Συλλογική τοποθέτηση στη δίκη των κατηγορούμενων για την ανακατάληψη του Ορφανοτροφείου Θεσσαλονίκης
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Κείμενο που συνυπογράφουν οι 30 συλληφθέντες της ανακατάληψης του Ορφανοτροφείου Θεσσαλονίκης που πραγματοποιήθηκε στις 28/9/2013. Το κείμενο αυτό αποτέλεσε και την πολιτική τοποθέτηση των συντρόφων κατά τη διάρκεια της εκδίκασης της υπόθεσής τους τη Δευτέρα 16/12/2013 στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης ενώ οι ίδιοι αρνήθηκαν να απαντήσουν σε οποιαδήποτε ερώτηση από το δικαστήριο σχετικά με την επιλογή της ανακατάληψης. Οι σύντροφοι/ισσες τελικά απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες την ίδια ημέρα και αποχώρησαν μαζί με αρκετούς αλληλέγγυους/ες από τα δικαστήρια φωνάζοντας συνθήματα αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Σπύρο Στρατούλη.
Λίγα λόγια για την ιστορία της κατάληψης Ορφανοτροφείου
Ορισμένες και ορισμένοι από εμάς στις 20 Οκτωβρίου του 2006 μπήκαμε και καταλάβαμε το κτίριο στην οδό Γρ. Λαμπράκη 186 το όποιο παρέμενε εγκαταλελειμμένο τα προηγούμενα πέντε χρόνια τουλάχιστον. Το κτίριο αυτό ανήκε στο υπουργείο υγείας και παλιότερα λειτουργούσε σαν ορφανοτροφείο. Οι λόγοι που καθόρισαν εκείνη την επιλογή μας τότε ήταν και παραμένουν απτοί.
Οι όροι που αφορούν το ζήτημα της στέγασης στη σύγχρονη κοινωνία και οι συνθήκες που επιβάλλονται σε σχέση με αυτό υπήρξαν η αφετηρία αυτής της ενέργειας. Ζούμε στις μεγαλουπόλεις, είτε από επιλογή είτε από ανάγκη και μέσα σε αυτές εντοπίζουμε τα προβλήματα που προκύπτουν όσον αφορά και τη στέγαση. Τα προβλήματα αυτά απορρέουν από τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένη η καπιταλιστική κοινωνία. Κάπου ανάμεσα σε μπετό και σίδερα τίθεται ο εκβιασμός του ενοικίου για να επιβάλλει την ανάγκη για ένα σταθερό εισόδημα που με τη σειρά του εντείνει τον εκβιασμό για μισθωτή εργασία, ή πιο ορθά, μισθωτή σκλαβιά.
Μέσα στην πορεία των επτά κατειλημμένων χρόνων η σύνθεση του κόσμου που στεγαζόταν στο κτήριο άλλαζε, παρέμενε ωστόσο κοινή η επιθυμία να στεγάζεται εντός του μια καθημερινότητα με ανταγωνιστικούς προς το υπάρχον όρους. Στη γενικευμένη κυριαρχία του μοντέλου της απομόνωσης και της πυρηνικής οικογένειας επιδιώχθηκε το πέρασμα στη συλλογική ζωή. Ακόμα, όλα αυτά τα χρόνια το κτήριο πέρα από την κάλυψη στεγαστικών αναγκών είχε φιλοξενήσει διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες όπως συλλογικές κουζίνες, συναυλίες αλληλεγγύης, αθλητικές δραστηριότητες και άλλα.
Όμως δύο χρόνια περίπου πριν, στις 31 Γενάρη του 2012, κοινοποιήθηκε σε ηλεκτρονικό μέσο της κυβέρνησης, η απόφαση του υπουργείου υγείας να παραχωρήσει το κατειλημμένο κτήριο του ορφανοτροφείου στην ιερά μητρόπολη Θεσσαλονίκης, για την υποτιθέμενη δημιουργία ιδρύματος για χρόνια πάσχοντες. Αφενός δεν θεωρούμε πως το μόνο κτήριο κατάλληλο για φιλανθρωπικούς σκοπούς ήταν αυτό που τύχαινε να είναι κατειλημμένο από άτομα που δραστηριοποιούνται στον αναρχικό χώρο. Ούτε και είναι τυχαίο μάλλον ότι ακόμα δεν έχει παρατηρηθεί η παραμικρή εργασία αξιοποίησης του. Αφετέρου πέρα από την τελική έκβαση του ιδρύματος, εμείς από την μεριά μας πάντοτε προτάσσαμε κι θα προτάσσουμε την αλληλεγγύη μέσα από οριζόντιες δομές και όχι την ελεημοσύνη της εκκλησίας και του κάθε ισχυρού.
Σε μία περίοδο κρίσης, η αλληλεγγύη παίρνει άλλες διαστάσεις. Οι προτάσεις ήδη υπάρχουν. Από τις συλλογικές κουζίνες μέχρι τις καταλήψεις άδειων κτιρίων, προκειμένου να καλυφθούν ανάγκες όπως η στέγαση και η δημιουργία κοινωνικών χώρων, που οι δραστηριότητές τους είναι έξω από τη λογική του εμπορεύματος και του κέρδους. Προτάσεις εχθρικές στην άρχουσα τάξη, αφού οι ίδιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως σε κάθε περίπτωση τα δεκανίκια τα δικά τους θα μας σώσουν.
Έτσι λοιπόν τα ξημερώματα της 2 Σεπτέμβρη, πραγματοποιείται αστυνομική επιχείρηση με πρόφαση την έρευνα και στη συνέχεια την εκκένωση της κατάληψης. Συλλαμβάνονται 7 άτομα που βρίσκονται εντός της και που απαλλάσσονται όλοι και όλες από όλες τις κατηγορίες στη δίκη που ακολουθεί. Είναι η τρίτη εισβολή που συμβαίνει μέσα στα 2 τελευταία χρόνια με τη διαφορά όμως ότι αυτή τη φόρα έχει προαποφασιστεί η οριστική της εκκένωση.
Λιγότερο από ένα μήνα μετά, στις 28 Σεπτεμβρίου, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην ανακατάληψη του κτηρίου, θεωρώντας πως είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος σε αυτό το χώρο και χρόνο ώστε να θέσουμε ένα ακόμη ανάχωμα στις επιθέσεις ενάντια στις δομές του ανατρεπτικού κινήματος. Στις έντεκα το πρωί τριάντα συντρόφισσες και σύντροφοι μπήκαμε στο κτίριο ενώ αλληλέγγυοι συγκεντρώθηκαν στην απέναντι μεριά του δρόμου. Μέσα σε ένα τέταρτο η περιοχή άρχισε να κατακλύζεται από κάθε λογής αστυνομικές δυνάμεις που περικύκλωσαν το κτίριο. Από τη στιγμή που αντιληφθήκαμε ότι οι μπάτσοι άρχισαν να καταφτάνουν, αρχίσαμε και εμείς να φράζουμε τις πιθανές διόδους. Αυτό που επιδιώξαμε με αυτόν τον τρόπο ήταν να μείνουμε όλοι μαζί και να τους καθυστερήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο από το να μας βγάλουν από το κτίριο. Έτσι καταφέραμε να παραμείνουμε επί 2μιση ώρες στην ταράτσα. Έστω και για αυτές τις λίγες ώρες δώσαμε ζωή στο εδώ και ένα μήνα 'νεκρό' Ορφανοτροφείο, δημιουργώντας μια ελάχιστη νησίδα ελευθερίας και αναδεικνύοντας το γεγονός στη γειτονιά. Όπως και από την πρώτη στιγμή που μπήκαμε στο κτίριο εκείνον τον Οκτώβρη του 2006 έτσι και μέχρι το μεσημέρι του Σαββάτου, στην ύστατη προσπάθεια του δικηγόρου της εκκλησίας να μας πείσει να αποχωρίσουμε αυτοβούλως από το κτίριο ουδέποτε μας πέρασε από το μυαλό να συνδιαλλαγούμε με την όποια εξουσία και τους εκπροσώπους της.
Προχωρήσαμε σε αυτή την ενέργεια σαν ένα ευρύτερο μόρφωμα κόσμου που συναντιέται εντός του αναρχικού χώρου και έχει πάρει από κοινού την απόφαση για την υπεράσπιση ενός από τα εγχειρήματα που έχουν δεχτεί επίθεση τον τελευταίο καιρό, ανεξάρτητα από το αν μέχρι πρότινος μέναμε και δραστηριοποιούμασταν σε αυτό ή όχι. Γνωρίζαμε πως αυτή η κίνηση εμπεριέχει ένα ποινικό κόστος αλλά ήμασταν και παραμένουμε διατεθειμένες και διατεθειμένοι να το σηκώσουμε. Και οι λόγοι όπως είπαμε ήδη είναι πολλοί…
Ο κρατικός μηχανισμός δεν προσπαθεί πια να αποσπάσει τη συναίνεση ικανοποιημένων πολιτών, αλλά να πειθαρχήσει τα κοινωνικά κομμάτια που έρχονται αντιμέτωπα με τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και ως εκ τούτου τείνουν να κινηθούν πιο απρόβλεπτα. Από τους αγώνες ενάντια στα μεταλλεία χρυσού μέχρι τις εξεγέρσεις των κολασμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, από τις αποφάσεις για τον πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας μέχρι τις επιθέσεις σε κοινωνικά κινήματα, η στρατηγική είναι μία και η διαχείριση ενιαία. Η βία που βιώνεται από τους αποδέκτες της καταστολής σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι η ίδια πρωταρχική βία του καπιταλισμού, η αποτύπωση των ανισοτήτων. Επιδιώκοντας να αντισταθούμε στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού επιχειρούμε να επανασυνδέσουμε τις κατακερματισμένες κοινωνικές σχέσεις, να φέρουμε κοντά τους διάσπαρτους αγώνες, να συναντηθούμε πέρα από διαχωρισμούς έθνους, φυλής και φύλου και στα υλικά πλαίσια της θέσης μας σε αυτό τον κόσμο. Επιλέγουμε να μην αφήσουμε τις ζωές μας και αυτά που δημιουργούμε μέσα από τα κινήματα στα χέρια κανενός αφεντικού και μεγαλονταβατζή.
Για όλους αυτούς τους λόγους αποφασίσαμε να μπούμε εκ νέου στο ορφανοτροφείο. Μπορεί να μη καταφέραμε να το κρατήσουμε σε ένα υλικό επίπεδο αλλά για εμάς οι καταλήψεις δεν ήταν ποτέ εξάλλου σκέτα ντουβάρια. Ήταν και παραμένουν σχέσεις αλληλεγγύης και στιγμές ελευθερίας. Για αυτές ακριβώς τις σχέσεις και τις στιγμές δε σταματήσαμε στιγμή να αγωνιζόμαστε ούτε και να τις μοιραζόμαστε με τους συντρόφους μας. Αυτή τη στιγμή που εσείς θα αποφασίσετε για τον ένα λιγότερο ή περισσότερο χρόνο που θα μας ρίξετε κάποιοι άλλοι συνάδελφοί σας παίζουν με τις ζωές αγωνιστών συντρόφων που βρίσκονται σε απεργία πείνας. Αν δε γνωρίζετε ήδη αναφερόμαστε στην περίπτωση του αγωνιστή κρατούμενου Σπύρου Στρατούλη ο οποίος έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 11 Νοεμβρίου διεκδικώντας την απαλλαγή από τις γελοίες κατηγορίες που του αποδόθηκαν από κάποιους του σιναφιού σας σχετικά με μια υπόθεση με την ακόμα πιο γελοία κωδική ονομασία «στέκια Θεσσαλονίκης». Η δίωξη αυτή δεν προέκυψε τυχαία ή από κάποιο λάθος αλλά αντιθέτως μεθοδεύτηκε επειδή ακριβώς ο Σπύρος όλα αυτά τα 20 και πλέον χρόνια που βρίσκεται έγκλειστος στα κελιά της δημοκρατίας χαρακτηρίζεται από το αγωνιστικό του πνεύμα, την αλληλέγγυα στάση ζωής και τις σχέσεις που έχει αναπτύξει με τον αναρχικό χώρο. Δίπλα του και συνοδοιπόροι στο δίκαιο αγώνα του στέκονται επίσης οι κρατούμενοι Ράμι Συριανός, Εριόν Μουσταφά και Μιχάλης Ραμαδάνογλου, οι οποίοι ξεκίνησαν και αυτοί με τη σειρά τους απεργία πείνας από τις 21 και 25 Νοεμβρίου αντίστοιχα. Δεν πρόκειται να απαντήσουμε σε περισσότερες ερωτήσεις και το μόνο επιπλέον που έχουμε να δηλώσουμε είναι ότι στεκόμαστε και εμείς δίπλα τους, συνένοχοί από κοινού και κατ’ εξακολούθηση στο διαρκές έγκλημα της ελευθερίας.
Είναι γνωστό εξάλλου πως το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά…
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Γράμμα του φυλακισμένου Σπύρου Στρατούλη (31 Οκτωβρίου 2013) σχετικά με την παραπομπή του σε δίκη αλλά και σχετικά με την υπόθεσή του:
Είμαι ήδη 21 χρόνια και 6 μήνες στη φυλακή και οι γνωστοί κάποιοι ορέγονται να με κρατήσουν και άλλο εδώ, ξεπερνώντας τη κοινή λογική και κάθε όριο φαντασίας γύρω από την υποτιθέμενη συμμετοχή τη δική μου και άλλων συγκατηγορούμενων μου, σε μία δήθεν εγκληματική οργάνωση και σωματική βλάβη τρίτων, στη Θεσσαλονίκη, το έτος 2012. Μετά από τηλεφωνικές υποκλοπές, στοχοποιήθηκαν συλλογικότητες του αναρχικού χώρου και μεταξύ άλλων αξιοποιήθηκε « ποινικά » προς δημιουργία εντυπώσεων, η επικοινωνία μου με συντρόφους και πρόσωπα που έχουν εκφράσει την αλληλεγγύη τους στους αγώνες των φυλακισμένων.
Παρ΄όλο που αφέθηκα « ελεύθερος » – χωρίς περιοριστικούς όρους ή προφυλάκιση – σχετικά με τις παραπάνω κατηγορίες μετά την εμφάνιση μου στον Ανακριτή Θεσσαλονίκης, στις 10 Απριλίου του 2013 και ενώ κλήθηκα μετά από 8 μήνες από την αυτόφωρη διαδικασία που προηγήθηκε, προκειμένου να απολογηθώ μ΄ έρεισμα κάποιες τηλεφωνικές συνομιλίες και τηλεκοτσομπολιά τρίτων που αφορούν την προσωπική μου ζωή και δεν διέθεταν, όπως πίστευα, κανένα « ποινικό » ενδιαφέρον, δεν είχα προφανώς να εισφέρω τίποτε στο ευφάνταστο μυθιστόρημα της κρατικής ασφάλειας...
Καμία αξία στο περιεχόμενο αυτής της δικογραφίας δε θα δώσω, αναφερόμενος σ΄αυτό. Δε θα προσφέρω καμία λαβή σχολιασμού στο φιάσκο της αστυνομίας.
Το παραπάνω κακοστημένο σενάριο, δε σταμάτησε μέχρι τα όσα προανέφερα. Ευθυνόφοβοι δικαστές και εισαγγελείς ζήτησαν και δρομολόγησαν την παραπομπή μου σε δίκη, επιβεβαιώνοντας το ρόλο τους, ως εργαλείων του αστυνομικού κράτους. Το Δικαστικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης καλείται σύντομα, από σήμερα, να επικυρώσει ή όχι τα παραπάνω.
Θα είναι έκπληξη μου μεγάλη εάν οι επόμενοι δικαστές δεν αντιγράψουν και αυτοί ολόκληρο το αστυνομικό κατασκεύασμα και αφιερώσουν έστω και λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους, για να διαβάσουν τις σελίδες του φακέλου, χωρίς να αρκεστούν στις υπαγορεύσεις των ανωτέρων ή των υφισταμένων...
Μετά από όλα τα παραπάνω, το τέρας της γραφειοκρατίας οδήγησε στο να στερηθώ τις άδειες εξόδου μου από τη φυλακή που λάμβανα εδώ και δύο χρόνια. Η διοίκηση απαντά πως δεν μπορεί να δώσει την επόμενη άδεια μου επειδή « εκκρεμεί αδίκημα σε βαθμό κακουργήματος » όπως δηλαδή ερμηνεύεται, η ύπουλη διάταξη του άρθρου 55 του σωφρονιστικού κώδικα.
Δεν είναι μονάχα η δική μου περίπτωση. Με αυτό τον πονηρό τρόπο, τόσοι συγκρατούμενοι μου στερούνται τις άδειες τους εδώ και χρόνια, διότι για παράδειγμα ένα δικαστήριο παίρνει πέντε και δέκα αναβολές « λόγω πέρατος ωραρίου ». Η τυφλή δικαιοσύνη ψάχνει να βρει το φως της και να ξεστραβωθεί μετά από χρόνια ταλαιπωρίας όσων βρίσκονται στις φυλακές, καθιστώντας τους τελευταίους ομήρους της δικαστικής αδιαφορίας.
Μίας αδιαφορίας όμως στη ζωή και την ελευθερία μου, είναι η προσπάθεια όσων θέλουν να με εκδικηθούν σπρώχνοντας με στη γωνιά ενός κελιού φυλακής. Το κράτος θέλει όσους βγαίνουν από αυτή, είτε φοβισμένους πολίτες του περιθωρίου, είτε αόρατους στις σκοτεινές πλατείες των τοξικοεξαρτημένων…Έτσι ο κύκλος δεν κλείνει ποτέ….
Εγώ όμως δε θα τους κάνω το χατίρι αυτό, ούτε θα τους δώσω εξηγήσεις για την πολιτική μου στάση και τις σχέσεις μου, προσωπικές, φιλικές ή συντροφικές. Το νέο κατασταλτικό δόγμα ξεπερνά τα όρια των κλασσικών αντεγκληματικών επιχειρήσεων και προχωρά στο μοντέλο του συνεχούς ελέγχου της ιδιωτικότητας και ριζοσπαστικής δράσης. Ολόκληρα κινήματα και αγώνες βαφτίζονται εγκληματικές οργανώσεις και άνθρωποι τιμωρούνται με βάση τις σκέψεις τους και τις πεποιθήσεις, έτσι επιχειρείται να γίνει και στις Σκουριές. Καμία ανοχή στην παραβίαση της αξιοπρέπειας μας πρέπει να είναι η απάντηση μας.
Δε θα επιτρέψω σε κανέναν εντολοδόχο της αστυνομίας και ρουφιάνο - καλοθελητή να γίνει ρυθμιστής της ζωής μου και της αξιοπρέπειας μου σύμφωνα με τα φασιστικά του σχέδια.
Απαιτώ να σταματήσει άμεσα κάθε δίωξη μου σχετικά με τις παραπάνω κατηγορίες και να απαλλαγούν όσοι εμπλέκονται με αυτό το γελοίο κατηγορητήριο.
Θα διεκδικήσω την ελευθερία μου μέχρι τέλους.
Σε περίπτωση που αναγκαστώ να κλιμακώσω τον αγώνα μου με σκληρότερα μέσα και με αξίωση την πλήρη απεμπλοκή μου από τις δικαστικές εκκρεμότητες, θα το κάνω γνωστό με επόμενο γράμμα.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!
Σπύρος Στρατούλης
κρατούμενος στη φυλακή της Λάρισας
Απεργία πείνας του Σπύρου Στρατούλη (11 Νοεμβρίου 2013)
Σε σχέση και σε συνέχεια όσων γνωστοποίησα με προηγούμενη επιστολή μου, δηλώνω πώς, σήμερα, Δευτέρα, 11η Νοεμβρίου, ξεκίνησα απεργία πείνας καταγγέλλοντας την ποινική μεταχείριση μου από τις Αρχές, σχετικά με την εμπλοκή μου με βάση κατασκευασμένες κατηγορίες, που αφορούν την ένταξη μου σε μία δήθεν εγκληματική οργάνωση και τη μη χορήγηση των αδειών εξόδου μου από τη φυλακή, ως επακόλουθο της δίωξης που μου ασκήθηκε.
Επιλέγω το έσχατο αυτό μέσο αγώνα για να διεκδικήσω την έκδοση απαλλακτικού βουλεύματος και την εκ νέου χορήγηση των αδειών μου, καλώντας τις Αρχές να λάβουν θέση άμεσα.
Η σχετική δικογραφία που υποβλήθηκε στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, τον Ιούλιο του έτους 2012, εκκρεμεί τώρα, στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, το οποίο θα αποφασίσει σχετικά με την παραπομπή μου ή μη, σε δημόσια δίκη.
Οι κατηγορίες που με αφορούν είναι αστήριχτες και οι ενδείξεις ανύπαρκτες. Τηλεφωνικές συνομιλίες είναι το μοναδικό μέσο που χρησιμοποιεί η αστυνομία σε βάρος μου και ειδικότερα, οι ευφάνταστες αξιολογήσεις που προσδίδουν στα λόγια τα δικά μου και τρίτων… Καταγγέλλω την στοχοποίηση των προσωπικών μου σχέσεων και συντροφικών. Οι αγώνες στις φυλακές δεν ποινικοποιούνται, δεν καταστέλλονται. Παρ΄όλα αυτά, κάποιοι σχεδιάζουν, βασιζόμενοι στη σχέση αλληλεγγύης που έχει εκφραστεί από πολιτικές συλλογικότητες στις μάχες εντός των τειχών, να αναβαθμίσουν, ποινικά, την συγκεκριμένη υπόθεση.
Επιπλέον, διαμαρτύρομαι για τη εφαρμογή από τις Αρχές, του άρθρου 55 του Σωφρονιστικού Κώδικα κατά τρόπο που απαγορεύει, στην περίπτωση μου, τη χορήγηση των αδειών που λάμβανα εδώ και δύο χρόνια και ενώ έχω αφεθεί "ελεύθερος" από τον Ανακριτή, εξαιτίας των παραπάνω. Οι Αρχές ερμηνεύουν το νόμο έτσι ούτως ώστε, να αρνούνται τη χορήγηση αδειών σε κρατούμενους που εκκρεμεί σε βάρος τους κακούργημα ακόμη και στην περίπτωση που δεν τους έχει επιβληθεί προσωρινή κράτηση ή περιοριστικοί όροι, προκαλώντας έτσι, την πολυετή ομηρία τους, μέχρι την έκβαση της δίκης.
Θα απαντήσω δραστικά ενάντια στην εκδικητικότητα του κράτους που προσπαθεί να λυγίσει όσους αντιστέκονται∙ ενάντια στο μονοπώλιο του να αποφασίζει και να λεηλατεί τις ζωές μας και στην αδιαφορία του κάθε λογής ανδρείκελου απέναντι στη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!
Σπύρος Στρατούλης
κρατούμενος στη φυλακή της Λάρισας
Νεότερη ιατρική ανακοίνωση για Σ. Στρατούλη
21/11/2013
Εξέτασα σήμερα εκ νέου τον κο Σπυρίδωνα Στρατούλη, 40 ετών, που βρίσκεται κρατούμενος στη φυλακή της Λάρισας.
Διανύει την 11η ημέρα απεργίας πείνας. Έχει συνολικά απωλέσει 9,5 Kgr σωματικού βάρους, που αντιστοιχεί σε 10,55% του σωματικού βάρους που είχε όταν ξεκίνησε την αποχή από την σίτιση.
Έχει έντονη καταβολή, αδυναμία, ήπια αδυναμία συγκέντρωσης και επίμονη δυσκοιλιότητα. Κατά την κλινική εξέταση διαπίστωσα σημαντική πτώση της αρτηριακής πίεσης (κατά 20 mmHg) και σημαντική αύξηση της καρδιακής συχνότητας (κατά 30 bpm) στην όρθια θέση. Διαπίστωσα επίσης, κλινικά σημεία μέτριας βαρύτητας αφυδάτωσης. Η γλυκόζη ορού μετρήθηκε 65mg/dl.
Έχω επισημάνει ήδη ότι η πιθανότητα εμφάνισης μη αναστρέψιμων βλαβών αυξάνεται εκθετικά όσο η αποχή από τη σίτιση παρατείνεται, σύμφωνα δε, με τη σχετική βιβλιογραφία, ο κίνδυνος ενισχύεται έντονα μετά από την παρέλευση της 10ης μέρας και μετά από την απώλεια του 10% του σωματικού βάρους. Δεδομένου ότι και τα 2 αυτά όρια ασφαλείας έχουν ξεπεραστεί επισημαίνω ότι η συνέχιση της απεργίας πείνας από τον κο Στρατούλη εγκυμονεί πλέον μεγάλο και καθημερινά αυξανόμενο κίνδυνο εμφάνισης σοβαρών και μη αναστρέψιμων βλαβών στην υγεία του.
Δημήτριος Μπαμπαλής
Παθολόγος - Επιμελητής Β’ ΕΣΥ
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Στις 11 Νοεμβρίου, μετά από πεντάμηνη αναβολή ξεκινάει η δίκη μου στο Εφετείο της Λουκάρεως, όπου αντιμετωπίζω μια δέσμη κατηγοριών που αφορά στην υποτιθέμενη συμμετοχή μου στην ΣΠΦ και μια δέσμη που αφορά στην υποτιθέμενη συμμετοχή μου στη ληστεία της Πάρου.
Μια δίκη με εμφανή χαρακτηριστικά πολιτικής σκοπιμότητας και δικονομικής αυθαιρεσίας, με στοιχεία από ανεπαρκή έως κατασκευασμένα και γεγονότα παραμορφωμένα στην προκρούστεια κλίνη της αντιτρομοκρατικής και των ειδικών ανακριτών. Μια υπόθεση που αναδεικνύει την ενορχηστρωμένη από τα μίντια αστυνομικό- δικαστική διαχείριση των αποκλεισμένων και των αντιστεκόμενων. Είναι ένα πολιτικό πείραμα, καθώς συνδυάζεται ο από μηχανής Θεός της αστυνομικής καταστολής, το επιστημονικοφανές DNA, με το πασπαρτού της δικαστικής καταστολής άρθρο 187Α , τον λεγόμενο τρομονόμο.
Έχει επίσης μια σημασία από νομικής άποψης ότι από την μια δεν υπάρχει εναντίον μου ούτε μισό αξιόπιστο στοιχείο και ότι από την άλλη ως συνέπεια αυτής της ανυπαρξίας, παραβιάζεται οποιαδήποτε έννοια τεκμήριου αθωότητας. Καλείται ο κατηγορούμενος να αποδείξει την αθωότητα του και όχι το δικαστήριο την ενοχή του, σύμφωνα με τις εγγυήσεις που υποτίθεται ότι παρέχει η επηρεασμένη από τον Διαφωτισμό Ποινική Δικαιοσύνη. Ακόμα χειρότερα στην περίπτωση μου καλούμαι να ανασκευάσω τις εναντίον μου κατηγορίες χωρίς να αντιμετωπίζω απτά στοιχεία, αλλά ένα σκεπτικό βασισμένο σε ψεύδη και αυθαίρετα συμπεράσματα για τον τρόπο ζωής μου και όχι για συγκεκριμένες πράξεις.
Πέρα όμως από τη δικαστική υπάρχει και η αστυνομική διάσταση που έχει μεγάλη σημασία, καθώς προκύπτουν πολλά ερωτήματα. Με βασικότερο από όλα το γιατί η αντιτρομοκρατική και όχι η ασφάλεια να ασχοληθεί με μία ληστεία. Πολύ απλά γιατί υπήρχε νεκρός και μάλιστα πολίτης. Μια πρώτης τάξης ευκαιρία να συνδεθεί ο αναρχικός χώρος με ενέργειες που δεν στρέφονται κατά κρατικών και καπιταλιστικών στόχων, αλλά κατά πολιτών. Μια προσπάθεια που ξεκίνησε το 2009 ( με την περίεργη υπόθεση έκρηξης βόμβας και του θανάσιμου τραυματισμού νεαρού Αφγανού μετανάστη και συνεχίστηκε με τα τραγικά γεγονότα της marfin. Μίντια και αντιτρομοκρατική πασχίζουν να πείσουν ότι οι αναρχικοί αποτελούν κίνδυνο για τον οποιονδήποτε και όχι για την εξουσία.
Επίσης, έχει σημασία το τι είναι η Αντιτρομοκρατική και ποιος είναι ο ρόλος της. Ο ρόλος της φυσικά δεν είναι να εξιχνιάζει ληστείες και ανθρωποκτονίες. Αυτό είναι δουλειά της Ασφάλειας. Ο ρόλος της αντιτρομοκρατικής είναι να διαλύσει τον αναρχικό χώρο και οποιαδήποτε κοινότητα αγώνα, με πρόσχημα την “εξάρθρωση” των ένοπλων οργανώσεων. Έτσι, οι “λάθος” συλλήψεις δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας, αλλά αντίθετα της ικανότητας να δημιουργούν ένα κλίμα τρόμου και πανικού ανάμεσα στους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Στη σύγχρονη δημοκρατία υποτίθεται πως δε διώκονται οι ιδέες, διώκονται οι πράξεις. Και όταν δεν υπάρχουν αξιόποινες πράξεις, εφευρίσκονται.
Έτσι, κάποιος στις 14 Αυγούστου κάποιος “άγνωστος” τηλεφωνεί στην Αντιτρομοκρατική και τους “ενημερώνει” ότι οι δράστες της ληστείας στην Πάρο έχουν σχέση με την τρομοκρατία και μάλιστα ένας εξ αυτών ονομάζεται Τάσος, έχει τα χαρακτηριστικά μου και διαμένει στη συγκεκριμένη διεύθυνση, δηλαδή στο πατρικό μου. Στις 18 Αυγούστου ξανατηλεφωνεί και ενημερώνει ότι βρίσκομαι στα σκαλάκια του Μετρό Κεραμεικού, όπου και συλλαμβάνομαι. Ο “άγνωστος” άντρας φυσικά ποτέ δεν εντοπίστηκε από την αντιτρομοκρατική.
Με αυτόν τον τρόπο γέμισε η κενή θέση που η Αντιτρομοκρατική μου είχε ετοιμάσει από τον Δεκέμβρη του 2010. Στις 4 Δεκέμβρη του 2010 συλλαμβάνονται 6 αναρχικοί σύντροφοι μετά από “μεγαλειώδη” επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής. Μια επιχείρηση που εξελίσσεται σε φιάσκο, καθώς από τους 6 συλληφθέντες που κατηγορήθηκαν ως μέλη της ίδιας ομάδας, κάποιοι δεν γνωρίζονται καν μεταξύ τους, κάτι που επικυρώνεται και δικαστικά λίγους μήνες μετά, με την απαλλαγή δύο εξ αυτών από τις κατηγορίες. Αλλά και για τους υπόλοιπους τέσσερις, παρά τις θριαμβολογίες του τότε υπουργού Προ.Πο. Χρήστου Παπουτσή, δεν προκύπτει παρά οπλοκατοχή και χωρίς μια σειρά δικαστικών αλχημειών θα ήταν αδύνατο να προστεθεί η κατηγορία της συμμετοχής στη ΣΠΦ.
Οι τρεις κατηγορούμενοι για την υπόθεση (Κώστας Σακκάς, Αλέξανδρος Μητρούσιας και Γιώργος Καραγιαννίδης) αναλαμβάνουν την ευθύνη της οπλοκατοχής με σκοπό την αναρχική δράση, ενώ η αναρχική Στέλλα Αντωνίου βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών εξαιτίας της συντροφικής της σχέσης με τον Κώστα Σακκά, αλλά και για τη βοήθεια που παρείχε στον Αλέξανδρο Μητρούσια.
Η αντιτρομοκρατική φυσικά γνώριζε και την δική μου συντροφική και φιλική σχέση με τον Κώστα Σακκά, με τον οποίον ήμασταν συμφοιτητές από το 2002 στη θεολογική σχολή Θεσσαλονίκης. Και κάπως έτσι έχει τοποθετήσει στις παρακολουθήσεις της ένα άγνωστο, υποτίθεται, πρόσωπο που όλως τυχαίως έχει τα χαρακτηριστικά μου και το παρουσιάζει σε υπαρκτές και ανύπαρκτες συναντήσεις. Στην πραγματικότητα καθόλου άγνωστο δεν τους ήταν αυτό το πρόσωπο για το οποίο άφησαν μια κενή θέση στη δικογραφία για την κατάλληλη στιγμή. Και η κατάλληλη στιγμή για τις επικοινωνιακές τους σκοπιμότητες ήρθε τον Αύγουστο του 2012. Κάνει εντύπωση φυσικά, πως αυτό το “άγνωστο” πρόσωπο το οποίο δε συνέλαβαν τότε, τον Δεκέμβρη του 2010 επειδή δε θεώρησαν ότι έχει μεγάλη σημασία, μπόρεσαν και το αναγνώρισαν, παρά τη μικρή του σημασία δύο χρόνια μετά.
Η αντιτρομοκρατική επέλεξε να καλύψει αυτή τη κενή θέση που μου είχε φυλάξει, με τον πιο παταγώδη αλλά και αναξιόπιστο τρόπο. Επέλεξε να με εμφανίσει ως εμπλεκόμενο σε μια ληστεία με ανθρωποκτονία, στηριζόμενη σε dna που “βρέθηκε” σε κάποιο καπέλο που υποτίθεται ότι έπεσε από τον δράστη, τη στιγμή που μια σειρά υπόπτων παρατυπιών, αντιφάσεων και παραλήψεων τόσο στη διαδικασία περισυλλογής του όσο και στην εργαστηριακή του εξέταση καταδεικνύουν πως ως στοιχείο είναι ανύπαρκτο, αν όχι κατασκευασμένο.
Η περίπτωση μου δεν αποτελεί εξαίρεση, είναι μια τυπική περίπτωση στο σύγχρονο καθεστώς εξαίρεσης. Είναι κοινός τόπος πως με την εκδήλωση της συστημικής κρίσης πολλά έχουν αλλάξει σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό επίπεδο. Το Κεφάλαιο αλλάζει τους όρους επιβολής του και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης επιβάλλεται ως μόνιμο. Το αστυνομικό- δικαστικό σύμπλεγμα αναβαθμίζει το ρόλο του και από συμπληρωματικός θεσμός ανάγεται σε αιχμιακό εργαλείο της εξουσίας.
Η ποινική καταστολή επεκτείνει και βαθαίνει τον ρόλο της, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό της το πόστο του μοναδικού διασφαλιστή και ρυθμιστή της κοινωνικής συνοχής. Ενώ ταυτόχρονα η εξουσία επιδιώκει την όποια κοινωνική συναίνεση μέσω της μιντιακής δαιμονοποίησης και του ποινικού κολασμού των αντιστεκόμενων και των αποκλεισμένων, συσπειρώνοντας τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας γύρω από το ιδεολόγημα της νομιμότητας.
Ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός στη πιο σύγχρονη μορφή του αρθρώνεται με ολοένα πιο στρατιωτικούς όρους αντιμετωπίζοντας ένα ευρύτατο κοινωνικό σύνολο ως εν δυνάμει εσωτερικό εχθρό. Ο αναρχικός χώρος κατηγοριοποιείται μαζί με τα αποκλεισμένα κοινωνικά κομμάτια στο ίδιο πλαίσιο, αυτό τον αποσταθεροποιητικών παραγόντων και αντιμετωπίζεται με μηδενική ανοχή.
Από τη μια η αστυνομία καταλαμβάνει με την ασφυκτική παρουσία της κάθε εκατοστό δημοσίου χώρου, οι τηλεφωνικές υποκλοπές δεν εκπλήσσουν κανέναν και οι κάμερες παρακολούθησης ανά δέκα μέτρα περάνανε πλέον απαρατήρητες. Ενώ από την άλλη οι πολιτικοί χώροι και αποκλεισμένα κοινωνικά κομμάτια περνάνε στη σφαίρα της ποινικής διαχείρισης. Επιστρατεύσεις εργαζομένων, παράνομες απεργίες, τρομονόμος σε διαδηλώσεις, Σκουριές, μαθητικές καταλήψεις, ξένιος Ζευς, οροθετικές, Ρομά. Οι ιεροεξεταστές των μίντια, της δικαιοσύνης, της αστυνομίας επιβάλλουν τη νομιμότητα ως έννοια ιερή. Ως δόγμα. Η νομιμότητα πρέπει να τηρηθεί με θρησκευτική ευλάβεια, αν όχι με κατάνυξη. Σαν προσευχή που θα φέρει την αγία ανάπτυξη. Οι επιστημονικές δυστοπίες όπως αποτυπωθήκαν στην λογοτεχνία και τον κινηματογράφο κοιτάζουν με δέος τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Η ιστορία δεν κάνει κύκλους ούτε όμως πηγαίνει ευθεία. Η ιστορία πηγαίνει όπου την πάμε. Και αν το ένα άκρο, αυτό των θιασωτών του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού (είτε εκφράζεται με τον μνημονιακό κουτσαβακισμό του Σαμαρά είτε με τον ναζιστικό τραμπουκισμό του Μιχαλολιάκου), επιμένει να την σπρώχνει στο πιο βαθύ σκοτάδι και στην απόλυτη βαρβαρότητα, το άλλο άκρο, εμείς οι αναρχικοί , οι κομμουνιστές, οι αποκλεισμένοι, πρέπει με πείσμα και παρά τις μικρές μας ακόμα δυνάμεις να τη σπρώξουμε προς την επανάσταση, τη χειραφέτηση του προλεταριάτου, την απελευθέρωση της ανθρώπινης δραστηριότητας από την σχέση κεφαλαίου- μισθωτής εργασίας, την αναρχία και τον κομμουνισμό.
Αναστάσιος Θεοφίλου
Φυλακές Δομοκού
4 Νοεμβρίου 2013
[Αναδημοσίευση από το Αθηναϊκό Indymedia (μέσω Tor)]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Κυκλοφορεί, αλητεύει και διανέμεται χέρι-χέρι σε σχολεία των γειτονιών μας.
Για να κατεβάσετε το 11ο τεύχος του Επιθετικού Προσδιορισμού πατήστε εδώ.
[Αναδημοσίευση από το blog του Επιθετικού Προσδιορισμού]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Στη συγκεκριμένη ανάρτηση δε θα μιλήσουμε για προσεγγίσεις και θέσεις σχετικά με τον φασισμό και τον αντιφασισμό. Η τραγικότητα της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από φασίστες κάνει το μυαλό να μουδιάζει, τα μάτια να βουρκώνουν, τον κόμπο στο λαιμό να σε πνίγει σα θηλιά. Αμηχανία και οργή, πόνος και μίσος.
Παύλος Φύσσας, 34 ετών, χιπ χόπερ, αντιφασίστας, δολοφονημένος το βράδυ της Τρίτης 17/9 από φασίστες στο Κερατσίνι. Από εργατική οικογένεια. Δούλευε παλιότερα στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, όταν είχε ακόμα δουλειά. Για κάποιον καιρό είχε φύγει σε νησί αναζητώντας βιοποριστικές λύσεις και είχε επιστρέψει ξανά. Παλιότερα ήταν στους ΑΝΤΑΡΤΑ, χιπ χοπ από την αντίστοιχη μουσική σκηνή του Περάματος, με βαθιά πολιτικό στίχο και άποψη. Πλέον δημιουργούσε σε ατομικό επίπεδο με το ψευδώνυμο Killah P διατηρώντας ατόφια την πολιτικότητα, την αντισυστημικότητα και τον αντιφασισμό που τον διέκρινε.
Ο Παύλος έπινε καφέ μαζί με την φίλη του και έναν ακόμα φίλο του σε καφετέρια της Αμφιάλης. Διαπληκτίστηκε λεκτικά με φασιστοειδές, το οποίο ζήτησε προφανώς τηλεφωνικά ενίσχυση από τους ομοϊδεάτες του στα τάγματα εφόδου και στις ομάδες κρούσης της Χρυσής Αυγής. Ο φίλος του Παύλου ειδοποίησε τηλεφωνικά αντιφασίστες της περιοχής ότι έχουν διένεξη με χρυσαυγίτες, χωρίς αρχικά να ζητήσει συνδρομή και λίγα λεπτά αργότερα τηλεφώνησε ξανά και είπε ότι τα πράγματα έχουν δυσκολέψει και ότι τους την έχουν στημένη και ζήτησε στήριξη. Πριν προλάβει να φτάσει κανείς ο Παύλος ήταν μαχαιρωμένος στο έδαφος. Είχαν πάει να πάρουν τα μηχανάκια τους από το σημείο που τα είχαν παρκάρει στην Τσαλδάρη και δέχτηκαν δολοφονική επίθεση από ομάδα φασιστών. Άλλοι πεζοί, άλλοι με μηχανές και ένα αυτοκίνητο που μπήκε ανάποδα στον κεντρικό δρόμο της Τσαλδάρη, από το οποίο βγήκε ο φασίστας που τον μαχαίρωσε. Ομάδα ΔΙΑΣ που βρισκόταν λίγα μέτρα από το σημείο δεν επενέβη παρά μόνο όταν η ομάδα διασκορπίστηκε στα γύρω στενά και συνέλαβε τον μαχαιροβγάλτη καθ’ υπόδειξη του αιμόφυρτου Παύλου. Πολύς κόσμος της περιοχής προσέτρεξε στο σημείο της δολοφονίας με την πληροφορία της φονικής επίθεσης. Και βέβαια το ασθενοφόρο έκανε αιώνες να εμφανιστεί.
Η γνωστή συμμορία των ανθρωποειδών θα αρνηθεί για μια ακόμη φορά να πάρει την ευθύνη για τις μισανθρωπικές της αιματηρές ασκήσεις. Τα καθεστωτικά μέσα θα περιμένουν τις «πραγματογνωμοσύνες». Οι μπάτσοι και οι υπουργοί θα μηχανευτούν κάθε εκδοχή μητροπολιτικής βίας για να συγκαλύψουν το προφανές. Οι δημοκράτες θα διαπραγματεύονται το δικαίωμα των θυμάτων να διαμαρτύρονται και των δολοφόνων να διαπράττουν δολοφονίες. Τα φίδια θα κουρνιάσουν και πάλι στις τρύπες τους με εκείνο το συριστικό τους χαμόγελο μέχρι να ξαναχτυπήσουν. Εμφύλιος πόλεμος…
Σήμερα το απόγευμα, Τετάρτη 18/9, στις 6.00μμ, καλείται συγκέντρωση στο σημείο της δολοφονίας, Π. Τσαλδάρη 60, στην Αμφιάλη (Κερατσίνι). Θα είμαστε όλοι και όλες εκεί.
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΡΕΜΑΛΕΣ
[Αναδημοσίευση από το blog του Ρεσάλτο]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Τρίτη 10/9/2013 ημέρα δράσεων για την κατάληψη αντιβίωση.
Γιάννενα, συγκέντρωση, 18:00, περιφέρεια (πρώην νομαρχία).