Αλληλεγγύη στις καταλήψεις (κείμενο από το Ρεσάλτο)

 

 

 

Από τις 15 Ιουλίου με την κατεδάφιση της κατάληψης Μπρούκλυν στα Γιάννενα και τις 26 Αυγούστου με την εκκένωση τεσσάρων καταλήψεων στα Εξάρχεια, δύο στεγαστικών μεταναστ(ρι)ών και δύο αναρχικών, έχει ξεκινήσει μια ευρεία επιχείρηση καταστολής των καταλήψεων σε συνέχεια μιας σειράς εκκενώσεων που είχε πραγματοποιήσει η προηγούμενη αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η κατασταλτική στρατηγική αφορά επίσης στην κατάργηση του ασύλου, την εισβολή μπάτσων στα πανεπιστήμια, την επέμβαση σε αυτοδιαχειριζόμενα φοιτητικά στέκια (όπως αυτό της ΑΣΟΕΕ), τη δημιουργία νέων μονάδων καταστολής και σύλληψης διαδηλωτών, τη χρήση drones (πέρα από ελικόπτερα) κατά τη διάρκεια πορειών, τη συρρίκνωση των δυνατοτήτων κήρυξης απεργιών, νομοσχέδιο που ετοιμάζεται για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, την επιβολή νέων και βαρύτερων κατηγοριών για διάφορες μορφές κοινωνικής/ταξικής αντίστασης και ανταρσίας.

Ξεκινώντας από τις εκκενώσεις καταλήψεων μεταναστ(ρι)ών στα Εξάρχεια και στην οδό Αχαρνών, με πρόσχημα τη μετακίνηση τους «σε καλύτερες, πιο ανθρώπινες συνθήκες», το κράτος και οι μηχανισμοί του επιχειρούν για ακόμα μια φορά τον εκτοπισμό και την απομόνωσή τους, με τη μεταφορά τους κυρίως σε απομακρυσμένα στρατόπεδα κλειστού ή ανοιχτού τύπου.

 

Οι μετανάστ(ρι)ες, βέβαια, δεν αγνοούσαν αυτές τις κρατικές δομές ούτε τους ξεγέλασαν κάποιοι/ες αλληλέγγυοι/ες όπως αναφέρθηκε κατ’ επανάληψη. Είχαν προτιμήσει τις στεγαστικές καταλήψεις από τα «φιλόξενα» στρατόπεδα του στοιβάγματος, της υποτίμησης, της γκετοποίησης και αορατοποίησής τους. Είχαν βρει έναν βηματισμό μέσα στον ιστό της πόλης, τα πρώτα δίκτυα σχέσεων, στοιχειώδεις δυνατότητες καθημερινής διαβίωσης, δραστηριοτήτων και εκπαίδευσης για τα πολλά παιδιά που επίσης έμεναν σε αυτές τις καταλήψεις. Οι ανακοινώσεις μεταναστ(ρι)ών από την πρόσφατα εκκενωμένη (12/11) κατάληψη της οδού Μπουμπουλίνας 42 στα Εξάρχεια, που αρνήθηκαν να πάνε στα κέντρα που ήθελαν να τους μεταφέρουν, είναι χαρακτηριστικές.

 

Πέρα από τις καταλήψεις στέγασης μεταναστ(ρι)ών εκκενώθηκαν στις 2/11 η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν -με εγκλωβισμό τριών γατιών της κατάληψης για μέρες εντός του σφραγισμένου κτιρίου- και στις 5/11 η κατάληψη PALMARES στη Λάρισα. Ακολούθησαν η αστυνομική εισβολή στην ΑΣΟΕΕ την Κυριακή 10/11 με επίκεντρο το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της σχολής, το lock out των πρυτανικών αρχών στα τριτοβάθμια ιδρύματα ενόψει της 17ης Νοέμβρη, η αστυνομική επιχείρηση ξυλοδαρμών στο σωρό, εξευτελισμών και βασανιστηρίων στα Εξάρχεια, οι συλλήψεις ατόμων κυρίως νεαρής ηλικίας με βαριές κατηγορίες στις 17 Νοέμβρη, η δημοσιοποίηση εντοπισμού συσκευών παρακολούθησης (gps trackers) σε οχήματα μελών πολιτικών ομάδων. Ενώ στις 20 Νοέμβρη ο γνωστός μας από παλιά στο Κερατσίνι (με την αστυνομική εισβολή στο Ρεσάλτο στις 5/12/2009), υπουργός δημόσιας τάξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έβγαλε διάγγελμα στα ΜΜΕ για «οικειοθελή αποχώρηση» των καταληψιών από τα κατειλημμένα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας και στις γειτονιές (με ειδική μνεία για τους/τις μετανάστες/ριες να απευθυνθούν στις αρμόδιες κρατικές αρχές) ή για θεσμικό συμβιβασμό των καταληψιών με τους ιδιοκτήτες (ενοίκιο), δίνοντας διορία 15 ημερών. Ένα τελεσίγραφο με ημερομηνία λήξης την 5η Δεκέμβρη, την παραμονή δηλαδή της ημερομηνίας δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από μπάτσους τον Δεκέμβρη του 2008.

 

Οι ενέργειες αυτές δεν είναι τυχαίες. Το κράτος θωρακίζεται και προετοιμάζεται για τις επερχόμενες αντιστάσεις που αναμένει μέσα σε περιβάλλον όξυνσης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, του θεσμικού αυταρχισμού και των κοινωνικών/ταξικών αποκλεισμών. Βαθαίνει το καθεστώς εξαίρεσης για τους μετανάστες/ριες και εντείνει την καταστολή των υποδομών και συλλογικοτήτων του λεγόμενου «εσωτερικού εχθρού», ιδιαίτερα των αναρχικών, που συνιστούν μια σταθερή και διαχρονική δυναμική αγώνα ενάντια στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές, λειτουργώντας ως καταλύτης σε ευρύτερες κοινωνικές εκρήξεις όπως στην εξέγερση του Δεκέμβρη 2008. Μια φιλόδοξη και πολυεπίπεδη κρατική κατασταλτική επιχείρηση, που θέλει να επιφέρει πλήγματα στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και να πιέσει στην κατεύθυνση ειρήνευσης και θεσμικής ενσωμάτωσης των αγώνων αλλά προκαλεί ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις ευρύτερων κοινωνικών αντιδράσεων και αντιπαραθέσεων. Το θέαμα, η προπαγάνδα, ο εκφοβισμός και η υλικότητα της καταστολής για άλλη μια φορά απέναντι στην ανυποταγή για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.

 

 

Ένας κόσμος συλλογικοποίησης, συντροφικότητας και συνδιαμόρφωσης, αυτόνομος και αντιιεραρχικός, βασισμένος στην αμοιβαιότητα και τις ελεύθερες συμφωνίες. Ένας κόσμος αμφισβήτησης της ιδιοκτησίας, των ηγεσιών, των εμπορευματικών σχέσεων, της διαμεσολάβησης, της ανάθεσης, των διαχωρισμών. Ένας κόσμος που εναντιώνεται στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία, τον νόμο, την τάξη, τη νόρμα, τη διαταγή, κάθε μορφή εξουσίας.

 

Γι’ αυτό και προφανώς οι κατασταλτικές επιχειρήσεις δεν έχουν ως στόχο μόνο τους χώρους των καταλήψεων αλλά κυρίως τους ανθρώπους τους και τις κοινοτικές τους σχέσεις αντίστασης, αυτοοργάνωσης, δημιουργικότητας, αλληλεγγύης. Για την επιβολή της «κανονικότητας» της αστυνομοκρατίας, των περιφράξεων, της κοινωνικής σιγής νεκροταφείου, της ροής εμπορευμάτων, εικόνων, χρήματος, κεφαλαίων… μιας ζωής που απουσιάζει.

 

 

Η καταστολή δεν περιορίζεται στις εκκενώσεις. Καθημερινά γίνονται έλεγχοι σε «ύποπτο κόσμο» στους δρόμους, μπάτσοι μπουκάρουν απροκάλυπτα σε κλαμπ και βάζουν τους θαμώνες να γονατίσουν, ο αστυνομικός στρατός κατοχής στα Εξάρχεια επιδίδεται καθημερινά σε βιαιοπραγίες, προκλήσεις και σεξιστικές παρενοχλήσεις. Όλα αυτά υπόκεινται στο πλαίσιο προσπάθειας επιβολής του δόγματος "Νόμος και Τάξη".

 

Απέναντι στους τραμπούκικους και δολοφονικούς μηχανισμούς του κράτους, να σταθούμε ο ένας πλάι στην άλλην και στον δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο. Τα τελεσίγραφα επιστρέφονται στους αποστολείς τους. Δεν υπάρχει συμβιβασμός, συνθηκολόγηση ή συνδιαλλαγή. Είμαστε από άλλο γαλαξία!