Το Σάββατο 27/1 στις 12.00 πραγματοποιήθηκαν συντονισμένες παρεμβάσεις στους σταθμούς μετρό ΦΙΞ, ΔΑΦΝΗΣ, ΑΓ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ.
Δεκάδες συντρόφισσες και σύντροφοι από συνελεύσεις γειτονιών, στέκια, καταλήψεις, αναρχικές ομάδες από Αθήνα και Πειραιά μπλόκαραν τα συστήματα ηλεκτρονικού αντιτίμου και κράτησαν ανοιχτές τις μπάρες ώστε να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση από τον κόσμο.
Συγκεκριμένα στο Περιστέρι, από τις 11.00 πραγματοποιήθηκε μαζικό μοίρασμα σε κεντρικούς οδικούς άξονες που συνδέουν το σταθμό Ανθούπολη και το σταθμό Περιστέρι με στάσεις σε κάθε σταθμό για να καταλήξει στο σταθμό του Αγίου Αντωνίου όπου ανοίχτηκαν οι μπάρες, κρεμάστηκαν πανώ και μοιράστηκαν τα κείμενα (1, 2) της παρέμβασης.
Τα ξημερώματα της Πέμπτης 28/12/17 η κατάληψη Σινιάλο δέχτηκε εμπρηστική επίθεση (με γκαζάκια) από 2-3 άτομα ενώ ο χώρος ήταν κλειστός. Το μόνο που ‘κατάφεραν’ ήταν να προκληθούν μικρής κλίμακας ζημιές στη τζαμαρία, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή ζημιά στο εσωτερικό της κατάληψης. Οι ζημιές αποκαταστάθηκαν με την άμεση ανταπόκριση συντρόφων/ισσών και κόσμου απ’ τη γειτονιά. Την επίθεση ανέλαβε η φασιστοσυμμορία ΑΜΕ, γνωστή για άλλες παρόμοιες θρασύδειλες επιθέσεις σε αυτοοργανωμένους χώρους, στέκια και καταλήψεις.
Η στοχοποίηση των καταλήψεων και των στεκιών μας δεν είναι τυχαία. Τους ενοχλούν, γιατί αποτελούν εστίες αγώνα, αντίστασης, αλληλεγγύης και στέκονται ανάχωμα σε ρατσιστικές, εθνικιστικές, σεξιστικές και μιλιταριστικές αντιλήψεις που προμοτάρονται απ’ την κυρίαρχη ιδεολογία και τους αντιπροσώπους της (κράτος, φασίστες, αφεντικά).
Στους δρόμους, στις πλατείες, στις γειτονιές μας, συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις και τις αντιστάσεις μας, δεν αφήνουμε σπιθαμή γης σε τραμπούκους και σε όλα αυτά που γεννούν και θρέφουν το φασισμό.
Σωφρονιστικός κώδικας ή κώδικας του σωφρονιστικού συστήματος. Σωφρονίζω σημαίνει «βελτιώνω τη διαγωγή ατόμου που έχει υποστεί σε παράπτωμα ή αδίκημα με τα κατάλληλα μέσα, κυρίως με ποινές». Σωφρονισμός θα λέγαμε πως είναι η ιδεολογία που κανονικοποιεί, συστηματικοποιεί, εξελίσσει και επιβάλλει τη φιλοσοφία του «σωφρονίζω». Θεωρητικό παιχνίδι, θα μπορούσε να πει κάποιος, με εξουσιαστικές έννοιες και λέξεις. Δεν είναι όμως έτσι.
Η φιλοσοφία του Νόμου έχει τη δυνατότητα να μη σταματά ποτέ και πουθενά. Ο Νόμος είναι το εξουσιαστικό ρυθμιστικό πλαίσιο κοινωνικής συνύπαρξης. Ο Νόμος είναι ο ορισμός της κανονικότητας, του επιτρεπόμενου, της παράβασης, της παρέκκλισης, της τιμωρίας. Ο Νόμος είναι η αποτύπωση, θέσμιση και αναπαραγωγή των εξουσιαστικών και εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων, των κοινωνικών διαιρέσεων, ιεραρχιών και προνομίων. Ο Νόμος είναι το συντακτικό της κυριαρχίας και "σκληραίνει" ή "μαλακώνει", στενεύει ή διευρύνεται για να καταστείλει ή να αφομοιώσει, επιδιώκοντας διαρκώς να ενσωματώνει σε μια νέα "ισορροπία" τις κοινωνικές-ταξικές συγκρούσεις και τους "συσχετισμούς δύναμης" αλλά και τους ενδοκυριαρχικούς ανταγωνισμούς. Η διαχείριση των ανθρώπινων υποθέσεων από το Νόμο, έχει επιβληθεί ως η "μόνη λύση", ως ο μόνος τρόπος. Σε προέκταση, ο σωφρονισμός είναι ένα από τα κύρια μέσα εγκαθίδρυσής του Νόμου στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Το ότι κάποιος άνθρωπος «τελεί ένα παράπτωμα» ή ένα «αδίκημα», κατόπιν τιμωρείται με κάποια ποινή ή κάποιο χρηματικό πρόστιμο και ίσως εγκλείεται σε μία φυλακή με απώτερο στόχο να «βελτιώσει τη διαγωγή του», φαίνεται πλέον κατά κάποιο τρόπο «λογικό» και «αυτονόητο» παρά το γεγονός ότι η ιστορία του εγκλεισμού και ακόμα περισσότερο του «σωφρονισμού» δεν έχει περισσότερο από δυόμιση αιώνες ζωής. Οι ανθρώπινες κοινότητες και κοινωνίες καλούνται να αποδεχτούν ως ρυθμιστική αρχή το Νόμο, να συμμορφώνονται με αυτόν και να θεωρούν αυτονόητη την τιμωρία και τον "σωφρονισμό" των παραβατών του, στο πλαίσιο του φιλελεύθερου μύθου περί “ισότητας απέναντι στο Νόμο”, παρότι δεν είναι τίποτε άλλο από το θεσμικό πλαίσιο που εδραιώνει, διασφαλίζει και διαιωνίζει κάθε κοινωνική ανισότητα.
Ο Νόμος άπαξ και εγκαθιδρυθεί ως «λογικό» στην κοινωνική συνείδηση μπορεί να απλωθεί παντού, σε κάθε πτυχή της ζωής. Έτσι δεν αρκεί το γεγονός ότι κάποιος κάνει ένα παράπτωμα, καταστέλλεται από την αστυνομία, τιμωρείται από το δικαστικό σύστημα και τελικά φυλακίζεται. Μέσα στις φυλακές οι άνθρωποι δεν χάνουν μόνο την ελευθερία τους και την ελευθερία των επιλογών και δυνατοτήτων τους ούτε μόνο απομακρύνονται βιαίως, δακτυλοδεικτούμενοι από τις κοινωνίες που ζούσαν, ως «μαύρα πρόβατα». Στις φυλακές οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται -τι τραγική ειρωνεία- ως μέλη μίας νέας κοινότητας που «απλώς» διαθέτει τείχη, συρματοπλέγματα, κάγκελα, φρουρούς και χρονοδιαγράμματα φαγητού, προαυλισμού, ύπνου, επισκεπτηρίων. Γι’ αυτό και ο Νόμος μαζί με όλο το θεσμικό πλέγμα της βιομηχανίας του εγκλεισμού και το αστυνομο-δικαστικό σύμπλεγμα, εισέρχονται μέσα από τα συρματοπλέγματα και γίνονται κι εκεί οι διαχειριστές -κι όταν απαιτείται, οι τιμωροί- των έγκλειστων ανθρώπινων υποθέσεων. Ο σωφρονιστικός κώδικας δεν είναι παρά ο σωφρονισμός του σωφρονισμού.
Ο "σωφρονισμός" αποτέλεσε για πολύ καιρό συστημική επιδίωξη πάνω στην τιμωριτική πρακτική, την ποινή του εγκλεισμού. Αφορά στην εξουσιαστική οπτική συμμόρφωσης του υποκειμένου στις κυρίαρχες αξίες, ιδέες και συμπεριφορές από τις δομές εγκλεισμού (για τους παραβάτες οι φυλακές, για τους παρεκκλίνοντες τα ψυχιατρεία) και η επιστροφή-επανένταξή του στην κοινωνία, σωφρονισμένου πλέον. Ως θεώρηση, πρακτική και επιδίωξη όμως, ο σωφρονισμός εγκαταλείπεται συστημικά τις τελευταίες δεκαετίες, μέσα από νεοφιλελεύθερες θεωρήσεις "διαχείρισης" πλέον όσων αποκλίνουν από το Νόμο ή την Κανονικότητα υποκειμένων. Το νέο κυριαρχικό υπόδειγμα είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι τόποι εξαίρεσης και εκτοπισμού. Οι φυλακές (όπως και τα άσυλα) γίνονται ξεκάθαρα τόποι τιμωρητικού αποκλεισμού, χωματερές απόβλητων, στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, ανακύκλωσης των κρατουμένων, οι οποίοι έχουν δυνατότητες εξόδου μόνο εφόσον υποταχθούν και πειθαρχήσουν. Στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης σκέψης οι κρατούμενοι δεν αποτελούν κοινωνική ομάδα ούτε υπάρχουν κοινωνικές αιτίες των πράξεων τους αλλά ξεχωριστές-μεμονωμένες περιπτώσεις με δική τους ευθύνη γι' αυτό που έπραξαν και για το αν θα θελήσουν να επιστρέψουν στην κοινωνία. Οπότε, ο κώδικας καταχρηστικά συνεχίζει να ονομάζεται σωφρονιστικός αφού δεν είναι αυτός ο στόχος της βιομηχανίας εγκλεισμού, ο σωφρονισμός δηλαδή των κρατουμένων.
Η συγκεκριμένη κατάθεση πρότασης προς ψήφιση του «νέου» σωφρονιστικού κώδικα αξίζει της προσοχής μας για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί προσπαθεί, με περίτεχνο τρόπο, να κανονικοποιήσει τις υποτιθέμενες «παρατυπίες» ή «κενά» διαχείρισης των φυλακών. Αρχικά, τυποποιώντας τη λογική που ανέκαθεν ίσχυε (ανάλογα με τις ορέξεις του κάθε διευθυντή, εισαγγελέα φυλακών και κοινωνικής υπηρεσίας), δηλαδή πως ο σωφρονισμός αφορά άμεσα τους στενούς ανθρώπους των κρατούμενων. Επίσημα πια προσπαθεί να τους μετατρέψει από ανθρώπους-σχέσεις σε ανθρώπους-εργαλεία που είτε θα τους επιβάλλεται ο ρόλος να νουθετούν τον κρατούμενο, είτε θα τους χρησιμοποιούν κατά το δοκούν οι δικαστικές και σωφρονιστικές αρχές προκειμένου να συνδιαλέγεται και να συναινεί με τις αρχές ο κρατούμενος. Στη συνέχεια, εγκαθιδρύοντας (ξανά) τα ειδικά καθεστώτα κράτησης, αυτή τη φορά στο όνομα των «ταυτοτήτων» και της προστασίας τους –μέχρι σήμερα αυτά τα ειδικά καθεστώτα εμφανίζονταν ως άτυπες διαχωρισμένες πτέρυγες (για παράδειγμα άλλη πτέρυγα για τους τοξικοεξαρτημένους, άλλη για τους επιχειρηματίες, τα πολιτικά πρόσωπα κοκ) ή εμφανίζονταν ως κελιά απομόνωσης ή πτέρυγες απομόνωσης ή τέλος ως «φυλακές υψίστης ασφαλείας». Επίσης, επαναφέροντας, με τη μορφή επιστημονικής μελέτης, κάθε είδους παραβίαση και βασανισμό πάνω στα έγκλειστα σώματα μέχρι και στον τρόπο που θα πραγματοποιούνται -αν θα πραγματοποιούνται- πλέον τα επισκεπτήρια. Και τέλος καταστρατηγώντας επί της ουσίας τις όποιες ευνοϊκές διατάξεις εφαρμόζονταν ως «επιβράβευση» ή «επιείκεια», αφού πλέον τις συγκεκριμενοποιεί μεν αλλά ταυτόχρονα τις συνδέει άρρηκτα και με την αναγκαία αοριστία με όλες τις υπόλοιπες διατάξεις του νέου κώδικα. Με απλά λόγια ο νέος σωφρονιστικός κώδικας θεσμοθετεί πως ο σωφρονισμός θα τιμωρεί, θα εκδικείται και διαρκώς θα απειλεί τον κρατούμενο ακυρώνοντάς του το δικαίωμα να εξεγερθεί, να αντισταθεί, να διαφωνήσει με το καθεστώς εγκλεισμού και τιμωρίας του. Ο δεύτερος -και κυριότερος- λόγος είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που αγωνίζονται και αντιστέκονται ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα, η γλώσσα και το σώμα των φυλακισμένων. Διότι όλοι γνωρίζουμε πως η φυλακή θα είναι πάντα φυλακή -με ή χωρίς σωφρονιστικούς κώδικες- και οι φυλακισμένοι δεν έχουν κανένα άλλο μέσο για να επικοινωνήσουν και να αντισταθούν σε ό,τι συμβαίνει πίσω από τα τείχη, παρά τη γλώσσα και το σώμα τους και αυτά θέτουν εδώ και κάποιο καιρό ενώπιον μας.
[στο ενδεχόμενο που ο εγκλεισμός φαντάζει σε κάποιους μία «ξένη» κατάσταση, ας το σκεφτούν διπλά την εποχή που διανύουμε…]
Ξημερώματα Κυριακής της 26ης Νοέμβρη αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν και εκκένωσαν την κατάληψη GARE στην οδό Καλλιδρομίου 74 στα Εξάρχεια. Ταυτόχρονα συνέλαβαν τους 4 συντρόφους που βρίσκονταν στο κτίριο, στους οποίους αποδόθηκαν κατηγορίες για αντίσταση, απείθεια (λόγω της άρνησής τους για δακτυλοσκόπηση), απόπειρα σωματικής βλάβης καθώς και κακουργήματα για κατοχή εκρηκτικών.
Η κατάληψη GARE και κάθε αυτοοργανωμένος κατειλημμένος χώρος αποτελούν εστίες αγώνα και εργαστήρια ενός κόσμου χωρίς ιεραρχήσεις, ανάθεση και εξουσιαστικές λογικές. Εκεί όπου εδαφικοποιείται το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης απέναντι στην εξατομίκευση και την εξαθλίωση, ενώ ταυτόχρονα αμφισβητείται έμπρακτα ο ίδιος ο θεσμός της ιδιοκτησίας. Αποτελούν ορμητήρια επίθεσης στο υπάρχον, με οδηγό την αλληλεγγύη, εκεί όπου οργανώνονται κινήσεις ανυπακοής, ενάντια στο μονόλογο της εξουσίας, ενάντια στο καθεστώς που μας θέλει πειθήνιους υπηκόους.
Η εκκένωση της κατάληψης GARE έρχεται ως συνέχεια των κατασταλτικών επιχειρήσεων του καλοκαιριού του 2016 σε καταλήψεις μεταναστών στην Θεσσαλονίκη, της κατάληψης Ορφανοτροφείο, της κατάληψης Ανοιχτό Τρίτο στη Σύρο και τις πιο πρόσφατες εκκενώσεις της κατάληψης βίλα Ζωγράφου, της κατάληψης Αλκιβιάδου στην Αθήνα και άλλων κατειλημμένων και αυτοοργανωμένων δομών σε διάφορες πόλεις.
Το κράτος έχει συνέχεια, είτε υπό δεξιά είτε υπό αριστερή πολιτική διαχείριση. Και διεκδικεί για τον εαυτό του το μονοπώλιο της βίας, τη διαχείριση των περισσευούμενων και αποκλεισμένων, τον τρόπο οργάνωσης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, ως ο μόνος φορέας ρύθμισης και εγγύησής της. Τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι εκ βάθρων τοποθετημένα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, σε κάθε είδους διαχωρισμό μεταξύ των καταπιεσμένων και προτάσσουν έναν κόσμο ανεξούσιο και ελεύθερο, χωρίς χαρτιά, σύνορα, πατρίδες, θρησκείες, χωρίς έμφυλους και φυλετικούς διαχωρισμούς, εκμετάλλευση. Γι αυτό και αποτελούν μόνιμα κατασταλτικό στόχο. Η συνεχόμενη στοχοποίηση και επίθεση στους κατειλημμένους χώρους αποτελούν διαρκές επίδικο από την πλευρά του κόσμου της εξουσίας και είναι κομμάτι της αντεξεγερτικής εκστρατείας που συνεχίζει μέχρι σήμερα -με τις όποιες διαφορετικές αποχρώσεις της-, μιας κατασταλτικής στρατηγικής από την πλευρά του κράτους ώστε να αποδυναμωθούν και να εξαλειφθούν από την κοινωνική μνήμη όλα εκείνα που πραγματώθηκαν τις μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, μιας που το ενδεχόμενο μιας ακόμη κοινωνικής εξέγερσης επικρέμεται πάντα ως απειλή.
Στη συγκεκριμένη συγκυρία κι ενώ η επίθεση σε στοιχειώδη κεκτημένα των από τα κάτω συνεχίζεται, στο περιβάλλον της διάχυτης ματαιότητας, της διάψευσης των προσδοκιών, της καθίζησης και απόπειρας αφομοίωσης-ενσωμάτωσης των κοινωνικών αγώνων από την πολιτική διαχείριση των Συριζα-Ανελ, οι καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής.
Οι επιθέσεις που δέχονται οι κατειλημμένοι χώροι και η συκοφάντησή τους από όλο το θεσμικό συρφετό και τους μιντιακούς μηχανισμούς είναι ακόμη μια προσπάθεια της εξουσίας για την κοινωνική απονομιμοποίηση κάθε εστίας που προωθεί την κοινωνική ανυπακοή. Μέσω γενικευμένης παραπληροφόρησης και προπαγάνδας περί «κατάχρησης των χώρων» και «ασυδοσίας των καταληψιών εις βάρος του κοινωνικού συνόλου» επιχειρείται μεθοδικά η ενοχοποίηση κάθε προσπάθειας αντίστασης των «από τα κάτω». Τα μ.μ.ε. κατά τη διάρκεια του τριημέρου εκδηλώσεων για την εξέγερση του Πολυτεχνείου και κατά τη διάρκεια της κατάληψής του από αναρχικούς/ές διαμόρφωσαν ένα τρομολαγνικό κλίμα, μιλώντας για ανομία και το “άβατο” των Εξαρχείων, ανοίγοντας το δρόμο για την καταστολή -και βέβαια οι κατασταλτικοί μηχανισμοί αξιοποίησαν στο μέγιστο τη στοχοποίηση της κατάληψης του Πολυτεχνείου από διάφορους κινηματικούς και μη, “προστάτες” του “πραγματικού νοήματος” της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Παράλληλα, με ανακοίνωση μέσω πινακίδας που τοποθετήθηκε από την πρώτη στιγμή της εκκένωσης έξω από την κατάληψη GARE για μελλοντική στέγαση μ.κ.ο. (που πληρώνεται για τα… δικαιώματα του παιδιού), επιχειρείται μεθοδικά η κοινωνική νομιμοποίηση της εισβολής στην κατάληψη και η ενοχοποίηση κάθε προσπάθειας αντίστασης των «από τα κάτω» και οργάνωσής τους για έναν κόσμο αλληλεγγύης, χωρίς διαμεσολαβήσεις και κρατικό έλεγχο.
Οι κατειλημμένοι χώροι είναι αναπόσπαστο τμήμα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και ως τέτοιοι μπαίνουν στο στόχαστρο της κρατικής -και σε άλλες περιπτώσεις παρακρατικής- επίθεσης. Η υπεράσπιση των καταλήψεων και των αυτοοργανωμένων χώρων, καθώς και η έμπρακτη αλληλεγγύη σε κάθε αγωνιζόμενο/η και σε όσους/ες διώκονται είναι βασικά στοιχεία του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τον αγώνα ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας.
Ενάντια στην κρατική καταστολή και στο σύστημα που γεννά φτώχεια και καταπίεση στεκόμαστε αμετακίνητα εχθρικά, οξύνοντας τις πρακτικές που ρηγματώνουν τα θεμέλια αυτού του πολιτισμού.
Αφίσες καλέσματος στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στα Διοικητικά Δικαστήρια της Αθήνας (οδός Ριανκούρ, 85), την Πέμπτη 23 Νοέμβρη στις 12:00, όπου εκδικάζεται η υπόθεση του ολικού αρνητή στράτευσης Β.Γ. ενάντια στο πρόστιμο των 6.000 ευρώ, για την άρνησή του να καταταγεί στον ελληνικό στρατό.
Ηράκλειο Κρήτης – ΕΚΔΗΛΩΣΗ: Η οικονομική καταστολή ανυπότακτων και ολικών αρνητών στράτευσης 18/11, 20:00 | ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ αλληλεγγύης 23/11, 12:00
ΕΚΔΗΛΩΣΗ- ΣΥΖΗΤΗΣΗ : “ Η οικονομική καταστολή ανυπότακτων και ολικών αρνητών στράτευσης και το επαπειλούμενο κοινωνικό της άπλωμα”.
Με αφορμή την εκδίκαση της προσφυγής του συντρόφου Β.Γ. ενάντια στο πρόστιμο των 6000 ευρώ για την ανυποταξία του.Θα συμμετάσχουν σύντροφοι ολικοί αρνητές στράτευσης
Σάββατο 18/11/2017 -ώρα:20:00 στην Κατάληψη Ευαγγελισμού.Θα ακολουθήσει καφενείο οικονομικής ενίσχυσης για τα δικαστικά έξοδα του συντρόφου.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ την ημέρα εκδίκασης της προσφυγής ενάντια στο πρόστιμο των 6000 ευρώ. Πέμπτη 23/11/2017 - ώρα: 12:00 στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθήνας, Λουίζης Ριανκούρ 85.
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ – ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΣΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΤΟΥΣ
Το πρωί της Δευτέρας 20/11, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στη Δ.Ο.Υ. Καλλιθέας από περίπου 30 συντρόφισσες και συντρόφους, ενάντια στην οικονομική λεηλασία των «από τα κάτω» και στην οικονομική καταστολή των ανυπότακτων και των ολικών αρνητών στράτευσης.
Οι διευθυντές των Δ.Ο.Υ. συμβάλλουν τα μέγιστα στην οικονομική καταστολή των ανυπότακτων και των ολικών αρνητών στράτευσης, αλλά και γενικότερα όσων έχουν χρέη προς το δημόσιο, αφού με δικές τους υπογραφές βεβαιώνονται τα πρόστιμα και οι οφειλές. Από την άλλη, τα δικαστικά τμήματα των Δ.Ο.Υ. είναι αυτά που επιβάλλουν τα μέτρα αναγκαστικής είσπραξης, με δεσμεύσεις και κατασχέσεις λογαριασμών, όσων αρνούνται να πληρώσουν ή να ρυθμίσουν τις οφειλές τους. Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης, μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα, μέσα και έξω από τη Δ.Ο.Υ., πετάχτηκαν τρικάκια, κολλήθηκαν αφίσες και αναρτήθηκαν δύο πανό.
Ακολουθούν φωτογραφίες από την παρέμβαση και τα κείμενα που μοιράστηκαν: