Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 12 October 2017

Για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ: Η ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

σχετικά με το πρόστιμο των 6000 ευρώ σε ανυπότακτους και ολικούς αρνητές στράτευσης

Τα διοικητικά δικαστήρια του ελληνικού κράτους έχουν ξεκινήσει να εκδικάζουν τις προσφυγές κατά του προστίμου των 6000 ευρώ που επιβάλλεται στους ανυπότακτους και φυσικά στους ολικούς αρνητές στράτευσης από το 2011 έως και σήμερα. Οι ατομικές αυτές προσφυγές, εκ μέρους ανυπότακτων και ολικών αρνητών στράτευσης, αφορούν στην προσβολή του προστίμου που τους έχει επιβληθεί, έχοντας κατά μέσο όρο 5 χρόνια αναμονής μέχρι την εκδίκασή τους. Η προβλεπόμενη διαδικασία είναι συνοπτική, χωρίς ακρόαση σε δημόσια δίκη με ακροατήριο, παρά μόνο με μία γραφειοκρατικού τύπου εξέταση φακέλων σε κλειστά γραφεία, ενώ η τελική απόφαση ανακοινώνεται μετά από πολλές εβδομάδες ή μήνες, έξω από την κοινωνική ορατότητα (όπως συμβαίνει εν γένει σε κάθε διοικητικό δικαστήριο). Αυτός είναι άλλωστε ο θαυμαστός τρόπος με τον οποίο το ελληνικό κράτος «εξετάζει» τις αμέτρητες άλλες υποθέσεις οικονομικής καταστολής και αφαίμαξης των ζωών των υπηκόων του, ιδίως όταν οι τελευταίοι εντάσσονται στα χαμηλότερα κοινωνικά και ταξικά στρώματα.

Η νομική διάσταση των υποθέσεων αυτών, όπου ο νόμος θεωρείται ότι είναι (ή ότι μπορεί να γίνει) αντικειμενικός και δίκαιος, δεν μπορεί παρά να θολώνει τα πραγματικά κοινωνικά τους διακυβεύματα. Ιδίως, σε μία εποχή όπου γίνεται ευρέως αντιληπτό -ακόμα και στους πλέον μετριοπαθείς- ότι οι νόμοι θεσπίζονται και διαμορφώνονται με βάση τις υφιστάμενες σχέσεις κυριαρχίας, εκμετάλλευσης και εξουσίας, και όχι με βάση το οποιοδήποτε κοινό αίσθημα -ή αντίληψη- περί δικαίου. Έτσι, τα διοικητικά δικαστήρια δεν καλούνται τόσο να κρίνουν και να αποφασίσουν «δικαίως» πάνω σε καθεμία ξεχωριστή υπόθεση που αντιμετωπίζουν, αλλά να επικυρώσουν και να εδραιώσουν νομικά τις εκάστοτε πολιτικές και κατασταλτικές μεθοδεύσεις της κυριαρχίας ενάντια στους «από κάτω». Παράλληλα, απονοηματοδοτούν με τη χρήση νομικών ορολογιών το πραγματικό περιεχόμενο της οικονομικής καταστολής, προσδίδοντας μάλιστα στον κάθε ενδιαφερόμενο την ψευδαίσθηση της αμφισβήτησης ή της μεταρρυθμιστικής ελπίδας, ενώ στην ουσία το μόνο που παρέχεται είναι στάχτη στα μάτια των «από κάτω» και προειλημμένες δικαστικές αποφάσεις με αμιγώς πολιτικά και ταξικά κριτήρια.

Άλλωστε, οι ίδιοι νόμοι που επιβάλλουν τα υπέρογκα πρόστιμα είναι αυτοί που κρίνουν την ίδια τους τη νομιμότητα. Οι ίδιοι νόμοι είναι και αυτοί που οδηγούν σε καθημερινή ομηρία και λεηλασία (π.χ. μόνο μέσα στο 2017 διατελέστηκαν κατασχέσεις λογαριασμών, μισθών ή επιδομάτων σε ένα εκατομμύριο φορολογούμενους) εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ως «μικρούς οφειλέτες του ελληνικού δημοσίου», ενώ ταυτόχρονα οι «μεγάλοι οφειλέτες του δημοσίου», δηλαδή τα αφεντικά, κατά βάση αφήνονται ανέπαφοι ή τελικά… παραγράφονται. Οι ίδιοι νόμοι είναι αυτοί που μπορούν να οδηγήσουν τους «μικρούς οφειλέτες» και τους αρνητές αποπληρωμής των προστίμων μέχρι και σε φυλάκιση, όπως η πρόσφατη περίπτωση ενός άνεργου από την Καλαμάτα που εξαιτίας της άρνησής του στην αποπληρωμή των διοδίων και των λοιπών «νόμιμων κυρώσεων», οδηγήθηκε σε 42 μέρες κανονικής φυλάκισης για λίγες εκατοντάδες ευρώ χρέους.

Η οικονομική καταστολή των ανυπότακτων και των ολικών αρνητών στράτευσης συντελείται μέσω ενός θεσμικού πλέγματος που επιχειρεί να τους φθείρει καθημερινά και αθόρυβα, ενώ δεν θα μπορούσε να σταθεί εάν δεν υπήρχαν οι φορείς και τα πρόσωπα για την υλοποίησή της. Από τους διευθυντές των στρατολογιών (που φροντίζουν να ενημερώνουν συστηματικά το φάκελο του κάθε ανυπότακτου με κλητεύσεις, ανυποταξίες, μηνύσεις, πρόστιμα 6000 ευρώ και συλλήψεις), τους αστυνομικούς των τοπικών τμημάτων (που εκτελούν τις εντολές της στρατολογίας αναζητώντας, ρουφιανεύοντας, τραμπουκίζοντας και συλλαμβάνοντας τους ανυπότακτους), τους διευθυντές των εφοριών και τους υπαλλήλους των δικαστικών τμημάτων (που φροντίζουν -όπως κάθε καλός νταβατζής- για τη βεβαίωση του προστίμου, τις προειδοποιήσεις για αναγκαστικά εισπρακτικά μέτρα και τις κατασχέσεις-δεσμεύσεις προσωπικών λογαριασμών), τις «εκτελεστικές ομάδες» της «υπεράνω όλων» Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (που υποδεικνύουν ως ψηφιακοί ντετέκτιβ ποιοι είναι αυτοί για τους οποίους πρέπει να παρθούν αναγκαστικά εισπρακτικά μέτρα), τους δικαστές των στρατοδικείων (που δικάζουν την ποινική διάσταση της ανυποταξίας), μέχρι τέλος τους δικαστές των διοικητικών δικαστηρίων που ο ρόλος τους δεν είναι άλλος από το να νομιμοποιούν και να επικυρώνουν τα πρόστιμα, ώστε ο κύκλος των διοικητικών προστίμων να συνεχίσει ομαλά και αέναα να καταστέλλει.

Η κυνική κρατική ομολογία για τον εκδικητικό και ποινικό χαρακτήρα των πολλαπλών προστίμων στους ανυπότακτους του ελληνικού στρατού μέσω δημόσιας δήλωσης του ίδιου του πρωθυπουργού (6/4/17, σε ανοιχτή ομιλία στην κομματική του «νεολαία»), αναδεικνύει τη χυδαία υποκρισία της αριστερής διακυβέρνησης που έρχεται πλέον να «καταγγείλει» την «πολλαπλότητα» των προστίμων (μετά από σχεδόν 3 χρόνια αθρόας επιβολής «αριστερών» 6χίλιαρων σε δεκάδες χιλιάδες ανυπότακτους), ώστε να τα μονιμοποιήσει άπαξ και επί της αρχής. Κυρίως όμως, αποδεικνύει με κάθε επισημότητα τον πολιτικό και κατασταλτικό χαρακτήρα του προστίμου έναντι της δήθεν «διοικητικής» φύσης του, ενώ παράλληλα καθιστά σαφές ότι ο θεσμός της δικαιοσύνης δεν υπηρετεί τίποτα άλλο πέρα από την εκάστοτε κατασταλτική στρατηγική. Τα διοικητικά δικαστήρια δεν είναι παρά ένα ακόμα πλοκάμι στο σώμα της οικονομικής καταστολής, το οποίο επικοινωνεί και συνεργάζεται άριστα με τα υπόλοιπα θεσμικά-κατασταλτικά εργαλεία του κράτους και τρέφεται με το χρήμα (και πολλές φορές το αίμα) των από κάτω, των απόκληρων, των καταπιεσμένων, των ανυπότακτων. Ανθρώπων που ενώ απλά αρνήθηκαν να ενταχθούν στο στρατό και να γίνουν δολοφόνοι στις υπηρεσίες του κράτους, θα σέρνουν για όλη τους τη ζωή ένα δυσβάσταχτο χρέος, πλέον και με το κύρος ενός διοικητικού δικαστή.

Κανένα διοικητικό μέτρο, κανένα εκδικητικό πρόστιμο, καμία κατασταλτική μεθόδευση δεν μπορεί να αποκρύψει το πασιφανές: η οικονομική καταστολή των ανυπότακτων είναι η εκδικητικότητα μίας ολοένα και πιο στρατιωτικοποιημένης συστημικής στροφής, την οποία παίρνει ενεργά και το ελληνικός κράτος και ο στρατός. Μίας αποπνικτικής επιστροφής της αρβύλας, της σημαίας, των εθνικισμών και των φυλετισμών, του πολέμου και των πυρηνικών απειλών, των φρακτών και των κλειστών συνόρων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της κοινωνικής εκπειθάρχισης στις εξουσιαστικές προσταγές. Από τις εμπόλεμες και ρημαγμένες περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής (από τα δυτικά κράτη, τα ντόπια καθεστώτα και τις θρησκόληπτες ανταγωνιστικές και εναλλακτικές εκδοχές τους), τις χιλιάδες των πνιγμένων/δολοφονημένων στα θαλάσσια/χερσαία σύνορα των «ανεπτυγμένων» κρατών, τη φυσικοποίηση ενός πυρηνικού (ή όποιου άλλου) πολέμου με επίκεντρο τον μιλιταριστικό επικοινωνιακό τσαρλατανισμό των ηγετών των Η.Π.Α. και της Β. Κορέας, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης-εξαίρεσης εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων/μεταναστών στην Ε.Ε. (εκατομμυρίων παγκοσμίως), τους αναδυόμενους εθνικισμούς (όπως στην κάθε Καταλονία), την επανεμφάνιση του φυλετισμού με θεσμικούς θώκους (όπως στις κάθε Η.Π.Α. και στην κάθε Γερμανία). Από τη στρατιωτική διαχείριση των προσφύγων/μεταναστών στο ελληνικό κράτος, την επανεμφάνιση του ελληνικού στρατού ως «προστάτη της κοινωνικής ομαλότητας» (δηλαδή, ως προστάτη του δόγματος της «ασφάλειας») και ως «κοινωνικού λειτουργού» (δηλαδή, ως κατασταλτικού μηχανισμού), τον εθνοκεντρισμό και τον εθνικισμό που διαχέεται σκοπίμως στα χρόνια της «κρίσης», τους εθνικούς και γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς στα Βαλκάνια αλλά και τη Μεσόγειο των Α.Ο.Ζ. και της «Ευρώπης-Φρούριο» όπου επενδύει και ενισχύει το ελληνικό κράτος, μέχρι και τη διάχυση του μιλιταρισμού -μαζί με τη (νεο)ναζιστική εκδοχή του- ως αγωγή, ιδεολογία και θεσμικό/κοινοβουλευτικό εταίρο. Μίας στρατιωτικοποίησης που ορθώνεται ενάντια στις κοινωνικές εξεγέρσεις που ξεσπούν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, στους ακηδεμόνευτους κοινωνικούς αγώνες για την κατάκτηση της ελευθερίας, στις κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια σε κάθε εξουσία, στην ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων και σε κάθε έννοια αλληλεγγύης.

Η ολική άρνηση στράτευσης, ως στάση ζωής και ως επιλογή αγώνα, στέκεται απέναντι στο δολοφονικό μηχανισμό του στρατού και τις ιδεολογικές/κατασταλτικές του απολήξεις, αντιστέκεται ευπρόσωπα και δημόσια σε κάθε μιλιταριστική προβιά που φορά το κράτος για να κατισχύσει στις ζωές μας, αρνείται να διαπραγματευτεί την πληρωμή του όποιου προστίμου επιχειρεί να πλήξει και να απονοηματοδοτήσει τα περιεχόμενά της. Οι προσφυγές αναδεικνύουν μια ακόμα αιχμή, ένα ακόμα πεδίο στο οποίο αποτυπώνεται η συνολική κατασταλτική στρατηγική του κράτους και των μηχανισμών του, ενώ φυσικά φανερώνουν το ρόλο της δικαστικής εξουσίας και των διοικητικών δικαστηρίων στη διαιώνιση και την κατοχύρωση της -αρχικά οικονομικής αλλά εντέλει ωμής- καταστολής. Μια κατασταλτική πρακτική που θα φυσικοποιείται και θα διευρύνεται σε όσους/ες αρνούνται να δουν το παράλογο ως λογικό, που θα τιμωρεί όσους/ες αντιστέκονται απέναντι στην κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα, που θα διευρύνει την οικονομική ομηρία και την εξόντωση σε όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες.

Απέναντι στην οικονομική καταστολή και τρομοκρατία, στα πρόστιμα των 6000 ευρώ και τις συνέπειές τους, απέναντι στις επαναλαμβανόμενες διώξεις και τα αυτόφωρα, απέναντι στην προετοιμασία της πολεμικής μηχανής σε όλο τον κόσμο, να αντιτάξουμε έναν κόσμο ανεξούσιο, ελεύθερο και αυτοοργανωμένο, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς, χωρίς κράτη, έθνη και πατρίδες. Απέναντι στις παλιές και νέες μεθοδεύσεις της καταστολής, να σταθούμε δίπλα σε όσους/ες αγωνίζονται, να σταθούμε δίπλα ο ένας στην άλλη.

Ούτε βήμα πίσω…

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ, Η ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ, ΤΑ ΠΡΟΣΤΙΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης (Αθήνα)

olikiarnisi.espivblogs.net

Οκτώβρης 2017

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 12 July 2017

Την Τρίτη 13/6 πραγματοποιήθηκε στο Χαϊδάρι ακάλεστη πορεία για την υπεράσπιση των καταλήψεων και για την υπεράσπιση του Παπουτσάδικου. Αφορμή, τα δημοσιεύματα για τις εισαγγελικές παραγγελίες εκκένωσης του Παπουτσάδικου (και άλλων καταλήψεων), αλλά και οι κινήσεις πολιτικάντηδων και πρυτάνεων που με το αζημίωτο μεθοδεύουν εκκενώσεις καταλήψεων (όπως αυτή της Rosa Nera στα Χανιά). Πέρα όμως από αυτά που οι λειτουργοί του τύπου και των αρχών λένε, έχει μια σημασία να δούμε τι κρύβεται πίσω από τις γραμμές και τι δεν λέγεται από τα ίδια ενσυνείδητα τσιράκια.

Ένα από αυτά, είναι το ποιόν αυτού του θεάτρου του παραλόγου. Του θεάτρου, όπου κάποιοι δεξιοί υπερασπιστές της νομιμότητας ασκούν πιέσεις στους αριστερό-ψεκασμένους υπερασπιστές της νομιμότητας, που στο ενεργητικό τους μετράνε ήδη αρκετές εκκενώσεις καταλήψεων. Παιχνίδια ισχύος και εντυπώσεων ανάμεσα στα στρατόπεδα αυτών, που έτσι κι αλλιώς, πάντα παίζουν πάνω στις πλάτες μας. Είτε πρόκειται για την επιβίωση και την καθημερινότητά μας, είτε πρόκειται για τις καταλήψεις και κάθε πρακτική που δημιουργεί αναχώματα στα κοινά τους σχέδια. Και πάντα, με την αμέριστη βοήθεια των τσιρακιών τους, τους δημοσιογράφους, τους εισαγγελείς, τους πρυτάνεις, τους μπάτσους.

Ένα άλλο σημείο για το οποίο όλοι αυτοί ξεστομίζουν κορώνες, είναι το γεγονός ότι το κτίριο του Παπουτσάδικου ανήκει σε ιδιώτες (και το κτίριο της Rosa Nera θέλουν να το εκμεταλλευτούν ιδιώτες). Κορώνες για τους «καλούς» επιχειρηματίες, για το πώς το συμφέρον μας «ταυτίζεται» με τα συμφέροντά τους, για το πώς πρέπει να τους λέμε κι ευχαριστώ που μας δίνουν δουλειές. Αλλά τι να περιμένει κανείς από τα τσιράκια. Πάντα θα προσπαθούν να μας πείσουν ότι η δουλικότητα που εκείνοι υιοθετούν, θα πρέπει να είναι ο κανόνας για όλους εμάς.

Εμείς, και όλοι-όλες σαν εμάς, δεν οφείλουμε τίποτα σε τύπους σαν τους Λολοσίδηδες, στους οποίους ανήκει το κτίριο του Παπουτσάδικου. Δεν οφείλουμε τίποτα σε αυτούς που από την δεκαετία του ’50 (στο δικό μας κτίριο) μέχρι και σήμερα (σε άλλο εργοστάσιο) ξεζουμίζουν τους εργάτες τους. Που ενώ το κτίριο του Παπουτσάδικου το είχαν παρατημένο να σαπίζει για χρόνια, δεν αντέχουν στην ιδέα ότι στην «δική τους» περιουσία υπάρχουν τύποι και τύπες σαν εμάς, χωρίς εκείνοι να βγάζουν κέρδος. Γι’ αυτό φαγώθηκαν εδώ και τέσσερα χρόνια και μας κόβουν συνέχεια το ρεύμα. Γι’ αυτό σπεύσανε να πάνε στους εισαγγελείς όταν ο αριστερό-ψεκασμένος, πρώην Πασόκος, υποστράτηγος, υπουργός Τόσκας, τους άνοιξε την πόρτα λέγοντας ότι το υπουργείο του θα ανταποκριθεί σε προσφυγές ιδιωτών που τα κτίριά τους τελούν υπό κατάληψη.

Και μέσα σε όλα αυτά, τα τσιράκια κάθε είδους επιμελώς αποφεύγουν να αναφέρουν ότι το κτίριο του Παπουτσάδικου, είναι δεσμευμένο από τον Δήμο. Ότι αν εκκενωθεί, δεν θα μπορεί να το κάνει κανείς απολύτως τίποτα. Όπως ακριβώς γινόταν και πριν μπούμε εμείς να το καταλάβουμε. Με τον ίδιο τρόπο ο Δήμος Χαϊδαρίου, αυτά τα έξι χρόνια, επιμελώς παριστάνει ότι το ζήτημα δεν τον αφορά. Εμείς όμως, επειδή δεν συνηθίζουμε να κρύβουμε τα λόγια μας, έχουμε να πούμε ότι για οτιδήποτε συμβεί στο Παπουτσάδικο, ευθύνη έχουν όλοι οι παραπάνω. Μηδενός εξαιρουμένου.

Γιατί το κτίριο αυτό είναι κομμάτι αυτής της πόλης. Είναι δικός μας χώρος, δημόσιος χώρος. Κόντρα στην εμπορευματοποίηση και την υποτίμηση των ζωών μας. Ενάντια σε κάθε λογής φασίστες και τσιράκια των αφεντικών.

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΑΠΟΥΤΣΑΔΙΚΟ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ & ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

*Αφίσα που κολλιέται στο Χαϊδάρι, και όχι μόνο …

[Αναδημοσίευση από το blog της κατάληψης Παπουτσάδικο]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 10 July 2017

Όταν η «κρίση» συνάντησε την καταστολή:
η ολική άρνηση στράτευσης, οι κοινωνικές αντιστάσεις και τα νέα μοντέλα οικονομικής καταστολής

Το ελληνικό κράτος γιορτάζει 7 χρόνια κρίσης με ολοένα και περισσότερες καινοτομίες κοινωνικής εκπειθάρχησης και καταστολής. Έχει κάθε λόγο να το κάνει και ας κόπτεται μόνο για το αντίθετο. Η έκτακτη ανάγκη στην οποία έχει περιέλθει από το 2010 έδωσε μια χρυσή ευκαιρία να φέρει στο προσκήνιο παλιά και νέα εξουσιαστικά εργαλεία με σαρωτικούς όρους, ποιοτικά και χρονικά. Να εφαρμόσει νομοθεσίες, να ασκήσει πολιτικές, να πειραματιστεί στην καταστολή, να θεσμίσει νέες κανονικότητες, με σκοπό να μετασχηματίσει τις κοινωνικές σχέσεις, με όρους μεγαλύτερης υποτέλειας για τους «από κάτω», καθορίζοντας ταυτόχρονα τα νέα κοινωνικά συμβόλαια.

Η ψηφιοποίηση και χρηματοποίηση της καταστολής, ο φόβος και η κοινωνική καθυπόταξη

Στο περιβάλλον της συστημικής/καπιταλιστικής κρίσης, οι άνθρωποι, πέρα από τον έλεγχο και την επιτήρηση σε κάθε δραστηριότητα της ζωής τους, μετασχηματίζονται και οι ίδιοι σε ένα μέγεθος οικονομικό, σε ένα μέγεθος αριθμητικό, σε ένα μοναδικό κωδικό που αντιστοιχεί στον καθένα/μια, ορίζοντας το εύρος των επιλογών που έχουν ή δεν έχουν, σε μια καθημερινότητα όλο και πιο σκληρή. Μια σειρά από νέες οικονομικές υποχρεώσεις, ποινές και χρέη έρχονται να εμπλουτίσουν τις μεθόδους με τις οποίες οι κυρίαρχοι επιβάλλονται στις υποτελείς τάξεις. Μια οικονομίστικη επικυριαρχία που διαχωρίζει και ταξινομεί τους πάντες σε μια λίστα κωδικών (ΑΦΜ, ΑΜΚΑ), όπου οι εκάστοτε διαχειριστές με το πάτημα ενός κουμπιού, ορίζουν και καθορίζουν τον τρόπο ζωής αλλά και σε έναν βαθμό την ίδια τη ζωή. Αυτή η οικονομική φιλοσοφία δεν είναι τυχαία, αφού σκοπός της εξουσίας ήταν και θα είναι ο μεγαλύτερος έλεγχος, η επιβολή και η επιτήρηση ακόμα και στο πιο μοριακό επίπεδο των κοινωνικών σχέσεων. Εκεί δηλαδή όπου εδράζεται η μεγαλύτερη δύναμη (ατομικότητα, συνείδηση, χειραφέτηση) αλλά και η μεγαλύτερη αδυναμία (ατομικισμός, ανταγωνισμός, συμφέρον) των «από κάτω».

Στις μέρες μας, η οικονομική καταστολή αποτελεί ένα προνομιακό πεδίο για την κυριαρχία. Ένα εργαλείο που με τη χρήση του, η επιβολή του φόβου, της ματαιότητας και της παραίτησης γίνεται με έναν ακόμα πιο αόρατο, μαζικό αλλά και εξατομικευμένο τρόπο, χωρίς μάλιστα να καθίσταται ως προϋπόθεση η χρήση φυσικής βίας από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ασχέτως αν αυτή είναι πάντα διαθέσιμη. Για αυτόν τον λόγο άλλωστε, τα τελευταία χρόνια της αριστερής διακυβέρνησης, η οικονομική καταστολή όχι μόνο δεν έχει αμφισβητηθεί, αλλά απεναντίας έχει ενταθεί, ποιοτικοποιηθεί και αναβαθμιστεί με τόση επιμέλεια και αφοσίωση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που την καθιστά ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της «συνέχειας» του κράτους.

Η χρηματοποίηση της καταστολής και η θέσπιση προστίμων για κάθε είδους παραβατικότητα (πολλές φορές στη θέση των έως τώρα ποινικών κυρώσεων) έρχεται χέρι-χέρι με τις ολοένα και πιο επιθετικές εισπρακτικές μεθοδεύσεις και τους οικονομικούς καταναγκασμούς. Η ψηφιακή ενοποίηση των ελεγκτικών και εποπτικών μηχανισμών, η φορολογική ενοποίηση, η πραγματοποίηση συναλλαγών μόνο μέσω του τραπεζικού συστήματος, ο αυτοματοποιημένος μηχανισμός δέσμευσης προσωπικών λογαριασμών, η πραγματοποίηση δεκάδων χιλιάδων κατασχέσεων, είναι μερικά δείγματα της οικονομικής καταστολής που εφαρμόζονται και θα εφαρμοστούν ακόμα πιο διευρυμένα, με κύρια (αν όχι αποκλειστική) στόχευση τα χαμηλότερα κοινωνικά/ταξικά στρώματα. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι από το σύνολο των 70 δισεκατομμυρίων ευρώ των χρεών προς το δημόσιο, η κρατική πολιτική (είτε στη δεξιά είτε στην αριστερή μορφή της) στρέφεται επισήμως στο 30% του ποσού, το οποίο αντιστοιχεί σε εργαζόμενους/ες και μικροοφειλέτες, αφήνοντας στο απυρόβλητο περίπου 50 δισεκατομμύρια χρέη που προέρχονται από τη ντόπια αστική τάξη.

Η οικονομική καταστολή στους ανυπότακτους και στους ολικούς αρνητές στράτευσης

Τα νέα «ήθη» της οικονομικής καταστολής αναδύθηκαν μαζί με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Σε αυτά εντάσσεται μία ολόκληρη σειρά προστίμων, τόκων, χρηματικών εγγυήσεων, φοροεισπρακτικών τακτικών κ.ο.κ., ενώ ουκ ολίγες φορές η οικονομική καταστολή έχει εφαρμοστεί σε πολιτικές υποθέσεις και σε κοινωνικές αντιστάσεις (στα πρότυπα και άλλων ευρωπαϊκών κρατών). Χαρακτηριστικό και πρώιμο παράδειγμα, από τους πρώτους κιόλας μήνες της «εποχής των μνημονίων», αποτελεί η χρηματοποίηση της καταστολής του ελληνικού στρατού εις βάρος των δεκάδων χιλιάδων ανυπότακτων. Από το 2010, με νόμο του τότε υπουργού άμυνας Βενιζέλου, η ποινή της επιπρόσθετης θητείας για τους ανυπότακτους αντικαθιστάται από χρηματικό πρόστιμο, το οποίο με κοινή υπουργική απόφαση Βενιζέλου-Παπακωνσταντίνου λίγο αργότερα ορίζεται στα 6.000 ευρώ. Πρόκειται για ένα μέτρο που -όπως δηλώνουν ευθαρσώς οι στρατιωτικοί μηχανισμοί αλλά και οι αρμόδιοι υπουργοί- αποσκοπούσε στο να περιοριστεί δραστικά ο αριθμός των ανυπότακτων που επισήμως ξεπερνούσε τους 30.000 σε όλη την επικράτεια. Το διοικητικό αυτό πρόστιμο μπορεί να επιβληθεί περισσότερες από μία φορές, καθώς η ανυποταξία θεωρείται διαρκές αδίκημα. Το πρόστιμο βεβαιώνεται στην εφορία, στο ΑΦΜ του ανυπότακτου, με το χρέος αυτό να τοκίζεται 1% το μήνα. Ένα χρέος που πλέον γίνεται μια κυρίαρχη και εφ’ όρου ζωής πραγματικότητα στη ζωή του οφειλέτη, εγκλωβίζοντάς τον σε μια αόρατη φυλακή, από νούμερα, διακανονισμούς, δόσεις, απειλές κατασχέσεων και ποινικές διώξεις.

Με την απόλυτη επίγνωση των κατασταλτικών μηχανισμών, το μέτρο του διοικητικού προστίμου, εφαρμόστηκε (και μάλιστα με περισσότερο «ζήλο») και σε ανθρώπους που συνειδητά αρνούνται να καταταγούν στο στρατιωτικό μηχανισμό χωρίς καμιά διάθεση συνδιαλλαγής, τους ολικούς αρνητές στράτευσης. Γεγονός που υποδηλώνει την πρόθεση των εμπνευστών αυτού του μέτρου να πλήξουν τη ριζοσπαστικότητα αυτών των αρνήσεων, να λειτουργήσουν εκδικητικά και τιμωρητικά προς τους ανυπότακτους και τους αρνητές και τέλος να στρέψουν την ανυποταξία σε θεσμικούς διαύλους-τρόπους διευθέτησης ή αποφυγής της θητείας (τρελόχαρτο, εξαγορά ή τέλεση της θητείας).

Σε αυτό το πλαίσιο, οι ολικοί αρνητές στράτευσης βρέθηκαν και εξακολουθούν να βρίσκονται στην αιχμή της καταστολής. Η ολική άρνηση στράτευσης είναι μια πολιτική στάση που τοποθετείται όχι μόνο στην άρνηση της θητείας, αλλά στην εναντίωσή της στο σύνολο του στρατιωτικού μηχανισμού, του μιλιταρισμού, των εθνών-κρατών. Μια στάση αντιθεσμική που δεν συνδιαλέγεται με το στρατό και τους θεσμικούς διαμεσολαβητές του. Μια στάση ζωής, που προτάσσει την ελευθερία, την ισότητα, την αυτοοργάνωση, την ατομική και κοινωνική χειραφέτηση, και στέκεται ενάντια στην εξουσία, την ιεραρχία, τα έθνη-κράτη και τις κυρίαρχες θεσμίσεις. Έτσι, οι ολικοί αρνητές αρνούμενοι να συνδιαλλαγούν με τους φορείς της καταστολής, είτε τη στρατολογία είτε την εφορία, τίθενται στην πρώτη γραμμή της οικονομικής και ποινικής καταστολής, με τα πρόστιμα των 6.000 ευρώ να επιδίδονται 2 και 3 φορές, με δεσμεύσεις ή κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών, με οικονομικές διώξεις ως «οφειλέτες του δημοσίου» και φυσικά με την ταυτόχρονη καταστολή εκ μέρους της αστυνομίας και των στρατοδικείων. Μια καταστολή που σκοπό έχει να από-πολιτικοποιήσει και να χρηματοποιήσει τις αρνήσεις και τις κοινωνικές αντιστάσεις, να πλήξει και να φθείρει την καθημερινότητα των ολικών αρνητών, δυσχεραίνοντας όλα τα πεδία ζωής και επιβίωσης και εξωθώντας τους στο κοινωνικό περιθώριο. Καθώς αρνούμενοι τη θητεία, το σύνολο του στρατιωτικού μηχανισμού και κατ’ επέκταση την αποδοχή του οποιουδήποτε διοικητικού προστίμου, εξωθούνται στα «ψηφιακά ξερονήσια» χωρίς ημερομηνία επιστροφής, αφού το χρέος – με ό,τι περιορισμούς φέρνει στην καθημερινότητα – τους ακολουθεί εφ’ όρου ζωής. Ένα χρέος που σε βάθος χρόνου επιχειρεί την εξάντληση και την παραίτηση του αρνητή.

Πρόστιμα και οικονομική καταστολή σε κοινωνικούς αγώνες

Το νέο αυτό οικονομικό μοντέλο καταστολής, δεν αφορά μόνο τους ανυπότακτους του ελληνικού στρατού και τους ολικούς αρνητές στράτευσης. Οι πολιτικές αρνήσεις αλλά και οι αρνήσεις γενικότερα απέναντι στο κυρίαρχο «υπόδειγμα» θα βρίσκονται πάντα στο στόχαστρο, και θα αντιμετωπίζονται με την ίδια φιλοσοφία καταστολής. Από ένα σύστημα εξουσίας που χρηματοποιεί τα πάντα, που διαχωρίζει τους πάντες και καταστέλλει αμείλικτα, οι κινήσεις από αγωνιστές/στριες ή κοινωνικές ομάδες οι οποίες σηκώνουν το βάρος μιας άρνησης, αποκτούν όλο και μεγαλύτερη σημασία. Η άρνηση της επικύρωσης εισιτηρίου, η εναντίωση στα συστήματα ελέγχου στα ΜΜΜ, η άρνηση πληρωμής στα διόδια, οι απαλλοτριώσεις ρεύματος κ.ο.κ., δηλώνουν ξεκάθαρα ότι τα πεδία και τα περιεχόμενα των αντιστάσεων και της αλληλεγγύης είναι ανοιχτά, θέτοντας στο επίκεντρο την άρνηση στην οικονομική/ταξική λεηλασία και την αντίστοιχη καταστολή, καθώς επίσης και τους συλλογικούς αγώνες ενάντια στη (ψευδ)αίσθηση της ματαιότητας και στον κοινωνικό αυτοματισμό.

Οι αντιστάσεις αυτές βρίσκονται διαρκώς στο επίκεντρο των καινοτομιών της καταστολής, καθώς αναδεικνύουν και εκθέτουν συνεχώς τα νεοφιλελεύθερα σχέδια εξαθλίωσης και υποδούλωσης των από κάτω από την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Σχέδια που από τη μία περιστέλλουν τις κρατικές παροχές για την υγεία, την ενέργεια και τη μετακίνηση στην πόλη μετακυλώντας το κόστος στους ολοένα και περισσότερο φορολογημένους φτωχούς/εργαζόμενους/ανέργους, και από την άλλη εκτοξεύουν τα ποσοστά του προϋπολογισμού για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τις αμυντικές δαπάνες (η Ελλάδα αποτελεί στις «αριστερές» μέρες μας τη 2η χώρα του ΝΑΤΟ σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς σε ποσοστό επί του ΑΕΠ). Πολιτικές, όπου στη βάση του «εθνικού καθήκοντος» και της «εθνικής συστράτευσης», συστηματικά επιδίδονται στην καλλιέργεια πολεμικού κλίματος διατρανώνοντας συνεχώς την ανάγκη ενός ακόμα πιο αξιόμαχου δολοφονικού μηχανισμού, ενώ παράλληλα προχωρούν σε χιλιάδες κατασχέσεις ακινήτων και λογαριασμών μισθοδοσίας για να διατηρηθεί η ρευστότητα και η εύρυθμη λειτουργία των «εθνικών» τραπεζών.

Το θεσμικό πλέγμα της οικονομικής καταστολής
(ή «όταν οι εφορίες γίνονται παραρτήματα της στρατολογίας…»)

Η οικονομική καταστολή δεν είναι μια αφαιρετική συμφορά, αλλά μια κρατική στρατηγική πίσω από την οποία βρίσκονται τα υποκείμενα υλοποίησής της. Είναι η στιγμή που οι φορείς και εντολείς της κρατικής εξουσίας συνεργάζονται μεταξύ τους για να πλήξουν και να καταστείλουν τους «από κάτω» αυτού του κόσμου και αυτούς/ές που αμφισβητούν την εξουσία. Είναι η στιγμή που οι αστυνομικές, στρατιωτικές και δικαστικές αρχές θα συνεργαστούν με τα δημοτολόγια, τις Δ.Ο.Υ. και τις τράπεζες. Από τους στρατολόγους που αποστέλλουν στους εφοριακούς σημειώματα για την επιβολή προστίμων σε ανυπότακτους μέχρι τους δικαστές που τους εξαναγκάζουν σε εξαγορά των συσσωρευμένων ποινών τους. Από τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων που εντοπίζει τους οφειλέτες των οικονομικών προστίμων και δίνει εντολές εκτέλεσής τους με δεσμεύσεις και κατασχέσεις των τραπεζικών τους λογαριασμών μέχρι τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων που διαχειρίζεται τα στίγματα των ζωών εκατομμύρια ανθρώπων και με το πάτημα ενός κουμπιού στέλνει εντολή στην εκάστοτε τράπεζα να δεσμεύσει λογαριασμούς και ενίοτε να κατάσχει μισθούς, επιδόματα και επιστροφές φόρων. Από τους διευθυντές των εφοριών που υπογράφουν και επιδίδουν φακέλους ενημέρωσης και διευθέτησης του χρέους των οφειλετών μέχρι τον μπάτσο της γειτονιάς που θα συλλάβει τον οφειλέτη. Από τα δικαστικά τμήματα των εφοριών μέχρι τα διοικητικά δικαστήρια που νομιμοποιούν τα πρόστιμα.

Οι αρνήσεις μας ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας για την ελευθερία

Σε αντίθεση με όλους αυτούς τους ιθύνοντες νόες ή αυτουργούς που ποτέ δεν ανέλαβαν την ευθύνη για την ποινική ή οικονομική ομηρία όσων αγωνίζονται ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, σε αντίθεση με όλους αυτούς που κρύβονται πίσω από τα γραφεία ή τα πληκτρολόγιά τους και υλοποιούν την κοινωνική/ταξική λεηλασία εκ μέρους του κράτους και των αφεντικών, οι ολικοί αρνητές στράτευσης και ο κόσμος του αγώνα αναλαμβάνουν διαρκώς την ευθύνη των αρνήσεών τους. Σε πείσμα των παλιών και νέων κατασταλτικών μεθοδεύσεων, θα συνεχίσουν να αντιστέκονται όχι μόνο ενάντια στους στρατούς και τους πολέμους, το κράτος και τα αφεντικά, αλλά και σε όσους έχουν από επιλογή ταυτιστεί με τους κρατικούς μηχανισμούς και θεσμούς, σε όσους εν τέλει παράγουν και αναπαράγουν τη βαρβαρότητα του κράτους και του κεφαλαίου. Συνειδητά, ριζοσπαστικά και αδιαπραγμάτευτα με μόνη δύναμη αυτήν της αλληλεγγύης και του συλλογικού, καθημερινού, αυτοοργανωμένου αγώνα, για έναν κόσμο ελευθερίας και ισότητας.

ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ/ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΣΕ ΕΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟ

Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης

Ιούνιος 2017

Για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.

[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 09 June 2017

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 14 April 2017

[…] πρόκειται για ξεκάθαρη επίθεση-εκβιασμό σε ένα κομμάτι του αντιμιλιταριστικού κινήματος:
ή έρχεστε φαντάροι, ή δηλώνετε τρελοί, ή πληρώνετε -αν είστε πλούσιοι-, ή συνεχίζεται η δίωξή σας με όλα τα μέσα. Ουσιαστικά, η «πρώτη φορά αριστερά» ζητά από τους αρνητές στράτευσης «δηλώσεις μετανοίας», προσφέροντας ευεργετήματα σε όσους παύσουν να είναι αρνητές στράτευσης.
Προφανώς, δεν πρόκειται για κανένα «βήμα εμπρός» ως προς τα δικαιώματα των αρνητών, αλλά για άφεση αμαρτιών υπό την προϋπόθεση την υποστολής της αντιμιλιταριστικής-διεθνιστικής σημαίας […]

Το Ξυπόλυτο Τάγμα είναι μια συλλογικότητα ολικών αρνητών στράτευσης από τα Γιάννινα. Από την Άνοιξη του 2010 παράγει αντιμιλιταριστικό λόγο και δράση, ενώ προσπαθεί να στηρίζει έμπρακτα κάθε αρνητή. Στο στόχαστρο της συλλογικότητας μπαίνει συνολικά ο θεσμός του στρατού και οι προεκτάσεις του στο κοινωνικό κι όχι μόνο το επιμέρους ζήτημα της υποχρεωτικής στράτευσης.

Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε όσους ασχοληθήκαν με τη φιλολογική επιμέλεια των κειμένων, αυτούς/ες που βοηθούν στη διακίνηση της μπροσούρας και διοργανώνουν εκδηλώσεις για λογαριασμό μας, όσες/ους έχουν σε ανύποπτο χρόνο συμβάλει στη διαμόρφωση των θέσεων μας και φυσικά όλες/ους που κρατάνε ανοιχτό το ζήτημα της Ολικής Άρνησης Στράτευσης.

Η εν λόγω 16σέλιδη μπροσούρα, που αποτελεί την 9η κατά σειρά εκδοτική προσπάθεια, τυπώθηκε σε 2.000 αντίτυπα και διακινείται χωρίς αντίτιμο. Βέβαια, κάθε συνεισφορά θα γινόταν δεκτή με ικανοποίηση.

Προφανώς η χρήση της είναι ελεύθερη για κινηματικούς σκοπούς. Θα μας χαροποιούσε όμως ιδιαίτερα η αναφορά στην πηγή. Δημοσιογράφοι, ΜΚΟ, θεσμικοί και λοιποί καλοθελητές θα έπρατταν άριστα εάν μας αφήναν στην ησυχία μας…

ΓΙΑΝΝΙΝΑ 04/2017

κατεβάστε την μπροσούρα εναλλακτικά από εδώ

παλαιότερες ξυπόλυτες εκδόσεις εδώ

[Αναδημοσίευση από Ξυπόλητο Τάγμα]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 15 October 2016

Το καλοκαίρι του 2016

Το φετινό καλοκαίρι εξελίχθηκε αρκετά διαφορετικά σε σχέση με το περσινό. Αφίξεις συνέχιζαν να υπάρχουν καθ’ όλη τη διάρκειά του, οι αριθμοί όμως ήταν κατά πολύ μικρότεροι.  Η συνέχιση της τήρησης της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας -τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με το σφράγισμα των συνόρων από την Τουρκία-, οι διευρυμένες επιχειρήσεις στο Αιγαίο από Ελληνικό Λιμενικό, Frontex και ΝΑΤΟ, αλλά και οι αργές διαδικασίες ολοκλήρωσης των αιτημάτων ασύλου που οδηγούν στον μακρόχρονο εγκλωβισμό των μεταναστών στα νησιά, λειτούργησαν αποτρεπτικά για τις χιλιάδες κόσμου που παραμένει, κατά κύριο λόγο στην Τουρκία με σκοπό να περάσει στην Ευρώπη. Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τα στατιστικά του Οργανισμού Μετανάστευσης δεν έχει παρατηρηθεί κάποια σημαντική αλλαγή στην επιλογή διαδρομής. Καθώς η ανάλυση των χωρών προέλευσης για την αύξηση που παρατηρήθηκε στη διαδρομή της κεντρικής μεσογείου αποδεικνύει ότι οι μετανάστες-ριες που την επιλέγουν συνεχίζουν να είναι, όπως και στο παρελθόν, κυρίως από αφρικανικές χώρες και δεν εμφανίζεται ποσοστιαία αύξηση των μεταναστών από τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ασίας που παραδοσιακά ακολουθούσαν τη διαδρομή της Ανατολικής Ευρώπης και του Αιγαίου. Με βάση αυτό οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι ο μεγάλος αριθμός μεταναστών που παραμένει στην Τουρκία δεν επιλέγει (ή δεν μπορεί να επιλέξει) άλλα περάσματα. Κατά συνέπεια οποιαδήποτε αλλαγή στην υπάρχουσα συνθήκη μεταξύ Ε.Ε-Τουρκίας θα σημάνει ταυτόχρονα και τις προσπάθειες πλήθους ανθρώπων που, σε δυσμενείς πια καιρικές συνθήκες, θα επιχειρήσουν να διασχίσουν τα νερά του Αιγαίου, με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται.

Το κλίμα στο νησί απέναντι σε αυτή την προοπτική, αλλά και απέναντι στους-στις μετανάστες-ριες που έχουν ήδη φτάσει είναι αρκετά αντεστραμμένο σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. Αυτό θα μπορούσε να αποδοθεί σε τέσσερις βασικές αιτίες: α) οι «επιπτώσεις» που είχε το μεταναστευτικό ζήτημα απέναντι στον τουρισμό στο νησί, β) ο μακρόχρονος εγκλωβισμός των μεταναστών-ριών και η εξαθλίωσή τους, με ότι αυτή συνεπάγεται γ) αλλαγές που υπήρξαν στην «ανθρωπιστική» διαχείριση του μεταναστευτικού ζητήματος και δ) ένας μεγάλος όγκος προβοκατόρικων δημοσιευμάτων σε τοπικά μέσα.

Η ούτως ή άλλως προβληματική τουριστική βιομηχανία του νησιού βρέθηκε μπροστά σε μία αρνητική χρονιά. Ήταν αναμενόμενο ότι με βάση τις σημαντικότατες παθογένειες που φέρει η εν λόγω βιομηχανία του νησιού δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στα νέα δεδομένα που επέφερε από τη μία η εικόνα του νησιού ως τόπος-κλειδί για την εφαρμογή των αντιμεταναστευτικών πολιτικών και από την άλλη και εξίσου σημαντικά η έκρυθμη κατάσταση στην Τουρκία που αποτελεί σημαντικό παράγοντα ρύθμισης της τουριστικής κίνησης στο νησί[1]. Πολλά κομμάτια της δεξιάς και όχι μόνο, προσπάθησαν να ορίσουν το «μεταναστευτικό» ως το σημαντικότερο -αν όχι το μοναδικό- παράγοντα μείωσης της τουριστικής κίνησης, μεταστρέφοντας τη στάση σημαντικών κομματιών τη κοινωνίας εναντίον των μεταναστών-ριών που συνέχιζαν να φθάνουν. Περιοχές που επηρεάστηκαν περισσότερο (βλ. Μόλυβος), και άλλες που επέλεξαν να συνταχθούν με την κυρίαρχη ρατσιστική αφήγηση (βλ. Ερεσός), εθελοτυφλώντας για τις πραγματικές αιτίες και τις δικές τους ευθύνες, προτίμησαν να δείξουν ως υπεύθυνους τους ίδιους τους μετανάστες, προχωρώντας σε σειρά ρατσιστικών ανακοινώσεων και ενεργειών. Αποτέλεσμα αυτού, να δημιουργηθούν αρνητικές εικόνες  και να ενισχυθούν οι συνθήκες έντασης.

Ο εγκλωβισμός των μεταναστών για διαστήματα που για πολλούς ξεπερνάνε πια και τους 6 μήνες έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση ενός μεγάλου κομματιού εξ αυτών. Η οικονομική αλλά και ψυχολογική εξάντληση των περισσοτέρων, έχει συμβάλλει σημαντικά στο ξέσπασμα σοβαρών επεισοδίων μεταξύ τους, την δημιουργία ομάδων εκμετάλλευσης των πιο αδύναμων αλλά και σε σημαντικές πιέσεις σε κατοίκους γειτονικών περιοχών που έχουν βρεθεί να μοιράζονται το βάρος των αντιμεταναστευτικών πολιτικών. Κάτοικοι που όπως στο πρόσφατο παράδειγμα της διαμαρτυρίας των κατοίκων της Μόριας, είναι πρόθυμοι να συνταχθούν με ακροδεξιούς κύκλους για τη προώθηση των συμφερόντων τους.

Η πολιτική που ακολουθήθηκε απέναντι στην «ανθρωπιστική» διαχείριση του ζητήματος, η οποία συνοψίζεται στον αποκλεισμό πλήθους από τον κόσμο που είχε προστρέξει τον προηγούμενο χρόνο σε βοήθεια και τη διατήρηση μόνο των μεγαλύτερων παιχτών εξ αυτών, επέφερε με τη σειρά της σημαντικές αλλαγές στο εύρος των ωφελούμενων από τη βιομηχανία του μεταναστευτικού, αλλά και μία ακόμα μεγαλύτερη αποξένωση των μεταναστών-ριών που έφθαναν από τις τοπικές κοινωνίες. Σημαντική μείωση υπήρξε στον αριθμό των ντόπιων που μπορούσαν πια να εξασφαλίσουν μία θέση εργασίας σε μία από τις πολυάριθμες ΜΚΟ που δραστηριοποιούνταν το προηγούμενο διάστημα, ενώ οι αγορές των αναλώσιμων για τις εναπομείναντες διενεργούνται κυρίως μέσα από διαγωνισμούς και διαδικασίες που αφορούν κατά κύριο λόγω συγκεκριμένες εταιρίες και επιχειρηματίες του νησιού. Η μείωση έτσι των οικονομικών ωφελειών, για σημαντική μερίδα πληθυσμού του νησιού, επέφερε και την αλλαγή στην –προσχηματικά- θετική στάση που κρατούσε το προηγούμενο διάστημα απέναντι στην παρουσία των μεταναστών-ριών στο νησί. Παράλληλα η καταστολή από μεριάς κράτους αυτοοργανωμένων, και πολλές φορές αυθόρμητων κινήσεων αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας από μέρους των τοπικών κοινωνιών προς χάριν της επικράτησης ενός τεχνοκρατικά διαμορφωμένου και πλήρως ελεγχόμενου ανθρωπισμού μέσα από συγκεκριμένες ΜΚΟ, δημιούργησε τις απαραίτητες αποστάσεις ανάμεσα στις τοπικές κοινωνίες και τα υποκείμενα που υφίστανται τις άμεσες συνέπειες των αντιμεταναστευτικών πολιτικών. Αποστάσεις απαραίτητες για τη δημιουργία αισθήματος απομόνωσης για τους αφιχθέντες αλλά και για την καλλιέργεια εδάφους για την ανάπτυξη ξενοφοβικών αισθημάτων για τους ντόπιους.

Ένας επιπλέον σημαντικός παράγοντας δημιουργίας αρνητικού, προς τους μετανάστες, κλίματος στο νησί πρέπει να θεωρηθεί και το πλήθος δημοσιευμάτων σε τοπικά μέσα και blogs που μπορούν να γίνουν αντιληπτά και ως ένα κομμάτι συστηματικής οργάνωσης του «βαθέως κράτους» που υπάρχει στο νησί. Καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού σειρά δημοσιευμάτων καλούσαν σε άμεσες αντιδράσεις απέναντι στους μετανάστες, σε αλληλέγγυους, ακόμα και σε ΜΚΟ που δραστηριοποιούνταν στο νησί. Δημοσιεύματα που παρότρυναν τους κατοίκους να στραφούν ενάντια ακόμα και σε σχεδιαζόμενες (βλ. Πέραμα) ή μη (βλ. Πλωμάρι), δομές φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων! Πατώντας σε διάφορες πραγματικές και μη αφορμές επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί ένα εκρηκτικό κλίμα στο νησί, το οποίο με τη σειρά του έφερε στο προσκήνιο το πιο εκφασισμένο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας. Χαρακτηριστικότερο τέτοιο γεγονός  ήταν η απόφαση του λιμενικού (;) να μην επιτρέψει την τελετή για την καθιερωμένη υποστολή της σημαίας με την ταυτόχρονη διάδοση ψευδούς φήμης ότι την απέτρεψαν οι ίδιοι οι μετανάστες. Φασιστικά μορφώματα όπως αυτό της Πατριωτικής Κίνησης Μυτιλήνης που αποτελεί την συγκαλυμμένη Χρυσή Αυγή βρήκαν χώρο να επαναδραστηριοποιηθούν, ενώ παράλληλα, στελέχη της δεξιάς προχωρούνε σε σύσταση κίνησης «ενάντια στην ισλαμοποίηση του νησιού» συσπειρώνοντας ευρύτερα συντηρητικά κομμάτια. Κινήσεις που φαίνονται να γίνονται με την σιωπηλή υποστήριξη και επιστασία του βουλευτή της ΝΔ Χ.Αθανασίου (που έχει σοβαρές διασυνδέσεις στα σώματα ασφαλείας αλλά και το στο στρατιωτικό σώμα του νησιού). Τοπικά μέσα, με το τοπικό blog lesvosnews.gr του δημοσιογράφου Γ.Συνάνη να πρωτοστατεί, φέρονται να αποτελούν τα βασικά επικοινωνιακά εργαλεία. Αξίζει να σημειωθεί, ότι στο συγκεκριμένο λαμόγιο-δημοσιογράφο επανειλημμένα δίνουν πανελλήνιο βήμα δημοσιογραφικοί όμιλοι συγκεκριμένων συμφερόντων.

Το κέντρο κράτησης της Μόριας

Στα περίπου 11,5 στρέμματα στα οποία εκτείνεται το εν λόγω κέντρο διαβιούν περί τις 3500-4000 μετανάστες σε ένα χώρο που σύμφωνα με τις αρχές προοριζόταν για 1500-2000 άτομα. Ένας πληθυσμός συνεχώς αυξανόμενος αναλόγως με τις νέες αφίξεις μεταναστών στο νησί. Η αναγκαστική κράτηση των μεταναστών για διάστημα 25 ημερών συνεχίζει να ισχύει, για όσους φθάνουν στο νησί. Μετά το πέρας αυτού του διαστήματος, επιτρέπεται η έξοδός από το κέντρο αλλά με περιοριστικό όρο την παραμονή τους στο νησί. Οι περισσότεροι-ες βρίσκονται εγκλωβισμένοι-ες από την έναρξη της συμφωνίας μεταξύ Τουρκίας-ΕΕ στις 20 Μαρτίου, συμπληρώνοντας έτσι περίοδο άνω των 6 μηνών στο νησί. Με τις συνθήκες εγκλωβισμού που τους έχουν επιβληθεί, την αβεβαιότητα για την εξέλιξη των αιτημάτων ασύλου τους, τις συνεχείς φήμες για επαναπροωθήσεις αλλά και την πραγματοποίηση κάποιων εξ αυτών με αυξανόμενους ρυθμούς το τελευταίο διάστημα, οι περισσότεροι από τους μετανάστες έχουν οδηγηθεί στα όρια των αντοχών τους. Μέχρι στιγμής είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που ολοκληρώθηκαν θετικά οι διαδικασίες για τη χορήγηση ασύλου, δίνοντας τη δυνατότητα στους κατόχους του να αναχωρήσουν νόμιμα από το νησί. Έτσι, ο μοναδικός τρόπος να ξεφύγουν, από την καθήλωση τους στη Λέσβο και από την απειλή των απελάσεων, είναι είτε μέσω των δικτύων διακίνησης πλαστών εγγράφων ή προσπαθώντας να κρυφτούν σε οχήματα που επιβιβάζονται στα καράβια της γραμμής. Κατά τη μακρόχρονη δε παραμονή των μεταναστών-στριών στο νησί και το εν λόγω κέντρο, έχουν δημιουργηθεί άτυπες κοινότητες, κυρίως με γνώμονα την καταγωγή, οι οποίες καταλήγουν πολλές φορές να συγκρούονται μεταξύ τους. Ο ίδιος ο καταμερισμός των καταλυμάτων στο κέντρο κράτησης γίνεται βάσει της καταγωγής, κάτι που όμως οδηγεί με τη σειρά του σε ένα μεγαλύτερο κατακερματισμό και απομόνωση των διαφόρων εθνικοτήτων που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε αυτό. Δεν είναι λίγοι-ες αυτοί-ες που μην αντέχοντας την κατάσταση αυτή, καταλήγουν να κοιμούνται σε ελαιώνες και κτήματα γύρω από το χωριό της Μόριας και την πόλη της Μυτιλήνης. Παράλληλα εντός του κέντρου συνεχίζει να λειτουργεί το κέντρο κράτησης ασυνόδευτων ανηλίκων με τον αριθμό των έγκλειστων παιδιών να ξεπερνάει συνήθως τα 100 και πολλά να βρίσκονται εκεί ακόμα και για 8 μήνες. Ένας χώρος που συνεχίζει να θυμίζει παραπάνω φυλακή υψίστης ασφαλείας παρά χώρο προστασίας της ευάλωτης αυτής ομάδας.

Ο στρατός συνεχίζει να επιτελεί τον υπεργολαβικό του ρόλο για την καθαριότητα και τo catering του κέντρου με νέες συμβάσεις να υπογράφονται κάθε μήνα. Συμβάσεις που όμως όσον αφορά τη σίτιση εμφανίζονται να είναι πολύ μικρότερες από τον πραγματικό αριθμό των εγκλωβισμένων μεταναστών. Η διαφορά αυτή που εμφανίζεται εικάζεται ότι καλύπτεται μέσω κάποιας συμπληρωματικής σύμβασης από κάποια από τις εμπλεκόμενες ΜΚΟ. Αυξανόμενες διαμαρτυρίες υπάρχουν για την ποιότητα του φαγητού που μοιράζεται όπως και για τις χρονοβόρες διαδικασίες διανομής του, πολλές φορές με κόσμο να περιμένει για πάνω από 1,5 ώρα στην ουρά. Σημαντικό ρόλο πια στο κέντρο φαίνεται έχει η ΜΚΟ Euro Relief, η οποία αποτελεί μία χριστιανοΜΚΟ, για την οποία έχουν υπάρξει καταγγελίες για προσπάθειες προσηλυτισμού σε μουσουλμάνους του κέντρου από εργαζόμενούς της, εκμεταλλευόμενοι τη σχέση εξουσίας που κατείχαν[2]. Η οργάνωση αυτή, είναι υπεύθυνη για όλο το διαμοιρασμό των μεταναστών σε καταλύματα μέσα στο κέντρο, με ότι αυτό σημαίνει για τον θρησκευτικό προσανατολισμό που έχει και προωθεί. Διάφορες άλλες οργανώσεις συνεχίζουν να έχουν διάφορες αρμοδιότητες μέσα και έξω από το κέντρο κράτησης της Μόριας αλλά και στο δημοτικό καταυλισμό του Καρά Τεπέ[3]. Πρόσφατα σημαντική αύξηση των εργαζόμενων στα κέντρα κράτησης του νησιού ήρθε μέσα από την τοποθέτηση 270 ατόμων που προσλήφθηκαν στα οχτάμηνα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕΔ.

Μπροστά στη συμφόρηση και τις τραγικές συνθήκες διαβίωσης, που αναμένεται να χειροτερέψουν  με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου οι διάφοροι υπεύθυνοι φορείς βρίσκονται σε ένα γαϊτανάκι συσκέψεων, με μία σειρά από φήμες να διαδίδονται για την αντιμετώπιση του ζητήματος. Εργασίες μάλιστα είχαν αρχίσει εκτελούνται στην περιοχή Λεμονού του Καρά Τεπέ Μυτιλήνης, για την δημιουργία νέου κέντρου κράτησης και οι οποίες προς στιγμήν πάγωσαν μετά τις τοπικές αντιδράσεις. Ωστόσο μετά και την τελευταία σύσκεψη που έλαβε μέρος στο Μαξίμου, οι τοπικές αρχές φαίνονται να ήρθαν σε συμφωνία για τη δημιουργία στον εν λόγω οικόπεδο ενός κλειστού τύπου κέντρου κράτησης για τους «παραβατικούς» μετανάστες στα πρότυπα της Χίου. Ένα κέντρο το οποίο μεταξύ άλλων στόχο θα έχει την τιμωρία οποιαδήποτε φωνής διαμαρτυρίας προσπαθήσει να αρθρωθεί από τους ίδιους τους μετανάστες. Μετά την εξέγερση της 19ης Σεπτεμβρίου είχε προκηρυχθεί διαγωνισμός από το Υπουργείο Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής για τη ναύλωση καραβιού το οποίο θα λειτουργούσε ως πλωτό κέντρο κράτησης στο λιμάνι της Μυτιλήνης για να στεγάσει όσους μετανάστες-ριες είχαν καταστραφεί τα καταλύματά τους αρχικά, αλλά και για άλλες περιπτώσεις στη συνέχεια. Μετά και την άμεση αποκατάσταση των ζημιών που είχαν προκληθεί στο κέντρο κράτησης αλλά και τις αντιδράσεις τοπικών φορέων και αρχών για την παρουσία του μέσα στο λιμάνι της πόλης ο διαγωνισμός ματαιώθηκε. Παράλληλα οι ασυνόδευτοι ανήλικοι που απομακρύνθηκαν από το κέντρο κράτησης της Μόριας τη νύχτα της εξέγερσης και βρήκαν προσωρινή φιλοξενία στη δομή των πρώην κατασκηνώσεων του ΠΙΚΠΑ, επέστρεψαν στις εγκαταστάσεις της Μόριας δύο μέρες αργότερα.

Η εξέγερση της 19ης Σεπτεμβρίου

Τα γεγονότα που έλαβαν μέρος στις 19 Σεπτέμβρη μέσα στο κέντρο κράτησης της Μόριας αποτελούν μάλλον μία κορύφωση της σειράς διαμαρτυριών των μεταναστών που έχουν εγκλωβιστεί σε αυτό. Όλο το προηγούμενο διάστημα είναι συνεχείς οι διαμαρτυρίες που λαμβάνουν χώρα κυρίως στην πόλη της Μυτιλήνης αλλά και μέσα στο κέντρο, με τους μετανάστες-στριες να διεκδικούν την αναχώρησή τους από το νησί. Τη Δευτέρα 19/09, την ώρα που στη Μυτιλήνη γινόταν πορεία των κατοίκων της Μόριας για την «αποσυμφόρηση του Κέντρου» επενδυμένη με φασίστες του νησιού, υπήρχε συνεχής ένταση στο χώρο του κέντρου αφού οι μετανάστες στρεφόντουσαν εναντίον των αρχών ασύλου για την καθυστέρηση στις διαδικασίες εξέτασης των αιτημάτων τους. Οι διαμαρτυρίες για ακόμα μία φορά κατέληξαν σε αψιμαχίες μεταξύ τους. Όταν τα νέα της διαδήλωσης των κατοίκων της Μόριας έφτασαν εκεί, αλλά και πληροφορίες για κατοίκους που συνεπικουρούμενοι από φασίστες είχαν τραμπουκίσει κόσμο γύρω από το κέντρο, ομάδα μεταναστών προσπάθησε να πραγματοποιήσει πορεία προς την πόλη όπου και εμποδίστηκαν από διμοιρίες ΜΑΤ. Η συνεχιζόμενη ένταση οδήγησε σε νέο γύρο συγκρούσεων με αποτέλεσμα να μπούνε φωτιές σε σκηνές που δεν άργησαν να επεκταθούν σε γύρω καταλύματα καίγοντας μαζί και πολλά από τα υπάρχοντα των μεταναστών που διέμεναν σε αυτά. Αποτέλεσμα ήταν αρχικά η εκκένωση του κέντρου από τους μετανάστες και τους εργαζόμενους και η καταστροφή 50 σκηνών και 3 κοντέινερ. Το κομμάτι αυτό που πρόσκαιρα καταστράφηκε αντιστοιχεί σε ένα πολύ μικρό μέρος του κέντρου συνολικά. Δύο μέρες μετά οι κατεστραμμένες σκηνές είχαν ήδη αντικατασταθεί. Οι πληροφορίες που ανέβαζαν την καταστροφή του κέντρου σε 60% εντάσσονται σε σειρά δημοσιευμάτων που προσπαθούν να ενισχύσουν την ένταση. Σύμφωνα επίσης με πληροφορίες από τα social media από τις συγκρούσεις και την φωτιά που ξέσπασε υπήρξαν τουλάχιστον 16 μετανάστες-ριες που χρειάστηκε να τους παρασχεθεί ιατρική φροντίδα, είτε λόγω τραυμάτων που απέκτησαν από τις συγκρούσεις ή αναπνευστικών προβλημάτων από τις αναθυμιάσεις. Από τα γεγονότα αυτά οι μπάτσοι προχώρησαν σε 9 συλλήψεις, πολλές από αυτές με μοναδικό κριτήριο τα τραύματα που έφεραν οι μετανάστες, χωρίς να έχει γίνει γνωστές οι κατηγορίες τους έχουν απαγγελθεί. Παράλληλα κατά τη διάρκεια των γεγονότων αυτών, στο γειτονικό χωριό της Μόριας, είχαν στηθεί στην είσοδό του κάτοικοι με αστυνομικούς, με πληροφορίες να τους φέρουν οπλισμένους με λοστούς και μαχαίρια, οι οποίοι και δεν επέτρεπαν την είσοδο σε μετανάστες, αλληλέγγυους αλλά και εργαζομένους σε ΜΚΟ[4]. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα επιτέθηκαν και έσπασαν ένα αμάξι αλληλέγγυων και ένα βανάκι ΜΚΟ, ενώ κυνήγησαν και χτύπησαν αλληλέγγυες και μετανάστριες που βρέθηκαν στο δρόμο τους καθώς και έναν, μάλλον, δημοσιογράφο όπου του έσπασαν και τη φωτογραφική μηχανή. Οι απειλές κάποιων κατοίκων της Μόριας προς μετανάστες-ριες έχουν συνεχιστεί και τις επόμενες μέρες αν και σε μεμονωμένα επεισόδια[5].

Απαντήσεις

Απέναντι στο κλίμα τρομοκρατίας και κανιβαλισμού που προσπαθεί να εγκαθιδρυθεί, το ανταγωνιστικό κίνημα του νησιού και οι ίδιοι-ες οι μετανάστες-ριες έρχονται να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις. Οι μετανάστες-ριες φαίνονται αποφασισμένοι-ες να μην αποδεχθούν τη μοίρα που τους επιφυλάσσεται με σταυρωμένα χέρια. Ολοένα και συχνότερα, πραγματοποιούν διαμαρτυρίες στο κέντρο της πόλης, οι οποίες υποστηρίζονται και από τα τοπικά κινήματα. Την ίδια στιγμή, σημαντικές απαντήσεις δίνονται από ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας της Λέσβου απέναντι στον ρατσιστικό οχετό που εκδηλώθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα. Με κορύφωση την αντιφασιστική-αντιρατσιστική πορεία που είχε καλεστεί από τον Αντιφασιστικό Συντονισμό Λέσβου στις 30 Σεπτεμβρίου και συγκέντρωσε πάνω από 350 άτομα. Οι δράσεις συνεχίζουν να λαμβάνουν μέρος υπενθυμίζοντας ότι υπάρχει πλήθος κόσμου που, μέσα από αδιαμεσολάβητους, αντιθεσμικούς και αυτοοργανωμένους αγώνες, θα συνεχίζει να αποτελεί ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο απέναντι στην εγκαθίδρυση της κοινωνίας του ρατσισμού, της  εκμετάλλευσης και της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Οκτώβριος 2016

[1] Οι βομβιστικές επιθέσεις που προηγήθηκαν όλο τον προηγούμενο χρόνο σε διάφορες πόλεις της Τουρκίας και οι διακρατικές αντιπαραθέσεις της Τουρκίας με άλλες χώρες (βλ. Ρωσία πριν την 15η Ιουλίου), φαίνεται να απομάκρυναν σημαντικού τουριστικούς πράκτορες από την δραστηριοποίησή τους στην περιοχή. Έκδηλο ήταν αυτό το φαινόμενο με τα κρουαζιερόπλοια που εκτελούν δρομολόγια στο βορειοανατολικό αιγαίο προσεγγίζοντας λιμάνια και των δύο χωρών να μετατοπίζουν τα δρομολόγιά τους σε άλλες περιοχές του Αιγαίου. Επιπλέον η απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου στην Τουρκία και το πογκρόμ διώξεων και αναστολής ελευθεριών που επιβλήθηκε από το καθεστώς Ερντογάν, επέφερε με τη σειρά του σημαντική μείωση στις αφίξεις Τούρκων επισκεπτών στο νησί.

[2] https://www.theguardian.com/world/2016/aug/02/aid-workers-accused-of-trying-to-convert-muslim-refugees-greek-camp-detention-centre-lesvos-christianity

[3] Πίνακες με τους διάφορους εμπλεκόμενους φορείς και οργανώσεις στο πλαίσιο διαχείρισης του μεταναστευτικού στο νησί της Λέσβου και αλλού μπορούν να βρεθούν στον παρακάτω σύνδεσμο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ: http://data.unhcr.org/mediterranean/download.php?id=1939

[4] https://noborderkitchenlesvos.noblogs.org/post/2016/09/21/a-rough-night-protests-for-freedom-moria-on-fire-and-fascist-attacks/

[5] http://www.emprosnet.gr/article/87140-84hronos-pire-oplo-toy-kai-apeilise-metanastes-sti-moria

[Αναδημοσίευση από Musaferat]