Είναι από αυτά τα “μεμονωμένα” περιστατικά που καταδεικνύουν με τον πιο τραγικό τρόπο όχι μόνο τον κυνισμό της εξουσίας, αλλά κυρίως τη νέα τραγική κοινωνική πραγματικότητα και τις προσπάθειες που γίνονται ούτως ώστε αυτή να ‘’φυσικοποιηθεί’’. Μία πραγματικότητα εξαθλίωσης, ρατσισμών, επιβολής και καταστολής.
Βρισκόμαστε “αισίως” στον πέμπτο χρόνο της κρίσης…
Όταν οι λέξεις “19χρονος βρέθηκε νεκρός στην άσφαλτο” και “έλεγχος εισιτηρίων” βρίσκονται στην ίδια πρόταση, η οργή και ο θυμός είναι ακατόρθωτο να συγκρατηθούν και διόλου επιθυμητό. Το ζήτημα εδώ, δεν είναι αν ο ελεγκτής ή ο οδηγός άνοιξαν την πόρτα ούτε αν το τρόλεϊ ήταν εν κινήσει ή όχι. Πόσο μάλλον να καταδείξουμε τον πλέον αναμενόμενο ρόλο των εμετικών Μ.Μ.Ε και κάθε λογής σάιτ. Η αντιμετώπιση ενός τέτοιου γεγονότος με όρους επίλυσης αστυνομικού προβλήματος λειτουργεί αποπροσανατολιστικά με αυτό που καθίσταται σαφές: η κυριαρχία, το κράτος και οι μηχανισμοί του στήνονται δολοφονικά απέναντι σε όποια/ον αντιστέκεται, σε όποια/ον δεν υπακούει, σε όποια και όποιον δεν συμμορφώνεται.
Ανεργία, εργασιακή επισφάλεια, διάχυτος φόβος, τρομοκρατία από αυτούς που κήρυξαν τον πόλεμο ενάντιά της, σχηματίζουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η ζωή γίνεται μια άγρια επιβίωση. Τα στερεότυπα και οι κατασκευασμένες εικόνες (τζαμπατζήδες, λαθρομετανάστες, ξένοι, οροθετικές )είναι η τροφή που θρέφει τους μανιασμένους υποστηρικτές του υπάρχοντος ή τους παθητικούς αποδέκτες του. Από το “τη δουλειά του έκανε” μέχρι το “καλά να πάθει” είναι δύο στάσεις δρόμος.
Και όσο οι ”από κάτω” δε θα σκύβουν το κεφάλι υπό το βάρος της ντροπής του “τζαμπατζή”, του “ξένου”, όσο “νέοι” θα έρχονται στα χέρια με ρουφιάνους ελεγκτές, όσο μετανάστες θα εξεγείρονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, άλλο τόσο το καθεστώς θα σκληραίνει τη στάση του και θα “αναγκάζεται” να επιβληθεί με κάθε κόστος – πράγμα που δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει κάθε διάθεση να το κάνει –
Ενδεικτική είναι η αδιάλλακτη στάση που δίχως προσχήματα κράτησε από τη στιγμή της δολοφονίας μέχρι την κηδεία και την πορεία που ακολούθησε, όπως και σε κάθε μέρος που πραγματοποιήθηκαν δράσεις αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης. Το κέντρο του Περιστερίου γέμισε με όλων των ειδών τους μπάτσους που με την πιο προκλητική συμπεριφορά προσπάθησαν να επιβάλλουν “κοινωνική σιγή” για ότι συνέβη. Ξύλο, χημικά, κυνηγητό και αμέτρητες προσαγωγές φερμένες από άλλες εποχές, σε μία επίδειξη αλαζονείας.
Την ίδια στιγμή που οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους δεν “επιτρέπουν” στους από κάτω ούτε να “κλάψουν τους νεκρούς τους”, η δημοτική αρχή αναλαμβάνει τα έξοδα της κηδείας και βαφτίζει το γεγονός “τροχαίο ατύχημα”.
Αυτή είναι η φύση της εξουσίας και η δική μας θέση είναι απέναντί τους.
Απέναντι από μπάτσους, καουμπόηδες ελεγκτές, αφεντικά, κράτος και φασίστες.
Όσο μας θέλουν αναλώσιμους να τους χαλάμε τους οικονομικούς δείκτες.
Όσο μας θέλουν να τρωγόμαστε μεταξύ μας να τους κάνουμε να μας κοιτάζουν τρομοκρατημένοι…