Φωτισμένοι καλλιτέχνες σε ταραγμένες μέρες
- Details
- Category: Σχολιασμοί
- Published: Thursday, 31 October 2013 18:57
Ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε από χέρι φασίστα. Τόσο απλά. Τόσο ξεκάθαρα. Οι κοινωνικές αντιδράσεις ήταν άμεσες και προσανατολισμένες προς αυτή την κατεύθυνση. Μία άτυπη αντιφασιστική εξέγερση. Αντιφασιστικός λόγος και στοχοποίηση του νεοναζιστικού μορφώματος της χρυσής αυγής.
Η αστική δημοκρατία, όπως και κάθε συστημική συνιστώσα, αγχώθηκε, ένιωσε ότι έφτανε στα όρια τις αντιφάσεις της, ότι έπρεπε να επανακαθορίσει τον τρόπο με τον οποίον χαϊδευόταν με τον κοινωνικό εκφασισμό. Μέσα από θεαματικές πιρουέτες, οι ίδιοι που έθρεψαν το «φαινόμενο» χρυσή αυγή, ξεχύνονται σε ένα λυσσαλέο αγώνα εναντίον της. Και δεν πείθουν κανέναν. Αλλά για αυτή τη συστημική επιλογή δεν θα μιλήσουμε εδώ. Εδώ θα θέλαμε να αφήσουμε να ξεδιπλωθούν κάποιες σκέψεις που αφορούν τους «φωτισμένους» καλλιτέχνες και τη δική τους επιλογή.
Τα τελευταία «ενδιαφέροντα» χρόνια λοιπόν, έχουμε συνηθίσει στην απροκάλυπτη απουσία των λεγόμενων διανοουμένων και «καλλιτεχνών».Όχι πως μας ηχεί άβολη αυτή η κατάσταση, το αντίθετο μάλιστα. Για να το θέσουμε διαφορετικά, όποτε και όταν τοποθετήθηκαν ήταν για να προτείνουν λύσεις για το μεταναστευτικό, όπως νησιά εξορίας, αφού πρώτα τόνισαν το «πρόβλημα» που υπάρχει με τους «λαθραίους», ήταν για να ενισχύσουν την εθνική πορεία της εξόδου από την κρίση και τις κυβερνητικές επιλογές, να τονώσουν το ελληνικό φρόνημα που κατατροπωνόταν από τα τούρκικα σήριαλ, να συστρατευτούν με το Νόμο και την Τάξη και να καταστήσουν σαφές ότι αυτοί δεν τα «φάγανε», καταδεικνύοντας με τον πιο «αριστοφανικό» τρόπο τις «παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και τη φύση του έλληνα». Κάποιοι άλλοι φρόντισαν να κρατήσουν ψηλά τη σημαία της «κοινωνικής ευαισθησίας» συμπαρατεσσαμενοι με την «κοινωνική οργή και την αντίσταση» αναμασώντας κοινοτοπίες κοινωνικής δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Καλλιτέχνες γαρ!
Ο Παύλος Φύσσας ήταν ενεργό μέλος της Hip hop κοινότητας στην Ελλάδα. Τα τραγούδια του μιλούσαν για έναν άλλο κόσμο.Τα τραγούδια του είχαν και αντιφασιστικό λόγο. Ο ίδιος ζούσε σε μία περιοχή που η παρουσία νεοναζί ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής και μάλλον δεν ήταν άνθρωπος που σώπαινε.
Με αφορμή την καθόλου τυχαία δολοφονία του Παύλου από φασίστες, κάποιοι από το χώρο του hip hop αποφάσισαν να «ξαναβρεθούν» όπως λένε. Συγχωρέστε μας που δεν έχουμε κάνει ανατομία στα διάφορα ιδιώματα του είδους στον ελληνικό χώρο, ώστε να είμαστε πιο αναλυτικοί, αλλά αυτό που ξέρουμε για το hip hop είναι πως γεννήθηκε από τα κάτω. Είναι μουσική που έχει «συνοδέψει» εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο. Είναι «άγρια» μουσική που έχει πυροδοτήσει λόγους και δράσεις για τις κοινωνικοπολιτικές πραγματικότητες. Το hip hop είναι κουλτούρα του δρόμου και όχι lifestyle των (κάθε είδους) πάνελ. Βέβαια δεν τρέφουμε αυταπάτες, γνωρίζουμε την αφομοιωτική διαδικασία της εμπορευματικής κοινωνίας, απ’ την οποία ούτε το hip hop ξέφυγε.
Σ αυτές τις ταραγμένες μέρες, δεν μας καίγεται καρφί για τις προσωπικές τους κόντρες (του παρελθόντος τους) και ούτε πρόκειται να δακρύσουμε μπροστά σε μια ψευτο-ενότητα που χτίζεται πάνω σε βάσεις μιας αλλοτροιωμένης τέχνης και μόνο, παραγνωρίζοντας κάθε κοινωνική διάσταση και βαφτίζοντας «συμβάν» μια φασιστική δολοφονία.Τέτοιες κινήσεις δεν μπορούν να εκφράσουν τίποτα το βιωμένο καθώς για άλλη μια φορά οι καλλιτεχνικές αυθεντίες αποσπασμένες στους κάθε λογής θρόνους τους αδυνατούν ή δε θέλουν να πάρουν θέση. Η άμβλυνση κάθε πολιτικής χροιάς του περιστατικού, οι εκκλήσεις για «ψυχραιμία και ενότητα απέναντι στη βία» (ο μιτακιδης ανέφερε πως «έχουμε μεγαλώσει σε βίαιες γειτονιές και κάνουμε υπέρβαση να μιλάμε εδώ κατά της βίας ενωμένοι»), καθώς και η ανάγνωση της κοινωνικής αντιβίας μέσα από το παραμορφωτικό φακό της «θεωρίας των δυο άκρων»(ο νικήτας κλιντ είπε πως «οι φασίστες δεν φοβούνται τις παραστρατιωτικές ομάδες του καλού») συνεισφέρουν στον (ιδεολογικό) αποπροσανατολισμό μιας ολόκληρης κοινωνίας που τέθηκε σε κίνηση.
Η απάντηση στον κοινωνικό εκφασισμό αλλά και στα μαχαίρια των φασιστών (οι οποίοι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν) δεν είναι οι πατρονιστικές νουθεσίες του τύπου «να τους δώσουμε φως και αγάπη» όπως είπε ο εισβολέας, αλλά ούτε και οι μουσικές φιέστες με χρηματικά αντίτιμα και αποκλεισμούς.
Η απάντηση ζει μέσα σε εκείνους τους τόπους και τους χρόνους όπου άνθρωποι φτύνουν κατάμουτρα τις ιεραρχήσεις και τις εξουσίες, τον πατριωτισμό και τον εθνικισμό, το σεξισμό και το μιλιταρισμό. Αλλά γι αυτά ούτε κουβέντα στον ψευτο-δρομίσιο λόγο τους. Λοιπόν, αλάνια…
ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΕΤΕ ΑΛΗΘΙΝΟ
ΑΣ ΣΥΝΕΧΙΣΕΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΑΤΕ...
