Η οργή μας, ένα λουλούδι που περιμένει να ανθίσει στα συντρίμμια του κόσμου της πατριαρχίας, της εξουσίας, της εκμετάλλευσης
Οι λέξεις οργή και µίσος είναι πολύ µικρές για να χωρέσουν το φορτίο µιας ακόµη δολοφονίας από την πατριαρχία.
Η δολοφονία της Κυριακής Γ. από τον κακοποιητή, πρώην σύντροφό της, ήρθε να προστεθεί σε έναν µακρύ κατάλογο γυναικοκτονιών. Ο «δηµόσιος» χαρακτήρας της εκτέλεσής της και η εµπλοκή του τοπικού Α.Τ. -όσο και αν υπήρξε επικοινωνιακή «σπουδή» στην αρχή για να θολώσουν τα νερά- κατέστησαν αυτήν την υπόθεση στο επίκεντρο, αντίθετα από άλλες «δηµόσιες» ή µη γυναικοκτονίες οι οποίες, αφού εξαντληθεί η συστηµική φεµινιστική ευαισθησία µέσα από «δακρύβρεχτα ρεπορτάζ», περνούν σύντοµα στη λήθη.
Μια ακόµη δολοφονηµένη δεν είναι στατιστική, νούµερο, αριθµός για «ευαίσθητους» θεσµικούς φορείς, που τα ευχολόγιά τους για «καµιά άλλη ποτέ» µάς κάνουν να συνηθίσουµε αυτόν τον θάνατο, να συµφιλιωθούµε µε την έµφυλη βία. Η µηντιακή κάλυψη του γεγονότος έπαιξε στο γνώριµο µοτίβο: ο δράστης ήταν ένας «διαταραγµένος», ένα «τέρας» και όχι ένας συνηθισµένος καθηµερινός άντρας που ένιωσε πως αµφισβητήθηκε και πως χάνει το «κτήµα» του. Με τον τρόπο αυτό η δολοφονία της Κυριακής γίνεται «ιδιαίτερη», προϊόν της «αρρωστηµένης» ιδιοσυγκρασίας του δράστη και αποσυνδέεται από το συνεχές της αναπαραγωγής έµφυλων-σεξιστικών-πατριαρχικών επιβολών και κουλτούρας που οργανώνει την καθηµερινότητα των θηλυκοτήτων και lgbtqi+.
Ταυτόχρονα, τα βίντεο και τα ηχητικά από τη στιγµή της δολοφονίας που προβάλλονται -σε ρυθµό πολυβόλου- στη χωµατερή των ΜΜΕ και των social media παίζουν έναν πολύ συγκεκριµένο ρόλο: από τη µία τρέφουν µια κουλτούρα κλειδαρότρυπας και κανιβαλισµού για τις «ζωές των άλλων» και από την άλλη αποτελούν «πειστήρια» συµµόρφωσης και εκφοβισµού σε όσ@ αµφισβητούν τις έµφυλες/πατριαρχικές επιβολές: το µαχαίρι της πατριαρχίας θα σε βρει όπου κι αν πας, δεν µπορείς να κρυφτείς πουθενά…
Αυτές τις µέρες η δηµοκρατική ευαισθησία και ο θεσµικός φεµινισµός φρόντισαν να µετατρέψουν τη δολοφονία της Κυριακής σε ένα πρόβληµα «δηµόσιας τάξης» και κρατικών µηχανισµών που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Εµφάνισαν δηλαδή την αστυνοµία ως έναν απαραίτητο µηχανισµό για τη «διευθέτηση» κοινωνικών ζητηµάτων και µάλιστα τής προσέδωσαν έναν «προστατευτικό» ρόλο. Παρουσίασαν την αστυνοµία ως προστάτη των «αδυνάτων» ή αυτών που ζητούν βοήθεια και όχι την αστυνοµία ως αυτό που είναι: οργανωτής και προστάτης της εξουσιαστικής/πατριαρχικής/εκµεταλλευτικής βίας και τίποτα άλλο. Ταυτόχρονα, φρόντισαν να υποβιβάσουν τις γυναίκες που αντιστέκονται και µιλάνε σε µια συνθήκη διαρκούς «θύµατος» που περιµένουν την «κρατική στοργή» για να σταθούν στα πόδια τους.
Δεν χρειαζόµαστε περιπολικά, µπάτσους και εισαγγελείς, δεν χρειαζόµαστε προστάτες.
Να αντιγυρίσουµε την πατριαρχική βία µε όση βία µας (και της) αναλογεί, όχι µόνο εκεί που αυτή γίνεται αιχµηρή, αλλά και στις χιλιάδες καθηµερινές της αποχρώσεις, στην υποτίµηση, στις ταπεινώσεις, στα «χαριτωµένα» σχόλια και αστειάκια, στη διάχυτη κουλτούρα του σεξισµού. Στεκόµενη η µία δίπλα στο άλλο, στήνοντας µεταξύ µας αδιαµεσολάβητα δίκτυα αλληλεγγύης.
Σαββατο 13/4 στις 6:30μμ στον χώρο του Θερσίτη (νέστορος & ευαγγελιστρίας, ίλιον)
ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Για την έµφυλη βία, τις απαντήσεις µας, τα δίκτυα αλληλεγγύης: γιατί η υπεράσπιση των εαυτών µας δεν χωράει σε αιτήµατα δηµόσιας τάξης και ασφάλειας
[Για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής .Pdf πατήστε εδώ]