Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 04 July 2015

Δε διαλέγουμε τρόπο σφαγής

Μόνο μέσα από ριζοσπαστικούς, ακηδεμόνευτους, χειραφετημένους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και αντιδομές, μέσα από αλυσιδωτές κοινωνικές εξεγέρσεις που θα οδηγήσουν σε κοινωνική επανάσταση, στη χειραφέτηση κάθε πτυχής της καθημερινής ζωής, μπορεί να προκύψει η πιθανότητα-δυνατότητα κοινωνικού μετασχηματισμού και όχι μέσα από εκλογικές ή δημοψηφισματικές αναθέσεις-ψευδαισθήσεις και ανεδαφικές λογικές είτε «ρήξης εντός της ΕΕ» είτε «αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς» χωρίς κοινωνικό ξεσηκωμό. Με την καταστροφή του κράτους, των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων, των υπερεθνικών μηχανισμών κυριαρχίας (ΕΕ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ κλπ), της πατριαρχίας, κάθε μορφής εξουσίας και την αντικατάστασή τους από αυτοοργανωμένες και δικτυωμένες μεταξύ τους ανεξούσιες-ακρατικές-αταξικές κοινότητες, ελευθερίας, ισότητας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης, χωρίς πλαστούς διαχωρισμούς και διακρίσεις στη βάση της φυλής, του τόπου καταγωγής, του φύλου, της σεξουαλικής προτίμησης, χωρίς ανώτερους και κατώτερους, ηγέτες και ακολουθητές, αφέντες και υποτακτικούς.

[Αναδημοσίευση από το blog του Ρεσάλτο]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 03 July 2015

Καμία συμμετοχή στους εκβιασμούς της εξουσίας

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, πέτυχε ήδη ένα μέρος του στόχου του. Από την ανακοίνωσή του το βράδυ της Παρασκευής μετατόπισε το κοινωνικό ενδιαφέρον σε κυριαρχικά διλήμματα. Κοινωνικά, αυτό που επικρατεί είναι πανικός, φόβος, μοιρολατρία. Οι ουρές των απεγνωσμένων στα ΑΤΜ, οι διάλογοι τρόμου στα πηγαδάκια, οι καρφωμένοι στις τηλεοράσεις θεατές είναι μόνο κάποιες από τις σκηνές που εξελίσσονται. Πιο εμφατικά από κάθε άλλη φορά το χρήμα (μέσα από το σχήμα ευρώ ή δραχμή), οι εμπορευματικές σχέσεις, η κατανάλωση, ειδικά τώρα που επικρέμεται ορατή η μη δυνατότητα εκπλήρωσής τους, αναδεικνύονται σε απόλυτους ρυθμιστές της ζωής, εγείροντας συναισθήματα απόγνωσης, πανικού, αδιεξόδου. Τη συναισθηματική και υλική ερήμωση έρχεται να διαχειριστεί ένα χάος από τρομολάγνα σενάρια, σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι ενισχυμένης κοινωνικής χειραγώγησης.

Μέσα σε λίγες μέρες και στη βάση της απάντησης στο συμπυκνωτικό δίλημμα που έθεσε η αριστερή πολιτική διαχείριση, βλέπουμε την αποθέωση των κρατικίστικων λογικών και της πατριδολαγνείας. Και το “ναι” και το “όχι” του δημοψηφίσματος έχουν τον ίδιο παρονομαστή: αυτό της διάσωσης του ελληνικού κράτους. Το “ναι” στις απαιτήσεις ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ε.Ε. μεταφράζεται σε απάντηση να παραμείνει το ελληνικό κράτος εντός των υπερεθνικών-διακρατικών σχηματισμών, ώστε να μην διασαλευτεί η κερδοφορία του αλλά και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι ψηφοφόροι του φουσκώνουν από εθνική υπερηφάνεια ότι θα κρατήσουν το κράτος εντός των “ευρωπαϊκών ιδεωδών”, ξεχνώντας, ίσως, ότι μεταξύ αυτών βρίσκεται και ο ταχύτατος εξανδραποδισμός μεγάλων κοινωνικών κομματιών που ξεκίνησε πριν πέντε χρόνια και θα ενταθεί. Το “όχι” προτείνεται από ένα πολύ ετερόκλητο κράμα υποκειμένων, σε μια γκρίζα ζώνη από θολές αρνήσεις, με μια διαφορετική αφήγηση εναντίωσης και επαναστατικότητας από κάθε μπλοκ, το οποίο εύγλωττα εκτείνεται από την άκρα αριστερά μέχρι και τους μισάνθρωπους της χρυσής αυγής. Και η απάντηση αυτή είναι μια “στιβαρή” θέση να διασωθεί το ελληνικό κράτος (ασφαλώς, μαζί με την κυρίαρχη αστική τάξη), αυτή τη φορά από τους “κακούς” θεσμούς, με ακόμη μεγαλύτερη δόση λόγων σχετικών με το έθνος, την υπερηφάνεια, την αξιοπρέπεια. Το “όχι” δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση μη συνέχεια των εκμεταλλευτικών δομών και των ανισοτήτων, και οι διαβεβαιώσεις του κυβερνητικού σχηματισμού, που πρωτοστατεί στο “όχι”, περί απρόσκοπτης συνέχειας του κράτους και μετά το δημοψήφισμα είναι κάτι παραπάνω από απόδειξη. Ακόμη και μετά το “υπερήφανο όχι” του διαταξικού χυλού, οι μηχανισμοί των θεσμών μαζί με τους κυβερνώντες θα διαχειριστούν τη δεδηλωμένη πλέον χρεωκοπία του ελληνικού κράτους.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που έχει συμβεί σε χρόνο ρεκόρ μιας εβδομάδας είναι μια μεγέθυνση της ενσωμάτωσης οποιασδήποτε ριζοσπαστικής απάντησης, των όποιων κοινωνικών αντιστάσεων υπό την ομπρέλα του κράτους. Η κυβερνοαριστερά είναι ειδική σε αυτόν τον τομέα: να εκτονώνει την όποια κοινωνική δυσαρέσκεια προς όφελος του κράτους και να κατευθύνει την όποια κοινωνική οργή στα ήσυχα λημέρια της διαπραγμάτευσης και του κυβερνητισμού, διαθλώντας και εξομοιώνοντας τα συμφέροντα των από τα κάτω με εκείνα των εξουσιαστών. Το είδαμε τον Φλεβάρη, με το φιλοκυβερνητικό συλλαλητήριο-τραγέλαφο στο πλάι των διαπραγματευτικών αποστολών, το βλέπουμε και τώρα που ζητείται η βούλα μας στη διατήρηση του υπάρχοντος συστήματος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Ας το καταλάβουμε: η συμμετοχή στο δημοψήφισμα με τον όποιο τρόπο είναι συμμετοχή στη διατήρηση και επέκταση του εκμεταλλευτικού αυτού συστήματος και των ανισοτήτων. Η συμμετοχή στο δημοψήφισμα βάζει ακόμα ένα λιθαράκι στο καθεστώς της διαμεσολάβησης, της ανάθεσης, της παθητικότητας. Οι από τα κάτω ποτέ δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τις διαπραγματεύσεις, είτε γίνονται στο Μαξίμου είτε στα μεγάλα τραπέζια των Βρυξελλών. Για όλους εκείνους κι εκείνες των υποτελών τάξεων και τους περισσευούμενους αυτού του κόσμου, αυτούς που καταθέτουν τη ζωή τους στα εργασιακά κάτεργα ή στα ταμεία του ΟΑΕΔ, η λύση δεν μπορεί να είναι η διατήρηση του καπιταλιστικού κράτους.Η όποια ψήφος στο δημοψήφισμα θα νομιμοποιήσει πολιτικές ενάντιά μας. Θα δώσει ανάσα στον ασθμαίνοντα καπιταλισμό, του οποίου την κρίση καλούμαστε και πάλι οι από κάτω να αποσβέσουμε, με φτώχεια, εξαθλίωση και πολύ θάνατο.

Ενάντια στο μονόλογο του φόβου, της ασάφειας, των διαθλαστικών, πρακτικίστικων απαντήσεων να πορευτούμε συλλογικά, αλληλέγγυες/οι, με αυτοοργανωμένες δομές και κοινότητες αγώνα, ενάντια στο κράτος και τους μηχανισμούς του σε κάθε του μορφή, ενάντια στα αφεντικά, σε κάθε είδους διαχωρισμό και ανισότητα. Να επιλέξουμε ανυποχώρητα τη σύγκρουση, συλλογικοποιώντας τις αντιστάσεις μας, μέσα από κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Να απεμπλακούμε από οικονομίστικες λογικές, που θέλουν το χρήμα, τα εμπορεύματα, τα κάτεργα του καπιταλισμού ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Θέτοντας εδώ και τώρα το δικό μας, πραγματικό ερώτημα: κράτος και καπιταλισμός ή επανάσταση. Με την ευφυία των αγωνιζόμενων, αυτών που συναντιούνται και δρουν ως ίσο προς ίσο, να καθορίσουμε εμείς τους όρους της ζωής μας. Μέχρι τη συντριβή κάθε εξουσίας.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Το κείμενο σε pdf

[Αναδημοσίευση από το blog του Αγρού]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 03 July 2015

1
Η ταξική φύση της Ε.Ε. ήταν και είναι αδιαμφισβήτητη από καταβολής. Κάθε επίκληση στην Ευρώπη της Αλληλεγγύης γίνεται μόνον εκ του πονηρού.

2
Είναι δεδομένο ότι η υβριδική κυβερνώσα αριστερά είχε ξεκόψει τις σχέσεις της με το κόμμα που την ανέδειξε. Μια απόλυτη πολιτική αυτονομία δίνει σε ελάχιστους -ακόμη και μέσα στο δικό τους κομματικό πλαισίωμα- τη δυνατότητα να καθορίζουν τις κυβερνητικές επιλογές. Ο κύριος κομματικός όγκος μπορεί να ταλανίζεται πότε παίζοντας την κλειστή ή ανοιχτή αντιπολίτευση και πότε καταφάσκοντας θεσμικά με τις άνωθεν επιλογές. Αυτοί λοιπόν οι ελάχιστοι βρίσκονται στο προσκήνιο της κεντρικής πολιτικής διαχείρισης του ελληνικού καπιταλισμού. Μπορεί να γίνει λοιπόν μια διαπίστωση: αν ελάχιστοι μέσα στο ίδιο το κυβερνών κόμμα γνωρίζουν τις κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης, τότε μπορούμε να φανταστούμε πόσο μακριά από την επίγνωση αυτών των επιλογών βρίσκεται ο “κυρίαρχος λαός”.

3
Οι χειρισμοί αυτού του ιδιότυπου πολιτικού διευθυντηρίου έχουν, εδώ και 5 μήνες, ένα πλαίσιο ασαφών ιδεολογικών επικαλύψεων (ανθρώπινο σύστημα, πατριωτική αντίσταση, λαϊκή κυριαρχία), με επιτηδευμένα αναβιωμένες πολιτικές αναφορές (σοσιαλδημοκρατία χωρίς νεοφιλελεύθερο consensus, ήπιος κεϋνσιανισμός) συντηρώντας μια συναίνεση ηθικού τύπου (ελπίδα, αξιοπρέπεια, παλληκαριά), χρησιμοποιώντας τεχνικές εντυπώσεων και εξυπνακισμού (εκβιασμός στους εκβιαστές, δημιουργική ασάφεια, θεωρία των παιγνίων), για να καταλήξουν, εντέλει, σε μια οριακή συστημική κατάσταση. Οι διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού, ευθύς εξαρχής της διακυβέρνησής του, ότι εκείνο που έχει σημασία είναι η ομαλότητα του συστήματος και η συνέχεια του κράτους αλλά με διαφορετικό ύφος εξουσίας, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης του γεγονότος ότι κάθε του κίνηση είναι προς όφελος του ίδιου του συστήματος. Επομένως, δεν πρόκειται για μια προοπτική ξεπεράσματος των ορίων του συστήματος αλλά για μια κυριαρχική τους διαστολή.

4
Το ότι δεν υπήρχε και δεν υπάρχει καμία σαφής και οργανωμένη “αντιπρόταση” στους δανειστές από μεριάς της κυβερνώσας αριστεράς, οφείλεται στο γεγονός ότι επενδύει κάθε φορά στα αποτελέσματα των συγκεκριμένων ευέλικτων τακτικών της. Οι τακτικές αυτές δεν ήταν ποτέ το αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης στρατηγικής αλλά η απόρροια μιας επιτηδευμένα θολής προοπτικής που εξυπηρετούσε, τόσο την απαιτούμενη ευελιξία της “δημιουργικής ασάφειας” εκτός των συνόρων, όσο και την απαραίτητη δυναμική κοινωνική συναίνεση εντός των συνόρων.

5
Βρισκόμαστε μπροστά στο τραγελαφικό ιδεολογικό κατασκεύασμα ενός “δημοψηφίσματος”. Τραγελαφικό γιατί παρουσιάζεται ως δείγμα “άμεσης δημοκρατίας”… ως τέτοιο ακόμη και στο πλαίσιο της επικρότησης από μεριάς των ναζιστών της βουλής. Ιδεολογικό γιατί θέλει να αποτελεί έναν θύλακα αυθεντικής “λαϊκής βούλησης” ενώ είναι μια κατεξοχήν -και από θέση, και σε χώρο, και σε χρόνο- ετερόνομη επιλογή. Κατασκεύασμα γιατί δεν έχει καν μια σαφή βάση πάνω στο υποτιθέμενο διακύβευμα. Τι εξυπηρετεί λοιπόν αυτό το δημοψήφισμα;

6
Σε περίπτωση που επικρατήσει το ΝΑΙ -αν υποθέσουμε ότι αφορά το πρόγραμμα των δανειστών… κατά τι χειρότερο από το αντιπροτασσόμενο πρόγραμμα της κυβερνώσας αριστεράς- η ίδια η κυβερνώσα αριστερά θα προκηρύξει εκλογές όπως έχει ήδη δηλώσει μια και δεν θα θέλει να εφαρμόσει τα δυσβάστακτα μέτρα. Έτσι,… θα ανοίξει, σύμφωνα με την απλή τυπική λογική, το δρόμο της κεντρικής πολιτικής διαχείρισης σε πολιτικές δυνάμεις που δεν θα έχουν πρόβλημα να τα εφαρμόσουν. Σε περίπτωση που θα επικρατήσει το ΟΧΙ… -αν αυτό, ως γεγονός, δεν τελεσφορήσει ως το τελευταίο διαπραγματευτικό χαρτί της πεφωτισμένης κυβερνοαριστεράς ενάντια στους δανειστές- θα βρεθούμε στα “αγεωγράφητα νερά”, στην άγνωστη εκείνη κατάσταση των αμέτρητων μεταβλητών, στην οποία έχουν αναφερθεί οι φορείς όλων των τρεχουσών πολιτικών αντιλήψεων της εποχής μας. Ο τρόπος δε, με τον οποίο μεταφράζεται το χαμόγελο αυτοπεποίθησης της κυβερνοαριστεράς, ωσάν αυτά τα “αγεωγράφητα νερά” να αποτελούν μια επιστροφή στην γνώριμη πολιτική τους πατρίδα, ελέγχεται σοβαρότητας με δεδομένη την έως τώρα ανύπαρκτη στρατηγική και τις παντελώς ασαφείς προοπτικές της.

7
Μοναδική προοπτική αυτών των “εκπλήξεων” για τις υποτελείς τάξεις δεν είναι άλλη από τον εξανδραποδισμό. Και μάλιστα, σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα εξανδραποδισμό που θα φέρει την σφραγίδα της δικής τους συναίνεσης. Οι κοινωνικές αντιστάσεις θα είναι για πολλά χρόνια υπονομευμένες στα ίδια τους τα θεμέλια αφού θα υπάρχει μια πιστωμένα -και με τη βούλα ενός δημοψηφίσματος- γενικευμένη κοινωνική εθελοδουλία για τις -ακόμη πιο πολύ- επιβαρυμένες συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

8
Για μια ακόμη φορά τίθεται το θέμα της συμμετοχής μας σε ετερόνομες επιλογές. Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται η ανάγκη να αρνηθούμε να συμμετάσχουμε “στις καλύτερες συνθήκες σφαγής μας”. Να συγκροτήσουμε τις αρνήσεις μας ενάντια σε έναν παρηκμασμένο κόσμο που τρέφεται διαρκώς με νέα πεδία εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα και δομές αυτοοργάνωσης σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.

[Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 03 July 2015

Κάθε απάντηση στο πλαίσιο του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου είναι μια θετική απόκριση στο κάλεσμα για εθνική συνοχή. Ένα κάλεσμα, το οποίο αθροίζει και ενοποιεί ανομοιογενή πολιτικά σκεπτικά και αποκρύπτει κοινωνικούς ανταγωνισμούς υπό τη σκέπη ενός επικείμενου κινδύνου που απειλεί το έθνος – κράτος. H ρητορική που συνοδεύει και τις δύο απαντήσεις συγκροτεί ένα πλαίσιο και μια διαλεκτική εθνικής σωτηρίας: Στην περίπτωση του “ναι” μέσα από μια ρητή και εκούσια παραχώρηση συναίνεσης στην εξαθλίωση, που οπισθοδρομεί την κοινωνία από κάθε ριζοσπαστική συνισταμένη που είχε κατορθώσει να εκφράσει τα τελευταία χρόνια και στην περίπτωση του “όχι” μέσα από μία άρνηση που ακροβατεί μεταξύ αντίδρασης, κατάφασης στο μη χειρότερο, ύψωσης εθνικού αναστήματος στο χρόνιο εξευτελισμό, επίδειξης ελληνικής ανδρείας απέναντι στους ξένους δανειστές. Η απόκριση σε αυτό το κάλεσμα θεωρούμε πως – αν και διαφοροποιημένα – συμμετέχει σε ένα διάλογο που έχει όρια περιχαρακωμένα από την εξουσία, ένα διάλογο που πλαισιώνεται πλήρως από τους πρωταγωνιστές της διαχείρισης – αυτή τη στιγμή αριστερής. Ο ίδιος διάλογος κατορθώνει να χειραγωγεί τελικά ακόμα και αγωνιστικές απαντήσεις εθνικοποιώντας το πολιτικό διακύβευμα και πειθαρχώντας τες στις δυνατότητες μίας και μόνο ρητορικής, εκείνης της σωτηρίας του έθνους. Οι σκληρές διαπραγματεύσεις διαρκείας που κατακλύζουν τον κυρίαρχο λόγο πέντε μήνες τώρα έχουν ήδη πετύχει. Γιατί υπηρετούν την κρατικοποίηση και την εθνικοποίηση των υποκειμένων και των συνειδήσεων τους, αλλά και του κοινωνικού ανταγωνισμού γενικότερα. Και δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι αυτή η κρατικοποίηση και εθνικοποίηση θα αποτελέσει τους νομιμοποιητικούς τόπους, πολιτικούς και κοινωνικούς, της όποιας συμφωνίας/μνημονίου. Εξάλλου, στην ανακοίνωση της κυβέρνησης για τη νέα πρόταση διετούς μνημονίου με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, αναδεικνύεται χωρίς περιφράσεις και περιθώρια διαφορετικής νοηματοδότησης: “η απόφαση για διεξαγωγή δημοψηφίσματος δεν αποτελεί το τέλος, αλλά τη συνέχεια της διαπραγμάτευσης με καλύτερους όρους για τον ελληνικό λαό.”

Κάθε απάντηση στο πλαίσιο του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου μιλά με όρους σωτηρίας του κράτους και της οικονομίας του, με όρους σωτηρίας του καπιταλισμού. Και εγκλωβίζει τον πολιτικό διάλογο στην ερώτηση περισσότερη ή λιγότερη λιτότητα, λιγότερη ή περισσότερη ασφυξία στην καθημερινότητα μας. Αυτή η έκπτωση του κοινωνικού διαλόγου δεν μπορεί εξ’ ορισμού να δημιουργήσει το κοινωνικό πεδίο αγωνιστικών απαντήσεων, επικοινώνησης  διαφοροποιημένων σκεπτικών που κλονίζουν το αυτονόητο του καπιταλισμού και της εξουσίας, και ουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης. Αντίθετα η απόκριση στο δήθεν αμεσοδημοκρατικό κάλεσμα συγκρατεί διασώζει και νομιμοποιεί την καπιταλιστική διαχείριση και τον εξουσιαστικό λόγο, που αναπαράγει την εκμετάλλευση, την καταστολή των αγώνων και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Μοναδική απάντηση στον κυρίαρχο, ορθό πολιτικά λόγο που πλαισιώνει το δημοψήφισμα είναι η ρήξη με το πλαίσιο του διαλόγου που θέτει και πειθαρχεί. Αυτή η ρήξη διανοίγει τις πολιτικές δυνατότητες που προκρίνουμε. Τη συλλογικοποίηση των σκεπτικών και προταγμάτων μας, την άμεση ενίσχυση των αυτοοργανωμένων δομών και των δικτύων αλληλεγγύης που θα απαντήσουν στον κοινωνικό κανιβαλισμό, το διαρκή αγώνα ενάντια στις εξουσιαστικές δομές που διαχειρίζονται και περισώζουν το καπιταλιστικό διακύβευμα.

Για την κοινωνική επανάσταση και την αναρχία

Καμία συμμετοχή στο δημοψήφισμα

Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη

Χορός της Καρμανιόλας

[Αναδημοσίευση από το blog Χορός της Καρμανιόλας]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 18 June 2015

10 ΧΡΟΝΙΑ

Σάββατο 20/6, 9.00μμ

στο πάρκο Σελεπίτσαρι

(από τη δεξιά είσοδο, δίπλα στο θεατράκι)


αυτοοργανωμένη συναυλία

Ξεχασμένη Γενιά (μαθητικό punk - Κερατσίνι)

Πυράκανθος (hip-hop - Αιγάλεω)

No name yet (Κερατσίνι)

Ζωή Τάχα (Αιγάλεω)

Κυριακή 21/6, 9.00μμ

στο ΡΕΣΑΛΤΟ

(Έβρου 23 & Ελ. Βενιζέλου, Ταμπούρια, 100μ από πλ. Λαού)


Θεατρική παράσταση - μονόπρακτα του Πίντερ

από τη θεατρική ομάδα του Ρεσάλτο

*χωρίς εισιτήρια, χωρίς αντίτιμο, χωρίς χορηγούς

[Αναδημοσίευση από το blog του Ρεσάλτο]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 16 June 2015

Στρατός-Λαός-Αριστερά: Η δημοκρατία και ο μιλιταρισμός δεν έχουν αδιέξοδα

Τρεις και πλέον μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τη συμμαχία ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ., ο μιλιταρισμός δείχνει να οργανώνεται -και να οργανώνει την κοινωνική του ενσωμάτωση- με ακόμα πιο δυναμικούς όρους. Η παράδοση του χαρτοφυλακίου του ΥΠΕΘΑ στον ακροδεξιών καταβολών Καμμένο δεν δρομολογήθηκε από κάποιον «αναγκαίο συμβιβασμό» της νεόκοπης αριστερής πλειοψηφίας. Η τελευταία, έχοντας εδραιώσει από την αντιπολιτευτική της περίοδο ένα εθνικό-πατριωτικό πλαίσιο ως ιδεολογικό πυρήνα του κυβερνητικού της σχεδιασμού (συμπεριλαμβανομένου του στρατιωτικού τομέα), βρήκε περισσότερο αρμονία παρά αντιφάσεις με τον λαϊκιστικό εθνικισμό των ΑΝ.ΕΛ. Το κράτος, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης και η διαχείριση της κρίσης βρήκαν τη συνέχειά τους σε μία σοσιαλδημοκρατική εναλλαγή της κυριαρχίας.

Στο πλαίσιο αυτό, ο εθνικισμός αναδιατάσσεται και τίθεται εκ νέου ως κεντρική αφήγηση, μέσω ενός αριστερού φενακισμού που τον απενοχοποιεί και τον αποσυνδέει από την βαρβαρότητα που συγκροτεί. Η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, αμείωτη, καθαγιάζεται ως ιερό καθήκον από τον αριστερό πατριωτισμό, την ίδια στιγμή που οι αυτοκτονίες και τα «ατυχήματα»-δολοφονίες φαντάρων (όπως ο θάνατος από παθολογικά αίτια ενός φαντάρου από τα Καμίνια, που επί μέρες στερούταν ιατρικής περίθαλψης) συνεχίζονται μαζί με την συνήθη στρατιωτική, πολιτική και μιντιακή τους συγκάλυψη. Οι στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις σε εθνικές επετείους, από «οπισθοδρομικά κατάλοιπα» του παρελθόντος, όπως συνήθιζαν να τις χαρακτηρίζουν οι «προοδευτικές δυνάμεις» του κοινοβουλίου, παγιώνονται ως γιορτή του «στρατού και του λαού», εμπλουτισμένες με εθνοπανηγύρια και χακί γλέντια.

Οργανωτικά, τα στρατιωτικά δόγματα και οι ισορροπίες που κυριαρχούσαν προ εκλογών (όπως η Νέα Δομή των Ενόπλων Δυνάμεων για ένα «αξιόμαχο», ευέλικτο και δραστικό στρατό), δεν έμειναν απλά ανέπαφα αλλά βελτιστοποιούνται. Η θέση και ο ρόλος του ελληνικού κράτους στο ΝΑΤΟ ισχυροποιούνται με την αδιαπραγμάτευτη στάση της «πρώτης φοράς αριστερά» που βλέπει εκεί τη «φυσική του θέση», τόσο ώστε να προτίθεται να δημιουργήσει εντός της ελληνικής επικράτειας περισσότερες ΝΑΤΟϊκές βάσεις (που προ εκλογών και για δεκαετίες αποτελούσαν για αυτήν «βάσεις του θανάτου»), με την Κάρπαθο και την Ικαρία ως πρώτες υποψήφιες. Οι εξοπλισμοί, σταθερά υψηλοί ακόμα και εντός κρίσης, συνεχίζονται απρόσκοπτα, με 500 εκατομμύρια ευρώ αγορών να είναι από τις πρώτες κινήσεις που έσπευσε να κλειδώσει το νέο ΥΠΕΘΑ. Παράλληλα, η στρατιωτική βιομηχανία, επανακαθορίζεται (μέσω της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας) ως κεντρικός μοχλός εκκίνησης της «παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας», με αναζήτηση για επέκταση αγορών και πέρα του στρατιωτικού τομέα, με πώληση όπλων ανά την υφήλιο, ενώ για την περιφέρεια ετοιμάζεται η ανασύσταση (με την αναμενόμενη ιστορική δικαίωση) των μετεμφυλιακών Μικτών Ομάδων Μηχανημάτων Ανασυγκρότησης (Μ.Ο.Μ.Α.).

Θα ήταν αδύνατον όλα τα παραπάνω να μην έβρισκαν και μία δυναμική συνάρθρωση με τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς. Τα θαλάσσια και τα χερσαία σύνορα θωρακίζονται, ενώ η αριστερή διακυβέρνηση δείχνει εξαιρετικά συνεπής στην αμοιβαία όξυνση των «ελληνοτουρκικών» σχέσεων στο Αιγαίο (από την οποία επωφελείται τόσο η ελληνική όσο και η τουρκική πολιτική ηγεσία). Οι ΑΟΖ της Μεσογείου αποτελούν το μήλο της έριδος όχι μόνο για τους άπληστους χρυσοθήρες μιας οικονομικής Ατλαντίδας υδρογονανθράκων αλλά και για τους στρατιωτικούς σχεδιασμούς ελέγχου, ισχύος και επιτήρησης της ανατολικής ευρώπης και των ορίων της Μέσης Ανατολής. Συγχρόνως, η αριστερά της «αλληλεγγύης των λαών» δε βρίσκει κανέναν ενδοιασμό σε κερδοφόρες χειραψίες με το δικτατορικό καθεστώς της Αιγύπτου και σε πολυεπίπεδες συνεργασίες με τους -χασάπηδες και μακελάρηδες της Μέσης Ανατολής και των Παλαιστινίων- στρατιωτικούς και πολιτικούς του Ισραηλινού κράτους. Κι όλα αυτά, ενώ ο ρόλος του ελληνικού κράτους ως σύνορο της «Ευρώπης-Φρούριο» και ως αντιμεταναστευτικός πυλώνας ισχυροποιείται, με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ενδοχώρας να ξορκίζονται με βαρύγδουπες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών για να μείνουν εν τέλει δομικά άθικτα, και ο θεσμικός ρατσισμός να βαθαίνει όσο στην επιφάνειά του εξωραΐζεται με ρητορείες ανθρωπισμού.

Όλα τα παραπάνω, αναδεικνύουν τη χρησιμότητα και τη σημασία του μιλιταρισμού για την αριστερά. Και αντιστρόφως, την ευεργετική επίδραση της αριστεράς στον μιλιταρισμό. Κανένα σύστημα εξουσίας δε μπορεί παρά να διέπεται από μιλιταριστικές αξίες, τις μόνες που μπορούν να οργανώσουν, να ελέγξουν και να συγκεντρωποιήσουν τη βία κάθετα και ιεραρχημένα, στις υπηρεσίες μίας άρχουσας τάξης οποιουδήποτε χαρακτήρα. Γι αυτό και ο μιλιταρισμός συναντάται σε τόσα πολλά και διαφορετικά συστήματα, καθεστώτα (καπιταλιστικά, σοσιαλιστικά, φεουδαρχικά, ολιγαρχικά κ.ο.κ.) και ιστορικές περιόδους, στρατεύοντας και στοιχίζοντας τους υπηκόους τους είτε στο όνομα μίας φαντασιακής ή/και υλικής αρχής, είτε επί μισθώσει. Γι αυτό και ο μιλιταρισμός έχει στραφεί ενάντια σε κάθε απελευθερωτική εξέγερση ή επανάσταση, είτε πολεμώντας από έξω, είτε ποδηγετώντας εκ των έσω. Γι αυτό και σήμερα, η νέα αριστερή πολιτική διαχείριση δεν εναντιώνεται ούτε καν με κούφιες ρητορείες (όπως τουλάχιστον συνηθίζει σε όλους τους υπόλοιπους τομείς) στην εγχώρια και συμμαχική στρατοκρατία, αλλά αντιθέτως συγχρωτίζεται με αυτήν.

Οι ολικοί αρνητές στράτευσης, χωρίς καμία προεκλογική ή μετεκλογική ψευδαίσθηση, βιώνουν από πρώτο χέρι τον «αέρα της αλλαγής» και σηκώνουν μετά χαράς το γάντι ενάντια στον αριστερό εθνικισμό που συνεχίζει και ενισχύει ένα ιδιότυπο ιδιώνυμο σε όσους αρνούνται τον στρατιωτικό μηχανισμό δημόσια και ευπρόσωπα. Οι πολιτικές διώξεις από τους στρατοδίκες συνεχίζονται ακάθεκτες, καθώς η τρέχουσα περίοδος έχει τις περισσότερες δίκες ολικών αρνητών από ποτέ. Η οικονομική καταστολή των προστίμων των 6,000 ευρώ, με όλη της χυδαιότητα και την προσπάθεια από-πολιτικοποίησης της άρνησης της θητείας, εντάσσεται ομαλότατα στα νέα οικονομικά «αντιμνημονιακά» ήθη. Οι αστυνομικές αναζητήσεις ολικών αρνητών (με ή χωρίς εντάλματα σύλληψης) σε σπίτια και γειτονιές, έφτασαν σε σημείο εισβολής μπάτσων σε σπίτια και έρευνάς τους μέσα σε …μπαούλα! Αυτή η συνθήκη της οξυμένης στρατιωτικής καταστολής επισφραγίζεται και νομιμοποιείται ακόμα και από την αριστερή «ευαισθησία», που εκτός από τους ολικούς αρνητές στράτευσης στοχοποιεί και κάθε ανυπότακτο που ζει εντός της ελληνικής επικράτειας. Εδώ και λίγες εβδομάδες, ένας συρφετός 40 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ενοχλήθηκε μόνο για τα οικονομικά βάρη των «ανυπότακτων εξωτερικού» (!) από το πρόστιμο των 6,000 ευρώ, ψελλίζοντας προς την αριστερο-ακροδεξιά ηγεσία του ΥΠΕΘΑ λίγα φληναφήματα περισσότερης «δικαιοσύνης» και αφήνοντας τους «ανυπότακτους εσωτερικού» στις ορέξεις των στρατοκρατών.

Ο αναρχικός Θάνος Χατζηαγγέλου αρνήθηκε το Μάρτιο του 2012 να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και με δημόσια δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης έθεσε την άρνησή του στο ευρύτερο πλαίσιο του αγώνα ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική μηχανή. Τον Ιούνιο του 2014, στη Θεσσαλονίκη, οι αστυνομικές αρχές τον στοχοποιούν και τον απαγάγουν στο πλαίσιο μίας ακόμα τρομοκρατικής μεθόδευσης του κράτους εναντίον του και εναντίον της αναρχικής Στέλλα Αντωνίου (η οποία πριν λίγες μέρες αθωώθηκε στην κατασκευασμένη κατηγορία που της απέδωσαν τότε για παραβίαση περιοριστικών όρων). Εν τέλει, το μόνο που του απέδωσαν μέσω μίας ακόμα θεαματικής δράσης της αντιτρομοκρατικής -και σε συνεργασία με τον στρατιωτικό εισαγγελέα του ΡΟΥΦ στην Αθήνα- ήταν μία στρατιωτική δίωξη για την ανυποταξία του. Στις 17 Ιουνίου 2015, θα πραγματοποιηθεί το στρατοδικείο της συγκεκριμένης υπόθεσης.

Η αντίσταση στον μιλιταρισμό συνεχίζεται και εμπλουτίζεται ανεξαρτήτως του εκάστοτε πολιτικού εκφραστή του. Οι απελευθερωτικές διεργασίες, οι αγώνες ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, η εναντίωση σε ό,τι πρεσβεύει ένα σύστημα εκμετάλλευσης, λεηλασίας και αφομοίωσης, είναι και παραμένουν πολιτικά ανυπάκουες, στη βάση της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της ρήξης με κάθε εξουσία.

ΚΑΜΙΑ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΚΡΑΤΗ, ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΘΑΝΟ ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΛΟΥ

Συγκέντρωση αλληλεγγύης, στρατοδικείο Ρουφ, 17 Ιουνίου, 8:30πμ

Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης

Ιούνης 2015

[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]

[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]