Details

Category: Κεντρικά Νέα

Published: 05 February 2019

Το απόγευμα της Τρίτης 29/1 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση αλληλεγγύης στους ολικούς αρνητές στράτευσης που δικάζονται στις 6 & 18 φλεβάρη από 40 περίπου συντρόφους-ισσες.

Κολλήθηκαν εκατοντάδες αφίσες και μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα στην περιοχή των Εξαρχείων και στους δρόμους Πατησίων και 3ης Σεπτεμβρίου.

Οι αφίσες και τα κείμενα καλούν σε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στο στρατοδικείο του Ρουφ τις ημέρες των δικαστηρίων.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΑ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ

ΑΡΝΗΣΗ ΘΗΤΕΙΑΣ ΟΛΙΚΗ

[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]

Details

Category: Κεντρικά Νέα

Published: 03 February 2019

Για να κατεβάσετε το κείμενο πατήστε εδώ: Κείμενο των 3 διωκόμενων

«Γι’ αυτό επιλέξαμε τη μεθοδολογία τού βαδίσματος μέσα από τοίχους. Σαν ένα σκουλήκι που ανοίγει το δρόμο του τρώγοντας, ξεπηδούσαμε σε ένα σημείο και μετά εξαφανιζόμασταν. Έτσι, κινούμασταν αιφνιδιαστικά από το εσωτερικό σπιτιών προς το εξωτερικό τους και σε μέρη όπου δεν μας περίμεναν, φτάνοντας από πίσω και πλήττοντας τον εχθρό που μας περίμενε πίσω από μια γωνιά. Είπα στους φαντάρους μου, «Φίλοι μου! Δεν είναι ζήτημα επιλογής! Δεν μπορείτε να κινηθείτε αλλιώς! Αν μέχρι τώρα περνούσατε μέσα από δρόμους και πεζοδρόμια, ξεχάστε το! Τώρα θα περάσουμε μέσα από τοίχους.»

Αβίβ Κοτσάβι, διοικητής της ταξιαρχίας του ισραηλινού στρατού στην επίθεση στην Ναμπλούς (2002) και από 15/1 /2019 αρχηγός των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων

Οι εξουσίες όταν δεν παίζουν με τις λέξεις πειραματίζονται στο πραγματικό πεδίο της ζωής, στο να κάνουν «κομψές» τις αιματοβαμμένες τους στρατηγικές. Στην παραπάνω περίπτωση, η νέα αυτή τακτική του ισραηλινού στρατού να ανοίγει δρόμο μέσα από τους τοίχους των σπιτιών και να δίνει εκεί την μάχη με τους αντιστεκόμενους, εμφανίστηκε ως μια «ανθρωπιστική» πολεμική στρατηγική, εναλλακτική μιας ολοκληρωτικά ισοπεδωτικής εισβολής που εφάρμοσε λίγους μήνες νωρίτερα στην παλαιστινιακή πόλη Τζενίν, αφήνοντας πίσω του πραγματικά μια πόλη σε ερείπια. Εμφανίστηκε ως μια πρόοδος που συνέδεε την πολεμική αποτελεσματικότητα με τον ρέοντα φτηνό ανθρωπισμό, το συγκαλυμμένο μακελειό με τα ιδεολογήματα της ασφάλειας. Αν η Τζενίν έγινε ένας ορατός σωρός ερειπίων, στην Ναμπλούς, τα κουφάρια των σπιτιών, έμειναν όρθια για να κρύβουν τα εσωτερικά τους ερείπια…

«Υπάρχει ένας πίνακας του Klee με το όνομα Angelυs Novus. Απεικονίζεται εκεί ένας άγγελος που φαίνεται έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι όπου μένει προσηλωμένο το βλέμμα του. Τα μάτια του είναι διάπλατα ανοιχτά, το στόμα του ανοιχτό και οι φτερούγες του τεντωμένες. Έτσι ακριβώς πρέπει να είναι και ο άγγελος της ιστορίας. Το πρόσωπό του είναι στραμμένο προς το παρελθόν. Όπου εμείς βλέπουμε μια αλυσίδα γεγονότων, αυτός  βλέπει μία μοναδική καταστροφή, που συσσωρεύει αδιάκοπα ερείπια επί ερειπίων και τα εκσφενδονίζει μπροστά στα πόδια του. Θα ήθελε να σταματήσει για μια στιγμή, να ξυπνήσει τους νεκρούς και να στήσει ξανά τα χαλάσματα. Μια θύελλα σηκώνεται όμως από τη μεριά του Παράδεισου αδράχνοντας τις φτερούγες του και είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί πια ο άγγελος να τις κλείσει. Η θύελλα τον ωθεί ακαταμάχητα προς το μέλλον, στο οποίο η πλάτη του είναι στραμμένη, ενώ ο σωρός από τα ερείπια φθάνει μπροστά του ως τον ουρανό. Αυτό που εμείς αποκαλούμε πρόοδο, είναι αυτή η θύελλα.»

Βάλτερ Μπένγιαμιν 9η θέση για την φιλοσοφία της ιστορίας

Βρισκόμαστε σε έναν ιστορικό κύκλο που οι πιο μετριοπαθείς τον χαρακτηρίζουν ρευστό. Είναι ένας τρόπος να χαρακτηρίσεις την απροσδιοριστία των μακροπρόθεσμων στρατηγικών των κυρίαρχων. Κι όμως αυτή η «απροσδιοριστία» δεν δηλώνει ακινησία και αβουλία: ο πλανήτης χωρίζεται ξεκάθαρα σε γεωγραφίες ενός διαρκούς πολέμου που διαστέλλεται σε τόπους και πληθυσμούς, με υφέσεις και οξύνσεις, με υλικά και ανθρώπινα ερείπια. Σαν αυτά που πολύ συχνά «ξεβράζονται» στις «παραδεισένιες αιγαιοπελαγίτικες ακτές» και η φιλελεύθερη πολιτική ρητορεία βαφτίζει ως «προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές».

Ο φιλελεύθερος θαυμαστός κόσμος του εμπορεύματος και της δημοκρατίας βρίσκεται σε μια κατάσταση «υπαρξιακού άγχους» αφού σαφέστατα -κι ενώ θεωρητικά ο παγκόσμιος καπιταλισμός «ξεπέρασε» την πρόσφατη κρίση του και είναι σε αναμονή της επόμενης- δεν μπορεί να βρει ένα πειστικό σημείο επανασυσπείρωσής του, ένα σημείο μιας εκ νέου κοινωνικής νομιμοποίησης του. Αυτό που έχει μόνο να αναδείξει είναι μια προσχηματική διαπάλη ανάμεσα στο «φως» (της δημοκρατίας) που πρεσβεύουν διάφοροι τυχάρπαστοι και μη, αριστεροί και δεξιοί απολογητές των αναγκών των  Αγορών και το σκοτάδι του ολοκληρωτισμού, που πρεσβεύουν διάφοροι Τραμπ, Όρμπαν, Ερντογάν, Μπολσονάρου και Σαλβίνιδες ανά τον πλανήτη. Δεν πρόκειται για κάποια μάχη μεταξύ του «καλού» και του «κακού» αλλά για δυο εκδοχές μιας κοινής πραγματικότητας εναλλακτικές στην «μετα»κρισιακή νεοφιλελεύθερη συνθήκη. Είναι δυο γλώσσες που στήνονται πάνω στη μονιμοποίηση μιας συνθήκης έκτακτης ανάγκης, μιας κατάστασης εξαίρεσης. Ποτέ και πουθενά εξάλλου, είτε μιλάμε για τις δυστοπίες του Τραμπ στις ΗΠΑ και του Όρμπαν στην Ουγγαρία είτε για τον «φωτεινό παράδεισο» της συριζαίικης σοσιαλδημοκρατίας στα καθ’ ημάς δεν έχει αρθεί αυτή η ιδιαίτερη συνθήκη, στην οποία μπορούν ταυτόχρονα να συνυπάρχουν φαινομενικά «αντινομικές» θεσμικές δομές. Από την μία φιλελευθερισμός και «ορθολογικό» δίκαιο στην Αγορά και την ιδιωτική σφαίρα (π.χ. νομοθετήματα αναγνώρισης δικαιωμάτων σε παλαιότερα αποκλεισμένες ομάδες). Από την άλλη ένα δίκαιο εξαίρεσης (στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, θανατοπολιτική διαχείριση αυτών που ορίζονται ως «περιττοί», όξυνση του «αντεγκληματικού» και «αντι»τρομοκρατικού θεσμικού οπλοστασίου), μια ολοένα και αιματηρότερη κατασταλτική στρατηγική απέναντι στους/στις αντιστεκόμενες και υπερπαραγωγή ολοκληρωτικών λόγων για τη δημιουργία κοινωνικών συμμαχιών πάνω στη βάση του έθνους, της φυλής και των πατριαρχικών προτύπων. Σε πολλές περιπτώσεις παγκοσμίως βέβαια, η αντινομία είτε είναι αδιάφορη είτε αμβλύνεται καθώς στο πεδίο της «ιδιωτικής σφαίρας» επανατίθενται δυναμικά «ανορθολογικότητες» (όπως η απαγόρευση εκτρώσεων, διακρίσεις βάσει του φύλου, παρανομοποίηση των lgbtqi+ ατόμων κτλ.) Η ανάδυση των εθνικισμών, του «διαφορικού» ρατσισμού (στη βάση της πολιτισμικής ανωτερότητας) και η πατριαρχική μισογύνικη-ομοφοβική αντίδραση σε ολόκληρο τον πλανήτη και όχι μόνο στις πρωτοκοσμικές εστίες, αποτυπώνονται με σαφήνεια τόσο στο θεσμικό όσο και στο κοινωνικό πεδίο. Κάπως έτσι στήνεται η «παγκοσμιοποίηση του ολοκληρωτισμού»…

Στη ζαχαρένια Ευρώπη της «δημοκρατίας και των δικαιωμάτων», αυτό που λειτουργεί ως προωθητικό μέσο-ιδεολογικό εργαλείο αυτής της διαδικασίας, είναι το μεταναστευτικό ζήτημα, που έχει αποκτήσει πολλές κεντρικές και πολύτιμες σημασίες:

Πρώτον, η διαχείριση των μεταναστ(ρι)ών ως περιττών και η δαιμονοποίησή τους γίνεται ένα βασικό εργαλείο επανασυσπείρωσης μεγάλων ευρωπαϊκών κοινωνικών κομματιών -δυσαρεστημένων από την παρατεταμένη κρίση του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος- γύρω από τις «ευρωπαϊκές και εθνικές αξίες» και τον «ευρωπαϊκό πολιτισμό» που ακολουθείται από τον επιλεκτικά επιθετικό φόβο της «επιμειξίας». Τέτοιου είδους ενότητες εξάλλου (στη βάση του έθνους, της καταγωγής κτλ) αποτελούν παραδοσιακά και τον σταθεροποιητικό παράγοντα στη «χημεία» της καπιταλιστικής συσσώρευσης, ειδικά σε περιόδους που αυτή εμφανίζει αρρυθμίες.

Δεύτερον, η διάχυση ολοκληρωτικών λόγων ακολουθείται τόσο από μια ποιοτική ανανέωση στο κοινωνικό και ιδεολογικό πεδίο της έννοιας και των «συμβολαίων» του έθνους, της φυλής, των έμφυλων διαφορών, της λευκότητας κτλ. όσο και από μια ποσοτική μεγέθυνση των συντηρητικών κοινωνικών αντανακλαστικών και πρακτικών (που αφορούν στο φύλο, την καταγωγή, την ταξική θέση κτλ), για τη βιοπολιτική διαχείριση της «αντικανονικότητας»(το ποιες ζωές δηλαδή «αξίζει να βιωθούν» και ποιες όχι).

Τρίτον, εισάγει έναν «νέο» διευρυμένο πολιτικό και στρατιωτικό συντονισμό για την καταστολή και αποτροπή των «εισβολέων» (διεθνείς συμφωνίες ΕΕ-Τουρκίας και πιο πρόσφατα ΕΕ-Αφγανιστάν για την απέλαση δεκάδων χιλιάδων Αφγανών, την αναβάθμιση των ευρω-στρατιωτικών και ευρω-αστυνομικών σωμάτων καθώς βέβαια και την ισχυρή παρουσία του ΝΑΤΟ στα θαλάσσια ευρωπαϊκά σύνορα).

Και τέταρτο, καθώς στήνονται οι κοινωνικές συμμαχίες, εγκαθιδρύεται ένας -πολεμικού τύπου- συναγερμός για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό: αν η «ρευστότητα» της περιόδου δημιουργεί ζητήματα ασφάλειας, η Ευρώπη οφείλει να στηθεί στο ρευστό αυτό περιβάλλον με πυγμή. Σε όποια γεωγραφία εμφανίζεται πρόβλημα είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό, οφείλει να παρέμβει για να σώσει τις «αξίες» της. Η «γεωπολιτική ένταση» σε διάφορα σημεία του πλανήτη, αν μη τι άλλο, προϋποθέτει ακόμα και τη στρατιωτική/πολεμική εμπλοκή η οποία ταυτόχρονα απαιτεί την παραγωγή κοινωνικών συναινέσεων.

Στη φτωχή, σοσιαλδημοκρατική πλην τίμια Ελλάδα, μόνο σε επίπεδο αριστερής πρόζας μπροστά σε μικρόφωνο -για την ικανοποίηση του ανθρωπιστικού προσωπείου της κυβερνώσας αριστεράς- η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ζητήματος απέχει από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Οι διακηρύξεις ανθρωπισμού δεν πείθουν ούτε τους πιο αφελείς. Η «εξαίρεση» οργανώνει και διευθετεί το κοινωνικό πεδίο. Οι Μόριες και το κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη, ο στρατοπεδισμός, η πλήρης αορατότητα των μεταναστ(ρι)ών, το χάιδεμα των αυτιών των μισάνθρωπων τοπικών κοινωνιών (που τυγχάνει να «φιλοξενούν» hotspot ή ξενώνες), οι συνεχείς «ατυχείς» θάνατοι και τα βασανιστήρια στα κρατητήρια τμημάτων, οι μητροπολιτικές γεωγραφίες του πολέμου των κανονικών ενάντια στους περιττούς και τους διαφορετικούς (όπως η «πολύπαθη» Ομόνοια –κάτι που αναδείχτηκε μέσα από την ωμή δολοφονία του Ζακ/ZackieOh Κωστόπουλου από τους καθωσπρέπει μαγαζάτορες), η ανάδειξη και νομιμοποίηση της παρουσίας του στρατού στη διαχείριση των «κοινωνικών προβλημάτων», είναι βασικοί πυλώνες εκπαίδευσης ολόκληρης της κοινωνίας στην βαρβαρότητα, μια διαδικασία βαναυσοποίησης. Όμως το ζήτημα της εκπαίδευσης στην βαρβαρότητα, δεν θα μπορούσε να αρχίζει και να τελειώνει εκεί. Ο δημόσιος λόγος κυριαρχείται από έναν εθνοκεντρισμό που ξεκινάει από τη φράση «εθνική ενότητα» και καταλήγει στο «εθνικό συμφέρον» και στο «να ξανακάνουμε την χώρα ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια» (αναβιώνοντας έτσι το όνειρο της μικρής «Αμερικής των Βαλκανίων» που έθρεψε τις εθνικές φαντασιώσεις της δεκαετίας του 1990-2000 και έστησε το ελληνικό οικονομικό θαύμα πάνω στην αφαίμαξη και λεηλασία των βαλκάνιων μεταναστ(ρι)ών εργατ(ρι)ών.)

Το ζήτημα λοιπόν της εθνικής ενότητας και των εθνικών ιδεωδών δεν το επανέφεραν στο προσκήνιο κάποιοι γελοίοι αφιονισμένοι ρασοφόροι, χλαμυδοφόροι μακεδονομάχοι της κακιάς ώρας, ψεκασμένοι πατριώτες-οικογενειάρχες, πρώην και νυν στρατιωτικοί και μπάτσοι που δεν ζουν χωρίς διαταγές και τελειωμένοι ναζήδες που χοροπηδάνε στο γαλανόλευκο τσίρκο των συλλαλητηρίων για την ανιστόρητη «ελληνικότητα της Μακεδονίας» εδώ και έναν περίπου χρόνο. Αυτοί, είναι εκείνη η κοινωνική μερίδα -ένας από τους πυλώνες  του λεγόμενου εθνικού κορμού- που απλά βρήκε ένα γόνιμο χώρο, χρόνο και έδαφος για να σπείρει το σκοτάδι του πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, είναι ο ζέχνων αφρός της εθνικιστικής παλίρροιας. Τον χώρο, τον χρόνο και το έδαφος, το διέθεσε η επιθετική επαναφορά του δόγματος της «ισχυρής Ελλάδας στα Βαλκάνια» (άρα και οι ανάγκες για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας με το όποιο κοινωνικό κόστος),  τα ημιπολεμικά παιχνίδια με τις ΑΟΖ (προς εξυπηρέτηση των πάντα πεινασμένων εταιρειών πετρελαίου), οι «νέες» περιφερειακές συμμαχίες με τα κράτη σφαγείς (Ισραήλ και Αίγυπτος) ενάντια στον προαιώνιο εχθρό (Τουρκία), η μεγαλύτερη πρόσδεση στα γεωπολιτικά νατοϊκά παιχνίδια και σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή (από τον Καύκασο έως την Μέση Ανατολή) και η αναβάθμιση των νατοϊκών βάσεων στην χώρα, η στρατηγική της έντασης και της επαναληπτικότητας των «θερμών επεισοδίων» στο Αιγαίο που οργανώνει την φονική μηχανή των στρατιωτικών δογμάτων και στις δυο πλευρές του Αιγαίου. Το έδαφος το έστρωσε, η διαδικασία που έκανε ορατό τον στρατό και τον μιλιταρισμό του, τοποθετώντας τον στο κοινωνικό προσκήνιο ως θεσμό «επίλυσης κοινωνικών ζητημάτων» (πχ μεταναστευτικό, δασικές φωτιές, κατασκευές έργων «κοινής ωφέλειας» κυρίως σε συνοριακές περιοχές κτλ). Η διεθνιστική αριστερά του κράτους έκανε όλα αυτά που φαντασιωνόταν η «επάρατος δεξιά». Το γαλανόλευκο τσίρκο των μακεδονομάχων που αντιμάχεται τον «δοσιλογισμό» της κυβέρνησης, στην πραγματικότητα αρχικά έπαιξε έναν ρόλο διαπραγματευτικού χαρτιού στις συνομιλίες για το όνομα (αποτέλεσε δηλαδή εργαλείο εξωτερικής πολιτικής για να εισπραχθούν μεγαλύτερα «εθνικά οφέλη») και -όντας αναχρονιστικό πλέον καθώς η σεμνή τελετή της ονοματοδοσίας έκλεισε- θα αποτελέσει εκείνο το υπόστρωμα για την χάραξη μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας στο εθνικό όραμα, «να γίνει πάλι η Ελλάδα ηγέτιδα στην περιοχή».

Πέρα από τα επιφαινόμενα (από την εναλλαγή σε πλανητική κλίμακα στρατιωτικών με goldenboys ή «παραδοσιακούς πολιτικούς» και τούμπαλιν σε ανώτατα αξιώματα –πχ. Μπολσονάρου στην Βραζιλία- ή με την ανάθεση στα καθ’ ημάς της πολιτικής ηγεσίας του στρατού σε έναν εν ενεργεία στρατιωτικό) η ανάδυση-ανάδειξη του στρατού ως εκείνου του μοναδικού μηχανισμού σταθερότητας και σταθεροποίησης, συμπυκνώνει την πολεμική διαδικασία της κυριαρχίας, την πρόθεση για ένταση της καταστολής εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών και τις ιδεολογίες που την διαποτίζουν. Και καθώς σύνορα, πόλεμοι και στρατοί συνεχίζουν να κατακερματίζουν την πλανητική γεωγραφία, η «θύελλα της ιστορικής προόδου» υπαγορεύει διαταγές με μια στριγκιά στρατιωτική φωνή και έπαρση…

ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΤΑΓΕΣ…

Η στρατιωτική μηχανή είναι μια μηχανή παραγωγής βίας. Η τρέχουσα αστική ρητορεία θέλει τους στρατούς «αναγκαίο κακό», τον πόλεμο «ύστατο καταφύγιο» ή αποτέλεσμα κάποιου ιστορικού ατυχήματος, εμμονή «τρελών» ηγεμόνων. Κι όμως ο πόλεμος κινεί την  ιστορία των εξουσιών. Με άλλα λόγια όσο και να «φιλειρηνίζει» η σύγχρονη δημοκρατία -απλά σε επίπεδο διατυπώσεων- η βία των πολέμων και η βαρβαρότητα δεν γεννιέται από μια ύφεση στην εξέλιξη του πολιτισμού. Ειδικά η φονικότερη όλων νεωτερική βία των σύγχρονων πολέμων προϋποθέτει όλες εκείνες τις πολιτικές-κοινωνικές-επιστημονικές «κατακτήσεις» του σύγχρονου πολιτισμού. Ο στρατός και η πολεμική του βία  προϋποθέτει, το κρατικό μονοπώλιο της δύναμης των όπλων, την οργάνωση των κοινωνιών σε εθνικές κοινότητες μάχης, τη διοικητική και παραγωγική ορθολογικότητα, την εξειδίκευση της εργασίας, την αρρενωπή «αποτελεσματικότητα», την ηθική αποποίηση των ευθυνών των αυτουργών (το γνωστό «εγώ τη δουλειά μου κάνω»), τον χωρικό, ιδεολογικό και συνειδησιακό διαχωρισμό δήμιων και θυμάτων, εχθρών και φίλων, την πρωτοπόρα χρήση τεχνολογικών επιτευγμάτων… Τι από όλα αυτά -και ακόμα περισσότερα- δεν χαρακτηρίζει την καθημερινότητα στην κοινωνική οργάνωση, τι από όλα αυτά δεν θυμίζει τον τρόπο που μέσα στην ιστορία συμπυκνώθηκε η βαρβαρότητα; Τι από όλα αυτά δεν θυμίζει την ίδια την διάρθρωση των ιστορικών -και των νεότερων- στρατοπέδων συγκέντρωσης; Ο πολιτισμός λοιπόν των κυρίαρχων και η βαρβαρότητα δεν είναι δυο αντινομικοί όροι, αλλά δύο αδιαχώριστες πτυχές μίας και μόνο πραγματικότητας, της ίδιας ιστορικής διαδικασίας. Και ο στρατός είναι ο προνομιακός χώρος μέσα στον οποίο συνυφαίνονται…

Κάθε εθνικός στρατός υφαίνει για τον εαυτό του έναν μανδύα ηρωισμού (για να μην μιλήσει για τις ήττες του) και  αναγκαιότητας (για να δικαιολογήσει τις αιματηρές του εσωτερικές και εξωτερικές επεμβάσεις). Ο ελληνικός στρατός μέσα από την περίλαμπρη του ιστορία έχει να υπερηφανεύεται ότι αποτέλεσε πάντα ένα σημείο αναφοράς στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας, οργανώνοντας πραξικοπήματα, κυνηγώντας εσωτερικούς εχθρούς, οργανώνοντας ιστορικούς και πολεμικούς μεγαλοϊδεατισμούς που οδήγησαν σε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς στρατιώτες από τις τάξεις του και εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένους (μικρασιατική εκστρατεία). Έχει να υπερηφανεύεται για σφαγές και βιασμούς (που σύμφωνα με την ιστορία που μαθαίνουμε στα σχολεία δεν έκανε στην Μικρά Ασία καθώς προέλαυνε-πριν τον ισοπεδώσει ο στρατός των Νεότουρκων, όπως επίσης ο εθνικός στρατός ουδέποτε έκανε σφαγές και βιασμούς κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου το ’46-’49 ειδικά στην αγαπημένη του τώρα Μακεδονία). Έχει παράσημα ανδρείας για την αιματηρή καταστολή εσωτερικών εξεγέρσεων στον ελλαδικό χώρο (Κιλελέρ, Θεσσαλονίκη το 1936, εξέγερση Πολυτεχνείου το 1973). Διακρίνεται παγκοσμίως στο πλαίσιο Νατοϊκών και ευρωενωσίτικων επεμβάσεων, σε Κορέα, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν,  Λιβύη και οπουδήποτε έχει υπάρξει σύγχρονη σταυροφορία. Επίσης  έχει  διακριθεί στην φύλαξη του διεθνούς και ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου (δηλαδή την περίφημη «ναυτοσύνη των Ελλήνων») στα «ταραγμένα νερά» της Σομαλίας. Πρόσφατα θα μπορούσε να τιμηθεί με Νόμπελ Ειρήνης για το φιλάνθρωπο έργο του -μαζί με φίλιες ευρωπαϊκές και νατοϊκές δυνάμεις- στην περιπολία στο Αιγαίο και στον Έβρο για την αποτροπή εισόδου μεταναστ(ρι)ών, με χιλιάδες πνιγμένους/ες, δολοφονημένους/ες. Το ανθρωπιστικό του έργο δεν σταματάει εκεί. Όπως αναφέρθηκε ήδη ο ελληνικός στρατός με τις ευλογίες της κυβερνώσας αριστεράς, γίνεται ορατός, βγαίνει από την πολιτική και κοινωνική «αφάνεια» που τον καταδίκασε η «ατυχής» επιλογή του πριν 50 χρόνια να κάνει ακόμα ένα πραξικόπημα και αναδεικνύεται εκ νέου σε διαμορφωτή της καθημερινής ζωής, είναι παρών στους δρόμους και τα κοινωνικά δρώμενα: δεν είναι μόνο τα έργα-φιοριτούρες για να θωρακίσει το πρόσωπό του ως «κοινωνικός αρωγός». Η «βρώμικη δουλειά» της αποτροπής, διαχείρισης, περίφραξης, ελέγχου και εγκλεισμού των μεταναστ(ρι)ών, έχει δοθεί στον ελληνικό στρατό με το σαφές επιχείρημα πως το «μεταναστευτικό/προσφυγικό» είναι ένα ζήτημα τάξης και  εθνικής ασφάλειας και πως αυτοί που περνούν τα σύνορα θα πρέπει να αντιμετωπιστούν ως άλλοι εισβολείς… Και όσο η παρουσία των χακί στολών γίνεται κοινότοπη στην καθημερινότητά μας, πολύ σύντομα θα τον δούμε -όπως σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις- να περιπολεί στους δρόμους για οποιοδήποτε ζήτημα εσωτερικής τάξης ή λόγο «εθνικής ασφάλειας» προκύψει…

Μέσα σε αυτό το κλίμα, από την μία «εθνικών οραμάτων» για να «σηκώσουμε ξανά την χώρα εκεί που της αξίζει» και του ξεπλύματος του ρόλου του στρατού, και από την άλλη ενός εθνικιστικού παροξυσμού που οργανώνεται από τα κατακάθια του εθνικού κορμού  και συμπαρασύρει το υπερπλεόνασμα πατριδόπληκτου συντηρητισμού μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, αυτοί που θα αρνηθούν να καταπιούν αμάσητες τις εθνικές κορώνες και τους χακί εκβιασμούς, βρίσκονται στο στόχαστρο μιας εντεινόμενης καταστολής. Διαρκείς διώξεις και δικαστήρια, αστυνομικές παρενοχλήσεις, επιβολή εξοντωτικών «διοικητικών προστίμων» έξι χιλιάδων ευρώ… Στις 6 και 18 Φλεβάρη, δικαζόμαστε για την άρνησή μας να υπηρετήσουμε τον ελληνικό στρατό. Η άρνηση αυτή έρχεται να προστεθεί στο ψηφιδωτό των αρνήσεων που καθεμία και καθένας μας ορθώνει απέναντι και ενάντια στην πραγματικότητα που η κυριαρχία επιβάλει. Δεν θεωρούμε τις διώξεις μας «εξατομικευμένες» (όπως ορίζει το δίκαιο), αλλά ως μια ενιαία κατασταλτική κίνηση από την πλευρά του κράτους και του στρατού και ενιαία τις αντιμετωπίζουμε. Δεν υπάρχουν τρεις διώξεις. Η δίωξη είναι μία και είναι διαρκής και απευθύνεται σε όλους και όλες που δεν θέλουν να χωρέσουν στην γαλανόλευκη κανονικότητα και τον χακί εκβιασμό της. Αντιλαμβανόμαστε τη νέα -παράλληλη- μορφή οικονομικής καταστολής (το γνωστό εξαχίλιαρο) ως μια προσπάθεια εκβιασμού αλλά και από-πολιτικοποίησης της στάσης μας και σίγουρα αρνούμαστε να δούμε τον εαυτό μας και τις επιλογές μας απλά ως ένα ΑΦΜ και ένα χρέος προς το κράτος, εξ’ ού και αρνούμαστε να πληρώσουμε τα πρόστιμα ακόμα και αν τα μασκαρεύουν ως φορολογικές εκκρεμότητες.

Η επιλογή μας να αρνηθούμε το στρατό δεν οφείλεται απλά σε μια αλλεργία για μητέρες πατρίδες, αυτή την ιστορική απάτη με μόλις 2,5 αιώνες ζωής, που έχει καταφέρει στο όνομα μιας ψευδούς κοινότητας καταπιεστών-καταπιεσμένων να σπείρει εκατομμύρια νεκρούς σε πολεμικά χαρακώματα για τα συμφέροντα αυτών που δυναστεύουν την ζωή μας. Πάει ακόμα πιο πέρα, αναγνωρίζοντας τις κοινές ταξικές και κοινωνικές καταπιέσεις όλων αυτών που πάνω τους πατάνε οι εξουσίες, αλλά και τον κοινό μας ορίζοντα πέρα από σύνορα και  πατρίδες. Για αυτό η άρνησή μας εκκινεί από τον ελληνικό στρατό αλλά δεν αφορά μόνο σε αυτόν ούτε και περιορίζεται στο ζήτημα της όποιας θητείας, όπως αυτή διαμορφώνεται ανάλογα των αναγκών των κυρίαρχων σε κάθε κράτος.

Η επιλογή μας να αρνηθούμε τον στρατό δεν οφείλεται μόνο σε μια δυσανεξία στην διαταγή και την υποταγή. Αυτή είναι μια καλή υπαρξιακή μαγιά για να ξεκινήσεις να καταλαβαίνεις σε ποια πλευρά είσαι. Δεν μισούμε απλά τον πόλεμο. Άλλο τόσο μισούμε την ειρήνη των κυρίαρχων. Την κανονικότητα της καθημερινής εκμετάλλευσης, του εκβιασμού της εργασίας, της λεηλασίας του περιβάλλοντος και της πραγμοποίησης των ζώων, των επιστημών και των τεχνολογιών που οργανώνουν τον κόσμο και μας μαθαίνουν να τον αναγνωρίζουμε ως μια αποικία ελέγχου, ταξινόμησης και ιεραρχίας, της καθημερινότητας του φόβου και της μοναξιάς, της συναισθηματικής αποστέρησης και των εμπορευματικών υποκατάστατων…

Ο στρατός και η θητεία είναι μια εκπαίδευση στην πατριαρχία, τον ανταγωνισμό, την ετεροκανονικότητα, τα αντρικά προνόμια. Μέσα σε όλα αυτά δηλαδή που κοινωνικοποιηθήκαμε σαν καλά αγοράκια και τώρα προσπαθούμε να πετάξουμε από πάνω μας γιατί μας έχουν γίνει τόσο «φυσικά», σαν να είναι το δεύτερο δέρμα μας. Ο μιλιταρισμός -και κάθε του δομή- είναι το προνομιακό πεδίο των αρρενωποτήτων, αφού οργανώνεται πάνω στον ανταγωνισμό, τη δύναμη και την επιβολή, και οι γλώσσες όλων αυτών ηχούν οικείες στις ανδρικές κοινωνίες μαχητών-πολεμιστών. Η άρνηση να υπηρετήσει κάποιος αυτόν τον μηχανισμό, να υποστεί και να αναπαραγάγει τις γλώσσες του, είναι κομμάτι μιας χειραφετητικής διαδικασίας που βάζει στο τραπέζι και την κατάργηση των αντρικών προνομίων και τις έμφυλες ιεραρχήσεις.

Ο στρατός και η θητεία είναι μια εκπαίδευση στην βαρβαρότητα, τον μιλιταρισμό και την ιεραρχία. Δεν αγαπήσαμε την βία, δεν μπορούμε να αρνηθούμε όμως το υλικό-ιστορικό της πλαίσιο. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως οφείλουμε να αντιγυρίζουμε με σφοδρότητα την καθημερινή βία που δεχόμαστε από τους κυρίαρχους. Ο κόσμος δεν άλλαξε με «δημόσια διαβούλευση», γιατί κανείς προνομιούχος δεν θα παραδώσει αμαχητί τα προνόμιά του. Τα μέσα μας παρ’ όλ’ αυτά δεν μπορούν πάρα να είναι προεικόνιση των σκοπών και του ορίζοντά μας. Η αναπαραγωγή μηχανιστικών αντιλήψεων και στερεοτύπων της κοινωνικής-ταξικής αντιπαράθεσης, ως μοντέλα πολεμικής μάχης, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να θεμελιώνει έναν άλλου είδους μιλιταρισμό που βαπτιζόμενος «επαναστατικός» οργανώνει τελικά την αναγκαιότητα ύπαρξης ρόλων, δομών και εξουσιών ως εργαλεία του κοινωνικού μετασχηματισμού. Αν  δεχτούμε ότι η «βία είναι η μαμή της ιστορίας» αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να αφήσουμε τον αυθόρμητο και χειραφετητικό χαρακτήρα της βίας των καταπιεσμένων -καθώς γκρεμίζουν τον κόσμο των εξουσιών- να μεταμορφωθεί σε ένα «παραγωγικό» μοντέλο,  συστηματοποιημένο και ιεραρχικό που εν κατακλείδι θα προεικονίζει νέες εξουσιαστικές/κρατικές μορφές. Οι «νικηφόροι προλεταριακοί στρατοί» υπάρχουν μόνο ως τέτοιοι στις  ιστορικές αφηγήσεις-αφαιρέσεις των νικητών-στρατηγών των επαναστάσεων. Αυτών δηλαδή που οργάνωσαν την εσωτερική συντριβή κάθε επανάστασης. Οι «προλεταριακοί στρατοί» εντέλει μία πυροβολάνε τον εχθρό,  μία πυροβολάνε και τα πόδια τους.

Ο στρατός είναι το κρησφύγετο των νικητών (και των μελλοθανάτων) και εμείς ανήκουμε στις άγριες ορδές των «ηττημένων» της ιστορίας του Άλλοτε και του Τώρα: ήμασταν και είμαστε με τους σκλάβους και τους ινδιάνους, τους αιρετικούς και τις μάγισσες στην Ευρώπη του μεσαίωνα,  τις κομμουνάριες/ους στο Παρίσι του 1871 και τους επαναστάτες/τριες στην Καταλωνία του 1936, με τους πληβειακούς αγώνες στην καπιταλιστική περιφέρεια, (όπως τις μέρες που μιλάμε στο Σουδάν και την Τυνησία), με αυτές/ούς που ξήλωναν τα πεζοδρόμια της κανονικότητας τον Δεκέμβρη του 2008, είμαστε με εκείνες που ζορίζουν τις κυρίαρχες, στερεοτυπικές έμφυλες ιεραρχήσεις, με τους οργισμένους των δυτικών μητροπόλεων, τις άγριες απεργίες, με τους φοβισμένους και τους μοναχικούς, τις τρελές, τους αντικανονικούς και τους λυσσασμένους, με το παγκόσμιο ξυποληταριάτο που θέλει να στήσει καρναβάλι πάνω στις στάχτες των επαύλεων των αφεντικών, των στρατοπέδων, των τραπεζών, των υπουργείων, των μπουρδέλων, των φυλακών και των ψυχιατρείων… σε εκείνη τη στιγμή που η ιστορική παρακαταθήκη των αγώνων του χτες θα συναντηθεί με την οργή και τις ανάγκες του σήμερα, τη στιγμή που «το Άλλοτε και το Τώρα συναντιούνται μέσα σε μιαν αστραπή για να σχηματίσουν μια συναστρία» για να σαρώσουν μια και καλή τον κόσμο των κυρίαρχων…

ΠΙΣΩ ΚΑΡΑΒΑΝΑΔΕΣ! ΕΜΠΡΟΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΡΙΕΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΑ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ

ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Κωνσταντής Γουνιτσιώτης, Στράτος Μωυσής, Παύλος Χριστόπουλος

Γενάρης 2019

Details

Category: Κεντρικά Νέα

Published: 28 January 2019

Το πρωί του Σαββάτου 26/1 πραγματοποιήθηκε στις περιοχές της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου από 40 συντρόφους και συντρόφισσες, αντεθνική-αντιμιλιταριστική παρέμβαση αλληλεγγύης στους ολικούς αρνητές στράτευσης Κωνσταντίνο Γουνιτσιώτη, Στράτο Μωυσή και Παύλο Χριστόπουλο, που δικάζονται στο στρατοδικείο Ρουφ στις 6 και 18 Φλεβάρη 2019.

Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης κολλήθηκαν εκατοντάδες αφίσες (1, 2) και μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα που έχουν συνδιαμορφωθεί από 7 συλλογικότητες, γράφτηκαν συνθήματα, πατήθηκαν στένσιλ, κρεμάστηκαν πανό και πετάχτηκαν χιλιάδες τρικάκια. Βασικό σημείο της παρέμβασης υπήρξε το πέρασμα μας από το στρατόπεδο-στρατιωτικό εργοστάσιο αρβυλών της ΚΟΠΗΣ στη Δραπετσώνα, στο οποίο γράφτηκαν συνθήματα και στένσιλ στην πύλη.

Κανένας και καμία μόνος/η μπροστά στις ορέξεις του κράτους και των στρατοκρατών, για έναν κόσμο αλληλεγγύης, ελευθερίας, αυτοοργάνωσης, κοινοκτημοσύνης, χωρίς έθνη, κράτη, στρατούς και επίπλαστους διαχωρισμούς.

Details

Category: Κεντρικά Νέα

Published: 21 January 2019

ακολουθεί το διασυλλογικό κείμενο:

Κανένα έθνος δεν μας ενώνει,
κανένας στρατός δεν μας υποτάσσει

Από την ενεργοποίηση της πολεμικής μηχανής και την πριμοδότηση του πατριωτισμού ως «υγιούς ιδεολογίας» από την κυβερνώσα αριστερά, μέχρι τα θλιβερά καρναβάλια μίσους για τη Μακεδονία, τις ιαχές για το Αιγαίο και την προάσπιση των «εθνικών συμφερόντων», ο εθνικός παροξυσμός μαζί με έναν διάχυτο δημόσιο λόγο εθνικισμού, ρατσισμού, μιλιταρισμού, επιχειρεί να μας πνίξει.

Εθνικιστικά συλλαλητήρια και μεθοδευμένες μαθητικές κινητοποιήσεις για το «Μακεδονικό», πολεμικές απειλές στο Αιγαίο από ανώτατα στελέχη και την πολιτική ηγεσία του ελληνικού στρατού, στρατιωτικές ασκήσεις και πολεμική ετοιμότητα για τις ΑΟΖ, εμετικά κηρύγματα μίσους από παπάδες και απόστρατους αξιωματικούς, μισαλλόδοξα συνθήματα από αλλόφρονες αγέλες και λοβοτομημένους πατριώτες χειροκροτητές, ρατσιστικά ξεσπάσματα μέχρι και δολοφονία του αλβανικής καταγωγής εργάτη γης Petrit Zifle στο χωριό Δραγωνιτά στη Λευκίμμη Κέρκυρας από τον χρυσαυγίτη Δημήτρη Κουρή, θεσμική και μιντιακή ηρωοποίηση του φασίστα Κατσίφα. Όλα αυτά αποτελούν δείγματα μιας ζοφερής πραγματικότητας που διαμορφώνεται και τροφοδοτείται για να καλλιεργείται η εθνική ενότητα. Για να μπορούν οι κυρίαρχοι να συνεχίζουν αδιάκοπα τα σχέδιά τους για περαιτέρω λεηλασία και καταπίεση. Το κόλπο είναι γνωστό και δοκιμασμένο ιστορικά: συστρατευτείτε απέναντι σε «εθνικούς εχθρούς» και ξεχάστε τα αφεντικά, τις τράπεζες, τα υπουργεία, την ταξική/ρατσιστική/σεξιστική καταπίεση.

Σε αυτήν την ασφυξία των εθνικών ιδεωδών, η κυβέρνηση της πατριωτικής αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ (μέχρι πρότινος και για 4 χρόνια μαζί με την εθνικιστική δεξιά των ΑΝΕΛ) ενισχύει θεσμικά τον εθνικισμό, οξύνει τους εθνοκρατικούς ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων, μετατρέπει ολόκληρη την ελληνική επικράτεια σε μία πολεμική βάση. Εξάλλου, η εθνική ενότητα, είναι προϋπόθεση μιας πολεμικής προετοιμασίας που εδώ και καιρό δρομολογείται, με: περαιτέρω αύξηση του διαχρονικά διογκωμένου προϋπολογισμού των ενόπλων δυνάμεων (3,32 δισ. ευρώ για το 2019), μεγάλες διεθνείς στρατιωτικές ασκήσεις συνεκπαίδευσης στην ελληνική επικράτεια με “συμμαχικά” στρατεύματα (όπως αυτά των στρατοκρατούμενων καθεστώτων Ισραήλ, Αιγύπτου και των “φίλων – φονιάδων των λαών” Η.Π.Α.), δαπανηρές αναβαθμίσεις των F-16 και παραγγελίες νέων φρεγατών για το πολεμικό ναυτικό, εντατικότερη στρατιωτικοποίηση για τις ΑΟΖ σε Αιγαίο και Κύπρο και διασφάλιση εμπορικών συμφωνιών με ενεργειακούς κολοσσούς. Και η λίστα δε σταματάει εκεί. Παραχώρηση της αεροπορικής βάσης στη Λάρισα για τα ΝΑΤΟϊκά drones, προετοιμασία των εγκαταστάσεων αποθήκευσης πυρηνικών στη βάση της Ανδραβίδας, στάθμευση μαχητικών αεροσκαφών και πολεμικών ελικοπτέρων στις βάσεις του Ακτίου και του Στεφανοβικείου, ενεργοποίηση του στρατιωτικού αεροδρομίου στο Τυμπάκι της Κρήτης για την εξυπηρέτηση της ευρωπαϊκής συνοριοφυλακής – Frontex, ενίσχυση των πολεμικών διαδικασιών στη βάση της Σούδας κ.ά. Παράλληλα, η διακρατική διευθέτηση του «μακεδονικού» επιχειρεί να προωθήσει τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και να καταστήσει το ελληνικό κράτος «ηγέτιδα δύναμη των Βαλκανίων», όπως με στόμφο διατυπώνουν οι… αντι-ιμπεριαλιστές διεθνιστές της κυβερνώσας αριστεράς.

Μέσα σε αυτή την εθνικιστική και μιλιταριστική πραγματικότητα, ο ελληνικός στρατός, με απόφαση αριστερής κυβέρνησης, αναλαμβάνει για πρώτη φορά μετά τη χούντα του ‘67 την πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ, μέσω της υπουργοποίησης του αρχηγού ΓΕΕΘΑ Βαγγέλη Αποστολάκη αμέσως μετά την παραίτηση Καμμένου. Μίας αριστερής κυβέρνησης που επιχειρεί εντέχνως από τα κυβερνητικά επιτελεία να παρουσιάσει τον στρατιωτικό μηχανισμό ως «κοινωνικό αρωγό» και «προστάτη». Από τα θεαματικά ρεπορτάζ για τη «διάσωση» προσφύγων στο Αιγαίο μέχρι τη συμμετοχή του στην αντιμετώπιση της μόλυνσης του Σαρωνικού και των πρόσφατων πυρκαγιών στην Αττική. Από τις μπουλντόζες με τις ερπύστριες που ανοίγουν δρόμους στα απομακρυσμένα νησιά μέχρι τη συμβολή της στρατιωτικής μηχανής στις ανεγέρσεις σχολείων (για οικογένειες στρατιωτικών) και σε προγράμματα ανακύκλωσης, η συγκυβέρνηση -με τη συμβολή όλων των κομμάτων και θεσμών- παλεύει να ωραιοποιήσει και να κανονικοποιήσει τον στρατό στις συνειδήσεις των «από κάτω». Μέσα στο ίδιο πλαίσιο επιχειρείται παράλληλα να παρουσιαστεί η θητεία ως μια «ωφέλιμη περίοδος για τη νεολαία», ακόμα και αν οι συχνές αυτοκτονίες φαντάρων στα έγκατα της στρατιωτικής μηχανής και του στυγνού πειθαναγκασμού συνεχίζουν να διαψεύδουν τις φανταχτερές αυτές διακηρύξεις. Πρόκειται για μία σχεδιασμένη επιχείρηση ξεπλύματος του ελληνικού στρατού και του πρωταγωνιστικού ρόλου που έχει επιτελέσει στην επιβολή στρατοκρατικών καθεστώτων (π.χ. χούντα 67, δικτατορία Μεταξά ‘36), την καταστολή ιστορικών κοινωνικών εξεγέρσεων (π.χ. Λαύριο, Κιλελέρ, Θεσσαλονίκη, Πολυτεχνείο) καθώς και της συμβολής του στα πολεμικά μέτωπα και τις επιθέσεις της δύσης σε χώρες της Ασίας, της Αφρικής ή των Βαλκανίων (π.χ. Κορέα, Αφγανιστάν, Λιβύη, Γιουγκοσλαβία). Στην παρούσα συνθήκη, ο ελληνικός στρατός αποτελεί τον κεντρικό διαχειριστή της καταστολής προσφύγων/μεταναστ(ρι)ών και εν γένει της αντιμεταναστευτικής πολιτικής (και των παχυλών κονδυλίων της με εκατομμύρια ευρώ στη διάθεση του ΥΠΕΘΑ). Οργανώνει την αορατοποίηση των προσφύγων/μεταναστ(ρι)ών έχοντας διαμορφώσει και μονιμοποιήσει μια σειρά στρατοπέδων σε τόπους εξαίρεσης-εκτοπισμού όσων οι ζωές ορίζονται ως «περιττές». Στρατιωτικοποιεί τα θαλάσσια σύνορα μαζί με το ΝΑΤΟ και τον FRONTEX δολοφονώντας ή εξαναγκάζοντας τους/τις μετανάστ(ρι)ες σε θάνατο στα επικίνδυνα περάσματα του Έβρου ή στον βυθό του Αιγαίου. Εντείνει τις απελάσεις και διευθύνει ένα καθεστώς ομηρίας, εγκλεισμού και κοινωνικού αποκλεισμού εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Όσο και να παρουσιάζεται ως «προστάτης» της κοινωνίας, ο στρατός δεν αποτελεί παρά τη φονική μηχανή πολέμου και καταστολής εκ μέρους κράτους και αφεντικών.

Μέσα σε αυτή τη συγκυρία επίκλησης της εθνικής ενότητας και επίτασης των πολεμικών ιαχών, το ελληνικό κράτος και ο στρατός δεν θα μπορούσαν παρά να συνεχίσουν απρόσκοπτα και εντατικότερα την καταστολή όσων δεν καταπίνουν το χάπι της εθνικής αποβλάκωσης, όσων αρνούνται τα εθνικά καλέσματα για «συστράτευση», όσων αρνούνται να υποταχθούν στον χακί εκβιασμό της εξουσίας. Οι ολικοί αρνητές στράτευσης, βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρο της καταστολής καθώς αμφισβητούν έθνη, κράτη και στρατούς, ακυρώνουν στην πράξη με τις αρνήσεις τους τον μιλιταρισμό και τη στρατοπεδική ζωή, υπονομεύουν τους διαχωρισμούς και τα δίπολα, εχθρευόμενοι τόσο τον πόλεμο όσο και την ειρήνη των κυρίαρχων αυτού του κόσμου. Και ακριβώς γι’ αυτήν την κοινωνικά ορατή επιλογή τους μέσα σε αυτή τη συγκυρία οξύνεται η εκδικητικότητα του στρατού: με πολλαπλές διώξεις σε στρατοδικεία (που δεν τα αναγνωρίζουν), με απανωτά πρόστιμα των 6.000 ευρώ (που αρνούνται να πληρώσουν), με καθημερινές αναζητήσεις από τις αρχές στις κατοικίες τους, με μια διαρκή απειλή για καταδίκες και κατασχέσεις.

Η εκδικητική και παραδειγματική στρατιωτική καταστολή των ολικών αρνητών στράτευσης συνεχίζεται με μια φάμπρικα διώξεων από το στρατοδικείο του Ρουφ, όπου στις 6 Φεβρουαρίου 2019 δικάζονται δύο ολικοί αρνητές στράτευσης, ο Κωνσταντίνος Γουνιτσιώτης και ο Στράτος Μωυσής, ενώ στις 18 Φεβρουαρίου 2019 δικάζεται ο ολικός αρνητής στράτευσης Παύλος Χριστόπουλος. Στις απανωτές διώξεις, στα πρόστιμα και τις απειλές, στεκόμαστε αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι στους ολικούς αρνητές. Κανένας και καμία μόνος/η μπροστά στις ορέξεις του κράτους και των στρατοκρατών, για έναν κόσμο αλληλεγγύης, ελευθερίας, αυτοοργάνωσης, κοινοκτημοσύνης, χωρίς έθνη, κράτη, στρατούς και επίπλαστους διαχωρισμούς.

Αλληλεγγύη στους ολικούς αρνητές στράτευσης

ούτε μία ώρα, ούτε ένα ευρώ στον στρατό

κανένας φαντάρος ποτέ και πουθενά

Συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στο Στρατοδικείο

ΡΟΥΦ, 9π.μ., όπου δικάζονται

Τετάρτη 6.2:

Κωνσταντίνος Γουνιτσιώτης και Στράτος Μωυσής

Δευτέρα 18.2:

Παύλος Χριστόπουλος

Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης (Αθήνα), Αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και τον Πειραιά, Κατάληψη Αγρός (Πάρκο Τρίτση – Ίλιον), Θερσίτης (Ίλιον), Κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω), Πάροδος (Νίκαια), Ρεσάλτο (Κερατσίνι)

Details

Category: Κεντρικά Νέα

Published: 24 December 2018

Το απόγευμα της Δευτέρας 17/12, έξω από το Ινστιτούτο Γκαίτε στην οδό Ομήρου στο κέντρο της Αθήνας πραγματοποιήθηκε αντιεθνική παρέμβαση αλληλεγγύης στους ολικούς αρνητές στράτευσης, επ’ αφορμής της προγραμματισμένης εκδήλωσης του κυβερνητικού πλυντηρίου «Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς» με τίτλο «Διεθνισμός ή Εθνικισμός» – «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα». Η παρέμβαση πραγματοποιήθηκε ενάντια σε μία ακόμη προσπάθεια ξεπλύματος της βαρβαρότητας του έθνους, του κράτους και του στρατού από τους εκπροσώπους του διεθνισμού, σε μια εποχή που οι ολικοί αρνητές στράτευσης διώκονται ασταμάτητα από τους διεθνιστές της αριστερής διακυβέρνησης (με τον ίδιο ζήλο που επέδειξαν οι «εθνικιστές» προκάτοχοί τους) για την έμπρακτη και κοινωνικά ορατή εναντίωσή τους στις εθνικές αυταπάτες, τον μιλιταρισμό και τον κόσμο της εξουσίας.

Η εκδικητική και παραδειγματική στρατιωτική καταστολή των «ανυπότακτων» με επαναλαμβανόμενες ποινικές και οικονομικές διώξεις (με χαρακτηριστική την περίπτωση του αναρχικού ολικού αρνητή στράτευσης Δ. Δημτσιάδη στην Θεσσαλονίκη ο οποίος μέσα σε 2 χρόνια έχει πολλαπλά στρατοδικεία και διαδοχικά πρόστιμα δεκάδων χιλιάδων ευρώ), οξύνεται καθόλου τυχαία σε μία περίοδο κατά την οποία ο εθνικιστικός, πατριωτικός, μιλιταριστικός και πατριαρχικός εσμός διαμορφώνει τις συστημικές προσταγές ενάντια στους «από κάτω». Οι συστηματικές αυτές πολιτικές διώξεις επιβεβαιώνονται και στην Αθήνα, όπου πέραν των προστίμων και των απειλών (από μπάτσους, εισαγγελείς, εφοριακούς και καραβανάδες) ενάντια σε ολικούς αρνητές στράτευσης, η φάμπρικα των στρατοδικείων στο Ρουφ διώκει μέσα σε μία μέρα (6 Φεβρουαρίου 2019) δύο ολικούς αρνητές (Κωνσταντίνος Γουνιτσιώτης και Στράτος Μωυσής) ενώ λίγες μέρες αργότερα (18 Φεβρουαρίου 2019) ακολουθεί μία ακόμα δίωξη ολικού αρνητή στράτευσης (Παύλος Χριστόπουλος).

Η παρέμβαση, η οποία πλαισιώθηκε από περίπου 40 συντρόφους/ισσες, ξεκίνησε λίγο μετά τις 6μμ αποκλείοντας την είσοδο του Ινστιτούτου Γκαίτε, με πανό, αντιμιλιταριστικά και αντιεθνικά συνθήματα*, τρικάκια και μοίρασμα εκατοντάδων κειμένων ενάντια στα κυριαρχικά ψευδοδιλήμματα «διεθνισμού ή εθνικισμού» που ρίχνουν στάχτη στα μάτια αποκρύπτοντας την κοινή υπηρεσία αμφότερων στα εθνικά ιδεώδη και την κρατική βαρβαρότητα (με τη στρατιωτική διαχείριση και καταστολή προσφύγων/μεταναστών ως «εθνικού κινδύνου» να δεσπόζει στη λίστα των «εθνικών αναγκών» μαζί με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης/ομηρίας, τις φυλακές και τις κρατικές δολοφονίες στα σύνορα). Ανάμεσα στα περίπου 150 άτομα που προσήλθαν για να παρακολουθήσουν την εκδήλωση (τα οποία χωρίς να συνιστούν ένα ομοιογενές πλήθος στάθηκαν μεταξύ απαθούς δεκτικότητας έως και θετικής ανταπόκρισης και ενδιαφέροντος προς την παρέμβαση) δεν έλειψαν και εκείνοι-ες που επέδειξαν περήφανα έναν «αριστερό πολιτισμό» συγκοινωνούντα με εκείνον των αντιδραστικών μικροαστών και μαγαζατόρων που τους ενοχλούν οι πορείες και οι πολιτικές κινητοποιήσεις.  Αυτοί οι μάγοι της αορατοποίησης που κόπιαζαν να εξαφάνισουν τον πολιτικό χαρακτήρα της παρέμβασης, τα πανό, τα κείμενα, τα τρικάκια και τους δεκάδες συντρόφους/ισσες στην είσοδο του Ινστιτούτου, με προοδευτικές σπρωξιές και εντάσεις, είναι αυτοί που νομιμοποιούν την γλώσα της καταστολής, των δικών τους κρατικών μηχανισμών. Είναι αυτοί που μπορούν και μεταμορφώνονται σε θιγμένους και ενίοτε αγανακτισμένους πολίτες, αποδίδοντας «αυταρχισμό» και «φασισμό» σε όσους/ες αρνούνται τα έθνη και τον μιλιταρισμό. Είναι αυτοί που χειροκροτούν τους στυλοβάτες της κρατικής εξουσίας όπως ο Μπαλτάς, ο Ρήγας, ο Τσακαλώτος, ο Καρανίκας και άλλοι πρεσβευτές της διεθνιστικής καταστολής των ολικών αρνητών στράτευσης.

Η παρέμβαση ολοκληρώθηκε στις 7:30μμ με πορεία προς τα Προπύλαια, στη διάρκεια της οποίας συνεχίστηκε το μοίρασμα κειμένων, τα αντιμιλιταριστικά συνθήματα και τα τρικάκια.

Ούτε εθνικιστές, ούτε διεθνιστές
Απάτριδες, ανυπότακτοι και αντιμιλιταριστές

Κάτω τα κράτη, τα έθνη και οι στρατοί
Αλληλεγγύη στους ολικούς αρνητές στράτευσης

[*Ορισμένα από τα συνθήματα που φωνάζονταν κατά τη διάρκεια της παρέμβασης:

Ούτε διεθνιστές, ούτε πατριώτες
Στην εθνική ενότητα είμαστε προδότες

Γέμισε το Αιγαίο κορμιά μεταναστών
Είναι και οι Έλληνες φονιάδες των λαών

Κανένας φαντάρος ποτέ και πουθενά
Εμείς δεν πολεμάμε για τα αφεντικά

Ούτε με Μπαλτά, ούτε με Σαμαρά
Εμείς δεν πολεμάμε για τα αφεντικά

Σε ελλάδα, τουρκία, μακεδονία
Ο εχθρός είναι στις τράπεζες και τα υπουργεία

Κράτη, έθνη, θρησκεία, οικονομία
Γέμισαν τη γη ανθρώπινα σφαγεία]

Για να κατεβάσετε το κείμενο της παρέμβασης σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.

Details

Category: Κεντρικά Νέα

Published: 21 December 2018

Στις 5/9 η κατάληψη παλιού νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη δέχθηκε φασιστική- εμπρηστική επίθεση με αποτέλεσμα να καταστραφεί μεγάλο μέρος του υλικού εξοπλισμού της, του αρχείου και της βιβλιοθήκης της.

Η επίθεση αυτή έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά εκκενώσεων αυτοοργανωμένων καταλήψεων τα τελευταία τρία χρόνια από την κυβερνώσα αριστερά του κράτους και την ακροδεξιά συνιστώσα της – με πιο πρόσφατες αυτές του κατειλημμένου γυμναστηρίου και της κατάληψης Non Serviam – και να υπενθυμίσει για μία ακόμη φορά ότι όπου δεν φτάνει το γκλοπ της δημοκρατίας, φτάνει το μακρύ της χέρι, φασίστες-παρακράτος.

Οι επιθέσεις απέναντι σε αυτοοργανωμένους χώρους είναι επίθεση σε όσες/ους αγωνίζονται και η αλληλεγγύη μας απέναντί τους καθώς και σε όσους/ες διώκονται είναι βασικό στοιχείο του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τον αγώνα απέναντι σε κράτος, κεφάλαιο, πατριαρχία, απέναντι σε κάθε είδους διαχωρισμό, εθνικό, ταξικό, φυλετικό, έμφυλο.

Και συλλογικά θα τις υπερασπιστούμε. Γιατί…

Oι καταλήψεις είναι εγχειρήματα που δοκιμάζουν στην πράξη και προτάσσουν την αμφισβήτηση της ιδιοκτησίας, την απαλλοτρίωση-επανοικειοποίηση του κλεμμένου χώρου και χρόνου, μέχρι τη συνολική κοινωνική και ατομική απελευθέρωση μέσων, τρόπων, δυνατοτήτων, του ίδιου μας του εαυτού, ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Προτάσσουν τη  συλλογικοποίηση και συνδιαμόρφωση μέσα από οριζόντιες-αντιιεραρχικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Τη δημιουργία ριζοσπαστικών κοινοτήτων αγώνα, χειραφετημένης καθημερινής ζωής, δημιουργικότητας, αυτομόρφωσης, βασισμένων στην αλληλεγγύη, στην προοπτική μιας αυτοοργανωμένης κοινωνίας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΑΛΙΟΥ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

10, 100, 1000άδες ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Σάββατο 22/12, βραδιά αλληλεγγύης για την αποκατάσταση του χώρου της κατάληψης Παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη (στον χώρο της κατάληψης του κτήματος Πραποπούλου)

αυτοοργανωμένα στέκια & καταλήψεις, αναρχικές & αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες από την αθηναϊκή μητρόπολη