωτότητας (π.χ. ανάπηροι, τραυματίες, οικογένειες, ασυνόδευτες γυναίκες, κ.λπ) στον δημοτικό καταυλισμό του Καρά Τεπέ. Ένας πρόσθετος διαχωρισμός έτσι ήρθε να προστεθεί στους ήδη υπάρχοντες, δημιουργώντας με τη σειρά του εντάσεις μεταξύ των μεταναστών-ριων στους οποίους και εφαρμόζονταν. Οι «φιλοξενούμενοι» του Καρά Τεπέ, επίσης προσφέρονταν για τα επικοινωνιακά παιχνίδια των αρχών όποτε παρουσιαζόταν τέτοια ανάγκη, αφού αποτελούν το δείγμα προς επίδειξη στις διάφορες προσωπικότητες που καταφθάνουν στο νησί[4].

Πολιτικά αρμόδιο για τη λειτουργία του hot spot της Μόριας παραμένει το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής με το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης να διατηρεί μερικές από τις αρμοδιότητες που του είχαν παραχωρηθεί το προηγούμενο διάστημα, από την επίβλεψη κατασκευαστικών έργων μέχρι τη σύναψη των συμβάσεων σίτισης και καθαριότητας. Αρκετές όμως αποφάσεις, για τον τρόπο λειτουργίας του, λαμβάνονταν τυπικώς και ατύπως από τη UNHCR. Η μετάβαση του όμως σε κέντρο κλειστού τύπου προσέθεσε νέες απαιτήσεις ελέγχου και επιτήρησης οι οποίες και περάσαν στην ελληνική αστυνομία αλλά και τα διεθνή ευρωπαϊκά σώματα ασφαλείας που έχουν καταφθάσει στο νησί. Νέα συνθήκη όμως για τα κέντρα κράτησης αποτελεί και η χρήση ιδιωτικών εταιριών ασφάλειας στο εσωτερικό των κέντρων. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η πρόσληψη τους έχει γίνει από την EASO (Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ασύλου) και αφορά την προστασία των εργαζομένων της (!).Είναι η ίδια υπηρεσία που προσπάθησε να απαγορέψει την πρόσβαση δικηγόρων στο κέντρο της Μόριας που βρίσκονταν εκεί για την ενημέρωση πελατών τους σε σχέση με τις εξεταζόμενες υποθέσεις τους[5]. Να σημειωθεί ότι η πρώτη φορά που είχε διαφανεί η πρόθεση για τη χρήση τέτοιων εταιριών, ήταν το 2014 επί υπουργίας Ν.Δένδια, όταν και είχε προκηρυχθεί διαγωνισμός για τη φύλαξη 3 κέντρων κράτησης (Κόρινθος, Παρανέστι Δράμας, Φυλάκιο Ορεστιάδας) με διαφαινόμενο τότε μειοδότη τη G4S[6].

Για όσους παραμένουν στο κέντρο της Μόριας οι συνθήκες κράτησης τους είναι εξαθλιωτικές. Πολλοί-ες καλούνται να κοιμηθούν στους  προαύλιους χώρους με τις σκηνές camping να έχουν αρχίσει να καλύπτουν πάλι κάθε ανοιχτό χώρο στο κέντρο. Συνεχής καταγγελίες υπάρχουν για την ποιότητα του φαγητού αλλά και για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όσους χρίζουν ανάγκης[7]. Παράλληλα οι αστυνομικές δυνάμεις που επιτηρούν το κέντρο εμφανίζονται πολύ πιο επιθετικές από τη νέα συνθήκη και έπειτα. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η αβεβαιότητα για το τί τους επιφυλάσσει το μέλλον, καθώς όλοι-ες βρίσκονται στην αναμονή της εξέτασης του αιτήματος ασύλου τους, με συνεχείς πληροφορίες να βγαίνουν προς τα έξω για απορριπτικές αποφάσεις και επιχειρήσεις απελάσεων. Οι διαδικασίες εξέτασης των αιτημάτων εμφανίζονται αρκετά χρονοβόρες με αποτέλεσμα πολλοί να είναι αυτοί που έχουν ήδη συμπληρώσει 2,5 μήνες εγκλωβισμένοι στο νησί. Ένα χαρτί που τους παραχωρείται μετά τις 25 μέρες, που τους επιτρέπει την έξοδό τους από το κέντρο αλλά όχι από το νησί, δεν φαίνεται να αποτελεί πραγματική ελάφρυνση στη πίεση που δέχονται. Επιπλέον η συνεχιζόμενη κράτησή τους σε ένα καθεστώς ημιπαρανομίας, έχει δημιουργήσει ένα ψυχολογικό αλλά και οικονομικά ασφυκτικό περιβάλλον, οδηγώντας πολλούς σε κινήσεις απελπισίας.

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει και στις συνθήκες κράτησης των ασυνόδευτων ανηλίκων. Λόγω και της έλλειψης διαθέσιμων θέσεων στους υπάρχοντες εξωτερικούς ξενώνες οι ρυθμοί απελευθέρωσής τους είναι τρομερά αργοί. Ως αποτέλεσμά αυτού, πολλοί είναι αυτοί που ανά περιόδους βρίσκονται φυλακισμένοι για διάστημα μεγαλύτερο και από 2 μήνες καθώς βρίσκονται σε ένα ειδικό καθεστώς κράτησης που δεν επιτρέπει την άδεια εξόδου τους μετά την πάροδο των 25 ημερών, όπως στους υπόλοιπους. Στο κέντρο πλέον λειτουργεί μία πτέρυγα χωρητικότητας 156 ατόμων όμως λόγω του σημαντικού αριθμού αφίξεων είναι σχεδόν συνεχώς υπερπλήρης. Για μεγάλο διάστημα λειτούργησε ατύπως και παραβιάζοντας όλες τις ρυθμίσεις προστασίας των ανηλίκων και μία πτέρυγα φάντασμα. Η πτέρυγα αυτή βρισκόταν σε άλλο σημείο του κέντρου κράτησης και κρατούνταν φυλακισμένοι οι ανήλικοι που έφθαναν μέχρι να δημιουργηθεί χώρος στην επίσημη πτέρυγα. Μάλιστα στην πτέρυγα-φάντασμα δεν επιτρεπόταν ούτε η προσέγγισή της από τα μέλη των διαφόρων ΜΚΟ που έχουν αναλάβει το έργο τη ψυχοκοινωνικής υποστήριξης των ανηλίκων στο κέντρο. Μετά και από μία δυναμική διαμαρτυρία που ξεκίνησε από την πτέρυγα των ασυνόδευτων ανηλίκων και εξαπλώθηκε και στους υπόλοιπους χώρους του κέντρου, περί τους 20 ανήλικους απομακρύνθηκαν σε ξενώνα της ΜΚΟ ‘Ηλιαχτίδα’ και λίγοι παραπάνω από 70 στον καταυλισμό των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο χωριό του Μανταμάδου. Η μεταφορά αυτή δεν έγινε τυχαία, αφού τα περισσότερα παιδιά που μετακινήθηκαν, είχαν υποδειχθεί ως τα «ταραχοποιά στοιχεία», που χαλάνε τη «γαλήνη» της πτέρυγας των ασυνόδευτων ανηλίκων. Μετά και από τα γεγονότα αυτά και την αποσυμφόρηση της επίσημης πτέρυγας με τις μετακινήσεις που λάβανε μέρος, δεν υπάρχει νεότερη αναφορά για τη λειτουργία της πτέρυγας-φάντασμα.

 

Εξεγέρσεις – Συγκρούσεις

Οι συνθήκες αυτές δημιουργούν ένα εκρηκτικό κλίμα το οποίο συχνά εκφράζεται σε διαμαρτυρίες αλλά ακόμα συχνότερα σε συγκρούσεις μεταξύ των ίδιων των μεταναστών. Διάφορες διαμαρτυρίες έχουν λάβει μέρος στο κέντρο κράτησης της Μόριας, αλλά τελευταία και στο λιμάνι της Μυτιλήνης, με κύριο αίτημα την απελευθέρωσή τους και την ελεύθερη αναχώρησή τους από το νησί. Κατά κύριο λόγο ο χαρακτήρας που έχουν οι διαμαρτυρίες αυτές είναι φιλειρηνικός, με τους περισσότερους μετανάστες να είναι έτοιμοι να δεχθούν την όποια υπόσχεση δοθεί από κάποιον «αρμόδιο». Ωστόσο δεν έλειψαν και οι εντονότερες διαμαρτυρίες που οδήγησαν και σε συγκρούσεις με τις μονάδες καταστολής του κέντρου. Μάλλον σημαντικότερη όλων, υπήρξε η εξέγερση στα τέλη Απριλίου που ξεκίνησε από την πτέρυγα ανηλίκων και εξαπλώθηκε σε όλο το κέντρο. Οι φωτιές, οι πέτρες και οι φωνές των εξεγερμένων βρέθηκαν αντιμέτωπες αρχικά με τη βία και τα δακρυγόνα των αστυνομικών δυνάμεων και στη συνέχεια με τη διαμεσολαβητική διάθεση των ΜΚΟ[8].

 

 

Όλο και συχνότερες είναι όμως οι συγκρούσεις μεταξύ των ίδιων των μεταναστών που κρατούνται στο κέντρο. Μέσα από την κατάσταση εξαθλίωσης και απελπισίας στην οποία έχουν οδηγηθεί, κανιβαλιστικές συμπεριφορές αναδύονται συνεχώς. Συχνά χωρισμένοι με βάση φυλετικά και εθνοτικά χαρακτηριστικά, μικροκαυγάδες καταλήγουν σε γενικευμένες συρράξεις με σοβαρούς τραυματισμούς και τρομοκράτηση των πιο αδύναμων. Πολλοί-ες είναι αυτοί-ες, που εκμεταλλευόμενοι-ες τη δυνατότητα εξόδου που τους χορηγεί το χαρτί των 25 ημερών, έχουν καταλήξει να κοιμούνται στα χωράφια γύρω από το κέντρο υπό το φόβο των συγκρούσεων. Οι αστυνομικές δυνάμεις, συχνά απλοί παρατηρητές των γεγονότων αυτών, έχουν φτάσει στο σημείο μέχρι και να εξαγοράζουν τη δική τους προστασία με αντάλλαγμα ψεύτικες υποσχέσεις περί ειδικής μεταχείρισης.

 

ΜΚΟ και άλλες δομές

Η συνθήκη του κλειστού κέντρου κράτησης δημιούργησε και νέα δεδομένα για τη δράση των διαφόρων ΜΚΟ ή εθελοντών. Η πρόσβαση στο εσωτερικό του κέντρου έγινε πολύ αυστηρή με λίγες επιλεγμένες ΜΚΟ να διατηρούν αυτή τη δυνατότητα ενώ υπήρξαν και άλλες που θεωρήσαν την εικόνα των έγκλειστων μεταναστών-ριών ως ασύμβατη με την εικόνα τους και αποφάσισαν την ολική ή μερική αποχώρησή τους. Επίσης η μετάβαση στο ολοκληρωτικό μοντέλο ελέγχου των μεταναστών-ριών που κατέφθαναν από τη στιγμή της άφιξής τους μέχρι και την κράτησή τους στα κέντρα, άφησε αρκετές χωρίς αντικείμενο οδηγώντας τες επίσης στην αποχώρησή τους από το νησί.

 

Στο νησί έχουν παραμείνει ωστόσο οι μεγαλύτερες από τις ΜΚΟ, είτε γιατί εκπληρώνουν συμβόλαια έργων που είχαν συνάψει ή γιατί έχουν την οικονομική δυνατότητα να διατηρήσουν το πόστο τους εν αναμονή των εξελίξεων. Έτσι η επιθυμία των αρχών να ξεφορτωθούν τους μικρούς παίχτες αλλά και όσους-ες δεν συνάδουν με το πολιτικό σχεδιασμό εφαρμογής των αντιμεταναστευτικών τους πολιτικών βρήκε εφαρμογή. Κάτι ανάλογο συνέβη και τις δομές που είχαν στηθεί. Μετά την εκκένωση της δομής του No Border Kitchen στα Τσαμάκια Μυτιλήνης[9], αλλά και την οικειοθελή αποχώρηση της δομής του Πλάτανου από τη Συκαμιά Λέσβου, στο νησί παραμένουν οι καταυλισμοί της International Rescue Committee (IRC) ‘Απάνεμο’ στην περιοχή της Εφταλούς, των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ) στο Μανταμάδο και των πρώην Κατασκηνώσεων του ΠΙΚΠΑ στη Μυτιλήνη. Το ‘ΠΙΚΠΑ’ εξακολουθεί και φιλοξενεί ευάλωτες ομάδες ενώ οι κατασκηνώσεις των ΓΧΣ μετατράπηκαν σε ξενώνα φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων, με τη συνεργασία της ΜΚΟ Praksis μετά και την εξέγερση του Απριλίου. Το Απάνεμο παραμένει ανενεργό, όμως το προηγούμενο διάστημα υπήρξαν κινήσεις από την οργάνωση ζητώντας από τις αρχές και τους τοπικούς φορείς να μετατραπεί και αυτό σε χώρο «φιλοξενίας» ευάλωτων ομάδων, παίρνοντας δανεικούς (!) μετανάστες από το κέντρο της Μόριας[10]. Δεν δίστασαν μάλιστα να απειλήσουν με κλείσιμο του χώρου με ότι αυτό συνεπάγεται για την οικονομική εμπλοκή της οργάνωσης στην τοπική οικονομία.

 

Τοπική Κοινωνία

Οι αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας είναι μάλλον συντηρητικότερες σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. Το κλίμα που καλλιεργείται είναι αρκετά αρνητικό εστιάζοντας από τη μία στην επιρροή που είχαν οι περσινές εικόνες στο τουριστικό προϊόν του νησιού και από την άλλη σε προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί από μικροκλοπές που πραγματοποιούνται από μετανάστες που έχουν εγκλωβιστεί στο νησί.

Η περιοχή του Μολύβου (δημοφιλής τουριστικός προορισμός του νησιού) παρουσιάζει σημαντική μείωση στις αφίξεις τουριστών, κάτι που δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεξάρτητο από τα γεγονότα του περασμένου καλοκαιριού. Οι ρατσιστικές ανακοινώσεις του τοπικού φορέα τουρισμού ήρθαν να συνδράμουν με τη σειρά τους στην απομόνωση της περιοχής, κάτι που έγινε εμφανέστερο μετά και την αποχώρηση των δεκάδων εθελοντών-αλληλέγυων που παρέμεναν στην περιοχή το προηγούμενο διάστημα.  Η νέα αυτή συνθήκη για το Μόλυβο έχει επηρεάσει και το υπόλοιπο νησί, ένα νησί όμως που παραδοσιακά αδυνατεί να σταθεί στον τουριστικό ανταγωνισμό (σε σύγκριση με άλλα νησιά) μέσα από τις δικές του παθογένειες όπως χρειάστηκε να ομολογήσει και ο πρόεδρος ξενοδόχων Λέσβου[11], αλλά και από παράγοντες που δεν σχετίζονται με το μεταναστευτικό (έκρυθμη κατάσταση Τουρκίας, καθυστέρηση αναστολής της αναγκαιότητας βίζας για τους ολιγοήμερους επισκέπτες από την Τουρκία, κ.λπ.). Ωστόσο τα γεγονότα αυτά εύκολα παραμερίζονται από τους διάφορους θιασώτες μισαλλόδοξων θέσεων επηρεάζοντας σημαντικά και τις στάσεις της υπόλοιπης κοινωνίας.

Επιπλέον διάφορα κρούσματα μικροκλοπών που πραγματοποιούνται από μετανάστες έρχονται να προκαλέσουν με τη σειρά τους δυσφορία στα θύματα και την τοπική κοινωνία. Μέσα από τη συνεχιζόμενη κράτησή τους πολλοί είναι οι μετανάστες-ριες που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, με τις οικονομίες τους να έχουν εξαντληθεί. Η συνθήκη παρανομοποίησης στην οποία έχουν οδηγηθεί, χωρίς να τους δίνεται η δυνατότητα εξεύρεσης «νόμιμων» πόρων ή συνέχισης του ταξιδιού τους και οι εξαθλιωτικές συνθήκες κράτησης για αρκετούς-ες, έχουν ως αποτέλεσμα στη στροφή τους προς κανιβαλιστικές συμπεριφορές. Κλοπές που γίνονται αδιάκριτα προς άλλους μετανάστες ή και ντόπιους καλλιεργούν με τη σειρά τους μία συνθήκη έντασης που πριμοδοτείται και από σειρά ρατσιστικών δημοσιευμάτων. Ήδη, στο παρακείμενο χωριό της Μόριας, έχουν πραγματοποιηθεί τοπικές συνελεύσεις με τους κατοίκους να στρέφονται πέραν των εθνικών και τοπικών αρχών και κατά των μεταναστών-ριών.

Παράλληλα σημαντικό χώρο για να αναπτυχθούν έχουν βρει και διάφορα κυκλώματα διακίνησης εγγράφων. Η παραμονή στο νησί φαντάζει αδιέξοδη για τους-τις περισσότερους-ες μετανάστες-ριες και η σοβαρή απειλή απέλασης έχει δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες που έρχονται να εκμεταλλευτούν τα κυκλώματα αυτά. Μία αγορά εγγράφων έχει έτσι αναπτυχθεί ερχόμενη να προσφέρει παράλληλα, διεξόδους στις τοπικές αστυνομικές και πολιτικές αρχές, αφενός λειτουργεί εκτονωτικά για τους μετανάστες που ελπίζουν σε πλάγιες οδούς για την αναχώρησή τους από το νησί, αφετέρου προσφέρει μείωση του αριθμού των μεταναστών που βρίσκονται υπό την επιτήρηση και καταστολή τους. Οι συνθήκες στο νησί έχουν φτάσει όμως σε τέτοιο αδιέξοδο σημείο που το ανταγωνιστικό κίνημα βρίσκεται αντιμέτωπο με διάφορους «χρήσιμους ηλίθιους» της ιστορίας οι οποίοι φτάνουν στο σημείο να προτείνουν τη διακίνηση πλαστών εγγράφων ως λύση, αντί να αντιμετωπίζεται ως ακόμα μία συνθήκη εκμετάλλευσης και αναπαραγωγής της παρανομοποίησης που υφίστανται οι μετανάστες-ριες.

 

Ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό

Ανοιχτά σύνορα για όλους-ες

Για ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης

 

Ιούνιος 2016

[1] http://www.thepressproject.gr/article/95095/I-sumfonia-EE-Tourkias-exei-ousiodi-kena-tonizei-i-elliniki-epitropi-prosfugon

[2] http://www.efsyn.gr/arthro/ekklisi-gia-mi-apelasi-dyo-syron-prosfygon

[3] http://data.unhcr.org/mediterranean/country.php?id=83

[4] Κατά την επίσκεψη του Πάπα και του Ορθόδοξου Οικουμενικού Πατριάρχη υπήρξε μεταφορά πολλών εξ αυτών στο κέντρο κράτησης της Μόριας για να αποτελέσουν τον κόσμο που θα συναντούσαν οι εν λόγω παπάδες, αποκλείοντας παράλληλα, με την βοήθεια των ΜΚΟ, τους έγκλειστους του στρατοπέδου σε τμήματα με τα οποία δεν θα ερχόντουσαν σε επαφή.

[5] https://www.newsdeeply.com/refugees/op-eds/2016/06/15/new-security-on-greek-islands-reduces-access

[6] Η βρετανική G4S αποτελεί τη μεγαλύτερη εταιρία ιδιωτικής ασφάλειας στον κόσμο, και φημίζεται για το ρόλο της στην προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των φυλακών στα πρότυπα ΗΠΑ και Βρετανίας. Διατηρεί ένα μεγάλο αριθμό από ιδιωτικές φυλακές και κέντρα κράτησης μεταναστών ανά τον κόσμο, ενώ στην Ελλάδα έχει αναλάβει επίσης το πρόγραμμα ηλεκτρονικής σήμανσης και επιτήρησης φυλακισμένων (βραχιολάκι).

[7] http://www.actionaid.gr/enhmerwsou/nea/moria-may-2016/

[8] Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την εξέγερση της 26^ης Απριλίου δες εδώ:

[9] http://musaferat.espivblogs.net/

[10] http://www.lesvosnews.net/articles/news-categories/politiki/epistoli-k-astyrakaki-stin-irc-diafonei-sto-monimo-kataylismo

[11] http://www.emprosnet.gr/article/84328-anastatoi-oi-xenodohoi-tis-lesvoy

 

[Αναδημοσίευση από Musaferat]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 19 June 2016

 

ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ
ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ

Η επίθεση στην Κυριακάτικη αργία και η καταπάτηση του ωραρίου από το κράτος και την εργοδοσία εδώ και τρία χρόνια συνεχίζονται ακάθεκτες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πλήρους απορρύθμισης των ωραρίων εργασίας επιχειρείται και η επιβολή της «Λευκής Νύχτας». Ο δήμος Ιλίου έχει αποτελέσει πρωτοπόρος στη διοργάνωση της συγκεκριμένης αθλιότητας την οποία και προσπαθεί να αναγάγει σε θεσμό/πολιτιστικό γεγονός για την πόλη. Για τέταρτη συνεχή χρονιά λοιπόν, το Σάββατο 25 Ιούνη, θα επιχειρήσει να μετατρέψει την πόλη του Ιλίου και πάλι σε μια τεράστια «αρένα κατανάλωσης» στην οποία με το έτσι θέλω τα εμπορικά καταστήματα, και όχι μόνο, της περιοχής παραμένουν ανοιχτά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Το σκηνικό ολοκληρώνεται με τη διοργάνωση μουσικών σκηνών με ηχηρά ονόματα του τραγουδιού τα οποία έρχονται να προσδώσουν το χαρακτήρα του «πολιτιστικού γεγονότος» στην αθλιότητα της εξαναγκαστικής εργασίας, πέρα και έξω από κάθε έννοια τήρησης των ήδη ξεχειλωμένων ωραρίων των εμποροϋπαλλήλων. Ο τσαμπουκάς των αφεντικών ξεφεύγει από κάθε όριο, από το άνοιγμα των μαγαζιών δίχως άδεια από την Περιφέρεια, μέχρι την απλήρωτη εργασία που επιβάλλει στους συναδέλφους, καταστρατηγώντας κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος και αξιοπρέπειας των εργαζομένων που εκβιάζονται να δουλέψουν οποτεδήποτε και για όσο τους ζητηθεί από το αφεντικό, αργίες, Κυριακές, νύχτες… Και όλο αυτό στο όνομα της νεφελώδους «τόνωσης της αγοράς», δηλαδή τόνωσης των κερδών των αφεντικών και εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων. 

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΩΡΑΡΙΟΥ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ
Οι προσπάθειες επιβολής καθεστώτος πλήρως «απελευθερωμένου» ωραρίου, όπως αυτό που εφαρμόζεται στις «λευκές νύχτες» εμφανίστηκε μαζί με την προσπάθεια κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας, εμφανίστηκε μαζί με την επίθεση που έχουν εξαπολύσει κράτος και αφεντικά τα τελευταία χρόνια επιχειρώντας να εντατικοποιήσουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων προκειμένου να διατηρήσουν τα κέρδη τους. Όσο και να παρουσιάζονται τα εν λόγω γεγονότα ως «εξαιρέσεις» και «εορτές» ξέρουμε πολύ καλά πως από πίσω κρύβεται ο πόθος των αφεντικών να έχουν στη διάθεσή τους εργαζόμενους δίχως ωράριο, δίχως δικαιώματα, δίχως αξιοπρέπεια, εργαζόμενους που δεν θα αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι με ανάγκες για ξεκούραση, συνεύρεση, ελεύθερο χρόνο, αλλά θα αντιμετωπίζονται ως εργαλεία για την αύξηση της κερδοφορίας τους. Οποιαδήποτε καταπάτηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων η οποία παρουσιάζεται ως «έκτακτη» και «προσωρινή» αποτελεί ένα βήμα για την καθολική τους κατάργηση και αυτό το γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά. 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
Όλες οι προσπάθειες για ουσιαστική κατάργηση του ωραρίου γίνονται στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας, της «τόνωσης της αγοράς», της οικονομικής «ανάπτυξης», έννοιες διανθισμένες με ωραίες λέξεις οι οποίες κρύβουν όμως την πραγματικότητα πως αφορούν αποκλειστικά και μόνο τα αφεντικά, τα κέρδη τους και τα συμφέροντά τους. Οι εργαζόμενοι, με πρόσχημα αυτές τις λέξεις βιώνουμε μειώσεις μισθών, δουλειά νύχτες, αργίες και Κυριακές, εργοδοτική τρομοκρατία, απολύσεις, απλήρωτα μεροκάματα, απλήρωτες υπερωρίες. Δεν μοιραζόμαστε τα κέρδη με τα αφεντικά αντίθετα μάλιστα, είναι τα αφεντικά που εκμεταλλεύονται την εργασία μας για να πλουτίσουν. Όσο και να προσπαθούν λοιπόν να παρουσιάσουν τις φιέστες που ισοπεδώνουν τα εργασιακά μας δικαιώματα σαν γιορτή εμείς θα φωνάζουμε πως η «λευκή νύχτα» είναι άλλη μία εκμετάλλευση εργοδοτική.

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΩΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΑΝ ΠΕΛΑΤΕΣ
Ο αγώνας ενάντια στα «απελευθερωμένα» ωράρια δεν αφορά μόνο τους εμποροϋπαλλήλους αλλά τον κάθε εργαζόμενο. Οι επίδοξοι καταναλωτές της «Λευκής Νύχτας» πρέπει να καταλάβουν πως αυτό που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι στο εμπόριο, θα το αντιμετωπίσουν και οι ίδιοι αύριο στις εργασίες τους. Καλούμε λοιπόν τον κόσμο να σκεφτεί πως η συμμετοχή του σε αυτή την καταναλωτική φιέστα υπονομεύει τον αγώνα των εργαζομένων και κάνει πλάτες στην προσπάθεια επιβολής του εργασιακού μεσαίωνα. Η στήριξη στον αγώνα που διεξάγεται είναι στήριξη στα εργατικά μας συμφέροντα.
Κυριακές και νύχτες δεν δουλεύουμε και δεν ψωνίζουμε!

ΔΕΝ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ – ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ!
Δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραδώσουμε τις νύχτες και τις Κυριακές μας στα αφεντικά. Οργανωνόμαστε και αντιστεκόμαστε στην επιβολή του εργασιακού μεσαίωνα, αγωνιζόμαστε ενάντια στο άθλιο φαινόμενο της «λευκής νύχτας» και κάθε παρόμοιας λογικής εργοδοτική φιέστα. Το Συντονιστικό δράσης έχει δώσει δυναμικό «παρών» σε κάθε τέτοια φιέστα που έχει πραγματοποιηθεί στη Ν. Σμύρνη, τη Γλυφάδα, το Μαρούσι, στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας, στο Περιστέρι, σε κάθε Κυριακή που τα μαγαζιά είναι ανοικτά, πετυχαίνοντας μάλιστα την ακύρωση της αντίστοιχης φιέστας που ήταν προγραμματισμένη για τις 13 Φλεβάρη στη Ν. Σμύρνη. Έτσι θα δώσει το «παρών» και στο Ίλιον προτάσσοντας το συντονισμό σε κάθε γειτονιά, σε κάθε μαγαζί. Με την από τα κάτω οργάνωσή μας, την ταξική αλληλεγγύη και τη συλλογική αντίσταση να πάρουμε πίσω τις κλεμμένες Κυριακές, τις κλεμμένες νύχτες. Να μπλοκάρουμε την επίθεση στα εργασιακά μας δικαιώματα, να βάλουμε φραγμό στη συνολική επίθεση εναντίον μας, να βγούμε μπροστά επιβάλλοντας το δίκιο μας.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ, ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ, ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια
syntonistikokyriakes.espivblogs.net

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 19 June 2016

   

 

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΗΜΑΡΧΩΝ με τον εργοδοτικό τσαμπουκά, τα ελαστικά ωράρια, τη ζωή-λάστιχο!

Το Σάββατο 25/6 και το Σάββατο 2/7, οι εργοδότες του εμπορίου ξαναχτυπούν! Αυτή την φορά, σε Ίλιον και Μαρούσι, επιχειρούν και πάλι να οργανώσουν τις άθλιες εμπορικές φιέστες με την ονομασία «Λευκή Νύχτα» επιβάλλοντας με τον τσαμπουκά την άνευ ορίων παράταση ωραρίου των εμπορικών καταστημάτων! Και αν στις προηγούμενες «λευκές νύχτες» σ’ άλλες περιοχές (πχ. Γλυφάδα) τα καταστήματα έμειναν ανοιχτά ως τις 12 το βράδυ, τώρα στο Ίλιον, ο δήμαρχος Ζενέτος μαζί με μια δράκα εμπόρων στο κέντρο της πόλης διαφημίζουν ανερυθρίαστα την άνευ ορίων λειτουργία των καταστημάτων μέχρι τα ξημερώματα της επόμενης μέρας! Επιπλέον, όλοι αυτοί που κόπτονται για τη δήθεν «τόνωση της τοπικής αγοράς» είναι οι ίδιοι που επιβάλλουν ωράρια-λάστιχο σε εκατοντάδες εργαζόμενους στο εμπόριο και βάζουν χέρι στα εργασιακά δικαιώματα και τον ελεύθερο χρόνο μας. Τρανταχτό παράδειγμα ο δήμαρχος Αμαρουσίου Πατούλης ο οποίος έχει βάλει πλάτη για τη νομιμοποίηση του αυθαίρετου Mall στο Μαρούσι λειτουργώντας ως το μακρύ χέρι του Λάτση και της Lamda Development! Ουσιαστικά, πίσω από τις αγαθές προθέσεις και τα όμορφα λόγια όλων αυτών βρίσκονται οι business και τα κέρδη των μικρών και μεγάλων εργοδοτών του εμπορίου (και όχι μόνο…).

Να μην τους χαρίσουμε καμία νύχτα, καμία Κυριακή!

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι περίφημες λευκές ή κόκκινες νύχτες των εργοδοτών του εμπορίου ανά την Ελλάδα πάνε χέρι-χέρι με την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Αν πριν 2 χρόνια οι «Λευκές Νύχτες» παρουσιάστηκαν ως «εξαιρέσεις», έχουμε την πείρα ως εργαζόμενοι να αντιληφθούμε ότι «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού»! Το ίδιο συνέβη και πριν χρόνια με την ελαστικοποίηση του ωραρίου, το ίδιο συμβαίνει και τώρα με την μεθοδευμένη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας μέσα από την εφαρμογή των «8 εργάσιμων Κυριακών», το ίδιο κάνουν και με τις «Λευκές Νύχτες» παραχωρώντας στους εργοδότες και τους δημάρχους το δικαίωμα να οργανώνουν κατά το δοκούν τέτοιες φιέστες. Ακόμα και απέναντι στις τυπικές υποχρεώσεις των εργοδοτών (άρα και δικαιώματα των εργαζομένων) να πληρώνουν την κυριακάτικη εργασία με 75% προσαύξηση και επιπλέον ρεπό μέσα στην εβδομάδα και τις «λευκές νύχτες» με 105% προσαύξηση στο μεροκάματο (άραγε ποιοι και πόσοι εργοδότες το τηρούν;), εμείς απαντάμε χωρίς περιστροφές ότι ο ελεύθερος χρόνος, τα δικαιώματά και η συλλογική μας αξιοπρέπεια δεν έχουν αντάλλαγμα και δεν εξαγοράζονται.

Ας τελειώνουμε γρήγορα με τα παραμυθάκια

Για εμάς, τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στο χώρο του εμπορίου, όλα αυτά τα εμπορικά events των εργοδοτών δεν έχουν καθόλου πλάκα, δεν περιέχουν κανένα ενδιαφέρον και κανένα όφελος. Αντίθετα, αποτελούν την συνέχεια στο αδιάκοπο ποδοπάτημα των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας μας: λουκέτα και απολύσεις, μισθοί πείνας, απλήρωτη εργασία για πολλούς μήνες, ελαστικά ωράρια και απλήρωτες υπερωρίες, δουλειά ακόμα και τις Κυριακές, εργοδοτική τρομοκρατία, ατομικές συμβάσεις. Ό,τι όνομα κι αν δώσουν στα εμπορικά events τους, όσο κι αν θέλουν να εκμεταλλευτούν εμπορικά μια σειρά «γιορτών» (τα βράδια του καλοκαιριού, τα Χριστούγεννα, τον Αγ.Βαλεντίνο…), όπως κι αν φαντασιώνονται τα βράδια μας, δεν πρόκειται να παραχωρήσουμε τα δικαιώματα και τον ελεύθερο χρόνο μας στα χέρια των εργοδοτών για τα να κάνουν ότι θέλουν.

Η φαντασία των εργοδοτών (μαζί με την καφρίλα τους...) δεν έχουν όρια.

Οι εργοδότες του εμπορίου αγκαλιά με τους δημάρχους οργανώνουν τέτοιου είδους φιέστες χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Αντίθετα, στήνουν ανενόχλητοι μια σειρά «πολιτιστικών δρωμένων» σε πλατείες των γειτονιών ενώ παράλληλα, προωθούν την άνευ όρων παράδοση των δημοσίων χώρων και της δημόσιας ζωής των κατοίκων των πόλεων στον πολιτισμό του εμπορεύματος και του κέρδους: ιδιωτικοποιήσεις, εισιτήρια και αντίτιμα παντού, λευκές νύχτες και εμπορικές φιέστες με κάθε αφορμή. Ειδικότερα μέσα από τις «λευκές νύχτες», οι δήμαρχοι και οι τοπικοί εμπορικοί σύλλογοι παρά τα όσα διατείνονται, ουσιαστικά προωθούν και καλλιεργούν το καταναλωτικό θράσος και την ανθρωποφαγία του σύγχρονου homo consumus. Συμβάλλουν δηλαδή καθοριστικά σε διαφημιστικές καμπάνιες στις οποίες γίνεσαι βασιλιάς και μάγκας καταναλώνοντας, ενώ φροντίζουν να ξεχάσεις με τι όρους δουλεύεις και ζεις. Και εμείς, οι εργαζόμενοι στο εμπόριο, λουζόμαστε καθημερινά τις χυδαίες και απαξιωτικές συμπεριφορές των πελατών που έχουν καταπιεί αμάσητα όλη αυτήν την χυδαία κουλτούρα του καταναλωτισμού. Και ας γίνει γνωστό ότι αυτές οι πρωτοβουλίες των εργοδοτών είναι εξόφθαλμα παράνομες, χωρίς καν να ζητείται η έκδοση ειδικής άδειας από την Περιφέρεια και, προφανώς, χωρίς να δηλώνονται στην επιθεώρηση εργασίας οι υπερωρίες των συναδέλφων. Σε όλες τις περιπτώσεις, παρά την παρανομία των εργοδοτών και την συμπαιγνία των υπεύθυνων κρατικών αρχών (ΣΕΠΕ, Περιφέρεια), αποδείχτηκε ότι μόνο η οργάνωση και η αντίσταση των ίδιων των εργαζομένων μπορεί να αποφέρει σημαντικές νίκες.

Δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια!

Ο αγώνας ενάντια στις λευκές νύχτες και τον μεσαίωνα που στήνουν τα αφεντικά στις πλάτες μας συνεχίζεται και έχει ήδη μικρές αλλά σημαντικές νίκες! Ήδη, τον περασμένο Φλεβάρη μαζί με τα σωματεία, τις συνελεύσεις και τις συλλογικότητες που απαρτίζουν το «Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα απελευθερωμένα ωράρια» καταφέραμε με τις κινητοποιήσεις μας να μπλοκάρουμε την περίφημη «Λευκή Νύχτα» στη Νέα Σμύρνη κάνοντας ένα ουσιαστικό βήμα για την κατάργησή τους. Επιπλέον, την Κυριακή 8 Μάη, ημέρα προκηρυγμένης γενικής απεργίας, καταφέραμε με τις δικές μας δυνάμεις να μπλοκάρουμε την λειτουργία όλων των καταστημάτων κατά μήκος του εμπορικού στολιδιού της Ερμού, δίνοντας άλλο ένα δυναμικό μήνυμα υπεράσπισης της κυριακάτικης αργίας και των εργατικών συμφερόντων ευρύτερα.

– Καλούμε τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες ν’ αντισταθούν στην εφαρμογή των «Λευκών Νυχτών» και σε κάθε εργοδοτικό τσαμπουκά που μας επιβάλλει με το έτσι-θέλω τις ορέξεις του. Να καταγγείλουν ανοιχτά αυτές τις μεθοδεύσεις στους κατοίκους του Μαρουσίου και του Ιλίου (και όχι μόνο) ζητώντας την έμπρακτη συμπαράσταση τους. Να προτείνουμε ανοιχτά σε όλους/όλες να απέχουν από τέτοιου είδους events. Nα σκεφτούν ως εργάτες, και όχι ως πελάτες.

– Καλούμε τα κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία του εμπορίου να πάρουν ενεργητικές πρωτοβουλίες για την ακύρωση και το μπλοκάρισμα τέτοιων μεθοδεύσεων.

– Καλούμε σωματεία, συνελεύσεις, συλλογικότητες που δρουν σε Ίλιον, Μαρούσι αλλά και κάθε γειτονιά ν’ αντισταθούν στο τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων και την εφαρμογή του εργασιακού μεσαίωνα. Να ενισχύσουν με τις πρωτοβουλίες τους την ταξική αλληλεγγύη μέσα στους κόλπους των εργαζομένων και των ανέργων.

Να τελειώνουμε με την μοιρολατρία και τον φόβο!

Ως συνάντηση εργαζομένων στο χώρο του εμπορίου, κάνουμε το αυτονόητο: σπάμε την απομόνωση και τη μοιρολατρία αναζητώντας συλλογικές απαντήσεις στα συλλογικά μας προβλήματα. Αντί να βλέπουμε γύρω μας νέους ή παλιούς συναδέλφους να αγνοούν ή να παραδίδουν στην εργοδοσία τα αυτονόητα δικαιώματά τους, επιχειρούμε να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας: να οργανώσουμε και να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας στους χώρους δουλειάς μας,  να διευρύνουμε τις κατακτήσεις των εργαζομένων μέσα στους χώρους δουλειάς, ν’ αντισταθούμε στις αυθαιρεσίες των εργοδοτών, να υπερασπιστούμε τους απολυμένους συναδέλφους μας.

Μέσα από αυτά τα μικρά αποφασιστικά βήματα, προσπαθούμε να συντονιστούμε σε κάθε γειτονιά, σε κάθε αλυσίδα, σε κάθε μαγαζί και να διευρύνουμε την άμεση επικοινωνία μας, την αλληλοστήριξή μας, τις συλλογικές μας πρωτοβουλίες. Οι μόνοι που μπορούμε να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, να διεκδικήσουμε όσα μας κλέβουν και όσα δικαιούμαστε, να ακυρώσουμε κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία, είμαστε εμείς οι ίδιοι, μέσα στους χώρους εργασίας μας. Μέσα από ορατές ή αόρατες επιτροπές εργαζομένων, μέσα από εργατικές συλλογικότητες, μέσα από τα σωματεία μας.

 

[ Αναδημοσίευση από Ορθοστασία (εργαζόμενοι/ες στο εμπόριο) ]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 10 April 2016

Αφίσες για τους μετανάστες που κολλιούνται στους δρόμους της Αθήνας