- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Μετά την ολοκλήρωση της προανακριτικής διαδικασίας και της έκδοσης του τελικού βουλεύματος για την υπόθεση των 35 διωκόμενων μεταναστών για τα εξεγερσιακά γεγονότα στο Κέντρο Κράτησης της Μόριας τον Ιούλιο του 2017, η δίκη ορίστηκε για τις 20 Απριλίου στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Χίου. Η σοβαρότερη κατηγορία που τους έχει απαγγελθεί είναι αυτή του «εμπρησμού με κίνδυνο προσώπου», μία κατηγορία που επισείει πολυετή φυλάκιση.
Από τη διαδικασία που ακολουθήθηκε όμως προκύπτουν σημαντικά ζητήματα. Τριάντα από τους μετανάστες παραμένουν προφυλακισμένοι σε 4 διαφορετικές φυλακές τη χώρας. Οι 11 από αυτούς μάλιστα σε καταστήματα μακριά από τους δικηγόρους ή φιλικά τους πρόσωπα, επιτείνοντας με αυτόν τον τρόπο την απομόνωσή και τα αισθήματα αβεβαιότητας που τους διακατέχουν. Συλληφθέντες στο σωρό, μετά από μία τυφλή αστυνομική επιχείρηση με βάση φυλετικά κριτήρια, σε μία χώρα που δεν γνωρίζουν τίποτα για το νομικό της σύστημα και με τη δαμόκλειο σπάθη ενός συστήματος που τους λέει ότι ακόμα και σε περίπτωση αθώωσης οι περισσότεροι θα απελαθούν άμεσα στην Τουρκία.
Σημαντικά ζητήματα όμως εγείρονται και για την απόφαση του δικαστικού συμβουλίου να επιλέξει το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Χίου για τη διεξαγωγή της δίκης. Σε πέντε από τους κατηγορούμενους έχουν επιβληθεί περιοριστικοί όροι παραμονής στη Μυτιλήνη εν όψη διεξαγωγής του δικαστηρίου. Η απόφαση για την μετακίνησή τους εκτός νησιού για το δικαστήριο είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με το σκεπτικό που επιβλήθηκαν οι όροι αυτοί. Επίσης η απαίτηση να μετακινηθούν και να βρίσκονται επί πολλές ημέρες σε άλλο νησί, χωρίς οι ίδιοι να διαθέτουν τους οικονομικούς πόρους όντας μετανάστες εγκλωβισμένοι στο κέντρο κράτησης της Μόριας, αποτελεί ακόμα μία έκφανση της ταξικής φύσης της δικαιοσύνης, που στέκεται κυνικά αδιάφορη μπροστά στις πραγματικές δυνατότητες των κατηγορουμένων, αποκλείοντάς ακόμα και τη φυσική τους παρουσία στη δίκη.
Ακόμα σημαντικότερο και ανυπέρβλητο όμως είναι το θέμα που προκύπτει με τους μάρτυρες υπεράσπισης. Πολλοί μάρτυρες υπεράσπισης βρίσκονται εγκλωβισμένοι-ες στο νησί λόγω των περιοριστικών όρων που τους έχουν επιβληθεί για τη διαδικασία εξέτασης των αιτημάτων ασύλου τους. Η μεταφορά της δίκης στη Χίο, αποκλείει σημαντικά στοιχεία υπεράσπισης, όπως αυτά των μαρτυρικών τους καταθέσεων, δείχνοντας την αδιαφορία του δικαστικού συστήματος για τη διεξαγωγή μίας δίκαιης δίκης.
Γίνεται ξεκάθαρο στον καθένα, ότι η απόφαση αυτή έχει σκοπό την απομόνωση των διωκόμενων μεταναστών από τον κόσμο που έχει σταθεί στο πλευρό τους όλο αυτό το διάστημα και την μεταφορά της δίκης μακριά από τον τόπο όπου έλαβαν μέρος τα γεγονότα του Ιουλίου και τις αιτίες που τα δημιούργησαν. Ως αλληλέγγυοι-ες θα βρεθούμε στο πλάι τους όπου και να διεξαχθεί τελικά το δικαστήριο, γιατί η υπεράσπιση και αθώωσή τους δεν αφορά μόνο αυτούς και δεν αφορά μόνο τη Λέσβο. Η επίθεση κράτους και αφεντικών λαμβάνει μέρος σε κάθε τόπο απέναντι σε οποιονδήποτε ορθώνει το ανάστημά του.
Διεξαγωγή της δίκης στα Δικαστήρια Μυτιλήνης
Αλληλεγγύη στους 35 Διωκόμενους Μετανάστες
#freethemoria35
[Αναδημοσίευση από Musaferat]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Το πανεπιστήμιο μεταδίδει άφθονες γνώσεις και αδιαμφισβήτητα παρέχει εμπειρίες στους φοιτητές και τις φοιτήτριες του τέτοιες ώστε να σταθούν οικοδομήματα για μια λαμπρή καριέρα. Μεταδίδει άφθονες γνώσεις, ιδιαίτερα αποστειρωμένες και τετράγωνες, γνώσεις που δεν χωράνε αμφισβήτηση και έχουν πολύ συγκεκριμένους σκοπούς, να παράγουν υποκείμενα προσαρμοσμένα στο να ανέχονται την εντατικοποίηση, να καταπίνουν επιστημονικές γνώσεις που δεν είναι ούτε ουδέτερες ούτε θετικές προς τις ζωές τους. Παρέχει εμπειρίες που συμβάλουν στο συντηρητικό πλέγμα ζωής, εμπειρίες που αφήνουν έδαφος στον ανταγωνισμό, το σεξισμό και την ετεροκανονικότητα, αδιαφορώντας για την πολυπλοκότητα των αναγκών μας. Για μια λαμπρή καριέρα λοιπόν, η οποία αναπαριστάται στα όνειρα φοιτητών/τριών με το ρόλο αυτό του αφεντικού σε θέσεις δύναμης και κύρους, που στη πραγματικότητα δεν είναι παρά μια μειοψηφία μεταξύ των πειθαρχημένων ρομπότ. Το πανεπιστήμιο ως ένα σύνολο συμφερόντων, καθηγητών, εταιριών και καριεριστών φοιτητών, συμπορεύεται με την επιστήμη σε ένα κοινό στόχο, την καπιταλιστική ανάπτυξη.
Η επιστήμη δεν αποτελεί ουδέτερο κλάδο, η κατεύθυνση της ρυθμίζεται από τον κάθε επιστήμονα ή την εκάστοτε διαχειριστική εξουσία. Είναι εξ’ ορισμού κυρίαρχο εργαλείο και εναρμονίζεται πιστά με τις ανάγκες του καπιταλισμού, είτε ονομάζεται στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα, είτε πρόοδος και ανάπτυξη. Είναι ξεκάθαρο ότι κάθε επιστημονικό επίτευγμα προέρχεται από κρατικά/ιδιωτικά συμφέροντα, ασχέτως αν επιφανειακά διαπομπεύεται το γενικό καλό. Η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνοεπιστήμης έχει πλέον μεταφερθεί (μετά τον Β ΠΠ) εντός των πανεπιστημίων. Βλέπουμε ερευνητικά προγράμματα (Jason και Poseidon – Μετσόβιο) να χρηματοδοτούνται για την εξέλιξη της ασφάλειας των συνόρων (smart borders). Αποσυναρμολογώντας τις συσκοτισμένες ροές χρηματοδότησης, με ενδιάμεσο κρίκο το ελληνικό κράτος, στο βάθος αποκαλύπτονται στρατιωτικές εταιρίες που χρησιμοποιούν τις έρευνες σε οπλικά συστήματα. Επίσης παράδειγμα αυτής της πελατειακής σχέσης είναι το horizon 2020 το οποίο έχει ξεκινήσει επίσημα και στο Π.Θ. και γνωρίζουμε ότι έχει υποσχεθεί ευρωπαϊκά 80 δις ευρώ στον τομέα της ασφάλειας και συγκεκριμένα 42.170.000 στη φύλαξη των συνόρων. Σε κάθε περίπτωση, δεν χρειάζεται να ψάχνουμε το θάνατο πίσω από κάθε έρευνα, αλλά μας αρκεί που αυτές χρηματοδοτούνται και κατευθύνονται από ιδιωτικά συμφέροντα. Μας αρκεί το γεγονός ότι καθηγητές ρυθμίζουν διπλωματικές, εργαστήρια και θεματικές μεταπτυχιακών, βάσει των καπιταλιστικών συμφερόντων της εκάστοτε εταιρίας και μόνο εχθρικά συμπαρατασσόμαστε σε αυτό το ρόλο του πανεπιστημίου και στην κατευθυνόμενη γνώση που παράγει.
Μελετώντας γενικότερα το θεσμό του πανεπιστημίου βλέπουμε ότι είναι βασικό γρανάζι της καπιταλιστικής εργασίας και του καταμερισμού της. Ο ανταγωνισμός, η εθελοδουλεία και η ρουφιανιά αποτελούν τη θεμελιώδη ιδεολογία του πανεπιστημίου, που ταιριάζει γάντι με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας, κατατάσσοντας σωστά τους φοιτητές στο φάσμα αφεντικό-εργάτης. Το πανεπιστήμιο είναι εξαιρετικός μηχανισμός για την εκμάθηση και την αφομοίωση της τζάμπα εργασίας ως αναγκαίο στάδιο ωρίμανσης του επόμενου αφεντικού/εργάτη. Εξ’ άλλου το καπιταλιστικό σύστημα ξέρει να αποκρύπτει καλά τη σημασία της αμίσθωτης εργασίας σε σχέση με τη μισθωτή, υποτιμώντας την ως ένα κομμάτι ξέχωρο της οικονομικής σφαίρας, παρόλο που φέρνει ανεκτίμητα κέρδη στα αφεντικά. Το πανεπιστήμιο, δομείται με αυστηρές ιεραρχικές σχέσεις εντός του. Εμείς σε καμία περίπτωση δεν αποδεχόμαστε ούτε τις ακαδημαϊκές αυθεντίες, ούτε τους καθηγητές σαν λαμπρούς οδηγούς της γνώσης, παρά μόνο μιας γνώσης που εξυπηρετεί τα αφεντικά.
Πέρα από την κατευθυνόμενη σκέψη που παράγει το πανεπιστήμιο, διακρίνουμε και ένα καλοστημένο παραμύθι στο ελευθεριακό προσωπείο που φοράει ως υποτιθέμενος χώρος ελεύθερης έκφρασης. Ένας τέτοιος χώρος ελεύθερης έκφρασης που αθωώνει τον κακοποιητή Γκιτσάκη και λειτουργεί με τους όρους της πατριαρχικής αστικής δικαιοσύνης σε μια κατάσταση που καθηγητές, φορείς και φοιτητές συνεννούσανε και υποτιμούσανε το θύμα. Το πανεπιστήμιο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μια καλοστημένη φιλελεύθερη επιχείρηση, παίρνοντας ξεκάθαρα μέρος και πολιτική στάση. Το βασικό μέλος του Π.Θ. Γ. Σταμπουλής , think tank του καπιταλισμού, στέλεχος του σύριζα και μέλος του υπερταμίου δημόσιας περιουσίας (ΤΑΙΠΕΔ) βάζει στο σωστό δρόμο την επιχειρηματικότητα του πανεπιστημίου. Πιο συγκεκριμένα καλεί το επιχειρηματικό δαιμόνιο Τσοτσορό (πρόεδρος ΕΛΠΕ) να διδάξει πως γίνονται οι σωστές εργατικές δολοφονίες ή αλλιώς θυσίες στο βωμό του κέρδους. Το πανεπιστήμιο Α.Ε. στις 03-04-2017 υπογράφει ιδιωτικό συμφωνητικό με την εταιρία «Π. Μποτσιβάλης ΑΕ» και το ξενοδοχείο «Valis» στην Αγριά. Το πανεπιστήμιο δεν έχει κανέναν ηθικό ενδοιασμό να αγοράσει τις ξενοδοχειακές υπηρεσίες του Valis, χώρος που λειτουργεί ως σημείο εκδηλώσεων και άτυπων γραφείων των φασιστών της χρυσής αυγής και άλλων εθνικιστικών καθαρμάτων. Τέλος, βλέπουμε τη ζήτηση στήριξης του πανεπιστημίου από τον δήμο Βόλου και συγκεκριμένα από τον αρχιμαφιόζο Μπέο (δεν έχουμε αυταπάτες ότι η αργία του είναι επιφανειακή). Αυτά είναι μόνο λίγα από όσα μας έχει διδάξει το Π.Θ., καθώς όλα δε θα χωρούσανε ούτε σε ένα τόμο.
Γιώργος Πετράκος, ένας πρύτανης με καριέρα στη πολιτική και τις δημόσιες σχέσεις. Ένας πρύτανης ο οποίος επιτέλεσε γενικός γραμματέας επενδύσεων και ανάπτυξης στο υπουργείο ανταγωνιστικότητας και ναυτιλίας κατά τη διάρκεια κυβέρνησης του Παπανδρέου και όπως ο ίδιος αναφέρει, συμμετείχε στην επίτευξη των στόχων του μνημονίου. Σαν καλός κομματικός γλίτσας, συνεργάστηκε με τον Προκόπη Παυλόπουλο υπουργό εσωτερικών (με τη Ν.Δ.) το 2008 και υπήρξε πρόεδρος της επιτροπής αναζήτησης πόρων από την ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων και άλλα πολλά. Αναφερόμαστε σε έναν άρχοντα του ακαδημαϊσμού ο οποίος στο όνομα της ανάπτυξης και του κεφαλαίου, επιστρατεύει κάθε όπλο επικοινωνίας, καταστολής και λασπολογίας. Η μόνη φωνή που ακούγεται στο Πανεπιστήμιο είναι η δικιά του, είτε μετατρέποντας τη σιωπή των φοιτητών σε συνενοχή, είτε ανοίγοντας ένα διάλογο μεταξύ των υποστηρικτών του. Ο διάλογος από τη μία έχει κάθε καριερίστα νεοφιλελεύθερο φοιτητή που επικροτεί και υποστηρίζει αυτή τη καπιταλιστική ανάπτυξη της βρώμικης εταιρίας Π.Θ. Α.Ε. Από την άλλη, υπάρχουν φοιτητές οι οποίοι θεωρούν ότι η επέκταση του πανεπιστημίου είναι χωρική τους ανάγκη, αδιαφορώντας αν σ’ αυτούς τους χώρους πραγματοποιούνται έρευνες για τα αφεντικά. Εμείς τους λέμε ένα πράγμα: Προτιμάμε να ζούμε παστωμένοι στις πανεπιστημιακές αίθουσες, παρά να καταστραφούν οι πραγματικοί κοινωνικοί χώροι ελευθερίας και έκφρασης, οι καταλήψεις.
Φυσικά, σε αυτή τη προσπάθεια δεν είναι μόνος, αλλά έχει από πίσω πρυτανικό συμβούλιο, σύγκλητο και ΜΜΕ, με σκοπό την απόσπαση της κοινωνικής αποδοχής και την έγκριση της εκκένωσης και της κατεδάφισης της κατάληψης Τερμίτα. Παράλληλα, προσπαθούν να απομονωνόσουν τη κατάληψη, δημοσιεύοντας δελτία τύπου και άρθρα στα οποία επιχειρούν να υποδείξουν τη διαμαρτυρία με τους δικούς τους όρους, ονοματίζοντας την οποιαδήποτε πολιτική πράξη ως διάχυση βίας, επικαλούμενοι τους αρμόδιους φορείς και μπάτσους να εφαρμόσουν τη καταστολή. Πάνω λοιπόν σ’ αυτές τις βάσεις, το ΠΘ Α.Ε επιλέγει να αφανίσει κάθε ίχνος διαφορετικότητας, άρνησης προς το υπάρχον, καθώς στέκονται εμπόδιο στα σχέδια του για ανάπτυξη και εξευγενισμό. Απειλεί να εκκενώσει την Κατάληψη Τερμίτα, η οποία στεγάζεται σε έναν από τους πολλούς χώρους που βρίσκονται υπό την ιδιοκτησία του, με σκοπό την ανοικοδόμηση νέων πανεπιστημιακών δομών. Οι καταλήψεις αποτελούν τόσο πεδίο μάχης με οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, όσο και εσωτερικών συγκρούσεων για την αποδόμηση του κυρίαρχου. Για εμάς η Κατάληψη Τερμίτα είναι τόπος αβίαστης εξωτερίκευσης συναισθημάτων, ελεύθερης έκφρασης , συνδιαλλαγής ιδεών και βιωμάτων μεταξύ ατόμων που έχουν δηλώσει μια πρόθεση: να εξαλείψουν τις σχέσεις κυριαρχίας και εκμετάλλευσης σε κάθε τους μορφή. Και αυτή η πρόθεση είναι ικανή να ταράζει συνεχώς τα σχέδια πειθάρχησης των ζωών μας.
Παίρνουμε κουράγιο από τους συντρόφους πανελλαδικά και είναι αυτονόητο ότι η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα ξεπερνάει κατά πολύ ένα οικόπεδο στο Βόλο.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΟΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΡΑΤΗ
ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ
Συνέλευση Υπεράσπισης της Κατάληψης Τερμίτα
[Αναδημοσίευση από το blog Κατάληψη Τερμίτα]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Τη στιγμή που οι στρατιωτικοαστυνομικές επιχειρήσεις αποτροπής εξελίσσονται αμείωτες, στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα με άγνωστο αριθμό ναυαγίων και νεκρών, η πειθάρχηση και o αποκλεισμός όσων καταφέρουν να περάσουν εντατικοποιούνται. Η υποτίμηση, η εξαθλίωση και η καταστολή στα κέντρα κράτησης αποτελούν, ανοιχτά πλέον, τις πολιτικές που εφαρμόζει το ελληνικό κράτος απέναντι στους-ις μετανάστες-ριες για να περάσει τα μηνύματα του προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο μαζικός εγκλωβισμός στα νησιά, που είναι εγκατεστημένα τα hot spots, κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης, η απομόνωσή τους από τους αστικούς ιστούς και τις αλληλέγγυες δομές και η βίαιη καταστολή όσων τολμήσουν να αμφισβητήσουν αυτή τη συνθήκη αποτελούν γνώριμες εικόνες και για τους πλέον ανυποψίαστους. Οι μετανάστες που καταφθάνουν αποτελούν για ακόμα μία φορά το σώμα για την άσκηση τοπικών και εθνικών πολιτικών. Η «σύμπλευση» όλων των δυνάμεων για την αντιμετώπιση της δυσμενής συνθήκης όπου η Ελλάδα έχει περιέλθει ως συνοριακό κράτος της Ευρώπης, η ταύτιση με τα ρατσιστικά αφηγήματα που παρουσιάζουν τους μετανάστες είτε ως απειλή είτε ως θύματα και φυσικά η αναπαραγωγή του κεφαλαίου μέσα από το τεράστιο σύμπλεγμα της πολεμικής και ανθρωπιστικής βιομηχανίας που έχει στηθεί, είναι τα οχήματα που προσπαθούν να μετατρέψουν τους μετανάστες-ριες σε απλούς κομπάρσους της ζωής τους. Ως ικέτες για μία πιθανή ευκαιρία να περάσουν στα εδάφη της Ευρώπης νόμιμα ή παράνομα, πρέπει να παραμένουν αόρατοι, παθητικοί και άβουλοι. Υπάρχουν όμως πάντα αυτοί και αυτές που δεν θα πειθαρχήσουν. Οδηγούμενοι πότε από συνείδηση, πότε από το αδιέξοδο και πότε από την απελπισία θα ορθώσουν το ανάστημά τους και θα βγούνε μπροστά διαρρηγνύοντας, τουλάχιστον, το καθεστώς αορατότητας στο οποίο είναι καταδικασμένοι.
Έτσι και οι μετανάστες και μετανάστριες που συνεχίζουν να βρίσκονται αγωνιζόμενοι-ες στην κεντρική πλατεία της Μυτιλήνης. Ξεκινώντας από μία απλή διαμαρτυρία στις 20 Οκτωβρίου αρνούμενοι-ες να συνεχίζουν να ζουν στις συνθήκες εξαθλίωσης του κέντρου κράτησης της Μόριας, βρέθηκαν να διεκδικούν πολλά παραπάνω. Είδαν τους μπάτσους να τρομοκρατούν τους ίδιους και τους αλληλέγγυους για συλλήψεις, είδαν τις διάφορες υπηρεσίες να απομακρύνουν πολλούς δίνοντας τους ψεύτικες υποσχέσεις, είδαν να περικυκλώνονται από στρατό και νέους με περιβολές παρέλασης στις φιέστες των εθνικιστικών επετείων, είδαν τους τοπικούς «παράγοντες» να τους τραμπουκίζουν και να τους διώχνουν, είδαν μικρούς και μεγάλους να λιποθυμούν από την εξάντληση και τα ασθενοφόρα να αρνούνται να τους πάρουν, είδαν «πολιτιστικούς» συλλόγους να τους πετάνε έξω από καταλύματα που τους είχαν προσφερθεί για να προστατευθούν από τις καιρικές συνθήκες. Όμως αυτοί συνεχίζουν να παραμένουν εκεί. Άνδρες και γυναίκες από διαφορετικές χώρες προέλευσης, με τον μικρότερο να είναι μόλις 11 μηνών, σε διαφορετικά στάδια καταγραφής και αιτημάτων ασύλου, αρνούμενοι-ες να υποκύψουν σε οποιοδήποτε διαχωρισμό αντιλαμβανόμενοι την ανάγκη να συνεχίσουν όλοι μαζί.
Στεκόμαστε δίπλα τους αντλώντας καθημερινά μαθήματα θάρρους, συνείδησης και αγώνα. Αλληλέγγυοι-ες στον αγώνα τους όπως και σε κάθε αγώνα που δίνεται. Στέλνοντας σινιάλα αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους μετανάστες της πλ. Συντάγματος, στους 8 διωκόμενους μετανάστες από την Πέτρου Ράλλη, στους 35 διωκόμενους για τα εξεγερσιακά γεγονότα του Ιουλίου στο κέντρο κράτησης της Μόριας.
Αγωνιζόμενοι για ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Νοέμβριος 2017
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
ΣΑΡΩΝΙΚΟΣ, Η ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΧΩΜΑΤΕΡΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Στις 10 Σεπτέμβρη 2017, το μονοπύθμενο σαπιοκάραβο Αγία Ζώνη ΙΙ βυθίζεται λίγο αφού είχε φορτώσει περίπου 2.600 τόνους πετρελαίου (κατά τα λεγόμενα του γνωστού λαθρέμπορου πλοιοκτήτη του Κουντούρη) από τα ΕΛΠΕ.
Τα μίντια δημοσιεύουν συγκεχυμένα τις πρώτες ειδήσεις, ενώ σύντομα ένας συρφετός πρώην κ νυν υπουργών, δημάρχων, ειδικών, εφοπλιστών-καναλαρχών αρχίζουν να “οικολογίζουν” ασύστολα για να συγκαλύψουν όχι μόνο το “ατύχημα” αλλά συνολικά τις “ευγενείς” πρακτικές της καπιταλιστικής ανάπτυξης (βιομηχανίες, εφοπλιστικό κεφάλαιο, εμπόριο, τουρισμός, διυλιστήρια, αστικά λύματα) που εδώ και δεκαετίες έχουν μετατρέψει τον Σαρωνικό σε χαβούζα.
Ανάπτυξη συνώνυμο της λεηλασίας γης και ζωών
Η βύθιση του δεξαμενόπλοιου δεν ήταν ατύχημα. Ήταν ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι ένα από τα “ατυχήματα” που θα πρέπει να συνηθίσουμε, καθώς η παράκτια ζώνη(από τον Πειραιά ως τους Άγιους Θεοδώρους) γίνεται ολοένα και περισσότερο Ειδική Οικονομική Ζώνη για τη “σωτηρία της εθνικής οικονομίας” και τα κέρδη πετρελαιάδων και εφοπλιστών… Το ελληνικό κράτος ανέκαθεν τιμούσε αυτό το “επιχειρηματικό δαιμόνιο ” διευκολύνοντας και νομοθετώντας στα μέτρα τους, μετατρέποντας γη και θάλασσα σε χωματερές και τη ζωή των κατοίκων των περιοχών σε τοξική και καρκινογόνα.
Η μεγάλη καταστροφή στον Σαρωνικό κόλπο είναι ένα εμφατικό σημείο στον χάρτη της “εθνικής ανάπτυξης”. Συνδέεται αναπόδραστα με την ήδη εκτεταμένη καταστροφή στη Β.Α. Χαλκιδική από τα ορυχεία της Eldorado Gold, τις εγκαταστάσεις ΒΑΠΕ (ανεμογεννήτριες) στα βουνά της Κρήτης και της Πελοποννήσου, τη συνέχιση της εκτροπής του Αχελώου, τις τεράστιες τουριστικές εγκαταστάσεις σε περιοχές μοναδικής ομορφιάς… Στην Αττική, με τα σχέδια για κρατήρες εξόρυξης βωξίτη στα Γεράνια όρη, την επικείμενη καταστροφή του άλσους Φιλαδέλφειας προς όφελος του επιχειρηματία Μελισσανίδη, την πώληση του πρώην αεροδρόμιου Ελληνικού σε εταιρεία συμφερόντων Λάτση…
Να μην συνηθίσουμε τον θάνατο
Το τελευταίο έγκλημα στον Σαρωνικό έκανε ορατή, λόγω της έκτασής του, μια κατάσταση που έχει γίνει όρος ζωής. Ενάντια σε αυτή τη συνθήκη, ενάντια στο ρυπογόνο πολιτισμό, να ορθώσουμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις, αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα. Με πολύμορφες δράσεις, με την ενίσχυση σχέσεων αλληλεγγύης και τη δικτύωση των αγώνων, με την εδαφικοποίηση των προταγμάτων μας μέσα από την οικειοποίηση και κατάληψη εδαφών, να πάρουμε θέση ενάντια στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου, για τη γη και την ελευθερία.
Δεν θέλουμε μια “άλλου είδους ανάπτυξη”.
Αλλά την καταστροφή ενός κόσμου που γεννάει εκμετάλλευση, ανισότητα, λεηλασία.
Και αυτός ο κόσμος δεν εξορθολογίζεται, ανατρέπεται.
[Αναδημοσίευση από Αγρό]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Τα μεταλλεία της Β.Α. Χαλκιδικής, τα τελευταία είκοσι πέντε περίπου χρόνια, βρίσκονται σταθερά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος κράτους καθώς και ντόπιων και πολυεθνικών επιχειρηματικών κύκλων. Σε όλο αυτό το διάστημα, έχουν μεσολαβήσει μακροχρόνιοι, δυναμικοί αγώνες των κατοίκων και αλληλέγγυων σε όλη την επικράτεια ενάντια στα μεταλλεία. Σήμερα τα μεταλλεία ανήκουν στην «Ελληνικός Χρυσός-Eldorado Gold» (η τελευταία είναι καναδική εταιρία με δραστηριότητες σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, ενώ η Ελληνικός Χρυσός είναι συμφερόντων Μπόμπολα). Για το συγκεκριμένο «αναπτυξιακό» έργο, υψίστης «εθνικής» σημασίας, και τις καταστροφικές του συνέπειες θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες. Θα περιοριστούμε στο να ξαναθυμίσουμε ότι κατά τη διαδικασία της επιφανειακής εξόρυξης ολόκληρες εκτάσεις γης μετατρέπονται σε κρατήρες μέσα από καθημερινές εκρήξεις, ενώ κατά την επεξεργασία του μεταλλεύματος απελευθερώνονται τοξικές ουσίες και βαρέα μέταλλα που μολύνουν ανεπανόρθωτα το έδαφος, το νερό και την ατμόσφαιρα, αποκλείοντας μια για πάντα την πιθανότητα αναγέννησης της φύσης. Ένα δάσος σπάνιας βιοποικιλότητας, όπως αυτό του όρους Κάκκαβος στη Β.Α Χαλκιδική, δεν αντικαθίσταται έτσι απλά, αλλά χρειάζεται εκατοντάδες χρόνια, χωρίς παρεμβάσεις, για να επιστρέψει στην πρωταρχική του κατάσταση. Δάση υπεραιωνόβιων δέντρων, όπως οξιές, καστανιές, βελανιδιές, πολλά είδη θηλαστικών, πτηνών, ασπονδύλων, σπάνιων αμφιβίων και ερπετών απειλούνται με αφανισμό. Η λεηλασία επεκτείνεται και στην καταστροφή των ζωής των ανθρώπων των περιοχών. Πολυπληθείς κοινότητες υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τη γη τους, τον τόπο όπου διαμένουν και τις δραστηριότητές τους. Διαρρηγνύονται μια για πάντα κοινοτικοί δεσμοί και ρημάζονται οριστικά και αμετάκλητα ζωές, προς χάριν του κέρδους. Τα παραπάνω αποτελούν κάποιες μόνο από τις συνέπειες της εξόρυξης χρυσού, ενώ συχνό φαινόμενο σε παγκόσμιο επίπεδο αποτελούν και τα «ατυχήματα» αυτής της δραστηριότητας, με πιο γνωστό στον ελλαδικό χώρο αυτό στο Στρατώνι Χαλκιδικής το Μάιο του 2002, όταν βαρέα μέταλλα χύθηκαν στη θάλασσα, προκαλώντας τεράστια καταστροφή στο θαλάσσιο οικοσύστημα του κόλπου της Ιερισσού.
Τις τελευταίες μέρες, η εν λόγω μεταλλευτική εταιρεία έχει επιστρέψει δριμύτερη, μέσα από μια σειρά δημόσιων απειλών για την αποχώρησή της από την Χαλκιδική και το σταμάτημα των εργασιών στις Σκουριές, θέτοντας ως βασικό μοχλό πίεσης την άμεση απόλυση όλων των εργαζομένων στα μεταλλεία αν δεν ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της για την έκδοση νέων αδειών (μέσω ευνοϊκών γι’ αυτήν περιβαλλοντικών μελετών, νόμων, κρατικών γνωμοδοτήσεων και αποφάσεων του ΣτΕ), ώστε να συνεχίσει το «μεγαλόπνοο έργο της» στην περιοχή. Ταυτόχρονα, για να εντείνει τις πιέσεις της, έχει κατεβάσει για άλλη μια φορά τον μισθοφορικό στρατό της στους δρόμους της Αθήνας. Πρόκειται για τους ίδιους τραμπούκους- εργαζόμενους της εταιρείας οι οποίοι τον Μάρτιο του 2012 επιτέθηκαν σε 30 αντιστεκόμενους ανθρώπους, ενώ ξήλωσαν και πυρπόλησαν το φυλάκιο που οι κάτοικοι είχαν χτίσει από το 2009 στις Σκουριές για να υπερασπίζονται από εκεί με βάρδιες το δάσος. Οι έμμισθοι της Eldorado Gold είναι από εκείνα τα εμφατικά παραδείγματα της επιτυχίας των κυρίαρχων να δημιουργούν διαιρέσεις στις τάξεις των “από τα κάτω”. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που, για έναν μισθό, δεν διστάζουν να κάνουν οτιδήποτε τους παραγγείλουν τα αφεντικά. Αποτελούν σίγουρα παράδειγμα προς αποφυγήν.
Τα μεταλλεία της Β.Α Χαλκιδικής δεν θα μπορούσαν επουδενί να αποκτήσουν τα όποια νομιμοποιητικά τους άλλοθι αν δε συνοδεύονταν με όλα εκείνα τα γνωστά περί «σωτήριας ανάπτυξης για την περιοχή, κατεπείγουσας ανάγκης, εθνικού συμφέροντος, αναπόδραστης επιλογής για την περίοδο της κρίσης»… Η ίδια η επιχειρηματική δραστηριότητα στην περιοχή έχει αναχθεί σε εξαιρετικά κατεπείγουσα -γι’ αυτό και η λυσσαλέα επίθεση του κράτους όλο το προηγούμενο διάστημα ενάντια στους αγωνιζόμενους κατοίκους και αλληλέγγυους, καθώς και η συνέχιση του έργου με την παρούσα διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρόλες τις προεκλογικές υποσχέσεις για παύση του έργου από την επομένη των εκλογών. Η νέου τύπου σοσιαλδημοκρατική διαχείριση ποντάρει στην νομικίστικη διαδικασία για επιμέρους τροποποιητικές αλλαγές στις δραστηριότητες της εταιρείας, με πρόσφατη την προσφυγή της στον Άρειο Πάγο για την διεξαγωγή διαιτησίας μεταξύ κράτους και εταιρείας. Πρόκειται για μια μεθοδευμένη κλειστή διαδικασία που δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την θετική έκβαση της υπόθεσης προς την πλευρά της εταιρείας, ενώ παράλληλα μετατοπίζεται η ευθύνη των αποφάσεων από τις πλάτες του κράτους. Η διαιτητική διαδικασία σε ρόλο γενικού ρυθμιστή δίνει την ευχέρεια στους πολιτικούς διευθυντές αφενός να “στέκονται” στο πλάι των αγωνιζόμενων και αφετέρου να παραμένουν εξαγνισμένοι από τα τρέχοντα, καταστροφικά, αναπτυξιακά προγράμματα. Ο χειρισμός της συγκεκριμένης υπόθεσης είναι τροχιοδεικτικός της διευθέτησης των ζητημάτων από πλευράς της κυβέρνησης. Σε κάθε περίπτωση, το κράτος αναλαμβάνει να παίξει το ρόλο του τοποεπιτηρητή, σκορπώντας αυταπάτες στους αφελείς για αλλαγή μέσω των θεσμικών οδών, ενώ αποσκοπεί στην απονεύρωση της μαχητικότητας των αγώνων των από τα κάτω. Η επικείμενη καταστροφή του άλσους Φιλαδέλφειας προς όφελος του επιχειρηματία Μελισσανίδη, η πώληση του πρώην αεροδρόμιου Ελληνικού σε εταιρεία συμφερόντων Λάτση για την μετατροπή της σε ελεγχόμενη ζώνη που θα απευθύνεται σε υψηλά εισοδήματα και τουρίστες, οι εγκατάστασεις ΒΑΠΕ σε κάθε σπιθαμή ορεινού όγκου προς όφελος διαφόρων ενεργειακών λόμπι, η συνέχιση του φαραωνικής έμπνευσης έργου εκτροπής του ποταμού Αχελώου, τα σχέδια για κρατήρες εξόρυξης στα Γεράνια όρη, όπως και το πρόσφατο περιβαλλοντικό έγκλημα στον Σαρωνικό με τη βύθιση του σαπιοκάραβου που μετέφερε πετρέλαια των ΕΛΠΕ και τη διαπλοκή που ανέδειξε, είναι κάποια από τα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ της λεηλασίας της γης στο όνομα της ανάπτυξης.
Η υπεράσπιση όμως των εδαφών έχει κεφαλαιώδη σημασία για τη ζωή των «από κάτω». Σε ένα ερειπωμένο τοπίο, όπως αυτό που προετοιμάζουν οι εκσκαφείς της El Dorado Gold στα δάση της Χαλκιδικής, μπορούν να αναπτυχθούν μόνο ερειπωμένες ζωές.
Τα ζητήματα του ρυπογόνου πολιτισμού δεν λύνονται με ποσοτικές διευθετήσεις του στυλ: λιγότερη παρέμβαση, λιγότερη ρύπανση, λιγότερο χρήμα. Δεν υπάρχει λίγη ανάπτυξη καλή – πολύ ανάπτυξη κακή. Δεν λύνονται με ορθολογικοποίηση της ανάπτυξης. Αυτός ο πολιτισμός είναι φτιαγμένος για να γεννάει εκμετάλλευση, ανισότητα, λεηλασία. Δεν εξορθολίζεται, ανατρέπεται. Ο αγώνας ενάντια στα μεταλλεία, ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη συγκυρία, αποκτά επιπλέον περιεχόμενα. Στην περίοδο που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, μέσα από την πολεμική συνθήκη του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, περνούν σαν οδοστρωτήρας των όποιων κεκτημένων, η ρητή και αμετάκλητη εναντίωση σε τέτοια «έργα» στη Χαλκιδική, στο Κιλκίς, στον Έβρο είναι κοινωνικό οδόφραγμα στις ορέξεις των κυρίαρχων.
Αυτές τις μέρες εκδικάζονται στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης οι υποθέσεις που αφορούν τους αγώνες που δόθηκαν στο βουνό του Κάκκαβου από κατοίκους της Β.Α Χαλκιδικής και αλληλέγγυους για την υπεράσπισή του και τον τερματισμό των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων από την Εldorado Gold. Oι αντιστεκόμενοι κάτοικοι και αλληλέγγυοι/ες αντιμετωπίζουν κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα καθώς και την αναβαθμισμένη κατηγορία του αντιτρομοκρατικού οπλοστάσιου της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης. Ο αγώνας τους είναι υπόθεση όλων μας, ως κομμάτι του συνολικότερου αγώνα των «από κάτω» για την ελευθερία, και της ρητής διακήρυξης ότι οι ζωές μας δεν είναι αναλώσιμες, ότι στη γη αναλαμβάνουμε να στήσουμε τα ριζώματά μας, ότι η γη είναι ζωή και αυτή δεν παραδίδεται.
Αλληλεγγύη στους διωκόμενους αγωνιστές/στριες ενάντια στα μεταλλεία
Κάτω τα χέρια από τις Σκουριές
Αγώνας για τη Γη και την Ελευθερία
[Αναδημοσίευση από το blog του Αγρού]
- Διοικητικά Δικαστήρια: Η κατακλείδα της οικονομικής καταστολής (Οκτώβρης 2017)
- To Παπουτσάδικο ήταν, είναι και θα είναι εδώ
- Η ολική άρνηση στράτευσης, οι κοινωνικές αντιστάσεις και τα νέα μοντέλα οικονομικής καταστολής
- Το εισηγητικό κείμενο της εκδήλωσης στο πάρκο τρίτση για τα 8 χρόνια της κατάληψης Αγρός (3/6/2017)