Details
Category: Υλικό άλλων ομάδων

 

 

Ι. ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ

Στις 3 Αυγούστου 2016, ο πρώην κρατούμενος Pëllumb Marnikollaj, 29 χρονών αλβανικής καταγωγής, παρουσιάζεται στο αστυνομικό τμήμα Πατησίων για να δώσει το καθιερωμένο “παρών”, όπως ήταν υποχρεωμένος να κάνει ύστερα από την υπό όρους αποφυλάκισή του. Εκεί βασανίζεται και δολοφονείται από τους κρατικούς υπαλλήλους της ασφάλειας. Για άλλη μια φορά, οι μπάτσοι πέρα από τα καθήκοντα του αστυνομικού, εκτελούν κι εκείνα του δικαστή και του δήμιου.

Το ελληνικό κράτος από την πρώτη στιγμή προσπαθεί να κουκουλώσει τη δολοφονία, λέγοντας ότι πρόκειται για αυτοκτονία, τη στιγμή που η σορός του δολοφονημένου “χάνεται” από νοσοκομεία σε νεκροτομεία για 9 ημέρες. Οι συγγενείς του προλαβαίνουν κι εντοπίζουν τη σορό του, λίγο πριν θαφτεί ως “άντρας αγνώστων στοιχείων”. Η δεύτερη ιατροδικαστική έκθεση δείχνει σημάδια κακοποίησης και βασανισμού. Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το κράτος συγκαλύπτει δολοφονία μεταναστών ή κρατούμενων σε κελιά, αστυνομικά τμήματα ή χαντάκια.

ΙΙ. ΟΙ ΑΓΑΘΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛ.ΑΣ.

Ο ρόλος της ελληνικής αστυνομίας και κάθε αστυνομίας είναι λίγο ως πολύ γνωστός και ξεκάθαρος. Ως κυρίαρχος μηχανισμός άσκησης της νόμιμης κρατικής βίας, αναλαμβάνει τη διατήρηση της κοινωνικής “ευημερίας”. Μιας ευημερίας που δεν είναι τίποτα άλλο από την de facto προάσπιση των συμφερόντων των πλουσίων. Ενδεικτικό παράδειγμα η εποχή των μνημονίων, όπου η υποτίμηση της ζωής και της εργασίας των από τα κάτω συνεχίζεται αμείωτη, με τους μπάτσους να πρωτοστατούν στην καταστολή των αγώνων, των απεργιών, των διαδηλώσεων και της κάθε μορφής αντίστασης με ξυλοδαρμούς, βασανισμούς, χημικά, πλαστικές σφαίρες. Επιπλέον, οι κρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί εξοπλίζονται με υλικό και έμψυχο δυναμικό, σε αντίθεση με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα.

Εξίσου γνωστές και μη εξαιρετέες είναι οι σχέσεις της αστυνομίας με τη χρυσή αυγή, τόσο σε ιδεολογικό επίπεδο, καθώς το 50% των μπάτσων ψήφισε το νεοναζιστικό κόμμα στις εκλογές του 2015, όσο και σε πρακτικό, αφού έχουν πολλάκις συνεργαστεί σε πογκρόμ και ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια στους μετανάστες, σε επιθέσεις αγωνιστών και καταλήψεων και στη συγκάλυψη δολοφονικών επιθέσεων, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα. Διαιωνίζουν έτσι μια σχέση κράτους-παρακράτους που δεν σταματά μόνο εκεί, αλλά επεκτείνεται στο κομμάτι της παραοικονομίας του κεφαλαίου, με πάμπολλες υποθέσεις εμπλοκής ένστολων σε εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, δουλεμπόριο, πορνεία, μπραβιλίκια κλπ.

ΙΙΙ. ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Οι θάνατοι όπως αυτός του Pëllumb Marnikollaj σε αστυνομικά τμήματα αλλά και σε μεταγωγές, κρατητήρια, φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είναι ούτε τυχαίοι ούτε πρωτόγνωροι. Αντιθέτως αποτελούν συνέχεια μιας κρατικής πολιτικής που εναντιώνεται σε αδύναμες κοινωνικές ομάδες(μετανάστες, τοξικοεξαρτημένοι, ρομά, μικροπαραβάτες, κρατούμενοι) όσο και στον εσωτερικό εχθρό, σ’ αυτούς δηλαδή που αγωνίζονται ενάντια στα αφεντικά και την εξουσία. Εξάλλου κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τα αναρίθμητα περιστατικά αστυνομικής βίας από την αρχή του 90′ στους αλβανούς μετανάστες (βλ. “σκούπες”, ξυλοδαρμούς, ταπεινώσεις).

Ο ρόλος αυτός της αστυνομίας συνεχίστηκε και εντάθηκε τα τελευταία χρόνια, καθώς τα κύματα των μεταναστών και των προσφύγων από την αφρικανική ήπειρο και την Ασία συνέχισαν να καταφτάνουν στην ελλάδα. Ακόμα και αστικοί, ευρωπαϊκοί θεσμοί όπως η διεθνής αμνηστία και το συμβούλιο της ευρωπαϊκής ένωσης, των οποίων ο ρόλος είναι η προώθηση ενός βιώσιμου και “ανθρώπινου” καπιταλισμού, κάνουν λόγο για συνθήκες που “παραβιάζουν το δικαίωμα στη ζωή” μέσα σε ελληνικά σωφρονιστικά ιδρύματα και αστυνομικά τμήματα, όπου οι πρακτικές των μπάτσων και οι συνθήκες περίθαλψης και υγιεινής είναι εγκληματικές. Αξιοσημείωτη είναι και η ατιμωρησία των αστυνομικών, για ξυλοδαρμούς μέχρι θανάτου, βασανιστήρια, ποινικές διώξεις και λοιπά ανδραγαθήματα κατά μεταναστών, ανθρώπων με ψυχικά νοσήματα, αντιφασιστών, διαδηλωτών, αλλά και ανθρώπων που βρέθηκαν μάρτυρες και προσπάθησαν να αποτρέψουν ή να καταγγείλουν την αστυνομική αυθαιρεσία.

ΙV. (ΑΛΛΗ ΜΙΑ) ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ

Η συγκεκριμένη δολοφονία ανέδειξε κι ένα πλέγμα φορέων και θεσμών που λειτούργησαν από κοινού ή επικουρικά για το κουκούλωμα της υπόθεσης. Από τους μπάτσους που καλύπτουν τους δολοφόνους συναδέλφους τους, στον ιατροδικαστή και την εισαγγελία, ενδεχομένως και τις δομές υγείας και τέλος τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όλοι ενήργησαν προς την απόκρυψη και την αποσιώπηση ενός βίαιου θανάτου, με την ελπίδα πως το γεγονός θα θαβόταν μέσα στη θερινή ραστώνη του Αυγούστου, ποντάροντας ίσως στο ότι ο δολοφονημένος είναι μετανάστης, φτωχός και “περιθωριακός”. Αλλά ακόμα κι αν η υπόθεση φτάσει στο δικαστήριο, η πεπατημένη οδός δεν παρουσιάζει κινδύνους για τους δολοφόνους. Ακόμα και στη δίκη της εξόφθαλμης δολοφονίας του φυλακισμένου Ίλια Καρέλι, μέχρι και ο ιατροδικαστής άλλαξε την κατάθεσή του, λέγοντας πως το κάταγμα στο στέρνο δεν προήλθε από χτύπημα, υπονοώντας εν ολίγοις πως για τον θάνατο ευθύνεται η αδύναμη καρδιά του και όχι η φάλαγγα ή τα δεκάδες χτυπήματα στο πρόσωπο και το σώμα του νεκρού, ύστερα από δυόμιση ώρες βασανιστηρίων.

Επίσης, στα γεγονότα των ημερών ήρθε να προστεθεί και η δολοφονία ενός 33χρονου από το Καζακστάν που πυροβολήθηκε στην Καλλιθέα στις 10/9 από αστυνομικό, ο οποίος δεν ήταν σε ώρα υπηρεσίας και ισχυρύστηκε μάλιστα πως το όπλο εκπυρσοκρότησε. Μαγικά βέβαια δεν είναι μόνο τα όπλα των μπάτσων που ρίχνουν μόνα τους, αλλά και οι πένες των δημοσιογράφων, που για άλλη μια φορά ξεπλένουν μια δολοφονία δημιουργώντας το προφίλ του κακού θύματος και του καλού –πλην άτυχου- αστυνομικού.

Και τέλος, το τμήμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε διαπρέψει ως αντιπολίτευση με πύρινα διαβήματα κατά της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, απουσίασε ηχηρά από την επικαιρότητα για την υπόθεση Marnikollaj. Μας θύμισε έτσι για άλλη μια φορά πως το κράτος έχει συνέχεια, ανεξάρτητα από τη δεξιά ή την αριστερή χροιά του και πως όσοι κατέχουν πλειοψηφικό μερίδιο στην εξουσία αποδεικνύονται στυγνοί κι αμείλικτοι.

V. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ – ΑΠΑΝΤΑΜΕ

Ενάντια στην κρατική βαρβαρότητα και τη βία αφεντικών-εξουσιαστών που προσπαθούν να μας καταδικάσουν σε μια εκκωφαντική σιωπή, γνωρίζουμε πως η ταξική μας μνήμη είναι πιο δυνατή από τη λήθη. Δεν θα συνηθίσουμε ούτε την οσμή του θανάτου, ούτε το συναίσθημα της απάθειας. Αντιθέτως, σπάμε τον φόβο, εχθρευόμαστε το έθνος, πολεμάμε τον ρατσισμό, διεκδικούμε τον δημόσιο χώρο και χτίζουμε σχέσεις πέρα από την εκμετάλλευση, δημιουργώντας κοινότητες αγώνα στη γειτονιά. Με όπλο την αλληλεγγύη μας, παίρνουμε θέσεις μάχης και συγκρουόμαστε καθημερινά με αυτόν τον σάπιο κόσμο.

 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ PELLUMB MARNIKOLLAJ

ΣΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ

 

*το κείμενο σε pdf

 

[Αναδημοσίευση από Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Άνω Κάτω Πατησίων]

Details
Category: Υλικό άλλων ομάδων

 

1.
Τον Σεπτέμβρη του 1933, το Τρίτο Ράιχ του Αδόλφου Χίτλερ, που βρισκόταν μόλις εννιά μήνες στην εξουσία της Γερμανίας, ενορχήστρωσε ένα ανελέητο πογκρόμ εναντίον άστεγων, επαιτών, αλκοολικών και άλλων κοινωνικών ομάδων που παρεκκλίναν από το πρότυπο της Άριας φυλής. Κατά τη διάρκεια του πογκρόμ, που έμεινε στην Ιστορία ως «Η εβδομάδα των ζητιάνων» (Beggars’ Week), συνελήφθησαν περίπου 100.000 – γερμανοί και μη – άστεγοι, επαίτες, αλκοολικοί και πόρνες, πολλοί από τους οποίους οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως το Breitenau. Τον Νοέμβρη του ίδιου έτους, η Ναζιστική Γερμανία υιοθέτησε ένα νόμο ενάντια στην εγκληματικότητα (Law against Habitual and Dangerous Criminals) με βάση τον οποίο χιλιάδες άνθρωποι – ανάμεσά τους άστεγοι, επαίτες, πόρνες και αθίγγανοι – χαρακτηρίστηκαν ως «ακοινώνητοι» (asocial), συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τον Ιούνη του 1938, η «Εθνική Εκστρατεία ενάντια στην Αεργία» (National Campaign against the Workshy) είχε ως αποτέλεσμα την σύλληψη και μεταφορά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης 11.000 «ακοινώνητων». Καθ’ όλη τη διάρκεια της Ναζιστικής Γερμανίας, άστεγοι, επαίτες, πόρνες και αθίγγανοι ήταν υποχρεωμένοι να φορούν πάνω τους ένα σήμα Μαύρου Τριγώνου (Black Triangle Badge) προκειμένου να γίνονται διακριτοί, ως κατώτεροι, σε σχέση με τους υπόλοιπους κάτοικους της χώρας.

2.
Πριν λίγες εβδομάδες, μια ομάδα φασιστών και λοιπών ιδεολογικών τέκνων του Χίτλερ και του Τρίτου Ράιχ, προχώρησε σε κατάληψη του χώρου που προοριζόταν να γίνει τζαμί στην περιοχή του Ελαιώνα με σκοπό, κατά τα λεγόμενά τους, να στεγάσουν έλληνες άστεγους. Η συγκεκριμένη κίνηση ήρθε ως συνέχεια στις, κατά καιρούς, μισαλλόδοξες και ρατσιστικές αντιδράσεις φασιστοειδών ενάντια στη λειτουργία τζαμί στην περιοχή· αντιδράσεις που σε θεσμικό επίπεδο βρίσκουν φωνή μέσω του σιχαμερού μορφώματος της Χρυσής Αυγής.

3.
Δεν είναι πρώτη φορά που, με αφορμή την επελαύνουσα κρίση, οι φασίστες επιχειρούν να εδραιώσουν τον πόλεμο μεταξύ των φτωχών προκειμένου οι πλούσιοι να μείνουν στο απυρόβλητο. Οι φασίστες, όταν βάζουν στη θήκη τα μαχαίρια τους, διοργανώνουν ρατσιστικά συσσίτια και αιμοδοσίες μόνο για έλληνες και ρίχνουν λάδι στη φωτιά του κοινωνικού κανιβαλισμού που με τη σειρά της θα ανάψει τις δάδες που θα κάψουν οποιονδήποτε δεν χωράει στη μισάνθρωπη ιδεολογία τους.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι δεν έχει υπάρξει ούτε ένα ψήγμα επιθετικότητας των εν λόγω υπανθρώπων ενάντια σε όσους λεηλατούν καθημερινά τις υποτελείς τάξεις. Δεν πρόκειται για σύμπτωση: οι φασίστες αποτελούσαν ανέκαθεν το μακρύ και σκοτεινό χέρι του καπιταλιστικού συστήματος και, σαν τα φίδια, δάγκωναν πάντα τους ξυπόλυτους. Ο Σεραφείμ Μάξιμος, το 1929, στο βιβλίο του «Κοινοβούλιο Ή Δικτατορία» έγραφε μεταξύ άλλων: «Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της αστικής αντιδράσεως με φασιστική μορφή, συνίσταται στο γεγονός ότι η μπουρζουαζία χρησιμοποιεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, τη δυσαρέσκεια της μικροαστικής τάξεως της πόλεως και του χωριού, ακόμα δε και μερικών declasses στρωμάτων του προλεταριάτου, για να δημιουργήσει ένα φανατικό, αντιδραστικό, αντιπρολεταριακό κίνημα και να εγκαταστήσει, με τη βοήθειά του, την ανοιχτή, συνεπή και απεριόριστη δικτατορία της.»

4.
Τα παραδείγματα της Ναζιστικής Γερμανίας του 1930 δεν αναφέρθηκαν χωρίς λόγο. Η λατρεία, τόσο των χρυσαυγιτών όσο και των φασιστών που κατέλαβαν τον χώρο στον Ελαιώνα, για τον Χίτλερ και το Τρίτο Ράιχ δεν είναι απλά εμφανής αλλά θρασύτατα έκδηλη αφού προσπαθούν και φροντίζουν να ακολουθούν με κάθε ακρίβεια τα λεχθέντα και πραχθέντα του πολιτικού τους πατέρα. Μόνο κάποιος με παντελή άγνοια της Ιστορίας θα μπορούσε να πεισθεί από το επίπλαστο ενδιαφέρον των φασιστών για αυτούς που πεινάνε, για αυτούς που ζουν στον δρόμο, για αυτούς που ζητιανεύουν, έστω κι αν είναι «έλληνες». Η πραγματικότητα είναι ότι η φασιστική ιδεολογία δεν χάρισε ποτέ τίποτα άλλο στην ανθρωπότητα πέρα από στρατόπεδα συγκέντρωσης, κρεματόρια και μαζικούς τάφους. Οι «έλληνες» άστεγοι, οι «έλληνες» επαίτες, οι «έλληνες» φτωχοί θα είναι οι επόμενοι που θα σφαγιαστούν από τα μαχαίρια των φασιστικών συμμοριών όταν αυτές κρίνουν ότι έχουν ξεμπερδέψει με τους μετανάστες. Με την Ιστορία πρέπει να προσέχουμε γιατί δεν είναι ούτε φάρσα, ούτε τραγωδία. Είναι κοινωνική ευθύνη και ταξικό χρέος.

5.
Η ιστορία των καταλήψεων στέγης στην Ευρώπη ξεκινάει τη δεκαετία του 1960 με σημείο αναφοράς την Ολλανδία και τις καταλήψεις δημόσιων κτιρίων με σκοπό τη στέγαση, ενώ η εξέγερση του Μάη ’68 επαναφέρει δυναμικά το ζήτημα των καταλήψεων με αποτέλεσμα στις αρχές του ’70 να υπάρχουν δεκάδες καταλήψεις στέγης σε Γαλλία και Γερμανία. Στην Ελλάδα, η πρακτική της κατάληψης στέγης εξαπλώνεται τη δεκαετία του 1980 από κομμάτια του αναρχικού χώρου και του punk ρεύματος. Μέχρι σήμερα, η κατάληψη στέγης αποτελεί κοινωνικό πρόταγμα του ευρύτερου εναντιωματικού κινήματος με σημείο αναφοράς την εναντίωση στον θεσμό της ιδιοκτησίας και την άρνηση ή αδυναμία καταβολής χρημάτων με σκοπό τη στέγαση.

Σε μια περίοδο όπου οι καταλήψεις στέγης στην Ελλάδα αυξάνονται συνεχώς ενώ αλληλέγγυοι οργανώνουν υποδομές στέγασης για τους χιλιάδες πρόσφυγες που ξεβράζονται στα νησιά του Αιγαίου, οι φασίστες προχωρούν σε μια κατάληψη «μόνο για έλληνες» κάνοντας ασκήσεις δημαγωγίας και λαϊκισμού επιχειρώντας να ενεργοποιήσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό και να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από τον διάχυτο συντηρητισμό. Η απόπειρα των νοσταλγών του Χίτλερ να οικειοποιηθούν πρακτικές του ανταγωνιστικού κινήματος δεν μπορεί και ούτε πρέπει να μείνει αναπάντητη.

6.
Οι καταπιεσμένες τάξεις ή θα δρομολογήσουν τις απαντήσεις τους απέναντι στα φασιστικά καθάρματα ή θα βρουν μπροστά τους τα μαχαίρια που ακόνισε η θανάσιμη απάθεια και απραξία τους.

 

 

[Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο]

Details
Category: Υλικό άλλων ομάδων

 

Ακόμη και μέσα στον βόρβορο της κοινωνίας του Θεάματος ο κινηματογράφος μπορεί να αποτελέσει τόσο μία αιτία όσο και μία αφορμή.

Αιτία για να ανιχνεύσουμε τις στιγμές ενός σημειολογικού αντάρτικου σε μια οθόνη, τις αιρετικές ματιές που υπονομεύουν τα κυρίαρχα αυτονόητα των κωδίκων επικοινωνίας, τις μυθοπλασίες εκείνες που διαστέλλουν την πραγματικότητα με αιφνιδιαστικές προοπτικές.

Αφορμή για να συναντηθούμε στον τόπο ενός “κοινού” που δεν ενδιαφέρεται να είναι μια κουρελού από αδηφάγους θεατές, απρόσιτους καταναλωτές, υπερόπτες περαστικούς.

Οι προβολές γίνονται μπροστά από την κατάληψη Σινιάλο, στην πλατεία Παπανικολάου, Θεσσαλονίκης και Καποδιστρίου στο κάτω Αιγάλεω και αρχίζουν στις 9:00 μ.μ.

 

 

[Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο]

Details
Category: Υλικό άλλων ομάδων

 

Η μπροσούρα «ανθρωπισμός χωρίς σύνορα αλλά με περιφράξεις» εκδόθηκε στη Μυτιλήνη τον Ιούλιο του 2016 από την ομάδα ενάντια στα κέντρα κράτησης Musaferat (musaferat.espivblogs.net). Μοιράζεται με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά και δεν θέλει να έχει καμία σχέση με ΜΜΕ και εμπορευματικές διαδικασίες. Αντιθέτως, η χρήση της για τους σκοπούς του κοινωνικού/ταξικού ανταγωνισμού είναι παραπάνω από επιθυμητή.

 

Από τον πρόλογο της έκδοσης

…Έτσι και στην περίπτωση του μεταναστευτικού ζητήματος, η ακροβασία ανάμεσα στην «ασφάλεια της Ευρώπης που βάλλεται από τους μετανάστες-εισβολείς» και στην αναγωγή τους σε «θύματα μιας ανθρωπιστικής κρίσης» (και συνεπώς ακούσιους αποδέκτες μιας κάποιας προστασίας) γεννά νέα υποκείμενα προς καταστολή ή εκμετάλλευση. Ένα γνώριμο μοτίβο επαναλαμβάνεται κι εδώ: είτε εγκληματίας/τρομοκράτης/εισβολέας, είτε κακόμοιρο θύμα/επαίτης/παθητικός δέκτης φιλανθρωπικών ενεργειών. Ποτέ όμως ίσος με τους γηγενείς.

Η Λέσβος ως ένα από τα σημαντικότερα σημεία υποδοχής των μεταναστών τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχει δει να αναπτύσσονται στα εδάφη της όλοι οι μηχανισμοί υποτίμησης και εξαθλίωσης των πληθυσμών που κατέφθαναν. Από τις εγχώριες και ευρωπαϊκές ένοπλες δυνάμεις και τα ειδικά σώματα ασφαλείας ως τους κυβερνητικούς και μη φορείς και οργανώσεις που έρχονται να καλύψουν με τον ανθρωπιστικό μανδύα τις θανατοπολιτικές που λαμβάνουν μέρος στα εδάφη της.

…Η παρούσα έκδοση αποτελεί για τη συλλογικότητά μας μέρος της προσπάθειας να αποσαφηνιστούν μία σειρά από ερωτήματα σχετικά με το ρόλο αυτών των οργανώσεων στις αντιμεταναστευτικές πολιτικές. Την ίδια στιγμή επιθυμούμε να κοινοποιήσουμε τόσο τη συλλογική όσο και τις προσωπικές εμπειρίες που αποκομίσαμε σε αυτό το πεδίο όλο το προηγούμενο διάστημα.

Για οποιαδήποτε ερώτηση σχετικά με τα περιεχόμενα και τη διανομή της έκδοσης μπορείτε να επικοινωνήσετε στο mail της συλλογικότητας: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

Για να κατεβάσετε ελεύθερα την ηλεκτρονική έκδοση πατήστε εδώ

 

 

[Αναδημοσίευση από το blog των Musaferat]

Details
Category: Υλικό άλλων ομάδων

 

Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν μετράει 11 χρόνια, αρχικά ως κατάληψη στέγης στο δεύτερο όροφο του κτιρίου στην οδό Μαυροματαίων και Δεριγνύ και σταδιακά των υπόλοιπων ορόφων, μετά την εγκατάλειψη από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ). Από το φθινόπωρο του 2014 άρχισε να λειτουργεί ως ανοιχτό κοινωνικό κέντρο για τις ανάγκες του αναρχικού/ αντιεξουσιαστικού κινήματος.

Οι καταλήψεις για εμάς είναι χώροι πολιτικής ζύμωσης, δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης, είτε ως στεγαστικά εγχειρήματα που σκοπό έχουν να αποδομήσουν κάθε έννοια ιδιοκτησίας, είτε ως κέντρα αγώνα και κοινωνικοί χώροι. Χώροι μέσα στους οποίους οι επιθυμίες γίνονται πράξη με σχέσεις συντροφικότητας, αλληλεγγύης και ισότητας, αποτελώντας μέσο και εργαλείο στον αγώνα για την ελευθερία. Λειτουργώντας συλλογικά, αντί-ιεραρχικά, οριζόντια και  αυτοοργανωμένα ο κόσμος που επιλέγει να βρεθεί μέσα σε αυτούς πραγματώνει μια ζωή στηριζόμενη στην αξιοπρέπεια και την ελευθερία, χωρίς αφέντες και δούλους.

Στην αντίπερα όχθη, η τωρινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και κάθε άλλη, έχει επιλέξει εξαρχής να παίξει το παιχνίδι της «νομιμότητας», καταστέλλοντας ό,τι αποκλίνει από τη γραμμή του νόμου και της τάξης. Εκκενώσεις καταλήψεων, καταστολή εργατικών και αντιφασιστικών διαδηλώσεων, 100αδες χρόνια φυλακής που επιφυλάσσουν σε αγωνιστές σε δίκες-παρωδίες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκκενώσεις καταυλισμών, οι χιλιάδες των θαλασσοπνιγμένων μεταναστών στο Αιγαίο είναι μερικά από τα παραδείγματα της «πρώτη φορά» αριστερά με φουλ δεξιά ατζέντα. Ακολουθώντας τις επιταγές των δανειστών προς τέρψιν ξένου και ντόπιου κεφαλαίου κατά γράμμα, το κράτος αυξάνει την κοινωνική και ταξική επίθεση, ενώ παράλληλα η οικονομική κρίση συνεχίζει να σαρώνει αφήνοντας πίσω της ερείπια.

Υπό αυτήν τη συνθήκη, τους τελευταίους μήνες η Βανκούβερ Απαρτμάν έρχεται αντιμέτωπη με συνεχείς επιθέσεις από τη μεριά του «ιδιοκτήτη» ΟΠΑ. Αρχικά τον Φεβρουάριο ’16 όπου προκηρύχθηκε διαγωνισμός για την ανάδειξη αναδόχου εταιρείας με σκοπό την ανακατασκευή του κτιρίου που στεγάζεται η κατάληψη, ο οποίος ακυρώθηκε μετά από παρέμβαση αλληλέγγυων. Μετά την ακύρωση, ο πρύτανης Γιακουμάκης ζήτησε τη βοήθεια του Υπουργείου Παιδείας μιας και δεν ήθελε να αναλάβει εξ’ ολοκλήρου την πολιτική ευθύνη της υπόθεσης, όπως και έγινε. Για τους τύπους, στάλθηκαν προσκλήσεις στις εταιρείες που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον στην προηγούμενη φάση, ενώ είναι κοινό μυστικό πως η ανάδοχος εταιρεία και ο πρύτανης είχαν δώσει τα χέρια πολύ νωρίτερα. Κεκλεισμένων των θυρών λοιπόν, μέσα σε αίθουσα του υπουργείου, με προσκλήσεις και την οδηγία στους εμπλεκόμενους να μην βγάλουν άχνα για αυτό που συνέβαινε, χωρίς καμία ανακοίνωση σε ΦΕΚ. Ό,τι ήταν δυνατόν για να μην τους πάρει κανείς χαμπάρι και τους χαλάσει το πάρτι εκατομμυρίων. Αφού όλα κύλησαν όπως είχαν συμφωνήσει, η κατασκευαστική που έκανε το καλύτερο deal με το Γιακουμάκη πήρε το έργο και τα 3 εκατ. ευρώ πήραν και αυτά το δρόμο τους προς τις τσέπες των εμπλεκομένων.

Γινόμαστε μάρτυρες στην εξέλιξη μιας σχέσης «αγάπης» μεταξύ Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, του Υπουργείου Παιδείας και της κοινοπραξίας των δύο κατασκευαστικών εταιριών που ανέδειξε ο – «ανοιχτός» κατά τα άλλα – διαγωνισμός. Οι εμπλεκόμενοι ευελπιστούν το αποτέλεσμα αυτής της σχέσης να είναι η εκκένωση από τους «παράνομους» καταληψίες και η παράδοσή του στους «νόμιμους» ιδιοκτήτες του ώστε να το εκμεταλλευτούν με σκοπό το κέρδος, όπως και κάθε τι άλλο που πέφτει στα χέρια τους.

Ο πρύτανης Εμμανουήλ Γιακουμάκης έχει απ’ ό,τι φαίνεται μεγαλεπήβολα σχέδια, θέλοντας με το που ανέλαβε το καινούριο του πόστο να λύσει ένα από τα χρόνια «προβλήματα» του ΟΠΑ, το οποίο είναι η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν. Αφού η υπόθεση αυτή είχε και 3 εκατ. € στη μέση, θεώρησε εαυτόν καταλληλότερο για τη δουλειά. Άλλωστε δεν είχε να κάνει και κάτι παραπάνω απ’ ότι έκανε τόσο καιρό. Εκτός από τα πετυχημένα deals που έχει συνάψει με μεγάλες εταιρίες (βλ. ΟΤΕ) και την κατοχή θέσης σε υπουργείο (βλ. γενικός γραμματέας Yπ. Μεταφορών), θέλει να προσθέσει στο βιογραφικό του και επιτυχίες με πολιτική χροιά, όπως είναι η εκκένωση μιας κατάληψης αναρχικών. Ξεκινώντας ήδη την «πολιτική» του σταδιοδρομία και ως άλλος Μαυρογιαλούρος υποσχέθηκε σε φοιτητικές παρατάξεις και στη θεατρική ομάδα του ΟΠΑ ότι θα έχουν να λάβουν κομμάτι του κτιρίου μετά το «σουλούπωμα», ενώ σ’ εμάς πρότεινε να βρει έναν άλλο χώρο να στεγάσουμε προσωρινά τα υπάρχοντά μας (!). Ο Γιακουμάκης θέλει να πείσει ότι όλα αυτά γίνονται για το συμφέρον του πανεπιστημίου και όχι της τσέπης και της υστεροφημίας του. Η κατάληψη βρίσκεται σε περιοχή-φιλέτο (τυχαίο;), απέναντι από το Πεδίο του Άρεως και δίπλα στο ΟΠΑ. Παράλληλα όμως, ενώ το καινούριο κτίριο του ΟΠΑ και συνολικού εμβαδού 5.000 τ.μ. παραδίπλα (Κιμώλου και Σπετσών) δεν χρησιμοποιείται, το πανεπιστήμιο, λέει, ασφυκτιά λόγω περιορισμένων κτιριακών υποδομών και η Βανκούβερ είναι η λύση στα προβλήματά τους.

Η κοινοπραξία «Κων/νος Ζηρίλιος-ΠΕΤΚΑ ΑΕ» ανακηρύχθηκε, μετά το διαγωνισμό-παρωδία, ως ο μειοδότης του έργου, έχοντας δώσει την καλύτερη προσφορά. Ή μήπως να λέγαμε ότι είχε δώσει τα χέρια με τον Γιακουμάκη πριν καν ανακοινωθεί ο διαγωνισμός και ότι αυτός έγινε για τα μάτια του κόσμου; Άλλωστε στις πιάτσες των εργολάβων όλοι ξέρουν πως πάει η ιστορία. Όλες οι συμφωνίες γίνονται από πριν και τα υπόλοιπα είναι για τους τύπους και τις αναμνήσεις. Ας τους καταστεί σαφές ότι το κτίριο που ανέλαβαν να ανακαινίσουν δεν είναι για τα δόντια τους. Θεωρούνται συνυπεύθυνοι για οποιαδήποτε κατασταλτική επιχείρηση εναντίον της κατάληψης και θα αντιμετωπιστούν ως τέτοιοι. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ΠΕΤΚΑ ΑΕ συνεργάζεται με το δημόσιο, με έργα τους να αφορούν και αρκετές κατασκευές στρατιωτικών βάσεων.

Το Υπουργείο Παιδείας και ο πολιτικός του προϊστάμενος Νίκος Φίλης, από την άλλη, ήρθαν να παίξουν το ρόλο του μπαλαντέρ. Ο Γιακουμάκης βλέποντας ότι η μπίζνα κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα, αφού ο διαγωνισμός ήδη είχε ακυρωθεί μια φορά, αποφάσισε να θυματοποιηθεί και να ζητήσει χείρα βοηθείας από τους προϊσταμένους του στο υπουργείο, λέγοντας ότι το ΟΠΑ δεν θέλει να συγκρουστεί με τον αναρχικό χώρο. Εκείνοι με τη σειρά τους δεν δίστασαν να δώσουν ασφαλή διέξοδο στο πρόβλημά του, αφού τους πρόσφεραν αίθουσα για τη διεξαγωγή του διαγωνισμού άρα και πολιτική κάλυψη. Με ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια. Το Υπ. Παιδείας βέβαια δεν μπορεί να αποκοπεί από τον υπόλοιπο κρατικό μηχανισμό. Ο Φίλης και οι συνεργάτες του δεν θα μπορούσαν να έχουν πάρει απόφαση για στήριξη του ΟΠΑ, στην προσπάθειά του για εκκένωση μιας κατάληψης, χωρίς να έχουν συμβουλευτεί τους δικούς τους προϊσταμένους. Αν δεν το έχουν κάνει, τότε μάλλον θα το βρουν μπροστά τους, γιατί η κατάληψη δεν θα πέσει αμαχητί και χωρίς το ανάλογο γι’ αυτούς κόστος.

Το κράτος και οι μηχανισμοί του έχουν ξεκάθαρο όφελος χτυπώντας τη Βανκούβερ, καθώς όντας ενεργό κομμάτι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου είναι κι αυτή ένα σαράκι που κατατρώει τα σχέδιά τους. Σχέδια που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με οικονομικό και πολιτικό όφελος, όπως άλλωστε συνέβη και στο παρελθόν με εκκενώσεις καταλήψεων σε σημεία-κλειδιά. Από την εκκένωση της ιστορικής Βίλλα Αμαλίας και της Σκαραμαγκά στην Αθήνα, της Δέλτα και το Ορφανοτροφείο στη Θεσσαλονίκη που ανακαταλήφθηκε για τις ανάγκες στέγασης μεταναστών, του Παραρτήματος στην Πάτρα και την Αντιβίωση στα Γιάννενα που επίσης ανακαταλήφθηκαν, οι καταλήψεις αποτελούν σταθερό στόχο του κράτους αλλά και του φασιστικού παρακράτους. Και ενώ βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου το πρόταγμα των καταλήψεων είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και οι καταλήψεις πληθαίνουν, με τον ίδιο ρυθμό πληθαίνουν και οι επιθέσεις εναντίον τους. Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποιες όπως τις συνεχόμενες απειλές στη Βίλλα Ζωγράφου, τις απειλές στην κατάληψη Θεμιστοκλέους 58  στην Αθήνα, στις καταλήψεις 111, Μundo Nuevo και το ανακατειλημμένο Ορφανοτροφείο στη Θεσσαλονίκη, τη διακοπή ηλεκτροδότησης της κατάληψης Σχολείο στη Θεσσαλονίκη και σε δύο κτίρια των κατειλημμένων προσφυγικών της Λ. Αλεξάνδρας. Την εκκένωση της κατειλημμένης (σε αλληλεγγύη με την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων) Πρυτανείας τον Απρίλιο του 2015, της κατάληψης Ντουγρού στη Λάρισα τον Μάιο και του Κένταυρου στην Φιλαδέλφεια τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς. Tον Απρίλιο του 2016 τις εκκενώσεις της NoBorder Kitchen  στη Λέσβο, τη στεγαστική κατάληψη προσφύγων Turtle Corner στη Θεσσαλονίκη, την κατάληψη Περεσιάδου 8 στο Γαλάτσι. Τον Ιούνιο την κατάληψη Θερμίδα στη Ριζούπολη που ανακαταλήφθηκε, τον Ιούλιο την πέτρινη αποθήκη στο λιμάνι του Πειραιά, οπού «ζούσανε» μετανάστες και μετανάστριες κα.. Κι επειδή, ως γνωστό, όπου δεν φτάνει το κράτος πάει το παρακράτος παραθέτουμε και κάποιες από τις φασιστικές επιθέσεις που έχουν δεχτεί τον τελευταίο καιρό καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι:

01 /11/ 2015 κατάληψη Αγρός στο Πάρκο Τρίτση
09 /11/ 2015 κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου Μαρούσι
27 /11/2015 κατάληψη Libertatia Θεσσαλονίκη
01/12/ 2015 στέκι της Συνέλευσης κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου
19 /12/ 2015 κατάληψη Terra Incognita στη Θεσσαλονίκη
03/01/2016 κατάληψη Ανάληψη στην Αθήνα
16/02 /2016 κατάληψη Ζαΐμη στην Αθήνα
23/04/2016 SoliCafe στη Χίο
20 /05/2016 η κατάληψη στέγασης Προσφύγων/Μεταναστών Κάνιγγος 22 στην Αθήνα
02/07/2016 το Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης
και βεβαίως-βεβαίως η τριπλή εμπρηστική επίθεση που δέχτηκε η κατάληψη Βανκούβερ τον Μάρτιο και Μάιο.

Δεν είμαστε διατεθειμένοι να μείνουμε άπραγοι μπροστά στην επικείμενη καταστολή της κατάληψης. Δεν έχουμε σκοπό να συνδιαλλαγούμε με πρυτάνεις, μεγαλοεργολάβους και κράτος. Δεν θα φύγουμε από το κτίριο, μέσα στο οποίο δημιουργούμε καθημερινά με βάση την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα και την αξιοπρέπεια, λέξεις άγνωστες σε όλους αυτούς που θέλουν να μας εκκενώσουν. Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Δεν θα αφήσουμε κανένα πρύτανη να μας πουλήσει, καμία κατασκευαστική να μας χτίσει, κανένα υπουργείο και καμία κυβέρνηση να μας τρομοκρατήσει. Και το κόστος ας το αναλογιστούν όλοι αυτοί, όχι εμείς.

Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν μετράει 11 χρόνια ζωής χωρίς ιδιοκτήτες. Θα συνεχίζει να ζει με κινητήρια δύναμη τον κόσμο που τη στηρίζει, χωρίς ανακαινίσεις και ανακατασκευές.

ΟΛΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ, ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΕ ΒΙΛΕΣ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΕΝΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

 

Υ.Γ. Για να δώσουμε και μια απάντηση στην αισχρή ανακοίνωση της Συγκλήτου του ΟΠΑ, έχουμε να πούμε σε σας, τους ακαδημαϊκούς, τους επιφανείς και κατέχοντες όλη τη «γνώση» καθηγηταράδες του ΟΠΑ ότι το ίδρυμα δεν έχει ανάγκη από κτίρια. Έχετε πάρει ήδη αρκετά και το μεγαλύτερο από αυτά δεν το λειτουργείτε καν. Όσο για τους λόγους δημοσίου συμφέροντος που σας υπαγορεύουν την ομαλή εκτέλεση του έργου, τους γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας. Αν δε νοείται για σας «πανεπιστημιακός χώρος στον οποίο να παρεμποδίζεται η πρόσβαση της πανεπιστημιακής κοινότητας» και ζητάτε να αποχωρήσουμε, άλλο τόσο δε νοείται για μας ένα πανεπιστήμιο το οποίο να ασχολείται με μπίζνες εκατομμυρίων και real estate. Και ρωτάμε, αν το Βανκούβερ δεν ήταν στο Πεδίο του Άρεως και δεν ήταν κατάληψη αναρχικών θα είχατε μπει καν στον κόπο να ασχοληθείτε;

 

Κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν

Ιούλιος 2016

Details
Category: Υλικό άλλων ομάδων

   

 

 

 

Κείμενο του Ρεσάλτο το οποίο μοιράστηκε σε εκατοντάδες αντίτυπα στις γειτονιές του Κερατσινίου, εν όψει της εκδήλωσης στις 9/7 "για τις συναντήσεις των αποκλεισμένων, εξορισμένων, εξαιρουμένων - ντόπιων και μεταναστών", στο πρώην εργοστάσιο Καχραμάνογλου (Κωνσταντινουπόλεως 51).

 

Για να κατεβάσετε το κείμενο σε pdf, πατήστε εδώ.

 

 

 

Η εξόφθαλμη καταστολή των αοράτων

(για τους μετανάστες/πρόσφυγες[1] που πέρασαν ή εγκλωβίστηκαν στις περιοχές του Πειραιά)

Οι επίσημες πηγές για το 2016, κάνουν λόγο για 157 χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι διέσχισαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Περισσότεροι από τους 140.000 εξ αυτών, προέρχονται από τρία μόλις κράτη: τη Συρία κατά 50%, το Αφγανιστάν κατά 25%, καθώς και το Ιράκ κατά 15%. Οι περίπου 15 χιλιάδες άνθρωποι που απομένουν προέρχονται κατά βάση από το Πακιστάν και το Ιράν. Από όλον αυτόν τον πληθυσμό, οι περισσότεροι έχουν καταφέρει να συνεχίσουν την πορεία τους σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, ενώ περίπου 57.000 άνθρωποι εξακολουθούν και βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια, με τη συντριπτική τους πλειονότητα να βρίσκεται πλέον μέσα σε στρατοπεδικούς (ή στρατιωτικοποιημένους) χώρους.

Η όξυνση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής

Παγκοσμίως, η κρατική και καπιταλιστική λεηλασία ολόκληρων περιοχών και πληθυσμών συνεχίζεται αδιάκοπα, ενώ τα τελευταία χρόνια ολοένα και εντείνεται. Ανάμεσα σε διαχρονικά εμπόλεμες και ρημαγμένες επικράτειες -όπως αυτές του Ιράκ, του Αφγανιστάν και άλλων κρατών- ήρθε να προστεθεί μία ακόμα επικράτεια, 20 εκατομμύριων ανθρώπων, με ιδιαίτερη κοινωνική και πολιτική βαρύτητα για τη Μέση Ανατολή αλλά και για τα δυτικά κράτη. Η Συρία, από το 2011, βρίσκεται σε μία περίπλοκη και εξαιρετικά βίαιη πολεμική διαδικασία στην οποία αναμετρούνται με άμεσους όρους διάφοροι εξουσιαστικοί σχηματισμοί (Άσαντ, Ρωσία, Η.Π.Α., Ισλαμικό Κράτος κ.ά.), ενώ εμμέσως εμπλέκονται διάφοροι άλλοι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες. Η έως τώρα κοινωνική αποτύπωση των αποτελεσμάτων αυτού του πολέμου, αντιστοιχεί σε πάνω από 300.000 νεκρούς, σε ολοσχερώς κατεστραμμένες πόλεις και χωριά, καθώς και σε περισσότερους/ες των 10 εκατομμυρίων εκτοπισμένων, οι μισοί εξ αυτών εκτός των συνόρων της Συρίας. Ωστόσο, η Συρία δεν αποτελεί κάποια εξαίρεση συγκριτικά με τους υπόλοιπους τόπους προέλευσης των μεταναστών. Απεναντίας, εκβάλλει ως μία χαρακτηριστική περίπτωση ενός ευρύτερου κανόνα πολέμων, οικονομικής εξαθλίωσης και κοινωνικής καταπίεσης, που προέρχεται από τις κυρίαρχες τάξεις και στοχεύει τους «από κάτω», όπου γης.

Είναι ευρέως αντιληπτό πλέον ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) έχει δομική και ενεργή συμμετοχή στην ισοπέδωση των περιοχών αυτών, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί έναν από τους κύριους προορισμούς των ανθρώπων που μεταναστεύουν. Αυτό, δεν την σταματάει από το να συνεχίσει μία δολοφονική πολιτική εναντίον των μεταναστών, ολοκληρώνοντας έναν κύκλο καταστολής και καταπίεσης των «περισσευούμενων» αυτών πληθυσμών. Το σχέδιο της θωράκισης των ευρωπαϊκών συνόρων (ή, αλλιώς, η οικοδόμηση της «Ευρώπης-Φρούριο») ενάντια σε όσους/ες δεν χωρούν στις κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες του ευρωπαϊκού καθεστώτος, εξελίσσεται εδώ και χρόνια με κονδύλια δισεκατομμυρίων ευρώ, στρατιωτικές δυνάμεις και τεχνολογικό εξοπλισμό τελευταίας γενιάς. Τα τελευταία χρόνια, τα χερσαία σύνορα της Ευρώπης οχυρώθηκαν με φράχτες και μεγαλύτερη στρατιωτική φύλαξη, ενώ τα θαλάσσια σύνορα της Μεσογείου και του Αιγαίου μετατράπηκαν σε υγρούς τάφους για χιλιάδες μετανάστες/ριες ετησίως. Ωστόσο, η μετακίνηση των ανθρώπων προς την ευρωπαϊκή ενδοχώρα δεν έπαυσε, αφού οι λόγοι στους τόπους προέλευσής τους που τους ωθούσαν στη μετανάστευση γίνονταν όλο και πιο αφόρητοι. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέρασαν τα σύνορα της Ε.Ε. και κινήθηκαν προς την ευρωπαϊκή ενδοχώρα, μέχρι και το 2015, χρονιά κατά την οποία σημειώθηκε η μεγαλύτερη μετακίνηση των τελευταίων δεκαετιών.

Στη συνέχεια, η αντιμεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε. οξύνθηκε πάνω σε δύο άξονες: αφενός, στην καταστολή και τον έλεγχο της μετακίνησης όσων μεταναστών/ριών είχαν ήδη εισέλθει σε ευρωπαϊκό έδαφος και αφετέρου, στη διακοπή των νέων αφίξεων μεταναστών που συνεχίζονταν. Οι θεσμικές διεργασίες κορυφώθηκαν στα τέλη του 2015 και από τις αρχές του 2016 επισημοποιήθηκαν και άρχισαν να υλοποιούνται οι νέοι διακρατικοί σχεδιασμοί. Κομβικές και αλληλένδετες αποφάσεις, μεταξύ άλλων, ήταν το κλείσιμο των χερσαίων συνόρων των κρατών της Ε.Ε., οι νέες μέθοδοι στρατιωτικής φύλαξης των θαλάσσιων συνόρων με την εμπλοκή και τη συνεργασία εθνικών στρατών, ΝΑΤΟ, FRONTEX κ.ά., καθώς και η συμφωνία μεταξύ Ε.Ε.-Τουρκίας τον Μάρτιο του 2016. Με τον τρόπο αυτόν, μία νέα στρατιωτικού τύπου διαχείριση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων ήρθε να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή καθημερινότητα. Στρατόπεδα συγκέντρωσης και Hot Spots στα σύνορα, στρατοπεδικοί και μη χώροι εγκλεισμού στην ενδοχώρα, γκετοποιημένες ζώνες και διάφοροι άλλοι τόποι εξαίρεσης, έθεσαν ένα καθεστώς πολιορκίας, ομηρίας, διαχωρισμών και ωμών εκβιασμών ενάντια στους μετανάστες.

Το ελληνικό κράτος δεν ήταν ένας απλός εντολοδόχος αυτού του σχεδιασμού αλλά μία δομική του πτυχή. Η γεωγραφική του θέση, η εμπειρία και η τεχνογνωσία πολλών ετών αντιμεταναστευτικής πολιτικής, καθώς επίσης και η τρέχουσα σοσιαλδημοκρατική διαχείριση που κραδαίνει όλο και περισσότερο τα συρματοπλέγματα ενός στρατιωτικού ανθρωπισμού, το αναδεικνύουν ως ενεργό συμμέτοχο των ευρύτερων κυριαρχικών διεργασιών. Η ευθεία ανάθεση της κρατικής διαχείρισης δεκάδων χιλιάδων ζωών -και μάλιστα των πλέον απαξιωμένων- στον στρατό και το ΥΠ.ΕΘ.Α. στις αρχές του 2016, δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνειών της σαφούς στρατιωτικοποίησης, του θεσμικού ρατσισμού και του κοινωνικού εκφασισμού που προωθείται. Στο λιμάνι και τις περιοχές του Πειραιά, συντελείται μία χαρακτηριστική έκφανση αυτής της διαδικασίας εξαίρεσης, καταστολής και κοινωνικών διαχωρισμών.

 

Λιμάνι Πειραιά: μεταξύ καταστολής και εμπορευματοποίησης

Περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχουν διασχίσει τη διαδρομή Ανατολικό Αιγαίο-Πειραιάς-Ειδομένη, προκειμένου να εισέλθουν στην Ευρώπη. Το 2016, η απρόσκοπτη αυτή ροή διακόπηκε λόγω του κλεισίματος των συνόρων της Ειδομένης και την απαγόρευση της μετακίνησης των μεταναστών προς τα εκεί, από την ελληνική αστυνομία. Επακόλουθο της νέας αυτής συνθήκης, ήταν η παραμονή των μεταναστών στο λιμάνι του Πειραιά ή στο κέντρο της Αθήνας -που μέχρι τότε ήταν απλά σημεία μετάβασης (transit) και αθρόας οικονομικής εκμετάλλευσης από ταξιδιωτικά πρακτορεία και διακινητές και όχι τόποι παραμονής- αναμένοντας ή διεκδικώντας τη συνέχιση της πορείας τους προς τα βόρεια σύνορα. Ωστόσο, η στασιμότητα αυτή επέφερε παράλληλα και την παρουσία των μέχρι τότε αόρατων στο δημόσιο πεδίο. Οι φευγαλέες και εφήμερες φιγούρες όσων μετέβαιναν από τον Πειραιά στην Ειδομένη, μετατράπηκαν μέσα σε λίγες μέρες σε ευπρόσωπες και αναγνωρίσιμες παρουσίες στην καθημερινότητα και τους κατοίκους της περιοχής. Στον σταθμό του ηλεκτρικού, στους δρόμους, τις πλατείες και τις κεντρικές πύλες του λιμανιού συγκεντρώνονταν καθημερινά εκατοντάδες μετανάστες που διαρρήγνυαν την κυρίαρχη εικόνα του λιμανιού, ως κόμβου εμπορευματικών ροών, εμπορικών δραστηριοτήτων, κεφαλαίων και φυσικά τουριστών. Επιπλέον, η προσβασιμότητα στον σταθμό του Ηλεκτρικού και από εκεί σε διάφορες άλλες περιοχές της Αθήνας, οι αυθόρμητες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, η καθημερινή άμεση επικοινωνία των σύγχρονων πληβείων με τους αλληλέγγυους/ες και τους κατοίκους των περιοχών που έσπευδαν να τους βοηθήσουν με τρόφιμα, ρούχα, είδη υγιεινής κ.ο.κ., έθεταν υπό ανοιχτή δοκιμασία -και πιθανή αμφισβήτηση- ένα ολόκληρο πλέγμα κοινωνικών διαχωρισμών, ρατσισμών και θεσμικών διαμεσολαβήσεων.

Μπροστά στη συνθήκη αυτή, η διαχείριση του ελληνικού κράτους (με την αρωγή δημοτικών αρχών, αστυνομικών δυνάμεων, λιμενικών, κομματικών νεροκουβαλητών, διαφόρων Μ.Κ.Ο. και κυρίως κάποιων ηγετίσκων της «Παμπειραϊκής Πρωτοβουλίας») έσπρωξε τους μετανάστες στις πιο απομακρυσμένες και αφανείς πύλες του λιμανιού (Ε1, Ε2). Λίγο αργότερα όταν οι εγκλωβισμένοι μετανάστες έγιναν πολλές χιλιάδες, μέρος εξ αυτών κινήθηκε προς την -πιο ορατή- Ε3 των κρητικών νηολογίων, η οποία εκκενώθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Έτσι, παρά τη θέλησή τους, οι μετανάστες εξαναγκάστηκαν να παραμείνουν σε έναν πρόχειρο καταυλισμό στην περιοχή της ταξικά χαρακτηρισμένης Δραπετσώνας, και όσο το δυνατόν πιο μακριά από το κέντρο του Πειραιά, τον ηλεκτρικό, τις κεντρικές πύλες του λιμανιού (των Κυκλάδων και των περισσότερων νησιών) και ακόμα μακρύτερα από αυτές των κρουαζιερόπλοιων. Χιλιάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους πολλά παιδιά, στοιβάχθηκαν υπό τις υποδείξεις των αρχών σε άθλιες συνθήκες στις πύλες αυτές, καθώς και σε μία εγκαταλελειμμένη και ερειπωμένη πέτρινη αποθήκη δίπλα ακριβώς από το κτίριο του Υπουργείου Ναυτιλίας.

Ήταν η αρχή μίας κρατικής στρατηγικής στη λογική της πολιορκίας, που επεδίωκε τη σταδιακή φθορά, την εξουθένωση, τον εκμηδενισμό και εν τέλει την άνευ όρων παράδοση των μεταναστών στους ανθρωπιστικούς τραμπουκισμούς (λιμενικών, αστυνομικών και διάφορων άλλων καλοθελητών από Μ.Κ.Ο.) για τον οικειοθελή τους εγκλεισμό σε στρατοπεδικούς χώρους, οι οποίοι εν τω μεταξύ είχαν αρχίσει να ανοίγουν ο ένας μετά τον άλλον, σε όλη την ελληνική επικράτεια. Κυβερνώντες, Ο.Λ.Π., δήμαρχοι κ.ά. με συνειδητές πολιτικές αποφάσεις στέρησαν επί εβδομάδες το νερό, τη στοιχειώδη περίθαλψη και υγιεινή στους μετανάστες (ανεξαρτήτως ηλικίας) για την όσο το δυνατόν ταχύτερη εξαθλίωσή τους. Τα Μ.Μ.Ε. έσερναν τον ρατσιστικό χορό της συστηματικής διάχυσης ενός κλίματος πανικού και κινδύνου, όχι για τους μετανάστες που υπέφεραν από έναν απάνθρωπο κρατικό σαδισμό αλλά «για την ομαλή λειτουργία του λιμανιού». Παράλληλα, ξεδιπλωνόταν ο θεσμικός ρόλος της Παμπειραϊκής Πρωτοβουλίας αλλά και πολλών άλλων οργανώσεων και Μ.Κ.Ο. (Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε., Ερυθρός Σταυρός κ.ά.), ως διπλού χωροφύλακα: από τη μία να παραπληροφορούν, να χειραγωγούν ή και να εκφοβίζουν τους μετανάστες σύμφωνα με τις επιταγές και τις εντολές των αρμόδιων υπουργείων και των κατασταλτικών μηχανισμών και από την άλλη να αφομοιώνουν, να ποδηγετούν ή και να καταπνίγουν οποιαδήποτε ανιδιοτελή και αγωνιστική κίνηση αλληλεγγύης, είτε αυτή προερχόταν από τις τάξεις τους, είτε από οπουδήποτε αλλού.

Με τον τρόπο αυτό, διαμορφώθηκε μία κινηματογραφική δυστοπία. Σε λίγα χιλιόμετρα στην άκρη του λιμανιού, εν πολλοίς αόρατοι από την καθημερινότητά του, χιλιάδες εκτοπισμένοι/ες στις άθλιες συνθήκες μιας ανοιχτής φυλακής, ανάμεσα σε ένα φουτουριστικό υπουργείο-φρούριο, σε ΝΑΤΟϊκές φρεγάτες και πλοία του ελληνικού ναυτικού, σε χλιδάτα κρουαζεριόπλοια, σε εκατομμύρια εμπορεύματα με προορισμό τις καταναλωτικές κοινωνίες της Ευρώπης, σε κλειδωμένα κοντέινερ γεμάτα ρουχισμό και τρόφιμα που όμως δεν δίνονται σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη, καθώς και σε χιλιάδες «ανυποψίαστους» τουρίστες που αναχωρούν ή επιστρέφουν από τα «ταξίδια αναψυχής» τους. Έτσι, ο μύλος της κυριαρχίας, των εμπορευματικών σχέσεων και του θεάματος κατάφερε να αλέσει ακόμα και την πλέον αντιθετική συνθήκη: ανάμεσα στις διάφορες εικόνες και τις αντίστοιχες φωτογραφίες ενός λιμανιού-αξιοθέατου, ήρθε να χωρέσει (και να αξιοποιηθεί) ένα φευγαλέο στιγμιότυπο ανθρώπινης δυστυχίας, ως ένας στυγνός παραδειγματισμός προς τους υπηκόους της Δύσης, για όσα συμβαίνουν σε όσους/ες δεν την (εξ)υπηρετούν.

Στρατόπεδα Σχιστού-Σκαραμαγκά: η «φιλοξενία» της εξαίρεσης

Στα τέλη του Ιανουαρίου του 2016, με fast-track κυβερνητικές αποφάσεις και ευθεία ανάθεση της διαχείρισης των μεταναστών (και των σχετικών ευρωπαϊκών κονδυλίων) προς τον μηχανισμό του στρατού, ανακοινώθηκε η εφαρμογή των νέων αντιμεταναστευτικών σχεδιασμών. Από τη μία, άνοιγμα κέντρων «Hot-Spot» σε 5 μεγάλα νησιά των ελληνοτουρκικών συνόρων, για μία πρώτη διαδικασία «καταγραφής» και «διαλογής» των μεταναστών, ως κατασταλτικά Logistics ανθρώπινων ζωών. Από την άλλη, άνοιγμα μία σειράς στρατοπεδικών χώρων για την «αποθήκευση» όσων περάσουν το πρώτο φιλτράρισμα στα σύνορα. Το στρατόπεδο «Στεφανάκη» στο Σχιστό (μαζί με ένα ακόμα στη Σίνδο) ήταν ο πρώτος τέτοιος χώρος που ανακοινώθηκε πανελλαδικά, αρχικά ως δήθεν «κέντρο μετεγκατάστασης». Σύντομα, αποδείχθηκε ότι πρόκειται για ένα στρατοπεδικό κέντρο κράτησης περίπου 2.000 ατόμων, με στόχο τους μετανάσταστες/πρόσφυγες από το Αφγανιστάν που βρίσκονταν στο λιμάνι του Πειραιά. Ακολούθως, παρόμοιοι χώροι φτιάχτηκαν σε διάφορες περιοχές της ελληνικής επικράτειας, ενώ λίγους μήνες αργότερα άρχισε να λειτουργεί και ένα δεύτερο, μεγαλύτερης χωρητικότητας, στρατοπεδικό κέντρο στην περιοχή, αυτό του Σκαραμαγκά, για Σύρους, Κούρδους, Ιρανούς κ.ά που βρίσκονταν επίσης κατά κύριο λόγο στο λιμάνι.

Χώροι, όπως το στρατόπεδο του Σχιστού, δε θα μπορούσαν παρά να οργανώσουν την καταπίεση και τον πειθαναγκασμό της στρατοπεδικής ζωής και μάλιστα με όρους ανοιχτής φυλακής του χειρίστου είδους. Χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, που ήδη έχουν διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα με αμέτρητες δυσκολίες και κινδύνους, βιώνουν τον ανθρωπιστικό καταναγκασμό μίας διαμονής σε συνθήκες «αποθήκης ψυχών». Σε μία περιφραγμένη έκταση, μακριά, αόρατη και δυσπρόσιτη από τον αστικό ιστό και την τοπική κοινωνία, σε υγρά και ασυντήρητα κτίρια, σε σκηνές στημένες πάνω σε πέτρες, τσιμέντο και φίδια, με μόνιμη διατροφή βραστής πατάτας που οδηγεί σε ασθένειες ή ακόμα και θανάτους, με μηδαμινή ιατρική περίθαλψη από στρατιωτικούς ιατρούς (κάποιοι εκ των οποίων με ναζιστικές αντιλήψεις και αντίστοιχες αγωγές) και με μια αβέβαιη καθημερινότητα, στερούμενη κοινωνικών, πολιτισμικών, ψυχαγωγικών και μορφωτικών δραστηριοτήτων. Την ίδια στιγμή, τα κρατικά κονδύλια αλλά και πολλά συγκεντρωμένα αγαθά από κινήσεις αλληλεγγύης αποτελούν εύρωστη λεία για τον ελληνικό στρατό, τις ανάδοχες εργολαβικές εταιρίες σίτισης και για τις περισσότερες των Μ.Κ.Ο., η λειτουργία των οποίων βασίζεται περισσότερο στη λογική του κέρδους παρά της προσφοράς βοήθειας, ανεξαρτήτως των εκάστοτε προσπαθειών και προθέσεων των εργαζομένων τους.

Η περιβόητη «ανοιχτότητα» των κέντρων αυτών αναδεικνύει τη φτηνή υποκρισία της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης. Ο στρατιωτικός έλεγχος εντός των στρατοπέδων απαγορεύει αυστηρά την είσοδο σε κάθε αδιαμεσολάβητη κοινωνική παρουσία στον κατά τα άλλα «χώρο φιλοξενίας», ενώ παράλληλα εποπτεύει και καταστέλλει την εσωτερική καθημερινότητα των ημι-έγκλειστων. Η αστυνομική παρουσία εκτός των στρατοπέδων ολοκληρώνει την κρατική επιτήρηση. Η ήδη δύσκολη πρόσβαση των μεταναστών στον αστικό ιστό, γίνεται ακόμα δυσκολότερη από την ολοένα και μεγαλύτερη οικονομική τους ένδεια, αφού τα όποια χρήματα διέθεταν έχουν ήδη γίνει βορά στην οικονομική τους εκμετάλλευση από κυκλώματα ταξιδιωτικών πρακτορείων, διακινητών και φυσικά των καθημερινών αγορών προϊόντων τροφής, ένδυσης, υγιεινής και φαρμάκων, λόγω της στέρησης των στοιχειωδών αγαθών διαβίωσης και υπηρεσιών υγείας για τα οποία όμως χρηματοδοτούνται αδρά, ελληνικό κράτος, στρατός και Μ.Κ.Ο. Παρόλα αυτά, η κρατική καταστολή δεν έχει όρια στην πολιορκία ακόμα και μίας τέτοιας βάναυσης καθημερινότητας, αφού τόσο η είσοδος όσο και η παρουσία ενός μετανάστη/πρόσφυγα στους χώρους αυτούς, συνδέεται ολοένα και περισσότερο όχι μόνο με την «καλή διαγωγή» του σύμφωνα με τις επιταγές του στρατωνισμού, αλλά και με την πολυπόθητη διαδικασία της αίτησης ασύλου, διαμορφώνοντας έτσι έναν αμείλικτο πειθαρχικό και αυτό-κατασταλτικό κώδικα συμπεριφοράς και αυτο-εγκλεισμού.

Οι δομές των στρατοπέδων προσφέρουν στο κράτος μία σειρά πλεονεκτημάτων για την αντιμεταναστευτική του πολιτική. Αορατότητα και κοινωνικός διαχωρισμός από τις τοπικές κοινωνίες, διαμοσελαβημένες και εξαρτημένες σχέσεις υπό τον έλεγχο του στρατού και ακολούθως της Ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε. και των Μ.Κ.Ο., εξουθένωση των ήδη καταπονημένων μεταναστών, δυνατότητα άμεσης αποτροπής οποιασδήποτε ακηδεμόνευτης αλληλέγγυας κίνησης. Ακόμα περισσότερο, ένας στρατοπεδικός χώρος δίνει την ευκαιρία (νομικά, πρακτικά και πολιτικά) για άμεση μετατροπή του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και πλήρους εγκλεισμού. Μία δυνατότητα που παρέχεται στο καθεστώς εξαίρεσης με υπογραφή της αριστερής διακυβέρνησης και του ιδεολογήματος του ανθρωπισμού.

 

Αγώνες και γειτονιές αλληλεγγύης, ενάντια στην στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής και την κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα

Η αντιμεταναστευτική πολιτική δεν περιορίζεται μόνο στην καταστολή των μεταναστών/προσφύγων αλλά αναδιατάσσει ευρύτερα όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Η κοινωνική διαίρεση και οι επίπλαστες ταυτότητες της θρησκείας, του έθνους και της φυλής, βρίσκουν το πλέον προνομιακό έδαφος στη φιγούρα του μετανάστη, του Άλλου, του ανεπιθύμητου. Στη φιγούρα αυτή, εκατομμύρια άνθρωποι ξεριζωμένοι και εκτοπισμένοι από την καπιταλιστική λεηλασία και τον πόλεμο, δαιμονοποιούνται, μυστικοποιούνται και ξορκίζονται ως κατάρα. Η κυρίαρχη ιδεολογία διαχέεται κοινωνικά ως μία πλήρης και χυδαία αντιστροφή: το «πρόβλημα» της ίδιας της ύπαρξης του κεφαλαίου, του κράτους, του μιλιταρισμού και των θρησκειών μετατοπίζεται εξολοκλήρου σε όσους υποφέρουν όσο κανείς άλλος τα αποτελέσματα της ύπαρξης αυτής. Η καθημερινή ζωή εγκολπώνει τους κοινωνικούς διαχωρισμούς, ο ανθρωπισμός διατηρεί την ιεραρχία του «ανώτερου» δότη και του «κατώτερου» δέκτη, τα στρατόπεδα αρχίζουν να γίνονται κόμβοι κοινωνικής αναπαραγωγής και βασικό σημείο αναφοράς της καθημερινότητάς μας. Ο θεσμικός ρατσισμός, ο κοινωνικός κανιβαλισμός, οι μεσολαβητικοί μηχανισμοί, οι φασιστικές και νεοναζιστικές παραφυάδες της αστικής δημοκρατίας δε θα μπορούσαν να βρουν μεγαλύτερη επιβεβαίωση από αυτήν της στρατιωτικής διαχείρισης μίας κοινωνικής ομάδας, και ειδικότερα της πιο καταπιεσμένης και απαξιωμένης.

Το εγγύς μέλλον προδιαγράφει την εντατικοποίηση της παρούσας κατάστασης. Τα στρατόπεδα ήρθαν για να μείνουν ως δομική πτυχή της κρατικής καταστολής, οι κρατικοί και τοπικοί άρχοντες θα συνεχίσουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση των σύγχρονων πληβείων, ενώ η καπιταλιστική βαρβαρότητα ήδη σχεδιάζει πιθανούς τρόπους ταξικής και εργασιακής υπερ-εκμετάλλευσης των συσσωρευμένων εργατικών χεριών, με πενιχρά ανταλλάγματα κόκκων αξιοπρέπειας. Επιπλέον, η αντιμεταναστευτική πολιτική (αφού πρώτα φρόντισε με την στρατιωτικοποίηση και το κλείσιμο των συνόρων να διακόψει την αμφισβήτησή τους από την κίνηση των μεταναστών) δρομολογεί πλέον την πλήρη μετατόπιση του «μεταναστευτικού» στη θεσμική διελκυστίνδα της παροχής ή μη ασύλου. Με τον τρόπο αυτό, οργανώνεται βαθύτερα η συστηματικοποίηση του εγκλεισμού, της ομηρίας και του εξανδραποδισμού των μεταναστών, ενώ παράλληλα επιχειρείται η αφομοίωση της αλληλεγγύης, των αγώνων και της ατομικής/κοινωνικής χειραφέτησης σε θεσμικές διαδικασίες, στα μέτρα και τα σταθμά της κρατικής λειτουργίας.

Απέναντι στον εξουσιαστικό εσμό, η αδιαμεσολάβητη, αυτοοργανωμένη και αντιθεσμική αλληλεγγύη έχει ήδη ανοίξει και ιχνηλατεί νέους δρόμους ενάντια στην επελαύνουσα κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η εναντίωση στα σύνορα, τους φράχτες, τον μιλιταρισμό, τους επίπλαστους διαχωρισμούς, τους εθνικισμούς, τα ιδεολογήματα της ασφάλειας και τη διάχυση του φόβου αμφισβητεί τις κυριαρχικές αφηγήσεις και τα ψευδοδιλλήματα της εξουσίας, χτίζοντας γέφυρες μεταξύ των καταπιεσμένων. Οι κοινοί αγώνες με τους μετανάστες, το σπάσιμο των διαχωρισμών, οι καταλήψεις και οι αντιδομές στέγασης και σίτισης, η οριζόντια συλλογή και το μοίρασμα αγαθών και τροφίμων χωρίς τη θεσμική μεσολάβηση κρατικών και θεσμικών φορέων, η αντιφασιστική δράση ενάντια στις φασιστικές και ακροδεξιές κουστωδίες που οργανώνουν φιέστες μισανθρωπισμού, η άρνηση της αφομοίωσης στον ανθρωπισμό της αστικής τάξης, των ΜΚΟ, των τοπικών αρχόντων, των ΜΜΕ και των εργολάβων της αλληλεγγύης, είναι περάσματα προς μία κοινωνία αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, κράτη, χαρτιά, πατρίδες, θρησκείες, εκμετάλλευση.

 

Κοινοί αγώνες - Αλληλεγγύη στους μετανάστες/πρόσφυγες

Ούτε στρατόπεδα ούτε κέντρα «φιλοξενίας»

Είμαστε με τους αόρατους αυτής της κοινωνίας



Ρεσάλτο

Ιούλιος 2016

 

[1] Η κυριαρχία χρησιμοποιεί τους όρους τους «μετανάστη» και του «πρόσφυγα» προκειμένου να κατηγοριοποιεί, να διαχωρίζει και να καταστέλλει κατά το δοκούν τους εξορισμένους, εκτοπισμένους και μετακινούμενους πληθυσμούς. Ιδίως, όταν η ταυτότητα του «πρόσφυγα» γίνεται εργαλείο όξυνσης της καταστολής όσων κατηγοριοποιούνται ως «μετανάστες». Η χρήση από πλευράς μας των όρων αυτών, γίνεται προς χάρη συντομίας και κατανόησης, χωρίς να ενσωματώνονται επουδενί οι κοινωνικοί διαχωρισμοί και οι ιδεολογικές επιταγές της Εξουσίας.

 

[Αναδημοσίευση από Ρεσάλτο]

  1. Βίδα Λάσκα: όταν ο εναλλακτισμός κεφαλαιοποιεί τις ιδέες
  2. Πληθυσμοί στο στόχαστρο – Διασυλλογική έκδοση (Ιούνιος 2016)
  3. Ενημερωτικό σημείωμα για όσα ακολούθησαν στη Λέσβο μετά τη συμφωνία της 18ης Μαρτίου μεταξύ Ε.Ε-Τουρκίας
  4. Κείμενο για τη "λευκή νύχτα" στο Ίλιον από το συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας & τα «απελευθερωμένα» ωράρια

Page 5 of 21