Details

Category: Κεντρικά Νέα

Published: 05 May 2021

Στην "εποχή των πανδημιών", όταν μας λένε πως οι εθνικές οικονομίες "αρρωσταίνουν", η κερδοφορία των αφεντικών "διασωληνώνεται" και πως "μαζί θα βρούμε την γιατρειά"

η βάση για το "εμβόλιο" θα είναι και πάλι η μεγαλύτερη υποτίμησή μας, η όξυνση της εκμετάλλευσης.

Μαύρη εργασία - επισφάλεια - εργασιακές γαλέρες.

Ή τους σβήνουμε ή γινόμαστε τα υπάκουα πειραματόζωα που πάνω στις ζωές τους θα χτιστεί η "νέα" κανονικότητα.

Απεργίες - Σαμποτάζ - Ανυπακοή - Αλληλεγγύη στους εργασιακούς

Μάιος 2020,

Θερσίτης

[Για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής .pdf πατήστε εδώ]

Details

Category: Κεντρικά Νέα

Published: 16 January 2021

Την Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου στις 12 το μεσημέρι, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στην οδό Αθηνάς (από το Μοναστηράκι ως τη Βαρβάκειο) από τη Συνέλευση ενάντια στην κρατική καταστολή και για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις. Πάνω από 50 συντρόφισσες και σύντροφοι αψηφήσαμε τις κρατικές απαγορεύσεις και βρεθήκαμε σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της Αθήνας, μοιράζοντας κείμενα, πετώντας τρικάκια και φωνάζοντας συνθήματα, ενάντια στην κυριαρχική τρομοκρατία, την λεηλασία των ζωών μας, τα lock-down και τις απαγορεύσεις του κράτους. Επίσης η κίνησή μας είχε τον χαρακτήρα της αλληλεγγύης στα κατειλημμένα εδάφη και αποτέλεσε μια πρώτη κινηματική απάντηση απέναντι στην εισβολή του κράτους στις φοιτητικές εστίες του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΦΕΠΑ).

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ

ΝΑ ΕΞΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ,

ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

το κείμενο που μοιραζόταν στην παρέμβαση:

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΖΗΤΑΕΙ ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΗ...

Εδώ και 10 μήνες, το κράτος εκμεταλλευόμενο την Covid-19 προσπαθεί να μας επιβάλλει να μιλάμε τη γλώσσα της υποταγής και της συναίνεσης μέσα από την έκδοση αλλεπάλληλων διαταγμάτων, την εφαρμογή «υγειονομικών μέτρων» και την επιχείρηση εμπέδωσης ενός «δόγματος του σοκ» με διαδοχικούς περιορισμούς και νέες απαγορεύσεις, έχοντας φτάσει πλέον σε καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας και αποκλεισμό ολόκληρων περιοχών, όπως η δυτική Αττική, με συμμετοχή και του στρατού. Για να κυριαρχήσει όμως ο «νόμος της σιωπής» χρειάστηκε η εκχώρηση συναίνεσης από όλο το πολιτικό φάσμα (της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη, συμπεριλαμβανομένης). Παράλληλα, επιστρατεύθηκαν ολοκληρωτικές προπαγανδιστικές τεχνικές, με τα καλοπληρωμένα ΜΜΕ να ενοχοποιούν την κοινωνία μέσω της «ατομικής ευθύνης» για τη διασπορά και τους εκατοντάδες νεκρούς, να ξερνούν ασταμάτητα φόβο και να εξυμνούν τις κρατικές επιλογές και με επιστημονικά επιτελεία να διαδίδουν καθημερινά τις «έγκυρες» αναλύσεις, πορίσματα και συμβουλές τους μέσω τηλεοράσεων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ. Ταυτόχρονα, κάθε φωνή και κίνηση αμφισβήτησης στις κυριαρχικές προσταγές παρουσιάζεται ως κοινωνική απειλή και σκόπιμα ομογενοποιείται με τον «ψεκασμένο» ή ακροδεξιό οχετό. Η κρατική διαχείριση της Covid-19 επιχειρεί να «χτίσει» μια νέα εθνική συστράτευση απέναντι στον «αόρατο εχθρό», στρατιωτικοποιώντας την κοινωνική ζωή και στοιχίζοντας τον πληθυσμό πίσω από το άρμα των κρατικών διαταγών. Ο περίφημος αυτός πόλεμος, όμως, δεν είναι απέναντι σε έναν «αόρατο εχθρό» αλλά η αναδιατύπωση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου με το μανδύα της «υγειονομικής κρίσης».

…ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕΙ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ

Μέσα σε ένα περιβάλλον διαρκών και αλληλοτροφοδοτούμενων κρίσεων, η καταστολή αποτελεί το «σημείο ισορροπίας» για το κράτος και το κεφάλαιο σε διεθνές επίπεδο. Παράλληλα, στον ελλαδικό χώρο, η επίθεση στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, το νομοσχέδιο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, η απαγόρευση κυκλοφορίας, οι εφιαλτικές συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές και τα κέντρα κράτησης ή “υποδοχής” μεταναστ(ρι)ών, η ανάσυρση της θεωρίας των δύο άκρων (με αφορμή την απόφαση της δίκης της ΧΑ), η ασφυκτική παρουσία των μπάτσων και η μετατροπή τους σε διαχειριστές των υγειονομικών μέτρων, η χουντικής προέλευσης απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 4 ατόμων στις 17 Νοέμβρη και 6 Δεκέμβρη με εκατοντάδες προσαγωγές, συλλήψεις και πρόστιμα στις συγκεντρώσεις και πορείες που πραγματοποιήθηκαν, η εκκένωση του Πολυτεχνείου στις 13/11/20 και η απέλαση στη Γαλλία του αναρχικού συντρόφου Errol -που συνελήφθη στις 6/12- με συνοπτικές διαδικασίες “fast track”, σε συνδυασμό με την αδιάκοπη επίθεση στον «εσωτερικό εχθρό» μέσω των εκκενώσεων καταλήψεων, τις δικαστικές ομηρίες και φυλακίσεις αγωνιστ(ρι)ών, τον ξυλοδαρμό διαδηλωτ(ρι)ών και τη στρατιωτική κατοχή των Εξαρχείων, αποτελούν προϋπόθεση για την αναπαραγωγή και ισχυροποιήση του συστήματος εξουσίας. Η εξάπλωση της λοίμωξης Covid-19 αποτελεί αφορμή και επιταχυντή για τον καθολικό μετασχηματισμό κάθε πτυχής της καθημερινής ζωής από την πλευρά της κυριαρχίας. Η επίθεση στις εναπομείνασες κοινωνικές και ταξικές κατακτήσεις, η θανατοπολιτική της γκετοποίησης στις φυλακές και στα κέντρα εκτοπισμού μεταναστ(ρ)ιών, η περαιτέρω εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και «απορρύθμιση» των εργασιακών σχέσεων (απλήρωτες υπερωρίες, τηλεργασία, εκ περιτροπής εργασία κτλ), η αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης (τηλεκπαίδευση, λουκέτο στα ΑΕΙ, δημιουργία νέου σώματος με πρόσληψη 1500 μπάτσων για την αστυνόμευση των πανεπιστημίων, νομοσχέδια εντατικοποίησης για τα σχολεία κτλ), η επιβολή περιορισμών στις κοινωνικές επαφές (την ίδια στιγμή που οι «από κάτω» στοιβαζόμαστε σε εργασιακά κάτεργα και Μέσα Μαζικής Μεταφοράς) με την παράλληλη απονέκρωση του δημόσιου χώρου, η καταστολή κάθε μορφής κοινωνικής αντίστασης καθώς και η γενίκευση της χρήσης της τεχνολογίας για την επιτήρηση και τον κοινωνικό έλεγχο, δεν αποτελούν «εικόνες» ενός μακρινού μακάβριου μέλλοντος αλλά όψεις της αδιανόητης δυστοπίας που ζούμε στο σήμερα.

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ

Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη να αντιτάξουμε τα προτάγματα και τις πρακτικές της συλλογικοποίησης και της αυτοοργάνωσης. Να μην αρκεστούμε στην επιβίωση αλλά να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και απέναντι στο δόγμα “σπίτι - δουλειά - οθόνη” να δημιουργήσουμε εστίες άρνησης και αντίστασης. Να μην αφήσουμε τον φόβο, την κατάθλιψη και την απομόνωση να κυριαρχήσουν αλλά να τα μετατρέψουμε σε οργή και αγώνα ενάντια στην «πανδημία» του κράτους, του κεφαλαίου, της πατριαρχίας και του επελαύνοντος ολοκληρωτισμού.

ΝΑ ΕΞΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ,

ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Συνέλευση ενάντια στην κρατική καταστολή

και για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις

δεκέμβρης 2020

αναδημοσίευση από αθηναϊκό indymedia

Details

Category: Κεντρικά Νέα

Published: 05 November 2020

Συγκέντρωση-μικροφωνική:

07/11/2020 στις 12:00 στο Μοναστηράκι

Ούτε με τα σύνορα, ούτε με τους στρατούς,ούτε με τα πετρέλαιά τους

Τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε την προσπάθεια του ελληνικού και του τουρκικού κράτους να προωθήσουν τα πολιτικοοικονομικά τους συμφέροντα στην περιοχή της Αν. Μεσογείου, ανταγωνιζόμενα για τις υφαλοκρηπίδες και τη μεγιστοποίηση της επιφάνειας των ΑΟΖ. Στο πλαίσιο της κλιμακούμενης στρατιωτικής/διπλωματικής έντασης μεταξύ τους, αμφότερα στοχεύουν στην τόνωση της εσωτερικής εθνικής ομοψυχίας και τη συσπείρωση του συνόλου της κοινωνίας γύρω από αυτά. Όλες οι καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις, δεξιές κι αριστερές, διαγκωνίζονται για τα πρωτεία του πατριωτισμού και μας καλούν σε ετοιμότητα για την υπεράσπιση των «συμφερόντων του έθνους».

Τα «συμφέροντα του έθνους» επικεντρώνονται αυτή τη φορά στην εξασφάλιση πρόσβασης των δυο κρατών στα υποθαλάσσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Πέρα όμως από αυτό, ο ανταγωνισμός για τις ΑΟΖ αντανακλά την προσπάθεια ενίσχυσης της γεωστρατηγικής θέσης των δύο κρατών στον παγκόσμιο χάρτη, και την ταυτόχρονη προσπάθεια πλήρους καθυπόταξης των υπηκόων τους μέσω ιδεολογημάτων περί «εθνικού συμφέροντος». Στο ανταγωνισμό μεταξύ των δυο κρατών, τα μόνα συμφέροντα που εξυπηρετούνται είναι αυτά των βιομηχανιών όπλων (που ξεκινούν νέες πωλήσεις), των πετρελαϊκών (που αναμένουν νέες πηγές άντλησης κέρδους) και των μπλοκ των κρατών (που αναμένουν τα αντίστοιχα πολιτικά-γεωστρατηγικά οφέλη). Επιπλέον, με τις εξορύξεις που σχεδιάζονται, η Γη, ήδη επιβαρυμένη από την βάρβαρη καπιταλιστική δραστηριότητα, δέχεται ένα ακόμη πλήγμα, μετατρεπόμενη ολοένα και περισσότερο σε ένα συνεχές και ατελείωτο βιομηχανικό τοπίο, αφιλόξενο για κάθε ζωντανό οργανισμό.

Η πραγματικότητα αυτή αποσιωπάται ή εξωραΐζεται, δημιουργώντας ψευδείς ελπίδες στο εσωτερικό ακροατήριο της κάθε κρατικής οντότητας ότι αυτός ο υποθαλάσσιος «πλούτος» θα παραγάγει επιτέλους συνθήκες οικονομικής ευμάρειας που θα ωφελήσουν το σύνολό της κοινωνίας. Πρόκειται βέβαια για μια φτηνή -όσο και αβέβαιη εν τέλει- δωροδοκία («πάρε λίγα ψίχουλα για να καταπιείς με όρεξη τα τοξικά») στα καταπιεσμένα κι εκμεταλλευόμενα κοινωνικά κομμάτια στο ελληνικό, κυπριακό και το τουρκικό κράτος που δε θα δουν δεκάρα από τα κέρδη των πετρελαίων και που, αν δεν κληθούν να τροφοδοτήσουν με το αίμα τους την βάρβαρη μιλιταριστική κρεατομηχανή, θα δουν το επίπεδο διαβίωσής τους να καταβαραθρώνεται, τα εργασιακά δικαιώματά τους να εξανεμίζονται, την επιτήρηση και την καταστολή να γιγαντώνονται, τη λεηλασία της Γης να εντείνεται. Όλα αυτά δηλαδή που κάθε φορά σε ανάλογες περιπτώσεις προάγονται ως καίριες και αναγκαίες υποχωρήσεις μπροστά στο συμφέρον της πατρίδας.

Κάθε κράτος είναι επιθετικό, καθώς αναζητά την επέκταση και το βάθεμα της κυριαρχίας και της επιρροής του· κάθε κράτος είναι ή θέλει να δείχνει ετοιμοπόλεμο, καθώς χρησιμοποιεί τη στρατιωτική του ισχύ ως διαπραγματευτικό όπλο. Το ζήτημα κυριαρχίας των υφαλοκρηπίδων δεν θα λυθεί μόνο (ούτε καν κυρίως) με νομικούς όρους, αλλά με παιχνίδια διπλωματίας και στρατιωτικής υπεροχής· γι’ αυτό, τα δυο κράτη προσπαθούν να εξασφαλίσουν την εθνική ενότητα και συναίνεση στο εσωτερικό τους, προωθώντας κυρίως το μίσος για τους «απέναντι». Σε αντίθεση με τα προωθούμενα από τα δυο κράτη αφηγήματα, σύμφωνα με τα οποία το καθένα, παράλληλα με την προβολή της ισχύος του, διεκδικεί για τον εαυτό του το ρόλο του αμυνόμενου (το ελληνικό αμύνεται ενάντια στον «προαιώνιο εχθρό», το τουρκικό αμύνεται ενάντια στον δυτικό επεκτατισμό), αναγνωρίζουμε τη, φύσει και θέσει, επιθετική στάση αμφότερων. Το αφήγημα του ελληνικού κράτους προσπαθεί να μας πείσει ότι «η ελλάδα είναι μια ειρηνική χώρα» που πάντοτε βρίσκεται σε άμυνα απέναντι σε ξένες δυνάμεις. Η αλήθεια είναι ότι αποτελεί μια ισχυρή οικονομική και στρατιωτική δύναμη στα Βαλκάνια (ελληνικές επιχειρήσεις σε διάφορες χώρες, φύλαξη εναέριων συνόρων βόρειας μακεδονίας κ.λπ.), έχει επιχειρήσει σημαντικές κατακτητικές εκστρατείες στο παρελθόν, έχει συμμετάσχει σε πολέμους-σταυροφορίες νατοϊκής έμπνευσης σε διάφορες περιοχές του πλανήτη (ιράκ, αφγανισταν, λιβύη κ.ά.), ενώ στο παρόν επιδιώκει, μέσω των συμμαχιών της με Κύπρο, Ισραήλ και Αίγυπτο, να αποτελέσει τον κύριο παίκτη στην Αν. Μεσόγειο. Το δημοκρατικό καθεστώς στην Ελλάδα και η ορθόδοξη χριστιανική πίστη προβάλλονται ως τα όπλα που δίνουν στο κράτος «ανθρώπινο χαρακτήρα, πολιτισμό, ελευθερία» σε αντίθεση με το συχνά ονομαζόμενο «φασιστικό κράτος» της τουρκίας και τον «φονταμενταλισμό» της ισλαμικής πίστης, καθώς το διάχυτο αντιτουρκικό αίσθημα αποτελεί δομικό στοιχείο του ελληνικού έθνους-κράτους ήδη από τη δημιουργία του. Το τούρκικο κράτος με τη σειρά του προσπαθεί να προωθήσει στο εσωτερικό του το αφήγημα ότι αποτελεί θύμα «του επεκτατισμού της Δύσης». Στην πραγματικότητα, διεκδικεί κι αυτό την κυριαρχία στο Αιγαίο και την νοτιοανατολική μεσόγειο, θέλοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο από τις ΑΟΖ. Παράλληλα, προκειμένου να ισχυροποιήσει την θέση του στην περιοχή, διεξάγει πόλεμο στη Συρία, στηρίζει πολέμους στην ευρύτερη περιοχή, προσπαθεί να συντρίψει τις κουρδικές κοινότητες, επιτίθεται σε κάθε φωνή αντίδρασης στο εσωτερικό του, αναβαθμίζει τον πολεμικό του εξοπλισμό κ.λπ.

Ο πόλεμος δεν αποτελεί ποτέ ένα μεμονωμένο γεγονός ένοπλης σύρραξης μεταξύ κρατών. Η πολεμική προετοιμασία είναι διαρκής και αποτελεί μια διαδικασία σύμφυτη με το κράτος. Ο πόλεμος μαίνεται διαρκώς, και το μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης προωθεί τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου και του κράτους είτε με είτε χωρίς ένοπλες συρράξεις. Αυτό το καθεστώς θεμελιώνεται στην αγάπη για το έθνος-κράτος, τις μιλιταριστικές αξίες, τη στράτευση, τις παρελάσεις, την κατασκευή της εθνικής ενότητας. Η εθνική ενότητα αποκρύπτει την ταξική διαίρεση και ταυτόχρονα ενισχύει τους έμφυλους και φυλετικούς διαχωρισμούς. Στο ελληνικό κράτος βλέπουμε αυτή τη διαδικασία να εντείνεται ξανά τα τελευταία χρόνια και να διαμορφώνει ισχυρές κοινωνικές συμμαχίες και νομιμοποίηση. Ο λόγος του κράτους αναδιαρθρώνεται, διαμορφώνει μέτωπα πειθαρχίας στο εσωτερικό του στη βάση του κοινού εθνικού συμφέροντος και του φόβου. Το κοινωνικό σώμα εκπαιδεύεται στον πολεμικό λόγο, ο οποίος πλαισιώνεται κι ενισχύεται από διάφορους «ειδήμονες» περί διεθνών σχέσεων και λοιπούς ακαδημαϊκούς.

Ο πολεμικός λόγος και η κοινωνική του διεισδυτικότητα επιτρέπει στο κράτος τη στρατιωτικοποιημένη διαχείριση μιας σειράς ζητημάτων. Κομβικό γεγονός σε αυτή την κατεύθυνση θεωρούμε τη στρατιωτικοποίηση της διαχείρισης του μεταναστευτικού, αρχικά στον Έβρο, την περασμένη άνοιξη. Είδαμε μετανάστ(ρι)ες να χρησιμοποιούνται εργαλειακά από το τουρκικό κράτος (κάτι που έχει κάνει κατά κόρον και το ελληνικό σε άλλες περιστάσεις) και να μεταφέρονται, ακόμα και με την απειλή όπλων, στα σύνορα του Έβρου, με παράλληλες υποσχέσεις για ασφαλή διάβαση των συνόρων. Εκεί τους περίμενε ένα στρατιωτικοαστυνομικό σύμπλεγμα (στρατός, ΜΑΤ, συνοριοφύλακες, παραστρατιωτικοί), το οποίο, επίσης με την απειλή όπλων, τρομοκρατώντας και δολοφονώντας δύο τουλάχιστον άτομα, απέτρεψε την είσοδό τους. Με βάση τον διαχωρισμό της μετανάστριας από τον πρόσφυγα, με βάση την παρουσίασή τους από το κράτος ως «ασύμμετρη απειλή», ως ένα περίπου πολεμικό επεισόδιο στον διακρατικό ανταγωνισμό ελλάδας-τουρκίας, ο στρατός εμφανίστηκε ως προστάτης της «καθαρότητας του έθνους» (από κοινού με ένοπλους φασίστες, πατριώτες και μπάτσους), ως τοποτηρητής της νομιμότητας και ως πάροχος ανθρωπιστικής βοήθειας (και σφαιρών) στους κατατρεγμένους ανθρώπους που φτάνουν στα σύνορα του ελληνικού έθνους-κράτους. Μερικούς μήνες αργότερα, οι δολοφονικές επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο συνεχίζονται με νέα ένταση, ενώ χαρακτηριστική είναι η περιχαράκωση, επιτήρηση και καταστολή των μεταναστ(ρι)ών στα camps από στρατό και μπάτσους, όπως το πρόσφατο παράδειγμα της Μόριας-2 στο Καρά Τεπέ.

Ο στρατός παρουσιάζεται ως ένας χρήσιμος, αναγκαίος, κομβικός θεσμός. Εκτός από σωτήρας και προστάτης απέναντι σε κάθε λογής εξωτερικό ή εσωτερικό εχθρό, προωθείται από την κρατική προπαγάνδα ως ένας θεσμός επίλυσης κοινωνικών ζητημάτων, παρεμβαίνει ολοένα και πιο ανοιχτά, εκτός από το μεταναστευτικό, στη διαχείριση καταστροφών και σε δημόσια έργα, τόσο επί δεξιάς όσο και επί αριστερής διακυβέρνησης. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρείται να κανονικοποιηθεί ο ρόλος του και να διαχυθούν οι αξίες και η ιδεολογία του (ιεραρχία, πατριαρχία, τυφλή υπακοή, έμφυλοι διαχωρισμοί) στο κοινωνικό σώμα. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και ο περαιτέρω προσανατολισμός της εκπαίδευσης στην παραγωγή ειδικευμένων/ πειθαρχημένων ελληνόφρονων υπηκόων (αύξηση των ωρών διδασκαλίας των θρησκευτικών και κατάργηση άλλων μη τεχνικών μαθημάτων), καθώς και η εκμετάλλευση φοιτητών κι ερευνητριών ως εργαζόμενων στη διεξαγωγή ερευνών για το σύμπλεγμα αστυνομίας/στρατού (ερευνών χρηματοδοτούμενων από οργανισμούς τύπου Frontex, υπουργεία και αστυνομίες, ελληνικές και μη). Μέσω αυτής της διαδικασίας στρατιωτικοποίησης, η οποία εκβάλλει σε διάφορες πτυχές του κοινωνικού, επιχειρείται η ένωση των από τα κάτω υπό την ταμπέλα του έθνους και του κράτους, αλλά και γύρω από το μίσος σε αυτόν/ή που έτυχε να γεννηθεί από την άλλη πλευρά των συνόρων.

Αντίστοιχα στρατιωτικοποιημένη είναι και η κρατική διαχείριση της COVID-19 (όχι μόνο στην ελλάδα βέβαια, το μοντέλο αυτό συνιστά παγκόσμια συνταγή). Ο ιός αντιμετωπίζεται από το κράτος όχι μόνο με υγειονομικά μέσα αλλά ως άλλος ένας εθνικός εχθρός, ο οποίος αποκρούεται με αντίστοιχα εθνικά-στρατιωτικά μέσα (απαγόρευση κυκλοφορίας και συγκεντρώσεων, εγκλεισμός, αστυνόμευση, μαζική επιβολή «σωστής υγειονομικής συμπεριφοράς» κ.λπ.). Κάνοντας την κρίση ευκαιρία, το κράτος χρησιμοποιεί την COVID-19 για την ενίσχυση της εθνικής ομοιογένειας (με περεταίρω επιθέσεις σε μειονότητες, κλειστά κέντρα κράτησης, lockdown σε καταυλισμούς Ρομά, επέκταση της καραντίνας στην ευρύτερη περιοχή κατοικίας της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη κ.λπ.), και για την εδραίωση μιας νέας στρατιωτικοποιημένης κανονικότητας. Σε μια συνθήκη συστηματικής και σκόπιμης υποβάθμισης των στοιχειωδών υποδομών περίθαλψης τα τελευταία χρόνια, σήμερα, εν μέσω μιας κατάστασης ιδιαίτερα αυξημένων ιατροφαρμακευτικών αναγκών, το κράτος επιλέγει να ισχυροποιήσει υλικά και κοινωνικά τον πιο βίαιο μηχανισμό του (νέες προσλήψεις στο στρατό και στρατιωτικός εξοπλισμός, υποχρεωτική στράτευση στα 18, αύξηση της στρατιωτικής θητείας).

Μπροστά στην προοπτική ελληνοτουρκικού πολέμου (αλλά και κάθε διακρατικού πολέμου) δεν υπάρχει κάποια πλευρά που να είναι δίκαιη, αμυνόμενη, θύμα και που πρέπει να υπερασπιστούμε. Δεν υπάρχει τίποτα που να ενώνει τους εκμεταλλευτές και καταπιεστές, οποιαδήποτε και αν είναι η εθνότητά τους, με τα καταπιεζόμενα κι εκμεταλλευόμενα υποκείμενα, ώστε να πολεμήσουν μαζί τους. Τόσο ο δεξιός όσο και ο αριστερός εθνικισμός/πατριωτισμός προσπαθούν διαχρονικά να μας πείσουν πως τα ιδιωτικά συμφέροντα των κυρίαρχων είναι «εθνικά» συμφέροντα, και πως πρέπει να ενωθούμε πλούσιες και φτωχές, ισχυροί και ανίσχυροι, για να υπερασπιστούμε οι φτωχές τα κέρδη των πλουσίων, οι ανίσχυροι την εξουσία των ισχυρών. Στη διαρκή προσπάθεια του κράτους και των ΜΜΕ να μας τρομοκρατήσουν, προβάλλοντας διαρκώς εξωτερικούς εχθρούς (τούρκους, αλβανούς, μακεδόνες, γερμανούς, αμερικάνους) και την απειλή ενός πολέμου, απαντάμε ότι δεν πρόκειται να συνταχθούμε με τον εθνικό κορμό, το κράτος και το κεφάλαιο ούτε σε καιρό «ειρήνης» ούτε σε καιρό πολέμου.

Αγωνιζόμαστε και σε περίοδο «ειρήνης» και στην περίπτωση πολέμου ενάντια σε κάθε κράτος, απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης, χωρίς καμία υποταγή στην εθνική ενότητα. Προχωράμε σε αρνήσεις στράτευσης, συγκρουόμαστε με τον στρατό και την πολεμική βιομηχανία. Σαμποτάρουμε την προετοιμασία και τη διεξαγωγή του εθνικού πολέμου. Αρνούμαστε να αλληλοσκοτωθούμε για τα συμφέροντα των αφεντικών και την δόξα της πατρίδας. Δεν πολεμάμε, αγωνιζόμαστε. Συνεχίζουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, ενάντια σε κάθε κράτος, κάθε θρησκεία, το κεφάλαιο, την πατριαρχία, το μιλιταρισμό, τη λεηλασία της Γης, ενάντια σε κάθε σχέση εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Στήνουμε δίκτυα αλληλεγγύης με τους/ις αγωνιζόμενους/ες στην απέναντι πλευρά των συνόρων. Γιατί ο δικός μας αγώνας είναι αυτός για την κοινωνική επανάσταση. Ο διαρκής καθημερινός αγώνας που ανοίγει το δρόμο προς την αναρχία.

Ούτε μεγάλες ιδέες, ούτε γεωτρήσεις, ούτε σύνορα.

Το Αιγαίο συνεχίζει να ανήκει στα ψάρια του.

Σύγκρουση με το έθνος-κράτος και τον πόλεμο

Αναρχικές-αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες και καταλήψεις

Αναρχικές-αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες και καταλήψεις

αναδημοσίευση από αθηναϊκό indymedia

Details

Category: Κεντρικά Νέα

Published: 14 December 2019

 

Details

Category: Κεντρικά Νέα

Published: 14 December 2019

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ

Οι καταλήψεις βρίσκονται σταθερά στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής, ως μέρος της αντεξεγερτικής εκστρατείας μετά τον Δεκέμβρη του 2008. Μια προσπάθεια να εξαλειφθεί από την κοινωνική συνείδηση κάθε εστία αυτοοργανωμένης, συλλογικής ζωής και αντίστασης. Η δεξιά διακυβέρνηση, πατώντας πάνω στο ερημοποιημένο απο κοινωνικές αντιστάσεις έδαφος, για το οποίο συνέβαλε τα μέγιστα η προηγούμενη αριστερή πολιτική διαχείριση, εντείνει την καταστολή ενάντια στους κατειλημμένους χώρους, αλλά και σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια: μετανάστριες, φοιτητές, εργαζόμενες και σε όσους/ες επιμένουν να αντιστέκονται στη λεηλασία της ζωής τους. Οι τωρινοί πολιτικοί διαχειριστές, ενισχύοντας το αστυνομοκρατούμενο καθεστώς, επιχειρούν να επιβάλουν “κοινωνική σιγή νεκροταφείου”, για την απρόσκοπτη εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους.

Απέναντι στο τελεσίγραφο των 15 ημερών του υπουργείου δημόσιας τάξης για εκκένωση των καταλήψεων, απαντάμε με αλληλεγγύη και ανυποχώρητη υπεράσπιση τους.  

Γιατί οι καταλήψεις του κόσμου της αντεξουσίας είναι…

…χώροι όπου οι επιθυμίες και οι ανάγκες μας συναντιούνται και επικοινωνούνται μακριά από κυρίαρχους διαχωρισμούς (ηλικιακούς, φύλου, φυλής, σωματικής κατάστασης κ.ά.).

…χώροι όπου δοκιμάζονται σχέσεις αντιιεραρχικές, μέσα από διαδικασίες συνδιαμόρφωσης, συλλογικές και συντροφικές, ενάντια στην εξατομίκευση και την ανάθεση.

…χώροι όπου μπορούμε να αναπνέουμε ελεύθερα, να δημιουργούμε χωρίς να εμπορευόμαστε, να καλύπτουμε βασικές ανάγκες όπως η στέγαση.

…χώροι όπου οργανώνονται και συλλογικοποιούνται οι αντιστάσεις μας απέναντι στην άγρια εκμετάλλευση της ζωής μας και την καθημερινή υποτίμησή της από κράτος, αφεντικά, πατριαρχία.

Είναι συμπύκνωση των αρνήσεών μας ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Οικειοποιούνται εδάφη, προσβάλλοντας την ιδιοκτησία, τον θεμελιώδη θεσμό στον οποίο κράτος και κεφάλαιο στηρίζονται και περιφρουρούν με τη βία. Γι’ αυτό βρίσκονται μόνιμα στο στόχαστρο της κατασταλτικής επίθεσης του κράτους.

Απέναντι στη βία του “Νόμου και της Τάξης” παραμένουμε συνειδητά άνομοι και άνομες.

Ενάντια στην κρατική καταστολή

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και σε μετανάστ(ρι)ες

10-100-1000άδες καταλήψεις ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης σήψης

Αγρός - αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο Πάρκο Τρίτση

Details

Category: Κεντρικά Νέα

Published: 14 December 2019

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ

Μια ευρεία κατασταλτική επιχείρηση ενάντια στα καταληψιακά εγχειρήματα έχει ξεκινήσει από τα τέλη Αυγούστου από τη δεξιά πλέον πολιτική διαχείριση, με τις επιθέσεις να εκκινούν αρχικά από την περιοχή των Εξαρχείων με εκκενώσεις καταλήψεων στέγης μεταναστριών/ών και πολιτικών και κοινωνικών κατειλημμένων χώρων και να συνεχίζουν τόσο εντός της μητρόπολης όσο και σε άλλες πόλεις.

Η δεξιά διακυβέρνηση, πατώντας πάνω στο ερημοποιημένο από κοινωνικές αντιστάσεις έδαφος, για το οποίο συνέβαλε τα μέγιστα η προηγούμενη αριστερή πολιτική διαχείριση, εντείνει την καταστολή ενάντια στους κατειλημμένους χώρους, αλλά και σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια: μετανάστριες, φοιτητές, εργαζόμενες και σε όσους/ες επιμένουν να αντιστέκονται στη λεηλασία της ζωής τους. Οι τωρινοί πολιτικοί διαχειριστές, στο πλαίσιο του δόγματος «τάξη, ασφάλεια, ανάπτυξη», επιχειρούν να επιβάλουν «κοινωνική σιγή νεκροταφείου», για την απρόσκοπτη εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους. Συνέχεια στην κατάργηση στοιχειωδών εργασιακών κεκτημένων. Αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και περιορισμοί στην δυνατότητα πραγματοποίησης διαδηλώσεων. Εφαρμογή μεγάλων αναπτυξιακών έργων ερήμωσης βουνών, θαλασσών και αέρα (όπως οι εξορύξεις υδρογονανθράκων στην Ήπειρο ή η εγκατάσταση ανεμογεννητριών με την εξαφάνιση δασικών εκτάσεων στα Άγραφα και σε εκατοντάδες άλλα σημεία στον ελλαδικό χώρο), «εξευγενισμός» και τουριστικοποίηση σε πολλές γειτονιές της μητρόπολης, εμπορευματοποίηση και περιφράξεις για τους λιγοστούς ελεύθερους χώρους. Αντιμεταναστευτικές πολιτικές που σκοπεύουν είτε στη στοίβαξη χιλιάδων μεταναστριών και μεταναστών σε κλειστά στρατόπεδα «φιλοξενίας» και αορατοποίησής τους, είτε στην απέλαση με συνοπτικές διαδικασίες όσων κρίνονται προς απόρριψη ή/και δεν συμμορφώνονται στις πολιτικές μεταχείρισής τους ως ζωές δεύτερης κατηγορίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η εκκίνηση της κατασταλτικής εκστρατείας έγινε με εκκενώσεις καταλήψεων στέγης μεταναστριών και μεταναστών. Ήταν ένα σαφές μήνυμα προς τις ίδιες και τους ίδιους αλλά και τις/τους αλληλλέγγυες/ους πως οποιαδήποτε κίνηση να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, μακριά από την κρατική εποπτεία και τη διαμεσολάβηση θεσμικών παραγόντων, οποιαδήποτε προσπάθεια σπασίματος των αποστάσεων μεταξύ αυτών και των «ντόπιων», κάθε σχέση βασισμένη στην αλληλεγγύη, χωρίς κανενός είδους διαχωρισμό, θα πρέπει να καταστέλλεται. Γιατί αποτελεί εστία αντίστασης, υπόδειγμα ενός άλλου τρόπου ζωής, μακριά από τις άλλοτε κατάφωρα και άλλοτε συγκαλυμμένα ρατσιστικές κρατικές προβλέψεις.

Η καταστολή οποιασδήποτε ακηδεμόνευτης δράσης, όλων όσα διαφεύγουν από τον έλεγχο και τη ρύθμιση της κρατικής εξουσίας, αποτελεί βασικό πυλώνα στην εφαρμογή του δόγματος «νόμος, τάξη και ασφάλεια».

Οι καταλήψεις της αντεξουσίας είναι διαχρονικά στο στόχαστρο της εξουσίας. Τα εδάφη συλλογικοποίησης, εκεί όπου κάποια/ος μπορεί να δημιουργήσει μακριά από τους όρους της κυριαρχίας, να επιτεθεί σε μια κατεύθυνση συνολικής ρήξης με το υπάρχον ήταν και είναι ο εσωτερικός εχθρός του συστήματος. Μετά όμως από τα εξεγερσιακά γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, με το πλήθος, την έκτασή και τη δυναμική στα προτάγματά τους, αποτελούν σταθερό κατασταλτικό διακύβευμα. Πέραν των άλλων δοκιμάζουν την επανάσταση στην καθημερινή ζωή και υπενθυμίζουν ότι «η έφοδος στον ουρανό» δεν είναι ουτοπία. Είναι ορατά, έμπρακτα υποδείγματα ενός κόσμου ανεξούσιου, εξεγερτικές εστίες, ζωντανά καλέσματα για ατομική και κοινωνική επανάσταση.

Τα κατασταλτικά σχέδια για την κατάληψη Αγρός έχουν προαναγγελθεί ήδη από το καλοκαίρι δια στόματος υπουργού περιβάλλοντος, ενταγμένα σε μια «καθαρή και άμεση λύση» για το πάρκο τρίτση, εννοώντας βεβαίως λογικές ανταποδοτικότητας, εντατικοποίησης της εμπορευματοποίησης, περιφράξεις και μη ελεύθερης προσβασιμότητάς του. Στο «πράσινο διασκεδαστήριο» που οραματίζονται δεν θα μπορούσε να χωρέσει μια κατάληψη που για περισσότερο από δέκα χρόνια αποτελεί ανάχωμα στα κυρίαρχα σχέδια για εξαφάνιση του πάρκου ως ελεύθερου χώρου, που μαζί με αγωνιζόμενες/ους των περιοχών και αλληλέγγυους/ες απέτρεψε αλλεπάλληλες επιχειρήσεις περαιτέρω εμπορευματοποίησης, υποτίμησης και συρρίκνωσής του, με πιο πρόσφατες τις κινήσεις και τελικά το μπλοκάρισμα της εγκατάστασης σταθμού επεξεργασίας λυμάτων μέσα στο πάρκο.

Η κατάληψη Αγρός αποτελεί μέρος της ζωής του πάρκου, προτάσσοντας την αυτοδιαχείρισή του με όρους αυτοοργάνωσης, αντιιεραρχικά, αδιαμεσολάβητα, αντιεμπορευματικά. Ένα εδαφικοποιημένο εγχείρημα γης, με συλλογική καλλιέργειά της από εμάς τις ίδιες και τους ίδιους, μακριά από την εύπεπτη «πράσινη» ευαισθησία των κάθε λογής θεσμικών παραγόντων. Μια έμπρακτη κίνηση να παραγάγουμε με όρους αυτοοργάνωσης μέρος της τροφής μας, να τη μοιραστούμε χωρίς τη μεσολάβηση κανενός είδους αντιτίμου. Στην ίδια κατεύθυνση, η συλλογική φροντίδα των δέντρων του πάρκου και η συγκομιδή των καρπών τους αποτελεί διαρκές πρόταγμα.

Η στοχοποίηση της κατάληψης Αγρός είναι επίθεση ενάντια σε ό,τι συνολικά προτάσσει, ό,τι πραγματώνει στα συλλογικά εδάφη του πάρκου. Μαθήματα αυτομόρφωσης, χωρίς ειδικούς, ρόλους και αυθεντίες. Συλλογικές κουζίνες αλληλεγγύης, μακριά από την ασφυξία των οικογενειακών συνευρέσεων. Εκδηλώσεις ενάντια στα κυρίαρχα αναπτυξιακά σχέδια που αφήνουν πίσω τους καμένη γη, συζητήσεις, προβολές, γιορτές αλληλεγγύης. Με την αλληλεγγύη, ως θέση και σχέση, να μας τοποθετεί στο πλάι των όπου γης καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, των μεταναστριών και μεταναστών, των φυλακισμένων, των ταξικά απόκληρων αυτού του κόσμου, όσων ασφυκτιούν με τα έμφυλα πρότυπα και τις επιταγές της πατριαρχίας. Με ένα πλήθος δράσεων ενάντια σε όλο αυτό που συνοψίζει τον κυρίαρχο πολιτισμό.

Το αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση στοχοποιείται, γιατί, όπως όλες οι καταλήψεις της αντεξουσίας, επιτίθεται στον πυρήνα του καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος, καταρρίπτοντας στην πράξη τον θεσμό που κράτος και κεφάλαιο στηρίζονται και περιφρουρούν με τη βία, την ιδιοκτησία. Δεν μας ανήκει τίποτα, μοιραζόμαστε τα πάντα, χωρίς τίτλους κατοχής. Δεν επενδύουμε σε περίκλειστα, ασφυκτικά εδάφη «ασφάλειας», εκεί που βασιλεύει η καταπίεση και η εκμετάλλευση, η εξατομίκευση και η μιζέρια. Χτίζουμε σχέσεις πληθυντικές, δημιουργούμε αντιδομές αλληλεγγύης, σχέσεις βασισμένες στη συνδιαμόρφωση, στη συμπερίληψη της μιας από τον άλλο. Γι αυτό και είμαστε απειλητικές/οί για κάθε μορφή εξουσίας.

Ως μέρος της τρέχουσας κατασταλτικής στρατηγικής, πριν δυο βδομάδες περίπου εκδόθηκε τελεσίγραφο από το υπουργείο δημόσιας τάξης που καλεί σε οικειοθελή εκκένωση των καταλήψεων εντός 15 ημερών ή συνεννόηση/ διευθέτηση με τους ιδιοκτήτες των χώρων. Πρόκειται για κάλεσμά μας σε συνθηκολόγηση με το κράτος και συμμόρφωση με τις θεσμικές οδούς. Ένα αδιανόητο κάλεσμα για αυτοακύρωση των χαρακτηριστικών δράσης και λειτουργίας των καταλήψεων, μια προσπάθεια συρρίκνωσης των συγκρουσιακών περιεχομένων τους ενάντια στην ιδιοκτησία, ενάντια σε κάθε θεσμό και μορφή εξουσίας. Μια υπόδειξη του τρόπου που η εξουσία επιθυμεί να είμαστε και να υπάρχουμε. Μια επίθεση συνολικά στους ακηδεμόνευτους αγώνες και τα εγχειρήματά τους. Το επιστρέφουμε αυτούσιο πίσω.

Ως κατάληψη Αγρός διαμηνύουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι συνεχίζουμε ανυποχώρητα, γιατί αυτός ο αγώνας είναι για εμάς προϋπόθεση ζωής, γιατί μιλάμε για τους όρους που μπορούμε να υπάρχουμε, να σχετιζόμαστε, να αλληλεπιδρούμε. Οι αντιστάσεις ενάντια στα σχέδια της εξουσίας, οι αντιστάσεις υπέρ των ελεύθερων χώρων, έχουν βαθιά ριζώματα, είναι ζωντανά οδοφράγματα στα σχέδια της εξουσίας και τέτοια θα συνεχίσουν να είναι. Προχωράμε, στον δρόμο της κοινωνικής και ατομικής απελευθέρωσης.

Οι καταλήψεις είναι εγχειρήματα δημιουργίας, έμπρακτης αμφισβήτησης των κυρίαρχων διαχωρισμών ανάμεσά μας, είναι οι αρνήσεις μας ενάντια στην ιδιοκτησία, την εξουσία του κράτους, του κεφαλαίου, της πατριαρχίας.

Απέναντι στη βία του “Νόμου και της Τάξης” παραμένουμε συνειδητά άνομες και άνομοι

Ενάντια στην κρατική καταστολή Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και σε μετανάστ(ρι)ες

*το κείμενο σε μορφή pdf 

Αγρός - αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο Πάρκο Τρίτση