Επειδή ο ανθρωπισμός για τους μπαγκλαντεσιανούς μετανάστες εργάτες στη Μανωλάδα περίσσεψε αυτές τις μέρες από όλους εκείνους που «έκαναν ότι δεν ήξεραν», από όλους εκείνους που μίλησαν για «μεμονωμένο περιστατικό», όλους εκείνους που –σαν να ανακάλυψαν την Αμερική- εγκαλούσαν «τον κρατικό μηχανισμό άμεσα να πάρει μέτρα», από όλους εκείνους που «δυστυχώς δεν θα φάνε φράουλες φέτος»...
Επειδή στους μετανάστες όταν δεν τους «ταιριάζουν» οι σφαίρες, η εκμετάλλευση, η απαξία, τα ελληναράδικα κοσμητικά επίθετα υπεροχής και η βαρβαρότητα, τους ταιριάζει ο κροκοδείλιος ανθρωπισμός και η εικόνα των «αγαθών μπαρμπα-θωμάδων», ίσως θα πρέπει να επαναλάβουμε τα βασικά...
Οι μετανάστες στη Μανωλάδα ΑΠΕΡΓΗΣΑΝ και ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΝ. Δεν παρακάλεσαν κανένα ξεφτλισμένο τσιφλικά. Και δεν θα φοβηθούν τις σφαίρες κρετίνων επιστατών, όπως δεν τις φοβούνται στη χώρα τους όπως δεν τις φοβούνται εδώ και 6-7 χρόνια όπου η Μανωλάδα και τα φραουλοχώραφά της έγιναν πρότυπη «οικονομική ζώνη ανάπτυξης» πάνω στις ζωές τους.
Έχουν ήδη από την χώρα τους, την πικρή πείρα της βίας των από πάνω «στο dna τους».
Έχουν όμως και την γλυκιά πείρα της αντίστασης, την πείρα της εκδίκησης.
Γλυκιά εκείνη η μέρα που θα ξημερώσει στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας όπως στα περίχωρα της Ντάκα σήμερα…