Λέξεις μέσα από τα κάγκελα- Κείμενο του Χρήστου Πολίτη από τις φυλακές Γρεβενων

Details

Category: Uncategorised

Published: Thursday, 23 December 2010 11:34

Χτυπάτε.
Βαριά η τιμή του πόνου.
Μη δείχνετε καθόλου ανθρωπιά.
Κάθε στιγμή να μας θυμίζει
το δίκιο και το άδικο,
τον άνθρωπο και το χτήνος,
το έγκλημα και το καθήκον.
Αλέξανδρος Παναγούλης, «Χτυπάτε»


1. Αυτό το γράμμα δεν αποτελεί μια συνολική πολιτική τοποθέτηση για την αντιτρομοκρατική επιχείρηση που ξεκίνησε στις 4 Δεκεμβρίου, αλλά μια πρώτη πολιτική ανάγνωση της προφυλάκισής μου. Των σημασιών και των ευρύτερων στόχων που αυτή έχει.


2. Είναι γεγονός πως βρίσκομαι στη φυλακή ακριβώς επειδή είμαι αναρχικός. Επειδή εδώ και 15 χρόνια διαρκώς δραστηριοποιούμαι μέσα από αυτό το ριζοσπαστικό πολιτικό κομμάτι. Μια ανάγνωση της δικογραφίας, μα και η κυνική δήλωση του αρχηγού της ελληνικής αστυνομίας -πως με συνέλαβαν επειδή αφέθηκα ελεύθερος για την υπόθεση του εφετείου*- το αποδεικνύουν περίτρανα. Βρίσκομαι εδώ κλεισμένος, και είμαι βαθιά πεπεισμένος γι αυτό, για τις αντιδράσεις μας στη δολοφονία του Χριστόφορου Μαρίνου το ΄96, για τα οδοφράγματα έξω από τα εξεταστικά το ΄98, για τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις το ΄99, για τις διαδηλώσεις ενάντια στην σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών στη Θεσσαλονίκη το 2003, για τα φοιτητικά το ΄06 -΄07,  για την αλληλεγγύη μας στους αγώνες των κρατουμένων και σε όσους φυλακισμένους δε σκύβουν το κεφάλι, για την εξέγερση του Δεκέμβρη, για..., για... Γιατί βρεθήκαμε παντού, με τις μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις μας, όπου τίποτα δεν έμοιαζε σίγουρο και η κοινωνική εντροπία έδινε ξανά νόημα στη ζωή μας και δύναμη στους αγώνες μας.


3. Στις 4 Δεκεμβρίου με προσήγαγαν στην ασφάλεια μαζί με τον φίλο και σύντροφο Κώστα Μπαρλή, έξω από μια καφετέρια στα Εξάρχεια αστυνομικοί της ομάδας Δέλτα και της αντιτρομοκρατικής. Ο φίλος μου αφήνεται ελεύθερος 16 ώρες περίπου αργότερα. Εμένα μου παραδίδεται η έκθεση σύλληψης 26 ώρες μετά την προσαγωγή μου. Και μετά αρχίζει η τρέλα. Γιατί αν το τελευταίο διάστημα βλέπουμε σε μια σειρά υποθέσεων να ποινικοποιούνται οι φιλικές και συντροφικές σχέσεις, στην περίπτωσή μου δεν μπορούν να «επικαλεστούν» ούτε καν αυτό. Είμαι στη φυλακή για μια υπόθεση της οποίας ούτε τους συγκατηγορούμενους δεν γνωρίζω. Κανένας μάρτυρας δε με αναγνωρίζει, κανένας αστυνομικός δεν υποστηρίζει ότι συναντήθηκα με κάποιον από τους συγκατηγορούμενούς μου, σε καμία τηλεφωνική υποκλοπή δεν ακούγεται το όνομά μου και όσον αφορά την έρευνα που έγινε στο σπίτι μου το μόνο που αξίζει να αναφερθεί είναι ότι κλέψανε την ξυριστική μου μηχανή, άρα και το DNA μου (σημειώνω ότι αυτό δεν αναφέρεται καν στην έκθεση κατάσχεσης). Σύμφωνα όμως με την αντιτρομοκρατική το πρώτο «ενοχοποιητικό» στοιχείο είναι ότι το βράδυ της 24ης Νοεμβρίου με είδαν να κινούμαι παράλληλα με την οδό Πραξιτέλους στον Πειραιά. Τί κι αν στην Ηρώων Πολυτεχνείου, τρία στενά παράλληλα της Πραξιτέλους, βρίσκεται το γραφείο του δικηγόρου μου. Τί κι αν τον επισκέφτηκα εκείνο το βράδυ, λίγες μέρες πριν παρουσιαστώ στην ανακρίτρια για την υπόθεση του εφετείου. Το δεύτερο «ατράνταχτο» στοιχείο είναι ότι ήπια ένα ποτό στα Εξάρχεια, στην περιοχή που καθημερινά συναναστρέφομαι με δεκάδες ανθρώπους, με «άγνωστο άτομο», το οποίο σύμφωνα με την αντιτρομοκρατική είχε φάει προηγουμένως σουβλάκια μαζί με έναν από τους συγκατηγορούμενούς μου. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Φυσικά, όλη αυτή την εβδομάδα που κρατήθηκα στην αντιτρομοκρατική ήμουν απομονωμένος σ’ ένα κελί ένα επί τρία, χωρίς παράθυρο και με το φως συνέχεια ανοιχτό. Και μετά ήρθε η προειλημμένη απόφαση της προφυλάκισής μου και μάλιστα στα Γρεβενά. Οι φυλακές Γρεβενών είναι υψίστης ασφαλείας όπου κρατούνται βαρυποινίτες και όχι υπόδικοι και βρίσκονται 500χλμ μακριά από την Αθήνα, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη κάθε επικοινωνία με φίλους, συντρόφους, συγγενείς, δικηγόρους.


4. Οι δύο βαρύτατες διώξεις σε βάρος μου σε διάστημα μόλις δύο εβδομάδων και η προφυλάκισή μου, δεν πρέπει να μπερδέψουν και να θεωρηθούν μονάχα μια διαρκής προσπάθεια να βρεθώ εγώ προσωπικά σ΄ ένα καθεστώς ασφυκτικού ελέγχου. Αντίθετα, όλο αυτό το σκηνικό εξόντωσης βρίσκεται στην καρδιά της σύγχρονης κατασταλτικής πολιτικής. Στην καρδιά ενός πολυεπίπεδου σχεδιασμού που αποσκοπεί στον εκφοβισμό και στην εκπειθάρχηση των νέων «επικίνδυνων τάξεων» και στην εξουδετέρωση των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Στην αχρήστευση δηλαδή των προταγμάτων της αυτενέργειας, της άμεσης δράσης, της αλληλεγγύης και του αγώνα για την επανοικειοποίηση της ζωής. Στην υπονόμευση της δυναμικής των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών μέσα στις κοινωνικές διεργασίες. Έτσι ώστε η πρόσφατη γενική απεργία και οι δυναμικές διαδηλώσεις της 15ης Δεκεμβρίου να κρατήσουν μόνο μια μέρα, η αντίσταση να υποτιμηθεί, οι αγωνιστές να απαξιωθούν, η Κερατέα να είναι απλώς μια περιοχή λίγο έξω από την Αθήνα, ο Δεκέμβρης να ξεχαστεί και να γιορτάζεται σαν το τριήμερο του Πολυτεχνείου. Και για να εγκαθιδρυθεί το βασίλειο του θανάτου και της τάξης, για να επιβληθεί νικηφόρα η επίθεση του καπιταλιστικού κόσμου, χρειάζεται όσοι βρίσκονται στο στόχαστρό του να πολλαπλασιαστούν. Το ποινικό φάσμα να διευρυνθεί και οι νομικές έννοιες να διασταλούν με έναν μόνιμο χαρακτήρα σκόπιμης ασάφειας. Να χάσουν κάθε σημασία τους  ή ίσως καλύτερα να αποκτήσουν την πλήρη σημασία τους με την επιβολή ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Χωρίς ενδοιασμούς οι ανακριτές και οι εισαγγελείς αποδεικνύουν διαρκώς πως μόνο τους μέλημα είναι να τσακίσουν τον εσωτερικό εχθρό. Και μετά, σειρά να πάρει η μονοτονία των σωφρονιστικών καταστημάτων και η καθαρή, ωμή βία του εγκλεισμού.


5. Οι κατασκευασμένες και κατευθυνόμενες διώξεις με βάση τα σενάρια και τις εμμονές της αντιτρομοκρατικής θυμίζουν βόμβες διασποράς. Στοχεύουν κάπου για να πλήξουν σε μεγάλη ακτίνα γύρω τους, να καταστρέψουν μια ευρύτερη περιοχή. Αυτή η δίωξη δεν αφορά μονάχα εμένα προσωπικά. Αυτή η δίωξη θέλει να φοβίσει τον καθένα. Να προσέχουμε με ποιούς μιλάμε. Με ποιούς αφισσοκολλούμε. Με ποιούς βγάζουμε έντυπα. Με ποιούς συμπορευόμαστε στις διαδηλώσεις. Με ποιούς ανταλλάσουμε απόψεις στις εκδηλώσεις. Και φυσικά πού πηγαίνουμε. Να εμποτίσουν την καθημερινότητά μας με καχυποψία και φόβο. Οι υπάλληλοι της τρόικας μας προσφέρουν απλόχερα το μόνιμο «άλλοθι» της υπακοής, την πρόσκαιρη ασφάλεια και την ψεύτικη σιγουριά της υποταγής. Γιατί ποιός θα αμφισβητήσει, χωρίς  να γελοιοποιηθεί τελείως, πως αν μας αρκούσε το τίποτα, αν ήμασταν αναρχικοί μέχρι να πάμε πενταήμερη, αν είχαμε «ανακουφιστεί» μετά την υπογραφή του μνημονίου, αν μισούσαμε τους μετανάστες, αν αγανακτούσαμε με τους κουκουλοφόρους, αν φοβόμασταν τους «τρομοκράτες», καμία από τις συνέπειες της καταστολής δε θα είχα υποστεί ούτε εγώ ούτε πολλοί άλλοι που αντιστέκονται.


6. Ο αγώνας όμως δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Το καθεστώς και οι διάφοροι αξιωματούχοι του δεν πρόκειται να αισθανθούν ούτε χαρά ούτε ανακούφιση. Εμείς στεκόμαστε δίπλα στους φυλακισμένους αναρχικούς, δίπλα στους φυλακισμένους αγωνιστές. Ως την απελευθέρωσή τους. Συμβάλλουμε διαρκώς στη συγκρότηση -θεωρητική και οργανωτική- της τάξης μας και αναπτύσσουμε τον αναγκαίο στρατηγικό σχεδιασμό για την επίτευξη της νίκης της.


Ας σταθούμε όρθιοι. Και ας κάνουμε το επόμενο βήμα. Για την κοινωνική/ταξική αντεπίθεση. Για την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό.


Υ.Γ. Όπως μου είχε πει κάποτε ένας καλός σύντροφος: «Υπομονή. Δύναμη. Πίστη στην υπόθεση. Έχουμε δίκιο. Τέλος». Αυτές οι λέξεις θα γίνουν οδηγός μου σ’ αυτές τις πραγματικά δύσκολες στιγμές.


Χρήστος Πολίτης
Κλειστή Φυλακή Γρεβενών
16 Δεκέμβρη 2010


*  Το μεσημέρι της 22ας Μαϊου του 2008, πηγαίνοντας να πάρω τη μηχανή μου κοντά στο μετρό της Πανόρμου, με προσήγαγαν στη ΓΑΔΑ όπου μου έκαναν διάφορες ερωτήσεις για το πού βρισκόμουν το προηγούμενο βράδυ. Μετά από κάποιες ώρες με άφησαν ελεύθερο. Το προηγούμενο βράδυ είχε πραγματοποιηθεί εμπρησμός οχημάτων στο χώρο του εφετείου Αθηνών. Από αυτό το χρονικό σημείο και μετά αρχίζουν να εμφανίζονται δημοσιεύματα βασισμένα σε αστυνομικά σενάρια, που με συσχετίζουν κατ’ αρχήν με τον εμπρησμό των οχημάτων στο εφετείο και κατόπιν με εμφανίζουν να συμμετέχω σε διάφορες οργανώσεις και ενέργειες, πολλές φορές με σημαίνοντα ρόλο. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο τον προηγούμενο Νοέμβρη να ανακοινώσουν τηλεοπτικά ένταλμα εις βάρος μου, το οποίο στην πραγματικότητα δεν υπήρχε. Παράλληλα, για μεγάλα χρονικά διαστήματα είχα εμφανή αστυνομική παρακολούθηση. Ως αποκορύφωμα, 2,5 χρόνια μετά έλαβα κλήση να απολογηθώ ως κατηγορούμενος για την υπόθεση του Εφετείου. Πράγματι παρουσιάστηκα στην 8η τακτική ανακρίτρια στις 2 Δεκεμβρίου όπου και αφέθηκα ελεύθερος (για δύο μέρες!).

Για τον αγώνα των κατοίκων στο Οβριόκαστρο και στην Κερατέα, για την αλληλεγγύη...

Details

Category: Uncategorised

Published: Tuesday, 21 December 2010 17:56

Κάντε κλικ πάνω στο σκίτσο για μεγέθυνση.

Εδώ και μήνες, αλλά κυρίως τις τελευταίες δύο βδομάδες, οι κάτοικοι της Κερατέας είναι στους δρόμους για το αυτονόητο: ενάντια στην περαιτέρω λεηλασία του τόπου τους, ενάντια στη λεηλασία της ζωής τους, ενάντια στο θάνατο που τους σερβίρει ο αστικός πολιτισμός και τα σκουπίδια του.

Είναι προφανές πως η χωροθέτηση ΧΥΤΥ στην περιοχή (το άλλο όνομα για τους απαγορευμένους πλέον ΧΥΤΑ) είναι μια ακόμη διεκπεραίωση κεφαλαίων και υποχρεώσεων απέναντι σε «μειοδότες» επενδυτές εργολάβους. Όλα τα υπόλοιπα, «περί ορθολογικού σχεδιασμού για τη διαχείριση των απορριμμάτων» είναι προπετάσματα καπνού: ακόμα και οι ίδιοι οι σχεδιαστές του έργου παραδέχονται πως οι χωματερές σε Κερατέα και Γραμματικό θα ήταν πολύ μικρές για να υποκαταστήσουν τη χωματερή της Φυλής (η οποία παρεμπιπτόντως ακόμα επεκτείνεται). Αλλά το ζήτημα πάει πολύ πιο πέρα από τα γνώριμα εξουσιαστικά «παιχνιδάκια».

Η Κερατέα βρίσκεται σε καθεστώς περικύκλωσης και κατοχής. Οι δεκάδες διμοιρίες ΜΑΤ, τα μπουλούκια των ασφαλιτών, η θωρακισμένη αύρα της ΕΛΑΣ που χρησιμοποιείται για πρώτη φορά και πετάει νερό και δακρυγόνα, οι λυσσαλέες επιθέσεις τους στα μπλόκα των κατοίκων, η παραμονή τους στην περιοχή παρά τις δικαστικές αποφάσεις για προσωρινή παύση των εργασιών, σηματοδοτούν ένα καθεστώς ελέγχου και επιβολής. Ενώ ταυτόχρονα «υπενθυμίζουν» πως το έργο θα γίνει περνώντας πάνω από τους κατοίκους. Για το κράτος όσοι και όσες αντιστέκονται πέρα από τα γνώριμα όρια της θεσμικής και αστικής νομιμότητας πρέπει να ηττηθούν και να συνθηκολογήσουν. Πρόκειται λοιπόν για έναν πόλεμο,  από αυτούς που καθημερινά στήνει η κυριαρχία στους από κάτω, μια συνηθισμένη εικόνα σε «συνθήκες κρίσης»: από την επίθεση στον «κόσμο της εργασίας» με περικοπές μισθών, ανεργία και δυσβάσταχτες πολιτικές λιτότητας, τη σκληρή καταστολή αυτών που αντιστέκονται, από τα πογκρόμ-επιθέσεις στους μετανάστες και τις «καθαρές πόλεις», την καθημερινή υποτίμηση-απαξίωση των ζωών μας…

Οι κάτοικοι όμως της περιοχής δεν είναι πρόθυμα θύματα: η επιμονή τους, οι καθημερινές τους συγκρούσεις ανατρέπουν τα σχέδια των από πάνω. Και «υπενθυμίζουν» πως η κοινωνική οργή περνάει πάντα πάνω από ΜΑΤ, εισαγγελείς, εργολάβους, υπουργούς…


Για όσους προσπαθούν να εκτονώσουν την κατάσταση.

Η τοπική κοινωνία όμως εκτός από τις χακί δυνάμεις κατοχής που έχει να αντιμετωπίσει, έχει απέναντί της και όλο το συρφετό των μηχανισμών προπαγάνδας αλλά και τους θεσμικούς φορείς – οι οποίοι είτε «θετικά» διακείμενοι είτε αρνητικά, τυλίγουν τον αγώνα των κατοίκων σε κουρελόχαρτα νομιμότητας. Δεν είναι μόνο τα ΜΜΕ που ανέλαβαν εργολαβικά να απαξιώσουν ή και να εξαφανίσουν από την «ενημέρωση της κοινής γνώμης» τον αγώνα στην Κερατέα. Από τη στιγμή που ο αγώνας «ξέφυγε» από τον καθωσπρεπισμό, τη νομιμοφροσύνη και την απάθεια, κυρίως από τη στιγμή που ο αγώνας των κατοίκων αγκαλιάστηκε από αλληλέγγυους-ες που συνεισφέρουν στα μπλόκα αλλά και στην αντιπληροφόρηση για τον αγώνα των κατοίκων σε άλλες γειτονιές της Αθήνας, έχει ξεκινήσει ένας αγώνας δρόμου όλων των «καλοθελητών», όλων αυτών που «καταλαβαίνουν το δίκαιο του αγώνα», περιβαλλοντολόγων, τοπικών θεσμικών φορέων, τοπικών βουλευτών, να «ησυχάσουν» τα πνεύματα. Τα κοινά τραπέζια δημάρχων, υπουργών, τοπικών φορέων, εργολάβων και αστυνομίας για την εξεύρεση «κοινής λύσης και την κοινωνική ειρήνευση» είναι δεδομένο πως στόχο έχουν να απομονώσουν τον αγώνα, να κόψουν τους δεσμούς αλληλεγγύης που έχει δημιουργήσει, να τραβήξουν τον κόσμο από το δρόμο και τα πάντα να κανονιστούν με «καλές προθέσεις» και αμοιβαίες υποχωρήσεις. Τόσο γνωστή αυτή η ιστορία του καπελώματος των κοινωνικών αγώνων! Χαρακτηριστική είναι και η ατάκα του διοικητή των ΜΑΤ σε συνομιλία με θεσμικό παράγοντα της περιοχής: «..πρέπει να απομονωθούν τα στοιχεία που έρχονται από Αθήνα με σκοπό να προκαλέσουν ταραχές» και τελειώνοντας τη «συμφιλιωτική» του τοποθέτηση είπε «...σε 6 μήνες και εμείς παϊδάκια θα τρώμε στην Κερατέα». Όλοι μια παρέα γίναμε, τελικά όλα είναι μια παρεξήγηση…

Όσο η κατάσταση οξύνεται, όσο η αδιαλλαξία των κατοίκων κορυφώνεται και γίνεται γόνιμη, τόσο θα πέφτουν από πάνω τους διάφοροι για να εκτονώσουν την κατάσταση. Αυτό που έχει κρατήσει μακριά  τη χωματερή από την Κερατέα δεν είναι το «πνεύμα διαλόγου» και η πίστη στην νομιμότητα, αλλά η αδιαλλαξία των αγωνιζόμενων κατοίκων και η αλληλεγγύη άλλων κοινωνικών κομματιών που σιγά σιγά μεγαλώνει.
Δεν υπάρχει πουθενά να εναποθέσουμε ελπίδες παρά μόνo στις δικές μας δυνάμεις. Οι αποφάσεις για τη συνέχιση του αγώνα δεν πρέπει να παίρνονται από θεσμικά επιτελεία αλλά από τις συνελεύσεις των κατοίκων. Ο έως τώρα αγώνας έχει δείξει πως η πραγματικότητα της κοινωνικής δυναμικής είναι τα μπλόκα και όχι τα τραπέζια διαλόγου με το υπουργείο και τους εργολάβους που θέλουν να μας πείσουν πως η χωματερή θα αναβαθμίσει την περιοχή…

Απέναντι λοιπόν στη διαμεσολάβηση διαφόρων «καλοθελητών», απέναντι στην επικείμενη εκτόνωση του αγώνα μέσα από παζαρέματα, «συμβιβαστικές» λύσεις και  προτάσεις, να αντιτάξουμε την κεκτημένη ούτως ή άλλως εμπειρία της αδιαλλαξίας και της ακηδεμόνευτης αντίστασης. Να οργανωθούμε και να αμυνθούμε απέναντι στο διάλογο των ματ, των εργολάβων και των υπουργών, με συνελεύσεις κατοίκων, με συνελεύσεις αλληλεγγύης, με κοινή ή/και συντονισμένη δράση, με άπλωμα του αγώνα σε κάθε γειτονιά όπου επιχειρούνται κρατικές επιβολές, όπου κυοφορούνται κοινωνικές αντιστάσεις. Το αυτονόητο της αξιοπρέπειας, του αγώνα, της ζωής, των συλλογικών διεκδικήσεων, ποτέ δεν ήταν νόμιμο, ποτέ δεν ήταν αρεστό στους από πάνω…


«Και πού να πάνε τα σκουπίδια λοιπόν;»…

Το ερώτημα είναι εσκεμμένα αφελές. Γιατί θα μπορούσε να πάρει την «αφελή» απάντηση «γιατί τότε δεν φτιάχνουν χωματερή στην Εκάλη;» Πρώτον οι χωροθετήσεις χωματερών δεν γίνονται με «αντικειμενικά» κριτήρια: είναι προσδιορισμένες ταξικά. Οι περιοχές που επιλέγονται είναι δεδομένο πως απαξιώνονται συνολικά ως χώροι διαβίωσης ανθρώπων. Οι χωματερές εκ των πραγμάτων επιτίθενται στο περιβάλλον και τις τοπικές κοινωνίες. Από κει και πέρα είναι αστείο το να μιλάμε για ορθή χωροθέτηση χωματερών ζώντας σε έναν πλανήτη, που η καπιταλιστική μηχανή τον αντιμετωπίζει και τον διαχειρίζεται ως χωματερή. Και είναι χυδαίο, αυτοί που παράγουν και υπερασπίζονται τη ρύπανση και τον πολιτισμό της (τα αφεντικά, τα κράτη, οι υπερασπιστές των «πράσινων καπιταλισμών» κτλ), να ζητάνε από κάποιους που δε θέλουν να ανασαίνουν τις διοξίνες της χωματερής, να βρουν μια «λύση στο πρόβλημα των σκουπιδιών».

Ο πολιτισμός λοιπόν της χωματερής δεν είναι κάποιο «κακό αποτέλεσμα» του καπιταλισμού ούτε κάτι που απλά χρειάζεται διόρθωση. Οι χωματερές που περιτριγυρίζουν τις πόλεις και τα χωριά του πλανήτη, είναι «μικρές» κουκκίδες συμπυκνωμένης μόλυνσης σε έναν πλανήτη χωματερή. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η απάντηση στα «αφελή» ερωτήματα περί διαχείρισης των απορριμμάτων: η παραγόμενη ρύπανση δεν είναι πρόβλημα για να το λύσουμε μέσα από μια καλύτερη διαχείριση αλλά δομικό χαρακτηριστικό της εξουσιαστικής και εκμεταλλευτικής κοινωνικής οργάνωσης και του μοντέλου μαζικής παραγωγής και κατανάλωσης, μια διαρκής πηγή θανάτου. Οι  όλο και περισσότεροι κοινωνικοί αγώνες που αφορούν τέτοιου είδους ζητήματα πρέπει να αφήσουν πίσω τους τα πράσινα κυριαρχικά ψευτοδιλήμματα: οι απαντήσεις να δοθούν όχι για να διαχειριστούμε το «κοινό» πρόβλημα που παράγει το κυρίαρχο μοντέλο παραγωγής και κοινωνικής οργάνωσης, αλλά στην κατεύθυνση της ακύρωσής του, της όξυνσης των αντιφάσεων του. Τα «κρίσιμα ερωτήματα για το μέλλον του πλανήτη» από την πλευρά των κυρίαρχων και οι «πραγματικές λύσεις για πραγματικά προβλήματα», δεν είναι παρά ερωτοαποκρίσεις για να συνεχίσουν τα πάντα να μένουν ως έχουν. Το ζήτημα δεν είναι η ορθή χωροθέτηση των κάθε είδους χωματερών, αλλά η καταστροφή ενός ολόκληρου πολιτισμού που τις έχει ανάγκη για να συνεχίζει να υπάρχει.


ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ ΔΕΝ ΚΑΘΑΡΙΖΕΤΑΙ-
ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ

Για να κατεβάσετε το κείμενο σε pdf. πατήστε ΕΔΩ