Το πρωί του Σαββάτου 3/3/18 πραγματοποιήθηκε κεντρική προπαγανδιστική παρέμβαση στον Πειραιά για την αντιεθνικιστική πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις που καλούν στις 17/3/18, στον σταθμό ΗΣΑΠ του Θησείου, αυτοοργανωμένα στέκια και καταλήψεις - αναρχικές και αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες από την Αθήνα και τον Πειραιά.
Η παρέμβαση, στην οποία συμμετείχαν περίπου 60 συντρόφισσες και σύντροφοι, διήρκησε κοντά μιάμιση ώρα, ξεκίνησε από τον ηλεκτρικό του Πειραιά, πέρασε από την αγορά, έφτασε στο Πασαλιμάνι, ανέβηκε τον πεζόδρομο της Σωτήρος, πέρασε από την πλατεία Κοραή, κατηφόρισε προς το λιμάνι και κατέληξε ξανά στον σταθμό ΗΣΑΠ. Κατά τη διάρκειά της κολλήθηκαν εκατοντάδες αφίσες, μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα και πετάχτηκαν χιλιάδες τρικάκια.
Το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018, σε συνέχεια της κοινής παρέμβασης της 27ης Ιανουαρίου στους σταθμούς του μετρό Συγγρού–Φιξ, Δάφνης και Αγίου Αντωνίου, πραγματοποιήθηκαν εκ νέου παράλληλες παρεμβάσεις στους σταθμούς Μετρό Αιγάλεω, Αγίου Δημητρίου, Δουκίσσης Πλακεντίας, στους οποίους έχουν ήδη κλείσει οι μπάρες. Περίπου 200 σύντροφοι και συντρόφισσες κρατήσαμε για μιάμιση ώρα ανοιχτές τις πύλες εισόδου-εξόδου των σταθμών, κρεμάσαμε πανό αποκλείοντας εκδοτικά μηχανήματα και εκδοτήρια και μοιράσαμε κείμενα αντιπληροφόρησης και λόγου σχετικά με το θέμα της μετακίνησης στην πόλη, της εν εξελίξει αναδιάρθρωσης και των νέων συστημάτων ελέγχου και αποκλεισμού.
Οι παρεμβάσεις έγιναν στο πλαίσιο των αυτοοργανωμένων δράσεων που πραγματοποιούνται συντονισμένα από την αρχή του έτους από Συνελεύσεις Γειτονιών, Στέκια, Καταλήψεις και Αναρχικές Ομάδες από την Αθήνα και τον Πειραιά για τις ελεύθερες μετακινήσεις ενάντια στους αποκλεισμούς στα Μ.Μ.Μ., τα συστήματα ελέγχου και επιτήρησης, τις μπάρες και το ηλεκτρονικό εισιτήριο και σε συνέχεια των επι μέρους κινήσεων στις οποίες έχουν προχωρήσεις οι κατά τόπους συλλογικότητες τα
τελευταία χρόνια.
Το Σάββατο 24/2/2018, στο πλαίσιο συντονισμένων παρεμβάσεων για τις ελεύθερες μετακινήσεις στα Μ.Μ.Μ., πραγματοποιήθηκε στο Αιγάλεω παρέμβαση-μοίρασμα κειμένων σε γειτονιές της περιοχής και κεντρικούς εμπορικούς δρόμους (Μ. Μπότσαρη, Θηβών, Ιερά οδός, πλατεία Εσταυρωμένου), η οποία και κατέληξε στον τοπικό σταθμό μετρό.
Η παρέμβαση στον σταθμό «Αιγάλεω» διήρκησε συνολικά μιάμιση ώρα με μοίρασμα κειμένων, πανό, τρικάκια, συνθήματα, ανάγνωση κειμένου στα ηχεία του σταθμού και μπλοκάρισμα της λειτουργίας των ακυρωτικών μηχανημάτων.
Στην παρέμβαση συμμετείχαμε περίπου 60 συντρόφισσες και σύντροφοι από τις συλλογικότητες: Θερσίτης (Ίλιον), κατάληψη Αγρός (πάρκο Τρίτση), Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου, αναρχική συλλογικότητα Vogliamo tutto e per tutti, κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω), Πάροδος (Νίκαια), Ρεσάλτο (Κερατσίνι), Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας.
Το κοινό κείμενο που μοιραζόταν και στις τρεις παρεμβάσεις μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Το πρωί του Σαββάτου 3/2 πραγματοποιήθηκε μοτοπορεία ενάντια στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις με 35 μηχανάκια από συλλογικότητες των περιοχών της δυτικής Αθήνας και του Πειραιά. Η μοτοπορεία ξεκίνησε από την πλατεία των Αγίων Αναργύρων, και διέσχισε τους Αγ. Ανάργυρους, το Ίλιον, το Περιστέρι, το Αιγάλεω, τον Κορυδαλλό, τη Νίκαια και το Κερατσίνι, καταλήγοντας στην πλατεία Λαού, με συνθήματα και δεκάδες χιλιάδες τρικάκια. Στην αρχή και στο τέλος της διαδρομής κρεμάστηκαν πανό, γράφτηκαν συνθήματα και μοιράστηκε κείμενο κάποιων από τις συλλογικότητες που διοργάνωσαν την μοτοπορεία.
Το Σάββατο 27/1 στις 12.00 πραγματοποιήθηκαν συντονισμένες παρεμβάσεις στους σταθμούς μετρό ΦΙΞ, ΔΑΦΝΗΣ, ΑΓ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ.
Δεκάδες συντρόφισσες και σύντροφοι από συνελεύσεις γειτονιών, στέκια, καταλήψεις, αναρχικές ομάδες από Αθήνα και Πειραιά μπλόκαραν τα συστήματα ηλεκτρονικού αντιτίμου και κράτησαν ανοιχτές τις μπάρες ώστε να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση από τον κόσμο.
Συγκεκριμένα στο Περιστέρι, από τις 11.00 πραγματοποιήθηκε μαζικό μοίρασμα σε κεντρικούς οδικούς άξονες που συνδέουν το σταθμό Ανθούπολη και το σταθμό Περιστέρι με στάσεις σε κάθε σταθμό για να καταλήξει στο σταθμό του Αγίου Αντωνίου όπου ανοίχτηκαν οι μπάρες, κρεμάστηκαν πανώ και μοιράστηκαν τα κείμενα (1, 2) της παρέμβασης.
Τα ξημερώματα της Πέμπτης 28/12/17 η κατάληψη Σινιάλο δέχτηκε εμπρηστική επίθεση (με γκαζάκια) από 2-3 άτομα ενώ ο χώρος ήταν κλειστός. Το μόνο που ‘κατάφεραν’ ήταν να προκληθούν μικρής κλίμακας ζημιές στη τζαμαρία, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή ζημιά στο εσωτερικό της κατάληψης. Οι ζημιές αποκαταστάθηκαν με την άμεση ανταπόκριση συντρόφων/ισσών και κόσμου απ’ τη γειτονιά. Την επίθεση ανέλαβε η φασιστοσυμμορία ΑΜΕ, γνωστή για άλλες παρόμοιες θρασύδειλες επιθέσεις σε αυτοοργανωμένους χώρους, στέκια και καταλήψεις.
Η στοχοποίηση των καταλήψεων και των στεκιών μας δεν είναι τυχαία. Τους ενοχλούν, γιατί αποτελούν εστίες αγώνα, αντίστασης, αλληλεγγύης και στέκονται ανάχωμα σε ρατσιστικές, εθνικιστικές, σεξιστικές και μιλιταριστικές αντιλήψεις που προμοτάρονται απ’ την κυρίαρχη ιδεολογία και τους αντιπροσώπους της (κράτος, φασίστες, αφεντικά).
Στους δρόμους, στις πλατείες, στις γειτονιές μας, συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις και τις αντιστάσεις μας, δεν αφήνουμε σπιθαμή γης σε τραμπούκους και σε όλα αυτά που γεννούν και θρέφουν το φασισμό.
Σωφρονιστικός κώδικας ή κώδικας του σωφρονιστικού συστήματος. Σωφρονίζω σημαίνει «βελτιώνω τη διαγωγή ατόμου που έχει υποστεί σε παράπτωμα ή αδίκημα με τα κατάλληλα μέσα, κυρίως με ποινές». Σωφρονισμός θα λέγαμε πως είναι η ιδεολογία που κανονικοποιεί, συστηματικοποιεί, εξελίσσει και επιβάλλει τη φιλοσοφία του «σωφρονίζω». Θεωρητικό παιχνίδι, θα μπορούσε να πει κάποιος, με εξουσιαστικές έννοιες και λέξεις. Δεν είναι όμως έτσι.
Η φιλοσοφία του Νόμου έχει τη δυνατότητα να μη σταματά ποτέ και πουθενά. Ο Νόμος είναι το εξουσιαστικό ρυθμιστικό πλαίσιο κοινωνικής συνύπαρξης. Ο Νόμος είναι ο ορισμός της κανονικότητας, του επιτρεπόμενου, της παράβασης, της παρέκκλισης, της τιμωρίας. Ο Νόμος είναι η αποτύπωση, θέσμιση και αναπαραγωγή των εξουσιαστικών και εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων, των κοινωνικών διαιρέσεων, ιεραρχιών και προνομίων. Ο Νόμος είναι το συντακτικό της κυριαρχίας και "σκληραίνει" ή "μαλακώνει", στενεύει ή διευρύνεται για να καταστείλει ή να αφομοιώσει, επιδιώκοντας διαρκώς να ενσωματώνει σε μια νέα "ισορροπία" τις κοινωνικές-ταξικές συγκρούσεις και τους "συσχετισμούς δύναμης" αλλά και τους ενδοκυριαρχικούς ανταγωνισμούς. Η διαχείριση των ανθρώπινων υποθέσεων από το Νόμο, έχει επιβληθεί ως η "μόνη λύση", ως ο μόνος τρόπος. Σε προέκταση, ο σωφρονισμός είναι ένα από τα κύρια μέσα εγκαθίδρυσής του Νόμου στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Το ότι κάποιος άνθρωπος «τελεί ένα παράπτωμα» ή ένα «αδίκημα», κατόπιν τιμωρείται με κάποια ποινή ή κάποιο χρηματικό πρόστιμο και ίσως εγκλείεται σε μία φυλακή με απώτερο στόχο να «βελτιώσει τη διαγωγή του», φαίνεται πλέον κατά κάποιο τρόπο «λογικό» και «αυτονόητο» παρά το γεγονός ότι η ιστορία του εγκλεισμού και ακόμα περισσότερο του «σωφρονισμού» δεν έχει περισσότερο από δυόμιση αιώνες ζωής. Οι ανθρώπινες κοινότητες και κοινωνίες καλούνται να αποδεχτούν ως ρυθμιστική αρχή το Νόμο, να συμμορφώνονται με αυτόν και να θεωρούν αυτονόητη την τιμωρία και τον "σωφρονισμό" των παραβατών του, στο πλαίσιο του φιλελεύθερου μύθου περί “ισότητας απέναντι στο Νόμο”, παρότι δεν είναι τίποτε άλλο από το θεσμικό πλαίσιο που εδραιώνει, διασφαλίζει και διαιωνίζει κάθε κοινωνική ανισότητα.
Ο Νόμος άπαξ και εγκαθιδρυθεί ως «λογικό» στην κοινωνική συνείδηση μπορεί να απλωθεί παντού, σε κάθε πτυχή της ζωής. Έτσι δεν αρκεί το γεγονός ότι κάποιος κάνει ένα παράπτωμα, καταστέλλεται από την αστυνομία, τιμωρείται από το δικαστικό σύστημα και τελικά φυλακίζεται. Μέσα στις φυλακές οι άνθρωποι δεν χάνουν μόνο την ελευθερία τους και την ελευθερία των επιλογών και δυνατοτήτων τους ούτε μόνο απομακρύνονται βιαίως, δακτυλοδεικτούμενοι από τις κοινωνίες που ζούσαν, ως «μαύρα πρόβατα». Στις φυλακές οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται -τι τραγική ειρωνεία- ως μέλη μίας νέας κοινότητας που «απλώς» διαθέτει τείχη, συρματοπλέγματα, κάγκελα, φρουρούς και χρονοδιαγράμματα φαγητού, προαυλισμού, ύπνου, επισκεπτηρίων. Γι’ αυτό και ο Νόμος μαζί με όλο το θεσμικό πλέγμα της βιομηχανίας του εγκλεισμού και το αστυνομο-δικαστικό σύμπλεγμα, εισέρχονται μέσα από τα συρματοπλέγματα και γίνονται κι εκεί οι διαχειριστές -κι όταν απαιτείται, οι τιμωροί- των έγκλειστων ανθρώπινων υποθέσεων. Ο σωφρονιστικός κώδικας δεν είναι παρά ο σωφρονισμός του σωφρονισμού.
Ο "σωφρονισμός" αποτέλεσε για πολύ καιρό συστημική επιδίωξη πάνω στην τιμωριτική πρακτική, την ποινή του εγκλεισμού. Αφορά στην εξουσιαστική οπτική συμμόρφωσης του υποκειμένου στις κυρίαρχες αξίες, ιδέες και συμπεριφορές από τις δομές εγκλεισμού (για τους παραβάτες οι φυλακές, για τους παρεκκλίνοντες τα ψυχιατρεία) και η επιστροφή-επανένταξή του στην κοινωνία, σωφρονισμένου πλέον. Ως θεώρηση, πρακτική και επιδίωξη όμως, ο σωφρονισμός εγκαταλείπεται συστημικά τις τελευταίες δεκαετίες, μέσα από νεοφιλελεύθερες θεωρήσεις "διαχείρισης" πλέον όσων αποκλίνουν από το Νόμο ή την Κανονικότητα υποκειμένων. Το νέο κυριαρχικό υπόδειγμα είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι τόποι εξαίρεσης και εκτοπισμού. Οι φυλακές (όπως και τα άσυλα) γίνονται ξεκάθαρα τόποι τιμωρητικού αποκλεισμού, χωματερές απόβλητων, στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, ανακύκλωσης των κρατουμένων, οι οποίοι έχουν δυνατότητες εξόδου μόνο εφόσον υποταχθούν και πειθαρχήσουν. Στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης σκέψης οι κρατούμενοι δεν αποτελούν κοινωνική ομάδα ούτε υπάρχουν κοινωνικές αιτίες των πράξεων τους αλλά ξεχωριστές-μεμονωμένες περιπτώσεις με δική τους ευθύνη γι' αυτό που έπραξαν και για το αν θα θελήσουν να επιστρέψουν στην κοινωνία. Οπότε, ο κώδικας καταχρηστικά συνεχίζει να ονομάζεται σωφρονιστικός αφού δεν είναι αυτός ο στόχος της βιομηχανίας εγκλεισμού, ο σωφρονισμός δηλαδή των κρατουμένων.
Η συγκεκριμένη κατάθεση πρότασης προς ψήφιση του «νέου» σωφρονιστικού κώδικα αξίζει της προσοχής μας για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί προσπαθεί, με περίτεχνο τρόπο, να κανονικοποιήσει τις υποτιθέμενες «παρατυπίες» ή «κενά» διαχείρισης των φυλακών. Αρχικά, τυποποιώντας τη λογική που ανέκαθεν ίσχυε (ανάλογα με τις ορέξεις του κάθε διευθυντή, εισαγγελέα φυλακών και κοινωνικής υπηρεσίας), δηλαδή πως ο σωφρονισμός αφορά άμεσα τους στενούς ανθρώπους των κρατούμενων. Επίσημα πια προσπαθεί να τους μετατρέψει από ανθρώπους-σχέσεις σε ανθρώπους-εργαλεία που είτε θα τους επιβάλλεται ο ρόλος να νουθετούν τον κρατούμενο, είτε θα τους χρησιμοποιούν κατά το δοκούν οι δικαστικές και σωφρονιστικές αρχές προκειμένου να συνδιαλέγεται και να συναινεί με τις αρχές ο κρατούμενος. Στη συνέχεια, εγκαθιδρύοντας (ξανά) τα ειδικά καθεστώτα κράτησης, αυτή τη φορά στο όνομα των «ταυτοτήτων» και της προστασίας τους –μέχρι σήμερα αυτά τα ειδικά καθεστώτα εμφανίζονταν ως άτυπες διαχωρισμένες πτέρυγες (για παράδειγμα άλλη πτέρυγα για τους τοξικοεξαρτημένους, άλλη για τους επιχειρηματίες, τα πολιτικά πρόσωπα κοκ) ή εμφανίζονταν ως κελιά απομόνωσης ή πτέρυγες απομόνωσης ή τέλος ως «φυλακές υψίστης ασφαλείας». Επίσης, επαναφέροντας, με τη μορφή επιστημονικής μελέτης, κάθε είδους παραβίαση και βασανισμό πάνω στα έγκλειστα σώματα μέχρι και στον τρόπο που θα πραγματοποιούνται -αν θα πραγματοποιούνται- πλέον τα επισκεπτήρια. Και τέλος καταστρατηγώντας επί της ουσίας τις όποιες ευνοϊκές διατάξεις εφαρμόζονταν ως «επιβράβευση» ή «επιείκεια», αφού πλέον τις συγκεκριμενοποιεί μεν αλλά ταυτόχρονα τις συνδέει άρρηκτα και με την αναγκαία αοριστία με όλες τις υπόλοιπες διατάξεις του νέου κώδικα. Με απλά λόγια ο νέος σωφρονιστικός κώδικας θεσμοθετεί πως ο σωφρονισμός θα τιμωρεί, θα εκδικείται και διαρκώς θα απειλεί τον κρατούμενο ακυρώνοντάς του το δικαίωμα να εξεγερθεί, να αντισταθεί, να διαφωνήσει με το καθεστώς εγκλεισμού και τιμωρίας του. Ο δεύτερος -και κυριότερος- λόγος είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που αγωνίζονται και αντιστέκονται ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα, η γλώσσα και το σώμα των φυλακισμένων. Διότι όλοι γνωρίζουμε πως η φυλακή θα είναι πάντα φυλακή -με ή χωρίς σωφρονιστικούς κώδικες- και οι φυλακισμένοι δεν έχουν κανένα άλλο μέσο για να επικοινωνήσουν και να αντισταθούν σε ό,τι συμβαίνει πίσω από τα τείχη, παρά τη γλώσσα και το σώμα τους και αυτά θέτουν εδώ και κάποιο καιρό ενώπιον μας.
[στο ενδεχόμενο που ο εγκλεισμός φαντάζει σε κάποιους μία «ξένη» κατάσταση, ας το σκεφτούν διπλά την εποχή που διανύουμε…]
