Συλλογική τοποθέτηση στη δίκη των κατηγορούμενων για την ανακατάληψη του Ορφανοτροφείου Θεσσαλονίκης
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
- Published: Tuesday, 17 December 2013 14:49
Κείμενο που συνυπογράφουν οι 30 συλληφθέντες της ανακατάληψης του Ορφανοτροφείου Θεσσαλονίκης που πραγματοποιήθηκε στις 28/9/2013. Το κείμενο αυτό αποτέλεσε και την πολιτική τοποθέτηση των συντρόφων κατά τη διάρκεια της εκδίκασης της υπόθεσής τους τη Δευτέρα 16/12/2013 στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης ενώ οι ίδιοι αρνήθηκαν να απαντήσουν σε οποιαδήποτε ερώτηση από το δικαστήριο σχετικά με την επιλογή της ανακατάληψης. Οι σύντροφοι/ισσες τελικά απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες την ίδια ημέρα και αποχώρησαν μαζί με αρκετούς αλληλέγγυους/ες από τα δικαστήρια φωνάζοντας συνθήματα αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Σπύρο Στρατούλη.
Λίγα λόγια για την ιστορία της κατάληψης Ορφανοτροφείου
Ορισμένες και ορισμένοι από εμάς στις 20 Οκτωβρίου του 2006 μπήκαμε και καταλάβαμε το κτίριο στην οδό Γρ. Λαμπράκη 186 το όποιο παρέμενε εγκαταλελειμμένο τα προηγούμενα πέντε χρόνια τουλάχιστον. Το κτίριο αυτό ανήκε στο υπουργείο υγείας και παλιότερα λειτουργούσε σαν ορφανοτροφείο. Οι λόγοι που καθόρισαν εκείνη την επιλογή μας τότε ήταν και παραμένουν απτοί.
Οι όροι που αφορούν το ζήτημα της στέγασης στη σύγχρονη κοινωνία και οι συνθήκες που επιβάλλονται σε σχέση με αυτό υπήρξαν η αφετηρία αυτής της ενέργειας. Ζούμε στις μεγαλουπόλεις, είτε από επιλογή είτε από ανάγκη και μέσα σε αυτές εντοπίζουμε τα προβλήματα που προκύπτουν όσον αφορά και τη στέγαση. Τα προβλήματα αυτά απορρέουν από τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένη η καπιταλιστική κοινωνία. Κάπου ανάμεσα σε μπετό και σίδερα τίθεται ο εκβιασμός του ενοικίου για να επιβάλλει την ανάγκη για ένα σταθερό εισόδημα που με τη σειρά του εντείνει τον εκβιασμό για μισθωτή εργασία, ή πιο ορθά, μισθωτή σκλαβιά.
Μέσα στην πορεία των επτά κατειλημμένων χρόνων η σύνθεση του κόσμου που στεγαζόταν στο κτήριο άλλαζε, παρέμενε ωστόσο κοινή η επιθυμία να στεγάζεται εντός του μια καθημερινότητα με ανταγωνιστικούς προς το υπάρχον όρους. Στη γενικευμένη κυριαρχία του μοντέλου της απομόνωσης και της πυρηνικής οικογένειας επιδιώχθηκε το πέρασμα στη συλλογική ζωή. Ακόμα, όλα αυτά τα χρόνια το κτήριο πέρα από την κάλυψη στεγαστικών αναγκών είχε φιλοξενήσει διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες όπως συλλογικές κουζίνες, συναυλίες αλληλεγγύης, αθλητικές δραστηριότητες και άλλα.
Όμως δύο χρόνια περίπου πριν, στις 31 Γενάρη του 2012, κοινοποιήθηκε σε ηλεκτρονικό μέσο της κυβέρνησης, η απόφαση του υπουργείου υγείας να παραχωρήσει το κατειλημμένο κτήριο του ορφανοτροφείου στην ιερά μητρόπολη Θεσσαλονίκης, για την υποτιθέμενη δημιουργία ιδρύματος για χρόνια πάσχοντες. Αφενός δεν θεωρούμε πως το μόνο κτήριο κατάλληλο για φιλανθρωπικούς σκοπούς ήταν αυτό που τύχαινε να είναι κατειλημμένο από άτομα που δραστηριοποιούνται στον αναρχικό χώρο. Ούτε και είναι τυχαίο μάλλον ότι ακόμα δεν έχει παρατηρηθεί η παραμικρή εργασία αξιοποίησης του. Αφετέρου πέρα από την τελική έκβαση του ιδρύματος, εμείς από την μεριά μας πάντοτε προτάσσαμε κι θα προτάσσουμε την αλληλεγγύη μέσα από οριζόντιες δομές και όχι την ελεημοσύνη της εκκλησίας και του κάθε ισχυρού.
Σε μία περίοδο κρίσης, η αλληλεγγύη παίρνει άλλες διαστάσεις. Οι προτάσεις ήδη υπάρχουν. Από τις συλλογικές κουζίνες μέχρι τις καταλήψεις άδειων κτιρίων, προκειμένου να καλυφθούν ανάγκες όπως η στέγαση και η δημιουργία κοινωνικών χώρων, που οι δραστηριότητές τους είναι έξω από τη λογική του εμπορεύματος και του κέρδους. Προτάσεις εχθρικές στην άρχουσα τάξη, αφού οι ίδιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως σε κάθε περίπτωση τα δεκανίκια τα δικά τους θα μας σώσουν.
Έτσι λοιπόν τα ξημερώματα της 2 Σεπτέμβρη, πραγματοποιείται αστυνομική επιχείρηση με πρόφαση την έρευνα και στη συνέχεια την εκκένωση της κατάληψης. Συλλαμβάνονται 7 άτομα που βρίσκονται εντός της και που απαλλάσσονται όλοι και όλες από όλες τις κατηγορίες στη δίκη που ακολουθεί. Είναι η τρίτη εισβολή που συμβαίνει μέσα στα 2 τελευταία χρόνια με τη διαφορά όμως ότι αυτή τη φόρα έχει προαποφασιστεί η οριστική της εκκένωση.
Λιγότερο από ένα μήνα μετά, στις 28 Σεπτεμβρίου, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην ανακατάληψη του κτηρίου, θεωρώντας πως είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος σε αυτό το χώρο και χρόνο ώστε να θέσουμε ένα ακόμη ανάχωμα στις επιθέσεις ενάντια στις δομές του ανατρεπτικού κινήματος. Στις έντεκα το πρωί τριάντα συντρόφισσες και σύντροφοι μπήκαμε στο κτίριο ενώ αλληλέγγυοι συγκεντρώθηκαν στην απέναντι μεριά του δρόμου. Μέσα σε ένα τέταρτο η περιοχή άρχισε να κατακλύζεται από κάθε λογής αστυνομικές δυνάμεις που περικύκλωσαν το κτίριο. Από τη στιγμή που αντιληφθήκαμε ότι οι μπάτσοι άρχισαν να καταφτάνουν, αρχίσαμε και εμείς να φράζουμε τις πιθανές διόδους. Αυτό που επιδιώξαμε με αυτόν τον τρόπο ήταν να μείνουμε όλοι μαζί και να τους καθυστερήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο από το να μας βγάλουν από το κτίριο. Έτσι καταφέραμε να παραμείνουμε επί 2μιση ώρες στην ταράτσα. Έστω και για αυτές τις λίγες ώρες δώσαμε ζωή στο εδώ και ένα μήνα 'νεκρό' Ορφανοτροφείο, δημιουργώντας μια ελάχιστη νησίδα ελευθερίας και αναδεικνύοντας το γεγονός στη γειτονιά. Όπως και από την πρώτη στιγμή που μπήκαμε στο κτίριο εκείνον τον Οκτώβρη του 2006 έτσι και μέχρι το μεσημέρι του Σαββάτου, στην ύστατη προσπάθεια του δικηγόρου της εκκλησίας να μας πείσει να αποχωρίσουμε αυτοβούλως από το κτίριο ουδέποτε μας πέρασε από το μυαλό να συνδιαλλαγούμε με την όποια εξουσία και τους εκπροσώπους της.
Προχωρήσαμε σε αυτή την ενέργεια σαν ένα ευρύτερο μόρφωμα κόσμου που συναντιέται εντός του αναρχικού χώρου και έχει πάρει από κοινού την απόφαση για την υπεράσπιση ενός από τα εγχειρήματα που έχουν δεχτεί επίθεση τον τελευταίο καιρό, ανεξάρτητα από το αν μέχρι πρότινος μέναμε και δραστηριοποιούμασταν σε αυτό ή όχι. Γνωρίζαμε πως αυτή η κίνηση εμπεριέχει ένα ποινικό κόστος αλλά ήμασταν και παραμένουμε διατεθειμένες και διατεθειμένοι να το σηκώσουμε. Και οι λόγοι όπως είπαμε ήδη είναι πολλοί…
Ο κρατικός μηχανισμός δεν προσπαθεί πια να αποσπάσει τη συναίνεση ικανοποιημένων πολιτών, αλλά να πειθαρχήσει τα κοινωνικά κομμάτια που έρχονται αντιμέτωπα με τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και ως εκ τούτου τείνουν να κινηθούν πιο απρόβλεπτα. Από τους αγώνες ενάντια στα μεταλλεία χρυσού μέχρι τις εξεγέρσεις των κολασμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, από τις αποφάσεις για τον πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας μέχρι τις επιθέσεις σε κοινωνικά κινήματα, η στρατηγική είναι μία και η διαχείριση ενιαία. Η βία που βιώνεται από τους αποδέκτες της καταστολής σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι η ίδια πρωταρχική βία του καπιταλισμού, η αποτύπωση των ανισοτήτων. Επιδιώκοντας να αντισταθούμε στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού επιχειρούμε να επανασυνδέσουμε τις κατακερματισμένες κοινωνικές σχέσεις, να φέρουμε κοντά τους διάσπαρτους αγώνες, να συναντηθούμε πέρα από διαχωρισμούς έθνους, φυλής και φύλου και στα υλικά πλαίσια της θέσης μας σε αυτό τον κόσμο. Επιλέγουμε να μην αφήσουμε τις ζωές μας και αυτά που δημιουργούμε μέσα από τα κινήματα στα χέρια κανενός αφεντικού και μεγαλονταβατζή.
Για όλους αυτούς τους λόγους αποφασίσαμε να μπούμε εκ νέου στο ορφανοτροφείο. Μπορεί να μη καταφέραμε να το κρατήσουμε σε ένα υλικό επίπεδο αλλά για εμάς οι καταλήψεις δεν ήταν ποτέ εξάλλου σκέτα ντουβάρια. Ήταν και παραμένουν σχέσεις αλληλεγγύης και στιγμές ελευθερίας. Για αυτές ακριβώς τις σχέσεις και τις στιγμές δε σταματήσαμε στιγμή να αγωνιζόμαστε ούτε και να τις μοιραζόμαστε με τους συντρόφους μας. Αυτή τη στιγμή που εσείς θα αποφασίσετε για τον ένα λιγότερο ή περισσότερο χρόνο που θα μας ρίξετε κάποιοι άλλοι συνάδελφοί σας παίζουν με τις ζωές αγωνιστών συντρόφων που βρίσκονται σε απεργία πείνας. Αν δε γνωρίζετε ήδη αναφερόμαστε στην περίπτωση του αγωνιστή κρατούμενου Σπύρου Στρατούλη ο οποίος έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 11 Νοεμβρίου διεκδικώντας την απαλλαγή από τις γελοίες κατηγορίες που του αποδόθηκαν από κάποιους του σιναφιού σας σχετικά με μια υπόθεση με την ακόμα πιο γελοία κωδική ονομασία «στέκια Θεσσαλονίκης». Η δίωξη αυτή δεν προέκυψε τυχαία ή από κάποιο λάθος αλλά αντιθέτως μεθοδεύτηκε επειδή ακριβώς ο Σπύρος όλα αυτά τα 20 και πλέον χρόνια που βρίσκεται έγκλειστος στα κελιά της δημοκρατίας χαρακτηρίζεται από το αγωνιστικό του πνεύμα, την αλληλέγγυα στάση ζωής και τις σχέσεις που έχει αναπτύξει με τον αναρχικό χώρο. Δίπλα του και συνοδοιπόροι στο δίκαιο αγώνα του στέκονται επίσης οι κρατούμενοι Ράμι Συριανός, Εριόν Μουσταφά και Μιχάλης Ραμαδάνογλου, οι οποίοι ξεκίνησαν και αυτοί με τη σειρά τους απεργία πείνας από τις 21 και 25 Νοεμβρίου αντίστοιχα. Δεν πρόκειται να απαντήσουμε σε περισσότερες ερωτήσεις και το μόνο επιπλέον που έχουμε να δηλώσουμε είναι ότι στεκόμαστε και εμείς δίπλα τους, συνένοχοί από κοινού και κατ’ εξακολούθηση στο διαρκές έγκλημα της ελευθερίας.
Είναι γνωστό εξάλλου πως το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά…
