Δύο χρόνια συνθήκη covid. Η καθημερινότητα σημαδεύτηκε από το λεξιλόγιο και τις πρακτικές του ανανεωμένου υγειονομισμού. Το κράτος έχοντας ως στόχο ένα υγιές και παραγωγικό εθνικό σώμα συνεχίζει να χτυπά περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες (μετανάστες, ρομά, φυλακισμένες) και συγχρόνως προσδιορίζει και στοχοποιεί νέους εχθρούς, χαράζοντας υγειονομικές ζώνες. Ολόκληρη η κοινωνική ζωή οργανώνεται στη βάση του φόβου, της νόσησης, της απειλής του θανάτου. Την ίδια στιγμή βέβαια η οικονομία συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά.
Η συνθήκη αυτή ήρθε για να μείνει. Δημιούργησε και θεσμοθέτησε καινούργιες κατηγοριοποιήσεις του πληθυσμού και του σώματος αλλά και δίπολα/δυισμούς: κοινωνικά υπεύθυνοι/ανεύθυνοι ασθενείς/υγιείς, ομάδες με υποκείμενα νοσήματα/ομάδες μειωμένου κινδύνου, εμβολιασμένες/ανεμβολίαστες, ανοσοκαταστελμένοι/με ανοσία κ.α. Με τη σφραγίδα των επιστημονικών επιτελείων. Πέρα από τη γνωστή διαδικασία «διαίρει και βασίλευε», επιχειρείται μια εκ νέου εσωτερική υποτίμηση των υποτελών, δια του αποκλεισμού τους από την εργασία, την κατανάλωση, τους χώρους κοινωνικής αναπαραγωγής. Αυτό δείχνουν τα πρόστιμα, η αναστολή-εκδίωξη χιλιάδων εργαζομένων από τις υποδομές υγείας, ο εκβιασμός, άμεσος ή έμμεσος, του εμβολιασμού για να έχεις μια δουλειά και, ποιος ξέρει αύριο, ασφάλιση και περίθαλψη. Κατά τη διάρκεια της έκτακτης υγειονομικής συνθήκης των δύο τελευταίων χρόνων και ενώ το κράτος μιλά για προστασία της ανθρώπινης ζωής, εντατικοποιεί την απαξίωση των δομών υγείας. Υποτιμημένη περίθαλψη για αναλώσιμους υπηκόους.
Ζούμε στη νέα κανονικότητα. Η αστυνόμευση γίνεται διάχυτη, με τα διάφορα check points πιστοποιητικών να υποδεικνύουν ότι οι διαχωρισμοί δεν είναι το μέσο αλλά ο σκοπός.
Για το κράτος και το κεφάλαιο είναι μια ακόμη περίοδος μεγάλων ευκαιριών. Αυτό δείχνει το πλήθος «αναδιαρθρωτικών νόμων» που πέρασαν όλο αυτό το διάστημα: εργασιακό, εκπαιδευτικό, αναπτυξιακό νομοσχέδιο, οι αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο, στον ποινικό κώδικα, ο πτωχευτικός νόμος. Και όλα αυτά εν μέσω ενός εκτεταμένου ψηφιακού μετασχηματισμού του κράτους που εντείνει την εποπτεία και τον έλεγχο.
Σε σύγκρουση με την εξατομίκευση και την προωθούμενη κοινωνική αποστασιοποίηση, να συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις μας, να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη, αδιαμεσολάβητα, στη βάση της αλληλεγγύης.
Να αρνηθούμε τις υγειονομικές πιστοποιήσεις, τα πρόστιμα και τους αποκλεισμούς
Ενάντια στον έλεγχο, τον φόβο και την περαιτέρω υποτίμηση των ζωών μας